Wat gaan de dagen snel voor Roald en zijn familie. Voordat ze het weten zijn ze al weer twee weken verder. Allemaal zijn ze al helemaal gewend aan de nieuwe situatie, hoewel Ingrid nog steeds hoogzwanger is. Isabel en Petr zijn voorbeeldige kinderen, die hun ouders toch nog wel iets aan nachtrust gunnen.

Maar voor Ingrid begint de zwangerschap nu wel zijn tol te eisen. Ze heeft rugpijn en goed liggen kan ze ook niet meer. Daarnaast heeft ze last van opgezwollen enkels, waardoor bewegen pijnlijk is. En daarom brengt Roald haar naar de dokter, Olaf Randalson wel te verstaan. En daar zijn ze nu bij hem thuis, omdat de dokter vakantie heeft. Olaf verwelkomt ze hartelijk en leidt hun naar zijn spreekkamer. Ze gaan zitten en Olaf neemt plaats achter zijn bureau.

‘Nou, zeg het maar eens, Ingrid. Ik begreep dat de allerlaatste fase van je zwangerschap je moeilijk afgaat?’

‘Ja, dokter. Ik heb rugpijn, ik kan niet meer echt goed liggen en mijn enkels zijn opgezwollen. Dus lopen gaat ook moeilijk.’

‘Tja, dat zijn vrij normale klachten in dit stadium, Ingrid. En eigenlijk wil ik je nu zo min mogelijk pijnstillers voorschrijven, zolang je nog niet bevallen bent. Dat is beter zo voor je kind.’

‘Kunt u er echt helemaal niets tegen doen?’

‘Ik kan wel, maar zoals ik al zei, het is beter van niet. Maar om van je pijnlijke enkels af te komen, heb ik nog wel een kleine tip: Eet flink wat ananas. Ananas is vocht afdrijvend en het bevat veel vitaminen. Dus het is ook nog eens gezond voor je. En wat betreft je rugpijn, Roald zal je toch wel een beetje masseren?’

Ingrid knikt. ‘Hij is een voortreffelijk echtgenoot, dokter. We hadden nooit iemand beter kunnen vinden.’

‘Dat geloof ik je meteen, Ingrid. Maar het spijt me, dat ik niet veel meer voor je kan doen.’

‘Ik begrijp het, dokter. Voor mij zou het nu wel mogen gebeuren. Het heeft nu wel lang genoeg geduurd!’

Olaf lacht. ‘Dat is echt niet voor het eerst, dat ik dat hoor, Ingrid. De meesten zijn rond deze tijd er wel klaar mee. Je bent echt niet de enige.’

Ze praten nog wat na en ze bekijken nog even de verbouwing die Olaf aan het doen is. Olaf zegt: ‘Ik moet zeggen, dat ik versteld van stond hoe voortvarend Samantha hier die muur eruit gebroken heeft, dat had ik echt niet van haar verwacht.’

Roald lacht. ‘Zeker omdat ze een vrouw is?’

Olaf glimlacht. ‘Ik denk het, zelfs hier zijn we zoiets niet echt gewend, maar ze weet heel goed waar ze mee bezig is. En haar vriend, Bert geloof ik, was ook al best handig, maar duidelijk minder ervaren.’

Roald en Ingrid moeten hard lachen. ‘Dat weten we. Daar plagen we Bert ook altijd mee, en hij vindt dat ook niet altijd leuk. Maar Samantha is echt een vakvrouw.’

‘Dat merk ik! Ik had voor de verbouwing bijna twee weken uitgetrokken, maar ze was al in amper drie dagen klaar!’

‘Ik zei toch al, dat ze je goed konden helpen! En nu zijn ze bezig de werkplaats van ons bedrijf in te gaan richten.’

‘Ja, daar heeft ze me over verteld. Ze heeft er best veel zin in, hoewel ze er wel tegenop ziet met haar zwangerschap.’

Roald lacht. ‘Je houdt aan ons nogal wat klanten over, of niet?’

Olaf schiet in de lach. ‘Ja, onbedoeld wel. Je hoort me echt niet klagen.’

Daar moeten ze allemaal wel om lachen. Roald zegt dan: ‘O, voordat ik het vergeet, volgende week komen ze de grillhut plaatsen. De bouw daarvan zal ruim een week duren, maar dan wil ik zo snel mogelijk de hut in gaan weiden.’

‘Nou, ik houd me aanbevolen, Roald. Maar hoe groot wordt die hut dan, dat ze daar een week aan moeten bouwen?’

‘Hij is nogal groot, maar dat komt omdat we er ook meteen een sauna aan vast bouwen. En het grootste gedeelte komt ondergronds te liggen, dus ze moeten een heel stuk weggraven.’

‘Ow? Ook nog een sauna? Dat staat ook nog op mijn verlanglijstje, ik wil dan wel eens zien, hoe dat bij jou gemaakt wordt.’

‘Goedkoop is het niet, zoals wij het doen, maar door het fonds van Isabel kost het ons niets. En als de hut staat, wordt ook nog de hele tuin onder handen genomen, zodat die er ook weer mooi eruit zal zien. Alleen zal er voor de buitenwereld wat minder te zien zijn. Er worden wat meer bomen en struiken geplaatst, zodat we wat meer privacy hebben.’

Olaf lacht. ‘Nog meer privacy? Je woont al vrij beschut!’

‘Ik heb er geen probleem mee, dat ze ons zien, maar als bijvoorbeeld Ingrid daar ligt te zonnen, daar hoeft toch niet de hele wereld alles van te kunnen zien, of wel? En misschien lig ik er dan ook wel eens in mijn Adamskostuum!’

Olaf lacht. ‘Dat had ik weer niet van je verwacht, Roald. Maar je moet gewoon doen, wat je zelf prettig vindt. En wat betreft naakt liggen, dat doe ik zelf ook wel. Maar vanaf hier kun je vanaf de weg me nooit zien liggen.’

Olaf laat ze zien, wat hij bedoeld.

‘Oh, dat heb je leuk opgelost!’, zegt Ingrid. ‘Leuk zoals je je tuin hebt ingericht!’

‘Dank je, ik ben er ook trots op. Mijn tuin is mijn grootste hobby. Mijn grootste trots zijn wel mijn rozen. Maar het duurt nog even, voordat ik daarvan mag genieten.’

‘Dat wil ik dan wel eens zien, als ze in volle bloei staan. Ik heb een oom in het zuiden van het land wonen, waar hij werkt bij een rozenkweker. Hij heeft dan ook veel rozen in zijn tuin staan.’

‘Ow? Als je oom ooit nog eens een mooie witte roos over heeft, dan houd ik me echt wel aanbevolen. Die wil ik nog graag in mijn tuin.’

‘Ik zal hem wel eens vragen.’

Er komt een vrouw binnen, de vrouw van Olaf.

‘Oh, hebben we gasten, Olaf?’, vraagt ze.

Olaf glimlacht. ‘Anika, dit zijn Roald en Ingrid de Vries. Je weet wel, die in het huis van Isabel wonen.’

‘Ach, wat leuk om jullie nu eens te ontmoeten. Maar ik heb begrepen, dat je nog met meer vrouwen daar woont?’

Roald glimlacht. ‘Ja, met de zussen van Ingrid. En die zijn ook tevens nu mijn vrouw. Ze heten Ester en Ada.’

