Hélène

Stefan was 25, pas drie jaar afgestudeerd, en al volop aan het rondvliegen als onderhoudsingenieur voor een groot Duits machinebedrijf. Elke week een andere stad, een ander hotel, een andere koffieautomaat. Maar als hij op de planning zag staan dat hij naar het kleine, maar hypermoderne verpakkingsbedrijf in het zuiden van Frankrijk moest, krulde er altijd een glimlach om zijn mond.

Niet om de machines – die waren lastig, oud en koppig – maar om de vrouw aan de receptie: Hélène.

Altijd goedlachs, met dat volle, warme gezicht en haar kastanjebruine haar dat ze nog altijd zorgvuldig in een knot droeg. Rondborstig, een tikje flamboyant, altijd een vleugje parfum dat bleef hangen als ze hem een badge overhandigde. Ze moet ergens in de vijftig zijn geweest, dacht hij, maar ze had iets jeugdigs in haar blik. Niet flirterig opzettelijk, maar wel aandachtig. En hij had zich er al vaak op betrapt dat hij een beetje langer bleef staan bij haar balie dan nodig was.

Maar vandaag was ze er niet.

De jonge vrouw achter de balie – strak jasje, weinig expressie – keek op van haar scherm.

‘Hélène? Die is met pensioen sinds een paar weken.’

Ze zei het alsof ze meldde dat het koffieapparaat buiten werking was.

Hij knikte, verward. Geen afscheid, geen woordje. Gewoon verdwenen.

De dag sleepte zich voort. Machines controle, handtekeningen, technische blabla. Maar haar afwezigheid bleef aan hem knagen, een leegte bij de ingang.

Pas toen hij zijn koffer weer in de achterbak legde en naar de parkeerautomaat liep, zag hij haar.

Ze stond aan de overkant van de straat, een boodschappentas in de hand, zonnebril in het haar geduwd. Alsof ze net uit een andere wereld kwam gestapt. Ze herkende hem meteen.

‘Stefan!’

‘Hélène! Wat een toeval.’

Ze lachte, warm en open. ‘En? Heb je mij gemist?’

Hij grijnsde. ‘Dat ga ik niet ontkennen.’

Ze praatten even, over de nieuwe baliemedewerkster, over haar pensioen.

‘Ik zorg nu vooral voor mijn man. Hij is ziek. Al een tijdje eigenlijk, maar ik had het werk nodig als afleiding.’

Er viel een kort stil moment.

‘Heb je tijd voor een glas wijn?’ vroeg hij.

Ze keek hem aan. Een schaduw trok over haar gezicht, twijfel misschien.

‘Waarom niet?’

De bar was klein, met donkere houten lambrisering en een zacht rood licht dat iedereen er iets mooier liet uitzien. Ze kozen een tafeltje achteraan, weg van het raam, half in de schaduw. De ober bracht een karafwijn en twee glazen. Ze schonk voor hem in, hij voor haar. Een klein gebaar, maar ze glimlachte.

‘En? Wat ga je nu doen, zo zonder receptiebalie en belletje?’ vroeg hij.

Ze haalde haar schouders op. ‘Opruimen. De tuin. Boeken lezen die ik al jaren opzij leg. En zorgen voor mijn man, natuurlijk. Dat slorpt veel op.’

Ze keek even weg, door het raam, alsof ze zich excuseerde.

Hij voelde dat hij iets moest zeggen. Iets luchtigs.

‘Jammer voor de mannen aan de balie. Ze missen wat vrolijkheid nu.’

Ze lachte. ‘Ach, die missen vooral een badge en een handtekening.’

‘Ik niet.’

Ze keek hem aan. Even stil. Haar ogen waren donkerder in dit licht.

Hij ging verder: ‘Je had altijd zo'n... warme aanwezigheid. Dat klinkt misschien gek. Maar ik keek ernaar uit.’

Ze schudde haar hoofd, glimlachend, een tikje ongemakkelijk.

‘Je moet toch stoppen met dat soort dingen zeggen, Stefan. Voor je het weet...’

‘Wat?’

‘Voor je het weet krijg ik een rood hoofd. En dat past niet bij een vrouw van mijn leeftijd.’

Hij leunde iets dichter naar haar toe, zijn hand om het glas, zijn arm nu vlak bij de hare. Hun vingers raakten net niet.

‘Maar je ziet er prachtig uit. Echt. Dat zeg ik niet om te charmeren. Gewoon… dat is zo.’

Ze keek hem nu recht aan, met een andere blik. Die van een vrouw die afweegt of iets oprecht is, of een spelletje.

‘Ik ben twee keer jouw leeftijd. Dat weet je?’

‘Ongeveer. En?’

‘Dat is... niet normaal.’

‘Normaal is “overrated.”’ Hij lachte zacht. ‘En eerlijk? Ik heb altijd iets gehad met vrouwen die wat ouder zijn. Volwassener. Zelfverzekerder. Meer... vrouw. Jij hebt dat.’

Ze zei niets. Maar ze tikte met haar vingers zacht tegen zijn hand. Geen toeval.

‘Je weet niet wat je zegt.’ Haar stem was zachter, hees bijna.

Hij liet zijn hand liggen. De spanning was subtiel, bijna tastbaar.

‘Misschien wel. En misschien ben ik de enige die durft zeggen wat anderen alleen denken.’

Ze haalde diep adem en liet haar blik over de bar glijden. Alsof ze controle zocht. Toen keek ze hem weer aan. ‘Je bent te jong om zo te praten,’ fluisterde ze.

‘En jij te mooi om zo te twijfelen.’

Hij legde zijn hand kort op de hare. Warm. Even maar. Ze trok hem niet weg. Maar ze bleef stil. Hij voelde haar adem iets versnellen. Ze slikte.

