Barbara, Silke En Ik - 12

Die avond gebeurde er natuurlijk niks tussen Barbara en mij. Niet alleen waren mijn ballen compleet leeg, bovendien zat ik nog altijd met Silke in mijn hoofd en zag ik Barbara en haar moeder bijna als in een waas: ze waren er, maar als in een mist. Ik hoorde hen, maar als vanuit de verte. Haar ma zag wel dat ik afwezig was en zei dat ze wist waarom:
'Zonder mama is het moeilijk, hé, jongen?'
Ik antwoordde van ja, mevrouw, waarop ze nog eens zei dat ik haar Irene mocht noemen. Uitgezakt op de bank keken we naar een politieserie op TV en om elf uur wenkte Irene ons: het was tijd om op te stappen. Ik had zelfs niet de fut om in Barbara's slipje te tasten, gaf haar een paar zoentjes en zij hield haar handen ook thuis. Na een minuut was ik al vertrokken. Haar ma zou tevreden zijn, misschien zelfs fier!

Voor ik ging slapen checkte ik mijn telefoon - een berichtje van mama (Hou je flink, Joren, we denken aan jou!), eentje van Silke (Ik blijf bij Petra slapen, nou ja, nog niet direct slapen, hoor. Rosse haartjes op haar kutje, heerlijk!) en drie van Silke ('Niemand is zo gelukkig als ik!!!') (Denk je vannacht aan mij?) (Hoera! Ik ben geen maagd meer.) Ik sms'te haar terug dat ik nog altijd voelde dat ik in haar zat. Ik bedacht dat ik 's anderendaags al om half tien een voetbalmatch had, zette de wekker en viel met mijn kleren nog aan in slaap.

Na de match kwam ik om 1 uur pas thuis, er was een eetfestijn voor de club in de kantine en de spelers kregen een schotel aan halve prijs, dus dat viel mee. Wat zou ik deze namiddag kunnen doen? Het weer betrok zienderogen, het begon lichtjes te regenen.
'Ach, laat ik maar eens bij Barbara aanlopen,' dacht ik, 'dan kan ik vanavond alleen thuis zijn, of met Silke als ze al klaar is met die roodharige Petra. Tegen een uur of 2 belde ik bij Barbara aan. Haar moeder deed open, was verwonderd:
'Hé, Joren, hadden jullie niet na het avondeten afgesproken?'
'Jawel, mevr.. pardon, Irene, maar je weet dat mijn ouders nog altijd in Frankrijk zijn en Silke is naar een vriendin. Ik zat daar maar alleen thuis, dus dacht ik...'
'Ah ja, ik weet wat je dacht... Zondagnamiddag gaat Barbara's ma meestal naar haar ouders... en dus dacht jij dat de kust vrij was. Heb je dat al vaker gedaan, zo stiekem naar hier komen als ik er niet ben?'
'Nee, Irene, echt niet, ik ben hier nog nooit alleen geweest met Barbara. Erewoord.'
'Kom erin, schavuit, ik geloof je wel, hoor, maar ik kan niet voorzichtig genoeg zijn.'
'Hoezo,' vraag ik schaapachtig, de lessen van Silke indachtig dat je je soms voor de domme moet houden.
'Ha, dat snap je toch wel.' Ze gaat aan tafel zitten en wijst me een stoel tegenover zich aan.
''Waar is Barbara?' vraag ik en kijk in de richting van de trap.
'Barbara is vanmiddag in mijn plaats naar mijn ouders,' antwoordt Irene, 'dat doet ze af en toe wel eens. Ik had nog teveel was en strijk, daar zou ik eigenlijk moeten aan beginnen. Met zo'n regenweer als vandaag... maar goed, laat ik wat thee maken, ik heb ook nog wat zelfgebakken cake.'

