De dagen vliegen voorbij. Roald is bijna niet weg te slaan bij Isabel, maar dat geldt ook voor Ester en Ingrid.

Hun ouders zijn nog niet gekomen, Björn en Anna moesten eerst naar de dokter, omdat de voet van Björn toch pijn bleef doen, maar met nieuwe medicijnen lijkt het beter te gaan. En ook Johan en Ineke komen pas later, Johan kon niet eerder vrij krijgen, in verband met ziekte op het werk. Maar nu zijn ze allemaal onderweg.

Ada is ook al weer uit bed, al is ze nog zeker niet de oude. Maar Ester is bijna uitgerekend, en Ada vindt dat ze al prima zelf kan lopen en ook weer in bed bij Roald kan slapen. Dat alleen slapen in het bed van Isabel vindt ze toch maar niets. Ze ligt liever bij Roald in bed.

Ze zitten nu allemaal in de woonkamer te wachten tot hun ouders arriveren. Johan en Ineke zijn al ’s morgens van het veer gekomen en kunnen ieder moment aankomen. En hetzelfde geldt voor Björn en Anna. Björn kan nog steeds niet zelf autorijden, dus moet Anna de hele reis alleen rijden. En Björn heeft opgebeld, dat ze nu in de buurt van Lidköping zijn. Dus erg lang zal het niet duren, voordat ze ook zullen aankomen.

Ingrid is aan het gekken. ‘Dadelijk komen ze tegelijk aan! Je zult het zien!’

Roald lacht. ‘Het zou wel leuk zijn!’

Ester moet ook lachen, maar trekt dan plots een pijnlijk gezicht. Ze zit langs Roald en knijpt hem hard in zijn benen, als ze een wee krijgt. Geschrokken kijkt Roald naar Ester en zegt: ‘Gaat het, schatje?’

Meteen krijgt Ester weer een tweede wee. Het van pijn verbeten gezicht spreekt boekdelen.

Ada zegt: ‘O God! Ester, begint het nu?’

Ester knikt en zegt: ‘Ja, ik denk het wel. Mijn God, wat doet dat pijn!’

Roald trekt haar overeind en brengt haar naar de slaapkamer, terwijl Ingrid de dokter en de vroedvrouw belt. Er is even lichte paniek, maar ze hebben nu al een beetje ervaring en bovendien staat alles al klaar voor de bevalling.

Maar daardoor hebben ze niet in de gaten, dat er vrijwel tegelijkertijd twee auto’s het erf op komen gereden. Hun ouders hebben door toeval elkaar ontmoet bij het tankstation in de buurt van Lidköping, en zijn gezamenlijk verder gereden. Maar ze kijken wel verbaasd op, als er niemand naar buiten komt om hun te begroeten.

Ze stappen uit hun auto’s en Anna zegt: ‘Wat vreemd! Ze weten toch, dat we komen!’

Ineke slaat haar hand voor haar mond en zegt: ‘Nee, hé! Zouden Ester of Ingrid aan het bevallen zijn?’

Ze kijken elkaar aan en stormen dan naar binnen. Daar komen ze Ada tegen, die net klaar is met bellen.

‘Ow, zijn jullie er al? Precies op tijd, Ester heeft net haar eerste weeën gevoeld!’

Anna zegt: ‘Werkelijk? Maar dan zal het nog wel even duren, Ada. Maar kom eens hier, dat ik de moeder van mijn eerste kleinkind eens knuffel!’

Ada glimlacht en laat zich fijn knuffelen door haar moeder. Daarna krijgt Björn de gelegenheid om zijn dochter te omarmen en te feliciteren, en daarna mogen Ineke en Johan. Daarna volgen ze Ada naar de slaapkamer, waar Ester op het bed van Isabel ligt. Die worden ook hartelijk begroet, waardoor zich de kleine Isabel ook meldt.

Ze drommen om de wieg van Isabel, waar ze hun kleindochter voor het eerst mogen bekijken.

