We zijn vroeg op, om weer huiswaarts te keren. We genieten nog van een goed ontbijt, waarna we afscheid nemen van Guy. In de korte tijd, dat we hem kennen, is hij een vriend geworden. En dat geldt ook voor Matt en Diana, die ook afscheid komen nemen.

Vooral Diana wil uitgebreid afscheid van ons nemen.

‘Ik zal jullie echt nooit meer vergeten! Door jullie zijn Matt en ik weer bij elkaar. Toen jullie naar huis zijn gegaan, is er bij ons de vlam weer ingeslagen. En het is alsof we nooit weg zijn geweest.’

Ik glimlach. ‘Dat hoor ik graag, Diana. En wat ga je nu doen? Volg je Matt naar Amerika?’

‘Misschien. We willen het nog niet overhaasten. Bovendien heb ik nog wat contracten, die ik eerst moet afhandelen. En dat wil ik netjes doen, en ik moet Elise ook voorbereiden om me hier op te volgen. Dat zal nog wel even duren.’

Matt glimlacht. ‘En dat geeft mij weer een excuus om hier weer vaker te komen.’

Guy staat erbij en zegt: ‘Peter, je kent mijnheer Dixon persoonlijk?’

Matt draait zich naar Guy om en zegt: ‘We kennen hem nog maar pas, maar ik beschouw Peter als een goede vriend. Ik mag toch hopen, dat hij goed verdiend heeft aan de workshops, die hij bij u heeft gedaan?’

Guy lacht. ‘Geen zorgen. Het was niet goedkoop, maar iedere cent volledig waard. En ik denk niet dat Peter te klagen heeft.’

Matt lacht. ‘Dat denk ik ook niet. Ik geloof, dat hij buiten de workshops het hem ook nog wel heeft opgeleverd. Maar dat gun ik hem van harte.’

Ik lach en zeg: ‘Toch niet slecht voor een ex-leraar! Ik zit voor het komende jaar wel goed! En het jaar is nog maar net begonnen!’

Er rijdt dan een limousine voor. Er stapt een chauffeur uit, die naar de receptie loopt. Ik hoor hem zeggen: ‘I am looking for mister Hoogmans.’

Ik kijk verbaasd en zie Guy dan lachen. ‘Je dacht toch niet, dat ik je na dit alles nog met een taxi naar het vliegveld zou laten brengen? Geen denken aan!’

Guy roept dan de chauffeur, die onze bagage pakt en in de koffer van de limousine legt. Dan nemen we nog eens afscheid van onze nieuwe vrienden en vertrekken we weer naar huis. De vlucht zelf is niet zo spannend en we komen in typisch Nederlands weer aan, een miezelregen, waar je toch stiekem heel erg nat van kunt worden, daalt op het Nederlandse land neer. Maar toch vind ik het wel prettig om weer terug in Nederland te zijn. We worden opgewacht door Jochem en Jessica.

Na een hartelijke begroeting gaan we snel naar hun auto toe, en maken we ons op weg naar huis. Het is een hele reis van Schiphol naar huis, dus hebben we ook genoeg tijd om alles te vertellen. Jessica zegt tegen Lisa: ‘Zo, je hebt een lekker bruin kleurtje gekregen daar in Nice!’

Lisa glimlacht. ‘Tja, je moet wat, als je de hele dag daar bent. Peter moest daar werken en ik mocht lekker in de zon liggen!’

‘Je zal toch nog wel wat meer gedaan hebben, dan alleen in de zon liggen?’

‘O, wat gewinkeld, en als Peter wat vrije tijd had, hebben we weer een en ander beleefd en nieuwe vrienden gemaakt.’

Jessica kijkt verbaasd. ‘Wat hebben jullie dan beleefd?’

‘O, niets bijzonders. Alleen de grootste roddeltante van Nice ten val gebracht, twee ex-geliefden weer bij elkaar gebracht en we hebben zo nog wat leuke mensen leren kennen.’

Jessica kijkt geschokt. ‘Wat? Je vertelt, alsof het heel normaal is!’

Lisa lacht. ‘Tja, voor wat we eigenlijk gedaan hebben, is het ook niets bijzonders. Maar het had wel behoorlijke gevolgen.’

Ik moet ook lachen. ‘Als je iemand met de platte hand in haar gezicht slaan niets bijzonders noemt, dan is het inderdaad verder niets bijzonders.’

Jessica draait zich naar ons om. ‘Watblieft? Vertel! Jullie maken me behoorlijk nieuwsgierig!’

Lisa vertelt dan hoe alles gegaan is met mevrouw Laverne, en Matt en Diana. Jessica kijkt Lisa vol ongeloof aan. ‘Dat je die vrouw durfde te slaan, zeg!’

Lisa zegt dan strijdlustig: ‘Dan had ze maar geen grote mond tegen Peter moeten hebben. Peter deed echt niets, wat niet kon. Die vrouw was gewoon botweg onbeschoft! Ze had die klap meer dan verdiend. Bovendien wist ik veel, wie dat was! Maar zelfs dan had het me niets uitgemaakt!’

Ik lach. ‘Ik vond het ergens wel vermakelijk. Natuurlijk schrok ik op dat moment wel even, maar uiteindelijk heeft het ons enkele vrienden opgeleverd, en bovendien kan ik daardoor ook nog eens een flinke smak geld verdienen, waarmee ik de komende jaren wel gebeiteld zit.’

Ik vertel ze dan over de zaken, die ik kan gaan doen. Dat maakt wel diepe indruk. Jochem zegt daarop: ‘Dus jij wordt nog een rijke mijnheer, Peter!’

‘Dat zal wel meevallen, Jochem. En hoe is het hier in Nederland gegaan?’

‘Uhm, wat minder goed, Peter!’

Ik kijk verbaasd. ‘Hoe bedoel je, minder goed?’

‘Tja, hoe moet ik dat zeggen? Je had toch gezegd, dat Jessica je auto mocht lenen? Nou ja, dat heeft ze dus gedaan, maar er is toen wel een vrachtwagen tegen je auto gereden, toen je auto geparkeerd stond. De schade is behoorlijk, die is total-loss.’

‘O, netjes is dat! Maar ik neem aan, dat de schadeformulieren wel zijn ingevuld?’

Jessica knikt. ‘Ja, natuurlijk heb ik dat gedaan, de verzekering zal je nog wel bellen, Peter. Het spijt me heel erg!’

‘Ach, als je de wagen geparkeerd hebt, dan kun je er verder toch ook niets aan doen, of wel?’

Jessica schudt haar hoofd. ‘Er zijn wel meer auto’s door die vrachtwagen geraakt. Die had een of ander technisch mankement, naar verluid.’

Ik kijk lachend naar Lisa. ‘Dan moeten we toch nog naar de garage voor die auto, die ik me zo graag wilde kopen, Lisa.’

Lisa lacht. ‘Ik denk niet, dat je er echt treurig om bent, of wel?’

Ik schud mijn hoofd. Dan kijk ik Jessica aan. ‘Misschien heb je me wel een dienst bewezen, door mijn wagen te beschadigen.’

Jessica kijkt me verbaasd aan. ‘Af en toe heb ik zo het idee, dat je niet goed bij je hoofd bent. Iedereen zou boos worden, maar jij lacht erom, dat ik je wagen beschadigd heb, toen ik hem geleend heb!’

‘Alsof jij wat aan dat ongeluk kon doen, Jessica! Ik ben allang blij, dat er verder niets ernstigs is gebeurd. Er had ook iemand gewond kunnen raken. Want ik neem aan, dat het verder zonder gevolgen is gebleven?’

‘Ja, gelukkig wel. Dus je vind het echt niet erg?’

Ik schud mijn hoofd. ‘In dit geval vind ik het niet erg, Jess. Maar het moet natuurlijk geen gewoonte worden!’

‘Nee, natuurlijk niet!’

We komen een half uur later dan thuis aan. Gelukkig is het hier een stuk droger, en kunnen we droog het huis in lopen. Maar nauwelijks ben ik thuis of mijn telefoon gaat over. Ik zucht als ik zie, wie me belt. Het is John, mijn vriend, die nu nog in Duitsland zit.

‘Hey, John! Hoe gaat het, jongen?’

‘Goed en met jou?’

‘Ik kom net terug van een week werken in Nice. Tja, er moet ook brood op de plank komen, nu ik geen leraar meer ben!’

‘Wat? Je bent geen leraar meer?’

‘Nee, ze hebben me eruit gezet, omdat het project te duur werd. Nou ja, dat is ook weer geen ramp. Ik verdien nu mijn kost met workshops en het organiseren van feesten.’

‘Kijk aan, dat is nog eens een verrassende carrièreswitch! Die hadden we niet zien aankomen!’

‘Ik ook niet, John. Maar daardoor heb ik nu wel wat meer tijd gekregen voor Lisa.’

‘En hoe gaat het met de aanstaande?’

‘Helemaal goed. Lekker bruin gebrand in Nice.’

‘Is ze mee geweest?’

‘Ja, de workshop, die ik heb gegeven, was inclusief verblijf en eten en drinken. En ik mocht Lisa meebrengen.’

‘Geluksvogel!’

‘Soms moet je ook geluk hebben, John! Maar waar bel je voor?’

‘Of je toevallig al iets gevonden hebt, Peter, een huis met loods. Ik heb niets meer gehoord!’

‘Ik had iets gevonden, John. Maar je moet eens met je vader bellen. Die heeft het namelijk voor mijn neus weggekocht!’

‘Wat een eikel is het toch! Maar wat was het dan?’

‘Een mooie huis, met loods, waar een garage in gevestigd was. Dat zou echt perfect voor je zijn geweest.’

‘Verdomme, kan die ouwe echt nooit eens met zijn poten vanaf blijven!’

‘Het kan toch geen kwaad om hem eens te bellen, of hij het niet aan jou wil verkopen, John! Hans is een heel stuk veranderd, sinds dat je vertrokken bent. En jij bent ook veel veranderd, je wilde haren zijn er nu toch wel een beetje vanaf, of niet dan?’

‘Ik kan hem toch niet zomaar opbellen, na al die jaren, Peter! Zeker niet na de manier, waarop ik toen ben vertrokken.’

‘Hans heeft me erover verteld, John. Ik spreek hem wel vaker, hij probeert nog steeds die panden van me over te kopen. Maar ik heb geen intentie om die te verkopen.’

‘Hij heeft je erover verteld?’

‘Ja, en naar mijn mening zou hij je heel graag weer zien. Zo heeft hij het een paar keren tegen me gezegd.’

‘Hmm, ik weet het niet, Peter. Het is zo lang geleden…’

‘Maar je wil hem wel weer zien?’

‘Tja, het is toch je vader, Peter. En ik zal hem toch ooit moeten vertellen, dat hij opa wordt.’

‘Dan heb je toch een goede reden om Hans te bellen?’

‘Kun jij het niet alvast een beetje opwarmen? Ik wil best bellen, maar als hij weer meteen doet, zoals vroeger, dan hang ik weer meteen op. Dat heb ik niet nodig!’

Ik zucht. ‘Goed, ik zal morgen Hans eens bellen, en dan bel ik je terug. Of zou je het erg vinden, als Hans je zelf belt?’

‘Liever niet. Er zijn toen toch wel wat woorden gezegd, waardoor ik niet wil, dat hij me meteen kan vinden of bereiken. Hij zal wel iets moeten doen, wil ik hem weer vertrouwen.’

