Terwijl mijn collega’s zich langzaam maar zeer zichtbaar aan het voorbereiden waren op de zomervakantie, stapelde het werk zich op mijn bureau op. Voor het grootste deel saai en administratief werk. Bergenhoog. Ik wist al lang dat dat werk er zat aan te komen. Ik zou mijn vakantie pas in september opnemen. Maar tussen weten en ervaren ligt een diepe kloof. Toen ik de papieren torens op mijn bureau zag liggen en er in de gang nog eenzelfde hoeveelheid in dozen stond te wachten, zakte me de moed in de schoenen. Dit zou dus mijn bezigheid worden tijdens een lange en warme zomer…

Ik moet er met een lang gezicht bij gelopen hebben want op de laatste dag van juni, net voor zijn vertrek, liet mijn baas mij roepen.

‘Captain, ik moet toegeven dat ik niet verwacht had dat er zoveel werk voor jou zou liggen. Maar goed, het ligt er en het moet voor september van tafel.’

‘Dat begrijp ik. Dat was ook de afspraak.’

‘Klopt, dat was inderdaad de afspraak. Hoeveel van het werk is puur administratief, schat je?’

‘Ongeveer de helft, vermoed ik.’

’En dat is werk dat door eender wie kan worden gedaan?’

‘Mits een korte opleiding en wat begeleiding zou iedereen dat kunnen doen, ja.’

‘Wel, ik zit in dit geval te denken aan de mogelijkheid om voor een maand een stagiair in te schakelen. Wat denk je daarvan?

Ik zag dat wel zitten. Wat administratieve hulp zou mijn werk inderdaad aanzienlijk verlichten.

‘Maar hoe vinden we op zo’n korte termijn nog een stagiair?’, vroeg ik.

Mijn baas zweeg even en keek mij recht in de ogen.

‘Wel... het is geen stagiair in de eigenlijke zin van het woord… ik bedoel… om de situatie onmiddellijk helder te maken… ik zou willen voorstellen dat mijn dochter je komt helpen de volgende maand…als vakantiewerk...’

Ik zag flitsen van een halfnaakt tienermeisje dat haar string uittrok en mijn haar geschoren kutje aanbood… De grond opende zich een ogenblik onder mijn voeten, maar ik herpakte me snel.

‘U bedoelt Sasha?’

‘Sasha...? Brenda… Mijn dochter heet Brenda…’

Ik was opnieuw helemaal van de kaart.

‘Na… natuurlijk… mijn excuses… Brenda… Brenda…natuurlijk…’

‘Je hebt haar even ontmoet twee maanden geleden op de garden party bij ons thuis.’

‘Precies… natuurlijk… op de garden party… juist ja… die Brenda...’

‘Ze heeft nadien zelfs in positieve zin over jou gesproken…’

Ik voelde het zweet over mijn rug lopen en dat was niet alleen van de hitte!

‘O… ja…’, probeerde ik zo neutraal mogelijk te klinken.

‘Ja, ik weet natuurlijk niet waarover jullie het gehad hebben, maar zij zei dat jullie een boeiend gesprek hadden en dat ze dat niet vaak heeft met volwassenen…’

Ik hoorde in mijn hoofd obscene flarden van haar opmerkingen over de collega’s. Ik wist nu dat het allemaal leugens waren, maar dat maakte haar uitspraken niet minder schokkend! ‘Ik was nog niet begonnen met pijpen en hij spoot mijn mond al vol!’ had ze gezegd over Pierre of ‘Hij ziet er niet uit die kerel, maar wat een paardenlul! Die weet ten minste wat een vrouw wil!’ over Dikke Fred of ‘Maar het geilste was die blonde milf in dat belachelijk lange gele kleed! Wow! Kon dat mens beffen!’ over Jennie, de vrouw van Maurice. Ze verwezen naar niks, die zinnen, maar ik kreeg ze niet meer uit mijn hoofd. Ze waren op zich een realiteit geworden...

