Katinka

Mijn naam is Katinka, niet mijn echte naam, een alias die zo vaak is gebruikt dat hij bijna echt aanvoelt. Ik werk voor een dienst waarvan ik de naam nooit zal uitspreken, zelfs niet in mijn slaap.

Ik begon klein. Koerier. Een meisje met een onopvallend gezicht, een strakke spijkerbroek en een rugzak die nooit te zwaar leek. Pakjes afleveren in cafétoiletjes, hotelkamers, achterbank van een taxi. Geen vragen stellen, nooit omkijken. Gewoon glimlachen, knikken, verdwijnen. Ze zeiden dat ik er goed in was omdat niemand zich mij later nog herinnerde. Dat was een compliment, in ons wereldje.

Tot die ene avond in Praag.

Ik zat in een bar aan de Moldau, glas wodka voor me waar ik met geen vinger aan kwam, toen mijn telefoon één keer trilde. Eén bericht. Geen afzender. Alleen een adres, een tijdstip en drie woorden. Ik voelde het meteen tussen mijn benen, die lichte, verraderlijke tinteling die altijd komt als het gevaar echt wordt. Alsof mijn lichaam eerder weet dan mijn hoofd dat het spel nu pas begint. Ik stond op, liet de wodka staan en liep de nacht in. De kou kroop onder mijn jas, maar vanbinnen brandde ik al. Dit was mijn eerste grote opdracht.

Ik had een target gekregen. Een man. Hooggeplaatst bij de FSB, Russische veiligheidsdienst. Codenaam: Resident. In het echt heette hij Viktor Morozov, 48, getrouwd, twee dochters, een zwak voor jonge blondines en dure cognac. Zijn foto hing al weken op mijn spiegel terwijl ik mijn haar kleurde, mijn accent bijschaafde en mijn lichaam in vorm hield met lange dagen in de sportschool. Maanden voorbereiding voor één nacht werk.

De opdracht leek simpel: verleiden, vertrouwen winnen, de inhoud van zijn hotel-safe fotograferen. Geen geweld. Alleen mijn lichaam als sleutel.

Ik stond voor de spiegel in mijn suite in het Four Seasons, Praag. Een zwarte jurk die als een tweede huid over mijn heupen gleed, diep uitgesneden, net genoeg om zijn blik te vangen zonder goedkoop over te komen. De stof schuurde licht over mijn kanten bh telkens als ik bewoog, een herinnering aan wat ik vanavond ging inzetten. Ik bracht rode lippenstift aan, langzaam, terwijl ik in mijn eigen ogen keek. Katinka keek terug. Bereid. Hongerig.

Ik glimlachte naar mezelf, voelde de warmte al opkomen tussen mijn dijen. Dit was geen pakje afleveren. Dit was intiemer. Gevaarlijker. En god, wat vond ik dat opwindend. Ik pakte mijn clutch, stopte er een klein flesje met feromoon-parfum in. Toen liep ik de gang op, hoge hakken tikkend op het marmer, mijn heupen wiegend alsof ik al wist hoe zijn handen daar straks zouden voelen.

De lift daalde te langzaam. Ik ademde diep in, voelde mijn hartslag in mijn borsten. Maanden voorbereiding. Vanavond zou ik hem laten denken dat hij mij veroverde. Ik stapte de bar binnen. Mijn ogen vonden hem meteen. Hij keek op. En ik glimlachte precies zoals ik geoefend had, verlegen, uitnodigend, een belofte in één enkele blik.

De lijfwacht was een muur van spieren in een zwart pak dat te strak zat om zijn schouders. Eén meter vijfennegentig, kaalgeschoren hoofd, ogen als kogelgaten. Hij stond rechts van Viktor, één hand losjes in zijn jaszak en blokkeerde iedereen die te dichtbij kwam met alleen zijn aanwezigheid.

