Maarten en ik hadden de goede keuze gemaakt want het uitzicht was daadwerkelijk adembenemend. Meestal vielen de foto’s met “uitzicht” op de vele vakantiesites in het echt toch wat tegen was onze ervaring. Deze accommodatie maakte de belofte gelukkig wél meer dan waar.

Nadat wij ons hadden geïnstalleerd en ik alles in ons appartement een plekje had gegeven, ontkurkte ik de fles Pinot Grigio die als welkomstgeschenk in het koelkastje had gestaan. Ik was blij dat we eindelijk op ons terrasje konden gaan zitten.

Bij terrasje moet je je zoveel voorstellen als een Centerparcs achtig vierpersoons zitje met witte ronde tafel. Dit geheel stond op een schone terracottakleurige tegelvloer die tot aan het gemeenschappelijke overpad liep. Maarten had - geheel overbodig - al opgemerkt dat er helaas geen terrasafscheiding was tussen de appartementen en dat hij dan maar hoopte dat wij óf geen óf niet al te luidruchtige buren zouden hebben.

‘Schat, zo te zien hebben wij op dit moment helemaal nog geen buren’, zei ik. ‘Bovendien hebben wij op nummer 1 in elk geval geen buren links van ons, dat scheelt’.

Appartement nummer 2 zag er inderdaad verlaten en donker uit, al zei dat niets want misschien waren er wel mensen maar waren ze de hort op of lagen ze al in bed. Voor de vorm pakte ik mijn telefoon om mijn mail te checken, ik had even geen zin in de eeuwige negatieve insteek van Maarten.

We zwegen een poosje, waren allebei moe en toen de zon helemaal onder was en ik opstond om wat kaarsjes aan te steken voelde ik dat de twee glazen wijn er harder in hadden gehakt dan normaal gesproken het geval was.

Ik rekte mij kort uit en keek over het Gardameer naar de overkant, de plek waar we vorig jaar zaten.

‘Maarten, kijk, Tignale, weet je nog vorig jaar dat we’...

Hij was in slaap gevallen. Zachtjes streelde ik over zijn arm, hij werd met een schokje wakker.

‘Ga jij anders vast lekker slapen’

‘Ja en jij dan’? ‘Ik heb nog geen slaap’, zei ik.

‘Weet je het zeker’? ‘Ja joh, ik ben wel moe maar eerst moet mijn kop tot rust komen, dat weet je toch’?

Dankbaar stond Maarten op en kuste mij welterusten. Dat hij moe was, was volkomen begrijpelijk na zo’n lange road trip.

‘Krijg je het dan niet koud zo’?

‘Nee ik denk het niet’ .Voor alle zekerheid pakte Maarten toch een fleece deken uit de linnenkast en wikkelde die als een cocon om mij heen. De geur van lavendel zeep prikkelde mijn neusvleugels. Ik ging met een diepe zucht weer op mijn stoel zitten. Behalve het getsjirp van de krekels was het zo stil en vredig dat het langzaam ook in mijn hoofd rustig begon te worden.

Dit zou wel eens één van mijn kortdurende volmaakt gelukkige momenten kunnen worden; Zo’n moment dat gewoon alles in je leven klopt en je niets anders meer nodig hebt dan het moment zelf en het gelukkige gevoel wat je van daaruit hebt. Geen vermoeidheid, geen angst, geen sombere gedachten, maar louter geluk. Nu was er over het algemeen altijd wel iets in mijn leven waar ik mij druk om maakte en als er al niets was, zocht ik bewust of onbewust wel naar dingen die ervoor zorgde dat er wél iets was of kwam. Een rare eigenschap waar ik maar niet mee leek te kunnen stoppen.

Enfin, het voordeel ervan was dat ik dergelijke gelukzalige momenten enorm had leren waarderen gaandeweg de jaren. Ik had zelfs een heus geheim notitieboekje waarin ik mijn momenten uitvoerig beschreef, voorzien van plaats, datum, tijdstip. Deze geluksmomenten droegen de naam “Klavertjes Vier”. Ik had mijn boekje dan ook altijd bij me. Niet in de laatste plaats omdat een aantal van mijn klavertjes relationeel het daglicht niet echt konden verdragen. Al spraken wij er nooit meer over, ik wist zeker dat Maarten wist dat ik niet monogaam was. Het was het don’t ask don’t tell principe zonder dat wij dat ooit officieel zo hadden afgesproken.

