Moord In De Stripclub - 6

Zondagochtend, 6 uur, mijn telefoon begon te rinkelen. Wie wil er in hemelsnaam dat ik zo vroeg opsta, de club was dicht en ik wilde lekker uitslapen met Julia. Eerst wilde ik het negeren, maar het ding bleef maar rinkelen en na een duwtje van Julia besloot ik op te nemen. Toen hoorde ik een geagiteerde stem.

"Hallo, George?"

"Ja, met George, wie had je verwacht dat mijn telefoon op zou nemen? zei ik nog steeds erg geïrriteerd.

"Hoi George, Seiko."

"Oh sorry Seiko, wat wil je zo vroeg in de ochtend van me, heb je ontdekt wie Rose heeft vermoord en kon je niet langer wachten om het me te vertellen?"

"Ik vrees dat ik erg verontrustend nieuws voor je heb George en we moeten je zo snel mogelijk in de club zien."

"Waarvoor dan ook, de plek is afgesloten en verzegeld door jullie dienst, je hebt geen sleutel nodig om binnen te komen, je hoeft alleen de verzegeling te verbreken."

"Er is weer een moord gepleegd!" Riep ze in de telefoon, nu was ik helemaal wakker.

"Wat! Waar?"

"Bij de club, we werden vanochtend om 5 uur gebeld door iemand die ons vertelde dat hij iets vreemds zag bij de club en toen we aankwamen vonden we het lichaam van Kelly vastgebonden aan de voordeur."

"Kelly, wie is Kelly?"

"Oh natuurlijk, dat weet jij nog niet, jij kent Kelly als Ilsa of Dita Van Gall."

"Je bedoelt die vrouw die een oogje op Rose had?"

"Ja, die vrouw, we zijn achter haar echte naam gekomen door onderzoek naar de alias Dita Van Gall die ze gebruikte, het was de naam van haar oma en we hebben haar opgespoord."

"Wow, wow, je bedoelt dat je een vrouw hebt opgespoord met de naam Dita Van Gall die de grootmoeder was van degene die wij Ilsa noemen en die de naam Dita als alias gebruikt?"

"Ja, ik heb de echte Dita gisteren ontmoet in het verzorgingstehuis waar ze verblijft."

"En heeft ze je toen over haar kleindochter verteld?"

"Nee, het arme ding is volledig dement, maar één van de verpleegsters vertelde ons over een kleindochter die haar regelmatig bezoekt en Kelly Fairfield heet, en op basis van de beschrijving die de meisjes en Joe ons gaven vermoeden we dat het die Kelly Fairfield is die dood werd gevonden vastgebonden aan de voordeur van jouw club. We kregen het telefoontje om 5 uur vanmorgen van iemand die in de buurt ging werken. Hij was erg overstuur omdat het allemaal nogal erg leek op de manier waarop we Rose vonden."

"Ik kan me voorstellen dat je van streek raakt als je zoiets ziet op weg naar je werk, misschien zelfs op een lege maag. Oké, ik ben er over een half uur, ik moet me klaarmaken."

"Mag ik je adviseren om niet te ontbijten?"

"Waarom?"

"Het kan eruit komen als je ziet wat ik nu zie."

"Zo erg?"

"Erger."

"Erger dan Rose?"

"Dat laat ik aan de experts over."

"Oké, ik ben er over 15 minuten dan."

George vertelde Julia dat er nog een moord was gepleegd en dat het waarschijnlijk de vrouw was die een affaire met Rose zou hebben gehad. Toen hij ter plaatse kwam, was Seiko alleen, Jeff Baines was niet in de buurt en hij vroeg zich af of de oude zak problemen had om uit bed te komen en liever de jongeren al het vuile werk liet opknappen. Het werd meteen duidelijk dat Seiko niet had overdreven en George was dankbaar voor haar advies over het ontbijt. Het was inderdaad erger.

Ilsa, Dita, of Kelly hoe ze ook mag heten, stond, net als Roos helemaal naakt, in volledige spreidstand voor de voordeur. Om dat te kunnen doen had degene die dit gedaan had grote spijkers in de deur geslagen om er touwen aan vast te maken. Haar mond was gevuld met een enorme dildo. Op haar voorhoofd was het woord "hoer" gebrand, vergelijkbaar met wat ze in de middeleeuwen deden met vrouwen van lichte zeden.

De rest van haar lichaam was een bloederige puinhoop, waarbij één ding echt opviel en dat was het woord "Lesbo" dat met een mes in haar buik was gekerfd, op precies dezelfde manier als Rose was gemerkt. Haar tieten waren afzonderlijk vastgebonden en haar tepels waren er afgesneden. Ook bij haar was een grote champagnefles helemaal in haar kut geramd. Er waren messneden langs de binnenkant van haar armen en dijen.

