Het is zaterdagmiddag wanneer ik het ziekenhuis binnenloop. Het is rustig op de afdeling, alleen het zachte gezoem van apparaten en af en toe een gedempte stem vullen de gang. Ik ben op bezoek bij een vriend die een kleine operatie heeft gehad. Niets ernstigs, maar toch wilde ik even langskomen om hem gezelschap te houden.

De kamer waar hij ligt is klein, maar netjes. Wit linnen op het bed, een nachtkastje vol waterflesjes en tijdschriften die al honderd keer zijn doorgebladerd. Hij ligt een beetje onderuit gezakt en we maken wat flauwe grappen, zoals altijd. Het voelt bijna normaal, alsof we in een kroeg zitten in plaats van op een ziekenhuiskamer.

Na een tijdje hoor ik de deur opengaan. Mijn blik glijdt vanzelf die kant op, en even blijft mijn adem steken.

Ze komt binnen met rustige, zelfverzekerde passen. Een verpleegster. Haar witte uniform zit strak rond haar lichaam, als gegoten. De stof spant om haar heupen, en haar billen tekenen zich er prachtig in af. Haar borsten drukken tegen de knoopjes van haar jasje, alsof ze elk moment los zouden kunnen schieten. Haar donkere haar heeft ze opgestoken, met een paar losse plukjes die haar gezicht omlijsten. Ze straalt iets uit, iets dat meteen alle aandacht naar haar toe trekt.

Ik voel hoe mijn blik langs haar glijdt, haast automatisch. Pas als ze dichterbij komt, zie ik haar gezicht goed. Even knijp ik mijn ogen samen. Dat kan toch niet…?

Dan weet ik het zeker.

Marleen.

Haar naam komt meteen naar boven. Het zusje van Arjen, een oud-klasgenoot van me van de middelbare school. Ik ben vroeger vaak bij hen thuis geweest. Toen was ze nog jong, maar ik herinner me hoe ik haar toen al niet kon negeren. Hoe ze me altijd iets te lang aankeek, hoe ze toen al die strakke spijkerbroeken droeg. De avonden dat ik thuis in bed lag en haar gezicht niet uit mijn hoofd kreeg… ik heb menig keer aan haar gedacht, met een zakdoek in mijn hand en haar naam zachtjes in mijn hoofd fluisterend.

En nu staat ze hier. Volwassen. Mooier dan ooit.

Ze kijkt op van het klembord in haar handen en haar ogen blijven even rusten op mijn gezicht. Er verschijnt een kleine, herkenbare glimlach rond haar lippen. Alsof er iets klikt.

“Wacht eens even…” zegt ze zacht, met een licht opgetrokken wenkbrauw. “Jij bent toch…?”

Ik glimlach en knik. “Ja. Van vroeger. Van bij jullie thuis.”

Haar blik wordt direct wat ondeugender. Dan laat ze haar ogen langzaam over me heen glijden. Ze ziet het. Ze merkt hoe ik naar haar kijk, hoe mijn blik blijft hangen op haar lichaam. En in plaats van ongemakkelijk te worden, lijkt ze het juist te waarderen. Ze blijft rustig staan, haar heup iets naar één kant geschoven, waardoor haar billen zich nog mooier aftekenen onder die strakke stof.

“Lang geleden,” zegt ze dan. Haar stem is iets lager dan ik me herinnerde, met een ondertoon die ik vroeger niet hoorde. “En… wat leuk dat je me nog herkent.”

Ik slik even en haal mijn schouders op, probeer het luchtig te houden. “Jou vergeet je niet snel.”

Ze lacht zacht, haar ogen glinsteren.

Ze blijft nog even bij het bed staan, alsof ze geen haast hoeft te maken. Haar vingers glijden achteloos langs de rand van het klembord, haar blik blijft de mijne vasthouden. Er is iets veranderd sinds we elkaar herkenden—een spanning die stil tussen ons hangt.

Dennis vangt onze blikken op en grinnikt. “Jullie kunnen anders ook wel ergens anders even bijpraten hoor,” zegt hij, met een brede knipoog.

Marleen glimlacht naar hem en knikt dan naar mij. “Ik heb zo pauze,” zegt ze. “Als je zin hebt in koffie…”

Ik voel hoe mijn mondhoeken omhoog kruipen. “Lijkt me een goed idee.”

“Top,” zegt ze. “Ik zet dit even weg en kom zo bij je terug.”

