Ik had het eigenlijk meer uit nieuwsgierigheid gedaan dan uit noodzaak. Een advertentie op Marktplaats, simpel en zonder poespas: “Boeken te koop, grote stapel, weinig gebruikt.” Geen titels, geen foto’s van de inhoud. Alleen een paar vaag genomen plaatjes van een kartonnen doos vol boeken. Toch had iets me ertoe gebracht om te reageren. Misschien de manier waarop ze haar berichtje afsluit: “Ophalen kan altijd, ik ben meestal thuis.”
Roos heette ze.

Het voelde wat vreemd toen ik er naartoe fietste. Niet ongemakkelijk… eerder een soort voorgevoel, maar ik schoof het aan de kant. Ze had me haar adres gestuurd, een huis aan de rand van de stad. Niet ergens in een nette rij huizen, maar een beetje afgelegen, verscholen achter een halfhoge haag. De tuin leek al een tijdje niet meer gedaan, onkruid dat de bestrating opdrukte, een vergeten fiets zonder zadel tegen de gevel.

Ik zette mijn eigen fiets tegen het lage hek en bleef even staan, luisterend naar de stilte. Geen geluid van een tv of een hond die aansloeg. Alleen het zachte ritselen van bladeren in de wind.

Bij de voordeur hing een oude koperen bel. Toen ik hem indrukte klonk er een doffe, warme zoemtoon, ergens diep in huis. Daarna… niets.
Ik wachtte.

Even dacht ik dat er misschien niemand thuis was. Misschien had ik me vergist in de tijd. Ik checkte snel nog even het appje van eerder die ochtend. Nee, dit was het juiste moment.
Net toen ik me afvroeg of ik nog eens moest aanbellen, hoorde ik voetstappen. Zacht, haast slepend over een houten vloer.

De deur ging open.

Ze stond daar, in de deuropening, haar hand nog om de klink, alsof ze zichzelf moest herinneren dat ze die deur had geopend.
Roos.
Ze was… anders dan ik had verwacht.
Licht mollig, maar niet lomp. Haar huid zacht van kleur, haar gezicht een beetje rozig, alsof ze net uit een warme douche kwam. Losse blonde haren hingen langs haar hals, een paar plukken plakten licht aan haar wang. En haar ogen… die keken me net iets te lang aan. Alsof ze iets aan het afwegen was. Alsof ze twijfelde of ik de juiste persoon was, of dat ik iemand anders had moeten zijn.
Of misschien zat ik er gewoon naast.

Maar het was haar kleding die me het meest opviel. Ze droeg een zijden kimono. Donkerblauw, met vage bloemen erop, iets glanzend in het daglicht. Het leek achteloos om haar heen geslagen, losjes dichtgeknoopt, maar ik zag meteen hoe de stof zich vormde naar haar lichaam. Ze had er niets onder aan. Daar hoefde ik geen expert voor te zijn.

Er hing een soort geladen stilte tussen ons. Haar blik gleed kort over me heen, en toen glimlachte ze plotseling, alsof ze zich iets herinnerde.
“Oh ja… de boeken,” zei ze zacht. Haar stem was warm, een beetje schor.
Ze deed een stap opzij. “Kom binnen.”

Ik stapte naar binnen en voelde hoe de temperatuur in het huis anders was. Warmer dan buiten. De geur viel me op, iets zachts, zoets, een mix van vanille en iets kruidigs dat ik niet meteen kon plaatsen.
Ze sloot de deur achter me. De klik van het slot klonk ineens opvallend hard in de stilte.

“Ze staan in de bijkeuken,” zei ze terwijl ze me voorging.
Haar blote voeten bewogen geluidloos over het hout. Bij elke stap schoof de kimono iets om haar heen, alsof de stof zelf nog twijfelde of hij haar moest bedekken of niet. Net onder de zoom, ter hoogte van haar dijen, ving ik korte flarden op van haar huid. Zacht, glad.

