Fabelachtig Goed

De Kennismaking

,,Kom Olga. Ik moet je wat vertellen.’’ Het was eindelijk tijd. Na weken te reizen, over oceanen en bergen, met gevaar voor eigen leven, was ik, Olga, aangekomen in een klein vissersdorpje waar iemand op me zou wachten. Nog nooit had ik een Tortolliaan ontmoet. Een wat oude en chagrijnige, mannelijke variant van het ras had hier inderdaad op me gewacht. Na een korte kennismaking, waarbij het schepsel mij van top tot teen in zich opnam, liet hij me nog een paar dagen wachten voordat hij het me zou vertellen. Ik had geen aanwijzing gekregen, niets. In de mist aan de kust van het Kul’tireaans dorpje gaf het me wat rust. Maar ik voelde me hier niet veilig. De mensen waren nors. Hardwerkende zeelui. En dan kwam ik binnen met de verschijning van een prinsesje. Ik had zo m’n eigen gevaarlijke avonturen meegemaakt maar de mensen hier stonden bekend als de echte avonturiers. En wie was ik dan om daar iets tegen in te brengen? Niemand dus. Maar net als ik, wisten de dorpelingen hier ook niet dat mijn avontuur nog moest beginnen.
-
Hij nam me mee naar een plek buiten het dorp. Nog vroeg in de ochtend onder het gordijn van de zeemist. Het was het tijdstip waarin de zeemannen zich al op zee begaven en de rest van het drop nog onder de dekens lag. Niemand die zag hoe de vreemde Tortolliaan in de vroegte een beeldschoon meisje op kwam halen. Ik was niet gekleed op het leven langs de kille en koude kust. In een strak topje en shorts die m’n lichaam in al zijn pracht accentueerde, volgde ik rillend met m’n armen over elkaar de schildpadman. Zelfs had ik nog nooit zoiets gezien, en vele vragen over het schepsel hadden m’n hoofd al gevuld. De Tortolliaan keek zo nu en dan even over zijn schouder en schild heen en zag dat het mooie meisje zenuwachtig naar hem lachen. Ik dus. Ik wist heus wel dat ik knap was, en de manier waarop hij naar me keek, wist ik ook wel wat hij dacht. Iets onder zijn lendendoek zei me dat hij als ander ras zeker net zo weerloos zou zijn als elke andere man.
-
We stopten buiten het dorp op een nat zandstrandje voor de rotsen. Daar stelde hij zich voor als Kojo. Mijn naam wist hij al. Nog voordat ik mij had kunnen voorstellen bij aankomst, wist hij wie ik was. Dat vond ik toch vreemd. Maar ik had wel vreemdere dingen meegemaakt. Mos wat aan de blote wortels langs de rots hing, verborg een doorgang. Hij hield het voor me opzij, keek me redelijk sympathiek aan, en liet me voor. Binnen ontmoette de damp mijn koude huid. Het was vochtig maar ook warm. En verderop scheen licht. Dit was zijn schuilplaats, zijn woning. Het liep verder door dan je zou denken. Langs de wanden stonden overal kratten met rollen, boeken en allerlei curiosa wat ik vaag wist te herkennen, maar het zei me verder niets. Hij was vrij stil. Maar ik voelde zijn blik wel. Ik was het gewend. En het verveel ook nooit. Als jonge meid moest je soms creatief zijn om in deze wereld te overleven. En ondanks de mist had ik hier en daar hetgeen onthouden wat mij terug moest leiden naar het dorp, mocht het hier fout gaan. Het bleef toch een man. En die wilden vaak maar een ding. Al was het wel wat ver gezocht dat hij me daarvoor helemaal zou over laten komen. Toch hield ik er rekening mee.

-
De grot werd smaller ent oen plots weer een stuk breder. Het was het einde. Een kampvuur brandde hier comfortabel en met een glimlach draaide ik me maar om. Mijn ogen werden meteen groot. Ik had niet gedacht dat het wezen zich zo kon generen, en tegelijkertijd deed hij er niets aan om het te verbergen.
,,Oh nee…’’ kon ik alleen geschokt uitbrengen met een hand voor m’n mond. Zijn lendendoek bood geen functie meer.