Ik moet lang hebben gezwegen, want mijn baas zei:

‘Kijk, Captain, als je dat een probleem vindt, moet je het zeggen. Het is geen verplichting. Ik wil je niks opdringen. Ik wil je alleen maar helpen met die berg werk op je bureau. Brenda is nog heel jong natuurlijk. En ik wil niet dat ze de hele zomer rondhangt met haar vriendinnen om haar tijd te verkwanselen met… ik weet niet wat allemaal... ‘

Hij gooide zijn armen wat moedeloos in de lucht. Mijn chef was plots mijn chef niet meer, maar een vader met een moeilijke dochter.

‘En met haar moeder maakt ze alleen maar ruzie… Het is verschrikkelijk hoe die tegen elkaar

tekeer gaan… Ik hou mijn hart vast als die twee een hele zomer samen onder een dak moeten doorbrengen…’

Hij klonk echt wanhopig nu. Dit had al lang niks meer met mijn zorgen te maken, maar vooral met de zijne. Ik begon me verantwoordelijk te voelen voor het welzijn en zelfs het overleven van deze familie! Ik kreeg plots zoveel medelijden met de man dat ik zei:

‘Ik kan inderdaad wel wat hulp gebruiken en als Brenda wil helpen, dan ben ik daar dankbaar voor.’

Mijn baas was zichtbaar opgelucht.

‘Ok, dat is dan afgesproken. Ik zal haar vragen om morgenvroeg onmiddellijk bij je langs te komen. Leg haar precies uit wat ze moet doen. Het is een intelligente meid. Maar wel wat eigenzinnig. Wees gerust streng met haar! Maak duidelijk dat jij de baas bent. Ze moet werken van 9.00 tot 12.00 en van 13.00 tot 17.00. Zoals iedereen. Er zal natuurlijk niet zoveel volk zijn in de zomer. Maar dat is geen reden om niet te werken. Zorg dat je echt iets aan haar hebt. Ik geef je het telefoonnummer van haar moeder. Als er iets is, bel je haar onmiddellijk.’’

Mijn baas was duidelijk opnieuw mijn baas. Mij opdrachten geven ging hem duidelijk beter af dan zijn dochter opvoeden!

Terug achter mijn bureau wist ik in de verste verte niet meer wat te denken of voelen. In wat voor een wespennest had ik me nu gestoken! Hoe kon ik dat meisje opnieuw onder ogen komen na wat er gebeurd was? En hoe moest dat: één maand lang samen met haar in dezelfde snikhete kamer? Ik zat met mijn hoofd in mijn handen. Ik voelde hoe mijn hart in mijn keel sloeg. En ik wist dat het niet alleen van paniek was, maar ook van opwinding… Eén maand lang samen met een bloedmooie halve nimfomane in een kleine snikhete kamer…! Ik kon niet voorkomen dat mijn paniek overschaduwd werd door fantasieën waarvoor ik me zou moeten schamen. Dat deed ik ook, maar ze gingen niet weg. Integendeel. Mijn schaamte leek wel de benzine te zijn voor de motor van mijn verbeelding… De mail die ik van haar kreeg net voordat ik naar bed wilde gaan die avond, bracht evenmin rust: ‘Dag baas, wie wil je dat morgen komt werken: Brenda of Sasha?’ Ik besloot niet te reageren en haar spelletjes niet mee te spelen.

Om klokslag negen uur werd er op de deur van mijn kantoor geklopt. Daar stond ze. Wat verlegen. Haar blonde lange haren samengebonden in een staart. Blauwe verwonderde en toch vastberaden ogen. Beeldschoon. In een jeans en een fel groene t-shirt. Met een grote tas in haar handen. Een meisje van zestien. Ze ging in het gelid staan en salueerde:

‘Kameraad Brenda, meldt zich aan voor haar eerste werkdag!’

