Beste lezers. Het heeft even geduurd voor dit deel uitkwam. Sorry, maar werk gaat nu eenmaal voor hobby. En als je je laptop thuis moet laten, wordt schrijven wat moeilijk. Maar goed, ik ben weer terug, dus 'Mini' gaat weer verder.

De volgende ochtend begon zoals ik al een beetje verwacht had. De wekker liep af, we werden wakker en drie seconden daarna hoorde ik een hartgrondig: “Gatverdamme!” naast me. Joline kwam overeind. “Kees! Hebben wij…” “Wij zijn gisteren, nadat we de eerste keer lekker gevreeën hebben, al knuffelend in slaap gevallen, schat. Ik lag lekker achter je en na tien minuten lag je zachtjes te snurken. En nee, dan ga ik je niet wakker schoppen en onder de douche sleuren.” Ik kuste haar. “Maar… Goedemorgen, lieve schat. Lekker geslapen?” Ze bromde. “Ja. Alleen het wakker worden…” Ik grinnikte. “Hee meisje… Je bent naast mij wakker geworden. Da’s toch heerlijk?” “Niet als er van alles tussen m’n benen plakt, Kees. Douchen!”
Ze ging het bed uit, in één lijn richting douche. Ik volgde, nadat ik het bed had verschoond. Joline was er al onderuit. “Dat voelt een stuk beter, Kees… Bah, ik stónk!” Ik knuffelde haar. “Je rook naar onze liefde, schat…” Een smerige blik was het antwoord en ze wees naar de douche. “Jij ook! Nú douchen!” Ze glimlachte even. “Als je gedouched hebt, bedank ik je wel voor gisteravond, liefje…”

Ik douchte snel, schoor me en kleedde me aan. Joline kwam even later de kamer in, gekleed in een strakke lange broek met hakjes er onder en een mooie witte coltrui. “Nee meneer, geen kort rokje vandaag. Freek zou flauw kunnen vallen.” Ik gniffelde. “Nu niet zeker… Schat, je ziet er weer heerlijk uit.” Ik gaf haar een zoen. Na het ontbijt pakten we de sportspullen en onze lunchpakketten in en om half zeven reden we weg.
“Ik ben benieuwd hoe Meike zich vandaag gaat voelen onder het gezag van Gonnie, Denise, Erika en Fred.” Ik gniffelde. “Wellicht dat de juffrouw ernstig terug gaat verlangen naar de relatieve veiligheid van het klaslokaal.” Joline haalde haar schouders op. “Met haar hoef ik me ten minste niet te bemoeien, Kees.” Ik blééf gniffelen en ze zag het. “Wát?” “Jij moet zorgen dat je nieuwste bewonderaar hard aan de slag gaat, schat.” Ze trok haar schouders op. “Da’s niet zo’n kunst, Kees. Eén glimlach en hij vliegt voor me."
In Gorinchem, bij de koffiehoek zagen we Frits binnenkomen. In zijn kielzog z’n nageslacht, met weekendtassen. Zoonlief had er duidelijk zin in; dochterlief liep verveeld op haar mobiel te kijken. Joline liep naar het meisje toe. “Meike, vandaag werk je voor het Backoffice. Gonnie zal je zo meteen wel even wegwijs maken. Volgens mij hebben wij wat klussen die jou wel liggen… Je had toch economie in je vakkenpakket?” Het meisje knikte. “Mooi. Dan kunnen we je kennis gebruiken. Loop straks maar met Gonnie mee. En alvast dank je wel voor je hulp!”
Ze gaf Meike een glimlach die de ijskap van de Noordpool zou kunnen laten smelten.
Toen wendde Joline zich naar zoonlief. “Freek, kun jij om half acht even bij mij op kantoor komen? Ik heb voor jou ook een klus op jouw vakgebied.” Weer die glimlach van oor tot oor en Freek kreeg een kop als een boei. “Graag, mevrouw Boogers.” Ik draaide me naar de koffie-automaat toe om niet in de lach te schieten en tapte een tweede kop koffie. Daarna vluchtte ik mijn bureau binnen.

