‘Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen wijze.’ Die zin die ik ooit in een roman las en nooit meer ben vergeten, schoot me door het hoofd toen ik de verscheurde brief ontcijferde die ik in de garage van mijn appartement gevonden had. Geluk lijkt altijd hetzelfde, maar ongeluk kan zoveel verschillende vormen aannemen en zich in zoveel onverwachte gedaantes manifesteren, dat het onmogelijk is om het te zien aankomen, laat staan vermijden. Dat maakte deze brief nog maar eens duidelijk. Deze cocktail van een alles overrompelende wellicht lang verdrongen passie, een tomeloos lichamelijk verlangen en een schokkend overspel kon niet anders dan fataal aflopen.

Het was allesbehalve makkelijk om de verschillende stukjes bij elkaar te puzzelen. Ook het lezen van het handschrift was een hele klus. De brief was waarschijnlijk in een emotionele toestand geschreven. Het handschrift was heel onevenwichtig. In de brief richt een jonge vrouw, Tania, zich tot Miranda, de moeder van haar vriend. Het is een verbijsterende brief. Ik ben er nog steeds niet van bekomen. Maar het is tegelijk ook een ontroerende brief. Want wat is er meer aangrijpend dan een ziel die zijn kwelling uitschreeuwt en een lichaam dat zijn verlangen erkent?

Ik ben onmiddellijk op zoek gegaan naar een Tania of een Miranda in mijn appartement. Maar zonder achternaam kwam ik niet ver. Zo goed kende ik de vele tientallen mensen in het grote gebouw ook weer niet. De gedetailleerde beschrijving die Tania in haar brief van Miranda gaf, deed echter een belletje rinkelen: half lang blond haar, rond gezicht, een beetje mollig, rond de vijftig. Er woonde tot voor kort op de vierde verdieping een vrouw die aan die beschrijving beantwoordde. Ik zag haar niet zo vaak. Ik herinner me haar als erg vriendelijk. Ze had een zoon van vooraan in de twintig die bij haar inwoonde. Daar ging ik toch van uit want ik zag hem vaak in het gebouw. Maar toen ik er meer over begon na te denken, realiseerde ik me ik dat ik hem al enkele maanden niet meer gezien had. En dat de laatste keer dat ik hem op de trap tegen het lijf liep, hij erg van streek leek. Ik had er toen verder geen aandacht aan besteed. Waarom ook? Ik kende hem niet. En de blonde vrouw was inmiddels ook verhuisd. Dat had ik zien gebeuren want ik had een vrije dag. En er was nog iets wat me te binnen schoot. Iets dat misschien wel met de brief te maken zou kunnen hebben. Op een avond kwam ik laat thuis en betrapte ik de vrouw, waarvan ik nu denk dat het Miranda was, bij de voordeur in een innige omhelzing met een slanke gestalte met kort zwart haar. Ik verontschuldigde me en haastte me snel naar binnen. Ik vergat het incident. Totdat ik de brief las. Het is me niet helemaal duidelijk of de brief verstuurd is. Ik vond hem immers zonder enveloppe. Misschien heeft Tania hem eerst geschreven en daarna verscheurd. Maar hoe komt hij dan in de garage van mijn appartement terecht? Iets zegt me dat de brief wél in de handen van Miranda terecht is gekomen en dat hij een belangrijke rol gespeeld heeft in de daaropvolgende gebeurtenissen. Wie hem dan verscheurd heeft? Miranda zelf? Haar zoon?

Dit zijn de feiten zoals ik ze heb kunnen reconstrueren. De brief verwijst naar een eerste ontmoeting tussen Tania en Miranda op zondag 7 juli. Het begin van de zomer vorig jaar dus. Tania schreef haar dramatische brief zes maanden later, op 12 december. De omhelzing tussen Miranda en een vreemdeling zag ik ergens begin maart van dit jaar. De zoon van Miranda heb ik in mei voor het laatst ontmoet. Er zou dus een verband kunnen zijn tussen de brief en wat ik heb zien gebeuren. En misschien heeft Miranda’s vertrek, iets meer dan twee maanden geleden ook met die gebeurtenissen te maken? Nogmaals, ik heb geen enkele zekerheid en zou ook niet weten waar ik die kan vinden. Of waarom. De brief spreekt immers voor zich. Het is aan iedere lezer om voor zichzelf uit te maken wat eraan vooraf gegaan is en vooral wat er na is gebeurd. Want hoe ga je verder na het schrijven van zo’n brief? Of na het ontvangen ervan?

