De Dokter Neemt Over - 2

Na de straf komt het verplichte onderzoek. Dr. Hale vereist toewijding en discipline en hij kijkt er persoonlijk op toe dat Marie de test kan voltooien. Zijn geliefde stethoscoop is meer dan enkel een instrument.

An: Onderdeel van een groter verhaal. Het eerste deel heeft een focus op discipline en een straf voor het niet volgen van de regels. Het tweede deel toont de medische inspectie die volgt.

---

De lampen zoemden zacht boven haar, ze wierpen een koude gloed over de privé-onderzoeksruimte van dr. Hale. Marie bleef in de deuropening staan, haar adem strak in haar borst. Niets in deze ruimte was er toevallig. Niet het trolleytafeltje, niet de tafel en zeker niet de stille man die op het rolkrukje wachtte. Zijn ogen waren geduldig op haar gericht, alsof hij alle tijd van de wereld had.

De privé-onderzoeksruimte van dr. Hale kon in eender welke dokterspraktijk hebben gestaan. Het maakte niet uit dat zijn werk tegenwoordig vooral uit consultaties en vergaderingen bestond. Hij had op een echte onderzoekskamer aangedrongen, en Marie wist precies waarom.

Witte kasten en lades, een trolley van roestvrij staal. En in het midden van de kamer een onderzoekstafel. Gepolijste metalen poten onder het zwarte lederen kussen. Met beugels aan het uiteinde die naar Marie lonkten.

Blote voeten tikten over de betegelde vloer, een vleugje koude trok via haar zolen naar boven. Maar die koude verbleekte met de warme gloed in haar billen. Het bewijs van de straf stond in haar huid gegrift.

Marie’s dijen klemden zich instinctief tegen elkaar. Aangetrokken door het verlangen dat zich tussen hen in verzamelde. Gevoed door de restjes van pijnlijke steken in haar achterste, een puls die synchroon klopte met haar hartslag.

Recht voor de tafel zat dr. Hale. De dokters jas maakte het beeld compleet. Vanuit de verte bekeek hij haar, zijn blik gleed langzaam over haar lichaam. Ieder detail moest en zou hij zien.

"Kom hier. Handen achter je hoofd." Zijn stem was zacht, en rolde over haar heen met die kleine ondertoon die verried dat hij blij was haar zo te zien.

Ze vlocht haar vingers achter haar hoofd, en duwde haar ellebogen naar buiten waardoor haar borstkas zich opende. Haar voeten zette ze op schouderbreedte neer, zodat elke centimeter van haar zichtbaar werd.

Haar opwinding kon ze niet meer verbergen.

Zelfs zittend was dr. Hale groot genoeg om haar recht in de ogen te kijken. Twee vingers duwden onder haar kaak en kantelden haar hoofd omhoog. De aanraking was warm, autoritair, en geen haartje op haar lichaam zou hem hebben tegengesproken.

Het geluid van latex handschoenen bereikte haar oren. Die kenmerkende snok joeg een rilling langs haar ruggengraat. Enkele tellen later waren zijn handen op haar lichaam.

Dr. Hale begon bij haar schouders, grote handpalmen die van bovenaan haar schouders over haar armen gleden. Onderzoekend en opeisend. Professioneel in hun beweging, maar de intentie die ze voelde was dat niet.

Er zat te veel eigenaarschap in de manier waarop zijn vingers de ronding van haar biceps volgden, te aandachtig hoe hij de spanning in haar spieren tot aan haar ellebogen aftastte.

"Je beeft," mompelde hij. "Hou je stil voor mij."

Zijn vingers gleden over haar sleutelbeenderen, traag en doelgericht. Marie’s adem stokte en ze volgde elke aanraking met een ademloze aandacht. De warmte van zijn handen verspreidde zich door haar lichaam.

Toen hij de zijkanten van haar ribben omvatte en met gespreide vingers haar adem mat, ontsnapte er een klein geluid aan haar lippen. Een mengeling van een zucht en een smeekbede om die grote handen meer te laten doen.