Ik bleef aan de bar, drie krukken verder, nipte van een glas champagne dat ik niet wilde en liet mijn benen langzaam over elkaar glijden. De jurk schoof net genoeg omhoog om een glimp van kant te tonen. Ik voelde zijn blik al voordat ik opkeek. Viktor zat ontspannen achterover, cognacglas in zijn hand, maar zijn ogen waren op mij gericht. Hongerig. Berekenend. Ik keek even terug, liet mijn tong over mijn onderlip glijden en sloeg mijn ogen neer. Klassiek. Effectief.

De lijfwacht bewoog. Eerst dacht ik dat hij iemand wegstuurde, maar hij kwam recht op mij af. Zijn schaduw viel over me heen. Ik bleef rustig zitten, hart bonzend in mijn keel, maar mijn gezicht een masker van lichte nieuwsgierigheid. Hij boog zich voorover, zijn stem een laag gerommel in het Russisch:

“Госпожа, полковник Морозов просит вас подойти.” 'Mevrouw, kolonel Morozov vraagt u dichterbij te komen.'

Ik glimlachte zacht, alsof ik verrast was, alsof ik geen idee had wie die kolonel was.

“Я? Уверены?” vroeg ik met een licht Tsjechisch accent dat ik wekenlang had geoefend. 'Ik? Weet u het zeker?'

Hij knikte alleen. Eén keer. Ik gleed van de barkruk, voelde de stof van mijn jurk langs mijn dijen strijken, en liep langzaam achter hem aan. Mijn hakken tikten op de vloer, elke stap een signaal. Viktor volgde me met zijn ogen. Ik voelde het als een hand tussen mijn schouderbladen. De lijfwacht bracht me tot precies één meter van Viktors tafeltje, toen stapte hij opzij, blokkeerde de rest van de bar met zijn lichaam. Privacy in het openbaar. Perfect.

Viktor stond half op, een galant gebaar dat hij waarschijnlijk al jaren niet meer echt meende.

“Добрый вечер,” zei hij, zijn stem diep, met dat zware Moskouse accent dat door mijn onderbuik sneed. “Я заметил, что вы одна. Это преступление в таком красивом городе.” 'Goedenavond. Ik zag dat u alleen bent. Dat is een misdaad in zo’n mooie stad.'

Ik lachte zacht, liet mijn vingers even over de rand van zijn tafeltje glijden.

“Misschien wachtte ik wel op iemand die dat durft te zeggen,” antwoordde ik ietwat naïef in vloeiend Russisch.

Zijn ogen werden donkerder. Hij gebaarde naar de stoel tegenover hem.

“Ga zitten. Alsjeblieft.”

Ik ging zitten, sloeg mijn benen over elkaar, langzaam, bewust. De jurk gleed nog iets hoger. Zijn blik volgde. Precies zoals gepland. Hij schonk cognac in een tweede glas, schoof het naar me toe.

“Op nieuwe ontmoetingen,” zei hij en hief zijn glas.

Ik hief het mijne, keek hem recht aan.

“Op dingen die je nooit ziet aankomen,” fluisterde ik.

Ik liet mijn schouders een beetje zakken, alsof ik nog steeds een beetje kapot was van binnen. Een zacht, verdrietig lachje, precies genoeg om hem het gevoel te geven dat hij de sterkere was.

“Weet je,” zei ik, terwijl ik met mijn vinger rondjes draaide over de rand van het cognacglas, “mijn vriend heeft me twee weken geleden verlaten. Gewoon… een berichtje. Na vier jaar. Ik ben hierheen gekomen om even nergens aan te hoeven denken.”

Ik keek op, liet mijn ogen een beetje vochtig lijken.

Viktor boog zich iets naar voren, zijn stem lager en warmer. “Dat is niet hoe je een vrouw als jij behandelt,” zei hij. Zijn blik gleed openlijk over me heen, van mijn gezicht naar mijn hals, naar het diepe decolleté dat ik met zorg had gecreëerd. De jurk zat zo strak dat elke ademhaling mijn borsten lichtjes deed bewegen. Ik had maandenlang getraind, squats tot mijn benen trilden, core-oefeningen tot mijn buik strak als staal was. Alles om precies dit effect te hebben.

