De Gezusters Santegoed - 27

We zijn ’s morgens al op tijd wakker, al voor zeven uur. Ik maak Joey wakker.
‘Joey? Heb je zin om met me mee te gaan naar Zwijndrecht?’
‘O, mag ik mee? Graag!’
‘Goed, kleed je dan maar aan. We vertrekken om half negen. En neem ook nog wat goede kleren mee. Misschien dat we achteraf nog gaan stappen in Den Haag.’
‘Gaat Chantal ook mee?’
‘Nee, die gaat naar haar vriendinnen in Kampen. Een van haar vriendinnen is hoogzwanger en Chantal mist ze nogal. Ze gaat er een meidenweekend van maken, dus dan gaan wij er een mannenweekend van maken.’
‘Gaan we dan alleen?’
‘Misschien, maar ik wil Daan ook vragen, of hij zin heeft. Hij is ook al in tijden niet meer op stap geweest.’
‘Ik kom er zo aan, John!’
Ik loop naar beneden en stuur Daan een berichtje. Ik krijg ook meteen bericht terug. Hij is dus wakker, dus ik bel hem even op.
‘Goedemorgen, Daan!’
‘Wat bel je vroeg, John!’
‘Gewoon een last minute vraag aan je. Ik moet vanmorgen naar Zwijndrecht en daarna wil ik er een lekker mannenweekend van maken, samen met Joey. Heb je geen zin om mee te gaan?’
‘Zin wel, maar geen tijd. Ik moet nog een paar wagens afmaken vandaag. Anders zou ik graag zijn meegegaan, want Melissa is al naar Kampen in verband met Sinterklaas.’
‘Chantal gaat ook naar Kampen, ze wil wat tijd doorbrengen met haar vriendinnen. Maar waarom kom je dan niet na met de trein? Dan rijd je met ons mee terug. We willen gaan stappen in Den Haag, dat is niet meer zo ver rijden van Zwijndrecht.’
‘Hmm, dat is niet eens zo’n slecht idee! Maar waarom gaan jullie niet met de trein? Dan rijd ik met de auto naar Zwijndrecht, pik jullie daar op en dan gaan we samen Den Haag en Scheveningen onveilig maken! En dan nemen we daar wel een hotel om te blijven slapen.’
‘Dat is wat te omslachtig voor ons. Weet je wat? Regel jij het hotel, dan zien we elkaar daar vanavond. En dan gaan we weer eens lekker doorzakken. Net als vroeger!’
‘Dat doen we! Ik zie je vanavond!’

Ik hang op. Chantal staat al bijna klaar om te vertrekken. Ze heeft haar spullen al in haar auto geladen en komt afscheid van me nemen.
‘Heb je Daan gebeld?’
‘Ja, maar hij kon niet mee naar Zwijndrecht. Maar hij wil wel nakomen. Schijnbaar is Melissa ook al in Kampen.’
‘En, wat gaan jullie dan dit weekend doen?’
‘Een legendarisch weekend herhalen. Daan en ik zijn eens heel erg flink doorgezakt in Scheveningen. En dat willen we nu eens herhalen. We pakken daar wel een hotel, en parkeren daar onze wagens. En dan gaan we ons stevig bezatten.’
‘Zolang je maar niet te gek doet, John!’
‘Geen zorgen, zo gek doen we ook weer niet.’
Ze geeft me dan een lange zoen en zegt dan: ‘Veel plezier!’
‘Jij ook en rijd voorzichtig!’
Ze zwaait nog een keer en stapt in haar wagen. En dan rijdt ze weg. Joey komt naar beneden. Hij kijkt verbaasd. ‘Is Chantal al weg?’
Ik knik. ‘Ze wilde al vroeg weg zijn. Ze wil eerst even bij haar ouders langs en ook bij haar broers, om hun de sinterklaascadeaus langs te brengen.’
‘Ach zo. Ik had eigenlijk nog wel even afscheid willen nemen, maar ik ben dus te laat.’
Maar opeens hoor ik de wagen van Chantal terugkomen. Ik kijk verbaasd en zeg: ‘Nou, volgens mij krijg je alsnog je kans om afscheid te nemen, Joey. Ik denk dat ze wat vergeten is.’
Chantal komt naar binnen en zegt: ‘Oei, ga ik toch bijna zonder mijn portemonnee!’
Dan ziet ze Joey en geeft hem een flinke knuffel. ‘Ik zou je bijna ook nog vergeten! Ik ga dit weekend naar mijn vriendinnen in Kampen. Dus je moet het even zonder mij doen, Joey.’
‘John had het me al verteld. Geniet er maar lekker van. Maar je was net al weg, voordat ik afscheid van je heb kunnen nemen.’
‘Sorry, ik wil alleen op tijd daar zijn, omdat ik ook nog bij mijn familie langs wil.’
‘John had het me net uitgelegd. En het is niet erg, want je bent nog even teruggekomen.’
Hij geeft Chantal nog even een stevige knuffel en laat haar dan los. Het is meer genegenheid, dan hij normaal naar haar toont, en ik zie dat Chantal het er wel even moeilijk mee heeft. Ze geeft me ook nog een knuffel en een zoen, en fluistert in mijn oor: ‘Zorg je wel goed voor Joey?’
Ik glimlach en geef haar een duw in haar rug. ‘Veel plezier in Kampen. Bel je me even, als je bij je ouders bent?’
Ze knikt. Ze zwaait nog even en is dan weer weg.

Ik ontbijt dan wat met Joey, iets meer, dan normaal. Ik wil genoeg energie hebben voor de demowedstrijd, die ik straks moet doen. Ik ben toch wel een beetje nerveus voor die wedstrijd en dat is niets voor mij. Ik ben niet snel zenuwachtig, alleen voor belangrijke momenten.
Joey vraagt me: ‘Ben je zenuwachtig?’
Ik knik. ‘Ja, toch wel een beetje. Kun je het merken?’
‘Ja, je kunt je vingers niet stilhouden. Je tikt de hele tijd met je mes op de tafel.’
‘Ik houd er niet van om wedstrijden te doen, Joey. Dat maakt me zenuwachtig en dat vind ik geen prettig gevoel.’
‘Waarom doe je het dan?’
‘Omdat Otto het me gevraagd heeft, en voor die jongen, die nog steeds aan het herstellen is van dat gevecht met Enrico, de gozer waar ik mee moet gaan vechten.’
Joey glimlacht. ‘Je kunt echt geen onrecht zien. Maar ik zou echt niet in de schoenen van die Enrico willen staan. Ik heb het al een keer ervaren, en nu weet ik hoezeer je je hebt ingehouden! Dat deed verdomme flink pijn!’
Ik lach. ‘Begrijp je nu, waarom ik me zo schuldig voelde, toen ik je vriend zijn kaak gebroken had?’
Joey knikt. ‘Als ik zie, hoe je tegen zo’n trapzak trapt, dan had je hem nog veel meer kunnen breken. Maar het was zijn eigen domme schuld, dat hij zijn kaak gebroken heeft. Dan had hij zijn mes maar niet moeten trekken. Ik had hem al meerdere keren gezegd, dat hij daar eens problemen mee zou krijgen. Maar hij vond het gewoon stoer. Nou ja, je ziet nu wel, wat het hem opgeleverd heeft.’

We ruimen snel de tafel af en rijden dan richting Zwijndrecht. Daar moet ik me melden in een kleine gymzaal. Ik ben schijnbaar niet de enige, die zich daar moet bewijzen. In een kleine zaal mag ik me opwarmen, en Joey biedt me aan om me te helpen met mijn warming-up. Daar ben ik wel blij om, en het kalmeert me ook wel. Maar ik moet toch lang wachten, voordat ik aan de beurt ben. Een oude man komt me halen, en we lopen naar de tatami in de gymzaal.
Daar zitten een viertal mannen en een vrouw achter wat tafeltjes.
‘U bent John Vliegers?’
‘Dat klopt. Geboren op 18 augustus 1986.’
‘Heeft u uw lidmaatschapskaart en ID bij?’
Ik knik en geef ze dan wat ze nodig hebben.
‘Juist, allemaal in orde. Ik heb begrepen, dat u nog nooit eerder een K-1 wedstrijd heeft gedaan, sterker, u heeft nog nooit meegedaan aan wedstrijden. Maar u wilt wel iemand uitdagen uit de A-Klasse?’
‘Ja, ik wil Enrico Klaassen uitdagen. Ik mag dan wel geen wedstrijden gedaan hebben, ik heb toch wel de nodige ervaring. Ik ben de vaste sparringspartner van Otto Hensgens.’
‘O, dat is wel behoorlijk op niveau. Nou goed, daarom ben je ook hier. We willen zeker weten, dat je je geen te groot risico aangaat. We hebben iemand gevonden, die wel een demowedstrijd met je wil doen. Hij doet Thai boksen in de A-klasse. Maar we willen er geen echte wedstrijd van maken. We willen vooral zien, je techniek zien en je kracht. Het is niet de bedoeling, dat jullie elkaar verwonden.’
‘Dat was ook niet de bedoeling. Wie is mijn tegenstander?’
‘Dat is Maikel de Groot. Hij heeft reeds zeven wedstrijden gedaan, en heeft er vier op KO gewonnen.’
‘Prima, hij heeft dus wel wat niveau. Dan weet ik, wat ik kan verwachten.’
‘Neem maar plaats op de tatami, en bereid je voor. We willen eerst even je traptechnieken in opwarmfase zien.’

Ik geef mijn badjas aan Joey en ga de tatami op. Ik doe nu alleen mijn opwarmingsoefeningen, waarbij ik mijn technieken ook wat demonstreer.
‘Keurig! Ik had niet anders verwacht van een leerling van Otto. Nou, ik zal Maikel laten komen.’
Even later komt er een man van rond de vijfentwintig de tatami op gelopen. Hij stelt zich voor. ‘Ik ben Maikel de Groot. En jij moet John Vliegers zijn. Ik heb van Otto gehoord, dat je best wel wat talent hebt. En dat wilde ik wel eens testen.’
‘Nou, als ik Enrico wil uitdagen, zal ik toch eerst moeten tonen, wat ik kan. Anders vind er helemaal geen wedstrijd plaats.’
‘Dan geef nu maar je beste eens, zodat je toestemming krijgt om hem uit te dagen. En je hoeft je niet in te houden, ik kan wel tegen een stootje!’

Ik knik. We geven elkaar een hand, en Maikel bereid zich voor. Even later komt de scheidsrechter naar ons toe en beginnen we de partij. Het gaat er nu wel anders aan toe, dan wanneer ik met Otto spar. Maikel is zeker geen gemakkelijke tegenstander, en het lukt hem om me toch een paar stevige tikken te geven. Maar ik maak niet veel fouten, en wacht mijn kansen af. Als hij een kleine fout maakt, straf ik die ook meteen af. Een combinatie van trappen en stoten van mijn vuisten mag hij op zijn lichaam ontvangen. Hij grijnst. Door kan mondbitje hij niet veel zeggen, maar het is duidelijk, dat hij onder de indruk is. De strijd gaat goed gelijk op, en uiteindelijk beëindigt de scheidsrechter de partij. Maikel komt meteen naar me toe en zegt: ‘Verdomme, je bent goed! Je hebt een verdomd harde trap!’
‘Tja, je zei, dat je tegen een stootje kon?’
Maikel lacht. ‘Ja, maar dit was nog niet voluit, of wel?’
‘Nee, ik heb me nog behoorlijk ingehouden. Het was toch niet de bedoeling om elkaar te verwonden, of wel?’
Maikel geeft me een hand. ‘Maak die klootzak in! Met de techniek, die je in je hebt, maakt hij geen enkele kans. En ik ben blij, dat ik niet tegen jou in een toernooi hoef te vechten! Otto heeft echt niets te veel gezegd!’
Ik geef hem nog een hand en richt me dan tot de jury.

‘Nou, mijnheer Vliegers! Dat was een mooie partij! Ik weet niet of ik voor de rest spreek, maar ik heb echt genoten. Wat mij betreft krijgt u toestemming. U heeft een prachtige techniek, en vooral die trappen, daar mag Enrico wel voor oppassen. Ik denk, dat ik me maar eens kaartjes ga regelen! Ik ben wel eens benieuwd naar de uitslag van die partij!’
Ik bloos lichtjes. Het commentaar van de rest van de jury is niet veel anders, en ik ben dan ook met vlag en wimpel voor de test geslaagd. Ik ga me dan douchen. Als ik me aan het kleden ben, wordt er geklopt op de kleedruimte. Maikel komt binnen.
‘Gefeliciteerd, John. Ik hoorde net, dat je toestemming hebt gekregen?’
‘Dat klopt. De wedstrijd mag doorgaan.’
‘Dacht ik al. Zal ik je een paar tips geven? Ik ken Enrico al wat langer, en weet wel een paar zwakke punten van hem.’
‘Tips zijn altijd welkom, Maikel. Maar ik wil hem gewoon op waarde verslaan, niet op voorkennis.’
‘Met die traptechnieken gaat je dat wel lukken. Heb je ooit gemeten, hoeveel kracht je dan brengt?’
‘Niet echt. Wel eens op zo’n kermis ding, maar dat ding ging op tilt.’
‘Dat geloof ik meteen. Moet je nu helemaal terug naar het Zuiden? Want je woont toch niet zo ver van Otto af?’
‘Ik woon in Echt. En nee, ik maak lekker van de gelegenheid gebruik om straks lekker door te gaan zakken in Scheveningen.’
‘Wat? Ga je naar Scheveningen? Daar woon ik, man! Heb je al een hotel geregeld?’
‘Die zou een kameraad van me regelen. Die komt na, want hij moest nog werken. Maar mijn pleegzoon is met me mee.’
‘Pleegzoon?’
Ik lach. ‘Hij is al bijna twintig, hoor! Hij woont tijdelijk bij me, totdat hij zijn opleiding heeft afgerond. En hij doet nu ook aan kickboksen. Maar hij moet flink wat oefenen, voordat hij zover is om zijn eerste wedstrijd te gaan vechten.’

