30 januari 2400

Goudbruine kleindochter

Mijn naam is Vale Gier, ik ben 51 jaar en een bruine staatsslaaf in een wereld waarin al 300 jaar de zwarten de dienst uitmaken. Alleen zij zijn de volwaardige vrije staatsburgers. Slavenhouder Olifant gaat u op 29 februari een idealistisch plaatje van zijn bedrijf schilderen. Ik weet ongeveer wat hij gaat vertellen. Lees dat toch maar eerst, dan weet u wat voor vreselijks uw nakomelingen te wachten staat, behalve natuurlijk als die echt zwart zijn. Vooral voor blanken is de toekomst ijselijk. Blanken zijn trouwens alleen wit als zij dood zijn, daarom vind ik wit een belachelijke aanduiding voor hun huidskleur. Witte wieven zijn ook iets heel anders, zoek die maar op de Drentse en de Twentse heide.

Zoals u al in Olifant’s verhaal 29 februari hebt kunnen lezen hebben wij op 29 februari 2400 één dag de gelegenheid om u, 21ste-eeuwers, een kijkje in uw toekomst te geven. Dus op 29 februari 2400 om 23.59.59 uur plaats ik dit verhaal online, dan kunt u het tegelijk met Olifant’s maatschappijvisie lezen. Grotendeels staat die al in Olifant’s verhaal, maar de werkelijkheid is toch iets genuanceerder.

De stormvloed van 2099 zette de machtsverhoudingen in de wereld op zijn kop, maar was beslist niet de enig ramp. Tegelijk daarmee verwoestte een zware aardbeving bij de Andreasbreuk de grote steden in het westen van beide Amerika’s. Ze stortten allemaal in een gigantische kloof en werden vervolgens overdekt door een pyroclastische gaswolk en een lavastroom van vulkanische uitbarstingen, die door een alweer duizelingwekkende tsunami werd afgeblust, waarbij een eindeloze reeks explosies het Armageddon voltooide.

De zwarten overspoelden eerst de blanke wereld, die door een collectief stockholmsyndroom was getroffen: zowel mannen als vrouwen boden zich voor seks aan om te overleven. Die zwarten geloven wel dat de vrouwen geilden op hun vette lullen en potentie, maar dat is geschiedvervalsing. Olifant vergeet vast ook te vertellen dat in 2100 alle contacten met de voornamelijk blanke kolonies op Mars en de maan werden verbroken. De nieuwe zwarte macht veronderstelde dat deze kolonies binnen een generatie zouden zijn uitgestorven.

Na de zwarte verovering van de blanke landen waren wij bruinen aan de beurt, en ook bij de meeste bruinen sloeg het collectieve stockholmsyndroom toe. De voormalige regering van onze landen had om de zwarte veroveraars voor te zijn alle kleding en lichaamsbeharing al verboden behalve hoofdhaar, wimpers en wenkbrauwen, maar het voorkwam de verovering niet. Een ramp was het kledingverbod ook niet, want de hele wereld was behoorlijk opgewarmd. Behalve door het blanke wanbeleid gebeurde dat vooral ook door het smelten van de permafrost in Siberië en Alaska, waarbij gigantische hoeveelheden methaan de atmosfeer in werden geblazen. Het klimaat was toen eigenlijk heel gerieflijk geworden voor alle naakte apen, of ze nu blank, bruin of zwart waren.

Tegelijk met de verovering hadden de zwarten alles op alles gezet om een perfecte geboorteregeling tot stand te brengen en bovendien alle soa’s uit te bannen. Dat is een onsterfelijke verdienste van het zwarte bewind. Zo kon het condoom worden afgeschaft en abortus verboden. Het feitelijke farmaceutische en medische werk voor die vooruitgang lieten zij natuurlijk door ons bruinen doen, bij gebrek aan genoeg blanken. Wij bruinen dienen slechts om het de zwarten naar de zin te maken. De zwarten zijn de managers en maken de regels. De geldeconomie is vervangen door credits die worden bijgeschreven op de chip die iedereen in zijn bil heeft, mannen links, vrouwen rechts. Die chip bevat verder ieders DNA en afstammingsgegevens, en registreert ook ieder sekscontact. Die chips breng ik als registratie- en DNA-arts in, en tevens beheer ik de databank met alle DNA-data. Ik ben dus in deze maatschappij volstrekt onmisbaar, ook al ben ik staatsslaaf. En als één van de weinigen kan ik dus niet geëxporteerd worden als ik 45 ben.

De zwarten werden uiteindelijk ook door de bruine mensheid met wijde dijbenen en toegestoken kontgaten verwelkomd. Velen werden later toch zo depressief van de veranderingen, dat zij zonder nakomelingen bleven. Daardoor was na twee generaties elke remming of verzet uitgeëvolueerd en was konijnenseks volledig ingeburgerd. Het werd en wordt zelfs als een belediging beschouwd als iemand aan wie dan ook seks weigert. ten minste, als je maar zestien en een kwart bent, en eerst geveild. Anderzijds: dwang is beslist uit den boze, en leidt de dader regelrecht naar de export per luxe trein of cruiseschip. Sommigen gebruiken zulk geweld om vervroegd te worden uitgezet.

Het duurt op het moment dat ik dit schrijf nog een maand voor die schrikkeldag. De belangrijkste gebeurtenis van elke maand is de tienerveiling. Die begint over een uurtje, en omdat daar nog tijd voor is zit ik nog op mijn favoriete stoel zonder armleuningen. Mijn kleindochter Goudvinkje van 16 jaar en 3 maanden zit op mijn dijbenen, met haar armen om mijn nek geslagen, gatje achteruit, benen een beetje wijd en met haar tietjes tegen mijn tepels. Ik kriebel met mijn linkerhand vriendelijk in haar kutjesharen, want sinds haar verjaardag heeft ze leren masturberen en laat ze ook haar familie daar uitbundig in delen. Terwijl ze haar rug hol trekt, zeurt ze of ik mijn rechter middelvinger in haar gatje wil steken. Dat is dom van haar, want penetrerende seks vóór de veiling is streng verboden door het zwarte bewind. Ik trek dus met mijn vingers kringetjes langs haar kringspier, waardoor ze een nog heviger orgasme krijgt en lekkere nattigheid uit haar tienerspleetje drupt.

“Opa, je komt toch wel bieden op de veiling? Al mijn klasgenoten zijn ook net 16.” Wie het hoogste bod krijgt, is tot een volgende veiling met een nieuw record de populairste van de klas. Natuurlijk ga ik dus mee, als prijsopdrijver.

