Beste lezers,

Dit is geen op zichzelf staand verhaal, maar het vijfde deel uit een langere serie. Dus raad ik u aan om eerst de voorafgaande delen te lezen. Voor een beter begrip.

Veel leesplezier.

JohanK

Hoofdstuk 14. Donderdagochtend: Overpeinzingen

Weer werd ik vroeg wakker en lig zoals gewoonlijk deze laatste dagen te peinzen. Wilma had in haar slaap haar armen om mij heen geslagen en lag met haar hoofd op mijn borst. Ik liet het maar zo en bedacht dat ze zich ondanks alles toch zeker bij me voelde. En dacht terug aan die schuldbekentenis of was het contract wat ze ondertekend had, en aan de lijst van werkzaamheden die ze moest uitvoeren om deze schuld af te lossen.

Opeens moest ik denken aan die opmerking over lezingen volgen of geven. Ik had er niet echt bij stil gestaan maar nu herinnerde ik me dat Wilma de laatste paar jaren 2 keer een lang weekend weg geweest was, een keer naar Marbella en een andere keer naar Cannes, om zo een lezing bij te wonen. Van een of andere beroemde beleggingsgoeroe als ik me goed herinner. Toch maar eens checken met wie ze gegaan was.

Toen schoot me te binnen dat ze zoiets ook ooit gedaan had in de beginjaren bij haar eerste werkgever. We hadden toen nog die knipperlicht relatie en zaten in een dip, waren in ieder geval niet echt on speaking terms.

Ik was 2 weken bij kennissen in Zuid-Spanje aan het bijkomen en zag haar puur bij toeval gearmd en flirtend met haar baas lopen in Puerto Banus, de luxe haven van Marbella. Een man waarvan ik wist dat hij dik getrouwd was. Gelukkig had ze me toen niet gezien, eigenlijk pas toen we op Schiphol aan de bagageband stonden te wachten, zij gearmd met haar baas. Ze schrok zich rot toen ze me zag staan. Wilma’s temperament kennende had ik een boze en woedende reactie verwacht. Niets van dat eerder het tegenovergestelde: een vlaag van schaamte vloog over haar gezicht voordat ze omlaag keek en zich omdraaide. Iets tegen haar begeleider zei en vervolgens naar de uitgang was gelopen zonder mij ook maar een blik te gunnen. Naast mij stond een van haar mannelijke collega’s, iemand waarmee ik tijdens de vlucht in gesprek geraakt was. Hij had mij haar al aan het begin van de vlucht aangewezen en gezegd dat dit nu een vrouw was die zich omhoog neukte. Toen had ik alleen haar rug gezien en niet gereageerd op zijn opmerking. Hij draaide zich nu naar mij om en vroeg of ik haar kende. Ik knikte bevestigend en vertelde dat het mijn ex was, waarop hij weer met de mond vol tanden stond.

Later die week had Wilma me proberen te bereiken, kon ik me nog herinneren. Ik had dat een tijdje  afgehouden totdat ze mij op een avond voor mijn deur stond op te wachten. Van dat gesprek kon ik me vaag herinneren iets gezegd te hebben in de trant van dat haar liefdesleven me niet interesseerde. Wel dat ik verwonderd was, hoe zij in het bijzijn van haar collega’s zo openlijk flirtte met haar baas, die ook nog eens getrouwd was, en zelfs het bed met hem deelde. Nu verbaasde het me alleen nog dat ze zolang bij dat bedrijf was blijven werken terwijl  iedereen van haar escapades op de hoogte was, en ook een bepaald, zeker niet vleiend beeld, van haar had.

Vreemder was eigenlijk nog hoe onze hersens werken. Ik was dit totaal  vergeten en een simpel woord als lezing, liet oude herinneringen naar boven komen. En riep tegelijkertijd andere vragen op zoals b.v. of ze het al die jaren met andere leidinggevenden gedaan had zonder dat ik het wist? Of was dit hele gedoe een uit de hand gelopen wraakoefening van Wouter?

Eigenlijk was ze nog geen steek veranderd, concludeerde ik nu, en er kwam een vermoeid gevoel over mij heen, zoiets als “waarom doe ik al die moeite voor haar?” Geen gevoel van jaloersheid, of iets dergelijks, nee alleen maar vermoeidheid, misschien zelfs berusting met haar gedrag of seksverslaving? Het was gewoon een herhaling van zetten bij haar, deze keer met 2 uitzonderingen. De eerste was dat ze het deze keer verborgen hield voor mij, de tweede was dat er nu kinderen in het spel waren. Kinderen die van haar hielden, zelfs Kaj deed dat nog ondanks dat hij haar betrapt het met een andere man, wist dat ze mij bedroog. Hadden wij geen kinderen gehad, dan zou ik haar voor eens en altijd dumpen. Het was genoeg geweest.

