Het einde van het jaar was in zicht en de feestdagen kwamen er weer aan. Iedereen bereidde zich voor en ik lag doodziek in bed. Een zware griep had mij goed te pakken. Ik had nooit geweten dat de mens goed ziek kon worden. Ik lag de hele dag in mijn bed en deed niets anders dan slapen. Dat was ook het enige wat ik wilde doen. Praten kostte me al veel moeite. Door de flinke spierpijn kon ik amper lopen. Ik voelde me een hoogbejaarde man. Mijn conditie was in één klap bagger geworden. Als ik naar het toilet moest, was ik al snel buiten adem. Toen ik ziek begon te worden, sliep Mandy een paar dagen in de logeerkamer omdat ze niet ziek wilde worden. Gelukkig had dat geholpen. Ze was, net als onze dochters niet ziek geworden. Nu ik al ruim anderhalve week ziek was, sliep ze weer bij mij. Ze moest het bed regelmatig verschonen omdat ik flink zweette door de koorts. Toch had ik het vaak koud.
Ik had mijn dochters al een tijdje niet gezien. Nu ik niet meer besmettelijk was, bracht Mandy Lizzy en Lindsay af en toe naar onze slaapkamer. Dat deed me goed. Onze kinderen leken te weten dat ik ziek was want ze moesten vaak huilen toen ze mij zagen. Misschien zag ik er helemaal niet goed uit. Toch moest ik vaak glimlachen toen ik ze zag huilen. Heel even vergat ik de pijn. Voor de rest verzorgde Mandy mij zo goed als het kon. Daar was ik heel dankbaar voor maar ik wilde meestal met rust gelaten worden. Dat begreep ze heel goed omdat ze vroeger ook zo ziek was geweest. Toch drong ze vaak aan om mij iets te laten eten en drinken, ook al had ik meestal geen honger en dorst.
Die anderhalve week was de saaiste periode van mijn leven.

De kerstdagen stonden op het punt te beginnen en ik begon ein-de-lijk langzaam beter te worden maar ik was er nog lang niet. Het was 24 december, in de middag toen Mandy de slaapkamer binnenliep. Ze ging op de bedrand zitten en aaide over mijn hoofd. ‘’Je gaat geen kerst vieren., hë?’’
‘’O, god, absoluut niet,’’ bromde ik.
Ze knikte. ’’Wil je wat eten? ik heb vier verschillende soorten soepen gehaald.’’
Ik hief mijn hoofd een klein beetje op en keek haar aan. Ze had een ondeugende blik in haar ogen. ‘’Laat me raden: groente, kip, tomaat en champignons?’’
Ze lachte met een lieve glimlach. ‘’Inderdaad. Dat herinner je je nog goed.’’
Ik liet mijn hoofd weer zakken omdat ik de stekende pijn in mijn kop voelde. ‘’Tuurlijk weet ik het nog. Ik deed alles om een goede indruk op jou te maken.’’
‘’En je maakte er goed misbruik van omdat ik ziek was,’’ grinnikte ze. ‘’En ik heb ook vier soorten ijs gehaald.’’
Ik moest zachtjes lachen. ‘’Ja, dat herinner ik me ook nog.’’ Ik zweeg verder omdat het mij nog steeds moeite kostte om te praten.
Mandy streelde door mijn haren. ‘’Zeg maar niets, lieverd. Luister, de eerste kerstdag blijf ik gewoon thuis en…’’ Ik wilde omhoog kijken maar ze hield mijn hoofd zachtjes tegen. ‘’Ik weet wat je wilt zeggen maar ik blijf gewoon thuis. Punt uit. De tweede kerstdag ga ik wel naar Anna en Lotte. Het is toch om de hoek. Mocht er iets zijn, dan kan je mij altijd appen of bellen.’’
‘’Ik red me wel,’’ bromde ik.
Mandy ging op haar hurken zitten en keek mij van dichtbij aan. In haar ogen zag ik medeleven. ‘’Mandy, ik weet dat je er voor mij bent maar ga gewoon lekker kerst vieren. Kerst kan mij op dit moment geen reet schelen.’’
Ze grinnikte zacht. ‘’Dat weet ik. Denk je dat je morgen naar beneden kan komen?’’ Ik aarzelde. ‘’Je moet toch wat bewegen, Danny.’’
‘’Het doet gewoon te veel pijn,’’ mompelde ik.
‘’Ik help je. Kom op, je bent toch geen watje?’’ plaagde ze. ‘’En onze meisjes missen je.’’
Ik zuchtte. ‘’Ik zal het proberen.’’
Mandy stond tevreden op. ‘’Ik ga soep voor je maken. Welke wil je.’’
‘’Rode curry soep,’’ antwoordde ik grijnzend.
‘’Komt eraan!’’ zei ze opgewekt en liep de kamer uit en mij verbijsterd achterlatend.

