Ik had hem nooit moeten vertrouwen. De duistere stem had al genoeg moeten zijn als waarschuwing, maar ik was te koppig. ‘’Al m’n dromen zouden uitkomen.’’ Had hij me verteld. Omdat ik graag wilde dat al m’n dromen ook daadwerkelijk uit zouden komen, volgde ik de schim de duistere steeg in. Voordat ik het wist was ik omringd door meerdere schimmen, waarvan ik bij geen enkele kon zien wie of wat het was. Want het mocht duidelijk zijn dat hier iets aan de hand was, wat niet meer normaal was. Gloeiende symbolen verschenen op de straat onder mij. Ik begon te schreeuwen, maar merkte al dat ik mezelf niet eens kon horen, laat staan een ander die mij zou willen horen. Wel hoorde ik hun. Elk hadden ze een duistere stem. Elk waren ze wel anders. Niet alleen qua stem, maar ook qua uiterlijk. De schim die gevolgd had, had een normale gedaante. Maar die anderen waren of groter of kleiner. Sommige wel heel klein, en sommige wel heer groot. Hun taal verstond ik niet, maar het klonk als een lied. Totdat de scherpe pijn in m’n oren toetrad, en ik tegen de grond stortte. M’n hart bonkte in m’n keel, maar dat was ook nog het enigste wat bleef werken van m’n lichaam. Ik voelde me totaal verlamd. En dat maakte alles behoorlijk angstig. De grond onder m’n voeten zakte vervolgens letterlijk weg. De symbolen bleven echter zichtbaar. ,,Al je dromen…’’ hoorde ik als een soort pijnlijke en ironische fluister in m’n oor terwijl alles voor m’n ogen zwart werd. Ik kon me nog maar weinig herinneren van het moment wanneer ik ontwaakte. Wel wist ik alles nog wat hier voor was gebeurd. De prachtige stem die ik hoorde was een enorm contrast met de laatste stem die ik gehoord had. Maar ook zij sprak in een taal, die ik niet wist te verstaan. Ik voelde en hoorde haar voetstappen haasten naar me. Geen idee, waar ik was. Want alles was nog donker om heen. Alleen m’n oren deden het. Maar toen raakte ze me plots aan, en kon ik weer zien. Ik schrok overeind, en keek in het bezorgde als angstige gezicht van een Elf. Daar was geen twijfel over mogelijk. Maar hoe. Ik schrok van haar en sprong naar achteren. In paniek probeerde ik met te realiseren waar ik was en wat er gebeurd is. ,,Het is goed.’’ Zei ze toen kalm. En haar stem verachte meteen alle omstandigheden. ,,Waar ben ik? Wie ben jij?’’ vroeg ik haar direct. ,,Rustig maar, het is goed. Echt waar. Je komst is voorspeld.’’ Ik raakte nu alleen nog maar meer in de war, en werd bang. ,,Nee, ik wil naar huis…’’ zuchtte ik toen maar. Ik keek om me heen en zag alleen maar bomen. Grote dikke bomen die zo ver de lucht in reikten, dat je de toppen niet eens kon zien. Ze kroop naar me toe en reikte haar hand uit. ,,Het is echt goed.’’ Zei ze lief met een lach die me deed wegdromen. Ze zag er fantastisch mooi uit. Prachtig lang haar, wat een soort blauw-roze kleur had. Ze was langer dan mij. Maar ook slanker. Ik pakte haar hand en ze trok me overeind. Ze was sterker dan mij. Als ze me wat had willen aandoen, had ze dat al lang gedaan. Ik stond overeind en zij kwam iets boven me uit. Haar hals was zo laag in gesneden, dat ik automatisch naar decolleté keek. En ik kon m’n blik er niet eens vanaf houden daarna. ,,Dat komt later wel.’’ Sprak ze zich alleen uit, toen ze me zo naar haar zag staren. ,,Wat komt later wel?’’ vroeg ik haar nadat ze zich van me afgedraaid had. Haar kont was net zo mooi, en ook daar bleef ik naar staren. Los van de lange oren en lichtgevende ogen, was zij niet veel anders dan de vrouwen thuis. Vrouwen die ik misschien wel nooit meer zou zien.