Joey komt dan net binnengelopen.
‘Oh, ik wist niet, dat je bezoek had, John.’
‘Dat geeft niet. Ik had het net over je.’
Ik richt me dan weer tot Maikel. ‘Dit is Joey Middelman, mijn pleegzoon. Joey, dit is Maikel de Groot.’
‘Daar heb je net nog mee op de tatami gestaan!’
‘Ja, dat was een goede partij, vond je niet?’
‘Dat was erg gaaf! Jammer, dat Otto en Veerle er niet bij konden zijn.’
‘Ja, die hebben een wedstrijd in Schiedam.’
Maikel zegt: ‘Schiedam? Dat is toch op weg naar Den Haag? Dan ga je daar toch even langs.’
Maikel zegt dan tegen Joey: ‘En ik zou maar voorzichtig zijn met die Veerle. Ze is best goed, en Otto breekt al je botten als je aan haar durft te komen!’
Joey lacht. ‘Daar maak ik me geen zorgen over, Maikel. Als ik daar aankom, vliegt ze me beslist om mijn hals. Veerle is mijn vriendin.’
Maikel kijkt verbaasd. ‘Aha, dus jij hebt haar aan de haak geslagen. Goed bezig, man! Maar je weet wel, dat het gevaarlijk is, als het ooit met haar uit zou maken?’
Joey lacht. ‘Heel gevaarlijk! Maar dat is niet mijn intentie. Veerle is een hele leuke meid, en we zijn erg verliefd op elkaar.’
‘Hoelang zijn jullie al samen?’
‘Nu bijna drie maanden.’
‘O, dat is al een beetje serieus! Nou, dan wens ik je succes met haar! Ze is ook een leuke meid. Ik zie haar wel eens bij wedstrijden, maar ze heeft me niet gezegd, dat ze al een vriendje had. Maar het is ook alweer even geleden, dat ik haar gezien heb. En ik heb je ook nog nooit gezien bij de wedstrijden.’
‘Ik moet zaterdags werken, en Veerle heeft bijna al haar wedstrijden op zaterdag. Alleen als de wedstrijden op zondag zijn, kan ik mee.’
‘Heb je zo’n slechte baas?’
‘Nee hoor! In tegendeel. Maar ik heb een oldtimer, en die wil ik opknappen. En daar is nu eenmaal geld voor nodig. En als student heb je altijd een chronisch tekort aan geld!’
‘Nou nou! Twintig jaar oud en al een oldtimer?’
Joey straalt van trots. ‘Ik heb die wagen met sinterklaas gekregen van de oldtimerclub van John, omdat ik zo weg ben van oldtimers. Ze hebben allemaal geld bij elkaar gelegd, en mijn ouders hebben ook wat bijgedragen.’
‘Nou, dat is nogal een geschenk! Je wordt daar wel verwend, zeg!’
Ik zeg: ‘Verwennen is een groot woord, Maikel. Ik heb Joey onder strikte voorwaarden in huis genomen, en dat is lang niet altijd fijn voor hem. Maar hij voelt zich er schijnbaar prima onder. En wat betreft zijn oldtimer, zo duur was die nu ook weer niet. Er moet veel aan gebeuren, en daar was de prijs ook naar. Maar Joey heeft zich bewezen een enthousiasteling te zijn, en daar zijn de leden van onze club wel gevoelig voor. En als je de aanschaf dan door zo’n vijftien personen kunt delen, dan is zoiets wel te doen.’
‘Als ik zoiets kreeg, dan zou ik een gat in de lucht springen!’
Joey lacht. ‘Dat heb ik ook gedaan! En ik kan het nog steeds niet geloven!’
‘Dat geloof ik meteen! Maar jullie zijn wel goede gasten. Weet je wat? Een kameraad van me organiseert een feest, en ik zal hem eens vragen of jullie ook mogen komen. Drank genoeg, muziek, en we plannen een nachtelijke duik in zee. En vrouwen bij de vleet.’
‘Nou ja, ik ben pas verloofd, en ik denk niet, dat Joey het gaat riskeren om vreemd te gaan. Maar verder lijkt me dat een leuk aanbod.’
‘Of je wat met vrouwen doet, dat is je eigen keuze. Maar ik zal eens bellen.’

Hij belt meteen zijn kameraad op. We zijn van harte welkom om op zijn feest te komen.
Maikel zegt: ‘Ozzy weet, dat ik niemand uitnodig, die ik niet zou vertrouwen. En een vriend van Otto, dat is een vriend van mij! En Ozzy heeft trouwens een grondige hekel aan Enrico. En hij heeft ook een oldtimer, een echte mooie Amerikaan.’
Ik kijk hem verbaasd aan. ‘Ozzy zeg je? Heet hij soms Oscar Munten?’
Maikel kijkt me verbaasd aan. ‘Ken je hem dan?’
‘Ja, van de meetings! Hij heeft ook een Cadillac, net als ik.’
Maikel lacht. ‘Dan zal dat zeker een mooie verrassing worden. Ik wil zijn reactie wel eens zien!’
‘Waar moeten we zijn?’
‘Ik haal jullie wel op. In welk hotel overnachten jullie?’
‘Dat moet ik nog te horen krijgen, Maikel. Mijn vriend Daan regelt dat.’
‘Dan geef ik je mijn telefoonnummer. Bel me even rond een uur of negen vanavond. Dan haal ik jullie wel op.’
Ik noteer zijn telefoonnummer en geef hem dan een hand.

Als hij weg is, zegt Joey: ‘Jij hebt ook overal vrienden, John! En je hebt er volgens mij nu een nieuwe bij!’
‘Dat lijkt er wel op. Best een aardige gast, of niet?’
‘Ja, ik vind van wel.’
Ik pak mijn spullen, en we lopen terug naar mijn auto. Als we buiten komen, staat daar nog een van de juryleden. Hij spreekt me aan.
‘Ik vond je zojuist erg indrukwekkend! Maar ik had wel het vermoeden, dat je je nogal inhield!’
‘Dat vroegen jullie toch? Ik wilde Maikel niet verwonden, maar als ik gewild had, dan was hij al na een minuut gevloerd. Hij was slordig en gaf veel te snel zijn tactiek bloot. Niet, dat hij slecht was, maar ik had hem al veel eerder kunnen vloeren, maar dan was er kans geweest, dat hij gewond was geraakt, en dat wilde ik niet.’
‘Dat dacht ik al. Dan vraag ik me af, waarom je nog nooit eerder wedstrijden hebt gedaan. Je hebt er zeker de capaciteiten voor en het niveau zeker!’
‘Heel eenvoudig! Ik houd niet van vechten. Maar ik heb een bepaalde reden om het nu wel te doen.’
‘Die reden kan ik me wel indenken. Nou ja, het zal hoe dan ook een mooie wedstrijd worden.’
‘Dat hoop ik ook. En ik hoop vooral op een goede en faire wedstrijd.’
De man trekt een zuur gezicht. ‘Enrico staat er niet bepaald bekend voor om fair te vechten. Dus dat moet ik eerst zien, voordat ik geloof in een fair gevecht met hem. Hoe dan ook, ik wens je veel succes!’
Ik bedank de man en stap dan in mijn wagen.

Ik zeg tegen Joey: ‘Wat dacht je ervan, als we Veerle eens gingen verrassen? En ik denk, dat Otto graag wil weten, wat de uitslag is. Weet je toevallig waar Veerle haar wedstrijd heeft?’
Joey knikt. Drie kwartier later komen we aan bij de sporthal, waar Veerle haar wedstrijd heeft. Het is er druk, maar het lukt me om een parkeerplek te vinden. We nemen plaats op de tribune. Joey heeft niet lang nodig om Veerle te spotten.
‘Kijk, daar is ze!’
Inderdaad, ze zit tegen de wand naar haar telefoon te staren. Ik lach en zeg: ‘Ik heb zo de indruk, dat ze op een berichtje van je wacht, Joey!’
Joey lacht. ‘Ik heb expres geen berichtje meer gestuurd. Wacht, ik zal haar iets sturen.
Zodra Joey het berichtje gestuurd heeft, zien we Veerle op haar telefoon kijken. Dan kijkt ze op en begint te speuren tussen het publiek. Dan rent ze naar haar vader, die iets verderop staat. Ze laat haar telefoon aan haar vader zien, die dan ook meteen naar de tribune kijkt. We zwaaien dan naar ze. Ze komen meteen naar ons toe.
‘Jullie zijn hier? Hoe is het in Zwijndrecht gegaan?’
‘Heel erg goed, de jury was zwaar onder de indruk. En je hebt me een goede tegenstander bezorgd. Maikel was een aardige tegenstander.’
‘Ik kan me niet voorstellen, dat hij het je heel moeilijk heeft gemaakt. Zo goed is Maikel ook weer niet.’
‘Nee, dat heeft hij ook niet, maar ik heb hem in zijn waarde gelaten. Maar de jury had dat wel in de gaten.’
‘En dus dachten jullie, dan komen we maar even op bezoek in Schiedam?’
‘Ja, zover is dat nu ook weer niet. Bovendien gaan we straks lekker stappen in Scheveningen. Daan komt ook, dus dat wordt wel leuk.’
‘Chantal is niet mee?’
‘Nee, die ging liever naar haar vriendinnen in Kampen. Je weet, dat ze me liever niet ziet vechten.’
‘Dat is misschien ook maar beter voor haar. Dus je maakt er een mannenweekend van? Ook geen slecht idee. Al een idee, waar je heengaat?’
‘Nog niet helemaal. We zijn uitgenodigd voor een feest, maar ik weet nog niet of Daan dat ook wil. Het is wel bij iemand, die jij ook wel kent.’
‘Wie dan?’
‘Bij Ozzy Munten.’
‘Bij Ozzy? Hoe kom je daar nu weer terecht? Doe hem wel even de groeten van me!’
‘Dat is schijnbaar een kameraad van Maikel. Soms kan de wereld klein zijn.’
‘Leuk zeg! Dan weet je wel, dat het een leuk feest zal worden. Ozzy is wel in orde.’
‘En hoe gaat het hier?’
Veerle zegt trots: ‘Ik heb twee partijen gewonnen, en ik moet zo voor de derde partij. Als ik die win, zit ik in de kwart finale.’
‘We zullen je aanmoedigen, Veerle!’

Veerle moet dan terug om zich voor te bereiden voor haar wedstrijd. Otto blijft nog even. Hij zegt: ‘Het is goed, dat jullie gekomen zijn. Veerle was veel te gespannen vandaag. Ze heeft haar partijen gewonnen, maar het ging moeizaam. Misschien dat ze nu wat meer ontspannen is, nu jullie hier zijn.’
‘Waarom is ze dan zo gespannen?’
‘Vanwege jou, John. Ze wil je echt heel erg graag eens echt zien vechten. En ze wachtte al die tijd op nieuws.’
Ik kijk verbaasd. ‘Oké, ik begrijp het wel niet, maar wel leuk om te horen.’
‘Ze heeft best veel bewondering voor je, John. Ik mag het eigenlijk niet vertellen, maar ze was vroeger altijd wel een beetje verliefd op je. Nu heeft ze natuurlijk Joey, maar ze heeft nog altijd wel een soort zwak voor je. Je bent nu zo’n beetje haar idool.’
‘Ik? Een idool? Kom, je maakt zeker een grapje?’
‘Ik meen het echt, John. In haar ogen ben je het toonbeeld, van hoe ze graag zou leven. Waarom denk je, dat ze zo gek is van oldtimers? Dat komt echt niet alleen door mij. En waarom zou ze zo blij zijn, dat Joey nu een oldtimer heeft gekregen? Maar misschien is dat ook mijn schuld. Ik heb altijd gezegd, dat er veel meer mensen zoals jij moeten zijn. En dat heeft ze zich aangetrokken. Als het tegenwoordig bij ons aan tafel nog ergens over gaat, dan gaat het of over Joey, jij of Chantal. En met veel geluk iets over school en haar vriendinnen. Maar ik mocht je er nooit over vertellen.’
‘Maar je vertelt me er nu wel over? Zal ze dan niet boos worden?’
‘Als je het haar niet verteld, dan niet.’

