Het lag op de loer dat de rest van mijn dag verziekt zou zijn door de stress en de zorgen die ik mij maakte om mijn klaverboekje. Maarten besloot dat wij na de nodige cappuccino's en ieder een chocolade brioche naar Malcesine zouden gaan om daar de draagvleugelboot naar Limone sul Garda te nemen.

Hij kondigde dit aan als verrassing, ik had een paar jaar geleden ooit gezegd dat ik verliefd was geworden op dit sprookjesachtige verborgen plaatsje, na de nodige Pinot Grigio’s zelfs dat dit voor mij een plek was waar ik ooit wilde sterven als ik oud en hopelijk een stuk wijzer zou zijn. Maarten had toen keihard moeten lachen om zoveel plotseling drama.

Nu hing er een ijzige stilte in de auto omdat ik eigenlijk al zat te muiten en te mopperen vanaf het moment dat wij bij Gusto’s aan de koffie zaten.

‘Ik wil eigenlijk nog even terug naar het appartement Maarten’.
‘Ja, daaaag, hoezo? Ik ga echt niet helemaal terugrijden hoor, je hebt alles toch bij je’?

Maarten was over het algemeen een zeer meegaande man maar ik wist ook wanneer hij niet te vermurwen was...in kwesties als deze dus. Ik kon menig scene schoppen en mijn gelijk krijgen, maar als het aankwam op in zijn ogen onpraktische en onlogische onzin had ik mooi het nakijken zoals nu.

God, wat haatte ik mezelf op dat moment.

‘Eigen schuld, dikke bult, jij wil toch zo nodig met vuur spelen en je laten leiden door je lage lusten, nou dan is dit de prijs die je betaalt voor je slordigheid geile sloerie’.
Ik probeerde het duiveltje op mijn schouder weg te duwen terwijl de gedachten door mijn kop raasden.

‘Wat als die Sandra mijn dagboekje vindt’?
‘Wat als Ron het leest, nee, wat als ze het samen lezen’?
‘Heb ik het wel op de stoel laten liggen, zit het niet gewoon in mijn koffer’?

Pfff...Peter R. de Vries zou een harde piemel hebben gekregen van de reconstructies en de doemscenario’s.
Ik onderdrukte een nerveuze gniffel en Maarten keek mij bevreemd aan.
‘Oh, niks binnenpret’, zei ik snel.

‘Je doet erg raar en afwezig vandaag, ben je je dat bewust’?

‘God, dit verdiende hij zó niet, wat een kutwijf ben ik toch’, dacht ik schuldbewust.

Ik slaakte een put diepe zucht, perste er een glimlach uit, streelde Maarten over zijn arm en zei dat ik gewoon nog even moest wennen aan twee weken vakantie en rust, effe omschakelen, zoals dat heet.
Hij nam er genoegen mee.

De rest van de dag dwong ik mezelf om in het hier en nu te zijn en te blijven. Kwam mijn cursus mindfulness toch nog een keer van pas. Het was warm en gezellig en de Pinot Grigio smaakte zo goed dat mijn klaver boekje langzaamaan naar de achtergrond verdween. ‘Oké, dan zouden ze erin kijken, wat dan nog? Ze zouden zich beschaamd voelen en het snel weer terugleggen, bovendien hoefde ik Ron en Sandra na deze week nooit meer te zien en waarom zouden ze het tegen Maarten zeggen, zou ik ook niet doen als ik zoiets zou vinden al zou ik er dan samen met Maarten wel lol om hebben want zo zitten mensen nu eenmaal in elkaar’. Eenmaal op de boot met de wind door mijn haren en hoofd besloot ik het van mij af te zetten...voorlopig.

In de vooravond besloten we terug te keren naar het appartement. Terug in Malcesine hadden we risotto gegeten en de vaste inkopen van limoncello, prosecco, groene pesto en olijfolie gedaan. We waren allebei moe en verzadigd. Ik zelf kon daar nog aan toevoegen dat ik aangeschoten was, zo ook dat mijn klaverboekje zich ineens weer pijnlijk op de voorgrond begon te dringen, naarmate we dichter bij ons appartement kwamen.

Ik zag ze samen al zitten toen wij aan kwamen lopen. Ik kneep in Maarten zijn hand toen ik ze van afstand toesprak, een paar octaven te hard en iets te enthousiast door de wijn en de plotselinge zenuwen in mijn lijf.

