Het Roer Om

Beste lezers,

Dit is een verhaal over mijn fantasie. Het redelijk lang en geschreven voor iedereen, maar vooral voor de mensen die naast seks en erotiek ook van en goed verhaal eromheen houden.

---

Sinds 2 maanden woon en werk ik in Saas-Fee, Zwitserland. Na mijn universitaire studie Internationale Politiek en bijbehorende master was ik nog niet toe aan een vaste baan. Mijn studie was al hectisch genoeg, ik heb me namelijk heel erg beziggehouden met het opbouwen van mijn CV. Zo heb ik twee minors gevolgd, een half jaar stage gelopen op de ambassade in Wenen en mijn master afgesloten met een stage bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Ondertussen ben ik 25 en besloot ik afgelopen augustus om het werken nog even uit te stellen. Ik wilde het gehaast en de druk nog even niet en had hier het perfecte idee voor. Vanaf mijn 3e ga ik al met mijn ouders op wintersport en mijn dit-ga-ik-toch-nooit-doen-droom was om skileraar te worden. Dit is er echter nooit van gekomen, omdat ik naar mijn idee altijd belangrijkere dingen te doen had. Afgelopen augustus besloot ik echter om het roer om te gooien: Ik, Lauren, zou een half jaar skiles gaan geven!

Zo nam ik in september lessen om ‘Anwarter’ te worden en in november was het zo ver: ik vertrok naar de Zwitserse Alpen. Het idee is om tot het einde van het seizoen te blijven, maar ik heb nog helemaal niets gepland (en dat voelt heerlijk). Het was voor mij relatief makkelijk om alles voor meer dan een half jaar achter te laten. Mijn kamer in Den Haag heb ik opgezegd en aangezien ik sinds mijn 20e geen serieuze relatie meer heb gehad, zat ik ook aan niemand vast.

In Saas-Fee verblijf ik in een groot appartementencomplex, afgehuurd door de skischool waar ik voor werk. Hier zitten we met ongeveer 20 ski- en snowboardleraren. Mijn kamer deel ik met Zoe, een superleuke Duitse vrouw van 22. Binnen een maand waren wisten we bijna alles van elkaar. Niet alleen door onze film- en stapavonden, maar ook door het feit dat we een appartement deelden. We hadden beide wel onze eigen slaapkamer, maar door de dunne muurtjes kreeg ik alles mee wat er zich in haar kamer afspeelde. Zo lieten de bezoekjes van verschillende wintersportende toeristen weinig aan mijn verbeelding over. Een halfnaakte man in ons kleine keukentje ’s ochtends was voor mij dus ook geen schok meer. Vaak bewonderde ik mijn uitzicht even om vervolgens met een knipoog naar Zoe heel snel de deur uit te lopen. Ik heb verschillende relaties gehad, maar deze duurden vaak niet langer dan een half jaar. Het waren allemaal hele lieve mannen, alleen op de een of andere manier was ik er na een half jaar altijd wel weer klaar mee. Toen ik mij dit realiseerde, begon ik ook steeds minder vaak aan een serieuze relatie. Af en toe nam ik nog wel eens een man naar huis, maar deze wilde ik de volgende dag het liefst zo snel mogelijk weer uit mijn bed hebben. Daarnaast had ik door mijn drukke leven niet eens tíjd voor een relatie. Ik was 25 en was nog nooit écht verliefd op iemand geweest. Hierdoor ben ik in omgeving van mannen ook best onzeker, terwijl ik stiekem weet dat ik er wel prima uitzie. Ik ben niet bovengemiddeld knap, maar ben met mijn halflange bruine haar, groene ogen en goed gevormd lichaam ook niet echt lelijk. Ik ben niet helemaal afgetraind, maar ook niet dik: gewoon normaal, en zo voel ik me ook. Ik heb vaak getwijfeld of ik ooit zo gek van iemand zou kunnen zijn dat ik alles uit mijn handen laat vallen en mij volledig op die persoon zou kunnen storten. Tot nu toe is dit echter nog niet gebeurd.