Even later zitten we thee te drinken en Irene zegt: 'Je vroeg me waarom ik niet voorzichtig genoeg kan zijn met Barbara. Wel, ik zal je eens wat vertellen en dan weet je het meteen. Toen ik zo oud was als jij nu - je bent toch zestien, nietwaar?'
Ik knik.
'Wel, ik was dus zestien en best een mooi meisje. Barbara lijkt op mij toen ik haar leeftijd had, dus... was ik echt wel aantrekkelijk. Op een fuif, waar ik eigenlijk van mijn ouders niet naartoe mocht, maar waar ik met een smoes naartoe gegaan was, danste ik de hele avond met een hele mooie jongen - jij lijkt op hem, echt mooi was hij - hij was al wel een stuk ouder dan ik, zeker twintig, en hij kon heel goed dansen, ja... En ik, onnozel wicht, ik was nog nooit ergens geweest, wist van niks, en hij bleef maar biertjes voor mij betalen en met mij dansen en hij zou me met de auto naar huis brengen... en ik moet je het niet in het lang en breed uitleggen: er werd gezoend en gefriemeld en voor ik het wist lagen we op de achterbank en ik liet het allemaal gebeuren, ik was te dronken om te voelen wat er gebeurde al wist ik wel dat het 'dat' was, ook al was ik ver heen. Hij zette me bij mij thuis af en toen hij wegreed, gooide hij mijn onderbroek nog uit de auto, net op het moment dat mijn moeder de deur opende en daar stond ik dan te wankelen op mijn benen. Na een dik pak slaag op mijn billen gaf ik toe dat ik teveel gedronken had en dat een jongen me naar huis gebracht had. 'Ja,' zei mijn moeder, 'en dan gooit hij zomaar een onderbroek op straat. Dus hebt ge ook van alles gedaan. Is hij in u geweest, verdomme?' Ik was zo beschaamd, ik zat daar maar te huilen en ze trok me weer recht en trok mijn rok naar omhoog. 'Ha,' riep ze, 'het is verdomme uw onderbroek,' en ze tastte met haar hand tussen mijn benen en ja, geen twijfel mogelijk, ze wist direct wat er gebeurd was. In spanning wachtten mijn ouders het moment af dat ik mijn regels kreeg, maar ze kwamen niet: ik was zwanger en hoe ze ook zochten en navroegen, van die jongen was geen enkel spoor, niemand kende hem, niemand had hem ooit eerder gezien en ook daarna niet meer. Tot mijn vader, die niet van ophouden wou weten, hem uiteindelijk op het spoor kwam. Hij woonde dertig kilometer van bij ons. Mijn vader naar dat adres: zijn ouders wisten er al van, dat hij naar hun zoon op zoek was, ze hadden er al van gehoord, maar waarom zwegen ze dan? Ze zegden dat hun zoon in van alles zat dat niet pluis was en ze hadden hem vervloekt, ze wilden hem niet meer zien. Ze wisten ook niet waar hij nu uithing. En zo werd ik moeder, ik was zeventien jaar en vier maanden oud. Dus nu weet je waarom ik Barbara zo bescherm. Ze is nog veel te jong om te vrijen en jij bent al zestien, dus de hormonen razen door je lijf. Ik zou alles, echt alles doen om haar te besparen wat ik heb meegemaakt. Oh, ik weet wel dat ze jou graag ziet, ze is de hele tijd over jou en Silke bezig en de laatste dagen ook over een nieuw vriendinnetje, Anke, geloof ik. Het is maar goed dat ze ook meisjes kent. Maar nu over jou, Joren: je gaat mij toch niet vertellen dat je nog niet gedacht hebt om het met Barbara te doen? Eerlijk! Is het niet? Je bent een gezonde, sterke, mooie jongen, ik zie aan jou dat je er klaar voor bent en dan... dan slaat de angst me om het hart. Je bent al meer een man dan een jongen. En Barbara neemt geen pil, dat mag ze nog niet van mij voor ze zestien is, en dan nog liever niet en... neen, je mag het gewoon niet doen met haar, Joren, alstublieft niet...'

