Gevulde Agenda

Het was het weekend voor Kerstmis en ik stond op het punt om met mijn baas Eduard, een imposante man van 64, naar Duitsland te vertrekken voor een belangrijk zakenweekend.

Wat begon als een gewone werkreis naar een conferentie in München, voelde al vanaf het vliegveld een beetje anders, de sneeuw viel zachtjes buiten, de kerstlichtjes twinkelden overal, en Eduard was ongewoon ontspannen. We zouden twee nachten in hetzelfde hotel verblijven, vergaderingen bijwonen en ’s avonds dineren met klanten. Ik had er nooit bij stilgestaan dat dit weekend mijn leven voorgoed zou veranderen.

Ik werkte al een paar jaar als secretaresse voor Eduard. Hij was niet zomaar een baas, hij was rustig en altijd respectvol, het soort man dat je nooit hoorde schreeuwen, maar wiens aanwezigheid alleen al een kamer vulde. Hij onthield kleine dingen, hoe ik mijn koffie dronk, dat ik niet van verrassingen hield, en blijkbaar ook wanneer ik jarig was.

Een paar dagen voor onze vertrek naar Duitsland was ik 39 geworden. Ik had er op kantoor met niemand over gesproken, ik vierde het liever stil, maar op de ochtend van mijn verjaardag lag er een klein, zorgvuldig ingepakt doosje op mijn bureau. Er zat een briefje bij in zijn nette handschrift, “Voor Astrid, van harte gefeliciteerd. Eduard.”

Het was echt niets speciaals. Een armbandje, een dun metalen schakelarmbandje met een klein bedeltje eraan, het logo van ons bedrijf, netjes gegraveerd. Typisch Eduard, attent, professioneel. Ik had het meteen omgedaan, een foto gemaakt met mijn telefoon en die doorgestuurd naar mijn man thuis. Met een berichtje erbij: “Kijk, cadeautje van de baas voor mijn verjaardag. Lief toch?”

Hij had geantwoord met een duimpje omhoog en “Mooi! Geniet van je dag xx”. Meer niet. Gewoon, zoals altijd.

Toen we uit het vliegtuig stapten op de luchthaven van München voelde de kou meteen als een scherpe messteek in mijn wangen. Het was laat in de middag, de lucht grijs en zwaar, en de eerste vlokken sneeuw dwarrelden al neer. Tegen de tijd dat we in de huurauto zaten en richting de stad reden, was het echt gaan sneeuwen: dikke, zachte vlokken die de wereld buiten langzaam wit kleurden.

Eduard had me het hotel laten boeken. “Kies maar iets goeds, Astrid,” had hij gezegd. “We hoeven niet op een cent te kijken.” Typisch voor hem, hij vond dat als je voor zaken reisde, je het ook fatsoenlijk moest doen. Geen goedkope keten aan de snelweg, maar een klassiek, luxe hotel in het centrum, met een prachtige gevel, een lobby vol marmer en kerstversiering, en kamers die meer op suites leken.

Ik had een kamer voor hem genomen met uitzicht op de binnenplaats, en voor mezelf een iets eenvoudigere aan de andere kant van de gang.

Eduard zei niet veel. Af en toe een opmerking over het verkeer of de sneeuw. Maar toen we het hotel naderden en de kerstverlichting van de gevel al van ver te zien was, draaide hij zich even naar me toe.

“Mooi gekozen,” zei hij alleen, met een kleine glimlach.

We checkten in bij de receptie, waar het personeel ons in perfect Engels en met een warme glimlach verwelkomde. Eduard regelde alles zoals altijd, handtekening hier, creditcard daar, een kort knikje naar de portier voor de bagage.
De kamer was mooi gekozen, al zei ik het zelf. Ruim, een groot bed met dikke, witte dekens, een zitje bij het raam met uitzicht op de besneeuwde binnenplaats waar een verlichte kerstboom stond te schitteren. De badkamer was van marmer, met een regendouche en luxe zeepjes die naar dennen en kaneel roken. Alles ademde kerst en klasse.

Ik zette mijn koffer neer, deed de gordijnen een stukje open om de sneeuw te zien vallen, en pakte meteen mijn telefoon. Een paar snelle foto’s: het bed, het uitzicht, een close-up van de kerstboom beneden, en een van de welkomstmand met een flesje prosecco en chocolade kerstfiguurtjes die op het bureau stond.

Ik stuurde ze door naar mijn man, met een berichtje: “Kijk eens hoe luxe! Baas heeft goedkeuring gegeven voor dit hotel. Sneeuwt hier hard. Mis je. X”

Hij antwoordde bijna meteen: “Wauw, dat is echt chique! Geniet maar lekker, je verdient het. Hier regent het alleen maar. xx”

Ik glimlachte, legde mijn telefoon weg en begon mijn koffer uit te pakken. Over een uur zouden we naar de welkomstborrel van de conferentie gaan, daarna dineren met de Duitse partners.

De welkomstborrel was in een sfeervol oud bierhuis, op nauwelijks vijf minuten rijden van ons hotel. Boven een zware houten deur wiegde zacht een koperen uithangbord in de sneeuw. Binnen was het warm, rumoerig en vol kerstlichtjes, lange tafels, kaarsen, glühwein die dampte in mokken en een enorme kerstboom in de hoek. Eduard en ik stapten naar binnen en hij werd meteen begroet door een brede, hartelijke man van rond de zestig, met een grijs baardje, blozende wangen en een stem die boven alles uit klonk. “Eduard, alter Freund!” riep hij, en de twee mannen gaven elkaar een stevige omhelzing met schouderkloppen.

Dat was Heinrich, een van de Duitse partners en een oude, goede vriend van Eduard. Hij had hetzelfde kalme gezag als mijn baas, dezelfde rustige ogen die alles in zich opnamen, maar waar Eduard eerder ingetogen was, was Heinrich een echte bon-vivant, hij lachte luid, schonk meteen glühwein in, vertelde anekdotes en zorgde dat iedereen zich meteen op zijn gemak voelde.

