Het gebeurde in de tijd dat er met Pasen nog middernachtmissen gevierd werden. Klokslag twaalf uur. Ook al ging ik niet meer naar de kerk, mijn liefde voor het gregoriaans was gebleven. Ik vond die Latijnse gezangen prachtig. Bij momenten subliem. Als kind was ik in ban geraakt van die stemmen die uit de hemel leken te komen. Ze waren naar de mensen gezonden om hen de weg naar boven te wijzen. Langzaam klommen de stemmen in de kerk omhoog, steeds hoger, steeds ijler, steeds hemelser. Ik sloot mijn ogen en liet me meenemen. Ik zweefde dan door de kerk. In extase. Het was een zo intens gevoel dat ik steeds weer opzocht.

Ik had gelezen dat het plaatselijke koor van M. de middernachtmis zou opluisteren met gregoriaanse zang. Het koor - allemaal amateurzangers - had zich in de loop van de jaren een opmerkelijke reputatie bij elkaar gezongen. Mensen kwamen van heinde en verre om te luisteren. Er werd zelfs over geschreven in de krant. Zo kwam ik het koor op het spoor. Toen ik in M. aankwam, stond er al een lange rij wagens aan de kerk en zag ik de mensen toestromen. Het was vijf voor twaalf. Ik zou me moeten haasten om nog een fatsoenlijke plaats te vinden.

Alleen: ik moest dringend plassen. Ik had meer dan twee uur in de wagen gezeten. Over de dorpen rijden was niet zo evident. De druk op mijn blaas zou ik nooit anderhalf uur kunnen volhouden. Dat ellendige gevoel zou daarenboven mijn genot in het luisteren naar de koorzang volledig verpesten. Maar tegen een van de muren van de kerk plassen… neen, dat kon ik niet. Op zo’n moment had ik toch nog het gevoel dat ik ergens van bovenaf bekeken werd. Ik liep snel naar de overkant. Naar de ingang van de pastorie die afgezoomd werd door twee hoge hagen. Daar dan maar! Eigenlijk ook geen optie, maar van de twee kwaden toch het minste, redeneerde ik. Ik kon toch moeilijk in het midden van de straat gaan staan plassen?! Ik voelde me nadien bevrijd en opgelucht, al bekroop me toch een klein schuldgevoel.

Toen ik van de pastorie naar de kerk wilde stappen, kwam er net een auto aangereden. Ik wachtte even. Ik wilde niet dat iemand mij van bij de pastorie zag komen. Ik had daar immers niets te zoeken. De auto stopte en een deur ging open..

‘Blijf toch eens van me af, verdomme!’, hoorde ik een vrouwenstem vloeken, al klonk ze niet echt boos.

‘Verdomme, Rita, ik heb je de hele week niet aangeraakt!’, vloekte een mannenstem terug, maar evenmin boos, eerder wat wanhopig en vol verlangen.

Ik hoorde het dichtslaan van twee deuren en de zware stappen van een man op het grint. Hij ging blijkbaar naar haar toe.

‘Kom hier, kleine teef van me!’

Ik schrok even van de brutale en platte taal van de man! Ik had de hele rit naar religieuze muziek uit de Middeleeuwen zitten luisteren. Na de ‘mater dolorosa’ in de gezangen en al de verheven gevoelens was die ‘kleine teef’ wel even schrikken! Maar ik was nu ook erg nieuwsgierig geworden. Ik maakte enkele stappen naar voren. Ik nam een risico. Maar zolang ik in de schaduw van de haag bleef, konden ze me niet zien. Door de takken en bladeren zag ik de man en de vrouw hartstochtelijk kussen in het licht van een straatlantaarn. Hij was een rijzige man, midden vijftig met een mooie bos grijzend haar. Zij veel jonger, rond de dertig schatte ik, misschien zelfs iets jonger. Half lang licht golvend blond haar tot op haar schouders. Ze zagen er beiden bijzonder chique gekleed uit. Op hun paasbest, schoot er nogal flauw door mijn hoofd. Hij in een zwart pak en zij in een lang rood kleed met een behoorlijk diepe decolleté, op de rand van het fatsoenlijke, zeker op een avond als deze. Maar de snit van haar kleed deed haar wat mollige figuur alle eer aan, vond ik.

De maan hing rond en melkwit aan de hemel. De nacht was zacht en rustig. Het was een warme dag geweest. Een zomerdag midden in de lente. De lucht was fris en de landelijke natuur heerlijk om op te snuiven. Een ogenblik lang het perfecte kader voor het innig kussende koppel. Alles leek op zijn plaats te vallen.