‘En als ik je dan opbel, als ik bij Hans eens op bezoek ben?’

‘Daarmee zou ik wel kunnen leven, Peter. Zou je dat dan willen doen?’

‘Dat is goed. Ik maak wel een afspraak met je vader en dan bel ik je bij hem weer terug.’

‘Dank je, Peter!’

‘Goed, dan ga ik nu mijn koffer uitpakken.’

‘O, ben je echt pas net terug uit Nice?’

‘De telefoon ging over, toen we nog geen minuut binnen waren.’

‘O, sorry! Dat wist ik niet! Nou, dan wens ik je nog een fijne dag toe met Lisa. Doe haar de groetjes van mij en Linda!’

‘Zal ik doen! Ik bel je nog!’

‘Oké!’

En dan hangt John meteen op.

Ik zeg lachend tegen Lisa: ‘Ik kan wel een relatiebemiddelingsbureau gaan beginnen! Nu moet ik John weer in contact brengen met zijn vader. Je moest trouwens de groeten krijgen van hem en Linda.’

‘Ah, wat leuk! Wanneer komen ze weer terug naar Nederland?’

‘Zodra ik iets voor hun gevonden heb, Lisa. En het plannetje, dat ik voor John en Linda heb, dat begint nu wel te werken.’

‘Ach, had je daarom zijn vader geïnformeerd, dat hij dat huis moest kopen? Daar heb je me iets van verteld!’

Ik knik. ‘En John lijkt niet negatief te zijn, dat hij daarvoor zijn vader moet bellen. Maar hij vroeg me wel, of ik dat wat warm kon maken, zodat John niet meteen weer ruzie krijgt met zijn vader.’

‘Bel dan John zijn vader meteen op. Die zal ook wel graag willen weten, dat John open staat voor verzoening.’

Ik pak dan weer mijn telefoon en bel Hans op.

‘Hallo Hans, met Peter Hoogmans!’

‘Hey, Peter! Alles goed?’

‘Heel goed zelfs. Maar waar ik voor bel, ik kreeg zojuist een telefoontje van John. Ik denk, dat ons plan begint te werken. John staat in ieder geval open voor een gesprek en wellicht ook nog wel voor verzoening.’

‘Peter, je weet niet hoe blij me dit maakt! Ik weet, het leidt misschien tot niets, maar het is beter als helemaal niets op voorhand. Het geeft me in ieder geval weer een kans om met John in contact te komen.’

‘Dat was toch ook het doel van ons plan, Hans! En ik denk, dat John nu ook wel volwassen en verstandig genoeg is om wat meer toe te geven. Maar ik zou het niet overdrijven, als je met hem in gesprek gaat. Hij is zeker nog wat in een defensieve houding.’

‘Goed, dat je het me laat weten. Dan weet ik hoe ik me naar hem toe moet gedragen. Maar hoe gaat het nu verder?’

‘Ik heb met hem afgesproken, dat ik je ga opzoeken en dat ik hem dan bel. Hij durft je nog niet zelf te bellen.’

‘Oké, dat begrijp ik wel. Hij is gewoon voorzichtig. Nou ja, dat kan ik wel begrijpen. Wanneer spreken we dan af, Peter?’

‘Wanneer schikt het jou? Ik heb tijd genoeg.’

‘Vandaag zou wel wat te gretig zijn. Maar morgenmiddag kan ik wel tijd vrij maken.’

‘Dan spreken morgenmiddag af. Zo rond half drie?’

‘Prima!’

Ik neem afscheid en zeg: ‘Zo, dat is ook weer geregeld. En nu eerst andere zaken, Lisa!’

Lisa kijkt me verbaasd aan. Maar ze glimlacht als ik op haar toe stap en haar in mijn armen neem.

‘Ik heb eigenlijk nog maar amper tijd gehad voor mijn eigen meisje!’

‘Dat geeft niet. Eigenlijk was het wel even lekker om rust te hebben. Er is ook zoveel gebeurd in de laatste paar maanden!’

‘Dat vind ik nou ook. Eigenlijk zouden we er samen nog eens uit moeten piepen. Ik heb nu toch tijd genoeg.’

Lisa kijkt me vol ongeloof aan. ‘Je bent niet goed snik! We zijn net weer thuis!’

‘Ja, en wat dan nog? Of heb je iets beters te doen? Bovendien hebben we vergeten de winterluiken aan de achterkant dicht te maken, en het zou zonde zijn als onze nieuwe ramen stuk zouden gaan.’

Lisa glimlacht. ‘Je zoekt gewoon een excuus om nog even naar Sare te gaan! Maar mij hoor je niet klagen, Peter. Maar hoelang gaan we dan?’

‘Niet lang. Een goede week? Maandag vertrekken, en de volgende maandag weer terug rijden? Dan hebben we ongeveer 6 dagen om even tot rust te komen. Dan neem ik mijn laptop mee, en kan me dan in alle rust die offertes uitschrijven, die ik nog moet maken, zonder dat iedereen me aan mijn kop zeurt.’

Lisa lacht. ‘Dan zal ik maar snel alle kleren wassen en weer terug in de koffer doen. Wil je dan ook nog met de aannemer spreken over de verbouwing, die je nog wilt laten doen?’

‘Misschien, maar ik wil nog even wat reserves houden voor dit jaar. En als dan het komend jaar goed gaat lopen, dan wil ik wel nadenken over de verbouwing.’

‘En we moeten nog een nieuwe auto hebben.’

‘Ja, dat ook.’

Ik kijk op mijn horloge en zie dat het nog vrij vroeg in de middag is.

‘We zouden nog wel even naar die garage heen kunnen gaan. Ik zal Jochem even vragen, of ik zijn wagen nog even kan lenen.’

Dat vindt Lisa een goed idee, en zo zitten we een half uur later bij de garage, waar ik de wagen had gezien, die ik me eigenlijk wilde kopen. na wat overleg komen we uiteindelijk toch op een andere wagen uit, en omdat ik nu een eigen bedrijf heb, kan ik de wagen ook leasen. Als service komen ze de wagen maandagmorgen al brengen, nadat ze de wagen nog eens goed hebben nagekeken en gewassen. En omdat we toch daar zijn, kijken we ook nog even naar een wagen voor Lisa. We besluiten toch maar voor een gebruikte wagen te gaan, maar wel een wagen, die nog niet zo heel oud is, en niet al te duur. Die kan Lisa al meteen meenemen, de papieren zijn snel geregeld en ik mag dan haar wagen afrekenen. Gelukkig staat daar geld genoeg op, en tevreden rijden we weer naar huis. Lisa in haar nieuwe auto, en ik in de wagen van Jochem.

Als we thuis aankomen, lever ik de wagen weer bij Jochem af.

Jochem bekijkt de wagen van Lisa en zegt: ‘Dus dit is de vervanger voor jouw wagen, Peter?’

Ik lach. ‘Nee, dit is de wagen voor Lisa. Mijn wagen wordt maandag gebracht. Verschil moet er zijn!’

Jochem kijkt me aan. ‘Zo, doe maar ruig! Wat heb je je gekocht?’

‘Een Volvo V60, maar dan geleast. Dat was voor mij aantrekkelijker. Ik was al aan het kijken om het op die manier te doen, en deze konden ze meteen leveren, omdat het eigenlijk een demowagen is. Maar die heeft amper wat gereden. Het is niet de wagen, die ik me eerst wilde kopen, maar wel een goed compromis. En daardoor zat er ook nog een wagen voor Lisa aan.’

Eduard komt dan net thuis en komt ook even kijken.

‘Zo, een nieuwe wagen? Heb je toch een nieuwe gekocht?’

‘Dit is geen nieuwe, dit is de wagen voor Lisa, en die is drie jaar oud. Ik heb me een wagen geleaset, die komen ze morgen brengen!’

‘Nou, dan moeten de zaken toch goed gaan, Peter!’

‘Dat gaan ze ook wel, ik heb een voortreffelijke start van mijn bedrijf. Voor volgend jaar heb ik al wat boekingen staan. En daarmee kan ik goed geld verdienen, meer dan ik ooit als leraar verdiend heb. Maar ja, ik loop wel het risico als ondernemer.’

‘En wat heb jij je dan gekocht?’

‘Een Volvo V60. Wat kleiner en anders dan de wagen, die ik eigenlijk wilde, maar dit is wat aantrekkelijker voor mij om zakelijk mee te rijden. En deze biedt me ook alles, wat ik in een wagen wil. En dat komt dan weer goed uit, want dan kunnen we er maandag weer mee weg.’

Eduard kijkt me geschokt aan. ‘Gaan jullie alweer weg?’

‘Ja, uitrusten van die workshops. Dat lijkt misschien wel vakantie voor jullie, maar voor mij was het toch best pittig. En daarbij moet ik nog wat offertes maken, dat wil ik in alle rust doen. Maandagmiddag rijden we aan, en dan blijven we een week. Of ook misschien langer, dat ligt eraan hoe het weer daar is.’

Eduard lacht. ‘Ik kan je geen ongelijk geven, Peter. Je hebt nu eenmaal daar dat huisje, dus waarom er ook geen gebruik van maken, nu je de tijd en de mogelijkheden hebt.’

Lisa is er ook bij komen staan en zegt: ‘En voor mij is het gewoon weer een vakantie!’

Eduard lacht. ‘Je bent met je neus in de boter gevallen, Lisa! Zonder dat je het wist, heb je een rijke man aan de haak geslagen!’

‘Pff, alsof het me daarom te doen is! Natuurlijk is het wel gemakkelijk, dat Peter geld heeft, maar nu moet hij er ook hard voor werken. Maar hij heeft natuurlijk ook wel geluk, bepaalde dingen komen hem gewoon aanwaaien. Maar dat wil niet zeggen, dat hij niet zijn best moet doen om die dingen niet binnen te halen!’

Eduard knikt. ‘Daar zeg ik ook niets over. Ik weet ook wel, dat Peter goed en hard werkt. Hij weet wel, wat hij doet. Dat heb ik wel gemerkt toen we met jullie in Sare waren. En misschien is het ook wel even goed om even met jullie twee alleen te zijn.’

‘Daarom heb ik ook toegestemd om nu meteen weer te gaan. Peter moet maandag nog wat afhandelen, en dan vertrekken we weer naar Frankrijk.’

Lisette is inmiddels ook de wagen van Lisa aan het bekijken. Eduard zegt tegen zijn vrouw: ‘Moet je eens horen, Lisette! Peter en Lisa zijn amper terug van Nice, of ze kopen twee auto’s en vertrekken maandagavond weer naar Sare!’

Lisette kijkt verbaasd op, maar zegt: ‘En laat ze toch! Ik geef ze groot gelijk. Nu genieten van het leven!’

Lisa kijkt blij naar haar moeder. ‘Dank je, mam! Dat gaan we zeker doen!’

Ik zeg dan: ‘Weten jullie wat? Ik moet toch nog even boodschappen doen, wat dachten jullie van een barbecue? Maar dan een beetje minder uitgebreid dan normaal, want ik heb nu niet meer de tijd om alles klaar te maken.’

‘Dat is nog eens een goed idee, Peter! Moeten we helpen?’

‘Dat kan. Ik wilde er die aardappelsalade bij maken, die ik pas in Sare ook gemaakt heb.’