De volgende dag, eerste kerstdag, stond ik aarzelend voor de trap. Mandy had haar arm stevig om mijn middel geslagen. Mijn benen trilden van de pijn. Het was alsof ik mijn benen al jarenlang niet had gebruikt. Ik vond het allemaal zo vermoeiend. Ik zag het helemaal niet zitten en wilde teruggaan. Mandy leek mijn gedachten te lezen. ‘’Doe het voor mij.’’ Ze keek me smekend aan. ‘’Ik heb je hier beneden wel gemist.’’
Ik wist niet hoe ze dat deed maar ze gaf mij kracht. Vastberaden zette ik mijn voet op de eerste trede, daarna de tweede en toen ging het allemaal best snel. Onderaan bij de trap stond ik te hijgen en moest even gaan zitten. Wat kon de zware griep veel invloed op het lichaam hebben. Mandy ging op een knie zitten en keek me stralend aan. Ik moest zachtjes lachen. ‘’Je bent een mafketel,’’ fluisterde ik.
‘’Wel een mafketel waar je heel veel van houdt.’’
Ik keek haar lang aan. ‘’Dat is waar. Ik zou niet kunnen leven zonder jou.’’
Ze streelde mijn wang en staarde me verliefd aan. ‘’Ik ook niet zonder jou, Danny. Kan je weer? De kindjes wachten op je.’’ Ik knikte. Ze pakte mijn arm en hielp mij overeind te komen. Ik merkte dat het steeds makkelijker ging met lopen. Misschien was bewegen inderdaad een goed idee. Toen we de woonkamer binnenliepen, keken Lizzy en Lindsay, die op de grond zaten te spelen, ons met grote ogen aan. Automatisch gleed de glimlach rond mijn lippen. ‘’Hallo kindjes,’’ begroette ik ze.
Ze staken hun kleine armpjes naar mij uit en riepen tegelijkertijd: ‘’Papa!’’
Ik bleef stil en voelde mijn ogen nat worden. Dat raakte mij wel.
‘’Ik zei het toch,’’ glimlachte Mandy vrolijk. ‘’Ze missen jou. Net als ik. Vrolijk kerstfeest!’’
Ik glimlachte ook. ‘’Vrolijk kerstfeest, meisjes. En nu wil ik graag zitten.’’ Mandy bracht me snel naar de bank waar ik met een zucht ging zitten.

De hele middag en avond was het gezellig en rustig. Ik hoefde me niet veel in te spannen. Mandy deed alles. Ik moest wel toegeven dat ik het fijn vond dat ik weer beneden was. Lizzy en Lindsay waren zeker blij met mij. Ik had hen even kunnen knuffelen. Daardoor vergat ik eventjes dat ik ziek was. Een fijne afleiding kon ik goed gebruiken. Ik had ook een dutje gedaan terwijl Mandy naar Netflix keek. Mijn hoofd lag op haar schoot en ze streelde mijn haren zachtjes. Hierdoor kon ik makkelijk indommelen. In de avond aten we een simpele, maar lekkere maaltijd. Ik genoot het meeste van het toetje. Het koude ijs gleed zalig door mijn keel. Die was nog steeds pijnlijk door het vele hoesten. Het was de eerste keer na een lange tijd dat ik weer fatsoenlijk kon eten. Ik merkte ook dat ik me veel beter voelde. Maar Mandy en ik wisten dat het van korte duur zou zijn. Dus na een half uur bracht Mandy mij naar boven. Daar maakte ik me zorgen om maar omdat ik vandaag eindelijk goed had gegeten, had ik plotseling meer energie waardoor de trap oplopen redelijk goed ging. Natuurlijk was dat nooit gelukt zonder de hulp van Mandy. Tot mijn grote vreugde was het bed weer verschoond. Dat vond ik altijd heerlijk. Dat wist Mandy heel goed en ze wist er natuurlijk alles van.
Kortom: het was toch een fijne kerstdag.

De tweede kerstdag had Mandy er meer moeite mee omdat ze mij niet alleen wilde laten. Ik riep meerdere keren dat ik me prima kon redden. Mijn meisje houdt gewoon te veel van mij, dacht ik glimlachend.
Ergens in het begin van de middag kwam Mandy de slaapkamer binnen met Lizzy en Lindsay. Ik zag dat ze gekleed waren om naar buiten te gaan. Ze namen afscheid van mij met dikke knuffels. Mandy keek me streng aan. ‘’Bel of app me als er iets is, begrepen?’’
‘’Ja mama,’’ antwoordde ik.
Ze negeerde mijn opmerking. ‘’En neem je telefoon mee als je naar het toilet moet.’’
‘’Ehh, mijn onderbroek heeft geen broekzakken,’’ merkte ik droogjes op.
Ze haalde haar schouders op. ‘’Stop hem anders in je boxer.’’
Ik schoot in de lach, waar ik meteen spijt van kreeg. Mijn hoofd bonkte. ‘’Malle meid, maar heel veel plezier. Maak je geen zorgen over mij. Ik ga gewoon lekker veel slapen.’’
‘’En eten en drinken,’’ zei ze met een knikje naar het nachtkastje. Er stond een dienblad met eten en drinken.
‘’Gaat goed komen, schoonheid. Als je terug komt, is alles op.’’
Ze boog zich voorover, gaf me een kus en aaide over mijn hoofd. ‘’Je ziet er steeds beter uit. Tot vanavond.’’
‘’Tot vanavond,’’ mompelde ik.

