Haywood, Meisjeskostschool - 6

Wanneer ik wakker werd op vreemde grond voelde ik me altijd bevrijd, al was het maar voor luttele seconden. Dat korte gelukzalig gedesoriënteerde moment: waar, hoe hier, wat ook weer.. Een bladeren in de registers. In de oorlog had ik deze momenten bijna verloren, maar vanmorgen waren de registers weer enkel blij: geen kanonschoten, geen dreiging en geen waakzaamheid, enkel prikkelende, seksueel beladen flitsen van een warme, lieflijke blondine die zich nog altijd met haar knappe meisjesgezicht op geen twee meter van het mijne bevond. Mijn lijf was wat beurs, de grond kil, maar de zon was al op en de kou zou gauw wegtrekken. Ik holde mijn rug, duwde mij overeind en nam brood uit mijn tas – was blij dat ik daar ruimte voor had gehad en dat we geen ontbijt hoefden te verzamelen . Ik besloot Diane te wekken met een bijna gefluisterd ‘goedemorgen, schoonheid’ en een hand op haar schouder. Ze bleek een trage ontwaker, wat haar leuk stond. Ze lachte, rekte zich uit, mompelde binnensmonds een ‘goedmorgen’ terug en functioneerde nog zeker drie kwartier op halve snelheid. Haar haar piekte, haar kleren waren gekreukt en ze nam voor de tent trage, kleine happen van het brood. Een gelukzalige blik hing over haar gezicht.

Haar slaperigheid beantwoordde ik door te kakelen over het mooie weer en de vele plannen voor de dag en ‘hoe ontzettend veel zin ik had om een marsje te lopen’. Grappig genoeg was ze opeens weerbaar genoeg voor een plagerige stomp tussen mijn ribben, ten teken dat ik mijn mond houden moest. Op eenzelfde wijze was ze die gehele tweede dag assertiever en actiever dan ze op de eerste was geweest. Niet langer volgde ze mijn voetstappen en vroeg ze naar de weg, of naar het ‘wildspoor’, dat er in eerste instantie nooit echt was geweest. Ze vertelde nu uit zichzelf over de omgeving en de ritten die zij er in het verleden, toen er nog paarden op Haywood waren geweest, doorheen had gemaakt. Zijzelf besloot dat we, in plaats van in een rechte lijn naar huis, westelijk langs Hidgon lake terug zouden lopen, omdat daar stokoude rode esdoorns stonden ‘zoals ik die nergens anders vinden zou’. In het voorbijgaan raakte ze me soms even aan, als om even haar nabijheid voelbaar te maken of om mij duidelijk te maken dat ze haar verliefdheid weigerde nog geheim te houden.

Misschien schreef ze ook mij zulke verliefdheid toe. En ik moest bekennen dat, hoewel ik geen liefde voelde in de strikte zin van het woord, ik de expeditie die ik eerst min of meer toevallig met haar maakte, langzaam steeds meer als ‘onze expeditie’ begon te beschouwen en dat de intimiteit die we voorgaande avond hadden gedeeld me niet ongemoeid had gelaten. Van een vrouw met wie je gevreeën hebt, ken je een geheim, net zozeer als zij de jouwe kent: Dianes geheimen, nu weer kuis verborgen onder de dunne stof van haar blouse en broek, waren van een dusdanig ruw vrouwelijke ongereptheid dat ik nu onophoudelijk door haar in de verleiding werd gebracht om haar bij de haren te pakken, tegen een boom te zetten, weer aan het vloeken te maken zoals ze gisteren had gedaan. Misschien deelde zij trouwens die lust; misschien waren haar blikken en handtastelijkheden niet minder dan een verzoeking… Maar het was niet alleen seksuele aantrekkingskracht die ik tot haar voelde, moest ik mijzelf bekennen. Ook ervoer ik gewoon een lieflijker vorm van genegenheid: de wil om stil te blijven staan en naar haar te kijken, de onbezonnen bewegingen van haar gestalte te volgen. Sierlijke bewegingen, die ze speciaal voor mij leek op te voeren.