‘Ah, die heb ik onlangs nog eens gemaakt. Die kan ik wel maken!’, roept Jessica, die inmiddels ook is komen kijken.

Lisette zegt dan: ‘Dan zal ik die lekkere salade met radijsjes maken, die Peter ons geleerd heeft. En ik heb zelf ook nog een recept voor een salade met mandarijnen en noten.’

Eduard zegt daarop: ‘Ja, tegenwoordig eten we veel meer verse groenten en vlees. Dat hebben we aan jou te danken, Peter!’

‘Vers is alles toch veel lekkerder, en zoveel meer werk is het nu ook weer niet!’

Lisette knikt. ‘En het is niet eens zoveel duurder. De meeste salades, die je dan maakt, kun je ook nog wel een paar dagen bewaren, en het is ook nog eens veel gezonder! Ik ben alleen al daardoor een kilo afgevallen, en Eduard ook al. Dus het heeft al een goed effect op ons!’

Eduard glimlacht. ‘Ja, dat klopt. En het niet alleen effect op ons gewicht, maar ook op andere dingen!’

Lisette bloost nu wat. Ze kijkt Eduard met een wat bestraffende blik aan, waardoor Lisa moet lachen. ‘Mam, het is toch niet erg, als pap zoiets zegt! Het is toch alleen maar leuk, dat jullie weer helemaal opnieuw verliefd op elkaar worden!’

‘Dat is ook wel zo, maar hij hoeft dat toch ook weer niet zo openbaar te maken!’

‘Alsof wij dat erg zouden vinden! We hebben elkaar nu ook naakt gezien, en je hebt ook ervaren, hoe dat voelt. Dan is het toch ook niet erg, als je dan weer wat meer aandacht voor elkaar krijgt?’

‘Als je het zo bekijkt, dan is het wel oké. Maar ik heb gewoon liever niet, dat hij daarover praat! Dat ben ik gewoon niet zo gewend!’

Eduard loopt naar Lisette toe en zegt: ‘Sorry schat! Het glipte uit mijn mond, voordat ik er erg in had. Maar gelukkig was het onder mensen, die we kunnen vertrouwen. Anders zou het inderdaad erger zijn geweest.’

Lisette glimlacht. ‘Vooruit, ik zal je vergeven.’ Eduard neemt haar in zijn armen en geeft Lisette een zoen. Maar nu moet Lisette alleen maar giechelen.

‘Malle vent! O, Eduard! Vertel Peter en Lisa nog, wat we met Jessica en Jochem hebben afgesproken!’

Lisa en ik kijken verbaasd. Eduard zegt dan: ‘Ja, we gaan in februari samen op vakantie. Naar een naturistencamping in Portugal!’

Lisa kijkt vol ongeloof. ‘Wat? Echt waar?’

Lisette knikt. ‘Het was voor mij wel even doorzetten, maar nu kijk ik er wel heel erg naar uit. En trouwens, Jochem wil toch echt een keer met jullie en ons praten om onze tuinen samen te voegen. En dan een wat hogere heg aan de rand maken, zodat we ongestoord naakt kunnen rondlopen.’

‘Weet je het zeker, mam? Ik bedoel, ga je nu de hele tijd naakt rond lopen?’

‘Natuurlijk niet als het regent of als het koud is, maar wel regelmatig. Het is gewoon even wennen, en bovendien begrijp ik nu ook, waarom Jochem en Jessica dat zo graag doen. Je wordt er heerlijk bruin van, en bovendien voelt het gewoon veel vrijer.

Bovendien zijn we samen bezig om ook een huisje in Sare te kopen. Er schijnt daar nog een huisje te koop te staan, van monsieur Laurent Rascante. Dat huis staat een kleine kilometer verderop, maar als we het wandelpad nemen, zijn we in een paar minuten bij jullie.’

‘Ah, ja! Dat ligt inderdaad langs het wandelpad! Maar mijnheer Rascante is toch geen naturist?’

‘Nee, maar dat is juist de reden, dat hij het wil verkopen. Hij is op zich niet tegen naturisten, maar voelt zich er niet zo prettig bij, als ze de hele tijd zijn huis voorbij lopen. Jochem heeft al contact met hem gezocht, en we hebben een afspraak over tien dagen om zijn huis te komen bekijken. Mijnheer Rascante wil ook wat meer aan de andere kant van het dorp gaan wonen, daar woont ook meer familie van hem, dat was zijn andere reden om te verhuizen.’

‘Wauw, dat is een leuke verrassing! En gaan jullie samen dat huis kopen?’

‘Ik denk het wel. We kunnen erg goed opschieten met Jochem en Jessica, en bovendien willen we jullie niet de hele tijd lastigvallen. Alleen, het huis van Rascante is maar groot genoeg voor vier personen. Dan moeten we nog een oplossing gaan zoeken voor Charlotte en Ben.’

‘Ach, dat is geen probleem, die kunnen dan gewoon bij ons slapen, dat is echt geen probleem!’

‘Nou, dan staat niets meer in de weg om dat huis te gaan kopen!’

‘Waar zijn Charlotte en Ben eigenlijk? Ik heb ze al een aantal dagen niet meer gezien!’

Lisette lacht. ‘Die doen wat jonge verliefde stelletjes samen doen. Elkaar de hand vasthouden en zoenen.’

Ik lach. ‘Daar geloof ik niets van!’

Lisette lacht ook. ‘Ik ook niet! Ze lijken wel konijnen! We weten soms echt niet of ze nu bij ons thuis zijn of bij Charlotte thuis. Of ze zijn samen aan het trainen met hun ATB, dat kan ook nog. Maar ze zijn continue samen te vinden.’

‘Laat ze toch, ze zijn toch lekker verliefd!’

‘Dat doen we ook! En goed voorbeeld doet volgen…’

Lisette giechelt nog eens. ‘Nooit gedacht, dat ik op mijn leeftijd nog aan de pil moest!’

‘Ach, zo oud ben je nog niet, mam!’

‘Dat weet ik wel, maar toch! Het is alsof we weer helemaal jong zijn!’

‘Dat is toch alleen maar fijn!’

‘Ja, maar over niet al te lange tijd worden we ook nog eens opa en oma!’

‘Dan zijn jullie gewoon jonge grootouders!’

‘Ja, maar dan voel je je toch wel een beetje oud, maar je kijkt er ook heel erg naar uit!’

‘Anders ik wel, mam. Hoe meer ik zwanger begin te worden, hoe meer ik er naar verlang om ons kindje in mijn armen te houden. En o ja, in Nice hebben we nog een complete kinderkamer gekocht, die is al helemaal in de kleur, die ik graag wilde. Met alle kasten, bedje, commode, verlichting, alles erop en eraan. We hoeven zelfs niet te behangen of te schilderen, dat wordt allemaal gedaan voor ons. Daar was ook de prijs wel naar, maar ze komen vanuit Frankrijk om het hier te doen. Net na nieuwjaar komen ze hier dan de kinderkamer in orde maken.’

Lisette kijkt blij verrast. Ze vist dan naar een antwoord: ‘En wat voor kleur heb je gekozen?’

Lisa glimlacht. ‘Lichtgroen, echt heel erg mooi!’

Lisette kijkt wat teleurgesteld, ze had gehoopt, dat Lisa verraden had, wat haar kind gaat worden, een meisje of een jongetje. Lisa lacht. ‘Mam, ik ga echt niet verraden, wat het gaat worden! Peter wil het niet weten, en als ik het aan jullie ga vertellen, dan zal Peter het toch op een of andere manier te weten komen. Dus dat ga ik niet doen. Jullie wachten maar netjes af, net zoals Peter!’

Lisette glimlacht. ‘Je hebt gelijk, zo is het ook wat meer spannend! Maar ik ben gewoon zo nieuwsgierig!’

Jessica zegt dan: ‘Je bent niet de enige, die dat wil weten, Lisette. Maar ik kan begrijpen, dat Lisa het nog even geheim wil houden. En ik kan zelfs begrijpen, waarom Peter het nog niet wil weten. ‘

Dan kijkt mijn zus me aan. ‘Waarom wil je het eigenlijk niet weten, Peter?’

‘Gewoon, het gaat allemaal al zo snel met mij en Lisa. Mag dat dan eens een keer op de normale manier? En daarbij wil ik niet een voorkeur voor een jongen of een meisje hebben. Wat het ook is, ik zal het prima vinden, en er van houden. Meer is het eigenlijk niet.’

‘O, dus het is eigenlijk niet zo spannend, dat je het niet wilt weten!’

‘Ja, moet dat dan? Ik wil me gewoon laten verrassen. Is dat nou echt zo heel erg vreemd?’

Jessica schudt haar hoofd. ‘Nee. Ik wilde alleen weten, waarom. En als jij dat zo wilt, waarom dan ook niet? Ik hoor, dat Lisa er al flink rekening mee houdt, door een vrij neutrale kleur te nemen. Maar groen is wel mooi, hoor!’

‘Ik heb de meubels en de opstelling gezien, dat is echt heel erg mooi. En het is ook echt goede kwaliteit, geen IKEA zooi. Nog echt door een meubelmaker gemaakt. En we hoeven eigenlijk niets aan de kamer te doen, alleen zorgen dat het behangklaar is. De rest wordt gedaan. En dat was het al, het oude behang is er al vanaf en ik heb de gaatjes dicht geplamuurd. Dus ze kunnen meteen komen!’

‘En komen ze daar helemaal voor uit Frankrijk?’

Ik lach. ‘Nee, ze huren gewoon een klusbedrijf in, schijnbaar hebben ze wel eens vaker klanten in België en Nederland. Maar eigenlijk sta ik er ook weer niet op te kijken, dat er een vreemd bedrijf over de vloer komt. Ik ga toch nog eens opbellen, of ik zelf geen klusbedrijf mag inhuren. Dan weet ik ten minste zelf wie er over de vloer komt.’

‘Dat lijkt me een goed idee, Peter. Je hoort tegenwoordig allemaal van die verhalen…’

Lisa zegt dan: ‘Weten jullie wat? In plaats van hier voor het huis te staan, waarom komen jullie zo meteen niet even op de koffie? Dan laten we jullie de foto’s zien uit Nice. Die ik dan gemaakt heb, want daar heeft Peter niet zo veel tijd voor gehad.’

Dat vinden ze goed, en een kwartier later zitten we te genieten van een verse kop koffie, waarbij Lisa haar gemaakte foto’s van Nice heeft laten zien op de laptop. Iedereen is best onder de indruk van het hotel, dat ook best sjiek te noemen was. En dan zie ik plotseling ook foto’s van de keuken, waar ik iedereen les aan het geven ben. Ik heb helemaal niet gezien, dat Lisa daar foto’s gemaakt heeft.

‘Wanneer heb je die gemaakt, schat? Ik heb helemaal niet gemerkt, dat je die gemaakt hebt!’

‘Dat weet ik, dat was op je tweede workshop, toen je ze dat nagerecht hebt proberen laten te maken. Je was toen zo druk bezig, dat je niet eens in de gaten had, dat ik er was. En toen heb ik je maar niet gestoord. Ik wilde eigenlijk ook alleen maar even kijken.’

‘Dat had je rustig gemogen, Lisa. Voor jou maak ik altijd wel even tijd!’

Jessica vraagt: ‘Was dat in de keuken van het hotel?’

