Mini - 195

Een kwartiertje later stonden Pa en Ma op. “Wij gaan naar boven, jongelui. Welterusten.” Joline sprong op en omhelsde hen. “Dank jullie wel voor jullie support. En om jullie huisarts even te vragen… Pracht idee!” Ma glimlachte en wees naar Pa. “Komt uit zijn koker, Joline…” Ze knuffelde Pa uitbundig.
“Ik krijg steeds meer trek in jullie bruiloft, Kees.” Hij knipoogde. “Met name het bal…” “Rotzak! Naar boven jij!” Ma trok hem los van Joline en sloot de deur achter zich. Wij gingen nog even op de bank zitten. “Jammer, Kees… Stomende sex op jouw kamertje zit er even niet in. Charlot en Margot slapen er pal naast…” “Dan doen we het toch even hier, schatje? Als je er zo’n zin in hebt…”
Ze zuchtte. “Ja, vast. En dan komt een van de dames naar beneden in haar gloednieuwe nachtpon en ziet ons hier liggen rollebollen.” Ik trok haar naar me toe. “Dan heeft ze de keuze, schatje. Óf ze gilt het hele huis bij elkaar en rent in haar gloednieuwe nachtpon de straat op om maar uit deze poel des verderfs weg te zijn, óf…” Verder kwam ik wéér niet. Joline had haar hand klaar voor een oorvijg.
“Ja, óf??? Ga eens verder mannetje, als je durft! Maar dan sta je op je bevordering met een knalrood oor, denk daar goed aan!” “Als het m’n rechteroor is, is dat niet zo erg, liefje. Daargaat we flap van de baret grotendeels overheen…”
“Rótzakje!” Joline gniffelde. “Heb jij je borrel op? Mooi, dan gaan wij ook naar bed. Ik heb de meiden verteld dat ze pas ná acht uur in de badkamer terecht kunnen. Voor die tijd rennen Pa, Ma en wij in onze pyama’s door de gangen. Kunnen we ze niet aandoen.” Ik knikte. Ik deed het licht beneden uit en we liepen naar boven.
Zachtjes deed ik de deur van m’n slaapkamer open en even later lagen we, dicht tegen elkaar aan, op mijn bedje. Door de muur heen hoorde ik heel vaag meisjesstemmen.
“Welterusten, sergeant.” Joline’s stem klonk een beetje spottend. “Welterusten Joline. We zijn goed bezig geweest vandaag.” Ze schudde even met haar billen tegen me aan. “Zeker weten…” Een giechel volgde. “De beloning komt binnenkort, majoor Jonkman. Welterusten.” Even later sliep ze al.

‘Majoor Jonkman’… Dat klonk niet. ‘korporaal Jonkman’, ‘sergeant Jonkman’… daar was ik aan gewend geraakt. Maar majoor… De compagniescommandant, dat was een majoor. Commandant van zo’n 110 man. En ik had geluk gehad met mijn commandanten. Stuk voor stuk wisten ze waar het over ging. En vanaf morgen had ik dezelfde rang…Gek! Nou ja, ik had andere competenties. En daarvoor hadden ze me teruggevraagd. Ik zou echt geen pantserinfanteriecompagnie in een gevecht willen commanderen. Daar waren de ‘beroeps’ veel beter in. Zij zouden appelig staan te kijken naar een stroomschema van trafo's op een booreiland. En verdomme, ik had het gevechtsinsigne verdiend door mijn kerels in het gevecht voor te gaan. En niet door een paar honderd meter achter het gevecht in een pantservoertuig te zitten…

Een giechel drong door de wand heen, gevolgd door nog eentje. De meiden hadden dus lol. Dat was goed. Ze hadden vandaag genoeg voor hun kiezen gehad. En morgen wachtte hen wéér een schok; een militaire plechtigheid op een kazerne. Jehovah’s Getuigen hadden niets met militairen. In de dienstplichttijd tekenden ze veelal gewetensbezwaar aan en moesten dan 21 maanden militaire detentie ondergaan ergens in Veenhuizen. Benieuwd hoe de meiden morgen zouden reageren….

