Een Natte Kerst

Aniek en Evert, allebei net veertig geworden, laadden met een mengeling van opwinding en lichte stress hun auto vol met kerstcadeautjes, warme dekens en veel te veel wijn. Naast hen stonden Barbara en Tony, begin vijftig, maar met de energie van mensen die weigeren ouder te worden, al ongeduldig te wachten bij hun eigen volgepakte SUV. Het was een traditie die langzaam was ontstaan, elk jaar met Kerstmis een lang weekend weg, dit keer naar een knusse chalet diep in de Ardennen. Sneeuw was voorspeld, de open haard zou knetteren, en vier goede vrienden zouden eindelijk weer eens tijd hebben om te praten, te lachen, en misschien een paar oude geheimen boven te halen.

Terwijl de auto’s de snelweg op draaiden en de eerste kerstliedjes uit de speakers klonken, voelde het alsof de drukte van het jaar achter hen wegviel. Voor hen lag alleen het donkere bos, de stilte van de sneeuw en een weekend vol warmte. Terwijl de twee auto’s door het schemerdonker van de Ardennen reden, zat Tony achter het stuur van zijn SUV en wierp af en toe een blik in de achteruitkijkspiegel naar de auto van Aniek en Evert die achter hen aan reed. Hij grijnsde in zichzelf. Dit weekendje was voor hem elk jaar weer het hoogtepunt: vier dagen lang ongestoord in de buurt van Aniek, die met haar lange donkere haar, haar lach die een kamer kon vullen en die elegante manier van bewegen nog steeds zijn hart sneller liet kloppen.

Hij had altijd een zwak voor haar gehad, al vanaf de eerste keer dat Evert haar had meegenomen naar een barbecue bij hen thuis. Nooit echt iets mee gedaan, natuurlijk, Tony was geen idioot, maar een plagerijtje hier, een compliment daar, een hand die net iets te lang op haar schouder bleef liggen… Het hoorde erbij. Aniek reageerde meestal met een speelse oogrol of een “Tony, gedraag je”, maar ze wees hem nooit echt af. Geen scène, geen gedoe. En Evert? Die haalde zijn schouders op en zei dingen als “laat hem maar, het is Tony”. Barbara vond het stiekem ook wel grappig; ze kende haar man langer dan vandaag en wist dat het bij woorden en blikken bleef.

Toch voelde Tony dit jaar een lichte spanning in zijn borst. Misschien kwam het door de leeftijd, misschien door de wijn die hij al in gedachten openmaakte, maar diep vanbinnen vroeg hij zich af of dit weekend weer precies hetzelfde zou verlopen als altijd, of dat er dit keer iets zou verschuiven, al was het maar een klein beetje. De sneeuw begon zachtjes te vallen tegen de voorruit, en hij zette de ruitenwissers aan. Voor hem lag de smalle bosweg naar de chalet, en daarachter vier dagen vol mogelijkheden die hij zichzelf nooit helemaal durfde toe te geven.

De chalet overtrof hun verwachtingen: een ruime woonkamer met dikke balken aan het plafond, zachte banken rond een knetterende open haard en in de hoek een hoge, volmaakte kerstboom die de eigenaars rijkelijk hadden versierd met warme lichtjes, glazen ballen en een subtiele dennengeur die zich door het hele huis verspreidde. Er waren twee ruime slaapkamers, elk met een groot tweepersoonsbed, pluizige dekbedden en een eigen kleine badkamer. Aniek en Evert namen de kamer met uitzicht op het besneeuwde bos, “dat voelt toch het meest als thuis,” zei Aniek met een knipoog naar haar man. Barbara en Tony kozen de andere kamer, aan de rustige achterkant, met een raam dat uitkeek op de stille dennenbomen.

Toch voelde Tony een lichte tinteling toen hij zijn tas op het bed gooide dat hij die nacht met Barbara zou delen, terwijl hij wist dat Aniek slechts een dunne muur verderop lag. Toen iedereen weer beneden kwam, had Evert de haard hoger opgestookt en stonden er vier glazen rode wijn klaar op de lage salontafel. Tony hief zijn glas als eerste.

“Op ons vieren,” zei hij met die bekende ondeugende glimlach, “op goede vrienden, veel wijn, en een kerst die we nooit zullen vergeten.”

Aniek lachte en tikte haar glas tegen het zijne, iets langer dan strikt noodzakelijk. “Vooral op veel wijn,” vulde ze aan, terwijl ze een wenkbrauw optrok.

Barbara proostte met Evert en keek rond. “Dit wordt heerlijk. Geen werk, geen kinderen, geen verplichtingen. Alleen wij.”

Ze dronken, de warmte van de wijn mengde zich met die van de haard, en buiten viel de sneeuw nu in dikke vlokken neer. Voor even voelde alles precies goed: vertrouwd, veilig, gezellig. Maar terwijl Tony nog een slok nam en zijn blik even op Aniek liet rusten, vroeg hij zich stilletjes af of ‘precies goed’ dit jaar wel genoeg voor hem zou zijn.

Later die avond, toen de klok al richting middernacht kroop, lagen ze alle vier languit op de dikke schapenvachten voor de open haard. De vlammen dansten hoog en wierpen een warm, goudkleurig licht over hun gezichten. Evert en Tony hadden een stevige koffie met een flinke scheut rum voor zichzelf ingeschonken, Barbara en Aniek kozen voor dampende mokken chocolademelk waar dezelfde rum royaal doorheen was gedaan. Het was een avond vol gelach. Verhalen uit vroeger jaren werden opgerakeld, die ene vakantie in Spanje waar Tony per ongeluk op een naaktstrand terecht was gekomen, de keer dat Barbara en Aniek samen een karaoke-avond hadden gewonnen met een dramatische versie van ‘Total Eclipse of the Heart’. Elke anekdote lokte weer een nieuwe uit, en de rum zorgde ervoor dat niemand zich nog inhield.