‘Ik heb ervan gehoord. Een heel bijzondere relatie. Het spijt me, dat ik niet op jullie bruiloft kon komen, ik moest naar mijn moeder, die heeft haar been gebroken en dat geneest maar heel erg slecht.’

‘Oei, beterschap voor je moeder gewenst! Ik hoop dat het snel weer beter met haar gaat.’

‘Ze had al lang beter moeten zijn, maar ik ben bang dat ze de moed heeft opgegeven. Mijn vader is twee jaar geleden overleden, en sindsdien heeft ze niet meer zo veel zin in het leven. Zelfs het varen met onze boot wil ze niet meer, terwijl dat ze dat juist eerst altijd zo leuk vond.’

Ingrid kijkt Roald aan. ‘Misschien zou ze wel eens met de Missing Dreams mee willen. Het was toen jij je gebroken been had, ook niet zo heel moeilijk om je aan boord te krijgen. En misschien krijgt ze dan weer een wat fleurigere blik op het leven.’

Anika kijkt Ingrid en Roald aan. ‘Menen jullie dat? Want dat heeft ze altijd wel een hele mooie boot gevonden. Ik denk dat ik haar wel eens kon overhalen om dan mee te gaan.’

Roald zegt: ‘Waarom niet? De boot ligt nu toch al te water, en Han heeft al een paar proefvaarten gemaakt. En als Ingrid niet hoogzwanger was, dan waren we al lang een keer wezen varen.’

‘Dat zou fantastisch zijn! Ik ga vanmiddag toch nog weer terug naar haar, en dan zal ik haar dat eens voorstellen. Ik ben er bijna zeker van, dat ze ja zegt!’

‘Nou, als we haar daarmee wat plezier kunnen doen, dan graag. En ze hoeft echt niet bang te zijn, dat ze niet aan boord kan komen, dat gaat vrij gemakkelijk en je kunt zelfs met een rolstoel op de steiger komen. En als Han ook nog Pelle vraagt, kunnen we haar met gemak aan boord krijgen. Een beetje frisse lucht en zon zal haar zeker goed doen.’

Olaf zegt: ‘Roald, je bent veel te goed. Je hebt ons ook al uitgenodigd om te komen barbecueën als je grillhut klaar is!’

‘Ach, barbecueën is pas echt gezellig, als je met een hoop vrienden bent. En aangezien dat er een vakantie dit jaar voor ons niet in zit, gaan we gewoon wat vaker grillen. En geen gebrek aan wijn, de kelder staat nog steeds vol met allerlei soorten wijn.’

Olaf lacht. ‘Jörre zou zich omdraaien in zijn graf, als hij wist dat je al zijn wijn opdronk!’

Roald lacht mee. ‘Het is toch ook zonde, als die wijn slecht wordt, of niet? En we hebben nu wel zo’n beetje alles geïnventariseerd, zodat we weten welke wijnen nog te drinken zijn en wat ze waard zijn. Geloof me, er zitten nog genoeg flessen wijn tussen, die we niet te lang meer moeten laten staan.’

Ingrid glimlacht. ‘Dat klopt. Daar heb ik me mee bezig gehouden. Niet dat ik nu een grote expert ben, maar met een beetje googelen kom je een heel eind.’

Anika kijkt verrast. ‘Dus we mogen ook nog komen barbecueën? Wow! Bedankt! Olaf had me al verteld, dat jullie heel hartelijke mensen waren. Dat vond ik vreemd, omdat er wel anders over jullie gepraat wordt.’

Roald glimlacht. ‘Ik weet wel, dat er over ons gepraat wordt, maar ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig over wat ze dan over ons zeggen.’

Anika kijkt een beetje moeilijk. Dan besluit ze het toch maar te vertellen. ‘Nou, ja. Hoe zal ik het zeggen. Jij zou een vreemde, excentrieke buitenlander zijn, die een enorme controlefreak zou zijn. En over je vrouwen wordt verteld, dat ze met iedere man het bed delen.’

Roald lacht. ‘Nou, dan weten we dat ook weer. En helemaal ongelijk hebben ze ook weer niet. Op mijn werk ben ik een controlefreak. Dat is gewoon waar, maar dat is ook wel nodig, wil alles verlopen, zoals ik wil. En daar zijn nu ook al de resultaten ook naar. Het is niet voor niets, dat ik na zo’n korte tijd als tweede man na Henk in het bedrijf sta.

En wat betreft mijn vrouwen, ik ben er absoluut zeker van, dat ze echt niet zomaar met iedereen het bed delen. Ze komen bij mij echt niets te kort, en al zou dat zo zijn, dan zouden ze me er over vertellen.’

Ingrid proest het uit van het lachen. ‘Wij zouden te kort komen bij jou, Roald? Het mag dan voor iedereen heel erg raar klinken, maar ik heb nog nooit betere seks gehad, dan met jou. Waarom zou ik naar andere mannen kijken? Zeker met wat je met je vingers kan, dat kan geen enkele man!’

Olaf en Anika kijken even verbaasd op van de openhartige openbaringen van hun seksleven.

Anika bloost en zegt: ‘Hoe bedoel je dat laatste, Ingrid?’

‘Precies zoals ik het zeg. Roald kan dingen doen met zijn handen, dat zou je als vrouw niet kunnen voorstellen. Hij kan iemand laten klaarkomen, zonder je edele delen aan te raken, maar als hij dat ook nog eens doet, dan waan je jezelf in hogere sferen!’

Olaf zegt: ‘Dat kan toch niet! Hoe wil je iemand laten klaarkomen, zonder seks te hebben?’

‘Als Anika me dat toestaat, en jij natuurlijk ook, dan wil ik het wel bij haar proberen. Ze hoeft niets uit te trekken, ik hoef alleen haar hand vast te houden.’

‘Je maakt een grapje, Roald! Zoiets is echt onmogelijk!’

‘Ik ken toch al een hoop mensen, die er nu al anders over denken, terwijl die ook riepen, dat het niet kon.’

Anika zegt: ‘Hoe doe je dat dan?’

‘Het is een heel speciale techniek, die ik van een Chinese meester heb geleerd. Het werkt via je zenuwstelsel en je energiebanen.’

‘Daar heb ik nog nooit van gehoord! Hoe heet die techniek dan?’

Vrij vertaald heet het Roze Lotus Bloesem. Het is ook geen heel bekende techniek, omdat je met deze techniek heel erg veel macht over mensen kunt bezitten. En mijn Chinese meester wilde het ook echt niet aan iedereen leren, je moest er geschikt voor zijn, en ik zou dat wel zijn. Nou ja, sindsdien heeft er nooit meer een vrouw zich bij me beklaagd, dat ze te kort gekomen is, tijdens de seks.’

‘Nou ja, als Olaf het niet erg vindt, dan wil ik het wel eens proberen.’

Olaf haalt zijn schouders op. ‘Als je dat leuk vindt, moet je het vooral doen. Maar je gaat geen kleren uittrekken!’

Roald lacht. ‘Nee, dat is echt niet nodig. Ik heb enkel haar hand nodig. Dat is alles.’

Anika steekt haar hand uit en Roald pakt die voorzichtig vast. Hij streelt haar handen om te ontdekken waar haar punten zitten, waar hij ze moet masseren en drukken. Anika moet lachen en zegt: ‘Dat kietelt!’

