Ontmoeting Met Een Oud Leerlinge - 1

Al mijn verhalen die ik hier geschreven heb, zijn waargebeurd. Om te voorkomen dat mensen ongewild herkend worden, gebruik ik pseudoniemen. Ook de namen van de organisaties en steden zijn niet de namen waar het gebeurd is. Ik heb wel vergelijkbare organisaties en steden genoemd, om toch zo veel mogelijk bij de realiteit te blijven.

Daarnaast kort iets over mezelf. Ik ben boswachter, maar de eerste ca. 15 jaar van mijn werkzame leven was ik biologiedocent op een middelbare school. Dat heb ik altijd met veel plezier gedaan, maar het buitenzijn lokte me, waardoor ik uiteindelijk de overstap heb gemaakt naar boswachter. Ook daar mag ik mensen nog steeds iets leren over de natuur en daar ligt mijn hart.

In deel 1 is er nog weinig expliciete seks, maar hierin vertel ik hoe het tot seks gekomen is. Als je alleen voor de seks komt, lees dan vooral deel 2.

Ik ben opgegroeid in de omgeving van Eindhoven en mijn ouders wonen nog steeds in het ouderlijk huis waar ik geboren ben. Zelf woon ik inmiddels ca. 50 km. verderop, maar ik kom er nog regelmatig om mijn ouders op te zoeken.

Ruim een half jaar geleden was ik bij mijn ouders toen mijn moeder me vroeg even een speciaal soort koekje in de plaatselijke supermarkt te gaan halen. Het was nog fris, maar de lente zat eraan te komen en het leek me leuk om via de middelbare school waar ik les had gegeven, slechts een kleine omweg, naar de supermarkt te lopen. Er waren wat noodlokalen bijgebouwd, maar verder was het helemaal nog zoals in mijn tijd. Ik liep al snel verder richting de supermarkt. Het was er rustig en ik had al snel het koekjesafdeling gevonden. Daar was ik de schappen aan het nalopen om de juiste koekjes te vinden toen ik achter me ‘hallo biomees!’ hoorde. Ik was meteen terug op mijn middelbare school. Omdat er nog twee leraren waren met dezelfde achternaam als ik, hadden we bij de leerlingen allemaal een bijnaam. Omdat ik de biologiemeester was, werd dat afgekort tot biomees. Heel origineel was het niet, maar zelf heb je over het algemeen weinig te vertellen over je bijnaam.

Ik draaide me om en zag een vrouw van een jaar of 30 staan. Ik herkende haar wel als een van mijn leerlingen, maar ik ben sowieso al niet goed in namen en na ca. 15 jaar was ik haar naam dus ook volledig kwijt. Met een ‘Ha, hallo, hoe gaat het met je?’ probeerde ik te camoufleren dat ik niet precies meer wist wie ze was, maar dat had ze meteen door. ‘Herken je me nog?’ antwoorde ze, meteen gevolgd met ‘Ik ben Sanne van 4V1. Ik had je voor biologie!’. Er ging een lichtje bij me branden. Sanne was een enthousiaste leerlinge geweest, maar door een scheiding thuis, was het altijd spannend of ze over zou gaan. Tijdens onze lerarenbesprekingen, stond ze altijd wel op het lijstje als iemand die we in de gaten moesten houden. ‘Ja, nu zie ik het!’ gaf ik mijn onwetendheid wie ze was toe.

‘Da’s toevallig dat ik je hier tegenkom’ zei ze, ‘we zijn een reünie aan het organiseren omdat onze klas dit jaar 15 jaar geleden eindexamen deed” ging ze verder. ‘Vind je het soms leuk om ook te komen. Ik weet zeker dat de klas het heel tof zou vinden!’. Ik zei dat ik wat overvallen was, maar daar had zij weinig boodschap aan. ‘Geef me je telefoonnummer, dan voeg ik je toe aan de groepsapp’.