Ik kon niet anders dan in een lach schieten, hoe streng ik ook had willen kijken. Ze had me al onmiddellijk voor zich gewonnen. Misschien zou het allemaal nog meevallen? We gingen aan tafel zitten. Ik schonk haar een kop koffie in. We babbelden wat. Ik probeerde zover mogelijk uit de buurt van de bewuste avond op de garden party te blijven en ook Brenda gaf geen enkele indicatie het daarover te willen hebben. Ik legde haar uit wat er moest gebeuren met de stapels documenten. Ze luisterde geconcentreerd en had inderdaad alles goed begrepen toen ik het haar vroeg.

‘Ok, Brenda, aan de slag nu. Ik zou willen dat we vanavond alles gedaan hebben wat er nu op deze tafel ligt. Als je met een stapel klaar bent, dan breng je die maar naar mijn bureau en legt hem hier.’

‘Ok, baas’, zei ze speels , ‘maar eerst moet ik mijn werkkleding aantrekken.’

Ik keek verbaasd op, maar ze verdween met haar tas uit mijn kantoor. Ik hoorde dat ze naar het damestoilet ging op het einde van de gang.

Tien minuten later werd er opnieuw geklopt. Brenda kwam binnen… Ik schrok zo hard dat ik de stapel dossiers die ik in mijn handen had op de grond liet vallen… Ze droeg een wit hemdje dat zo strak om haar lijf zat dat haar kleine borsten en harde tepels duidelijk zichtbaar waren. Daaronder droeg ze een veel te kort zwart rokje, fijne zwarte kousen met jarretelles en hooggehakte schoenen. Ze had haar haren losgemaakt en een bril opgezet. Haar lippen waren fel rood en haar ogen zwart aangezet…In de ene hand had ze een dossier en in haar andere hand een potlood die ze sensueel tussen haar tanden duwde...

Ze gedroeg zich zoals je doorgewinterde actrices secretaresses ziet spelen in pornofilms. God weet hoe vaak ze dat soort scènes had bekeken! Ze imiteerde het allemaal en zichtbaar met veel plezier. Dat maakte haar natuurlijk niet minder opwindend! Integendeel. Ik trilde op mijn benen. Ik wist niet waar ik moest kijken toen ik haar zag binnenkomen. Heel de kamer verdween. Ik zag alleen maar haar. Alsof ze straalde van binnenuit. Ik denk niet dat ik ooit zo een mooie vrouw heb gezien en misschien zal ik dat ook nooit meer... En alleen al om zoveel schoonheid en zoveel vrouwelijkheid te mogen zien, zou een man dankbaar moeten zijn… Alleen was zij geen vrouw maar een tiener die een pornoactrice imiteerde en dat tot in de perfectie...

‘Brenda… in godsnaam…’, stamelde ik.

‘Sasha’, zei ze, ‘noem me maar Sasha.’

Ze kwam verleidelijk langzaam naar me toe, ging op een van de tafels zitten en zette een van haar voeten op het tafelblad. Ik kende al de bewegingen. Ik zou misschien zelfs de pornofilm kunnen terugvinden die ze nu aan het naspelen was. Mijn mond viel open. Ik was verbijsterd. Door haar durf. Door haar obsceniteit. Door haar naïviteit. Maar dat maakte de situatie helaas niet minder geil. Zeker niet toen ze haar rokje optrok en mij haar geschoren kutje toonde… Ik duizelde… Ze nam het potlood uit haar rode mond en streek er voorzichtig mee langs haar kutje dat al glansde van het vocht… Ze kreunde… Zelfs die kreun was perfect! Niet te luid. Niet te lang. Een snaar trilde in mijn lijf. Vanuit mijn pik werden golven naar alle uithoeken van mijn wezen uitgezonden.

‘Brenda… Sasha…! Neen…!’