Diane begon zich, toen de dag vorderde, af te vragen waarom ik mij geen zorgen maakte over het volstrekte gebrek aan jachtsucces. Ik zei natuurlijk dat we wel succes hadden gehad en dat we het alleen nagelaten hadden om de trekker over te halen. ‘Dat neemt niet weg,’ drong ze aan, ‘dat we niet naar huis kunnen zonder iets en dat we geen eten hebben voor nog een dag. Of wel?’ Ik besloot haar de hele farce te bekennen. Met enig voorbehoud dan wel: ‘Die ingedroogde oude beek, die aan de noordkant van het gebouw loopt. Weet je welke ik bedoel?’ Ze kende hem. ‘Nou, dat is dus een wildpad. Ik kan ze daar ’s middags vanuit mijn raam zien lopen.’

‘Wat... Hérten bedoel je?’

‘Ja, en één keer een zwijn. Een behoorlijke.’

Diane leek even na te denken, krulde haar neus. Lachte toen hardop. ‘Vanuit je raam... Dus deze hele reis..?’

‘Louter omwille van de reis. Inderdaad.’ Ik haalde kort mijn schouders op. ‘Wel, ik stel voor dat we nog een halve mijl lopen en dan wachten tot iets onze kant op komt. Ze hoeven de schoten ook niet vanaf thuis te kunnen horen. Vallen we ook zo door de mand…’

Ze stemde in. We hielden ons ten slotte een klein half uur op in een natuurlijk ontstaan hol van omgevallen boomwortels. Een middelgroot vrouwtje, een witstaart, liet haar kop zien op een meter of vijftig en ik schoot het dier zonder aarzelen, staand, vanaf de schouder. Het was op slag dood, zag ik toen ik het met Diane nog aan mijn zijde inspecteerde. Bij de aanblik van het gevallen dier voelde ik iets van spijt: niet zozeer om het hert zelf, maar omdat de oogst betekende dat onze tocht zo goed als voorbij was.

De betovering van ons reisgezelschap was echt verbroken zodra Haywood door de berken heen in ons blikveld verscheen. Ik had het hert over de schouders, Diane was stil geworden en volgde weer mijn passen. Bij de afscheiding van het terrein echter, waar wij met de zware bepakking niet overheen waren geklommen, maar die wij volgden tot het hek, hoorde ik tot mijn verrassing het geluid van proestende paarden. Ik vroeg Diane of zij wist van bezoek. Zij schudde het hoofd, waarop ik gebaarde haar mij het geweer te geven en schuin achter me te blijven. Op de oprijlaan zagen wij een koets staan, onbemand, van een civiel, niet al te goedkoop segment. Aan de vlag van Mississippi achter een raam kon ik zien dat het uit de streek kwam, maar de paarden, een tweetal bruine merries, oogden vermoeid en waren losgespannen. De voordeur van het schoolgebouw stond op een kier, wat hi normaal nooit stond.

Ik klom de veranda op en duwde verkennend de deur open met de loop van het geweer, keek naar binnen en gebaarde Diane dat ze me moest volgen, toen ik de stem van Van Patten hoorde op de parterre: ze klonk statig als altijd, maar op haar gemak.

‘Ah,’ riep ze, zodra ze ons zag, ‘Julie zijn terug. De gasten vroegen al naar jullie.’ En toen ze mijn alerte, gewapende houding zag: ‘Och hemel, laat zakken die loop. Ze zijn hier niet om ons kwaad te doen. Hier, jullie kennen elkaar, als ik me niet vergis.’

Ik zette nog twee kleine stappen naar binnen en herkende toen inderdaad de dame aan haar zijde.

‘Agatha.’ Zei ik. ‘Wat een aangename verrassing.’ Het klonk spottend. ‘Ik ehm.’ En ik gebaarde met het geweer en de hoeven van het hert die ik in mijn handen hield. ‘Ik kan even geen handen schudden.’

