Weekend In De Ardennen - 2

Een uur later zit iedereen gezellig aan de lange houten tafel. De geur van gegrild vlees en de warme gloed van kaarsen en de open haard creëren een intieme sfeer. Tegen alle verwachtingen in is de spanning van de aankomst weggeëbd. De wijn vloeit rijkelijk, het lachen klinkt steeds luider en zelfs Els en Sandra lijken te genieten, hun gezichten verzacht door de alcohol. Els praat geanimeerd met Kristof over de unieke architectuur van het vakantiehuis, Sandra is in gesprek met Leen. Aan de andere kant van de tafel fluisteren en lachen Annelies en David zachtjes, verzonken in hun pasgetrouwde bubbel.

Terwijl Sandra, zijn vrouw, en Leen lachen om een gedeelde anekdote van jaren geleden, staart Dirk over de tafel. Zijn blik is geconcentreerd op Leen. Hij hoort hun gelach, maar luistert niet. Zijn ogen dwalen af naar het lichte decolleté van haar blouse, en hij merkt op hoe het kaarslicht de welving van haar borsten accentueert. Een stiekeme, opwindende gedachte flitst door zijn hoofd: hij hoopt dat dit weekend, met zijn glazen muren en geheime hoekjes, meer te zien zal geven. Onder de tafel verstijft zijn lichaam, een onverwachte reactie op de fantasie.

Langzaam, heel langzaam, begint de wereld om hem heen te vervagen. Het geroezemoes van de anderen wordt een vage, lage brom. De felle lampen boven de eettafel lossen op. In gedachten ziet hij Leen aan de rand van het zwembad staan. Ze staat met haar rug naar hem toe. Het zachte, gedimde licht van de onderwaterlampen werpt een blauwachtige, iriserende gloed op de ruimte. De lucht is vochtig en warm, gevuld met de gedempte geur van chloor en iets bloemigs dat hij associeert met haar.

Hij ziet hoe ze haar jurk van haar schouders laat glijden. De stof zoeft geruisloos over haar huid en valt als een poel van donkere zijde op de stenen vloer. Ze draagt een donker, minimalistisch bikini-topje en een klein broekje. Zijn blik kleeft aan haar. Aan de welving van haar rug, de schaduw langs haar ruggengraat. Ze draait zich half om, alsof ze hem voelt kijken. Zijn ogen schieten omhoog, naar haar schouders, haar sleutelbeenderen, de zachte ronding van haar borsten die subtiel op en neer gaat met haar ademhaling. Ze glijdt het zwembad in. Het is geen plons, maar een trage, sensuele beweging. Het water sluit zich als vloeibare zijde om haar heupen, haar taille, haar schouders. Ze duwt zich af van de kant en dobbert op haar rug in het midden van het bad, haar ogen gesloten, volkomen overgegeven aan het water.

Zijn adem stokt in zijn keel. Een golf van hitte trekt door zijn lichaam, een zwaar, trekkend gevoel in zijn onderbuik. Hij moet naar haar toe. Alsof ze zijn gedachten kan lezen, opent ze haar ogen. Ze kijkt hem recht aan, dwars door de denkbeeldige afstand. Een ondeugende, bijna wetende glimlach speelt om haar lippen. "Kom je niet?" fluistert ze. Haar stem is nauwelijks hoorbaar, maar voor hem klinkt het meer dan luid genoeg. In zijn fantasie is er geen aarzeling. Hij rukt zijn poloshirt over zijn hoofd. Zijn broek valt op de grond, boven op haar jurk. Hij staat aan de rand, enkel nog in zijn strakke boxershort. Zijn hart bonst in zijn keel, een ritmische, zware slag die hij door zijn hele lichaam voelt.

Terwijl hij staat, vangt hij haar blik. Leen likt langzaam, bijna onbewust, over haar onderlip. Een simpele, verwoestende beweging. Hij duikt. Het water is een koele schok, een sensatie die hem onmiddellijk terugbrengt in zijn lijf. Hij komt vlak bij haar boven, de druppels vliegen van zijn haren. Ze lacht, verrast. "Dat was snel." "Je daagde me uit," antwoordt hij, zijn stem lager dan normaal.