,,Het spijt me.’’ sprak hij dan heel rustig. Heel frappant. Ik kon m’n ogen er niet vanaf houden. Zo groen als zijn huid op de rest van zijn lijf was hij daar ook. Niet zo gek natuurlijk. ,,Ik heb je wat te vertellen.’’ ging hij rustig door. ,,Maar je ook wat te bieden, zoals je ziet.’’ Met dat laatste leek hij zich toch iets te generen. Man, wat was dat ding groot. Lang en dik. Pulserend. Heel uitnodigend. Wacht, meen ik dit nou? Dat was niet eens een mens…
-
,,Ik… ik uh…’’ was alles wat ik uit kon brengen. ,,Jeetje…’’ zei ik dan weer en lachte er nerveus om. Ik kreeg het meteen een stuk warmer.
,,Is dit de eerste keer?’’ vroeg hij me daarop.
,,De eerste keer?’’ moest ik hem vragen.
,,Dat een man zijn… zichzelf aan je toont?’’ sprak hij netjes en hield zich beleefd.
,,Nou nee. Maar jij bent toch geen mens… toch?’’ slikte ik wat nerveus door. Mijn ogen waren nog steeds gefixeerd op zijn enorme groene geslacht. ,,Mag ik?’’ vroeg ik toen zomaar. Ook hij keek daar verbaast van op.
-
Maar als ik eerlijk mag zijn, vond ik het erg fijn om te zien dat een man hard van me werd. Daar deed ik het voor, zo overleefde ik. Ik had het dan ook goed. Dit leven was me gegund. Met m’n lange bruine haren en een lichaam wat ik goed onderhield, lukte dat dan ook altijd wel. Ik koos vaak voor kleding wat mijn borsten en billen accentueerde. Waarom niet? Ik wist wat ik had en wat ik er mee kon. En ik ging graag even door de knieën om een man te bedanken voor een gunst. Maar dit wezen had mij nog niets geboden. Ja, dat ding wat daar hing. En toch liep ik zo op hem af. Hij was overigens best groot. Veel groter dan mij. Veel zwaarder met name. En toen ik voor hem stond drukte de boog in zijn hangende slurf tegen mijn ontblote buik aan. Zijn wangen werden zelfs wat rood.
-
,,Ik denk… uh… dat dit wel eerst kan…’’ sprak hij zich toen zelf nerveus uit, al probeerde hij zich nog rustig te houden. Maar mijn handen hadden het al gevonden en gleden met overtuiging langs de harde, hangende schacht en glunderend keek ik hem aan.
,,Hij is echt groot…’’ hijgde ik hem toe. Alsof ik niet meer kon nadenken. Dus zakte ik naar de grond. Mijn knieën kwamen in het zachte en droge zand terecht en met het vuur in m’n rug had ik twee vurige warmtebronnen in de buurt.
-
Ik trok met een vinger de hals van m’n topje naar beneden en ik kwam wat omhoog om de eikel m’n decolleté in te begeleiden. Ik keek naar de pulserende schacht en daarna op naar de Tortolliaan. Ik kon niet anders dan hem een overweldigende en heugelijke lach te geven. Zijn lul was glad, maar rond de eikel was het iets harder. Het puntje niet. Alsof de rand van de eikel zijn eigen schildje had. Het was schattig. En het voelde lekker tussen m’n borsten. Maar er was te weinig ruimte om het hele gevaarte er tussen te laten glijden. Hoe vaak mannen die twee rondingen wel niet gebruikt hadden om zich in klaar te krijgen. Ik vond het altijd een compliment, en bovendien erg lekker. Zeker als m’n hijgende mondje erbij gebruikt werd als mikpunt. Maar als hij deze lul door m’n borsten zou duwen, zou z’n eikel ter hoogte van m’n voorhoofd eindigen. Dit ding was echt enorm. Echt lekker. Ik liet hem los, en trok zonder aarzelen m’n topje uit. M’n bh hield ik nog even aan. Ik zag hem nu net zo glunderen als ik dat waarschijnlijk deed. Iets aan die alles maakte mij ontzettend geil. Dat iets wat eruit ziet als een beest zo opgewonden van mij kon worden. Ik moest er ook nog zo nu en dan zenuwachtig om lachen. Zeker toen ik er een kusje opgaf en dat ding plots opveerde en mij zowat opzij duwde. Met name omdat hij dan echt rood werd.