‘Nee, dat zie ik. Je ziet er verwaaid uit… Ah. je hebt een jongedame meegebracht?’ Haar stem klonk serieus, hees en rokerig als vanouds.

‘jazeker. Uiteraard.’ Ik wiebelde met mijn schouders het hert op en neer. ‘Ik heb haar alleen nog geen naam gegeven.’

Ze kon er niet om lachen. Goed zo,dacht ik.

‘Oh wacht, je bedoelt háár,’ ging ik verder. ‘Moment. Agatha, dit hier is Diane Tomsen. Een van de studentes. Diane: Agatha Kimmel. Zij is het officiële hoofd van Haywood en nog een tiental scholen en huizen in het Zuiden.

De twee monsterden elkaar, onder het uitwisselen van beleefdheden. Jaloezie was misschien geen aantrekkelijke eigenschap, onder de juiste omstandigheden kon het iets heel opwindends hebben. Diane voelde naadloos aan dat tussen Kimmel en mij een niet al te professionele afstand stond; Kimmel op haar beurt peilde een verwaaid, gekreukt meisje dat een nieuwe, jongere vlam van haar vroegere vrijer kon zijn.

‘Maar Agatha, waaraan hebben we het genot van jouw bezoek te danken?’ vroeg ik toen maar, op dezelfde spottende toon en nog steeds met een doorgeladen geweer in de hand.

‘Het genot van mijn bezoek. Wel, ik stuurde drie weken terug mijn bouwkundige naar Haywood, en sindsdien ontving ik nog niet een korte brief van zijn aankomst of bevindingen. Dus ik dacht: ik moet toch naar New Orleans deze maand: laat ik op de weg daar naartoe eens een omweg nemen en zelf een blik werpen op zijn vorderingen.’

Haar bouwkundige. Dat was ook zo. Ik genoot van haar eufemisme. ‘Ik heb drie dagen terug mijn eerste rapport jouw kant op gestuurd.’zei ik. ‘Zonde, je zal het gekruist hebben. Nu ja, ik hoop dat je hert lust.’

Ze had me altijd een te flegmatieke en ironische houding verweten, één waaraan ze zich mateloos ergeren kon – en dat nu ook deed. Eigenlijk konden zij en ik alleen in bed goed met elkaar uit de voeten: daarbuiten gingen we eigenlijk niet door één deur. Ik zag hoe ze steun zocht bij Van Patten en hoe Diane zich opzichtig op de achtergrond hield.

‘Je bent toch niet alleen gekomen?’ vroeg ik Kimmel, om de lucht een beetje te klaren.

‘Nee, Brard is mee,’ – hij was de secretaris, een man op leeftijd, ik kende hem – ‘en onze grondbezitter, aan wie ik je nog voor moet stellen. Wacht. Leo!’ Ze riep de eerste voorkamer in. ‘Dit is Leonard Stutton. Aandeelhouder en investeerder.’

Stutton was lange, potige man, een jaar of tien ouder dan ik en glad kaal. Hij droeg een onsmakelijk duur kostuum met een bordeauxrode strik. ‘Ah,’zei hij, quasiamicaal. ‘Jij moet de sergeant zijn waar Agatha zoveel over vertelde. De ingenieur.’ Hij stak zijn hand uit.

‘kapitein,’ verbeterde ik hem. Ik klemde het geweer onder mijn oksel en gaf nam de hand aan, iets steviger dan nodig.

‘Kapitein? Mijn nederige excuses, ik wist zeker dat Agatha sergeant had gezegd.’

Natuurlijk wist hij dat zeker. De zak. ‘Kapitein, sergeant. Lang verhaal.’ Bromde ik. ‘En jij? waar was jij gelegerd?’

‘Ik stond aan de zijde van generaal Benning. Als eerste adviseur.’