Tony, die altijd al het beste tegen alcohol kon, zat half onderuitgezakt tegen een kussen, zijn glas bijna leeg. Hij lachte mee, maar zijn ogen dwaalden steeds weer naar Aniek. Ze lag op haar buik, ellebogen op de vloer, kin in haar handen, en droeg een veel te grote kersttrui met een knipperend rendier op de borst. Daaronder alleen blote benen en een paar lange, dikke kerstsokken die tot haar dijen kwamen, rood-wit gestreept met een pomponnetje bovenaan. Het contrast was onweerstaanbaar, die zachte, slanke benen in het flakkerende licht van de haard, de trui die af en toe een beetje omhoog kroop als ze zich verlegde, de manier waarop ze af en toe met een voet tegen Everts been tikte. Tony nam een slok en voelde de warmte van de rum zich door zijn lijf verspreiden, of misschien was het iets anders.

De haard brandde nu lager, het vuur gloeide rood en verspreidde een aangename, sluimerende hitte. De mokken waren bijna leeg, de rum had zijn werk gedaan, wangen bloosden, stemmen werden luider en zachter tegelijk. Het vuur in de haard was nu nog slechts een gloeiend bed van kooltjes dat af en toe een zacht geknisper liet horen. De klok tikte stil richting de vroege uurtjes, en de rum had zijn tol geëist. Evert was half onderuitgezakt op het schapenvacht gaan liggen, zijn hoofd op een kussen, zijn ogen dicht. Zijn ademhaling was diep en regelmatig, af en toe ontsnapte er een zacht, bijna ronken dat iedereen deed glimlachen. “Hij is weg,” fluisterde Barbara met een vertederde blik.

Tony zat nog rechtop, zijn rug tegen de bank, een leeg glas losjes in zijn hand. Hij staarde wat voor zich uit in de gloeiende kooltjes, zijn gedachten traag en warm, af en toe glijdend naar Aniek die tegenover hem zat. Hij zei niets, maar zijn ogen volgden haar bewegingen met die bekende, stille waardering. Aniek en Barbara keken elkaar aan, gaapten bijna tegelijk en stonden toen zachtjes op. “Kom,” zei Aniek met een slaperige glimlach, “we ruimen ten minste de glazen op voor we allemaal in slaap vallen.”

Ze verzamelden de lege mokken en glazen, hun kerstsokken geluidloos op de houten vloer, en liepen samen naar de open keuken die aan de woonkamer grensde. Daar zetten ze de kraan open, het zachte geruis van water vulde de stilte. Barbara spoelde, Aniek droogde af, hun bewegingen traag en automatisch. Af en toe fluisterden ze iets, een grapje over Everts gesnurk, een opmerking over hoe lekker de chocolademelk was geweest

Tony stond langzaam op en rekte zich uit. Zijn ogen gleden naar de keuken, waar het zachte licht boven het aanrecht brandde. Aniek en Barbara stonden dicht bij elkaar, schouders tegen elkaar, terwijl ze de laatste mokken afdroogden. Ze giechelden onderdrukt, zoals ze altijd doen na te veel drank, hoge, lichte lachjes die zomaar opborrelden om niks en om alles tegelijk. Hij liep op zijn sokken naar de open keuken, zijn stappen geluidloos op de houten vloer. De vrouwen merkten hem pas op toen hij tegen de deurstijl leunde, armen over elkaar.

“Jullie twee hebben het duidelijk naar je zin,” zei hij zacht, met een geamuseerde glimlach.

Barbara, haar wangen rood en haar haar een beetje warrig. “We zijn gewoon een beetje kinderachtig,” fluisterde ze, en barstte meteen weer in de lach uit toen Aniek iets in haar oor fluisterde wat Tony niet kon verstaan.

Aniek keek op, haar ogen glinsterend in het warme licht. Ze droeg nog steeds die oversized kersttrui, die nu een schouder bloot liet omdat hij een beetje was afgezakt tijdens het afdrogen. Haar blote benen staken eronderuit, de lange kerstsokken een beetje scheef gezakt. Ze veegde een lok haar uit haar gezicht en keek Tony aan met die mengeling van plagend en ontspannen die de alcohol haar gaf.

“Kun je niet slapen?” vroeg ze, haar stem lager dan anders, nog nahijgend van het gelach.

Tony schudde langzaam zijn hoofd. “Te veel rum, te weinig slaap.” Hij kwam een stap dichterbij, leunde tegen het aanrecht naast Aniek. “En ik hoorde gelach. Kon niet achterblijven.”

Barbara rolde met haar ogen, maar glimlachte. “Jullie mannen ook altijd. Evert snurkt de hele chalet bij elkaar en jij komt controleren of we geen geheimen uitwisselen.”

Tony stond daar nog steeds tegen het aanrecht geleund toen hij ineens een overdreven zucht slaakte.

“Weet je wat dit mist?” zei hij met een scheve grijns. “Een beetje kerstmuziek.”

