,,Nee, echt niet. Dat kan je niet dragen. Ze lachen je nog uit.’’ Werd haar streng verteld. ,,Maar mam. Kijk dan hoe mooi. En helemaal uit Pandaria! Dat vind ik nooit meer.’’ Bracht Stella dan tevergeefs in. Ze stond in een pashokje voor de spiegel en bekeek haar zelf eens goed. Ze vond zichzelf mooi. En zeker in deze prachtige jurk. Zo exotisch! Haar lange golvende rode haren krulden over haar schouders heen en vielen naar haar borst en rug toe. Haar lichte huid werd hier en daar getoond door de lange jurk die het toeliet. ,,Je bent een Paladin. Je zet jezelf alleen maar voor schut zo.’’ Hoorde ze dan nog, omdat het haar moeder te lang duurde. ,,Ik ben volwassen. Ik mag m’n eigen keuzes maken nu.’’ Bracht ze dan jammerend in. Niet zo heel volwassen dus. En die schoenen vond ze ook al zo mooi. Hoge hakjes onder olijf groen. Ze draaide zich een kwartslag en keek naar haar figuur wat perfect geaccentueerd werd door de strakke stof. ,,In je pantser zie je er toch ook mooi uit.’’ Weerklonk het dan even later weer van buiten. Ze was echt mooi. Ze vond zichzelf zo ontzettend mooi. En ze wist wel dat ze een Paladin was en dat wilde ze ook wel zijn. Maar waarom zou je je dan niet mooi mogen kleden? En aan de andere kant was ze trots dat ze het pantser van het heilige Licht mocht vullen. Maar als ze dan keek naar de spiegel, en daar dat ontzettend slanke meisje zag staan met de lange benen waarvan de kuiten bloot vielen, vond ze het zonde om zich te verstoppen. Ze had het gedurfd haar bh uit te doen, en door de stof heen prikten net niet haar tepeltjes. Ze durfde nog niet helemaal toe te geven dat ze een beetje opgewonden raakte van het beeld. Het idee dat ze zo over straat kon lopen zonder bh in deze jurk. En misschien zelfs wel zonder ondergoed. Ze was niet gek en wetende dat ze de laatste tijd veel meer aandacht kreeg van alles om haar heen, moedigde dit haar aan zich vrij te vechten. Maar het was een dilemma waar ze vooralsnog niet over uit kon komen. ,,Nee, ik koop hem.’’ Zei ze dan ook even later, nu ze zich weer omgekleed had en liep gedreven door naar de kassière en zo voorbij haar moeder. ,,Je leert het nog wel een keer.’’ Zei haar moeder dan streng. ,,Ik ga zo nog door de stad in hoor.’’ Zei Stella dan alleen wat verwaand en ze zag het stoom uit haar moeders oren komen. Ze lachte er om en betaalde haar nieuwe aanwinst af, en liep vervolgens de stad in, terwijl haar moeder al richting huis ging.