Angelique en Marion kwamen even later achter me aan en deden de deur dicht. We keken elkaar aan en proestten het uit. “Arme knul… Die droomt vannacht vast héél prettig”, hikte Marion. “Als een baksteen gevallen voor de charmes van Joline…” vulde Angelique aan. “Heb ik ten minste een lotgenoot in dit gebouw”, zei ik met een zielige blik op m’n gezicht. “Ga maar eens met die knul praten over de voor- en nadelen van mevrouw Boogers, Kees. Wedden dat hij héél selectief gaat luisteren?” Ik lachte. “Kom dames. Geen pretjes ten koste van vriend Freek. Aan het werk. Jullie ten minste verlost van Meike. Straks gezellig naar Mariëtte!” Angelique keek zuinig. “Benieuwd wat die nú weer voor gekke opdrachten geeft…”

De ochtend ging snel; ik was meer in de groepsruimte dan op m’n eigen bureau. Hier een aanwijzing geven, dáár een paar collega’s helpen of sturen… Echt zo’n ochtend waarvan je zegt: ‘wat heb ik in feite gedaan?’, maar ondertussen best druk. Kwart voor twaalf kwamen de weekendtassen te voorschijn en kleedden we ons om. In de hal werd het wat drukker: Miranda’s team was nu helemaal compleet, Backoffice, Theo en de piraten. En Meike en Freek.
Joline hield appel en besloot met: “Oké mensen… Een stevige looppas richting fitness. Mij volgen en… bijblijven! Fred, Kees jullie zijn veegwagen.” We keken elkaar aan. “Hebben wij weer…” en grinnikend hobbelden we achter de meute aan. Een aantal mensen uit Miranda’s team hadden moeite bij te blijven. “Sodeju… Rent ze altijd zo hard, Kees?” Fred antwoordde voor mij. “Ja, natuurlijk. Om maar uit de handen van Kees te blijven…”
Ik grinnikte. “En ze zwemt nog veel sneller. Een dolfijn is er jaloers op.” We renden de fitness in, rechtstreeks naar de zaal.

Mariëtte was kort en bondig. “Goedemiddag. Een paar nieuwe gezichten… Dat is goed. Welkom. Ga langs de lange kant van de zaal staan, rug tegen de muur. Nú!” Iedereen sprintte, behalve… Freek en Meike. Mariëtte was bikkelhard. “Jullie twee: allebei tien pushups… Nú!” Freek dook naar de grond, Meike bleef staan, een ongeïnteresseerde blik op haar gezicht. “Doe het zelf…” Mariëtte verblikte of verbloosde niet. “Goed hoor. Als jij dat wilt? Maar dan doe jij met me mee! Evenveel keer als ik.” Ze keek Meike aan. “Húp, op de grond. Nú!” Langzaam ging het meisje liggen en Mariëtte begon te tellen terwijl ze zich opdrukte.

Henry keek naar Angelique: die gingen ook op de grond. Ik volgde, evenals de rest. Even later drukten we ons allemaal op, in het tempo wat Mariëtte aangaf. Bij de veertiende keer kwam Meike niet meer omhoog. “Ik kán niet meer…” Een zijdelingse blik van Mariëtte was de reactie. “Je kan nog prima. Je wílt alleen niet meer. Doorgaan tot ik zeg dat je mag stoppen. Dankzij jou liggen er hier bijna twintig man zich op te drukken, muts.”
Meike keek om zich heen: allemaal lagen we in de voorligsteun. Langzaam kwam ze weer omhoog. En weer omlaag. En weer omhoog, totdat ze de twintig had volgemaakt. “Goed zo. Opstaan, iedereen en even de schouders uitschudden.”
Mariëtte keek Meike aan. “Doe je nu gewoon mee of…” Ze knikte aarzelend. “Mooi. Mensen, terug naar het begin: tegen de lange muur. Nú!” We stelden ons snel op. “Mooi. Op mijn teken sprint je naar de overkant, tikt de muur aan en sprint terug. De laatste twee die weer staan: vijf situps. Nú!” Rob en Frits waren de laatsten en Meike lachte. “Zo pa… Ben jij ook eens de lul…”
Mariëtte keek haar fel aan. “Pak er ook maar vijf. We maken hier niemand belachelijk, begrepen? Zitten!” Na vijf moeizame pushups kwam ze overeind. “Ik ga weg hier. Zijn jullie helemaal gek geworden…” Frits hield haar tegen. “Blijven jij.” Ze veegde zijn hand weg. “Schiet toch op, pa. Dat jij afgebeuld wilt worden moet je zelf weten, maar ik heb wat beters te doen.”