Met een snelle, speelse beweging spat ze water in zijn gezicht. Dirk hapt naar adem. "Oh, dus zo gaan we het spelen?" Hij duikt opnieuw onder. Hij ziet de wazige contouren van haar lichaam onder water. Hij grijpt haar bij haar middel. Ze giert het uit, een geluid dat in zijn fantasie luid en volkomen vrij is, als ze boven water komen. Ze stoeien, een lachende, ademloze wirwar van armen en benen. Zijn handen glijden over de gladde, natte huid van haar rug. Hij voelt de spieren van haar lichaam zich aanspannen tegen het zijne. De speelsheid is elektrisch, geladen met een onuitgesproken spanning.

Dan stopt het spel. Ze drijven, dicht bij elkaar, buiten adem. De stoom van het warme water kringelt om hen heen. Ze kijkt hem aan, haar ogen donker, de speelsheid verdwenen. Er is alleen nog die intense, rauwe aantrekkingskracht. Zijn blik zakt naar haar lippen. Hij buigt zich voorover...

"Gaat het, schat?" De aanraking van Sandra's hand op zijn arm is als een elektrische schok. IJskoud. Dirk knippert met zijn ogen. De wereld komt met een klap terug. Het felle licht van de eetkamer, de kakofonie van stemmen, de scherpe geur van rode wijn. "Je bent er helemaal stil van," zegt Sandra, haar blik bezorgd. Dirk schraapt zijn keel. "Ja hoor," zegt hij, zijn stem schor. "Ik dacht gewoon even na." Hij werpt een snelle, heimelijke blik op Leen. Ze lacht luid om een grap van Kristof, zich volkomen onbewust van de zonde die zich zojuist, een meter van haar vandaan, in stilte heeft voltrokken. De spanning van de fantasie blijft als een koorts in zijn aderen hangen.

Net op dat moment, alsof de spanning van de tafel moet worden doorbroken, slaat Els – die nooit lang stil kan zitten – met haar handen op tafel. Het is een luid, beslissend gebaar dat de laatste restjes eetlust doet verdwijnen. "Mooi, mooi," roept ze, haar stem overstemt de anderen. "Dit huis is indrukwekkend. Het is goddelijk! Maar ik heb het nu wel gezien. Onze magen zijn gevuld, de wijn heeft ons moed gegeven. Wie gaat er mee de boel officieel inwijden?" Ze staat op en kijkt de kring rond, haar ogen glinsteren. "Ik ga voor de jacuzzi." Haar man, Pieter, knikt meteen. "Ik volg mijn vrouw." "Annelies! David!" roept Els, terwijl ze naar het pasgetrouwde stel wijst. "Jullie ook! Jullie eerste weekend als getrouwd stel, dat moet gevierd worden met bubbels in de bubbels!"

Annelies krijgt een blos op haar wangen. Ze kijkt even naar David en glimlacht dan ondeugend. Ze leunt naar hem toe en fluistert, net hoorbaar: "Oké, even bubbelen... en daarna samen ons bedje in." David grinnikt en werpt zijn vrouw een intieme blik toe. "Dat klinkt als een perfect plan," zegt hij. "Wij doen mee, Els." Terwijl Els, Pieter, Annelies en David lachend en met een fles Cava in de hand richting de wellness vertrekken, wordt de grote woonkamer plotseling stiller. Het voelt bijna als vanouds. Alleen Leen, Kristof, Dirk en Sandra zijn over.

"Dan ga ik gin en tonics maken," zegt Sandra, die de rol van barvrouw op zich neemt. "Perfect," zegt Kristof. Hij wijst met zijn kin naar de glimmende pooltafel. "Ik daag jullie uit. Wij," hij knikt naar Leen, "tegen jullie." Dirk knikt, zijn keel is droog. "Is goed," zegt hij, en hij probeert zijn stem nonchalant te houden.

Terwijl Sandra de ijsblokjes uit de design-koelkast haalt, krijt Kristof de keus. "Jij mag de break doen, Leen." Leen pakt de keu en buigt zich over het groene laken. Ze strekt zich voor de stoot, haar heupen naar achter geduwd. Ze draagt een jeans die zich strak om haar spant. Haar ronde, volle kont steekt naar achteren, recht in Dirks blikveld.