Net als bij Rose lag er een grote plas bloed onder haar. George moest zich omdraaien. Hij twijfelde er geen seconde aan dat beide moorden met elkaar te maken hadden, en Seiko ook niet. Er waren sterke vermoedens dat Rose en deze Kelly geliefden waren en er iemand rondliep die dat niet leuk vond. Seiko nam George apart om hem op de hoogte te brengen, zodat hij misschien beter kon begrijpen wat er aan de hand was, of in ieder geval wat Seiko dacht dat er aan de hand was.

"Zou je het erg vinden als ik je als klankbord gebruik George, ik vrees dat Jeff zijn aanwezigheid niet direct nodig vond op een zondagochtend."

"Helemaal niet, ik begrijp heel goed dat je de mening van iemand anders wilt, en wie kan dat beter dan één van de belanghebbenden die hier mogelijks veel mee te verliezen heeft?"

"Ja, dat heb je George, maar ik heb ook een ouder iemand nodig die me kan helpen met alle informatie die ik tot nu toe heb. Ik heb je verteld hoe we achter de echte naam kwamen van deze mysterieuze vrouw die Rose regelmatig bezocht. We ontdekten ook dat wanneer ze haar grootmoeder bezocht, ze soms vergezeld werd door een man, wiens beschrijving overeenkomt met de beschrijving die Joe ons gaf van haar vermoedelijke partner met wie ze de club soms bezocht.

Het probleem is dat niemand de naam van die man lijkt te weten, dus het zal moeilijk worden om hem te vinden. We weten dat er op een avond ruzie was tussen hem en Kelly, volgens Joe heeft hij haar zelfs geslagen, dus onze gok is dat hij jaloers is en niet kan accepteren dat zijn vrouw een affaire heeft, had, met een andere vrouw."

"Ja, de woorden die in het gezicht en lichaam van deze Kelly en ook onze arme Rose zijn gebrand en gekerfd, maken dat duidelijk."

"Inderdaad, iedereen beschrijft hem als Italiaan. Italiaanse mannen zijn misschien geweldige minnaars, maar ze hebben ook wel eens de neiging om nogal bezitterig en agressief te zijn."

"Ik zou dat niet beperken tot Italiaanse mannen, ik zou eerder zeggen, mannen in het algemeen, vooral machomannen."

"Ja, daar heb je misschien wel gelijk in, het is niet omdat hij er Italiaans uitziet en sommigen dachten hem Italiaans te horen spreken dat hij ook echt Italiaans is."

"Ik zou dat idee niet te snel weggooien, je weet dat als het eruitziet als een hond en blaft als een hond, het hoogstwaarschijnlijk wel een hond is."

"OK laten we aannemen dat de man Italiaans is, we hebben geen naam en we hebben geen idee waar hij is of woont."

"Wacht even, heb je de opnames van de camera's op de parkeerplaats gecontroleerd, misschien staat hij erop, dan heb je misschien een beeld van hoe hij eruit ziet."

"We hebben de beelden van de nacht dat Rose werd vermoord doorgenomen, maar we hebben niet gekeken naar wat er vannacht is opgenomen en er is toch een camera gericht op de voordeur?"

"Hopelijk heeft niemand de recorder uitgezet na de eerste moord."

"O, mijn God laten we hopen van niet, kunnen we gaan kijken?"

We hadden geluk, de recorder was blijven opnemen en omdat het ding een vrij grote harde schijf heeft was alles beschikbaar. We konden getuige zijn van de complete moord op Kelly, helaas was het gezicht van de moordenaar nooit te zien. Hij of zij droeg een capuchon en een gezichtsmasker en leek precies te weten waar de camera was en hoe te voorkomen dat hij gefilmd werd, precies hetzelfde als tijdens de eerste moord.

Seiko nam een kopie de beelden mee om ze te laten controleren in het politielab. Ze hadden software waarmee ze een aantal kenmerken van de dader konden bepalen, zoals lengte en gewicht en ze konden de beelden opblazen om te zoeken naar specifieke markeringen op die delen van zijn lichaam die zichtbaar waren.

Op basis van de verwondingen die Kelly had opgelopen was er weinig twijfel dat beide moorden door dezelfde persoon waren gepleegd, wat waarschijnlijk bevestigd zou worden na het onderzoek in het lab. Seiko zegt tegen George dat ze alle mensen nog een keer moet zien om te controleren of ze een alibi hebben. Ze zal ze zelf wel uitnodigen, maar begon eerst ze met George zelf.

"Dus George waar was je gisteravond?"

"Ik was bij Julia, dat was ik nog steeds toen je me zo ruw wakker maakte."

"Oké, laat me Julia bellen om het te bevestigen."