In de tussentijd was Fred bij de deur gaan staan. “Jongedame, je mag naar buiten… als je langs mij kunt komen. Ik waarschuw je: ik ben snel. Als je niet binnen tien seconden buiten bent, draai je je om en doe je gewoon mee.” Ze keek twijfelend en probeerde langs Fred te glippen. Mislukt. Na nog twee pogingen zei hij niets, maar wees naar het midden van de zaal. “Samen er in, dan ook samen er uit. Door jouw schuld lag iedereen zich zojuist hier op te drukken.”
Mopperend maakte ze rechtsomkeert en liep terug naar haar plekje. Mariëtte had tijdens dit intermezzo niets gezegd en vervolgde onaangedaan haar lesje. We werden pittig aagepakt, totdat ze haar ondertussen beruchte uitspraak deed: “Zo. Dit was het makkelijke deel…” Er waren een paar diepe zuchten te horen.

“Vorm een cirkel, met de gezichten naar buiten.” Even later liep ze langs met de blinddoeken. “Opdoen bij degene die rechts naast je staat. Daarna: iedereen stil. Niet meer hijgen of kuchen, ik wil niets meer horen.” Toen iedereen geblinddoekt was, was het inderdaad doodstil in de zaal. Heel zachtjes klonk Mariëttes stem.
“U gaat langzaam door de zaal lopen. Kriskras door elkaar heen. Maakt u contact met iemand, blijven beiden stokstijf staan. Als er koppels zijn die denken vals te kunnen spelen: ik zie alles en ik weet één ding zeker: u krijgt er spijt van. U gebruikt al uw zintuigen om anderen te vermijden, dus het is in uw eigen belang dat u bijzonder stil bent. Maar: u blijft in beweging. Over vijf minuten stopt de tijd. Stárt!”

Héél voorzichtig ging ik voorwaarts. Gelukkig was mijn blinddoek niet over mijn oren geknoopt; links en recht hoorde ik wel wat. Ik stroopte de mouwen van mijn trainingsjasje op; zo kon ik misschen nog een temperatuursverschil oppikken. Heel langzaam, m’n passen tellend, bewoog ik door de zaal. Soms stond ik heel even stil als ik iets rook, voelde of hoorde.
Op een gegeven moment rook ik Joline’s deodorant en hield ik in. Ik voelde een luchtstroom over mijn linkerarm en week uit naar rechts. Fout. Ik maakte contact met iemand en we bleven staan. Shit. Een minuut daarna zei Mariëtte: “Oké mensen, de blinddoeken mogen af. Blijf staan waar u staat.” Ik keek om me heen. Er was slechts één persoon nog alleen: Angelique.
De rest stond in paren bij elkaar en er was zelfs een clubje van vijf personen. Ik had contact gemaakt met Denise. “Sorry Kees…” Ik kan met hetzelfde gemak sorry tegen jouw zeggen, dame. Jij hebt ook zo’n magnetische persoonlijkheid…” Ze giechelde. “Jaja… Leg dat maar eens uit aan mijn chef.”
Mariëtte zei: “Oké mensen, goed gewerkt. Het duurde iets meer dan vier minuten tot Angelique alleen door de zaal liep. Dat heb ik wel eens anders gezien. Netjes. Kom even om me heen staan.” Ze vervolgde: “U bent nu vier keer bij me geweest. En wat ik zie, daar word ik héél vrolijk van. Een club die enorm veel teamspirit heeft. Toen deze jongedame zich net twintig keer moest opdrukken, deed u meteen mee. Dát is exact wat ik wilde bereiken in deze weken. En dat is gelukt. Joline… Komen jullie na de vakantie terug?”