En weer kwam dat knagende gevoel in mijn maag en die pijn in mijn borst opzetten. Dit was toch echt iets van de laatste dagen en kwam gegarandeerd door de stress. Later op de dag toch eens met schoonmama praten, want dit voelde niet goed. Alles had te maken met die ene vraag die ik mezelf niet durfde te stellen en ontweek. Wat was ik jaloers op mijn jeugdvriend Bart. Die had zijn vriendin Corine ook ooit betrapt op overspel, gelukkig nog voor hun huwelijk. En haar zo de deur uitgezet. En besloot hem later vandaag te bellen, niet om te praten maar om te gaan sparren. Uiteindelijk was hij mijn boksmaatje, en het leek me een goed moment om morgenmiddag eens lekker los te gaan.

De afgelopen paar dagen had ik me gestort op het ontrafelen van Wilma’s leven en moest tot mijn grote schrik erkennen dat hier een vrouw bij me in bed lag die ik dacht te kennen, maar me dus grondig in vergist had. En dat na zovele jaren samen geweest te zijn.

Iemand die de laatste 3 jaar en wellicht meer een totaal ander leven had geleefd, dan ik in mijn gedachten had. Een wereld ook, die zover van het onze, of beter het mijne, afstond dat het wel op een parallel universum leek. En die sensualiteit, klasse en sex die ze uitstraalde, was een weerspiegeling van deze wereld. Ongrijpbaar voor mij dat stond als een paal boven water. En toch lag ze hier bij me in bed, in mijn armen en zocht mijn bescherming. Hoe lang nog vroeg ik me af, want ze was van plan, wellicht tegen haar wil in, ons huwelijk op te offeren voor die andere wereld.

Ze overwoog om te gaan scheiden en probeerde daarbij ook nog eens de zeggenschap over onze kinderen te krijgen. Of het nu met of zonder dwang gebeurde, maakte weinig uit in dit geval. Ik zag wel dat ze, mentaal gezien, nog niet helemaal klaar was voor deze stap, maar dat zou slechts een kwestie van tijd zijn.

Het besef drong langzaam tot me door hoe vernuftig deze 2 mannen haar in hun netten hadden weten te strikken, dit aangepakt hadden. Haar eerst geraffineerd verleid hadden, haar daarna overtuigd hadden voor hun te komen werken, in een soort combinatiebaan van beleggingsadviseuse en prostituee, en nu probeerden haar volledig deze wereld in te trekken, stapsgewijs dat wel nog. Hoe ze zich in ons privéleven hadden binnengedrongen, zelfs in mijn huis seks met haar hadden, regelmatig bleven overnachten, mijn kinderen al kenden, en nu de laatste stap aan het voorbereiden waren.

Er was sprake van een soort onthechtingsproces, zo kwam het ten minste op mij over. En mijn vermoeden was dat ze Wilma totaal wilden loswurmen en vervreemden uit haar vertrouwde wereld, isoleren om haar later zelfs door te kunnen verkopen. En daarom stonden ze er, denk ik, ook zo op, dat ik de zeggenschap kreeg over de kinderen en niet zij. Uitermate berekenend, en erg kil en koud.

Ik had totaal geen idee hoe Wilma in deze wereld stond, hoe zij dit ervoer. Wat wel duidelijk uit de diverse gesprekken en mailuitwisselingen naar voren kwam, was dat ze haar vanaf het begin regelmatig gedrogeerd hadden. Ook dat zij, maar nu vrijwillig, drugs innam en soms nog stiekem kreeg toegediend, zoals gisteren door Marcel. Maar een drugsverslaafde leek Wilma me ook weer niet te zijn, daar kon haar moeder misschien beter over oordelen.

Harm en ik waren tot de conclusie gekomen dat ze de reguliere klant gesprekken, wat deze ook mochten inhouden, met grote zekerheid zonder drugs deed. En als ik haar optreden van gisteren bekeek, haar sensuele verschijning, kwam me dat meer dan waarschijnlijk voor. Aan de andere kant was ze wel weer gedrogeerd door Marcel, maar uiteindelijk ook weer als oud vuil achtergelaten door beide heren. Maar hoe ze in deze wereld stond, hoe ze deze ervoer was nog altijd onduidelijk voor mij. Al met al een meer dan verwarrende situatie voor me.