De afgelopen twee weken waren druk, kerst en oud en nieuw waren net voorbij en de rust in Saas-Fee is weer een beetje teruggekeerd. De laatste weken stond ik non-stop op de ski’s, want er was veel vraag naar iemand die naast Duits ook Nederlands sprak. Na een paar weken lesgeven aan volwassen, kinderen en de allerkleintjes kwam ik erachter dat ik het beste match met kinderen tussen 9 en 12. Vaak waren zij al redelijk gevorderde skiërs, zodat we ook de moeilijkere pistes af konden gaan. Zo had iedereen een beetje zijn of haar specialiteit. Zoe gaf bijvoorbeeld les aan kinderen tussen 3 en 5. Superlief, maar hier had ik echt het geduld niet voor. Ook was er een ‘plus groep’ voor kinderen tussen de 16 en 18. Dit waren de echte talentjes en je kunt het bijna geen skiles meer noemen. Vaak bestond de groep ook voor het overgrote deel uit jongeren uit de buurt. Deze groep ging vaak off-piste en zocht hun grenzen op. Nu kan ik zelf uiteraard goed skiën, maar ik zag die groep vaak dingen doen die ik zelf niet eens zou durven. De plus groep werd begeleid door Lena van Schultz, een ex-professional die 3 keer goud heeft gewonnen op de slalom op de Olympische Spelen. Door een terugkomende schouderblessure heeft ze op haar 27e haar professionele ski carrière vaarwel moeten zeggen en geeft ze nu skiles in Saas-Fee waar ze gedeeltelijk opgegroeid is. Ik heb haar nog nooit ontmoet, behalve de keren wanneer zij op de piste met haar groep die van mij keihard voorbijraasde. Vaak gebeurde dit met hun stokken op hun helm, een grapje die we altijd maken wanneer we een andere skiklas voorbijgaan.

Vandaag is mijn vrije dag en na een uitgebreide uitslaapsessie besloot ik samen met Zoe om nog even te gaan skiën. Het was altijd fijn om ons even te kunnen laten gaan zonder op +- 10 kinderen te hoeven letten. Na het skiën zaten we op het hoogste punt te genieten van Heisse Choco en hadden we het over haar laatste verovering. Hij was blijkbaar al vaker dan één keer bij ons geweest, iets wat voor Zoe een record was. Sommigen zouden haar bestempelen als een slet, maar ik zag dit niet zo. Zoe was een ontzettend mooie vrouw om te zien en ging lekker haar eigen gang, iets wat ik erg aan haar bewonderde. ‘Joehoe, wakker worden’, ik schrok wakker uit mijn gedachten en keek naar een lachende Zoe. ‘Sorry, ik was zo verbaast over het feit dat je het langer dan één nacht met iemand uitgehouden hebt, dit moest ik even verwerken’ grapte ik. Zoe keek mij nog steeds lachend aan, waardoor mijn vermoeden bevestigd werd. ‘Je vindt hem echt leuk he?’, Zoe bekende dat hij inderdaad anders was dan alle anderen en veel aan hem dacht. Ze twijfelde echter of ze hier verder mee moest gaan, omdat ze zich niet zomaar wilde binden. Sven, dat was blijkbaar zijn naam, woonde hier iets verderop klonk als een erg leuke man. ‘Zoe’, zei ik serieus. ‘Veel mensen denken dat het normaal is, maar het is juist erg bijzonder als je iemand vindt die jouw gedachten beheerst. Neem het maar van mij aan, pak deze kans en kijk waar het toe leidt. Als het niet iets is kom je er vanzelf achter, maar probeer het tenminste’. Ik realiseerde me dat ik ook een beetje uit eigen emotie sprak en Zoe had dit ook door. Na een lang gesprek over relaties, mijn mislukte liefdesleven en uiteraard over Sven, bekende Zoe dat ze eigenlijk vanavond met hem uiteten zou gaan. Het was ondertussen al 17:00 uur en ik moedigde haar aan om meteen de laatste gondel te pakken zodat ze niet te laat zou komen. Zelf bleef ik nog even zitten en besloot ik de dal afdaling te nemen, vooral omdat ik nog even na wilde denken over ons gesprek. Ik spendeerde nog ongeveer een half uur aan het opdrinken van mijn tweede kop chocolademelk.