Joline wees naar Theo. “Moet je aan hem vragen… Hij betaalt de rekening!” “Meneer?” Theo gromde. “Als je me nog een keer ‘meneer’ noemt, druk je jezelf nog maar een keer of twintig op, Mariëtte. En als antwoord op je vraag: Ja, natuurlijk komen wij hier na de vakantie terug, verdomme. Dit is goud waard.” Mariëtte reageerde met vijf opgestoken vingers en een naar beneden wijzende wijsvinger en Theo ging braaf z’n push-ups doen.
Toen hij opstond zei hij droogjes: “Bij nader inzien echter…” Hij werd uitgelachen en Mariëtte deed mee. Wéér viel me het contrast op. Tien seconden daarvoor was ze de uiterst veeleisende alziende fitnessinstructrice, nu stond er een giechelend meisje van iets meer dan twintig jaar…
“Dank jullie wel. Ook ik heb er van genoten om jullie les te geven. Fijne feestdagen, geniet ervan en ik zie jullie de tweede week van Januari graag hier weer terug. Joline neem jij ze mee?” “Nee, Mariëtte, nog even niet…” Joline liep naar de zijkant van de zaal en pakte iets uit haar trainingsjasje. “Dit is voor jou, als dank voor deze lessen: een kerstcadeautje van DT. We hebben er, tussen het gevloek door, van genoten en komen heel graag terug.” Ze gaf een klein pakje en drie zoenen aan Mariëtte. Die bloosde en wij applaudisseerden. Toen het weer een beetje stil was, zei Mariëtte simpel: “Dank jullie wel. Het genoegen was ook aan mijn kant.”

Even later liepen we in een licht looppasje terug naar DT. Na de douche en de lunch gingen we weer aan het werk. Halverwege de middag kwam Freek schuchter mijn bureau binnen. “Meneer…” Ik keek op. “Hoi Freek. Wat is er aan de hand?” “Niets meneer, behalve dat ik alle computers moet nakijken en schoonmaken. Komt dat gelegen?” Ik knikte. “Als je twee minuten hebt… Dan sla ik de boel even op en zet het ding uit. Ga maar even in een stoel zitten.” Ik sloeg alle bestanden op en sloot af. “It’s all yours, sir.”
Hij haalde de stekker uit het stopcontact, opende de systeemkast en ging met een busje gecomprimeerde lucht en een kwastje aan de gang. Plotseling stokte hij zijn werkzaamheden. Een paar seconden stond hij doodstil. Toen ik zag waar hij naar keek moest ik inwendig grinniken. Aan de zijkant van mijn bureau stond de foto van Joline en mij samen op het balkon, tijdens ons eerste weekend gemaakt. Ai… Waarschijnlijk een diepe kras op de puberziel van Freek veroorzakend. Ik kreeg een beetje medelijden met ‘m.

“Iets niet in orde, Freek?” Hij kreeg een rode kop. “Ehhh…. Nee hoor…” Ik stond op en deed de deur dicht. “Geschrokken? Ik had jullie gisteren toch al verteld dat mevrouw Boogers mijn vriendin is?” Hij keek omlaag. “Wij dachten dat u een geintje maakte…” “Kom even zitten, makker.” Ik trok een stoel voor hem bij.

“Jij bent nogal onder de indruk van mevrouw Boogers?” Hij knikte, zijn ogen neergeslagen. “Dat kan ik me voorstellen, want dat ben ik ook. Ik neem het je niet kwalijk. Maar ik ga je wat vertellen: afgelopen weekend hebben wij trouwringen gekocht. Ergens in Mei of Juni gaan we trouwen. En daar zijn we allebei bijzonder blij mee. Misschien is er nu een droom in honderd stukjes geklapt, maar troost je: je bent in goed gezelschap. Op de middelbare school én op de universiteit ben ik óók ontelbare keren verliefd geweest. Zonder dat het meisje in kwestie het wist.
Ook ik heb ’s nachts kwaad en gefrustreerd op mijn kamer lopen spoken omdat dat mooie meisje me niet zag staan van de mist of omdat ze verkering had of kreeg met een ander. Dat hoort er nu eenmaal bij. Onderdeel van de harde leerschool die ‘leven’ heet. En ja, da’s makkelijk gezegd met zo’n knappe vriendin, maar besef goed: tot een half jaar geleden stond ik bekend als ‘de eeuwige vrijgezel’. Dus het kan nog even duren tot je de ware tegenkomt.”