Voor iemand kon reageren, sloeg hij zijn armen om beide vrouwen heen, één arm om Barbara’s schouders, de andere om Anieks middel. Hij trok ze alle twee een stap dichterbij en begon, zachtjes wiegend op de plaats, met een lage, komisch valse stem te zingen:

“I gave you my heart… but the very next day… you gave it away…”

Barbara en Aniek keken elkaar een fractie van een seconde aan en barstten toen bijna tegelijk in een onderdrukte, bulderende lach uit. Ze probeerden zich nog even te verzetten, “Tony, idioot!” siste Barbara proestend, maar hij hield ze stevig vast en bleef kalm doorwiegen, nu harder zingend:

“This year… to save me from tears… I’ll give it to someone special…”

Aniek legde haar hoofd in haar nek van het lachen, haar haar viel over Tony’s arm, en ze sloeg speels tegen zijn borst. “Je bent helemaal gek,” hijgde ze, maar ze danste mee, haar kerstsokken schuifelend over de keukenvloer. Barbara deed al snel hetzelfde, haar armen om Tony’s nek, en ze zongen nu alle drie zachtjes het refrein mee, half fluisterend om Evert niet wakker te maken, maar met schouders die schudden van het ingehouden gelach.

De keuken was te klein voor een echte dans, maar dat maakte het alleen maar grappiger: ze draaiden langzaam rondjes tussen het aanrecht en het kookeiland, botsten af en toe tegen een kastje, en elke keer als Tony bij “Last Christmas, I gave you my heart…” overdreven dramatisch zijn hand op zijn borst legde, proestten de vrouwen het weer uit.

Tony bleef zachtjes wiegen op de plek, zijn armen nog steeds om de twee vrouwen heen, het refrein van Last Christmas nu alleen nog een geneurie op de achtergrond. De keuken was warm, de alcohol maakte alles een beetje wazig en traag, en het gelach ebde langzaam weg in een tevreden gegiechel. Zijn handen, die eerst onschuldig op hun ruggen en schouders lagen, gleden heel subtiel lager. Eerst over de stof van Barbara’s trui, toen over de dunne kersttrui van Aniek, tot ze net op de ronding van hun billen rustten. Het was geen harde greep, eerder een lichte, plagende druk, alsof hij testte of de grens nog hetzelfde lag als altijd.

Barbara en Aniek bleven lachen, hun hoofden dicht bij elkaar, nog na hijgend van de dans. Ze merkten het wel, maar het was nog binnen het domein van “Tony die Tony is”. Zolang er gelachen werd, leek alles geoorloofd. Tony voelde dat geen van beiden zich meteen lostrok. Zijn vingers spreidden zich een fractie wijder, zijn duim gleed zacht over de stof heen. Hij keek van de een naar de ander, zijn ogen glinsterend van de rum en de spanning. Toen voelde hij Barbara even verstijven. Ze draaide haar hoofd naar hem toe, haar wenkbrauw opgetrokken, maar nog steeds met een lach om haar mond.

“Tony,” zei ze quasi-streng, haar stem laag om Evert niet wakker te maken, “je moet je manieren echt eens houden, hoor.”

Ze gaf hem een speelse tik op zijn borst, maar haar hand bleef even liggen, niet boos, eerder waarschuwend.

Aniek, die het ook duidelijk had gevoeld. Ze beet even op haar lip om een nieuwe lachbui tegen te houden en zei toen: “Je bent echt een profiteur, hè? Altijd precies tot waar het nog net kan.”

Tony bleef even staan, zijn armen nog losjes om hen heen, de warmte van hun lichamen dichtbij in de schemerige keuken. Hij keek van Barbara naar Aniek en zei zacht, bijna fluisterend: “Nog heel eventjes zo staan? Gewoon… lekker dicht bij elkaar. Voelt goed.”

De vrouwen gniffelden licht, nog helemaal in de roes van de alcohol en het lachen. Hun wangen waren rood, hun ogen een beetje lodderig, en ze protesteerden niet echt. Barbara zuchtte theatraal, “Jij altijd met je ideeën”, maar bleef staan waar ze stond. Aniek leunde wat loom tegen hem aan.

Tony’s handen, die na Barbara’s waarschuwing weer naar boven waren gegaan, gleden nu langzaam en subtiel omlaag. Eerst over de stof van hun truien, toen iets verder, tot hij de zoom zachtjes optilde, bijna onopvallend, alsof het per ongeluk gebeurde. Zijn warme handpalmen raakten hun onderrug, huid op huid, waar de truien normaal eindigden.

Barbara ademde diep in, maar zei niets. Aniek voelde een lichte rilling over haar rug gaan, maar ze verroerde zich niet. Tony’s vingers streken zacht, traag, over de zachte huid en gleden toen nog een klein stukje lager, tot ze de dunne naad van hun slipje voelden, de elastieken rand die net onder de stof uit kwam. Het was geen harde greep, geen opdringerig gebaar. Meer een streling, een testen van de grens die vanavond een beetje vager leek dan anders. De keuken was stil, op het gesnurk van Evert na.

Barbara draaide haar hoofd een beetje, keek Tony aan met een mengeling van berusting en pret. “Je bent onverbeterlijk,” mompelde ze, maar haar stem had geen echte scherpte.

Tony voelde zijn hart sneller kloppen, de warmte van de rum en de nabijheid van hun lichamen die hem langzaam maar zeker opwonden. Ze stonden nog steeds dicht tegen elkaar aan, de keuken stil op hun zachte ademhaling na. Zijn handen lagen al op hun onderrug, vingers net over de rand van hun slipje, en zonder er echt bij na te denken, of misschien juist wel, schoof hij ze onverwacht verder. Zijn handen gleden onder de elastiek, warm en vastberaden, tot zijn middelvinger bij elk van hen zacht tussen hun billen rustte. Het was een intiem, onverwacht gebaar, niet ruw, maar duidelijk, een grens die hij nu echt overschreed.

Barbara hapte zacht naar adem en verstijfde meteen. Haar hand greep zijn pols vast, “Aniek en Evert zijn vrienden, Tony. Dit… dit verandert dingen.”