‘Sorry, maar het moet even. Ik moet weten waar ik je moet masseren. Maar ik denk dat ik het nu wel weet.’

Roald begint met zijn vingers op bepaalde punten te drukken en de ogen van Anika worden groot. Haar ademhaling begint vrijwel meteen te versnellen, en het is meer dan duidelijk, dat het wat met haar doet.

Roald grijnst, hij is dit een beetje aan het rekken, en Ingrid heeft dat ook in de gaten. Ze zegt: ‘Kom, Roald! Laat Anika niet zo lang lijden!’

Roald drukt dan zorgvuldig op een paar plaatsen en de ogen van Anika draaien even wit weg, en ze slaakt een stille gil. Dan komt ze weer tot haar positieven en kijkt Roald geschokt aan.

‘Hoe heb je dat gedaan! Wow! Dat is echt niet te geloven!’

Olaf zegt: ‘Anika, meen je dat nou? Dat kan toch niet?’

Anika kijkt Olaf aan en zegt: ‘Nou, geloof het maar, Olaf! Die jongen weet echt wel wat hij met zijn handen moet doen! Het is vreemd, het voelt als klaarkomen, maar het voelt anders. Hoe moet ik dat zeggen?’

Ingrid valt haar bij en zegt: ‘Ik begrijp wat je bedoelt. Het voelt anders, omdat het niet lichamelijk is, maar geestelijk. Je voelt hetzelfde gevoel, als je klaarkomt, maar niet de prikkels van het lichamelijke.’

Anika kijkt Ingrid aan. ‘Ja, precies dat! Ongelofelijk, dat zoiets kan! Nu geloof ik jullie wel! Dit is echt waanzinnig!’

Olaf zegt: ‘Ik kan er met mijn verstand niet bij! Ik werk nu al twintig jaar als vrouwenarts en seksueel ben ik ook best wel actief, maar ik had hier nog nooit van gehoord. Ik geloof mijn vrouw, als ze zegt, dat dit echt is. Ze is niet het type om hierover te liegen. Zeg, Roald, kun je mij dit ook leren?’

Roald schudt zijn hoofd. ‘Nee, dat kan en dat mag ik niet. Ik kan dit alleen aan iemand verder geven, die deze techniek en kracht op zijn werkelijke waarde kan schatten. Zoals ik al zei, je hebt hiermee ontzettend veel macht mee. Want dit kan niet alleen bij vrouwen, als je dat soms meent. Maar misschien kan ik je wel een paar andere technieken leren, waarmee je je vrouw echt mee heerlijk kunt laten klaarkomen. Als je het niet gelooft, dan vraag Ingrid maar.’

Ingrid knikt. ‘Dat klopt. Ik denk dat je je bovenlijf massage bedoelt. Dat is werkelijk heerlijk! En ook niet zo heel moeilijk te leren, al zullen we er nooit zo goed in worden als jij!’

Olaf zegt: ‘En hoe leer ik dat dan?’

Roald glimlacht. ‘Dat moeten we dan wel eens in intiemere sferen doen. Gewoon een keer ’s avonds, als we zeker weten, dat we niet gestoord worden. Je kunt dan toekijken, hoe ik het voordoe bij mijn vrouwen, en zal je helpen om het je te leren. Je moet je daarbij niet voorstellen, dat we dan gelijk in een orgie eindigen, dat is niet de bedoeling.’

Olaf lacht. ‘Wie had dat ooit gedacht, dat ik nog eens zou leren van de achterkleinzoon van Isabel! Het moet bij jou wel in de familie zitten! Ik heb van Isabel ook de meest wonderlijke dingen geleerd over seks. Je weet toch wel hoe ze was?’

‘Niet alles, maar ze heeft wel veel opgeschreven in dagboeken. Daar omschrijft ze in grote lijnen, wat ze gedaan heeft, maar zonder namen te noemen. Ik weet dat ze seksueel heel erg actief was, ook toen ze ouder werd. Dat was me ook al duidelijk, toen ze nog leefde.’

‘Ze was een bijzondere vrouw, in ieder opzicht. Weet je, dat zij het is geweest, die er voor gezorgd heeft, dat ik nu vrouwenarts ben?’

‘Ow? Vertel?’

‘Het is eigenlijk een best leuk verhaal. Ik was destijds student aan de kunstacademie. Ik had best een wild leven, met veel vrouwelijk schoon. Daar ken ik Anika nog van, dus het heeft me uiteindelijk wel iets opgeleverd.

Toen mijn vader me een keer meenam naar een van de avonden bij Isabel, dat waren lang niet altijd avonden waar veel seks was, maar soms werd er ook gewoon geile praat verkocht. En ik dacht toen als twintigjarige studentje, dat ik alles wel een keer gehoord had. Nou nee dus! Isabel kon me nog veel meer vertellen en wist nog veel meer varianten over alles wat ik een keer gedaan had.

En toen vroeg ze me, waarom ik eigenlijk kunstenaar wilde worden. Ik antwoordde: Omdat ik dan altijd veel naar naakte vrouwen mag kijken!

Daar moest ze hartelijk om lachen en zei toen: Waarom ga je dan niet, net als je vader, als vrouwenarts studeren? Dat is met recht de grootste kutbaan, want je mag dan dag in, dag uit naar kutjes kijken, tot het je neus uithangt! En je mag ze ook nog ongestraft aanraken, maar seks mag dan weer niet!

Daar werd eerst over gelachen, maar toen ik erover ging nadenken, moest ik toegeven, dat ze gelijk had. Bovendien had ik Anika leren kennen, en ik voelde meer voor haar, dan ik mezelf wilde toegeven. Dus heb ik me een week later laten inschrijven als student vrouwengeneeskunde.’

Anika zegt: ‘Je zou ook geen heel goede kunstenaar zijn geworden, Olaf. Je kunt verdienstelijk schilderen, maar echt goed ben je niet.’

‘Daarvoor ben jij een veel betere kunstenares, Anika. Jouw beelden zijn werkelijk allemaal mooi, en ze verkopen ook best goed.’

‘U maakt beelden?’

‘Ja, al die beelden hier in huis, zijn van mijn hand!’

Roald en Ingrid kijken haar met ongeloof aan. Ze hebben de beelden in het huis wel zien staan, maar ze dachten, dat deze beelden gekocht waren.

‘Wow, dat zijn echt heel mooie beelden! We dachten, dat jullie ze gekocht hadden als verzamelobjecten.’

Anika glimt van trots. ‘Nee, dat zijn de beelden, die ik niet weg wil doen. Kunst is voor mij een vorm van uiting. Als ik iets ga maken, moet ik daar een bepaald gevoel bij hebben. Ik wil er een bepaalde emotie mee uitdrukken. En het is maar, dat jullie het weten, die ervaring, die ik met Roald heb gehad, heeft me weer een idee gegeven voor een nieuw beeld.’

Ingrid lacht. ‘Zo, Roald! Nu worden er zelfs al beelden over je gemaakt!’

Anika lacht. ‘Dat is niet de bedoeling, ik wil enkel dat gevoel weergeven. Dat is voor mij de definitie van kunst.’

Roald zegt: ‘Dat klopt eigenlijk wel. Wat voor kunst het ook is, het is altijd een vorm van gevoel en uiting. Ik ben wel benieuwd hoe je dat gevoel gaat uitdrukken.’