Iets anders dat me dwarszat, was waarom Wilma dat contract of die schuldbekentenis getekend had en eigenlijk nog altijd naleefde. Dom was ze niet, verre van dat, en rekenen kon ze ook. In het begin kon misschien de paniek en angst om mij en de kinderen kwijt te raken een rol gespeeld hebben, maar ze moest mij toch beter kennen. Maar waarom ze nu nog altijd dat contract nakwam kon ik echt niet volgen. Of had ze zich soms nog meer in de nesten gewerkt?

Inmiddels had ik wel meer dan voldoende materiaal in handen om naar een advocaat te stappen en een scheiding aan te vragen, inclusief de zeggenschap over onze kinderen. Het was misschien verstandig om al wat voorbereidende stappen te zetten. Maar wat ik niet wilde was die gasten de bal in de voeten spelen en het hun nog gemakkelijker te maken.

Ondanks alles wenste ik Wilma zo’n leven niet toe, ten minste niet in handen van die pooiers. Als ze hier toch mee door wilde gaan dan alleen uit vrije wil, dat was de enige mogelijkheid die ik haar kon geven. En eerlijk gezegd wist ik niet of Wilma in die wereld kon overleven. Want als we deze show tot een goed einde brachten kon ze ook niet meer als beleggingsspecialiste terecht, had ze geen dak boven haar hoofd, tenzij haar ouders haar opvingen, en was ze sowieso de kinderen kwijt. Of was ze toch sterker dan ik dacht, was ze al zoveel veranderd?

En weer kwam de hamvraag op en die pijn in mijn maag en hartstreek. “Hoe verder met Wilma om te gaan, nadat we die gasten ontmaskerd hadden?” Ik ontkwam er niet aan en zou dat gesprek met haar aan moeten gaan. En ik moest ook de confrontatie met mezelf aan gaan, daar was geen ontkomen aan. Wat een shit eigenlijk allemaal.

Onverwacht ging de wekker af. Had ik zolang liggen peinzen, vroeg ik me af? Wilma schrok wakker, keek me aan en zei: “Goedemorgen lieverd, nog lekker geslapen?”, gaf me een kus, stond op, mij alweer in verbijstering achterlatend. Het leek wel over er 2 Wilma’s waren, dat gevoel bekroop me keer op keer. En stond vervolgens ook maar op, keek even bij de meisjes op de slaapkamer maar die sliepen nog diep en ook van boven hoorde ik nog niets.

In de keuken bereidde alvast ik het ontbijt voor iedereen voor, perste wat sinaasappels uit etc. Zodra Wilma naar beneden kwam, repte ik mij naar boven, douchte snel en kleedde me aan voordat ik de kinderen wekte. Ging vervolgens weer naar beneden, waar ik Wilma aantrof, die zo goed als klaar was en op het punt stond te vertrekken. Ik kon nog net tegen haar zeggen: “Moet je de kinderen niet even goedendag zeggen, voordat je de deur uitgaat?” Daarop ging ze beneden aan de trap staan en riep: “Hallo, Mama gaat zo naar het werk. Komen jullie me even goedendag zeggen”. Ik hoorde geren op de trap, de kinderen vlogen haar om de nek en wensten haar een mooie dag toe en tot later vandaag. Bij het weggaan zei Wilma: “Oh ja, het wordt weer een latertje. Ik heb straks de erfgenamen van die overleden klant op bezoek. Die kunnen allemaal pas na vieren, dus reken er niet op dat ik voor zeven of acht uur thuis ben.” En ze ging de deur uit zonder ook maar een kus.

Na de kinderen naar school gebracht te hebben ruimde ik e.e.a. op en maakte de woonkamer klaar voor de mensen die ik dadelijk verwachtte. En sloot mijn laptop op de tv aan om eventueel wat documenten te delen.

Daar het nog vroeg was, besloot ik om toch maar eens wat meer informatie over beide heren in te winnen. En begon eerst te zoeken op LinkedIn, een professionele website voor mensen om met elkaar te netwerken, informatie te delen, promotionele activiteiten te doen etc. Gaf als eerste de naam van Wouter in en had vrijwel direct beet. Tot mijn verbazing bleek hij nog altijd te werken voor Wilma’s oude werkgever, en was daar inmiddels senior sales klantmanager. Of het kort gezegd was hij verantwoordelijk voor het werven en onderhouden van bestaande en nieuwe klanten. Wel een deeltijdbaan van 32 uur, zo zag ik. Maar geen enkele verwijzing naar zijn eigen bedrijf.

Vervolgens nog even gezocht naar Marcel en bij hem trof ik een vergelijkbaar profiel aan, alleen bij een ander bedrijf.