De wereld om hem heen verdwijnt weer. Het geluid van de ijsblokjes die Sandra in de glazen laat vallen, vervaagt. Kristofs gepraat lost op. Hij ziet alleen Leen, bevroren in die houding. In zijn fantasie staat hij vlak achter haar. Zo dichtbij dat hij de warmte van haar lichaam kan voelen. Zijn handen jeuken. Hij stelt zich voor hoe hij zijn handen op de ronding van haar heupen legt, precies op de plek waar haar jeans het strakst zit. Zijn vingers drukken zich in de zachte stof. Haar adem stokt. Hij voelt het. Ze stopt met de stoot, maar blijft voorovergebogen, een gevangene van zijn aanraking. Hij fantaseert dat hij dichterbij komt, zijn lichaam tegen haar rug aandrukt. Hij voelt de welving van haar billen tegen zijn onderbuik. Een golf van pure, onversneden lust schiet door hem heen. Hij wil zijn tanden in haar schouder zetten, haar geur inademen. In zijn droom buigt hij zijn hoofd naast het hare, zijn lippen vlak bij haar oor. Kristof en Sandra zijn slechts vage schimmen aan de rand van de kamer. "Wacht," fluistert hij in haar oor, "tot vanavond." Hij stelt zich voor dat ze huivert. Niet van angst, maar van opwinding. Ze leunt een fractie van een seconde achterover, tegen hem aan. Een stille bevestiging.

"KLAK!" Het harde geluid van de keu die de ballen raakt, scheurt hem uit zijn droom. Leen is opgestaan, de ballen rollen over de tafel. Ze kijkt triomfantelijk op. Dirk knippert, zijn hart bonzend in zijn keel, zijn ademhaling oppervlakkig. "Zo!" roept Leen, zich van niets bewust. "Dat is een goede start, dacht ik zo!"

"Jij bent, Dirk," zegt Kristof. Dirk pakt de keu, zijn vingers voelen dik. Hij buigt zich over de tafel. Hij stoot. De witte bal ketst totaal verkeerd af en mist de gekleurde bal op een haar. "Oef," lacht Kristof. "Een beetje te veel gevoel, Dirk?"

Dirk forceert een lach. "Zoiets ja. Ik moet er nog even inkomen."

"Je bent stil vanavond," merkt Sandra op, terwijl ze naast hem gaat zitten. Ze legt een hand op zijn knie. De aanraking voelt vreemd, brandend. "Alles goed?"

"Perfect," zegt hij. "Gewoon een beetje moe van de week."

Leen houdt haar keu vast en kijkt hem aan. Haar blik is niet langer alleen vrolijk, maar scherp en onderzoekend. Ze fronst lichtjes. "Echt? Want als je het niets vindt, moet je het zeggen, hoor." Ze maakt een breed gebaar naar de kamer, naar de houten balken en de pooltafel. "Ik weet dat dit... anders is. Ik was zo zenuwachtig voor wat jullie ervan zouden vinden."

Haar onzekerheid doorbreekt zijn roes. Hij ziet de Leen van vroeger, die altijd op zoek was naar goedkeuring. Maar de vrouw die voor hem staat, is ook degene die deze gedurfde, sensuele plek heeft uitgekozen. De drang om haar gerust te stellen is plotseling overweldigend, en het vermengt zich gevaarlijk met de lust uit zijn fantasie. "Nee, Leen. Ik meen het," zegt hij, en zijn stem klinkt nu schor om een heel andere reden. Hij zet een stap naar vóór, leunend op zijn eigen keu, waardoor de afstand tussen hen verkleint. "Het is niet 'anders', het is geweldig. Echt. Je hebt jezelf overtroffen." Hij houdt haar blik vast. Hij bedoelt het huis, maar zijn ogen zeggen iets anders. Ze zeggen dat zij geweldig is. Leen voelt de intensiteit. Er verschijnt een lichte blos op haar wangen en ze kijkt even weg, terug naar de ballen op tafel. "Dank je, Dirk. Dat is fijn om te horen."

Kristof, die een poging mist, moppert zacht en loopt om de tafel heen, zijn gedachten volledig bij de mislukte stoot en de hoek van de volgende bal. Hij is zo verdiept in het spel dat hij de onderhuidse elektriciteit tussen zijn vrouw en Dirk compleet mist. Sandra, op de bank, zucht diep en wisselt van houding. Haar blik is verveeld, de vermoeidheid en de alcohol hebben de scherpte van haar wantrouwen weggenomen. Ze is het spel beu en kijkt naar de klok.