"Waarom geloof je me niet?"

"Jawel, maar ik moet de procedures volgen - en als ik haar bel en ze bevestigt, is zij ook tegelijkertijd van de lijst met verdachten af."

Seiko belde Julia's mobiel die meteen werd opgenomen.

"Hallo Julia, Seiko."

"Ja hallo miss Seiko, is George daar bij jou?"

"Ja, dat is hij en ik zou graag willen weten of hij gisteravond bij jou was?"

"Natuurlijk was hij dat, klopt het dat er deze nacht nog een moord is gepleegd?"

"Ik ben bang van wel ja, enik moet weten of George bij jou was vannacht tussen middernacht en 5 uur?"

"Ja, dat was hij en jij hebt ons om 6 uur wakker gemaakt, weet je nog?"

"Ja, het spijt me, maar het was belangrijk dat George daar bij jou was."

"Oké, ik begrijp het, is er nog iets anders waarmee ik je mee kan helpen?"

"Nee, Julia, ik had alleen bevestiging nodig over waar George deze nacht was."

"Wanneer mag hij terug naar huis komen?"

"Omdat hij de eigenaar van de club is, kan het nog een paar uur duren voordat we hem kunnen laten gaan, waarom heb je hem nodig?"

"Met al die moorden voel ik me niet erg veilig als ik alleen ben."

"Ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken Julia, voor zover we weten zijn jij en George niet het doelwit van de moordenaar."

"Dus je weet wie deze moorden heeft gepleegd?"

"Nee, ik vrees dat het nog veel graafwerk en praten met mensen zal kosten om een idee te krijgen wie er achter deze gruwelijke misdaden zit."

"Als het zo lang gaat duren, kun je George dan alsjeblieft vertellen dat ik bij mijn familie ben, dan voel ik me een stuk veiliger. Vraag hem me te bellen als hij weer thuis is."

"OK Julia dat zal ik doen, en wees gerust we sturen hem zo snel mogelijk terug naar jou."

"Dank je, Seiko."

Uiteindelijk werd George ongeveer een uur na het telefoontje vrijgelaten, kort na de aankomst van Jeff Baines. Seiko en Jeff hadden hun handen vol aan deze tweede moord, ze hoopte dat ze het onderzoek niet van haar zouden afnemen, omdat het er nu op leek dat ze misschien met een seriemoordenaar te maken hadden, en haar superieuren zouden kunnen denken dat het te ingewikkeld was voor haar eerste moordonderzoek.

Ze had Jeff verteld over haar bezoek aan het bejaardentehuis de dag ervoor en haar plannen om Kelly die ochtend te bezoeken nadat ze een naam had gekregen van de verpleegster in het bejaardentehuis en een adres had gevonden in het systeem. Hun eerste prioriteit was nu om erheen te gaan en hopelijk Kelly's partner op te pakken voor ondervraging en uit te zoeken of hij iets met de moorden te maken had.

Toen ze bij het adres aankwamen, zagen ze een grote Mercedes op de oprit staan, dus ze vermoedden dat er iemand thuis zou zijn, en toen ze aanbelden, deed een man open. Hij zag er inderdaad Italiaans uit, zoals hij was beschreven door de getuigen die ze tot nu toe hadden ondervraagd.

"Goedendag meneer, rechercheurs Tashima en Baines, we willen graag dat u ons vergezelt naar het politiebureau."

"Is er iets met mijn vrouw gebeurd?" Wilde de man meteen weten.

"Waarom denkt u dat er iets met uw vrouw is gebeurd meneer...

"Davide, Davide, Van Luca."

"Meneer Van Luca, waarom denkt u dat er iets met uw vrouw is gebeurd?"

"Dat kreng is gisteravond niet thuisgekomen en als de politie de volgende ochtend aan mijn deur komt, denk ik dat ze weer één van haar walgelijke lesbische spelletjes heeft gespeeld of een ongeluk heeft gehad na weer te veel te hebben gedronken. Is ze weer in die club geweest en heeft ze een scène gemaakt over die Rose waar ze zo verliefd op is, dat u haar in de gevangenis moest zetten?"

"Ik vrees dat het veel erger is meneer Van Luca, we hebben uw vrouw dood aangetroffen."

"Dood wat bedoelt u met dood? Heeft ze een ongeval gehad?"

"Nee, ik vrees dat we uw vrouw vermoord hebben gevonden."

"Wat... vermoord?"

"Ja."

"Waar? Hoe? Wie heeft haar dan vermoord?"

"Daarom willen we graag dat u met ons vergezeld naar het politiebureau."

"U denkt toch niet dat ik de teef heb vermoord?

