Hilda's Teefje

Lise stond in de hoek van de overvolle woonkamer, wijnglas in haar hand, en probeerde zich onzichtbaar te maken tussen de planten en de boekenkast. Het was weer zo’n verjaardag van een vriendin-van-een-vriendin, van die avonden waar je heen gaat omdat je ‘er toch bij hoort’.

“Kom even mee,” zei Floor ineens naast haar, greep haar bij de elleboog en trok haar door de mensenmassa. “Er is iemand die je móét ontmoeten.”

Lise rolde met haar ogen, maar liet zich meetrekken. Ze verwachtte weer een ongemakkelijk gesprek met iemand die ‘iets met duurzaamheid deed’ of ‘net een podcast was gestart’.

“Hilda, dit is Lise. Lise, Hilda,” zei Floor triomfantelijk, alsof ze zojuist twee puzzelstukjes in elkaar klikte.

Hilda draaide zich om. Lang, leren jasje, een glas bier losjes in haar hand. Ze keek Lise aan met een blik die meteen alles zei: ik ken dit soort avonden ook, en ik vind het net zo stom als jij.

“Floor zegt dat jij de enige bent hier die ook liever thuis series kijkt dan smalltalk voert,” zei Hilda zonder enige inleiding.

Lise lachte, harder dan ze in weken had gelachen. “Dat heeft Floor verraden, hè?”

“Ze verraadt altijd alles,” zei Hilda schouderophalend, maar haar ogen twinkelden."

Ze liepen samen naar de keuken. En hoewel Floor alweer verder kletste met iemand anders, bleven zij twee hangen. Eerst bij het aanrecht, later op de bank, uiteindelijk op het balkon met de deur dicht tegen de herrie. Ze praatten alsof ze elkaar al jaren kenden. Alsof dit niet de eerste keer was, maar gewoon de avond waarop ze toevallig weer eens bij elkaar terecht waren gekomen.

Ze zaten op het smalle balkon, benen over de rand, de stad ver onder hen een zee van lichtjes. De muziek binnen was nog vaag te horen, maar hierboven klonk alleen het geruis van de wind en het tikken van Hilda’s aansteker.

“Je vriend niet mee vanavond?” vroeg Hilda terwijl ze een sigaret opstak en het vlammetje even haar gezicht verlichtte.

Lise schudde haar hoofd. “Nee. Tim haat dit soort feestjes. Te veel mensen, te veel praatjes, te weinig parkeerplaats.” Ze lachte kort, een beetje schuldig. “Hij zit thuis met een biertje en een documentaire over de Tweede Wereldoorlog. Dat is zijn idee van een perfecte zaterdag.”

Hilda blies rook uit, keek naar de horizon. “Klinkt als een verstandige man.”

“Dat is hij ook,” zei Lise, en het klonk bijna als een excuus.

Stilte. Een prettige stilte.

“En jij?” vroeg Lise uiteindelijk. “Geen partner die je hier had kunnen meeslepen?”

Hilda schudde langzaam haar hoofd. “Nope. En dat hoeft ook niet.”

Ze draaide zich half naar Lise toe, elleboog op de reling.

“Ik heb geen relatie. Al een paar jaar niet meer. En eerlijk? Ik vind het heerlijk. Geen gezeur over wiens beurt het is om de vuilnis buiten te zetten, geen discussie over welke series we kijken, geen stilzwijgen omdat iemand weer ergens over mokt.” Ze nam een trek, glimlachte scheef. “Ik ben gelukkig op mijn eentje. Echt gelukkig.”

Lise keek haar aan, een beetje verbaasd hoe vanzelfsprekend dat klonk. Alsof het geen statement was, maar gewoon een feit. Zoals: de lucht is blauw, gras is groen, ik ben goed zo.

“Dat klinkt… vrij,” zei Lise zacht.

“Dat is het ook,” antwoordde Hilda. Ze bood Lise de sigaret aan. “Jij mag ook een trekje vrijheid, als je wilt.”

Hilda hield haar de sigaret voor, een dunne sliert rook kronkelend in de nachtlucht.

Lise schudde lachend haar hoofd. “Nee, dank je. Ik rook niet.”

Hilda trok een wenkbrauw op, trok de sigaret terug en nam zelf een trekje. “Nooit?”

“Nooit,” zei Lise. “En ik drink ook geen bier. Tim noemt me altijd ‘een echt meisje’ als ik weer een rosé bestel of een veel te zoete cocktail.” Ze rolde met haar ogen, maar het klonk teder, alsof ze het stiekem wel leuk vond.