‘Nee, dit is hun oefenkeuken, waar ze nieuwe recepten uitproberen. Daar kunnen de chef-koks hun ideeën uitproberen. Eigenlijk is dat de oude keuken, en die hebben ze in stand gehouden, toen ze de zaak verbouwd hebben, en een nieuwe grote keuken gebouwd hebben.’

‘Aha, dus eigenlijk best wel exclusief allemaal?’

‘Ja, dat kun je wel stellen. Er komen daar ook gasten, die flink wat geld te verteren hebben. En daar heb ik me dan ook een goede deal gemaakt. Ik mag in Californië een verjaardagsfeestje verzorgen voor zo’n 400 gasten, voor mensen in de hoogste kringen. En dan praat je over een bedrag van zes cijfers…’

Eduard fluit eens door zijn tanden. ‘Zo, dat is niet mis! Moet je dan echt alles organiseren?’

‘De tenten en inrichting hoef ik niet te doen, ik moet voor de catering en de drank zorgen. Dat is over een half jaar, maar dan moet ik alles rond hebben. Chef-koks, obers, serveersters, sommeliers, afwassers, noem het maar. En dan moet ik ook nog zorgen, dat al de drank er is, het eten inkopen, en allemaal op tijd daar laten komen. Dus daar heb ik ook wel de nodige kosten aan, maar dan nog houd ik daar flink wat geld aan over. En aangezien daar hooggeplaatste mensen komen, kan het me weer een vervolgopdracht geven, ten minste, als ik het goed doe.’

‘Nou, dan ben je toch al heel goed bezig, Peter! Petje af!’

Opeens komen Charlotte en Ben door de achterpoort binnen. Ik begroet ze.

‘Hey, Lotje! Ben! Ik heb jullie al een tijdje niet meer gezien!’

Charlotte glimlacht. ‘Veel te druk bezig geweest, Peter! Of nou ja, ik ben de hele tijd samen met Ben!’

‘Ja, dat hoor ik. Jullie zouden net konijnen zijn!’

Charlotte lacht. ‘Zo erg is het nou ook weer niet, maar ik zal niet ontkennen, dat ik nu nog het braafste meisje van de klas ben… We doen heus nog wel wat anders, dan alleen maar vrijen! Ik heb van pap en mam een ATB gekregen, daar fietsen we nu een paar keren per weer mee door het bos, en dan gaan we ook nog een keer samen naar de sportschool.’

‘En je vrienden op school dan? Doe je daar ook nog wat mee?’

‘Jawel, maar meestal is Ben er dan ook bij. Hij hoort nu net zo bij de groep, als ik. Maar het is nu wel weer erg saai op school, nu je er niet meer bent!’

‘Daar kan ik niets aan doen, Lotje. Bovendien verdien ik nu veel meer geld, dan ik ooit voor mogelijk kon houden! Maar is het echt alleen maar saai?’

‘Niet helemaal. Sommige leraren houden toch nog vast aan jouw methode, Peter. Of gedeeltelijk. Dat maakt het vooral voor de hele saaie vakken ten minste nog iets leuk. Maar het is niet helemaal hetzelfde.’

‘Nou ja, dan ben ik in ieder geval blij, dat ze er nog iets mee doen! Dan is het toch niet allemaal voor niets geweest. En hoe bevalt je nieuwe wiskundeleraar?’

‘Dat gaat wel. Hij kan het in ieder geval wel goed uitleggen. Maar we hebben wel een voorsprong door jouw project! Ik begrijp alles nu zoveel beter! En als ik het dan even niet begrijp, dan bedenk ik me, hoe ik dat anders gedaan zou hebben als het project er nog was. En zo doen het nog veel andere leerlingen ook. We praten er nog regelmatig over, iedereen vindt het heel erg jammer, dat het er nu niet meer is.’

‘Ik ook, Lotje. Ik vind het ook heel erg jammer. Maar aan de andere kant heb ik dan toch wat bereikt! Dan heeft het hele project toch meer invloed gehad, dan ik gedacht had. Als jullie er nu nog steeds wat aan hebben, dan betekent dat, dat het toch gewerkt heeft! Dat is dan een troost, na hoe het is afgelopen.’

Charlotte knikt. ‘En hoe was je vakantie naar Nice?’

‘Voor mij was het geen vakantie, Lotje. Ik heb gewerkt! Ik heb wel wat vrije tijd gehad, maar meestal was ik dan toch best moe. Lesgeven aan volwassen mensen is zeker niet minder moeilijk! En zeker aan mensen, die menen dat ze toch al heel wat zijn! Dat gaf wel leuke situaties, toen ik daar met het puntensysteem ging werken!’

Charlotte kijkt verrast en moet dan lachen. ‘Heb je ze daar ook straf gegeven? Dat had ik willen zien!’

‘Ze mochten de keuken schrobben of vegen. Je had eens moeten zien, hoe snel ze weer met beide benen op de grond stonden! Dat kwam ook wel door hun baas, die ook meedeed. En die vertelde ze doodleuk, dat ze mijn bevelen konden volgen, of anders hun spullen konden pakken en vertrekken!’

‘Wauw! Zou hij dat dan echt gedaan hebben, die mensen ontslagen?’

‘Daar twijfel ik niet eens aan, Lotje. En het was iedereen meteen heel erg duidelijk. Maar het heeft ook weer goede zaken gebracht. Hetzelfde systeem hebben ze daar nu ook in de keuken in gebruik. En je weet hoe het werkt, iedereen kan punten aan iemand toekennen. Ze hebben daar al een bord neergehangen, met alle namen, en daar wordt dan de score bijgehouden. En een paar mensen uit de keuken houden dan de score bij. En dat heeft daar de sfeer best goed beïnvloed! Er wordt nu weer gelachen, maar ook geconcentreerder gewerkt. Dus uiteindelijk werken ze er met meer plezier, waardoor de prestaties ook beter zijn geworden. En precies daar gaat het ook om.’

‘Maar mag die man dan maar zomaar iemand ontslaan?’

‘Nee, maar hij kan het iemand wel zo moeilijk maken, dat die zelf wel zijn spullen pakt en gaat. En geen enkel restaurant neemt iemand aan met zo’n historie. Gehoorzaamheid in de keuken is dan ook erg belangrijk, en dat begrijpt daar iedereen wel.’

‘Is het echt zo streng om in een keuken te werken?’

‘Ja, en dat moet ook! Het is niet zo, dat het een heel streng regime is, maar als de chef-kok wat zegt, dan moeten ze wel luisteren. Want de chef-kok is verantwoordelijk voor wat er uiteindelijk op de tafels beland. En die wordt daar op afgerekend. Dus zal de chef-kok er alles aan doen om klachten te voorkomen. Maar soms draven ze daarbij door, en daardoor is mijn methode ook een goed hulpmiddel om ze eraan te herinneren, dat ze met mensen werken.’

Charlotte knikt begrijpend. Nu begrijpt ze het beter, en zij niet alleen.

We kletsen nog even wat verder, en dan gaat iedereen weer naar huis. En hebben Lisa en ik weer even tijd alleen. Dat is soms ook wel zo lekker, en ook precies de reden, dat ik nog even naar Sare wil, omdat dit de afgelopen week er wel bij in is geschoten.

We gaan lekker op de bank liggen om even goed uit te rusten. Dat doen we zelfs een beetje te goed, want al snel liggen we allebei te snurken op de bank. Pas tegen zeven uur worden we wakker, als ik wat honger en dorst begin te krijgen. Lisa slaapt dan nog steeds, en ik wurm me tussen haar uit, en begin in de keuken wat eten klaar te maken. Niets bijzonders, wel erg gezond en lekker. Een salade met wat gerookte kip, natuurlijk wel zelf gemaakt, ook de dressing. Maar dat heb je zo klaar. Ik schep twee grote kommen vol met de salade, en breng die dan naar de bank, waar Lisa nog steeds ligt te slapen. Maar ik kan aan haar merken, dat ze al niet meer in haar diepe slaap is, en dat blijkt ook, als ik de kommen neerzet. Van dat geluid wordt ze wakker en opent haar ogen. Ze rekt zich uit en kijkt me glimlachend aan.

‘Oh, ik heb heerlijk geslapen!’

‘Ik ook, we waren volgens mij allebei erg moe! Ik heb voor het eten een salade klaargemaakt, weer eens wat anders dan dat eten uit het restaurant!’

‘Ja, is ook wel eens lekker, Peter. Volgens mij zijn we een kilo aangekomen de afgelopen week!’

Ik glimlach. Zwijgend eten we onze kommen salade op. Lisa zegt daarop: ‘Die dressing is best lekker, Peter! En een leuke combinatie van de salade. Dat had ik zo nog nooit eerder gehad!’

‘Ach, met een salade kun je vrijwel alle rauwkost combineren, Lisa. En die gerookte kip zorgt dan weer voor dat zoute, terwijl het toch lekker mager is.’

Lisa helpt me na het eten weer alles zuiver te maken, waarna we weer op de bank gaan zitten. Lisa zegt dan: ‘Peter, ik ben echt gelukkig met jou! Ik heb vroeger wel eens gedroomd, hoe het zo met jou samen zou zijn, maar het is nog veel beter geworden, dan ik ooit had kunnen dromen! Had ik dat geweten, dan had ik al veel eerder een poging gedaan om je te versieren!’

Ik glimlach. ‘Misschien was het dan niet zo goed gegaan, Lisa. Maar dat kun je nooit meer zeker weten! En bovendien zat je ook nog op kamers, en je studeerde nog! En dan zou je weer te jong voor me zijn geweest.’

Lisa kruipt nog dichter tegen me aan. ‘Misschien, Peter. Maar ik ben nu wel heel erg blij, dat we nu samen zijn! Maar als we in Sare zijn, wil ik het toch eens hebben over mijn toekomst, Peter. In dat hotel werd het me al snel duidelijk, dat stil zitten ook weer niets voor mij is. Voor een paar dagen is dat wel leuk, maar ik begon me toch al snel te vervelen. Bovendien wil ik ook wat doen met mijn opleidingen. Ik wil nog dingen leren. Talen liggen me goed, en ik wil kijken wat ik daar nu echt meer mee kan doen. Maar ik wil ook genoeg tijd hebben voor ons kind. Want daar gaat ook nog veel tijd in zitten. Dat begin ik me nu meer en meer te beseffen.’

‘En wat je ook wilt gaan doen, ik zal je er in steunen.’

Lisa kijkt me dankbaar aan. ‘Dank je, Peter. Dat betekent veel voor mij. Vooral omdat ik wat onzeker ben over de toekomst. Wat staat me te wachten, als ik eenmaal moeder ben? Hoe gaat het tussen ons? Blijven we wel gezond en loopt alles goed met je bedrijf? Dat zijn dingen, waar ik wel eens over nadenk, maar waar ik geen antwoord op kan geven. En dan ben ik zo blij, dat je er voor me bent!’

Ik sla mijn arm om haar heen. ‘De toekomst is voor niemand zeker, Lisa. Er kan van alles gebeuren. Ik heb in mijn leven geleerd, dat je het leven moet plukken, iedere dag leven, alsof het je laatste dag is. Dan geniet je ook veel harder van het leven.’

Het is even stil. Dan zegt Lisa: ‘Peter, voelde jij je gelukkig in die tijd, dat je nog met je motor rondreed?’