Ze draait zich om, en terwijl ze de kamer uitloopt, dwalen mijn ogen vanzelf omlaag. Haar witte verpleegstersbroek zit strak om haar heupen en haar kont. De stof is dun genoeg om de vorm van haar billen duidelijk te laten zien, elke stap die ze zet accentueert de rondingen alleen maar meer. Er schiet even een gedachte door me heen van vroeger, hoe ik haar stiekem vanachter de bank observeerde als ik bij Arjen thuis was, hopend op een glimp van haar in een strakke broek of kort topje.

Nu was dat beeld werkelijkheid geworden, en nog mooier dan ik toen had kunnen bedenken.

Een paar minuten later sta ik in de gang, leunend tegen de muur vlak bij de koffiemachine. De afdeling is rustig. Af en toe loopt er iemand langs, maar het voelt bijna alsof we hier alleen zijn.

Dan komt Marleen eraan, haar witte schoenen zacht tikkend op de vloer. Haar blik zoekt meteen de mijne en haar lippen vormen een kleine glimlach. Ze draagt geen klembord meer, alleen twee bekertjes dampende koffie. Haar witte uniform zit strak om haar bovenlijf, de knoopjes van haar jasje staan licht gespannen. Haar broek volgt haar benen perfect, van haar heupen tot haar enkels.

“Hier,” zegt ze, terwijl ze me een beker aangeeft. Onze vingers raken elkaar kort, haar huid warm en zacht. Ze blijft dicht bij me staan, dichter dan nodig is. “Rustig hier vandaag,” zegt ze zacht.

Ik knik langzaam. “Ja. Bijna té rustig.”

Ze glimlacht scheef, alsof ze weet wat ik bedoel, en neemt een slokje van haar koffie. “Dus… Rick van de middelbare,” zegt ze dan, haar ogen boven de rand van haar beker op mij gericht. “Wat doe je tegenwoordig?”

Ik haal mijn schouders op. “Van alles eigenlijk,” antwoord ik. “Maar ik had nooit gedacht jou hier tegen te komen.”

Ze leunt iets naar de koffiemachine, haar schouder bijna tegen de mijne. Haar parfum is subtiel, maar ik ruik het meteen. Fris, met een zachte warme ondertoon. “Nee?” vraagt ze, haar toon bijna uitdagend. “En wat dacht je dan? Dat ik ergens in een modelhuis liep?”

Ik grijns en kijk haar aan. “Zou me niks verbazen, eerlijk gezegd.”

Ze lacht zacht, haar ogen glinsteren. “Nou, dat had ik nooit gered. Maar leuk dat je me nog herkende.”

Mijn blik glijdt even langs haar gezicht, haar hals, dan onvermijdelijk omlaag. Ik zie hoe haar borsten zachtjes rijzen en dalen met haar ademhaling, opgesloten in het strakke witte jasje. De gedachte aan hoe vaak ik me vroeger op haar gezicht concentreerde, of haar lichaam, als ik alleen was… die komt nu hard terug. Maar ik hou het nog in toom.

Ze merkt het. Ik zie het aan de manier waarop haar blik verandert, iets donkerder wordt.

“Je keek net ook al zo,” zegt ze, haar stem laag. “Toen ik binnenkwam bij Dennis.”

Ik probeer een glimlach, maar voel dat mijn wangen warmer worden. “Ja… moeilijk om niet te kijken,” zeg ik, een beetje schor.

Ze kantelt haar hoofd iets, bestudeert me aandachtig. “Was dat vroeger ook zo?” vraagt ze dan, haar stem zachter nu. Haar blik blijft stevig op de mijne rusten, alsof ze oprecht nieuwsgierig is naar mijn antwoord.

Ik voel hoe mijn hartslag versnelt. Even kijk ik weg, maar haar ogen trekken me direct weer terug. “Ja,” geef ik toe. Mijn stem is lager dan normaal, bijna hees. “Altijd.”

Ze zegt niets, maar ik zie hoe ze haar lippen langzaam bevochtigt, haar tong kort langs haar onderlip. Ze wacht. Op meer.

Ik haal diep adem, schraap mijn keel. “Ik weet niet of ik dat moet vertellen…” zeg ik met een glimlach.

Ze laat een zachte lach horen, haar hand rust nonchalant op de koffiemachine naast haar, waardoor ze nog dichterbij komt. “Vertel,” zegt ze. “Nu wil ik het helemaal horen.”