De staatskas drijft op de veiling van kut- en kontgaatjes van zestienjarige jongens en meisjes, en ook een beetje op de verkoop van staatsslaven aan particuliere slavenhouders. Verder is alle belasting afgeschaft, dat hebben de zwarten dus mooi voor elkaar gekregen. Maar wie seks heeft vóór de veiling levert minder op, en vandaar dat domme tieners op staande voet aan een particuliere slavenhouder worden verkocht, bijvoorbeeld aan Olifant’s vriend Buffel. Olifant heeft alleen blanke slaven zoals u weet.

Zelf krijg ik erg veel credits vanwege mijn beroep. Daardoor ben ik dus in staat om inderdaad hoog te bieden op de kut van, bij voorbeeld, mijn kleindochter. Wie boven zijn credits biedt loopt het risico aan de stal van Buffel verkocht te worden, als hij of zij ten minste zijn wettelijk toegestane verblijfstijd in dit land nog niet heeft uitgediend.

Behalve de mens zijn alle andere grote zoogdieren zoals rundvee, varkens olifanten, walvissen en zeerobben al 300 jaar geleden uitgeroeid. Daarom eten wij voor de noodzakelijke eiwitten behalve de gerecyclede vleesproducten uit ons nationale vleeshuis alleen nog konijnen en gevogelte zoals fazant. Want ook de vos was, net als alle huisdieren, al te groot, dus wij hebben het rijk alleen met de jacht op klein wild. Hulphonden zijn overbodig, omdat ieder die bij zo’n hond baat zou hebben een privé slaaf of desgewenst slavin krijgt toegewezen, die uiteraard ook voor andere dingen dan huishoudelijke hulp etc. beschikbaar is. Voor konijnen en fazanten heb je geen jachthonden nodig, net zo min als voor vis. Dus eten wij ook heel veel vis, net als ander zeebanket..

Vroeger heette ik Vlaamse Gaai, maar mijn naam is veranderd vanwege mijn beroep. Dat beroep heb ik gekozen om zoveel mogelijk van het zwarte bewind en zijn seksrevolutie te profiteren. Ook na driehonderd jaar weten wij heel goed dat vroeger alles anders was. Maar al het bruine volk wordt sinds lang gegijzeld door eten, drinken en seks, en daar zijn we allemaal perfect tevreden over. Ik ook: alleen al om niet op te vallen doe ik hartstochtelijk mee aan deze permanente orgie. Tenminste…

…Zo lang als het duurt, nu al 300 jaar dus. Maar nu zit ik nog steeds innig tevreden mijn kleindochter Goudvinkje te bepotelen, met haar moeder Zwaantje tegenover ons. Zij kijkt met de vingers aan haar eigen klit toe. Goudvinkje is een beetje verveeld door mijn vinger aan haar gatje. Daarom pakt ze er een krukje bij, zet haar handen erop, schuift achterwaarts haar rechterknie op de mijne en haar linker op mijn linkerknie met haar voeten langs mijn heupen. Zo steekt ze mij haar gatje toe, “Likken,” beveelt ze zoals alleen tieners dat doen. Ik veeg met mijn tong zo breed mogelijk langs haar kutwangen, de binnenlippen zijn nog niet uitgedaald, mijn tong komt langs haar klitje en kietelt dat voorzichtig. Dan ontspant ze haar kringspier, en ik maak met mijn tong dezelfde beweging als zo net met mijn vinger, maar ik zorg wel dat mijn tongpunt haar open endeldarm niet penetreert. Ondertussen grijp ik met de linker hand haar tietjes en met de andere kroel en wrijf ik over haar nu nog harige venusbobbel en kutwangetjes, totdat ze nogmaals kleddernat klaarkomt. Zwaantje masturbeert daarbij met de linkerhand zichzelf, en met haar rechter laat zij mijn harde stamper tussen Goudvinkjes tieten spuiten die ik op het juiste moment met mijn hand omhoog vouw.

“Wie is eigenlijk mijn pappa?” vraagt ze opeens vanuit het niets. Haar moeder, mijn halfzus dus (maar dat weet Goudvinkje nog niet), kijkt mij vragend aan, zo van “we moeten het toch een keer vertellen.” Ik beloof haar: “Na de veiling, als je weer thuis bent.” Haar moeder spreekt mij altijd met pappa aan, vandaar dat Goudvinkje mij als haar opa beschouwt. Dat haar opa vrijwel dagelijks haar moeder naait weet ze natuurlijk heel goed, maar ze heeft daar nooit conclusies uit getrokken.

Mijn moeder Pimpelmeesje heeft zich indertijd door een blanke slaaf in Olifant’s stal laten dekken. Ik heb hem toen ik klein was wel eens gezien, maar hij is negen jaar later, hij was toen 25, door mijn voorganger afgewerkt. Maar als gevolg daarvan heb ik een tamelijk lichtbruine huid, wat mij bij de zwarten enigszins verdacht, maar bij bruin en zwart ook extra aantrekkelijk maakt. Ik krijg regelmatig bezoek van zwarte ithyphallici, figuren met een knots van een erectie, die mij tot wederzijds genoegen in mijn kontgat naaien.

De tienerveiling

Ons huis heeft geen voorgevel en lijkt dus eigenlijk het meest op een grote muziekkoepel. Alle huizen trouwens zijn volledig open, omdat ook staatsslaven zoals wij geen bezit kunnen hebben. Daardoor is er niets in huis dat diefstal lonend zou maken en kan ook iedereen ongehinderd binnenlopen, om desgewenst van aanwezige kutten en andere spleten gebruik maken. Ook waakhonden zijn dus al lang geleden overbodig geworden.

Langs de voorzijde loopt de openbare weg met een rail waarover gondels bewegen. Iedereen kan daar zo opstappen en op knooppunten verderop van richting veranderen om de bestemming te bereiken. Onder de rail loopt een open goot die continu reukloos wordt doorgespoeld, de poepgoot. Toiletten hebben we niet meer, eigenlijk fungeren de gondels als zodanig. Die hebben ook een flexibele aansluiting op het pisbuizensysteem en een sproeisysteem, om anussen, penissen en vulva’s te reinigen zonder gebruik van milieuvervuilend toiletpapier. Alles wordt gesplitst voor de recycling. Want de zwarten hebben ons erg zindelijk gemaakt. Ook dit systeem wordt bekostigd met de seksveilingen, voor zover de mestproducten niet genoeg opbrengen.

Wij gaan dus met ons drieën een gondel pakken en onze darmen en blazen legen, om goed voorbereid in de veilinghal te kunnen verschijnen. Hoe het daar toe gaat vertel ik straks, als wij weer thuis zijn.

***

We zijn weer terug, dus nu het vervolg.

Toen we bij de veilinghal aankwamen, een sfeervolle markthal in een eeuwenoude Franse stijl, was het al een flinke drukte. De veilingen zijn ondanks de vrije toegang tot ieders huis en ieders kruisgaten altijd een festijn, omdat het jonge volk publiekelijk voor het eerst bezichtigd en gebruikt kan worden: het is in feite een initiatierite, en bovendien een volksvermaak. Want alle jongens en meisjes die de afgelopen maand 16 en een kwart zijn geworden worden op de veiling gebracht.