Ik lach. ‘Maar je maakt me nu wel even verlegen, Otto. Hoe vaak krijg je te horen, dat je iemands idool bent?’
Joey kijkt me aan en zegt: ‘Nou, je bent voor mij ook een idool, John.’
‘Van jou kan ik dat nog wel begrijpen. Ik weet, wat ik allemaal voor je gedaan heb. Maar waarom is Veerle idolaat van mij?’
Otto lacht. ‘Het is nog niet zo, dat je in foto’s boven haar bed hangt, John. Maar ze heeft je wel heel erg hoog zitten.’
Ik lach. ‘Dat zou er ook nog eens bij moeten komen, Otto! Dan durf ik me met goed fatsoen niet meer bij jou thuis te vertonen!’
Otto zegt: ‘O, de wedstrijd begint, ik moet terug. Zie je later wel!’

We kijken naar de wedstrijd, maar het is ons meteen duidelijk, dat Veerle nog steeds erg gespannen is. Ze wint wel, maar dat is puur op ervaring. Maar ze staat in de kwart finale. Na haar partij komt ze weer, samen met Otto naar ons toe. Otto zegt tegen Veerle: ‘Waarom was je zo gespannen, Veerle? Is het, omdat Joey hier is?’
Veerle huilt bijna. ‘Ik weet het niet, pap. Maar ik ben de hele dag al gespannen. Misschien komt het ook wel, omdat ik in spanning zat vanwege John. Ik wil zo graag, dat die wedstrijd doorgaat!’
Ik glimlach en zeg: ‘Maar de wedstrijd gaat nu toch ook door, Veerle. Daar hoef je je niet meer druk om te maken.’
‘Dat weet ik, maar ik kan er niets aan doen!’
Joey staat dan op en zegt tegen Veerle: ‘Misschien moeten we even kort gaan wandelen. Otto, wanneer moet ze weer aan de bak?’
‘Over veertig minuten.’
‘Oké, dan zijn we wel weer terug. Heb je je jas in de buurt, Veerle?’
‘Die moet ik even pakken. Maar wil je heen, Joey?’
‘Gewoon, even wandelen. Je bent gespannen, en dat moet je even kwijt. En misschien kan ik je helpen te ontspannen.’
Veerle knikt, en haalt vlug haar jas. En even later lopen de beiden de deur uit. Otto en ik kijken het tweetal na.
Ik zeg: ‘Ach, wie weet, heeft ze er baat bij, Otto. Baat het niet, dan schaadt het niet!’
‘Ik hoop, dat je gelijk hebt, John. Ze is de hele dag al zo gespannen. En dat is echt niet nodig. Ze zou hier zomaar kunnen winnen, maar dan moet ze zich wel kunnen concentreren.’

Otto en ik babbelen nog even wat na over mijn partij, en een half uur later komen Joey en Veerle weer terug. Het is voor mij geen geheim, wat ze in de tussentijd hebben gedaan. Joey’s haar zit in de war en hij en Veerle lopen nu intiem gearmd naar ons toe. Lachend zeg ik tegen Veerle: ‘En, heeft vitamine J gewerkt?’
Ze bloost, maar glimlacht. ‘Ja, vitamine J heeft uitstekend gewerkt!’
Otto glimlacht nu ook, omdat hij goed ziet, dat Veerle nu veel minder gespannen oogt. Hij zegt: ‘Nou, laat dat dan maar eens bij de volgende partij zien!’
Veerle knikt en ze lopen samen weg. Niet veel later is de volgende partij voor Veerle. Het verschil is duidelijk zichtbaar, ze doet nu alles goed. Maar helaas voor Veerle is haar tegenpartij net iets beter. Ze verliest op punten en is daarmee uitgeschakeld voor het toernooi. Otto troost Veerle, maar ze is wel aangeslagen. We vragen de officials, of we Veerle mogen troosten, en dan mag. Als Veerle Joey ziet, rent ze naar hem toe en stort zich in zijn armen. Daar huilt ze haar frustraties uit bij hem uit. Ik loop naar Otto toe en zeg: ‘Zo te zien heb je afgedaan als troosthulp, Otto!’

Otto lacht. ‘Dat zie ik als een positieve ontwikkeling, John. Dat betekent, dat ze op eigen kracht dingen wil gaan doen. En emoties uiten, dat hoort er ook bij.’
Joey troost Veerle, en zijn woorden doen haar zichtbaar goed. Ze is al snel gekalmeerd, en komt dan weer naar ons terug. Ik zeg tegen Veerle: ‘Jammer dat je verloren hebt, maar je was echt goed bezig! Je hebt gewoon pech gehad, dat je tegenstandster een puntje meer had!’
Veerle knikt en zegt met vuur: ‘De volgende keer laat ik me niet meer zo gemakkelijk door haar verslaan! Ik had die ene aanval van haar niet doorzien, terwijl ik die had moeten zien aankomen!’
Otto knikt. ‘Dat klopt. Maar van die fouten leer je, Veerle. De volgende keer laat je je niet in de luren leggen.’
Veerle kijkt haar vader aan en zegt: ‘Kun je me daarbij helpen? De volgende keer wil ik echt niet meer verliezen!’
‘Dat is goed. En dan gaan we ook oefenen op haar dubbele kick. Ik vond die best goed, en dat moet jij ook wel kunnen.’
Veerle knikt vol vuur. Ze gaat zich dan omkleden, en wij nemen afscheid van Veerle en Otto. We rijden dan door naar Scheveningen. Van Daan hebben we dan al het adres van ons hotel gekregen. Daar maken we ons klaar voor de avond. Daan zal er echter pas om zeven uur zijn, dus we gaan lekker uit eten bij een pizzeria. Ik bel Maikel op, en vertel hem, dat we graag op het feest van Ozzy komen. Om negen uur komt hij ons ophalen, we moeten uitkijken naar een zwarte BMW, die voor het hotel staat te wachten.

Daan komt net iets na zeven uur, en voegt zich bij ons in de bar van het hotel. Hij vraagt me: ‘Hoe heb je het in godsnaam voor elkaar gekregen om een uitnodiging voor het feest van Ozzy te krijgen?’
‘Toeval. Hij was mijn tegenstander bij de oefenpartij voor de jury.’
‘Jij hebt dat geluk ook altijd! Maar het zal leuk zijn om Ozzy weer te zien! Dat is ook alweer twee jaar geleden!’
We drinken nog een paar pilsjes, en ik ga kijken of Maikel er toevallig al is. Ik kom buiten, of ik word al geroepen.
‘John! Hiero!’
Ik kijk en moet lachen. ‘Je zei, dat je kwam met een zwarte BMW!’
‘Dat was ook de bedoeling, maar toen Ozzy hoorde, dat jullie kwamen, moest ik zijn Cadillac maar nemen. Nou, dat laat ik me geen tweede keer zeggen.’
‘Als je even wacht, dan roep ik de rest even. We komen direct!’
Ik roep Daan en Joey even, en stappen dan in de rode Cadillac, waar Maikel mee gekomen is. Maikel stelt zich voor aan Daan.
‘Hoi, ik ben Maikel de Groot. En jij moet dus Daan Hendrikx zijn, dat heeft Ozzy me verteld. Je schijnt de beste monteur op gebied van Cadillacs te zijn?’
Daan lacht. ‘De beste monteur is wel wat overdreven, maar ik weet er wel een en ander af.’
‘Dan moeten we straks toch even met elkaar praten. Ik wil namelijk van mijn BMW af, en wil me daar zo’n gave gangsterbak voor terugkopen. Lijkt me helemaal het einde, om in zo’n grote bak rond te koetsen!’

We moeten allemaal lachen, tot verbazing van Maikel.
‘Wat? Heb ik iets verkeerds gezegd?’
‘Nee, maar we lachen, omdat er alweer iemand besmet is met het Cadillac-virus! Daar kunnen we rustig uren over praten, Maikel. We zijn allemaal gek van oude Amerikanen.’
‘Dan ben ik in goed gezelschap! Kom, er wacht koud bier op jullie! Jullie vinden het toch niet erg, om straks een taxi terug te pakken?’
‘Daar hadden we al op gerekend, Maikel. Dus dat is geen probleem.’

Maikel geeft dan gas. Hij heeft duidelijk een andere rijstijl, dan wij, veel wilder en ruwer. Maikel crost luid toeterend door het verkeer en houdt zich niet bepaald aan de snelheid. Het is verbazingwekkend, dat we zonder echte problemen bij het feest van Ozzy aankomen. We zijn dan ook blij, als we uit de wagen mogen stappen. En dat is toch wel iets bijzonders, omdat de wagen van Ozzy zeker een mooie wagen is.

Maar eenmaal op het feest worden we vrijwel meteen begroet door Ozzy, of te wel Oscar.’
‘Daan! John! Dat vind ik nou eens gaaf, dat jullie eens bij mij op een feest komen! Hoelang hebben we elkaar niet meer gezien?’
‘De laatste keer was Zweden, twee jaar geleden!’
‘Ja, dit jaar kon ik helaas niet. Ik ben sinds kort vader van een zoon, en dat was precies rond die tijd!’
‘Gefeliciteerd man! Dus dat brengt wel verplichtingen met zich mee, en nieuwe zorgen?’
‘Dat kun je wel stellen. De vrouw wil niet langer meer kamperen in een tentje, dus ik heb me maar een caravan gekocht. Maar volgend jaar ben ik er weer bij. Jullie toch ook?’
‘O ja, dat is al zeker. We hebben onze plaatsen al geboekt. We krijgen premium plaatsen.’
‘Hoe heb je dat nou weer geregeld? Dat probeer ik al enkele jaren te doen, maar dat is amper te betalen!’
‘De hele club heeft premium plaatsen. Het enige, wat we daarvoor moeten doen, is met de Crazy Horses optreden op het podium, daar vlakbij.’
‘Gelukvogels! Ik ben jaloers op jullie! Maar kom, er is drank genoeg en wijven bij de vleet!’
‘Nou, drank sla ik niet af, maar ik moet afzien van de vrouwen, Oscar. Over een paar maanden ben ik geen vrijgezel meer, maar een keurig getrouwde man!’

Oscar kijkt me geschokt aan. ‘Wat hoor ik nou weer? Heeft een vrouw je aan de haak geslagen? Hopelijk toch wel een lekker ding!’
‘Geen zorgen, Chantal is echt een mooie en leuke vrouw. In mei gaan we trouwen.’
‘En jij, Daan?’
‘Voor mij geldt hetzelfde, Oscar. Ik trouw in mei met de zuster van Chantal. Ze heet Melissa.’
‘Jij ook al? En ook maar meteen de zuster van de toekomstige vrouw van John?’
Daan lacht. ‘Ja, precies zo. We zagen elkaar, en toen was het al beklonken.’
‘En wanneer trouwen jullie dan?’
Ik antwoord: ‘Op 15 mei gaan we trouwen, Oscar. En we trouwen tegelijkertijd, een dubbel huwelijk dus.’
‘Hey, dat is gaaf! Dus jullie worden schoonbroers van elkaar!’
Ik lach. ‘Daar heb ik nog niet zo over nagedacht, maar inderdaad, dan worden we schoonbroers van elkaar. Zijn we eindelijk familie van elkaar!’
Daan zegt: ‘En natuurlijk moeten jij en je vrouw ook komen op onze bruiloft, Oscar! Ik heb goede herinneringen aan je, en je bent van harte welkom op ons feest.’
‘Natuurlijk kom ik! Wacht, ik zal je even mijn adres geven, dan kun je daar de uitnodiging naar toe sturen. En kom even mee, dat moet ik even aan Mireille vertellen. Dat gelooft ze me nooit!’

Hij sleurt ons door de feestende massa heen. Er zijn best wel wat mensen op het feest. Maikel heeft niets te veel gezegd, vrouwen bij de vleet, en overal staan kratten bier en andere drank. Uit een champagnekoeler vissen we enkele flessen bier, en lopen dan met Oscar mee naar zijn vrouw Mireille.
‘Mireille! Ken je deze twee gozers nog?’
Zijn vrouw kijkt om, ze is aan het praten met een andere vrouw.
‘Ach, dat zijn John en Daan! Wat doen jullie hier?’
‘We zijn uitgenodigd door Maikel. Die trof ik toevallig vanmiddag.’
‘Wat leuk! Kom, geef me eens een knuffel!’
We geven Mireille een knuffel. Ik zeg: ‘En nog gefeliciteerd met je zoon, Mireille. Ik hoorde van Oscar, dat je moeder bent geworden?’
Mireille knikt trots. ‘Ja, daardoor konden we echter niet naar Zweden heen. Maar hoe gaat het met jullie?’
‘Goed, heel erg goed zelfs!’
Oscar zegt: ‘Ja, zo goed zelfs, dat ze in mei gaan trouwen!’
Mireille kijkt verbaasd. ‘Toch niet met elkaar?’
We proesten het uit van het lachen. Mireille begrijpt meteen, dat ze iets doms heeft gezegd.
‘Nee, Mireille. Hoewel, we worden wel familie van elkaar. Ik heb kennis gemaakt met een hele leuke dame uit Kampen, Chantal Santegoed heet ze. En Daan heeft zijn ogen gelegd op haar zuster, Melissa. En op 15 mei gaan we tegelijkertijd trouwen. Ik met Chantal, en Daan met Melissa.’
‘Oh, ik dacht al! Maar dan zijn jullie dus van de vrijgezellenmarkt af?’
‘Dat kun je wel stellen!’
‘Dan komt het dus toch nog goed met jullie. En wie is die jongen, die jullie daar bij je hebben?’
‘Dat is mijn pleegzoon Joey. Hij woont nu tijdelijk bij mij, tot hij zijn opleiding heeft afgerond. Thuis ging het niet zo goed met hem, dus vandaar. En we waren eigenlijk van plan een mannenweekend te houden en nu zijn we dus hier.’
‘Aha, dus je hebt nu ook al een pleegzoon? Past wel bij je. Maar ik ben bang, dat er voor hem hier niet veel te halen is. De meeste vrouwen zijn een stuk ouder.’
Joey lacht. ‘Ik kijk wel uit, want dan krijg ik op mijn donder van mijn vriendin!’
Ik lach ook. ‘Ja, en zijn vriendin is de dochter van Otto. Dus dan weet je het wel!’
‘O, maar dat is wel een knappe meid! En je hebt gelijk, je kunt beter geen ruzie krijgen met Otto!’