‘Dat is inderdaad de beste manier om kunst te beschrijven. Maar als je wilt, zou ik graag dat beeld voor jou willen maken.’

Roald kijkt even verbaasd en zegt: ‘Van mij uit, mag je dat best doen, maar wat gaat dat kosten?’

‘Niets! Ik beleef mijn kunst optimaal, als ik het door een unieke ervaring weg kan geven, en je hebt me vandaag zo’n ervaring gegeven. Hoe klein het misschien ook voor jou lijkt, dat is het voor mij niet. Ik heb hierdoor weer inspiratie gekregen.’

‘Maar je kunt dat toch niet voor niets doen! Ik wil er minstens iets voor terug geven!’

Anika glimlacht. ‘Nou, als je echt eens wat terug wilt doen, dan leer mijn man maar die massage! Want als dat half zo goed is, als wat je me zojuist hebt laten beleven, is me dat best veel waard!’

Ingrid lacht. ‘Geloof me, dit is nog zoveel beter, en ik spreek uit ervaring!’

En daarmee is de deal rond.

Ze rijden weer terug naar huis heen, waar het weer rustig is in huis. Hun ouders zijn weer naar huis, ze kunnen immers niet onbeperkt vakantie nemen, al zouden ze het nog zo graag willen.

Als Roald de inrit op rijdt, ziet hij dat de pups buiten zijn. Zodra ze Roald en Ingrid zien uitstappen, rennen ze meteen naar hun toe. Normaal rennen ze altijd eerst naar Roald toe, maar nu rennen ze meteen naar Ingrid toe en besnuffelen haar uitbundig. Roald moet ze echt van haar aftrekken en ze bestraffend toespreken, voordat ze haar met rust laten.

‘Wat hebben die twee vandaag toch!’

‘Ze zullen wel honger hebben, Roald. Ze hebben vanmorgen ook niet veel gehad.’

Ze lopen naar binnen toe en Roald roept de pups naar binnen. ‘Eva! Zack! Eten!’

Dat hoeft hij tegen de altijd hongerige pups geen twee keer te zeggen. Ze zijn de afgelopen weken al flink gegroeid en alles wat eetbaar is of lijkt. Schoenen zijn niet veilig voor hun en heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op de beide pups. Dat heeft er al voor gezorgd, dat Roald een afsluitbaar schoenenkastje heeft geplaatst, de enige manier om hun schoenen veilig voor hun scherpe tandjes te beschermen.

Eva en Zack storten zich als hongerige wolven op hun kommen voer, maar zodra ze gegeten hebben, lopen ze weer naar Ingrid, die in de kamer zit. Ze zijn niet weg te slaan bij haar, hoe zeer ze de pups ook roepen.

Ada zegt tegen Roald: ‘Wat hebben ze toch vandaag? Straks luisterden ze nog heel goed, maar sinds jullie terug zijn, blijven ze alsmaar bij Ingrid zitten.’

‘Geen idee, Ada. Dat deden ze ook al, toen Ingrid uitstapte.’

Ze besteden er verder geen aandacht aan en kijken wat televisie. Tegen de tijd, dat iedereen naar bed gaat, is Ingrid al een tijdje eerder naar bed gegaan. Roald komt de slaapkamer opgelopen en kijkt naar het met pijn vertrokken gezicht van Ingrid. Hij hoeft echt niet te vragen, wat er aan de hand is, dat weet hij nu ook wel. Hij draait zich om en zegt tegen Ada, die achter hem aan komt: ‘Ada, bel jij dokter Randalson even? Ik denk dat Ingrid weeën heeft.’

Ada kijkt geschokt, maar doet meteen wat Roald haar vraagt. Ester haalt meteen wat handdoeken en washandjes, terwijl Roald Ingrid in het andere bed helpt. Het duurt niet heel erg lang voordat de dokter er is. Roald laat hem binnen.

‘Zo, Roald! Dat gaat snel! Vanmorgen nog op controle en nu heeft ze weeën?’

‘Het lijkt erop, Olaf. Het doet haar in ieder geval wel veel pijn.’

‘Ik zal eens kijken. Ik heb wat spullen meegebracht.’

De dokter gaat naar de slaapkamer, waar Ingrid in bed ligt. Olaf onderzoekt haar, maar zegt al gauw: ‘Ik denk dat het beter is, als we Ingrid naar het ziekenhuis brengen. Ze heeft wel weeën, maar haar lichaam reageert er nog niet goed genoeg op. Dat zou voor complicaties kunnen zorgen, die ik liever in het ziekenhuis zou willen bestrijden.’

Roald knikt, maar zegt: ‘Is het echt nodig?’

‘Het is echt beter van wel. Voor hetzelfde geld verloopt alles goed, maar je zou ook niet willen, dat er iets met Ingrid of met je kind gebeurt.’

Roald kijkt Ingrid aan, die knikt. ‘Goed, ik neem aan, dat we beter dan zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moeten gaan?’

‘Hoe eerder hoe beter. Ik zal het ziekenhuis informeren, dat we eraan komen.’

Ester zegt tegen Roald: ‘Roald, bel anders Frank even op, dat je met spoed naar het ziekenhuis moet. Je weet dat hij niet echt te spreken was, toen Petr geboren werd en jij daar als een maniak voorbij gereden kwam.’

Roald knikt en belt meteen naar Frank.

‘Hallo, Frank Salvdal!’

‘Hallo Frank, met Roald. Frank, ik moet met spoed met Ingrid naar het ziekenhuis. En ik wil niet dat je weer zo boos bent, dat ik zo hard rijd.’

‘Ow, zijn er moeilijkheden?’

‘Het lijkt erop. De dokter wil graag dat we naar het ziekenhuis gaan. En liefst zo snel mogelijk!’

‘Ik kom er meteen aan. Ik breng jullie wel, en dan kan ik jullie met sirene naar het ziekenhuis brengen.’

‘Dank je, Frank!’

Frank hangt al meteen op en een paar minuten later komt hij al de inrit op gereden. Roald en Ingrid staan al klaar en Frank komt al meteen naar binnen.

‘Kom maar meteen, hoe sneller we er zijn, hoe beter het voor Ingrid zal zijn.’

Ze helpen Ingrid met instappen, wat haar echt niet gemakkelijk af gaat. Roald stapt naast haar in, en Frank kruipt achter het stuur. De zwaailichten gaan aan, maar nog niet de sirene. Frank wil ook weer niet iedereen wakker maken in de buurt. Alleen op de kruispunten zet hij de sirene even aan, maar rijdt wel met zeer hoog tempo naar het ziekenhuis. Nog binnen het half uur komen ze daar al aan, waar al een team verplegers klaar staan om Ingrid en Roald op te vangen. Dokter Randalson is achter de politieauto aangereden en sprint ook meteen het ziekenhuis in.

Roald bedankt Frank voor zijn hulp, maar Frank zegt: ‘Dat is nu eenmaal mijn taak als politieagent, Roald. Maar het is goed, dat je me gebeld hebt. Ik zou anders inderdaad heel erg boos op je zijn geworden. Dat je het toen deed, dat kon ik nog wel door de vingers zien, maar geen twee keer! Maar laat het me weten, hoe het verloopt. Diana en ik zijn natuurlijk heel erg nieuwsgierig hoe de bevalling verloopt.’