Ik beet even op mijn onderlip, alsof ik verlegen was met zijn blik.

“Dank je… dat is lief van je.”

Ik legde mijn hand heel licht op de zijne, maar net lang genoeg om hem mijn warmte te laten voelen. Zijn vingers sloten zich meteen iets steviger om het glas. Hij vroeg of ik iets wilde eten. Ik schudde mijn hoofd.

“Alleen gezelschap,” fluisterde ik. “Iemand die naar me kijkt alsof ik nog steeds… de moeite waard ben.”

Zijn ogen werden donkerder, bijna zwart in het gedimde licht.

“Geloof me,” zei hij, “jij bent meer dan de moeite waard.”

Ik lachte zacht, sloeg mijn ogen neer en liet mijn knie heel toevallig tegen de zijne rusten onder de tafel. Geen druk. Gewoon contact. Huid die huid bijna raakte door de dunne stof heen. Hij bewoog niet weg. Natuurlijk niet. Hij wenkte de ober, betaalde zonder te kijken, en stond op.

“Kom,” zei hij, zijn hand uitgestoken. “Hier is het te druk voor een echt gesprek.”

Ik legde mijn hand in de zijne. Warm, stevig, een beetje ruw. Ik stond op, liet hem mijn lichaam van dichtbij zien, de smalle taille, de ronde heupen, de borsten die net iets te vol waren voor zo’n slank lijf. Ik zag zijn adamsappel op en neer gaan.

“Waar gaan we heen?” vroeg ik met grote, onschuldige ogen.

Hij glimlachte, een roofdier dat denkt dat hij zijn prooi heeft gevangen.

“Naar een plek waar niemand ons stoort.”

Ik liet me door hem meevoeren, mijn vingers nog steeds in de zijne, mijn hart bonzend van pure, kille opwinding. Hij had geen idee dat ik al precies wist welke kamer hij had. Suite 412. Safe achter het schilderij van de Karelsbrug. Combinatie: de geboortedata van zijn dochters, in omgekeerde volgorde.

De deur van de suite viel achter ons dicht met een zachte, definitieve klik. De lijfwacht bleef buiten; ik hoorde zijn schoenen nog één keer verschuiven op het tapijt, daarna niets meer. Alleen wij tweeën. Viktor liep meteen naar de minibar, zijn colbert was al half uit. Het witte overhemd spande om zijn brede schouders en zware buik. Hij schonk twee zware kristallen glazen halfvol met cognac, goudbruin en duur.

“На нас,” zei hij, zijn stem lager dan in de bar. Op ons.

Hij hief zijn glas, zijn ogen vergrendeld in de mijne.

Ik proostte, nam een klein slokje, net genoeg om mijn lippen te bevochtigen, en voelde de alcohol branden in mijn keel. Mijn hart bonsde zo hard dat ik bang was dat hij het kon horen. Eerste echte opdracht. Geen oefening meer. Als dit mislukte, was ik weg. Of erger.

“Ik… ik ga me even opfrissen,” zei ik zacht, met precies de juiste trilling in mijn stem.

Hij glimlachte, tevreden, alsof hij dit verwacht had. “Natuurlijk, neem je tijd.”

Ik liep naar de badkamer, mijn heupen wiegend alsof ik het niet kon helpen. De deur klikte achter me dicht. Slotje om. Spiegel. Adem in. Adem uit. Ik staarde naar mijn spiegelbeeld. Rode lippen. Ogen iets te groot van adrenaline. Mijn wangen gloeiden.

“Kom op, Katinka,” fluisterde ik tegen mezelf. “Je hebt dit geoefend. Je bent hier goed in. Je bent hier voor gemaakt.”