Ze biedt ons een plaats aan op de bank en we vertellen dan alles over de afgelopen tijd. Oscar en Mireille hangen aan onze lippen en vragen ons helemaal uit. De avond vliegt om, en op een gegeven moment wordt er jaren zestig muziek gespeeld. Ik zeg tegen Mireille: ‘Zin om eens te dansen, Mireille?’
Ze kijkt me verbaasd aan. ‘Jij en dansen, John?’
‘Tegenwoordig wel. Chantal en ik nemen nu flink lessen bij een dansschool, en daar heb ik nu flinke vorderingen gemaakt.’
Daan knikt. ‘Zelfs ik heb eraan moeten geloven, al ben ik nog lang niet zo goed als John. Maar ik kan nu dansen zonder tenen te trappen, dat is al vooruitgang!’
Mireille kijkt me dan uitdagend aan. ‘Dus je meent, dat je nu echt kunt dansen, John? Laat dan maar eens zien!’
We lopen de dansvloer op en Mireille kijkt meteen verbaasd op, als ik de leiding neem. Maar ze laat zich gewillig leiden, en we hebben samen veel plezier in het dansen. Als de muziek is afgelopen zegt ze: ‘Zo, dat had ik niet van je verwacht, John! Je bent best goed geworden! Heel wat anders, dan de laatste keer! Toen was je behoorlijk bezopen, en heb ik er dagenlang een blauwe teen aan overgehouden!’
‘Dat was toen, Mireille. Ik heb echt nooit echt een reden gehad om dansen te leren. Maar met Chantal vind ik het leuk om te doen, dus hebben we dat doorgezet. Ik kan nog wel meer, maar ik weet niet tot welk niveau jij bent.’

Het volgende liedje is al aan het spelen en dat is een onvervalste Rock & Roll. Mireille zegt: ‘Nou, ik kan wel een beetje Jiven en Swingen. En de swingfox.’
‘Maar dit is een twist, ken je die ook?’
‘Moet me wel lukken, John!’
We beginnen dan met dansen, en ik zet mijn beste beentje voor. Er doen al snel enkele stellen meer mee. Als de muziek afgelopen is, lopen we terug naar de rest. Mireille zegt: ‘Nou John! Je bent inderdaad een heel stuk beter geworden met dansen. Je kunt nu wel merken, dat je het vaker gedaan hebt.’
‘Ach, ik vind het nu wel leuk. Eerst had ik nooit veel redenen om het leuk te vinden, ik had immers geen vriendin.’
‘Dat ligt niet aan je uiterlijk, John. Ben je soms afgevallen? Of ben je nu zo gespierd?’
Ik lach. ‘Allebei. Ik ben afgevallen, en ik ben meer gespierd. Ik woon al met Chantal samen, en dat zorgt er wel voor, dat ik iets gezonder eet. En Otto heeft me de laatste tijd klaargestoomd voor de wedstrijd die ik tegen Enrico ga vechten. Dus ik ben ook nog meer gespierd.’

Oscar hoort dat. ‘Je gaat tegen Enrico vechten? Doe me een lol, en breek de nek van die gast! Wat een eikel is dat! Hij heeft een neef van me bijna dood geslagen! Maar omdat hij zogenaamd een talent is, nemen ze hem in bescherming.’
‘Het is de bedoeling om Enrico volledig te slopen, zowel fysiek als mentaal. Volgens Otto moet ik het in me hebben, maar ik heb nog nooit eerder wedstrijden gevochten.
Maikel bemoeit zich ermee. ‘Nou, als je zo doorgaat, als je vanmiddag tegen me vocht, dan geef ik geen vijf cent voor Enrico. Maar je moet voor hem oppassen, John. Als hij merkt, dat hij niet kan winnen, dan gaat hij valsspelen. Dat is hoe hij zijn wedstrijden wint. Een stoot of een trap onder de gordel, maar dan wel zo hard, dat je er net last van hebt. Die straf incasseert hij dan wel, maar maakt misbruik van je zwakkere punt, die hij zojuist gecreëerd heeft. En als hij dan een kans ziet, zal hij je vol pakken. En hij is wel zo sterk en snel, dat je je daar amper tegen kunt wapenen.’
‘Hmm, dat spelletje ken ik ook, Maikel. Wie zegt, dat ik eerlijk ga spelen? Ik heb geen intenties om na deze wedstrijd nog meer wedstrijden te doen. Dus wat heb ik te verliezen?’
Maikel kijkt geschokt. ‘Wow, dus je gaat hem echt pijn doen? Bij die wedstrijd wil ik dus absoluut bij zijn! Het zal voor mij een genot zijn, hoe je hem gaat slopen!’
Oscar knikt. ‘Daar wil ik ook bij zijn! En ik zal mijn neef meenemen. Dat zal een zoete wraak voor hem zijn.’
De rest van de avond gaat het dan over de komende wedstrijd. Het maakt me duidelijk, dat Enrico helemaal niet geliefd is, eerder gehaat. En dat hoor ik dan van meerdere personen.

Maar net voor middernacht krijg ik telefoon. Ik kijk en zie dat het Chantal is. Ik zonder me wat af van het lawaai en neem op.
‘Hoi, liefje!’
‘Hoi, John! Hoe gaat het daar?’
‘Goed, ik heb oude bekenden ontmoet, hier in Den Haag, en het is hier echt gezellig. Hoe gaat het bij jou?’
‘Tja, anders dan gedacht. De avond begon leuk, maar toen begon Diana weeën te krijgen, en nu zitten we dus in het ziekenhuis te wachten, tot ze bevallen is.’
‘O, gaat alles wel goed? Worden die baby’s nu niet te vroeg geboren?’
‘Een klein beetje te vroeg, maar dat zou volgens de dokter niet erg zijn. Dus dat zal wel goed komen. We moeten nu wachten, tot we nieuws krijgen.’
‘Dus je meidenweekend is opeens heel anders, dan gepland?’
‘Ja, nogal! Maar het doet me wel beseffen, hoezeer ik je mis, John. En ik begin te begrijpen, waarom je zo graag wil, dat ik mijn opleiding eerst afmaak.’
‘O, vertel?’
‘Diana heeft haar opleiding moeten opschorten vanwege haar zwangerschap. Eerst kon ze dat nog wel combineren, maar al enkele maanden voorheen ging het echt niet meer. En daar baalt ze nu best van. En Diana twijfelt nu sterk, of ze straks nog wel genoeg tijd krijgt om haar studie nog voort te zetten. En in die positie wil ik straks niet zitten, John. Je hebt gelijk, ik moet echt wachten met zwanger worden. Dit heeft me echt even de ogen geopend.’
‘Tja, soms heeft zo graag willen een verblindend effect op je, Chantal. Dat is geen schande, als je maar luistert naar anderen. Maar ik ben blij, dat je nu inziet, waarom ik dat wil.’
‘Ja, dat besef ik me nu. Maar waar zit je nu?’
‘Geen idee, hoe het hier heet. Het is een feestje, en er zijn hier ongeveer een klein honderd man. Maar het is wel erg gezellig hier.’
‘Een feestje? Hoe kom je daar weer terecht?’
‘Bij toeval. Dit is een feestje, van iemand die ik ken via de automeetings. En een vriend van die man, dat was mijn tegenstander op die test. En die heeft me uitgenodigd.’
‘Oh, hoe is dat gegaan, John?’

Ik lach. ‘Heb je je berichtje niet gelezen? Maar ik zal het je vertellen, ik mag de wedstrijd gaan doen. Maar als ik thuis ben, zal ik je er alles over vertellen.’
‘O, goed. En nee, ik heb je berichtje niet gelezen. Zal wel in de stress van Diana’s weeën zijn gebeurd. Maar zijn er op dat feestje ook vrouwen?’
‘Jawel, maar niet zo’n mooie vrouwen, dan jij bent, Chantal. Ik zou willen, dat je hier was, dan kon ik lekker met je dansen en je voorstellen aan mijn vrienden hier. Je zou ze vast wel mogen.’
‘Dat zou ik ook fijn vinden, maar ik ben nu eenmaal hier. Vermaak je maar, ik zie je morgenavond wel.’
‘Ik zou willen zeggen, vermaak je ook maar, maar in een ziekenhuis zal daar wel niet veel van terecht komen.’
Ik hoor Chantal lachen. ‘Daar heb je gelijk in, John. Ach, het geeft ook niet, ergens is dit ook wel leuk. Maar ik moest je gewoon even bellen, ik mis je!’
‘En ik mis je ook, Chantal! Kusje op je mond!’
‘Kusje terug!’
‘Probeer een beetje te slapen vannacht, Chantal! Hou van je!’
‘Doe ik! Hou nog meer van je! Doeegg!’

Ze hangt op en ik steek mijn telefoon weer in mijn zak. Ik loop weer terug naar Daan en Joey, die nog steeds lekker aan het babbelen zijn. Als ik terugkom, zegt Daan: ‘Laat me raden, John. Chantal heeft gebeld?’
‘Goed geraden. Maar haar weekend is wat minder goed verlopen. Haar vriendin is hoogzwanger, en ze kreeg opeens weeën. En omdat ze in verwachting is van een tweeling, moest ze daarom meteen naar het ziekenhuis.’
‘Oei, dat is inderdaad wel minder. Verder wel alles goed met haar?’
‘Alleen, dat ze me heel erg mist. Dat zei ze ook, maar ik hoorde het ook aan haar stem. Morgen nog maar eens een mooie bos bloemen voor haar meenemen. Dat zal haar opfleuren.’
‘Dat zal zeker helpen. Zeg John! Oscar had het erover, om ook bij ons lid te worden.’
‘Zeker om komend jaar ook op een premium plaats te mogen staan!’
Oscar lacht. ‘Dat is zeker een reden, maar niet de reden waarom ik dat wil. Ik heb al enige tijd wat onenigheid met de club, waar ik nu bij ben. Ik ben het niet eens met de beslissingen, die ze nemen. En daarom was ik al op zoek om van club te verwisselen. En nu zei Daan me, dat jullie misschien wel open staan voor nieuwe leden.’
‘Dat is wel zo, maar we hebben een open structuur in de club. De leden samen bepalen of iemand lid kan en mag worden. Het enige, wat we voor je kunnen doen, is je voordragen. En meestal doen ze niet zo moeilijk. Hoewel, een Hagenees?’

Oscar lacht. ‘Zelfs dat duurt niet meer lang, John. Dit is mijn afscheidsfeestje hier. Ik ga verhuizen. Ik heb sinds kort werk in Tilburg en ik heb een woning in Oisterwijk gekocht. Mooi achteraf, grote garage erbij, waar ik mijn auto kan laten. Dus Den Haag zal me moeten gaan missen. Al zal ik diep in mijn hart altijd een Hagenees blijven.’
‘Dus je gaat verhuizen? Zo, dan moet je nieuwe werk wel heel interessant zijn, Oscar. Want voordat jij Den Haag gaat verlaten?’
Oscar lacht weer. ‘Dat is ook zo. Het is een zeer goed betaalde baan, als manager van een groot installatiebedrijf. Anders zou ik me die nieuwe woning echt niet kunnen betalen. Maar daarvoor wordt wel van me verlangd, dat ik snel op de zaak kan zijn. Nou, Oirschot was nog binnen de limieten. En bovendien kan ik een deel van mijn werk vanuit mijn kantoor aan huis uitoefenen. En er zijn nog wel meer redenen om voor die baan te kiezen. Bijvoorbeeld de wagen van de zaak. Een gloednieuwe Cadillac. Je moet immers als manager ook wat klasse en uitstraling hebben, of niet dan?’

