Eenmaal thuis viste ik een paar enveloppes uit de brievenbus. Geen postzegel, alleen onze naam. “Dat zullen wel adhesiebetuigingen zijn van medebewoners. Zien we zo wel.” Binnen kroop Mocca in de mand, rolde zich op en sloot zijn ogen. “Die is helemaal kapot, Kees. Heeft, toen jullie aan het rijden waren, nog een uur lang in de tuin lopen dollen met Bengel. Die twee kunnen het prima met elkaar vinden.”
Ik wees naar keuken. “Wil je koffie?” Ze knikte. “Lekker. Ik ga eens lezen wat er in die briefjes staat, schat.” Even later keek ze op. “Ik geloof dat onze populariteit nogal is gestegen… Ik zal je er eentje voorlezen.
‘Geachte heer en mevrouw. Met veel genoegen heb ik de vergadering van de VVE bijgewoond; met nog meer genoegen zag ik mevrouw van Wijngaarden vanochtend gearresteerd worden. Had veel eerder moeten gebeuren; dit mens heeft ons leven het afgelopen jaar behoorlijk verziekt. Dank! Een medebewoner.’
Hmmm… Geen naam, Kees. Zou men toch nog bang voor haar zijn?” Ik haalde mijn schouders op terwijl ik de koffie inschonk. “Geen idee. Maar hoe dan ook: ze is nu even uit de roulatie.” Ik bracht de koffie naar de voorkamer. “Zo. En nu even rust, schat. Shoppen in de stad, een bezoekje aan het politiebureau, toekijken hoe een dikke trol in een politieauto word geperst, met je schoonvader de geluidsbarrière trotseren op de Autobahn… En dat allemaal op een doorsnee zaterdag, terwijl je de avond ervoor nogal uitgebreid de liefde hebt liggen vieren met je mooie echtgenote… Op mijn leeftijd nogal inspannend.”
Een minachtend geluidje klonk naast me. “En de dag is nog niet afgelopen, ouwe zielepoot. Straks nog een potje schaken met je vriendinnetje Jolientje. Oók inspannend. Zeker wat na dat potje schaken komt.” Ze keek ondeugend en ik zuchtte. “Het is afzien hier.” “Ja, nogal. Maar vertel eens: hebben Pa en jij écht zo hard gereden?”
Ik knikte. “Ja. Ik op de heenweg plankgas, pa op de terugweg. En op de terugweg hadden we inderdaad de wind mee, kon ik aan de windturbines zien. En die auto rijdt heerlijk, Joline. Geen getril, prima wegligging, geen last van de wind, ook niet als we een vrachtwagen inhaalden, het geluid blijft ook binnen de perken… Prima auto. Alleen het verbruik… met die snelheden is het ding nogal dorstig: de verbruiksmeter stond, toen we zo hard reden, op één liter per 9,8 kilometer. Nou ja, in totaal hebben we ongeveer 40 kilometer met ‘the pedal on the metal’ gereden, dus ach, de financiële schade is enigszins binnen de perken gebleven. En dat kan er nu wel af met mijn nieuwe salaris…”
Joline keek me intensief aan. “En dat blijft zo, meneer Jonkman! Ik wens hier geen enveloppes van het CJIB aan te treffen!” “Goed schat. Vol gas alleen in Duitsland. Waar het mag, dus niet bij ‘Baustellen’ en zo, schat.” “Precies. Ook niet als je haast hebt.” Ik trok haar naar me toe. “Jolien… Jij weet als geen ander dat ik op tijd vertrek, waar ik ook heen ga. ‘Op tijd is vijf minuten voor tijd’, weet je nog? Heb jij, in de tijd dat je hier woont, ooit een envelop van het CJIB in de brievenbus gezien? Nou dan.”
Ze ginnegapte. “Je zou ze buiten mijn zicht om, uit de brievenbus gegapt kunnen hebben, Kees.” “Nou, dan kijk je maar in mijn bankafschriften. De letters CJIB zijn daar niét bekend.” “Mooi hou dat zo, want als ik zo’n enveloppe tegenkom in de brievenbus, krijg je thuis ook een boete: een week onthouding voor elke honderd euro van het boetebedrag!” Ik keek blijkbaar nogal optimistisch, want meteen klonk: “Haal die zelfverzekerde grijns van je gezicht af, Kees!”
“Schat… wat is de sanctie als er zo’n envelopje van het CJIB op jouw naam hier binnenkomt? Voor elke honderd euro een week lang elke avond feest?” Joline keek me boos aan. “Seksmaniak. Vieze man. Die envelopjes komen niet op mijn naam binnen. Echt niet! En stel, stél dat er wel eentje binnenkomt: ach, dat hou jij geen week vol. Op jouw leeftijd…” Ik gromde en ze lachte me uit.

Zo zaten we nog even te geinen, tot Joline zei: “Ik ga Jolientje eens halen. Dat arme kind zit de hele dag te wachten om een potje schaak met haar strenge baas te spelen.” “En eten, Jolien? Het is ondertussen half zeven…” Ze keek wanhopig. “Eten? Mijn buik zit nog vol van Ma d’r pannenkoeken. Echt niet. Misschien een blokje kaas bij een glaasje wijn, maar dan houdt het wel op. Ik ga Jolientje even halen. Kan een kwartiertje duren, dus geef Mocca z’n avondeten maar en laat ‘m maar even uit. Dan heeft hij alles gedaan wat nodig is en kan hij met een lekker volle buik gaan slapen. Wat jou, Mocca?”
De hond deed z’n ogen open en op het horen van zijn naam roffelde de staart even tegen de mand. “Kom maar Mocca, we gaan even naar buiten. Ga je mee?” Op die ondertussen bekende woorden stond de hond op, rekte zich uit en keek me aan. “Kom maarrr…” Ik deed zijn riem om en we gingen omlaag. Plassen… voor het poepen had hij wat meer tijd nodig; blijkbaar had hij wat moeite om een ‘veilig plekje’ te vinden, want er werd lang gedraaid en getreuzeld voor hij eindelijk door de achterpoten zakte. Maar het resultaat was fors. Ik was blij met de ruim bemeten poepzakjes van de gemeente Veldhoven! “Nou, volgens mij ben je een kilo afgevallen, Mocca. Maar goed, met al die opwinding vandaag…” We gingen weer naar boven. In zijn bak ging 150 gram brokken en een beetje water. Dat was binnen de minuut weggewerkt. Maandag toch maar eens langs de dierenwinkel voor een of ander speelding waar de brokken in gingen… al die brokken in één streep naar binnen werken kon toch niet goed zijn? Hoewel… In een nest moesten de pups ook snel eten, anders kaapte een broertje of zusje je eten weg. Toch maar een of ander balletje kopen waar je de brokjes in kon verstoppen. Toen de bak leeg was slobberde Mocca nog wat water naar binnen en liep vervolgens weer naar zijn mand.
“Hé Mocca! Krijg ik nog een bedankje of hoe zit ‘t?” Plóf, het beest ging in de mand liggen en uit pure ellende liep ik er maar naar toe en knielde naast het neer. “Hé mooie hond…” Een kwispel toen ik hem aaide. “Je bent braaf, mooi beest. We vinden je een hele lieve hond.” Een lik over mijn hand volgde, toen vond Mocca het welletjes. Kop op de voorpoten, de ogen gingen dicht en meneer ging met een rotgang richting Labrador-dromenland. Ik zat nog even naast de mand te kijken, tot ik Joline hoorde.