Toen ze de kamer verlieten, slaakte ik een zucht van opluchting. Niet dat ik ze weg wilde hebben maar het kostte me nog steeds gewoon te veel moeite om te praten. Slapen lukte mij nog niet want ik was niet moe. Ik pakte mijn telefoon en zag een bericht van Anna. Ik glimlachte. Ik wist al wat het betekende. In de afgelopen twee weken had ze af en toe sexy foto’s naar mij gestuurd. Voor de afleiding had ze gezegd.
Ik opende de foto en grinnikte zacht. Ze had een sexy kerstpak aan met een diepe hals waardoor haar decolleté goed te zien was. Natuurlijk had ze een kerstmuts op en ze had een ondeugende blik op haar gezicht. Onder de foto stond er een tekst: Vrolijk kerstfeest! Ik moest hartelijk om lachen. Wat een meid, dacht ik bij mezelf. Ik stuurde een bericht terug en legde mijn telefoon weg. Dit ging weer een lange dag worden, dacht ik zuchtend. Waaneer hield dit op?

Ik schoot wakker en merkte dat ik naar het toilet moest. Ik kreunde. Daar had ik geen zin in. Maar de nood riep. Zuchtend gooide ik de deken van me af en zwaaide mijn benen op de grond. Kreunend hees ik mezelf overeind en wankelde naar de deur. Toen ik daar aangekomen was, zag ik iets wits. Wat was dat? Ik had geen zin om terug te gaan om te kijken wat het was. Dat zou ik straks doen als ik terug kwam. Ineens realiseerde ik me dat ik mijn telefoon niet bij mij had. Schouderophalend strompelde ik naar de wc en leegde ik met een diepe zucht mijn blaas. Toen ik klaar was, bleef ik nog zitten omdat het lekker zat. Maar het bed was comfortabeler. Grommend stond ik op en verliet het toilet. Ik passeerde de trap en bleef stil staan. Mijn keel voelde aan als schuurpapier en ik verlangde ineens naar ijs. Ik staarde naar de trap. Zou ik het doen? Als ik nou een paar keer pauze nam? Ik waagde de gok, pakte de leuning en liep de trap af. Toen ik halverwege was, kreeg ik spijt. Mijn spieren protesteerden hevig en ik moest gaan zitten op de trede. Ik keek achterom. Ik kon altijd teruggaan maar ik was al zo ver gekomen. Na vijf minuten stond ik vastberaden op en liep met snelle passen naar beneden. Dat was niet zo slim want ik was meteen bekaf. Ik moest opnieuw pauze nemen maar dit keer was ik wel beneden. Ik besefte dat ik mijn badjas aan had moeten trekken. De verwarming stond beneden laag en ik stond hier in mijn boxer. Ach fuck it, ik wilde dat ijs. Mijn krachten keerden terug en ik strompelde naar de keuken, pakte de handdoek en gooide die op de grond. Ik ging erop zitten en duwde de diepvriesdeur open. Op mijn tast vond ik het ijs vrijwel meteen en zette die tussen mijn benen. De deksel ging eraf. Verdorie, nu moest ik de lepel hebben. De lade waar het bestek lag, stond aan de andere kant van de keuken. Ik gunde mij een minuut en met mijn tanden op elkaar kroop ik over de koude vloer naar de lade. Op mijn tast vond ik de lepel en kroop haastig terug. Toen leunde ik tevreden achterover tegen de kast aan. Eerst kreeg ik kippenvel van de koude kast maar het begon snel op te warmen. Gretig stopte ik de lepel in het ijs en nam het met een kreun in mijn mond. Dat was genieten! Snel nam ik nog een hap. Hier kon ik nooit genoeg van krijgen maar ik merkte al dat ik het koud begon te krijgen. Maar het ijs was zo lekker.

Met gesloten ogen genoot ik van het ijs toen ik een koude vlaag wind voelde. Ik opende mijn ogen en zag de hele vriendengroep in de keuken staan. Ik had mijn CI niet op en had hen dus niet horen binnenkomen. Ik glimlachte. ‘’Vrolijk kerstfeest!’’
Iedereen moest lachen en Mandy knielde voor me neer en keek mij met een schuin hoofd aan. Ik glimlachte schuldbewust. ‘’Ik was mijn telefoon vergeten mee te nemen. Maar kun je alsjeblieft mijn badjas pakken? Ik heb het koud.’’
Ze keek me strak aan en gebaarde: ‘’Wat als wij hier nog niet waren?’’
Ik moest opnieuw lachen om haar blik. ‘’Sorry, Mandy. Maar alsjeblieft?’’
Lotte verscheen naast Mandy met badjas en mijn CI. Mandy trok mij overeind, hielp mij met mijn badjas omdoen en knoopte de ceintuur stevig dicht. Ik zette mijn CI op en keek Mandy opnieuw aan. Ze had de lege bak van het ijs opgeraapt en keek ernaar. Ik keek onschuldig. ‘’Je zei dat ik goed moest eten.’’
Achter Mandy hoorde ik Nick luid grinniken.