Hilda grinnikte, blies de rook zijlings weg. “Een echt meisje, hm? Dat zou mijn moeder ook gezegd hebben. Als ze nog leefde.”

Ze tikte de as over de rand van het balkon. “Ik rook al sinds mijn dertiende,” zei ze kalm, alsof ze het over het weer had. “Eerste sigaret gejat uit het pakje van mijn grote broer. Hij was zestien, ik wilde cool zijn. Bleek dat ik het vooral heel lekker vond. En daarna… gewoon nooit meer gestopt.”

Ze keek naar het gloeiende puntje tussen haar vingers.

“Het is mijn enige slechte gewoonte die ik nooit heb willen opgeven,” zei ze. “Alles wat ik verder heb gedaan in mijn leven: verkeerde jongens, verkeerde banen, verkeerde steden… daar kon ik mee kappen. Maar dit? Dit is van mij.”

Lise keek naar haar, naar de rustige manier waarop ze de sigaret vasthield, alsof het een verlengstuk van haar hand was.

“Jij doet ten minste nog iets wat niet mag,” zei Lise zacht. “Ik doe altijd precies wat hoort.”

“Misschien wordt het tijd,” zei ze, “dat je eens iets doet wat níét hoort.”

Ze glimlachte, niet uitdagend, gewoon warm.

“En als je ooit begint met roken… dan steel je maar eentje van mij.”

In de maanden die volgden werden Lise en Hilda onafscheidelijk. Ze hadden hun eigen ritme gevonden, op vrijdagavond stuurde Hilda steevast één berichtje “Balkon?” en een half uur later stond Lise voor haar deur met een fles koude rosé en een glimlach die steeds minder schuldig voelde.

Ze gingen samen uit: Hilda trok Lise mee naar obscure kroegen waar de muziek te hard was en de mensen te echt, en Lise sleepte Hilda weer mee naar chique wijnbarretjes waar je fluisterend over de kaart boog alsof het een geheim was. Ze dansten tot hun voeten pijn deden, lachten om jongens die te hard hun best deden, en eindigden altijd ergens op een bankje of een trappetje met friet en te veel mayonaise.

Ze deden alles wat meiden samen doen, urenlang series kijken met wijn en chips, elkaar appen om 2 uur ’s nachts met memes, huilen om stomme films en nog harder huilen van het lachen, elkaar troosten na rotdagen, elkaar oppeppen voor belangrijke gesprekken. Ze waren elkaars spiegel en elkaars tegenovergestelde tegelijk.

En als iemand vroeg hoe ze elkaar eigenlijk kenden, keken ze elkaar aan, haalden hun schouders op en zeiden tegelijk:

“Gewoon, op een feestje.”

Op een vrijdag stuurde Lisa een berichtje naar Hilda dat Tim voor een lang weekend was vertrokken met zijn vrienden.

‘Tim is weg t/m zondagavond. Vakantiehuis, bier, jongens onder elkaar. Kom je logeren? Serie-binge, wijn, kaasplank, hele bed voor ons twee.’

‘Pak m’n spullen. Tien minuten.’ antwoordde Hilda.

Ze stond voor de deur in een oude joggingbroek, een fles rode wijn in de ene hand en een zak nacho’s in de andere. “Ik heb ook chocola en een extra dekentje,” zei ze terwijl ze naar binnen stapte, “want ik weet dat jij het altijd koud hebt.”

De woonkamer was binnen no-time een nest: alle kussens op de grond, kaarsen aan, de televisie op Netflix. Ze begonnen nog een beetje netjes naast elkaar. Na twee afleveringen lagen ze tegen elkaar aan. Na vier afleveringen lagen ze plat op de grond, voeten op de bank, hoofden bijna in elkaars schoot, wijn binnen handbereik.

"Dit is pas een jongensweekend,” zei Hilda droog terwijl ze nog een hand chips pakte.

Lise lachte tot ze niet meer bijkwam. “Sorry Tim, maar jij hebt verloren.”

Om een uur of drie ‘s nachts kropen ze eindelijk in Lise’s kingsize bed, laptop op het voeteneind, aftiteling van het seizoen nog zachtjes aan. Ze vielen uitgeput in slaap, de laptop nog zachtjes blauw gloeiend op het voeteneind.

Een uurtje later, werd Lise wakker. Het was stil in huis.

Ze rilde. Haar lange T-shirt was omhoog gekropen tot halverwege haar bovenbenen en de deken lag ergens half op de grond. Ze was het zo gewend dat Tim naast haar lag, zijn warme lichaam als een kachel tegen haar rug, zijn arm zwaar over haar heen. Nu voelde het bed groot en leeg, en de lucht koud op haar blote benen.