Los van het feit dat ik niet zo zat te wachten op een reünie van een van de klassen waar ik les aan gegeven had, had ik ook niet direct behoefte om met mijn telefoonnummer in een groepsapp te zitten. Anderzijds wou ik haar enthousiasme ook niet meteen afwimpelen. ‘Weet je, ik geef je mijn telefoonnummer, maar laat me er een nachtje over slapen en zet het nog niet in de groepsapp’. Stuur me straks even een berichtje zodat ik ook jouw nummer heb en dan laat ik je morgen meer weten. Wanneer is de reünie eigenlijk?’. Ze zei dat ze nog aan het inventariseren waren wie er wilde komen en dan zou er een datumprikker rondgestuurd worden. Ik had gehoopt op een concrete datum, waarop ik dan zou kunnen zeggen dat ik ‘helaas’ een andere afspraak had op die datum, maar die truc kon ik dus niet gebruiken om eronderuit te komen.

‘Oké, prima, doen we het zo!’ zei ze. Ik gaf mijn telefoonnummer, waarna we afscheid namen. Inmiddels had ik in mijn ooghoek de juiste koekjes gevonden en liep daarmee naar de kassa. Eenmaal buiten zag ik dat Sanne ook bij de kassa stond. Toen ze mij zag, stak ze enthousiast haar hand op. Ik kon een glimlach niet onderdrukken en stak ook mijn hand op. Ondanks de moeilijke situatie destijds thuis, was het een leuke vrouw geworden, dacht ik op de terugweg naar mijn ouders.

Die avond kreeg ik zoals afgesproken een appje van haar: ‘Leuk je ontmoet te hebben biomees! Nu heb je ook mijn telefoonnummer. Laat me binnenkort even weten of je erbij wilt zijn. Voel je niet verplicht, maar ik zou het wel heel leuk vinden!’.

Een halve week later, ik moet eerlijk zeggen dat het bij mij alweer wat naar de achtergrond was geraakt door de drukte op mijn werk, kreeg ik in de avond een appje van haar. Ik zat op de bank een boek te lezen. ‘Hi biomees, heb je er nog over nagedacht?’. Ik besloot gewoon maar eerlijk te zijn en te zeggen dat ik het een eer vond om ook uitgenodigd te worden, maar dat ik inmiddels een andere baan had en het leraarschap voor mij uit een vorig leven voelde. ‘Doe iedereen de hartelijke groeten van mij, maar ik voel me daar niet meer zo thuis’. Ze zei dat het begreep, maar ook jammer vond. Ze schreef dat ze, nadat ze thuis was gekomen uit de supermarkt, had beseft dat ze het jammer vond dat ze mij niet bedankt had voor mijn hulp 15 jaar geleden. ‘Je hebt me toen erg geholpen en gesteund. Ik durf wel de stellen dat ik door jou mijn VWO afgemaakt heb’.

Ik had haar destijds inderdaad geholpen, vooral door een luisterend oor te zijn. Hoewel ik officieel geen vertrouwenspersoon was, kwamen veel leerlingen met problemen na het 8e uur naar mijn lokaal om even bij te praten, stoom af te blazen, advies te vragen. Eindelijk vond ik dat nog het leukste van mijn baan. Er voor mensen zijn en zeker voor mijn leerlingen. Zo kwam ook Sanne regelmatig even langs om over de situatie thuis te praten. Ik probeerde nooit adviezen te geven, maar door te luisteren en vragen te stellen, mijn leerlingen zelf inzicht te laten krijgen over hun situatie. Dat lukte de ene keer beter dan de andere, maar Sanne had er blijkbaar veel aan gehad.

‘Ik denk niet dat ik je ooit bedankt heb. Daarvoor was ik teveel met mezelf en mijn situatie thuis bezig, maar bij deze wil ik je dus toch laten weten dat het veel voor mij betekend heeft. Ik had het je graag tijdens de reünie zelf verteld, maar dan maar even zo via de app.’. Ik antwoorden haar dat ik het leuk vond om te horen en dat ik het destijds met veel plezier gedaan had. Ik vond het een onderdeel van mijn baan.

Ik was alweer in mijn boek verdiept toen ik weer een geluidje hoorde van een binnenkomend berichtje. Normaal negeer ik die vaak, maar ik merkte dat ik toch nieuwsgierig was.

‘Je zei dat je wat anders was gaan doen. Wat doe je nu, als je geen docent meer bent?’. ‘Ik ben boswachter geworden. Ik heb een groot stuk natuurgebied waar ik verantwoordelijk voor ben. Enerzijds stuur ik het beheer aan en anderzijds vertel ik bezoekers over het gebied. Heerlijk een groot deel van de dag buiten en leuk om mensen alsnog te vertellen over de natuur.’