Om die reden hield ik mijn klavervier boekje altijd angstvallig bij me. Het was een letterlijk ouderwets gebloemd meisjes dagboekje met zo’n slotje erop wat geen reet voorstelt en waar je zo’n klein priegelig sleuteltje in moet wurmen totdat ie open klikt. Ik had het nota bene van Maarten gekregen toen wij samen op een tweedehands en vintage markt waren. ‘Omdat je zo dol bent op oude spulletjes, je kunt er al je hersenspinsels, geheimen spoken uit het verleden en beslommeringen in kwijt’, had hij gezegd toen hij het mij ‘s avonds in het restaurant met een knipoog overhandigde.

Ik greep naar mijn handtas die op de stoel naast mij stond en pakte mijn boekje en mijn portemonnee eruit. In mijn portemonnee bewaarde ik in een apart vakje het kleine sleuteltje. Onder het schijnsel van mijn telefoon begon ik erin te bladeren tot er iets op de grond viel; het was het kaartje wat ik ooit zorgvuldig had ingeplakt wat had losgelaten. Ik raapte het op en moest even glimlachen.

Want dat met Jeroen was wel de meest vreemde maar ook bijzondere ervaring tot nu toe geweest en dat kwam zo: Jeroen was een freelance collega die op detacheringsbasis werkte. De chemie tussen ons was pas na een paar weken ontstaan, omdat hij in eerste instantie niet echt mijn type leek te zijn. Qua uiterlijk was het best een lekker ding daar lag het niet aan, maar hij had iets van verbetenheid en frustratie over zich. Daarnaast was hij in het collegiale contact en tijdens vergaderingen kort, bondig en stuurs. Dit alles zorgde ervoor dat ik Jeroen een beetje links liet liggen en verder dus ook niet getriggerd werd om mijn charmes op hem los te laten. Hier kwam al snel verandering in toen wij - eigenlijk geheel onverwacht en zonder dat afgesproken te hebben - na een bedrijfsborrel als laatste overbleven in het cafeetje waar wij met het werk wel vaker kwamen. Toen hij even naar de wc was, besloot ik ongevraagd nog twee gin-tonics voor ons te bestellen, we waren er nu toch.

Het zou mijn laatste zijn als ik morgen nog een beetje fris wilde zijn, echter met een beetje pech zou ik die van Jeroen ook nog op moeten drinken want toen hij terugkwam van de wc en de twee volle glazen zag, ging zijn gezicht meteen op onweer.

‘Ja, ehh ik dacht laten we er nog één nemen’ zei ik. Ik keek hem daarbij stralend aan. Aarzelend pakte hij het glas aan en vroeg mij mee te komen naar het hoekje van de bar waar het nog nog enigszins rustig was. Geen idee over wat mij te wachten stond volgde ik hem braaf, mijn gezicht was één groot vraagteken.

‘Ja Lisa luister eens, het is niet dat ik niet gezellig nog een drankje met je wil drinken hoor zo is het niet maarre ik ehhh ik had eigenlijk helemaal geen alcohol mogen drinken’.

‘Hoezo, je bent toch op de fiets’?

‘Ja, ja, ja dat is zo maar ik ehh, nou het zit zo Margriet en ik zitten midden in een IVF traject en de arts heeft gezegd dat het voor de kwaliteit van mijn zaad beter is als ik niet drink zeg maar’. Nou, de verbeten gefrustreerde houding achter de op zich leuke man viel die vrijdagavond in één klap op zijn plek. Ik had net een slok gin-tonic genomen en verslikte me zo erg dat ik begon te hoesten en te proesten.