“Meneer… Wilt u het schaakspel pakken? Ik heb wel zin in een spelletje…” Ik draaide me om en daar stond ‘Jolientje’. Inderdaad: Jolientje. Haar haren in een mooie staart, niet gevlochten, maar los. Héél licht opgemaakt, een blauw bloesje waar een behaatje nét doorheen scheen. Een wit plissérokje met daaronder lange bruine pantybenen die eindigden in glimmende schoentjes. Een onschuldig lachje op haar gezicht toen ze de kamer in liep. “Ik heb ook wel zin in een spelletje, Jolientje. Wil je aan de bar zitten of hier aan de salontafel?” Ze wees. “Hier aan de salontafel, meneer. Dan kan ik de stukken beter zien.” Er zat een ondeugend vonkje in haar ogen.
“Ik weet niet of ik me dan goed kan concentreren, meisje. Met die mooie benen zo vlak tegenover me.” Ze keek verlegen. “Ik zal netjes gaan zitten, meneer.” En dat deed ze ook; haar benen iets opzij, strak tegen elkaar aan en haar rokje een beetje tussen haar benen. Ze zag me kijken. “Ik ben een net meisje, meneer!” Ik humde spottend, pakte een witte en een zwarte pion in mijn handen en husselde die onder de tafel tussen mijn handen. Mijn gesloten handen kwamen boven de tafel uit. “Kies maar.” Ze tikte op mijn linkerhand en de witte pion verscheen. “Dan mag jij beginnen, Jolientje.”
Ze knikte en zette de pion op zijn plaats op het bord. Om daarna een paard te pakken en die naar voren te bewegen. Ik reageerde door een pion in de linkerhoek twee plaatsen naar voren te schuiven. Zo zaten we een minuut of tien geconcentreerd te spelen, tot ‘Jolientje’ op haar stoel wat draaide. Haar rokje kroop wat op en een stel prachtige benen werd wat meer zichtbaar. Ze dacht lang na over een zet zodat ik even lang van die mooie, eindeloze benen kon genieten.
Uiteindelijk zette ze haar koningin een paar velden naar voren, zodat die diagonaal een toren bedreigde. Ik keek naar het bord, maar een beweging van Joline leidde me af: met een bijna achteloos gebaar streek ze over haar benen, zodat haar rokje iets verder opgetrokken werd. De ondeugd… Ik concentreerde me. De toren kon ik wel beveiligen met een pion, maar dan stond die weer kwetsbaar… Of ik zou de toren moeten verhuizen…
Uiteindelijk koos ik ervoor om de pion naar voren te schuiven. Dan zou ze die pakken met een paard, maar met mijn koningin zou ik haar schaak kunnen zetten. Daar moest ze op reageren en dan zou ik vervolgens dat paard kunnen slaan… Ik keek nog eens goed. Kon dat? Ja. En wat zou zij daarna kunnen doen? Haar aanval van koningin, paard en een toren zou dan één stuk missen. En ik kwam er uit met een betere opstelling, waarbij ik meer mogelijkheden had om vanuit de diepte een aanval op haar uit te voeren. Kortom: doén. Ik schoof de pion naar voren.
“Jouw beurt, meisje met je lekkere benen.” ‘Jolientje’ reageerde daar in eerste instantie niet op: met haar paard sloeg ze de pion en keek toen op. “Wat zei u, meneer?” Ik verzette mijn koningin. “Ik wilde zeggen dat je lekkere benen had, maar nu zeg ik: ‘schaak’, meisje.” Ze trok rimpels in haar voorhoofd en bekeek de opstelling. Ze kon haar paard niet redden en tegelijk haar koning afdekken.
“Kút!” hoorde ik en ze trok haar koning terug. “Nee, zover kon ik nog niet onder je rokje kijken, Jolientje. Hoewel het niet veel scheelde trouwens.” Met een ruk trok ze haar rok omlaag en ik sloeg haar paard. Twee blauwe ogen keken me boos aan. “U bent een ondeugende meneer!” Ik schudde mijn hoofd. “Wie is hier nou ondeugend, meisje? Jij zit te sjansen met je benen. Ik niet. Ik kijk alleen maar. Ik heb nog geen draadje van je nieuwste lingerie gezien. Ben ik overigens wel benieuwd naar.” “Als u zo doorgaat, ziet u daar vanavond helemaal niets van! Dan trek ik een ouwe spijkerbroek en een floddertrui aan!”
Ik legde een hand op haar knie. “Daar geloof ik helemaal niets van… meisje. Jij wilt maar één ding: en dat is om vanavond gestraft te worden. Op mijn bedje te liggen, met je armen en je benen vastgebonden en mijn handen overal op je lekkere lijf te voelen… Helemaal machteloos, je kunt niets meer doen, je kunt niet tegenstribbelen, je moet het allemaal ondergaan. En ondanks je protesten wil je maar één ding: heerlijk klaarkomen met mijn harde paal diep in je geile poesje…” Ik streelde nu haar bovenbenen en duwde haar rokje wat naar boven. Ik rook haar: ze was nu waarschijnlijk nat geworden. “Waar of niet?”
Ze huiverde, sloeg haar ogen neer en ik hoorde zachtjes: “Ja meneer...” “Dat dacht ik al. En daarom gaan we nu verder met schaken.” Ik trok mijn hand terug en keek weer naar het speelbord. Joline ademde snel. “U speelt gemeen, meneer…” “Jij ook schatje. Je probeerde me net behoorlijk af te leiden. Gelukkig heb ik ondertussen ruim anderhalf jaar ervaring met ondeugende nette meisjes. Jouw beurt.” Joline herpakte zich en snoof. “We zullen zien… meneer. We zullen zien.”

Het volgende halve uur was verre van erotisch: Joline zette een knappe aanval op met twee pionnen, haar koningin, een loper en een toren die mij behoorlijk in een hoek dreef. Ik moest al mijn stukken gebruiken om me te verdedigen: elk stuk minimaal door twee, liefst drie andere stukken gedekt houden en de formatie compact houden. Ze probeerde het van alle kanten, maar kwam er niet doorheen. Ik had het voordeel van een ‘vrije toren’: een toren die ik niet nodig had voor mijn verdediging en die langzaam maar zeker steeds een stuk veroverde. Hier een pion, een paar beurten verder nog een, dan weer haar koning onder druk zetten… Regelmatig moest ze haar aanval afbreken om te redden wat er te redden viel en moest er een stuk naar achteren toe.
De opstelling rond haar koning werd dunner en dunner: met een paard, een toren en een loper moest ze haar koning beveiligen. Pionnen had ze in die hoek niet meer; de twee pionnen die ze nog wél had stonden helemaal aan de andere kant van het veld. Ze speelde nu serieus en deed geen bewuste pogingen meer om me te verleiden. Wat niet wegnam dat ik, als ik niet moest spelen, volop genoot van die prachtige lange benen aan de andere kant van de tafel. Op een gegeven moment zag ze in dat mijn opstelling verder aanvallen weinig zin had; ze had ondertussen ook een toren en een loper verloren. Ik had, op één loper na, al mijn officieren nog. Ze trok zich gefaseerd terug; al haar stukken geconcentreerd rond haar koning, in feite net als ik. Dat gaf mij de gelegenheid om ook haar laatste twee pionnen te slaan. En ja, dat kostte me een loper, maar om die te pakken moest Joline een toren opofferen. In mijn optiek een prima ruil; toren konden honderd procent van het speelveld beheersen, lopers slechts vijftig procent.
Op een gegeven moment keek ze me aan. “Meneer… ik bied u remise aan.” “Jolientje… daar ga ik niet mee akkoord.” Ze sloeg haar benen langzaam over elkaar. “En als ik nu beloof dat ik héél lief voor u ben?” Een knoopje van haar blouse ging verder open. “Weet je wat? Je krijgt van mij nog tien zetten. Als ik dan nog niet gewonnen heb, krijg je van mij je remise, oké?” “Vijf zetten, meneer?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Want ik vijf zetten krijg ik je niet schaakmat. In tien zetten wel.” Ze zuchtte. “Nou, probeer het dan maar. Dat lukt u niet.” Ze keek uitdagend. “We zullen zien, meisje…”
Ik bekeek het bord. Kón het? volgens mij wel. Oké, het was niet de meest charmante versie van het edele schaakspel, maar… ‘Onder druk wordt alles vloeibaar’, was het spreekwoord, dus… Ik ging over op ‘kamikaze-schaak’. Stukken tegen elkaar uitruilen, maar liefst met winst. Als ik dat goed speelde zou ik… een paard, twee torens en drie pionnen overhouden, tegenover een loper en een paard. En de loper stond op wit, twee van mijn pionnen zouden op een zwart veld de overzijde bereiken. En als één van die twee pionnen de overzijde bereikte, kon ik die omruilen voor de koningin… Beide koninginnen konden elkaar slaan. Mooi, dan begon ik daar maar mee. Ik tikte Joline’s koningin van het bord. “Wat doe je nou, gék?” “Schaak, meisje…” “Echt niét!” snauwde ze en tikte met haar koning mijn koningin van het veld. Met een loper sloeg ik haar overgebleven toren. En mijn loper verdween van het veld. Toen had ze me door.
“Verdorie… Jij gaat gewoon op de Russische toer… Vuilak!”
Ik trok mijn wenkbrauwen op. “Russische toer? Verklaar!”
“Aanvallen en hoeveel slachtoffers je maakt, boeit niet. Aan jouw kant blijven er toch genoeg over… Dat zou jij toch moeten weten!”
Ze keek boos. “Ik noem het liever ‘Kamikaze-schaak’, maar oké, het komt bijna op hetzelfde neer.”
Ik verzette een toren. “By the way: je staat schaak, meisje.”
Ze gromde en trok haar koning terug.
“Dank je wel…” Haar laatste paard verdween van het veld en ik hoefde er niet eens een stuk voor op te offeren.