Hij was er zichtbaar trots op. Dat zou ik niet geweest zijn: Benning was een oude politicus. Deze Stutton en ik gingen geen vrienden worden. ‘Logistiek dus.’ Ik knakte mijn nek. ‘In ieder geval stonden we op papier allebei aan de kant van het Zuiden, zoveel kunnen we zeggen. Nu, als jullie me willen excuseren: ik ga dit naar de keuken brengen en me opfrissen.’ Ik gaf Kimmel en Van Patten een beleefde hoofdknik, Stutton een zakelijke. Diane daarentegen gaf ik, om de spanning nog een beetje op de spits te drijven, een opzichtige kus, vlak naast haar mond. Ze bloosde. Mijn gefluisterde ‘dank je voor je gezelschap’ kwam ongepland. ‘Dames, heren,’ sloot ik af: ‘ik neem aan dat ik u vanavond in de gelagkamer zie?’

*

Enigszins melancholiek trok ik mij in mijn vertrekken terug. De laatste twee schilderachtige dagen waren nogal bruusk tot een einde gekomen, met Diane had ik de reis niet afgesloten als ik had willen doen: gestoord door onze onverwachte gast en haar aristocratische vriend had ik haar veel te makkelijk bij Van Patten achtergelaten. Voor mijn onhandige, lieve afscheidswoordjes die ik haar had toevertrouwd, was ik mezelf plots nog dankbaar. Kimmels aanwezigheid stond me in zijn geheel tegen. Voorheen had ze mij er om gewaardeerd dat ik altijd leverde. Dat gold toen ik haar neukte, maar ook toen ik het personeel van haar toen kwakkelende school in een periode van twee weken tijd had weten aan te vuren of te vervangen. Nu gaf ze plots blijk van een wantrouwende, eigenlijk grofweg badinerende houding. En daar kwam nog bij dat de vaart die ze mij zou dwingen te maken, misschien waar ze bij was al, mijn kleine paradijs zou gaan verstoren. Anna; Diane… Met Kimmel in de buurt zou ik de keuze misschien niet eens kúnnen maken.

Ik bekeek mijzelf in de spiegel: mijn kleding was vies en er stonden stoppels op mijn kin. Ik moest ruiken naar een mengsel van bosgrond, zweet , seks en dood hert en ik pakte mijn zeep, scheermes en een handdoek bij elkaar. Een verdieping boven de mijne was een badkamer voor de hogerejaars jongens gevestigd, die natuurlijk al lange tijd leegstond, maar waar wel onder het schuine dak nog een ouderwetse koperen badkuip te vinden was. De kachel met de waterpot had ik al eens eerder van hout voorzien, maar aan een heet bad was ik nog niet toegekomen. Ik besloot het nu op te stoken en mijn hoofd en lichaam daar wat van de noodzakelijk rust te gunnen. Vanavond zou er weer genoeg alertheid van me gevraagd worden in het bijzijn van Kimmel en haar heren.

Een lichaam kan, zoals een stuk kleding, de ene dag lekkerder zitten dan de andere. Vandaag zat het mijne goed, zat het pas. Zoals ik daar naakt naast het bad stond en wachtte op het opwarmen van het water, voelde ik me, hoewel vermoeid van de tocht, fit en sterk. Aantrekkelijk ook. IJdelheid was geen eigenschap waar ik graag voor stond en ik was op de emotie niet trots, maar begeerd te worden door een vrouw streelde me. Door twee of drie vrouwen misschien nog wel meer dan door één. Mijn penis hing stevig tussen mijn benen, voldaan en gevoeliger dan anders. Dat had natuurlijk met gisteren te maken: als ik even geest naar die avond liet dwalen, kon ik de strakke Diane nog steeds moeiteloos om mijn lid heen voelen. Het inbeelden van haar knappe gezicht was gek genoeg veel lastiger. Het plaatje dat ik achter mijn ogen wist te projecteren was steeds een klein stukje, een flits die niet helemaal klopte. Het was als geheel maar een slap aftreksel van de werkelijkheid en maakte niet het blije gevoel in me los dat haar echte aanblik kon doen. Ik had, kortom, weer zin of zelfs behoefte om haar te zien. Ik wreef mijn huid in met zeep en liet mij in het bad glijden. Mijn ellebogen liet ik rusten op de zijkant, de hoge koperen zijde paste precies in de holte van mijn nek. Ik liet mijn hoofd achterover zakken en ademde, de ogen dicht, een ellenlange tijd in volstrekte stilte in en uit.