Ik slik, maar haar blik moedigt me aan. Dus ik doe het gewoon. “Vroeger… toen ik bij jullie thuis was… ik had vaak moeite om mijn ogen van je af te houden. En als ik dan weer thuis was…” Ik kijk haar recht aan, mijn stem iets lager nu. “Heb ik regelmatig aan je gedacht. Meer dan eens. Menig zakdoekje was goed gevuld dankzij jou.”

Haar ogen worden iets groter, maar ze lijkt niet geschokt. Eerder… opgewonden. Ze ademt langzaam uit en haar wangen kleuren heel licht, alsof ze de spanning voelt oplopen net als ik.

Dan zegt ze, bijna fluisterend: “Ik dacht dat ik de enige was.”

Ik trek mijn wenkbrauwen iets op, benieuwd. “Wat bedoel je?”

Ze glimlacht klein en schuift haar hand iets dichter naar de mijne. “Ik vond jou toen ook al aantrekkelijk,” zegt ze zacht. “Ik weet nog dat ik soms in mijn kamer lag, mezelf lag te vingeren, en dan dacht ik aan jou. Aan hoe jij beneden zat te lachen met Arjen. Of hoe je me aankeek als je dacht dat ik het niet zag.”

Mijn adem stokt even. De gedachte aan haar, toen… haar vingers tussen haar benen terwijl ze aan mij dacht… Het beeld schiet als een bliksemschicht door mijn hoofd.

Ze ziet wat dat met me doet en leunt iets dichter naar me toe. Haar lippen zijn nu vlakbij mijn oor. “Ik had nooit gedacht dat jij hetzelfde deed.”

Ik draai mijn hoofd langzaam naar haar toe, onze blikken weer gevangen in elkaar. Mijn hand zoekt haar heup op, zacht en voorzichtig, maar ze beweegt niet weg. Integendeel, haar lichaam lijkt zich juist iets tegen mijn hand te drukken.

De stilte tussen ons is geladen, maar voelt niet ongemakkelijk. Het is alsof de spanning van vroeger, die nooit uitgesproken werd, zich nu een weg naar de oppervlakte baant. En we weten allebei waar dit heen kan gaan.

De stilte blijft nog even hangen. Alleen het zachte gezoem van de apparaten op de gang en het tikken van haar nagel tegen het plastic bekertje doorbreken de stilte. Mijn hand rust nog steeds op haar heup, haar warme huid voelbaar door de dunne stof van haar uniformbroek. Ze doet geen moeite om afstand te nemen, integendeel, haar heup blijft net iets dichter tegen mijn vingers drukken. Haar ogen dwalen even af naar mijn mond voordat ze weer terug omhoog glijden.

“Ik moet toegeven,” zegt ze zacht, haar stem bijna een fluistering, “dat ik nu ineens weer terug ben in die tijd.”

Ik glimlach langzaam. “Ik ook,” antwoord ik, mijn stem schor van de spanning. Mijn duim beweegt heel lichtjes, een kleine cirkel over de stof bij haar heup. Het is nauwelijks iets, maar ik voel haar ademhaling versnellen.

Ze kantelt haar hoofd, kijkt me aan. “Weet je,” zegt ze, “ik heb nog vijf minuten voordat ik echt terug moet.” Haar stem heeft iets uitdagends, alsof ze mij uitnodigt om de volgende stap te zetten. “We kunnen even ergens wat rustiger staan… als je wilt.”

Mijn hart bonkt in mijn borstkas, maar ik blijf kalm van buiten. “Ik wil,” zeg ik eenvoudig.

Ze glimlacht en drukt haar lege bekertje zacht in mijn hand, alsof ze me daarmee even van mijn stuk wil brengen. Dan draait ze zich om en loopt langzaam weg, haar passen beheerst en vloeiend. Haar heupen wiegen ritmisch in die witte, strak zittende broek. Ze kijkt niet eens om. Ze weet dat ik volg.

En dat doe ik.

Ze neemt een zijgang, een stuk stiller en rustiger dan de hoofdgang. Aan het eind van de gang is een deur naar een opslagruimte half open. Marleen stopt daar en wacht tot ik naast haar sta. Dan werpt ze me een snelle blik toe, haar ogen ondeugend en warm tegelijk.

“Niemand komt hier deze tijd van de dag,” zegt ze zacht. “Iedereen zit in de overdracht of is in de pauzeruimte.”