"Dat is iets wat we graag willen uitzoeken meneer Van Luca, dus als u alstublieft met ons mee kunt komen, zouden we dat op prijs stellen. We kunnen u alle details geven als we op het bureau zijn."

"Heb ik een advocaat nodig?"

"Waarom heeft u iets te verbergen?"

"Ik heb niets te verbergen."

"Dan heeft u ook geen advocaat nodig."

"Ik wil mijn advocaat toch wel even bellen voor het geval ik hem wel nodig heb."

"Dat kunt u op het bureau doen."

"Oké."

Omdat Tashima en Baines de man niet bang wilden maken deden ze hem geen handboeien om, hij was wel een verdachte, maar er was tot nu toe nog niets bewezen dat hij iets met de moorden te maken had. Hij kwam vrijwillig mee, maar was erg nerveus en radeloos. Op het bureau aangekomen zetten ze hem in een verhoorkamer.

"Kunnen we u iets te drinken aanbieden meneer Van Luca?"

"Nee, het gaat prima, vertel me alleen waar mijn vrouw is en wanneer ik haar kan zien."

"We hebben het lichaam van uw vrouw gevonden in de club waar u beiden regelmatig komt."

"Ik wist het, ik wist dat het iets te maken had met die duivelse club, heeft die bastaard aan de deur haar vermoord?"

"Bedoelt u Joe, de buitensmijter?"

"Ja, die klootzak die me bijna aanviel toen ik tegen mijn vrouw zei dat ik niet meer wilde dat ze daarheen ging."

"Volgens onze bevindingen heft u, uw vrouw op een nogal hardhandige manier verteld dat ze daar niet meer heen mocht gaan en hebt u haar zelfs een klap gegeven."

"Ik heb haar misschien een kleine klapje op haar kont gegeven, je weet dat dit heel gebruikelijk is voor Italiaanse mannen om dat te doen bij hun vrouwen."

"Er werd ons verteld dat het een harde klap was en waarschijnlijk aan het geluid te horen niet tegen haar kont, maar tegen haar gezicht."

"Misschien heb ik me een beetje laten meeslepen, maar dat betekent niet dat ik haar zou vermoorden."

"Nee, maar om te beginnen kunt u ons vertellen waar u vannacht was, tussen middernacht en 04.00 uur."

"Thuis, ik was thuis."

Na een korte klop werd de deur van de verhoorkamer geopend en iemand overhandigde een map aan Jeff die vlak naast de deur stond en Seiko het verhoor had laten afnemen. Hij opende het, bekeek het en gaf het snel door aan Seiko. Nadat ze het had doorgelezen, keek ze Davide recht aan en richtte zich tot hem.

"Kunt u ons uitleggen wie er vanmorgen om vier uur met uw auto reed meneer Van Luca?"

"Hoezo?"

"Uw auto werd om vier uur vanochtend niet ver van de club gefotografeerd door een flitspaal."

"Dan moet hij gestolen zijn."

"Heel vriendelijk van de dief dan om hem terug te brengen en voor uw garage te parkeren, waar we hem zagen staan toen we u ophaalden."

"Oké, ik was even weg."

"Oké, en waar ging u heen?"

"Dat kan ik niet zeggen, dat is delicaat."

"Dan vrees ik dat we moeten aannemen dat u iets te maken heeft met de moord op uw vrouw."

"Nee, ik heb niets te maken met de moord op mijn vrouw, ik hou van mijn vrouw."

"Ja, duidelijk genoeg om haar in het gezicht te slaan."

"Dat was een klein privé-meningsverschil."

"Wat is er zo delicaat dat u ons niet kunt vertellen waar u was en eventueel met wie, het zal u helpen om uw naam van onze verdachtenlijst van potentiële moordenaars van uw vrouw te schrappen."

"Er is een andere persoon bij betrokken."

"En die persoon kan ons vertellen waar u was?"

"Ja, maar ik kan u niet vertellen wie ze is."

"Dus het is een vrouw?"

"Heb ik gezegd dat het een vrouw was?"

"U verwees naar de persoon als een ze."

"Luister, meneer Van Luca, als u uw vrouw bedriegt, is dat het minste van onze zorgen, we willen weten wie haar vermoord heeft en waarom. Dus wat wordt het een indiscretie of een moordaanklacht, de keuze is aan u."

"U kunt mij niet van moord beschuldigen, u heeft geen enkel bewijs."

"We hebben beelden van Uw auto, in de buurt van de moord in de periode dat de moord werd gepleegd. Er is niet veel meer nodig om u een tijdje op te sluiten, terwijl we wat dieper graven."

"Ik kan ik u niets vertellen."

"De persoon over wie u ons niets wilt vertellen, moet u wel heel dierbaar zijn als u een aanklacht wegens moord met voorbedachte rade wilt riskeren."