"Diep ademhalen," beval hij, zijn stem fluweelzacht met een rand van staal.

Ze ademde in

Zijn duimen streken langs de zachte ronding onder haar borsten terwijl haar borstkas oprees naar zijn handen. De exhalatie fluisterde uit haar.

"Nog eens."

De tweede ademhaling was erger omdat ze wist wat het met haar zou doen. Zijn gehandschoende handen die in die bijna-niet-bestaande lijn langs haar huid gleden, haar lichaam smachtte naar meer. Zijn duimen veegden een fractie hoger. Dicht genoeg dat de lucht tussen huid en aanraking geladen voelde.

"Goed. Nog één keer." Zijn stem daalde tot die diepe toon die haar tenen deed krullen.

Nog een bevende ademhaling. Deze keer zaten er slechts enkele millimeters tussen zijn duimen en haar tepels. Ze zoog meer lucht naar binnen in een vruchteloze poging om hem te voelen. Maar dr. Hale had een uitzonderlijke wilskracht en bleef net buiten bereik.

Plagend kort bij en toch zo ver weg. Marie’s knieën knikten.

Zijn handen gleden opnieuw omlaag, trager deze keer, onderzoekend langs de zachte ronding van haar buik en de spanning om haar heupen. Elke aanraking was een test. En elke reactie werd nauwkeurig geregistreerd.

Toen zijn vingers de lijnen van haar bekken volgde, moest Marie een geluid inslikken. De warmte in haar billen was nog te sterk. Een te scherpe herinnering om de dokter nog een excuus te geven dat vuur opnieuw aan te wakkeren.

Zijn vingers gleden lager en lager. Tot er nog maar een fractie meer nodig was om haar bloeiende lippen te strelen.

"Plaats je voeten wijder." De woorden kwamen als een zacht bevel. Eén dat ze meteen opvolgde.

Haar voeten gingen wijder, haar lippen trokken open. Opwinding gleed langs haar dijen onder zijn onderzoekende blik. Zijn ogen waren gericht op elke intieme plek die ze zich kon inbeelden, zijn aanraking dicht genoeg dat haar hele lichaam naar die mogelijkheid neigde.

Maar zijn vingers verdwenen toen hij zacht sprak. "Draai je om."

Ze slikte en draaide zich om tot ze volledig met haar rug naar hem stond. Gladde handschoenen streken langs haar ruggengraat. Beginnend bij haar nek volgde de dokter elke wervel met medische precisie. Marie rilde onder het koele latex.

"Braaf meisje." De woorden gleden, net als zijn aanraking, langs haar ruggengraat.

Die doordringende vingers duwden tussen haar schouders in, tot ze vooroverboog en haar borst op het koele leer van de onderzoekstafel rustte.

De palmen van zijn handen gleden over de ronding van haar heupen. Vingers die lijnen van spanning volgden. Een goedkeurend geluid kwam van achter haar. De brandende warmte op haar achterwerk contrasteerde met de koude onder haar borsten.

Zijn vingertoppen reisden over de diepe, stekende warmte die in beide billen zat. Marie bewoog bij elke aanraking. Ze was zo gevoelig geworden dat zelfs een lichte aanraking was intens genoeg om haar adem te laten haperen. Zachte geluiden glipten uit haar terwijl de dokter bleef verder gaan.

"Nu ben je pas gevoelig."

Hij verplaatste zich achter haar, zijn handen bewogen op een manier die de brandende pijn opnieuw deed oplichten. Hij kneep niet. Hij greep niet. Hij onderzocht haar. Traceerde elke curve en lijn die hij had achtergelaten, met de precisie van een architect die zijn werk bewonderde.

"Je trilt." Een eenvoudige vaststelling terwijl hij obscene letters over haar billen trok.

Het was onmogelijk om stil te blijven terwijl zijn handen cirkels en kronkels volgden die de opwinding in haar aanwakkerden. Hij wist dat net zo goed als hij zag dat haar lippen glansden van natheid.