Aniek voelde hetzelfde, een schokje van verrassing, een tinteling die door haar heen ging, maar ook meteen een instinct om zich terug te trekken. “Tony…” zei ze zacht.

Tony leek de waarschuwingen niet te horen. Alsof de roes van de alcohol en het moment hem doof had gemaakt drukte hij zijn middelvinger verder naar voren, tussen hun warme, licht bezwete billen. Zijn beweging was traag, bijna onderzoekend. Al snel vond hij bij beiden dat intieme plekje, het strakke kontgaatje, waar hij met zachte, cirkelende bewegingen overheen streelde.

Barbara en Aniek schokten gelijktijdig in zijn armen. Een scherpe, elektrische rilling ging door hen heen. Barbara’s adem stokte, ze greep zijn bovenarm stevig vast, nagels licht in zijn huid. Aniek hapte zacht naar lucht, haar lichaam verstijfde tegen het zijne, haar voorhoofd tegen zijn schouder gedrukt.

Secondenlang vonden ze geen woorden. Hun lichamen reageerden instinctief voordat hun hoofd het kon bijbenen, een mengeling van schrik en opwinding.

Aniek’s stem was zacht, bijna smekend: “Tony… Evert kan wakker worden…” Maar de woorden drongen niet tot hem door, of hij wilde ze niet horen. Zijn adem was zwaar, zijn ogen donker in het schemerlicht van de keuken. Hij voelde hoe beide vrouwen tegen hem aan trilden, een mengeling van schrik, alcohol en iets wat dieper zat, Zijn vingers bleven cirkelen, zacht maar volhardend, tot hij merkte dat de weerstand langzaam brak. Barbara’s greep op zijn arm verslapte, haar ademhaling werd dieper, onregelmatiger. Aniek drukte haar voorhoofd harder tegen zijn schouder, haar lichaam ontspande zich tegen haar wil in, een lichte zucht ontsnapte haar lippen.

Tony trok zijn handen heel even terug, net lang genoeg om te fluisterden: “Draai je om… leun tegen het aanrecht.”

Zijn stem was laag, hees, niet langer plagend. Het was geen vraag, eerder een suggestie die in de warme, zware lucht bleef hangen. Barbara keek hem aan, haar ogen groot, lippen vaneen. Ze aarzelde. Aniek deed hetzelfde – een blik naar Barbara, een blik naar de woonkamer waar Evert nog steeds zacht snurkte, onwetend. Seconden verstreken. Niemand bewoog.

Toen, bijna tegelijk, draaiden ze zich om. Aarzelend, langzaam, alsof hun lichamen besloten. Ze leunden voorover tegen het koude graniet van het aanrecht, handen plat op het blad, ruggen licht gebogen. De oversized truien kropen een beetje omhoog, onthulden meer van hun benen, de rand van hun slipje.

Tony wierp een snelle blik over zijn schouder naar de woonkamer. Evert lag er nog precies hetzelfde bij, diep in slaap, zijn gesnurk een regelmatig, laag geronk dat de stilte vulde. Niets wees erop dat hij wakker zou worden.

Met een plotselinge, bruuske beweging haakte Tony zijn vingers onder de elastiek van hun slipjes en trok ze in één keer omlaag, tot halverwege hun dijen. De stof gleed langs hun huid, bleef strak gespannen tussen hun benen. Barbara en Aniek hapten allebei naar adem, hun lichamen schokten licht, maar geen van beiden maakte een geluid dat hard genoeg was om de woonkamer te bereiken.

Tony’s handen legden zich meteen weer op hun nu volledig ontblote billen, volle, warme rondingen die in het zachte keukenlicht bijna gloeiden. Hij kneedde ze stevig, spreidde zijn vingers wijd, trok ze een beetje uit elkaar alsof hij alles wilde zien, alles wilde voelen.

Barbara’s knokkels werden wit op het aanrechtblad waaraan ze zich vastklampte. Haar ogen waren dicht, haar lippen vaneen; een lichte trilling liep door haar benen. Aniek boog iets dieper voorover, haar voorhoofd rustend op haar onderarmen, haar ademhaling snel en oppervlakkig.

Tony’s handen gleden verder, streken over de zachte huid, kneedden, trokken, verkenden zonder enige terughoudendheid meer. De slipjes bleven strak om hun dijen gespannen, een stille herinnering aan hoe snel dit was gegaan. Tony stond nu dicht achter Aniek, zijn handen stevig op haar volle billen. Met een langzame, bewuste beweging trok hij ze uit elkaar, haar volledig blootstellend in het zachte keukenlicht. Zijn adem stokte even, daar was het, het zicht waar hij al jaren stiekem naar verlangde, Aniek's intieme plekje, haar licht behaarde donkere poesje, warm en glinsterend in de schemer.

Aniek voelde een golf van gêne door zich heen gaan. Haar wangen brandden, haar lichaam spande zich aan onder zijn blik. Ze wist dat hij keek, echt keek, en dat maakte haar zowel kwetsbaar als vreemd opgewonden. Ze boog haar hoofd dieper, haar voorhoofd tegen haar armen op het aanrecht gedrukt, en beet op haar lip om geen geluid te maken. “Tony…” fluisterde ze heel zacht, half protest, half iets anders.

Barbara, naast haar in dezelfde houding, voelde de spanning in de lucht dikker worden. Ze draaide haar hoofd een beetje, ving een glimp op van wat Tony deed, en haar eigen ademhaling versnelde. Ze zei niets, maar haar vingers klemden zich strakker om de rand van het aanrecht.