De woonkamer die we doorkruisten leek haast nog vreemder. Het was niet rommelig, eerder… ongewoon. Midden in de ruimte stond een statief met daarop een telefoon gericht naar een bank. Naast de bank lag een kleed met wat ik eerst aanzag voor losse spullen, tot ik beter keek.
Speeltjes.
Een vibrator. Een kleine, zilveren plug. Iets wat leek op een leren riempje met metalen ringen.
En daar vlakbij een opgerolde handdoek.

Ik deed mijn best om me op haar schouderbladen te concentreren terwijl ik achter haar liep. Maar ik voelde hoe mijn hart iets sneller begon te kloppen. Er was hier meer gaande dan een simpele Marktplaatsdeal.

Ze leek zich van niets bewust. Of deed alsof.
We kwamen bij een smalle deur, die ze open duwde.
“Daar staan ze,” zei ze terwijl ze naar een kast wees. Bovenop lag een kartonnen doos.

Ze pakte een klein trapje dat tegen de muur stond en klapte het uit met een zachte klik. Zonder enige aarzeling zette ze haar voet erop en begon naar boven te klimmen. Haar kimono gleed iets omhoog bij haar eerste stap. Bij de tweede zag ik hoe hij langzaam over haar dijen omhoog schoof.

Toen stond ze op haar tenen, haar armen reikend naar de doos bovenop de kast. De kimono schoof verder omhoog, en ineens zag ik het.
Ze was naakt daaronder.
Haar billen kwamen langzaam in beeld, zacht en rond. De stof van de kimono had zich teruggetrokken tot haar onderrug. Haar benen iets uit elkaar, en in de zachte schaduw tussen haar dijen ving ik een glimp op van haar natte kutje.
Ze bleef daar even staan, rekkend naar de doos, wiegend op haar tenen.

Mijn ademhaling versnelde.

En nog zei ik niets.
Ik bleef kijken.
Wachten op wat er zou gebeuren.

Ze stond nog steeds op haar tenen, vingertoppen net om de rand van de doos gekruld, toen haar evenwicht plotseling leek te wankelen. Heel even zag ik haar gewicht verplaatsen, de spieren in haar benen aanspannen.
“Shit…” fluisterde ze.

Voordat ik er echt over na kon denken, had ik mijn handen al uitgestoken. Mijn linkerhand ving haar heup op, mijn rechter schoot uit reflex naar haar onderrug, net boven de rand van haar kimono. Haar huid voelde warm en zacht onder mijn handpalm, nog een beetje klam van… iets. Misschien had ze zich gehaast. Misschien was het iets anders.

Ze herstelde zichzelf weer, plantte haar voeten wat steviger op het trapje en liet een korte zucht ontsnappen.
“Dank je,” zei ze, zonder om te kijken.

Ik hield mijn hand nog een fractie van een seconde te lang op haar rug voordat ik hem terugtrok.
“Geen probleem,” zei ik, mijn stem een beetje schor.

Ze tilde de doos van de kast, stapte voorzichtig weer naar beneden, en hield het karton voor zich, alsof ze daarmee ineens een grens wilde herstellen. Ze zette de doos op het wasmachine-deksel, klopte haar handen af en draaide zich naar me om. Haar kimono was nog steeds iets omhooggeschoven, de knoop op haar middel zat losjes. Maar ze deed geen moeite om zichzelf te fatsoeneren.

Het werd even stil tussen ons.

“Het zijn er best veel,” zei ze toen, alsof ze het luchtig wilde houden. Haar ogen gingen kort langs mijn gezicht, en ik zag daar nog steeds iets van die wilde blik van eerder. Maar ook een vleugje nieuwsgierigheid.
“Je leest veel?” vroeg ze.

Ik haalde mijn schouders op, blij dat ze het woord nam. “Als ik de tijd heb. Maar eerlijk gezegd was ik vooral benieuwd naar wat er tussen zat.”

Ze knikte, plukte wat aan een losse pluk haar en leunde tegen het aanrecht. Haar kimono schoof daarbij nog iets verder open bij haar hals, en ik zag een flits van haar borst, de zachte welving ervan.