Hij schudde mij de hand met een warme, stevige greep. “Und das ist die berühmte Astrid,” zei hij met een knipoog naar Eduard. “Ik heb al veel over je gehoord. Welkom!”

De avond gleed voorbij in een waas van gesprekken over zaken, oude verhalen tussen Eduard en Heinrich, en steeds meer gelach. Ik merkte dat ik me steeds meer op mijn gemak voelde, zeker toen Heinrich me af en toe in het gesprek betrok met een grapje of een vraag. Terwijl Heinrich aan de andere kant van de tafel luid lachend een nieuwe ronde glühwein bestelde, boog Eduard zich iets naar me toe. Zijn stem was laag, bijna een fluistering, zodat alleen ik het kon horen boven het geroezemoes uit.

“We moeten Heinrich absoluut als goede vriend en partner behouden, Astrid,” zei hij zacht, “Hij is onze belangrijkste link naar een paar van die grote klanten in Beieren. Zonder hem zouden een hoop deuren gesloten blijven.”

Toen richtte hij zich weer op Heinrich, die ons met een brede grijns aankeek en zijn glas hief.

“Op oude vriendschappen én nieuwe!” brulde Heinrich.

Na de borrel liepen we met z’n drieën door de besneeuwde straten naar een restaurant vlakbij, een klassiek Beiers etablissement met zware houten balken, kaarslicht en een open haard die knetterde in de hoek. Heinrich had gereserveerd, natuurlijk, een tafel bij het raam, met uitzicht op de vallende sneeuw.

We gingen zitten, bestelden een fles rode wijn en al snel kwam het eten, varkensschenkel voor de mannen, een lichtere vis voor mij, met knödel en zuurkool erbij. Het gesprek ging vrijwel meteen weer over zaken, lopende contracten, nieuwe kansen in de markt, een grote klant die twijfelde. Eduard en Heinrich vulden elkaar perfect aan, praatten in een mengeling van Duits en Nederlands, en ik vulde af en toe aan met details uit de agenda of recente mails.

De wijn vloeide rijkelijk. Heinrich schonk telkens bij met een brede grijns en een “Noch ein Schluck, Astrid? Het is ten slotte bijna Kerst!” Eduard dronk mee, rustig maar gestaag, zijn wangen kregen een lichte kleur die ik zelden bij hem zag. Ik probeerde het kalm te houden, een half glas hier, een slokje daar, maar de wijn was vol en warm, en na een tijdje voelde ik het toch tollen in mijn hoofd, een zachte, aangename roes die alles een beetje zachter maakte.

Het werd steeds later, de obers begonnen subtiel de stoelen op de tafels te zetten en de open haard brandde langzaam uit. Heinrich rekende af met een royaal gebaar, “Dit is mijn stad, dit is mijn avond!”, en we stapten de koude nacht in. De sneeuw was gestopt, maar alles lag onder een dikke witte laag en de lucht voelde fris en scherp.

Ik belde een taxi en binnen een paar minuten stopte er een Mercedes voor het restaurant. In de warme auto zat ik tussen de twee mannen in, Heinrich nog steeds vol verhalen, Eduard wat stiller, maar met een ontspannen glimlach.

Bij het hotel aangekomen draaide Eduard zich naar Heinrich. “Kom je nog even boven voor een laatste borrel? Ik heb een goede whisky op de kamer.”

Heinrichs ogen lichtten op. “Natuurlijk, oude vriend! Een nacht zonder slaapmutsje is geen nacht.”

Ik wenste hen goedenacht met een glimlach en ik opende de deur van mijn eigen kamer, deed het licht dim, schopte mijn schoenen uit en liet me achterover op het grote bed vallen. De kamer draaide heel lichtjes, een prettige duizeligheid van de wijn. Mijn jas hing ik nog niet eens op, ik bleef gewoon liggen, starend naar het plafond. Ik hoorde de twee mannen nog even op de gang, veel lawaai, voetstappen, een deur die dichtviel. Eindelijk stilte.

Ik pakte mijn telefoon. Een berichtje naar mijn man, “Net terug van diner, was gezellig maar laat. Nu naar bed, moe maar voldaan. Hoe is het thuis? Love you xx”

Hij antwoordde snel: “Fijn dat je het naar je zin hebt. Trusten schat, dikke kus. x”

Een kwartier later lag ik nog steeds op bed, half in slaap gedommeld, toen mijn telefoon zachtjes trilde op het nachtkastje. Ik tastte ernaar en zag Eduards naam op het scherm.

“Kun je nog even langskomen met je agenda? Heinrich heeft een vraag over de afspraken van morgen.”

Ik zuchtte diep, voelde de wijn nog een beetje in mijn bloed, maar typte snel terug: “Kom eraan.”

Ik zette me recht, schudde de loomheid van me af en keek in de spiegel. Mijn blouse was een beetje verkreukeld van het liggen, mijn rokje zat scheef. Ik trok alles snel recht, schoof mijn voeten weer in mijn pumps, haalde een hand door mijn haar om het een beetje in model te brengen en werkte mijn lippenstift even bij. Professioneel blijven, Astrid. Een paar minuten later stond ik voor zijn kamer en klopte op de deur.

“Binnen,” hoorde ik Eduards stem, gedempt maar duidelijk.

Ik duwde de deur open en stapte naar binnen. De kamer was groter dan de mijne, een echte suite, met een zitgedeelte bij het raam. Heinrich zat onderuitgezakt in een fauteuil, een glas whisky in zijn hand, zijn das helemaal los. Eduard stond bij het bureau, ook met een glas, zijn colbert uit, hemdsmouwen opgerold. Op de achtergrond klonk zachtjes klassieke kerstmuziek uit een kleine speaker.

“Ah, Astrid!” riep Heinrich vrolijk. “De reddende engel met de agenda!”