‘Geen probleem, Frank. Ik zal jullie zo snel mogelijk wat laten weten, zodra ik nieuws heb.’

Frank stapt weer in en Roald gaat naar binnen. Olaf is al bij Ingrid in de kamer en Roald ziet nog net, hoe hij haar een spuit zet.

Olaf ziet hem en zegt: ‘Ik heb Ingrid net een spuit gezet op haar weeën nog even wat uit te stellen. Dat zal haar pijn verminderen, maar we kunnen dit niet eeuwig uitstellen. Het probleem is, dat haar bekken nog niet helemaal in de juiste stand staat. Dat veroorzaakt ook haar pijn. Ik vind dat vreemd, omdat juist vanmorgen nog alles goed leek. Heeft ze nog iets vreemds of geks gedaan, toen jullie weer thuis waren?’

‘Nee, ze heeft alleen maar op de bank gelegen.’

‘Is jullie dan helemaal niets vreemds opgevallen?’

‘Nou nee. Of hoewel? Onze pups waren opeens heel erg aanhankelijk bij haar. Ze waren haast niet weg te krijgen bij Ingrid.’

‘Hmm, dan moet ze het al hebben gehad, voordat ze thuis kwam. Dieren voelen zoiets soms instinctief aan. Dan moet ik iets over het hoofd gezien hebben. Maar dat geeft me wel een idee, maar dan moet ik vlug even haar dossier opnieuw bekijken.’

‘Maar wat kan er nou gebeuren, als haar weeën weer beginnen?’

‘Als haar bekken nog niet goed staat, dan kan de baby niet goed door haar bekken en blijven steken. Dat is gevaarlijk voor zowel Ingrid als de baby. Dus als de weeën weer beginnen voordat haar bekken goed staat, moeten we snel beslissen of de baby met een keizersnede moeten halen of niet.’

‘En hoelang kan dat nog duren?’

‘Dat kan nog best lang duren, Roald. Als het medicijn, dat ik haar gegeven heb, aanslaat, kan het zelfs nog een week duren, maar het kan ook binnen enkele uren gebeurd zijn. Dat laatste hoop ik niet, want dan zullen we een keizersnede moeten uitvoeren, maar daar gaan we nu nog even niet van uit.

Het gebeurt wel eens vaker, en meestal loopt het gewoon goed af. Dat Ingrid nu weeën heeft gekregen, wil nog niet zeggen, dat ze nu ook al meteen gaat bevallen. Soms kan dat echt dagen duren, voordat het echt zover is.’

‘Dus ze moet hier nog wel een tijdje blijven?’

‘Ja, daar moet je wel op rekenen, Roald. Maar nu moet ze vooral even rusten en morgenvroeg zal ik haar de fysiotherapeut sturen, zodat hij haar oefeningen kan laten doen, waardoor haar bekken in een wat gunstigere stand zal komen. Dus laten we hopen, dat we die tijd nog hebben.’

‘Bedankt, dokter.’

‘Ga nu maar snel naar Ingrid toe. Ze zal je nodig hebben.’

Roald knikt en loopt naar Ingrid. Ze kijken elkaar aan en Ingrid zegt: ‘Ik kon het net allemaal meeluisteren. Weet je, hier was ik altijd al bang voor. Maar omdat het bij Ada en Ingrid zo goed ging, gaf me dat een beetje hoop, dat het mij ook goed af zou gaan.’

Roald pakt haar hand en zegt: ‘Het komt allemaal wel weer goed, Ingrid. Ik geloof dat Olaf echt alles zal doen, om de bevalling zo goed mogelijk te laten verlopen.’

Ingrid knikt, maar in haar hart heeft ze nog steeds angst voor de bevalling. Ze is blij, dat Roald er is, om haar te steunen. En ze kent Roald goed genoeg, dat hij er niet over peinst om van haar zijde te wijken.

Een half uur later komt Ada eraan, die wat kleren voor Ingrid bij heeft. Ze wordt op de hoogte gesteld van de situatie en natuurlijk maakt ze zich grote zorgen om haar zus. Maar ze ziet ook de spanning op het gezicht van Roald. Als een verpleegster wat onhandig Ingrid een glas water komt brengen, en een paar druppels morst op de lakens van het bed, wil Roald tegen de vrouw uitvliegen. Ada kan nog maar net voorkomen, dat hij dat doet. Desondanks is de verpleegster best geschrokken van de reactie van Roald.

Ada kijkt bestraffend naar Roald en zegt: ‘Roald, even meekomen.’

‘We kunnen Ingrid nu toch niet alleen laten, Ada!’

Ada kijkt Roald streng aan en zegt: ‘Roald! Meekomen, nu!’

Roald schrikt van haar ogen en haar woorden en geeft toe. Gedwee volgt hij haar. Ada vraagt aan een verpleegster, of ze even met Roald afzonderlijk kan praten in een kamertje. Er blijkt een spreekkamer vrij te zijn, omdat er nu geen spreekuur is. Daar gaan Ada en Roald naar binnen.

Zodra Roald de deur achter zich sluit, roept Ada tegen Roald: ‘Wat was dat net met die verpleegster, Roald? Dat goede mens doet alleen maar haar best en omdat ze per ongeluk wat water morste, moet jij tegen haar uitvliegen? Dat heeft ze niet verdiend! Iedereen kan wel eens een foutje maken, en dat waren maar een paar druppels water!’

Roald zucht een keer, hij weet dat ze gelijk heeft. Maar hij kan de spanning haast niet meer aan.

‘Ik weet het, dat had ik niet moeten doen. Maar het wordt me allemaal even wat veel.’

‘Juist, en daarom is het maar goed, dat ik je nu even ter verantwoording roep, Roald. Je hebt te veel spanning, en je weet best dat je dan onuitstaanbaar kunt worden.’

Roald slaat zijn ogen neer. Ze heeft absoluut gelijk, maar wat kan hij er aan doen?

Ada ziet aan zijn houding, dat hij het allemaal zo niet bedoeld, en ze loopt naar hem toe. Ze geeft hem een zoen en zegt: ‘Het is ook allemaal veel, wat je de laatste tijd voor je kiezen krijgt, Roald. Je hebt nog amper tijd gehad om je spanning kwijt te raken. Voor sommige mannen is een keer vader worden al te veel, en jij zal straks zelfs drie keer vader zijn.’

Roald begint te huilen in haar armen en zegt: ‘Maar wat kan ik er aan doen, om mijn spanning kwijt te raken?’

‘Wat je anders ook doet, als je heel erg gespannen bent, Roald. Waarom zou dat nu niet werken?’

Roald trekt zich los van Ada en zegt: ‘Dat kun je niet menen, Ada! Ingrid ligt hier en staat op het punt te bevallen, en jij zegt me nu, dat ik seks moet gaan hebben?’

‘Het is misschien niet de beste tijd en plaats om het te doen, Roald. Maar heb je een beter idee dat voor je werkt?’

Roald denkt even na, maar hoe zeer hij ook nadenkt, Ada heeft gelijk. Hij moet zijn spanning kwijt, en liefst snel. Dat is beter voor hem, maar ook voor Ingrid. En natuurlijk ook voor de verpleging.

‘Je hebt gelijk. Maar we kunnen het toch slecht hier gaan doen?’