“Kees… Wakker worden. Het is half acht. Pa en Ma zijn net onder de douche vandaan, dus wij kunnen.” Ik gaapte. “Goeiemorgen Jolientje. Kalm aan… Deze jongen moet eerst even wakker worden. Wees eens lief en kus je kikker even terug in die prins die hij ooit was…”
Een lief zoentje volgde. Met een tong die even over mijn lippen gleed. “Zo. Nu ben je weer een ridder. Nog geen prins, maar dat komt misschien als je je uniform aantrekt. En nu er uit, douchen.” “Doornroosje zei hele andere dingen toen de prins haar wakker kuste…” Ze ging zitten en keek me aan. “Daar weet jij niks van, want dat werd niet in de sprookjesboeken verteld. Da’s kost voor boven de achttien. Kóm!”
Onder de douche werd ik weer een beetje wakker. Het was gisteren een heftig dagje geweest. Scheren, tanden poetsen… En op mijn kamer trok ik m’n uniform aan. Behalve m’n jasje; dat bleef op het hangertje.
Schoen-inspectie: glimmend. Tijd voor een militair geintje. Ik deed een stap in Joline’s richting, die net haar oranje rok had aangetrokken. “Sexy slipje, mevrouw…”
Ze keek me aan. “Waar zie jij een sexy slipje, sergeant? Dit is een, voor mijn doen, best wel een lang rokje. Het lijkt me sterk dat jij mijn slipje kunt zien als ik sta. Ik bewoog mijn voet. “Ik poets mijn schoenen altijd met Kiwi, mevrouw.” Ze keek naar mijn schoenen en toen naar m’n gezicht. Lang en minachtend. “Wat zijn jullie militairen in feite oversexte idioten… Schiet op, doe iets nuttigs en pak je burgerkleren in!” Opschieten, want het is bijna acht uur.”
Ik gehoorzaamde en even later liep ik de trap af. Joline klopte op de deur van Melissa’s kamer, waar de zussen sliepen. “Meiden, goedemorgen! De kust is veilig. Iedereen is beneden. Ontbijten om half negen!” Ze kwam achter me aan. “Zo, die zijn ook wakker. En ik heb het vermoeden dat ze keurig op tijd zijn. Dat zal er wel ingeramd zijn door hun pa.”
Ik gromde. “Hou die vent er even buiten, Jolien. Vandaag moet een feestje zijn. Als ik aan die vent denk als ik straks in de houding sta, ga ik over m’n nek.” “Ma keek me aan toen we binnenkwamen. “Zo sergeant… Paste je uniform nog?” Ze keek plagend. Ik gaf haar een zoen. “Lief moedertje van me… Ik weeg nu een paar kilo minder dan toen ik terugkwam uit Afghanistan. Mij BMI is keurig op peil en Jolientje hier is gek op mijn lekkere kontje, dus dat zal ook wel goed zitten. Kortom: dit pak past nog steeds prima.”
“Ik zal maar niet vragen wat Jolientje met jouw…” Pa deed een poging, maar die liep stuk op een bijtende stem van Joline. “Nee doe dat maar niet! Je krijgt dezelfde straf als Kees: ik wurg je met een van m’n panty’s.” Ik keek hem aan. “Dat schept dan wel weer een band, Pa…” Hij grinnikte. “Doet ze dat bij jou ook?”
Ik knikte en Joline zei: “Als Kees een schunnige opmerking wil maken ten koste van mij: ja.” Ze liep naar Pa toe, gaf hem een knuffel en zei weer met haar kleine-meisjes-stemmetje: “Maar je bent wel een lieve schoonpapa hoor…” Pa keek naar mij. “Kees… Als ze jou wurgt met die panty… Heeft ze die dan aan of uit?”
Joline liet Pa meteen los en keek uiterst bits. “Wat dacht je zelf, Pa?” En ik zei: “Ik zou het niet weten… Tegen die tijd ben ik natuurlijk al lang bewusteloos gemept…” Ma stond vanuit de keuken het tafereeltje gade te slaan. “Joline… Mijn zegen heb je hoor! En die van Tony ook, dat weet ik zeker!” “Bedankt Ma. Nu is de beer helemaal los…” mopperde ik en ging verder waar Pa gebleven was: met tafel dekken. Daarna schonk ik de koffie en de thee in.