"Moord met voorbedachte rade, ik dacht dat het een willekeurige moord was?"

"Niet op de manier waarop we uw vrouw gevonden hebben, de persoon die haar vermoordde was goed voorbereid, geloof me."

"Waarom bent u zo koppig? We kunnen een buitenechtelijke affaire vertrouwelijk afhandelen, en hoe erg het ook klinkt, uw vrouw zal er nooit iets over weten."

"Ik weet niet zeker of u dat in dit geval vertrouwelijk kunt behandelen."

"Is het een beroemd persoon met wie u omgaat?"

"Nee, het probleem ligt ergens anders."

"Kom op Van Luca hoe erg kan het zijn?"

"Ik weet niet zeker of ze een affaire mag hebben."

"Wat bedoelt u met, geen affaire mogen hebben?"

"Ze is nogal jong."

"Is ze minderjarig?"

"Ik weet het niet zeker, ik heb nooit echt naar haar leeftijd gevraagd."

"Hoe heeft u haar ontmoet?"

"Ze is een vriendin van de dochter van Kelly's zus."

"En hoe oud is de dochter van die zus?"

"Jong maar ik heb geen idee."

"Dus het is zeer waarschijnlijk dat de vriendin van dit meisje even oud is?"

"Ik weet het niet."

"Geef ons gewoon haar naam en we komen er zo achter hoe oud ze is."

"Wat doen jullie met haar als ik het vertel?"

"We vragen haar of jij bij haar was en wanneer."

"Dat is alles, meer vragen jullie niet?"

"Wat u met een jong meisje doet, is niet ons probleem, Bent u misschien haar sugar daddy?"

"Als u er een naam op wilt plakken, ja, misschien?"

"Betaalt u haar?"

"Nee, ik betaal haar geen geld, ze is geen prostituee, ik geef haar cadeautjes of koop kleren voor haar, of we gaan uit eten zoals gisteravond."

"Dus u was met dit meisje van vroeg in de avond tot midden in de nacht?"

"Ja."

"Naar welk restaurant gingen jullie?"

"We hebben gegeten in de Holiday Inn."

"Hadden jullie daar een kamer?"

"Ja."

"Hoe heeft u die betaald?"

"Creditcard.

"Dus we zullen uw naam op het bonnetje in het hotel vinden?"

"Ja."

"Oké, vertel ons nu gewoon de naam van dat meisje."

"U neemt toch geen contact op met haar ouders om het ze te vertellen?"

"Nogmaals meneer Van Luca, we onderzoeken een moord, niet één of andere idioot die het nodig vindt om met minderjarige meisjes te neuken."

"Haar naam is Danielle Bats."

Jeff verliet de verhoorkamer om de exacte leeftijd van dit meisje en haar adres uit te zoeken. Hij kwam 5 minuten later terug en bevestigde dat ze inderdaad vijftien was, net als haar vriendin.

“Kan u dit meisje opbellen mijnheer Van Luca?”

"Ja, en het spijt me dat ik geen idee had dat ze zo jong was, ik dacht dat ze achttien of negentien was, dat is wat ze me vertelde, en ze zag er ook zo uit."

"Dus u kunt het verschil zien tussen een 15- en 18-jarig meisje door alleen maar naar haar te kijken?"

"Het spijt me, ik geloofde haar toen ze het me vertelde, ik kon me niet voorstellen dat meisjes van 15 zo wereldwijs waren."

"U heeft er niet aan gedacht om naar haar ID te vragen?"

"Nee, zoals ik al zei, ze zag eruit als een 18-jarig meisje."

"Ik vrees dat het u niet gaat helpen om te beweren dat ze eruit zag als een 18-jarige, we zullen deze informatie aan de zedenpolitie moeten geven."

"Oh nee!"

"Het is misschien beter dan beschuldigd te worden van moord met voorbedachte rade geloof me, dus kunt u haar alstublieft bellen en op de luidspreker zetten?"

Met grote tegenzin pakte Van Luca zijn telefoon en drukte op het nummer van zijn minderjarige vriendinnetje. Na een paar keer overgaan werd de telefoon opgenomen.

"Hoi papa, kun je niet genoeg van me krijgen?"

"Hallo Danielle, ik vrees dat ik slecht nieuws heb."

"Wil je me niet meer zien? Wat heb ik verkeerd gedaan dat je me niet kunt vergeven door me te spanken? Ik weet dat je dat graag doet.

Van Luca werd steeds roder in het gezicht en schaamde zich duidelijk voor de antwoorden die het meisje gaf.

"Nee Danielle dit is veel erger, ik wil dat je de persoon aan wie ik de telefoon ga overhandigen vertelt dat ..."

Seiko hield hem meteen tegen.