Ik schiet in de lach. ‘Je zou hoe dan ook geen andere wagen gereden hebben als een Cadillac, Oscar. Heb je wel eens wat anders gereden?’
‘Jawel, een Mercedes E500 en een BMW 740. Maar dat rijdt toch echt niet zoals een Cadillac. De Mercedes kwam wel in de buurt, dat moet ik toegeven. En dan vergeet ik nog de Mercedes van mijn vrouw. Die rijdt in een Mercedes 300SL 4.5 uit 1971 rond. Ook wel een leuk ding, maar geen Cadillac.’
‘Valt me van je tegen, dat je Mireille met een ster op de motorkap laat rondrijden, Oscar!’
‘Ik heb haar ook een Cadillac aangeboden, maar ze wilde nu eenmaal dit model Mercedes. Tja, wat doe je dan? Dan koop je een goede wagen uit Californië, laat die wat opknappen. Ze is er in ieder geval erg blij mee. Maar ik was wel een goede dertigduizend lichter!’
Daan lacht en zegt: ‘John, jij was dan toch een stuk goedkoper uit!’
Oscar kijkt verbaasd en kijkt me aan. ‘Wat? Heb je ook een wagen voor je vrouw gekocht?’
‘Ja, maar geen Mercedes. Ik heb Chantal een Dodge Dart uit 1971 gekocht. En ik was echt geen dertigduizend kwijt. Rijdt echt heerlijk. Niet zo soepel en comfortabel als mijn Cadillac, maar doet zeker niet veel onder. Ook een acht-cilinder, waar ik nu gas in heb laten leggen. Chantal gebruikt de wagen dagelijks.’
‘Heb je foto’s?’
‘Natuurlijk! Een hoop foto’s zelfs! Ik heb de wagen op de brug gehad. Daar heb ik een hele goede koop aan gedaan. Nergens ook maar een roestplekje te vinden, en ook het interieur ziet er nog als nieuw uit. De wagen heeft originele achtennegentigduizend mijl gelopen en dat is er ook wel aan te zien, als nieuw!’
Ik laat ze dan de foto’s van de Dodge zien, en ook een waarbij Chantal voor haar wagen poseert. Oscar zegt: ‘Dat is een mooie wagen, maar verdorie, wat heb je een mooie vriendin gescoord! Nu begrijp ik wel, waarom je haar zo verwent! Ik zou hetzelfde doen! Waarom denk je, dat ik Mireille die Mercedes heb gegeven?’

Mireille hoort haar naam en zegt: ‘Praat je weer eens over mijn Mercedes, Oscar?’
‘Natuurlijk! Ik vind en blijf het een schande vinden, dat je me overgehaald hebt om die wagen voor je te kopen.’
‘Alsof jij dat toen erg vond, Oscar! Ik heb er veel voor met mijn benen wijd moeten liggen, om je te overtuigen!’
We schieten allemaal in de lach. Oscar heft zijn handen. ‘Daarover hoor je me ook niet klagen, ik zou alleen veel blijer zijn geweest, als je keuze op iets was gevallen, als de wagen, die John voor zijn vriendin gekocht heeft.’
Ik moet dan nog eens de foto’s laten zien.
‘Dat is wel een leuke wagen, maar ik rijd toch liever in mijn Mercedes, Oscar. Maar John: Zeker een leuke wagen voor je vriendin! Daar moet ze wel erg blij mee zijn!’
Ik glimlach. ‘Dat is ze ook, maar daarvoor heeft ze echt niet veel met haar benen wijd hoeven liggen, Mireille. Al kan ik niet zeggen, dat ze me niet passend bedankt heeft. Maar dat is een andere zaak.’
Oscar proest het uit van het lachen en Mireille kan er ook wel om lachen.
Mireille zegt dan: ‘Maar dat is toch nog een redelijk grote auto, John. Lijkt me niet echt een vrouwenauto. Wilde ze dan zo graag zo’n wagen?’
‘Ze heeft eerst een Jeep CJ5 van me gehad, maar die vond ze niet praktisch genoeg. Ze wilde toen graag een wat meer praktische wagen, waarmee ze beter boodschappen kon doen, en in de toekomst willen we ook graag kinderen. Dus daar moest ook plaats voor zijn. En dan is zo’n Jeep weer niet praktisch. Maar die hebben we aan een vriendin van Chantal verkocht.’
‘Je hebt dus nogal plannen voor de toekomst, John?’
‘Ach ja, ik heb nu een hele leuke vriendin, en we willen allebei erg graag kinderen. Alleen Chantal zou graag nu al zwanger willen raken, maar ze moet van mij eerst haar opleiding afmaken. Ze moet nog anderhalf jaar, en dat wil ze ook wel volhouden.’
‘Waarom wil je dat, John?’
‘Gewoon, uit voorzorg. Een relatie kan altijd stuk lopen, al ga ik daar natuurlijk niet vanuit. En wat moet ze dan? Of ik kan een ongeluk krijgen, wie moet dan de kost verdienen? En wie weet, wil ze straks, als de kinderen groter zijn, zelf ook weer gaan werken. Zonder een goede opleiding zal het veel moeilijker voor haar zijn. Zeker in de branche, waar zij voor studeert.’
‘Wat studeert ze dan?’
‘Ze studeert voor zangcoach, zanglerares. Eigenlijk wilde ze voor zangeres gaan, maar ze komt op bepaalde vlakken toch net wat te kort, maar ze is juist wel heel erg goed om technieken aan anderen bij te brengen. Dus heeft ze voor die richting gekozen.’
‘O, dat is nogal een aparte beroepskeuze. Ja, dan kun je beter maar je opleiding afmaken.’
‘Dat was ook mijn mening. Als het nu iets was, dat ze ook schriftelijk kon afmaken, dan had ik daar nog minder problemen mee gehad. Maar dat gaat nu eenmaal niet. Zelfs al ze is afgestudeerd, zal ze nog steeds wat moeten bijblijven, maar dat kan ook tussendoor. Ik kan ook een dag minder werken, en voor de kinderen zorgen. Maar dan moet ze wel eerst afgestudeerd zijn. Dat is eigenlijk mijn voornaamste reden, dat ik nog even wil wachten met kinderen. En mocht ze alsnog eerder zwanger worden, dan kan ik daar alleen maar blij mee zijn. Maar ik wil wel, dat ze dan alsnog probeert haar opleiding af te ronden. Hoe moeilijk dat dan ook is.’
‘Ja, als je het zo stelt, dan begrijp ik je wel. Het klonk eerst wat streng, maar dit is wel te begrijpen. En wat is nu anderhalf jaar wachten?’
‘Zelfs nog minder, Mireille. Haar opleiding duurt nog anderhalf jaar. Dat wil niet zeggen, dat ze niet zwanger kan zijn, voordat ze is afgestudeerd?’
‘O, maar dan valt het nog meer mee, John!’
‘Dat is ook zo, maar dat wil niet zeggen, dat Chantal dat ook zo vindt meevallen. Ze wil echt heel graag kinderen, en haar valt het wachten toch wat zwaar. Maar eerst gaan we eens trouwen, en dan zien we wel verder.’
Mireille glimlacht. ‘Je straalt helemaal, als je over je vriendin praat, John. Heerlijk om het bij je te zien. Je bent echt tot over je oren verliefd!’

Ik kan niet anders, dan glimlachen. Oscar zegt dan: ‘Voor je straks nog kleffer gaat zijn en ons alles vertelt over hoe leuk en hoe mooi je vriendin is, hoe zit het nu met het lid worden van jullie club?’
‘Tja, Oisterwijk is wel al een heel stuk dichterbij. Maar voor de vergaderingen zal je toch echt naar Echt moeten rijden. We houden van persoonlijk contact, dus niets op afstand. Al moet ik zeggen, dat mijn schoonvader ook min of meer lid is, en die woont in Kampen.’
Daan zegt: ‘Maar tegenwoordig komt hij maar wat graag naar het zuiden, John. Het is, dat hij met de vorige vergadering niet kon, anders was hij er geweest.’
Ik knik. ‘Klopt, maar of dat straks ook nog zo is, als Helen bevallen is? Dan zijn ze voor het eerst opa en oma.’
‘En als jullie kinderen krijgen, dan zijn ze ook weer hier vaak te vinden, John.’
Oscar vraagt: ‘En jij dan, Daan? Je gaat wel trouwen met de zus van de vriendin van John, maar hebben jullie ook kinderplannen?’
‘Dat wel, maar we zijn het er allebei over eens, dat we daar nog even mee wachten. Ik heb sinds kort mijn eigen garage, en daardoor is er ook even het geld niet om kinderen te krijgen. De bruiloft kan nog maar net! En om daar nou nog een wagen voor te verkopen, dat gaat me te ver. En Melissa is juist pas begonnen aan haar studie, en wil zeker afgestudeerd zijn voordat ze kinderen krijgt. Daar is geen discussie over mogelijk. Ze wil wel kinderen, maar pas later. En dat komt mij persoonlijk dus ook goed uit. Dan moet mijn bedrijf al een stuk beter draaien.’
‘O? Een eigen garage? Een gewaagde stap!’
‘Ik heb de garage van mijn baas overgenomen, hij had de leeftijd, maar geen opvolger. Dus ik hoef geen nieuwe klanten te zoeken, maar ik wil meer bieden, dan het standaard werk. Ik wil me gaan richten op klassiekers. Restauratie en onderhoud. En een paar weken terug ben ik met John een week in Amerika geweest, en daar heb ik ook wat klassiekers gekocht voor de bedrijfsvoorraad. Vier stuks, waarvan ik er één ga restaureren, de andere drie gaan gewoon voor de verkoop weg.’
‘Hmm, geen geld voor kinderen, maar wel voor klassiekers voor je garage?’
‘Die wagens kan ik financieren, Oscar. Dat is geld van de zaak, niet van mezelf.’
‘Aha, maar je restaureert ze dus helemaal? Dus roest verwijderen, spuiten, interieur opknappen en zo?’
‘Ja, dat ga ik allemaal doen, maar ik ben zelf niet zo’n held met lassen. Gelukkig heb ik twee werknemers, die het wel goed kunnen. En voor de echt moeilijke klussen zal ik John wel even lief aankijken. Hij kan namelijk heel goed lassen, zodat je het amper ziet.’
Oscar kijkt me even aan. ‘O? Goed dat ik het weet, John! Aan mijn wagen zitten nog een paar roestplekjes, waar dringend wat aan gedaan moet worden.’
‘Dat bespreken we later wel eens, Oscar. Daar zal toch nog wel tijd voor zijn?’
‘Ja, maar ook weer niet heel lang. Bij de vorige keuring kreeg ik al een opmerking en over een half jaar moet het wel gemaakt zijn.’
‘Dat is tijd genoeg in mijn ogen, Oscar. Komt wel goed. Maar nu eerst feesten!’

Oscar haalt nieuwe flessen bier en we toosten op het leven. Ik houd het met de drank toch wat bescheiden, ik heb niet echt zin om laveloos dronken te worden. Daan en Joey beginnen er al wat naast te lallen. Opeens gaat mijn telefoon weer. Ik zie dat het Chantal is. Mireille zegt: ‘Volgens mij mist ze je nogal. Dit is de tweede keer, dat ze belt.’
Ik glimlach en zeg: ‘Je moest eens weten, hoezeer we elkaar missen. Maar ik zal maar snel opnemen.’
Ik loop even naar buiten om het lawaai te ontwijken en neem dan op.
‘Hoi, zeg het eens, schat?’
Ik hoor gelach, en een wat meer ontspannen Chantal.
‘Dat is nog eens lekker begroeten, John. Mag je vaker doen!’
‘Ik zal eraan denken, Chantal. En? Is Diana al moeder geworden?’
‘Nee, vals alarm. Maar ze moet wel in het ziekenhuis blijven. Ik ben nu bij Michelle, want we kunnen nu toch niets doen voor Diana. En we hebben een beetje aan de wijn gezeten.’
‘Dus je gaat toch een beetje meidenweekend houden?’
‘Ja, toch een beetje. Het is heel erg gezellig, we hebben net een echte meidenfilm gekeken.’
‘Aha, dus je vermaakt je wel een beetje?’
‘Ja, gelukkig wel. Maar ik wil je even zeggen, dat ik erg veel van je houd, en dat ik je heel erg veel mis.’
‘Ik hou ook heel veel van je, en ik mis je net zo hard!’
De telefoon wordt dan plotseling van Chantal overgepakt door haar vriendin Michelle.
‘Hey, John! Wat heb je met Chantal gedaan? Ze was zo’n onschuldig en lief meisje, en nu vertelt ze me allemaal dingen, die je met haar doet! Ik zou bijna jaloers op haar worden!’
Ik heb Michelle enkel nog maar aan de telefoon gesproken, maar nog nooit in het echt gezien. Maar ze is een sterke vrouw, ondanks dat ze in een rolstoel zit.
‘En waarom zou je jaloers worden, Michelle? Heb ik iets, wat Koen niet heeft?’
‘Ja, een grote pik!’

Ik kijk even verbaasd. Ik had wel verwacht, dat ze misschien dit weekend zich zouden bedrinken, en dat er dan gepraat wordt over het onderlinge seksleven. Maar het is nu wel meteen duidelijk, dat Chantal wel heel wat specifieke details heeft losgelaten. Maar ik kan er wel om lachen. Het is goed, dat ze even losgaat.
‘Michelle, je zou toch moeten weten, het gaat niet om de grootte van een pik, het is wat je ermee doet!’
‘Dat is het hem juist, John! Koen heeft er best wel wat moeite mee om met mijn lichaam te werken, als we seks hebben. Ik kan mijn benen immers moeilijk bewegen.’
‘Dus jij ligt dan op bed als een zak aardappelen?’
‘Tja, wat moet ik anders? Het is niet, dat ik veel anders kan.’
‘Nou, daar denk ik toch even anders over, Michelle. Ik kan me niet indenken, dat het voor Koen echt heel leuk is om seks met je te hebben. Want zoals ik het zo hoor, kan hij zich net zo goed een keer aftrekken. Dat zou voor hem plezieriger zijn. Heb je al wel eens een ander standje geprobeerd?’
‘Uh, nee? Wat kan ik dan nog anders doen?’
‘Ik heb begrepen, dat je wel op je knieën kunt steunen?’
‘Ja, hoezo?’
‘Nou, wat is er mis met een keer lekker op zijn hondjes? Ik zou dat gewoon eens proberen. En er zijn nog veel meer dingen te proberen, maar je moet wel zelf willen. Doe eens wat actiever mee, of geniet je er niet meer van?’
‘Ja, ik geniet er wel van, maar het is altijd zo kort.’
‘Tja, dan doe er wat aan! Dat je benen niet meer alles doen, wil niet zeggen, dat je alleen maar als een zak aardappelen in bed moet liggen en maar afwachten of je er een klein beetje van kunt genieten! Er mag ook best wel eens van jouw kant uit initiatief komen. Ik denk, dat jij en Koen dan wel eens hele leuke nachten konden hebben.’
‘Meen je dat echt?’
‘Ik denk het wel. Ik weet niet, of Chantal het je verteld heeft, maar als wij seks hebben, ben ik echt niet de enige, die actief bezig is. Chantal stuurt me ook aan, op wat ze op dat moment fijn of lekker vindt. Praat daar maar eens met haar over. Ik denk, dat je nog wel eens versteld kon staan.’
‘O, dat zal ik dan zeker eens doen, John! Bedankt voor de tip!’

