Mila – populair, maar van nature verlegen – zat naast Daniël, een serieus ogende jongen met zijn bril op het puntje van zijn neus. De twee hadden elkaar nooit veel gesproken, maar nu waren ze verplicht samen aan een project voor hun studie. In de verder stille bibliotheek, tussen de rijen boeken en half gedempt licht, hing een haast ongemakkelijke spanning.

Terwijl ze zachtjes met elkaar praatten over grafieken en formules, bemerkte Mila dat Daniël steeds zenuwachtiger werd. Haar rokje was iets hoger omhoog gekropen dan ze had gewild, en ze voelde de koele lucht langs haar blote bovenbenen strijken. Ze had het niet in de gaten gehad—totdat ze Daniëls blik op haar benen voelde rusten. Hun ogen ontmoetten elkaar in een fractie van een seconde; hij slikte, zij bloosde.

Met een nerveuze beweging schoof hij zijn stoel iets achteruit, maar daardoor viel haar oog juist op een duidelijke bolling in zijn broek. Haar hart sloeg over. Haar eigen wangen werden rood, en ze durfde even niet meer te ademen. Voor ze het wist, schoot er een stiekem gevoel van nieuwsgierigheid door haar heen. Zij, het populaire meisje dat nooit echt op de “nerds” lette, zat hier nu opeens met een verontrustend interessant uitzicht op zijn... situatie.

Hij probeerde met zijn notities zijn schoot af te schermen, maar hun blikken kruisten opnieuw. Ze zagen elkaars ongemak, maar ook een soort elektrische lading die tussen hen kolkte. Een zachte siddering trok door Mila’s lijf bij de gedachte dat dit allemaal door haar blote huid, haar halve glimlach, misschien haar onbewuste flirten was veroorzaakt. In de verte kuchte een andere student, maar het tweetal merkte het nauwelijks.

Mila, normaliter zo verlegen, voelde een onverklaarbare aandrang om dichterbij te schuiven. Met licht trillende vingers draaide ze haar pen, haar ogen af en toe nog steeds afgeleid door de gespannen stof van zijn broek. Hij keek van zijn aantekeningen naar haar rokje en weer terug, duidelijk worstelend met wat hij moest doen.

Hun gezichten waren nog geen handbreedte van elkaar verwijderd toen ze fluisterde, “Eh… alles oké?” Haar stem klonk hees, alsof de warmte van dit moment zich in haar keel had genesteld. Daniël bracht een mompelend geluid uit, maar woorden vond hij niet. Het besef dat ze hier in een openbaar gebouw waren en dat deze situatie elk moment kon uitlopen op gênante taferelen, gaf hun beiden een zenuwslopende adrenalinekick.

En zo, met hun studiemateriaal half vergeten tussen hen in, ontstond er een stilte vol geladen spanning, waarin hun blikken meer vertelden dan ze ooit hardop durfden te zeggen.

Daniël hield zijn rug gespannen, zijn schouders iets opgetrokken, alsof hij onzichtbaar wilde worden. Mila zag de schaamte in zijn ogen; hij durfde haar amper aan te kijken. Zijn wangen stonden in vuur en vlam, en zijn hand klemde zo strak om de rand van het bureau dat zijn knokkels wit werden.

Voorzichtig boog Mila zich naar hem toe, zodat niemand anders hen kon horen. Haar stem klonk nauwelijks hoorbaar, maar vol zachte overtuiging. “Hé... het is oké,” fluisterde ze, haar blik even naar de opvallende bolling in zijn broek glijdend. “Het… overkomt de besten, hoor.” Er sprak een voorzichtige glimlach uit haar ogen, een glimp van empathie die hij niet verwacht had.

Hij kreeg het nog warmer, en hij liet zijn hoofd een stukje zakken, alsof hij niet wilde dat iemand hem zo zag. “S-sorry,” wist hij uit te brengen, maar zijn stem klonk breekbaar, bijna schuldig.

Mila slaakte een minimale zucht, nerveus maar ook vastberaden. “Nee, nee,” sprak ze weer, iets vuriger nu, terwijl ze kort aarzelde of ze zijn hand zou aanraken of niet. Uiteindelijk durfde ze haar vingers bovenop die van hem te leggen. “Je hoeft je niet te schamen. Het is alleen…” Haar stem gleed weg, de woorden die volgden vond ze zelf moeilijk te geloven. “Je… euh… Je bent best… groot,” voegde ze er met rode wangen aan toe, verrast door haar eigen directheid.