Ik legde mijn handen op de marmeren wastafel, boog voorover tot mijn voorhoofd bijna het koude oppervlak raakte. Diep inademen. Diep uitademen. De zenuwen zakten een laagje. De hitte tussen mijn benen nam het over. Focus.

Ik trok mijn jurk een centimeter lager, zodat het kant van mijn beha net zichtbaar werd als ik voorover boog. Een klein flesje uit mijn clutch: een paar druppels feromoon-olie achter mijn oren, in mijn hals, tussen mijn borsten. Onweerstaanbaar, zeiden ze op de training. Ik rechtte mijn rug, schudde mijn haar los, en glimlachte naar mezelf. Het naïeve meisje was klaar. De spionne nam het over.

Ik trok de badkamerdeur achter me dicht en bleef even staan, alsof ik verrast was. Daar lag hij.

Op het kingsize bed, half tegen de kussens geleund, alleen in een strak wit singlet dat zijn brede schouders en behaarde borst strak omsloot. Zijn buik was zwaar maar stevig, precies het soort mannenlichaam dat macht uitstraalt. Een zwarte boxershort spande om zijn bovenbenen, en daartussen tekende zich al duidelijk een bobbel af. Om zijn nek hing een dikke gouden ketting met een orthodox kruisje dat precies in het kuiltje van zijn keel rustte.

Ik bracht mijn hand naar mijn mond, deed een stapje terug alsof ik schrok.

"Oh… ik… ik wist niet dat je…" stamelde ik, mijn stem zacht en een beetje ademloos.

Hij lachte, laag en zelfverzekerd, en klopte naast zich op het matras.

“Kom hier”. Geen reden om verlegen te zijn. Je bent veilig bij mij.”

Zijn ogen gleden over me heen alsof hij me al uitkleedde. Ik liet mijn blik even over zijn lichaam gaan, van zijn brede borst naar de bobbel in zijn boxer, toen snel weer naar zijn gezicht, alsof ik het niet durfde.

“Je bent… indrukwekkend,” fluisterde ik, bijna voor mezelf.

Hij grijnsde, strekte één arm naar me uit.

“Dat zeg je nu al. Wacht maar tot je dichterbij komt.”

Ik liep langzaam naar het bed, mijn hakken tikten zacht op het parket. Bij de rand bleef ik staan, nog net buiten zijn bereik.

“Ik heb nog nooit… zo snel…” begon ik, en liet mijn zin hangen.

Hij ging rechtop zitten, zijn singlet spande nog strakker.

“Dat is precies waarom het goed is," zei hij. "Geen denken. Alleen voelen.”

Hij pakte mijn hand, trok me zacht maar beslist naar zich toe. Ik liet me vallen, knielde half op het bed, mijn jurk gleed nog iets hoger over mijn dijen. Zijn handen lagen meteen op mijn heupen, groot en warm, en trokken me op zijn schoot. Ik voelde hem direct onder me, hard, dik, ongeduldig. Ik ademde scherp in, alsof het me overviel.

“Viktor…” fluisterde ik, mijn handen op zijn schouders, vingers die licht trilden, perfect gespeeld.

Hij boog zich naar me toe, zijn mond bij mijn oor.

“Ontspan, liefje. Ik bijt alleen als je dat wilt.”

Zijn baardstoppels schuurden langs mijn hals, zijn handen gleden naar mijn billen en kneedden me stevig. Ik sloot mijn ogen, liet mijn hoofd een beetje achterover vallen, een zacht kreuntje ontsnapte uit mijn keel. Hij rook naar cognac, tabak en mannelijk zweet. Ik boog me iets naar voren, mijn lippen bijna tegen de zijne.

“Ik wil dat je me laat vergeten,” fluisterde ik. “Alles.”

Zijn antwoord was een diepe grom en een kus die hard en bezitterig was. En terwijl zijn tong mijn mond veroverde, gleed mijn blik heel even over zijn schouder, naar het schilderij aan de muur.