‘Wow, wat tof! Dat lijkt me een heel toffe baan! Ik werk bij een advocatenkantoor. Ben met rechten begonnen, maar nooit afgemaakt. Nu help ik advocaten bij allerlei klusje. Prima werk en leuke collega’s, maar ik heb het idee dat jij meer jouw passie leeft.’

‘Ja, ik ben erg blij dit te mogen doen, maar ik ben een goed boek aan het lezen en daar ga ik weer even in verder als je het niet erg vindt’ schreef ik.

‘Nee, natuurlijk niet, veel plezier en leuk je weer even gesproken te hebben!’

Door die laatste zin, en vooral door het woordje ‘weer’, kreeg ik het idee dat het niet haar idee was om het hierbij te laten, wat eigenlijk wel mijn intentie was. Anderzijds merkte ik bij mezelf dat ik het ook wel leuk vond, maar ik vond dat als er weer iemand contact zou opnemen, zij dat zou moeten zijn. Hoewel ze al lang volwassen was en er geen gezagsverhouding meer was, vond ik het niet oké dat ik als oud-docent een van mijn oud-leerlingen moest gaan appen.

Het bleef een week stil en inmiddels waren haar appjes al helemaal uit het zicht op mijn telefoon verdwenen, maar toen verscheen er op een avond weer een appje van haar.

‘Hoi Benny, is je boek al uit? Vind je het vervelend dat ik je stoor?’. Het viel me op dat ze dit keer mij echte naam gebruikte.

‘Ha ha, jazeker, mijn boek is uit en ik vind het niet erg dat je me stoort hoor’, schreef ik naar waarheid.

‘Ik wilde je ook bedanken voor jouw lessen. Je gaf je lessen altijd met zoveel enthousiasme. En zeker je practica. Je ogen begonnen te fonkelen als je ons een cel liet zien door een microscoop of je ons een proefje met osmose liet doen. Nu besef ik pas de waarde van een enthousiaste docent!’.

‘Dank je wel, leuk om te horen’, schreef ik haar terug. Ik probeerde mijn lessen altijd zo tof mogelijk te maken voor mijn leerlingen met waar mogelijk de nodige humor, omdat het mijn overtuiging was dat de stof zo het beste bleef hangen. Blijkbaar werkte het, want op onze school werd bovengemiddeld meer biologie als onderdeel van het eindexamenpakket gekozen, in vergelijking met andere scholen. Stiekem was ik daar altijd wel trots op.

‘Maar er is 1 practicum dat je vergeten bent om te geven’ schreef ze.

Ik stuurde 3 vraagtekens als reactie.

‘Je hebt ons wel les gegeven over voortplanting bij zoogdieren, maar daar is nooit een practicum over geweest’.

Ik moest glimlachen en vroeg me af waar dit naar toe zou gaan en schreef:

‘Dat is niet helemaal waar. Ik had een grote aquariumbak met muizen in het lokaal staan en het was niet heel moeilijk om daar de praktijk te zien van de theorie die ik jullie verteld heb’.

Ik kreeg als reactie een lachende smiley gevolgd door een berichtje:

‘Oké, eens, die wisten er wel raad mee, maar ik bedoel eigenlijk de menselijke voortplanting. Je hebt de ontwikkeling van het embryo en hoe dat tot stand kwam wel uitgebreid besproken, maar daar heb je nooit een practicum over gegeven.

‘Practica met menselijke foetussen lijken mij niet heel ethisch op een middelbare school, los van het feit dat dat ook echt helemaal niet mag (en dat is maar goed ook)’ appte ik haar.

‘Maar je hebt ook geen practica gedaan van het creëren van een foetus’.

Ik moest hardop lachen. ‘Nee, dat klopt, denk dat je raar had staan te kijken als ik gezegd had: Ik zoek 2 vrijwilligers, 1 jongen en 1 meisje… En dan mogen jullie nu je kleren uittrekken’.

Ik kreeg weer dezelfde lachende smiley.