Eduard keek me aan met een rustige glimlach. “Sorry dat ik je nog stoor. Het duurt niet lang.”

Ik glimlachte terug, probeerde de lichte duizeligheid te negeren en liep naar het bureau toe. “Geen probleem. Welke afspraken precies?”

Maar terwijl ik dat zei, voelde ik hun blikken op me, niet opdringerig, maar wel… aanwezig. De kamer was warm, rook naar whisky en dennen van de kleine kerstboom op het sideboard. En ineens voelde het alsof ik niet alleen voor de agenda kwam. Ik liep naar het bureau, zette mijn agenda open en begon de afspraken van morgen voor te lezen, tijden, locaties, namen van de contactpersonen. Eduard stond tegenover me, leunde licht tegen de rand van het bureau en luisterde aandachtig. Heinrich zat nog in zijn fauteuil, maar stond toen op met zijn eigen tablet in de hand.

“Hier, een glas wijn voor je,” zei Eduard rustig, terwijl hij een bodempje rode wijn in een glas schonk dat nog op het dienblad stond. “Je hebt de hele avond al zo hard gewerkt.”

Ik glimlachte beleefd. “Dank je, maar ik hoef echt niet veel meer.” Toch nam ik het glas aan en nam een klein slokje, meer uit hoffelijkheid dan uit dorst. De wijn was hetzelfde als in het restaurant, vol, warm, en hij gleed veel te makkelijk naar binnen. En toen voelde ik het, zijn grote, warme hand die langzaam, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, over mijn onderrug gleed. Niet hoog, niet laag, precies op de holte net boven mijn billen. Een lichte druk. Het was geen toevallige aanraking, zijn hand bleef daar liggen, zijn duim bewoog zelfs heel even in een klein cirkeltje over de stof van mijn blouse.

Ik verstijfde een fractie van een seconde. Mijn adem stokte. Ik keek niet opzij naar hem, maar bleef strak naar de agenda kijken, alsof ik me concentreerde op de tijden. Vanbinnen racete mijn hart, wat deed hij nou? En waarom zei Eduard niets? Ik voelde zijn blik op ons rusten, maar hij zei geen woord.

Heinrich praatte gewoon door, wees iets aan op het scherm. “Hier, om tien uur die meeting met Berger, ja?”

Zijn hand lag er nog steeds. Warm. Zeker. Alsof hij wilde testen hoe ver hij kon gaan. Ik slikte, nam nog een slokje wijn om tijd te winnen en dwong mezelf om rustig te blijven ademen. Toen voelde ik een tweede aanwezigheid. Eduard kwam rustig naast me staan, aan mijn linkerzijde, zo dichtbij dat ik de warmte van zijn lichaam kon voelen. Hij boog zich een beetje voorover, zogenaamd om mee te kijken naar de agenda, zijn hoofd vlak bij het mijne.

En toen gebeurde het, zijn hand gleed, bijna gelijktijdig met die van Heinrich, over mijn rug. Niet hoog, niet laag, maar precies op dezelfde plek als zijn vriend, een lichte, maar onmiskenbare streling over de stof van mijn blouse, van mijn schouderblad naar de holte van mijn rug. Twee handen nu. Eén links, één rechts. Beide kalm, beide zeker, alsof ze dit hadden afgesproken zonder woorden.

Ik voelde mijn wangen branden, mijn hart bonken in mijn borst. Ik keek strak naar de agenda, maar de letters dansten voor mijn ogen. Heinrich zei iets over een tijdstip, zijn stem laag en geamuseerd, maar ik verstond het nauwelijks.
Eduards hand bleef even liggen, zijn vingers spreidden zich licht, alsof hij de vorm van mijn rug wilde voelen. Toen gleed hij heel langzaam een klein stukje naar beneden, net over de rand van mijn rokje, en weer terug omhoog. Een subtiele beweging, maar genoeg om een rilling over mijn huid te sturen.

Ik nam een klein slokje wijn, mijn hand trilde licht toen ik het glas naar mijn lippen bracht. Geen van beiden zei iets over wat ze deden. Het gesprek ging door, rustig, over afspraken en tijden, terwijl hun handen me tegelijkertijd vasthielden, me insloten. Ik voelde me duizelig, niet alleen van de wijn. Dit was niet meer professioneel. Dit was iets heel anders. En het engste was dat ik nog steeds niet bewoog.

Ik stond daar ingesloten tussen hen tweeën, de agenda open voor me als een soort schild. Maar het schild werkte niet meer.

Het duurde niet lang, misschien een paar tellen, misschien een minuut, voor ik voelde hoe hun handen langzaam, bijna synchroon, naar beneden gleden. Heinrichs hand eerst, brutaal en zelfverzekerd, over de stof van mijn rokje tot hij zacht maar duidelijk op mijn rechterbil rustte. Bijna tegelijkertijd volgde Eduard, voorzichtiger, maar niet minder vastberaden, zijn hand gleed over mijn linkerbil, zijn vingers spreidden zich licht, alsof hij de vorm wilde voelen.

Ik voelde een golf van hitte door mijn lichaam gaan, van mijn wangen tot diep in mijn buik. Ik had moeten wegstappen. Moeten zeggen: “Heren, dit gaat te ver.” Moeten lachen en het afdoen als een grap. In plaats daarvan ontsnapte er een sullig, nerveus lachje uit mijn mond. Een hoog, kort geluid, alsof ik nog steeds serieus met die stomme agenda bezig was.

“Eh… ja, dus om half elf is de presentatie bij Berger,” zei ik, mijn stem een beetje schor, terwijl ik strak naar het papier bleef kijken. Alsof ik het echt meende. Alsof ik niet voelde hoe Heinrich zijn hand licht kneep, hoe Eduards vingers subtiel over de stof streken.

Heinrich grinnikte zachtjes, diep in zijn keel. “Precies, Astrid. Goed zo.”