Het feit dat ik nog nooit langer dan een half jaar een relatie heb gehad is niet iets waar ik vaak over nadenk, maar zo af en toe lijkt het ineens heel belangrijk. Terwijl ik weer in mijn ski’s stap, besef ik me dat het ineens slechter weer is geworden. De zon was de hele dag al nergens te bekennen, maar nu begon het ook hard te waaien en werd de lucht wel erg donker. Nu al spijt van mijn keus, zette ik de afdaling in. In de Alpen kan het weer ineens omslaan en dat was ook wat er nu gebeurde. Ik besloot de korte rode piste te nemen om zo sneller beneden te zijn. Bovendien lag deze piste ook meer tussen de bomen. Het was niet dat ik niet op mijn techniek vertrouwde, maar de wind hier was verraderlijk. Ik was helemaal alleen op de piste. Dit was logisch, want de meeste mensen gaan op het einde van de dag met de gondel naar beneden of hebben het slechte weer moeten zien aankomen. Mezelf vervloekend dat ik niet beter naar het weer had gekeken skiede ik snel naar beneden, totdat ik ineens een schreeuw hoorde.

Hard ging ik op de rem, dat klonk niet goed. Daarna zag ik 5 jongeren uit het bos komen en ik zwaaide naar ze, voelend dat er iets aan de hand was. Toen ze dichterbij kwamen herkende ik er een paar uit het ‘plus groepje’ schreeuwde ik ‘was ist los?!’. Een meisje van, ik denk, net 18 jaar deed haar skibril omhoog en zei huilend ‘Het- het is Jonathan, we waren off-piste en zijn ski bleef haken achter een tak, hij viel naar beneden en zijn hele been is verdraaid’. Nadat ik het meisje enigszins gekalmeerd had en erachter kwam dat Lena nog bij de jongen was en zij naar beneden gestuurd waren om hulp te halen, ging ik snel met hen mee. Ik schreeuwde nog richting het bos dat ik haar groep gevonden had en meeging om hulp te halen, hopend dat Lena het zou horen. Er is hier zo hoog op de berg geen bereik, dus we skiën zo hard als we kunnen naar beneden. Het was niet slim van Lena om alleen met de jongen in het bos te blijven en de rest van de groep weg te sturen. De kans op onderkoeling in deze situatie is groot en we hebben geleerd om altijd met z’n tweeën bij een gewonde te blijven. Dit is alleen dit is de snelste manier om de rest van haar groep wel in veiligheid te brengen en ik had precies hetzelfde gedaan. Beneden aangekomen snel ik naar de reddingswerkers en binnen 10 minuten zit ik samen met twee mannen en heel veel dekens op een snowmobile richting Lena en Jonathan. De rest van de groep is door de skischool opgevangen.