Ik moest haar volgen en deed dat ook maar gewoon. Ik had wel een idee waar ik was, maar zeker wist ik het nog altijd niet. Ze had m’n hand gepakt en liep haastig door de dikke begroeiing heen van het immense woud waar maar geen einde aan leek te komen. ,,Is dit…?’’ ,,Ssst!’’ klonk er gelijk, en ik huiverde in stilte. Ze bewoog een dikke tak aan de kant en liet mij een ritueel zien. Voor m’n ogen waren die schimmen weer, waar ik zelf ook een ervaring mee heb gehad. Het waren dezelfde. Ik herkende ze aan hun verschillende vormen. Het zou te toevallig zijn als dit precies evenveel kleine en grote waren als zojuist bij mij thuis op straat… ,,Schemerhamers…’’ zuchtte ze duidelijk bezorgd. ,,Kijk!’’ fluisterde ik, en ik wees naar een meisje wat ze gevangen hadden. Een meisje zoals ik. Niet zoals ik… maar niet zoals deze elf. Gewoon een mens. Net als ik. ,,Ik ken haar.’’ Zei ik toen zacht. ,,We moeten haar helpen.’’ Ik leek los te zijn van alle verwarring en angst bij het zien van haar. Want daar lag mijn buurmeisje. Geketend aan lange zware kettingen. En het ritueel waar ze mee bezig waren, leek haar pijn te doen… ,,Ik ga…’’ ik wilde de bosjes uit stormen, maar werd tegengehouden. ,,Nog niet…’’ fluisterde ze, en ze keek me aan op een manier, dat ik haar wel moest vertrouwen. Een van die schimmen, die gekleed waren in lange donkere paarse gewaden, liep op haar af met een lekkende mes… een soort drab bleef maar vloeien en vallen. Op de grond schroeide het de begroeiing weg, en ik vreesde dan ook het ergste. ,,Het is niet wat je denkt.’’ Zei ze toen juist op dat moment tegen me. ,,Blijf hier.’’ En met zucht was ze weg, en zat ik hier alleen. Ik was haar helemaal kwijt. Ik keek angstig toe naar hoe de schim nog altijd naderde. Dat meisje wat daar lag, was Manon. En ze betekent heel veel voor me. Ze was niet alleen m’n buurmeisje, maar ook een grote verloren liefde. In de zin dat ze me nooit zag staan, en dat ik al jaren verliefd op haar was. Ik wilde hem stoppen. Het alleen al gekneveld zien liggen van haar, deed me zoveel pijn. Ik zag haar naar hem opkijken, en hij hield het mes boven haar liggen. De drab viel op haar lichaam, en schroeide haar kleren weg, maar meer ook niet. Dit leek de groep te verassen. Toen de elf me zei dat dit Schemerhamers waren, wist ik al bijna genoeg. Dacht ik dan. Maar dat zij verrast raakten van haar nu blote naakte lichaam, veraste mij weer. Want dit was een cult. Een cult die ervoor zou zorgen dat de wereld ten onder zal gaan. Als het aan hun ligt dan. Een twee druppel drab viel op haar en deze trok haar naar haar navel, en verdween daar in… meteen begon ze hard te kreunen en te kronkelen. Ik hield m’n adem in en begon te genieten van wat ik zag. Geen idee, wat hier gebeurde, maar Manon kreunde van genot. Dat hoorde ik duidelijk. Ik had dit namelijk al vaker gehoord… haar zolderraam stond wel eens open als ze een vriendje langs had, wat ik altijd precies wist. En dan luisterde ik via mijn zolderraam moeiteloos mee. Ja, het is misschien wat ordinair, maar ze was een obsessie voor me. En om haar dan zo hier te zien kreunen, deed me alle angst vergeten. Het enige wat ik nog kon doen, is m’n stijve goed vastpakken, en me zachtjes aftrekken terwijl ik afwachtte. Ik was de elf alweer vergeten, maar die kwam toen net in beeld. Uit een lage tak boven het ritueel, begon de maan te schijnen. Ik was me niet bewust van de tijd, want het dichte woud liet me niet de lucht zien. Maar de maan scheen wel door het woud heen. Even duurde het, voordat ik me realiseerde, wat die elf precies was. De cultleden begonnen hun posten te verlaten en het ritueel raakte verstoord. Boven de hoofden van de leden, werd het licht sterker, en sterren daalden neer en deden ze terneerslaan alsof ze niets waren. Toen verscheen ze daar weer. De elf liep tussen de lichamen door naar het nog altijd kermende lichaam van mijn buurmeisje. De Schemerhamer die met het mes in zijn handen stond, was niet geraakt. Maar ze had dat duidelijk met opzet gedaan. Ze liep met haar verleidelijke wiegende heupen op hem af, en nam het mes af. Met een snelle stoot duwde ze hem vervolgens omver, en hij kwam niet meer overeind. Ze seinde naar me, en ik kwam meteen.