Eduard zei niets, maar ik voelde zijn adem dichter bij mijn oor komen. Zijn hand bleef waar hij was, warm en rustig, maar met een druk die zei: 'Je gaat nergens heen’.

Ik lachte weer, nog sulliger dit keer, en nam een slokje wijn met een hand die nu duidelijk trilde. De agenda was allang geen excuus meer. Ik voelde hoe hun greep veranderde. Wat eerst nog een rustende hand was, werd nu steviger, doelgerichter. Heinrich kneedde mijn rechterbil met een trage, bijna wellustige druk, zijn vingers groeven zich licht in het vlees onder mijn rokje. Eduard deed hetzelfde aan de andere kant, maar op zijn eigen manier, beheerst, maar met een kracht die ik niet van hem kende. Zijn hand sloot zich om mijn bil, kneep zacht maar vastberaden, alsof hij eindelijk iets vastpakte waar hij al lang naar had uitgekeken.

Ik stond daar, tussen hen in, mijn adem kort en oppervlakkig. Mijn eigen handen lagen nog op de agenda, maar ik las allang niets meer. Het glas wijn trilde in mijn vingers. Toen gleed Eduards vrije hand langs mijn arm, zacht maar zeker, tot hij bij mijn hand kwam. Hij pakte de telefoon uit mijn vingers en legde hem zachtjes neer op het bureau, buiten mijn bereik.

“We hebben de agenda even niet meer nodig, Astrid,” zei hij zacht, zijn stem laag en dicht bij mijn oor.

Heinrich grinnikte zachtjes achter me, zijn hand gleed nog een keer stevig over mijn bil, alsof hij het ermee eens was. “Precies,” mompelde hij. “Er zijn belangrijkere dingen om… te bespreken.”

Ik keek niet op. Kon het niet. Mijn wangen gloeiden, mijn hart bonsde in mijn keel. Ik had kunnen zeggen, stop. Ik had kunnen weglopen. De deur was maar een paar meter verderop. Maar ik deed niets van dat alles. Ik stond daar gewoon, licht voorovergebogen over het bureau, terwijl twee paar handen me vasthielden, me kneedden, me claimden.

Heinrichs stem klonk laag en geamuseerd, vlak bij mijn oor. “Eduard heeft me verteld dat je veel sport, Astrid,” zei hij, terwijl zijn hand een stevige kneep gaf. “En ik voel het… zo stevig, zo strak. Prachtig.”

Hij wachtte even en ging toen verder, op diezelfde rustige, vrolijke toon. “Ik zou ze graag eens écht zien. Zonder dat rokje ertussen.”

Voor ik kon reageren, voelde ik zijn handen naar de zoom van mijn rok gaan. Hij pakte de stof vast en trok hem langzaam maar vastberaden omhoog, over mijn heupen, tot mijn billen helemaal bloot kwamen. Ik droeg een dunne, zwarte panty die glad en doorschijnend over mijn benen en billen spande, en daaronder een smalle zwarte string die nauwelijks iets verborg.

Bijna tegelijkertijd deed Eduard hetzelfde aan de andere kant. Zijn vingers haakten onder de stof, trokken mee, tot mijn rok helemaal opgestroopt zat rond mijn middel. Twee paar handen hielden de stof vast, alsof ze zeker wilden zijn dat hij niet meer naar beneden zou glijden. Ik stond daar, mijn armen gestrekt op het hout, mijn adem snel en oppervlakkig. Ik voelde hun blikken zwaar op me rusten, aandachtig over de zwarte panty die mijn vormen strak omsloot en de dunne string die ertussen verdween.

Heinrich floot zachtjes, bewonderend. “Prachtig,” mompelde hij. “Die panty maakt het alleen maar mooier… zo glad, zo uitnodigend.”

Eduards hand gleed langzaam over de gladde stof van de panty, zijn vingers volgden de lijn van mijn bil, drukten licht tegen de string eronder. En ineens flitste het door mijn hoofd, mijn man. Thuis, in ons bed, waarschijnlijk diep in slaap. Hij had me vanavond nog een kus-emoji gestuurd. “Trusten schat.” Hij wist niets. Hij sliep rustig, vertrouwend, onwetend van wat er hier gebeurde met zijn vrouw. Ik voelde een steek van schuld, scherp en koud, dwars door de warmte van de wijn en hun handen heen. Dit was verkeerd. Dit was zo verschrikkelijk verkeerd.

Ik wist hoe dit kon aflopen. Ik zag het helder voor me, een nacht die alles kapot maakte. Mijn huwelijk. Mijn werk. Mijn zelfbeeld. Alles wat ik de afgelopen jaren had opgebouwd. En toch… bleef ik staan.

Onbegrijpelijk. Mijn armen nog steeds op het bureau, mijn lichaam licht voorovergebogen, mijn benen een beetje uit elkaar zonder dat ik het bewust deed. Ik zei niets. Ik deed geen stap achteruit. Ik duwde hun handen niet weg. In plaats daarvan voelde ik hoe mijn ademhaling dieper werd, hoe mijn huid tintelde onder hun aanrakingen, hoe iets in mij, iets wat ik nooit had durven erkennen, zich langzaam overgaf.

“Astrid,” fluisterde Eduard zacht bij mijn oor, voor het eerst sinds minuten. Zijn stem was hees. “Je bent prachtig.”

Ik voelde Heinrich achter me schuiven. Hij stapte iets naar achteren, zijn handen gleden van mijn heupen naar de band van mijn panty. Met een trage, maar vastberaden beweging haakte hij zijn vingers onder de elastiek en begon hij de dunne zwarte stof naar beneden te trekken, over mijn billen heen, tot net onder de ronding, waar hij hem liet hangen.