Het begint nog harder te sneeuwen en te waaien. Aangekomen bij het punt waar de groep het bos uitkwam pakken we onze ski’s en schreeuwen we naar Lena. Afgaand op het geluid hebben we haar en Jonathan snel gevonden. Als we aankomen zie ik het been van de jongen in een hele rare positie liggen. Lena heeft haar jas over hem heengeslagen en zit alleen in een thermo naast hem. Ik herken haar door de pikzwarte helm en skibril die op mij altijd zo mysterieus en stoer overkwamen. Wanneer ze haar skibril afdoet schrik ik van de bleekheid van haar gezicht, ze moet het echt heel koud hebben. Echter word ik meer afgeleid door de meest mooie en heldere blauwe ogen die ik ooit heb gezien. Even ben ik van mijn à propos en snap ik niet helemaal wat er nu door mij heengaat. Een paar seconden blijf ik stokstijf staan totdat een van de reddingswerkers begint te ratelen in het Duits. Ik voel me dom doordat ik verstijfde en pak snel dekens om over Lena en Jonathan heen te slaan. Jonathan is ondertussen buiten bewustzijn en is binnen een paar minuten onder leiding van Lena ingepakt in allerlei braces. Lena legt aan de reddingswerkers uit wat er naar haar idee aan de hand is. Dit gebeurt in woorden die ik in het Nederlands waarschijnlijk nog niet eens zou kunnen begrijpen. Nadat Jonathan op de sneeuwscooter ligt besef ik me dat er voor Lena en mij natuurlijk geen plaats is. Wij moeten in dit weer, wat je ondertussen zeker wel een sneeuwstorm zou kunnen noemen, nog naar beneden skiën. Blij dat ik me in het gezelschap van een Olympisch kampioene bevind zwaai ik de sneeuwscooter uit en hoop ik dat alles goed komt met Jonathan. Wat ik wel uit het gesprek tussen Lena en de reddingswerkers begreep is dat hij waarschijnlijk niet in levensgevaar is. Wanneer ik omkijk zie ik Lena in elkaar zakken en hoor haar heel hard ‘scheisse’ roepen. Ik snel naar haar toe en zie meteen wat er mis is. Haar ene hand is zo koud geworden dat ze er geen gevoel meer in heeft en zich dus moeilijk met haar stokken af kan zetten. Ik pak haar stok en trek haar zo de piste op.

Ik kijk naar beneden en zie echt geen hand voor ogen. Gelukkig ken ik dit gebied na een paar maanden op mijn duimpje, maar het is en blijft gevaarlijk weer. Lena begint met skiën en ik zie haar wankelen op haar benen. Wetend dat we op dit tempo nog minstens drie kwartier bezig zijn, er straks ergens nog een afgrond is en het feit dat we in het donker tijdens een sneeuwstorm aan het skiën zijn, zorgt ervoor dat ik Lena stop. ‘Dit is levensgevaarlijk Lena’ zeg ik, zonder eigenlijk een plan te hebben. Ik zie haar klappertanden en besef me dat deze vrouw echt heftig onderkoeld is. Waarom hebben de reddingswerkers dit niet gezien? Of belangrijker: waarom heb ik dit niet gezien? Lena wil door skiën en we krijgen bijna ruzie over wat te doen. Ik vraag haar of er hutjes of beschutting op de piste is waar we kunnen schuilen totdat het ergste voorbij is. Ze heeft nu zelfs moeite met praten, maar ik kom erachter dat er over dertig meter in het bos een hutje staat. Haar situatie verslechtert snel en ik ski met haar tussen mijn ski’s in richting het hutje. Ik heb geen idee waar die hut precies ligt, maar ik ski op goed geluk de goede kant uit. Gelukkig ligt het redelijk dichtbij de piste. Onderweg hebben we een paar takken tegen ons aan gehad en voel ik mijn wang bloeden. Ik ben blij als ik de omtrek van het hutje door de sneeuw door zie. Ik draag Lena bijna naar binnen en doe snel de deur dicht. Dan gaat mijn actie modus aan. Zonder echt na te denken over wat ik doe kijk ik de hut rond en zie dat dit wel moet gaan lukken. Het is niet veel warmer hierbinnen en de wind waait gewoon door de planken heen naar binnen. Er is desondanks wel een open haard en tot mijn vreugde vind ik in de enige kast die er staat een paar oude kranten. Met alle kracht die ik heb trap ik met mijn skischoen een stoel kapot en maak zo samen met de kranten en de aansteker die ik in Lena haar zak vind de haard aan. Dan ontferm ik mij om Lena. Voorzichtig doe ik haar skischoenen uit en neem ik haar helm af. Ze stribbelt weinig tegen en is zo mak als een lammetje. Ik kleed haar uit tot op haar thermolegging en thermoshirt, wetend dat ze door het aanhouden van haar natte skijas niet veel warmer gaat worden. Vervolgens zet ik de enige andere meubel in het hutje, een tafel, op de zijkant naast de open haard hang onze skikleding er overheen. Zelf ga ik er met Lena tussen mijn benen tegenaan zitten en pak haar handen, wachtend tot ze weer opwarmt. Ik ben zelf nog, door het skiën en slepen met Lena, nog relatief warm en probeer dit op Lena over te brengen. Tussendoor geef ik haar iets uit mijn veldflesje met sterkedrank die ik altijd bij me heb indien we de après-ski al op de piste willen beginnen.