‘‘Heeee de Italiaanse buren’, hebben jullie een leuke dag gehad’?
‘Schat, toe nou, doe nou effe rustig’, mompelde Maarten, maar Sandra begon enthousiast te praten, wederom een verhaal dat voor meer dan driekwart aan mij voorbij ging. Mijn ogen schoten over ons terrasje, in de hoop dat ik over een paar seconden opgelucht adem kon halen omdat mijn boekje er gewoon nog lag.

Vergiste ik mij nu, of keek Ron veelbetekenend mijn kant op? Wij stonden daar maar te staan terwijl Maarten de sleutel van het appartement uit zijn zak haalde, ondertussen wat beleefdheden uitwisselend met Ron.

Ondertussen scande ik zo onopvallend mogelijk de onder het tafeltje geschoven stoelen, terwijl ik Sandra te woord stond.
Maarten schudde uiteindelijk handen met zowel Ron als Sandra. Ik zag aan heel zijn houding dat hij dit puur voor mij deed, want wat hem betreft was hij net zo lief zonder één woord te zeggen doorgelopen naar de douche en naar bed, ik kende hem inmiddels langer dan vandaag.

‘Schat, ga jij maar hoor als je moe bent’.’Ik moet alle prikkels nog even verwerken’.
Maarten verontschuldigde zich tegen de buren met de mededeling dat wij wellicht morgen gezellig een gezamenlijk drankje zouden doen en zo eindigde ik de avond samen met Ron en Sandra op ons terrasje. Dat mijn klaverboekje verdwenen was, was voor mij nu zo goed als zeker en ik was er inmiddels na mijn vele gepuzzel ook achter dat ik het ook niet in mijn koffer had gestopt.

Sandra bleef het hoogste woord houden en dat stemde mij enigszins gerust. Ik kon op geen enkele manier aan haar lichaamstaal of manier waarop zij sprak ontwaren dat zij misschien wel meer wist dan mij lief was. Op Ron was geen peil te trekken, hij zat een beetje onderuit gezakt en nipte af en toe aan zijn bier. Ik moest mezelf beheersen niet te vaak en te lang naar hem te kijken want Sandra leek dan wel zo’n vrouw die haar bek een douw gaf en in het wilde weg praatte, maar ik kende dit menstype maar al te goed; sensitief en zó op andere mensen gericht dat ze superscherp waren in hun observaties. Ze zagen feilloos of je naar de kapper was geweest, aangekomen of afgevallen was, of nieuwe kleren aanhad, dus ook als je met hun vent zat te flirten.

‘Nou dus als jullie het niet erg vinden ga ik Natascha even bellen’...
Ik moet haar heel onnozel hebben aangestaard want ze begon te lachen en met haar ogen te rollen ‘Mijn zuuuuus, waar ik je net over vertelde, meid volgens mij ben jij óf aangeschoten, óf ik praat teveel hahaha..
‘Wat dacht je van beiden San’, deed Ron nu ook een duit in het zakje terwijl hij mij een knipoog gaf die mij deed sidderen.Sandra pakte haar smartphone van tafel en liep lachend het appartement in.

Ron slaakte een diepe zucht en staarde naar het meer. Ik zei ook even niets maar vroeg mij tegelijkertijd wel af of ik de enige was die de spanning die tussen ons in hing voelde. De cruciale vraag voor nu was wie van ons de eerste stap zou zetten en hoe. Het spel was begonnen en ik had mij hier eigenlijk al sinds gisteren op verheugd, alleen nu had ik geen troef meer in handen en dat maakte de zaak iets gecompliceerder, zo ook dat het een rol zou gaan spelen in dit geheel.

Ik schoof ongemakkelijk heen en weer op mijn stoel en baalde op slag van het feit dat ik al heel lang niet meer rookte. Dit was namelijk een perfect ik-steek-een-peuk-op-om-mezelf-een-houding-te-geven moment geweest.

In mijn ooghoek zag ik dat Ron zijn mooie grote lijf uit rekte. Ik ging ook rechtop zitten, klaar voor de eerste zet die hij blijkbaar zou gaan doen. Ik had het spel al zo vaak gespeeld dat ik feilloos aanvoelde dat het begonnen was. ‘Wat dat betreft zijn alle mannen in feite hetzelfde’, dacht ik smalend.