Het grootste deel van het publiek bestond uit de ouders, broers en zusjes van de bruine meisjes en jongens van zestien jaar en drie maanden, maar er waren ook wat zwarten bij. De volwassen zwarten dragen lendendoeken die van de navel tot boven hun kruis reiken, ik heb dat altijd een belachelijk machtsvertoon gevonden. De zwarte zestieners en hun jongere broertjes en zusjes zijn gelukkig nog naakt.

Bovendien kwam er een grote gondel, als een soort busje, waarmee de jonge slaven en slavinnen uit de vrije uitloopstallen van Buffel en Olifant werden aangevoerd. Daar waren dus ook wat blanken bij, die zouden als zeldzaamheden straks de hoogste prijzen opbrengen. Meestal houden de slavenhouders die veilingen in hun eigen stal, maar soms luisteren zij ook de openbare veilingen op. Als zij op de openbare veiling komen, zijn de slaven en slavinnen niet eerst kaalgeschoren: dat zou de prijs nadelig kunnen beïnvloeden.

De veilingmeesteres, een prachtige goudbruine staatsslavin van rond de dertig met de naam Pleviertje, luidde een bel en iedereen ging naar binnen. In de hal stonden aan de beide lange zijden drie rijen brede lage tribunes opgesteld, in het midden was een catwalk geplaatst, met aan weerszijden over de volle lengte opstapbankjes. De veilingmeesteres zat op een verhoogd podium, iets lager was de opstelplaats voor het te veilen kutje, erectie of bipsgleufje.

Eerst moesten alle zestienjarigen op de catwalk stappen om zich aan het kooplustige publiek te presenteren. Dat leverde een druk gescharrel op, want er was geen volgorde of wat ook geregisseerd, en vooral de jongens probeerden met hun heupen tegen elkaar biggend zo dicht mogelijk bij Pleviertje te komen. De veilingmeesteres luidde de bel en riep om stilte. Zij verordonneerde dat om beurten een jongen en een meisje op de catwalk zou stappen, met een armlengte tussenruimte. De jongens moesten zich met de voorkant naar links en de meisjes naar rechts opstellen, dus dat leverde ook weer gerommel onder de familie op, die opeens op de andere tribune wilde gaan zitten. Dat voorkwam Pleviertje met een paar vlotte opmerkingen in de trant van “geniet toch ook eens van die prachtige billetjesshow,” en iedereen ging weer zitten. Op de catwalk stonden dus een stuk of dertig jongens en meisjes, die als enigen in de hal een pluk donshaar onderaan hun buik hadden. Sommige jongens hadden ook al een beginnend snorretje en wat okselhaar. Eén voor één moest iedereen op het podium bij Pleviertje komen die hem of haar aan het publiek zou presenteren.

De eerste was een jongen bij wie een parmantig piemeltje recht overeind tussen de krulhaartjes oppiepte. “Zeg je naam maar eens,” zei Pleviertje, “Albatros,” zei de jongen, “je pappa is vast apentrots op je, zorg dat het zo blijft,” zei Pleviertje. De jongen voelde zich blijkbaar niet erg op zijn gemak, en zijn piemeltje verslapte. Pleviertje liet haar beide assistentes het scheermes hanteren op bovenlip en oksels. Hij moest op het plankier wijdbeens op zijn hurken gaan zitten zodat de dames het haar rond piemel en balletjes konden scheren, waardoor de piemel nu haarloos en volwassen recht het publiek in keek. “Sluit maar achter aan,” zei Pleviertje, “de volgende.”

Dat was een blank meisje, ingebracht door Olifant. De stalslaven hadden geen naam, alleen de letter van hun eigenaar en een nummer, en zij heette dus O 344. Het nummer stond op haar chip en verscheen automatisch op het beeldscherm bij de veilingmeesteres. Zij tilde gewillig haar armen omhoog om de scheersters hun werk te laten doen, waarbij haar tietjes vrolijk de lucht in gingen. Daar kreeg ze een applausje voor, verlegen keek zij naar Pleviertje, die haar blonde krullenbol aanprees, terwijl de barbiersters op hun knieën de kutharen wegpoetsten. “Geniet u maar goed van dit fraaie schepsel, want straks zijn die blonde krullen verdwenen. Sluit maar achter aan.” O 344 deed mechanisch wat van haar als slavin werd verwacht: ze deed haar benen wijd en showde haar blote kut aan het publiek, draaide zich toen om, bukte zich en trok haar billetjes van elkaar om haar gladde kontgaatje te laten zien. Daar kreeg ze opnieuw applaus voor. Maar ze had een chagrijnig gezicht bij het vooruitzicht van haar kale kopje straks, want de haardos was naast haar lieve gezichtje en haar beeldschone lijf haar enige rijkdom. Ze sloot achter in de rij aan.

Toen was er een zwarte jongen aan de beurt, die met een flinke erectie het podium opstapte. “Ik heet Steppenwolf,” zei hij zonder de vraag van Pleviertje af te wachten, want vrijen nemen zelf het woord. De barbiermeisjes ontdeden ook hem van overbodige haren, hij showde zijn harde zwarte asperge en zijn achterkant en kreeg alleen van de andere vrije zwarten een overdreven applaus.

De volgende was mijn adembenemende Goudvinkje en het publiek verstomde dan ook. “Goudvinkje,” antwoordde ze op Pleviertjes vraag, ze strekte haar armen en deed haar handen achter haar hoofd, om de oksels te laten scheren en haar tieten mooi te doen opkomen. Applaus. De scheersters krabden haar oksels snel schoon en knielden toen voor haar kutharen. Toen ze klaar waren strekte Goudvinkje haar duimen en wijsvingers langs haar kutwangen tot een hartje en trok ze van elkaar om te laten zien dat de binnenlippen nog niet uitgedaald waren. Daar kreeg ze nogmaals een donderend applaus voor, dat aanhield toen ze zich omdraaide om ook haar anale kwaliteit te tonen. Haar moeder en ik waren erg trots op haar succes.

Daarna kwam er een bruine jongens- en meisjestweeling, Woerd en Eendje. U merkt dat bruinen vogelnamen hebben en zwarten die van uitgestorven zoogdieren, en de meisjes bovendien het verkleinwoord. Het tweetal oogstte luide toejuichingen, en Pleviertje stelde voor dat zij na de veiling samen hun nieuw verworven kundigheden op seksgebied zouden demonstreren, wat met applaus werd goedgekeurd.