Achter me hoorde ik de kamerdeur open gaan. “Goedemorgen allemaal!” Margot kwam binnen, op de voet gevolgd door Charlotte. Beiden keurig netjes en in een andere outfit dan gisteren. Nette rokjes, iets over de knie, Beiden een blauwe blouse aan, huidkleurige panty en dezelfde schoentjes als gisteren. “Dames, hebben jullie de hele haute couture van Veldhoven leeggeplunderd?” Joline giechelde zachtjes. “Als wij dames gaan shoppen, Kees, doen we dat grondig. En de blouses komen weer uit mijn kledingkast, hoor. Maar jullie zien er netjes uit, meiden. Complimenten!”
“En die van mij”, zei Pa. “Ik kan nu goed zien dat jullie zussen zijn. En knappe zussen ook.” Hij overdreef niet; de dames zagen er goed uit, ondanks dat ze nog steeds bijzonder kwetsbaar oogden. Ma greep in. “Dames, heren… Zitten. En een ogenblikje stilte alstublieft...”
“Eet smakelijk. En dames: jullie hebben gisteren van de dokter een opdracht gekregen: die gaat nú in. Jullie gaan fatsoenlijk ontbijten. Minimaal twee boterhammen met beleg en een bak yoghurt met muesli óf vier boterhammen. En een glas melk. Warm of koud mag je zelf weten. In die schaal liggen gekookte eieren, daarvan gaat er ook een naar binnen. En niet smokkelen door iets stiekem aan Kees te geven; ik hou jullie in de gaten!”

Ze lachte erbij, maar liet duidelijk merken dat ze meende wat ze zei. Charlotte keek even naar Margot en die knikte. “Chantal, allereerst dank voor wat jullie voor ons doen. Margot en ik hebben gisteravond nog lang liggen kletsen. En samen kwamen we tot de conclusie dat we compleet gaan breken met ons verleden. Al die ge- en verboden laten we achter ons; we zijn gisteren opnieuw geboren. En we gaan genieten van het leven! Dat zal soms nog best wel moeite kosten, maar…”
Ma stond op. “Goed zo, meiden. Maar… één moederlijke waarschuwing: ga niet breken met álle ge- en verboden. Praat hierover indringend met jullie tante, want die heeft, als ik goed ben ingelicht, hetzelfde doorgemaakt als jullie nu.
En een aantal dingen die jullie geleerd hebben, zijn best verstandig. Zoals geen alcohol en niet roken. Wij drinken ’s avond graag een glaasje wijn. Vinden we lekker en we slapen er goed op. Maar we drinken nooit zoveel dat we ons niet meer kunnen verantwoorden.
Roken? Nooit behoefte aan gehad en het verziekt je lichaam.
Eten? Daar mag je van genieten, maar we zijn een paar jaar geleden in Londen geweest: daar hebben we de gevolgen van obesitas gezien. Mensen die een broek dragen waar Kees, Joline en jullie samen in passen en dan is er nog ruimte over. Brrr…
En ik ben blij dat jullie nog steeds bidden voor het eten. Gooi de Heer niet bij het oud vuil, want Hij zorgt voor jullie. Ook nu. Enfin, zo kan ik nog wel even doorgaan, maar ik denk dat Kees en Joline en niet te vergeten jullie tante ook nog wel wat levenslessen in petto hebben. En nu lekker eten!”