Ik knik langzaam. “Handig.”

Ze draait zich naar me toe en voordat ik het doorheb, ligt haar hand op mijn borst. Haar vingers glijden langzaam naar boven, naar mijn hals. Ze kijkt me aan, peilend, alsof ze zoekt naar een grens. Maar die is er niet.

Langzaam buigt ze naar voren. Haar lippen raken de mijne, eerst zacht en aftastend, maar al snel wordt de kus dieper. Haar hand verdwijnt in mijn nek, haar lichaam drukt zich dichter tegen het mijne. Ik voel haar rondingen tegen me aan, haar zachte vormen onder het strakke uniform. Mijn handen vinden vanzelf hun weg, glijden langs haar heupen, naar achteren… over de ronding van haar kont. Precies zoals ik me al die jaren had voorgesteld. Stevig en uitnodigend.

Ze kreunt zacht tegen mijn lippen als mijn vingers haar stevig vastpakken, haar dichter naar me toetrekken. Haar heupen bewegen een fractie, als een reflex. Haar handen glijden van mijn nek naar mijn borst, en dan lager… over mijn buik… net boven de rand van mijn broek.

Ze trekt haar hoofd iets terug, haar ademhaling zwaar, haar ogen donker van verlangen. “Ik had echt geen idee dat jij me toen al zo graag wilde,” fluistert ze. Haar vingers spelen nu achteloos met mijn riem.

Ik grijns zacht. “Ik wilde niks liever.”

Ze kijkt me aan, haar lippen een fractie open, haar adem warm. “En nu?” vraagt ze, haar stem laag.

Mijn handen glijden langzaam terug naar haar heupen. “Nog steeds.”

Ze drukt zich nog dichter tegen me aan. “Dan heb je geluk, Rick,” zegt ze, haar stem zwoel. “Ik wil precies hetzelfde.”

Het geeft me precies het duwtje dat ik nodig heb. Mijn handen glijden nog steviger over haar heupen, en ik trek haar zonder aarzeling verder naar me toe. Onze lichamen sluiten naadloos op elkaar aan. Ik voel haar heupen tegen me aan, haar zachte borsten drukken zich tegen mijn borstkas. Mijn hart bonkt zo hard dat het lijkt alsof ze het kan horen.

Ze pakt mijn hand, haar vingers sluiten zich stevig om de mijne, en zonder een woord trekt ze me zachtjes de kleine opslagruimte in. Zodra de deur achter ons dichtvalt, slaat de stilte toe, een ander soort stilte. Die geladen is met spanning.

“Niet veel tijd,” fluistert ze, haar ademhaling kort.

“Hoeft ook niet,” zeg ik laag, terwijl ik haar al tegen de muur duw. Haar rug raakt de koude, gladde muur, maar ze trekt haar schouders niet op, ze kijkt me alleen maar aan met die blik… de blik die ik nooit zal vergeten.

Mijn handen grijpen haar heupen, stevig, en ik druk mezelf tegen haar aan. Ze voelt hoe hard ik al ben. Mijn erectie duwt onmiskenbaar tegen haar onderbuik, en ik zie hoe haar ogen even dichtknijpen, genietend van de gedachte. Haar vingers zoeken naar de gesp van mijn riem, haar bewegingen snel en doelgericht. Tegelijkertijd kus ik haar opnieuw, dit keer minder zacht. Mijn lippen zijn hongerig, mijn tong vindt de hare zonder moeite. Ze kreunt zacht tegen mijn mond als ik haar kus verdiep, mijn hand onder haar jasje schuift, over de strakke stof van haar witte hemdje glijdt, en haar borst bedekt.

Zelfs door de laagjes heen voel ik hoe stevig en vol haar borst is. Mijn duim cirkelt precies over haar tepel, en ik voel hoe hij hard wordt onder mijn aanraking. Ze ademt schokkerig uit.

Mijn riem is al los, mijn rits omlaag. Haar hand glijdt er meteen in, haar vingers sluiten zich om mijn harde pik, warm en stevig. Ze kijkt me aan, haar ogen glinsteren van lust terwijl ze haar hand langzaam beweegt, haar grip perfect. “Net als ik me had voorgesteld,” zegt ze zacht.