Ze trok haar knieën op, tastte naar de deken en trok die over zich heen. Maar het hielp maar half. Hilda lag een halve meter verderop, op haar rug, mond een beetje open, een arm boven haar hoofd. Ze sliep diep, rustig, alsof de wereld haar niets kon maken.

Lise keek een paar seconden naar haar. Toen schoof ze, zonder er echt over na te denken, een stukje dichterbij. Gewoon een beetje. De warmte van Hilda’s lichaam was er meteen: een zachte, levende gloed. Ze aarzelde nog heel even. Toen schoof ze nog iets verder, tot haar rug tegen Hilda haar zij aanleunde. Hilda bewoog even, mompelde iets onverstaanbaars, en draaide zich instinctief op haar zij, naar Lise toe. Haar arm gleed over Lise’s middel, zwaar en warm, precies zoals Tim dat altijd deed.

Lise verstijfde een seconde. Toen liet ze haar adem ontsnappen. Ze voelde hoe haar hele lichaam zich ontspande, hoe de kou uit haar benen trok. Lise lag nu met haar rug tegen Hilda aan, lepeltje-lepeltje, Hilda’s arm losjes over haar middel. De warmte was precies wat ze nodig had; haar lichaam ontspande zich laag voor laag, haar adem werd weer diep en rustig. Ze voelde haar gedachten al wegzakken, terug naar slaap.

Toen bewoog Hilda.

Een trage, onbewuste beweging, haar heupen drukten zich zacht maar duidelijk tegen Lise’s billen aan, een lome, bijna dromerige stoot, alsof haar lichaam in haar slaap iets zocht wat er altijd al was geweest. Hilda’s adem bleef rustig en diep, haar gezicht nog steeds ontspannen; ze sliep. Lise’s ogen vlogen open. Haar hart sloeg één keer hard.

Ze voelde alles tegelijk, de warme druk van Hilda’s onderbuik tegen haar, de zachte stof van Hilda’s joggingbroek, het gewicht van de arm die haar nog steeds vasthield. Een seconde lang deed ze niets, hield ze zelfs haar adem in. Toen kwam er een tweede, langzamere beweging. Hilda zuchtte zacht in haar slaap, haar heupen wiegden weer een klein beetje naar voren, dichter, vaster.

Ze wist niet wat ze moest doen. Wegschuiven? Doen alsof er niets gebeurde? Of… blijven liggen?

Haar hart bonsde nu in haar keel, maar ze bewoog niet. Ze sloot haar ogen en probeerde haar adem weer rustig te krijgen, alsof ze sliep. Alsof dit normaal was. Hilda’s lichaam bleef warm en zwaar tegen haar aan, de bewegingen werden kleiner, trager, tot ze helemaal stil lagen.

Een vijftal minuten was het stil gebleven, alleen het zachte geluid van Hilda’s ademhaling tegen Lise’s nek. Toen begon Hilda weer te bewegen.

Eerst langzaam, bijna loom, een draaiende beweging met haar heupen, alsof ze in haar slaap een betere houding zocht. Maar het werd al snel duidelijker. Een zachte, ritmische duw tegen Lise’s billen, telkens iets steviger, iets gerichter. Hilda’s onderbuik drukte zich warm en vast tegen haar aan, een traag, onmiskenbaar ritme. Hilda’s hand, die nog steeds over haar middel lag, verstrakte een fractie, vingers die zich lichtjes in de stof van Lise’s T-shirt groeven. Haar ademhaling was nog steeds diep en regelmatig, haar gezicht nog steeds ontspannen in slaap, maar haar lichaam… haar lichaam wist precies wat het deed.

Lise probeerde zich weg te trekken maar Hilda haar heupen reageerden meteen, harder, vaster met een traag dromerig ritme. Lisa sloot haar ogen, liet haar hoofd dieper in het kussen zakken, en voelde hoe haar lichaam, zonder dat ze er echt toestemming voor gaf, precies deed wat het wilde.

Hilda’s ademhaling veranderde.

Eerst alleen een kleine hapering, toen een langzame, bewuste uitademing tegen Lise’s nek. Ze werd wakker. Lise voelde het meteen: de arm om haar middel verstrakte niet uit schrik, maar uit besef. De heupen die net nog onbewust hadden bewogen, stopten niet, ze werden alleen… rustiger. Gerichter. Hilda’s lichaam bleef precies waar het was, warm en zwaar tegen haar aan.

Een paar seconden was er alleen stilte. Geen schrik, geen plotselinge beweging weg. Alleen het zachte geluid van twee mensen die allebei wakker waren en deden alsof dat niet zo was. Toen sprak Hilda, zo zacht dat het bijna een fluistering in Lise’s haar was.