Wauw… Ma op haar best. Exact de nadruk leggen waar hij hoort… Ik knipoogde naar haar. “Goed gesproken, Ma.” “Dank je wel, sergeant Jonkman.” Ze knipoogde terug. Even was het rustig aan tafel. Onopvallend observeerde ik de zussen. Die zaten nu lekker te eten, zo te zien zonder schuldgevoel. Was het het gesprek met de dokter, de preek van Ma of het resultaat van hun nachtelijke gesprekken? Boeide dat? Nee.
Het resultaat was prima: twee meisjes die, in plaats van als een paar schichtige hertjes telkens in dekking gingen, nu in ieder geval lekker zaten te smikkelen. En ze durfden te vragen.
“Kees… Jij draagt nu een uniform. En je zei dat je vandaag bevorderd zou worden. Wat…?” “Meiden, de plannen zijn ietwat gewijzigd doordat jullie straks met ons meegaan in plaats van bij je tante in Arnhem blijven. Ja, ik word straks bevorderd samen met Fred. Dat gebeurt in Apeldoorn, op de kazerne daar. Jullie mogen mee.
Niet bang zijn: Pa en Ma zijn er ook, mijn zussen, je weet wel: die van dat mooie onderstel. En de ouders en broers van Joline. Eén ken je al: Rob, de grootste fan van vlierbesthee. De ander heeft ook dit uniform aan; dat is Ton en hij is beroepsmilitair. Angelique en Henry van DT zijn er ook. En mijn bugel-docente. En natuurlijk en aantal andere militairen.
Wij gaan straks rijden. Eerst naar jullie tante. Die moeten jullie zo nog even bellen. Daar gaan we even mee kletsen, zodat zij ook weet hoe de vork in de steel zit. Daarna naar Apeldoorn. Militaire ceremonie. Zal wennen zijn, want jullie hadden niet zoveel op met militairen, toch?”
Ze knikten en toen zei Margot ondeugend: “Zo te zien zijn het net mensen…” We schoten in de lach. Ik knikte. “Daar heb je helemaal gelijk in, Margot. Het zijn mensen. Met elk hun eigen angsten. Hoe stoer ze ook lijken in hun uniform: in een missiegebied word je op enig moment letterlijk geconfronteerd met de uitdrukking ‘je pist in je broek van angst’. ..”
Charlotte onderbrak me zachtjes. “Die kennen we maar al te goed, Kees.” Joline legde haar hand op Charlotte’s schouder. “Weten we, schat.” Ik haalde even adem. “Oef… Die zag ik even niet aankomen, Lot. Sorry.” Ze lachte even en ik zag plotseling een heel ander meisje dan de dag ervoor. Ma zag het ook.
“Je bent mooi als je lacht, Charlotte.” “Mag ik het daar mee eens zijn, Chantal?” Joline knikte hen toe. “Moet je vaker doen, meid. En dat geldt ook voor Margot. Jullie zijn mooie meiden.” Margot zei: “Dankzij jouw garderobe, Jolien.” Ze schudde het hoofd. “Nee. Die heeft misschien een beetje geholpen, maar echte schoonheid zit van binnen en wordt zichtbaar als iemand lacht.” Ze werden beiden een beetje rood.