Toen ik tussen de lichamen liep, hoorde ik gefluister. Maar ik kon het niet verstaan. Het leek van de verslagen lichamen af te komen, maar die lagen daar maar roerloos. De grond rondom hen werd duister, en er verschenen kleine tentakels. Ik schrok me rot en haastte me naar de twee toe. ,,Snel, maak die kettingen los!’’ zei de elf alleen tegen me. Ik rukte met alle moeite een ketting los, terwijl ik toekeek hoe de lichamen verdwenen in de duisternis onder hun, en hoe de duisternis vervolgens helemaal verdween. De Elf had ondertussen al de vier andere kettingen los gekregen en Manon kon zich weer vrij bewegen. Ze riep om m’n hulp toen ze me herkende. ,,Help me, ik kan me niet…’’ haar lichaam lag hier open en bloot, en m’n mond viel open. Ze was zo ontzettend mooi. En aan meer kon ik niet denken op het moment. Haar handen gleden subtiel over haar buik heen. Maar haar armen trilde wel. En ik snapte het nu. Ze had geen controle over haar zelf. ,,Je zaad, geef haar je zaad.’’ Zei de elf alleen. Zowel mijn ogen als die van Manon, werden meteen groot. M’n pik was zo hard, en als Manon het me elk ander moment zelf gevraag had, had ik het haar binnen tien seconden kunnen geven. Haar handen gleden verder af en ze begon zichzelf te vingeren, wat leidde tot nog harder gekreun. ,,Toe!’’ drong de elf aan. ,,Hoe dan?’’ vroeg ik in paniek terwijl ik m’n lul tevoorschijn haalde. Toen werden ook de ogen van de elf nog iets groter. ,,Haar mond… je moet in haar mond komen.’’ Legde ze vertwijfeld uit. Ik ging op m’n knieën zitten en kroop naar Manons hoof toe. Ik begon me af te trekken en keek naar haar stuitende lichaam wat lag te genieten van haar eigen aanrakingen. Haar ogen keken me moedeloos aan, en ik wist niet of ik hier goed aan deed. ,,schiet op… dadelijk overleeft ze het niet.’’ Zei de elf toen. Ik werd nerveuser, en ik vroeg me nu serieus af of ik hier wel de goeie persoon voor was. De elf zuchtte vervolgens alweer geïrriteerd. ,,Oh, laat mij maar.’’ De mooie elf kroop voor me, en nam de pik van me over. Ik begon hard te hijgen toen ik zag hoe ze zonder pardon m’n pik begon af te zuigen. Mijn lichaam verstijfde helemaal, en wat mij niet lukte, zou de elf wel gaan lukken. Manon vingerde zichzelf klaar en bleef doorgaan op haar zelf. Ze bleef me ook maar aankijken. Ik wilde haar best helpen, maar had geen idee hoe. En wat wilde die elf nu precies…? M’n zaad, dat was eigenlijk wel duidelijk. Haar slurpende mondje liet m’n pik haar keeltje binnendringen. Met snelle bewegingen bewoog ze haar lippen en tong over het hele eind heen, en begon ik zachtjes te schelden. Slechts een teken dat ze goed was, en dat had ze door. Ze hijgde en kreunde op m’n pik, ze trok de harde schacht af, en masseerde m’n ballen. En dat allemaal om sneller te laten komen. Maar toen ik kwam, kwam ik diep en hard in haar keeltje. Ik hoorde haar slikken, en vreesde het ergste. Maar ze bleef maar doorgaan, en het vervolg van m’n orgasme hoorde ik niet weggeslikt worden. Ik viel kapot achterover en keek vervolgens toe hoe ze zich over Manon heen boog en ze mijn zaad uitspuugde in het hijgende en kreunende bekkie van Manon. Ik kon het niet geloven. Manons bewegingen begonnen af te nemen al. Maar pas toen de Elf had aangedrongen dat Manon moest slikken, leek ze echt weer haar zelf te worden.