“…Lise?”

Geen paniek in haar stem. Geen excuus. Alleen een vraag, kalm en laag, alsof ze wilde checken of dit echt gebeurde, of dat ze nog droomde. Lise’s keel was droog. Ze slikte, maar bewoog niet weg.

“Ja?” zei ze, amper hoorbaar.

Hilda’s hand gleed een paar centimeter over Lise’s buik, niet verder, niet terug, gewoon een trage, onderzoekende beweging. Haar duim streek zacht over de stof van het T-shirt. Hilda ademde langzaam uit, warm tegen Lise’s schouder. Ze zei niets meer. In plaats daarvan trok ze Lise iets dichter tegen zich aan, haar heupen hervatten dat trage, bewuste ritme, nu niet meer uit slaap, maar met volledige, stille toestemming.

Toen voelde Lise Hilda’s arm van haar middel glijden. Een zachte verschuiving onder de deken. Hilda tilde haar heupen een stukje op, haakte haar duimen in de elastiek van haar eigen slipje en trok het in één trage, geruisloze beweging omlaag. Het gleed over haar benen en werd achteloos ergens naast het bed gegooid. Hilda’s lippen raakten Lise’s oorlel.

“Trek jij ook je slipje uit,” fluisterde ze, laag en kalm, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Lise’s adem stokte één seconde. Toen deed ze het. Zonder nadenken tilde ze haar heupen, schoof het dunne stukje stof omlaag en schopte het weg. Hilda’s hand gleed meteen terug, vingers spreidden zich warm over Lise’s blote buik. Hilda’s lippen streken zacht langs Lise’s oor.

“Ik moet je iets vertellen,” fluisterde ze, haar stem laag en een beetje schor.

Lise opende haar mond om te antwoorden, maar voordat er ook maar een klank uitkwam, voelde ze het.

Iets hards, warms, glad en onmiskenbaar, gleed langzaam tussen haar dijen van achteren naar voren. Hilda’s heupen drukten zich stevig tegen haar billen, en het ding schoof precies langs haar, warm, pulserend, nat van haar eigen opwinding. Lise schrok. Haar lichaam verstijfde, haar adem stokte in haar keel. Zonder nadenken gleed haar hand omlaag, tussen haar eigen dijen, en haar vingers sloten zich om iets wat er niet hoorde te zijn. Heet. Dik. Hard en pulserend onder haar handpalm.

Een penis.

Ze trok haar hand terug alsof ze zich gebrand had. Haar hart sloeg over, haar hoofd tolde. Voor ze een woord kon uitbrengen, voor ze kon schreeuwen of wegdraaien, voelde ze Hilda’s arm steviger om haar middel sluiten. Niet dwingend, maar geruststellend. Hilda’s stem was vlak achter haar oor, kalm en zacht.

“Sst. Rustig, Lise. Blijf liggen. Adem.”

Lise’s borstkas ging snel op en neer. Ze wilde iets zeggen, vragen, gillen, maar er kwam alleen een zacht, verstikt geluid uit haar keel.

“Het is oké,” fluisterde Hilda, haar lippen tegen Lise’s slaap. “Ik ben nog steeds ik. Alleen… méér dan je dacht. Je hoeft niets te doen,” zei Hilda zacht. “Alleen… niet weggaan. Laat me het uitleggen. Alsjeblieft.”

Lise’s vingers trilden. Ze lag nog steeds met haar rug tegen Hilda aan, gevangen tussen schrik, verwarring en een hitte die ze niet kon negeren. Lise bleef liggen, haar rug strak tegen Hilda’s borst, haar hand nog half bevroren tussen haar eigen dijen. Ze ademde snel en oppervlakkig, maar ze draaide zich niet om. Ze vluchtte niet. Hilda’s stem was laag, rustig, alsof ze een oud verhaal vertelde dat ze al honderd keer had gerepeteerd in haar hoofd.

“Ik ben transgender, Lise. Trans vrouw. Ik ben geboren met een lichaam dat niet klopte, en dit… dit hoort bij mij. Ik heb het nooit verstopt uit schaamte, alleen uit voorzichtigheid. Omdat de meeste mensen meteen oordelen voordat ze me écht zien.”

Ze zweeg even, haar duim streelde zacht over Lise’s buik, een klein, geruststellend cirkeltje. Lise voelde het duidelijk, de warme, gladde eikel die precies tegen haar ingang drukte, zacht maar onmiskenbaar aanwezig. Instinctief kneep ze haar billen samen, een reflex, een laatste restje weerstand. Hilda voelde die spanning meteen. Ze stopte niet, maar haar bewegingen werden trager, bijna plagend. Ze drukte haar heupen licht naar voren, net genoeg om de druk te laten voelen, maar niet om binnen te dringen.