Ik vond hem afstotelijk, de zure cognacadem, het zweet in zijn hals, de manier waarop zijn vingers te hard knepen. Maar mijn opdracht zat in mijn bloed, dieper dan walging. Ik glimlachte dus. Ik ademde alsof ik het wilde.

“Танцуй для меня,” gromde hij, achterover leunend tegen de kussens. Dans voor me.

Ik zette een zacht muziekje op via mijn telefoon en begon te bewegen. Eerst mijn schouders, dan mijn heupen. Mijn vingers gleden naar de rits achter op mijn jurk. Langzaam trok ik hem omlaag, centimeter voor centimeter, tot de stof van mijn schouders gleed en op de grond viel.

Zijn adem stokte.

Ik stond daar in alleen zwart kant: een balconette-beha die mijn borsten hoog hield, een string die nauwelijks iets verborg. Strakke buik, ronde heupen, lange benen. Maanden van discipline, nu alleen voor zijn ogen. Ik kroop op handen en knieën het bed op, langzaam, als een krolse kat. Mijn borsten bewogen mee met elke beweging, mijn billen wiegend. Ik zag zijn pupillen groot worden, zijn borstkas zwaar op en neer gaan.

Hij rukte zijn singlet over zijn hoofd. Zijn hele bovenlijf zat vol tattoos, een kathedraal op zijn borst, sterren op zijn schouders, een slang die over zijn buik kronkelde naar beneden. Russische gevangenis-inkt, oud en vervaagd. Macht. Geweld. Toen zijn boxer. Ik liet mezelf echt even schrikken, want dat hoefde ik niet te spelen. Hij was enorm. Dik, zwaar, met een dikke paarse eikel die al glom. De aderen klopten zichtbaar, de hele lengte stond recht omhoog tegen zijn behaarde onderbuik. Het ding zag eruit alsof het pijn zou doen. Hij zag mijn blik en lachte triomfantelijk.

“Не бойся, малышка." 'Hij bijt niet.'

Ik kroop dichterbij tot ik tussen zijn gespreide benen knielde. Mijn handen rustten op zijn dijen, voelden de hitte van zijn huid.

“Hij is… indrukwekkend,” fluisterde ik, mijn stem hees.

Ik boog me voorover, liet mijn haar over zijn bovenbenen strijken, mijn lippen vlak boven zijn schacht zonder hem aan te raken. Ik voelde hem trillen van anticipatie. Hij greep in mijn haar, niet ruw, maar dwingend.

“Zuig,” beval hij.

Zijn vingers zaten strak in mijn haar, niet meer sturend maar dwingend. Hij duwde me omlaag, langzaam maar onverbiddelijk, tot ik de dikke eikel tegen het achterste van mijn gehemelte voelde drukken. Mijn keel kneep dicht, een reflex. Ik kokhalsde, tranen sprongen in mijn ogen, maar hij hield me precies daar, diep genoeg om zijn macht te tonen, niet zo diep dat ik echt in paniek raakte. Toen trok hij me een paar centimeter terug, net genoeg om te ademen.

“Goed zo,” gromde hij, zijn stem rauw. “Neem hem helemaal.”

Ik zoog, mijn lippen strak om zijn schacht, mijn tong plat tegen de onderkant. De zware, zilte smaak vulde mijn mond. Zijn ballen hingen laag, nat van zweet, en elke keer dat ik omlaag ging raakten ze mijn kin. De geur was sterk, muskus, tabak, man. Het soort geur dat je normaal gesproken zou wegduwen, maar nu, hier, terwijl mijn hart in mijn keel klopte van adrenaline en gevaar, voelde ik iets anders opkomen. Een donkere, schaamtevolle hitte tussen mijn benen. Ik probeerde er niet aan te denken. Dit was werk. Dit was een opdracht.