En daarbij kwam ook de schaamte. Het moment was wel voorbij nu… ze kwam overeind, spuugde m’n resterende kwakje uit, en verborg haar naakte lichaam achter haar armen. ,,Waar ben ik?! Wat…? Wat gebeurt hier?!’’ ze wist niet waar ze moest kijken, nog wat ze moest doen. ,,het is goed.’’ Sprak de elf weer rustig. Maar Manon werd niet rustig. De elf stond op en begon zich uit te kleden. Ik keek ademloos toe en mijn pik sprong op van opwinding. De Elf had een soort jurk aan, gemaakt van de mooiste bladeren en de zachtste stof die ik ooit gezien had. Die jurk gaf ze snel aan Manon met de opdracht die maar aan te trekken. Ze had een mooi setje lingerie aan, al zou dat hier waarschijnlijk niet voor zoiets aangezien worden. Vol zelfvertrouwen leek ze zich aan me te tonen, en ik had nu ook meer oog voor haar dan voor Manon, die de jurk snel had aangepakt en aangetrokken. ,,Berg dat ding op!’’ riep ze naar me. Manon dus. Ik schrok wakker, en liet het zwoel kijkende gezicht van de elf achter en stopte snel m’n pik weg. ,,Gatver!’’ riep ze toen nog, en ze keek me vies aan. En dat deed best wel zeer. ,,Je mag wel dankbaarder zijn tegen de man die je leven gered heeft.’’ Zei de elf toen streng. ,,man? Het is m’n buurjongen maar. Nou, waar zijn we?’’ Manon was duidelijk gepikeerd en ze had het niet naar haar zin. Ik keek op naar de elf die voor me op gekomen was, en ontving een knipoog van haar. Ze reikte haar hand weer, en trok me weer overeind. ,,Je hebt de keuze. Hier blijven en doodgaan, want dat ga je zeker in je eentje. Of met mij meekomen… dus wat wordt het?’’ sprak ze streng tegen Manon. Ze ging er vanuit dat ik haar wel zou volgen, en dat zou ik ook doen. Dat had ik al gedaan… namelijk. Met tegenzin pakte Manon vervolgens ook de hand van de bijna naakte elf en werd ook zij omhoog getrokken. ,,Mijn hut is hier niet ver vandaan. Volg mij.’’ Zonder uitleg, van wat hier gebeurd was, nam ze ons mee, dieper het woud in. Manon sprak geen woord, en ik voelde haar afgunst, haar walging. Maar ze moest m’n hand vasthouden, zoals ik ook de hand vasthield van de Elf. De begroeiing was zo dik, dat je elkaar makkelijk kwijt kon raken. En ik wilde niet verdwalen hier, nog wilde ik Manon laten verdwalen. Want ik hield van haar. Ik voelde het toen ik haar hand pakte. Ondanks dat ze me nooit heeft zien staan, en dat ze me met afgunst behandelde nadat ik haar ‘gered’ had, hield ik van haar. We leken een pad op zijn gelopen. De bomen werden steeds dikker, en stonden steeds dichter op elkaar. Geen doorkomen aan. Maar dat hoefde dan ook niet meer. ,,We zijn er.’’ Zei de elf opgelucht. We keken om ons heen, maar zagen niets wat ons zou moeten duiden, dat dit stukje bos anders was dan al die andere stukjes bos hier… maar ze trok aan een grote tak, en een luik ging open aan de voet van de middelste boom, die dit pad tegelijkertijd doodlopend maakte. We moesten even op handen en voeten kruipen, maar dat was niet erg, omdat ik zo tegen haar kontje aan kon kijken van heel dichtbij… ik had het wel naar m’n zin.