Na het eten zei Joline: “Wij gaan even afwassen, jullie bellen je tante. En vertellen dat jullie straks even langs komen om te praten, maar niét komen logeren. De reden heeft de dokter uitgelegd. En wij willen best even binnen komen, zodat ze ons leert kennen, maar daarna laten we jullie even alleen, oké?” Ze knikten.
We pakten de ontbijtspullen en brachten die naar de keuken. En de keukendeur ging dicht. Ma keek ons aan. “We gaan de goede kant uit, jongelui. Ik zie twee meiden opbloeien.” “En jij dank voor je moederlijke raadgevingen, Ma. Ik had het niet beter kunnen verwoorden.”
Ik keek haar recht aan en ze glimlachte. “Heb ik op Claar en Mel ook wel eens los moeten laten, Kees. En op jou ook. Genoeg geoefend.” Pa werd even praktisch. “Jullie rijden straks eerst naar Arnhem. Wij rijden op eigen houtje wel naar Apeldoorn en zien jullie daar wel, oké?” Ik knikte. Een kwartier later was de afwas gereed. En de zussen ook, met hun telefoontje. Ze gaven mij het adres: in de wijk Klarenbeek. Een half uur later hadden we alle spullen gepakt en reden we weg.

Onderweg kletste Joline lekker ontspannen met de zussen. Ze kwamen helemaal los toen het over paarden ging. En ja, ze hadden tot het begin van hun studie paard gereden. Daarna mocht het niet meer; studie ging voor. Bovendien liepen daar jongens rond…
Rond elf uur reden we Arnhem binnen en na wat gezigzag stopten we voor een groot hek. “Hier woont ze!” Een joekel van een villa was zichtbaar. Margot wipte uit de auto en drukte op een bel. Ze praatte in de intercom en het hek ging open. “Ik loop wel voor!” Ze rende voor de auto uit; echter niet naar de voordeur van de villa, maar sloeg een zijpaadje in. Achter een aantal grote struiken langs kwamen we achter de villa terecht. Daar stond een bijgebouw. Zo te zien een stal of garage.

Een vrouw van een jaar of veertig kwam naar buiten en omhelsde Margot. En even later Charlotte. “Komen jullie ook?” Margot wenkte ons. We stapten uit. “Dit is onze heidense tante Nadia”, zei Charlotte met een lachje. ‘Tante’ keek vragend. “Dat is je bijnaam sinds gisteren, Nadia. Verzonnen door hem.”
Ze stak haar hand uit. “Hoi. Ik ben Nadia. Tante van deze twee lastposten en geen heiden. Hoewel bepaalde mensen daar anders over denken.” Haar ogen flikkerden even. “Hallo, ik ben Joline. En dit is mijn verloofde, Kees.” “Kom, naar binnen. We hebben nogal wat te bespreken, geloof ik.”
De ‘stal’ bleek aan de binnenzijde een ruime woning te zijn. “Ga lekker zitten. Thee of koffie?” Na een paar minuten, toen het geraas en gesis van de koffiecomputer (iets anders kon ik het niet noemen) afgelopen was, stond de koffie op tafel. En thee voor de zussen.
“Sinds ik ‘bekeerd’ ben, drink ik koffie. Maar dan moet de koffie ook wel goed zijn.” En dat was hij ook. Ze vroeg aan de zussen: “Willen jullie nu de uitgebreide versie vertellen? Ik heb alleen de managements-samenvatting gehoord over de telefoon.” Margot begon te vertellen. Soms haperde ze, soms kreeg ze tranen in haar ogen. En Joline en ik kregen het bij sommige episodes ook te kwaad.
Na twintig minuten zei ze: “… en gisteravond zijn heel lief opgevangen door de ouders van Kees, en die twee daar op de bank. Goed gesprek gehad, ook met hun huisarts. En straks gaan we met Joline en Kees mee.” Joline ging op de rand van de bank zitten.
“Op aanraden van de huisarts van mijn schoonouders. Letterlijk zei hij: ‘liefst geen familie, want die kan makkelijk onder druk gezet worden.’ En wij hebben een groot appartement, de zussen werken sinds gisteren in hetzelfde bedrijf als wij. Lekker makkelijk.” Nadia knikte en keek de zussen aan. “Mijn broer heeft gisteren al gebeld. Of ik wist waar jullie waren. Oké, hij gebruikte wat andere termen. En als ik jullie zou herbergen, dat de toorn van de Heer… Enfin, dat riedeltje kennen jullie net zo goed als ik.”
Ik knikte langzaam. Dokter Alders had duidelijk mensenkennis… Nou ja, hij was niet voor niets bijna 40 jaar huisarts... Joline antwoordde. "Dus de dames gaan, als ze dat ten minste willen, straks met ons mee. En nee, ik vertel je niet waar we wonen.”
Nadia knikte. “Prima. Dan hoef ik ook niet te liegen.” Het was even stil, toen vroeg ze: “En wat gaan jullie met mijn broer doen?” Joline knipperde niet eens met haar ogen. “Nadia, wij weten van een paar misdrijven. Gijzeling, uitbuiting, mishandeling. En wellicht komen er nog een aantal bij. We doen aangifte.
Of Kees z’n ouders, daar zijn we nog niet uit. Als wij aangifte doen, komt je broer er wellicht achter waar we wonen en hebben we alsnog shit. Als Kees z’n ouders het doen, en hij komt achter hun adres, heeft hij aardig wat kilometers verprutst. En staat hij tegenover Kees z’n moeder. Een schat van een vrouw, maar ik zie haar liever niet kwaad. De meiden wilden het eerst niet, maar hebben het nu geaccepteerd. Ook vanwege hun moeder. Die krijgt nu waarschijnlijk helemáál alle shit over zich heen.”
Nadia knikte langzaam. “Zou zo maar eens kunnen. Ze is veel te gehoorzaam. “Vrouwen, weest uw man onderdanig” is er bij ingerámd. En de indoctrinatie van een aantal leden van de gemeenschap droeg daar aan bij.”