Het spel sleept zich nog zeker een half uur voort. Het is een meditatief proces van stoten, missen en opnieuw positioneren. De stiltes tussen de klakken van de ballen door worden langer en betekenisvoller. Dirk benut elk moment van Kristofs intense concentratie om geniepig naar Leen te staren. Wanneer zij zich buigt over de tafel, observeert hij de lijn van haar rug en de manier waarop haar haar over haar schouder valt. De blikken die hij haar toewerpt zijn snel, hongerig, maar zo vluchtig dat Kristof, die alleen oog heeft voor het groene laken, niets merkt. Leen voelt ze echter; telkens wanneer ze haar keu neerlegt en zich opricht, zoekt haar blik Dirk, en wisselen ze een vluchtige, beladen blik uit. De woonkamer is veranderd in een bubbel van onuitgesproken verlangen.

Dan, net wanneer Kristof de beslissende bal wil stoten, zwaait de deur naar de gang open, alsof het een teken is. Een golf van koude nachtlucht, vermengd met de geur van chloor en cava, rolt de woonkamer binnen. Els, Pieter, Annelies en David strompelen lachend naar binnen, hun huid rood en rozig van de hitte, de stoom nog opstijgend uit hun dikke, witte badjassen. "Zo-heee!" buldert Els, terwijl ze haar ceintuur strakker trekt. "Jullie weten niet wat jullie gemist hebben! Wauw!"

"En de champagne is op," grinnikt Pieter, die de lege fles Cava als een trofee omhooghoudt. Annelies giechelt en leunt tegen David aan, die zijn arm stevig om haar taille heeft. Haar haar is nat en plakt in slierten tegen haar hals. "Het was perfect," zucht ze. "Zo romantisch."

"Jullie nog steeds aan het poolen?" vraagt Els, terwijl ze een blik op de tafel werpt. "Wat saai! Wij hebben de wereldproblemen al opgelost en een nieuw huwelijk ingezegend."

"We nemen het spel serieus, Els," antwoordt Kristof droog. "In tegenstelling tot jullie amateurs."

"Nou, deze amateur gaat slapen," zegt David, en hij trekt Annelies dichterbij. "Lange dag gehad. We zien jullie morgen." Dat is het signaal. Het feestje breekt op. De koppels wensen elkaar welterusten.

"Wij gaan naar nummer twee," zegt Kristof. Hij pakt Leens hand. Hun vingers strengelen in elkaar.

Leen glimlacht naar Dirk en Sandra. "Slaap lekker." "En wij naar nummer drie," zegt Sandra opgewekt, terwijl ze haar arm door die van Dirk haakt en hem meetrekt. "Lekker naast de buren!" Dirk knikt alleen maar, zijn maag draait zich om. Het woord ‘buren’ valt als een steen. Terwijl ze het verlichte pad oplopen, dwingt de koude lucht hem om helder na te denken, maar het maakt de realiteit alleen maar scherper. Hij loopt vlak achter Leen en Kristof. Hij kijkt naar haar silhouet in het donker, de manier waarop haar heupen bewegen terwijl ze loopt.

Ze stoppen. Deur nummer twee. Deur nummer drie. Vlak naast elkaar, slechts gescheiden door een dunne muur. Kristof opent de deur van nummer twee. Leen stapt naar binnen en werpt nog een laatste blik over haar schouder. Hun ogen ontmoeten elkaar kort in het duister. Dan sluit de deur. "Wat een dag," zucht Sandra, terwijl ze de deur van nummer drie opent en de warme lucht van hun eigen kamer hen verwelkomt. Dirk stapt mechanisch naar binnen. Hij hoort Sandra de badkamer in gaan, het geluid van de rits van haar tas. Maar hij is doof voor alles, behalve voor de muur. Hij loopt naar de wand achter het grote bed. De wand die hen scheidt. Hij legt zijn handpalm ertegenaan. Het hout is koel en glad. Eén meter. Minder nog. Een dunne muur scheidt zijn bed van het hare. Hij zal haar ademhaling waarschijnlijk niet kunnen horen. Maar hij zal het zich inbeelden. Elke zucht, elke lach, elke beweging op het bed naast de zijne... zijn geest zal het creëren, het versterken. Hij zal wakker liggen, luisterend naar de stilte, wetende dat zij daar is. Eén meter van hem vandaan. Dirk slikt. De nacht is nog maar net begonnen.