Ik kon alleen maar stotteren. Ik kraakte van binnen. Hoe kon ik… hoe kon ik… hier weerstand tegen bieden? Hoe kon ik vechten tegen de vleeswording van mijn mannenfantasie? Dit wil iedere man! Zo wil elke man verleid worden! En zeker mannen die op kantoor werken. Dit is de ultieme kantoorfantasie! Dat wist ze heel goed. Ik wist ook wat er ging komen. Ze begon langzaam haar witte hemdje los te knopen, terwijl ze me strak en geil in de ogen keek. Ik was zo hard als een steen en zweette als een paard. Dit kon niet. Dit mocht niet. En dit wilde ik zo graag. Zo graag als zij het wilde. Ze liet haar hemdje tergend langzaam over haar slanke schouders glijden. Ik staarde naar de onwezenlijke schoonheid van haar jonge, nog niet volgroeide tieten. Ik was volledig in haar macht. Ik was betoverd, behekst, een poppetje aan draden in haar elegante handen. Dan deed ze haar rokje los en liet het over haar dijen langzaam naar beneden glijden...

Daar stond ze voor me. Volledig naakt. Met alleen maar haar zwarte kousen en hooggehakte schoenen. Een godin van zestien jaar. Mooier dan wie of wat ik ooit had gezien. Ik had op mijn knieën willen vallen, naar haar toe willen kruipen, haar voeten kussen en likken en dan langzaam met mijn tong naar boven, over haar knieën en dijen, naar haar warme natte kutje, haar zachte buik, haar nog zachtere tietjes, om haar dan in mijn armen te nemen en te kussen, te kussen... en dan te versmelten in een warmte die ons naar aan andere wereld zou brengen… Ik wilde niet liever… God… ik wilde niet liever…

Maar ik begon te schreeuwen…

‘Nee… Godverdomme… Brenda… Sasha… Neen…Stop… Godverdomme… Stop…’

Ik had mezelf niet meer onder controle. Hoe meer ik haar verlangde, hoe harder ik tegen schreeuwde! Toen ik uitgetierd was, zag ik dat ze stond te wenen. Haar oogschaduw liep in zwarte beekjes over haar wangen. Haar lichaam bibberde. Ik kon mezelf wel het hoofd inslaan!

‘Waarom... wil je… mij niet…?’, snikte ze, ‘waarom verneder je me zo? Is het dat wat je wil?’

Ze zakte in elkaar. Van de zelfvoldane hoerige Sasha bleef alleen een hoopje ellende over. Mijn woede, frustratie en wanhoop smolten als sneeuw voor de zon. Ik voelde alleen nog compassie. Ik liep naar haar toe, ging naast haar zitten en sloeg mijn armen om haar heen. Ze kroop zo dicht tegen me aan als ze maar kon. Ik voelde haar warme, trillende en snikkende lichaam in mijn armen. Een bang, kwestbaar, bibberend vogeltje.

‘Het spijt me zo, meisje, het spijt me verschrikkelijk! Jou vernederen is wel het allerlaatste wat ik wil. Je bent het mooiste wat ik ooit gezien heb. Ik wil nu sterven…’

Dat laatste klonk wel wat pathetisch, maar ik meende het. Zij was en is het mooiste wat ik ooit gezien heb!

‘Waarom... wijs je me... dan af? Ik dacht… na de vorige keer… dat we iets bijzonders… hadden?’, snikt ze in mijn armen.

Ik voelde hoe de mouw van mijn hemd nat werd. Ik streelde haar lange blonde haar en gaf haar een kuise kus op het voorhoofd.

‘Wat wij hebben is heel bijzonder. Ik heb nooit zo iemand als jou ontmoet. Maar je bent nog zo jong, Sasha!’

‘Brenda, zeg maar Brenda, Sasha is niet meer’, snikte ze hard alsof er werkelijk iemand voorgoed was gestorven. .

Ik hield haar nog steviger vast en voelde aan haar schokkend lichaam hoe diep haar verdriet was. Ik begon nu aan mezelf te twijfelen. Had ik juist gehandeld? Had ik dit niet veel speelser moeten oplossen? Was ik niet te snel in paniek geraakt? Ik wist het niet meer...