Ze had nu nog één loper over en haar koning, tegenover een toren, een paard en drie pionnen en de koning aan mijn kant. En met mijn pionnen begon ik een opmars richting overzijde. Ze kon er niets tegen doen: mijn toren versperde haar koning de weg naar de pionnen en haar loper stond nogal machteloos op wit. Even later had ik mijn koningin weer terug en één zet daarna stond ze schaakmat. Ik leunde achterover. “Zo… meisje. En hoe zat dat nu ook alweer met dat vastbinden en zo? Ik zou het bijna vergeten…”
Joline stond op. “Zal ik wat te drinken inschenken, meneer? Met wat wijn herinnert u het zich vast wel weer.” Even later kroop ze naast me op de bank tegen me aan. “Dat was interessant potje schaak, meneer. Weer wat nieuwe tactieken geleerd.” Ik humde. “Ja. Met je rokje zeker. Anderhalf jaar geleden zou ik daar met volle overtuiging ingetrapt zijn meisje, maar ondertussen heb ik je wat beter leren kennen.” “Maar u kent mijn nieuwste lingerie nog niet, meneer. Als u die gezien had, zou u na twee zetten meteen uw koning hebben omgegooid.” Ze giechelde. “En waarom heb je dat geheime wapen dan niet in de strijd gegooid, meisje? Als je het zo zeker weet…”
Ze keek nu sip. “Omdat ik dacht dat ik zonder dat wel kon verslaan, meneer. Maar u speelde veel beter dan ik me kon herinneren. Bijna gemeen, met uw ‘kamikaze-schaak’. Verdorie.” Ik wees naar de grond. “Vijf keer, meisje. Nú!” Ze schudde haar hoofd. “Nee, dat doe ik niet. En u dan zeker onder mijn rokje kijken? Echt niet!” Ik keek haar aan. “Moet ik je dan dwingen, meisje? Dat gaat pijn doen, hoor.” Ze keek nu uitdagend en nam een slok van haar wijn.
“Dat doet u niet. Daar bent u veel te soft voor.” Ik greep haar wijnglas en zette dat op tafel. “Wát zei je daar?” “Ze bleef uitdagend kijken. “Te soft. Véél te soft.” Ik greep haar onder haar oksels en duwde haar op de grond. “Eens kijken wie hier ‘soft’ is. Opdrukken, nú!” “Jolientje’ schudde haar hoofd. “Nee!” Ze bleef liggen. “Dan moet ik je straffen. Ongehoorzaam zijn in mijn huis? Daar zitten consequenties aan, jongedame. Ben jij gek…”
Ik trok haar weer overeind en legde haar over mijn benen. “Je krijgt tien klappen op je billen, dame. En je telt ze alle tien mee. Geen gilletjes, geen ‘auw’, alleen maar tellen. En niet goed is opnieuw. Enfin, dat weet je ondertussen wel, denk ik.” “Doet u me niet teveel… AU!”
De eerste kwam op haar rokje. “Dat was één, meisje. Maar je telde niet. Dus de volgende is weer één.”
“Jawel meneer… Maar ik schrok…”
“Dat doe je maar in je eigen tijd. De volgende is dus..?”
“Eén, meneer…”
“Goed zo. Mooi rokje overigens. Staat je wel sexy. Heb je dat ook op school aan?”
“Jawel meneer. En altijd op donderdag.”
“Oh? Waarom speciaal op donderdag?”
Ze keek ondeugend om. “Dan hebben we schaken, men… Ahhh…Eén meneer!”
De tweede klap kwam weer op haar rokje. “Bijna goed. Nu nog dat ‘Ahhh’ afleren, dan gaan we verder naar twee. Dus de volgende is…?” “Weer één meneer…” Ze trilde nu.
“Ik geloof dat je het begint de begrijpen, mooi meisje.”

Een beweging in de mand liet me opzij kijken. Mocca had tijdens ons spelletje schaak lekker in de mand liggen slapen, maar nu was hij overeind gekomen en stond in de mand naar ons te kijken. Oren gespitst, staart recht naar achteren, maar niet kwispelend. Eerder waakzaam. “Ehh Jolientje… Volgens mij heb jij een beschermer. Eentje die niet zo blij is met die strenge meneer.” Joline kwam overeind en draaide zich om. “Mocca! Kom eens…” De hond sprong uit de mand, nu wél kwispelend, en liep naar ons toe. Joline knielde naast de bank en aaide hem. “Je bent een hele goeie hond, Mocca. Braaf dat je me wil beschermen tegen die strenge meneer…”
Mocca likte haar hand, de staart ging langzaam heen en weer. Ik aaide de hond ook. “Goed zo, Mocca. Brave waakhond hoor. Bescherm de maagdelijkheid van…” “Te laat, Mocca. Véél te laat.” Joline giechelde. “Die maagdelijkheid was al geschiedenis toen jij nog vloeibaar was.” Ik schoot in de lach. “Rare muts!”
Mocca vond het allemaal prima, nu duidelijk was dat die gekke baas en bazin geen ruzie hadden. Hij ging liggen, draaide zich op zijn rug en liet zich lekker aanhalen. “Hé Mocca… Nu kijk jij tegen het nieuwe slipje van Jolientje aan en ik heb het nog niet eens gezien! Wat heb jij wat ik niet heb?” Joline giebelde weer. “Zal ik je de anatomische verschillen tussen een hond en een man even uitleggen, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, laat maar schat. Ik wil morgen graag nog smakelijk ontbijten. Maar voordat je een lange hondentong over je poesje voelt: zullen we ons spelletje in de slaapkamer voortzetten? Dat lijkt me beter voor de gemoedsrust van onze bruine viervoeter. ten slotte worden we geacht om hem op te voeden tot potentiële nette hulphond. En geen hond die meteen z’n kop onder rokjes van vrouwelijk bezoek steekt.”
Een verwijtende blik volgde. “Kéés!” Ze stond op. “Mocca: go to bed!”
De hond kwam overeind en sjokte weer naar zijn mand. “Goed zo. Lekker maffen jij. En niet reageren op extatisch gekreun uit de slaapkamer. Da’s niet bestemd voor onschuldige puber-hondenoortjes.” Joline pakte mijn hand. “Kom meneer. Naar de slaapkamer. Heb je al afgesloten?” Ik knikte. “Mooi zo. Daar is dit meisje wel blij mee. We gaan lekker vrijen, minnaar. Op ons heerlijke bedje.” De deur van de slaapkamer ging achter ons dicht en meteen hing Joline om mijn nek.