Na die lange tirade zit ze daar met haar hoofd in haar handen, het is alsof ze weent en als ze eindelijk opkijkt, zie ik dat het ook zo is. Ik krijg medelijden met haar, ze meent het echt en ze is gewoon bang dat Barbara hetzelfde overkomt als zij. Dat begrijp ik, ik zou ook geen kind willen nu, maar dat kan ook niet want Barbara heeft me verzekerd dat ze die morning-afterpil genomen heeft. Dan legt Irene haar hoofd tussen haar armen op tafel en zucht een hele tijd, snikt en snottert nog wat en dan kijkt ze me recht in de ogen:
'Echt, Joren, wat ik nu ga zeggen, meen ik, uit de grond van mijn moederhart: als ik er jou kan van afhouden om met Barbara te vrijen, dan doe ik dat.'
'Moet ik het dan uitmaken?' stotter ik.'
'Nee, jongen, nee, want dat overleeft ze niet, ze kan niet zonder jou en Silke, dat weet ik. Maar ik voel dat ze veranderd is en mijn gevoel is juist, daar twijfel ik niet aan. Er zijn teveel dingen die ik opmerk aan haar die mij doen denken aan mijn tijd toen - maar bedenk eens, Joren, ze is meer dan een jaar jonger dan jij, - zo goed als anderhalf jaar jonger! En ze heeft nu al zo'n mooie borsten, dat zie ik ook. En als het lijf er voor klaar is, dan... Echt, Joren, als ik het in haar plaats zou moeten doen om haar te sparen, dan doe ik het.'
Ik kijk haar met grote ogen aan, ze ziet dat ik haar niet begrijp.
'Goed,' zegt ze nu afgemeten, 'ik vraag het jou dan maar op de man af: zou jij niet het liefst van al met Barbara willen vrijen, echt vrijen, bedoel ik? Eerlijk antwoorden, ik zie het als je liegt, wees daar zeker van!'
Ik bloos, draai op mijn stoel, weet me geen houding te geven.
'Zeg het,' zegt ze, 'ik zie het maar ik wil dat je het hardop zegt.'
'Ja,' zucht ik.
'Natuurlijk, ik wist het. Je zou niet liever willen en als ik je zie, weet ik gewoon dat je er klaar voor bent. Maar... als ik de plaats van Barbara inneem om haar te sparen? Ik wil dit doen voor haar, begrijp je? Niet voor mij, niet voor jou, maar voor haar. Om het maar eens duidelijk te zeggen: ik heb liever dat je het met mij doet in plaats van met haar, Voilà, het is eruit! Dan zou ik ten minste gerust kunnen slapen. En ik denk echt wel dat Silke gelijk heeft, dat je een hele lieve jongen bent, maar ook die lieve jongens kunnen zich niet in bedwang houden en voor je het weet is het zo ver. Als ik je nu vraag om niet aan Barbara te komen, ik zal het maar in de taal van tegenwoordig zeggen, al vind ik het vulgair, om met mijn dochtertje te neuken... als ik je nu vraag om in de plaats van met Barbara met mij... ach, je weet goed genoeg wat ik probeer te zeggen... Ik wil alles doen om haar te beschermen, dat is het, meer niet... Doe het met mij. Niet met Barbara.'

Ik zit aan mijn stoel genageld, het duizelt me voor de ogen. Zit hier echt een jonge vrouw - Barbara heeft me gisteren nog gezegd dat ze een verjaardagscadeau voor haar ging kopen voor haar tweeëndertigste verjaardag - zit hier nu die prachtige vrouw te smeken om met mij te neuken in plaats van met haar dochter? Haar dochter die ik een week geleden ontmaagd heb en die waarschijnlijk nog eerder op meisjes valt dan op jongens? Ik probeer me voor te stellen hoe Silke nu zou reageren, die heeft een ander stel hersens dan ik. Die zou wel weten hoe dit in haar voordeel om te buigen. Ik neem de tijd, Irene zwijgt nu toch terwijl ze geen oog van me afhoudt en ik sla mijn ogen neer, mijn gedachten tollen in mijn hoofd op zoek naar het beste antwoord. Ik kan geen woord uitbrengen.

Irene staat recht, loopt om de tafel naar mij toe en gaat achter mij staan, legt haar handen op mijn schouders.
'Het is maar dat je het weet, Joren, als je je kunt bedwingen om met Barbara te vrijen, dan weet ik wat een offer dat voor zo'n potente kerel als jij moet zijn. Daar moet iets tegenover staan, dat snap ik. Ik wil het Barbara niet aandoen om jou te verbieden nog met haar om te gaan en ik wil ook niet dat jij achter haar rug om met een ander meisje zou vrijen, terwijl ik ook weet dat ik je niet kan vragen nog twee jaar te wachten tot Barbara het van mij mag doen. Maar twee jaar, zo lang moet je kunnen wachten, Joren, echt, eerder mag je niet in haar komen. Ze ziet er wel uit als een jonge vrouw maar voor mij is ze nog een kind. Ik wil haar niet kwijt raken...'