Ik kijk haar verbaasd aan. ‘Ja, wat is gelukkig, Lisa? Op dat moment voelde het goed, wat ik toen allemaal deed. Maar of ik me toen ook gelukkig voelde? Eerlijk gezegd, denk ik van niet. Want ik was toch op zoek naar dat gemis. Ik had de rust niet, en die heb ik pas na het ongeluk teruggekregen. En toen had ik ook mijn motor en mijn capriolen niet meer nodig om me goed te voelen. Misschien is het daarom ook, dat ik die tijd niet meer echt mis. Ik vind het leuk om weer de mensen uit die tijd weer tegen te komen, maar ik verlang niet terug naar die tijd. Maar die tijd heeft me wel gevormd en sterker gemaakt. Ik weet, dat ik nergens bang voor hoef te zijn. Ik heb alle dingen al gedaan, die me angst aanjaagden.

Hoewel, ik ga nu iets aan, waar ik toch wel wat zenuwen voor heb. Ik ga trouwen, en ik word vader! Maar ik voel me nu rustiger dan ooit, en beter dan ooit! En ik heb nog nooit voor iets zo hard willen vechten en willen zorgen. Dat is een gevoel, dat ik nog niet eerder kende, Lisa. En dan twijfel ik nog soms of ik wel genoeg voor je doe. Ik bedoel, ik ben zomaar gestopt met leraar te zijn. En ik ben gewoon begonnen aan mijn bedrijf, maar eigenlijk zonder echt je mening te vragen.’

Ik wil nog wat zeggen, maar Lisa stopt me, door een vinger op mijn lippen te leggen.

‘Je doet meer dan genoeg voor me, Peter! En dat je gestopt bent met leraar zijn, dat kan ik goed begrijpen. Ik weet hoeveel je in dat project gestopt hebt, en hoe pijn het je deed, toen je hoorde, dat het stop gezet werd. Maar je praat nooit echt over hoe je je dan precies voelt. Dat hoeft ook niet, want je denkt dan wel aan de toekomst. Dus toen je praatte over je bedrijf, was ik meteen met je eens, dat je dat moest doen. Dat is waar je goed in bent. Alleen lijken je plannen nu toch iets anders te gaan lopen, dan je oorspronkelijk gepland had. Of zie je jezelf nog hier in huis workshops geven, nu je dat voor top-koks hebt mogen doen? En nu heb je zelfs al contracten binnen voor het komende jaar, waar je meer dan genoeg aan verdient om riant van te leven. En dat terwijl je nog maar net begonnen bent! Dat maakt me zo ontzettend trots op je! En dan kan ik alleen maar erg blij zijn, dat ik de vrouw bent, van wie je houdt!’

Terwijl ze dat zegt, rollen er tranen over haar wangen. Tegenwoordig is ze wat emotioneler, wat waarschijnlijk ook wel door haar zwangerschap zal komen. Maar ik twijfel er niet aan, dat ze ieder woord heeft gemeend. Ik geef haar een zoen.

‘Ik hou van je, Lisa! Je kunt je niet voorstellen, hoe zeer ik van je houd! Alles wat ik nu doe, dat doe ik voor jou en ons kindje! Ik wil, dat jullie de beste toekomst tegemoet gaan, die ik voor jullie kan geven! En dat ik daarbij kan doen, waar ik goed in ben, dat is alleen maar een bonus. Maar ik heb natuurlijk wel op het moment erg veel geluk, dat scheelt natuurlijk. Maar het zal niet altijd zo blijven, dus ik zal toch wel enkele dingen moeten gaan doen, die ervoor zullen zorgen, dat onze toekomst ook gewaarborgd blijft. Je hebt gelijk, hier ga ik geen workshops meer geven. Maar afgelopen week heeft me wel een paar ideeën gebracht. Ik denk, dat ik voor een pand ga kijken, waar ik een complete keuken in kan richten. Daar wil ik in de toekomst mijn workshops gaan geven.

Maar het idee van catering, dat laat ik varen, hoewel dat als me dat iemand zou vragen, ik het niet zou afwijzen. Maar ik wil een plek creëren, waar ik, en ook anderen, nieuwe recepten kunnen bedenken. Misschien ga ik wel een kookboek schrijven. Of misschien doe ik dat wel samen met iemand anders. En dat ik het komende jaar al flink volgeboekt zit, qua boekingen, dat speelt in mijn voordeel. Dat geeft me namelijk de tijd om het goed te doen.’

Lisa zegt niets, maar geeft me een zoen. We zijn allebei erg emotioneel, en daardoor ook gevoeliger voor elkaars aanrakingen. Wat begint als een zoen uit liefde, mondt al snel uit in een vurige zoen vol passie. Lisa drukt haar lichaam tegen me aan, en al snel glijden onze handen over elkaars lichamen. Ik kan nog net wat discipline opbrengen om te zeggen: ‘Zullen we maar naar de slaapkamer gaan?’

Lisa rukt zich met tegenzin van me los, maar staat wel op. In haar ogen kan ik het verlangen naar me zien, en dat is ook wederzijds! Ik wil haar, en Lisa wil mij. We haasten ons naar de slaapkamer, maar het is moeilijk om al van elkaar af te blijven, terwijl we ons daarheen begeven. En eenmaal in de slaapkamer vliegen de kleren dan ook door de kamer. Lisa is zelfs nog eerder klaar, dan ik dat ben. Geen idee hoe ze dat gedaan heeft, maar ze heeft in één gang door haar slipje en haar bh met haar trui uitgetrokken. Als ik daar wat van zeg, antwoordt ze me: ‘Ik had stiekem al gehoopt op dit, Peter! Dus had ik alleen maar een strak hemdje onder mijn trui aangetrokken!’

Ik lach en schud mijn hoofd. ‘Wat ben je ook een lekker geil ding, Lisa!’

‘Ik kan er niets aan doen, Peter! Je bent ook zelf erg lekker!’

Ik duw haar dan voorzichtig achterover, en vol vertrouwen laat ze zich achterover vallen, terwijl ik haar voorzichtig neerleg. Een moment bekijk ik het prachtige beeld, dat ik voor me heb. Haar prachtige lichaam, met haar volle borsten en haar beginnend bolle buikje, haar heupen, die al wat voller beginnen te worden, haar mooie gezicht en haar mooie lange haren. Dan kniel ik voor het bed neer, en begin haar voeten te kussen, die ik ook meteen lichtjes masseer. Lisa kreunt van genot.

‘Oh, dat mag je vaker doen, Peter! En eigenlijk moet ik ook nieuwe schoenen kopen, die ik vandaag aanhad, die zijn net iets te nauw.’

‘Waarom trek je ze dan aan?’

‘Omdat ze zo goed staan bij die broek, die ik aanhad.’

Ik lach. ‘Wij gaan volgende week weer eens samen winkelen, en dan koop jij je schoenen, die wel lekker zitten!’

Lisa lacht nu ook. ‘Goed idee, maar dan moet ik wel die heerlijke voetmassages van je missen!’

‘Die geef ik je maar al te graag, en dat weet je!’

‘Geil je lekker op mijn voeten?’

‘Nee, maar ik vind het gewoon leuk om je zo te ontspannen!’

Lisa lacht weer. ‘Als jij zo naakt voor me zit, en mijn voeten masseert, werkt dat alles behalve ontspannend! Dan wil ik alleen maar meer!’

Ik glimlach. ‘Daar kan ik dan wel weer wat aan doen, Lisa!’

Ik begin dan haar benen te strelen tot ik bij haar heiligdom kom. Ik trek haar benen wat verder uit elkaar, en laat dan zachtjes mijn vingers door haar schaamlippen gaan. Ze kreunt en trekt haar hoofd naar achteren. Ik zie hoe er weer een druppel geil tussen haar schaamlippen druppelt, ondanks dat ik die net heb weggeveegd. En dat geeft me het zetje, om haar heerlijke sappen te gaan proeven. Normaal plaag ik haar nog even, door haar te strelen en lichtjes te vingeren, maar nu kan ik me niet meer inhouden. Ik kus haar schaamlippen, en trek die dan uit elkaar. Om vervolgens haar kutje en haar knobbeltje te verwennen met mijn tong. Lisa krult haar rug van extase, terwijl ze naar haar eerste hoogtepunt snelt. Niet veel later komt ze kermend klaar, en trekt me dan omhoog.

Sinds ze zwanger is, wil ze veel meer vastgehouden en geknuffeld worden. En dan het liefste naakt. Ze vindt het heerlijk om mijn lichaam tegen haar aan te voelen, terwijl mijn pik dan in volledig opgerichte toestand tegen haar lichaam prikt. Ze gunt zich even de tijd om weer op adem te komen, maar laat dan haar hand naar beneden glijden. Ze pakt mijn pik vast en leidt die naar haar hete gleufje.

‘Neuk me, Peter! Ik wil je helemaal in me voelen! Ik wil voelen, hoe je je zaad in me spuit!’

Ik voldoe maar wat graag aan haar verzoek en plaats mijn reeds volledig stijve pik voor haar hete gleufje. Lisa reageert met een kreun van goedkeuring, terwijl ik mijn pik langzaam steeds dieper in haar duw. En als mijn pik er eenmaal helemaal in zit, begin ik Lisa stevig te neuken, dat vindt ze fijn. Ze begint me steeds meer haar voorkeuren aan te geven, en ik vind het heerlijk om aan haar verzoeken te voldoen. En dat zorgt ervoor, dat we elkaar steeds beter leren kennen. Na enkele stoten komt Lisa al een keer klaar, waarbij haar kutje mijn pik bijna uit haar gleufje perst. Maar ik ga gewoon door en laat mijn pik nog harder in haar kutje rammen. En ik voel al, dat ik dit niet heel erg lang ga volhouden, terwijl Lisa een paar stoten later nog een keer klaarkomt. En dat is voor mij te veel van het goede, en spuit dan met een harde brul mijn zaad diep in haar. Mijn orgasme lijkt eindeloos te duren, ik spuit meer zaad tegen haar baarmoeder, dan ik ooit gedaan heb. Het lekt er aan alle kanten uit. Hijgend laat ik me op haar lichaam vallen, waar Lisa haar armen om me heen sluit.

‘O, Peter! Je was weer geweldig! Ik hou van je!’

‘Ik hou ook van jou, Lisa.’

Even blijf ik op haar liggen, en rol dan van haar af. Maar ik trek wel Lisa dicht tegen me aan. Ik voel me heerlijk, en de glimlach op Lisa’s gezicht spreekt boekdelen. Ik streel haar rug, en zo komen we weer op adem. Het voelt goed zo, lekker tegen elkaar aan te liggen, na heerlijke seks met elkaar. We vallen zelfs weer in slaap en worden enkele uren later wakker, als Lisa naar het toilet moet. Ik sta dan op, en ga me douchen.

Ik moet nog wat administratie doen, en dat wil ik eerst even afgehandeld hebben. Ik zie, dat ik wat mails heb van het kantoor, dat de verhuur van mijn panden regelt en glimlach als ik zie, dat Mae me ook een mail heeft gestuurd, zowel een zakelijke mail, als een privémail. Het zakelijke deel gaat over de aandelen, die ik heb, waar ze dan ook een advies voor geeft. En de privémail gaat over de verjaardag van Leo, die over drie weken is. Of we dan ook willen komen. Ik beantwoordt haar mails en loop dan naar Lisa, waar ik haar vertel, dat we uitgenodigd zijn voor Leo’s verjaardag. Ze glimlacht en zegt me dan, dat ze het fijn vindt om er naar toe te gaan. Ik ga dan terug naar mijn laptop, waar ik nog wat administratieve zaakjes afhandel, en dan help ik Lisa mee met de huishoudelijke klusjes, die gedaan moeten worden. Ook al vertrekken we weer naar Sare, dat wil niet zeggen, dat ons huis niet netjes gepoetst mag zijn.