‘Och, Steven, wanneer zijn we eindelijk samen?’, zuchtte Rita lief en verdrietig: ‘Wanneer komt er een einde aan al de ellende? Wanneer neem jij nu eens een beslissing?’

‘Dat gaat nu heel snel gebeuren, lieveling!’, maakte de man er zich wat makkelijk vanaf vond ik. Hij ging verder met kussen. Rita kreunde.

‘Beloof het me! Je hebt dat al zo vaak gezegd! Beloof het me! Met je hand op je hart!

‘Ik beloof het! Met mijn hand om mijn hart!’, probeerde hij oprecht te klinken en fluisterde dan verleidelijk: ‘Maar leg jij je hand dan even hier!’

‘Steven! In godsnaam! Niet nu! Niet hier!’

Nu hoorde ik hém kreunen. Haar hand lag er dus al.

‘Ik wil je hier en nu!’, hijgde Steven geil.

‘Neee… Alsjeblieft!... Steven… Neee… je vrouw... en je kinderen... zitten binnen…!’

Ik had verwacht dat dat argument wel indruk zou maken op de man. Integendeel. Ik zag door de haag hoe hij de ritssluiting op de rug van Rita’s kleed naar beneden begon te trekken. Ze stribbelde tegen, maar niet hard en niet overtuigend. Steven greep haar bij haar middel en draaide haar brutaal om. Ze viel bijna en greep zich aan de wagen vast. Steven trok de rits helemaal open, kuste haar nek en duwde het kleed over haar schouders langzaam naar beneden. Ik zag haar mollige blanke schouders te voorschijn komen. Steven was niet de enige bij wie de vlam in de pijp schoot. Ik greep schuldig naar mijn kruis en voelde hoe hard ik was.

‘Steven… in godsnaam…’, smeekte Rita, maar zonder nog weerstand te bieden: ‘hier komen mensen langs…’

‘Iedereen zit toch al in de kerk!’, zei de man bijna zakelijk en trok haar rode kleed tot haar middel naar beneden! Tussen de takken en bladeren door zag ik hoe haar tieten naar buiten vielen. Wit en vol als de maan! Mijn adem stokte en ik duwde mijn handen dieper tegen mijn harde kruis. Steven sloeg zijn klauwen rond het dikke witte vlees en likte in haar hals.

‘Precies… daarom… moeten… wij.. er… onmiddellijk… naar... toe!’, kreunde Rita.

Ze was er niet in geslaagd om de geile man van haar af te houden en gaf zich nu volledig aan hem. Ze leunde achterover en liet haar hoofd vallen tegen zijn schouders. Zijn handen wreven ruw over haar tieten en trokken hard aan haar tepels. Het meisje kreunde luid. Het enige wat ze nog deed was proberen te vermijden dat haar kleed over haar heupen volledig naar beneden schoof en op de grond zou vallen. Ik had inmiddels schaamtemoos mijn broek opengetrokken. Ik hield het niet meer. Mijn pik was zo hard als steen. De koele avondlucht hielp een ogenblik lang. Maar ook niet langer...

Het gekreun van Rita en haar blote bovenlichaam die ik in felle witte flitsen tussen de bladeren en takken door zag, wonden me verschrikkelijk op. Steven duwde haar voorover, trok haar kleed omhoog en ritste haar slipje omlaag. Het meisje hield zich vast aan het dak van de wagen.

‘Nee… nee…! ‘, kreunde Rita krachteloos en te ver weg in haar lust om de man nog tegen te weerstaan.

Ik zag hoe hij zijn broek los knoopte, zijn pik naar buiten haalde en hem langzaam in haar duwde. Er ging een trilling door haar lichaam. Hij hield haar stevig bij haar heupen vast en begon snel in en uit haar te bewegen! Ik kon haar gezicht niet meer zien, maar zag haar witte volle tieten geil heen en weer slaan tegen haar lichaam. De man liet zijn broek op de grond zakken. Ik kon het niet zien, maar hoorde het. De twee lichamen kletsten tegen elkaar. Vlees op vlees. Het duizelde me en ik moest alle moeite van de wereld doen om geen geluid te maken terwijl ik me afrukte!

Het duurde niet lang voordat de man haar bij de haren greep, haar op haar knieën dwong en zijn pik in haar mond duwde. Al kon ik dit laatste tot mijn spijt niet zien. Ik zag alleen zijn rug en zijn stotende heupen waarrond Rita haar handen stevig geklemd hield. Ik hoorde haar zuigen en kokhalzen. Haar rode kleed hing nu bijna helemaal op de grond. De man begon steeds sneller te bewegen. Het was duidelijk dat hij ging komen. En dat deed ook ik. De bleke stevige dijen van Rita die op haar hurken zat om Steven te pijpen deden me overstag gaan.