‘Misschien moeten we dit glas wijn gewoon uitdrinken,’ zei ze dan. ‘En dan zien we wel.’

De fles was inmiddels halfleeg. Ze praatten over reizen, over muziek, over hoe weinig mensen nog echt luisteren in een gesprek. Soms lachten ze, soms viel er stilte. Geen ongemakkelijke, maar eentje waarin blikken genoeg zeiden.

Toen hij iets vertelde over een klant in Oostenrijk die hem om zeven uur ’s morgens al Schnaps wilde laten drinken, legde ze haar hand even op zijn onderarm. Niet per ongeluk deze keer. Haar vingers bleven liggen, haar nagels licht tegen zijn huid.

‘Je bent anders dan de meeste jonge mannen,’ zei ze. ‘Rustiger. Minder... bezig met jezelf.’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Misschien omdat ik graag naar mensen kijk. Luister. Naar jou bijvoorbeeld.’

‘Naar mij?’

‘Ja. Je stem heeft iets. Warm. Het ontspant me.’

Ze lachte weer zachtjes, maar deze keer met een zweem van verlegenheid. Ze wendde haar blik even af.

Het was bijna elf toen ze opstonden. Buiten was het afgekoeld. De lucht zinderde nog van de warmte van de dag, maar er zat een vochtigheid in die de avond trager maakte.

‘Wandel je een stukje mee?’ vroeg hij.

Ze knikte. Ze liep met haar armen over elkaar, haar jasje losjes over haar schouders. Hij liep naast haar, dicht genoeg om haar parfum opnieuw te ruiken. Geen haast. Ze volgden een pad door het parkje vlak bij de bar.

Ze stopten bij een bankje.

‘Hier zit ik soms overdag,’ zei ze. ‘Als ik even ontsnap. Van het huis. Van alles.’

Ze ging zitten. Hij naast haar.

Het was stil. Alleen een verre brom van een auto.

Ze keek naar de grond. ‘Mijn man is vroeger een charmante man geweest. Echt waar. Maar nu... is hij iemand anders geworden. Stil. Soms kwaad. Of afwezig. Hij raakt me niet meer aan. Al jaren eigenlijk. En ik mis...’

Ze viel stil.

‘Wat mis je?’ vroeg hij zacht.

Ze keek op. ‘Tederheid. Geraakt worden. Gewoon... gezien worden als vrouw.’

Hij keek haar aan. Zijn hand vond de hare, dit keer vast. Hun vingers sloten zich rond elkaar.

‘Je bént een vrouw. En ik zie dat. Al lang.’

Ze knikte langzaam. Er was iets vochtigs in haar blik, geen tranen, maar de echo ervan.

Dan leunde hij langzaam naar haar toe. Geen plotse beweging, geen druk. Hij wachtte tot zij haar gezicht iets hief, haar lippen zacht openden.

De kus was traag, voorzichtig. Een verkenning. Hun monden raakten nauwelijks, dan wat voller. Zijn hand streelde haar kaaklijn. Haar hand gleed naar zijn borst, bleef daar rusten.

Ze liet haar voorhoofd tegen het zijne rusten toen de kus eindigde.

‘We hadden dit niet moeten doen,’ fluisterde ze.

‘Maar je hebt het wel gewild,’ zei hij zacht.

Ze knikte. Eén keer. En bleef zo zitten, dicht bij hem.

Na nog een minuut of wat stond ze op.

‘Ik moet gaan. Hij wacht op me. Maar…’

Ze keek hem recht aan.

‘Wil je me volgende maand weer zien? Woensdag? Zelfde tijd, zelfde bar?’

Hij glimlachte, zijn hand nog kort op haar heup.

‘Ik zou niets liever willen.’

Ze draaide zich om en verdween langzaam tussen de bomen van het park. Hij bleef nog even staan. Zijn lippen gloeiden na, zijn hart bonsde stil.

Haar Reflectie

Ze liep traag naar haar wagen, alsof elke stap haar iets van de avond kon laten behouden. De lucht rook naar vochtige aarde, het zachte gezoem van de stad omhulde haar als een sluier. In haar borst gloeide iets — een warmte die ze lang niet had gevoeld.

De kus bleef hangen. Niet alleen op haar lippen, maar dieper. In haar buik, haar huid, haar gedachten. Zijn geur. De manier waarop hij haar aankeek — niet als een moeder, niet als een vrouw met verantwoordelijkheden, maar als een begeerlijke, echte vrouw.

Ze voelde zich licht. Levend. Alsof de zwaarte van de jaren plots niet meer telde. En tegelijk: die twijfel. Hij was jong. Té jong. Maar hij meende het, dat voelde ze. Geen dronken charme, geen loze woorden. Er zat iets echts in hem. Iets wat haar niet losliet.

In de wagen liet ze haar hoofd even tegen de hoofdsteun rusten. Haar dijen voelden warm, haar adem snel. Een tinteling liep van haar nek naar haar onderbuik. Ze glimlachte. Vlinders. Op haar leeftijd.

Thuis was het stil. Alleen het zwakke blauwe licht van de televisie in de woonkamer danste over de muur. Haar man lag in zijn zetel, onder een deken. De afstandsbediening op zijn borst. Hij ademde zwaar, zijn mond halfopen.

Ze keek even naar hem. Niet met afkeer. Maar met een soort droef begrip. Hij was op. Leeggelopen. Al maanden, misschien jaren. En zij had zich erbij neergelegd, dag na dag. Tot vanavond.

Ze liep op kousenvoeten naar boven, kleedde zich langzaam uit in de badkamer. Haar huid tintelde nog. Haar borsten voelden zwaarder, haar tepels gevoelig. Ze keek naar zichzelf in de spiegel. En voor het eerst sinds lang… zag ze iets aantrekkelijk. Niet jeugdig, maar zinnelijk. Vrouwelijk. Haar wangen bloosden nog na.