Ik wees met een kort knikje naar de deur richting de woonkamer. “Je maakt ook filmpjes?” vroeg ik, luchtig. Alsof ik het vroeg naar iemands kamerplanten of favoriete koffiemerk.

Ze was even stil. Haar ogen vernauwden zich net een beetje, maar het was geen afwijzing.
“Ja,” zei ze langzaam. “Af en toe.”
Ze rechtte zich iets, alsof ze opnieuw aan het afwegen was hoe ver ze met me wilde gaan.
“Je zag de telefoon.”
“En wat er omheen lag,” voegde ik er kalm aan toe.

Ze glimlachte. Niet ongemakkelijk. Eerder alsof ik net een geheimpje had uitgesproken dat ze zelf allang had willen delen.
“Ben je nieuwsgierig?” vroeg ze toen, zacht. Haar stem lager dan eerst.

Ik liet mijn blik rustig op haar gezicht rusten, niet te gretig. “Natuurlijk ben ik nieuwsgierig,” zei ik. “Wie zou dat niet zijn?”

Ze lachte, kort, en het klonk oprecht. Maar ergens ook… geladen.

“Misschien laat ik het je nog eens zien,” zei ze toen, en ze draaide zich weer naar de doos met boeken, alsof ze daarmee het gesprek tijdelijk afrondde.

Ik bleef nog even staan, voelde hoe de sfeer in de ruimte veranderde. Er was iets opengezet. Maar niets gehaast. Nog niet.

Ze tilde de doos van het aanrecht, alsof we net een heel normaal gesprek hadden gehad, en ik hield haar niet tegen toen ze ermee terugliep naar de woonkamer. Ik volgde haar, mijn blik gleed even langs haar benen, de losse valling van de kimono die nu nauwelijks meer zijn best deed om haar te bedekken.

Ze zette de doos neer op het kleed voor de bank, vlakbij waar de telefoon nog steeds op zijn standaard stond. Het scherm was zwart nu, maar ik had het gevoel dat hij ieder moment weer tot leven kon komen.
Ik bleef even staan, mijn handen nonchalant in mijn zakken, terwijl zij door de stapel boeken begon te graaien, ze vluchtig langs haar vingers liet glijden.

Ik keek weer naar het statief, naar de speeltjes ernaast, en hoorde mezelf vragen:
“Staan die filmpjes van jou ergens online?”

Ze hield haar hand stil boven een boek, draaide haar hoofd en keek me aan. Niet geschrokken, niet verontwaardigd.
Eerder geamuseerd.
“Je bedoelt of je ze ergens kunt vinden?” vroeg ze.
Ik knikte langzaam. “Precies.”

Ze liet het boek zakken en kwam overeind, haalde een hand door haar blonde haar, alsof ze haar gedachten daarmee ordende.
“Ik plaats ze op een paar sites,” zei ze toen. “Allemaal onder een andere naam natuurlijk. Betaald. Alleen fans, weet je wel.” Ze grijnsde kort. “Je moet wat, met die huurprijzen.”

Ik knikte, hield mijn blik op haar ogen gericht, maar voelde hoe de sfeer tussen ons warmer werd.
“Dus… je doet het om geld te verdienen?” vroeg ik, zonder oordeel.

Ze trok één wenkbrauw op, kantelde haar hoofd iets. “Dat, en omdat ik het lekker vind,” zei ze eerlijk. “Ik bedoel, hoe mooi is het dat je er gewoon voor betaald krijgt terwijl je dingen doet die je toch al graag doet?”
Ze liet haar vingers even over haar heup glijden, net onder de rand van haar kimono, alsof ze zichzelf dat nog even wilde herinneren.

“Goeie deal,” zei ik, terwijl ik rustig dichterbij kwam en tegenover haar bleef staan, een halve meter tussen ons in. Mijn blik gleed kort naar de telefoon. “En dat filmpje van nu… wat was je daar precies aan het maken?”