Een beeldschoon zwart meisje liet Pleviertje wel de eer om zelf de vragen te stellen, zij heette Tekkelteefje, en, zei ze, “Ik word graag door bruine vogels genaaid.” “Maar eerst zal er wel een zwart zoogdier zijn dat je opeist,” dacht Pleviertje, “want je bent vast veel te duur voor eenvoudige bruinen.” Ze werd geschoren en anders dan de arrogante Steppenwolf kreeg ook zij een algemeen, stevig applaus.

O 346 was de volgende, een sproetig mager en roodharig grietje (de oneven nummers zijn jongens). “Een juweeltje,” prees Pleviertje haar aan. Vooral een paar stevige dikzakken in het publiek zagen dit poppetje wel zitten, liggen of bespringen, want na de scheerbeurt had ze een stevig kutje, met dikke wangetjes en lang uitspringende binnenlippen, en pittig in de lucht prikkende, kegelvormige tepeltjes op haar vrijwel platte tieten. Haar billetjes waren nog niet zo dik als de bicepsen van de toekomstige klanten. Ik kreeg zowaar een stijve van haar, en vroeg me af of er toch een stiekeme pedo in mij huisde, hoewel: die waren toch al eeuwen uit de evolutie en de maatschappij verwijderd?

Dat ging zo een tijd door, maar de eigenlijke veiling moest nog beginnen. Degenen die achteraan sloten werden eerst door opzichters gecontroleerd op zindelijkheid. De jongens moesten laten zien dat ze het witte smegma achter hun eikel goed hadden weggewassen. Verder controleerden de opzichters de chips met een leesapparaat: of de zestienjarigen inderdaad nooit gepenetreerde seks hadden gehad. Dat kon je geen maagdelijkheidstest noemen, want vroegtijdige masturbatie werd wel aangemoedigd, en daar gebeurde natuurlijk ook wel eens een ongelukje bij.

Daarbij viel de tweeling door de mand. Ze hadden zich in de afgelopen drie maanden niet kunnen beheersen, en bovendien waren de nachten ongewoon kil geweest. Kille nachten kwamen al een paar jaar lang steeds vaker voor, en bruine klimaatspecialisten voorspelden al een hele tijd een algemene afkoeling van de aardbol, misschien wel een nieuwe ijstijd. Dat zou veroorzaakt zijn doordat de Golfstroom bij gebrek aan verschillen in de watertemperatuur was stilgevallen. Het zwarte bewind deed dat als onzin af, en dat zou ze nog duur komen te staan, net zoals dat vroeger de al even stomme blanken is overkomen.

De chips verrieden dat de tweeling vrijwel dagelijks geneukt had, gelukkig voor de ouders alleen met elkaar. Ze konden hun naam inleveren en zouden straks ter veiling worden gebracht, en afhankelijk van de koper een nummer krijgen. De ouders konden na één jaar de jongen terugkopen, en het meisje in dit geval na twee, want ze was zwanger en daardoor minder bruikbaar voor stalbezoekers. De zwangerschap op zich was natuurlijk een raadsel, bij de perfecte geboorteregeling. De terugkoop zou die ouders heel wat credits gaan kosten.

Volwassenen die seks hebben met ongeveilde zestieners worden afhankelijk van hun leeftijd ook in een slavenstal geplaatst, ook dan kan een familielid ze desgewenst na een jaar uitkopen. Zij blijven natuurlijk slaaf, maar een staatsslaaf heeft bewegingsvrijheid en is daardoor beter af dan een particuliere stalslaaf. Mannelijke stalslaven worden bovendien niet ouder dan 25, daarna gaan ze naar de export. Volwassenen worden gesnapt en gearresteerd als de chip van een zestienjarige voor de veiling wordt uitgelezen. Deze keer kwam dat gelukkig niet voor.

Toen begon de echte veiling. Voor ieder kavel werd een kwartier uitgetrokken, dus het zou een dagvullende happening worden. Wie wilde bieden ging staan en bood bij handopsteken. Vrouwen mochten desgewenst een tiet opdrukken. Voor de mannen telde ook een opstekende erectie als bod.

Albatros was weer de eerste. Hij nam plaats op het podium vóór Pleviertje, en moest zijn kwaliteiten bewijzen. De jongens deden dat door een spontane erectie, soms een beetje geholpen door een kleine wrijfbeurt, of door een zusje of vriendinnetje in het publiek, dat een heup-, buik- of tietendansje deed. Maar ze mochten geen zaad spuiten. Wie dat per ongeluk toch deed, werd tot de volgende dag opgehouden. Albatros had succes, op zijn piemel werd flink geboden zowel door oudere vrouwen als door jonge meiden, en ook zijn kontgaatje ging naar een enthousiaste twintiger.

De kopers mochten hun aanwinst direct na de gongslag gebruiken op de catwalk, aangemoedigd door het publiek, terwijl de volgende kandidaat op het podium zou klimmen om bewonderd te worden. Een bruine vrouw tilde haar rechterbeen op en sloeg dat achter de billen van de jongen Albatros langs, pakte hem bij zijn billen en drukte zijn piemel tussen haar biefstukjes. Hij zakte bereidwillig een beetje door zijn knieën, terwijl een zwarte man, inderdaad voor de helft van het afgemijnde bedrag, vast zijn middelvinger in zijn roze anus stopte. Hun heldendaden werden met camera’s en spiegels opgenomen en op de witte wanden geprojecteerd. Toen ze met hem klaar waren mocht hij zich bij zijn familie voegen, zijn oudere zus schoof hem gretig haar billen toe.

Ondertussen probeerde de blonde krullenbol O 344 er het beste van te maken, ze werd enthousiast begroet. Met haar benen wijd en een beetje door haar knieën zakkend kneedde zij haar venustempeltje, zodat ze goed nat was. Haar blanke kut deed een recordprijs, en ook haar gatje hoefde niet te worden opgehouden. Natuurlijk was er een zwarte die haar als eerste voor de halve prijs mocht aanprikken, en toen hij zijn lul had leeggespoten kroop hij onder haar, zodat hij zijn gladde, natte lul in haar gatje kon floepen. Een andere zwarte plugde tegelijk in haar voorkant. Toen pas was haar bruine koper aan de beurt, nadat hij zijn credits had laten afschrijven. Toen ze alle vier klaargekomen waren, mocht zij weer achteraan de rij aansluiten. Omdat alle staatsslaven na het neuken naar hun familie gingen, zouden de stalslaven vanzelf overblijven voor het afsluitende theater.

Nu was Steppenwolf aan de beurt. Ook al omdat de andere zwarten de prijs opdreven waren zwarten duurder dan bruinen, en deden zijn lul en kont een hoge prijs. Bruinen moesten bovendien het dubbele betalen voor zwarte en voor blanke onderbuiken. Hij werd dan ook door een zwart echtpaar gekocht, dat hem onmiddellijk sandwichte op de catwalk. Steppenwolf mocht als beloning zelf een bruin meisje uit het publiek uitkiezen om zich nogmaals mee te vermaken. De uitverkorene sprong wild en wijdbeens op zijn dikke piemel, waarbij haar bruine billen feestelijk op de projectieschermen verschenen. Het meisje hoefde daar geen dekgeld voor te betalen, dus Steppenwolf was toch de kwaadste niet. Hij kreeg zowaar toch nog een bruin applaus.