Anna kon mij niet besluipen. Haar aanwezigheid straalde een energie uit die ik inmiddels tussen die van alle andere meisjes uitpikken kon. Toen ik het tikken van zolen de zaal in hoorde komen, wist ik dan ook direct van wie ze waren. Eerst rook ik haar zomerse geur, daarna voelde ik hoe ze op de rand van het bad ging zitten. Kalm hief ik mijn hoofd op en opende ik eerst één, daarna twee ogen.

‘Dag Anna,’ zei ik. Ze zat in amazonezit vlak naast mijn linkerhand. Aan haar voeten had ze haar hoge suède laarzen, volgens een meer westelijke, Texaanse mode, daarboven droeg ze een witte geplooide rok. Een even witte blouse met mouwen tot net over de elleboog en een weinig diepe v-hals had ze in de rok gestoken. Haar haar droeg ze weer over de schouder, in een vlecht.

‘Hoi!’ zei ze vrolijk. Ze stak haar vingers een stuk het water in, tot vlak bij mijn naakte penis en trok ze na enkele tellen weer terug, schudde ze droog. ‘Hé, je hebt het warm gestookt. Lekker.’ En toen, meteen met de deur in huis: ‘Hoe was de trip?’

‘De trip,’ zei ik, ‘was heerlijk. Lekker om weer even onder de sterren te slapen.’

‘En hoe was Diane?’

‘Diane...’ Ik overdacht kort mijn woorden. Ik wilde het meisje recht aan doen en niet ongeloofwaardig behoudend overkomen. Maar ik wilde ook Anna niet de indruk geven dat ik niet langer zonder aarzelen voor háár zou kiezen, wat ik nog altijd zou doen. Ik besloot tot een eerlijk antwoord: ‘Diane… is echt wonderbaarlijk mooi.’

‘Já hè?’ zei Anna verrukt, als een kind dat blij was eindelijk iemand gevonden te hebben die dingen hetzelfde wilde zien als zij.

‘Ik zou bijna durven zeggen,’ ging ik verder ‘dat ze me vergeven lijkt te hebben voor voorheen.’

Anna grinnikte. ‘Nou, je bent goed op weg, denk ik.. En je hebt de mazzel dat ze je leuk genoeg vindt.. Maar als je werkelijk gelooft dat een meisje zó makkelijk weer om is, dan heb je van vrouwen toch niet zoveel verstand als je lijkt te denken.’

‘Hé,’ reageerde ik, ‘Ik geloof niet dat ik ooit tegen je gezegd heb dat ik “zoveel verstand van vrouwen had”.. Maar als jij dan toch die wijsheid wel bezit: wat zou ik nog meer moeten doen om haar wel weer goedgezind te krijgen?’

‘pff. Nog méér!?’ Ze keek plagerig. ‘Hij neemt haar mee op kamp en vrijt haar bij het kampvuur. Een hele daad, hoor.’

‘Nou,dat is ook lang tussen ons gebleven…’ mopperde ik.

‘Als je haar écht wilt overtuigen,’ ging ze verder, en ze prikte erbij, vlak onder water, met een vinger op mijn borstbeen, ‘zul je, expliciet en onvoorwaardelijk, voor háár moeten kiezen.’

Ik kreunde. ‘Anna, wat kom je me allemaal voor zorgen aan het hoofd praten… Ik kwam hier voor een klein momentje rust.’ Een korte pauze. ‘Hoe heb je me hier trouwens gevonden? Er komt nooit iemand aan deze kant van het gebouw...’