Ze keek even naar de bank, alsof ze haar eigen decor opnieuw bekeek, en toen naar het statief.
“Ik was bezig met een solovideo,” zei ze. “Nieuw speeltje testen. Beetje teasen, beetje langzaam opbouwen. Je weet wel.”

Ik knikte langzaam. “En nu?”

Ze keek me weer recht aan, haar ogen iets donkerder geworden.
“Nu denk ik dat ik het filmpje moet afmaken,” zei ze zacht.
Haar vingers streken even langs het lint van haar kimono, alsof ze zich afvroeg of ze het nu los moest maken of nog even dicht moest laten.

Ze draaide zich naar de bank, liep er rustig heen en liet zich op de rand neerzakken. “Als je wil blijven kijken ten minste,” voegde ze eraan toe, zonder me aan te kijken, alsof dat niet eens een vraag was, maar gewoon een feit.

Mijn hart sloeg een slag over.
“Ik wil wel blijven kijken,” zei ik, mijn stem laag.

Ze grijnsde, pakte de telefoon van de standaard en tikte het scherm wakker. “Mooi,” zei ze, terwijl ze hem opnieuw positioneerde, precies richting de plek waar ze zat.

En ik bleef staan. Dichtbij, maar niet te dichtbij. Wachtend.

Roos stelde de telefoon opnieuw in, haar vingers vlot over het scherm. Ze leek dit vaker te doen; alles aan haar bewegingen was rustig en beheerst, alsof ze precies wist wat werkte, wat mooi in beeld kwam.
Ze wierp me een korte blik toe, haar ogen speels.
“Als je hier blijft staan, sta je buiten beeld,” zei ze, terwijl ze even naar een plek naast de camera knikte.

Ik deed een stap opzij, tot ik vlak bij het statief stond. Van hieruit had ik een volledig zicht op haar… maar de camera zag mij niet.
Het voelde als een onuitgesproken afspraak. Ik zou kijken. Zij zou doorgaan.
En meer niet.
Voor nu.

Ze schoof iets naar achteren op de bank, ging liggen, half leunend op één elleboog, haar benen nog naar beneden. De kimono viel langs haar schouders, en langzaam, zonder haast, liet ze haar vingers het lint losmaken. Het gleed moeiteloos uit de knoop, alsof het geen weerstand bood, alsof het wist dat dit onvermijdelijk was.

De stof viel open, haar huid blootgelegd aan het zachte, gedempte licht van de woonkamer. Haar borsten waren vol en natuurlijk, haar tepels al hard. Alsof ze nog steeds in de sfeer zat van waar ze eerder gebleven was.
Of misschien kwam het door mijn aanwezigheid.
Ze liet haar hand even over haar buik glijden, zacht, traag, alsof ze zichzelf opnieuw wilde leren kennen. Vervolgens liet ze haar benen een stukje uit elkaar glijden en zuchtte zacht, net hoorbaar.

Ik bleef doodstil staan, mijn ogen vast op haar gericht, terwijl mijn hartslag in mijn keel bonsde.

Ze boog zich een beetje opzij en pakte als eerste de kleine vibrator van het kleed naast haar. Een simpel model, wit met een zilveren rand, maar ik hoorde het zachte zoemende geluid zodra ze hem aanzette. Haar vingers gleden ermee naar beneden, tussen haar dijen, die ze nog wat verder spreidde.
Ze hield de vibrator net boven haar clitoris, cirkelde ermee zonder druk, als een belofte. Haar ademhaling werd hoorbaar zwaarder, haar ogen half gesloten, maar af en toe gingen ze open en keken ze recht in de camera.

Ze deed het duidelijk niet alleen voor zichzelf. Dit was een show. Maar een echte.

Ik merkte hoe mijn vingers zich onbewust spanden rond de rand van mijn broekzakken, mezelf dwingend niet te bewegen, niet meteen.

Roos verschoof iets van houding, liet haar benen nog verder openen. Haar vingers gingen traag omlaag, even tussen haar lippen door, gleden nat terug omhoog en verspreidde haar eigen vocht over haar clit voordat ze de vibrator er weer tegenaan drukte.
Haar adem versnelde opnieuw.