Zijn onderzoek lokte een nieuwe vloed uit haar. Druppels vielen op de vloer. Het was geen angst die haar deed trillen. Het was verlangen.

"Reik achter je en spreid je billen." Zijn stem klonk bijna hypnotisch, alsof hij zoete woorden in haar oor fluisterde. "Het is tijd om je temperatuur te meten."

Met een voorzichtige aanraking reikte Marie naar achteren, en greep onder het felst brandende deel van haar achterwerk. Met een pijnlijk geluid trok ze zichzelf open. Haar wangen gloeiden in een kleur die nauwelijks verschilde van haar achterste.

Niets bleef nog verborgen, hij kon zo in haar kijken.

"Goed zo, open jezelf voor me." De woorden deden Marie haar gezicht in het kussen duwen terwijl ze verder spreidde. "Braaf meisje."

De lof voor wat ze deed zonk diep in haar. Als een vonk die droog hout deed ontvlammen. Een warme gloed verspreidde zich door haar lichaam. Als hij haar opwinding niet zag, was hij blind. Ze was ervan overtuigd dat hij het kon ruiken.

Met de rug van zijn vingers streelde hij haar brandende huid. Nog een rilling. En weer streek hij, steeds lager. Toen hij die gevoelige plek raakte, duwde ze haar voorhoofd in de tafel terwijl haar kaak verstrakte.

Toen hij zijn hand terugtrok, stond Marie te hijgen van verlangen.

Een geritsel achter haar, en toen voelde ze iets kouds op haar samentrekkende ring. Haar vingers krasten in het leer. Toen de dunne staaf naar binnen werd geduwd, jammerde Marie. Hij was veel kleiner dan wat ze gewoonlijk te verwerken kreeg. En werd met veel minder kracht ingebracht. Maar ze voelde hem des te sterker. Als een naald die haar binnendrong.

Seconden tikten voorbij terwijl dr. Hale woorden op haar huid bleef tekenen. Alsof hij haar wilde laten kronkelen. Het was een boodschap die ze onmogelijk kon ontcijferen. Toen het piepje eindelijk klonk werd de staaf verwijderd, en Marie slaakte een zucht van opluchting.

"Hmm. Iets aan de warme kant. Misschien moet ik verifiëren."

Zonder aarzeling liet dr. Hale één vinger in haar druipend kutje glijden. Er was geen enkele weerstand, en Marie schokte op de tafel. Een kreun viel van haar.

"Ja, je bent toch wat heet." De woorden waren zondig in hoe ze bij haar naar binnen kronkelden.

Zijn vinger bewoog in haar, duwde en draaide alvorens een tweede vinger toe te voegen. Samen krulden ze, en Marie hapte naar adem. Haar rug boog, en haar handentrokken haar nog meer open. Gesmoorde smeekbedes rolden uit haar. Maar dr. Hale lachte alleen zachtjes.

Zijn vingers trokken zich terug en Marie viel zowaar op de tafel. "Niets daarvan. Het onderzoek is nog maar begonnen. Op de tafel."

Met trillende benen klom Marie op de tafel. Ze liet afdrukken van haar voeten achter op de tegels. Het leer voelde als koele schok. Met moeite hief ze haar benen om ze in de beugels te leggen. Maar dr. Hale ving haar enkels, hij kneep even, een hint van de kracht in zijn handen vooraleer ze in de beugels werden geplaatst.

Marie kon niet stil blijven liggen. De pijn in haar billen voedde het vurige verlangen in haar kern. Kleine bewegingen waren onvermijdelijk. Een vleugje koude lucht tussen haar dijen deed haar heupen opstijgen.

De dokter maakte een teleurgesteld geluid dat in haar borst sneed, en dan liep hij naar de onderste laden. Daar lagen zijn meest bijzondere instrumenten. Die alleen voor haar bestemd waren.