-
Kojo was zijn naam. Een Tortolliaan. Als ik dit had geweten, had ik ze wel eerder opgezocht. Want wat was dat ding groot, zeg. Ik was bang dat ik hem pijn zou doen. Ik moest beide handen gebruiken om dat ding te omringen en hem rechtten kostte me ook echt moeite. Z’n lul was zwaar. Ik was gewoon een beetje op onderzoek gegaan, en hij liet me. Dus trok ik ook even z’n lendendoekje opzij. Wat ik daar zag, paste bij het plaatje. Maar jeetje, wat groot. En dat hing dan al die tijd al tussen z’n benen… Ik wist niet eens meer waarom hij me had meegenomen. Ik was compleet gefascineerd geraakt door dat ding en onhandig probeerde ik te verzinnen hoe en wat ik er mee zou kunnen. Elke aanraking leek hij in ieder geval lekker te vinden. Hij hijgde ook al zachtjes. Ik wilde hem wel proeven. Maar m’n kaken waren maar beperkt. Al is overdrijven ook wel een kunst, natuurlijk. Maar nee, dit had ik nog nooit gezien. Dus nog nooit meegemaakt. Enige vrees was wel een beetje op z’n plek.
-
Toen ik het bij zijn eikel zag glinsteren, verdwenen plots een hoop twijfels. Hij stond daar ook maar. Wilde hij dit wel. Maar hij wilde het wel. Het voorvocht wat langzaam opkwam, lokte me meteen naar beneden te gaan. Zijn lul hing nog net niet op de grond. Ik hield m’n haren vast en met een hand pakte ik de eikel en hield ik hem ietsjes op zodat ik er met m’n mond bij kon. Ik sloot m’n ogen, rook de bedwelmende geur die er vanaf kwam, en likte er toen gewoon aan. Ik hoorde hem meteen zuchtten en zag hem daarna trillen. Dus gaf ik er nog een lik aan en keek ik langs de enorme boog omhoog en zag ik hem in ongeloof op me neer kijken. Ik had nog maar een doel in m’n leven op dit moment, en dat was het laten komen van dit enorme gevaarte. Op wat voor manier ook. En als ik hem zo zag beven van genot, moest me dit vast wel lukken.
-
Toch raakte ik de controle snel kwijt. Dat gaf niets. Al schrok ik wel toen hij plots zijn grote klauw op m’n hoofd legde en zich half over me heen boog. Ik leunde achterover op beide handen, en zelf vergreep hij zich aan zijn enorme geslacht en duwde hij zijn eikel zo tegen m’n lippen aan. Ik keek hem nog met grote ogen aan, maar zag aan hem dat hij zeker niet bang was en er alle vertrouwen in had. In mij dan wel. Ik likte er nog een keertje aan, proefde hem weer, en vergat toen echt alles. Ik opende m’n mond en hij gleed zo naar binnen. Hij opende mijn mond nog verder en al snel moest ik door m’n neus ademhalen. M’n speekselklieren begonnen meteen overuren te draaien en de smaak van zijn eikel vervulde m’n hoofd met ongekend veel genot en allerlei fantasieën.
-
maar het was nu aan hem. Ik kon geen kant op. Ik sloot m’n ogen en genoot van het gevoel wat het mij gaf. Zijn slurfje gleed langs m’n lippen en over m’n tong en ik vond het heerlijk. Zijn eikel drukte keer op keer m’n keel dicht en ik wenste dat hij nog verder ging. Ik kon best wat hebben daar. Maar steunend en kreunend zag het er toch wat houterig uit. Gaf niets. Ik vond het heerlijk zoals hij me gebruikte. En het rekkende gevoel in m’n lippen werd elke keer iets groter. Hij leek wel met elke voorzichtige stoot iets dieper te willen. En met elke stoot ging het ook steeds iets sneller, iets harder. Ik gorgelde al snel op zijn staaf en kwijl liep over m’n kin. Ik hijgde elke keer dat hij me de kans gaf en keek hem zwoel aan zodat hij me die mogelijkheid ook weer net zo snel ontnam. Wat voelde het goed om door zo’n vreemd wezen genomen te worden. Al was het maar m’n mondje. Ik kan moeilijk zeggen dat ik dit niet eerder gedaan heb, maar met zoiets was toch wel nieuw. Het wond me enorm op.