Anna haalde alleen haar schouders op en keek een beetje mysterieus. Een blik die ik niet kon plaatsen. ‘En dan nog iets: die Kimmel, die vanmiddag binnen kwam zetten. Daar heb je ook iets mee gehad, of niet?’ Ze ging me nog eens krankzinnig maken, zoals ze door alles heen keek.

‘Ja,’bekende ik. ‘Kort, vroeg van de zomer. Hoe denk je dat ik aan deze klus kom?’

‘Vrouwen als zij zijn jaloers…’

‘Ja, dat dacht ik ook al even aan haar te zien vanmiddag. Op Diane nota bene... Maar ik beloof je dat je geen last van haar zult hebben.’

‘Dat weet ik anders zo net nog niet…’ Anna klonk vertwijfeld. ‘Je hebt, als we eerlijk zijn, een beetje lopen lummelen de drie weken dat je hier was.. Als zij jaloers is, word niet jij daar de dupe van, maar iemand waartegenover ze jaloers is.’

‘En hoe wilde ze dat doen?’

‘Door je te dwingen haast te maken natuurlijk. Je te laten vrijen met een van de meisjes die daar niet op zitten te wachten. En ten overstaan van degenen die daar pijn van heeft.’

‘Als dit is wat je me vraagt, Anna: ik leg mijn werk neer als dat moet.’

‘En dan...? Dan laat ze het door iemand anders afmaken. Misschien wel door die kale engerd. Wat schieten we daar nou weer mee op. Nee, wat ik alleen bedoel: vlei haar een beetje, stem haar positief. Diane zei dat je nogal raar ironisch tegen haar deed.’

Omdat het bad geen rust meer bood, kwam ik een stukje overeind. ‘Ik moet me nog even scheren.’

Anna wees alleen maar uitnodigend in de richting van het boudoir, alsof ze wilde zeggen: ‘laat je door mij niet tegen houden.’ En dus kwam ik helemaal overeind, met mijn naakte lijf net niet dicht genoeg tegen het hare aan om haar nat te maken. Ze leek zich er in de verste verte niet aan te storen, leek het eerder leuk te vinden. Ik droogde mij af, hing de doek over een stoel en draaide de spiegel goed.

‘Moet je niet even een handdoek omslaan?’ Vroeg Anna achteloos.

‘Oh nee hoor, ik ben in orde zo,’zei ik en ik pakte mijn scheerzeep en kwast. ‘Dit is trouwens een besloten herenafdeling.’ Ik moest mijn best doen om, naakt tegenover haar, mijn ontspannen houding vol te houden en geen erectie te krijgen. Iets wat ze merkte, want ze reageerde met een: ‘Oh wacht! Mag ik dat doen?’

‘Wat?.. Dit?’ Ik hield de zeep en de kwast omhoog.

‘Ja! Ik wil het wel eens proberen,’ en zonder mijn reactie af te wachten sprong ze op, kwam ze naar me toe, pakte het gerei uit mijn handen. ‘Heb je ook een mes?’

Ik wees naar de wastafel. ‘Weet je wel hoe het moet?’

Anna veegde enkele klodders scheerschuim op mijn wangen. Stapte naar achter, keek bedenkelijk, met een vermaakt glimlachje om haar mond. ‘Nee… Daarom wil het juist eens proberen.’ Ze kwam weer naar voren en schilderde de rest van mijn wangen en bovenlip wit.

‘Ik weet niet of dat nu wel zo’n handig idee is,’ probeerde ik nog.

‘Oh, niet zo zeúren,’ en ze knipte het scheermes open. ‘stil blijven staan hoor!’