Ze geeft dan de telefoon terug aan Chantal. Chantal zegt meteen: ‘Wat heb je tegen Michelle gezegd? Ze heeft een enorm rood hoofd!’
‘Daar kom je snel genoeg achter, Chantal. Ze klaagde, dat ze maar weinig plezier had aan de seks met Koen. En ik heb haar gezegd, dat ze best wel wat meer mocht doen in bed, dan daar alleen maar als een zak aardappelen te liggen. Dat ze invalide is, wil toch niet zeggen, dat ze zelf niets kan ondernemen om haar seksleven met Koen te verbeteren?’
Ik hoor Chantal lachen. ‘Heb je dat echt tegen haar gezegd? Je bent echt onverbeterlijk, John! Maar je hebt wel gelijk. Ik zal wel eens wat met haar praten. Bedankt, John! En als we thuis zijn, moet je me toch weer eens goed verwennen in bed, want ik heb amper nog een droog broekje over!’
‘Dan denk vannacht maar eens goed aan me, en verwen je je eerst zelf maar eens. En dan zal ik morgen nog wel eens kijken, hoeveel aandacht je dan nog nodig hebt!’
‘Reken er maar vast op, dat je morgennacht niet veel slaapt!’
‘Ik zal het zien, Chantal. Maar ik ga weer naar binnen, want het begint hier te regenen. Ik zie je morgen weer!’
‘Dat is goed, John! Dan drink ik nog een wijntje!’

We hangen op en ik loop weer naar binnen. Ik ga weer langs Mireille zitten.
‘En? Hoeveel miste ze je nu weer?’
‘Een heleboel! Ze is aan de wijn gegaan, en is nu wel een beetje dronken aan het worden. En tussendoor haar vriendin nog eens wat tips gegeven voor een wat spannender seksleven. Het is wat, als vrouwen drank op hebben…’
Mireille lacht. ‘Het is maar goed, dat ik er goed tegen kan, John. Maar ik begrijp wel, wat je bedoelt. Mijn vriendinnen praten ook erg geil, als ze dronken zijn. Dan gaat het alleen maar over seks en zo. Dan zijn ze echt niet meer zo terughoudend.’
‘Dat geloof ik meteen, maar je moet wel weten, dat de familie Santegoed wel heel erg religieus is ingesteld. Dus dat ze met haar vriendinnen over seks praat, dat had ik min of meer wel verwacht. Maar dat ze zo uitgebreid erover zou vertellen, dat was wel weer een verrassing.’
‘Alsof mannen een alleenrecht hebben om te praten met hun vrienden over seks!’
‘Hmm, ik kan me niet herinneren ooit veel met Daan over seks gepraat te hebben. Er wordt wel eens iets gepraat, maar dan nooit met erg veel details. Dat vind ik privé, en dat houd ik ook liever voor mezelf. Maar als Chantal erover wil vertellen, ik zal haar ook niet tegenhouden. Ik zou niet eens weten, hoe ik haar zou moeten tegenhouden. En ik denk, dat vrouwen daar gewoon wat vrijer in zijn, dan mannen.’
‘Dus jij beweert, dat vrouwen meer over seks praten, dan mannen?’
‘O, maar daar ben ik vrijwel zeker van! Alleen praten, wij mannen, meer over hoe geil een vrouw is, maar zelden over de seks zelf.’
‘Oké, daar zou je best wel eens gelijk in kunnen hebben.’

Maar mij valt het op, dat Mireille iets wat handtastelijker begint te worden, ze zoekt nadrukkelijk lichamelijk contact op. Nu ben ik wel even blij, dat ik niet zo dronken ben, en dus mijn verstand erbij kan houden. Ik sta dan op en zeg: ‘Ik denk, dat ik langzaamaan terug naar het hotel ga. Ik ben moe, en ik wil morgen wel fit zijn, als ik thuis kom. Ik heb zo het idee, dat ik dan mijn conditie hard nodig kon hebben.’
Daan en Joey zijn inmiddels al zo dronken, dat ze niet meteen mee willen.
‘Jullie moeten het zelf weten, ik pak wel een taxi naar het hotel.’
‘John, doe toch niet zo flauw! Blijf toch nog even!’
‘Nee, je kent me, Daan. Als ik wil gaan, dan ga ik ook. Met of zonder jou.’
‘Laat me dan ten minste nog mijn pilsje opdrinken. Je bent af en toe ook een spelbreker, weet je dat?’
‘Dan ben ik maar een spelbreker, Daan. Dat interesseert me niets. Ik ga nu een taxi bellen, en je zorgt maar dat je pilsje tegen die tijd leeg is.’
Joey mokt wel een beetje, maar protesteert niet. Ik bel dan vlug een taxi, voordat ze zich bedenken en bedank dan Oscar en Mireille voor hun gastvrijheid. Tien minuten later staat de taxi al voor de deur, en gelukkig hoef ik niet erg veel moeite te doen om Daan en Joey mee te krijgen. Oscar loopt met me mee naar de taxi. Net voordat ik de taxi instap, houdt hij me even tegen.
‘John, bedankt dat je er was. Maar ook omdat je nog zo nuchter was, en je verstand nog op een rijtje had. Ik zag wel, wat Mireille deed, en dat heb je keurig opgelost. Geloof me, dat waardeer ik heel erg.’
‘Geen dank, Oscar. Ik deed het niet alleen voor haar, maar ook voor mezelf. Ik wil trouw blijven aan Chantal. En op deze manier is er toch niets gebeurd, of wel?’
Oscar knikt en geeft me een stevige hand. ‘Evengoed, heel erg bedankt. Zo is ze altijd, als ze te veel gedronken heeft. Ze is nog nooit vreemd gegaan, maar ik weet niet wat er gebeurd zou zijn, als jij niet opgestaan was, en zei dat je terug naar je hotel ging. Dat deed me een steen van mijn hart vallen.’
‘Ik zou er eens met haar over praten, Oscar. Jezus, ik lijk wel een relatiedokter! Eerst heb ik een tijdje over de telefoon met de vriendin van Chantal gepraat over haar relatie met haar man, en nu weer met jou.’
Oscar lacht. ‘Geloof me maar, dit zal ik niet vergeten. Ik mag dan wel wat te veel op hebben, maar mijn verstand werkt zelfs dan nog heel erg goed. Dus als ik ooit wat voor je kan doen?’
‘Dat komt wel goed, Oscar. Je hebt nu mijn telefoonnummer en mijn adres. Kom anders eens een keer langs, dan zorg ik voor koffie en vlaai.’
‘Dat zal ik zeker doen, John. Ik moet toch immers weten, waar ik moet zijn voor de komende vergadering van jullie club?’

Ik lach en stap dan de taxi in. Oscar zwaait nog eens terwijl we wegrijden. Nog voor we bij het hotel zijn, is Joey al in een diepe slaap gevallen. We krijgen hem zelfs niet eens wakker, als we moeten uitstappen. Ik betaal de taxi, en we slepen Joey dan maar slapend uit de taxi. Daan loopt dan even naar binnen, en haalt een bekertje koud water en gooit dat bij Joey in zijn gezicht. Dat helpt, want Joey wordt er toch wakker van.
‘Kom op, slaapkop! We moeten nog helemaal naar onze kamers!’
Joey komt dan overeind, maar we moeten hem wel ondersteunen. Hij heeft echt te veel op. En dat blijkt ook wel, als we op onze kamer aankomen. Daan heeft voor ons twee een tweepersoonskamer gereserveerd, maar als we daar aankomen, begint Joey aanstalten te maken om over te geven. We zijn nog maar net op tijd bij het toilet, waar we hem maar even boven hangen. Ik bedank Daan voor zijn hulp, waarna hij naar zijn eigen kamer gaat, die naast de onze ligt.
Als Joey zijn maaginhoud in het toilet heeft gedeponeerd, help ik hem overeind. Hij zit helemaal onder de kots, en zo laat ik hem echt niet het bed in stappen. Dus ik zet hem met kleren en al onder de douche. Dat heeft wel een verkwikkend effect op Joey. Niet dat hij er minder dronken van is, maar hij is nu wel even goed wakker. Ik help hem dan zijn kleren uit te trekken en stop hem in bed. Dan ga ik zelf ook nog even onder de douche, ook om de douche weer schoon te maken, want ik wil niet, dat de poetsploeg de rotzooi van ons moet opruimen. En dan kruip ik ook in bed. Ik heb niet lang nodig om in slaap te komen.

De volgende morgen word ik wakker door de zon, want ik heb helemaal vergeten de gordijnen dicht te maken. Mijn hoofd bonst van de koppijn, maar gelukkig heb ik daar al rekening mee gehouden. Een aspirine zorgt al snel voor een heldere kop, zonder het doffe gevoel van een kater. Maar ik ben alsnog best wel brak. Ik neem me een lange douche, die me helpt het brakke gevoel te verdrijven. Joey slaapt nog steeds diep, maar als ik zie, dat het al bijna tien uur is, maak ik hem toch wakker. We moeten op tijd uitchecken. Ook hij neemt een lange douche, en heeft een paar aspirines nodig om de kater wat te kunnen verdrijven.
Omdat het ontbijt in het hotel reeds is geweest, bestel ik maar wat eten via de roomservice. Want ik weiger met honger naar huis te gaan. Nu moet ik alleen Daan nog wakker zien te krijgen. Maar als ik op zijn deur klop, krijg ik meteen antwoord.
‘Ik kom eraan!’
Daan doet open met een nat hoofd. ‘O, jij bent het! Jezus, wat heb ik een zwaar hoofd!’
‘Dan kom zo maar een aspirine halen, Daan. Ik had er al rekening mee gehouden. En ik heb ook ontbijt voor ons drieën besteld. Onder was het ontbijt al voorbij.’
‘Ah, je bent geniaal, John! Ik droog me even af, en dan kom ik meteen!’
En inderdaad, Daan komt enkele minuten later, tegelijkertijd met de roomservice. Ik bedank de bediende, en we storten ons op het ontbijt. Dat is best uitgebreid, maar dat mag ook wel, voor het geld, dat ik ervoor neer moest leggen. Maar er blijft ook niets over. En dat doet onze brakke lichamen wel goed. Daan zegt dan: ‘Ik voel me nu wel een stuk beter, maar ik denk niet, dat we al in staat zijn om al naar huis te rijden. En we moeten zo uitchecken, anders moeten we nog een dag betalen.’
‘En waarom rijden we niet even naar het strand en maken daar een lange strandwandeling. Dat zal ons wel fris maken.’
‘Goed idee! Dat doen we. Dan pak ik vlug even mijn spullen en dan zijn we weg.’