In haar nachtkastje vond ze de doos die ze maanden niet had aangeraakt. Ze opende hem met trillende vingers. Ze koos een kleine, zachte vibrator, ging op bed liggen, nog steeds naakt, met haar benen licht gespreid.

Ze sloot haar ogen en dacht aan hem. Aan zijn blik, zijn stem, de warmte van zijn hand op de hare. Zijn lippen, zacht maar gretig. Ze voelde haar vocht, warm en gul, en gleed langzaam over haar schaamlippen.

Haar adem versnelde. Ze fluisterde zijn naam, bijna onhoorbaar. Haar rug kromde zich toen ze climaxte — geen schreeuw, maar een diepe, sidderende golf die door haar heen trok. Daarna bleef ze liggen, uitgeput, leeg en vol tegelijk.

Een kleine traan gleed uit haar ooghoek. Niet van verdriet. Maar van iets wat erop leek. Iets dat ze vergeten was: verlangen.

Zijn Reflectie

De avondlucht voelde fris toen hij uit het park wandelde. Hij haalde diep adem, alsof hij pas nu besefte wat er net was gebeurd. Haar smaak hing nog aan zijn lippen. Zacht. Verleidelijk. Vrouwelijk.

Hij grijnsde.

Wie had dat gedacht? Zij. Zij!

De goedlachse, wat oudere receptioniste met wie hij altijd wat flirtte voor de grap. Hij had haar al vaker bekeken, dat gaf hij toe — de rondingen onder haar blouse, die warme glimlach, haar ogen die hem soms nét een seconde te lang aankeken — maar hij had het nooit echt als een optie gezien. En nu... dit.

De kus had hem geraakt. Meer dan hij had verwacht. Ze was geen meisje dat je in een club oppikte. Ze had een soort diepte, iets zachts. En tegelijk was ze zó vrouwelijk. Die zachte parfummix van bloemen en iets muskaatachtigs, die blik net voor hun lippen elkaar raakten... Man.

Maar ja, ze was natuurlijk véél ouder. Hoe oud zou ze zijn? Vijfenvijftig? Acht-en-vijftig? Hij was vijfentwintig. Een relatie — dat zag hij niet gebeuren. Dat kon ook gewoon niet. Ze had een man, een leven achter zich, waarschijnlijk kinderen. En hij? Hij vloog van land naar land, leefde uit zijn koffer, ving wat blikken van hostesses en collega’s.

Toch… er zat iets opwindends in die tegenstelling. De rust die zij uitstraalde tegenover zijn jonge energie. Ze was ervaren. Dat voelde je aan alles. En hij had er geen twijfel over: als hij haar mee naar bed kreeg, zou het geen kinderspel zijn.

De vraag was alleen — kon hij haar binnendraaien?

Niet met loze praatjes, dat voelde hij wel. Zij was gevoelig voor echte aandacht. Voor warmte. En ja, voor complimenten, maar geen goedkope.

Hij dacht terug aan wat hij gezegd had — dat ze er goed uitzag, dat hij op oudere vrouwen viel. Dat laatste had hij oprecht gemeend. Jongedingen van zijn leeftijd liepen vaak rond met een hoop onzekerheden en tiktok-hersenen. Maar zij? Zij wist wat ze was. Dat vond hij sexy.

Hij keek op zijn telefoon. Twintig over elf. Hij had haar nummer nog niet.

Volgende maand, had ze gezegd. Zelfde bar. Woensdag.

Lachend schudde hij zijn hoofd. Een maand was ineens heel lang.

In zijn hotelkamer nam hij een douche, liet het water heet over zijn huid stromen. Onder zijn handen groeide de herinnering aan haar lichaam — haar geur, de lichte druk van haar borst tegen zijn zij bij de omhelzing. Hij sloot zijn ogen. Haar lippen. Haar heup.

Toen hij zich even later op het bed liet vallen, nog nat aan de slapen, wist hij één ding zeker:

Als ze volgende maand komt, dan gaat hij haar echt veroveren. Geen druk. Geen push. Gewoon… laten voelen hoe begeerlijk ze is. Haar laten vergeten dat ze ooit twijfelde. En dan... haar laten beven.

Café – Tweede Afspraak

Hij zat al aan een tafeltje toen ze binnenkwam.

De bar was hetzelfde — gedempt licht, zacht geroezemoes, een jazzy soundtrack op de achtergrond — maar haar aanwezigheid veranderde alles. Zijn blik viel onmiddellijk op haar benen. Het rokje was kort. Niet opzichtig, maar kort genoeg om op te vallen. Ze droeg hakken. Haar bovenlichaam was bedekt door een nauwsluitend truitje, waarvan hij in één oogopslag wist: geen BH. Haar tepels tekenden zich lichtjes af onder de stof.

Hij slikte. Even vergat hij zijn drankje vast te houden.

Ze glimlachte naar hem terwijl ze naar zijn tafel liep. Zelfverzekerd, een tikje ondeugend. Hij stond op en boog licht naar haar toe. De begroeting was minder voorzichtig dan de vorige keer. Ze kusten elkaar op de wang — maar haar lippen bleven een fractie langer hangen. Zijn hand gleed kort over haar onderrug toen ze ging zitten. Warm. Zacht. Geen afwijzing.

“Je ziet er prachtig uit,” zei hij.

Ze schudde haar hoofd, maar haar ogen fonkelden. “Jij kijkt gewoon met een vriendelijke blik.”

“Nee. Ik kijk met een eerlijke blik. En die zegt dat je er verdomd sexy uitziet.”

Ze bloosde nauwelijks. Ze wíst het. Ze had zich zo gekleed voor hém.

Hun gesprekken begonnen luchtig. Werk. Haar pensioen. Zijn reizen.

Maar de toon werd al snel persoonlijker.