Ze haalde met een voorzichtige veeg de stoppeltjes van mijn rechterwang, veegde keurig het mes schoon aan de handdoek van de stoel. Ze kwam weer heel dicht bij me staan, op haar tenen, en werkte geconcentreerd het moeilijkere stuk op mijn wang bij. ‘Eigenlijk best makkelijk, dit.’ Ze lachte zonder geluid. Bij de veeg over de linkerwang raakte ze heel subtiel, maar bewust plagerig, mijn penis aan en ik schokte even naar voren. ‘Hé!’, zei ze, met een bestraffend vingertje. ‘Wel stil blijven staan, anders snijd ik je per ongeluk nog. En ik doe het juist zo goed.’ Ze maakte tamelijk soepel de rest van mijn kin, wangen en bovenlip af, zonder nog onnodige risico’s te nemen. Dat nam niet weg dat haar aanrakingen, nota bene met een vlijmscherp mes, me weliswaar niet tot volledig hard, maar toch tot enigszins gezwollen naar haar toe opwonden en dat ik me daarvoor nog heel erg moest inhouden. Ten slotte maakte ze mijn kin droog met de handdoek en bekeek ze, een stapje naar achter, trots het resultaat. ‘Zo. Weer helemaal glad,’ zei ze. Het mes en de doek legde ze aan de kant en ze kwam zo dicht mogelijk tegen me aan staan, haar warme hand ineens om mijn penis. ‘Je ruikt lekker. Naar scheerzeep.’ En toen, met een gespeeld ‘wacht eens even!’, zakte ze op haar hurken, en stopte ze, zonder enige omweg, de top van mijn penis in haar mond.

‘Woow woow,’ kon ik alleen maar zeggen, en ik wankelde een beetje. Ik zwol razendsnel.

Anna hield alleen mijn eikel in haar mond en kietelde de lengte van mijn penis, zo zacht en pesterig mogelijk, in de lengterichting met haar nagels. Het bloed leek zo met haar vingertoppen mee naar boven te stuwen. Daarna legde ze één hand voorzichtig om de stam heen en bewoog ze haar warme mond – ze leek zich bewust extra nat te houden – wat verder over mij heen. Met haar tong duwde ze tegen het toompje van mijn penis aan. Ze keek naar boven.

Plots trok ze zich weer naar achteren, met een geluid van een vacuüm. Ze lachte naar me. ‘Deed ze het zo?’ En weer zette ze zich om me heen.

Ik moest diep graven wat ze bedoelde. ‘Ze?’ Zei ik? ‘deed wie het zo?’

Bijna onverstaanbaar zo met haar mond vol, zei ze: ‘Cateau!’ En weer twee lange halen over mij heen met jaar mond. Ze hoestte een beetje toen ik haar keel raakte in de diepte.

‘Cateau?’ vroeg ik.

‘Ja, Cateau, weet je wel, onder de eik, wat je vertelde, wat zo fijn was.’

‘Jezus,’ zei ik. Cateau, een ouderejaars, met donkerbruin haar en grote, diep diep donkerbruine ogen. Niet mollig, maar wel ronder, gevulder dan de meesten, met brede schouders voor haar lengte. Een knap meisje, dat zeker, maar niet een die al te veel aandacht voor me had getoond. Of ik voor haar trouwens. ‘Ik dacht echt dat jíj dat was, toen.’

'Nee, dat was Cateau, die zei dat ze dat durfde: middenin de nacht de slaapzaal uit. Maar je was zo enthousiast, dat ik haar maar even gevraagd heb wat ze deed. Wacht, let op!’

Anna likte mij eerst van halverwege de schacht tot aan het puntje van mijn eikel, duwde mij toen iets omhoog, en pakte mij top tussen haar bovenlip en tong. Met die tong draaide ze heel snel, maar behendig, kleine rondjes, Mijn bovenlichaam trok naar voren, en schokjes gingen door de spieren rond mijn penis heen, die trilde. Anna giechelde alleen. ‘Maar dit,’ zei ze weer half verstaanbaar, en ze duwde zich zo ver mogelijk over mij heen, kruipend met haar lippen, gevolgd door een proest, een harder duwen en weer een proest, er kwam een beetje speeksel mee, waarna ze zicht terugtrok en naar lucht hapte, ‘dit is best moeilijk. Zo diep dus…’