Ik keek hem aan. “En als je die tegenkomt, beste Freek: gá ervoor. Je moet geen spijt krijgen van dingen die je gedaan hebt; je moet spijt krijgen van de dingen die je niet gedaan hebt.” Hij keek me nu voor het eerst recht aan. “Dank u wel, meneer.” Ik knipoogde. “En hoe gaat het nu met je zus?” Hij grinnikte voorzichtig. “Die is héél stil aan het werk. Met meneer van Laar naast zich.” Ik beperkte me tot een uiterst neutraal: “Oké. En nou die computer, Freek. Ik wil zo meteen weer aan ’t werk!” Even later was de systeemkast aan de binnen- en de buitenant weer spic en span. “U kunt weer aan het werk, meneer!” “Dank je wel, Freek. See you!”

Toen hij weg was gaf ik mezelf een denkbeeldig schouderklopje. Zo. De jongen weer netjes op het paard geholpen… Om half vijf liep ik de groepsruimte in. “Henry, jij houdt mij gezelschap vanavond?” Hij keek zuinig. “Nou, tot op zeker tijdstip… ja. Daarna ruil ik je toch écht in voor An, hoor Kees.” Ik keek hem aan. ”Ik geef je groot gelijk.” Henry grinnikte. “Om half zes staat het diner klaar, meneer. Wil de rest van deze piratenbende zo vriendelijk zijn dit zinkende schip voor die tijd verlaten te hebben?” Computers werden afgesloten en een kwartier later was de rest naar huis, inclusief Frits met z’n pubers.
En om half zes zaten Joline, Angelique, Henry, Fred en ik in de groepsruimte te eten. Broodjes met een kop soep. Joline keek enigszins afkeurend naar haar soep. “Oké, ik bespeur progressie. Ditmaal drie balletjes in m’n soep. Een verdwaalde sliert prei, een snipper wortel en een roosje bloemkool. En meneer de cateraar noemt dit ‘groentensoep’. En verkoopt het voor 3,50 euro per kop. Ik ga binnenkort eens bij die man langs.” Fred knikte. “Groot gelijk, Joline. Hier ga je niet dik van worden. Moet ik meegaan tijdens je bezoekje? Om die man te overtuigen, zeg maar?” Joline schudde haar hoofd. “Nee hoor. Kan ik prima zelf. Hou jij je maar bezig met het nageslacht van Frits.”
Hij gromde onheilspellend en ik keek hem vragend aan. “Kees, als ik vroeger tegen mijn ouwe heer de taal had gebezigd die dit dametje over de meiden en mij bezigde, was ik bij kop en kont gepakt en de strontsloot achter ons huis in gesmeten. En hij was een half uur bovenop me gaan staan, totdat hij zeker wist dat ik verzopen was. En dat heb ik haar letterlijk ook zo gezegd. Ze was even alleen op het bureau en zat op haar telefoon te kletsen met een vriendinnetje. En noemde Gonnie een arrogante bitch, Erika een trutje en Denise een slettenbak. En op dat moment zag ze mij en drukte ze héél rap de telefoon uit…”
Hij grijnsde gemeen. “Ik heb toen wat computerprogramma’s laten draaien; even later klonk het complete gesprek door de speaker, waar Gonnie, Erika en Denise bij zaten. Toen de weergave van het gesprek begon schrok ze zich helemaal kapot en wilde er van tussen knijpen; Ik ben maar weer even in de deuropening gaan staan.”