“Kees… Zullen we de onderdanige spelletjes maar even uitstellen? Als je Jolientje nu weer hard aanpakt, gaat Mocca jou wat minder sympathiek vinden, denk ik. Moeten we een modus voor vinden. Nu gewoon lekker vrijen met elkaar, oké? Lief en zacht.” Ze keek me aan. “Ik heb net wel genoten hoor. Ook tijdens dat spelletje schaak. Ik voelde je ogen bijna op m’n benen.” Ze giebelde. “En tussen mijn borsten… Heb ik je niet teveel afgeleid?” Ik kuste haar en zei: “Teveel niet, schoonheid. Anders had ik niet gewonnen…”
Twee boze ogen keken me aan. “Rotzakje. Ik ga me nooit meer optutten voor een potje schaak met jou. Helpt helemaal niks. Meneer Jonkman is immuun geworden voor mijn mooie benen.” Ik streelde haar rokje. “Nee hoor. Ik kan daar nog steeds intens van genieten, mooi meisje.” “Kom dan in bed, lekkere lover. En geniet van mijn geile lijf. Ik wil lekker klaarkomen bij jou.” Ze duwde me op bed en ging op me zitten. “Voel me. Streel me en betast me. Overal waar je wil. En ik ga jou betasten. Net zolang tot je klaarkomt.”
Ze zat nu op mijn borst, haar benen naast mijn hoofd, de zoom van haar rokje nét onder mijn kin. En ze trok dat rokje langzaam en verleidelijk omhoog… Een compleet transparant, geel slipje werd zichtbaar. “Dat is mooi schat… Ik kan je lekkere poesje zien! En ik ruik je… Ben je…” Ze knikte. “Ja, ik ben vreselijk geil. Ik heb tijdens het schaken ook naar jou gekeken. En kwam er weer eens achter dat ik een hele knappe vent aan de haak heb geslagen…” Langzaam gleden haar handen over haar bovenbenen richting haar slipje. “Mag ik me lekker klaarmaken, zo boven op jou, Kees?” Ik knikte. Mijn keel was te schor om iets te zeggen.
“Geniet van je geile vrouw, Kees. Streel mijn lekkere lange benen en geniet van het uitzicht. Ruik me en als het zover is mag je me proeven… Lekker over mijn natte slipje likken…” Haar handen gleden in het dunne stukje textiel en langzaam begon ze zichzelf te strelen en te bevredigen. En al die tijd keek ze me in de ogen. En ik in de hare. “Je bent prachtig, Joline. Zo vreselijk opwindend, met je mooie benen vlak voor me… Ik ruik je geile poesje, schat.”
Hijgend stootte ze uit: “Nog even… geduld, lekkere lover… Dan…ahhh… kun je me… proeven!” Snel ging haar hand op en neer tussen haar benen. “Heerlijk om me zo aan je te laten zien, schatje… Lekker mezelf bevredigen terwijl ik zie dat je naar me kijkt…” “Het mooiste uitzicht, Jolien… Jouw mooie benen tegen me aan, naar je geile kut kijken… Je geile, natte kut…” Ze hijgde. “Zeg het… nóg eens, Kees… Lekkere dirty talk tegen je meisje…”
“Vinger je nu met je panty over je geile, slettekutje? Lekker over je natte, hoerige spleetje?” Ze kreunde. “Jaaa… Zo lekker… Ik ga komen, geile vent… Lekker klaarkomen terwijl jij recht in mijn kut kijkt…” Het slipje werd doordrenkt met witachtig vocht en ik rook haar nu sterk. “Oh, Jolientje… Je bent zo’n ondeugend sletje! Hoe ga je nu naar school, met je natte kutje?”
“Lekker, meneer… Met een nat slipje in mijn bankje gaan zitten, op de voorste rij en die knappe meneer Jonkman van Natuurkunde helemaal gek maken met mijn lekkere benen…” Ik betastte haar bovenbenen. “Ja, dat gaat je wel lukken, denk ik. Meneer Jonkman zou van steen moeten zijn als hij daar niet opgewonden van zou worden, geil sletje.”
Ze giechelde. “Eén onderdeel zou wel eens steenhard kunnen zijn… En dat zou ik… helemaal… niet erg vinden… Ahhh…. Ik kóm, meneer Jonkman! Lekker klaarkomen! Kunt u me zien?” Ik gromde. “Natuurlijk kan ik het zien. Je slipje is doorweekt, geil meisje! Wil jij zó graag een voldoende voor die laatste repetitie?”
Ze kreunde. “Ja… Anders ga ik niet over en blijf ik zitten. En dat wil ik niet… Die jochies hebben allemaal puistjes.” “Nou, dan moet je nog meer je best doen, schatje.” Ze spreidde haar benen nog wat meer en streelde nu rustig tussen haar benen. “Waarop moet ik mijn best doen, meneer?” “Op mij. Want jij bent nu wel klaargekomen, maar ik niet. Ik wil je neuken, geil meisje! Kleed je uit!” “Ja, maar….”
“Niks ‘ja maar’. Je hebt mij helemaal gek gemaakt; als jij een voldoende wil, moet je er ook wat voor doen! Uitkleden en op je knietjes op bed. Dan ga je kennismaken met mijn ‘natuur’. Mijn harde pik in je geile, natte meisjespoes.” Ze hijgde. “Gaat u me dan…” “Ja. Ik ga je lekker neuken. Lekker sperma in je spuiten. En ja, dat is meer het vakgebied van mevrouw Alsems van Biologie, maar ik geloof niet dat zij kan wat ik met jouw poesje kan.”
Joline giechelde. “Mevrouw Alsems… die bijna aan haar pensioen toe is…” “Nou, ga je jezelf nog uitkleden?” “Ja meneer…” Ze kwam overeind. Haar blouse ging uit: een behaatje van dezelfde stof als haar slipje werd zichtbaar, met duidelijk haar harde tepels zichtbaar. Toen kwam ze overeind en gleed van het bed. Haar rokje omlaag, het dunne, kletsnatte slipje nu helemaal zichtbaar. Lange, gespierde benen en een prachtige panty…
“Slipje uit! En wrijf het maar over je tieten. Als ik dadelijk aan je tepels ga zuigen, wil ik je kutje ruiken!” Ze gehoorzaamde terwijl ze me recht in de ogen bleef kijken. “En nu je panty openscheuren. Ik wil je neuken terwijl je je panty nog aan hebt… Lekkere geile meisjesbenen voelen als ik bij je binnendring…” Even was ze bezig met het kruisje van haar panty kapot te scheuren. “En nu, meneer?” “Kom op mijn bed en op je knieën! Je lekkere kontje omhoog en je benen uit elkaar. Je moet klaar zitten voor je penetratie Vinger je zelf nog maar even. Ik wil zo dadelijk een lekker nat kutje neuken!”
“Ja meneer…”