Mijn volle, ronde, witte billen sprongen als het ware tevoorschijn, bleek en glad in het zachte licht van de kamer. De string bleef zitten, dun en zwart, verdwijnend tussen mijn billen, maar verder was alles bloot. Ik hoorde ze allebei zuchten, een diep, bijna gelijktijdig geluid van pure opwinding. Eduard, die nog steeds half naast me stond, liet zijn adem ontsnappen alsof hij die al minuten had ingehouden. Heinrich floot zachtjes, bewonderend.

“Mein Gott,” mompelde hij in het Duits, zijn stem dik van verlangen. “Was für ein wunderschöner Arsch… zo rond, zo perfect.”

Zijn hand keerde meteen terug, legde zich plat op mijn ene bil, voelde de blote huid, kneedde zacht maar hongerig. Eduard volgde bijna onmiddellijk aan de andere kant, zijn palm gleed over mijn naakte huid, warmer dan ik ooit had verwacht, zijn vingers spreidden zich, trokken lichtjes mijn billen uit elkaar alsof hij alles wilde zien. Ik dacht weer aan mijn man, slapend, vertrouwend, ver weg en de schuld flitste door me heen als een mes. Maar mijn lichaam reageerde anders. Het tintelde, het gloeide, het beefde onder hun handen.

Heinrich boog zich iets voorover, zijn adem warm tegen mijn huid. “Mag ik?” vroeg hij zacht, bijna beleefd, terwijl zijn duim al licht langs de string gleed.

Ik zei niets. Ik knikte niet. Ik schudde ook niet mijn hoofd.

Ik voelde Heinrichs vingers bij het smalste stukje glijden, precies daar waar het reepje stof tussen mijn billen verdween. Hij haakte zijn duim eronder, trok het rustig maar vastberaden opzij, zodat alles bloot kwam te liggen. De koele lucht raakte mijn meest intieme plekje, ik voelde me volledig ontbloot, kwetsbaar. Onmiddellijk hoorde ik hun reacties: een diep, hongerig zuchtje van Heinrich, een bijna kreunend geluid van Eduard.

“Schau mal,” mompelde Heinrich, zijn stem dik van opwinding. “Zo een klein zoet spleetje… perfect."

Eduard boog zich iets dichterbij, zijn hand gleed over mijn bil en bleef rusten vlak naast waar Heinrich de string opzij hield. “Zo mooi,” zei hij zacht, bijna fluisterend. “Zo klein en roze… precies zoals ik me had voorgesteld.”

Ik was niet getrimd daar achter, maar het leek hen alleen maar meer op te winden. Heinrich lachte zachtjes. “Natuurlijk, een beetje wild… dat maakt het nog geiler.” zei hij, en ik voelde zijn vingers licht over die haartjes strijken, alsof hij het juist heerlijk vond. Eduard zei niets meer, maar ik voelde hoe zijn ademhaling zwaarder werd, hoe zijn hand trilde terwijl hij me aanraakte, voorzichtig over de buitenste randen van mijn kutje gleed, alsof hij bang was dat ik elk moment zou wegtrekken.

Maar ik deed het niet.

En toch voelde ik hoe ik natter werd onder hun blikken, onder hun woorden, onder hun aanrakingen. Heinrich liet de string los, maar alleen om zijn hand eronder te schuiven, zijn vingers nu direct op mijn blote huid. “Voel eens hoe warm ze is,” zei hij tegen Eduard, alsof ik een geschenk was dat ze samen uitpakten. En Eduard… Eduard deed het. Zijn vingers gleden langs die van Heinrich, raakten me daar waar niemand anders dan mijn man me ooit had aangeraakt. Ik voelde het gebeuren, een warme, verraderlijke nattigheid tussen mijn benen, ondanks alles wat mijn hoofd schreeuwde. Mijn lichaam reageerde op hun blikken, op hun handen, op de manier waarop ze me bekeken alsof ik iets kostbaars was dat ze eindelijk mochten aanraken.

Heinrich merkte het als eerste. Zijn vingers gleden even tussen mijn lippen, voelden de vochtigheid, en hij kreunde zacht. “Sie ist schon ganz nass,” mompelde hij tegen Eduard, zijn stem vol triomf. “Das macht mich wahnsinnig.” Eduard ademde diep in, zijn hand trilde licht toen hij het ook voelde. Het maakte hen allebei nog geiler, ik hoorde het aan hun ademhaling, zag het aan de manier waarop hun ogen donkerder werden.

Heinrich liet me even los. Ik hoorde het geritsel van stof, een riem die losgemaakt werd, een broek die omlaag zakte. Eduard haakte zijn vingers onder mijn string en trok hem samen met de panty verder naar beneden, tot ze samen rond mijn enkels vielen. Ik stapte er niet uit. Ik kon het niet. Mijn pumps nog aan, mijn benen licht gespreid, alles bloot.

Toen voelde ik Heinrich weer, zijn hand, groot en stevig, in mijn nek. Niet ruw, maar met een duidelijke druk die geen tegenspraak duldde. Hij duwde me voorover, tot mijn bovenlichaam plat op het bureau lag, mijn bovenlichaam tegen het koele hout, mijn billen hoog in de lucht. Ik keek vluchtig achterom, maar half, over mijn schouder. En daar zag ik hem, Heinrich, zijn broek op zijn knieën, zijn dikke gezwollen penis fier overeind, kloppend, omringd door een bos dik, grijs schaamhaar. Hij stond recht achter me, zijn hand losjes om zijn schacht, zijn ogen strak op mijn blootliggende kutje gericht. Eduard stond naast hem, zijn hand nog op mijn rug, maar zijn blik volgde die van zijn vriend. Hij zei niets, maar ik zag hoe hij zijn lippen bevochtigde, hoe zijn borst sneller op en neer ging.

Heinrich glimlachte naar me, een brede, hongerige glimlach.

“Geen zorgen, Astrid,” zei hij zacht, terwijl hij een stap dichterbij kwam. “We doen het rustig… voor nu.”