De wereld dreef lichtjes in een waas terwijl hij zachte boeien rond haar polsen en enkels legde. De fijne aanraking van stof kietelde en deed haar opnieuw beven.

Elke arm zorgvuldig vastgemaakt. En dan volgde haar enkels.

Ten slotte kwamen twee brede riemen, vastgemaakt aan weerszijden van de tafel. Eén net boven haar heupen, de andere over haar schouders. Geen van beide sneed in haar huid. Maar ze ontnamen haar elke mogelijkheid om te bewegen.

Er was geen speling te vinden. De riemen bonden haar, en de beugels hielden haar benen open. Marie werd gereduceerd tot een object van studie. Ze had geen andere keuze dan elke stap van het onderzoek te ondergaan zoals hij het wilde.

Haar adem kwam in snelle, trillende stoten.

"Nu we zeker zijn dat je stil zult blijven liggen," Een nuchtere stem terwijl hij een haarlok van haar voorhoofd streek, "kan het onderzoek verder. Ga je akkoord?"

"Ja, Meneer." Haar stem beefde, maar de overtuiging was echt.

Zonder waarschuwing streelde hij met één gehandschoende vinger de binnenkant van haar dij. Zo licht dat het haar deed hunkeren naar meer. De warmte van haar gestrafte huid maakte die aanraking elektrisch.

Marie jammerde. Een hulpeloos, ademloos geluid dat ze niet eens als het hare herkende.

"Zo reactief," mompelde hij.

Zijn vingers gleden omhoog. Net niet waar ze hem het hardst nodig had. Hij cirkelde errond, alsof hij tegelijk een wond en een verleiding bestudeerde.

Zijn blik schoot naar haar gezicht, zodat hij elke trilling en elke ademhaling kon volgen. "Zelfs vastgesnoerd blijf je bewegen," zei hij. "En je bent aan het druipen op de tafel."

Marie’s wangen brandden. Een deel van haar voelde zich vuil. Een ander deel schreeuwde in blijdschap dat alle maskers van haar werden afgenomen.

Elke streling op haar overgevoelige huid stuurde een golf van plezier door haar lichaam, en haar spieren trokken strak tegen de riemen.

"Nu dan, tijd voor een stresstest." De woorden hadden dreigend moeten klinken. Maar hier en nu, klonken ze als de zoetste belofte die een man kon geven.

Hij rechtte zijn jas, haalde de stethoscoop van rond zijn nek. De lichtblauwe slang glinsterde terwijl hij de oordopjes inbracht. Een al te vertrouwd gebaar. Klinisch in uitvoering, maar verwoestend intiem.

Van alle instrumenten in deze kamer, was dit het enige dat ze zowel vreesde als begeerde. Hij kende haar lichaam door en door. Maar hij was de enige die het ritme van haar hart kende. Alleen hij kon ermee spelen zoals hij wilde.

De koel metalen diafragma hing tussen zijn vingers terwijl hij dichterbij kwam. Marie’s aandacht verscherpte tot enkel dat schijfje.

Hij plaatste de stethoscoop tegen het midden van haar borstbeen en Marie hapte naar adem.

Het koude metaal deed haar opschrikken. Opnieuw spande ze tegen de riemen. Zijn hand drukte zacht op haar schouder.

"Stil," suste hij. "Ik moet je goed kunnen horen."

Zijn ogen waren half gesloten, alsof hij luisterde naar een geliefde symfonie. Zijn aandacht pelde haar ziel bloot. Naakt en vastgesnoerd zijn was niets vergeleken met dit. Zijn luisteren was een ontkleding van haar binnenste.

De stethoscoop was koud als ijs. Maar langzaam warmde hij op door haar huid. De dokter verschoof hem, zoekend naar het perfecte punt waar hij het dichtst bij haar ritme kon komen.

Lub-dub.

Lub-dub-dub.

Als de vleugelslag van een kolibrie ging haar hart tekeer. Zij wist het. En nu wist hij het. Er viel niets meer te raden of te ontdekken. Hij hoorde elke slag.