Ze keek Joline en mij aan. “Ik zal kort iets over mezelf vertellen… Mijn ouders, ook lid van de Gemeenschap, overleden toen ik 18 was. Men besliste dat ik moest trouwen met een ander lid van de Gemeenschap, maar dat weigerde ik. Ik was bezig met m’n studie Rechten wilde zelfstandig blijven. En niet achter de gootsteen belanden. Heel ongebruikelijk, maar het lukte! Trouwen: ja, vast wel, ooit, maar wel met de man van mijn keuze. En anders vrijgezel blijven. Enfin…
Tot 6 jaar geleden liep ik óók elke avond en elke zaterdag met de Wachttoren onder m’n arm over straat. Samen met mijn oom Gerhard. Een fijne man. Ja, hij geloofde in de spoedige terugkomst van de Heer en in vrijwel alle dingen die men ons vertelde, maar het was een lieve man. Hij overleed, en ik ging verder op straat. Nu samen met een andere vent. Die was van ongeveer dezelfde bloedgroep als mijn broer: vrouwen zijn inferieur, moeten zwijgen in de Gemeente en horen thuis voor het huishouden en de kinderen te zorgen.
En daar ging ik hard tegenin, want ik wist ondertussen van Gerhard dat dat nonsens was. Bovendien had ik ondertussen een baan als juriste; ik was niet op m'n bekkie gevallen. Enfin, na een paar avonden hadden we gierende ruzie. Ik veegde zijn ‘argumenten’ zonder problemen van tafel en daar kon hij niet tegen.
Mijn broer werd ingeschakeld om zijn rebelse zusje te temmen. Ik moest in zijn 'directiekamer' verschijnen.
Lang verhaal kort: ik moest me tegenover hem verantwoorden, we kregen ruzie die ontaardde in een vechtpartij, ik een pluk haar kwijt, hij een paraplu keihard in z’n kruis en ik er vandoor. Binnen een week was ik verhuisd. Ondergedoken in Arnhem, in een piepklein flatje vlak bij Station Velperpoort.
Hier gaan werken en uiteindelijk het ‘schuurtje’ van het advocatenkantoor hiervoor kunnen kopen. Opgeknapt met het geld van de erfenis en laten ombouwen tot woonhuis en hier woon ik nu al drie jaar.
Voor de familie ben ik dood, maar ik ben gelukkig. Sinds vijf jaar lid van een kerk hier in de buurt; lui die me vreselijk geholpen hebben. Een ‘gewone’ PKN-kerk met ‘gewone’ mensen…” Ze glimlachte even. “En sinds kort heb ik me ingekocht in het advocatenkantoor hier voor aan de straat. Specialisme: familierecht. Eén minuut lopen en ik ben op kantoor.”
Joline knikte langzaam. “Goed zeg…” Nadia schudde haar hoofd. “Néé! Niet ‘goed’. Ik heb vreselijk veel geluk gehad dat ik de juiste mensen tegen het lijf liep. Hoewel… Geluk is het verkeerde woord. Ze kwamen op mijn weg. Of ik op de hunne. En toen gebeurden er dingen. Dingen waarvoor ik letterlijk elke avond op mijn knieën voor m’n bed zit om te danken.”
We waren even stil. “Tante Nadia… Die twee kwamen ook op onze weg…” Margot wees naar Joline en mij. Nadia knikte. “Wees er blij mee, meiden.” En tot ons zei ze: “En nu?” “Nadia, vanmiddag heb ik even wat andere dingen te doen, zoals je aan m’n kleren kunt zien. Maar we gaan aangifte doen tegen de vader van deze twee dames hier. Vrijheidsberoving, uitbuiting en mishandeling. Jouw broer. Sorry, maar het is niet anders.”