Mijn benen waren alweer moe maar ik probeerde niets laten te blijken maar dat was onmogelijk bij Mandy. Ze pakte mijn arm en bracht me naar de woonkamer. Toen gebeurde er van alles. De verwarming werd hoger gezet. Er werd een dikke deken op de grond gelegd voor Lizzy, Lindsay, Stijn en Tom. De dames maakten snel de hapjes klaar en de mannen zetten de stoelen neer. Ik wist meteen dat ze hier zouden blijven. Daar had ik eigenlijk helemaal geen zin in. Mandy ging naast me zitten en ik keek haar smekend aan. ‘’Ik weet het, lieverd. Je hoeft niet te praten. Blijf gewoon lekker zitten en zeg niets.’’
Anna plofte aan de andere kant naast mij op de bank neer. ‘’Kom maar,’’ fluisterde ze met een ondeugende blik in haar ogen. ‘’Ga maar lekker liggen, leun tegen me aan. Ik bezit wat meer vlees dan jouw vrouw.’’
Ik lachte en liet me gewillig tegen haar aan vallen. Mandy legde mijn benen op haar schoot en drapeerde de fleece deken over me heen. Ik sloot genietend mijn ogen terwijl Anna mijn haren teder streelde.
‘’Maar,’’ vroeg ik aan Anna. ‘’Waarom heb je je kerstpak niet meer aan? Het stond je geweldig.’’ Ik voelde haar lichaam schudden van het lachen en haar zachte lippen drukten op mijn voorhoofd.

‘’Slaapt hij?’’ vroeg Elise aan Anna.
‘’Ja, volgens mij wel,’’ antwoordde ze.
‘’De griep heeft hem goed te pakken,’’ zei Kelly.
‘’Ja,’’ beaamde Lotte. ‘’Ik ben niet gewend dat hij ziek is. Hij was eigenlijk zelden ziek. Als ik eerlijk mag zijn, mis ik hem wel een beetje in onze zaak.’’
Mandy lachte. ‘’Ja, ik mis hem hier in de woonkamer. Hij was bijna altijd in onze slaapkamer te vinden. Gelukkig gaat het langzaam steeds beter met hem.’’
‘’Hij is maar twee weken niet op het werk geweest en jullie missen hem nu al,’’ lachte Bram.
De dames moesten giechelen. ‘’Ja, het is gewoon veel leuker met hem erbij,’’ reageerde Elise.
‘’Ja, hij zorgt altijd voor de vrolijke sfeer en dat gekibbel van hem en Anna mis ik ook soms,’’ zei Lotte.
‘’Ja, ik heb niemand meer om te plagen,’’ zei Anna gespeeld somber.
Nick grinnikte. ‘’En wat vinden jullie van zijn baardje?’’
‘’Die moet weg,’’ zei Mandy meteen.
Kelly knikte. ‘’Ja, dat baardje staat best goed bij hem maar zonder baard staat het beter.’’
Bram keek grijnzend naar Mandy. ‘’Wat als hij zijn baard wil houden?’’
Ze schudde resoluut haar hoofd. ‘’Als ik zeg dat ik het niet mooi vind, scheert hij zijn baard meteen af.’’
De dames giechelden. Anna kriebelde heel voorzichtig aan mijn baardje zonder dat ik wakker werd. ‘’Ik heb hem ook liever zonder baard. Hij ziet er zo anders uit met een baardje. Daar zijn we niet zo aan gewend. Maar het is ook niet verkeerd met zijn baardje.’’

Volgens mij was ik weggedommeld want ik werd wakker en het was al donker buiten. Ik opende mijn ogen en keek in de lieve blauwe ogen van Anna. ‘’Lekker geslapen, lekker ding?’’
‘’Hoe lang sliep ik?’’ mompelde ik.
‘’Twee uur,’’ antwoordde ze. ‘’En nu kan ik eindelijk naar het toilet.’’ Ze tilde mijn hoofd voorzichtig op en ging van de bank af. Kelly nam haar plaats in en legde mijn hoofd op haar schoot. Ik glimlachte naar haar.
‘’Hoe voel je je?’’ vroeg ze lief.
‘’Het gaat wel. Het ergste is in ieder geval achter de rug,’’ mompelde ik. ‘’Maar Mandy?’’
Ze legde haar hand op mijn been. ‘’Ja, lieverd?’’
‘’Hoe wist je dat ik naar beneden ging?’’
Ik hoorde haar zachtjes lachen, net als de rest. ‘’Ik heb de camera van de babyfoon in onze woonkamer geplaatst.’’
‘’Wat?’’ riep ik verrast. Ineens realiseerde ik me dat ik iets wits had gezien. Dat was dus de camera. Ik wilde zeggen dat ik geen oppas nodig had maar ik hield verstandig mijn mond dicht.
‘’Oh, wil je iets zeggen?’’ hoorde ik Mandy plagerig zeggen. Ik glimlachte. Ze kende mij te goed.
‘’Nee, niets,’’ bromde ik.
Kelly aaide grinnikend over mijn voorhoofd. ‘’Verstandig.’’

De rest van de avond lieten ze mij verder met rust, op strelende vingers van Kelly op mijn hoofd na. Af en toe werd er iets lekkers in mijn mond gestopt. Met gesloten ogen probeerde ik de gesprekken te volgen. Dat lukte mij aardig goed. Maar als Nick of Bram sprak, kon ik het meestal niet volgen. Bij Mandy kon ik bijna altijd elk woord verstaan omdat ik haar stem het beste kende. Kelly kon ik ook goed volgen omdat ze dichtbij mij zat. Soms had ik het idee dat ze langzaam praatten voor mij. Of ze waren er inmiddels gewend aan geraakt. Als ze in de lach schoten, glimlachte ik vaak mee, ook al had ik soms geen idee waar het over ging. Maar het was altijd fijn dat ze het gezellig hadden.
Ondanks dat ik liever in mijn bed had gelegen, had ik toch een fijne avond gehad.