“Miranda,

waarschijnlijk zal je het vreemd vinden om een brief van mij te ontvangen. Als je deze bladzijden gelezen heb, ga je me waarschijnlijk haten of op zijn minst krankzinnig verklaren! Misschien lees je de brief niet eens tot het einde? Dat besef ik allemaal heel goed. Ik zou het je niet eens kwalijk nemen. Het is het risico dat ik neem. Terwijl ik dit schrijf, trilt mijn pen. Van opwinding. Van angst. Van pijn. Maar ik heb geen keuze. Als ik je deze brief niet schrijf, word ik gek! En als ik hem wel schrijf, verklaar jij mij gek! En dan houdt mijn leven ook op! Wat zou jij kiezen? Ik verklaar mezelf met veel plezier krankzinnig. O God! Hoe begin ik hier aan? Hoe graag zou ik willen dat je nu bij me zat? En tegelijk weet ik dat ik dan niks zou uitbrengen. Alleen omdat ik weet dat je dit niet onmiddellijk leest en dat ik mijn brief nog kan stukscheuren, kan ik dit schrijven.

Heb jij wel eens zo’n moment gehad dat je hele leven begint te kantelen? Dat je voelt: dit is het! Hier heb ik op gewacht! Nu begint mijn leven. Eindelijk! Maar dat je tegelijk ook voelt: dit maakt alles stuk wat ik heb! Hierna kan ik niet meer terug naar vroeger! Nu ga ik iedereen om me heen verliezen! Ja, ik heb het opperste geluk en de diepste wanhoop op hetzelfde ogenblik ervaren! En dat ogenblik duurt nu al zes maanden. De zes maanden dat ik… jou ken!

Ik zal dat ogenblik nooit vergeten. 7 juli. Een zondag aan zee. Half drie in de namiddag. Ik wandel hand in hand met Jeroen. Ik voel het warme zand nog tussen mijn tenen. De felle zon streelt mijn gezicht. Ik zie de vele felle kleuren van de ontelbare parasols en daarachter de glinsterende uitgestrektheid van de zee. Ik hoor het gejoel van kinderen om me heen. In de verte ruisen de golven zonder ophouden. Een koele wind maakt het ogenblik perfect. Een vrouw komt naar ons toegelopen. Ze is net gaan zwemmen. Op haar lichaam schitteren de waterdruppels als diamanten in de zon. Ik ben totaal verblind...

‘Daar komt mijn moeder! Mama, dit is Tania!’.

Ik weet niet wie dat zegt. Ik hoor een wat opgewonden jongensstem naast mij. Ik weet niet meer waar ik ben. Alles om mij heen verdwijnt. Het hele strand met zijn duizenden toeristen. Er is alleen nog de blauwe lucht. Het ruisen van de zee. De schittering van de zon. En zij. Zij!. De vrouw die plots voor me staat. Uit het water geboren. Ik kijk in haar blauwe, zachte en wat mysterieuze ogen. Ik schat haar rond de vijftig. Langs haar vriendelijk gezicht hangt haar natte halflange blonde haar. Ze heeft kersrode lippen en een witte huid. In de donkerblauwe net te kleine bikini staat haar genereuze lichaam gespannen als een volle rijpe vrucht. Het is de zomer zelf voor me staat!

Je gaf me een hand, boog je naar me toe en drukte een kus op mijn wang.

‘Dag Tania. Ik ben Miranda. Ik heb zoveel over je gehoord. Over één ding heeft Jeroen in elk geval niet gelogen. Je bent wondermooi!’

Zo ging onze eerste ontmoeting. ‘Wondermooi’; Dat heb je tegen me gezegd. Terwijl jij het wonder was.