-
Ik zag hem zweten. Hoelang ging hij dit nog volhouden. Van mij mocht het nog wel even duren, al verlangde ik ook erg naar de inhoud van die twee kokosnoten die vast gevuld waren met zijn overheerlijke goedje. Toen hij zijn andere klauw ook op m’n nu toch wel kleine hoofdje zette, en hij een paar keer hard zijn eikel tegen m’n keel aanduwde, wist ik dat het moment naderde. Niet veel later schokte zijn hele staaf, die nu wel recht stond van hardheid, en kreunde ik wilde op het voelen overstromen van m’n mondje. Hij leek te schrikken van m’n reactie, maar ik vond het juist zo lekker. Hij trok zich snel terug, maar dat midden in z’n orgasme. Dit was nog beter. Ik kreunde hard en moedigde hem nu luidkeels aan nu er de ruimte was. Zijn sperma spoot dan ook met vlagen door en mijn gezicht werd zo alsnog het mikpunt. Het trof me echt. Het voelde warm en zwaar aan en het smaakte ook nog eens heerlijk. Ook dat nog. Wie was dit toch? Wat maakte dit zoveel beter? Het droop m’n kin af en door m’n borsten kwam het onder m’n bh ook al door. M’n lichaam glinsterde al snel door zijn overvloedige goedje en met twee vingers in m’n mond gaf ik hem nog een laatste zwoele blik waaruit moest blijken dat ik zeer content was met dit korte maar krachtige gebaar van gewilligheid. Zijn blijken was mij nu al lang bekend. En dan moest er nog gepraat worden.
-
Ik vroeg hem te gaan zitten, toen hij plots gehaast aandrong dat hij toch het een en ander te melden had. Hij had zich ook veelvuldig verontschuldigd. Alsof het niet de bedoeling was geweest, dit wat al gebeurd was. Maar dat bleek niet helemaal waar te zijn. Ook viel hij zo weer voor m’n charmes, als je het zo kan noemen. Maar ik liet hem vertellen. Op een voorwaarde. Dat ik daar tussen zijn benen mocht liggen en nog even mocht nagenieten van wat hij me al getoond had. Waar ik het over had, wist hij niet totdat ik het maar gewoon deed. Nu leunde hij iets achterover en kneedde ik rustig met beide handen zijn schacht, die er niet zachter op werd, en zijn zak, die er niet legen op leek geworden. Voorvocht, en meer, stroomde nog rijkelijk uit zijn eikel en langs de schacht waar het mijn handen en mond vond. Terwijl ik daar dromerig lach te genieten van zijn alles en zijn zak uitvoerig likte en zoog, vertelde hij het een en ander. Ik verstond hem niet altijd even goed. Maar dat was m’n eigen schuld. Iets over dat dit m’n lot was, of zo. Ik had misschien wel moeten luisteren. Maar elke keer dat ik zijn zaad, want hij was gewoon nog aan het klaarkomen, weer op m’n tong voelde rollen, vergat ik alles. En hij ook meerdere malen. Zo werd het toch nog een lange ervaring. En hij bleef al die tijd zo beleefd. Ik vond hem wel schattig. En ik wist nu waar hij woonde. Dus toen hij bijna flauw viel van genot, besloot ik er maar een einde aan te maken. Ik gaf hem nog een kus op z’n wang, veegde alle smurrie van m’n gezicht af en het zand had al hetzelfde gedaan met de rest van m’n lichaam.
-
nu was ik het dromerige prinsesje wat de dorpelingen niet zo goed konden waarderen. Ze hadden wel door dat er iets was. Ik was zelfs gemist deze ochtend. Door een man natuurlijk, niet zo gek. Ook al waren ze nors, hadden ze ook ogen die zagen wat ik was. En misschien als ze echt goed keken, dan zagen ze wat ik ook echt was. Al wist ik dat nu zelf nog niet. De woorden van Kojo waren me totaal ontgaan… Maar wat hij tussen zijn benen had hangen niet.