Na ongeveer een uur merk ik dat ze, zeker ook dankzij het vuur, op begint te warmen. Wetend hoeveel pijn het doet wanneer er weer bloed naar je handen stroomt trek ik haar tegen mij aan. Nu het weer beter met haar gaat, besef ik mij hoe anders dit had kunnen aflopen. Ook merk ik dat ik geniet van haar lichaam tegen die van mij en betrap ik mezelf erop dat ik met mijn hand door haar haar strijk. Ik zie haar zo ontzettend mooie ogen naar mij kijken en ze zegt ‘bedankt, daar was ik bijna weg’ in het Nederlands. Helemaal verbaast van het feit dat ze vloeiend Nederlands spreekt (en stiekem ook nog een beetje uit mijn doen door haar ogen die zo door mij heen lijken te kijken) weet ik alleen een ‘uuh’ uit te brengen. Nadat ze nogmaals haar dank uitspreekt en uitlegt dat haar moeder Nederlandse is en ze haar zomers altijd doorbracht in Nederland, is het voor een lange tijd stil. Ze zit nog steeds tussen mijn benen en streelt met haar duim over die van mij. Ik rust met mijn kin op haar hoofd, en het voelt alsof we dit al jaren zo doen. Nadat we allebei weer een beetje in de werkelijkheid zijn gekomen en onze telefoons checkt hebben (nog steeds geen bereik), beginnen we te praten. Tijdens het praten bestudeer ik haar lichaam. Je ziet dat ze erg gespierd is, wat natuurlijk niet gek is gezien haar recente Olympische carrière. Haar buik is heel erg plat en haar borsten zijn iets kleiner dan die van mij, maar ze hebben een mooie ronde vorm. Het mooiste blijven haar mooie blauwe ogen in combinatie met haar blonde krullende haar tot haar schouders. Daarnaast vind ik al haar maniertjes en bewegingen erg sensueel. Ze ziet er kortom, ondanks haar bijna-dood-door-onderkoeling, echt fantastisch mooi en puur uit.