Ze drukt haar handen op mijn schouders en leunt nu met haar volle gewicht tegen de stoelleuning aan. Ik voel haar borsten tegen mijn schouders en blijf als versteend zitten - wat moet ik verdomme doen? Hulplijn naar Silke! Ik probeer van mijn stoel te komen, Irene zet een stap achteruit, ik sta recht en kijk haar aan - haar ogen staan vol tranen en toch glimlacht ze naar mij, dezelfde verlegen lach als die van Barbara. Ze lijkt een oudere versie van haar dochter, alleen veel molliger en haar haren zijn kort geknipt, haar boezem is zwaarder, haar heupen breder. Ik kijk haar aan van onder tot boven, tot ik in haar ogen kijk en ze droogt haar tranen met de rug van haar hand, legt haar hand dan op mijn borst, kijkt naar me op en vraagt dan:
'Wil je mij nemen om Barbara te sparen, Joren? Zou je er dat voor over hebben?'
En dan slaat ze haar ogen neer en omhelst me, dreigt me haast te verpletteren tegen haar borst, haar armen klampen zich rond mijn middel en ze drukt haar buik tegen me aan, voelt zonder twijfel dat mijn penis ergens ter hoogte van haar navel strak gespannen staat.
'Je wil het, hé, zeg maar niets, ik voel het wel,' fluistert ze, haar hoofd tegen mijn borst gedrukt. Ik vraag me koortsachtig af wat Silke in deze situatie zou denken, zou zeggen... Ik weet het wel: 'Geen problemen maken, Joren! Seks is gewoon plezierig! Meisjes hebben een kut en jongens een lul en daarmee uit!'
Ik besluit om niks te zeggen en sla mijn armen om Irene heen. Ik voel hoe ze trilt, hoe ze zich aan mij moet vastklampen om niet te vallen.

'Oh, Joren,' zucht ze, haar hoofd nog steeds tegen mijn borst gedrukt, 'dat ik nooit vriendelijk deed tegen jou, dat ik de deur voor je neus dichtsloeg, geen woord tegen je zegde of je ongeduldig afsnauwde soms - dat was alleen omdat ik bang was voor mezelf, omdat ik wilde dat ik weer jong was, dat ik Barbara was en jij mijn liefje. Anders niet. Toen ik jou voor het eerst zag, zag ik hèm terug. Kunt ge geloven dat ik zijn naam vergeten ben? Maar toen ik jou voor de eerste keer zag, was het alsof hij terug voor mij stond. Zo erg lijk jij op hem. Je moet wel denken dat ik compleet gek ben...'
'Nee, dat denk ik helemaal niet, Irene,' zeg ik en ik plant mijn lippen in haar korte zwarte haren. 'Ik denk dat jij een goede moeder bent voor Barbara, ze ziet je graag, al vindt ze je veel te streng. Maar nu weet ik waarom. Ik kan je geen ongelijk geven. Ik zou net hetzelfde doen, denk ik.'
Ze lost haar greep rond mijn middel en legt een hand op mijn wang.
'Zal je voorzichtig met me zijn?' vraagt ze terwijl ze me nu in de ogen kijkt, 'zal je lief zijn voor mij?'
Voor haar is het dus al beslist: ze wil met mij naar bed! Ik kijk op de keukenklok: iets over drie. Tijd genoeg...
'Ja,' fluister ik, 'maar ik weet nog niet veel, en jij bent al een vrouw, ik ben bang dat...'
'Niet bang zijn, Joren,' zegt ze, 'ik weet dat je nog geen ervaring hebt, ik heb dat ook niet zoveel. weet je? Ik ben ook bang dat ik al vergeten ben hoe het allemaal moet, het is al weer jaren geleden... Sinds Barbara is gaan puberen, heb ik niet meer gedurfd om iemand stiekem in huis te laten. En zelfs dat gebeurde niet dikwijls. Ik wilde het wel, maar... Barbara kwam altijd op de eerste plaats.'
Ik leg mijn vinger op haar lippen en zeg dat het in orde is, dat ik haar wel begrijp. Maar nog altijd weet ik niet wat zij nu van mij verwacht. Dit is geen meisje meer zoals Silke of Anke of Barbara... dit is een echte vrouw, ronder en zachter en wie weet wat nog meer... Ik ruik haar ineens, haar geur komt volop in mijn neus, ze moet nat zijn, dat kan niet anders, die scherpe geur is bijna dezelfde als die van Barbara's kutje toen ik haar likte, alleen nog veel zwaarder en maakt me compleet duizelig. Maar ondertussen sta ik hier maar stokstijf te staan, en niet alleen mijn benen zijn stijf, maar ook mijn pik en ik weet dat ze die de hele tijd tegen haar buik voelt kloppen, dat kan niet anders.

'Kom,' zegt ze ineens eenvoudigweg. Ze neemt me bij de hand, loopt naar de trap, ze laat me niet los en ik ga mee.