‘Ach, wat een schatje! Och, ze is echt prachtig!’

Ada haalt Isabel uit haar wieg en toont haar nu wat beter. Ze zegt: ‘Kijk eens, Isabel! Dat zijn je opa’s en je oma’s!’

Isabel vindt het maar niets om uit haar warme wiegje weggehaald te worden, en ze begint te huilen. Lachend legt Ada haar terug op haar plaats en dekt haar weer toe, waardoor Isabel weer snel stil is. Roald is niet van de zijde van Ester geweken, en daar moet Johan wel om lachen.

‘Kijk daar eens, Ineke. Had je ooit gedacht, Roald zo bezorgd om een vrouw te zien?’

Ineke glimlacht, maar zegt bestraffend: ‘Zo ken ik nog iemand, die 31 jaar geleden hetzelfde deed…’

Johan bloost nu en zegt: ‘Nou ja, ik kan hem heel goed begrijpen, ik was toen net zo bezorgd om jou, als hij om Ester. Maar ik ben blij het eindelijk te mogen zien!’

Johan loopt naar zijn zoon heen en knuffelt hem even.

‘En, Roald? Hoe klinkt het nu, dat je een papa geworden bent?’

‘Fantastisch, pap. Het is moeilijk uit te leggen, hoe ik me nu voel. Het is magisch om zo’n klein wezen te zien, dat voortgekomen is uit de liefde tussen mij en Ada.’

‘En dat blijft ook zo magisch, Roald. Ik herinner me nog ieder bijzonder moment met jou, en dit is wederom een bijzonder moment, dat ik nooit meer zal vergeten.’

Ze omhelzen elkaar en knuffelen elkaar stevig. Ester bekijkt het met een glimlach en wrijft met haar hand over de rug van Roald. Ze is blij, dat Roald nu ook zijn gevoelige kant een wat beter laat zien. Ze kent hem goed genoeg, om te weten, dat het er bij hem in zit. Roald gaat weer langs haar zitten en houdt haar hand vast. Precies op dat moment krijgt Ester weer een wee, en die is nu wat serieuzer. Zelfs zo serieus, dat haar vruchtwater al breekt.

Nu is er wel een beetje paniek, want zowel de dokter als de vroedvrouw zijn er nog niet. Goede raad is duur en Ada belt nog maar een keer met de dokter en met de vroedvrouw. Maar die zijn nog elders bezig, omdat daar ook een bevalling gaande is.

Dokter Randalson vindt het heel erg, dat hij er niet bij kan zijn, en zegt toe, dat hij zijn collega opbelt, of die niet kan assisteren. In de tussentijd blijft hij aan de telefoon, zodat hij ze op afstand kan helpen.

Maar het gaat sneller dan verwacht. Roald toont zijn veerkracht, en zegt tegen Anna: ‘Als de dokter niet snel komt, dan zullen wij Ester moeten helpen, Anna. En ik verwacht niet, dat de dokter op tijd zal zijn. Wil je me helpen bij de bevalling?”

Anna is verbaasd, maar zegt wel toe. Ook Ineke zegt toe mee te helpen. Ze kleden zich beiden snel om, en Roald schiet snel een wegwerpoveral aan, die hij nog over heeft van de verbouwing. Ester moet lachen, als ze Roald zo ziet.

Maar al snel komt er een nieuwe wee, en begint de bevalling in te zetten. Gezamenlijk helpen ze Ester door de bevalling heen, die verbazend snel voorbij is. Een half uur later legt Roald zijn zoon bij Ester op haar borst.

Het kleine kereltje heeft zijn eerste ademteugen al naar binnen gezogen en perst ze ook meteen met luid gekrijs weer naar buiten. Ester is overgelukkig, als ze hem ziet.

Ze zegt tegen hem: ‘Hallo, lief ventje! Wat ben je mooi! Kijk eens, Roald! Is hij niet prachtig?’

Roald glimlacht en geeft haar een zoen. ‘Hij is werkelijk prachtig, Ester. Precies de zoon, die ik me gewenst heb.’