“Sst,” fluisterde ze tegen Lise’s oor, haar stem hees van verlangen. “Ontspan je, lieverd. Je hoeft niets te doen wat je niet wilt… maar je wilt dit wel, hè? Je bent zo nat, ik voel het.”

Ze liet haar hand langzaam omlaag glijden, over Lise’s buik, tussen haar benen. Haar vingers vonden meteen hoe nat Lise was, hoe haar lichaam al openstond, klaar, ondanks de spanning in haar spieren.

“Voel je dit?” fluisterde Hilda, terwijl ze zachtjes over Lise’s clit begon te cirkelen, traag en precies. “Dit liegt niet. Je lichaam weet al wat het wil… ook al is je hoofd nog een beetje bang.”

Lise kreunde zacht, onwillekeurig. Haar heupen bewogen heel licht naar achteren, tegen Hilda aan, en meteen voelde ze weer die warme druk. Hilda zuchtte tevreden, haar eigen adem nu ook zwaar.

“Ja, precies zo,” mompelde ze. “Laat me je helpen… laat me je laten voelen hoe goed dit kan zijn.”

Ze bleef Lise’s clit strelen, steeds een beetje steviger, terwijl haar heupen heel langzaam, heel geduldig bleven duwen. Niet forceren. Nooit forceren. Gewoon wachten tot Lise zelf zou toegeven. En Lise voelde hoe haar weerstand langzaam smolt, hoe haar billen zich niet meer samen knepen, maar juist een klein beetje ontspanden…

Hilda voelde het meteen.

“Brave meid,” fluisterde ze. “Laat me binnen… ik beloof je dat het goed is.”

Hilda’s hand gleed van Lise’s heup naar haar bovenbeen. Met een rustige, zelfverzekerde beweging tilde ze Lise’s been op, legde het over haar eigen heup zodat Lise wijd open kwam te liggen, precies zoals ze haar wilde hebben. De lucht raakte Lise’s natte huid, koud en dan meteen weer warm toen Hilda zich nog dichter tegen haar aan drukte. Ze voelde het duidelijk: de dikke, gloeiende eikel die nu precies tegen haar kutje rustte, nat van hen allebei, kloppend, klaar.

Hilda hield Lise’s been stevig vast, haar vingers diep in het zachte vlees van haar dij.

“Adem uit,” fluisterde ze, haar stem laag en bevelend.

Lise deed het, haar adem trilde uit haar longen. En op dat moment duwde Hilda langzaam, heel langzaam, naar voren. De eikel opende haar, gleed naar binnen, rekte haar zacht maar onverbiddelijk. Lise voelde elke millimeter, de hitte, de volheid, de druk die haar deed kreunen zonder dat ze het wilde. Hilda stopte pas toen ze een paar centimeter binnen was, hield stil, liet Lise wennen.

“Goed zo,” mompelde ze tegen Lise’s nek, haar lippen tegen haar huid. “Voel je hoe nat je bent? Hoe je me binnenlaat?”

Ze trok een klein stukje terug, duwde toen weer iets dieper, een traag, dwingend ritme dat geen ontsnappen duldde. Lise’s handen grepen in het laken, haar rug kromde zich tegen Hilda aan. En Hilda bleef haar been vasthouden, hoog en wijd, terwijl ze steeds dieper gleed, tot er geen ruimte meer was voor twijfel, geen ruimte meer voor Tim, geen ruimte meer voor iets anders dan dit. Hilda’s stem was hees, bijna grommend, terwijl ze nog een centimeter dieper gleed.

“God, wat is dit lang geleden,” fluisterde ze tegen Lise’s oor. “Een echt, nat kutje neuken… meestal zijn het oude mannen die me betalen om hén te neuken. Jij bent zo fucking lekker strak.”

De woorden sloegen in als een mokerslag. Lise’s ogen vlogen open. Haar hele lichaam verstijfde, een golf van schrik en verwarring die door haar heen raasde. Oude mannen? Betalen? Wat…

Maar op hetzelfde moment duwde Hilda dieper, één lange, trage stoot die haar tot aan het einde vulde. De dikke, hete penis rekte haar volledig, drukte tegen plekken waarvan ze niet eens wist dat ze ze had. Ze kon zich niet bewegen. Ze zat vast, letterlijk verankerd op Hilda’s lul, zo diep dat ontsnappen onmogelijk was. Hilda voelde de schrik, de spanning, en hield haar been nog steviger vast.