Tony’s ogen bleven gefixeerd, zijn handen hielden haar open, genietend van elk detail, de zachte donkere haartjes, de glans van haar opwinding die niet langer te ontkennen was. Dit was verder dan hij ooit had durven dromen, en toch stond ze hier, liet het toe, trilde onder zijn aanraking. Hij voelde de spanning in zijn hele lichaam tot een breekpunt komen. Met een snelle, bijna mechanische beweging ritste hij zijn broek open en liet hem samen met zijn slip omlaag zakken. Zijn penis sprong stijf tevoorschijn, hard en kloppend na alles wat er die avond al gebeurd was. Een warme, muskusachtige geur verspreidde zich subtiel in de kleine keuken, de geur van opwinding, van een man die zich niet langer kon inhouden.

Aniek ving de geur op. Ze draaide haar hoofd een beetje, haar ogen groot, en ademde diep in. Haar wangen brandden nog meer, de geur, intiem, maakte alles ineens heel echt.

Barbara, die naast haar stond, zag het gebeuren en verstijfde. Haar stem kwam scherp en laag, bijna smekend, “Tony… houd je in. Alsjeblieft. Aniek is een goede vriendin. Dit… dit kan je niet doen.”

Ze legde een hand op zijn arm, probeerde hem zacht maar dringend terug te duwen. Haar ogen smeekten bijna, een laatste poging om de situatie nog te redden. Aniek hapte naar adem, haar lichaam spande zich aan. Ze keek snel opzij naar Barbara, een blik vol paniek en twijfel, een verwarring die de alcohol en de nacht hadden veroorzaakt. “Tony…Barbara” fluisterde ze, haar stem trillend.

Tony stond nu helemaal tegen Aniek aan, zijn harde eikel warm en glad tegen haar spleetje gedrukt. Ze voelde de druk, het onvermijdelijke, en een hitte schoot door haar heen. Ze wist het, ze ging genomen worden, hier, nu, in deze keuken, met haar man slechts meters verderop, slapend.

Langzaam duwde hij vooruit. De eikel spleet haar open, gleed traag naar binnen, rekte haar met een brandende, volle sensatie. Anieks mond ging wijd open in een stille schreeuw, geen geluid, alleen een diepe, hijgende zucht. Haar ogen zochten die van Barbara, vol schaamte, opwinding en een stille smeekbede om vergeving.

Barbara keek terug, haar eigen wangen rood, haar lippen vaneen. Ze pakte Anieks arm vast, haar vingers knepen zacht maar stevig, alsof ze haar wilde vasthouden in dit moment. “Sorry,” fluisterde Barbara nauwelijks hoorbaar, haar stem trillend. “Ik… ik had het moeten stoppen.”

Maar geen van beiden bewoog om het te stoppen. Aniek boog haar hoofd even, maar hield Barbara’s blik vast terwijl Tony dieper duwde, centimeter voor centimeter, tot hij helemaal in haar zat. Een lichte trilling liep door Anieks benen, haar slipje nog strak om haar dijen. Tony kreunde zacht, zijn handen grepen haar heupen steviger vast. Hij begon langzaam te bewegen, in en uit, een ritme dat de keuken vulde met het zachte, natte geluid van hun lichamen.

Barbara liet Anieks arm niet los. Ze stonden daar, met zijn drieën verbonden in deze stille, verboden daad, de een genomen, de ander toekijkend, vasthoudend, en Tony die eindelijk kreeg wat hij al jaren wilde.

Tony bewoog traag, heel traag, alsof hij elke seconde van dit verboden moment wilde rekken tot in het oneindige. Diep in haar, dan bijna helemaal eruit, en weer terug, met een rustige, bijna rituele stoot die Aniek deed trillen. Elke beweging liet haar adem stokken, zachte, onderdrukte kreuntjes ontsnapten uit haar keel, gedempt tegen haar eigen arm om geen geluid te maken.

Barbara haar ogen schichtig gericht op de woonkamer. Ze keek naar binnen, naar de donkere schaduw van Evert op het schapenvacht. Zijn gesnurk was nog steeds regelmatig, diep en onverstoord. “Sst,” fluisterde ze bijna onhoorbaar, meer tegen zichzelf dan tegen de anderen. “Hij slaapt… nog.”

Tony’s handen gleden van Aniek's heupen omhoog, over haar zijden, tot onder de zoom van de oversized kersttrui. Zijn stem was schor, laag, vlak boven haar oor: “Trek je trui uit, Aniek… ik wil je helemaal zien.”

Ze aarzelde een fractie van een seconde. Haar ogen ontmoetten die van Barbara weer, een blik vol schaamte, opwinding en overgave. Toen greep ze de onderkant van de trui en trok hem in één beweging over haar hoofd. Het ding viel zacht op de grond. Haar volle borsten kwamen vrij, zwaar en zacht, de tepels al hard van de spanning. Ze wiegden licht bij elke trage stoot van Tony, heen en weer, in een hypnotisch ritme dat perfect paste bij zijn bewegingen.

Tony kreunde zacht, zijn handen gleden meteen omhoog en omvatten haar borsten, kneedden ze stevig terwijl hij dieper in haar bleef stoten. Aniek boog haar rug, haar hoofd achterover, een langere kreun onderdrukkend door haar lippen op elkaar te persen. Barbara keek toe, haar ademhaling synchroon met die van hen. Ze zei niets meer. Haar hand gleed van Aniek's arm naar haar eigen hals, alsof ze zelf niet wist waar ze haar vingers moest laten.