Ik trek ondertussen de knoop van haar broek los, worstel haar rits naar beneden en duw de stof van haar strakke witte broek over haar heupen. Het kost moeite; hij zit strak, maar ze werkt mee, heft haar billen iets op en ik trek hem omlaag, tot net boven haar knieën. Onder haar broek draagt ze een witte string, simpel en klein. Mijn vingers haken er meteen achter en ik trek hem opzij. Mijn vingers glijden tussen haar benen en voelen hoe nat ze al is, warm, zacht en glibberig.

“Jezus, Marleen,” fluister ik hees. “Je bent kletsnat.”

Ze knikt, haar wangen rood, haar ademhaling gejaagd.

Ik kan niet wachten. Ik trek mijn eigen broek iets verder naar beneden, mijn boxer erachteraan, zodat mijn harde pik vrijkomt. Met mijn hand onder haar knie til ik haar been op, zet haar voet tegen de muur zodat haar heupen kantelen, precies goed. Mijn eikel glijdt langs haar warme, vochtige opening, en ze duwt haar heupen vooruit, ongeduldig, reikend naar me.

Dan schuif ik in één soepele beweging diep in haar. Warmte, strak en nat, meteen helemaal om me heen. We happen allebei naar adem. Ze laat haar hoofd tegen de muur rusten en bijt zacht op haar lip om haar kreun te onderdrukken.

“Rustig,” fluistert ze hijgend, haar handen grijpen mijn schouders stevig vast, haar nagels prikken door mijn shirt heen in mijn huid. “Straks hoort iemand ons…”

Ik knik, maar mijn heupen beginnen meteen te bewegen. Stevig en gecontroleerd. Ik voel hoe ze elke stoot opvangt, hoe haar lichaam zich aanpast aan mij. Haar ademhaling stokt elke keer dat ik diep in haar duw. Mijn hand glijdt van haar heup naar haar bil, knijpt stevig in het volle, ronde vlees dat ik me vroeger alleen maar kon voorstellen.

Ze houdt haar been omhoog met mijn hulp, haar andere voet stevig op de grond. Haar hele lichaam beweegt in ritme met mij. “Fuck… Rick…” fluistert ze, haar ogen half dicht, haar wangen rood van opwinding.

Mijn mond vindt haar hals, ik bijt zacht in haar huid, net onder haar oor. Ze kreunt weer, zachter nu, maar haar lichaam verraadt haar, haar heupen bewegen sneller, haar spieren spannen zich rond me aan. Ze is dichtbij.

Ik voel haar beginnen te trillen en versnel mijn stoten, voel hoe ze met korte, onregelmatige ademhaling tegen haar hoogtepunt vecht. “Kom maar, Marleen,” fluister ik. “Laat het gaan.”

Ze verstijft heel even en dan voel ik hoe haar hele lijf begint te schokken. Haar spieren trekken zich diep binnenin samen, warm en krachtig om me heen. Het is alsof haar lichaam me volledig opslokt. Haar vingers klauwen zich in mijn schouders terwijl ze haar orgasme onderdrukt met een gesmoorde kreun. Ik voel hoe haar warmte en strakheid me nog dieper naar het randje duwen. Mijn ademhaling stokt, mijn onderbuik spant zich aan.

Nog één keer duw ik mezelf volledig in haar, zo diep als ik kan. Ik voel hoe haar natte, strakke binnenste zich opnieuw samentrekt en precies op dat moment verlies ik de controle. Er trekt een intense warmte door me heen, als een elektrische lading die zich van mijn onderrug naar mijn pik verspreidt.

Mijn hele lichaam spant zich aan, mijn vingers grijpen zich stevig vast in haar heup en haar bil terwijl ik voel hoe mijn zaad zich een weg naar buiten baant. Een eerste, krachtige stoot spuit diep in haar, warm en overvloedig. Mijn heupen trillen licht terwijl de volgende lading volgt, pulserend en intens, alsof ik leegloop na al die jaren verlangen. Ik voel hoe mijn warme sperma haar vult, hoe het zich verspreidt in haar, vermengd met haar eigen vocht.

Ze voelt het ook. Haar heupen bewegen nog een fractie, alsof ze elk beetje van me wil ontvangen. Haar blik vangt de mijne, haar ogen glanzen, haar wangen rood. Ze drukt haar voorhoofd zacht tegen de mijne en fluistert hijgend: “Ik voel je…”

Die woorden maken het alleen maar intenser. Mijn adem stokt opnieuw terwijl ik de laatste pulsen voel wegtrekken, mijn hele lijf nog steeds trillend van de spanning die net ontladen is. Mijn pik klopt nog na in haar kutje, nog steeds diep in haar, terwijl we allebei zwaar ademhalen, onze lichamen nog tegen elkaar gedrukt.