Joline schoot in de lach. “Het arme kind…” Fred gromde. “Arm kind? Over het paard getild kreng, zul je bedoelen. Volgens haar ben jij een golddigger en ben ik een kruising tussen een nijlpaard en een hele enge nerd.” Joline kneep haar ogen even samen. “Wil jij haar morgen nog wel op je bureau hebben?” Fred knikte. “Denk jij dat ik me laat afschrikken door zo’n puberkrengetje? Ik heb haar vriendelijk verteld dat ze vanaf dat moment haar telefoon op ‘uit’ moest laten staan en keihard aan het werk moest gaan.” Hij grinnikte wéér. “En ik heb gezegd dat als ze morgen haar telefoon bij zich heeft, het ding vliegles krijgt… Vanaf de vierde verdieping. Toen begon mevrouw te protesteren: dat mocht ik niet doen, en zonder telefoon zou haar hele netwerk in elkaar ploffen en meer van die onzin… Ik heb haar gevraagd of ik de opname van haar gesprekje anders aan haar pa moest laten horen… Toen haalde ze bakzeil. Haar vervolgens gewaarschuwd dat ik haar telefoon zonder moeite kon traceren; als die morgen ook maar binnen een kilometer van DT zou komen, zou ik ‘m jammen. Ik ben benieuwd… En haar vervolgens keihard aan het werk gezet.”

“Weet Frits ervan, Fred?” Hij knikte. Niet het hele verhaal, maar wel dat ze zich zwaar misdragen heeft. Hij gaf me carte blanche qua sancties.” Een brede grijns trok over zijn gezicht. “En het is morgen baggerweer…” Angelique keek zorgelijk. “Toch niet weer het dak op hé?” Fred knikte. “Zeker weten. Nee, ze gaat niet zoals Marion in een tuigje over de rand, daar is ze helaas te jong voor. Maar ze gaat in ieder geval een uurtje met mij mee het dak op, verdomme. Die gaat een toontje lager zingen, dat weet ik zeker.”
Joline keek peinzend. “Hoezeer ik zo’n actie ook toejuich, Fred… Jij zorgt ervoor dat je geen seconde alleen met die troela bent. Ook niet op het dak. Ik acht de juffrouw in staat om glashard te beweren dat je haar sexueel benaderd hebt. Ik ga met je mee. Wat ga je op het dak doen?” Hij knikte langzaam. “Wat heb ik toch een slimme chef… Er moeten een aantal modificatie aan onze satellietschotels plaatsvinden. Da’s rotwerk, want je zit in de systeemkast te prutsen en hebt om de haverklap andere gereedschappen nodig én iemand die commando’s op m’n laptop in moet kloppen. Daar kan ik een paar extra handjes prima bij gebruiken.”
Ik zei: “Ik hoor net dat je morgen een goeie regenjas nodig hebt, Joline. En een regenbroek. En een dikke muts.” Zachtjes hoorde ik Angelique zeggen: “De muts heeft ze al, Kees. Alleen vind ik het nogal gewaagd om die ‘dik’ te noemen…” We schoten in de lach, Joline ook. “Als jij niet zo’n goeie vriendin van Joline was geweest, had je nu een denderende draai om je oren gehad, An…”, hikte ik.
“Ik zat al in de startblokken om ‘m te ontwijken, Kees.” Ze gniffelde. Joline keek haar aan. “Jij gaat spijt krijgen van deze opmerking, mevrouw Jacobs. Héél veel spijt. Dat garandeer ik je.” Toen wendde ze zich weer tot Fred. “Hoe lang denk je nodig te hebben, Fred?” Hij dacht even na. “Voor het feitelijke werk? Een uurtje. Maar ik denk dat de jongejuffrouw na vijf minuten al begint te miepen. Maar ze gaat pas naar beneden als het werk af is, dus het kan iets langer duren.”