Maar mijn lichaam luisterde niet. Mijn tepels waren hard tegen het kant van mijn beha, mijn string was doorweekt. Elke keer dat hij kreunde, elke keer dat hij mijn hoofd harder omlaag duwde, voelde ik een schokje recht naar mijn clitje. Hij merkte het. Natuurlijk merkte hij het. Hij lachte zacht, triomfantelijk.

“Je vindt het lekker, hè?” zei hij, terwijl hij mijn hoofd optilde zodat ik hem aankeek. Mijn lippen glommen, mijn ogen rood van tranen.

“Zeg het.”

Ik hijgde, probeerde mijn stem terug te vinden.

“Ja…” fluisterde ik, omdat het waar was, en omdat hij dat wilde horen.

Hij trok me omhoog, ruw, tot ik schrijlings op zijn borst zat. Zijn natte pik klopte tegen mijn buik. Zijn handen grepen mijn borsten, knepen hard door het kant heen. “Je bent nat,” zei hij, één hand gleed omlaag, duwde mijn string opzij. Twee vingers gleden zonder waarschuwing naar binnen. Ik kreunde, echt dit keer. Mijn heupen bewogen vanzelf. Hij rolde me om in één beweging, mijn rug op het matras, zijn zware lichaam bovenop me. Hij scheurde mijn string kapot met één ruk.

Zijn pik hing zwaar boven me, dik en paars, kloppend van bloed. Een wapen dat al tientallen vrouwen had opengebroken, dat wist ik. En nu lag ik hier, benen wijd, klaar om nummer zoveel te worden. Mijn bh vloog in een ruk kapot, hij scheurde de stof met zijn tanden, gooide het weg alsof kant niets voorstelde. Mijn borsten sprongen vrij, zwaar en rond, tepels hard van kou en opwinding. Hij gromde iets onverstaanbaars, boog zich voorover en zoog één tepel diep in zijn mond, beet tot ik naar adem hapte.

“Красивая сука,” mompelde hij tegen mijn huid, zijn stem dik van lust. 'Mooie teef'.

Zijn grote handen grepen mijn knieën, duwden ze nog verder uit elkaar tot ik volledig open lag. Ik voelde de lucht op mijn natte lipjes, schaamte en hitte tegelijk. Toen drukte hij zich tegen me aan. De eikel was enorm, heet, glad van mijn eigen speeksel en zijn voorvocht. Hij wreef hem langzaam op en neer tussen mijn schaamlippen, spreidde me, plaagde mijn clit tot ik mijn rug kromde. Hij keek me recht aan, ogen zwart en roofdierachtig.

“Vraag het,” zei hij. “Vraag me om je te neuken.”

Ik slikte, mijn stem trilde.

“Neuk me, Viktor… alsjeblieft.”

Hij grijnsde, één hand om mijn keel, niet hard, maar duidelijk wie hier de baas was. Toen duwde hij. Langzaam. Onverbiddelijk. De eikel rekte me open, brandde, vulde me verder dan ik ooit had gevoeld. Ik hapte naar adem, mijn nagels beten in zijn schouders. Hij stopte niet, bleef duwen tot hij aan zijn ballen in me zat, mijn kutje strak om hem heen gespannen. Ik voelde me gevuld, gespleten, overweldigd.

Hij bleef even stil, genietend van mijn hijgen, van hoe mijn lichaam trilde om hem heen. Toen begon hij te bewegen. Eerst langzaam, diepe, bezitterige stoten die mijn hele onderlijf deden golven. Daarna harder, sneller, zijn zware ballen kletsend tegen mijn kont bij elke klap. Ik sloeg mijn benen om zijn middel, trok hem dieper, omdat ik moest. Omdat ik wilde. Omdat het niet meer uitmaakte waar werk ophield en ik begon. Zijn mond vond de mijne weer, ruw en nat, terwijl hij me bleef neuken alsof hij me wilde breken.

En ergens, tussen het bonzen van mijn bloed en het natte geluid van onze lichamen, voelde ik het aankomen, een orgasme dat ik niet kon tegenhouden.