Toen klom Goudvinkje op het podium. Pleviertje streek haar liefkozend door haar zwarte haardos. “Kijk eens,” zei ze, “zwart haar, maar blauwe ogen en een lichtbruine huid.” Dat klopte natuurlijk met haar blanke genen, in feite was ze bij haar geboorte bijna te licht bevonden om voor bruin door te gaan. Dan hadden wij haar bij Olifant moeten afleveren, maar dat is ons bespaard gebleven.

Goudvinkje wreef haar klit op en het bieden begon. Tot mijn verbazing zette mijn buurman Stormvogel in met zijn rabarber, die had blijkbaar al lang op haar lopen geilen. Daar had ik nooit iets van gemerkt, en Goudvinkjes moeder Zwaantje ook niet. Ik overbood hem natuurlijk ook met mijn wipkip, en dat ging zo door tot ook Olifant mee ging doen. Met zijn drieën dreven we de prijs tot een record op, en we lieten ten slotte Olifant haar kut afhameren. Die mocht als zwarte natuurlijk voor de helft, maar dat was even goed de hoofdprijs. Goudvinkje triomfeerde over haar klasgenoten.

Goudvinkje vlijde zich met opgetrokken knieën ruggelings neer op de catwalk. Olifant greep haar onder de heupen en schoof zijn wortel in haar plantgat. Toen rechtte hij zijn rug, tilde haar op en bood haar gat aan mijn buurman aan. Die snapte de bedoeling en dankbaar plugde hij zijn bruintje in haar roze gaatje, met zijn handen op haar heupen, zodat zij meteen gesandwicht werd. Olifant complimenteerde haar met haar kunsten en prees ook haar opleiders, ons dus. “Volgende maand wordt mijn dochter IJsbeertje geveild. Die mag jij dan als eerste gebruiken,” zei hij. “Had ik jou dan vandaag toestemming gegeven voor Goudvinkje?” vroeg ik. “Bespeur ik hier jaloezie of een begin van rebellie?” zei Olifant. Omdat ieder antwoord fout zou zijn, hield ik mijn mond.

Toen ze uitgewerkt waren, liet Steppenwolf haar nog voor zich knielen en liet haar met haar tietjes zijn lul opstijven tot hij zijn sperma tegen haar hals spoot. Daar vond Goudvinkje niets aan, zei ze later. Echt pijpen was al 300 jaar verboden, niemand weet nog waarom. Beffen is wel toegestaan.

Woerd en Eendje werden tegelijk geveild. Hun lul en spleten werden meteen maar gekocht door Buffel, voor een redelijke prijs, zodat hun ouders geen moeilijke dingen hoefden te doen om ze later terug te kopen. Ze zouden als B53 en B54 worden verhuurd, als er geen werk genoeg was in de groentekassen, want stalslaven volgen geen opleiding. Verder konden ze zich nuttig maken bij de konijnenjacht.

Maar op dat moment mochten ze eerst zelf hun kunstje laten zien: Woerd ging op de catwalk liggen met zijn knolzwam omhoog en Eendje liet zich haar heupen voor- en achterwaarts draaiend daarover heen zakken, met haar gezicht naar haar broer. Toen zwaaide zij haar rechterbeen over zijn buik en haar linkerknie over zijn benen, zodat zij zich met zijn lul in haar kut omdraaide en ze haar gat nu achterwaarts aan hem toestak. Daarna wisselde Woerd van gat: hij trok zijn lul uit haar kut en drukte hem in haar anus die hij volspoot, terwijl ook Eendje klaarkwam. Dat hadden ze duidelijk geoefend. En ook in omgekeerde volgorde, want anders was Eendje niet zwanger geworden.

Buffel kneedde ondertussen vast haar tietjes om zijn aanwinst te keuren. Toen ze klaargekomen waren wipte Eendje zich overeind en liet onder applaus zien hoe het sperma uit haar kontje droop. Toen greep Buffel haar bij haar middel, zette haar voorspleetje nog op zijn drumstick en beval Steppenwolf haar nog na druipende aarsje te vullen. Dat ging soepel want ook hij was nog glibberig van zijn eerdere uitspattingen met de bruine meisjes. Olifant drukte daarna zijn gladde courgette tussen Woerd’s billen, terwijl Buffel met zijn volle hand zijn ballen en piemel keurde.

Het zwartje Tekkelteefje deed een parmantig dansje op de catwalk toen ze aan de beurt was. Buurman Stormvogel had veel credits in zijn bilchip overgehouden doordat Olifant over zijn prijs voor Goudvinkje was gegaan, en zo kon hij Tekkelteefje’s kutje kopen en dolblij pulseerde hij zijn slagroomspuit tussen haar zwarte kutwangen. Steppenwolf had ook begerig naar haar geloensd, maar buurman had net een langere pauze gehad dan hij, zodat Steppenwolf ermee tevreden moest zijn dat hij haar tieten en billen kon kneden. Tekkelteefje vond dat best en trok ondertussen aan Steppenwolf’s slappe snijboon. Zo kon hij bij de volgende ronde, die van O346, weer meedoen. Er was nog tijd over van haar kwartiertje, en daarom ging Tekkelteefje op haar knieën op de catwalk zitten met haar billen naar het publiek, om iedere liefhebber naar keuze in één van haar beide gaatjes te laten glibberen. Ze drukte haar ellebogen op de catwalk met haar armen omhoog en boog en strekte haar knieën beurtelings, zodat haar zwarte billen en rose gatje als twee waterhoentjes op en neer wipte. Ze was erg lenig. Er waren heel wat liefhebbers, die zich keurig in een rijtje achter haar opstelden, met hun stampers in de lucht. Ik had haar eigenlijk ook wel willen doorhalen en af laten glijden, want ik geil geweldig op klein en zwart. Maar ik had mijn zinnen gezet op het volgende kavel, waarop ik met een knotserectie wilde kunnen bieden.

Voor de rossige, sproetige en petieterige O346 had ik namelijk dankzij buurman Stormvogel voldoende credits over, dus ik kon de dikke spierbundels gemakkelijk overbieden. Gut wat was het een schatje. Maar Steppenwolf’s snijboon had zich weer herpakt tot volle sterkte, en hij mocht natuurlijk eerst. Hij zette haar gleufje op die boon, aangemoedigd door Olifant. Toen hij klaar was met haar, moest Olifant, als eigenaar van dit schepsel ook nog vóór mij. Hij pakte met elke hand een bil, en zette haar, net als Steppenwolf net had gedaan, op zijn courgette en zich achterover buigend liet hij zich in haar gleuf glijden. O346 kwam toen pas schokkend klaar, want Steppenwolf had iets te veel haast gehad.