Het riep allerlei vragen bij me op. Ik had sowieso niet verwacht dat beiden nog een baan hadden en wat voor een nog wel. Waarom deed je dit dan, wat zat er voor hen in?

En schoot mij de opmerking van Harm binnen, t.w. dat hij vond dat dit geen doorgewinterde criminelen waren en hij ook een gevoel had betreffende financiële malversaties. Dus waar had ik hier mee te maken? Met een stelletje amateurs, bejaarde loverboys, die het leven van anderen kapot maakten voor eigen financieel gewin? En parkeerde die vraag even tot zo dadelijk. Misschien wist Harm intussen al meer of had die gepensioneerde politierechercheur ervaring op dit terrein?

Belde vervolgens nog snel mijn advocaat op en besprak in het kort mijn situatie. Bij hem op kantoor werkte een collega die gespecialiseerd was in familie- c.q. echtscheidingszaken en hij beloofde haar even aan te spreken en te vragen me later vandaag te bellen.

Hoofdstuk 15. Steven: de gepensioneerde rechercheur.

Even later kwam mijn schoonmoeder binnen, met in haar kielzog deze gepensioneerde politierechercheur, Steven genaamd. Ik stelde me aan hem voor en vroeg of ze wat te drinken wilden hebben. Zei ook dat we nog op 1 persoon wachten voordat we begonnen en vroeg hem wel of hij wist waarover het ging. Mijn schoonmoeder reageerde hierop en zei dat ze hem een korte beschrijving van de situatie gegeven had.

Toen zag ik Harm zijn auto parkeren en liep naar de voordeur om hem binnen te laten. Stelde hem voor aan Steveb en nadat iedereen voorzien was van een kop koffie begon ik met een korte omschrijving van de situatie en wat we tot nu toe zoal ontdekt hadden en deelde mijn visie op de ontwikkelingen. Ik zag mijn schoonmama van kleur verschieten en beide heren instemmend knikken. Als laatste zei ik ook iets over de achtergrond van Wouter en Marcel zoals ik dat zojuist gevonden had en noemde hen bejaarde loverboys wat bij de anderen een wrange glimlach opleverde.

Ik was verder heel duidelijk over het doel van dit gesprek en wat ik uiteindelijk wilde bereiken.

Dat het mij ging om het bevrijden van Wilma uit de klauwen van deze pooiers, om deze gasten minimaal met gelijke munt terug te betalen maar nog liever in de gevangenis te krijgen. Over hoe Wilma haar leven hierna wilde inrichten zei ik alleen dat zij dat zelf moest oplossen, het niet mijn zaak was. Misschien wilde ze wel dit leven voortzetten of iets heel anders, ik wist dat niet. En hoe dat uitpakte voor ons huwelijk was van later zorg. Ik zag mijn schoonmoeder even slikken en daarna begrijpend knikken.

Alvorens het woord aan Harm te geven vroeg ik aan mijn schoonmoeder of ze al iets meer wist over dat pilletje dat ze meegenomen had. Waarop ze bevestigend knikte, en vertelde dat het XTC betrof.

Daarna begon Harm met zijn relaas. Een verhaal dat meer voor de politierechercheur bedoeld was dan voor mij. Veel van wat we de afgelopen avond al besproken hadden passeerde opnieuw de revue. Ik luisterde dan ook maar met een half oor en beetje bij beetje begonnen zich de contouren van een plan in mijn hoofd te ontvouwen.

Opeens hoorde ik toch wat nieuwe punten in zijn verhaal en had hij weer mijn volledige aandacht.

1. Het eerste punt was dat er meerdere vrouwen, zeker 2 maar waarschijnlijk 5, over de jaren gerekruteerd waren door beide heren en zich min of meer in dezelfde positie als Wilma bevonden. Ook een vergelijkbare achtergrond hadden t.w. financiële dienstverlening. Dus dit duidde al op een patroon waaruit bleek dat Wilma met voorbedachten rade geselecteerd moest zijn.

2. Het tweede punt dat hem opgevallen was, was dat al deze dames een lidmaatschapskaart van hun seksclub hadden (wat op zich weer vreemd was want normaliter hebben vrouwen gratis toegang tot dit soort clubs).

Harm sprak een vermoeden uit dat Wouter en Marcel hun klanten meenamen naar deze club en ‘attendeerden’ op deze dames. En de bal zo ging rollen

Maar het bleven aannames want:

Wilma beheerde geen aandelenportefeuille, adviseerde alleen over waarin te investeren;

Het contract duidelijk aangeeft dat klantenwerving de taak van M & W is. Wilma en de andere vrouwen wel hand - en spandiensten leverden. Driemaal raden welke.