Ze had lang na gedacht over wat te doen. Met haar leven en wat al niet. Ze wilde op avontuur. Net als de meesten. Maar niet net als de meesten, bezat zij krachten. Niet dat ze de enige was, maar ze had ze dus wel waar de meerderheid die niet had. Ze was een Paladin geworden. Verdediger van het heilige Licht. Erg nobel allemaal. Maar voordat ze dat was, was ze gewoon een mooi jong meisje wat graag gezien werd. Altijd maar op zoek naar aandacht, op de meest verlegene manier. Zo was ze. En nu moest ze wat anders worden. Iets wat veel dapperder moet zijn dan dat ze was. Maar op haar eigen manier kon ze best al dapper zijn. Haar moeder zou haar vermoorden, maar stiekem sloop ze een steegje in aan de zijkant van de bazaar in Silvermoon, en begon ze zich uit te kleden. Een paar minuten later stapte dan datzelfde steegje uit, een meisje zo mooi om van te kwijlen. Gehuld in haar jurkje. De hakjes had ze laten staan. Zoveel geld had ze helaas niet. Ze nam even diep adem en probeerde zoveel mogelijk zelfverzekerd over te komen, en besloot een korte parade te houden over de bazaar om eens te zien wat men van haar vond. Aanvankelijk verloor ze snel haar zelfverzekerdheid. De drukke winkels en kramen hadden alleen maar oog voor de zaken. En dus niet voor haar. Maar ze liep door en maakte haar rondje af. En ze kreeg ook nog wel wat ze wilde. Een groepje jongens kwam net de herberg uitgelopen en verbaast keken ze naar dit meisje wat veel te mooi was om daar zo maar alleen rond te lopen. Stella zag het en moest er van slikken, maar wandelde rustig door. Het werkte. Ze had haar aandacht. Maar niet de aandacht die ze wilde. Het groepje bestond uit 3 tauren. Absoluut niet wat ze zich had voorgesteld. Het mooie elvenmeisje was nog maar een schril persoontje vergelijken met de grote machtige lijven van de tauren, die ook hun afstand hielden. Ze was te mooi. Ze liep door en de rest van het rondje wandelde ze wat sneller door dan voorheen. Nu leek opeens iedereen naar haar te kijken. Ook de knappe elvenjongens waar ze op uit was, maar daarnaast ook meisjes. En dus tauren, maar ook een wat vervreemde goblin die om de hoek kwam kijken, stopte en liet zijn mond open vallen bij het zien van het meisje. Iets te veel aandacht, naar haar zin. Ze was dan ook opgelucht toen ze weer bij het steegje was en ze zich weer kon omkleden.
Maar toen ze haar tas wilde pakken, die ze voor haar korte rondje had achtergelaten, kwam ze er achter dat die leeg was. Verschrikt keek ze om haar heen en realiseerde ze dat dit de reden was waarom de stad dappere strijders nodig had. Zij kon dat zijn als Paladin. Als ze het zou overleven dan… Er kroop een schaduw over haar heen en uit het niets kreeg ze de rillingen. ,,Ben je wat kwijt?’’ werd haar duister gevraagd. Verschrikt draaide ze zich om en viel ze achterover bij het zien van de man die voor haar stond. Hij had haar kleren over zijn arm hangen, inclusief haar ondergoed. ,,Dus je draagt alleen een jurkje?’’ werd haar toen gevraagd. Stella kon niet antwoordden. Ze schaamde zich. Ze had er voor gekozen zonder ondergoed rond te lopen in haar mooie nieuwe jurk. En nu dit… ,,Een Paladin niet?’’ Ze keek met ernstige ogen naar het individu op en haar outfit die over zijn arm hing. Ze was het misschien wel niet waardig. De groene stof liet iedereen zien dat ze nog maar een beginneling was. De maliën die de stof onderling verbond kon waarschijnlijk nog niet eens een enkele slag overleven. Laat staan dat zij in staat zou zijn om te overleven in de grote boze wereld op haar avontuur wat misschien vandaag wel zou eindigen. Maar wat voor haar stond, was haar nog een beetje onduidelijk. Hij was lang. Langer dan haar. Veel langer. Hij had ook lange armen. Hij droeg een donkere cape en uit de schaduw van zijn capuchon gloeide 2 ogen ijzig koud. Uit het niets gooide hij haar kleren voor haar op de grond en droeg hij haar op zich aan te kleden. Stella twijfelde lang maar zag dat wat voor haar stond, zijn geduld verloor. ,,Mag ik wat privacy dan?’’ Vroeg ze toen zachtjes met haar lieve stem die elke man zou laten smelten. En dat was ook de reden waarom deze man voor haar stond. ,,Nee.’’ Zei hij enkel met een stem die doordrong tot haar grootste angsten. Met trillende benen begon ze zich uit te kleden voor de vreemde man en kleedde ze zich ook weer aan. De man had toegekeken hoe het jonge meisje een fractie naakt voor hem had gestaan. Haar jonge wulpse lichaam was alles waar hij nog aan kon denken. ,,Kom. Ik heb wat uit te leggen.’’ Zij hij haar enkel echter op een voor hem vriendelijke manier. Stella bleef even staan en zag de man uit de schaduw lopen de bazaar op. zijn rug was gekromd, maar breed en gespierd. Net als zijn armen. Waar ze eerst dacht dat zijn lange donkere robe gewoon versierd was, begon ze nu in te zien wat voor haar had gestaan. ,,Ben je een troll?’’ Vroeg ze dan ook voorzichtig nog van haar staplaats. De man stopte en draaide zich om. Hij deed zijn capuchon af en zijn glazige ogen staarden het meisje aan. ,,Nog veel meer dan dat…’’ Grijnsde hij dan eng naar haar met zijn brede mond, lange neus, en scherpe slagtanden die ver voor zijn aangezicht reikten. Ze slikte weer. Ze had het koud. Ontzettend koud. En dat hier in Silvermoon waar het altijd warm was. Ze vertrouwde de man voor geen meter, maar enigszins geïntrigeerd en vooral nieuwsgierig stapte ze de steeg uit en volgde ze de grote troll die haar maar nietig liet voelen met zijn aanwezigheid. Even had de trol zich uitgestrekt en zijn lange armen, benen en rug uitgestrekt. Meters lang was hij dan. Ze had nog nooit een trol gezien. En ze wist ook niet dat die welkom waren in Silvermoon. De stad had nogal een geschiedenis met trollen en oorlogen met trollen. Maar niet elke trol was hetzelfde. Nee, ze wist wel beter. Als deel van de Horde, zou ze vroeg of laat nog vele trollen en wat wel niet tegenkomen, wat hier in Silvermoon raar aangekeken zou worden.
Samen liepen ze de herberg in waar ze eerder de 3 tauren had gezien. Ook nu keken veel mensen naar haar. En naar hem. ,,Ik ben niet geliefd.’’ Zei hij haar zachtjes. Aan alles kon ze eigenlijk al weten wat hij was. Maar ze was te veel met zichzelf bezig. Want ook naar haar werd weer veel gekeken. Hij liep naar de bar waar hij van de angstige barman een fles kreeg, en nam Stella mee naar zijn eigen vertrek. Hij opende de grote fles en uit de hals kwam een kille lucht zetten. ,,Sorry, ik kan niet anders.’’ Zei hij dan, wat haar nog steeds geen duidelijkheid gaf. Hij trok zijn lang robe uit en hing die op aan de muur, die iets wit uitsloeg daardoor. Stella keek vervolgens naar het zeer gespierde, maar vooral zwaar gehavende lichaam van de trol. Trollen konden blauw zijn, maar zijn huid was van een kleur blauw die haar langzaam maar zeker de goeie weg opstuurde. Vol met littekens. Oude wonden van oude oorlogen. Maar dat wist ze niet. De troll gromde vermoeid en pakte de fles, en zette die aan zijn mond. ,,Ik heb je nodig.’’ Zei hij daarna. Zijn ogen keken haar doods aan, maar doordringend. ,,Je bent een Death Knight, niet?’’ Vroeg ze hem toen direct met enige spanning in haar stem. Hij grijnsde naar haar. ,,En wat ga je daar aan doen dan, Paladin?’’ vroeg hij haar wat venijnig. ,,Nou, niets.’’ Zei ze meteen wat verwaand. ,,Jullie zijn toch min of meer geaccepteerd nu?’’ Ging ze dan ook vertwijfeld door. De troll grinnikte nu wat meer naar haar. ,,Wat is je naam?’’ Vroeg hij haar dan. ,,Stella. Jij?’’ Het jonge elvenmeisje voelde zich opeens een stuk minder onaangenaam bij dit figuur. Alsof ze niet doorhad dat ze door een vreemde mee naar een kamer was genomen ergens achter in de herberg… ,,Iedereen noemt me Cool. Mijn echte naam is al lang verloren.’’ Zei hij dan cooltjes. ,,Frost?’’ vroeg ze dan, en hij knikte meteen. ,,Je kent ons dus.’’ Zei hij dan zachtjes, doelende op haar herkenning van zijn specialisatie. ,,Moest over jullie leren.’’ Zei ze dan snel. ,,Maar niet alles hebben ze je geleerd.’’ Zei hij haar snel. ,,Zo weet je niet dat jonge meisjes opgeleid in het heilige Licht, verdoemde zielen als ik zelf kunnen helpen. Kunnen laten voelen.’’ Zei hij haar dan zacht met nog altijd die doodse blik. Hij liet er geen gras over groeien en het was duidelijk dat alles voorbedacht was. Stella slikte nu weer. ,,Niet.’’ Zei ze alleen zachtjes. Ze geloofde het niet. ,,Oh, jawel… heel simpel.’’ En de trol kwam wat overeind en op handen en voeten kroop hij behendig op haar af. Op handen en voeten was hij al langer dan haar. ,,Ga zitten.’’ Zei hij dan dwingend, en zwak als Stella was, ging ze meteen op de grond zitten. De troll kroop wat verder op haar af en naderde met zijn grove gezicht en rook aan het meisje. ,,Hmmm, ik kan weer ruiken.’’ Zuchtte hij dan opgelucht. Stella wist ze zich eigenlijk geen raad en hield zich maar stil. ,,Ik voel weer. Langzaam… Maar zeker…’’ Ging de troll door in zijn eigen wereld. Hij liet zich achterover vallen op zijn gatje en plofte voor haar neer. ,,Au…’’ gniffelde hij dan. ,,Ik voel weer…’’ Hij keek haar nog altijd met die holle ogen aan. Dat zou nooit veranderen. ,,Dankje.’’ Zei hij zelfs nu. ,,Voel me bijna weer levend.’’
Stella keek om zich heen, en nu was het beeld duidelijk. Ze wist wat deze troll was nu. Al wist ze niet helemaal waar hij het over had zojuist. ,,Ik wacht al zo lang…’’ Bracht hij nog wat weemoedig uit. ,,Ik… je moet me helpen.’’ Bracht hij dan nog snel uit daarna. ,,Alsjeblieft, je moet me helpen. Als je bent wie ik denk dat je bent, dan kan je niet anders.’’ Hij pakte haar bij haar pols met zijn enorme hand en Stella schrok van de vrieskou die ze voelde. Maar haar warmte overwond die kou razendsnel, en verbaast keek ze op en zag ze de troll naar haar lachen. ,,Je kunt dit…’’ zei hij dan zachtjes, en bracht haar hand zonder te vragen zo naar zijn broek, waar Stella met grote ogen naar keek. ,,Wacht… ik…’’ Maar ze voelde iets hards. Iets groots. Iets warms. En ze verloor het even. Hij liet haar pols los en zij liet haar hand liggen. ,,Zo lang geleden…’’ Zei hij dan nog een keer. En Stella snapte het nu. Althans, dat dacht ze. De aandacht die ze wilde, die verbleek met de gevoelens die ze nu ervaarde. Nu wilde ze hele andere dingen. Al wist ze niet precies wat. Ze had het nog nooit gedaan. De troll hielp haar en maakte zijn broek los en met zijn koude handen trok hij zijn warme lul erbij. Ook lichtblauw van kleur, net als zijn huid. En net als zijn overige ledematen, erg lang. En dik. Stella haar mond viel open en keek met angst in haar ogen naar het monster wat hij zo uit zijn broek gehaald had. Bijna zo groot als haar lichaam was zijn lul lang. Hier geen littekens te zien. Enkel een kloppende eikel die wat voorvocht verloor, een lange schacht, en daaronder een paar ballen die al trokken van opwinding. ,,Het duurt niet lang.’’ Zei hij haar alleen, en zelf was de troll het ook aan het verliezen in de lust en hunkering van dat wat hij al zo lang gemist had. Stella knikte naar hem. ,,Zeg maar hoe.’’ Bracht ze dan bijna kinderlijk uit. Het was duidelijk dat Stella nog niet klaar was voor seks, en zeker niet met een pik zo groot als deze die haar door midden zou trekken.