“Heb je daar al spijt van, dat je gestopt bent?”

Ze haalde haar schouders op. “Soms. Het is stil thuis. Mijn man is vaak moe. Of ziek.”

Ze keek hem even aan, aarzelend.

“En ik… ik ben ook maar een vrouw. Die soms verlangt naar iets. Naar iemand.”

Hij hield haar blik vast.

“Ik ben blij dat jij er vanavond bent.”

Ze glimlachte. “En jij? Iemand thuis?”

“Nee,” zei hij. “Ik heb niemand. Ik ben veel onderweg. Moeilijk om iets vast te houden. Maar jij…”

Hij boog zich wat dichter. “Jij verrast me. Elke keer weer.”

Hij keek haar aan, zijn blik bleef hangen op haar hals, de zachte lijn van haar sleutelbeen.

“Mag ik iets doen?” vroeg hij zacht.

Ze keek hem even aan, haar lippen licht vochtig van de wijn. Geen nee. Alleen stilte.

Hij strekte zijn arm uit, zijn hand vond haar bovenarm, streelde langzaam naar haar schouder. Zijn duim gleed over de rand van haar truitje. Ze sloot haar ogen. Zijn hand schoof verder, traag, open, tot over haar borst.

Ze hield haar adem in.

“Je hebt geen BH aan,” fluisterde hij, al wist hij het al.

Ze glimlachte kort. “Misschien voel ik me weer vrouw.”

Hij boog zich iets dichter, zijn hand kneedde haar borst voorzichtig, ving de lichte weerstand van haar tepel op tussen zijn vingers. Ze duwde haar lichaam niet naar hem toe, maar evenmin weg. Haar gezicht bleef naar hem gekeerd. De ademhaling iets sneller.

Zijn hand gleed terug omlaag. Hij liet hem rusten op haar dij, toen langzaam naar binnen, langs de binnenkant van haar bovenbeen. Ze hield haar benen iets gespreid, de uitnodiging onuitgesproken.

Langzaam schoof hij zijn hand omhoog, over haar dij, naar de rand van haar rokje.

“Ik zat me iets af te vragen,” zei hij met een speelse glimlach.

Ze leunde iets dichterbij, haar stem zacht:

“Of ik een slipje aanheb?”

Hij grijnsde.

“Misschien moet je dat zelf uitzoeken,” fluisterde ze.

Zijn hand gleed verder. Haar benen spreidden zich als vanzelf iets meer. Toen voelde hij het. De zachte rand van stof.

“Ik was misleid,” fluisterde hij.

Ze lachte kort. “Ik wilde dat je het zélf ontdekte.”

Zijn vingers rustten even op de stof tussen haar benen.

Ze ademde dieper. De spanning gleed in haar lichaam als warmte. Zijn aanraking begon opnieuw. Voorzichtig. Aftastend. Zijn vingers verkenden haar, eerst over haar slipje heen, toen langzaam eronder, zonder vragen, zonder woorden.

Hij vond haar clit. Ze was nat. Niet een beetje, maar helemaal.

Haar lichaam had zich al lang overgegeven voor haar hoofd het goed en wel had beseft.

Ze liet haar hoofd tegen zijn schouder rusten, haar hand op zijn dij. Haar ademhaling versnelde.

“Wanneer is de laatste keer… dat iemand je echt aanraakte?” vroeg hij zacht.

Ze sloot haar ogen. “Ik weet het niet meer. Lang geleden. Te lang.”

Zijn vingers bleven in zachte cirkels draaien. Soms glipten ze iets naar beneden, dan weer omhoog, elke beweging zo traag dat het haar gek maakte. Ze voelde zichzelf stuwen naar een rand waar ze al jaren niet meer geweest was.

“Je bent zó nat,” fluisterde hij tegen haar oor.

“Ik wil dat je komt. Voor mij.”

Ze kneep haar benen om zijn hand. Haar buik trok samen. Haar ademhaling stokte.

En toen, plots, kwam het — als een golf door haar lichaam. Geen schreeuw. Geen drama. Maar diep. Heftig. Een siddering door haar bekken. Haar vingers knepen in zijn been, haar gezicht begroef zich tegen zijn hals terwijl haar lichaam zich ontspande in een fluisterende, bevrijdende climax.

Langzaam trok hij zijn hand terug. Hij streelde haar dijen zacht, alsof hij haar wilde bedanken.

Ze bleef nog een paar minuten tegen hem aan liggen, haar hartslag langzaam kalmerend.

“Jij weet niet wat je met me doet,” fluisterde ze.

Hij keek haar aan. “Ik denk dat jij dat zelf heel goed weet.”

Ze lachten beiden zacht.

Op het einde van de avond, bij het afscheid buiten in de koele lucht, bleef ze even twijfelen.

Hij sloeg zijn armen om haar heen. Hun lichamen tegen elkaar.

En toen — een zachte kus. Niet op haar wang, niet op haar voorhoofd. Maar op haar lippen. Traag. Warm. Zinderend.

Ze voelde zich tintelen tot in haar vingertoppen.

“Mag ik je weer zien?” vroeg hij.

Ze knikte.

“Ik denk niet dat ik nog terug kan.”

“Kom, ik breng je naar huis, ik heb een auto gehuurd” zei hij vervolgens

In de auto, net voor haar appartement

Hij reed langzaam door de donkere straten, het zachte geluid van de motor klonk bijna als een fluistering tussen hen in. Ze hadden nauwelijks iets gezegd na die kus. Alles was al gezegd, in blikken, in aanrakingen, in haar fluisterende ademhaling tegen zijn hals.

“Hier moet je zijn, toch?” vroeg hij, terwijl hij afremde.

Ze knikte, maar wees dan op de volgende straat.

“Rij nog even door. Zet me een paar huizen verder af. Ik wil niet dat de buren iets denken.”