Aniek kon het niet helpen, af en toe keek ze achterom over haar schouder, haar ogen wazig van de sensaties die door haar heen golfden. Ze ontmoette Tony’s blik, donker, gefocust, bijna bezitterig, en voelde zich volledig onderworpen aan hem. Haar wangen rood, en elke diepe, trage stoot liet haar borsten zwaarder wiegen, haar lichaam licht schokken.

Barbara stond nog steeds dichtbij, haar hand nu losjes op het aanrecht, haar ogen onafwendbaar gericht op waar Tony en Aniek verbonden waren. Ze keek naar de penis van haar eigen man, dik, glanzend van Aniek’s vocht, die langzaam in en uit een andere vrouw gleed. Het zicht fascineerde haar op een manier die ze niet had verwacht: Anieks kutje was klein, strak, de donkere haartjes nat en platgedrukt, en de huid spande zich zichtbaar rond Tony’s stam bij elke terugtrekkende beweging. Het was rauw, intiem, verboden… en het wond haar op.

Tony merkte haar blik op. Hij kreunde zacht, zijn handen steviger op Aniek's heupen, en stootte iets dieper, alsof hij het voor Barbara nog duidelijker wilde maken. Aniek kreunde mee en keek weer achterom, haar ogen nu half dicht, volledig overgeleverd. Hij bleef in datzelfde trage, diepe ritme stoten, elke keer helemaal tot aan de bodem, alsof hij de tijd wilde stilzetten. Bij elke stoot keek hij opzij naar Barbara, zijn ogen donker en triomfantelijk. Het was geen toeval, hij wilde dat ze het zag, dat ze voelde dat hij een tweede vrouw had gekozen, dat hij haar nu moest delen met dit jongere, strakkere lichaam dat hij al jaren begeerde.

Barbara’s blik bleef strak op hen gericht. Ze zag hoe Anieks kleine, natte kutje zich elke keer strak om zijn stam spande als hij zich terugtrok, hoe haar volle borsten mee wiegden, hoe haar rug zich kromde van genot. De opwinding was er nog steeds, een hete, kloppende sensatie tussen haar eigen benen, maar er sloop nu ook iets anders bij, jaloezie, scherp en onverwacht. Dit jongere wijfje, met haar slanke taille, haar stevige borsten, haar strakke, geile lichaam dat Tony nu helemaal voor zichzelf opeiste… Het stak Barbara meer dan ze wilde toegeven. Ze was begin vijftig, nog aantrekkelijk, maar naast Aniek voelde ze zich ineens ouder, minder begeerd. Tony’s blikken naar haar, elke keer dat hij diep in Aniek gleed, voelden als een stille boodschap, kijk, dit is wat ik nu heb.

Aniek kreunde weer, zachter deze keer, haar ogen half dicht. Ze voelde Tony’s blikken niet, alleen zijn lichaam dat haar vulde, haar gebruikte. Af en toe keek ze naar Barbara, niet wetend wat ze daar zag, medelijden, afgunst, verlangen?

Barbara’s jaloezie knaagde harder nu, niet alleen omdat hij Aniek nam, maar vooral omdat hij het zo zacht deed, zo teder bijna, diepe, trage stoten die meer leken op liefkozingen dan op puur lust. Het voelde intiem, te intiem, en dat maakte haar nijdig. Ze boog zich iets naar Tony toe, haar lippen vlak bij zijn oor, haar stem een scherp, hees gefluister dat alleen hij kon horen.

“Neuk haar harder, Tony,” zei ze, de woorden giftig en opgewonden tegelijk. “Laat haar afzien. Geen gevoelens, hoor je? Gewoon neuken.”

Tony’s ogen flitsten naar Barbara. Een korte, bijna duivelse grijns trok over zijn gezicht. Hij knikte nauwelijks merkbaar, zijn handen grepen Aniek haar heupen nu steviger vast, vingers diep in haar vlees. Zonder waarschuwing veranderde zijn ritme. De trage, diepe stoten maakten plaats voor harde, snelle klappen, zijn onderbuik sloeg tegen haar billen, het geluid zacht maar onmiskenbaar in de stille keuken. Aniek schrok, haar lichaam schoot vooruit tegen het aanrecht, haar borsten wiegden wild heen en weer. Een gedempt “Ah!” ontsnapte haar, half kreun, half schrik.

Tony gaf geen genade meer. Hij ramde in haar, precies zoals Barbara had geëist, rauw, onpersoonlijk, alsof hij alleen haar lichaam gebruikte. Aniek haar mond open in een continue, onderdrukte hijg. Haar ogen zochten Barbara’s, nu vol verwarring en een vleugje pijn, maar Barbara keek strak terug, nijdig, triomfantelijk, opgewonden.

“Ja, zo,” fluisterde Barbara weer, haar hand nu op Tony’s onderrug, duwend, aansporend. “Laat haar voelen dat het niks betekent.”

Tony gromde zacht, zijn stoten werden nog harder, nog dieper. Anieks benen trilden en ze beet op haar onderarm om niet te hard te kreunen, tranen van intensiteit prikkend in haar ogen. En Barbara keek toe, haar jaloezie tijdelijk gestild door de wetenschap dat dit nu puur fysiek was, geen tederheid, geen gevoelens. Alleen lust, hard en onverbiddelijk. Tony’s harde, meedogenloze stoten, bedoeld om elke zweem van tederheid weg te rammen, hadden precies het tegenovergestelde effect op Aniek. In plaats van afstand te creëren, ontketenden ze iets in haar wat ze bij Evert nooit had gevoeld, een rauwe, diepe overgave die haar hele lichaam in vuur en vlam zette. Elke klap tegen haar billen joeg een golf van genot door haar heen, zo intens dat haar knieën bijna knikten.