’s Middags vertrek ik dan naar de vader van John, voor de afspraak, die ik met hem heb staan. Hij ontvangt me op zijn kantoor, en al snel zijn we over het verleden aan het praten. Over de fouten, die hij heeft gemaakt naar John toe, daar is Hans maar al te eerlijk over. Hij wil niet nog eens de fout maken en zijn zoon verliezen. Ik geef hem daar ook wel enkele adviezen over, die hij zich ter harte neemt. Dan praten we over het pand, dat ik voor John en Linda op het oog heb. En al snel blijkt, dat Hans daar zelf ook al mee bezig is geweest. Hij is al in onderhandeling om het te kopen, en hoeft eigenlijk alleen nog maar zijn handtekening te zetten. Maar dat wil hij pas doen, als John ook echt daarin wil trekken.

En dan is het moment gekomen, dat we samen John en Linda gaan bellen. Ik zet mijn telefoon op intercom en bel dan John op. De telefoon gaat maar twee keer over, dan neemt John al op.

‘Hey, Peter! Heb je al nieuws voor me?’, vraagt hij me al meteen.

‘Hoi John. Nou, om maar meteen met de deur in huis te vallen, ik ben nu bij je vader. Hij luistert nu mee.’

‘Ah, hoi pap!’

‘Hallo, John! Het is goed om je weer eens te horen.’

‘Dat is wel wederzijds. Het is veel te lang geleden.’

‘Dat ben ik helemaal met je eens, John. Veel te lang geleden. En daar zijn we allebei schuldig aan. Ik, net zo veel als jij. Nou ja, misschien ben ik wel veel te koppig en halsstarrig geweest. Dat wil ik wel op me nemen, John. Ik begrijp nu veel beter, waarom je toen bent weggegaan, en dat spijt me heel erg.’

John antwoordt na enkele momenten: ‘En ik heb misschien de deur wel te hard dicht gegooid. Maar dat neemt niets weg van de woorden, die je toen gezegd hebt.’

‘Ik weet het, en als het kon, zou ik die heel graag terugnemen. Maar ik heb ze gezegd, hoewel ik daar heel erg veel spijt van heb gehad. Jou verliezen, dat is het ergste, wat me ooit is overkomen!’

‘Dat is een begin, pap. Maar hoe nu verder? Je kunt niet van mij verwachten, dat ik nu op hangende pootjes terugkom! Wat dat betreft lijk ik veel op jou, zo ben je ook altijd geweest.’

Ik zie Hans glimlachen. ‘Dat verwacht ik ook niet van je. Ik heb begrepen van Peter, dat je jezelf zelfstandig wilt maken, en dat je daar wat hulp bij kan gebruiken?’

‘Ja, dat klopt. Maar dat wil niet zeggen, dat jij degene moet zijn, die me de hulp gaat bieden!’

‘Ik snap je terughoudendheid, maar wat ik je nu ga voorstellen, heeft eigenlijk niets met een zakelijke deal te maken. Peter heeft je een prachtig pand gevonden, en de prijs daarvoor is best redelijk te noemen. Ik begrijp, dat je nog niet het geld hebt om zo’n pand te kopen, en daarbij wil ik je helpen. Niet meer dan dat. Dat daar een klein zakelijk gedeelte aan vast hangt, daar kan ik niets aan veranderen, het moet immers wel verantwoord zijn. Ik heb het volgende voorstel voor je. Ik koop je dat pand en verkoop het voor hetzelfde geld aan jou door. Dus het pand met huis komen dan op jullie naam te staan. Ik ben dan slechts geldschieter, en je betaalt me daarvoor enkel de aflossing met een zeer bescheiden rente, die goedkoper zal zijn, dan op de bank. Wel wil ik het huis en het pand apart van elkaar op papier hebben, want dan kan ik namelijk ook jaarlijks jullie wat geld toestoppen, als schenkingen, dat zou dan voor jullie huis zijn. En dat doe ik echt niet, om jullie zo te kopen, maar omdat ik dat als een soort schuld zie, voor de fouten, die ik gemaakt heb.

En op die manier zou het voor jullie betaalbaar kunnen zijn. Wat zeg je daarvan, John?’

Het is even stil. ‘En welke voorwaarden stel je nog meer, pap?’

‘Niets. Nou ja, ik zou het wel fijn vinden, als je me zo af en toe zou willen zien. Maar dat ga ik niet eisen. Dus buiten het afbetalen van die lening, vraag ik je niets.’

‘En dat krijgen we dan ook zwart op wit?’

‘Als je dat wilt, dan doen we dat zo. Het enige wat ik graag zou willen, is je weer te zien. En als je vader lijkt me dat geen heel vreemd verlangen. Ik word er niet jonger op en ik mis je.’

Ik zie dan Hans, die ik echt ken als een keiharde zakenman, in duizend stukjes breken en beginnen te huilen. En hij doet niets om zijn tranen te verbergen. Hier is echt niets gespeeld aan. Opeens hoor ik John zeggen: ‘Peter, ben je nu bij mijn vader thuis?’

‘Ja, op zijn kantoor daar, hoezo?’

‘Dan ben ik er over tien minuten. Zeg hem dat maar.’

En dan is de verbinding verbroken.

Hans heeft het helemaal niet gehoord, omdat hij te emotioneel was om het te horen. Maar hij merkt dan wel weer, dat de verbinding verbroken is.

‘Wat? Heeft hij de verbinding verbroken? Bel hem alsjeblieft terug!’

‘Ik denk niet, dat het zin heeft, Hans. Maar heb je niet gehoord, wat hij net zei?’

Hans schudt zijn hoofd. ‘Wat zei hij dan?’

‘Hij is over tien minuten hier. Dat is wat hij zei.’

De man kijkt geschokt. ‘Dat meen je niet! Dat moet ik Fiona vertellen!’

Ik kijk verbaasd, want dat is de moeder van John. En zover ik weet, zijn Hans en Fiona al geruime tijd uit elkaar en gescheiden. Maar Hans staat op en loopt het huis in en roept: ‘Fiona! Fiona! Waar ben je, lieverd?’

Nu ben ik nog meer verbaasd, want ik wist niet, dat Hans en Fiona weer bij elkaar waren. Hans laat me achter in zijn kantoor en komt een paar minuten later terug met de vrouw.

Ze herkent me meteen en begroet me ook. ‘Peter! Wat leuk om je weer te zien! Hoe gaat het met je?’

Ik begroet haar ook, maar ben duidelijk verrast. ‘Zijn jullie weer bij elkaar? Dat had ik niet verwacht!’

Fiona glimlacht. ‘Ja, we zijn weer bij elkaar. Hans is altijd mijn liefde gebleven, ook al hebben we destijds echt flinke ruzie met elkaar gehad. Maar Hans is zijn leven aan het beteren, daarom was hij ook zo blij, toen je hem opbelde met nieuws over John.’

‘Wauw, dat is nog eens een verrassing! En wat vind je er dan van, dat John zo meteen hier weer op de stoep staat?’

Fiona kijkt me geschokt aan. Schijnbaar had Hans haar dat nog niet verteld. Ze gaat even zitten en slikt een keer. ‘Wat? Dat meen je niet?’

‘Dat is wat hij een paar minuten geleden nog tegen me zei aan de telefoon. Misschien is het tijd om elkaars fouten te vergeven, Fiona. En daar zijn jullie allemaal net zo schuldig aan geweest.’

Fiona knikt. ‘Ja, we waren toen fout bezig. We probeerde John te maken, van wat hij nooit zou kunnen zijn. Ik deed dat wel in mindere mate, maar ik was net zo goed fout bezig, als Hans ook. En dat hij nu bereid is om hier terug te komen, dat betekent erg veel voor me.’

‘Dat kan ik me voorstellen, Fiona. Hoelang is John hier weg?’

‘O, dat zal nu een jaar of acht zijn?’

Ze kijkt Hans aan. Hans knikt. ‘Acht jaar en drie maanden.’

‘Zo, dat weet je nog precies! Heb je het bijgehouden?’

‘Min of meer. Ik weet niet meer precies de dag, maar wel de maand. Het heeft me meer gedaan, dan ik destijds wilde toegeven. ten minste, ik vind het nogal wat, als je zoon zegt, dat hij je nooit weer wil zien!’

Ik vraag dan: ‘En hoe zit dat dan met jullie? Sinds wanneer zijn jullie weer bij elkaar?’

Fiona antwoordt: ‘Nu een klein jaar. Hans verbaasde me, hij nam zelf contact met me op. In eerste instantie wilde ik niets met hem te maken hebben, maar Hans neemt niet graag nee voor een antwoord. Hij vertelde me, dat hij ging scheiden van zijn blonde snol.’

Ze kijkt even opzij naar Hans en gaat verder. ‘Sorry Hans, zo noem ik haar nog steeds. En dat zal ook nooit veranderen. Maar goed, Hans voegde ook de daad bij het woord en heeft haar een huis gekocht en haar daar gedumpt met het nodige kleingeld, zodat ze daar haar leven kan voortzetten, samen met hun dochtertje.’

Ik knik en vraag: ‘Weet John ervan, dat hij een halfzus heeft?’

‘Nee, hoe moest hij het ook weten? De enige van de groep, die van haar bestaan weten, dat zijn Leo en Mae. Die hebben altijd wel zo af en toe contact gehouden. Maar Hans wilde niet, dat ze het aan hem doorvertelden.’

Opeens gaat de deurbel. Hans kijkt verbaasd op. ‘Hoe kan dat nou? Staat de poort soms nog open?’

Een blik op zijn telefoon vertelt hem, dat de poort dicht is. Hij loopt dan naar de voordeur en opent die. Vanuit het kantoor kan ik de stem van John goed horen.

‘Hallo pap!’

‘John! Mijn God, je bent al een echte man geworden! Maar hoe ben je door de poort gekomen?’

'Ik heb nog steeds de key voor de poort en die werkt schijnbaar nog steeds.'

Ik hoor Hans nu weer huilen, en ik hoor ook dat John zijn emoties nu loslaat.

Dan zegt Hans tegen John: ‘Kom toch binnen! En ook jij, Linda! En voordat ik het vergeet te vertellen, John, je moeder is ook hier.’

John hoor ik verbaasd zeggen: ‘Hoe heb je dat klaargekregen? Heb je die blonde draak weggestuurd?’

Hans lacht. ‘Je lijkt op je moeder, John. Die blonde draak is geschiedenis, hoewel ik nog altijd wel met haar te maken zal blijven hebben, John. In de tijd, dat ik met haar getrouwd ben geweest, heb ik met haar een kind gekregen, een dochter.’

‘Ja, dat weet ik. Sienna heet ze. Dat heb ik gehoord van Leo en Mae. Ik weet, dat je hun gevraagd had om het me niet te vertellen, maar Mae vond dat onzin en heeft het me gewoon verteld.’

‘O, dat wist ik niet. Ach, misschien is het ook wel beter, dat je het weet. Maar kom binnen! Er is de afgelopen tijd veel veranderd, jij en ik zijn veranderd.’