Ester zegt: ‘Roald, zou jij hem zijn naam willen geven?’

Roald knikt. Hij drukt een zoen op het hoofdje van zijn zoon en zegt: ‘Welkom, Petr. Je bent mijn zoon en ik zal voor altijd van je houden!’

Anna heeft een traan in haar ogen. Petr was de naam van haar grootvader, die helaas niet meer leeft.

Iedereen is wel onder de indruk, dat ze de bevalling mee mochten maken. Als de deurbel gaat, doet Ada snel open. Ze laat de dokter binnen, maar vertelt hem ook meteen, dat de bevalling al achter de rug is.

De dokter is best verrast, dat het zo snel gegaan heeft, en kijkt dan of alles in orde is met moeder en kind, wat ook zo blijkt te zijn. Hem rest dan niets meer, dan de vader en moeder te feliciteren met hun kind en dat de bevalling zo vlekkeloos is verlopen.

Dokter Randalson komt later zelf zich op de hoogte brengen van de situatie, en onderzoekt Ester en Petr nogmaals.

Hij verontschuldigt zich nogmaals, dat hij er zelf niet bij kon zijn.

‘Het spijt me echt, dat ik niet kon komen, Ester. Ik had beloofd er te zijn, en ik probeer altijd mijn woord te houden.’

‘Dat maakt niet, dokter. Maar ik denk dat Roald heel goed opgelet heeft, toen Ada bevallen is. Hij praatte me er zo doorheen en iedereen die belangrijk voor me zijn, die waren er ook.’

Dokter Randalson lacht. ‘Als het overal zo ging, Ester, dan had ik geen werk meer. Maar niet iedere bevalling gaat zo vlekkeloos. Daar waar ik was, ging het echt niet vlekkeloos. De bevalling heeft meer dan 20 uur geduurd en de moeder had het echt heel erg zwaar. We hebben haar in allerijl naar het ziekenhuis moeten brengen, want anders had ze het waarschijnlijk niet eens overleefd. Gelukkig is het wel goed gekomen, maar het had niet veel gescheeld!’

Ingrid hoort toe, hoe de dokter met Ester praat en zegt tegen de dokter: ‘Dokter, dus dat kan ook met mij gebeuren?’

Dokter Randalson kijkt Ingrid aan. ‘Het kan, maar het lijkt me onwaarschijnlijk, Ingrid. Jullie zijn een drieling, dus min of meer ook hetzelfde gebouwd. En aangezien het met Ada en Ester goed gegaan is, heb ik geen grond om eraan te twijfelen, dat jouw bevalling zo heel erg zwaar zou zijn. Maak je dus maar geen zorgen. En de kans, dat ik er niet zal zijn met jouw bevalling is ook klein, want ik heb volgende week vakantie, maar voor jou blijf ik beschikbaar. Dat weten ze ook in het ziekenhuis.’

‘Maar dat hoeft u toch niet te doen! U heeft dan immers vakantie!’

‘Vakantie is een groot woord, Ingrid. We moeten wat schilderen in huis, en we willen een kleine verbouwing doen. Dus ver van huis ga ik niet, en ik ben altijd loyaal aan mijn patiënten. En daarbij, jullie hebben bij mij een speciaal plaatsje, vanwege Roald. Ik bewonder hem vanwege zijn hartelijke en open instelling. Weet je nog, Ester, toen jullie voor het eerst bij mij kwamen?’

Ester glimlacht. ‘Ja, hoe zou ik dat ooit kunnen vergeten? Dat is nu precies negen maanden geleden! En dat heb ik nu dit prachtig kereltje aan te danken!’

Dokter Randalson glimlacht. ‘Ja, dat klopt. Maar het had ook heel anders kunnen lopen, als Roald voet bij stuk had gehouden, Ester. Maar toen al kon ik zien, dat hij verliefd op je was, en als ik hem nu zie, is hij dat nog steeds. En ik denk niet, dat het ooit zal veranderen. Maar het toonde toen wel heel goed, hoe groot zijn hart is en dat bewonder ik in hem.’