Hij parkeerde vlakbij, de motor draaide nog. Ze bleven even stil zitten. Alleen het zachte oranje licht van de straatlantaarn viel over hun gezichten.

Ze draaide zich naar hem toe.

“Ik had een heerlijke avond,” fluisterde ze.

Hij glimlachte. “Ik ook. En… je was prachtig.”

Ze boog zich naar hem toe en hun lippen vonden elkaar opnieuw. Geen voorzichtige kus dit keer, maar een die zich langzaam opbouwde — dieper, voller, met tongen die elkaar opzochten. Zijn hand gleed in haar haar, de hare over zijn borst. De spanning tussen hen steeg weer razendsnel, alsof hun lichamen het gesprek van eerder gewoon opnieuw oppakten.

Ze trok zich even terug, haar ogen glinsterden.

“Jij hebt mij daarnet doen trillen, weet je dat?”

Hij glimlachte, bijna ondeugend. “Je smaakte naar verlangen.”

Ze boog zich dichter naar hem toe, haar hand gleed over zijn dij, tot aan de harde vorm in zijn broek.

“Dan is het mijn beurt,” zei ze, haar stem zacht en zwoel. “Ik wil jou voelen. In mijn mond. Jou zien verliezen zoals jij mij liet.”

Hij slikte hoorbaar.

“Hier…?”

Ze knikte. “De straat is leeg. En ik wil dit. Nu.”

Voorzichtig, beheerst, opende ze zijn rits. Haar vingers gleden over zijn erectie, eerst over de stof, dan onder. Ze trok hem uit zijn boxer, hield hem even in haar hand.

Warm. Pulsend.

Ze keek omhoog, haar blik vol vuur.

“Ik heb hier zó naar verlangd.”

En toen boog ze zich voorover.

Haar lippen sloten zich langzaam om hem heen. Warm, vochtig, teder. Ze nam haar tijd. Geen haast, geen doel, behalve voelen. Zijn hand gleed in haar haar, zacht sturend, maar ze leidde. Ze streelde hem met haar tong, met haar lippen, haar hand tegelijk ritmisch bewegend onderaan. Haar ogen bleven af en toe omhoog kijken, contact zoekend.

Hij kreunde zacht, zijn hoofd achterover tegen de hoofdsteun.

“God, wat doe je met me…”

Ze trok zich even terug, haar lippen glanzend.

“Zeg het maar. Wil je dat ik doorga?”

Hij knikte haast wanhopig. “Alsjeblieft.”

Ze lachte zacht en nam hem weer in haar mond. Nu iets dieper. Ze voelde hoe zijn lichaam reageerde, hoe hij dichter bij zijn grens kwam. Zijn buikspieren spanden zich, zijn hand trilde licht.

Toen hij bijna kwam, trok ze zich terug, hield hem stevig vast en keek hem aan, haar ademhaling gejaagd.

“Ik wil dat je het voelt… dat jij ook verlangt.”

Zijn zaad spatte warm in haar hand, en ze hield zijn blik vast tot het laatste moment. Toen veegde ze haar vingers af aan een doekje uit het dashboardkastje en gaf hem een speelse kus op zijn wang.

“Ik ga. Voor ik het hier nog te gezellig maak.”

Hij ademde diep, bijna sprakeloos.

“Wanneer zie ik je terug?”

Ze glimlachte, opende het portier.

“Wanneer jij weer zo kijkt naar mij zoals net.”

Ze stapte uit, trok haar rokje recht, keek nog één keer over haar schouder.

En hij wist: dit was nog maar het begin.

Café – Derde Afspraak

Het was alsof hun lichamen het eerder wisten dan hun woorden. Toen hij haar zag binnenkomen, in die eenvoudige zwarte jurk die strak over haar heupen viel, voelde hij zijn hartslag versnellen. Ze lachte toen ze hem zag, legde haar hand kort op zijn schouder toen ze naast hem ging zitten — heel even, maar genoeg om hem te doen gloeien.

“Je straalt,” zei hij zacht.

“Jij ook,” antwoordde ze, met diezelfde warme ondeugd in haar ogen als die avond in de auto.

Ze bestelden een glas wijn, maar al bij het tweede nipje voelde ze het: een onrust, een verlangen, een onstilbare drang. Zijn knie raakte per ongeluk die van haar. Haar hand bleef iets te lang liggen toen ze zijn arm aanraakte. Hun blikken bleven steeds kort hangen, vol van de herinnering aan zijn vingers, haar mond.

Hij leunde iets dichter. “We kunnen hier blijven zitten… of ergens zijn waar ik je weer helemaal kan horen zuchten.”

Ze beet kort op haar lip. Haar ogen waren donker geworden, vochtig bijna.

“Ik wil naar huis,” zei ze toen. “Met jou.”

Hij keek verrast op. “Naar jouw huis?”

Ze knikte langzaam. “Mijn man is thuis. Maar…”

Ze keek hem strak aan. “We hebben daarover gepraat. Hij weet dat ik verlang. Dat hij me dat niet meer kan geven. Hij heeft gezegd dat… als ik iemand ontmoet, ik die mag meenemen. Binnen een grens. Discreet. Respectvol.”

Hij zweeg even.

“En jij wil dat?”

Ze knikte. “Ik wil jou. Nu. En ik wil geen auto meer. Geen halfduister hoekje. Ik wil een bed. Mijn bed.”

Ze stonden tegelijk op, hun drankjes amper aangeraakt. Buiten sloeg de avondlucht tegen hun huid, maar het voelde alsof hun lichamen al in vuur stonden. Hij hield haar hand vast terwijl ze samen naar haar appartement wandelden, de nacht ingedoken als twee dieven van verlangen.