‘Je krijgt het pas terug als ik het helemaal gelezen heb hoor’, zei hij uit het niets.

Zijn woorden bleven in de ether hangen..mijn gedachten maakte een stop en mijn hart een zakker van een paar meter..mijn hart begon wild te bonzen en ik voelde plotseling het bloed in mijn aderen kolken.

Zó die had ik niet zien aankomen. Ik probeerde mezelf te herstellen maar het was te laat. Ondanks het schemerdonker, het flauwe buitenlicht en de kaarsjes wist ik dat Ron mijn plotselinge verwarring moest hebben gezien. Ik blies mijn adem uit, draaide een kwartslag en keek hem recht in zijn mooie ogen aan. Hij keek geamuseerd terug en even zeiden we niets. Ik wilde misschien wel een miljoen dingen zeggen maar ik vond de woorden niet.

‘Sandra zal zo wel terugkomen dus even voor jouw geruststelling; ik bewaar het veilig op een plek waar ze het nooit zal vinden - ik heb ten slotte ook mijn geheimen - maar je krijgt het dus pas terug als ik alles heb gelezen’, niet eerder...

‘Oh ja, ik heb tussendoor wel wat vragen over één en ander dus ik zou het op prijs stellen als je mij je nummer gaf, het is ten slotte een beetje lastig gespreksonderwerp met onze partners erbij vind je niet’?

Ik was zo overdonderd dat ik alleen maar zat te knikken en zachtjes mijn telefoonnummer begon te prevelen. Ik voelde dat ik vuurrood geworden was en probeerde een paar keer de denkbeeldige zenuwbrok in mijn keel door te slikken. In de verte hoorde ik de stem van Sandra en ik keek gespannen van de deur naar Ron en vervolgens naar mijn telefoon. Ik had al wel een vermoeden dat hij mijn boekje had, maar eerlijkheid gebood dat ik verwacht had het zonet terug had gekregen, vlug, vlug, zodat Sandra het niet zou zien.

‘Ik weet niet of ik dit nou...begon ik zachtjes maar ik was te laat, de terrasdeur ging open en Sandra kwam al babbelend naar buiten. ‘Jezus, hield dat mens dan nooit haar kop eens’?

‘Zijn jullie in slaap gevallen of zo’, haha, Ron je moet de groeten hebben van Tas, ze zei dat ze…’.
‘Mensen, fijne avond nog, ik ga ook mijn bed eens opzoeken’, viel ik haar plotseling in de rede. Ik probeerde mijn stem zo normaal mogelijk te laten klinken en hoopte maar dat Sandra de trilling erin niet zou horen.
‘Slaap lekker buurvrouw’, Ron keek mij neutraal aan en plotseling voelde ik de woede in mij opborrelen.
‘Was die gast helemaal gek geworden’...

‘Meid, zullen we anders morgenavond met zijn vieren even een wijntje doen, uurtje of 8, gezellig’?
‘Ja prima, leuk, ik zal het tegen Maarten zeggen’.

Binnen deed ik de gordijnen dicht en ging ik met mijn ellebogen op mijn knieën zitten, mijn hoofd steunend in mijn handen. Ik kreeg mijn trillende lichaam maar nauwelijks onder controle.

‘What de fuck gebeurde er, ik wilde mijn boekje terug en wel nu, was die Ron helemaal gestoord of zo, wat was dit voor een chantage actie, wat een psychopaat zeg!’

Ik begon zo snel te ademen dat ik binnen de minuut tegen hyperventileren aan zat. Al mijn geheimen, alles wat mij lief was en lief was geweest stond erin. Dingen die niemand van mij wist...de dochter van Jeroen en Margriet, het laatste gesprek tussen mij en mijn moeder op haar sterfbed waarbij ze mij haar grote geheim had verteld. De affaire van bijna een jaar met dominant Michel - ik noemde hem Sir - en de gangbang waar hij mij aan mee had laten doen terwijl hij toekeek.’ De 10 jaar jongere beste vriend van onze buurman die ik stiekem op het toilet had klaar gepijpt tijdens een verjaardagsfeestje.

‘Oké, oké, stop….stop NU en begin gewoon te ademen, gewoon ademen en nadenken’, praatte ik zachtjes tegen mezelf. Na een paar minuten kwam ik eindelijk wat tot rust.