‘Aaaahhh….! Jaaahhh…! Engelenkeeltje….!’, gromde de man met diepe stem.

Dan ik. Minder luid. En veel banaler. Niet in een keeltje, laat staan dat van een engel. Maar in mijn zakdoek. Ik hoorde Rita diep zuchten. Of dat van genot of van ellende was, kon ik niet uitmaken. Ik zag dat ze snel haar kleed over haar tieten trok en zichzelf wat fatsoeneerde. Dan nam ze een klein flesje water uit haar tasje, dronk wat en spuwde het water uit. Dit was routine, zoveel was duidelijk.

‘Hoe zie ik eruit?’, zei ze, terwijl ze in een klein spiegeltje keek en snel wat lippenstift aanbracht.

‘Prima’, zei hij zonder te kijken: ‘kom nu snel!’

‘Ja… ja… ja… moet jij net zeggen…!’

Ik hoorde het koppel snel over het grint naar naar de overkant hollen.

Daar stond ik. In de schaduw van de kerk. In de paasnacht. Met mijn zakdoek vol zaad. Ik knoopte mijn broek dicht en bleef even in de frisse avondwind staan. Ik was niet fier op mezelf. Zelfs de witte maan leek me scheef te bekijken. Het liefst was ik in mijn auto gestapt en weggereden! Maar toen hoorde ik het koor…!. Het had op mij het effect van een sirenenzang. Ik had geen keuze meer. Ik werk naar binnengetrokken… Geen tien paarden hadden me kunnen tegenhouden!

Natuurlijk zat het overvol. Ik moest, net zoals tientallen anderen, recht staan achteraan in de kleine kerk. Ik wrong me tussen de menigte, maar raakte niet voorbij een van de pilaren. Ik kon het koor niet zien, maar de klank was perfect. Gregoriaans is voor de kerk geschreven. Je moet het in de kerk beluisteren. Daar kregen de stemmen alle ruimte die ze nodig hadden en konden ze langzaam opstijgen en zich nestelen in de nok. Ik sloot mijn ogen en luisterde naar het koor. Ik was weer een onschuldig kind. Plots maakte een meisjesstem zich los uit de koorzang. Zoals een vogel uit een zwerm. Bijna ongemerkt. De stem ging langzaam omhoog. Steeds hoger en hoger totdat alleen zij nog hoorbaar was en al het andere naar de achtergrond verdween. Er was geen zwerm meer in de lucht. Alleen die éne vogel, die ene kleine stip in de blauwe lucht. Die stem trok me mee omhoog, uit de dicht opeengepakte groep mensen waarin ik geplet stond. Plots was ook ik alleen en begon ik te zweven. Samen met de stem klom ik naar boven. Naar de nok van de kerk. En nog hoger. Door het dak gingen we samen. Hoog in de hemel. Ik keek uit over de wereld en zag dat alles goed was zoals het was. Voorzichtig zette de stem me opnieuw op de grond. Ik voelde me gezuiverd. Bevrijd. Verlost van de last van het bestaan...

Wie was die sirene? Die stem die me de schoonheid van de wereld van bovenaf had laten zien? Ik wilde achter die enorme pilaar uit om het meisje te zien wier stem me zo betoverd en zo ontroerd had. Tot groot ongenoegen van de andere kerkgangers wrong ik me ruw en met veel ellebogenwerk naar voren. Eindelijk zag ik het koor. Mijn mond viel open…! Daar stond ze…! Met haar blonde haren. In haar rode kleed. Met haar witte volle tieten die zacht op en neer gingen in haar uitdagende decolleté. Engelenkeeltje! Ik kon mijn ogen niet geloven. Uit het keeltje dat daarnet… kwam nu de stem van een engel uit het paradijs! Ik zag gespannen bleke hals, haar trillende rode lippen en haar ogen waarin de kaarsen schitterden. Ze was in pure extase. Ze keek alleen maar naar de statige grijzende man die met gesloten ogen voor het koor stond en met een toverstokje in zijn hand langzaam golvende bewegingen maakte met zijn armen… Ze zweefden beiden samen tot in de nok van de kerk!

Ik had genoeg gezien. Ik heb me door de boze menigte een weg naar buiten gewrongen. Terwijl ik naar mijn wagen liep, hoorde ik Rita’s stem opnieuw opstijgen, ongetwijfeld gesmeerd door het zaad van Steven! Op de terugweg heb ik me ondergedompeld in heavy metal. Ik had behoefte om opnieuw met mijn voeten op de grond staan!