In het appartement

Ze opende de deur met haar sleutel. De gang rook naar verse thee en een vleugje oud hout. Ze trok haar jas uit, keerde zich naar hem en glimlachte met een mengeling van opwinding en spanning.

“Ik zal hem even waarschuwen dat we niet alleen zijn.”

Ze liep voor hem uit naar de woonkamer. Daar zat een magere, grijze man in een oude fauteuil, een dekentje over zijn benen. Hij keek op van een boek, zijn ogen helder, rustend op de jonge man achter zijn vrouw.

“Hé,” zei hij, met een zachte, bijna vaderlijke toon.

“Goedenavond,” antwoordde de jongen beleefd.

De man knikte. “Jij bent dus degene die haar laat lachen de laatste tijd?”

Ze lachte nerveus. “We… we hebben een klik.”

De man keek haar even aan. Er zat geen verwijt in zijn blik. Alleen iets van melancholie. En toestemming.

“Zorg goed voor haar,” zei hij dan, kalm. “Ze is nog veel te levend om te verdorren bij iemand zoals ik.”

De jongen knikte. “Dat beloof ik.”

Zij nam zijn hand en trok hem zonder nog een woord de trap op. Haar vingers trilden licht, maar haar stappen waren vast. Ze deed de slaapkamerdeur achter hen dicht, draaide de sleutel in het slot. Ze leunde met haar rug tegen de deur, keek hem aan.

“Geen woorden meer,” fluisterde ze.

Boven – in haar kamer

Hij liep langzaam naar haar toe. Zijn handen vonden haar heupen, streelden de ronding van haar taille terwijl zijn mond de hare zocht. De kus was diep, gulzig, een samensmelting van al het opgekropte verlangen. Ze kreunde zacht toen hij haar tegen de deur drukte, zijn hand haar dij opduwde.

Ze liet haar hoofd achterover vallen toen zijn lippen haar hals begonnen te verkennen. Hij duwde de bandjes van haar jurk opzij, liet ze afglijden over haar schouders. Ze had niets daaronder. Haar borsten kwamen vrij, haar tepels al gespannen, verlangend.

Hij boog zich voorover, nam een tepel in zijn mond, likte er zacht omheen, kneep zacht in de andere borst. Ze trok zijn trui omhoog, kuste zijn buik, zijn borst, zijn hals. Toen ze haar jurk liet zakken, stond ze daar enkel nog in een kleine kanten slip.

“Je bent zó mooi,” fluisterde hij, zijn handen glijdend over haar flanken, haar rug, haar billen.

Ze keek hem aan, haar ogen donker en zacht. “Maak me helemaal de jouwe vannacht.”

Hij tilde haar op, droeg haar naar het bed. Ze ging liggen en trok hem boven op haar, hun lichamen tegen elkaar. Zijn hand gleed langs haar buik naar haar slip. Ze was drijfnat. Hij streelde haar traag, cirkelde om haar clit, tot ze haar benen opende en haar adem versnelde.

Toen hij haar slip afdeed en zijn vingers naar binnen gleed, kronkelde ze onder hem. Haar heupen bewogen mee, haar handen gleden over zijn rug, zijn kont, trokken hem dichter.

Ze fluisterde haar verlangen tussen zijn lippen.

Hij maakte zijn broek los. Zijn erectie was hard, warm, klaar.

Ze trok hem boven zich.

“Ik wil je voelen. In me.”

Hij duwde langzaam in haar, centimeter voor centimeter, tot hij volledig in haar zat. Ze hapte naar adem, beet op zijn schouder.

Ze bewoog langzaam, duwde haar heupen op.

“God,” fluisterde ze. “Eindelijk weer écht leven.”

Ze vrijden langzaam, dan sneller, weer traag, in een golf van tederheid en passie, van ademhalingen die zich vervlochten en lichamen die elkaar omarmden, grepen, beminden.

Haar orgasme kwam zacht, als een warme vloedgolf. Zijn volgde kort daarna, diep in haar, terwijl hij haar gezicht tussen zijn handen hield en haar aankeek.

Nadien bleven ze liggen, zijn arm onder haar hoofd, haar hand op zijn borst.

Zij zuchtte.

“Ik dacht dat dit voor mij voorbij was,” fluisterde ze.

“Het is nog maar begonnen,” zei hij zacht.

Ze lagen nog na te hijgen, hun huiden klam van het zweet, hun ademhaling langzaam terugkerend. Hij lag op zijn rug, zijn ogen halfgesloten, een gelukzalige grijns op zijn gezicht.

Zij draaide zich naar hem toe, haar vingertoppen gleden over zijn borst. “Is dat alles wat je in huis hebt?” fluisterde ze met een grijns.

Zijn ogen schoten open. “Pardon?”

Ze boog zich over hem, haar borsten raakten zijn borst, haar mond was vlak bij zijn oor. “Ik hoop dat je nog niet klaar bent, jongen. Je hebt me op gang gebracht, en geloof me — ik ga niet stoppen bij één keer.”

Hij slikte. “Ik… sta open voor alles.”

Ze likte zacht langs zijn kaaklijn. “Alles? Dan gaan we spelen.”

Ze duwde hem op zijn rug en ging boven hem zitten. Haar handen namen zijn polsen vast, duwden ze boven zijn hoofd op het kussen. Haar borsten bungelden net boven zijn mond. “Niet aanraken. Alleen voelen.”

Ze bewoog haar heupen, gleed met haar natte schaamlippen over zijn half-stijve lid. “Zie je wat je met me doet?”

Hij knikte, ademde zwaar.

Ze liet haar mond zakken, likte over zijn tepels, zijn buik, tot ze opnieuw bij zijn kruis kwam. Haar tong werkte traag en kundig, tot hij keihard tegen haar lippen duwde. Ze nam hem diep in haar mond, zonder aarzeling, ritmisch en diep. Hij kreunde, zijn handen grepen het laken.