Ze zette zich rechter, haar rug krommend, haar handen steviger op het aanrecht. Langzaam, bewust, opende ze haar benen nog wijder, haar slipje strak gespannen tussen haar dijen. Ze bood zich volledig aan, liet Tony zien, zonder woorden, dat ze op dit moment zijn wijfje was, helemaal van hem.

Tony voelde het meteen. Haar kutje kneep samen rond zijn stam, een ritmisch, heet pulseren dat hem bijna deed grommen van genot. Ze was nat, strakker dan ooit, en elke keer als hij diep in haar ramde, trok ze hem nog verder naar binnen, alsof haar lichaam hem niet meer wilde laten gaan.

Barbara’s nijdige blik vervaagde even. Ze zag hoe Aniek zich volledig overgaf, hoe haar jonge, strakke lichaam reageerde op haar man op een manier die zij al jaren niet meer bij hem had opgeroepen.

Aniek draaide haar hoofd half om, haar ogen wazig, lippen vaneen. Ze keek Tony aan, onderworpen, hongerig. Tony grijnsde duister, greep haar heupen nog steviger vast en gaf haar precies wat ze vroeg, harder, dieper, genadelozer. Haar borsten sloegen tegen het koude graniet, haar kreunen werden hoger, moeilijker te bedwingen. Haar vocht liep langs haar dijen, en toch… toch begreep ze het niet. Deze man. Tony. Die soms zo onbeleefd met haar flirtte, die grapjes maakte die net over de grens gingen, die ze af en toe echt niet kon uitstaan met zijn blikken en zijn opmerkingen… Diezelfde man gaf haar nu iets wat verder ging dan pure, rauwe geilheid.

Het was niet alleen het genot dat door haar heen golfde, niet alleen de manier waarop haar lichaam reageerde. Er was iets anders, een warme, bijna pijnlijke steek diep in haar borst. Een gevoel van gezien worden, begeerd worden op een manier die ze lang niet meer had gevoeld. Alsof Tony niet alleen haar lichaam nam, maar haar opnam, helemaal, met een intensiteit die bijna teder was, zelfs in deze harde, dierlijke neukpartij.

Ze keek weer achterom, haar ogen vochtig van de inspanning en de emotie. Tony’s gezicht was vertrokken van lust, maar zijn blik… die was niet alleen triomfantelijk. Er zat iets in wat ze niet verwacht had, een soort verwondering, alsof hij zelf ook niet helemaal begreep wat er gebeurde. Aniek voelde een brok in haar keel. Ze wilde iets zeggen, maar er kwam alleen een zachte, gebroken kreun uit toen hij weer diep in haar stootte. Haar benen trilden. Ze opende zich nog wijder, niet alleen fysiek, maar ook ergens vanbinnen, een overgave die verder ging dan seks.

Barbara zag het. Ze zag de verandering in Anieks ogen, in de manier waarop haar lichaam niet alleen reageerde uit lust, maar uit iets diepers.

Tony boog zich voorover, zijn borst warm en bezweet tegen Anieks rug. Het ritme van zijn stoten vertraagde even, werd dieper, intiemer. Instinctief draaide Aniek haar hoofd opzij, haar lippen vaneen, zoekend. Tony’s mond vond de hare meteen, hongerig, zonder aarzeling. Ze kusten elkaar gepassioneerd, geil, tongen die elkaar vonden in een natte, wanhopige dans. Het was geen zachte kus, het was rauw, vol jarenlange onderdrukte spanning die nu eindelijk vrijkwam. Aniek kreunde in zijn mond, haar lichaam trilde tegen het zijne terwijl zijn heupen bleven bewegen, nog steeds diep in haar.

Zijn handen gleden van haar heupen omhoog, grepen haar volle borsten vast, kneedden ze gretig, duimen die hard over haar tepels streken. Aniek duwde zich tegen hem aan, haar rug krommend, haar kutje knellend rond zijn stam in een ritme dat nu helemaal van haar was. Barbara keek toe, haar ogen vol met een mengeling van jaloezie en fascinatie. Ze zag hoe Aniek en Tony elkaar verslonden met die kus, hoe hun lichamen perfect in elkaar pasten, en iets in haar borst kneep samen.

Toen kwam Aniek klaar.

Het overviel haar diep vanbinnen. Haar hele lichaam spande zich aan, haar kutje trok zich krampachtig samen rond Tony’s harde vlees, zoog hem naar binnen. Een lange, gedempte kreun ontsnapte in zijn mond, haar lippen trilden tegen de zijne. Haar benen beefden, haar vingers krabden over het aanrecht, en tranen van intensiteit prikten in haar ogen. Tony hield haar vast, zijn armen nu om haar heen, zijn stoten kort en diep terwijl hij haar orgasme voelde, elk samentrekking, elk trillen. Hij kuste haar nog harder, alsof hij haar wilde opslokken in dit moment.

Aniek zakte een beetje in elkaar, haar adem hijgend tegen zijn mond, haar lichaam slap en bevredigd. Ze keek hem aan, dichtbij, veel te dichtbij, en in zijn ogen zag ze hetzelfde, dit was niet alleen lust. Ze hing nog half voorover, haar lichaam nog trillend van haar eigen orgasme, toen ze haar hand tussen haar benen liet glijden. Haar vingers vonden Tony’s zware ballen, warm en strak van spanning. Ze begon ze zacht maar ritmisch te masseren, knedend, motiverend, een duidelijk signaal, kom maar. Kom in me. Onbeschermd.