Vervolgens kwamen we in een grote, holle, door vuur verlichte ruimte, wat m’n mond deed openvallen. ,,Mijn huis.’’ Zei de elf een soort van trots. Aan de wanden, wat dikke boomwortels waren die diep de grond ingingen, hingen fakkels, die het hier niet alleen licht maakte, maar ook zeer aangenaam qua tempratuur. Alles was van hout, maar het ontbrak aan niets. Voor haar dan. Wij waren wel wat anders gewend, maar wij waren dan ook van een andere wereld… want dat wist ik ondertussen wel, en durfde ik met zekerheid te stellen. Langs een wortel liep een grote stroom water, wat zich opsplitste door de wortel zelf. ,,Jij wilt vast douchen, neem ik aan.’’ Sprak ze wat ongeïnteresseerd naar Manon, die meteen knikte. Om de hoek. En daar stroomde het water een bassin in, wat verwarmd werd door meerdere fakkels. Manon liep naar de douche, die alleen door de hoek zelf was afgeschermd, en ik bleef naar haar kijken totdat ze me opmerkte. En dat was vlak voordat ze de jurk van de elf van haar schouders liet zakken. Helaas. Nu ik ongeveer wist, waar ik was, voelde ik me al heel wat zekerder. ,,Hoe heet ze?’’ vroeg de elf me toen maar, die er wat te eten bij gepakt had, maar niet de moeite had genomen om zich aan te kleden verder. ,,Manon.’’ Sprak ik voorzichtig. ,,Waarom hou je van haar?’’ vroeg ze meteen door. ,,Ik hou niet van haar…’’ zei ik toen maar ontkennend. ,,Pff, het is overduidelijk. En ze is mooi, maar meer toch niet. Of wel?’’ ik haalde m’n schouders op. ,,Wie ben jij eigenlijk?’’ vroeg ik haar toen maar. ,,Ik ben Vaquel. Een ranger. Puur toeval is het echter niet dat ik juist jullie vind. En voor jullie maar gelukkig ook.’’ Begon ze zichzelf en de situatie toen maar uit te leggen. ,,Die cult? Dat is slecht nieuws, niet?’’ ze schudden afwegend met haar hoofd. ,,Nou, ze zijn niet meer wat ze waren.’’ Ik knikte begrijpelijk, wat haar deed lachen. ,,Dus het is waar. Jullie wereld bestaat. Ik heb het zelf gezien, toen ze je hier naar toe haalden.’’ Ik wist niet waar ze het over had. Maar ik zei haar hetzelfde. Ze schoot in de lach. ,,Ja grappig, vind je niet. In onze wereld is jullie wereld slecht een verzinsel en andersom. Bijna toevallig… vind je niet?’’ dus als ik het goed begreep, was ik in een verzonnen wereld, die echt bleek te zijn, waar ze een wereld verzonnen hadden, waar ik eigenlijk vandaan kwam…? Nu was ik wel iemand, die dat graag wilde geloven, en het koste me dan ook geen moeite het te verwerken. ,,Dat was nogal wat. Daar net?’’ stelde ik wat verlegen, doelende op dat zij me zomaar had gepijpt. Ondertussen was het geneurie te horen van Manon die zichzelf aan het wassen was, alsof er niets aan de hand was. Vaquel lachte zwoel naar me. ,,Kom.’’ Zei ze alleen zacht. Ze wenkte me met haar vinger dichterbij. ,,Ik moet je iets in je oor fluisteren.’’ Zei ze nog zachter. Ik kwam dichterbij met enige gespannenheid, en luisterde vervolgens aandachtig. ,,Ik schrijf verhalen over hoe ik in jullie wereld zou leven…’’ zei ze eerst. Haar hand gleed langs m’n knie en pakte de harde paal, die daar nog altijd zat stevig vast, toen ze hem voelde. Ik slikte en kon een geil kreuntje niet laten. ,,Ik heb over jou geschreven…’’ zei ze toen nogmaals, maar nu een stuk duidelijker. ,,En ik over jou...’’ Kreunde ik iets harder. Ze schoot voorzichtig in de lach. ,,En over haar ook?’’ vroeg ze me toen. ,,Ik?’’ vroeg ik toen wat verward. ,,Ja?’’ ,,Ja, ik wel. Jij?’’ ,,Nee, ik niet…’’ haar hand gleed heerlijk over m’n broek heen en ik was bang, dat ik zo hier staand zou gaan spuiten in m’n broek. ,,Dat is wel apart dan.’’ Stelde ze vast. Waardoor ik wel wat moest lachen. ,,dat niet alleen.’’ Merkte ik toen rustig op, wat ze meteen begreep. ,,Dus dit is allemaal echt?’’ vroeg ik haar nog wel. Ze knikte alleen, en hield haar hand van m’n pik af. ,,Vraag me niet het te verklaren, maar het is voor mij heel echt op het moment…’’ en dat was het voor mij ook. Ik ervaarde alles toch hier…