Toen ze hem losliet, keek ze hem aan met een vlam in haar ogen.

“Ik wil dat je me neemt van achteren. Maar eerst wil ik jou horen smeken.”

Hij hapte naar adem. Ze draaide zich om op handen en knieën, haar billen naar hem toe. “Kom. Laat zien dat je het kunt.”

Hij knielde achter haar, gleed met zijn handen over haar billen. “Mag ik?”

Ze draaide haar hoofd om. “Als je het vraagt zoals het hoort.”

Zijn stem trilde. “Alsjeblieft… laat me je nemen.”

Ze glimlachte. “Brave jongen.”

Hij duwde langzaam in haar, van achteren, voelde haar warmte hem volledig opslokken. Zij bewoog haar heupen ritmisch, begeleidde hem met fluisterende commando’s: “Harder. Langzamer. Dieper.” Tot ze met gesloten ogen kreunde, haar vingertoppen in het kussen geklauwd, haar lichaam trillend van haar tweede orgasme.

Maar ze was nog niet klaar.

Ze trok hem mee terug, duwde hem op het bed, ging boven op hem zitten en liet zich weer op hem zakken. Ze leidde zijn handen naar haar borsten, beet op haar lip.

“Heb je ooit een vrouw anaal genomen?”

Hij keek haar verrast aan. “Nee…”

Ze boog zich naar hem. “Wil je het leren?”

Hij knikte, ademloos.

Zij reikte naar haar nachtkastje, haalde een klein flesje glijmiddel tevoorschijn en gaf hem instructies: zacht, langzaam, met aandacht. Ze begeleidde hem, liet hem haar leren kennen op manieren die hij nooit had gekend.

Ze kreunde luid toen hij langzaam in haar gleed. “God… ja. Neem me. Laat je gaan.”

Het werd een nacht van ontdekken, van grenzen verschuiven. Ze nam hem mee in haar tempo, liet hem voelen hoe opwindend ervaring kan zijn — en hoe begeerlijk hij was in zijn overgave.

Uiteindelijk lagen ze tegen elkaar aan, uitgeput, hun lichamen verstrengeld.

Zij streelde zijn haar en fluisterde: “Je hebt veel te leren… en ik ben nog lang niet klaar met jou.”

Scène – Vertrouwde bezoekjes & de schok

Het was al de derde keer dat hij die maand in de streek moest zijn. Zoals altijd had hij haar kort geappt:

“Ben vanavond klaar tegen halfzeven. Ben je thuis?”

Haar antwoord kwam snel.

“Altijd. Je weet de weg.”

En inderdaad, hij wist de weg intussen blindelings. Haar man had hem bij eerdere bezoeken met een laconieke hoofdknik begroet, alsof hij een loodgieter was die periodiek langskwam. Geen woorden, geen vragen. Enkel een blik die zei: ik weet wat je komt doen — en ik laat het toe.

Zodra de voordeur achter hem dichtviel, stond ze al op hem te wachten. Een zachte glimlach, een loszittende blouse waar haar borsten vrij onder wiegden, een rokje dat net te kort was om per ongeluk te zijn.

“Honger?” vroeg ze, terwijl ze zijn jas aannam.

“Alleen naar jou,” fluisterde hij met een grijns.

Ze vlogen elkaar in de armen. Het was niet meer het schuchtere, verrassende begin van hun relatie, maar een ingespeelde chemie. Hun handen vonden moeiteloos elkaars favoriete plekken, hun monden gleden over bekende lijnen. Ze namen hun tijd, genoten van elkaars geur, ritme, intensiteit. Ze wist wat hij nodig had, en hij was gretig om haar lichaam opnieuw te verkennen, zoals hij dat elke keer deed — als een verslaving die nooit helemaal stilt.

Pas lang daarna lagen ze in bed, hij half op zijn zij tegen haar aan. Ze tekende met haar vinger patronen op zijn borst.

“Je was vandaag… rustiger,” fluisterde ze. “Alsof je wat terughoudt.”

Hij slikte even, keek naar het plafond. “Ik moet je iets zeggen.”

Ze verstijfde. Haar vinger stopte. “Wat dan?”

“Ik… heb sinds een paar weken een vriendin. Vaste relatie.”

Haar lichaam werd koud. Ze trok haar hand terug. “Dus… dit was de laatste keer?”

Hij draaide zich naar haar toe, nam haar hand vast. “Nee. Nee, dat is het net. Ik wil dit niet stoppen.”

Ze keek hem scherp aan. “Maar je hebt een vriendin.”

“Ik weet het. Maar dit… jij… dat is iets anders. Jij bent iets dat ik niet kwijt wil.”

Een paar seconden was het stil. Zij slikte, haar ogen glommen even. “Ik dacht… dat je zou verdwijnen zodra je een jong lichaam vond. Strakker, frisser.”

Hij lachte zacht. “Ze mag dan jonger zijn… maar jij bent vuur. Jij bént seks, ervaring, intensiteit. Jij hebt me gemaakt tot wie ik nu ben in bed. Ik wil haar niet verliezen — maar ik wil jou ook niet kwijt.”

Ze kneep zacht in zijn hand. “Zolang jij komt, zal ik open doen.”

Hij boog zich naar haar, kuste haar traag, diep.

Zij keek hem aan, een grijns om haar lippen. “Maar als je minder presteert… stuur ik je terug naar haar.”

Scène – Een nacht samen

Het was een uitzonderlijke week: hij moest twee dagen na elkaar bij dezelfde klant zijn.

“Wil je anders hier blijven slapen?” had ze gevraagd, bijna achteloos, maar haar blik had hem verraden. Er zat een hoop verlangen onder dat voorstel — en een sprankeltje hoop.

Hij had niet geaarzeld. “Graag.”