‘Ik weet nog dat ik met mijn vriendinnen in de aula zat. We hadden na jouw les over de menselijke voortplanting een tussenuur omdat Engels was uitgevallen. We hebben het er het hele uur over gehad hoe een practica voortplanting eruit moest zien. Jij kreeg sowieso een rol. Die jongetjes uit onze klas waren veel te jong vonden wij. Op 1 na, wilde onze hele vriendinnengroep wel je tegenspeler zijn, alleen niet voor de klas. We kwamen tot de conclusie dat we gewoon na de les elk een individueel practicum met je zouden doen.’

Ik stuurde een blozende smiley en schreef naar waarheid: ‘Ik weet even niet wat ik hierop moet zeggen’. Dit was ook helemaal nieuw voor me. Ik had mezelf echt nog nooit als een seksobject van mijn leerlingen gezien. Nu moet ik toegeven dat ik ook geen radar heb voor ‘flirtende dames’. Het zijn mijn vrienden die me daar altijd opmerkzaam op moesten maken.

‘Ik ook’ kreeg ik als volgend appje binnen ‘Ik behoorde ook tot de vriendinnen die dat practicum wel zag zitten. En om eerlijk te zijn: nadat ik je vorige week ontmoet had, zou ik dat practicum nog steeds wel willen inhalen’.

Ik liet het even op me inwerken. Voor deze ‘flirt’ had ik geen vrienden nodig om me erop attent te maken. Dit was een directe uitnodiging om seks te hebben met een oud-leerlinge die zo’n 20 jaar jonger was dan ik.

‘Als je denkt dat de lesstof dan beter blijft hangen, dan wil ik daar wel eens over nadenken’, schreef ik haar terug.

Meteen zag ik dat zij aan het schrijven was en al snel verscheen haar volgende berichtje: ‘dat weet ik wel zeker! Slaap er maar een nachtje over, dan hoor ik het morgen wel.

Ik stuurde een duim, maar zag dat ze die al niet meer las.

Die nacht kon ik de slaap maar moeilijk vatten. Ik las onze mailwisseling een paar keer door om te zien of ik iets over het hoofd had gezien, maar telkens kwam ik tot de conclusie dat ze me uitnodigde voor een potje seks en ik moest haar morgen laten weten of ik daar zin in had. Daar ging mijn voornemen om het initiatief om te appen altijd van haar te laten komen…

Ik had zeker zin in seks, maar kon ik dit maken? Ik was getrouwd, maar door een ziekte bij mijn vrouw konden we helaas geen seks hebben. Zij had al verschillende keren tegen me gezegd dat als ik het miste, ze het helemaal zou begrijpen als ik het bij een andere vrouw ging halen. Wel had ze me gevraagd om het haar niet te laten weten als het zover kwam, omdat ze het wel moeilijk zou vinden.

Uitrespect voor haar had ik het daarom nog nooit gedaan, maar ik miste het wel en toevallig had ze onlangs, in mijn bijzijn, tegen een vriendin gezegd dat wij een open relatie hadden. Ik had toen het gevoel gehad dat ze dat eigenlijk meer tegen mij gezegd had dan tegen die vriendin. Het voelde voor mij als een soort extra goedkeuring als ik ‘vreemd’ zou gaan.

Na lang wikken en wegen die nacht viel ik in slaap met als conclusie dat ik positief zou reageren, maar wel eerlijk zou zeggen dat ik getrouwd was en dan maar zou zien wat het vervolg zou zijn.

De volgende avond stuurde ik haar een appje: ‘Hoi Sanne, sorry dat ik destijds verzaakt heb jullie van goed onderwijs te voorzien. Als ik dat enigszins kan rechtzetten door het practicum ‘voortplantingskunde bij de mens’ aan je te geven, dan doe ik dat met plezier. Ik wil wel dat je weet dat ik getrouwd ben, dat wij een open relatie hebben en dat mijn vrouw akkoord is dat ik je dit practicum geef.’.

Ik kreeg al snel een berichtje terug en een duim omhoog en een korte tekst dat ze nu druk was, maar dat ze binnenkort zou reageren.

Tegen het eind van de avond kreeg ik een berichtje terug: ‘Fijn dat je het recht wilt zetten. Ik ben single, dus wat mij betreft spreken we bij mij af. Er volgden nog wat apps over en weer en uiteindelijk spraken we af dat ik een week later op donderdagavond rond 20 uur bij haar zou zijn.