Even later ligt Sandra in bed en slaapt ze. Ze snurkt lichtjes. Haar snelle, ritmische ademhaling vult de stilte, een vertrouwd, maar irritant geluid voor Dirk. Ze slaapt altijd snel, zeker na twee glazen gin-tonic. Dirk ligt op zijn rug, zijn ogen wijd open, starend naar het onzichtbare plafond. Hij is pijnlijk, ondraaglijk wakker. Zijn hele lichaam voelt als een gespannen veer. Naast hem ligt de warmte van zijn vrouw, een vertrouwde, comfortabele aanwezigheid die hem vanavond plotseling irriteert. Zijn zintuigen zijn niet op haar gericht. Ze zijn volledig gefocust op de muur rechts van hem.

Hij luistert. Eerst is er niets. Alleen de diepe stilte van het bos buiten en het zachte gesnurk van Sandra. Hij hoort de eigen hartslag in zijn oren. Bonk... bonk... bonk... Hij draait zich op zijn zij, weg van Sandra. Hij houdt zijn adem in. En dan hoort hij het. Het is geen geluid. Het is een vibratie. Een doffe bonk. Zijn hart struikelt. Hij bevriest. Hij luistert zo intens dat zijn oren tuiten. Was het het huis? Een tak tegen de container? Een zacht, diep gemompel. Onmiskenbaar de stem van Kristof. Gevolgd door een lichter, helder geluid. Een onderdrukte lach. Leen. Dirks maag keert zich om, een koud, zwaar gevoel. Ze zijn wakker.

Hij sluit zijn ogen. De beelden van de pooltafel, van haar, vullen zijn geest. Dan... opnieuw een bonk. Dit keer harder. Het hoofdeinde van hun bed, realiseert hij zich. Het moet het hoofdeinde van hun bed zijn dat tegen de muur stoot. Dirk klemt zijn tanden op elkaar. En dan begint het. Een ritme. Zacht, eerst. Bonk... pauze... bonk... Een gestaag, wiegend ritme. Het geluid van hout tegen hout, gedempt door matrassen en kussens, maar onmiskenbaar. Het dringt door de muur, door zijn kussen, rechtstreeks zijn schedel in.

Het ritme van twee lichamen die samenkomen. Dirk knijpt zijn ogen zo hard dicht dat hij sterretjes ziet. Zijn ademhaling is oppervlakkig. Hij kan niet bewegen. Het ritme wordt sneller. Constanter. Bonk-bonk-bonk-bonk... Dirk voelt een golf van hitte door zijn eigen lichaam spoelen. Een afschuwelijke, opwindende mix van jaloezie en rauwe lust. Hij haat Kristof. Hij haat zichzelf. En hij begeert Leen zo intens dat het pijn doet. En dan hoort hij haar. Het is geen lach meer. Het is een zucht. Een lange, trillende zucht die overgaat in een zachte, lage kreun. "O, ja..." Het is net alsof ze het recht in zijn oor zegt.

Het ritme versnelt tot een razernij. De geluiden zijn niet langer zacht; ze zijn wanhopig. Het bed kraakt nu, een hoog, klagelijk geluid dat samengaat met de doffe dreun tegen de muur. Hij hoort Kristofs diepe, grommende ademhaling. En dan, boven alles uit, Leen. Een scherpe, plotselinge ademhaling. Een sissend geluid, en dan een langgerekte, gedempte kreun die geen einde lijkt te nemen. De beweging stopt abrupt. De stilte die volgt is oorverdovend, zwaar.

Dirk ligt onbeweeglijk, zijn spieren verkrampt. Hij kan de geur van hun zweet bijna ruiken door de muur heen. Hij hoort een laatste, harde bonk tegen het hoofdeinde, alsof iemand zich zwaar laat terugvallen op het kussen. Een paar seconden stilte. Dan, zo helder en dichtbij dat hij opschrikt, hoort hij haar stem. Het is geen kreun meer, maar een intiem, tevreden gefluister. "Wow," fluistert ze. "Dat was..." Er volgt een zachte, slaperige lach. Diezelfde lach als aan de pooltafel. Dat is de genadeklap. Dirk draait zich langzaam en voorzichtig om op zijn rug, weg van de muur. Hij voelt zich leeg en tegelijkertijd vol walging. Hij staart naar het plafond, zijn oren tuiten nog steeds.