Ofwel: Harm veronderstelde dat de werving van klanten op geraffineerd wijze plaatsvond via deze seksclub. Dat er wellicht sprake was van chantage en afpersing maar dat was meer iets voor de politie of wellicht ook het FIOD om uit te zoeken.

Hij zei tegen Steven dat hij hem materiaal kom meegeven waarin ook al bepaalde documenten waren gekenmerkt als interessant. En wilde eventueel wel met de politie praten maar niet rechtstreeks en dat het contact via mij zou lopen. En hij benadrukte nogmaals hij dat dit volgens hem amateurs waren.

Vervolgens nam Steven het woord. Hij zei op de eerste plaats erg geschrokken te zijn van hetgeen hij gehoord had, en helemaal omdat de dochter van een goede vriendin hierin verzeild geraakt was. En bevestigde ook mijn vermoeden dat ze probeerden Wilma te isoleren. Hij vergelijkbare situaties meegemaakt had, maar dan wel tussen jongere vrouwen en hun loverboys.  Nooit vrouwen van deze leeftijd dus hij kon zich vinden in de suggestie van Harm dat hier meer achter moest zitten. En beloofde dat hij via zijn kanalen bij de politie zou aankaarten en vragen er druk achter te zetten, maar niets kon garanderen.

Hoofdstuk 16. Donderdagmiddag: Blauwdruk van een actieplan.

Daarop nam ik weer het woord en zei dat er een plan in mijn hoofd was opgekomen om deze heren met gelijke munt terug te betalen, zeg maar een koekje van eigen deeg te geven.

Het was in de basis een erg simpel plan, omdat m.i. moeilijke plannen niet werken en ook te veel voorbereidingstijd en planning kosten. En legde in het kort mijn idee uit.

Ik wilde dit ook a.s.a.p. uitvoeren omdat ik Wilma snel mogelijk hieruit wilde hebben, en ook mijn en mijn schoonouders gezondheid niet in gevaar wil brengen. Het liefst over 3 weken al omdat dan het herfstvakantie was, en de kinderen bij mijn ouders in het zuiden van het land logeerden. Ook omdat ik Kaj iets dergelijk toegezegd had. En ten slotte aan het einde van die week een special event georganiseerd werd in de seksclub. Een Sm-feest waar Wilma een centrale rol in zou gaan spelen.

Iedereen knikte en kon zich hierin wel vinden. Nu de uitvoering nog, kijken wat we nodig hadden, en we maakten een voorlopige taakverdeling. Het liefst wilde ik goedkeuring van de politie hebben, maar dit kon ook zonder hun bemoeienis gedaan worden.

Ook Steven zegde zijn medewerking toe en nam 2 van de actiepunten voor zijn rekening. Hij zei ook toe dit met zijn contacten binnen de politie te bespreken en met wat geluk ondersteuning van hun te krijgen. Hij beloofde me nog vandaag contact te zoeken. Harm gaf hem daarop een Pendrive waarop alle gerelateerde informatie stond.

Het gesprek was hiermee beëindigd. Ik bedankte iedereen en vroeg Harm nog even te blijven. Voordat mijn schoonmoeder het huis verliet, sprak ik haar nog even aan over mijn pijnscheuten in de borst en maag. “Kom straks even langs” zei ze “dan kijken we er even naar”. Ze verliet vervolgens met haar kennis het huis en ik vroeg Harm of het ook mogelijk was buiten nog een camera te installeren en ook eentje in het halletje. Dat moest geen probleem, zo zei hij en op mijn vervolgvraag of het nog vandaag kon, bleek dat bij navraag ook mogelijk te zijn, aan het einde van de middag.

Ik ruimde binnen even alles op en wandelde naar mijn schoonmoeders huis. Ze onderzocht me even maar vond niets bijzonders, m.u.v. een verhoogde bloeddruk. En kreeg wat kalmeringsmiddelen mee.

Later die middag belde Steven nog even op en informeerde mij dat hij niet alleen al met iemand gesproken had, maar haar ook al de informatie doorgespeeld had. Dat deze persoon dit vluchtig doorgenomen had en serieus genoeg vond om er een case van te maken, maar pas na een gesprek met mij . Ik stond daar wel open voor, en vroeg hem of hij ook wilde aanschuiven omdat ik hem vertrouwde en hij bekend was met hoe de politie werkte. Ik slechts een voorwaarde op tafel wilde leggen en dat was dat de geplande actie mocht doorgaan. Anders had praten geen zin. De afspraak werd voor de volgende ochtend om 9.30 uur gepland, op een neutrale plaats. Gelukkig stond het mannetje van Harm veel vroeger dan afgesproken voor de deur, en e.e.a. was binnen no time geïnstalleerd.