‘’Wakker worden, slaapkop,’’ zei de stem. Ik opende mijn ogen en keek in het grijnzende gezicht van Nick. ‘’Tijd om naar bed te gaan, jochie.’’
‘’Waag het niet,’’ gromde ik zacht. Natuurlijk wist ik wat hij van plan was. Helaas luisterde hij niet en tilde mij op als een baby. Ik kreunde. ‘’Zet mij op de grond neer.’’
‘’Wacht, ik wil een foto maken!’’ giechelde Elise.
‘’Hmm, je mag wel wat meer eten, Danny. Je bent niet zo zwaar,’’ merkte Nick gniffelend op..
Ik keek hem laatdunkend aan. ‘’Wacht maar.’’
Hij bracht me naar boven en legde mij op het bed neer. ‘’Wil je een welterusten kusje?’’ vroeg hij poeslief.
Ik keek hem opnieuw aan. ‘’Niet van jou. Van Kelly wil ik wel een kusje.’’
Hij grinnikte en gaf me een bemoedigend klopje. ‘’Wees snel beter, makker.’’ Hij verliet de kamer en ik slaakte een zucht. Ik moest toegeven dat ik blij was dat ik niet naar boven hoefde te lopen. Ineens hoorde ik iemand naar binnen lopen. Het was Kelly.
‘’Je wilt een welterusten kusje van mij?’’ vroeg ze glimlachend.
‘’Ja, alles beter dan de smerige kus van Nick,’’ mompelde ik.
Ze boog zich voorover en gaf me een zoen. ‘’Trouwens, de kus van Nick is helemaal niet smerig. Moet je maar eens proberen.’’ Ze knipoogde.

De dagen vlogen voorbij en oud en nieuw kwam eraan. Ik begon eindelijk op te knappen. Ik voelde me niet zo ziek meer maar alleen heel erg slap. De spierpijn was grotendeels weg waardoor ik nu eindelijk kon lopen. Alleen had ik nog steeds niet veel energie. Samen met Mandy maakten we een korte wandeling met een kinderwagen. De frisse lucht deed me goed. Ik was al ruim twee weken niet naar buiten geweest. Het eten en drinken ging weer als vanouds. Alleen vond ik het jammer dat al het ijs op was. Mandy wilde geen nieuwe kopen.
De jaarwisseling vierden we dit jaar bij Anna en Lotte thuis. We maakten ons klaar voor het vertrek. Onze kinderen zaten in de kinderwagen en wij trokken onze jassen aan. Mandy sloeg haar armen om mijn middel heen en keek me lief aan. ‘’Ben je zover?’’
‘’Reken maar, schoonheid.’’
‘’Als je toch moe wordt, kan je gewoon slapen. Anna heeft het logeerbed klaar gemaakt voor jou.’’
Ik fronste. ‘’Waarom niet in Lotte en Anna’s bed?’’
Ze gaf me lachend een stomp. ‘’Ik ben blij dat je bijna beter bent.’’
‘’Nou, je bent niet enige die blij is. Ik wil die griep nooit meer.’’
Ze grinnikte. ‘’Zullen we?’’
‘’Met jou en onze dochters ga ik altijd mee,’’ antwoordde ik terwijl ik de voordeur opende.

Bij Lotte en Anna thuis aangekomen trof ik Lotte eerst in de keuken. Met een stralende glimlach omhelsde ze me stevig. ‘’Wat fijn dat je er weer bent.’’
‘’Ah, heeft Lotte mij een beetje gemist?’’ vroeg ik plagerig.
‘’Eerlijk gezegd wel een beetje,’’ gaf ze toe. ‘’Het is altijd saai zonder jou.’’
‘’Dat weet ik,’’ antwoordde ik nonchalant waardoor ze in de lach schoot.
‘’Kijk, daarom heb ik je gemist,’’ knipoogde ze. ‘’Ga maar naar de woonkamer.’’
De hele bende was al aanwezig. ‘’Kijk eens wie er nog leeft!’’ riep Nick luid.
‘’Ja, dankzij jou want je hebt mij in bed gestopt.’’
Iedereen lachte. Ik gaf ze een begroetingsknuffel en nam plaats op de bank. Bram legde zijn hand op mijn schouder. ‘’Goed te zien dat je bijna in orde bent.’’
Ik slaakte een diepe zucht. ‘’Zeg dat wel. Maar ik moet alleen nog aansterken. Ik heb nog steeds amper energie. Mijn conditie is helemaal slecht geworden.’’
‘’Dat komt nog wel,’’ zei hij geruststellend.
Ik keek Nick aan. ‘’Hoeveel vuurwerk heb je gehaald?’’
‘’Genoeg,’’ grijnsde hij. ‘’Voor ruim elfhonderd euro.’’
Ik schudde mijn hoofd. ‘’Ik blijf het altijd zonde te vinden.’’
‘’Hey, je kan niet ontkennen dat je het wel mooi vind,’’ zei hij lachend.
‘’Dat is waar,’’ gaf ik grinnikend toe. ‘’Maar toch, elfhonderd euro…’’
Hij haalde zijn schouders op. ‘’Het is een van mijn hobby’s.’’