Het leek wel of ik daarmee het startsein had gegeven voor Jeroen want hij stortte zijn complete hart en ziel over mij uit in een verhaal van minstens een half uur over de kinderwens van - met name Margriet -, de manier waarop seks voor hun allebei verworden was tot een klinisch en medisch moeten, zo ook over de eenzame ruksessies in de speciale ruimte bij de poli van het ziekenhuis. ‘Ja het zaad moet er binnen een uur zijn en met al die files in de ochtend is dat haast geen doen’, zei Jeroen terwijl hij peinzend in zijn glas tuurde. Ik bedacht mij ineens dat je je potje zaad ook prima op de fiets naar het ziekenhuis kon brengen maar ik hield mijn mond, want wat wist ik er nu van?

‘Sorry dat ik je dit allemaal ineens vertel maar ik loop over joh’. ‘Margriet wil met al die onderzoeken verder even helemaal geen polonaise aan haar lijf en dat kan ik ook begrijpen’. ‘Bovendien ervaart zij seks buiten haar vruchtbare periode als pure zaadverspilling’.

Hij pauzeerde even en nam een slok. ‘Weet je, ik zou eigenlijk gewoon wel weer eens willen neuken om het neuken maar ja’.

‘Ja begrijpelijk’, mompelde ik terwijl ik met mijn rietje rondjes draaide in mijn bijna lege glas.

‘Ach weet je, vergeet het maar gewoon, het is niet boeiend, niet belangrijk, ik had je er nooit mee lastig mee mogen vallen, je zult wel denken’. Ik keek hem even aan en zag hem terug zijn schulp in kruipen, zelfs het verbeten trekje rond zijn mond begon langzaam weer terug te komen.

‘Jeroen luister, nee, laat me even uitpraten, ik hoop dat het je heeft opgelucht dat je je verhaal hebt kunnen vertellen en nee, ik zal dit uiteraard niet rondvertellen op het werk,maar ik ga nu echt even plassen en dit verhaal laten bezinken’.

‘Ehh, oké, nou tof van je’, ja ik dacht jij bent een vrouw jij begrijpt zulke dingen wel dat was het meer en ik…’

‘Jeroen ik ga nu even, ja’?

Ik liep weg zonder zijn antwoord af te wachten en eenmaal op de wc ontspon zich razendsnel een plan in mijn hoofd: ‘Wat nou zaad verspillen’, ‘wat nou jezelf zielig aftrekken en klinisch getrut met plastic potjes’. Ik dacht aan Marco mijn laatste verovering, dat was inmiddels al bijna een jaar geleden, dus het mocht wel weer eens een keer’. Ik spoelde door, hees mijn string en panty op en trok mijn rok naar beneden. ‘Ik ga je helpen Jeroen’, besloot ik hardop tijdens het handenwassen. De vrouw die naast mij stond keek mij bevreemd aan, ik schonk haar een grote glimlach terug.

‘Ja, het zou echt een win-win situatie zijn, bovendien woonde ik vlakbij het ziekenhuis en liepen Maarten en ik komende weken ongelijk qua wisselende diensten dus wat wilde een mens nog meer.

En zo geschiedde: Jeroen en ik neukten een tijd lang de sterren van de hemel op de dinsdag en donderdagochtend. Zijn bijna kinderlijke begeerte naar mijn tieten en kutje waren enorm vleiend maar toch voelde ik altijd een bepaalde remming bij hem als we bezig waren. Alsof hij zich schaamde, schuldig voelde. Hij had een forse dikke lul waarmee genadeloos hard mijn natte kutje doorboorde, liefst doggystyle want dan hoefde hij mij niet aan te kijken, iets wat ik mij maanden later ineens realiseerde. Na afloop had ik altijd een beetje lol om de serieuze precisie waarmee hij met een plastic lepeltje zijn zaad van mijn buik, billen, tieten of gezicht af schraapte om dit vervolgens in zijn meegebrachte plastic potje met dekseltje te doen. Los van het feit dat dit hele gedoe best krankzinnig was, had het ook wel iets intiems.

Ruim twee maanden later kreeg ik van Jeroen het verlossende appje. “Ze”, waren zwanger. Ik feliciteerde hem op het werk persoonlijk en zonder dat wij het tegen elkaar hoefden te zeggen wisten we ook dat het hiermee afgelopen was tussen ons. Bijkomend voordeel was dat het project waar Jeroen aan werkte ten einde was. Hij zou elders gedetacheerd worden waardoor we elkaar niet meer hoefden zien als we dat niet zouden willen. Mijn verbazing was dan ook groot en mijn ontroering compleet toen er zeven maanden later ineens een geboortekaartje op mijn deurmat lag.