Langzaam, heel langzaam, ontspan ik mijn greep. Ik voel hoe mijn zaad langzaam weer naar beneden zakt in haar, warm en zwaar, terwijl ik haar been voorzichtig laat zakken. We blijven nog even dicht tegen elkaar staan, haar rug tegen de muur, mijn voorhoofd tegen het hare, terwijl we langzaam weer op adem komen.

Haar hand glijdt zacht over mijn borst naar mijn hals. “Je hebt me volgespoten,” fluistert ze met een tevreden glimlach. Haar stem klinkt hees en zwoel tegelijk.

Langzaam, bijna met tegenzin, laat ik haar los. Onze lichamen blijven nog even tegen elkaar hangen, alsof we allebei moeite hebben om uit het moment te stappen. Maar we weten allebei dat het moet. Ze moet terug, en ik… ik moet me ook weer normaal voordoen. Voor zover dat lukt.

Marleen ademt diep in en glimlacht, haar ogen nog steeds donker en glinsterend van wat we net gedeeld hebben. Ze trekt haar string weer goed en begint haar broek omhoog te trekken. Het witte stofje glijdt langzaam over haar heupen en sluit zich strak om haar kont, alsof er niks gebeurd is… alsof ik haar net niet tegen deze muur heb genomen. Maar ik weet beter. Wij weten beter.

Ik kijk toe hoe ze haar knoop vastmaakt en de rits omhoog trekt. Haar handen strijken haar jasje glad terwijl ze even haar ademhaling probeert te kalmeren. Haar wangen gloeien nog steeds een beetje, haar lippen zijn licht gezwollen van onze kussen. Prachtig.

Ik hijs mijn boxer en broek weer omhoog, trek mijn riem strak en fatsoeneer mijn shirt zo goed mogelijk. Het voelt als een toneelstuk: alles weer netjes, maar onder de oppervlakte borrelt het nog. Mijn hartslag is nog steeds niet helemaal terug op normaal.

Terwijl ik mijn handen door mijn haar haal, zie ik dat Marleen haar telefoon uit haar jasje haalt. Ze ontgrendelt ‘m en kijkt me met een schuin lachje aan.

“Geef je je nummer?” vraagt ze, haar stem weer professioneel, maar haar blik verraadt alles.

Ik grijns breed en noem mijn nummer op. Ze tikt het snel in en stuurt meteen een berichtje, zodat ik haar nummer ook heb. Haar naam verschijnt op mijn scherm: Marleen ziekenhuis. Ik schiet in de lach.

“Zodat ik weet waar ik je vandaan ken?” plaag ik.

Ze trekt één wenkbrauw op. “Zodat je weet waar je me weer kunt vinden,” zegt ze, met een knipoog.

Dan werpt ze een korte blik op haar horloge en zucht zacht. “Ik moet weer… ze zullen me missen bij de overdracht.”

Ze opent de deur van de opslagruimte, kijkt even links en rechts de gang in en loopt dan rustig en beheerst weg, alsof er niets gebeurd is. Haar witte broek zit weer strak om haar billen, elke stap een herinnering aan wat ik net in mijn handen had. Ze draait zich net voor de hoek nog even om en geeft me een geile blik…

Ik blijf nog even staan, adem diep in en voel een grijns op mijn gezicht verschijnen die ik onmogelijk kan onderdrukken.

Dan loop ik terug naar de kamer van Dennis. Als ik binnenstap, kijkt hij me even aan. Eén blik is genoeg.

“Wat zit jij nou te grijnzen, man?” vraagt hij met een scheve lach.

Ik plof neer op de stoel naast zijn bed, neem een slok van het afgekoelde water op zijn nachtkastje en haal mijn schouders op. “Niks bijzonders,” zeg ik, terwijl die grijns alleen maar breder wordt.

Dennis schudt zijn hoofd en zucht. “Jij bent echt niet te vertrouwen.”

Ik leun achterover, mijn handen achter mijn hoofd. Mijn telefoon trilt kort in mijn broekzak—een berichtje van Marleen.

Kan niet wachten tot de volgende keer…

Ik glimlach nog breder. “Dat weet ik,” mompel ik zacht