Ze knikte. “Ik begrijp het volledig, Kees. Maar ik bedoelde in feite: wat gaan mijn lieve nichtjes nu doen?” “Wij nemen ze voorlopig onder dak, Nadia. We hebben een ruim appartement. Lopen elkaar niet in de weg. Het enige wat we moeten regelen zijn de eigendommen van de meiden uit Groot-Ammers ophalen. Met name hun studieboeken en garderobe.”
Ze dacht even na. “Wellicht kan ik helpen. Ik stuur wel een mail naar mijn broer. Niet als zus, maar als advocaat van deze twee hier. En daarin eis ik dat hun eigendommen op een bepaalde datum worden overgedragen aan iemand die zij willen. Want ze gaan zelf voorlopig niet naar Groot-Ammers. En ik zal ‘m vandaag nog even bellen en hem op het hart drukken dat hij niets bij het oud vuil gooit, want dan kan hij de schade gaan vergoeden. En hij is een vreselijke krent, dat weet ik.”
Joline zei: “En hun salaris? De meiden hebben vier jaar 5 dagen in de week op de administratie van het bedrijf gewerkt. Zonder één cent salaris. Pa betaalde de studiekosten, dat was het. Kunnen we daar ook wat mee?” Nadia dacht na. “Moet ik opzoeken. Bedoelde je dat met ‘uitbuiting’? Fraaie vent…”

Ik keek op m’n horloge. “Nadia… ik word om 13:00 in Apeldoorn verwacht. Het is nu half twaalf, maar we moeten ook nog ergens wat eten…” Ze knikte. “Snap ik.” Ze keek naar de zussen en toen naar ons. “Dank voor jullie zorgen. Mag ik mijn nichtjes regelmatig bellen?” Joline knikte. “Natuurlijk. Of ze bellen jou. Maar… jij bent toch advocaat? Met beroepsgeheim? Dan mag je ons adres wel weten.”
Nadia schudde haar hoofd. “Nee, liever nog niet. Geef me ook jullie telefoonnummers maar, dan kan ik ook jullie bellen als ik nieuws heb.” Dat was snel gebeurd, daarna namen we afscheid en reden de zussen, Joline en ik weg. Het was tien voor twaalf. Ik reed niet de snelweg op, maar sloeg de Koningsweg in.”Even ergens rustig eten, dames. Ik weet de weg.”