“Blij en dankbaar zijn wij met de geboorte

van onze dochter Elisabeth”.

Enfin, genoeg gemijmerd. Ik wilde net opstaan om de kaarsjes uit te blazen toen ik een auto het terrein op hoorde komen. Het grind knerpte onder de banden en de koplampen maakten vervormende schaduwen op de buitenmuren. Ik besloot nog even te blijven zitten en spitste mijn oren; Dichtslaande deuren, daarna voetstappen en stemmen die dichterbij leken te komen. Een mannen en een vrouwenstem, ik boog nog een beetje meer naar voren in de hoop te horen welke taal ze spraken.

‘Nummer 2 toch zei je, Ron’?

De vrouwenstem klonk - zeker voor het bijna nachtelijke tijdstip - nog vrolijk en opgewekt en aan het lichte accent te horen kwam ze uit dezelfde omgeving als wij.

Ja, ik kon nu net zo goed nog even blijven zitten om te zien wie onze tijdelijke buren waren. Om hen niet te laten schrikken of hen het gevoel te geven dat ik ze aan het bespieden was knipte ik snel de flauw schijnende buitenverlichting aan.

‘Ja, kijk we gaan de goede kant op, wat een prachtig uitzicht Ron, moet je kijken al die lichtjes aan de overkant’. In het flauwe schijnsel van de buitenlamp zag ik een blonde slanke gestalte gekleed in een witte broek en rode top. Ze rolde een trolleykoffer over het onverharde overpad. Achter haar liep dus Ron en ook hem begluurde ik stiekem. Het was een grote goedgebouwde man die in beide handen grote sporttassen sjouwde. Hij bewoog soepel en zelfverzekerd, had zo’n kort hip kapsel en een baardje en verdomd, zag ik het nu goed, ja hij had rood haar, Ron was een onvervalste ginger. Stiekem had ik altijd al een zwak gehad voor roodharige mannen, mits aantrekkelijk.

Ze waren nu zo dichtbij dat zij mij zagen zitten.

‘Hoi, goedenavond’ zei de vrouw en ze kwam met uitgestoken hand op mij af. ‘Ik denk dat wij buren zijn, jeetje wat is het hier mooi zeg, zelfs in de het donker is het uitzicht fenomenaal met al die lichtjes aan de overkant, nou ik ben Sandra en dit is mijn man Ron’.

‘Lisa, aangenaam’. Ik gaf eerst Sandra en daarna Ron een hand. Die laatste zei alleen zijn naam terwijl hij mij enigszins vragend aankeek.

‘Ja, ik zit hier al een tijdje dus ik kreeg het een beetje koud vandaar de deken’. Ron glimlachte, hij had groene brutale ogen en een knap mannelijk gezicht. Sandra ratelde aan één stuk door maar de inhoud van haar verhaal ging totaal aan mij voorbij.

Ik voelde een welbekende kriebel in mijn onderbuik en mijn hartslag schoot iets omhoog. Oké, de hoogste tijd om mijn ogen neer te slaan voordat mijn ongegeneerde gestaar ongemakkelijk werd en zou gaan opvallen.

Ik stond op en liet de deken van mij afglijden, deels omdat het nogal moeilijk lopen was in mijn cocon, maar eigenlijk wilde ik stiekem peilen of Ron en ik de chemie hadden die ik dacht te voelen. Toen ik zijn ogen vervolgens op mijn lijf voelde branden maakte mijn hart dan ook een sprongetje.

Sandra en ik wisselden nog wat beleefdheden uit, waarna ik de kaarsjes uitblies en het appartement binnenging.