Toen pakte ze de buttplug. Klein, zilver, met een gladde vorm en een zwart steentje onderaan als een sierlijk detail. Ze bracht hem naar haar mond, likte langzaam over het metalen oppervlak, haar tong zacht en langzaam. Vervolgens liet ze haar vingers tussen haar benen glijden, haar heupen iets kantelend.
Ze draaide de plug kort in haar hand, keek even richting de camera, en zonder aarzeling bracht ze hem naar achteren. Eén been hoger dan het andere, gaf ze zichzelf net genoeg ruimte. Haar vingers werkten behendig, de plug gleed langzaam naar binnen.
Ze zuchtte diep terwijl ze hem plaatste, haar mond even open, haar ogen gesloten.

Ik voelde mijn adem stokken.

Ze bleef een moment zo liggen, alsof ze aan haar eigen lichaam moest wennen, en daarna pakte ze opnieuw de vibrator.
De trillingen leken haar nu sneller naar de rand te brengen. Haar heupen wiegden tegen haar hand, haar lippen half geopend, kleine kreunen die door de kamer trilden. Niet overdreven. Echt.

En ik keek.
Ik stond daar, op een meter afstand, haar ademhaling horen versnellen, haar lichaam zien spannen, de zachte, natte geluiden die haar vingers maakten… en ik voelde hoe mijn eigen opwinding met de seconde groeide.

Ze kwam langzaam omhoog met haar bovenlichaam, haar blik even afglijdend van de camera naar mij. Slechts een seconde.
Een blik van bevestiging.
Je bent er nog.
Je kijkt nog.

En toen weer terug naar haar show.

Roos ging gewoon door. Alsof ik er niet stond.
Maar ik wíst dat ze wist dat ik keek.

Haar vingers bewogen nu sneller, de kleine vibrator cirkelde stevig over haar clit terwijl haar heupen in een langzaam, ritmisch tempo meebewogen. De plug zat diep in haar kontje, en bij elke beweging spande haar lichaam net iets op, waardoor haar billen prachtig omhoog kwamen en haar dijen nog verder openden. Ze kreunde nu luider, haar ademhaling schokkerig, diep. Haar hoofd hing even achterover, haar mond open, glanzend van speeksel.

Ik voelde de druk in mijn broek al een tijdje, maar nu was het ondraaglijk. Mijn pik klopte hard tegen het strakke katoen, elke hartslag dreunend als een reminder dat ik mezelf onmogelijk nog langer kon negeren.
Mijn hand gleed langzaam naar mijn gulp, de andere bleef in mijn zak. Even wachtte ik nog. Gewoon één ademhaling. Misschien twee.
Maar ze bewoog haar heupen omhoog en cirkelde sneller, en dat tikte iets aan in me.
Genoeg.

Langzaam maakte ik mijn knoop los, het geritsel van mijn rits leek harder dan zou moeten in die warme, zwoele stilte. Ik trok mijn broek net genoeg omlaag en schoof mijn boxer opzij. Mijn pik sprong bijna naar buiten, strak en glanzend aan de top van de spanning. De koele lucht voelde als een kort schokje, maar het maakte me alleen maar alerter.

Ik sloot mijn vingers eromheen, langzaam, zonder haast. Het voelde rauw en heftig tegelijk.
Mijn duim streek over de natte eikel, en ik hield mijn adem even in terwijl ik haar bleef aankijken.

Ze had het gehoord. Of misschien was het meer dat ze het vóelde.
Haar ogen flitsten open, en een seconde lang keek ze me recht aan, haar blik gevangen in de mijne.
Ze glimlachte.

Niet overdreven, niet gespeeld.
Een kleine, pure grijns van iemand die precies weet wat ze aan het doen is.

Toen sloot ze haar ogen weer, kantelde haar heupen opnieuw, en ging nog iets sneller. Haar borsten deinden mee op het ritme van haar ademhaling, haar tepels hard en rood. De plug in haar kont gleed bij elke beweging net iets mee, als een glinsterende bevestiging van hoe vol ze zichzelf voelde.