Ze lopen dan door naar het kantoor, waar Fiona en ik staan te wachten. Fiona staat meteen op en begroet John meteen, als hij binnenkomt.

‘O John! Ik ben zo blij je weer te zien!’

John geeft zijn moeder een stevige knuffel. Dan zegt hij: ‘Mam, ken je Linda nog?’

Fiona kijkt even naar de vrouw naast John. Dan glimlacht ze. ‘Ja, nu herken ik haar weer. Jij bent toch de dochter van Dorien Linders?’

Linda knikt. ‘Ik sta ervan te kijken, dat u me nog herinnert. Zoveel hebben we elkaar niet gezien!’

‘Nee, maar ik ken wel je moeder, en je lijkt op haar. En dat jullie nu samen zijn, dat moet betekenen, dat je John gevonden hebt op zijn tocht naar het verre Oosten?’

Linda knikt. ‘Het was een lange en gevaarlijke reis, en ik zou het onmiddellijk weer doen. Ik had destijds al naar Peter moeten luisteren, en John nooit moeten laten gaan. Maar ja, ik was nog jong en eigenwijs… En toen John eenmaal weg was, wist ik, dat Peter gelijk had. Dus heb ik mijn motorrijbewijs gehaald, een motor gekocht en ben John achterna gereden. Pas bij de Chinese muur heb ik hem gevonden, om hem daarna nooit weer te laten gaan.’

Fiona glimlacht. ‘Ik ben blij, dat je hem gevonden hebt, Linda. Denk je anders, dat hij hier ooit nog zou zijn teruggekomen?’

Het is John, die voor Linda antwoordt. ‘Dat denk ik niet, mam. Anders zou ik me net als Lennaert daar ergens een vrouw genomen hebben, of wellicht was ik anders wel dood geweest. Ik was in die tijd best roekeloos. Ik had geen reden meer om te leven, want de liefde van mijn leven wilde me niet. En toen Lennaert me vroeg met hem mee te gaan, heb ik dan ook geen seconde getwijfeld. Maar hoe mis had ik het… Je kunt je niet voorstellen, wat er door me heen ging, toen ik haar slapend bij mijn motor aantrof, duizenden kilometers van huis. Ik wist, waarom ze me gevolgd had. Dat hoefde ze me niet te vertellen.’

Linda kijkt verbaasd. ‘Dat heb je me nooit verteld, John. Trouwens, nu we het er toch over hebben, waarom zei je eigenlijk de eerste keer nee, toen ik je vroeg om met me te trouwen?’

‘Omdat ik wel vond, dat je een beetje straf verdiende. Bovendien ben ik op sommige gebieden nog wat klassiek. Ik vind, dat een man een vrouw moet vragen om met hem te trouwen, en niet andersom. Al moet ik toegeven, dat ik me gevleid voelde, toen je het me vroeg.’

Hans vraagt dan: ‘Dus jullie zijn al getrouwd?’

John kijkt zijn vader aan. ‘Ja, is dat een probleem?’

‘Nee, helemaal niet! Nee, ik ben alleen blij en verrast!’

Fiona zegt dan: ‘Zullen we anders in de woonkamer gaan zitten, in plaats van in dit kleine kantoortje te zitten praten?’

Dat vindt ieders goedkeuring en we begeven ons naar de riante woonkamer. Daar wordt het gesprek voortgezet en vertellen Linda en John over hun belevenissen en hoe ze weer terecht zijn gekomen in Duitsland. Hans en Fiona luisteren aandachtig toe. Ik zit erbij, en luister ook, maar vol verbazing. Als je ze nu zo ziet, vraag je je af, waarom ze al die jaren niet wilden zien. Ik ken de redenen wel, daar heeft John uitvoerig over gesproken, maar als je hem nu daar ziet, dan vraag ik me af, waarom hij zo terughoudend is geweest om weer naar huis te gaan.

Maar op een gegeven moment zegt John: ‘We zouden hier nog avonden kunnen vullen met onze verhalen. Maar daarvoor ben ik nu niet hier gekomen.’

Hans recht zijn rug en zegt: ‘Ja, dat klopt, maar laat ik voorop zetten, dat je voortaan hier altijd welkom bent, zonder enige voorwaarde. Ik weet, dat we in het verleden dingen fout hebben gemaakt. Die zaken nemen geen keer, maar ik vind dat je soms ook moet kunnen vergeven en vergeten. Nou zal vergeten moeilijker zijn, dan vergeven, maar ik wil het een gooi geven. Dat wil zeggen, als jij dat ook kunt, John.’

‘Daar heb je gelijk in, pap. Vergeten, dat is moeilijker, maar vergeven, dat zal gemakkelijker gaan. En aangezien je de eerste stap hebt gezet om te vergeven, zal ik je voorlopig ook vergeven. Sorry, ik kan het nog niet aan om je helemaal te vergeven, daarvoor zijn er te veel dingen gebeurd. Maar voor bepaalde dingen kan ik je wel vergeven. En ik wil ook zeggen, dat ik spijt heb, dat ik destijds de deur zo hard heb dichtgegooid. Dat had ik misschien anders kunnen doen.’

Hans knikt. ‘Dat is niet meer dan fair. En het is meer, dan ik had verwacht. Zullen we dan maar een voorlopige vrede tekenen?’

John knikt, en Fiona slaakt een zucht van verlichting. Ze zegt dan ook meteen: ‘En betekent dat dan ook, dat we je vaker gaan zien?’

John antwoordt: ‘Dat kan ik nog niet toezeggen, mam. Dat vertrouwen zullen jullie terug moeten winnen, dat is niet zomaar voorbij! Wat er destijds gebeurd is, dat is niet zomaar goed gemaakt met een sorry! Maar ik ga ook niet zeggen, dat jullie ons helemaal niet meer zullen zien. Dat is ook een van de redenen, dat Linda en ik naar Nederland zijn teruggekeerd. We hadden ons ook een bestaan in Duitsland kunnen opbouwen, maar Linda is zwanger, en ik wil eigenlijk niet, dat ons kind dan hun grootouders niet kent.’

De schok voor Hans en Fiona kon amper groter zijn. Fiona vraagt het nog eens voor de zekerheid.

‘Hoor ik dat goed? Is Linda zwanger? Dus dan…’

‘Dan worden jullie over goed zeven maanden opa en oma. Ja, je had het goed gehoord!’

Hans en Fiona kijken elkaar vol ongeloof aan. Dan slaakt Fiona een juichkreet en knuffelt Linda en John uitvoerig. Hans is wat gereserveerder, hij moet nog steeds even wennen, dat zijn zoon nu echt tegenover hem zit en hem net verteld heeft, dat Hans grootvader wordt.

John vraagt dan aan Hans: ‘Ben je niet blij, pap?’

Hans laat dan eindelijk zijn emoties varen. En begint spontaan hard te huilen. Hij zakt door zijn knieën en huilt smartelijk. Hij richt een blik naar boven en zegt: ‘Dank u God!’

Iedereen is verbaasd over deze reactie, zelfs Fiona, die Hans beter kent, dan wie dan ook. Ze vraagt meteen: ‘Wat is er met jou loos, Hans? Kom, en geef je zoon eens een stevige knuffel! En ook je schoondochter!’

Hans doet wat ze van hem vraagt, maar de tranen blijven over zijn wangen stromen. Het is John nu overduidelijk, dat zijn vader hem echt gemist heeft, en dat zijn bedoelingen ook eerlijk zijn. John zegt daarop dan ook: ‘Weet je wat, pap? Zullen we afspreken, dat we je voorlopig eerst elke weekend een keer bezoeken? Dan kunnen we elkaar weer beter leren kennen. Dat kan ik wel voor je doen.’

Hans knikt, amper in staat wat te zeggen. Het duurt even, voordat hij weer in staat is iets te zeggen.

Maar dan zegt hij ook: ‘Verdomme, wat kan het me ook schelen! John, je bent hier gekomen voor dat huis, met die enorme schuur, die erbij ligt. Je mag het van me hebben, helemaal voor niets! Al het geld op deze wereld kan nooit genoeg zijn, voor wat je me net verteld hebt. Verdorie, ik word opa, en dan zit ik me in gedachten druk te maken, hoe we dat gaan regelen met de terugbetaling. Waarom? Ik heb meer geld, dat ik ooit kan opmaken! En jij hebt niet eens een huis, waar je straks met mijn kleinkind kunt wonen. Dus wat kan ik dan nog beter doen, dan je gewoon dat huis te geven! Dan ben je in ieder geval in de buurt, en kan ik je zien, zover ik de tijd nog heb.’

John kijkt verbaasd. ‘Hoezo, ik had gehoord, dat je je zaak aan het verkopen bent? Waarom zou je dan geen tijd meer hebben?’

Hand zucht eens diep. ‘Dat ik de zaak verkoop, dat heeft een reden, John. Ik ben ziek, nu al twee jaren. Ik heb een zwakke aorta, die kan openspringen. Dat kan nu gebeuren, of pas over twintig jaar. Maar de zwakke plek zit op zo’n gevaarlijke plek, dat de operatie zeer moeilijk en risicovol is. De kans, dat ik zal overleven is niet erg groot. Dat is ook de reden, waarom ik ook zo mijn best doe om alles weer goed te maken, en ik dank God op mijn blote knieën, dat hij me die kans wil geven.’

Fiona en John kijken Hans verbaasd aan. Fiona zegt meteen: ‘Waarom heb je me dat niet eerder verteld, Hans?’

Hans kijkt Fiona met een glimlach aan. ‘Omdat ik je ken. Als ik je dit verteld had, dan zou je erop gestaan hebben, die operatie zo snel mogelijk te doen. Maar dat wilde ik nog niet. Maar ik zal eerst even open kaart spelen, want dit betreft jou, John.

Ik wist al lange tijd, waar je was. Ik heb een privédetective ingeschakeld om je te vinden, maar wel met de boodschap, dat je het niet in de gaten mocht krijgen. Daarvoor had ik meerdere redenen. Ik wilde gewoon weten, of het goed met je ging. Of je zelfs nog leefde, want dat wist ik niet. Maar ook omdat ik zelf ziek ben geworden. Als ik er niet meer zou zijn, dan moest ik er wel voor zorgen, dat mijn nalatenschap bij jou terecht komt.

Het gaat me er niet om, wat je er later mee zult doen, want daar heb ik dan toch geen invloed meer op. En ik wil me daar ook niet meer mee bemoeien. Die fout heb ik eens gemaakt, maar nooit weer! Maar door mijn ziekte ben ik me wel beginnen te gaan beseffen, dat ik mijn tijd hier op aarde nog maar erg beperkt is. Toen ik me dat besefte, was ik nog geen zestig, had die blonde snol, zoals Fiona die blonde draak noemt, net betrapt met een wildvreemde kerel in bed, een zoon, die niets van me wilde weten.

En dat beukte er toen hard in. Het eerste wat ik gedaan heb, is die blonde snol eruit gegooid. En toen vroeg ik me echt openlijk af, waarom ik destijds mijn Fiona aan de kant gezet heb? Want ondanks alles ben ik van haar blijven houden, terwijl we in die tijd amper met elkaar konden leven. Maar ik was arrogant en bekakt, wat ook precies de reden was, dat jij, John, weg bent gegaan. Het geluk was met me, want Fiona accepteerde mijn excuses, en niet veel later is het vuur weer tussen ons ontwaakt.