De drank was geserveerd en iedereen ging zitten. ‘’Op een fijne jaarwisseling!’’ joelde Elise vrolijk. We proostten met elkaar. De sfeer zat er goed in. Ik keek om me heen. Het was best gek want we waren eigenlijk bijna altijd samen. We zagen elkaar bijna elke dag en toch raakten we bijna nooit uitgepraat. En ik kon me niet herinneren of we ooit een echte ruzie hebben gehad. Nou, eentje dan, Anna en Mandy hadden een korte ruzie gehad toen Anna even dacht dat ik Mark was. Maar uiteindelijk was het goed gekomen. Daarna hadden we volgens mij geen ruzie meer gehad. Mandy en ik hadden in ieder geval nooit ruzie gehad. Alleen wat meningsverschil maar we losten het altijd goed op. Het kwam misschien ook door dat ik redelijk makkelijk ingesteld was. Met de rest had ik ook nooit problemen gehad. Ik prees mezelf gelukkig met zo’n vriendengroep. De band tussen ons was heel hecht. We begrepen elkaar altijd heel goed.

‘’Hey dromer!’’ stootte Anna me aan. ‘’Wat zat je te denken?’’
Lachend vertelde ik wat ik dacht. Er viel een stilte in de woonkamer. Kelly verbrak de stilte. ‘’Nick en ik hebben een keer heel heftige ruzie gehad.’’
Iedereen keek verrast naar haar, ik ook. Dat had ik niet verwacht. ‘’Ik wil het er niet over hebben,’’ ging ze verder. ‘’Maar het is weer goed tussen ons. Trouwens, dat was alweer een paar jaar geleden.’’
Nick knikte. ‘’Tja, in elk huwelijk maakt het stel wel eens ruzie. Sommige mensen beweren dat een paar ruzies goed zijn voor het huwelijk.’’
Bram keek Elise vragend aan, ze knikte. ‘’We hebben ook een paar conficten gehad. Maar uiteindelijk komt het altijd goed tussen ons, toch schatje?’’’
‘’Zeker weten, Brammetje,’’ glimlachte ze lief.
‘’Anna en ik botsten in het begin wel een beetje. Dat kwam eigenlijk door mij. Ik vond toen mezelf een beetje soft voor Anna. Zij heeft mij elke keer heel duidelijk gemaakt dat ik het niet was. Maar ja ik was toen misschien een beetje eigenwijs,’’ vertelde Lotte met een lachje.
‘’Een beetje?’’ plaagde Anna haar vrouw.
Toen keek iedereen naar Mandy en mij.
‘’Ik kan me niet voorstellen dat we ooit gaan ruziën, Danny,’’ lachte Mandy.
Ik grinnikte. ‘’Ik ook niet. Ik moet er niet aan denken.’’
‘’Het verbaast mij eigenlijk niet dat jullie nooit ruzies hebben gehad,’’ reageerde Kelly.
‘’Ja, mij ook niet,’’ beaamde Lotte.
‘’Maar dat is toch eigenlijk onmogelijk?’’ zei Bram. ‘’Iedereen maakt toch wel eens ruzie.’’
Ik haalde mijn schouders op en keek Mandy aan. ‘’Ik kan haar wel boos maken. Ik hoef alleen keihard in haar billen te knijpen. Wedden dat ze het niet leuk vindt.’’ Ik grijnsde breed.
Iedereen schoot in de lach. Mandy keek me waarschuwend aan. ‘’Als je dat doet, krijg je inderdaad een probleem.’’
Bram rolde met zijn ogen. ‘’Volgens mij weten jullie niet eens wat ruzie maken is.’’
‘’Inderdaad!’’ giechelde Elise.

‘’Maar Danny, volgens mij heb je nooit problemen gehad met ons allemaal,’’ zei Lotte.
‘’Dat is toch logisch want ik ben geweldig,’’ zei ik stoer met knikkende wenkbrauwen.
‘’Oeh, wat stinkt het hier. Wat een arrogantie,’’ mompelde Anna.
‘’Maar hoe doe je dat toch?’’ vroeg Lotte nieuwsgierig.
‘’Ik weet het eerlijk gezegd niet,’’ zei ik schouderophalend. ‘’Jullie weten toch dat ik er alles aan doe om jullie gelukkig te maken ? Dus waarom zou ik ruzie maken?’’
Kelly glimlachte. ‘’Je bent bijzonder.’
Ik kreunde lang. ‘’Dat ben ik niet en zal het ook nooit zijn! Ik ben gewoon een mens!’’
Mandy gniffelde. ‘’Hij vindt dat nooit leuk om te horen. Maar hij is inderdaad een bijzonder mens. En ik ben een geluksvogel want ik ben met hem getrouwd.’’ Ze keek verliefd naar mij. Ik knipoogde.