We rekenen dan af aan de balie en rijden onze wagens naar het strand. Dat we nog onder invloed zijn, dan kunnen we wel merken, maar gelukkig is het niet ver, en we komen er zonder echte problemen. We vullen de parkeerautomaat en lopen dan het strand op. Het is gelukkig droog en er staat een lekker frisse wind, die niet al te hard is. Precies het goede recept voor een goede strandwandeling. En dat idee hebben wel meer mensen. We lopen ruim twee uur langs het strand, en dat zorgt er wel voor, dat we ons weer een stuk frisser beginnen te voelen.
Op een gegeven moment zegt Daan: ‘John, waarom wilde je gisteren opeens zo plotseling weg? Dat is normaal niets voor jou.’
‘Ik weet het, maar ik vond er op dat moment niets meer aan. Het bier smaakte me niet meer, en bovendien begon Mireille wat handtastelijk te worden. En daar was ik ook weer niet van gediend. En ik wilde Oscar en Mireille nog wel een beetje te vriend houden. En Oscar was daar wel blij mee, dat heeft hij me nog gezegd, net voordat ik de taxi in stapte. Maar ik wil niet weten, wat er gebeurd zou zijn, als ik me met de drank niet wat terughoudend had opgesteld. Ik was gelukkig nog nuchter genoeg, om te beseffen, dat ik trouw aan Chantal wilde blijven.’
‘Ah, was het hem dat? Nou, dan begrijp ik het ten minste, en dan heb je ook goed gehandeld. Petje af voor je, John. Ik geloof niet, dat ik het op dat moment gekund zou hebben. Ik was volgens mij al behoorlijk goed dronken.’
‘Je kon nog net op je benen staan en Joey mee uit de taxi slepen en mee naar boven dragen.’
‘Dat kan ik me niet meer herinneren, dus ik moet echt wel dronken zijn geweest. Maar hoe voel jij je nu, Joey?’
‘Alsof ik overreden ben door een vrachtwagen, al moet ik zeggen, dat het nu minder begint te worden.’
Ik lach. ‘Dat vind ik echt niet gek, Joey. Je was echt behoorlijk dronken. Maar het was ook erg gezellig, vond je niet?’
‘Ja, heel erg gezellig! Gaat het er ook zo aan toe op die meetings?’
‘Op de meerdaagse meetings soms wel, daar willen we soms wel uit de band springen. Maar ook niet altijd. Er worden vaak controles gehouden aan de wegen rondom zo’n meeting. En we hebben geen zin om daar een flinke boete voor te krijgen. Dus het ligt eraan, wat de planning op die meeting is. Hebben we een rondrit of een concours, dan drinken we niet te veel.’
Joey knikt. ‘Lijkt me logisch! Ik weet nu, wat een rijbewijs kost, dus dat wil ik echt niet zo snel kwijt raken!’
We lopen dan weer richting onze wagens. En dat is ook weer op tijd, want de parkeerwacht is al actief. Maar gelukkig zijn we op tijd, al hadden we niet veel langer moeten wachten.
Een van de twee parkeerwachters zegt me: ‘Dat is net op tijd, mijnheer! U had nog drie minuten.’
Ik lach. ‘Dan heb ik geluk en hoeft u geen bon uit te schrijven!’
De man lacht. ‘Het is niet echt mijn hobby om bonnen te schrijven, maar het is wel mijn beroep. Nu had ik echt niet op een paar minuten gekeken, want het is nu nog niet zo druk. Maar later op de middag is dat het hier wel, en daar moet ik wel op letten.’
‘Nou, dat is dan heel fair van u. Ik wens u nog een fijne dag toe!’
De man glimlacht. ‘Dank u wel! Dat hoor ik niet al te vaak, dus dat stel ik zeker op prijs!’
‘Zoals je doet, word je gedaan. Zo is het mij geleerd. U bent fair, dus waarom zou ik u dan geen fijne dag toewensen? Het zou wat anders zijn geweest, als u me een bekeuring had gegeven. Dan zou ik waarschijnlijk minder aardig zijn geweest.’
‘En dat kan ik dan ook best wel begrijpen. Maar niet iedereen reageert zo, helaas!’
‘Nou, dan hoop ik voor u op meer mensen, zoals mij.’

Hij zwaait, als we wegrijden. Joey zegt me: ‘Dat was een aardige man. Het lijkt me alleen zo’n ondankbaar beroep!’
‘Dat zal het ook wel zijn, maar hij moet ook zijn brood verdienen. En de manier, waarop hij dat doet, dat staat me wel aan. Vond ik een faire aanpak. Zag je die briefjes bij die andere auto’s onder hun ruitenwisser? Ik had dat al gezien. Die had hij ook bij zijn spullen. Ik heb het vlug gelezen en daar stond op, als ze binnen tien minuten zouden arriveren, en ze nog vlug wat geld in de parkeermeter zouden gooien, dan krijgen ze geen bekeuring krijgen, anders alsnog. Dat vind ik fair. Als je dan voor een euro een bekeuring zou kunnen voorkomen, dan lijkt me dat een zeer faire deal. En ik zag net iemand precies dat doen. Toen we wegliepen, kwam er iemand met een ticket naar hem toe lopen. Hij zal dus al geweten hebben, hoe die parkeerwacht te werk gaat.’
Als we thuiskomen, had ik wel verwacht, dat Chantal al thuis zou zijn, maar dat blijkt niet het geval. Ik probeer haar te bellen, maar ze neemt niet op. Dan begin ik me wel even zorgen te maken. Ik probeer haar dan nog enkele keren te bellen, maar vergeefs.
Maar drie kwartier later belt ze alsnog terug. Iets geïrriteerd neem ik op.
‘Chantal, waar zit je? Ik heb je al verschillende keren proberen te bellen!’
‘Sorry, John! Maar ik ben in het ziekenhuis, maar daar moest ik de telefoon uitzetten.’
‘Waarom ben je in het ziekenhuis?’
‘Omdat Diana weer weeën kreeg, en nu is het wel serieus. Ze is nu aan het bevallen, en daarom ben ik nog even gebleven.’
‘O, dan is het goed. Ik maakte me gewoon zorgen, omdat je nog niet thuis was.’
‘Dat dacht ik al, dus daarom belde ik je even terug. Ik zag, dat je me hebt geprobeerd me te bellen.’
‘Nou ja, daar kun jij dus niets aan doen. En hoe is het gisteren nog gegaan?’

Ik hoor opeens Chantal lachen. ‘O, we hebben nogal een intensief gesprek met elkaar gehad. Ik besef me nu pas, hoe vrij ik me bij je voel, John. Michelle heeft eenzelfde achtergrond als ik, ook heel erg religieuze ouders, waarbij ze nooit niet echt veel mocht. En na haar ongeluk was ze allang blij, dat Koen toch bij haar bleef. Maar ze heeft nooit echt ervaring gehad met seks. Dus ik heb haar een en ander verteld, wat wij allemaal in bed doen. Daar kreeg ze me toch rode oortjes van! Ik denk, dat ze dingen heeft gehoord, waar ze nog nooit aan gedacht heeft.’
‘Die indruk had ik ook wel, Chantal. Dus je verwacht, dat ze nog wel gaan experimenteren?’
‘Verwachten? Nee, dat weet ik wel zeker. Afgelopen nacht zijn ze daar al mee bezig geweest, dat kon ik goed horen. En volgens mij is Michelle zelfs klaargekomen, ze zei me, dat ze dat nog nooit eerder bij de seks was klaargekomen.’
‘O, dat is dan toch goed? Heb je wel een beetje kunnen slapen?’
‘Jawel, maar ook weer niet erg lang. Ik kreeg midden in de nacht telefoon van Kees, dat Diana weer weeën had gekregen, en dat het nu serieus was. Dus ik heb Michelle en Koen wakker gemaakt, en nu zijn we al vanaf vijf uur in het ziekenhuis. En de bevalling is nog niet achter de rug!’
‘Oei, dat is dus een lange en lastige bevalling? Nou, dan wens ik Diana en Kees succes!’
‘Ik zal de wensen aan hun doorgeven. Wacht, daar komt Kees net binnen!’
Ik hoor opeens gejuich en felicitaties, dus ik verwacht, dat de bevalling achter de rug is.
Dan hoor ik opeens Chantal weer. ‘Kees kwam net vertellen, dat de eerste geboren is. Een meisje. Maar de andere is nog niet zo ver. Dus hij is weer terug naar Diana.’
‘Ahh, dus dat is al deel een! Wens ze dan maar succes voor de tweede!’
‘John? Het kon anders nog wel even duren, zei Kees net. En ik wil wel zo lang wachten. Vind je dat erg?’
‘Nee, dat begrijp ik heel goed. Bel me even, als je naar huis heen rijdt.’
‘Zal ik doen. Kusje!’
‘Kusje terug!’

Ze hangt op. Ik ben nu best wel opgelucht. Maar nu Chantal niet thuis is, moet ik wat om handen hebben. Joey ziet, dat ik wat onrustig ben en zegt: ‘Zullen we anders nog even aan de caravan werken? Ik heb toch even niets anders te doen, en zo te zien heb jij iets nodig, om je te kalmeren.’
Ik glimlach naar hem. ‘Ja, dat konden we wel eens doen.’
We gooien onze kleren in de was, en ik zet de wasmachine vast aan. Dan kleden we ons om, en gaan aan de slag. We bestellen nog een pizza als avondeten, die we opeten in de loods. Maar we maken wel goede voortuitgang. We zijn al bijna klaar met de buitenkant, de caravan begint weer eruit te zien, zoals hij behoort te zijn, als Chantal belt.
‘John, ik rijd nu naar huis toe.’
‘Ah, is de bevalling nu achter de rug?’
‘Ja, maar niet zoals gehoopt. Het tweede kindje is dood geboren, de bevalling heeft gewoon te lang geduurd en het was ook nog niet helemaal volgroeid, zoals het ander kindje. Dus dat was wel een domper op de vreugde.’
‘Oei, dat is inderdaad niet leuk. Wel alles goed met Diana, zover dat gaat?’
‘Ja, met Diana is alles goed, maar ze is wel nog best zwak. Het heeft veel van haar geëist. Maar ze neemt het verlies vooralsnog goed op. Maar ik ben bang, dat de klap toch groot is.’
‘Ja, dat is misschien ook wel. Maar ze zullen nu toch ook hun aandacht vestigen op hun kleine meisje, dat wel leeft. Heeft ze al een naam?’
‘Ja, Kees heeft het ons verteld. Ze wordt vernoemd naar haar oma, Lieneke heet ze. Een mooie baby, met alles erop en eraan. Maar ik moet wel zeggen, dat ik het er even zwaar mee had, toen ik haar daar zag liggen. Maar ik weet nu, dat ik mijn studie moet afmaken, en dan gaan we toch echt werk maken van kinderen, John. Want dan wil ik ook echt niet meer wachten.’
‘Dat hebben we toch ook afgesproken, Chantal? Maar ik zie je straks! Goede reis!’
‘Tot straks!’
Joey kijkt me aan, terwijl ik de telefoon wegstop. ‘Is ze nu onderweg?’
‘Ja, maar de bevalling van haar vriendin was niet echt goed verlopen. Het eerste kindje is gezond, maar het andere heeft het niet overleefd.’
Joey trekt een zuur gezicht. ‘Oei, wat erg! Chantal heeft me verteld, dat haar vriendin zich erg verheugde op haar twee baby’s. En nu is het er nog maar een!’
‘Tja, dat is het leven. We kunnen het niet beïnvloeden. Het is Gods wil.’

Joey knikt. Zwijgend gaan we dan verder aan de caravan. Het werk vordert goed, we zijn al bijna klaar, als Chantal thuis aankomt. We begroeten haar met een stevige knuffel, en natuurlijk krijgt ze van mij een heerlijke zoen.
Ze zucht dan en zegt: ‘Oh, ik heb je zo gemist! En jou ook, Joey! Ik ben echt blij weer thuis te zijn!’
Dan kijkt ze naar de caravan. ‘Zo, jullie zijn flink opgeschoten! Jullie zijn al bijna klaar met de buitenkant!’
‘Nog twee platen, dan zitten ze er allemaal tegenaan.’
‘Monteer die dan nog even! Ik wil zien, hoe hij er nu uit ziet!’
Ik haal mijn schouders op en monteer de laatste platen op de caravan. En dan bewonderen we de caravan weer. We zijn er best wel van onder de indruk. De deur zit er nog niet in, net als de ramen, maar we lopen nu toch even in de caravan. De ruimte binnenin oogt best groot, maar ook nog heel erg kaal. Ik zeg tegen Chantal: ‘Zo, nu kunnen we langzaam beginnen met het inrichten. We moeten de bekabeling gaan leggen, de waterleidingen, de gasleidingen, en dan moeten we het geheel gaan isoleren. Dat zal ook nog wel een hele klus worden. En dan pas kunnen we aan de inrichting gaan bouwen. En ik wil dat wel goed doen, dus je hoeft echt niet te rekenen, dat het dit jaar nog klaar is. En als we klaar zijn voor het volgende seizoen, dan mogen we nog in onze handjes klappen.’
‘Weet ik wel, maar het is toch leuk om de buitenkant eromheen te zien. Ik ben zo benieuwd hoe het gaat worden!’
Ik glimlach. ‘Nou, dan gaan we eerst ervaring met de andere caravan opdoen, en die ervaring gebruiken we weer om deze caravan perfect te maken.’

We lopen dan gezamenlijk naar binnen, waar Chantal zichzelf nog vlug wat eten klaarmaakt, ze heeft nog niet gegeten sinds het middaguur. Joey gaat naar zijn kamer, hij moet nog wat huiswerk maken, dus we blijven alleen achter. Chantal en ik gaan op de bank zitten, met de radio aan. We hebben allebei geen zin om televisie te kijken.
‘En, hoe voel je je nu, Chantal? Nu je vriendin bevallen is?’
‘Een gemixt gevoel, John. Ik ben blij, dat het eerste kindje wel gezond is, maar verdrietig, dat het tweede kindje dood is. Het heeft nog wel even geleefd, maar het had geen energie meer over. Dat was erg jammer, maar het was ook een stuk kleiner, dan het andere. De dokter had Kees en Diana al verteld, dat er een risico was, dat het kon sterven. En dat bleek dus ook waar te zijn. Vooral Diana had het er moeilijk mee, Kees bleef vooral sterk, maar je zag aan hem, dat hij het er ook moeilijk mee had.’
‘En hoe heb je het zelf ervaren?’
‘Spannend. Ik heb, voordat Diana haar weeën kreeg, nog uitgebreid met haar gepraat over haar zwangerschap. Ze vertelde me, dat het gevoel van zwanger zijn geweldig is, maar dat het echt niet rozengeur en maneschijn is. Je voelt je euforisch, omdat je een kind gaat krijgen, maar de zwangerschap kan ook zwaar zijn, zeker als je in verwachting bent van een tweeling of meer. En daarom begrijp ik nu beter, waarom je zo graag wilt, dat ik eerst mijn opleiding ga afmaken. Dat gaat me echt niet lukken, als ik zwanger ben.
Maar ze vertelde ook voor de financiële gevolgen, die het voor hun had. Daar ben ik ook wel even van geschrokken. Het is niet alleen maar even een babykamer en wat kleertjes. Ik heb dat nooit zo bekeken.’