“Sst,” zei ze, nu weer zachter, maar nog steeds met die donkere ondertoon. “Niet nadenken. Alleen voelen. Je bent van mij nu, Lise. Helemaal van mij.”

Ze begon te bewegen, langzaam, diep, elke stoot een herinnering aan hoe vol, hoe gevuld Lise was. En ondanks de schok, ondanks de woorden die nog nagalmden in haar hoofd, voelde Lise haar lichaam reageren, haar heupen bewogen mee, haar adem werd kreunen, haar kutje kneep zich samen om de pik die haar zo volledig bezat. Het was raar. Zo ontzettend raar.

Elke diepe stoot van Hilda opende haar verder, vulde haar op een manier die ze kende van Tim, maar tegelijk helemaal anders, harder, dikker, dwingender. De penis die haar opensperde voelde tegelijk vertrouwd en volkomen vreemd, alsof haar lichaam een taal sprak die ze jarenlang was vergeten. Ze draaide haar hoofd een stukje, keek over haar schouder.

En daar waren Hilda’s borsten, zacht en vol, deinend op en neer bij elke stoot, tepels hard in het schemerlicht. De vrouw die haar lachend wijn had ingeschonken, die haar haren uit haar gezicht had geveegd na te veel cocktails, die haar nu helemaal nam. Hilda’s ogen waren half gesloten, haar lippen een beetje open, een zachte kreun bij elke keer dat ze diep naar binnen gleed. Lise keek naar die borsten, naar dat gezicht dat ze zo goed kende, en voelde de pik die haar nog steeds dieper rekte.

“Je bent zo mooi als je je laat nemen,” fluisterde Hilda schor. “Kijk maar naar me. Kijk maar hoe ik je neuk.”

Hilda’s stem trilde van lust en spijt tegelijk.

“Fuck… ik had dit veel eerder moeten doen,” gromde ze, haar stem laag en rauw. “Vanaf die eerste nacht op dat balkon… ik had je toen al moeten nemen. Gewoon op de grond moeten leggen en je laten voelen wie ik ben.”

Ze greep Lise’s heup steviger vast, haar vingers diep in het vlees.

“Maar nu ben je van mij.”

Ze stootte dieper, harder, elke beweging een bewering, een bezit. De beddenveren kraakten, het hoofdeind tikte tegen de muur. Hilda’s heupen sloegen tegen Lise’s billen, nat en ritmisch, alsof ze haar wilde merken, wilde vullen tot er geen ruimte meer was voor iemand anders.

“Voel je dit?” hijgde ze, terwijl ze tot het uiterste in haar gleed en daar bleef, draaiend, drukkend. “Dit is van mij. Jij bent van mij.”

Lise kon alleen nog kreunen, haar lichaam trilde, haar kutje kneep zich samen om de pik die haar volledig bezat. Hilda boog zich over haar heen, haar borsten plat tegen Lise’s rug, haar mond bij haar oor.

“Zeg het,” beval ze, haar stem nu donker en dwingend. “Zeg dat je van mij bent.”

Lise’s stem brak.

“…van jou…” bracht ze uit, half snikkend, half kreunend.

Hilda gromde tevreden, een diep, dierlijk geluid, en begon weer te stoten. Lise’s adem werd kort en hoog, haar hele lichaam begon te trillen, haar kutje kneep zich steeds strakker samen om Hilda’s pik, alsof ze haar niet meer wilde laten gaan.

“Ja,” gromde Hilda, haar stoten werden kort en hard, precies op dat ene plekje diep vanbinnen. “Kom voor me, Lise. Kom op mijn pik.”

Lise’s rug kromde zich, haar mond ging open in een geluidloze schreeuw. Toen brak het.

Een golf, heet en allesverzengend, rolde door haar heen. Haar kutje trok zich samen in lange, diepe spasmen, nat, luid en ongecontroleerd. Haar benen trilden, haar vingers grepen in het laken, haar hele lichaam schokte terwijl ze klaarkwam, harder dan ze ooit met Tim had meegemaakt, langer, dieper, alsof elke cel in haar lichaam tegelijk ontplofte. Hilda bleef stoten, langzaam nu, om het genot te rekken, haar armen strak om Lise heen.

“Zo ja… geef je maar helemaal,” fluisterde ze tegen Lise’s bezwete nek.

Lise’s stem brak in een lange, rauwe kreun, tranen liepen over haar wangen, haar lichaam beefde nog na terwijl het orgasme in golven door haar heen bleef rollen.