,,Ik wil je…’’ kreunde ze toen heel zacht. Ze stond op, en ging op een prachtige versierde houtenbank zitten, en liet zich tegen de zachte leuning achterover vallen. Ik kon m’n ogen niet van haar af houden en vergat alles. Ik hoefde niet perse meer naar huis. Die hele cult kon me gestolen worden, en Manon, ik weet niet meer wie dat was, toen ik zag de deze mooie Vaquel zich nu helemaal naakt begon te kleden. Met haar vingers roerden ze door haar geilheid heen, en ik werd dichterbij getrokken door wat ik zag. ,,Ik heb hier over gefantaseerd.’’ Zei ik haar. Ze lachte alleen liefelijk. ,,Ik ook…’’ kwam er daarna nog uit. Ik begon me langzaam uit te kleden, en stortte voor haar neer op de grond. Ik nam de taak van haar vingers met veel plezier over. Haar lichaam begon te huiveren op mijn aanrakingen, en zachtjes kreunde ze me aanmoedigend door te gaan. Ik duwde haar benen uit elkaar en begon met mijn tong haar zachte zoete lippen te likken. Ze had een plukje schaamhaar in dezelfde kleur als de rest laten zitten, wat me enorm opwond. Met m’n vingers porde ik automatisch een weg naar binnen, terwijl ik haar harde clitje met m’n tong fanatiek begon te likken. Deze Vaquel en ik waren gelijk. In een bepaalde manier. We hadden alleen elkaar nog. Ze begon harder te hijgen, en iets feller te kreunen, maar ze liet het me niet afmaken. Ze pakte m’n hoofd beet en trok me over haar heen. Ze kuste me teder zacht, en likte aan m’n lippen. ,,Je weet wat ik wil.’’ Sprak ze betoverend. Ik zetten m’n handen naast haar neer en kuste nog kort even elke tepel een keer. Ze pakte m’n pik beet en begeleidde die naar haar gezwollen schaamlippen. Ze kreunde harder toen ze dat ding door haar geilheid liet roeren, en kermde het uit, toen ik bij het vinden van haar vulva, vervolgens hard doordrukte. Meteen sloeg ze haar armen om me heen en trok ze me dichter tegen haar aan. Beiden sloegen we kreten en kermen uit die onze verlangens naar elkaar deden intensiveren. We kenden elkaar niet, maar het voelde alsof we een waren. Haar samentrekkende kutje trok m’n pik genadeloos af en mijn dikke eikel drukte heerlijk door in haar nauwe dieper wordende gangetje. We keken elkaar, tussen het zoenen en bekken, meerdere keren fel aan, waardoor ik altijd het gevoel kreeg alsof ik nog meer wilde. Mijn begingen liepen gelijk aan de van haar en het was een kwestie van tijd, voordat we beiden daar waren. Ik begon te horten en te stoten, en dat was het moment dat Vaquel echt alle gêne liet gaan en zich ongegeneerd hard klaar liet neuken door m’n harde pik, die even later net zo hard klaarkwam. Ik stootte me met elke lading dieper in haar, en ze nam het allemaal. Langzaam keerde we terug op… ja, op wat. We waren niet op Aarde… maar we keerden terug. De passie met deze vreemd elf bleek ongekend te zijn, en ik zag aan haar dat zij er net zo overdacht. Er bleven genoeg vraagtekens staan, die nog moesten opgelost worden. En Manons woorden waren dan ook de perfecte beschrijving van deze hele toestand: ,,Wat is hier allemaal aan de hand?!’’ vroeg ze zich hardop af toen ze ons zo zag liggen. Ik rolde van Vaquel af en kon alleen maar grijnzen naar haar. En dat zei genoeg.