Tony voelde het meteen. Haar aanraking was als een laatste zetje, een toestemming die hij niet meer nodig had maar die hem volledig over de rand duwde. Hij gromde laag in zijn keel, zijn handen grepen haar heupen vast alsof hij haar nooit meer los wilde laten. Zijn stoten werden kort, diep, onregelmatig. Een diepe, krachtige schok ging door hem heen. Hij begroef zich helemaal in haar, zijn rijpe stam klopte hard terwijl hij zich in lange, hete stoten in haar leegspoot. Aniek voelde elke spurt, warm en vol, diep in haar kutje. Ze kneep haar ogen dicht, haar eigen adem stokend, haar vingers nog steeds zacht over zijn ballen strelend om hem helemaal leeg te melken.

Tony’s borst lag zwaar tegen haar rug, zijn voorhoofd rustend tussen haar schouderbladen. Hij hijgde tegen haar huid, zijn armen om haar heen geslagen alsof hij bang was dat ze zou verdwijnen. Aniek bleef stil, haar hand nu rustend op de zijne, hun vingers verstrengeld.

Barbara stond erbij, slechts een meter verderop, en keek toe hoe haar man zich volledig in haar vriendin had leeggemaakt. Ze zei niets, maar er was nu een stil besef van wat er zojuist echt was gebeurd.

Seconden verstreken. Tony trok zich langzaam terug, zijn penis glanzend en nog half hard. Een kwak zaad gleed uit Aniek’s vagina. Ze richtte zich langzaam op, draaide zich half om en keek hem aan. Geen woorden. Alleen een blik die alles zei, dit was niet zomaar een moment. Dit was iets wat bleef.

Aniek bleef even staan waar ze stond, haar benen licht gespreid, haar hand voorzichtig tussen haar dijen. Ze bedekte haar poesje met haar vingers, een instinctief gebaar om het warme, overtollige zaad dat langzaam naar buiten dreigde te sijpelen op te vangen. Ze wilde geen druppel op de keukenvloer laten vallen, geen spoor dat morgenochtend vragen zou oproepen. Haar ademhaling was nog zwaar, haar kutje gevoelig en kloppend na alles wat er was gebeurd.

Tony had zich al teruggetrokken. Hij ritste zijn broek dicht, draaide zich naar Barbara en trok haar zonder een woord tegen zich aan. Zijn armen sloten om haar heen, stevig, bijna bezitterig. Hij gaf haar een diepe zoen, niet teder, maar hongerig, alsof hij haar wilde laten voelen dat ze nog steeds van hem was. Barbara beantwoordde de kus, haar handen in zijn nek, maar haar ogen bleven even open, gericht op Aniek over zijn schouder.

Aniek keek terug. Haar wangen nog rood, haar borsten nog bloot, de trui vergeten op de grond. Ze voelde het zaad van Tony in zich, warm en vol, en een vreemde mengeling van schaamte, voldoening en iets wat op tederheid leek. Ze zei niets. Ze glimlachte alleen flauwtjes, een beetje verontschuldigend, een beetje uitdagend.

Tony liet Barbara los, zijn hand nog even op haar onderrug liggend. Hij keek van de een naar de ander, zijn borst op en neergaand. “Dit…” begon hij, maar hij maakte de zin niet af. Er was ook geen zin die paste. Barbara bukte zich, raapte Anieks trui op en gaf hem zwijgend aan. Aniek trok hem aan, de stof warm en vertrouwd over haar naakte huid. Ze trok ook haar slipje omhoog, voelde hoe het nat tegen haar aan plakte.

Barbara stond daar, haar eigen slipje nog omlaag, haar lichaam tintelend van opwinding die ze niet meer kon of wilde bedwingen. Ze keek naar Aniek, bloot onder de oversized trui, haar dijen glanzend, Tony’s zaad nog in haar en voelde de jaloezie langzaam omslaan in iets anders, een hongerig besef dat er nu een tweede vrouw was bijgekomen, iemand die haar man net zo intens had laten klaarkomen als zijzelf jaren niet meer had gedaan. Ze stapte naar voren, pakte Anieks hand vast, warm, een beetje trillend en trok haar zacht maar vastberaden naar zich toe.

“Je slaapt vannacht bij ons,” zei ze zacht, haar stem hees van lust en een vreemde, nieuwe zekerheid. “In ons bed.”

Aniek keek haar aan, ogen groot, lippen nog gezwollen van Tony’s kussen. Ze knipperde even, maar verzette zich niet. Een flauwe, bijna verlegen glimlach trok over haar gezicht. Ze kneep licht in Barbara’s hand, een stil ja. Tony keek toe, maar zijn ogen donker en hongerig. Hij zei niets, knikte alleen, alsof dit de meest logische stap was na alles wat er gebeurd was.

Niemand keek nog naar de woonkamer. Niemand dacht nog aan Evert, die daar nog steeds rustig lag te snurken op het schapenvacht, slechts een paar meter verderop, verdiept in een ongestoorde slaap.

De drie liepen stil de gang in, hand in hand, Barbara voorop, Aniek in het midden, Tony achter hen. Ze sloten de deur van de slaapkamer zacht achter zich. Het grote tweepersoonsbed wachtte, dekens rommelig van eerder die avond. Barbara trok haar trui uit, Tony zijn shirt, Aniek liet de hare weer vallen. Ze kropen samen onder de lakens, lichamen dicht tegen elkaar, huid op huid.

Er werden geen woorden meer gesproken. Alleen zachte zuchten, strelende handen, en een nacht die nog lang niet voorbij was.

Buiten viel de sneeuw door, dik en wit, alsof hij de hele wereld wilde toedekken.

Maar binnen, in dat bed, was er alleen warmte, verlangen en een nieuw drietal dat geen weg meer terug wilde.

Trefwoord(en): Creampie, Kerst, Neuken, Trio, Suggestie?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!