Vliegensvlug kleedde ik me uit terwijl ik haar bekeek. Wijdbeens zat ze op bed zichzelf te vingeren; geil droop uit haar poesje langs haar benen omlaag. “Ik ga je neuken, sletje… Als je het goed doet, krijg je een acht en ga je over. Doe je het niet goed, geef ik je een zeven. Wel een voldoende, maar nét te weinig om over te gaan… Alle reden om je best te doen dus!” Ze kreunde. “En hoe moet ik mijn best doen, meneer?” “Geef me je geile kutje en ga me melken met je spiertjes. Net zo lang tot ik lekker diep in je klaar kom. En ondertussen ga ik je lekkere tietjes betasten… Tietjes die ik heel vaak bekeken heb, als je voor in mijn klas zat…”
Ze kreunde. “Dat weet ik, meneer. En ik vond… dat wel opwindend… dat u naar…ahhh… Dat is…. Hier heb ik over…. gefantaseerd, meneer! Lekker, uw harde…. Ohhh, zo warm en hard… Heerlijk! Veel lekkerder dan met mijn vibrator…” “Heb jij een eigen vibrator? Jij bent écht een geil meisje, hé? Ondanks dat je er zo braaf uitziet…”
“Ik… ik... ben een… Oeff… net meisje, meneer…” Ik moest, ondanks alle opwinding, lachen. “Ja ja… Zal ik dit nette meisje dan maar… Ahh! Wat doe je?” Ze kneep hard met haar spiertjes en kneep zo mijn paal af. En tegelijk ging ze van voor naar achter. Een heet, nat tunneltje verwende mij. “Ik wil je zaad, Kees. Nú! Lekker in me klaarkomen, lover. Lekker diep in je mooie vrouw met haar lekkere lange benen.” Ze giechelde. “En haar kleine tietjes.”
Ik bromde. “Die kan ik wel vinden hoor. En ik weet dat ze heel gevoelig zijn…” Ik kneep kort in haar tepels en haar poes trok zich samen. “Lekker… Nóg eens!” Ik kneep weer in de harde puntjes en Joline begon te schudden. “Ik…ik kóm, lekkere lover! Lekker… Jij ook! Nú in me spuiten! Ik wil het voelen!”
Ook al had ik gewild, tegenhouden kon ik het niet meer. De druk was té hoog. “Hier komt het, Joline… Lekkere geile vrouw van me…” Ze trilde over haar hele lichaam toen ik klaar kwam. “Lekker… Ik voel je spuiten, Kees… Zó geil…” Ik kneep niet meer, maar streelde haar borsten nu zachtjes. De opwinding zakte en ging over in zachtjes knuffelen, een zoentje hier en een streling daar. Tot ik mezelf voelde krimpen. “Ik ga uit je, schat. Kleine Kees vindt het welletjes.” Ze giechelde. “Ik dacht het al…”
Ze reikte voor zich, onder het kussen, pakte een handdoekje en hield dat tussen haar benen. Ik trok me terug en Joline draaide zich om, in haar ogen pretlichtjes. “Het gebeurde wéér, Kees. Toen het écht spannend werd, werd het onschuldige schoolmeisje weer een ervaren vrouw en de dominante natuurkundeleraar werd weer de lieve Kees…” Ik knikte. “Ja. Maar je bent wél overgegaan, schatje. Een zeven zou een heel magere beloning geweest zijn.” Ze trok mijn hoofd naar zich toe. “Dank je wel. Mag ik nu door naar de volgende klas? Daar leren ze misschien nóg leukere dingetjes…” Ze keek ondeugend.
“Rare meid. Het valt me nog mee dat je me niet ‘meneer Keyser’ hebt genoemd…” Binnen een tiende van een seconde stonden haar ogen in de stand ‘kijk uit voor je oren, Kees!’ “Ben je helemaal gek, Kees Jonkman? Me laten bespringen door die ouwe vent? Hij zou ter plekke aan een hartaanval overlijden, denk ik!” Toen giechelde ze weer. “Nee, dan veel liever professor van Weenen…” Ik zuchtte en trok haar tegen me aan. “Dat zou je niet zoveel moeite kosten. De man kon toch gedachten lezen? Nou, als hij in de collegezaal weer eens vlak langs je loopt denk je gewoon ‘O, lekkere prof… Ik zou wel eens een economische injectie van je willen.’ En dan vraagt hij even later vanzelf of je even meeloopt naar zijn bureau ‘omdat er nog wat dingetjes onduidelijk zijn in de opzet van je dissertatie, Joline.’ Ze keek nu nadenkend.
“Je bent een smerig mannetje, Kees. Dat jij zó over mijn promotor denkt…” “Hé, jij bracht hem in beeld hoor! Ik niet. Maar ik zal de zussen wel eens vragen of ze jou heel goed in de gaten willen houden in Utrecht.” “Doe maar. En dan zeggen ze waarschijnlijk: ‘Dop je eigen boontjes maar, Kees.’ En nu, meneertje: gaan we douchen. Dit meisje ruikt nogal klef. En dat kan niet want…” Ik vulde aan: “…ik ben een net meisje!” “Precies. En dat imago wil ik te allen tijde in stand houden!”
Ze kwam overeind. “En nu even douchen, lieve lover. Je mag me inzepen, dan doe ik het bij jou, goed?” Ze kuste me vluchtig. “Hmmm… Dat lijkt me wel een goede ruil. Ik weet echter niet of we dan voldoende shampoo in huis hebben, schat.” Joline keek me gemeen aan. “Kom kom Kees. Jouw paal is nu behoorlijk gekrompen. Daar heb je echt geen hele fles shampoo voor nodig, hoor. Bluffen is ook een vak.” Ik zuchtte maar weer eens. “Je blijft een net krengetje, Joline Jonkman.” Toen gingen we douchen.

En even later roken we weer fris en kropen onder het dekbed. Buiten plensde het; de regen kletterde hard op de ruiten. Joline giechelde. “Die regen heb ik net helemaal niet gehoord, schat… Waarschijnlijk was ik teveel in beslag genomen door m’n eigen plaatselijke bui.” Ik schoot in de lach. “Ja. En die van mij, even later.” Even was het stil, toen klonk: “Die paar druppels van jou? Die komen écht niet voor op Buienradar, Kees.” Ik zuchtte maar weer eens. “Gelukkig maar. Half Nederland zou er wat van gaan vinden.”
Joline kroop tegen me aan. “Dank je wel, lieve vent. Je hebt me heerlijk verwend.” “En jij mij. Mijn hele lieve echtgenote. Dank je wel dat jij dat wil zijn, Jolien.” Een lange zoen volgde en toen hoorde ik zachtjes: “Ja. Dat wil ik zijn. Jouw echtgenote. Omdat jij mijn man bent. Voor me zorgt. En niet alleen voor mij, maar ook voor een boel anderen. En omdat je een vreselijk lekkere minnaar bent. Mijn minnaar. Die me elke keer weer sterretjes laat zien.”
“Nou, vanavond even niet, schat.” Ze kwam overeind. “Hoezo niet? Heb je me horen klagen, Kees Jonkman?” Ze klonk verontwaardigd. “Nee, dat niet, maar het is nu hartstikke bewolkt buiten…” Ik kreeg een stomp. “Ophouden met je flauwe grappen. Je bruid een lieve welterusten-zoen geven, je omdraaien en slapen.” Weer een zoentje volgde. “Lekker slapen, mooie meid.” “Jij ook, idioot. Met je sterretjes… Ik heet geen Angelique.” Ik grinnikte. “Toch eens vragen of An en Henry dat noodpakket al een keer hebben moeten gebruiken…”
“Dat durf jij niet, Kees”, klonk het smalend naast me. Haha… Maak me gek.