"We zullen met het meisje praten meneer Van Luca, geef alstublieft onmiddellijk de telefoon door."

"Wat is er aan de hand daddy? Wat wil je dat ik tegen deze persoon zeg?"

"Juffrouw Bats, dit is rechercheur Seiko Tashima en ik wil van u weten of meneer Van Luca gisteravond bij u was?"

"Wat is dit allemaal, ik ken geen meneer Van Luca? Is dit een soort oplichterij, hoe komt u aan de telefoon van mijn daddy?"

"Ik kan u verzekeren Miss Bats, dit is geen oplichting, uw daddy, zoals u hem noemt, zit hier en hij heeft u gebeld met zijn telefoon en die dan aan mij gegeven om u wat vragen te stellen, dus wilt u alstublieft zo vriendelijk zijn om mee te werken, dit is erg belangrijk voor uw daddy. Was u gisteravond bij hem?"

"Ja, dat was ik, maar ik was niet bij die Van Luca waar u het over had."

"Onder welke naam kent u uw daddy?"

"Daddy Fairfield."

"Ik begrijp het, dus u bevestigt dat u gisteravond bij hem was, kunt u aangeven van wanneer tot wanneer?"

"Daddy Fairfield haalde me om negen uur ’s avonds op om met me te gaan eten en zette me iets voor vier weer thuis af."

"Is dat niet wat laat voor zo'n jong meisje als jij?"

"Ik ben achttien, ik kan doen wat ik wil."

"Lieg niet tegen ons, juffrouw Bats, we weten dat u pas vijftien bent, dus ik herhaal mijn vraag is het niet een beetje laat voor een meisje van vijftien om een man van veertig tot in de vroege uurtjes te vermaken?"

"Veertig, hij is geen veertig, hij is vijfentwintig."

"Heeft hij je dat verteld, dat hij vijfentwintig is, en jij geloofde dat?"

Van Luca's liet zijn hoofd zakken en hij keek uiterst schuldig, dus het was duidelijk dat het dat was wat hij het meisje inderdaad had verteld.

"Ja."

"En natuurlijk geloofde jij hem, omdat hij geloofde dat jij achttien was?"

"Ja."

"Dus nogmaals is het niet een beetje laat om een man te vermaken? En trouwens waar waren jouw ouders, want ik neem aan dat je die nog hebt?"

"Mijn vader werkt 's nachts, van tien uur tot zes uur, hij vertrekt om kwart voor negen dus ik ben vanaf dat moment alleen thuis tot hij terug thuiskomt rond zeven uur."

"En hoe zit het met je moeder?"

"Ik heb geen moeder, die heeft ons verlaten toen ik twee jaar oud was."

"Ik begrijp het, Oké, bedankt voor je medewerking. Ik moet je echter wel waarschuwen dat dit alles consequenties zal hebben."

"Wat voor consequenties?"

"Jij en je echte vader zullen krijgen bezoek van de politie en de sociale dienst om meer te weten te komen over jouw nachtelijke activiteiten."

"Heeft de klootzak me verraden en zit ik nu in de problemen?"

"De klootzak, zoals je hem noemt Miss Bats zit in veel grotere problemen dan jij zelf, jij hebt hem wel zonet een alibi voor een moord gegeven, maar omdat je pas vijftien bent zal hij beschuldigd worden van pedofilie, wat misschien nog wel veel erger is, zeker als hij in de gevangenis belandt."

Daarna hing Seiko de telefoon op en keek Van Luca aan.

Wel, meneer Van Luca, of zal ik u misschien beter aanspreken als papa Fairfield, dat ziet er niet zo best uit voor u, heeft u hier nog iets aan toe te voegen?"

"Nee, wat gaat er nu met mij gebeuren?"

"U mag even gaan uitrusten van uw nachtelijke activiteiten in één van onze cellen, terwijl wij onze collega's van de zedenpolitie bellen die, gezien wat we gehoord hebben, het van ons zullen overnemen, misschien is het nu een goed moment om uw advocaat te bellen, wat ik u dringend aanraad om te doen, u zult hem waarschijnlijk heel erg nodig hebben."

Nadat Seiko en Jeff hem hadden verlaten, werd Van Luca door één van de dienstdoende agenten uit de verhoorkamer gehaald, mocht hij zijn telefoontje aan zijn advocaat plegen en werd hij in een cel gezet, in afwachting van de komst van de zedenpolitie.

Het probleem was dat dit voor Seiko en Jeff betekende dat ze weer terug bij af waren. Geen verdachte meer. Ze kwamen al snel tot de conclusie dat ze terug moesten gaan naar de mensen die in de club werkten en wat meer vragen moesten stellen. Ze dachten dat hun beste optie was om eerst weer met Joe te gaan praten, hij kende alle ins en outs van de club en misschien zou hij zich misschien toch nog herinneren iets ongewoons gezien te hebben.