De rest van de middag en begin van de avond bracht ik met de kinderen door. Samen gegeten en daarna samen muziek gemaakt. Dat was toch al weer een tijdje geleden en het deed ons allen goed.

En dook voor mijn doen al redelijk vroeg mijn bed in, nu wel op de logeerkamer. Het waren een paar stressvolle dagen geweest, en ik had behoefte aan een rustige nacht. En nam voor de zekerheid ook wat van dat kalmeringsmiddel in. Daar Wilma om 21.00 nog niet thuis was en niks van zich had laten horen, liet ik een briefje achter op haar kussen.

Een paar uur later werd ik door haar wakker gemaakt met de vraag waarom ik hier sliep. Ik antwoordde slaapdronken: “Ben je nu pas thuis? Wie heb je nu weer geneukt en ik wil die geur van seks niet ruiken dus slaap hier”.

En kreeg een klap in mijn gezicht, waarop ik meteen klaarwakker was. En woedend schreeuwde: “Het is verdomme na middernacht, je gaat weg zonder mij een kus te geven, komt thuis na middernacht zonder iets van je te laten horen. Er staan vreemde auto’s voor de deur of rijden weg als ik plotseling thuiskom. De kinderen valt ook al op dat je je vreemd gedraagt. Dus vertel mij maar wat ik moet denken. En sla me nooit meer.”

Draaide me om in bed en probeerde verder te slapen. Wilma liet het er niet bij zitten en trok de dekens van me af. Ik vloog op en zag op dat moment mijn beide dochters in de deuropening staan te huilen. Duwde Wilma opzij en nam beide meisjes in mijn armen. Wilma had dat in eerste instantie niet in de gaten en wilde me aanvliegen. Pas toen zag ze wie ik in mijn armen hield en bevroor in haar beweging. De meisjes waren helemaal van slag en het koste mij en Wilma even later ook een dik uur om ze rustig te krijgen. Uiteindelijk sliep ik dan maar in het echtelijke bed maar nu wel met 3 vrouwen. De 2 meisjes ieder aan een kant van mij en dan pas Wilma, gelukkig maar. En zei tegen haar dat we over dik 2 weken wel verder zouden praten, als de kinderen bij mijn ouders op vakantie waren.

Hoofdstuk 17. Annet: de politieagente.

De volgende ochtend maakte ik de meisjes voorzichtig wakker en zei hun stilletjes het bed te verlaten. Want mama was laat thuis gekomen en wilde uitslapen. Het was toch haar thuiswerkdag dus ze kon met gerust hart wat later opstaan, dacht ik. Ik kleedde me aan en ontbeet met de kinderen. Op het moment dat ik hun naar school wilde brengen stond Wilma aangekleed en wel in de keuken. Niemand van ons had haar horen opstaan, en we waren dan ook allen stomverbaasd bij haar verschijning. De kinderen wilden afscheid van haar nemen en zeiden al tot vanavond. Waarop ze reageerde met: “Nee lieverds, tot morgenmiddag. Ik heb morgenochtend mijn studieles en werk vandaag de hele dag in Tilburg. En blijf dan slapen bij mijn vriendin.” Zo te zien deed deze mededeling hun weinig en ik bracht ze even later naar school, wel na haar nog een goede dag gewenst te hebben. Geen woord over afgelopen nacht, of afscheidskus, niks van dat alles.

Na de kinderen gedropt te hebben reed ik door naar de ontmoetingsplaats met de politie. Was daar ruimschoots op tijd en kon rustig een en ander te overdenken, inclusief mijn uitbarsting van afgelopen nacht. Dat was niet slim van mij geweest, want nu was de kans groot dat Wilma doorhad dat ik iets vermoedde, maar ja ik kon dit niet meer terugdraaien. En me niet moest laten meeslepen, oppassen om geen ondoordachte dingen te doen. Waarbij mij opeens te binnen schoot dat Wilma wel eens vaker de nacht van vrijdag op zaterdag bij haar vriendin c.q. collega doorbracht. Omdat ze samen die opleiding deden en zij in de buurt woonde. En het mij, door de hectiek van deze week, ontschoten was dat ze morgen dus college had.

Stuurde haar snel een appje om haar een fijne dag te wensen, en om haar te herinneren aan ons uitstapje van morgenmiddag met de kinderen en haar ouders. We zouden samen naar de premiere van een film gaan, en die begon om 14.30. Ik kreeg alleen maar een duimpje terug, dat het goed was.