Roald komt net de kamer binnen gelopen en zegt lachend: ‘Ik hoor mijn naam vallen! Wordt er weer achter mijn rug om geroddeld over mij?’

Ester glimlacht en zegt: ‘Alleen maar goede dingen, Roald. Dokter Randalson vertelde ons, dat hij jou eigenlijk bewonderd vanwege je hartelijke en open instelling!’

Roald kijkt verbaasd naar de dokter. ‘Meent u dat nou? Wow! Dat had ik niet verwacht! Hmm, wel eens leuk om te horen!’

De dokter glimlacht. ‘Je bent bescheiden, Roald. En toch weet je precies wat je wilt. Dat mag ik wel. Als ik zie, hoe jij je liefde verdeelt over drie vrouwen en dan nog steeds genoeg te geven hebt, dan kun je dat alleen maar bewondering voor je hebben.

Vooral omdat je het echt niet speelt, het is echt. Geloof me, ik heb in mijn leven een hoop paartjes gezien, en ik weet wel, wanneer er sprake is van echte liefde. Jouw liefde voor je vrouwen is echt. En daarnaast ben je een heel hartelijke man, die veel voor een ander over heeft, zonder daar iets voor terug te verwachten. In mijn ogen is dat een man, zoals het hoort te zijn. Stoer, maar met een hart van goud.’

Roald moet zelfs blozen van de loftuitingen. ‘Nou ja, ik doe gewoon mijn best! Dit is wat ik ben.’

‘Dat bedoel ik nou, bescheiden als altijd. En dat is ook de reden, waarom ik voor jullie graag iets extra’s doe en waarom ik voor Ingrids bevalling tijd maak tijdens mijn vakantie.’

‘O? Heeft u dan vakantie?’

‘Ja, werkzaamheden thuis. Verven en een kleine verbouwing. In de keuken halen we een wand weg, waardoor de ruimte meer open wordt en er meer licht in de keuken komt. En dan maakt het me echt niet uit, als ik dan even voor haar bevalling moet komen.’

‘Doet u dat met al uw patiënten?’

‘Nee, alleen voor jullie.’

‘Ow? Alleen voor ons? Dan moet u ons inderdaad wel speciaal vinden. Maar heeft u hulp nodig bij de verbouwing? Kan ik helpen?’

De dokter lacht. ‘Nee, jij bent hier nodig, Roald. Hulp was wel fijn geweest, maar nee, bedankt.’

‘Ik zou Bert en Samantha kunnen sturen om u te helpen?’

De dokter kijkt verbaasd. ‘Zouden ze dat willen doen?’

‘Natuurlijk! Ik ben nog steeds de baas van Samantha, ze werkt voor ons en Bert doet alles wat Samantha wil.’

‘Nou, als ze dat willen doen, graag! Dat zou me een hoop tijd schelen. En ze hoeven het ook niet voor niets te doen, ik betaal ze wel!’

‘Niets daarvan. U bent bereid om tijdens uw vakantie Ingrid bij te staan bij haar bevalling, dus doen we dit voor u terug. Ik regel dat wel met Bert en Samantha.’

‘Dat zou erg fijn zijn! Nou, dat is dan nog een reden meer om hier graag te komen!’

Roald steekt zijn hand naar hem uit en zegt: ‘Goede vrienden zijn hier altijd welkom, dokter!’

‘Als we dan toch vrienden worden, spreek me dan ook aan met mijn voornaam, Olaf.’

Ze schudden elkaar de handen en Roald zegt: ‘Dat is goed, Olaf. Maar nu bent u in functie, dus we noemen u dan maar dokter Olaf!’

De man moet hartelijk lachen. ‘Maar ik moet nu gaan. Ik heb vanmorgen mijn vrouw niet eens gezien, en ik hoop dat ik nog wel thuis mag komen!’