Zoals eerder was Joe erg bereid om te helpen, hij hield van die meisjes en het voelde voor hem als een persoonlijke mislukking dat één van hen vermoord was. Seiko vermoedde dat hij zich nog slechter zou gaan voelen als hij zal vernemen dat die vrouw, Ilsa of Kelly, die blijkbaar een affaire had gehad met zijn geliefde Rose, ook vermoord was en op een even beestachtige manier.

De volgende ochtend was Joe al vroeg terug op het bureau, klaar om opnieuw ondervraagd te worden door Seiko en Jeff. Hij werd snel op de hoogte gebracht van wat er de vorige nacht gebeurd was.

"Dus Joe, sorry dat we je weer op moeten roepen, maar we zijn er nog steeds niet achter wie deze moorden heeft gepleegd, dus denk alsjeblieft terug als je iets ongewoons hebt gezien of gehoord dat ons een aanwijzing zou kunnen geven over deze moordenaar. Mensen die je niet eerder hebt gezien, mensen die zich verdacht gedroegen, denk terug, weken of zelfs maanden."

Joe dacht diep na, het duurde zelfs zo lang dat Seiko en Jeff er een beetje zenuwachtig van werden, maar uit eindelijk sprak hij toch.

"Er was één ding, maar dat was minstens twee maanden geleden, er was een man die ik nog nooit eerder had gezien die zijn auto parkeerde en er bleef inzitten. Dat is nogal ongebruikelijk, want als er klanten aankomen kunnen ze niet wachten om zo snel mogelijk naar binnen te gaan om naar de meisjes te lonken."

"En deze deed dat niet?"

"Nee, hij bleef in zijn auto zitten en scheen precies vooral de achteringang in de gaten te houden."

"Heb je toen actie ondernomen?"

"Ja natuurlijk want zoiets is altijd verdacht, meestal is het zo'n jongen die één van de meisjes privé wil ontmoeten en dat willen we graag ontmoedigen. Dus, ik liep erheen en tikte op zijn zijraam om te vragen wat hij aan het doen was."

"Hij vertelde me dat hij een afspraak had met één van de meisjes. Ik vroeg hem welke en toen werd hij aarzelend om het me te vertellen, na aandringen gaf hij een naam, hij zei Mere, zoals je weet werkt er bij ons geen enkel meisje met de naam Mere, dus ik zei hem dat hij zich waarschijnlijk vergiste en dat er hier niemand werkte met die naam. Oké zei hij, dan heb ik het mis en verontschuldigde zich, waarna hij de auto startte en wegreed. Omdat ik nogal een achterdochtig karakter heb, heb ik zijn nummerplaat opgeschreven, voor het geval dat. Ik denk wel dat ik het nog ergens heb, maar ik moet er even naar zoeken. Ik weet niet zo meteen meer waar ik het gelaten heb."

"Dat zou erg behulpzaam zijn Joe, herinner je nog van welk merk en welk model die auto had, was er misschien nog iets anders aan hem of zijn auto dat je aandacht trok, en kwam hij later nog terug?"

"Ik weet zeker dat het een donkergrijs BMW 3 model was en ja, er stond wat tekst op de zijkant of achteraan, maar ik heb er niet veel aandacht aan besteed, het kan van alles geweest zijn. Of hij nog teruggekomen is weet ik niet zo heel zeker meer, als het op een zaterdag was kan het soms erg druk zijn, auto's die in en uit rijden, maar nu ik erover nadenk, denk ik dat ik een paar dagen later weer een auto gezien heb die erg op de zijne leek, maar toen zag ik hem zo'n tien minuten later weer wegrijden."

"Was dat de enige twee keer dat je hem zag, heb je nog beelden van de parkeercamera van die periode?"

"Nee niet voor die periode, we bewaren de beelden maximaal drie weken en plakken er dan nieuwe overheen, dus van zo lang geleden blijft niets over, u heeft echter wel alle beelden van de afgelopen drie weken, misschien kunt u daar even naar kijken."

"Dat zullen we zeker doen en als je ons het kenteken kunt geven zou dat enorm helpen."

"Ik zal er meteen naar op zoek gaan als ik thuiskom en het je laten weten Seiko."

"Bedankt voor je tijd Joe, je bent erg behulpzaam geweest."

Drie uur later belde Joe, hij had het stukje papier gevonden waarop hij het kenteken mogelijks had genoteerd, nou ja, wat er van over was. Het zat in één van de zakken van zijn spijkerbroek, maar die had hij gewassen, dus hij had alleen een klein papieren bolletje gevonden, onmogelijk om er iets mee te doen.