Eigenlijk stond ik sinds de kennismaking met Ron alweer “aan”. Al mijn zintuigen stonden op scherp, mijn keel was droog en het zware gevoel in mijn onderbuik verraadde mijn geilheid maar ook een bepaalde spanning en ineens wist ik zeker dat er iets zou gaan gebeuren tussen ons. Noem het intuïtie gecombineerd met ervaring. Ik had er op dat gebied nog nooit naast gezeten in al die jaren niet. Al mijn uiteindelijke seksuele uitspattingen met andere mannen waren altijd precies zo begonnen als nu, Jeroen als enige uitzondering. Soms duurde het dagen, weken en één keer ruim een half jaar, maar uiteindelijk kwam het er altijd van en ik genoot er altijd minstens zo van als van de seks op zich; het spel van verleiding, steelse blikken, over en weer opmerkingen die net op het randje waren, whatsappjes die steeds verder gingen en er uiteindelijk niet om logen, zo ook het wederzijds aftasten wie er als eerste zou beginnen met het sturen van expliciete foto’s en filmpjes.

De datende single vriendinnen die ik had gruwden van de in hun ogen ongevraagde dick-pics en filmpjes van zichzelf aftrekkende mannen. Als het na een paar wijntjes over dit onderwerp ging, hield ik altijd wijselijk mijn mond. Los van het feit dat mijn geheimen hen niets aangingen vond ik persoonlijk dat er op de digitale snelweg weinig geilers en complimenteuzers in het leven was dan een filmpje van een man die zich heerlijk op mij aan het aftrekken was. Als hij in zo’n filmpje dan ook nog eens klaarkwam en ik de stralen zaad uit zijn schokkende pik zag spuiten duurde het meestal ook niet lang meer voordat ik ook klaarkwam op mijn eigen vingers of één van mijn lekkere dikke dildo’s die ik diep in mijn soppende kutje had gepropt. Het is dat ik het net een tikkeltje te tricky vond dit materiaal te bewaren anders had ik inmiddels al een mooie verzameling gehad..helaas!.

Ik deed het licht van de afzuigkap in de open keuken aan en sloot de gordijnen. Even bij Maarten kijken dan, besloot ik en ik sloop de slaapkamer in waar hij in een diepe slaap verzonken was. Zachtjes deed ik de deur dicht en liep naar de woonkamer, stroopte mijn jurkje op en ging met opgetrokken knieën op de bank in het fletse licht zitten fantaseren.

Hoe zou hij eruit zien naakt? Hoe zouden zijn lippen op de mijne voelen, of beter nog op mijn opengesperde kut? Hoe zou zijn pik eruit zien, smaken en in mijn kut aanvoelen? Hoe zou hij kijken als hij mij zou neuken? Als hij klaar zou komen?

Ik hoopte vurig dat Ron een man was met een kinky randje die er niet voor terug zou deinzen mij op mijn knieën te dwingen en zijn kloppende pik achterin mijn keel zou steken, gewoon omdat hij vond dat hij daar recht op had.

Mijn hand gleed langzaam naar mijn kruis. Als vanzelfsprekend deed ik mijn string opzij en voelde aan mijn kutje; gezwollen natte schaamlippen en een hard klitje, hmmm, ik moest er maar eens werk van maken anders zou ik geen oog dicht doen vannacht. Ik begon mezelf als een bezetene te vingeren met Ron op mijn netvlies, oh, als hij mij toch zo eens zou kunnen zien dan…..nog binnen de minuut kwam ik licht schokkend en zo zachtjes mogelijk klaar.

De volgende dag was ik ontspannen en opgewekt. Maarten stelde een ontbijtje in het dorp voor, konden we meteen de boel verkennen en boodschappen doen.

In de auto vertelde ik over Ron en Sandra en onze kennismaking.

‘Leuke mensen wel, beetje onze leeftijd maar dat kon ik in het donker niet heel goed zien hahaha’.

‘Schat pak jij de kaart even, de navigatie ligt nog op het aanrecht’.

Ik opende mijn handtas en rommelde en pakte de kaart die ik aan Maarten gaf.

Toen schrok ik, mijn hart maakte een zakker van zeker een meter of drie; oh mijn god neeeee mijn Klavervierboekje…….mijn gedachten gingen razendsnel en ik probeerde mijn paniek weg te slikken toen ik mij realiseerde dat het het nog buiten op de stoel voor ons appartement lag, wat nog erger was, was dat ik het niet op slot had gedaan.