Daniël kromp bijna ineen bij die opmerking, maar tegelijkertijd zag ze een schokje van trots in zijn ogen—een mengeling van verlegenheid en een sprankje opluchting dat ze het blijkbaar niet erg vond. Hij slikte. “Ik… ik kan er niks aan doen,” mompelde hij, nog altijd overrompeld.

Mila lachte zachtjes, een giechel die haar eigen spanning iets brak. “Ik… ik vind het niet erg,” fluisterde ze, en terwijl haar wangen nog steeds gloeiden, trok ze langzaam haar hand weg. “Weet je, laten we dit gewoon… vergeten en doorstuderen… of—” Ze stopte, niet precies wetend wat ze wilde voorstellen. Misschien wilde ze wél iets doen, misschien niet, maar in elk geval wilde ze hem geruststellen.

Daniël knikte schokkerig, alsof hij nog steeds in een droom verkeerde. Hij voelde hoe de warmte zich dwars door zijn lichaam verplaatste, en zijn blik bleef op Mila’s gezicht gefixeerd. Ze had hem laten weten dat het oké was. Ze had niet geschokt gereageerd, integendeel, ze leek een zweem van nieuwsgierigheid in haar ogen te hebben. Hij durfde alleen niet verder te gaan, bang dat hij iets verkeerd deed.

Een fractie van een seconde keken ze elkaar aan, en Mila dwong een bevende glimlach op haar lippen. Geen van beiden wist hoe dit verder zou lopen, maar de lucht tussen hen voelde iets lichter nu ze het hadden benoemd. En Daniël’s ademhaling versnelde zich alweer toen hij besefte dat deze verzachtende woorden van haar hand uiteindelijk misschien nog maar het begin waren.

De stilte in de bibliotheek leek op dat moment nóg zwaarder te drukken. Mila, die normaal gesproken een verlegen uitstraling had ondanks haar populariteit, voelde haar hart als een wilde trommel in haar borst. Daniëls opwinding was niet langer te negeren; de gespannen stof bij zijn middel verraadde alles. Hoewel ze aarzelde, nam ze een besluit dat haar eigen onzekerheid zou tarten.

Met lichte trillingen in haar vingers schoof ze haar stoel nét iets dichter. Daniël probeerde zijn ademhaling onder controle te houden, maar kon niet voorkomen dat hij zachtjes hijgde toen ze haar hand voorzichtig op zijn bovenbeen legde. Haar ogen schoten naar zijn gezicht, op zoek naar bevestiging of protest—hij sloot even zijn ogen, een korte knik gaf haar groen licht. In haar hoofd flitste een stemmetje dat dit misschien gek was, maar haar lichaam ging er volledig in mee.

Terwijl ze met haar vrije hand een schrift opzij veegde, raakte haar pols per ongeluk de gesp van zijn riem. Die onverwachte aanraking deed Daniël naar adem happen, en zij voelde plots een stoot van nerveuze moed in haar opkomen. Met rustige, bijna omzichtige bewegingen maakte ze zijn riem los, daarna de bovenste knoop van zijn broek. De afgeschermde spanning kwam haar tegemoet als een golf warmte.

Ze trok de stof net genoeg opzij tot ze zijn stijve geheel in haar hand kon nemen. Haar vingers voelden zowel zijn hitte als een subtiel kloppende onrust. Heel even ademde ze diep in—het was écht. Daniël klemde zich met één hand aan de tafelrand vast, z’n knokkels wit, terwijl hij probeerde zijn kreun in te slikken.

Mila’s aanraking begon aarzelend, haar duim voorzichtig langs de glimmende top glijdend, waar al een spoor van voorvocht zichtbaar was. Een vreemde elektrische sensatie trok door haar arm en liet haar kippenvel achter op haar huid. Ze sloot haar hand om hem heen, dwingend zichzelf tot beheersing, en zette de eerste voorzichtige bewegingen in een traag, onderzoekend ritme. Daniël sidderde, zijn mond halfopen, wangen rood van opwinding én schaamte.

“Rustig,” fluisterde ze, alsof ze hem én zichzelf tot kalmte maande. Het was niet alleen de verbodenheid—de onontkoombare stilte van de bibliotheek, de angst dat iemand hen zou kunnen horen—maar vooral het feit dat ze het wílde. Dat ze, meer dan ooit, versmolt met de spanning tussen hen.