Lise lag nog na hijgend, haar lichaam slap en warm van het orgasme, toen Hilda zich langzaam uit haar terugtrok. De leegte voelde bijna pijnlijk. Hilda’s stem was laag, hees, maar onmiskenbaar bevelend.

“Trek je T-shirt uit.”

Lise’s vingers trilden terwijl ze het dunne shirt over haar hoofd trok en het ergens op de grond liet vallen. Nu was ze helemaal naakt. Hilda’s hand gleed over haar rug, een zachte maar dwingende streling.

“Op handen en knieën, lieverd. Nu.”

Lise deed het zonder nadenken. Ze rolde op haar buik, duwde zich omhoog, haar knieën op het matras, haar armen trilden nog een beetje. Haar borsten hingen zwaar, haar rug kromde zich vanzelf. Hilda ging achter haar zitten, haar handen meteen op Lise’s heupen.

“Fuck,” mompelde ze, bijna eerbiedig. “Kijk nou wat voor een mooi kontje ik neuk.”

Ze liet haar handpalmen over Lise’s billen glijden, kneep er zacht in, spreidde ze een beetje zodat ze kon zien hoe nat en geopend Lise nog was.

“Zo hoort het,” zei Hilda, haar stem donker van lust. “Jij op je knieën voor mij. Precies zoals ik het al die maanden heb gefantaseerd.”

Ze liet één hand tussen Lise’s benen glijden, voelde hoe nat ze nog was, hoe haar kutje nog natrilde.

“En je bent nog lang niet klaar, hè?” zei ze, terwijl ze haar pik weer tegen Lise’s ingang zette.

Lise kon alleen maar hijgen, haar hoofd hing omlaag, haar lichaam alweer klaar voor wat kwam. Hilda greep haar heupen stevig vast.

“Handen op het hoofdeinde,” beval ze. “En blijf kijken hoe ik je neem.”

Hilda liet haar heupen langzaam naar voren glijden, weer helemaal diep in één lange stoot. Ze zuchtte tevreden.

“God, wat een zicht,” gromde ze, haar ogen vast op Lise’s rug, haar billen, de manier waarop haar lichaam zich opende voor haar. “Dit is zoveel mooier dan zo’n harige kont van een of andere oude vent die alleen maar ligt te kreunen en geld op het nachtkastje legt.”

Ze boog zich voorover, haar borstkas tegen Lise’s rug, en liet één hand onder Lise’s lichaam glijden. Haar vingers sloten zich stevig om een van Lise’s borsten, knepen zachtjes in de zachte huid, rolden de harde tepel tussen duim en wijsvinger.

“Voel je dit?” fluisterde ze, terwijl ze begon te stoten, diep en ritmisch, haar hand stevig om die borst. “Zachte huid… mooie borsten die meebewegen als ik je neuk… geen behaarde rug, geen zweetlucht.”

En met elke stoot greep ze die borst steviger vast, alsof ze Lise letterlijk wilde vasthouden, wilde claimen, wilde laten voelen dat er geen weg meer terug was. Hilda’s heupen sloegen hard tegen Lise’s billen, een nat, ritmisch geluid dat de kamer vulde. Ze boog zich voorover, haar mond weer bij Lise’s oor, haar hand nog steeds stevig om die ene borst geklemd.

“Wat zou Tim nu zeggen, denk je?” fluisterde ze, haar stem donker en spottend, vol lust. “Als hij binnenkwam en zijn brave teefje zo op handen en knieën zag… geneukt door een ander teefje?”

Ze stootte extra diep, zodat Lise naar voren schoot en een kreetje niet kon onderdrukken.

“Zou hij boos worden?” ging Hilda verder, terwijl ze haar heupen kort en hard bewoog. “Of zou hij gewoon staan kijken… met open mond… omdat hij weet dat hij dit nooit zo kan?”

Ze greep Lise’s haar zacht maar stevig vast, trok haar hoofd een beetje achterover zodat Lise’s rug nog meer kromde.

“Zeg het maar,” gromde ze. “Wat zou jouw Timmetje zeggen als hij zag hoe nat je bent voor mij? Hoe je kreunt op mijn pik?”

Lise kon alleen maar hijgen, haar lichaam trilde, haar kutje kneep zich samen bij elke woord, elke stoot.

Hilda’s greep op Lise’s heupen werd ijzerhard. Haar stoten werden kort, snel, genadeloos, alsof ze elk laatste restje twijfel uit Lise’s lichaam wilde rammen.

“Fuck… ik kom,” gromde ze, haar stem rauw en diep. “Ik kom in je, Lise. Voel je het? Voel je hoe ik je vul?”