Ada grijnst. ‘Waarom niet? Het heeft wel iets om te neuken hier op de behandeltafel…’

Roald kijkt haar geschokt aan en begint dan te lachen.

‘Jij bent ook net zo onverbeterlijk, Ada! Maar dan moeten we wel even de deuren afsluiten. Ik heb geen zin om gestoord te worden, als wij bezig zijn!’

Ada lacht. ‘Tja, ik heb enkele maanden geen seks meer kunnen hebben, Roald. En misschien ben ik er wel net zo hard aan toe, als jij!’

Roald schudt zijn hoofd, en sluit dan snel de deuren van de spreekkamer af. Als hij weer bij Ada komt, trekt ze hem stevig tegen zich vast, en begint hem hartstochtelijk te zoenen. Al snel vinden hun handen hun weg over hun beider lichamen. Hun kleren vliegen al snel door de lucht, en niet veel later hebben ze beiden niet veel meer aan als hun sokken. Om die nog uit te trekken, hebben ze geen tijd.

Roald glijdt met zijn vaardige vingers over het lichaam van Ada. Die kreunt van genoegen en genot, wat dit heeft ze al weer veel te lang moeten missen. Roald en Ada hebben afgelopen week al een keer seks gehad, maar het was maar kort, omdat de baby’s wakker werden en daarna is het er niet meer van gekomen.

En nu verlangt Ada nog maar naar een ding, en dat is ruwe harde seks met Roald. Ze wil hem in zich voelen, en weer helemaal zijn vrouw voelen.

Roald streelt haar zorgvuldig over haar gevoelige plekjes, en Ada kronkelt al snel van genot. Hier kan ze echt nooit genoeg van krijgen. Als Roald ook nog haar met melk gevulde borsten streelt, komt ze spontaan klaar. Het is meer dan ze kan hebben en ze komt kermend klaar, waarbij ze probeert haar kreunen zo gedempt mogelijk te laten klinken, wat haar niet echt goed lukt.

Roald’s pik is al helemaal stijf en hij kan echt niet langer wachten, zoals hij normaal wel doet. Hij begint Ada te neuken, terwijl ze nog moet bekomen van haar orgasme. Daardoor komt ze vrijwel meteen nog een keer klaar.

Roald is zo geil, dat hij even niet meer aan de geneugtes van Ada denkt. Wild en ongecontroleerd beukt hij zijn pik in haar kutje. Maar dat is precies was Ada nu wil. Het duurt dan ook niet lang, voordat Roald met een flinke grom en kreun in haar kutje klaar komt. Dikke, grote stralen zaad spuit hij in haar vrouwelijkheid, terwijl Ada nog een keer klaar komt.

Al met al heeft het minder dan een kwartier geduurd, maar het geeft beiden een zeer voldaan gevoel. Ze moeten lachen, als ze weer wat op adem zijn gekomen van hun wilde seks. Ada pakt wat papier, dat in een dispenser aan de muur hangt, en veegt de resten sperma en geil weg. Dan kleden ze zich weer aan, want ze kunnen natuurlijk Ingrid ook niet eindeloos alleen laten. Ze zorgen ervoor, dat ze er weer keurig eruit zien, en halen dan de sloten van de deuren, en gaan terug naar de kamer van Ingrid.

Als ze binnenkomen, lacht Ingrid. ‘Zijn jullie nu al klaar? Ik had al gezegd, dat het misschien nog wel even kon duren, voordat jullie terug zouden komen!’

Roald en Ada kleuren flink rood. Ze blozen echt flink en Roald zegt: ‘Heb je dat echt gezegd, Ingrid?’

‘Ja, natuurlijk! Olaf kwam hier om naar jou te vragen. Wat moest ik dan zeggen, waar jullie allebei waren?

Alsof ze er anders niet achter waren gekomen? Bovendien hangt er in die spreekkamer ook een camera.’

Nu worden Roald en Ada nog roder als ze al waren. En daar moet Ingrid best om lachen.

Er komt een verpleger binnen en die schiet ook in de lach, als hij de vuurrode gezichten ziet van Roald en Ada.

‘U hoeft zich niet te schamen, mevrouw en mijnheer! Het zal echt niet de eerste keer zijn, dat dit hier gebeurt. Maar ik kan u zeggen, mijnheer, dat sommige verpleegsters het behoorlijk warm kregen, toen ze u op de beveiligingscamera zagen.’

Ada doet haar handen voor haar gezicht en zegt: ‘Mijn God! Heeft iedereen dit gezien? Ik durf me straks echt niet meer hier te vertonen!’

‘Niet iedereen, maar wel een heel aantal. Maar maakt u zich geen zorgen, we kunnen best een geheim bewaren. En trouwens, die kamer wordt voor datzelfde doeleinde wel eens vaker gebruikt. Dus zo heel vreemd kijken we daar niet van op.’

‘Maar toch! Als ik geweten had, dat daar een camera hing, dan had ik het natuurlijk nooit daar gedaan!’

‘We hebben de beelden al gewist, mevrouw. Er is niemand, buiten degenen die dit gezien hebben, die het nog ooit zal zien. En ik moet zelf zeggen, dat het zelfs heel erg leerzaam was. Wat mijnheer met zijn vingers deed, dat had ik nog nooit eerder zo gezien. Het was voor het eerst, dat ik een vrouw zag klaarkomen, doordat een man haar alleen maar streelde!’

Roald is al een beetje over de eerste schaamte heen en zegt: ‘Dat is een speciale techniek, die ik ooit geleerd heb. Het prikkelt de zenuwen zo sterk, dat een vrouw ervan klaar kan komen.’

‘Lijkt me heel speciaal! Ik zou willen, dat ik dat ook zou kunnen! De vrouwen zouden aan mijn lippen hangen!’

‘En dat is juist, waarom ik het ook niet aan iedereen wil leren. Seks moet je om de juiste redenen met elkaar hebben. Seks is niet alleen maar lust, er komt ook liefde en bereidwilligheid bij kijken.’

‘Daar heeft u gelijk in. Maar het lijkt me geweldig om een vrouw zo te kunnen laten genieten van de seks. Zelfs al krijg ik daar niets voor terug.’

‘Dus je zou niet teleurgesteld zijn, als je zelf niet aan je trekken zou komen?’

‘Nee. Weet u, ik heb een heel lieve vriendin, maar ze heeft echt veel moeite om een orgasme te krijgen. We hebben echt al alles geprobeerd, maar het lukt haar gewoon haast niet. Soms een enkele keer, dan lukt het haar wel, maar het is echt maar zelden. Als dit bij haar zou werken, dan zou ik haar daar echt een groot plezier mee doen.’

‘En waarom zei je net, dat je zou willen, dat de vrouwen aan je lippen hingen?’

‘Dat was spreekwoordelijk bedoeld. Wat ik eigenlijk bedoelde, is dat ze jaloers zouden zijn op mijn vriendin, omdat ze mijn vriendin is.’

‘Dat klinkt al beter. Als ik je daarmee en je vriendin kan helpen, dan wil ik je dat misschien wel eens leren.’

‘Zou u dat willen doen? Dat zou fantastisch zijn! Wat zal Petra daarmee blij zijn! Ze was al jaloers op uw vrouw, maar ik denk dat ze het echt heel graag zou willen.’