We praten over alles. Haar carrière, mijn studie, onze ouders, enzovoort. Ik merk dat ik, naast dat het fijn is om eindelijk weer op niveau Nederlands te praten, helemaal wegsmelt bij alles wat ze zegt: haar stem, haar mond en de manier waarop ze praat. De gesprekken worden heel persoonlijk en ik voel me helemaal op mijn gemak bij haar. Ik beken dat ik altijd al tegen haar opkeek, omdat ze zo goed kan skiën en er altijd zo mooi en ‘cool’ uitziet. Blijkbaar kan ik bij deze vrouw niets voor me houden, omdat ik vervolgens zeg ‘eigenlijk wilde ik je hierom haten, maar nu blijkt dat je ook nog zo’n leuk en mooi persoon bent’. Ze lacht en draait zich om. We zitten nu met onze gezichten naar elkaar op ongeveer een halve meter afstand. Ze kijkt me aan en komt iets naar voren. Ik merk dat ik niets liever wil dan haar lippen op die van mij voelen, en schrik van deze gedachte. Voel ik me nou aangetrokken tot een vrouw?! Ze fluistert zachtjes dat ze het tijd vindt dat ik nu tussen haar benen kom zitten omdat ze een zere kont krijgt. Soort van opgelucht en teleurgesteld tegelijk switch ik van plek en geniet vervolgens van deze nieuwe positie. Het voelt zo intiem en ik voel zeker een fijne spanning tussen ons, maar we zeggen er beide niets over. Ik voel dat haar handen nog steeds een beetje koud zijn en plaats ze onder mijn handen onder mijn shirt op mijn buik. Ik weet niet waarom ik dit doe, maar haar handen worden er warmer door en het voelt ook erg sensueel. Langzaam dommelen we allebei in slaap. Rond 5 uur ’s ochtends word ik wakker en vind ons liggend op de grond met Lena tegen mij aan. Ik merk dat het al een stuk minder hard waait en kom terug tot de echte realiteit. Ik verstijf wanneer ik denk aan Zoe en alle andere mensen die zich vast heel erg zorgen om ons hebben gemaakt. Snel maak ik Lena wakker en wanneer we weer helemaal gecheckt en ingepakt zijn is het klaar voor de afdaling. Voordat we naar buiten stappen vraag ik aan haar ‘hoe wist je eigenlijk dat ik Nederlands sprak?’, Lena glimlacht en zegt ‘omdat ik altijd achtergrondinformatie opzoek over mooie vrouwen die toevallig ook nog collega van mij zijn’. Niet wetend hoe ik moet reageren op dit compliment, welke nota bene van een veel mooiere vrouw komt, zeg ik stotterend ‘uuhm jij bent ook mooi, veel mooier’. Vervolgens voeg ik grappend toe ‘shit, normaal heb ik altijd overal de controle over en weet ik precies wat ik moet doen, sorry’. Lena komt dichterbij en geeft mij een lange, enigszins sensuele knuffel. Ik weet dat dit een knuffel is die ik nooit meer ga vergeten. Het lijkt alsof mijn lichaam in brand staat en ik wil haar alleen maar dichterbij trekken en nooit meer loslaten. Ze beweegt haar hoofd naar achteren en kust me vol op mijn mond. Dit zag ik niet aankomen. Ze kust mijn lippen zachtjes en streelt door mijn haar. Dit is de meest fijne kus die ik ooit gehad heb, en we hebben onze tong nog niet eens gebruikt. Het had voor mij uren mogen duren, maar uiteindelijk trekt ze haar hoofd terug en kijkt mij vragend aan. Ik lach en bevestig dat het goed is.

Alsof er niets raars gebeurd is pakken we onze ski’s en beginnen aan de afdaling. Het is een prachtige ochtend. Na sneeuw komt zonneschijn en dit is zeker te zien. In de verse schnee skiën we naar beneden en ik bewonder haar mooie techniek. Na alles wat er gebeurd is geniet ik van deze afdaling en vind ik het bijna jammer dat het voorbij is. In het dal staan ambulances en is de halve skischool aanwezig. Iedereen begint spontaan te juichen als ze ons aan zien komen, want velen hadden de hoop al opgegeven. Blijkbaar zijn ze na de storm meteen met snowmobiles gaan zoeken, maar onze sporen waren natuurlijk weggevaagd en ze hebben niet in de buurt van de hut gezocht. Kennelijk is de hut bij weinig mensen bekend en ik maak een side-note voor mezelf om Lena hier nog naar te vragen. Na veel omhelzingen van Zoe, Sven (die blijkbaar de hele nacht met haar is opgebleven, wat een schatje), collega’s én een medische check van het ambulancepersoneel, is het tijd om naar huis te gaan. Ik zoek Lena in de menigte en binnen no-time vinden mijn ogen de hare. Ik geef haar een lange intieme knuffel en we laten zelfs allebei een traantje, beseffend hoe dit ook had kunnen aflopen. Als ik los wil laten fluistert Lena in mijn oor ‘tot morgen, want je bent nog niet van mij af’. Brandend vanbinnen en ook nog enigszins verward ga ik samen met Zoe naar huis, waar ik meteen in een diepe slaap val.

---

Deel 2 volgt! Alvast heel erg bedankt voor het lezen.