Zondagochtend werd ik om acht uur wakker. Lekker uitgeslapen. De regen was opgehouden, de ramen waren weer schoon. Ook wel eens lekker, zo’n natuurlijke wasbeurt. Naast me lag Joline nog in diepe rust. Lekker nog even laten slapen… Het meisje was natuurlijk helemaal ‘op’ van haar avontuurtje met haar natuurkundedocent. Ik moest grinniken. Waarbij op het ‘moment suprême’ plotseling Kees en Joline weer om de hoek kwamen…
Kom, er uit. Maar weer eens een lekker ontbijtje voor mevrouw Jonkman in elkaar zetten. Een kwartiertje later zette het blad met het ontbijt op het nachtkastje aan mijn kant en boog me over Joline heen. “Hé freule… wakker worden! Je prins staat ongeduldig op je te wachten.” Ze draaide zich om en mopperde: “Als die prins nou een lekker bakje thee had meegenomen, had ik er wellicht over gedacht. Nu is die prins alleen maar irritant.” Ik haalde de dop van de thermoskan met thee. “Die prins is van een vooruitziend type, freule. Die al iets geanticipeerd. Onder andere een kopje thee. Dus…”
Ze kwam overeind. “Wat een slimme prins is dat. Die wil ik wel trouwen!” “Te laat freule. Hij is al getrouwd. Met hele lieve econome met mooie benen.” Ik kuste haar. “Hoi schatje, goedemorgen. Hier is een kopje thee om de dag mee te beginnen. En een lekker ontbijtje.” Joline pakte de thee voorzichtig aan en zette die op haar nachtkastje. Toen gaf ze me een zoen. “Hé mooie kerel van me. Lekker geslapen?” Ik knikte. “Ja. Met een hele mooie vrouw naast me.” Ze giebelde. “En je hebt je niet eens aan haar vergrepen, terwijl ze sliep?” “Nee, dat doe ik wel als ze bij bewustzijn is. Véél leuker.”
Weer een giebel. “Daar heb ik gisteravond iets van meegekregen, ja. Was inderdaad wel leuk, behalve dat ik verloor met het potje schaken.” Ze lachte nu ondeugend. “Ondanks mijn geheime wapens.” Ik pakte het blad met eten en nam dat op schoot. “En dit is mijn geheime wapen: een lekker ontbijtje. Geniet ervan, schoonheid. En daarna even douchen en gepast aankleden voor de kerkgang.” We aten het ontbijt lekker rustig op. Daarna ging Joline douchen, vervolgens ik. En scheren. Toen ik de slaapkamer in kwam, zat Joline voor haar kaptafel haar haren te vlechten.
“Schat, dit is nog steeds een bijzonder mooie aanblik: mijn echtgenote die haar blonde manen in het gareel aan het brengen is.” “Ja, en daar heeft ze het druk zat mee. Zeer zeker als ene Jonkman ze ’s avonds nogal in de war heeft gebracht. Soms denk ik ’s morgens wel eens dat ik eenzelfde kapsel wil hebben als mijn lieve moeder. Lekker kort. ’s Morgens een borstel er doorheen en klaar. Scheelt zeker tien minuten, schatje.” Ik streelde haar haren. “Dat zou ik uiterst spijtig vinden, schat. Jouw blonde manen zijn prachtig. Horen bij je. En ik heb nooit begrepen waarom in sommige kringen de vrouwen hun haren afknippen als ze eenmaal getrouwd zijn.”
Joline keek me in de spiegel aan. “Ik behoudende kringen is dat het teken dat ze ‘niet meer beschikbaar’ zijn, schat. En verder heeft het in niet-behoudende kringen een puur praktisch doel: als je eenmaal kinderen hebt is het nogal pijnlijk als de kleine zich probeert op te trekken aan de lange haren van zijn mama.” Ze lachte even. “En in behoudende kringen, indien zich ‘een ongelukje’ heeft voorgedaan, heeft de jonge alleenstaande moeder een probleempje: ja, ze is nog wel ‘beschikbaar’, maar die kleine probeert nog steeds haar haren als springtouw te gebruiken. En dan gaan de lange haren dus als een streng knotje op het achterhoofd.”
Ze knipoogde. “Maar aangezien jij tot nu toe nog geen pogingen hebt gedaan om in m’n mooie haren te klimmen, zal ik ze voorlopig niet afknippen, Kees.” Ik kuste haar blote nek. “Lief van je. Als je serieuze plannen in die richting krijgt: even overleggen, schat.” Ze knikte. “Tuurlijk. Maar jij dan ook als je er over denkt om een staart te laten staan. Of een baard. Overigens: mijn lieve moedertje heeft, tot na de geboorte van haar allerliefste dochtertje, haar haren ook lang gehad, hoor. Maar ja, dat dochtertje bleek een krengetje te zijn wat elke mogelijkheid aangreep om haar moeder te pesten…”
“Ah, ik hoor het al. Niks veranderd dus.” Ze keek nu boos. “Nee. En dat krengetje komt eerst met een vent thuis die de hele inventaris afkraakt en een paar maanden later met een andere vent die zijn aanstaande schoonmoeder regelmatig loopt te pesten. Rotkind.” We gniffelden samen.
“Heb jij foto’s van Tony met lang haar?” Joline knikte. “Ergens op mijn computer. Laat ik je zo wel zien. Eerst die vlecht…” Even later liep ze naar haar laptop. “Even kijken hoor…” En na een paar keer klikken keek ik naar een foto van Rob en Tony als jong stel met een baby op de arm van Rob. “Dat is kleine Robbie. Toen was hij nog lief, heb ik ooit gehoord. Maar tijd heb ik niet meegemaakt…”
Kleine Robbie interesseerde me niet zo bijzonder: ik keek naar Tony. “Hoe oud was je moeder op die foto, schat?” Joline keek peinzend. “Rob is nu nét dertig, dus negenentwintig jaar geleden… Zesentwintig was ze toen.” Ik keek haar aan. “Net zo jong als jij nu dus. Schat, weet jij dat je sprekend op je moeder lijkt? En dat ik dat helemaal niet erg vind?” Ze legde haar hoofd even tegen me aan. “Lief… Mijn lieve moedertje heeft nóg een paar fotoalbums, Kees. Uit haar jeugd, uit de jeugd van mijn lieve papa, uit onze jeugd… Die moet je maar eens bekijken.” “Lijkt me leuk, schat.” Joline knikte. “En ze hebben die foto’s digitaal, dus met een beamer kunnen we daar een mooie voorstelling van maken.”
Even zweeg ze en toen kwam er een ondeugend glimlachje om haar mond. “En dan kun je ook eens kennismaken met Jolientje. Dat lieve meisje van zestien, uit de vierde klas van het Stedelijk Gymnasium uit Nijmegen.” “Oh, dat lijkt me bijzonder interessant…” Joline keek me peinzend aan en zei vervolgens nogal nadrukkelijk: “Ja, dat geloof ik graag…”
Toen draaide ze zich om en liep weer richting slaapkamer. “Nog even de laatste hand leggen aan de ondertussen best wel ervaren mevrouw Jonkman-Boogers. Anders denken ze in de kerk dat we ons verslapen hebben en krijgen we commentaar van Margot en Charlotte.” “En van een zekere Opperwachtmeester”, mompelde ik somber.