Toen kwam Steven al samen met een vrouw het restaurant binnen lopen. Ik was voor een moment verbaasd omdat ik een man verwacht had, maar dit was misschien nog wel beter ook omdat vrouwen toch een groter inlevingsgevoel hebben. Na ons aan elkaar te hebben voorgesteld begonnen we. Annet, zoals de politieagente bleek te heten, nam het woord en bedankte me dat ik met hun in gesprek wilde gaan en voor de aangeleverde informatie. Ze had het vluchtig doorgelezen en was al bij gepraat door Steven. Zij was erg geschokt door zijn verhaal en ook door wat ze gelezen had. Wilde nu graag mijn versie horen en dan bespreken of het zin had een aanklacht in te dienen. Ook of de politie bijvoorbeeld op basis van aanwijzingen uit anonieme bron een onderzoek kon instellen naar genoemde feiten. Ik antwoordde dat ik best wilde meewerken met de politie maar onder 1 voorwaarde. Of ze daarmee bekend was en akkoord ging. Op datzelfde moment besefte ik al dat ik in een bureaucratische omgeving beland was en geen direct antwoord hoefde te verwachten. Annet was op haar beurt een beetje terughoudend en zei dat dit niet binnen haar jurisdictie lag. Mijn antwoord was, bel dan maar iemand op die wel die bevoegdheid heeft. Of vertel me anders dat mijn plan niet tegen de wet indruist, wat ik dan wel graag zwart op wit bevestigd wilde hebben. Steven nam mij even apart en zei tegen me: “Speel het nu niet te hard. Deze dame is op jouw hand maar gebonden aan regels. Praat met haar en reken erop dat ze alles op alles zal zetten om hierachter aan te gaan. Die toestemming ga je geheid krijgen. En anders trek ik wel aan andere touwtjes”. Daarop gaf ik haar het voordeel van de twijfel en ging het gesprek aan.

Eerst vertelde ik hoe ik het overspel van mijn vrouw ontdekt had en vervolgens achter meer informatie was aangegaan. Daar de meeste gegevens verkregen waren doordat men in mijn huis onvoorzichtig was geweest, was dit niet mijn probleem maar het hunne. Ze stelde me meer vragen m.b.t. de herkomst van de gegevens en ik zei dat ik een bekend hacker ben geweest. En vrienden, die de door mij gevonden gegevens doorgenomen hadden, best bereid waren maar dan wel anoniem, hun bevindingen te delen met de politie. Maar alleen dan pas, zodra men akkoord ging met de uitvoering van mijn plan.

De nu aangeleverde informatie en hun aantekeningen moesten ons inziens meer dan genoeg zijn om het onderzoek te starten, om ons te ondersteunen c.q. de vrije hand te geven in de uitvoering van mijn plan, was onze stellige overtuiging. Annet stelde me nog meer vragen en nadat ik deze allemaal beantwoord had, was ze tevreden. Ze stapte op en beloofde me er direct werk van te maken en zich hard te maken dat ik fiat kreeg voor mijn plan. Ze stelde me nog een laatste vraag: “Waarom zo snel?” Ik antwoordde vanwege de belofte aan mijn zoon, de schoolvakantie, de gezondheid van mij en mijn schoonouders maar ook de kans dat ik te veel zou gaan geven en haalde het incident van afgelopen nacht aan. Ze knikte begrijpend en ging samen met Steven weg. Het hele gesprek had bijna 3 uur geduurd en ik besloot een hapje te eten alvorens naar huis te gaan.

En checkte mijn telefoon voor de eerste keer deze dag en zag dat er vanochtend al wat WhatsApp verkeer tussen Wilma en Marcel geweest was. Waarin ze gisteravond bespraken, en ik te weten kwam waarom Wilma vannacht zo laat thuisgekomen was. Op het laatste moment was ze ingevallen voor een zieke collega die een afspraak had staan om ‘acte de présence’ te geven op een vrijgezellenavond. Wat dus een eufemisme bleek te zijn voor een gangbang. ten minste dat kwam uit het gesprek naar voren, want er waren 8 mannen aanwezig i.p.v. de afgesproken 6. Marcel vroeg verder: “En heb je genoten?” waarop Wilma antwoordde: “In het begin niet, na al die afspraken eerder die dag. Maar toen ik eenmaal in de roes was, zeker wel ja.”  Ze ging door: “Mijn man was furieus vannacht dus we moeten voorzichtiger zijn. Het was dat de meisjes begonnen te huilen want anders was het fout gelopen.” Marcel schreef terug: “Als je eenmaal gescheiden bent, ben je van dit probleem verlost. Maar reken er wel op dat je dan meer van dit soort werk gaat krijgen. Hoe ga je dat met je kinderen oplossen, denk daar maar eens over na?”