Ik kwam klaar zoals ik nog nooit was klaargekomen. Niet zacht, niet beheerst, niet gespeeld. Een explosie die van diep binnenin kwam, mijn hele lichaam schokte, mijn kutje kneep zo hard om hem heen dat hij even stilviel, verbaasd, bijna overweldigd. Een schreeuw rukte zich los uit mijn keel, zijn naam, rauw en onvervalst, mijn rug kromde zich van het bed, mijn tenen trokken krom. Golven, golven, golven. Ik voelde mezelf nat worden, nog natter, hoorde het natte geluid van zijn stoten terwijl hij weer begon te bewegen, nu harder, alsof mijn orgasme hem nog geiler maakte.

Hij lachte, zijn hand om mijn keel.

Ik trilde nog na, mijn lichaam buiten mijn controle. Dit had ik niet verwacht. Dit had ik niet gepland. Ik had gerekend op beheersing. Op toneelspel. Op een orgasme dat ik kon faken als het moest. Maar dit… dit was echt. Mijn eigen lichaam had me verraden. Hij was nog niet klaar. Hij trok zich terug met een nat, plakkerig geluid en draaide me ruw om, mijn heupen in zijn greep.

“На колени,” gromde hij. 'Op je knieën'.

Ik gehoorzaamde voordat mijn hoofd kon protesteren. Mijn lichaam deed het gewoon. Op handen en knieën, mijn gezicht in het kussen gedrukt, mijn kont omhoog. Hij sloeg één keer hard op mijn bil, een brandende klap die me deed schokken.

“Открывай,” zei hij, zijn stem donker en bevelend. 'Open'.

Ik reikte achter me, mijn vingers trilden nog na van het orgasme, en trok mijn billen uit elkaar. Ik voelde me bloot, rauw, volledig overgeleverd. Mijn kutje nog kloppend, mijn kontje strak en kwetsbaar. Hij gromde goedkeurend, zijn duim gleed over mijn achteringang, nat van alles wat er al tussen ons gebeurd was.

“Mooi,” mompelde hij. “Helemaal van mij.”

Hij duwde de dikke eikel weer in mijn kutje, één lange, diepe stoot die me naar voren duwde. Maar hij hield me vast, één hand op mijn nek, de andere op mijn heup, en begon me te neuken zoals een man een vrouw neemt die hij volledig bezit. Hard. Diep. Zonder genade. Elke stoot duwde mijn gezicht dieper in het kussen, mijn borsten schoven over het laken, mijn knieën brandden op het matras. Ik kreunde, niet meer in staat om iets te spelen. Dit was rauw. Dit was echt.

En ergens, diep vanbinnen, terwijl hij me nam alsof ik van hem was, voelde ik nog een orgasme opkomen. Niet gepland. Niet gewild. Maar onvermijdelijk. Hij voelde het weer, boog zich over me heen, zijn borst tegen mijn rug, zijn mond bij mijn oor.

“Kom nog een keer voor me,” fluisterde hij. “Laat me voelen hoe graag je het wilt.”

En ik deed het… ik deed het. Ik kwam weer klaar, harder dan de eerste keer.

Een golf die door me heen sloeg als een elektrische schok, mijn hele lichaam spande zich aan, mijn kutje kneep om hem heen alsof ik hem nooit meer wilde laten gaan. Een diep, rauw geluid ontsnapte uit mijn keel, gedempt in het kussen, maar hij hoorde het. Hij voelde het. Ik keek achterom, over mijn schouder, mijn haar nat van zweet in mijn gezicht geplakt, mijn ogen wazig van tranen en genot. En ik keek hem recht aan. Niet als Katinka de spionne. Niet als het meisje met de opdracht. Maar alsof ik hem toebehoorde.

Mijn blik was zacht, onderdanig, vol overgave. Alsof hij me had gebroken. Alsof ik nu echt van hem was. Hij zag het. Hij greep mijn heupen harder, ramde nog drie, vier keer diep in me toen hij zijn ritme verloor. Zijn stoten werden kort, hard, onregelmatig. Een diep, dierlijk gegrom groeide in zijn borst, zwol aan, barstte los.