"Je gaat snel," mompelde hij. Nog een kleine verschuiving. "En het blijft versnellen."

Eén hand hield het instrument, de andere gleed omlaag. Volgde haar ribben, streek langs haar heup.

"Je hartslag springt bij elke aanraking. Verklaar dat eens?"

Marie’s adem hapte. "Omdat… u me afleidt. Omdat ik… niet kan denken."

"Mmh." Een lage brom van goedkeuring. "Mooi zo. Je hoeft ook niet te denken."

Zijn vingers daalden verder. Ze streelden de gezwollen, natte warmte van haar lipjes. De beweging stuurde een rilling van de top van haar hoofd tot haar tenen. Hij streek op en neer, bedekte zijn handschoen met haar vocht en spreidde haar open. Legde elke hitte bloot.

Marie hapte naar adem. Haar lichaam wrong om weg te trekken maar de riemen lieten het niet toe. Ze moest ondergaan wat hij wilde geven.

Zijn vingers drongen in haar met een zachtheid die in contrast stond met de strengheid van haar boeien. Een diepe kreun ontsnapte haar. Toen ze naar hem keek, waren zijn blauwe ogen op haar gericht. De pupillen groot en donker.

Elke beweging daverde door haar heen. Ze kon niet stil blijven. Haar mond stond open, haar adem schokkerig.

Zijn vingers gleden in haar, bedekt met haar natheid. Het pompende, obscene geluid vulde de kamer. Maar dr. Hale keek naar haar alsof hij een orkest dirigeerde.

Marie was een instrument geworden. Zijn instrument.

Haar adem stokte telkens zijn vingers precies goed krulden. Natheid droop en gleed over haar dijen. Haar hart denderde onder de stethoscoop. Sneller en sneller, een razende storm.

Haar geluiden stegen mee. Van zacht naar scherp. Van smeekbedes naar kreten. Tot ze tegen het breekpunt aan zat.

Zijn vingers draaiden. Zochten en vonden. Marie verstijfde.

Eén moment.

Eén enkel, helder signaal dat ze zou ontploffen.

En dat was het moment waarop de vingers uit haar verdwenen.

Ze zakte in elkaar. Een snik ontsnapte haar.

"Nog niet." Zijn klinische toon had haar stevig in de greep. "Dit is een stresstest."

Hij liep weg en Marie lag te hijgen. Haar hart sloeg wild. Haar lichaam schreeuwde om meer.

Toen hij terugkeerde nam hij opnieuw plaats op de kruk voor haar. De instrumenten die hij meebracht bleven verborgen. Maar toen voelde ze opnieuw zijn vingers. Bedekt in een dikke, koele gel. Die langzaam tussen haar billen werd gesmeerd. Het glibberige spoor zorgvuldig aangebracht.

Toen voelde ze een plagerige druk op haar sterretje. Niet genoeg om binnen te dringen. Maar net genoeg om haar zenuwen te doen zingen. Dan kwam de aanraking van koel metaal tegen haar strakke ring.

Marie ademde scherp in.

"Ontspan," fluisterde hij, en ze probeerde. "Ja, goed zo. Laat me binnen."

Het metalen uiteinde duwde zich met een stevige, geduldige druk haar kontje naar binnen. Niet bruut. Niet gemeen. Maar onverbiddelijk. Haar lichaam gaf langzaam toe.

Millimeter voor millimeter. Die koude drong dieper en dieper tot ze de vreemde volheid laag in haar buik voelde nestelen.

Toen hij het instrument even draaide om de hoek te corrigeren, ontsnapte er een beschamend geluid van haar.

"Goed zo. Je doet het uitstekend." De woorden ontploften warm in haar. Het hunkerende deel van haar dronk ze gulzig in. Maar ze wist wat komen zou. Ze kende dit instrument maar al te goed.

Met een geoefende beweging begon dr. Hale aan de schroef te draaien waardoor de anale speculum zich langzaam opende.