Ik voelde Heinrich dichterbij komen, zijn warmte achter me, zijn adem zwaar. Hij pakte zijn dikke penis vast en kletste er een paar keer mee tussen mijn billen, harde, natte klapjes tegen mijn blote huid die door de kamer echoden. Elke tik stuurde een schokje door me heen, een mengeling van schaamte en een hitte die ik niet kon ontkennen. Toen zette hij zijn eikel tegen mijn spleetje, precies daar waar ik al nat en open was. Hij drukte licht, wreef even op en neer langs mijn lippen, en gleed toen zonder weerstand naar binnen. Gewoon… zo. Makkelijk. Alsof mijn lichaam erom vroeg.

Een diepe kreun ontsnapte uit zijn keel toen hij me vulde. “Ah… ja,” gromde hij zacht in het Duits. Ik voelde hoe hij me rekte, hoe zijn dikke schacht centimeter voor centimeter dieper ging tot ik hem helemaal in me had.

Er was geen weg terug meer. Ik werd gepenetreerd. Geneukt. Door een man die ik nauwelijks kende, terwijl mijn baas toekeek. Heinrich greep mijn heupen steviger vast en schopte zacht maar duidelijk mijn voeten verder uit elkaar, zodat mijn benen meer gespreid stonden. Met mijn pumps aan was mijn poesje blijkbaar iets te hoog voor hem, hij wilde dieper, beter passend. Ik voelde hoe ik zakte, hoe hij nu perfect in me gleed, zijn schaamhaar tegen mijn billen toen hij helemaal tot aan de bodem stootte.

Eduard stond nog steeds naast ons, zijn hand nu op mijn rug, strelend, geruststellend bijna. Ik hoorde zijn ademhaling, snel en zwaar, en ving een glimp op van zijn gezicht, ogen donker, lippen vaneen, een mengeling van opwinding en iets wat op trots leek.

Heinrich begon te bewegen, langzaam eerst, diepe, rustige stoten die me vulden en weer leegmaakten. Elke keer dat hij terugtrok voelde ik de leegte, elke keer dat hij weer naar binnen gleed een golf van hitte.
Ik kreunde zacht, tegen mijn wil in, mijn wang nog steeds tegen het bureau.

Thuis sliep mijn man.

Hier werd ik geneukt, hard en diep, door een vreemde man, terwijl mijn baas toekeek en wachtte op zijn beurt. En ik liet het gebeuren. Meer nog, ik duwde mijn billen licht naar achteren, alsof ik hem dieper wilde. Heinrich neukte me dominant, zijn handen stevig om mijn heupen geklemd, elke stoot diep en ritmisch, alsof hij precies wist hoe hij me moest nemen. Zijn buik klapte zacht tegen mijn billen, zijn dikke schaamhaar kriebelde tegen mijn huid. Ik kreunde zacht bij elke beweging, mijn lichaam wiegend op het bureau, mijn borsten schurend over het hout.

Hij lachte laag, geil, terwijl hij harder stootte. “Du bist ganz anders als meine Frau,” gromde hij, zijn stem vol lust. “Zo small, Zo strak… en zo gewillig. Heerlijk.”

Eduard keek naar Heinrich met een kleine, tevreden glimlach en zei rustig, bijna trots: “Ze is een goed wijfje, hè?

Heinrich lachte weer, harder dit keer, en gaf een extra diepe stoot die me naar adem deed happen. “Absoluut, Eduard. Je hebt een uitstekende keuze gemaakt.” Hij boog zich iets voorover, zijn adem warm in mijn nek. “In plaats van een dure escort te bellen… dit is veel beter. Een goedkoop pleziertje, direct beschikbaar. En zo lekker nat.”

Ze lachten allebei zacht, een mannenlach die door de kamer echode, alsof ik een grap was die ze samen deelden. Alsof ik niet meer was dan dat, een secretaresse die toevallig mee was, een gewillig lichaam dat ze nu mochten gebruiken omdat het kon. Geen geld voor nodig, geen gedoe, gewoon ik, hier, bloot en nat en willoos. Ik duwde mijn billen naar achteren, harder tegen hem aan, alsof mijn lichaam het ermee eens was. Heinrich kreunde goedkeurend, zijn vingers groeven in mijn vlees.

“Goed zo,” mompelde hij. “Precies zoals een goed wijfje hoort te doen.”

Heinrichs tempo werd harder, sneller, zijn stoten kort en dwingend. Zijn ene hand greep plots in mijn haar, niet ruw, maar stevig genoeg om mijn hoofd iets naar achteren te trekken. Mijn rug kromde zich, mijn borsten drukten harder tegen het bureau, en ik voelde hoe hij me volledig in zijn macht had.

“Ah… ja, so ein braves Mädchen,” gromde hij, zijn stem schor van inspanning. Hij trok nog eens aan mijn haar, niet pijnlijk, maar genoeg om me te laten voelen wie er nu de baas was.

Zijn bewegingen werden onregelmatig, hij duwde zich diep in me en bleef daar, zijn hele lichaam gespannen. Ik voelde hem kloppen, dik en hard, en toen een warme golf diep in me, hij kwam klaar, kreunend, zijn vingers strak in mijn haar verstrengeld.

“Ja… nimm alles,” hijgde hij, terwijl hij nog een paar keer kort stootte, alsof hij zeker wilde zijn dat elke druppel in me bleef.

Daarna liet hij mijn haar langzaam los. Zijn hand gleed over mijn rug, bijna teder nu, terwijl hij zich langzaam uit me terugtrok. Ik voelde de warmte van zijn zaad tussen mijn benen druipen, langs mijn dijen omlaag.

Hij lachte zacht, voldaan, en gaf een klapje op mijn bil. “Perfect,” mompelde hij. “Echt perfect.”