De avond vorderde het rustig verder. Ik ging inderdaad een uurtje slapen. Mandy wekte mij om elf uur. Heel even overwoog ik om in bed te blijven liggen maar ze trok mij het bed uit. Daarna gingen we stilletjes bij onze dochters kijken. Ze sliepen prima door, ondanks de vele knallen buiten. Stijn en Tom hadden blijkbaar ook geen last want ze waren ook niet wakker te krijgen. Daar waren we blij mee. Beneden aangekomen was de woonkamer leeg. Iedereen was buiten. Eerlijk gezegd had ik niet zo veel zin maar ik zeurde niet. Ik pakte mijn jas en zag Mandy naar mij glimlachen. ‘’Wat nou?’’
‘’Ik kan aan je leuke gezicht zien dat je liever in bed wil blijven liggen.’’
Ik lachte. ‘’Waarom mogen de kinderen blijven slapen en ik niet?’’
‘’Omdat jij geen kind bent,’’ knipoogde ze ondeugend en trok me mee naar buiten. De frisse lucht maakte mij meteen wakker. Voor het huis, op de stoep stond iedereen rondom de vuurkorf.
‘’Kijk eens aan wie ook wakker is! Biertje?’’ begroette Nick mij vrolijk en drukte het pilsje in mijn hand.
Anna knuffelde me. ‘’Goed geslapen?’’
‘’Ja, dat ging prima. Ik had liever willen blijven liggen maar dat mocht niet van Mandy. Onze eerste ruzie.’’
Iedereen barstte in lachen uit. Mandy gaf me een stomp. ‘’Dat was geen ruzie!’’
Buiten was het best koud. Het waaide hard. De vuurkorf maakte het een stuk aangenamer en het was hier gezellig. Nick en Bram hadden voor de verlichting gezorgd. Ik kon bijna iedereen redelijk goed zien. Daar was ik wel blij mee. Ik had hier niet om gevraagd maar ze deden dat elk jaar zo. Ik vond de jaarwisseling eerst nooit echt leuk maar nu was het wel anders geworden. En dat wisten mijn vrienden heel goed.

Toen de klok twaalf uur sloeg, wensten we elkaar gelukkig nieuwjaar. Nick zei breed grijnzend: ‘’Een gezond jaar voor jou, Danny.’’ Daar moest ik hartelijk om lachen.
Normaal gesproken wachtte Nick een uurtje voor zijn vuurwerkshow maar het was vandaag echt koud. De meiden hadden er last van. Daarom besloot Nick na een kwartiertje te beginnen met voorbereidingswerk. Hij maakte er altijd iets groots van. Bram hielp hem. Ondertussen had ik mijn armen om Mandy heen geslagen. Ze had het koud. Elise was net terug en zei dat de kinderen nog altijd sliepen. Na tien minuten was Nick klaar en stak het vuurwerk af. We genoten van de mooie show en Nick glom van trots. Dat vond ik altijd grappig. Maar het was zeker de mooiste show van de buurt want iedereen was komen kijken en Nick kreeg complimenten. En terecht ook.

Na de show gingen we terug naar binnen. Anna ontkurkte de champagne en schonk de glazen vol behalve het glas van Lotte.
‘’Hey, je vergeet eentje van Lotte!’’ merkte Kelly op.
‘’Nee hoor,’’ zei Anna vrolijk en toverde een andere fles tevoorschijn. ‘’Een alcoholvrije champagne voor Lotte!’’ Ze schonk het glas vol voor Lotte.
‘’Hee, waarom?’’ vroeg Mandy verbaasd.
Lotte glimlachte alleen maar.
‘’Wacht even,’’ riep Elise. ‘’Ben je zwanger?’’
‘’Hèhè, dat werd eens tijd. Hadden jullie niet door dat ze de hele avond geen alcohol dronk?’’ lachte Anna.
‘’O my god!’’ riepen Mandy, Elise en Kelly in koor en sprongen overeind om Lotte te feliciteren. Ik wachtte geduldig tot iedereen klaar was en omhelsde Lotte innig. ‘’Gefeliciteerd. Ik ben heel blij voor je. Ik weet dat je heel graag moeder wil worden en ik weet al dat je een hele lieve moeder gaat worden. Het kind dat eraan komt, zal de grootste geluksvogel zijn met zo’n moeder.’’
Lotte glimlachte stralend. ‘’Dat is heel lief, Danny. Dank je wel.’’ We omhelsden elkaar opnieuw.
We gingen zitten en Anna hief het glas omhoog. ‘’Op een fantastisch jaar voor ons allemaal!’’ We proostten met veel kabaal. Toen iedereen een flinke slok van de champagne had genomen, vroeg Kelly: ‘’Anna, Lotte, jullie gebruiken toch allebei een spermadonor?’’
Lotte knikte. ‘’Ja, dat klopt. Onze menstruatiecycli lopen bijna gelijk. We doen het samen. We hebben het drie keer gedaan. Bij mij was het dus bij de derde poging raak.’’
Elise keek Anna aan. ‘’Je bent dus nog niet zwanger?’’
‘’Dat klopt. Dat hadden we ook verwacht. Het zou echt geweldig zijn als we tegelijkertijd zwanger zouden worden maar daar rekenden we niet op. Het is niet 1,2,3, en je bent zwanger. Maar goed, ik ga gewoon door,’’ antwoordde Anna glimlachend.
‘’We hopen dat onze kinderen een jaar zullen schelen. Dat is onze wens,’’ zei Lotte.
‘’Nou, mocht het niet gaan lukken, dan weet je mij te vinden, hé Anna,’’ zei ik grijnzend.
Iedereen barstte in lachen uit. Anna en Lotte lachten het langste. ‘’We wisten dat je dit zou zeggen, Danny,’’ hikte Lotte.
‘’Ja, daar zat ik eigenlijk ook op te wachten,’’ giechelde Elise. ‘’Je bent zo voorspelbaar. Je kan net zo goed bij GTST gaan spelen.’’
Ik keek smerig. ‘’In GTST spelen? No way!’’
‘’Maar Anna, Lotte,’’ vroeg Bram serieus. ‘’Jullie gebruiken dezelfde donor?’’
‘’Dat klopt,’’ antwoordde Lotte.
‘’Weten jullie hoe de donor eruit ziet?’’ vroeg Mandy.
‘’Ja, alleen de lichamelijke kenmerken. Hij is dertig jaar, heeft zwart haar en bruine ogen,’’ antwoordde Anna.
‘’Dus er is geen foto?’’ vroeg Elise.
‘’Nee, de donor is anoniem.’’
‘’Wat als jullie kinderen later de vader willen ontmoeten?’’ mompelde Nick nadenkend.
‘’Tja, dan wordt het inderdaad lastig. We hebben geen gegevens van de donor. Als onze kinderen achttien zijn, kunnen ze de gegevens bij de spermabank aanvragen, maar dat zullen ze niet krijgen,’’ antwoordde Anna en ze pakte de hand van Lotte. ‘’Het komt wel goed. We hebben er vertrouwen in, toch Lotje?’’ Ze knikte glimlachend.