Ada is nu ook voorbij haar schaamte. Ze zegt: ‘Roald, waarom nodig je ze niet een keer uit bij ons thuis. Dan kunnen ze in een rustige omgeving het eens leren.’

Dan zegt ze tegen de verpleger: ‘Ik ben er van overtuigd, dat het je vriendin zal kunnen helpen. Het lijkt me verschrikkelijk om als vrouw tijdens de seks geen orgasme te kunnen krijgen.’

‘Ik hoop het. Ik zou het Petra zo graag gunnen, dat ze meer plezier in de seks krijgt, want voor haar gaat zo de lol er een beetje af. En ik hou zo ontzettend veel van haar.’

‘Is ze hier?’

‘Ja, we hebben samen dienst hier op de afdeling. Dat is eigenlijk niet gebruikelijk, maar voor ons werkt het prima.’

‘Waarom haal je haar dan niet even, en stel het haar dan voor.’

‘Als dat niet te veel moeite voor jullie is, graag! Ik zal me trouwens even voorstellen, ik ben Erik Estloften en mijn vriendin heet Petra Dalsalen.’

Ze schudden elkaar de handen en de verpleger gaat dan weg om zijn vriendin te halen.

Als hij weg is, moeten Ingrid, Ada en Roald flink hard lachen. Ada zegt tussen het lachen door: ‘Ik ging echt door de grond! Stel je voor, dit hebben een heel aantal verplegers en verpleegsters gezien!’

Ingrid lacht. ‘Ik kan het me wel voorstellen, maar het lijkt erop, dat het niet alleen voor jullie twee wat goeds heeft gebracht, want ik heb jullie allebei al een tijdje niet meer zo ontspannen gezien.’

Roald glimlacht. ‘Ik voel me inderdaad nu een stuk meer ontspannen. En als ik die twee daarmee kan helpen, dan doe ik dat graag.’

Ada zegt: ‘Maar ik dacht, dat je die technieken niet aan iedereen zou leren?’

‘Ik leer ze ook alleen maar de basistechnieken, maar hij voldoet wel aan de eisen om mijn kennis te verbreiden. Je kunt dit ook alleen maar leren, als je onbaatzuchtig bent. En ik heb wel snel in de gaten, of hij het ook serieus meent.’

Even later klinkt er een klopje op de deur van de kamer. De verpleger komt binnen, samen met een verpleegster.

‘Mijnheer de Vries? Dit is mijn vriendin Petra.’

Roald staat op en geeft haar een hand. ‘Aangenaam, Roald de Vries.’

Het is duidelijk, dat de verpleegster niet helemaal blij is, dat haar vriend zo loslippig is geweest over haar seksueel probleem. Maar ze vindt het ook niet kunnen om Roald niet passend te begroeten.

‘Aangenaam, Petra Dalsalen. Ik begrijp, dat mijn vriend u verteld had over een probleem dat ik heb?’

‘Ja, en schaamt u zich daar maar niet voor. Wij hebben immers ook een reden om ons hier te schamen, en ik weet zeker, dat u dat ook in vertrouwen voor u houdt.’

De verpleegster moet een beetje lachen en zegt: ‘Oké, daar heeft u een goed punt. Maar als ik het goed begrepen heb, zou u me daarmee kunnen helpen?’

‘Ik denk het wel. Als u het me toestaat, ik zou u aan een kleine test kunnen onderwerpen. Als dat slaagt, weet ik zeker dat ik u kan helpen.’

De verpleegster kijkt Roald onzeker aan. Roald zegt: ‘U hoeft daarvoor geen kleren uit te trekken en ik doe echt niets vreemds. Ik hoef alleen maar uw hand vast te houden.’

De verpleegster kijkt haar vriend aan en zegt: ‘Denk jij, dat ik het moet doen?’

‘Waarom niet? Het frustreert je toch enorm, dat je niet echt een orgasme kunt krijgen bij de seks. En niet alleen jou, mij ook. Je kunt het altijd proberen, wat hebben we te verliezen?’

De verpleegster zucht eens diep. ‘Nou goed dan. Wat moet ik doen?’

Roald zegt: ‘Misschien kunt u beter gaan zitten, dan bent u al wat meer ontspannen. Dat scheelt altijd. En verder moet ik uw hand vasthouden, en die masseer ik op een heel bepaalde manier. En dan komen we er snel genoeg achter, of ik u kan helpen.’

Ze gaat zitten op de stoel, die Roald haar aanwijst en geeft haar dan wat onzeker haar hand. Roald knikt vriendelijk naar haar, en pakt dan stevig haar hand vast, zodat ze niet terug kan trekken. Hij wacht echter, tot ze zich wat meer gerust voelt, dat er niets geks gaat gebeuren, en begint dan haar hand te masseren. Roald komt er al snel achter, dat ze wel degelijk goed reageert op zijn massage. Even twijfelt hij, of hij haar nu al moet laten klaarkomen, maar hij wil haar ook niets onthouden. Dus masseert hij de plaatsen, waar haar zenuwbanen zitten en als hij haar op de laatste plaats drukt, komt de verpleegster met een licht gilletje klaar.

Haar ademhaling stokt even en dan kijkt ze geschokt naar Roald.

‘Wow! Hoe deed u dat? Dat was fantastisch!’

Roald glimlacht. ‘Ik twijfelde of ik het wel zou moeten doen, ik wist al, dat u zou reageren, maar omdat uw vriend zich zo’n zorgen om u maakte, wilde ik het u ook niet onthouden.’

Haar vriend vraagt aan de verpleegster: ‘Wat is er gebeurd dan?’

‘Ik geloof, dat ik zojuist een orgasme kreeg, Erik! Niet boos op hem worden, ik ben hem juist heel erg dankbaar! Ik denk nu echt, dat hij me misschien kan helpen!’

De man omhelst zijn vriendin en kust haar op haar mond. En op dat moment komt dokter Randalson binnen.

Verbaasd kijkt hij naar het tafereel en roept: ‘Wat heeft dit hier te betekenen!’

Geschrokken kijkt iedereen naar hem om, maar zowel de verpleegster als de man staan even met hun mond vol tanden.

‘Olaf, ze doen geen vreemde dingen, die je nog nooit eerder hebt gezien, of wel?’, zegt Roald tegen de dokter.

De dokter kijkt verbaasd naar Roald en zegt: ‘Nee, maar dat hoort hier niet! Ik weet wel, dat ze een relatie hebben, maar we hadden wel afgesproken, dat werk en privé gescheiden zou blijven.’

‘Dat kan wel zo zijn, maar dat kun je nooit altijd voorkomen. Soms zijn er situaties, waarbij het gewoon even nodig is.’

De dokter zegt tegen de verpleger: ‘Nou, als er een verklaring voor is, dan wil ik het voor deze keer door de vingers zien.’

De verpleger zegt: ‘Dokter, u weet van het probleem van Petra en mijnheer de Vries denkt haar daarbij te kunnen helpen. Zojuist heeft hij een kleine test bij haar gedaan, en dat schijnt goed gegaan te hebben.’

De dokter kijkt Roald verbaasd aan en zegt: ‘Wat heb je dan gedaan, Roald?’

‘Herinner je je vanmiddag nog met je vrouw?’