Tenslotte was ik dan toch aan de beurt. Voordeel voor mij was dat ze lekker glad was van voren, maar omdat ze achterin nog niets had geproefd roerde ik mijn steel toch als eerste in haar poepgaatje, en terwijl ik met mijn vingers haar venusbobbel kneedde, zorgde ik dat haar orgasme nog wat langer duurde. Dankbaar keek ze me aan, want die twee zwarten waren een beetje woest met haar bezig geweest.

“Ik wil haar wel van je kopen,” zei ik tegen Olifant.

“Je komt maar langs in de stal, als je er zin in hebt, je weet best dat blanke slavinnen niet te koop zijn.”

Toen mochten de spierbundels zich met haar vermaken. Ze werd er doodmoe van. Ik kreeg een week gevoel in mijn buik uit medelijden, dacht ik. Maar ik betrapte me erop dat ik smoorverliefd op haar werd. Behoorlijk ongezond was dat. Toen de spierbundels leeg waren, neukte ik haar nog eens, maar nu van voren. Ze klemde zich hartstochtelijk aan mij vast, ik moest haar uiteindelijk loswurmen.

De veiling ging door. Ik had nog voldoende credits over om voor Zwaantje het eerste gebruiksrecht te kopen van een blanke, magere en slungelige jongen, O 345. Ook hij moest eerst een zwarte vrouw naaien, voordat Zwaantje mocht. Zwaantje liet dan maar eerst zijn kontgaatje door een paar zwarte mannen volstoppen, want hij moest eerst zijn ballen weer vullen om haar te gerieven, en dat kostte tijd. Pas na het kwartier, terwijl de volgende slavin al weer op het veilingschavotje stond, kon Zwaantje van haar aanwinst genieten. Ze liet hem plat op zijn rug liggen, en terwijl het natte zaadvocht uit zijn gatje stroomde hurkte zij boven hem en schoof zij haar voorhammetjes om zijn rabarberstengel. Op en neer wippend zoog zij hem leeg. Verliefd keek ik toe bij haar prestaties, en ik genoot van de aanblik van haar aarsje. Ook Goudvinkje klapte in haar handen, terwijl de andere veilingbezoekers de een na de ander van haar eigen ondergaatjes genoten.

“Wil jij nog meer vers vlees?” vroeg ik Goudvinkje. Goudvinkje wilde nu liever even wachten op Tekkelteefje. Terwijl de veiling doorging werden de beide jongedames namelijk enthousiast in beide ondergatjes uitgewoond. Gelukkig voor hen beiden waren er nog zeker twintig kavels te gaan. Toen er even geen nieuwe mannenlullen waren vielen zij uitgeput in elkaars armen, om al scharend, wrijvend en zoenend nog menig publiek op te jutten tot nieuwe prestaties. Ook Zwaantje vermaakte zich ontspannen met een paar jonge meiden. Zelfs de twee blanke slavinnen mochten even bij haar uitrusten, en ze lieten zich welwillend door Zwaantje in de tietjes, kutwangen en billetjes knijpen.

Ik had al verteld dat het een dag- en gaatjesvullend programma was. Goudvinkjes jaargenoten werden ook geveild, zowel de jongens als de meisjes, d.w.z. voor zover ze 16 jaar en drie maanden waren. Maar toen alle genitaliën verkocht waren was het tijd voor de slotceremonies. De zwarte jongens en meisjes kregen plechtig hun lendendoeken omgeknoopt, net onder de navel en boven het schaambeen. Tekkelteefje was eigenwijs, knoopte hem los en draaide hem om haar hoofd onder haar hardos, terwijl ze met haar kontgatje de oudere zwarte man uitdaagde die het ritueel uitvoerde. Die stak toen gelijk maar even in, applaus voor allebei. “Je kunt niet buikdansen met een navelbandje,” commentarieerde ze.

Het volgende onderdeel was de creatie van billenstapels. Alle meiden, blank, bruin en zwart, gingen in stapels van drie of vier op elkaar liggen, en de geveilde jongens mochten vervolgens hun vingers en erecties van boven naar onder in alle acht gaten steken. Goudvinkje kwam tussen Tekkelteefje en O346 te liggen. Wie spoot was af, en mocht zich voegen in een soortgelijke stapel jongensbillen. Zo kwam O345 bovenop Steppenwolf, want die was eerder af. Terwijl hij op Steppenwolf klom drukte hij met twee vingers zijn blanke worst nog even in diens zwart-rose gat.

Toen mocht de rest van het publiek. Vooral mannen en jongens die geen credits genoeg hadden gehad om zelf een kutje of kontje te bemachtigen konden hun schade inhalen en de dag schokkend besluiten.

Voor de vrouwen in het publiek was er op het einde minder te halen omdat de jongens platzak waren, maar uiteraard mochten zij met hun vingers wel de jongenskontjes uitproberen, en ook die van de meisjes trouwens.

De blanke slaven en slavinnen, en bovendien Woerd en Eendje, werden als antieke schapen met een tondeuse van hun haardos ontdaan, kregen een dot scheerschuim op hun hoofd en werden vervolgens kaalgeschoren. Hun hoofden waren toen even glad als hun billen, want de barbiermeiden verstonden hun vak. Olifant en Buffel dreven hun menagerie als duivels bij het Laatste Oordeel naar het busje. Woerd en Eendje leken het wel een aardig verzetje te vinden, zo’n tussenjaar, maar de blanke meisjes huilden tranen met tuiten, terwijl Pleviertje de haardossen in de veiling bracht. Eendjes ouders kochten die van Eendje, om in een buttplug te verwerken voor haar feest als ze over twee jaar thuis zou komen met hun kleinkind. Ik kocht de blonde haardos van O 344 voor Zwaantje, die zou er een leuke kontstaart van maken. De rode haren van O 346 waren eigenlijk te dun voor een leuke staart, maar Tekkelteefjes ouders vonden dat ze wel leuk contrasteerden met haar zwarte huid. Pleviertje besloot de veiling met de gong.

Exportseks

Op de gondels naar huis leegden Zwaantje, Goudvinkje en ik onze darmen en spoten onze onderkanten zorgvuldig schoon. Wij hadden nog belangrijke dingen te doen.

Thuisgekomen zette ik Goudvinkje wijdbeens op mijn dijbenen, mijn ballen waren weer gevuld en mijn stamboom stond weer overeind. “Opa ik wil een kindje van je,” fleemde Goudvinkje. “Ik zal je vertellen waarom dat geen verstandig idee is. Je wilde toch weten wie je pappa was?” vroeg ik. “Luister dus eerst maar.”