En als ze het ooit goed zal vinden, dan zal ik haar ooit weer huwen, en ze weer mevrouw Fiona Wagemans mag heten. Maar alleen als ze dat zelf wil, niet omdat het moet.’

Fiona kijkt Hans verbaasd aan. ‘Is dat een aanzoek, Hans?’

‘Als dat een aanzoek was, dan zou ik het eerder een aankondiging van een aanzoek noemen, Fiona. Want als je wilt, dan ga ik nu nog op mijn knieën voor jou!’

‘Ach, doe niet zo gek! Daar zijn we toch al veel te oud voor?’

Hans lacht echter niet. Hij loopt naar de kast heen, en haalt daar een klein doosje uit.

‘Herinner je dit anders nog?’

Fiona kijkt verbaasd. ‘Dat doosje ken ik! Daar heeft onze verlovingsring in gezeten!’

‘Correctie, daar zit onze verlovingsring in. En hij zou weer van jou kunnen zijn, als je me dat toestaat.’

Fiona staat even met de mond vol tanden. Waarop Hans door zijn knieën gaat en de hand van Fiona vastpakt.

‘Lieve Fiona, liefde van mijn leven! Wil je me vergeven voor alle dwaasheden, die ik in ons verleden heb gemaakt, en wederom als mijn vrouw aan mijn zijde te willen zijn, tot het einde van ons leven?’

Fiona heeft echt een brok in haar keel, want dit had ze niet zien aankomen.

‘Ja, natuurlijk! Maar hoe kom je aan die ring? Die had ik toch verkocht?’

Hans glimlacht. ‘Die heb ik meteen van de juwelier teruggekocht, toen jij de ring bij hem aanbood. Het was mijn geluk, dat je precies bij hem die ring hebt verkocht. Hij belde me op, of dat wel in orde was. Hij heeft die ring zelf gemaakt, en wilde weten of er een speciale reden voor was. Ik was natuurlijk wel teleurgesteld, dat je die ring verkocht had, maar ik kon het wel begrijpen. Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen, dat die ring ooit iemand anders zou dragen.’

‘En die blonde snol dan?’

‘Die wist niet eens, dat ik die ring had. Er is maar één persoon, die deze ring van mijn mag dragen, en dat ben jij, Fiona. Dus je weet het zeker? Wil je echt weer met me trouwen?’

‘Ja, malle vent! Je bent altijd de man voor mij geweest, en daar is niets aan veranderd.’

Hans opent dan het juwelendoosje en schuift de ring over de ringvinger van Fiona. Het is een prachtige ring, die best veel gekost moet hebben. We feliciteren het paar, waarbij ik opmerk: ‘Een mooie ring! Die moet best wel een aardige cent gekost hebben!’

Hans glimlacht. ‘Dat klopt, maar zoiets heb je toch graag over voor ’s werelds beste vrouw?’

Ik moet lachen. ‘Dat ben ik helemaal met je eens, Hans! Je had mijn verloofde eens moeten horen, toen ik haar ten huwelijk vroeg. Eerst zei ze ja, en daarna verklaarde ze me voor gek, dat ik zo’n dure sieraden gekocht had. Maar toen ik haar vroeg of ik het dan niet in zou moeten ruilen voor iets goedkopers, wilde ze er toch geen afstand meer van doen!’

Hans lacht hard. ‘Dat geloof ik meteen, Peter. Dus jij bent nu ook verloofd? Ik had al gehoord, dat je samenwoonde en dat je vriendin zwanger zou zijn.’

‘Dat klopt. Lisa is nu goed vijf maanden zwanger. Over zo’n achttien weken is ze uitgerekend.’

John zegt meteen daarop: ‘Nou moet ik zeggen, dat jij en Lisa echt een perfect stel zijn. Jullie zijn nog maar heel kort samen, maar dat zou je niet zeggen, als je jullie bij elkaar ziet. Alsof jullie al jaren bij elkaar zijn!’

‘Dat wil anders niet zeggen, dat het allemaal heel gemakkelijk gaat. Het is begonnen met passie, maar het is een andere zaak om daar een echte relatie van te maken. Maar het gaat goed, en we zijn nog steeds heel erg verliefd op elkaar. En daarnaast ben ik ook nog bezig met een compleet nieuwe carrière, met het geven van diverse workshops op culinair gebied. En dat gaat me boven verwachting goed af. Maar dat zijn wel flinke veranderingen, die ik eerst niet zag aankomen.’

John lacht. ‘Maar dat past wel bij jou, Peter. Je pakt de zaken altijd wel grondig en resoluut aan. Waar is Lisa nu eigenlijk? Ik had ze wel met je mee naar hier verwacht!’

‘Ze is even naar haar vriendinnen toe. Ik kom net terug van een week lang workshops geven in Nice, en komende maandag gaan we even bijkomen in ons huisje in Sare. Dus wilde nog even met haar vriendinnen bijkletsen. En zo kon ik haar auto even lenen, want mijn auto wordt pas maandagmorgen geleverd.’

‘Doe maar ruig, Peter! Ook nog een andere auto?’

‘Noodgedwongen, John. Toen ik in Nice zat, heeft mijn zus mijn auto vakkundig in de prak gereden, buiten haar schuld om, overigens. Nou ja, ik was toch al van plan me een andere wagen te nemen, dus zo slecht kwam dat ook weer niet uit. Nu heb ik een leasewagen, een Volvo V60, en voor Lisa hebben we gisteren deze wagen gekocht, omdat ze zelf ook mobiel wil blijven. En ik kan het me veroorloven, dus waarom niet?’

John knikt. ‘Wij zijn nu ook met de auto gekomen. Onze motoren staan nog in Duitsland, maar die komen straks met de vrachtwagen naar hier, zodra we hier iets hebben gevonden.’

Hans zegt daarop: ‘Nou, dan hoeven jullie dus nu niet meer verder te zoeken, kom morgen even langs, en dan maken we de papieren in orde.’

John kijkt zijn vader aan en zegt: ‘Dat aanbod van je, dat vind ik erg aardig. Maar is het ook verstandig om me alles meteen te geven? Is het niet beter om als bedrijf je pand te financieren?’

‘Dat kan, maar eigen bezit kan ook wel voordelen opleveren, vooral als je dan bedrijfskapitaal moet gaan lenen om je bedrijf op te starten. Kom anders morgen even daarover praten. Maar het huis kan ik jullie in ieder geval wel geven, dat moet toch geen probleem zijn, of wel? Dan hebben jullie in ieder geval een plaats om te wonen, en ik heb de zekerheid, dat jullie niet al te ver weg wonen.’

John glimlacht. ‘Daar valt inderdaad wel over te praten, pap. Dat zou ons zeker helpen. Dan zal ik Emile vast bellen, dat hij alvast een vrachtwagen kan laten komen. Maar eerst wil ik zien, of het echt ook iets voor ons is.’

‘Dat spreekt voor zich. Over het huis zullen jullie niet klagen, dat is echt een mooi en groot huis. En die loods, die is werkelijk gigantisch. En daar heeft tot voor een paar jaren geleden nog een smederij gezeten, de smidse staat er nog steeds in. Wat wil je daar eigenlijk gaan doen?’

‘Iets met motoren. Eigenlijk het werk, wat Emile in Duitsland doet, maar dan in Nederland. Maar we willen nog iets meer doen, dan dat alleen. We willen ook nieuwe producten ontwikkelen, voor de racerij en de enduro-sport. Tijdens mijn reis naar het verre Oosten heb ik wel een paar ideeën opgedaan, die ik graag in realiteit wil gaan omzetten. Dat heb ik deels al gedaan, het zit op onze motoren, maar nu moet ik het nog verder ontwikkelen, zodat het ook verkocht kan worden.’

Ik vraag dan meteen: ‘Wat moet ik me daarbij voorstellen, John?’

‘Een nogal revolutionair veersysteem voor de achterkant. Het combineert een fantastische wegligging met erg veel comfort. En met een beetje aanpassingen is het ook geschikt voor off-road toepassingen. Als ik dat verder kan ontwikkelen, dan zal er zeker interesse voor zijn vanuit de industrie. Voor de testkilometers hoef ik het niet meer te doen, die hebben we inmiddels al ruim gemaakt. Of niet, Linda?’

Linda knikt. ‘Ongeveer achtduizend kilometer per motor. En ik moet zeggen, het werkt perfect! Het is maar goed, dat Emile het nog niet weet, want dan had hij het zeker afgekeken en gekopieerd.’

John antwoordt daarop: ‘Linda, Emile is echt niet dom! Hij heeft al eens op mijn motor gereden, en was verbaasd hoe goed die reed. Hij weet, dat ik er iets aan gedaan heb, maar hij kan het niet vinden. En daar kan hij ook lang naar zoeken, want vinden zal hij het niet. En bovendien ben ik ook weer niet zo dom, dat ik mijn uitvinding daar zomaar op liet zitten. Daar zitten nu de normale delen op, je weet wel, die ik er altijd op zette, als de motor naar de garage moest als ik het zelf niet kon maken.’

Linda knikt. ‘Ik wist niet, dat je die mee had genomen. Slim van je!’

Hans kijkt verbaasd, hij begrijpt er niets van. ‘Heb je nu iets bijzonders uitgevonden op het gebied van motoren of zo?’

‘Ja, het is eigenlijk heel simpel, maar wel lastig om te maken. Ik ben erop gekomen, toen mijn motor kapot ging. De vering werkte niet meer zoals het hoorde, en we hadden net een heel slecht stuk om te rijden. Dat kon je onmogelijk nog weg noemen, een geitenpad is een beter woord. Bij toeval kwamen we bij een smederij uit, en daar heb ik geprobeerd het onderdeel weer te maken. Dat lukte niet, maar omdat ik ook niets vervangend had, moest ik iets bedenken. En zo ben ik op het idee gekomen. Het heeft me enkele dagen gekost, maar toen had ik het wel gemaakt. En het werkte zo goed, dat ik er later ook een voor Linda gemaakt heeft. Het heeft onze reis een stuk aangenamer gemaakt, dat is zeker!’

‘Nou, dat maakt me erg trots op je, jongen. Daar heb ik echt bewondering voor, voor iemand, die met zijn creativiteit echt dingen bedenkt, die dan ook nog werken!’

John kijkt verbaasd. ‘Nou, dan ben je nogal veranderd, pap! Vroeger zou je me zoiets uit mijn hoofd proberen te praten.’

‘Veranderd, misschien. Maar eerder ouder en wijzer.’

Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al tegen vijf uur loopt.

‘Ehm, ik zie, dat het al tegen vijf uur loopt, en ik had gezegd tegen Lisa, dat ik op tijd terug zou zijn. Redden jullie het nu wel zonder mijn hulp? En vliegen jullie je niet meteen in de haren, zodra ik mijn rug hier gekeerd heb?’

John lacht, net als Hans. ‘Geen zorgen, Peter. Dat komt wel goed. En heel erg bedankt voor je hulp! Dit betekent zoveel voor mij, ik zal eeuwig in je schuld staan!’

Hans beaamt dat. ‘Dat geldt ook voor mij, Peter! Mijn dank is groot! Als ik je ooit ergens mee kan helpen, dan zeg je het maar!’

‘Dat zal ik zeker onthouden. Succes nog en tot later. En gedraag jullie!’

Ze geven me allemaal een stevige knuffel, waarna ik in de auto stap en naar huis heen rijd.