Roald lacht. ‘En als je dat niet mag, dan hebben we hier nog wel een bed voor je vrij, Olaf. Doe haar maar de hartelijke groeten van ons en als we hier weer eens gaan barbecueën, zullen we jullie ook wel eens uitnodigen. Want ik hoop wel, dat die grillhut er dan ook al staat.’

‘Daar houd ik me voor aanbevolen, Roald. Maar nu ga ik echt, want anders krijg ik straks nog een echtscheiding aan mijn broek!’

Lachend laat Roald Olaf uit en daar nemen ze afscheid. In de tussentijd is de vroedvrouw gekomen en die heeft zich bekommerd om Ester. Daardoor heeft Roald even de tijd om zich te douchen, want in die overall is hij toch behoorlijk bezweet geraakt.

Ingrid ziet dat en glipt de slaapkamer binnen, waar ze zich ontdoet van haar kleding. Roald stapt net de douche binnen, als hij Ingrid binnen ziet komen. Hij grinnikt als hij haar ziet. Maar zijn hart klopt van opwinding, want hij vindt haar echt mooi, zoals ze nu is. Nog zwanger, en haar borsten zwaar van de melk.

‘Iets van plan, Ingrid?’

‘Misschien… Maar eigenlijk wil ik je alleen maar zeggen, dat ik van je hou, Roald.’

Roald trekt haar naar zich toe en omhelst haar. Een tedere zoen maakt het moment volmaakt. Roald streelt haar borsten op zijn karakteristieke manier, waardoor Ingrid meteen moet kreunen. Haar borsten zijn nu heel gevoelig voor zijn strelingen en dat geeft haar voor een heel bijzonder aangenaam gevoel.

Ze voelt dat ze nat in haar spleetje wordt, als Roald haar voorzichtig vingert. Heel voorzichtig duwt hij eerst een vinger in haar kutje, en even later ook een tweede. Roald doet voorzichtiger dan normaal, aangezien Ingrid hoogzwanger is.

Maar Ingrid wil nu even maar één ding, en dat is die zalige pik van Roald in zich voelen. Ze laat haar handen over zijn borstkas en zijn buik glijden, totdat ze zijn pik vindt. Die begint al stijf te worden, maar nadat Ingrid hem begint af te trekken, staat hij stokstijf.

Ingrid draait zich dan om en bukt zich. Roald bedenkt zich geen tweede keer, het is al weer even geleden, dat hij zijn vrouwen heeft kunnen neuken. Hij duwt zijn stijve pik voorzichtig in haar kutje en hij zucht een zucht van verlichting. Dit voelt zo zalig! Met langzame halen begint hij Ingrid te neuken. Voor beiden is dit heel erg geil en aangenaam.

Doordat alles nu zo gevoelig is voor Ingrid, komt ze al snel klaar, maar datzelfde geldt voor Roald. Al snel komt hij na haar klaar en spuit zijn hele lading in haar kutje.

Hijgend en voldaan hangt hij over Ingrid heen. Ook Ingrid is erg voldaan, ondanks dat de seks maar erg kort was. Ze gaat weer rechtop staan en geeft Roald een zoen. Ze moet lachen, als ze de grimas op het gezicht van Roald ziet.

‘Je was er nogal aan toe, of niet?’

‘Ja, zeg dat wel! Ik had al gedacht, dat het nog wel minstens een week zou duren, voordat Ada weer seks mocht hebben, maar dit was perfect getimed, Ingrid! Twee keer vader worden in zo’n korte tijd brengt toch wel wat druk en stress met zich mee.’

‘Ik zag het aan je, Roald. En zelf werd ik er geil van, toen ik er aan dacht, hoe ik je kon laten ontspannen!’

Roald lacht. ‘Deed het geen pijn?’

‘Nee, maar het is allemaal al wel heel erg gevoelig, maar dat gaf ook wel weer een extra dimensie.’

Roald glimlacht nu hij weet dat het voor haar ook prettig was. Niet dat hij echt twijfelde, want hij weet echt wel, wanneer ze geniet van de seks, maar een bevestiging te horen is ook wel fijn.