Ik keek Lotte aan. ‘’Hoop je op een jongen of een meisje?’’
Ze glimlachte lief. ‘’Het maakt mij helemaal niets uit, zolang mijn kind gezond is.’’
Ik knikte begrijpend. ‘’Mee eens.’’
Iedereen keek me aan. Ik wist wat ze dachten. Ik had pech met mijn erfelijke aandoening. Ik glimlachte. ‘’Geen zorgen over mij.’’
‘’En jij, Anna?’’ vroeg Kelly. ‘’Jongen of meisje?’’
‘’Jongen alsjeblieft,’’ reageerde ik meteen. ‘’Ik weet niet of ik het nog aankan met nog zo’n vrouw als Anna, zeker met haar grote borsten.’’
Een lachsalvo klonk door de woonkamer. Anna keek me ondeugend aan. ‘’Ja, dat kan je niet meer verdragen, hé! Maar voor mij maakt het ook niet uit of mijn kind een jongen of een meisje wordt.’’
‘’Maar Lotte, hoe lang ben je eigenlijk zwanger?’’ vroeg Mandy.
‘’Vrij kort, zeven weken. Dus jullie moeten je mond even dicht houden. Ik wil het pas bekendmaken na mijn eerste echo.’’
Iedereen knikte.

Ik had mijn blik op Kelly gericht. Ik kon zien dat ze blij was voor Lotte maar ik zag ook de pijn in haar ogen. Ik was niet enige die het zag want Lotte ging ineens op Kelly haar schoot zitten en streelde de blonde lokken van Kelly’s haar. Kelly kon het niet tegenhouden en barstte in huilen uit. Lotte omhelsde haar stevig. ‘’Het is goed, lieverd,’’ suste ze lief. ‘’Ik snap het.’’
‘’Sorry Lotte,’’ snikte Kelly. ‘’Ik ben echt heel blij voor jou. Echt waar.’’
‘’Stil maar, ik weet het. Het is goed.’’
Anna ging achter Kelly staan en omarmde haar van achteren. Even later was ze uitgehuild en Lotte en Anna gingen weer op de stoelen zitten. Kelly keek schuldbewust om zich heen. ‘’Sorry mensen, ik ben echt heel blij voor jullie maar ik heb het er nog steeds moeilijk mee met het feit dat ik niet zwanger kan worden.’’
Lotte legde haar hand op het been van Kelly. ‘’Je hoeft het niet uit te leggen. Dat snappen we allemaal.’’
‘’Ja, het klopt wat Lotte zegt,’’ zei Elise. ‘’Het is echt goed. We leven met je mee.’’
Kelly glimlachte voorzichtig. ‘’Dank jullie wel.’’
‘’Hey, je hebt Stijn nog,’’ zei ik waardoor Kelly nog vrolijker werd. ‘’Ja, ik heb hem nog.’’
Nick stond ineens pal voor zijn vrouw. ‘’En mij,’’ zei hij en hij tilde haar zonder pardon op. Ze slaakte een gilletje van schrik. Hij nam haar mee naar de bank en ging zitten met haar op zijn schoot en knuffelde haar stevig. ‘’Idioot!’’ riep Kelly boos. Nick keek haar vreselijk ondeugend aan zodat Kelly niet langer boos op hem kon zijn.
‘’Ik weet hoe het voelt, Kelly. Door Nick opgetild worden is absoluut geen pretje,’’ grijnsde ik breed waardoor iedereen in de lach schoot. Het nare gevoel bij Kelly was daarbij nu verdwenen. De rest van de nacht was reuze gezellig. Dat dacht ik dan want ik geloofde dat ik daarna vrij snel in slaap was gevallen…