Joline keek grimmig. “Ik heb geen medelijden met pubers die mij een golddigger noemen. Om van de andere benamingen van mijn collega’s maar te zwijgen. En dat zal ik haar laten weten ook. Is dat trutje helemaal belazerd…” Ze keek op haar horloge. “Kom dame en heren… We gaan weer aan ’t werk. ten slotte worden we hiervoor ruimschoots betaald.” “Ja schat. Natuurlijk schat.” Joline keek me aan. “Ik ben blij dat je me geen ‘muts’ noemt, Kees.” Ik stond op en trok haar overeind. “Ik kijk wel uit. Zeker in dit gezelschap. Als ik dat doe houdt Fred me vast en gaat An met haar nagels te keer.” Beiden gniffelden.
Ik gaf Joline een zoentje. “”Ga jij maar lekker rekenen. Ik ga lekker tekenen.” Een lage grom was haar reactie, vergezeld door een knipoog. Even later was het weer stil in de groepsruimte: Henry en ik zaten geconcentreerd te werken, totdat Angelique rond negen uur binnenkwam, samen met Joline en Fred. “Hé jongens, stoppen. Het is tijd om naar huis te gaan. Morgen komt er weer een dag.” We sloten de computers af, groetten Chantal die in de hal zat en stapten in de auto. Het was lekker rustig op de weg; we konden goed doorrijden.

Eenmaal thuis vroeg Joline of ik warme chocolademelk wilde maken; zij ging in de kast wat geschikte werkkleding opzoeken. Toen ze terugkwam had ze dikke laarzen bij zich, een oude spijkerbroek, trui en een regenpak. En een muts. “Niet charmant, wel lekker warm, Kees.” Ik knuffelde haar. “Zorg maar dat je geen kou vat daarboven, schat.”
Ze gniffelde. “Ik ben benieuwd hoe Meike zich gaat gedragen morgen. Ik denk dat de verwarming bij Frits morgenavond op standje ‘tropisch regenwoud’ gaat… En nu lekkere warme chocomel drinken, en dan naar bed, Kees. Morgen weer een dag. En morgenavond ga jij lekker naar Greet; toeteren!” Een kwartier later lagen we lekker onder het dekbed. Joline’s armen gleden om mijn nek.
“Hé, lekkere vent…” Ik kuste haar. “Hallo, heerlijke vrouw. Jij ook hier?” Ze giebelde. “Ja, dat kwam toevallig zo uit…” Ze kuste me langzaam en er schoot mij iets te binnen. “Ik heb vandaag vriend Freek behoed om zichzelf van het leven te beroven, schat.”
Joline grinnikte weer. “Ik heb het gehoord. Van hemzelf. Hij kwam op een gegeven moment mijn bureau binnen en ik zag plotseling een hele andere Freek. Hij bloosde niet meer als hij naar me keek en deed redelijk gewoon. Toen heb ik ‘m, met de deur even dicht, maar gevraagd wat er aan de hand was. Toen bloosde hij wél, toen hij zei dat hij me zo’n knappe dame vond… En dat hij geschrokken was van onze foto op jouw bureau. Toen heb ik de foto op mijn bureau maar omgedraaid en ‘m verteld dat ik het heel aardig van hem vond, maar dat ik toch écht bezet was. En toen maakte hij z’n excuses… Lief van hem. Toen ging hij weer aan het werk. En volgens Fred doet hij dat uitstekend.”
Ze was even stil. “Gek hé… Kinderen uit hetzelfde gezin, maar compleet anders…” Ik likte haar neus. “Freek was zwaar van jou onder de indruk, schat. Dan zet je je beste beentje wel voor.”

Joline humde even en giechelde toen. “Jij bent ook zwaar van mij onder de indruk, Kees. Ik voel dat je je beste beentje voor zet.” Ik gromde. “Rotmeid. Jij windt alle kerels om je mooie vingertje.” Ze wreef zich tegen me aan. “Ja. Maar alleen van de allerliefste heb ik straks een ring om mijn vinger…” Een lange zoen volgde en toen deed ze het licht uit. “Kom, lekkere vent: slapen. We zien elkaar wel in dromenland…” Ik grinnikte. “Het zal me een waar genoegen zijn, liefje. Weer eens wat anders dan pubers temmen.” “We zullen het maar zien als oefening, Kees. Voor over een jaar of zeventien, als we zelf pubers hebben…”
Ik zuchtte overdreven en kreeg een por als reactie. “Niet zeuren. Niet alleen de erotische lusten, maar ook de puberale lasten, Kees. En nu slapen!” Joline draaide zich om en even later was het stil op de slaapkamer.