Ze vond het blijkbaar leuk om te doen, want ze liet het speeksel in haar mond liggen en bewoog al slurpend een paar keer vrij ver over me heen. Het water drupte over de onderkant van mijn penis heen, naar mijn balzak toe, wat ze merkte, want ze trok mij met haar hand naar boven en slurpte het speeksel van mijn ballen af, likte me daarna snel maar beheerst drie keer over de hele lengte. Ik hoorde mezelf kreunen en voelde dat mijn onderlichaam zich er heel langzaam op begon voor te bereiden om klaar te komen. Rekken wilde ik het, want haar mond voelde warm en bekwaam en de hele situatie: ik naakt in de badcel, Anna op de vloer voor me, uitproberend, vermaakt, was te lekker om snel met een golf zaad te verpesten.

Met één hand pakte ze nu mijn ballen vast, met de andere begon ze mij snel, over de lengte af te trekken. Ze slingerde met haar hoofd haar vlecht naar achter en keek mij aan. ‘Nóg iets wat ik je wilde zeggen: ik heb een verrassing voor je. Doe ik het goed zo, trouwens?’ Nog voordat ik antwoord kon geven, bewoog ze haar hand meer naar de aanhechting van mijn penis toe, waardoor het trekken intenser werd.

‘Ja.. zo ja.’ Zei ik, een beetje onhandig, kreunend. Ze wist heel goed dat ze het goed deed. ‘Een verrassing?’

‘Ja, een heel leuke.’ En ze versnelde iets, draaide haar hoofd, maakte de bewegingen krachtiger en langer. ‘Maar daarvoor…’ En heel kort nam ze mijn ballen in de warmte van haar mond, terwijl ze, van zich af, ver boven haar macht nu, door bleef aftrekken, ‘moet je dit hier nog even bewaren.’ En terwijl de eerste jeuk al in mijn bovenbenen op kwam zetten en de druk al begon op te bouwen naar het toompje van mijn penis toe, trok ze met een abrupte beweging haar twee handen van me af, en kwam ze overeind, gaf een kus op mijn borst.

‘Hé, wat doe je nu?’ vroeg ik haar, in de veronderstelling dat het maar een korte plagerij was.

Ze lachte pesterig, en keek me weer met dat geheven vingertje aan: ‘bewaren; niet zelf afmaken nu, hoor!’

‘Wat… ga je me hier zo laten staan, nu?’ vroeg ik. Ik klonk bijna bangig.

‘Ja, zeg. Ik moet me ook nog helemaal opdirken voor vanavond. Straks heb ik jouw zaad in mijn haar.’ De gedachte klonk prikkelender dan ze zich vermoedelijk bewust was. ‘En van mij wordt verwacht dat ik viool speel voor jóuw gasten.’

Ze ging me echt laten staan, besefte ik nu. ‘Maar Anna, dit is echt gruwelijk gemeen. Was dit je verrassing?’

Ze grinnikte. ‘Nee, ik heb echt iets spannends.. zo meteen moet je gewoon naar het feest, vermaak je oude vrijster maar een beetje en dan daarna: twaalf uur op de ouderejaars jongensslaapzaal, die hiernaast. Niks zeggen en als Van Patten merkt dat we op zijn, dan heb jíj ons van het bed geroepen, oké?’

We, had ze gezegd... ‘Wie is we?’

‘Twaalf uur.’ Zei ze alleen maar. Ze kwam nog even dichterbij, inspecteerde mijn kin nog eens, zei: ‘Nou, volgens mij kan ik dat best,’ en danste op haar gebruikelijke wijze de zaal uit. Ik bleef achter, durfde niet aan mezelf te zitten, maar had kleine golfjes en pulsjes in mijn penis, alleen al door de gedachte aan wat zojuist gebeurd was en wat misschien nog ging gebeuren. Ik vloekte binnensmonds en sprak zacht haar naam uit, alsof ik de kamer deelgenoot van de mooie Anna Courtown wilde maken.