Ik kleedde me ook netjes aan en liet Mocca uit. Hij mocht nog even rennen en gek doen op het losloopveld, toen lijnde ik hem weer aan. We legden hem in de hal met een bak water en een kluif van koeienhuid. Daar deed hij vrij lang mee en hij was er gek op. en om kwart voor tien liepen we de kerk in. En daar was het bijzonder rustig! Vreemd… Joline klampte een mede-kerkganger aan. “Vanwaar deze relatieve stilte? Normaal is het op dit tijdstip hier al redelijk druk…” De meneer lachte wat verontschuldigend. “Ehhh… Ja. De predikant van vandaag ligt niet zo goed hier. Komt van de Zuid-Hollandse eilanden en is nogal zwaar op de hand. En hij neemt altijd zijn eigen organist mee. Die ook wat anders speelt dan Greet Zwart. Dus…” Joline keek me aan. “Nou, dan gaan we dat ook eens meemaken, Kees.” Ik knikte.
We liepen de kerkzaal in: normaal zat die om tien voor tien al meer dan halfvol; nu zaten er een handjevol, veelal wat oudere kerkgangers. Nul komma nul jeugd. Even later schoven Margot, Gerben, Charlotte en Rogier ook in de bank. Daarna Greet en Anita, die schoven een bank achter ons in. We legden zachtjes uit wat de reden van de onderbezetting was en Gerben en Rogier keken beiden nogal somber. Lot zag het en fluisterde: “Gewoon zitten blijven jullie!”
Ik hoorde het orgel inschakelen en even later hoorden we een nogal slepend gespeelde bewerking van een psalm. Langzaam. Als ik had moeten meeblazen had ik na vier noten al geen adem meer gehad. Als de gemeente in dat tempo zou moeten zingen… Even later kwam de predikant binnen, samen met de ouderlingen en diakenen. De dominee in zwarte toga en een baret op. Dat had ik in geen jaren meer gezien! Jackie Moes was ouderling van dienst. De mededelingen volgden en het intochtslied werd aangekondigd: Psalm 130. “Uit diepten van ellende - roep ik tot U, o Heer…” Nou, als dat de teneur was voor deze kerkdienst…
De organist zette in en ook nu was het tempo irritant traag. De gemeente wilde wel sneller zingen, maar de organist bleef achter. En hij (of zij) vertikte het om het tempo aan te passen! Een kreet van Greet schoot mij te binnen. ‘Wij ondersteunen!’ Nou, deze organist ondersteunde niét. Deze organist bepaalde en de zingende gemeente kon blijkbaar het rambam krijgen.
Dat viel Jackie ook op; tijdens het zingen liep ze naar de predikant toe en fluisterde hem wat in. En de predikant schudde het hoofd. Jackie haalde haar schouders op en bleef naast de microfoon staan. Met de intochtspsalm afgelopen deed ze een stap naar voren. “Meneer de organist… Als ouderling van dienst vraag ik u: Zou u iets sneller kunnen spelen? Dit tempo zijn wij hier niet gewend. Deze gemeente zingt wat pittiger.”
Even was het stil, toen kwam van boven de opmerking: “Ik speel mijn eigen tempo, mevrouw. En een vrouwelijke ouderling van dienst ben ík niet gewend.” Jackie werd vuurrood, maar kon zich nog nét beheersen. Ze keek de kerk door, duidelijk op zoek. Dat was niet nodig: Achter me hoorde ik gestommel. “Ik neem het wel over, mevrouw Moes.” Greet schoof uit haar bank en liep naar achteren. Haar blik beloofde niet veel goeds voor haar collega-organist! Ik keek opzij: de zussen Boogman hadden een hele boze trek op hun gezicht.
We hoorden wat gefluister van de galerij afkomen en even later zei Greet: “Ik stel voor dat we deze psalm nog een keer zingen.” En meteen zette ze in met een kort voorspel en zong de gemeente zoals we gewend waren: een tempo wat iets pittiger was. De organist liep ondertussen langs de banken richting uitgang. Gezicht op ‘storm’. En de predikant liep nu naar Jackie toe, fluisterde haar wat in, pakte zijn map en verliet de kerkzaal ook! Jackie bleef staan en toen de psalm afgelopen was pakte ze de microfoon weer.
“Broeders en zusters: de predikant heeft te kennen gegeven vanochtend niét verder voor te willen gaan. Mevrouw Zwart, kunt u mij vijf minuten de tijd geven om wat plooien glad te strijken?” “Natuurlijk, mevrouw Moes.” Ik hoorde haar wat registers uittrekken of juist induwen en daarna klonk het ‘Schafen sollen sicher weiden’ van Bach. Zó! Dat is een hele duidelijke boodschap aan het duo predikant en organist! Prima Greet! Jammer dat ik m’n bugel niet bij me had… Jackie was ondertussen de kerkzaal uitgelopen.

Joline keek me aan. “Is dit gebruikelijk, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Dit is de eerste keer dat ik zoiets meemaak, Joline. Ik sta echt perplex…” Tijdens de laatste maten van Bach kwam Jackie terug en ging weer achter de microfoon staan. Toen Greet ophield met spelen keek Jackie omhoog, richting orgel.
“Dank je wel, Greet. Broeders en zusters: zowel de predikant van vandaag als zijn vaste organist zijn zojuist vertrokken. De organist voelde zich geschoffeerd door mijn opmerking over zijn tempo, de predikant was al uiterst onaangenaam verrast dat er een vrouwelijke ouderling van dienst was; mijn opmerking richting ‘zijn’ organist was de druppel voor hem. Ik heb hen een behouden terugreis gewenst. U zult zich wellicht afvragen ‘En nu?’ Maar speciaal voor noodgevallen heeft onze eigen dominee een ‘nooddienst’ geschreven. Voor als een predikant niet op komt dagen door ziekte, een ongeval of welke reden dan ook. Die ‘nooddienst’ ligt hier al een paar jaar stof te happen in een kast; we kunnen hem nu goed gebruiken. En nee, die dienst volgt niet het rooster van bijbellezingen, maar is meer algemeen van aard. Er wordt veel gezongen, maar de preek is kort.” Ze lachte even. “Da’s wel fijn voor de ouderling van dienst. Greet… als het goed is heb jij die orde van dienst boven ook, klopt dat?”
“Ik was ‘m al aan het zoeken, mevrouw Moes… Gevonden!” “Dan stel ik voor dat we beginnen met het intochtslied. En ik hoop dat de beamerbemanning ondertussen de juiste powerpoint hebben opgezocht… Ik zie een duim omhoog gaan. Dank jullie wel voor de flexibiliteit…” Greet zette in en hoewel het aantal aanwezigen nog niet de helft van normaal was, zong de gemeente goed.
Jackie sprak daarna het votum en de groet uit; het viel me op dat ze het ‘u’ in de groet verving door ‘ons’. Straks eens naar vragen… De kerkdienst verliep verder zonder bijzonderheden, behalve dat het wat vreemd was om Jackie op het liturgisch centrum te zien staan als ‘voorganger’. Maar ze deed het goed.
Toen ze aan de preek begon ging ze niet het trapje naar de preekstoel op; ze bleef achter de tafel staan. Een korte ‘preek’, het was meer een overdenking, inclusief ‘huiswerk’, zoals we dat van Richard gewend waren. En na vijf minuten klonk een van de seinwoorden van Richard. Ik grinnikte; die had hij er toch mooi in verwerkt! En ik hoorde de zachte klik van het relais wat de windmotor van het orgel aanzette. En na het ‘Amen’ viel Greet meteen in met een stuk van Vivaldi. Daarna de collecte, het dankgebed en het slotlied. Evangelisch, ja, maar zowaar goed te zingen.
En na de zegen, waarbij Jackie weer het ‘u’ verving door ‘ons’ zette Greet fors in met een fantasie op lied 150A: ‘Geprezen zij God’. Die hadden we al eens samen gespeeld, met de regels ‘Laat juublen het orgel’ en ‘Laat harp en trompet’ die door respectievelijk het orgel en de bugel benadrukt werden. Greet had niet bezuinigd op registers: ze speelde fors. Het beamerteam kon ook bijzonder snel schakelen, want na één regel stond de tekst van het lied al op de schermen. En ondanks dat de mensen al waren begonnen met het uit de banken schuiven richting uitgang en koffie, bleef men nu staan en zong mee. En na drie coupletten gespeeld te hebben, speelde Greet nog een pittig naspel, toen sloot ze af.

Ik zei tegen Joline: “Ik ga Jackie een enorm compliment geven. En Greet ook.” We liepen langs de tafel met de audiovisuele apparatuur: Het ‘beamteam’, twee heren van een jaar of vijftig, kreeg een lief compliment van Joline. Nadat we Jackie een hand en een compliment hadden gegeven was er koffie. En natuurlijk werd er nagepraat over het incident aan het begin van de dienst; sommige mensen waren behoorlijk verontwaardigd.
Achter ons hoorde ik plotseling: “Jammer dat je je bugel niet bij je had, Kees. Dan had ik je aan het werk kunnen zetten.” De stem van Greet klonk plagend. “Dat had je wel gewild hé Opper? Een nietsvermoedende kerkganger uit de banken plukken en aan het werk zetten… Kun je rekenen? Reken er maar niet op!” Ik kreeg een por in m’n rug en hoorde Joline achter me: “Bluffert. Als je je bugel in de auto had liggen, was je ‘m gaan halen. In de looppas. Zo ken ik je wel.”
Ik keek sip en Greet en Anita lachten me uit. “Maar Greet: complimenten ook jouw kant uit. Voor je flexibiliteit.” Ze haalde haar schouders op. “Richard heeft die dienst samen met de Commissie Eredienst samengesteld. En ik zit daar ook in, dus ik wist wat er ging komen, net als het beamteam.. Die hebben de powerpoint van deze dienst standaard in de computer zitten.” Nu keek zij sip. “Alleen moet de Commissie Eredienst weer aan de bak om een nieuwe ‘nooddienst’ te maken. En Richard moet een nieuw preekje schrijven. Nou ja, daar wordt hij goed voor betaald, zullen we maar zeggen.”
Ze grinnikte gemeen, keek toen serieus. “Alleen zou ik die predikant van vandaag graag eens onder vier ogen spreken. En die organist ook.” Anita legde een hand op haar schouder. “Niet nu en hier schat. Thuis mag je los gaan.” “Niks aan toe te voegen, Anita”, zei Margot en Charlotte knikte instemmend. “Nou, komen jullie dan maar met ons mee naar huis. Dan kun je getuige zijn hoe mijn liefje ‘los gaat’. Disclaimer: het wordt hevig!”
Anita grijnsde en Joline had heel veel moeite om haar gezicht in de plooi te houden. Rogier begon ook te grijnzen en ik kon het ook niet laten. Greet zag het en zuchtte. “Ik spreek jullie zo dadelijk wel even. Thuis. Disclaimer: het wordt hevig!” “Zeker Opper. Ik zal m’n scherfvest aandoen Opper.” Een kwartiertje later reden we, met Joline achter het stuur, achter Greet en Anita aan.