"Блядь… да… да… ВСЁ ТВОЁ!" 'Verdomme… ja… ja… ALLES VAN JOU!'

Zijn hele lichaam spande zich aan en ramde zich één laatste keer tot aan zijn ballen in me, bleef daar, en kwam. Luid. Dominant. Onmiskenbaar. Een brul die door de suite galmde, rauw en triomfantelijk, alsof hij de hele stad wilde laten weten dat hij mij had genomen. Ik voelde elke puls, elke dikke straal die diep in me werd gespoten, heet en overvloedig, tot ik het bijna niet meer kon houden. Zijn pik klopte nog lang na, alsof hij me wilde merken, bezitten, vullen tot ik overliep.

Hij bleef bovenop me hangen, zijn volle gewicht, zijn zweet dat op mijn rug droop, zijn adem heet en hijgend in mijn nek.

“Моя девочка…” gromde hij nog een keer, schor, tevreden. 'Mijn meisje'.

Ik zei niets. Ik liet hem geloven dat hij had gewonnen. Toen hij eindelijk van me af rolde, zwaar en uitgeput, trok hij me meteen tegen zich aan, zijn arm als een bankschroef om mijn middel. Dertig seconden later sliep hij, zijn adem diep en regelmatig, zijn lichaam slap van totale overgave. Ik wachtte nog een minuut. Toen glimlachte ik in het donker. Hij had gekrijst als een beest. Hij had me genomen alsof ik van hem was. Nu was het mijn beurt om te nemen wat van mij was. Ik gleed uit bed, naakt, druipend van hem, mijn lichaam nog natrillend van alles wat hij met me had gedaan.

Ik gebruikte de juiste combinatie en de safe ging open met een zachte klik. Vijf seconden later had ik de bruine enveloppe in mijn handen. Twee dunne dossiermappen, een lijst met namen. Ik legde alles op het bureau, maakte met mijn telefoon haarscherpe foto’s, flits uit, geluid uit, en schoof alles exact zo terug als ik het gevonden had. Schilderij weer recht. Safe dicht. Geen spoor.

Ik trok mijn jurk weer aan, ritste hem dicht met trillende vingers, veegde snel een druppel zaad van mijn binnenbeen en bracht mijn haar een beetje in model. Lipstick bijgewerkt. Een laatste blik in de spiegel, Katinka het naïeve meisje, een beetje door de war, een beetje dronken.

Perfect.

Ik opende de suite-deur op een kier. De lijfwacht stond er nog, armen over elkaar, gezicht van steen. Zijn ogen gleden over me heen, rommelig haar, rode lippen, jurk die iets te scheef zat. Ik rook nog naar Viktor, naar seks, naar cognac. Hij rook het ook. Ik glimlachte slaperig, wankelde expres een halve stap.

“Spasiba… ik ga maar eens,” mompelde ik met een dikke tong. Hij zei niets, drukte alleen op de liftknop. De deuren gleden open. Ik stapte naar binnen, draaide me om en leunde met mijn rug tegen de spiegelwand, mijn benen nog slap, mijn adem nog niet helemaal terug. De lift daalde stil, soepel, als een val in slow motion.

Tussen mijn dijen voelde ik hem nog. Warm. Dik. Langzaam naar buiten druipend. Russisch zaad dat uit me gleed, langs mijn binnenbeen, op de dure vloer van de lift. Ik drukte mijn dijen even tegen elkaar, voelde het natte, plakkerige bewijs van wat ik had laten gebeuren. Mijn kut vol met de Resident maar opdracht geslaagd.

De lift piepte zacht. Begane grond. Ik rechtte mijn rug, veegde een laatste keer over mijn mond, schudde mijn haar goed.

Katinka het naïeve meisje stapte uit.