We vroegen hem of hij het op het bureau kon afgeven, zodat onze forensische jongens er eens naar konden kijken. Helaas bleek het Mission: Impossible, ze konden er spijtig genoeg niets meer van maken, dus weer een doodlopend spoor.

Ook het zoeken naar een donkergrijze Beamer was als het zoeken naar een speld in een hooiberg, omdat het een erg populair model is, er reden er honderden van rond. Hetzelfde gold voor het bekijken van de beelden van de parkeercamera van de afgelopen drie weken, op zoek naar dat type auto. Ze wisten dat het een populair model was, maar nooit dat het zo populair was, maar nu ze erover nadachten, het was wel het voorkeursmodel als auto van de zaak of salaris wagen, dus veel van die gasten die een auto van de zaak hebben, geven het geld dat ze zo besparen uit aan strippers.

Ze begonnen ook te kijken naar verkeerscamera's in de buurt, om te zien of dat type auto in de buurt was geweest op de avond van de tweede moord, maar er waren er weer zoveel, het was alsof iedereen die de club bezocht of in de buurt reed dat in een donkergrijze BMW 3 deed.

Terwijl Seiko haar rapport van de laatste onderzoeken aan het schrijven was, ging haar telefoon.

Met een “Hallo, Seiko Tashima,” nam ze snel op.

Waarna weer die strenge stem van haar baas weerklonk, “Tashima, mijn kantoor.”

Met lood in haar benen trok ze naar het kantoor van haar baas, ze hadden niets, geen mogelijke dader, geen enkele aanwijzing, buiten dat wat Joe, hun verteld had, en daar boven op nog een tweede moord.

Bij binnenkomst in het kantoor van haar chef, zei, ze, “Ja chef?”

“Wel Tashima heb je al een moordenaar gevonden, of alleen maar een pedofiel, die niet met zijn tengels van jonge meisjes kan afblijven?”

“Nee chef, we dachten inderdaad een serieuze lead te hebben met de echtgenoot van Kelly Fairfield, maar die bleek inderdaad niets met één van beide moorden te maken te hebben en inderdaad, zoals u aanhaalt, niet met zijn fikken van jonge meisjes af te kunnen blijven.”

“Hoe ver sta je met het onderzoek naar die strip baas, George Gentle?”

“Die heeft er volgens ons niets mee te maken.”

Als ik jou was zou ik daar toch niet zo zeker van zijn, ik zei je het al, kijk nooit te ver in dit soort zaken, het is gewoonlijk iemand in de dichte kring van het slachtoffer, die er dan ook nog heel onschuldig uitziet. Als ik jou was zou ik hem toch nog maar eens op de rooster leggen.”

“Oké chef, ik zal hem nog eens uitnodigen voor een gesprek.”

“Ga naar he toe meisje, als je zo iemand bij hem thuis ondervraagt, creëer je een vertrouwelijke band en dan laten ze meestal wel eens een steek vallen.”

“Oké chef ik zal hem nog eens opzoeken.”

“Doe dat meisje, je zal verbaasd zijn over wat je allemaal zal uitvinden.”

Na dit, volgens Seiko, totaal nutteloos gesprek ging ze terug naar haar kantoor, waar Jeff haar opwachtte met een grote glimlach op zijn gezicht.

“Wel op het matje geroepen door de chef?”

“Ja, hij blijft maar hameren op zijn visie dat George de moordenaar is, moordenaars komen altijd uit de directe kring van het slachtoffer.”

“Ja, dat is zijn stokpaardje ja, en in een aantal gevallen klopt dat inderdaad wel, maar dat wil nog niet zeggen dat het altijd en overal het geval is.”

“Ik dacht dat we George voldoende hadden onderzocht en ik denkt niet dat Julia ook maar iets met die moord zou te maken hebben, dus waarom zou ze dan liegen over haar relatie met George. Ze is volgens mij niet de persoon die iemand een vals alibi zou geven.”

“Nee dat denk ik ook niet, en wat moet je nu volgens de chef doen?”

“Ik moet terug met George gaan praten, maar niet hier op kantoor, maar bij hem thuis, want als ze relaxed thuis zijn dan verspreken ze zich nogal eens volgens onze chef.”

“Ik wens je veel succes.”

“Bedankt Jeff, misschien kan jij dat even doen?”

“Allee, omdat je het zo vriendelijk vraagt, maar dan mag jij het rapport schrijven.”

“Hoe moet ik dat doen, als ik het gesprek niet voer?”

“Jij dacht toch niet dat ik naar George en Julia zou gaan, fantaseer maar een gesprek. Jij wilde toch als hobby detective romans schrijven, wel dat zou al een goede oefening voor je zijn.” Waarna Jeff met een grote glimlach op zijn gezicht vertrok.