Sandra zucht in haar slaap en draait zich om, ze legt haar arm over zijn borst. Dirk verstijft. Hij voelt zich gevangen. Opgesloten in een glazen doos, met een papieren muur, gedwongen getuige van alles wat hij niet kan hebben. De nacht is nog lang niet voorbij. De stilte in de container ernaast is nu absoluut. Het is voorbij. Ze slapen. Dirk ligt nog steeds op zijn rug. Hij probeert zijn ademhaling te beheersen, de beelden en geluiden uit zijn hoofd te bannen. Maar het is tevergeefs. De dunne muur heeft niet alleen geluid doorgelaten; het heeft een gif geïnjecteerd.

Minuten worden een uur. Een uur wordt een hele nacht. De vallei buiten het glazen raam begint langzaam te veranderen van diepzwart naar een vaag, mistig grijs. Uitputting begint eindelijk te winnen van de adrenaline, de jaloezie en de lust. Zijn gedachten worden trager, de randen van zijn woede en verlangen worden zacht. Zijn ogen vallen dicht. Hij glijdt niet in slaap, hij valt. En een droom staat onmiddellijk klaar om hem op te vangen. Hij ligt op zijn zij, op de rand van bewustzijn. Hij voelt zich veilig, omhuld. Er is geen muur. Er is geen Sandra. Hij voelt een arm om zijn middel glijden. Een arm die niet zwaar en bezitterig aanvoelt, maar licht en zoekend. De vingers zijn slank en strelen zachtjes over zijn buik, een plagerig, elektrisch spoor achterlatend.

Hij hoeft zich niet om te draaien om te weten wie het is. Hij ruikt het. Niet het vertrouwde wasmiddel van Sandra, maar iets bloemigs en kruidigs. De geur van het zwembad. De geur van haar. Leen. Ze ademt uit in zijn nek. Een warme, vochtige ademtocht die een rilling langs zijn ruggengraat stuurt. Hij huivert. "Koud?" fluistert haar stem in zijn oor, dezelfde stem die hij door de muur hoorde, maar nu helder en alleen voor hem. Hij schudt zijn hoofd, een woordeloos 'nee'.

Ze schuift dichterbij. Ze drukt zich tegen hem aan. Het is niet de passieve, slaperige omhelzing van zijn vrouw. Dit is een actieve, bewuste beweging. Hij voelt haar borsten tegen zijn rug. Ze zijn voller. Steviger. Ze drukken zich met een zachte, maar vastberaden druk tegen hem aan, precies op de plek waar zijn schouderbladen samenkomen. Het is geen toeval; het is een uitnodiging. Haar tepels zijn hard en prikken door de dunne stof van haar nachtkleding – of misschien draagt ze niets. Zijn hele lichaam reageert. Het bloed stroomt naar zijn liezen, zwaar en pijnlijk. "Je bent wakker," fluistert ze, haar lippen strijken nu langs zijn oorlel. Het is geen vraag, het is een constatering. Haar hand, die op zijn buik rustte, glijdt lager. Langzaam, zonder aarzeling, volgt ze de lijn van zijn boxershort omlaag. Ze pauzeert, haar vingertoppen rusten op de rand van de stof, een brandend brandmerk op zijn huid.

Dirk kreunt zachtjes in zijn slaap, een geluid dat verloren gaat in de kussens. Hij wil zich omdraaien. Hij wil haar gezicht zien, haar proeven. Hij wil de droom echt maken.Net als hij de kracht verzamelt om te bewegen, klemt haar hand zich vast...

...en het snerpende geluid van het wekkeralarm op Sandra's telefoon snijdt door de droom heen. Dirk schiet wakker met een gewelddadige schok, zijn hart bonst in zijn keel. Zijn lichaam is klam van het zweet. De kamer is gevuld met het kille, heldere licht van de ochtend. Sandra gromt en slaat op haar telefoon, het alarm tot stilte dwingend.

Hij ligt op zijn rug en staart naar het plafond. De droom is weg, maar het gevoel blijft. De fantoompijn van haar aanraking. De brandende herinnering aan haar borsten tegen zijn rug. En de wetenschap dat zij, één meter verderop, nu ook wakker wordt.

- - -

Meer weten over dit verhaal? Abonneer je dan op de nieuwsbrief door mij een mail te sturen. Mijn emailadres vind je op mijn profielpagina.