De mond van Olaf valt open. ‘Heb je dat net bij haar gedaan? Wow, dat verklaart inderdaad wel iets. Als ik niet had geweten, wat het inhield, dus ik kan hiervoor begrip opbrengen. Maar wat brengt voor Petra’s probleem, dan zou haar dat misschien wel heel erg kunnen helpen. Ik heb gezien, wat het bij Anika deed en wat ze me later vertelde, is dat het best intens en sterk kan zijn.’

‘Hmm hmm, dat idee had ik nu namelijk ook. Ik ben bereid om aan Erik te leren, en ik weet ook nog wel enkele dingen, die Petra zou kunnen leren om zelf gemakkelijker een orgasme te krijgen.’

‘Nou, in dat geval zie ik dit hier door de vingers. Maar laat ik het niet weer zien, Erik en Petra! Jullie weten de regels!’

Petra en Erik kijken hem dankbaar aan en Petra zegt: ‘Dank u, dokter. Ik ben blij, dat u het begrijpt. Ik hoop echt, dat het me zal helpen.’

De dokter lacht. ‘Als ik zo de verhalen over Roald hoor, dan maak ik me daar geen zorgen over, Petra. Als er iemand is, die je kan helpen, dan is hij het wel. Hij heeft immers ook drie vrouwen, die hij tevreden moet houden. Deze vrouwen, zijn tevens zijn echtgenoten. Misschien heb je er wel over gelezen in de krant, enkele weken geleden.’

Petra en Erik kijken verrast en verbaasd naar Roald, Ada en Ingrid. ‘Zijn jullie die door de koning en koningin zijn getrouwd?’

Roald glimlacht. ‘Ja, dat zijn we. Mijn vrouw Ester is er nu niet bij, er moet immers iemand op onze andere twee kinderen passen. Die zijn nog veel te jong om alleen gelaten te worden.’

‘O ja, uw vrouwen waren hoogzwanger! Dat had ik gelezen! Dus ze zijn nu ook al bevallen?’

‘Ja, Ester en Ada zijn al bevallen, Ingrid ligt hier nu, omdat ze weeën kreeg.’

‘Aha! Dan zullen we voor u duimen, dat alles goed gaat! En u kunt er op vertrouwen, dat het aan uw vrouw aan niets zal ontbreken!’

De dokter lacht en zegt: ‘Nou, dan zorgen jullie er maar eens snel voor, dat mevrouw de Vries een paar extra kussens krijgt, zodat ze vannacht beter kan slapen. En voor mijnheer halen jullie maar mijn bureaustoel, want hij zal hier nog wel even verblijven. En ik heb toch vakantie, dus ik ben er niet! Dus hup, aan het werk!’

Het tweetal bedankt zich bij Roald, Ingrid en Ada en ook bij de dokter en maken dan dat ze weg komen.

Olaf glimlacht als de beiden weg zijn. ‘Ze zijn een leuk koppel, of niet? Ik hoop echt, dat je wat voor haar kunt doen, Roald, want ze zitten er allebei heel erg mee. Maar hun relatie is best sterk, want het is voor Erik echt niet gemakkelijk. Als man hoop je toch echt, dat je je vriendin een orgasme kunt geven bij de seks. En als het dan niet lukt, is dat niet fijn voor je zelfvertrouwen. En voor Petra is het al helemaal niet gemakkelijk. Maar ja, hun probleem is wel de reden, dat we hun gezamenlijke diensten toestaan. Als Petra van haar probleem afkomt, kan dat wel betekenen, dat ze andere diensten moeten gaan draaien. Zo zijn nu eenmaal de regels.’

‘Ik denk wel, dat ze er dat voor over hebben.’

‘Dat denk ik ook wel. Maar hoe kwamen ze daarmee bij jou terecht?’

‘Nou ja, ik denk dat je wel gehoord hebt over mij en Ada?’

Olaf lacht. ‘Ja, dat heb ik gehoord en gezien. Op mijn last hebben ze die beelden ook gewist en ze hebben ook echt niet alles gezien, ik heb die camera meteen uitgeschakeld. Maar ik begrijp nu wel, waarom ze bij jou terecht zijn gekomen. Maar dat ze dat meteen aan jou verteld hebben, daar sta ik van te kijken. Ze zijn daar normaal echt heel erg terughoudend in.’

‘Ik denk dat het ook kwam, omdat we er toen achter kwamen, dat het op camera was gezien. We schaamden ons erg, en daarmee was misschien ook het ijs gebroken en dat schept een vertrouwensband.’

‘Oké, misschien moet ik je voortaan dokter Love noemen?’

Roald lacht. ‘Alsjeblieft zeg! Doe me een lol en doe dat nooit!’

De beide mannen lachen en Ada en Ingrid moeten ook gniffelen.

Olaf zegt: ‘Maar daarvoor ben ik niet hier gekomen. Ik kwam eigenlijk even naar Ingrid kijken, voordat ik weer naar huis ga. Heb je nog last van weeën gehad?’

‘Nee, helemaal niet! Het is net, alsof mijn onderlichaam nu wat meer ontspannen is.’

‘Ah, dat zijn de berichten, waarop ik hoopte! Dat is goed nieuws. Dat wil zeggen, dat voorlopig je weeën gestopt zijn. Je moet nog wel hier blijven, gewoon uit zekerheid. Morgen komt er een fysiotherapeut om je wat oefeningen te leren, zodat je heupen wat losser worden. Het is niet heel veel, wat je losser moet worden, maar het is genoeg om je nu nog pijn te laten lijden, als je weer weeën krijgt. Dus laten we maar hopen, dat we nog genoeg tijd krijgen, van die kleine rakker daar in je buik, om je heupen in orde te krijgen, zodat je bevalling goed zal verlopen.’

Ingrid glimlacht. ‘Dat hoop ik ook, dokter. Dit voelt in ieder geval al een heel stuk beter.’

Olaf neemt afscheid en gaat weg. Ada neemt ook afscheid en zegt: ‘Morgenvroeg pas ik op de kleintjes, dan komt Ester. We hebben afgesproken, dat Ester ’s morgens komt, en ik ’s middags kom. Zo komen onze kleintjes niets te kort en is er altijd iemand om voor ze te zorgen. En voordat ik het vergeet, pap en mam komen morgen ook. Pap is nog steeds ziek, dus ze kunnen komen, wanneer ze willen.’

Dan geeft ze Ingrid een zoen op haar mond en daarna Roald. Roald zegt: ‘Geef Ester een kus van ons allebei en zeg maar, dat ik hoop dat alles goed gaat en van haar houd.’

Ada glimlacht en zegt: ‘En van mij en Ingrid hou je dan niet meer?’

Roald lacht. ‘Natuurlijk hou ik ook veel van jou en Ingrid! Of ben je straks al weer vergeten?’

Ada lacht. ‘Ik denk niet, dat ik dat ooit nog kan vergeten! Wat een grap! En wat zal Ester lachen, als ze dit hoort!’

Dan neemt ze nogmaals afscheid en vertrekt en laat Ingrid en Roald alleen.

Maar echt lang rust krijgt het tweetal niet. Erik en Petra komen met een extra bed aangereden, waarop Roald kan slapen, en ook de bureaustoel komt al meteen mee, evenals een hele stapel kussens voor Ingrid. Het ontbreekt Roald en Ingrid dan ook aan niets, en Petra komt extra nog een keer voorbij om Roald te bedanken, dat hij haar wil helpen met haar probleem.