In deze maatschappij worden meisjes alleen zwanger als ze dat bewust willen. De bruine medische wetenschap heeft zich zo ver kunnen ontwikkelen, dat de hormoon- en eicelproductie nauwkeurig reageert op de meisjeswil. Dat was dus met Woerd en Eendje niet helemaal goed gegaan. Bovendien beslissen de meiden ook zelf welk geslacht de baby krijgt.

“Je oma Pimpelmeesje, ging ik verder, heeft een blanke slaaf gepakt in de stal van Olifant’s vader om een jongen te maken. Dat werd ik. Toen ik 16 en een kwart was (en zij 33) en we van mijn veiling thuiskwamen, rolde zij zich wijdbeens achterover en sleurde mij over haar heen, want ze wilde een dochtertje van mij. Daar heb ik enthousiast aan mee gewerkt, je oma kronkelde onder mij als palingen in een emmer. En ik wilde best een lief zusje. Dat mocht ook nog, want iedere man of vrouw mag twee kinderen hebben van de zwarte regering.

Dat bruine zusje noemden we Zwaantje. Ze was net zo lichtgetint als ik, want ik heb natuurlijk nogal wat blanke genen. Toen zij zestien en een kwart was en ik 33, heb ik haar natuurlijk geneukt, na haar veiling, ik word nog warm als ik eraan terugdenk.” Zwaantje schoof achter Goudvinkje op mijn knieën, drukte haar dijen tegen Goudvinkjes billetjes en omhelsde ons allebei. “En je zegt wel opa tegen me en je mamma noemt me haar pappa, maar ik ben dus ook die van jou. En jouw huid is weer lichter dan die van ons, omdat jouw huidskleur van twee halfblanken komt.”

“Maar dan wil ik ook een zoontje van jou, dat wordt dan een familietraditie!” riep zij blij. “Ik heb al twee dochters, jou en je moeder, en jij was al bijna te blank voor een bruine opvoeding. Olifant’s vader stond al op de stoep om je op te halen, maar gelukkig besliste de zwarte rechtbank dat je donker genoeg was om bij ons te blijven. Maar de volgende generatie zal zeker te licht zijn. Jij moet van een zwarte of heel donkerbruine jongen zwanger worden,” besloot ik. “Maar toch niet van die akelige Steppenwolf!” “Liefhebbers genoeg voor jou,” troostte ik haar. “Maar wil je niet weten wat er van je oma geworden is?” “Vertel,” zei ze.

“Zo lang als het kon hebben Pimpelmeesje, Zwaantje en ik iedere dag geneukt en genoten. Je mamma en je oma konden alle twee mijn ballen geweldig leegmelken. Maar je weet dat stalslavinnen niet ouder mogen worden dan 45, en door sociale druk is dat ook voor staatsslavinnen en staatsslaven de norm. Omdat ik onmisbaar ben, ben ik die leeftijd nu voorbij. Maar dat wekte jaloezie bij andere bruinen, en daarom is je oma toen ze 45 was vrijwillig met mij naar het cruiseschip in de haven gegaan. De slaven en slavinnen worden daar uitgeschreven door de chip uit hun bil te halen, mijn werk dus. Ik wipte de chip uit haar bil, zodat ook mijn chip haar niet registreerde. Ik stopte mijn harde worst in haar venusgleuf en begon te pompen. Zij voelde kreunend haar bloedstuwing opkomen en verdween toen over de loopplank uit mijn leven.”

Toen liet ik mijn lul als een slang uit de mand van mijn onderbuik opkomen, regelrecht tussen Goudvinkje’s kale muisjes door. Ze ging een beetje verzitten om hem er gladjes in te laten en terwijl Zwaantje haar extra stevig aandrukte gaf ik haar mijn eerste beurt. Spuitend en sissend spoot mijn slangenkop leeg, terwijl zij lenig kronkelde alsof ze zelf die slang was. Ik zou nog heel vaak op die fluit kunnen blazen, dacht ik blij. Maar Zwaantje moest ook nog aan haar trekken komen, en van nu af moest ik dus opnieuw minstens twee meiden per dag inzaaien, afgezien van O 346, die ik toch echt van plan was met een bezoek te vereren, en ook Tekkelteefje wilde ik niet versmaden. Die had het de eerste tijd waarschijnlijk te druk, maar er was nog een zusje Tepelteefje, net zo zwart, en maar één jaartje ouder. De gedachte aan de Tweefjes verstijfde mij genoeg om Zwaantje soepel binnen te glijden.

29 februari 2400, de nieuwe ijstijd

Intussen is het 29 februari 23.45 uur geworden. Dus nu komt het uur van de waarheid.

Wie liever met de luxe trein wil worden geëxporteerd kan naar een land achter de Blauwe Bergen gaan. Vroeger heetten die de Himalaya, er is al eeuwen geleden een lange spoorwegtunnel doorheen geboord. Een groot probleem is dat het er veel kouder is dan hier. De emigranten krijgen dus de instructie mee dat ze onderweg konijnen moeten vangen om de huiden te prepareren en als kleding te kunnen gebruiken.

Jammer genoeg voor de emigranten bevinden zich aan de andere zijde van de Blauwe Bergen geen jonge meiden. Daar moeten ze zelf voor zorgen, en dat heeft tijd nodig, ook al omdat de geëxporteerde vrouwen in het algemeen 45 zijn.

Mettertijd zullen deze bruine emigranten de zwarte heerschappij beëindigen, daar zijn wij subversieven van overtuigd. Er circuleren wel geruchten en grappen over de Blauwe Bergen, maar gelukkig doen de zwarten die af als fake verhalen.

Nu zit ik hier gezellig samen met Zwaantje en Goudvinkje, te wachten tot mijn contact van over 400 jaar zich meldt, dus uit het jaar 2800. Ik heb een paar beeldschermen en andere elektronica aan staan.

Er steekt een stormwind op, kaarsvlammen zweven vanuit het niets onze ruimte in, en daar verschijnt een figuur, een soort geest. Niet op een beeldscherm, maar vrij in de ruimte, een 3D-hologram, want hij loopt dwars door Zwaantje heen. Het is een grote donkerbruine man met lange manen en een zware baard in strengen en voorzien van dikke ijspegels. Door onze warmte beginnen de ijspegels te druipen en te smelten, het water druppelt over de aan elkaar genaaide konijnenhuiden die zijn lijf bedekken. “Ik ben Boktor en jij wilt weten wat de toekomst brengt,” bulderde hij, “maar dat heeft een prijs. Dat lekkere mokkeltje daar, jij, doe je kont omhoog en spreid je dijen en laat me erin. Vrouwen hebben bij ons niets meer in te brengen, dat je dat maar vast weet!” Hij schudde de pelzen van zich af, want het was veel te heet bij ons, en zonder dat wij zijn lul konden controleren of zijn dichte bos schaamharen afscheren, stortte hij zich op Goudvinkje. Merkwaardigerwijze was die kolossale lul niet virtueel. Goudvinkje was dat niet gewend, vrijwilligheid is de basis van onze orgiastische maatschappij, en verkrachters gaan normaal gesproken linea recta naar het entrepotdok voor de export. Dat zou met deze virtuele crimineel niet zo gemakkelijk gaan.