Mijn hand gleed langzaam op en neer over mijn harde pik, de warmte van de situatie versterkte alles. Ik voelde hoe mijn adem zwaarder werd, mijn schouder iets spande, maar ik bleef kijken. Alleen kijken.
Voor nu.

Roos kreunde weer, haar stem wat hoger nu, haar buikspieren strak getrokken. Ze was dichtbij, dat kon ik aan alles zien.
Haar vrije hand kneep in haar borst, haar vingers stevig om haar eigen vlees, haar nagels lieten rode halve maantjes achter in haar huid.

Ze draaide haar hoofd een fractie, haar lippen vochtig. “Geniet je ervan?” vroeg ze, haar stem rauw, hees.

Ik kon alleen maar knikken, mijn hand traag stuwend over mijn harde pik, duim glijdend langs het gevoelige randje van mijn eikel.
“Ja,” zei ik. Mijn stem klonk anders. Lager. Gruwelijk geil.

Ze likte haar lippen en zuchtte diep. “Blijf dan kijken,” fluisterde ze.

Ze was dichtbij, dat zag ik aan alles. Haar buik trok samen, haar benen begonnen zacht te trillen, en haar kreunen werden korter, onregelmatiger. Haar hand met de vibrator ging sneller, preciezer, terwijl haar heupen als vanzelf het ritme opzochten van wat haar naar de rand bracht.
Ze beet op haar onderlip, haar ogen half gesloten, en toen kantelde ze haar hoofd iets naar achteren.
Haar adem stokte.
Nog één cirkelende beweging…
En toen kwam ze.

Haar lichaam boog zich licht omhoog van de bank, haar dijen spanden zich strak terwijl ze kreunde, diep en schor. Niet voor de camera, niet voor mij. Dit was puur. Echt.
Ze hield de vibrator nog even op zijn plek terwijl haar buik schokte, haar benen bewogen als een reflex, zoekend naar houvast.
Ik hoorde haar zuchten, zachtjes vloeken, en het was alsof die klank rechtstreeks naar mijn onderbuik sloeg.

Dat was het moment waarop ik mezelf niet meer hield.

Mijn hand versnelde, de greep steviger nu, terwijl ik haar bleef aankijken. Mijn pik was loodzwaar en strak, elke beweging van mijn hand stuurde een siddering door mijn hele lijf. Ik voelde hoe het zich opbouwde, golf na golf, sneller dan ik had gewild maar onmogelijk nog tegen te houden.
Mijn ademhaling was zwaar, schor, en precies toen zij haar laatste siddering door haar lijf voelde gaan, kwam ik ook.

Ik sloot mijn ogen half en voelde hoe mijn spieren zich samenknepen, hoe de eerste warme, dikke straal uit me spoot, krachtig en zonder enige terughoudendheid. Het klapte tegen mijn buik, daarna over mijn hand, terwijl ik mezelf stevig vasthield en alles eruit pompte wat zich had opgehoopt.

Nog een puls.
En nog een.
Mijn ademhaling hortend terwijl ik leegliep, mijn hand nog steeds langzaam bewegend, nazinderend van de intensiteit.

Toen ik mijn ogen weer helemaal opende, keek Roos naar me. Haar blik loom, tevreden, haar wangen rood van warmte en inspanning. Ze glimlachte langzaam, haar vingers nog rustend op haar dijen, de vibrator losjes naast zich op het kleed.
“Dat was mooi,” zei ze zacht.

Ik haalde een keer diep adem, mijn hartslag nog bonzend in mijn oren, en grijnsde terug.
“Ja,” zei ik. “Dat was het.”

Ze strekte zich langzaam uit op de bank, als een kat na een dutje, haar blik nog steeds op mij gericht.
“Misschien moet je straks ook maar eens voor mijn camera,” zei ze toen.

Ik trok mijn broek nog niet op.
Ergens wist ik: dit was nog lang niet voorbij.