De drie metalen bladen spreidden zich, en haar lichaam moest volgen. Traag en zonder genade. Intiem op een manier die haar hartslag liet kloppen tussen haar benen. Elke millimeter extra trok een nieuwe trilling uit haar. Haar adem ondiep en bevend.

"Prachtig," zei hij zacht, toekijkend hoe ze zich voor hem opende.

Met trillende benen kreunde Marie luid. Een rauw, diep geluid dat uit de kern van haar lichaam leek te komen. Zijn ogen volgden elke beweging. Professioneel, maar met een donkere ondertoon die iets dierlijks raakte.

Nog een kwartslag. Nog meer spreiding.

"Braaf meisje. Je doet het zó goed."

Zijn hand gleed van de speculum weg en zijn vinger streelde de rand van haar gespannen ring. Zijn duim vond haar lipjes. De dualiteit van sensaties dreef haar tot waanzin.

Maar dat opzwepende gevoel duurde niet lang. Zijn hand ging terug naar de speculum en met nog een draai opende hij haar verder. Haar lichaam spande zich om het koude staal.

Met ingehouden adem probeerde Marie te ontspannen. Haar ogen kneepen zich dicht. Dat heerlijke, pijnlijke spanningsgevoel bouwde zich op. Klopte samen met haar verlangen.

"Dat is het," fluisterde hij. "Laat je lichaam zich aanpassen."

Marie jammerde. Een zacht, kwetsbaar geluid. Zijn vinger gleed langzaam langs de binnenrand van haar anus. Zijn duim zat nog steeds in haar natte warmte.

Marie’s mond viel open. Haar adem stokte in een geluidloze schreeuw. De riemen hielden haar, ondanks haar hevige beven. Het voelde alsof de wereld met haar mee trilde.

Nog één draai. Een laatste, trage spreiding. En dan kwam het.

Die finale klik. Gevolgd door een kermend geluid dat de kamer vulde.

Marie was het enige hoorbare. Rauw, dierlijk bijna.

Toen sprak dr. Hale. "Marie," zei hij met onmiskenbare trots. "Je hebt dat prachtig gedaan. Nog even volhouden en dan krijg je je beloning."

Zijn stem verwarmde haar van binnenuit. Maar haar gedachten waren verdwenen. De wereld was verkleind tot een kamer en een man die haar lichaam bestuurde. De speculum hield haar open. Maar wat haar echt gevangen hield was hem. Zijn aanwezigheid

Ze lag lang zo. Wachtend. Haar hartslag kalmer. Haar lichaam rond het metaal gezet. Toen hij terugkwam had hij opnieuw de stethoscoop in de hand. En een glimlach.

"Nu," zei hij zacht, "gaan we verder met je stresstest." De schijf kwam weer tegen haar ribben. Koel en precies.

Lub-dub.

Lub-dub.

"Ah, je bent wat gekalmeerd. Geen zorgen. We krijgen jouw hartje zo weer aan het bonken."

Die belofte alleen al deed haar hartslag versnellen. Maar Dr. Hale was een man van zijn woord en ging meteen aan het werk. Zijn hand gleed langs haar lichaam, volgde de curve van haar heupen voor hij letters trok over het vuur dat nog steeds in haar wangen nagloeide. Zorgvuldig lettend op het speculum dat nog altijd uit haar stak.

Zijn vingers volgden haar in langzame, afgemeten strelingen die bedoeld waren om haar te testen, niet om haar te troosten. Elke beweging deed haar dijen trillen, elke trilling joeg haar hartslag omhoog, en elke piek volgde hij met klinische honger.

Hij sprak met plezier, lust in zijn woorden. “Ja… braaf meisje. Laat mij eens zien hoe hoog jij zo kunt gaan.”

Met die woorden klommen zijn vingers mee. Glijdend langs haar vochtige lippen tot ze haar eindelijk binnengleden, een geschokte grom werd uit Marie’s keel getrokken.