Haar hele lichaam spande zich, haar heupen sloegen één laatste keer hard naar voren en bleven daar, diep, onverbiddelijk. Een laag, dierlijk geluid ontsnapte haar keel terwijl ze klaarkwam, warme, krachtige stoten diep in Lise, haar pik die pompte, haar zaad dat Lise’s kutje vulde tot het overliep. Ze hield haar stevig vast, haar vingers diep in haar vlees, haar lichaam strak tegen Lise’s rug gedrukt.

“Van mij,” hijgde ze, nog na hijgend, haar stem nog steeds dominant, nog steeds bezitterig. “Jij bent fucking van mij.”

Ze bleef even zo liggen, diep in haar, haar armen nu om Lise heen geslagen, haar mond tegen Lise’s schouder. Toen trok ze zich langzaam terug, keek toe hoe haar sperma uit Lise gleed, en glimlachte voldaan.

Lise liet zich op haar zij vallen, haar lichaam zwaar en trillerig, haar adem nog steeds snel en onregelmatig. Ze draaide haar hoofd en keek, echt kijken, voor het eerst bewust en zonder schrik. Daar zat Hilda, op haar knieën tussen de verkreukelde lakens, haar borstkas op en neer gaand. En tussen haar benen, die stam, nog half hard, glanzend van hen allebei, dikke druppels zaad die langzaam langs de schacht gleden en op het laken vielen. Lise’s ogen werden groot van het zicht, van de hoeveelheid, van alles. Hilda volgde haar blik en lachte zacht, een beetje schor, een beetje verlegen bijna.

“Het was… even geleden,” zei ze, terwijl ze een hand door haar bezwete haar haalde. “Daarom was het zoveel.”

Lise’s hand trilde toen ze hem aanraakte. Haar vingers sloten zich om de warme, nog half stijve pik, glibberig van hun beider vocht en Hilda’s zaad. Ze schrok opnieuw, hoe had dit ooit in haar gepast? Het voelde onmogelijk groot, zwaar en pulserend in haar hand. Hilda keek naar haar met een zachte, dominante glimlach. Ze legde een hand in Lise’s nek, trok haar rustig maar beslist dichterbij.

“Kom hier,” zei ze, haar stem laag en warm. “Nu je mijn wijfje bent… mag je hem schoonlikken.”

Ze duwde Lise’s hoofd zacht naar beneden, tot haar lippen bijna de natte eikel raakten.

Lise aarzelde één seconde. Toen opende ze haar mond, onderdanig, gewillig, en liet haar tong over de schacht glijden. Ze proefde zichzelf, proefde Hilda, proefde alles wat er zojuist gebeurd was. Ze likte langzaam, zorgvuldig, alsof ze een belofte aflegde. Hilda zuchtte tevreden, haar vingers streelden door Lise’s haar.

“Zo ja,” fluisterde ze. “Precies zo. Mijn brave meisje.”

De ochtend kroop grijs en koud door de kieren van de gordijnen. Het bed voelde te groot nu het stil was. Hilda stond al bij het raam, rug naar Lise toe, sigaret tussen haar vingers. Ze rookte zonder iets te zeggen, de rook trok in trage slierten naar buiten. Geen glimlach, geen blik achterom. Alsof de nacht al achter een glazen wand stond.

Lise bleef op haar zij liggen, deken tot aan haar kin, en keek naar die rechte rug, naar de hand die de sigaret vasthield alsof het een gewoonte was en verder niets. Na een tijdje drukte Hilda de peuk uit op de vensterbank. Ze pakte haar joggingbroek van de grond, trok hem aan, toen haar hoodie. Geen haast.

“Ik moet zo weg,” zei ze, stem vlak, alsof ze het tegen de muur had.

Lise’s keel voelde rauw. “Oké.”

Hilda had haar rugzak al over haar schouder, maar voor ze de deur opendeed, draaide ze zich nog één keer om. Ze liep terug naar het bed, boog zich over Lise heen en gaf haar een korte, stevige kus op de mond, geen tederheid, maar wel een duidelijke claim. Haar lippen smaakten nog naar rook en naar hen. Ze keek Lise recht aan, haar stem laag en kalm.

“We spreken later nog af. Ik laat je weten wanneer en waar.”

Ze streek één keer met haar duim over Lise’s onderlip, draaide zich om en liep de slaapkamer uit.

De voordeur viel in het slot.

Lise bleef liggen, de kus nog brandend op haar mond, het huis weer stil. Ze wist dat ze er zou zijn. Wanneer Hilda het zei. Waar Hilda het zei.

Precies zoals Hilda het wilde.