Was dit eigenlijk wel chantage en waarom was ik zo boos op Ron? Was het vanwege de vanzelfsprekendheid, het feit dat hij het volstrekt normaal leek te vinden dat hij iets van mij had en dat hij dacht dat hij de spelregels wel even kon bepalen? Of was ik ook boos op mezelf? Op het feit Ron mij al vanaf de eerste kennismaking zodanig van mijn stuk had weten te brengen en het verhaal een totaal onverwachte wending had gekregen. Eentje waarbij hij alle troeven in handen had en ik nergens invloed op had. Ik kon toch moeilijk op hoge poten naar buiten lopen en met stemverheffing mijn klaverboekje opeisen.

En dan het waarom van het hele verhaal; omdat ik jeuk aan mijn kutje had vanwege hem en er alles voor over had om eens flink door hem geneukt te worden? Nou, als dit het resultaat was..

Enige pluspuntje aan de hele kwestie was dat hij in elk geval gezegd had mijn klaverboekje veilig te bewaren en oh ja...dat hij ook geheimen had, nou dat zouden we dan nog wel eens zien dacht ik, terwijl ik mijn telefoon pakte en koortsachtig nadacht over hetgeen ik hem zou kunnen gaan appen. Mijn vingers bleven boven mijn beeldschermpje zweven...dat kon helemaal niet want Ron had dus wel mijn nummer maar ik niet dat van hem, ook dat nog verdomme. Zuchtend stond ik op om nog maar een glas wijn in te schenken...het maakte in feite allemaal toch niets meer uit.

Die eikel had niet alleen mijn dierbaarste bezit, maar ik zou ook nog moeten wachten tot hij iets van zich zou laten horen.

Oh mijn God, dit zou wel eens de grootste kut-vakantie ever kunnen worden en Maarten dan verdomme...in wat voor situatie had ik hem nu weer terecht gebracht? Ik moest toch echt voorkomen dat hij een week lang een nerveuze telefoon checkende troela aan zijn zijde had die om 2 ‘s middags al aan de prosecco ging om de spanning te dempen. Nee, ik had het weer super goed voor elkaar allemaal...chapeau!

De tranen sprongen in mijn ogen. Als ik op dat moment spreekwoordelijk dood had mogen gaan..hemelsbreed zaten we niet eens zo gek ver van Limone vandaan dacht ik sarcastisch.

En weer ontsnapte er een zenuwgiechel uit mijn keel terwijl ook het duiveltje op mijn schouder weer begon te dansen. Ik begon mijn vingers één voor één te kraken toen opeens mijn telefoon begon te trillen. Bijna liet ik mijn halfvolle glas op de tegelvloer vallen.
Hij was het...ik wist gewoon dat hij het was nog voordat ik mijn toetsenbord had ontgrendeld
‘Kom maar op dan met je spelletjes’, dacht ik strijdlustig, mijn vingers raasden over mijn schermpje…

1 nieuw bericht, onbekend nummer, de mooie profielfoto was overduidelijk van hem. Ik probeerde de geile steken in mijn onderbuik te negeren. Het bericht was een foto….oh god, wat nu, ik durfde hem bijna niet te openen, bang voor wat mij nu weer te wachten zou staan.

Een naakte selfie in de spiegel van Ron in het kleine badkamertje wat er net zo uitzag als dat bij ons op nog geen paar meter bij mij vandaan. Zijn rode haar was nog een tikkeltje vuriger in het TL licht, zo ook had hij - uiteraard - rood borsthaar.

Mijn ogen gleden naar beneden maar de foto hield op bij zijn kruis, ook als ik de foto vergrootte. Ik slikte en huiverde, probeerde krampachtig mijn geile gevoel weg te stoppen, ik moest mijn boekje terug, dat was op dit moment misschien wel het allerbelangrijkste in mijn leven. Ik keek nog een keer naar de uitvergrote foto, zijn woeste blik, ik dacht te kunnen zien dat hij geil was, dat zijn pik keihard was al kon ik dat laatste helaas niet zien. Ik was zo geobsedeerd dat ik de tekst onder de foto nu pas zag.

‘hallo buurvrouw, ik hoop dat je nog wakker bent en zo ja, dan ben ik heel benieuwd wat je er voor over hebt om je dagboek terug te krijgen’, jouw beurt..xxx

Mijn mond viel opnieuw open terwijl ik al het bloed uit mijn gezicht voelde wegtrekken.