Eduard stond nog steeds naast me, zijn ademhaling zwaar. Ik voelde zijn blik op me rusten, op mijn rood aangelopen gezicht, op mijn billen die nu glommen van zweet en zaad. Hij zei niets, maar ik zag hoe hij zijn broek al begon los te maken. Heinrich stapte opzij, liet zich in de fauteuil vallen met een tevreden zucht en pakte zijn glas whisky weer op. Ik lag nog na hijgend over het bureau, toen Eduard zacht maar duidelijk zei:

“Astrid… trek je hemdje en je bh uit. Ik wil je helemaal zien.”

Zijn stem was kalm, zoals altijd, maar er zat nu een ondertoon in die geen tegenspraak duldde. Ik richtte me langzaam op, mijn benen trillerig, mijn rok nog opgestroopt rond mijn middel. Zonder iets te zeggen knoopte ik mijn blouse los, knoop na knoop, tot hij openviel. Ik liet hem van mijn schouders glijden en op de grond vallen. Daarna reikte ik achter mijn rug, maakte mijn bh los en liet ook die vallen. Mijn volle borsten kwamen vrij, zwaar en een beetje rood van het schuren tegen het bureau. Mijn tepels waren hard, gevoelig in de koele lucht van de kamer.

Heinrich, onderuit in de fauteuil met zijn glas whisky, floot zachtjes en bewonderend. “Prachtige volle tieten,” mompelde hij in het Duits, zijn ogen strak op me gericht. “Zo stevig… precies goed.”

Ik stond daar even, naakt op mijn opgestroopte rok en pumps na, mijn armen slap langs mijn lichaam. Ik voelde me volledig blootgesteld, kwetsbaar, maar ook… gezien. Op een manier die ik thuis nooit voelde. Ik had alles nog maar net uitgetrokken of Eduard stond al achter me. Ik voelde zijn warmte toen hij tegen me aan kwam staan. Zijn eikel, hard en glad, drukte meteen tegen mijn natte, nog open spleetje aan, precies waar Heinrich me net had achtergelaten. Hij legde een hand tussen mijn schouderbladen en duwde me zacht maar vastberaden weer voorover, tot mijn borsten opnieuw tegen het koele hout drukten en mijn billen hoog in de lucht staken.

“Braaf zo,” fluisterde hij in mijn oor.

En toen gleed hij naar binnen. Gemakkelijk. Soepel. Alsof mijn lichaam al helemaal klaar voor hem was. Hij vulde me in één lange, trage stoot, tot ik hem helemaal voelde, dieper dan Heinrich, bekender op de een of andere manier. Ik kreunde zacht, mijn vingers grepen de rand van het bureau vast. Eduard begon te bewegen, rustig maar diep, zijn handen nu op mijn heupen. Heinrich keek toe, glimlachte, nipte van zijn whisky. Mijn baas neukte me nu. De man die me al jaren leiding gaf, die mijn salaris bepaalde, die me een armbandje had gegeven voor mijn verjaardag.

En ik liet het toe. Meer dan dat, ik duwde mezelf naar achteren, tegen hem aan, alsof ik hem dieper wilde voelen, en thuis sliep mijn man. Hier werd ik genomen door de twee mannen die me zagen als hun geheim, gewillig pleziertje. En ik had nog nooit zo nat aangevoeld.

Eduard neukte me al even dominant als Heinrich, misschien zelfs meer. Waar Heinrich ruw en luid was, was Eduard stil, beheerst, maar met een kracht die diep ging. Zijn handen lagen strak om mijn heupen, zijn vingers knepen in mijn vlees alsof hij me al jaren wilde vasthouden. Elke stoot was precies, diep, ritmisch, alsof hij precies wist hoe hij me moest laten voelen dat ik van hem was, al was het maar voor dit moment. Ik voelde Heinrichs zaad nog tussen mijn benen, vermengd met mijn eigen nattigheid, en nu Eduard die daar overheen gleed, dieper, harder, alsof hij zijn plek opeiste.

En toen dacht ik ineens aan Rosa.

Eduards vrouw. Ik kende haar goed, al jaren kwam ze soms mee naar bedrijfsfeestjes, altijd elegant, vriendelijk, met dat warme lachje en die perfecte jurken. Ze had me ooit een compliment gegeven over mijn haar, had naast me gezeten aan tafel en over haar kinderen gepraat. Een lieve vrouw, rustig, vertrouwelijk. Ze vertrouwde Eduard. Ze vertrouwde mij. Wat zou ze zeggen als ze dit nu zag? Als ze binnen zou komen, de deur open zou doen, en haar man zou zien die mij van achteren nam, naakt, voorovergebogen over een bureau in München, terwijl zijn vriend met een glas whisky toekeek en grijnsde?

De gedachte sneed door me heen als een mes. Schuld. Pure, rauwe schuld. Maar zelfs dát stopte me niet. Ik kreunde harder, duwde mezelf naar achteren tegen Eduard aan, voelde hoe hij reageerde, dieper, sneller, zijn ademhaling nu ook gejaagd.

“Goed zo, Astrid,” fluisterde hij hees bij mijn oor.

Eduard voelde dat ik het niet meer hield. Mijn lichaam begon te trillen, mijn ademhaling werd kort en hijgend, mijn kutje kneep ritmisch om hem heen. Hij greep mijn heupen steviger vast, stootte harder, dieper, precies op het tempo dat ik nodig had.

“Kom maar, Astrid,” fluisterde hij hees in mijn oor. “Laat je gaan. Ik wil je horen.”

En ik kon niet meer anders

Het orgasme bouwde zich op, heet en onhoudbaar, en barstte los. Ik kwam luid klaar, harder dan ik ooit thuis had gedaan. Een lange, rauwe kreun ontsnapte uit mijn keel, gevolgd door korte, hijgende schreeuwen die ik niet kon tegenhouden. Mijn hele lichaam schokte, mijn borsten drukten plat tegen het bureau, mijn benen trilden in mijn pumps. Ik voelde hoe ik samentrok om zijn pik heen, hoe alles nat en warm werd, hoe ik mezelf volledig verloor.