Bij elke langzame beweging groeide haar zelfvertrouwen, en Daniël verstrengelde zijn vingers in een stapel studieboeken om niet te bezwijken onder de opwinding. Af en toe zocht hij met hazende ogen naar haar blik, en elke keer dat ze oogcontact maakten, voelde het alsof er vonken oversloegen. Een ingehouden kreun ontsnapte hem toen ze haar greep iets verscherpte, haar pols licht draaiend aan de basis.

Soms leek het alsof elk geluidje—een piepende stoel, het geritsel van papier—een alarmsignaal was dat hen zou verraden. Toch kon geen van beiden stoppen. Mila schoof haar duim wat steviger onder de top van zijn eikel, en Daniël beet op zijn lip om niet hoorbaar te klagen van pure sensatie. Haar ademhaling werd steeds zwaarder, en een zachte giechel ontsnapte haar wanneer hun blikken kruisten in gedeelde verbazing over hoe ver ze al waren gegaan.

Nog was er geen sprake van een climax, maar in het robuuste ritme van haar hand, in Daniëls gespannen schouders, in het zweet dat hun slapen bevochtigde, hing de belofte van iets wat onvermijdelijk dichterbij kwam—een belofte die ze nog even uitstelden, alsof ze elk moment van deze verboden handeling tot zich wilden nemen.

Enkele seconden later trok Mila haar hand voorzichtig terug, haar pols licht vermoeid van de ongewone houding. Ze ademde diep in en wierp Daniël een haast verontschuldigende blik toe. Hij opende zijn mond, wilde zeggen dat ze gerust mocht stoppen als het niet ging—maar nog voor hij een woord kon uitbrengen, wisselde ze van hand.

“Ik probeer…,” fluisterde ze, half giechelend door de zenuwen en de opwinding, terwijl ze haar andere hand langs de schacht naar boven liet glijden. “Misschien is dit makkelijker.” Ze verbaasde zichzelf met haar gretigheid. Het voelde haast avontuurlijk om van techniek te veranderen, alsof ze experimenteerde en tegelijkertijd wilde voorkomen dat haar arm te veel zou verzuren.

Daniëls adem stokte toen Mila’s vrije hand plotseling de top van zijn eikel bedekte en er een subtiel ronddraaiend kneepje in gaf. Zijn heupen schoten onwillekeurig iets naar voren. “Je… je bent…,” begon hij te fluisteren, maar de woorden bleven steken in zijn keel.

Mila trok haar mondhoeken omhoog in een voorzichtige glimlach. “Kijk me niet zo aan,” zei ze in bijna onhoorbaar stemgeluid, terwijl ze met haar tweede hand nu ritmisch de as van zijn erectie masseerde. “Ik ben gewoon… een beetje onder de indruk,” flapte ze eruit, waarbij ze zich zelf ook verbaasde over haar openheid. Haar verlegenheid had voor één keer plaatsgemaakt voor een vorm van vrijmoedige nieuwsgierigheid.

Haar vingers krulden vaster rond hem, haar pols begon een speelse draaibeweging te maken bij elke op- en neergaande slag. Daniël kreunde in zijn vuist, duidelijk worstelend met de neiging om meer geluid te maken dan hij mocht. Ze voelde hoe hij telkens verstrakte, zijn lichaam spanningsvol meewerkend aan elke beweging van haar hand.

“Is het… goed zo?” prevelde ze onzeker, vlak naast zijn oor, terwijl ze met haar andere arm wat meer steun op de tafel zocht. De geur van oude boeken mengde zich met zijn onmiskenbare geur van opwinding.

Daniël kon slechts knikken, z’n lippen op elkaar geperst om geen ongepaste kreun te laten ontsnappen. Mila schonk hem nog een gefluisterd compliment: “Je bent echt… groot… en best… hard.” Haar eigen wangen werden nog roder, maar het verlangen in haar stem was niet te missen.

Met dat ene compliment gleed ze nog iets zelfverzekerder door, de snelheid en druk perfect afstemmend op de subtiele signalen uit zijn lijf—het trillen van zijn dijen, het onregelmatig happen naar adem, de prille druppels zweet op zijn voorhoofd. Zelf voelde ze haar hart dreunen, zowel van de spanning als het besef dat hij zo dicht bij een climax kwam, hier midden in de bibliotheek, en dat zíj degene was die hem daar naartoe bracht.