Ze douchen zich dan snel, want ze kunnen hun gasten ook weer niet heel erg lang alleen laten. Als ze uit de douche komen, kijkt Ester het tweetal glimlachend aan. ‘Was het lekker?’

Roald lacht. ‘Ja, Ingrid verraste me door plotseling in de douche te komen. En ik moet zeggen, ik was er meer aan toe, dan ik dacht.’

‘Wel gemakkelijk om drie vrouwen te hebben, Roald. Altijd iemand in de buurt om aan je behoeften te voldoen!’

Roald lacht hard. ‘Nou ja, zo zie ik het niet, maar je hebt gelijk, soms is dat wel handig! Maar eigenlijk dacht ik, dat ik nog minstens een week zou moeten wachten, voordat Ada weer seks mag hebben.’

‘Jij denkt altijd maar aan een ding, Roald!’

‘Nee, en jullie dan? Jullie zijn net zo erg!’

Ester en Ingrid moeten hard lachen, waardoor de baby’s wakker worden. Ada komt naar binnen om de baby’s weer stil te krijgen.

‘Zeg, moeten jullie onze kinderen nou wakker maken?’

‘Sorry, Ada, maar het was gewoon even grappig. We moeten allemaal even wennen aan deze nieuwe situatie!’

Ada pakt Isabel op en sust haar. Ze zegt: ‘Waar moesten jullie dan zo om lachen?’

Ester zegt: ‘Ach, Roald en Ingrid zijn net samen gaan douchen en toen zei ik, dat Roald maar aan één ding kon denken. En hij zei, dat we niet veel beter waren en dat klopt wel!’

Ada moet ook lachen. ‘Waar hij gelijk heeft, daar heeft hij gelijk! En Roald, zorg maar dat je fit bent, als ik weer seks mag hebben. Het is al weer een hele tijd geleden en ik heb eigenlijk nu al zin!’

Roald moet weer lachen, maar hij houdt zich in, omdat Isabel al weer bijna slaapt. Ada legt Isabel terug in haar wieg en trekt dan Ingrid en Roald mee. Lachend zegt Ada: ‘Kom op, jullie! Ester moet rusten en onze kinderen ook!’

Roald drukt nog vlug een zoen op de lippen van Ester en zegt: ‘Rust maar even lekker uit, Ester!’

Ze laten Ingrid in de slaapkamer achter, waarna Roald voor de tweede keer al hun vrienden kan gaan bellen.

Als eerste belt hij Bert en Samantha, die zijn nog niet op de hoogte, dat hij voor de tweede keer vader is. Het duurt even voordat Bert opneemt.

‘Hoi Bert! Ik heb goed nieuws!’

‘Ah, vertel, Roald!’

‘Ik ben zojuist weer vader geworden!’

‘Wat! Is Ester al bevallen? Dat is snel! Vanmorgen toen we gingen leek alles nog goed te gaan! Maar dan komen we zo even kijken!’

‘Doe maar rustig aan, Ester slaapt nu en Petr ook.’

‘Petr? Dus je hebt een zoon? Proficiat man!’

‘Dank je Bert! Maar ik ga verder bellen, de hele vriendengroep inlichten!’

‘Dan heb je nog wel wat te doen, Roald!’

‘Dat valt wel mee, Bert. Ik heb met Guido afgesproken, dat hij mijn vrienden in Nederland voor zijn rekening neemt, en verder bel ik de vrienden van Ester, Ada en Ingrid. Het valt wel mee.’

‘Hoe dan ook, we komen er zo aan!’

Roald brengt dan ook weer al hun vrienden op de hoogte van de geboorte van zijn zoon. Dat levert al meteen leuke reacties op, want hoe vaak gebeurt het nu, dat iemand binnen een week tijd twee keer vader wordt.