De pik bungelde een beetje, wat werd gestopt toen haar beide handen de warme schacht gevonden hadden. Hij had geen antwoord gegeven, maar op de 1 of andere manier wist ze wat ze moest doen. Ze kroop wat dichterbij tussen zijn grote gespierde benen en keek hem met een warme glimlach aan. Ze begon hem langzaam af te trekken. Zijn pik werd glibberige en haar handen die de dikte niet konden omvatten gleden rustig over de strakke huid heen en lieten de troll zachtjes kermen van ongekend genot. Vergeten genot. ,,Goed?’’ vroeg ze dan nog, maar ook daar kreeg ze geen antwoord op. Met een geniepige glimlach op haar gezicht begon Stella deze troll af te trekken en kon ze het niet laten de doorzichtige substantie, die uit zijn eikel kroop, te proeven. Eenmaal geproefd wilde ze meer, en zo veranderde de aftrekbeurt in een pijpbeurt waarbij ze haar vochtige lippen liet strekken over de eikel heen van deze troll die begerig toekeek hoe makkelijk hij zijn Paladin had gevonden voor dit karweitje. Ze was wie hij dacht dat ze was. Ze had krachten. Meer dan dat wat bekend was. Grommend keek hij toe hoe haar handen steeds sneller over zijn schacht gleden en hoe ze het puntje van zijn enorm lange lul tussen haar lippen hield. Ze zag zijn ballen plots samentrekken, maar ze was te laat om te realiseren dat het logische vervolg was, dat haar hoofdje door een krachtige straal zaad naar achteren werd geduwd. Met grote ogen keek ze naar de pik in haar handen en proefde ze het zaad in haar mond en op haar lippen en zag ze de ene na de andere scheut dikke sperma op haar afvliegen. Elke keer dat het warme zaad landde op haar mond, wang, hals of voorhoofd, schoot er een golf van genot door haar jonge lichaam heen. Ze bleef hem dan ook aftrekken totdat de laatste drup zijn enorme slurf had verlaten en genoot daarna nog volop van de dikke witte brei die in overvloed over haar heen was gestort. Daarna lieten zowel de troll als het meisje zich achterover vallen en hijgende kwamen de twee bij in een kamer die een stuk warmer aanvoelde nu.
Stella dacht aan haar moeder. Haar jurkje had haar dit gegeven, zo redeneerde ze in haar hoofd. En dat voelde als een overwinning, al had ze het nooit kunnen indenken van te voren. Maar de waarheid was dat deze troll, deze Death Knight, deze Cool, haar al langer volgde dan vandaag. En Stella moest zeker niet denken dat dit de laatste keer was dat ze hem zou zien. Cool kon er weer even tegenaan, maar had de smaak te pakken. Alsof hij uit een diepe winterslaap was ontwaakt, had Stella de lust in hem weer helemaal opgewekt en was hij er klaar voor om in een stad vol met dit soort mooie meisjes, zijn geslacht in de strijd te gooien op de manier die hij het liefst gebruikte. Stella kon met een ervaring rijker naar huis die avond. De ervaring zou ze nooit vergeten. Het was gebeurd, en ze kon niet wachten om verder op ontdekking te gaan op dit gebied. Dit wilde ze wel leren. Zo kon ze de wereld wel aan. Soms was er maar weinig nodig om de juiste personen op de juiste weg te zetten. Een ervaring hier of daar was afdoende.