‘Hoe belangrijk Sasha voor jou ook is, ik heb liever Brenda’, zei ik

Maar dat was maar een stukje van de waarheid. Ik voelde de warmte en de gloed van het jonge naakte lichaam in mijn armen. Ik mocht het nu even voorzichtig strelen en kussen. Ik voelde wat dit jonge lichaam voor mij had kunnen betekenen, hoe ik me aan haar had kunnen laven, hoe ik mijn eigen jeugd had kunnen terugvinden, hoe de wereld er totaal anders had kunnen uitzien dan nu, hoe…, hoe…

‘Ik was zo graag met je op vakantie gegaan… naar zee of zo… al was het maar voor één dag… of op restaurant… samen met jou… als je vriendin… hand in hand… en dan samen… in een bad… vol bloemenblaadjes…’, snikte ze hartverscheurend in mijn armen.

Ik voelde hoe nu ook twee dikke tranen uit mijn ogen rolden, het begin van veel verdriet dat nadien nog zou volgen. Ik drukte haar nog steviger tegen me aan en kuste haar hoofd dat ze tegen mijn borst hield. Ze moet mijn hart als een waanzinnige hebben horen slaan. Ik weet niet hoelang we daar zo op de vloer van mijn kantoor tegen de tafelpoot aangeleund hebben gezeten. Brenda kalmeerde. Haar lichaam werd rustiger. Ze is opgestaan, heeft haar jeans en haar groen t-shirt aangetrokken en is naar huis gegaan.

‘Tot morgen’, zei ze zo zacht dat het nauwelijks hoorbaar was.

De volgende dag verscheen ze als Brenda. De tas met haar werkkleding had ze thuis gelaten. De volgende vier weken deed ze net hetzelfde. Ze was er stipt om negen, werkte hard en geconcentreerd. We babbelden over koetjes en kalfjes. Brenda was Brenda geworden. Over Sasha hebben we niet meer gesproken, al kan ik niet ontkennen dat ik iedere dag niet alleen vreesde maar ook hoopte haar te zien binnenkomen… We hebben al het werk kunnen afmaken en daar waren we beiden heel trots op. En ook mijn baas had nadien niets dan lof voor mij, niet in de laatste plaats omdat zijn dochter gezegd had dat ze heel graag met mij had samengewerkt.

Ik heb Brenda niet meer gezien sinds. Ze stuurde me onlangs wel een email: ‘Lieve Captain, ooit zal ik wel inzien dat je gelijk had en je misschien zelfs dankbaar zijn. Nu voel ik me vooral leeg. Alsof de helft van mij weg is. Je hebt Sasha uit mij gedreven. Je hebt me ontwapend. Ik ben rustiger, maar ook zoveel saaier. Ik heb de energie niet meer om Sasha te spelen. Mijn ouders zijn in de wolken. Die zouden je op hun blote knieën komen danken als ze wisten dat het jouw ‘goede invloed’ was. Ik heb niemand meer om mij de weg te wijzen. Ik moet nu ontdekken wie Brenda is, maar ik weet zeker dat zij jou nooit zal kunnen bekoren en dat doet me veel verdriet. xxx’

Ik heb Sasha uit Brenda verdreven, maar Sasha is in mij gekropen. Ze zit in mij en ze verteert mij. Als ik mijn ogen ook maar een ogenblik sluit, zit ze voor me met opengesperde benen en biedt me haar perfecte spleetje aan. Ze kruipt over mijn bureau, duwt alle dossiers van tafel en toont me haar kontgaatje om te likken. Ze trekt mijn hoofd over haar halfrijpe tieten en beveelt me te zuigen. Ze pijpt mij met rode lippen tot een orgasme waarvan ik het bestaan niet eens kende… Om me enkele ogenblikken later keihard te tonen dat ik haar had kunnen hebben, maar niet wilde!