Maar de leukste reactie krijgt Roald op zijn werk. Als Roald Henk opbelt, met de mededeling dat hij weer vader is geworden, verrast Henk hem, door het gezamenlijke personeel hem volmondig en eenstemmig te laten feliciteren. Roald is echt aangenaam verrast en hij krijgt het er bijna te kwaad door. Hij bedankt iedereen dan ook hartelijk en zegt toe, dat hij van de week langs zal komen om iedereen om iedereen te tracteren.

Een van zijn collega’s roept dan: ‘Roald, dat kun je beter doen als je voor de derde keer vader wordt! Dan krijgen we meteen drie borrels van je!’

Er wordt gelachen, maar Roald kijkt even verbaasd. Dan herinnert hij zich een les van Hilde, dat men hier meer viert door een borrel te schenken. Dan antwoordt hij zijn collega: ‘Drie borrels zullen we maar niet doen, we willen immers de kwaliteit van het werk niet beïnvloeden. Maar ik ga jullie wel naar Nederlandse traditie trakteren, dat beloof ik jullie!’

Kort daarna beëindigt Roald het gesprek met Henk en daarmee ook met zijn collega’s.

Als hij klaar is met bellen, komen Bert en Samantha er net aan. Roald ziet de auto van Bert de oprit oprijden. Maar als ze uitstappen, kijkt hij verbaasd. Bert is gekleed in een blauw colbertje met witte blouse en een spijkerbroek eronder, en Samantha is gekleed in een prachtig zwart jurkje, dat haar echt heel erg goed staat. Ze lopen naar de voordeur, wat niet normaal is, want ze komen meestal door de zijdeur.

Roald zegt tegen Ada: ‘Wat is er met hun aan de hand? En waarom zijn ze zo netjes gekleed?’

Ada had het ook al gezien en zegt: ‘Geen idee! Ik denk dat we er zo wel achter komen, Roald. Ik denk dat ze ons iets te vertellen hebben.’

‘Dat idee had ik ook al. Dan zal ik maar even open maken!’

Hij wacht niet totdat de deurbel gaat en doet de deur al open, voordat ze voor de deur staan.

‘Zo? Netjes gekleed vandaag, Bert! En je ziet er werkelijk fantastisch uit, Samantha!’

Samantha glimlacht en pakt de hand van Bert vast.

‘Daar hebben we vandaag een heel goede reden voor gehad, Roald. Maar dat vertellen we je dadelijk wel! We mogen toch nog wel binnen komen?’

‘Ja, natuurlijk! Al is het wel vreemd om jullie door de voordeur te zien komen!’

Roald laat ze binnen en ze lopen naar de woonkamer. Bert en Samantha staan te drentelen en Samantha zegt: ‘We hebben iets te vertellen, maar eigenlijk zou Ester het ook moeten horen.’

Roald zegt: ‘Ik zal eens kijken of ze wakker is. Dan kunnen jullie ook meteen Petr zien.’

‘O ja, dat moet eerst! Vergeet ik nog bijna jou te feliciteren, Roald!’

Samantha geeft Roald twee zoenen op zijn wangen en Roald zegt: ‘Bedankt, Samantha. Ik zal even kijken of Ester wakker is.’

Hij loopt meteen naar de slaapkamer, die aansluitend aan de woonkamer is. Maar Ester is gelukkig al wakker en Roald legt aan Ester uit, dat Bert en Samantha schijnbaar iets belangrijks te vertellen hebben.

Ester zegt meteen: ‘Ik kan wel raden wat dat is, Roald. Ik durf te wedden, dat ze in ondertrouw zijn gegaan!’

Roald glimlacht. ‘Dat zou best wel eens kunnen, Ester. Vind je het erg, als ik ze hier binnen laat?’

‘Nee, maar ze moeten wel stil zijn, vanwege Petr en Isabel.’

‘Dat begrijpen ze wel, Ester. Gaat het al weer een beetje?’

‘Jawel, hoor. Help je me even overeind, ik wil even zitten.’