Er was eerder al opbouw geweest. Nu niet meer. Twee vingers haakten zich meteen in haar vast. En pompten ritmisch in haar lijf, datzelfde wiegende tempo dat de toppen precies in dat gevoelige bundeltje zenuwen duwde dat haar deed huilen van genot.

Marie’s hoofd werd achterover geslagen, haar mond open. Kreten en schokken stroomden uit haar lichaam. Dr. Hale boog over haar heen, dicht genoeg dat hij elke klank kon opslokken. Elke beweging volgend.

Hij ving elke slag van haar hart op. Marie was verloren in de golf van het moment. Zwart kroop langs de randen van haar zichtsveld.

Marie schokte, een verstikt geluid ontsnapte haar.

“Daar,” klonk het zacht en indringend. “Dat is het. Geef mij dat maar.”

Het speculum hield haar kontje open. Zijn vingers eisten haar kutje op. Ze was zijn instrument. Haar hele lichaam was een circuit van sensatie, gespannen en vastgepind.

Marie’s tenen krulden. Haar heupen probeerden te bewegen maar konden niet. De riemen hielden haar precies waar hij haar wilde, waar elke minieme beweging de sensaties als bliksem door haar heen joegen. Haar hartslag bonkte wild onder het koude oppervlak van de stethoscoop.

De druk in haar bouwde op tot een onnoemelijke knoop. Een bom die barstte in een kreet die uit haar scheurde.

Het rolde in golven door haar heen, pulserend door de gespannen hitte. Door zijn vingers en door het koude metaal tegen haar huid.

Marie werd meegesleurd onder die kolkende oceaan van gevoel. Haar hart sloeg en fladderde in een wanhopige poging om te volgen.

En Dr. Hale luisterde naar elke seconde.

Zelfs toen haar benen ongecontroleerd begonnen te trillen. Toen de naschokken haar naar adem deden happen bleef hij luisteren. Tot ze slap in de riemen hing, slap en hijgend.

Pas toen tilde hij de stethoscoop van haar huid.

“Braaf meisje.” De woorden leken van ver te komen. Maar ze waren warm, stevig, zeker. Een stukje waarheid in de wereld. Eén die zich in haar nestelde als een zachte gloed.

Alles rond haar bleef hangen in een waas. Marie merkte vaag de zachte metalen geluiden op die door de warme mist in haar hoofd dreven. Iets gleed uit haar, en een zachte hap naar lucht ontsnapte haar toen ze een gespannen spier voelde ontspannen.

Daarna werden de banden over haar heupen en schouders losgemaakt terwijl haar benen uit de vreemde positie werden getild waarin ze zich bevonden. Op een of andere manier besefte Marie dat ze niet langer op haar rug vastlag. Haar benen voelden vreemd, gewichtloos, terwijl Dr. Hale ze naar beneden leidde en haar hielp op haar zij te gaan liggen.

Een geritsel van stof volgde voor een deken, warm en zwaar, over haar werd gelegd. En Marie voelde hoe haar hoofd werd opgetild en op een kussen geplaatst, één dat onmogelijk zacht was.

Iets dun en koels raakte haar lippen. Op zijn woord opende ze haar mond en zoog zacht. Een vloeistof, rijk en intens van smaak, vulde haar en Marie dronk gulzig.

“Je hebt het prachtig gedaan,” zei hij, zijn stem laag en stabiel aan haar oor. “Rust nu maar.”

Haar hartslag bonsde nog na in haar oren, maar niet langer uit paniek, eerder als een echo van de intensiteit die langzaam wegebde. Gehuld in warmte en zijn stille aanwezigheid voelde Marie zich vrij om te drijven. Om daar te liggen zonder doel, tot ze langzaam weer in haar lichaam terugkeerde.

---

AN: Het eerste echt medisch spel dat ik ooit schreef. Een geweldige uitdaging om het dan ook nog eens in het Nederlands te doen. Ik ben er wel blij mee maar ik ben ook altijd benieuwd naar wat jullie denken.