Daniëls knokkels werden wit, zo strak greep hij de tafelrand vast. De spanning in zijn onderbuik groeide met elke seconde—een golf die steeds opnieuw tegen de kade van zijn zelfcontrole klotste. Mila hield haar ritme soepel, maar net intens genoeg om hem naar een punt te brengen waar er geen weg terug meer was. Haar vingers bewogen sneller, draaiden subtiel rond de top, terwijl haar pols elke keer met een vastberaden slag terugkwam. Er hing een elektrische lading in de lucht die hen beiden verslaafd maakte aan de roes van het moment.

Overduidelijk stond Daniël op het randje: zijn lichaam trilde, zijn ogen knepen zich samen, en zijn adem stokte telkens wanneer Mila’s duim over de gevoeligste plek gleed. Ze kon voelen hoe hij zich aanspande, hoe zijn hart tegen zijn ribben bonkte alsof het ieder moment zou ontploffen. Haar eigen ademhaling versnelde ook, haar wangen gloeiden terwijl de adrenaline door haar aderen raasde. Was dit echt? Een deel van haar durfde het antwoord amper te aanvaarden, en toch kon ze niet—en wilde ze niet—stoppen.

Met ingehouden geluid draaide hij zijn hoofd opzij, om de rest van de bibliotheek niet mee te laten genieten van zijn kreun, terwijl Mila’s vingers zich nog wat steviger om hem sloten. In een split second verschoof zijn greep van de tafel naar haar pols, maar hij had niet de kracht of wil om haar te dwingen. Het was enkel de reflex van iemand die op het punt van ontploffen staat.

En toen ging hij over dat randje. Met een onderdrukte grom, alsof hij nog steeds het risico voelde dat iemand hen kon betrappen, voelde hij de opbouw van pure ontlading zich door zijn lijf persen. Een warme, krachtige stroom trok door zijn kern, en hij verstijfde, elke spier in zijn onderrug aangespannen. Mila voelde het even eerder dan ze het zag: zijn lichaam sidderde onmiskenbaar, en zijn eikel pulseerde onder haar greep, waarna hete spurten tegen haar hand botsten, over haar vingers en zelfs een rand van haar notities spatten.

Ze schrok half, maar hield de beweging gaande; ze strok hem nog even door, zodat elke golf van zijn climax zich kon voltrekken. Het leek eeuwig te duren—zijn gebalde vuisten, zijn gesloten ogen, zijn lippen die bijna bloedden van het op elkaar bijten. Hun wereld beperkte zich tot de tafelrand, de stapels boeken, de geur van leer en inkt, en de ongekende intimiteit van deze handeling.

Langzaam zakte Daniël terug, een diepe, schokkende ademhaling ontsnapte hem. Hij durfde haar pas na een paar seconden aan te kijken—beschaamd maar vooral ongelooflijk opgelucht. Mila bleef nog even in die positie, haar hand nog steeds om hem heen, terwijl haar hart in haar keel klopte. Zij ademde ook zwaar, haar blik gleed naar de nattigheid op haar vingers. Met een onzekere giechel kwam ze overeind, probeerde de chaos in haar hoofd te ordenen en de verslagenheid én opwinding te verbergen die ze voelde.

Voorzichtig liet ze hem los, en hij trok zijn broek naar beneden om het ergste schoon te maken met een doekje dat hij uit zijn tas viste. De resten die op haar hand zaten, veegde ze stiekem af aan een servet, haar wangen warm van het besef wat er zojuist was gebeurd. Ze wisselden een blik die van alles omvatte—verwarring, sensatie, schuldgevoel, en bovenal een onmiskenbare opwinding.

Niemand in de bibliotheek leek iets te hebben gemerkt. De enige die hierna gefluisterd werd, was hun beider hijgende adem. Ze wisselden nog een verwarde glimlach, voordat Daniël zich half naar haar toeboog en in een schorre fluistering zei: “Tja… laten we onze ‘formules’ maar weer doornemen?”

En met dat ene simpele zinnetje werd de situatie even absurd als opwindend herleid tot wat het was: een verboden moment dat ze nooit meer zouden vergeten, maar dat ze in de stilte van de boekenrekken verborgen hoopten te houden.

-