“Wat vond jij van die dominee, Kees? Nu kun jij even ‘losgaan’…” Ik dacht na. “Schat, ik weet dat er kerken zijn in de Bijbelbelt waar vrouwen nog steeds geen ‘ambt’ mogen vervullen in de kerk. Ze mogen de koffie schenken na de dienst en wellicht de kindernevendienst leiden, maar dan houdt het wel op. Dáár zeg ik niks over. Als men dat in die gemeentes prima vindt…
Maar de onbeschoftheid om die attitude mee te nemen als je ergens te gast bent: te dol voor woorden. Die organist: idem. Greet gaf mij tijdens een van de eerste diensten dat ik hier mocht spelen een lesje: ‘Wij begeleiden. Ondersteunen. Helpen de gemeente een beetje in het muzikale zadel. Vergeet dat nooit.’ Die les heeft deze organist waarschijnlijk nooit gehad of hij heeft zitten meuren tijdens die les. Beide heren: onbeschoft en onbeschaamd. En ik schat dat er morgen een pittig mailtje of briefje naar zowel die predikant, als naar zijn kerkenraad gaat dat hij en zijn organistenbuddy hier niet meer welkom zijn. Waarschijnlijk veegt de kerkenraad van zijn gemeente daar bepaalde lichaamsdelen mee af omdat wij hier in Eindhoven ‘veel te licht in de leer’ zijn, maar de boodschap zal wel duidelijk zijn.”
Joline knikte langzaam. “Het zou me niets verwonderen… Ik zag de ogen van Mar en Lot: hevig ontsteld. Die meiden hoorden plotseling iets uit hun vorige leven. En dat werd niet in goeie orde ontvangen, zeg maar.” Ik gromde. “Ik denk dat Gerben en Rogier er ook wel iets van vinden, schat.” “Laat Greet en Anita eerst maar even hun mening geven, Kees. Daarna mag jij brommen dat je het mee eens bent.” Joline lachte liefjes.

Eenmaal achter de koffie bij Greet en Anita kwamen de emoties los bij Lot en Mar. “We dachten even weer terug te zijn in Groot-Ammers, Greet. Totdat Jackie ingreep. Toen wisten we: dit komt goed…” Margot knikte instemmend. “Ja. Prachtig hoe zij dat deed. En toen beide heren het pand hadden verlaten gewoon de draad oppakken en er tóch een mooie dienst van maken. En daar heb jij met je muziek heel veel aan bijgedragen, Greet. Met je ‘Schafen sollen sicher weiden’. Oftewel: laat ons met rust en probeer niet júllie gedachtengoed aan ons op te dringen… Dank je wel, schat.”
Anita knikte. “Zo. Nu hoor je het ook van een ander, liefje.” Ze keek naar ons. “Mevrouw mijn aanstaande echtgenote zat net in de auto een beetje te dubben of ze het wel goed had gedaan met dat stuk.” “Meer dan prima, Greet. Niet mee zitten. Ik denk dat…”

De telefoon ging en Anita nam op. “Anita Zondervan.”
Even hoorden we niets, toen zette ze de telefoon op de speaker. “Eén moment Richard… Ik heb je nu op de speaker. Greet zit naast me, Joline, Kees en de dames Boogman en hun vriendjes zitten hier ook.”
Margot stoof op. “Vriéndjes? Kijk je een beetje uit, Anita?”
We hoorden Richard lachen. “Ik hoor het al… Mag ik Greet even spreken?”
Die nam de telefoon over. “Hoi Richard, Greet hier.”
“Goedemorgen Greet. Ik begreep van Jackie dat jij plotsklaps moest invallen en dat je dat héél goed gedaan hebt. Namens de gemeente: dank je wel.”
Greet kleurde, wat nogal zeldzaam was bij haar. “Merci, Richard. Maar het kostte me moeite om niet een of ander donderend stuk te spelen, zodat beide heren dat buiten ook nog konden horen. Als muzikale trap onder hun gat, zeg maar.”
Richard grinnikte. “Ze zouden het niet op waarde kunnen schatten, Greet. Maar nogmaals: dank je wel. Ik heb van Jackie gehoord wat er vanochtend is voorgevallen. Ik moet dat nog even verwerken. Nu, heet van de naald reageren is niet handig.”
Greet knikte. “Verstandig. En volgens mij is dit een zaak van de kerkenraad. Niet van jou persoonlijk, Richard.”
“Dat klopt. En we gaan hier morgenavond dan ook over vergaderen. Met de beelden van ‘Kerkdienst gemist’. En als het aan mij ligt, worden die daarna van Internet afgehaald.”
Ik boog me naar voren. “Los van het feit of dat gaat lukken, Richard: Niet doen. Op het moment dat deze predikant, of zijn organist stennis gaan schoppen heb je de beelden en de geluidsopnamen nog. Mijn advies: laat staan.”
Een brom kwam door de telefoon heen. “Geen goede reclame voor onze gemeente, Kees.”
“Dat klopt. Maar als je je laat piepelen omdat je geen bewijs hebt, is dat veel schadelijker, Richard.”
“Hebben we het morgenavond in de kerkenraad wel over. Dank voor je goeie raad, jullie kunnen nu weer verder gaan met koffie leuten en taart eten.”
Anita schoot uit. “Taart? Hoe kom jij aan die wijsheid?”
En ik vulde aan: “Er is hier in geen velden of wegen taart te zien hoor…”
Ik ving een bijzonder waarschuwende blik van Joline op. En die bevatte de boodschap: ‘Geen flauwe grappen dat je nu vijf ‘taarten’ om de tafel ziet, Kees Jonkman!’
Ik knipoogde en vervolgde: “We kregen een Bastognekoekje bij de koffie. Punt.”
Na nog wat groeten heen en weer hing Greet op.

Joline zuchtte opgelucht. “Nou, je hebt je braaf ingehouden, Kees. Goed zo.” Anita keek vragend. “Ingehouden? Hoezo, Jolien?” Die wees naar mij. “Ik had mijn normaal uiterst gehoorzame echtgenoot maar een non-verbale waarschuwing gegeven dat hij geen flauwe grappen over ‘taarten’ moest gaan debiteren richting Richard, anders had hij een vuurrood oor gehad.”
“Ja schat. Die boodschap kwam aan, schat. Heb je nu brandzalf voor me? Die laser-ogen van jou prikken nogal…” Ze snoof en de zussen giechelden.
“Goed bezig, Joline! Leer ons dat ook eens… De oorvijgen kunnen we ondertussen redelijk uitdelen, maar die ‘laser-blik’ van jou nog niet zo goed…” “Vraag maar aan m’n moeder. Misschien dat die haar geheim wil delen. Ik doe het niet.” Rogier wiste zijn voorhoofd af. “Poehee… Komen we weer even goed weg, Gerben!”
Margot snoof. “We houden jullie echt wel onder de duim, kereltjes! Ook zonder ‘laser-blik!” Op die manier was de kou uit de lucht en raakte het incident in de kerk op de achtergrond. Gelukkig maar…