“Ja,” gromde Eduard, zijn stem nu ook gebroken. Hij stootte nog een paar keer diep door terwijl ik klaarkwam, verlengde het, maakte het intenser.

Heinrich zat in de fauteuil en keek toe, zijn glas halverwege zijn mond, een brede, tevreden grijns op zijn gezicht. “Prachtig,” mompelde hij zacht. “Zo hoort een goede vrouw klaar te komen.”

Ik bleef hijgen, mijn wang tegen het hout, tranen in mijn ogen van de intensiteit. Mijn lichaam gloeide, mijn kutje klopte nog na.

Heinrich grinnikte zacht, tevreden, en zei in het Duits tegen Eduard: „Vul ze maar goed op, Eduard. Ze verdient het… pomp ze vol.”

Eduard ademde zwaar, zijn handen strak om mijn heupen. Hij keek even op naar zijn vriend, een korte, bijna samenzweerderige blik, en knikte. Zijn stoten werden harder, dieper, doelgerichter. Ik voelde hoe hij uitzette in me, hoe zijn bewegingen minder beheerst werden.

“Goed bijvullen,” mompelde hij zacht bij mijn oor, alsof hij de woorden van Heinrich herhaalde. “Dat ga ik doen, Astrid. Helemaal vol…”

De gedachte alleen al, dat hij in me zou komen, net als Heinrich, dat ik hen allebei in me zou dragen, maakte me weer nat, ondanks alles.

Eduard gromde laag, zijn tempo versnelde. Zijn ene hand gleed naar voren, greep een van mijn borsten vast, kneep hard in mijn tepel. De andere hand trok mijn heup naar zich toe, zodat hij nog dieper kon.

“Astrid…” fluisterde hij hees, bijna als een waarschuwing.

Toen kwam hij.

Een diepe, harde stoot, helemaal tot aan de bodem, en hij bleef daar, zijn lichaam strak tegen het mijne gedrukt. Ik voelde hem kloppen, dik en warm, en toen de golven, heet, overvloedig, diep in me. Hij pompte me vol, precies zoals Heinrich had gevraagd, zijn zaad mengde zich met dat van zijn vriend, tot ik het gevoel had dat ik overstroomde. Daarna bleef hij even zo liggen, zijn borst zwaar op mijn rug, zijn pik nog halfhard in me. Zijn handen gleden nu zacht over mijn zijden, bijna teder, een contrast met de dominantie van daarnet.

Heinrich keek toe vanuit zijn fauteuil, zijn glas geheven in een stille proost. “Mooi werk, Eduard,” zei hij met een brede grijns. “Nu is ze echt goed gevuld. Een perfecte secretaresse… in alle opzichten.”

Eduard trok zich langzaam terug. Ik voelde hoe alles naar buiten druppelde, warm, plakkerig, langs mijn dijen omlaag op de panty rond mijn enkels.

Hij streelde even over mijn billen, gaf een zacht klapje. “Je was heerlijk, Astrid,” zei hij rustig, zijn stem weer bijna zoals op kantoor. “Echt heerlijk.”

Ik zei niets. Kon niets zeggen. Ik wist alleen dat ik nu van hen was. Ik stapte uit de panty en string die rond mijn enkels hingen, liet mijn opgestroopte rok gewoon op de grond vallen en stond daar even, volledig naakt op mijn pumps na. Tussen mijn benen voelde ik alles: warm, plakkerig, druppelend. Met mijn hand licht onder mijn kutje om het ergste op te vangen liep ik naar de badkamer van de suite, mijn benen nog slap van alles wat er gebeurd was.

In de spiegel zag ik mezelf, rood aangelopen wangen, verward haar, borsten met lichte afdrukken van het bureau, en daaronder… sporen van hen allebei. Ik draaide de kraan open, liet warm water lopen en friste me op met een washandje. Voorzichtig waste ik tussen mijn benen, voelde hoe gevoelig ik nog was, hoe alles nog klopte. De schuld kwam weer op, maar ook een vreemde, lome tevredenheid die ik niet wilde erkennen. Toen ik klaar was, droogde ik me af, haalde een paar keer diep adem en liep terug de kamer in, nog steeds naakt. Ik voelde hun blikken meteen weer op me, hongerig, bezitterig.

Heinrich lag languit en naakt op het grote bed, zijn stevige lichaam ontspannen tegen de kussens, zijn pik half stijf rustend op zijn dij. Hij grijnsde breed toen hij me zag. Eduard stond bij het raam, een nieuw glas whisky in zijn hand, zijn broek weer dicht maar zijn hemd open. Hij keek me aan met die kalme, doordringende blik die ik al jaren kende, maar die nu iets heel anders zei.

“Je hoeft niet terug naar je eigen kamer, Astrid,” zei hij zacht, terwijl hij een slok nam. “Blijf hier vannacht. Er is plek genoeg.”

Heinrich klopte uitnodigend op het matras naast zich. “Ja, kom maar bij ons. We zijn nog niet klaar met je.”

Eduard zette zijn glas neer en liep langzaam naar me toe. Zijn hand gleed over mijn blote heup, trok me dicht tegen zich aan. “We gaan je agenda bijvullen voor de rest van het weekend,” fluisterde hij in mijn oor, zijn stem laag en zelfverzekerd. “Vannacht. Morgenvroeg. Alles wat je nodig hebt.”

Ik dacht even terug aan mijn man, thuis, in ons bed, misschien net wakker geworden om een glas water te halen, onwetend, vertrouwend. De man met wie ik al vijftien jaar samen was, met wie ik een huis had, een leven. De man die mijn berichtjes had beantwoord met kusjes en duimpjes. Maar hij voelde al zo ver weg. Alsof hij in een ander leven hoorde, een leven dat ik vanavond achter me had gelaten toen ik die kamerdeur opendeed.

Ik sloot mijn ogen.

Ik behoorde niet meer alleen toe aan mijn man.

Trefwoord(en): Creampie, Dominantie, Trio, Suggestie?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!