Roald geeft haar eerst een zoen en zegt: ‘Ik hou van je, Ester!’ Dan helpt hij haar rechtop en Ester fatsoeneert zich een klein beetje. Dan haalt Roald Bert en Samantha, Ada en Ingrid volgen hem ook.

Eenmaal binnen bewonderen Bert en Samantha de twee baby’s. Isabel hadden ze natuurlijk al eens gezien, maar Petr nog niet. Dan wordt Ester gefeliciteerd en dan is het moment gekomen, dat Bert en Samantha iets moeten zeggen. Ze kijken elkaar aan en dan begint Bert.

‘Ik zal het maar meteen zeggen, Samantha en ik gaan trouwen.’

Ester lacht en zegt: ‘Ik wist het! Gefeliciteerd! Zijn jullie daarom zo netjes gekleed?’

Samantha glimlacht breed. ‘Ja, toen Roald ons belde, waren we op het gemeentehuis om in ondertrouw te gaan. Maar het was eigenlijk nog helemaal niet de planning om al te trouwen, maar ja, soms gebeurt er wel iets, waardoor sommige dingen sneller gaan!’

Vier paar ogen kijkt naar het paar en Ada zegt: ‘Wat is er dan gebeurt, Samantha?’

‘Tja, eigenlijk voor dezelfde reden, dat we nu op kraamvisite zijn. Ik ben zwanger. Dat was helemaal niet gepland, want ik slik gewoon de pil, maar toch ben ik zwanger geworden.

En toen vond Bert het wel zo netjes, dat we getrouwd zouden zijn, als ons kind geboren wordt. Dus heeft hij me een paar dagen geleden ten huwelijk gevraagd, dat was op de dag dat Isabel geboren werd. We vonden het toen niet zo passend om het dan al bekend te maken, maar ja, we konden toen ook niet raden, dat Petr vandaag geboren zou worden.’

Iedereen staat nu met open mond te kijken. ‘Meen je dat nou, Samantha? Ben je ook nog zwanger?’

Samantha straalt gewoon en knikt. ‘Tja, het is niet, dat we het gepland hadden, want eigenlijk wilden we minimaal nog een jaar wachten. Maar toch is het van harte welkom.’

Bert knikt en zegt: ‘Dat klopt, ik ben er echt heel erg blij mee, en Samantha is ver weg het beste wat me in mijn hele leven overkomen is. Eigenlijk had ik haar veel eerder moeten vragen, want ik wist het eigenlijk al heel lang. Maar toen ze zwanger bleek te zijn, was dat gewoon het moment om te doen.’

Roald loopt op het tweetal af en feliciteert de beiden. ‘Proficiat! Ik ben echt blij voor jullie, maar dat brengt meteen weer een probleem met zich mee. Hoe moet dat dan met ons bedrijfje?’

‘Daar hebben we ook al over nagedacht, Roald. En daar willen we binnenkort even met je over praten. We hebben misschien wel een oplossing daarvoor.’

‘Oké? Maar dat hoeft nog niet nu meteen. We hebben nog even tijd. Mijn God! Wat gaat het allemaal snel!

Negen maanden geleden was ik nog vrijgezel, nu woon ik in Zweden in een prachtig huis, heb een leuke, goedbetaalde baan, ik heb zelfs drie vrouwen, terwijl mijn vrienden dachten, dat ik nooit meer een vrouw zou krijgen en nu ben ik ook nog vader van twee kinderen, met nog een derde onderweg! En nu gaan jullie ook nog trouwen en is Samantha ook nog zwanger!’

Ada zegt: ‘Ik zeg het je, Roald, er is gewoon iets met dit huis! Als ik onze vrienden zie, wie hier geslapen heeft, zijn er veel hier zwanger geworden. En ik heb nog nooit zo veel zin in seks gehad, als hier. Dat zal ook wel aan jou liggen, maar toch!’

Daar moet iedereen wel om lachen, maar stiekem zijn ze het wel met Ada eens. Er is iets met dit huis. Iets goeds, dat is wel zeker.