Ik glimlach en zeg: ‘Ik wel. Ik heb geleerd van mijn zus. Ze heeft me wel eens verteld, hoezeer haar zwangerschap een invloed op haar leven gehad heeft. Ze was toen net bevallen van Jake. Ze had werk in een ziekenhuis, maar ze had zoveel last van haar zwangerschap, dat ze bijna een half jaar ziek is geweest. En na haar zwangerschap heeft ze best wel even moeite moeten doen om weer op haar werk in het ritme te komen. En dat kinderen duur zijn, dat heeft ze me ook verteld. Maar gelukkig heeft Dean een zeer goed salaris, dus dat scheelt wel wat. En dat was maar goed ook, want toen Leonie opnieuw zwanger werd, had ze wederom veel last. En daarna heeft ze haar baan opgegeven, opdat ze haar kinderen goed kon opvoeden. Dat was ook de wens van Jake, want hij is vrij traditioneel opgevoed. Maar daarvoor hebben ze wel flink wat moeten laten om alle kosten te betalen. Maar ook dat leer je vanzelf. Dus er is nog hoop voor ons!’
Chantal lacht. ‘Ik wist niet, dat Leonie zoveel last van haar zwangerschappen heeft gehad. Daar heeft ze me niets over verteld.’
‘Dat weet ik, ze praat er ook niet veel over. Maar misschien dat ze in februari, als ze weer op bezoek komen, er met je over wil praten.’

‘En hoe ben jij het weekend doorgekomen? Hoe ben je nou precies op dat feest terecht gekomen?’
Ik vertel haar dan het hele verhaal, en ook dat ik niet echt gediend was van de aanhaligheid van Mireille. Ik zie, dat Chantal daar wel blij mee is.
‘Ik heb het maar getroffen met jou, John! Niet iedere vrouw kan zeggen, dat ze een ontzettend lieve, knappe en verstandige man hebben. Misschien wel twee van de drie, maar zeker geen drie van de drie!’
Ik geef haar een zoen, waarin ik al mijn liefde voor haar leg. Zelf laat Chantal zich ook niet onbetuigd en doet net zo hard mee. Ik voel hoe haar tepels verstijven, als ik ze streel, en hoe haar ademhaling versnelt. Ze kreunt in mijn oor: ‘John, kunnen we niet beter naar de slaapkamer toe gaan? Ik heb je zo hard nodig!’
Dat doen we dan ook meteen. Ik sluit vlug de poort en de deuren en zet dan het nachtalarm er weer op. Dan haast ik me naar boven, waar ik al een naakte Chantal op bed vind.
‘Hmm, daar ligt een lekker snoepje op de bank!’
‘Je moet maar eens proeven, hoe lekker dit snoepje is!’

Ik trek snel mijn kleren uit, en kruip het bed op. Ze heeft haar benen al voor me gespreid, dus ik kan meteen aanvallen. Ik zie al wat vocht tussen haar schaamlippen paarlen, en ik laat een vinger langs glijden. Chantal kromt al iets haar rug en mompelt dat ik verder moet gaan. Ik kus dan haar schaamheuvel, en ga dan steeds lager, tot ik haar natte spleetje bereik. Chantal raakt duidelijk steeds meer gespannen, hoe dichter ik bij haar spleetje kom. En ze slaakt een diepe zucht, als ik haar dan uitgebreid begin te likken. En heel lang heeft ze niet nodig om haar eerste orgasme te krijgen. Ze kromt haar rug en komt dan sidderend klaar. Met haar benen klemt ze zich zo vast aan me, dat mijn hoofd stevig vastgeklemd wordt. En daarom ga ik ook gewoon door, al ademt het wat moeilijk. Zodra haar orgasme is uitgeraasd, bevrijd ik me uit de benarde positie en haal even diep adem. Om daarna meteen de aanval op haar borsten te beginnen. Maar Chantal denkt daar heel anders over. Ze duwt me omver en gaat op me zitten.
‘Nu ga ik jou eens verwennen. Diana had me iets verteld, dat ik eens wil uitproberen!’
‘Dus Diana is niet zo preuts als Michelle?’
‘Oh nee, die twee zijn het tegenovergestelde van elkaar. Diana lust er wel pap van, en Michelle durft amper wat. Eigenlijk was ik eerst altijd zoals Michelle, maar nu begin ik steeds meer op Diana te lijken. En dat vindt Diana eigenlijk wel leuk. Dus Diana vertelt me wel eens dingen, die ik dan eens zou moeten uitproberen. En dit is een van die dingen.’

Ze draait zich om en gaat met haar rug naar me toe zitten. Dan duwt ze haar kutje op mijn gezicht en begint dan mijn pik te pijpen. Maar dat is het ook weer niet. Ze likt mijn pik met het puntje van haar tong. Het is een heerlijke sensatie en het voelt alsof mijn pik bij stijfheid ontploft. Ik kan niet anders, dan kreunen, hoewel ik probeer om haar kutje met mijn tong te verwennen. En dan, heel plotseling kom ik hevig klaar. Ik voel mijn zaad borrelen en met hoge druk uit mijn pik spuiten. Een deel van mijn zaad spuit tegen haar borsten, de rest tegen haar kin. Ik hoor Chantal giechelen.
‘Volgens mij vond je dat wel fijn, John! Ik heb je nog nooit zo zien spuiten!’
‘Het was ook heel erg lekker. Maar ik geef toch de voorkeur aan een lekkere neukbeurt, Chantal. Daar gaat gewoon niets boven!’
‘O, maar dat ben ik volledig met je eens! Mag ik bovenop? Dat vind ik zo lekker!’
Ze wacht niet eens mijn antwoord af. Maar mijn pik is nu weer wat gekrompen, maar dat is voor Chantal geen probleem. Ze begint nu mijn pik opnieuw met haar tong te bewerken. Ik kan nu zien, wat ze doet. En ik moet zeggen, dat het wel effectief is. Het duurt helemaal niet lang om mijn pik weer helemaal stijf te krijgen.

Chantal zegt lachend: ‘O, dit moet ik goed onthouden, John! Je pik is nu alweer helemaal stijf!’
Dan gaat ze op me zitten en begint me dan op een rustig tempo te neuken. Doordat ik net ben klaargekomen, duurt het lekker lang, voordat ik weer klaarkom. En Chantal neukt me ook lekker langzaam, wat echt heerlijk is. Ze knijpt met haar spieren van mijn kut, waardoor het extra heerlijk is om te neuken. Maar uiteindelijk komt voor ons beide een hoogtepunt steeds dichterbij. Chantal begint moe te worden, en ik help dan met stoten. Maar het duurt dan voor ons allebei niet meer lang, voordat we klaarkomen. Chantal komt eerst klaar, waarbij ze haar nagels flink in mijn armen begraaft, en ik kom een paar stoten later klaar. Hijgend laat Chantal zich dan op me vallen. En ik ben niet minder bekaf. Als we allebei weer op adem zijn gekomen, zegt Chantal: ‘Oh, daar was ik echt aan toe, John. Ik vind niets zo heerlijk, dan jouw heerlijke pik in me te voelen komen.’
Ik geef haar een zoen en zeg: ‘En voor mij is er niets zo heerlijk, dan in jouw lekkere kutje klaar te komen, Chantal. Hoe komt het toch, dat we het allebei net zo lekker vinden?’
‘Geen idee, maar ik ben er maar wat blij mee! Als ik dan hoor van Diana, dat ze lang niet altijd klaarkomt, als ze seks heeft met Kees, dan prijs ik me echt gelukkig.’
Ik lach. ‘Volgens mij heb je nog nooit zoveel met je vriendinnen over seks gepraat, dan afgelopen weekend!’
Chantal lacht. ‘Dat kun je wel stellen. Eerst was dat nog een beetje taboe, omdat ik nog geen vaste vriend had. Maar nu is dat anders. Maar ik merk het ook met Ylke, die praat er ook vrij over.’

‘Heeft Ylke nu weer een vriend?’
‘Nee, die is soms net als een knipperlicht. Dan weer wel, dan weer niet. Heb je geen vrienden meer over, die geschikt zijn voor haar?’
Ik lach. ‘Nee, nu zijn ze wel een beetje op. Eerst hadden we Kurt, maar schijnbaar bevalt het hem daar goed in Kampen bij je nichtje.’
Chantal schudt haar hoofd. ‘Nee, dat is schijnbaar toch geen lang leven beschoren, John. Hij woont er nog wel, maar het is nu niet meer dan een vriendschap. Of ja, Kurt woont nu in haar tuinhuisje, ze wilde hem niet meteen op straat zetten.’
‘Oei, ik heb er verder ook niets meer over gehoord. Hij heeft ook geen telefoon!’
‘Ik hoorde het van Linda zelf, die kwam ik tegen, toen ik met Michelle door Kampen liep. Ik vroeg haar toen, hoe het met haar en Kurt ging. En toen vertelde ze me dat.’
‘Tja, het lijkt erop, dat Kurt niet echt voor het geluk geboren is. Of ten minste tot nu toe heeft het leven hem nog niet veel geluk gebracht.’
‘Het zal ooit toch wel met hem goed komen, John. Maar ik vind hem wel dapper. Hij loopt niet echt weg voor zijn problemen.’
‘Dat wil niet zeggen, dat het leven voor hem gemakkelijk is. Ik zou echt niet in zijn schoenen willen staan.’
‘Daar geef ik je gelijk in, maar je hebt hem toch wel wat geluk gebracht? Je hebt hem werk bezorgd, en door jou heeft hij nu weer vrienden.’
‘Ja, maar het lukt hem niet om op eigen kracht dat te doen. Daarom maak ik me zorgen over hem. Hij mist gewoon het zelfvertrouwen.’
‘Misschien is dat wel zo, maar jij maakt je om iedereen zorgen, John. Misschien denk je wel wat te negatief over je vrienden.’
‘Is het nou negatief, als ik mijn vrienden graag help, als ze hulp nodig hebben?’
‘Nee, maar je zoekt er soms te veel achter. Zou het ook niet kunnen zijn, dat Kurt, bijvoorbeeld, nu tevreden heeft, met wat hij nu heeft? Hij heeft niet veel, en dan kan een klein beetje in zijn ogen al meer dan genoeg zijn. Dus hij koestert wat hij nu heeft, en daar daarom ook niet op zoek naar andere vrienden.’
‘Misschien heb je ook gelijk, Chantal. Ik kan me veel beter druk maken over andere dingen. Zoals ons huwelijk! Heb je al met Melissa afgesproken om naar een bruidsjurk te gaan kijken?’
‘Ja, maar dat is pas na nieuwjaar. Dan komen pap en mam naar hier, en gaan we samen met mam en je moeder een jurk uitzoeken.’
‘O, maar dan heb je nog tijd genoeg. En dan moet ik nog een passend pak gaan uitzoeken. En dat moet Daan ook nog.’
‘Geen zorgen, tegen die tijd helpen we je wel met de keuze van je pak.’
‘O nee, Chantal! Ik mag jouw jurk niet zien, dus omgekeerd geldt dat ook! Jij krijgt mijn pak pas te zien, als de dag daar is. Ik neem mijn moeder wel mee, ze heeft dan jouw jurk gezien, en weet me heus wel te helpen om de juiste keuze te maken.’
Chantal glimlacht. ‘Dan komt het ook wel goed.’

Ze zucht dan nog een keer. Dat is nog een half jaar wachten! Zo lang nog!’
‘Die zijn voorbij, voordat je het weet, Chantal. En weet je wat straks ook leuk is? Tegen de tijd, dat je afstudeert, zijn we ook al een jaar getrouwd.’
‘Hmm, dat klinkt anders ook niet slecht! Daar kijk ik in ieder geval heel erg naar uit!’
‘En wanneer moet je nu nog op sollicitatiegesprek voor je stage?’
‘Volgende week, dinsdagmiddag. Kun je dan met me mee komen?’
‘Ik vraag wel even vrij. Ik geloof meteen, dat het erg spannend voor je is.’
‘Ja, niet iedereen krijgt een kans daar! Er zijn een hoop studenten, die jaloers op me zijn.’
‘Dat geloof ik wel. Het is ook een unieke kans.’
Chantal komt dan overeind.
‘Hmm, ik ga mezelf maar eens wat opfrissen, anders wordt het hele bed nog smerig.’
‘Dan zal ik toch maar even het laken vervangen, dat is al smerig!’
Ze grinnikt. ‘Kan me niets schelen! Het was gewoon lekker!’

Ze staat dan op en loopt naar de badkamer. Ik haal een nieuw laken uit de kast en ververs het en gooi het smerige in de wasmand. Ik ben net klaar, als Chantal terugkomt. We kruipen snel onder de dekens, en vallen dan snel in slaap.