Ja, je leest het goed, Miranda, ik ben verliefd geworden, hopeloos verliefd, op de moeder van mijn vriendje! Kan het waanzinniger? Kan het surreëler? Was het nu nog op zijn vader of op zijn broer! Daar had ik misschien mee kunnen leven! Maar op zijn moeder! Op jou, Miranda! Kan jij je daar iets bij voorstellen? Jij en ik? Verklaar me nu maar krankzinnig! Daar heb je alle recht toe.

Ik ga al zes maanden door een hel terwijl ik iedere dag een flits van de hemel zie als ik aan jou denk. Ik schrijf je deze brief omdat ik alles wil opbiechten. Ik kan het niet meer aan… Niet meer alleen! Ik kan het tegen niemand vertellen. Tegen wie? Mijn eigen moeder. Stel je voor! Tegen Jeroen? De arme jongen! Hij moest eens weten! Urenlang lig ik te wenen als hij er niet is. Wat moet ik tegen hem zeggen? Dat ik alleen maar bij hem blijf omdat ik verliefd ben op zijn moeder? Waar slaat dat op? Kan het nog waanzinniger? En toch is het zo. Alleen als ik bij hem blijf kan ik jou zien. Bijna zo vaak als ik wil. En iedere keer word ik wanhopiger. Welke kant kan ik uit? Ja, ik zou naar een therapeut kunnen gaan. Maar ik wil niet dat een therapeut mij helpt. Ik wil dat jij mij helpt! Jij bent mijn therapie! Alleen jij kan me uit die verschrikkelijke shit halen waarin ik terecht ben gekomen. ..

Had je dan echt niks in de gaten? Hoe ik naar je keek als we samen gingen zwemmen? Wat interesseerden mij die schreeuwende jonge kerels waar jij zoveel aandacht aan schonk! Ik was zo jaloers. Zo gebroken van binnen. Kapot was ik. Dat ongelofelijk elegante lijf van je, je volle tieten en je brede heupen, altijd in te kleine bikini’s! Al die mannen blikken op je lijf en jij die ervan genoot! Een tijd lang heb ik me wijsgemaakt dat ik gewoon onder de indruk van je was. Niet meer dan dat. Zoals jonge meisjes onder de indruk kunnen zijn van volwassen vrouwen die het gemaakt hebben. Volmaakt. Onafhankelijk. Vrijgevochten. Meesteressen van zichzelf en van de wereld. Maar het was veel meer dan bewondering dat ik voelde. Het was een gevoel dat van diep in mij kwam, van waar geen woorden bestaan, alleen maar verwarrende maar onstopbare verlangens!

Jij hebt iets in mij wakker gemaakt waarvan ik bet bestaan niet vermoedde en dat me nu helemaal overspoelt! Of misschien was er toch iets. Vroeger. Er is de voorbije maanden een herinnering naar boven gekomen die ik blijkbaar verdrongen had. Ik was tien of elf. Een spichtig meisje met kort zwart haar en dunne beentjes. Ik was niet goed in gymnastiek. Ik haatte die lessen. Ze maakten me nog onzekerder van mezelf als ik me vergeleek met de andere meisjes die al vormen hadden. Zo zag ik hen toch. Het was de lerares gymnastiek die mijn probleem begreep en mij vaak in bescherming heeft genomen en gerustgesteld. Ik zat dan naast haar en voelde haar warme arm om mijn schouders terwijl ze mijn hoofd zacht tegen haar borsten drukte. s’ Avonds in bed verlangde ik vaak naar die omhelzing. Het was de eerste keer dat ik me bewust was van de impact van een ander lichaam op mij. Ria heette ze. Zij had blond haar zoals jij. Is het toeval dat ik na al die jaren nu weer aan haar terugdenk, aan haar warme lijf tegen het mijne?

Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen. Van jongens en mannen. Ik heb wat anderen een ‘modellenfiguur’ noemen. Lang. Slank. De perfecte maten. Met mijn korte zwarte haar heb ik soms iets jongensachtigs, wordt er gezegd. Of iets androgyns. Maar ik zou alles geven voor dat volle, trotse lijf van jou. Ik heb vaak gezien hoe jonge kerels en mannen naar jou kijken. Overdonderd door zoveel fysieke aanwezigheid. Kijk ik dan met de ogen van een man naar je? En wat zou dat dan verklaren? Kan jij je voorstellen dat ik een slipje uit je kast gestolen heb tijdens een van mijn bezoeken en dat ik daar ‘s nachts aan lik, het besnuffel, er mijn tieten mee streel, het over mijn kutje wrijf, het in mij naar binnen probeer te duwen? Kan je je dat voorstellen? Ik ook niet. En toch doe ik het!