Goudvinkje was echter wel in voor deze harige nieuwigheid, rolde zich achterover met haar knieën wijd van elkaar en riep: “Ik wil een zoontje van je, je bent donker genoeg! En hij zal Sprinkhaan heten!” Hij stak onmiddellijk zijn kromstaf in haar mijter. Uit mijn elektronica klonk toen een bekend eeuwenoud muziekje, met de nieuwe tekst:

“Alle bruinen worden broeders, blank en zwart bestaan niet meer.”

“En de zusters doen er niet toe,” mompelde Boktor vergenoegd, terwijl wij met afgrijzen op de rug van dit harige monster toekeken. Als ouders heb je niets te zeggen over de keuze van je kinderen, als dit ten minste een keuze was.

Toen hij uitgebonkt was en terwijl hij en Goudvinkje nog nahijgden, vertelde hij dat de bruinen 300 jaar tevoren de zwarten eronder hadden gekregen, met hulp van de ijstijd en de teruggekeerde maan- en Marsmensen. De zwarten wilden niet in konijnenvellen lopen, en er was helaas niets anders, want panters waren al 400 jaar uitgeroeid en alle zijderupsen waren doodgevroren. De overwinnaars hadden alle zwarte mannen verboden seks te hebben met zwarte vrouwen, ze mochten alleen de overgebleven, van Mars en de maan teruggekeerde blanke vrouwen naaien. Om herhaling van de geschiedenis te voorkomen neukten blanke mannen in het vervolg vrijwillig ook alleen met bruine en zwarte vrouwen. Na twee generaties waren er alleen nog 50 tinten bruin over.

“Wat vrouwen daarvan vonden hebben we ze niet gevraagd, want emancipatie hebben we achter de Blauwe Bergen afgeschaft. Vrouwen mogen alleen onder, en anders verpatsen we ze of sluiten ze naakt op in een konijnenfokkerij,” zei hij vergenoegd, terwijl hij Zwaantje in haar kut en haar tieten kneep. “En dat kleine kutvinkje neem ik mee!” en zo greep hij Goudvinkje in haar nekvel alsof ze een konijn was.

“Mooi niet,” zeiden Zwaantje en ik tegen elkaar, Zwaantje draaide zich om, zakte door haar knieën en begon op de maat van het muziekje met haar billen te zwaaien. Boktor trapte erin, pakte Zwaantje bij haar heupen en stak zijn slaghout in haar kontgat.

Ook ik had in recordtijd genoeg van dit toekomstbeeld. Kon ik dit rampscenario voorkomen?

“Als je op enter drukt ben ik vertrokken!” riep de woesteling, “waag het niet als je nog wat van mij wilt weten.”

Ik had helemaal geen zin meer in verdere onthullingen maar was zo kwaad geworden dat ik voornamelijk zin kreeg om mijn kromstaf in zijn harige aars te steken. Dat deed ik dus, en zo waar, dat liet hij zich welgevallen. Terwijl hij zijn kringspier aan- en ontspande gleed ik zijn virtuele kontgat in. Zo werd hij dus tussen Zwaantje en mij gesandwicht. Ondertussen vroeg ik me af hoe ik dat toch kon voelen, met of in een hologram. Terwijl mijn reële sperma dan toch op de reële grond droop, drukte ik, lieve 21-ste-eeuwers op … . Boktor verween met een woedende schreeuw.

Epiloog

Ik, Bookolos, de alwetende verteller, kan u natuurlijk niet in onzekerheid laten over de afloop van de belevenissen van Olifant en Vale Gier. Wat Olifant in het eerste deel van dit verhaal (29 februari 2400) vóór zijn zou zien intussen wel duidelijk: de roemloze en ijzige ondergang van zijn zwarte rijk.

Als Vale Gier -t lost Boktor krijsend in de lucht op, net op tijd en zonder Goudvinkje te kunnen meesleuren. Goudvinkje zal hem diep betreuren en op haar knieën zitten snikken, steunend op haar ellebogen, haar gezicht op de grond gericht. Wat zijn tieners toch dom! Als troost stopt Zwaantje dan de buttplug met het blonde haar van O 344 in haar gladde aarsje, dat op haar snikken heen en weer schudt als een vrolijk wapperende paardenstaart. Aan weerszijden steken Zwaantje en Vale Gier een paar kaarsjes aan. Zij zingen er een liefdesliedje bij en zo wordt het toch nog een gezellige nachtje.

Goudvinkje baart na 9 maanden haar Sprinkhaan. Een complicatie is dat de vader niet gechipt is en dus het sekscontact niet geregistreerd kan zijn. Omdat een jongen nu eenmaal niet gekloond kan worden van zijn moeder, moet de rechtbank erover oordelen. Het vonnis registreert ook in de toekomst dat de automatisering ons soms in de steek laat.

Zwaantje laat zich dekken door Olifant, in zijn slavenstal, om een donkere partner te maken voor haar kleinzoon. Ze neuken daar, omringd door vrolijk dansende blanke slavinnen, die blij zijn met het verzetje. Dat levert een maand na Sprinkhaan een lief, donker, groenogig zusje op, Vliegend Hertje. Met Sprinkhaan zal zij lang en gelukkig leven.

Voor het dubbele dekgeld mag Vale Gier inpluggen bij IJsbeertje die tot woede van haar zwarte kampioenvader een minder zwart dochtertje zal baren, Sneeuwpantertje. Dan had hij het zelf maar moeten doen.

Goudvinkje wordt bovendien stagiaire bij vader Vale Gier en zal hem opvolgen als registratie- en DNA-arts. Zij verandert dan haar naam in Slechtvalkje. En als Zwaantje 45 is en Vale Gier 62, naait Vale Gier zijn Zwaantje op de loopplank van het cruiseschip naar Zuid-Amerika, waar het warm is: een toekomst achter de Blauwe Bergen tussen toekomstige Boktorren, Dennenscheerders, Mestkevers en andere reuzeninsekten zien zij niet zitten.

Dus lieve mensen van het heden: dit is de moraal: leef er vrolijk op los want over 100 jaar is bijna alle zuurstof op en komt pas de werkelijke volksverhuizing.

Geschreven zogenaamd op 1 maart 2000, maar oorspronkelijk in werkelijkheid tussen februari 2020 en januari 2021 en voor Opwindend.Net gekuist in 2025 door:

Bookolos, Olifant en Vale Gier. Wie het oorspronkelijke verhaal wil lezen stuurt Bookolos maar een mailtje, zie mijn profiel.