Rustig naar huis rijdend overdacht ik wat ik zojuist gelezen had. En eigenlijk werd al een deel van de hamvraag die me zo op mijn maag lag beantwoord. Namelijk dat Wilma genoot van de sex die ze hier zoal kreeg . En bedacht ik, dat eigenlijk ook niet zo vreemd was, omdat ze vroeger, in onze jonge jaren, ook genoot van die sex avonden met meer aanwezigen. Dat was echter vrijwillig, dit was betaalde sex en daar zat voor mij toch wel een verschil in. Maar niet voor haar dus.

Later die middag stond Bart voor de deur, en was ik met hem gaan sparren. Eerst wat afreageren op de boksbal, en daarna mijn energie vrijgeven in een partijtje met hem. En het laatste halfuur was voor mijn dochters, terwijl Kaj nu met hem trainde.

De volgende middag begaven we ons naar de bioscoop in centrum Utrecht. Ik had even op mijn iPhone gecheckt en zag dat Wilma onderweg was. Appte haar dat wij haar opwachtten bij de ingang van de bioscoop. Maar om 14.00 geen Wilma, en een kwartier nog altijd niets te zien van haar. Checkte weer mijn iPhone en zag dat ze thuis was. Belde haar op, maar er werd niet opgenomen. Keek ook even in de chat, en zag dat ze mijn laatste chat niet gelezen had. Haar moeder probeerde haar ook te bellen, en zij kreeg een bezet toon. Aan de chats zag ik dat ze in ieder geval niets van M of W gekregen had. Het enige wat we ons konden bedenken was dat ze ziek moest zijn, maar dat had ze toch kunnen melden.

Dan maar de bios in en in de pauze nogmaals proberen, met weer hetzelfde resultaat. Aan de ‘waar is mijn telefoon’ app zag ik wel dat ze thuis moest zijn. Na afloop van de film zouden we met de kinderen Spaans gaan eten, wat we na kort overleg ook deden. Aan haar telefoon te zien was ze nog altijd thuis, en ze had nog altijd niet de moeite genomen met ons contact te zoeken.

Normalerwijze zou ik, en haar moeder eigenlijk ook, onrustig en bezorgd moeten zijn. Vreemd genoeg had geen van ons beiden hier nu last van, speelde ons geweten ook niet op, lieten we het op zijn beloop gaan en genoten we verder van de leuke namiddag en avond met de kinderen.

Toen ik later die avond de auto parkeerde kwam Wilma ons tegemoet. Begroette ons allemaal vrolijk, alsof er niets gebeurd was. En kreeg van ieder van ons, zeker de kinderen, erg lauwe reacties terug. Opa en ik haastten ons naar binnen omdat we beiden naar het toilet moesten. Opa beneden en ik die op onze slaapkamer, waar alle ramen trouwens wagenwijd openstonden. Wist niet wat ik hier van moest denken, dus liet dat maar achterwege.

Bij het verlaten van het toilet hoorde ik opeens haar telefoon overgaan, en zag deze op haar nachtkastje liggen. Pakte hem op en zag dat ik het was die haar belde. Waarschijnlijk een van de kids.

Liep daarop naar beneden, en gaf haar haar telefoon. Waarop ze me bedankte en zei: “Dank je, ik was hem al kwijt. Zeker gisteren hier laten liggen toen ik wegging. Vandaar dat ik jullie oproepen gemist had, en niet wist waar jullie waren. Ik vind dat echt zo erg, had me er echt op verheugd. Dus was maar van lieverlede naar huis gegaan.”

Manon wilde hierop reageren maar ik gaf haar snel een teken niets te zeggen. Opa en oma gingen al snel naar huis, en de kinderen naar hun kamer. Het was een treurig einde van een mooie dag.

Ik ontweek haar later die avond toen ze me een kus wilde geven, en zei: “We zijn nog lang niet uitgepraat over eergisteravond en eergisternacht. En al helemaal niet over je afwezigheid van vanmiddag. En ik weet inmiddels al van de politie dat een van die auto’s die ik vorige week zaterdag gezien heb, hier al vaker voor de deur gestaan heeft. Ze willen me niet zeggen van wie die is maar daar kom ik wel achter. Je bent misschien vergeten dat ik een oud hacker ben”. En ging naar mijn kantoor, haar in verwarring achterlatend. En was erg benieuwd of en hoe ze zich hier kon uitpraten?

  Meer in deel 6