Haar man had al geslapen toen hij arriveerde. Ze begroette hem in haar nachtkleed — donkerrood zijde, net niet doorschijnend, net niet bedekkend.

“Kom,” zei ze zacht, terwijl ze hem de trap op leidde. “Ik wil dat je me vanavond langzaam uit elkaar haalt.”

De slaapkamer was warm, intiem, gedempt verlicht. Hij kleedde zich uit met haar ogen op zich gericht — hongerig, nieuwsgierig, bezitterig. Ze streelde over zijn borst, zijn buik, en toen hij haar nachtkleed losmaakte, kwam ze bloot onder hem tevoorschijn. Haar borsten waren zwaar, rijp, haar buik een tedere ronding van vrouwelijkheid. Hij was op slag hard.

“Niet meteen,” fluisterde ze. “Geen haast. Vannacht is van ons.”

Hij kuste haar langzaam, met open mond, hun tongen dansend. Zijn handen verkenden haar lichaam alsof hij het voor het eerst betrad, en toch met de vertrouwdheid van talloze ontmoetingen. Zij lag onder hem, haar benen licht gespreid, zich volledig gevend. Toen hij zijn vingers tussen haar dijen liet glijden, kreunde ze zacht. Ze was al vochtig, warm, gretig.

Hij draaide haar op haar zij, legde haar been over het zijne en liet zijn hand rustig glijden tussen haar schaamlippen, over haar clitoris, cirkelend, steeds intenser. Ze greep hem vast, haar ademhaling versnellend, tot haar hele lichaam zich spande in een lange, trillende climax.

“Wauw,” fluisterde ze, nagenietend tegen zijn borst. “Je weet echt wat je doet. Of heb ik je dat allemaal geleerd?”

Hij glimlachte. “Jij hebt me gevormd. Elke aanraking van jou zit nu in mijn lijf.”

Ze keek hem aan, haar ogen glanzend. “Weet je… je laat me dingen voelen die ik al jaren vergeten was. Niet alleen daar beneden. Hier.” Ze legde haar hand op haar hart.

Ze gingen verder. Zij nam de bovenhand, zette zich op hem, leidde hem traag in zich. Ze bewoog beheerst, sensueel, als een vrouw die haar lichaam kent. Ze kuste hem terwijl ze hem bereden, fluisterde hem haar diepste fantasieën toe — sommige teder, andere ruw. Hij ging in op alles.

Later, op handen en knieën, liet ze zich van achter nemen, fluisterend:

“Zachter nu. Ja… daar… nog iets dieper.”

Ze leidde hem, stuurde hem, tot ze hem toeliet haar ook anaal te nemen, iets wat ze lang niet meer gedaan had. Hij was verrast, voorzichtig, en zij begeleidde hem met haar ademhaling, haar kalmte, haar ervaring. Haar lichaam ontspande zich onder hem, en ze kreunde van plezier.

“Je bent de enige die dit nog mag,” zei ze hees.

Na de storm lagen ze stil, verstrengeld. Ze sliep met haar hoofd op zijn schouder. Hij aaide haar haren. De nacht was stil.

Hij keek naar haar gezicht. De rimpels, het leven dat erin gegrift stond, haar volle lippen die nu zacht geopend lagen. Ze was ouder, ja. Maar ook voller. Echter. Raker. En zonder twijfel de vrouw die hem de meeste passie had laten voelen.

Morgenochtend zou hij haar opnieuw moeten loslaten. Maar nu, deze nacht, was ze volledig van hem.

En hij… volledig van haar.

Ochtendscène

Het eerste ochtendlicht viel zacht op haar gordijnen toen hij zijn ogen opende. Ze lag al wakker, haar gezicht dicht bij het zijne.

“Hé,” fluisterde ze.

“Hé,” zei hij, zijn stem nog schor van slaap.

Ze keken elkaar een lange tijd aan, zonder woorden. Tot zij haar hand onder de dekens liet glijden, zijn erectie vond, en glimlachte.

“Je staat al op,” fluisterde ze speels. “Zal ik je nog een herinnering meegeven?”

Zonder op antwoord te wachten, schoof ze bovenop hem. Geen aarzeling deze keer, geen traag voorspel — ze gleed in één beweging over hem heen en begon te rijden met een gulzigheid die hem overviel. Haar haren vielen voor haar gezicht, haar borsten deinden ritmisch mee.

Ze nam hem stevig, haast ruw, zette haar handen op zijn borst en bewoog diep en snel.

Hij hield haar heupen vast, ondersteunde haar bewegingen, tot ze hijgend tot stilstand kwam — trillend bovenop hem.

“Nu jij,” zei ze.

Ze draaide zich op haar buik, keek over haar schouder en spreidde haar benen. “Neem me als afscheid.”

Hij liet zich boven haar zakken, duwde zich diep in haar natte warmte, en begon te stoten. Harder. Dieper. Ze duwde haar billen tegen hem aan, kreunde luid.

“Dieper, lieverd… ja… je maakt me gek.”

Zijn hand gleed tussen haar benen, vond haar clit opnieuw. Ze kronkelde onder hem, haar hele lichaam gespannen in genot.

Na haar tweede orgasme draaide ze zich nog een keer om.

“Kom in mijn mond,” fluisterde ze.

Hij knielde boven haar, zij op haar knieën voor hem. Haar lippen sloten zich om hem heen, traag en intens, haar tong cirkelde hem zoals alleen zij dat kon.

Toen hij kwam, keek ze hem recht aan. Ze slikte alles — rustig, waardig, alsof het een laatste eerbetoon was.

Daarna lag hij stil, uitgeput, haar hoofd tegen zijn buik.

“Ik moet gaan,” fluisterde hij uiteindelijk.

“Ik weet het.”

Ze stond op, kuste hem zacht op de mond. “Voor nu is het genoeg.”