Of die keer dat we ons samen op jouw kamer aan het omkleden waren voor het familiefeestje? Herinner je je? Heb je het dan niet gemerkt, Miranda? Godverdomme toch! Ben je dan blind! Je was aan het praten. Ik herinner me niet meer waarover. Je stond met je rug naar me toe terwijl je je hemdje los knoopte. Ik keek naar de lijnen van je bleke hals en je schouders. Ik had het gevoel dat je wist dat ik naar je keek en dat je me dat ook toeliet. Plots deed je je bh uit en draaide je je om… Je stond voor me… Ik wist niet wat te zeggen… Ik staarde met open mond naar je… En jij? Wat deed jij? Jij legde mijn hand op je dikke witte tieten om je hart te voelen! Je zei dat je de indruk had dat je hart te snel sloeg en je wilde dat ik eens voelde! Je had het mijne toen eens moeten voelen! Ik stond te trillen op mijn benen. Mijn hand op je zachte warme op en neer bewegende tieten! Een schok elektriciteit ging door mijn lijf…

Deed je dat met opzet? Ik vraag het me iedere dag opnieuw af. Als het met opzet was, waarom kwel je me zo? Als je beseft wat ik voor je voel, waarom speel je dan zo gruwelijk met mij? En wat vorige week gebeurd is, was ook dat louter toeval? Je weet goed wat ik bedoel. Jeroen en ik waren op bezoek en jij trok je even terug om wat te rusten, zei je. Op weg naar het toilet moest ik langs je kamer en dat wist je natuurlijk. De deur stond open. Ik kon niet anders dan binnenkijken. Daar lag je op bed... volledig naakt op bed… te slapen of te doen alsof… Je benen wijd open in de richting van de deur! Ik moest naar adem happen. Het werd zwart voor mijn ogen en ik verloor op een haar na het bewustzijn! Ik staarde recht in een glad geschoren kut tussen twee prachtige dijen met daarachter een licht golvende buik en twee dikke, licht naar buiten vallende tieten die langzaam op en neer gingen...

Dat alles moest je me dus ongegeneerd tonen. Alsof er helemaal niks aan de hand was. Je hebt je me m’n laatste rust afgenomen, Miranda! Het is door die blote geile kut van je dat ik deze brief schrijf! De stoppen zijn nu definitief bij me doorgeslagen. Mijn wereld is een emotionele puinhoop geworden. Jij en alleen jij bent daar de oorzaak van! Ik smijt het je in je gezicht! Je ziet maar wat je ermee doet.

Besef jij eigenlijk wel wat een geil wijf je bent? Beseft je man dat eigenlijk wel? Als ik je man was, ik neukte je tot je niet meer kon recht staan! Ik zou niet van je af te slaan zijn. Je kwam verdomme niet meer buiten! Je kwam niet meer uit bed. Ik zou je vastbinden. Aan handen en voeten! Je op tijd en stond voederen en drinken geven! Je laten pissen en schijten! Maar ik zou je geen minuut meer uit bed laten komen! Je zou voor eeuwig mijn gevangene zijn. Ik zou je kussen, strelen, likken, knijpen, slaan,... je de liefste woordjes zeggen die ik ken en de smerigste, je mijn hoer en mijn slet noemen, maar ook mijn engel en mijn koningin, op je spuwen en je wassen, aan je snuffelen als een hond en aan je likken als een kat…

Ach… vergeef me... liefste, liefste Miranda, vergeef me deze brutale woorden...

Vergeef me deze razernij…

Ik ben een losgeslagen en verloren ziel...

Ik voel alleen nog wanhoop, verdriet, eenzaamheid en heel veel pijn…

Miranda, ik moet je zien, ik moet met je praten,...

Laat me nu niet in de steek…

Tania”