Noah vertelt:

Lars zat gespannen en gefrustreerd tegenover me in een vergaderhok, terwijl andere collega’s binnen druppelden. “Godver, nou wil ik twee dingen bespreken, en het was de bedoeling dat het er maar één was. En eigenlijk zijn het er minstens drie.” Het was maandagochtend, nog vóór het wekelijkse teamoverleg. Lars had gevraagd of ik hem kon spreken, nog voor werk. Dat was natuurlijk goed, maar ik wilde geen geklaag. Ik wilde niet voor niets extra vroeg opstaan. Dus ik nam de leiding, om 8.21 uur: “Oké, één daarvan kun je nu al wegstrepen: stop met sorry zeggen voor vrijdag. Dat heb je honderd keer gedaan, en het begint irritant te worden. Hou op met excuseren, en vertel wat er nog meer speelt. Was dat onderwerp één?”

“Ja.”

Lars vertelt:

Dat andere onderwerp was dringender, en zorgelijker. We dronken koffie, en ik vertelde over Annemarie. Ik vertelde alles wat ik wist en had meegemaakt. Noah keek wat ongemakkelijk toen het over seks ging. “Wil je dat ik weet dat ze het lekker vond? Ik geloof dat echt wel hoor,” zei hij. Het was ontzettend fijn om dit te vertellen aan een collega die ik vertrouwde. Toen het verhaal verteld was blies ik uit, en voelde al wat spanning wegvloeien. Noah was even stil, en vroeg toen: “Weet Arno dit?”

“Nee. Ze kennen elkaar te goed. Ik wil niet dat hij dit weet.”

“Het zou best kunnen dat hij al wat weet, of iets vermoedt. Als ze dit vaker doet.. En dan moet hij er dus iets mee. Dit is níet oké. Heb je die geluidsopname bij je?”

Die audio opname was glashelder, en ik had hem gekopieerd naar mijn telefoon. Vooral die ene zin van haar was belastend, wist ik. Ze had gezegd: “Soms krijg ik wel eens wat gedaan door dit te doen, ja. Soms ook met jongens die veel minder lekker zijn dan jij. Prima, toch? Die jongen heeft een hete nacht, en ik een betere deal. Het hoort erbij. Zolang Arno er niet van weet, is het goed.”

Die middag zou Annemarie langs komen, om de details van haar nieuwe campagne te bespreken. Ik zou dat met haar doen, omdat ik zo’n ‘goede band’ met haar had. Aldus baas Arno. Nou, ik had met haar geneukt, en daarna had ze gezeurd om een nieuwe afspraak.. Dat was mijn band met haar. Verder niks. Ik zat te stuiteren, en niet dankzij de koffie. Noah legde zijn hand op de mijne. Hij zei: “OK. Relax. Ik praat met Arno. Ik vertel hem niks over wat er gebeurde, maar misschien kun je in elk geval onder de afspraak van vanmiddag uit komen. Volgens mij heb je dat nodig.”

Annemarie was er inderdaad die middag, maar ik heb haar niet gezien. Opeens had Arno een ander klusje voor me. Of nou, eigenlijk was het niet eens een klusje. In een studio om de hoek werden foto’s gemaakt voor een nieuwe campagne, en ik mocht daarbij zijn. “Noah’s idee,” had Arno verteld. “Hij stelde voor dat het goed zou zijn als jij eens bij zo’n shoot bent. Ik vind het goed. Kun je veel van leren. Ik regel het wel met Annemarie. Je hoeft niets mee te nemen; kijk maar gewoon goed hoe het eraan toe gaat daar. Lieke maakt de foto’s, en ze weet dat je komt. Misschien kun je haar een beetje helpen.”

Ik bedankte Noah uitvoerig, vlak voor ik vertrok. Hij glimlachte, en zei: “Je hebt niet eens gevraagd wat voor shoot het is he?” Goh, nee, ik had inderdaad geen idee. Ik had sowieso geen vragen gesteld; was alleen maar bezig geweest met het Annemarie-gedoe. “Ik ga het nu ook niet zeggen, maar als je wist wat het is, zou je me nog dankbaarder zijn. Kijk maar goed,” zei Noah pesterig, met een gemeen lachje.

“Zullen we vanavond samen eten bij mij?” vroeg ik in een opwelling. Het was eruit voor ik erover had nagedacht. Hij ging akkoord: “Ja, leuk. Maar niet alleen maar omdat ik dit geregeld heb he.”

~

“Ha Lars!” riep fotograaf Lieke hartelijk. Ik kende haar een beetje. Ze werkte als freelancer, en deed vaker campagnes voor Ad024. “Mag ik je voorstellen: Sergio van 19, en Coen van 18. De slachtoffers van vanmiddag, haha.” We gaven handen, en stelden ons voor. Sergio was donker, ik gokte een Surinaamse achtergrond. Een kop groter dan ik, gemillimeterd haar, een brede glimlach. Knappe jongen. Coen was blond en ongeveer van mijn lengte. Hij had een wipneus. Ik vond hem schattig.

Ik vroeg Lieke wat ik kon doen. “Je weet niet waar deze campagne voor is he?” was haar reactie. “Sorry, nee, ik weet eigenlijk niets. Arno zei dat ik erbij kon zijn, en dat ik je kan helpen, als je wil.”

“Dat zal wel los lopen. Het gaat allemaal om wat in deze tas zit. Neem die maar mee, dan gaan we naar de studio.” De sporttas woog niet veel. In een kamer van ongeveer 5 bij 4 meter hing een groen scherm. Daardoor kon later van alles in de foto’s worden gemonteerd. Er stond verder een statief voor de camera, en aan de zijkant een kamerscherm. “Daar kunnen jullie je omkleden, jongens. Het is een beetje klein, dus je kunt het één voor één doen. Oké?” Sergio antwoordde: “Nou, we hebben elkaar al zo vaak in kleedkamers gezien.. Dat kan wel tegelijkertijd hoor. Waar beginnen we mee?” De hele shoot bleek al van begin tot einde gepland. “Alles in de tas is genummerd, en heeft jullie voorletters. Aan de binnenkant van de labeltjes. Dus we beginnen met ‘C1’ en ‘S1’,” legde Lieke uit. Maar wat zat er nu in die tas? Ik hield er niet van om de enige te zijn die nog steeds bijna niets wist. De shoot kon niet lang gaan duren, want die tas was vederlicht. Als er alleen maar twee spijkerbroeken en vier shirts in zouden zitten, zou me dat niet verbazen.

Sergio en Coen verdwenen achter het kamerscherm. Toen ze er weer achter vandaan kwamen, vielen de puzzelstukjes op zijn plaats: ik begreep het geringe gewicht van de tas, en waarom ik Noah dankbaar moest zijn dat hij dit had geregeld. De jongens droegen nu slechts strakke zwembroeken. Beduusd kon ik niet anders dan ze aangapen. In hun dagelijkse kloffie was hun bouw me niet echt opgevallen. Nu stond ik vlakbij twee gebeeldhouwde lichamen. Breed en gespierd.

En helemaal haarloos, trouwens. Sergio had een klein beetje haar op zijn onderbenen, maar dat was verwaarloosbaar. “Mooi, goed geschoren, boys. Dan hoeven we dat in elk geval niet meer te doen. Marijke komt er nu aan voor een beetje visage. Niet veel hoor.”

“Geschoren? Voor deze shoot dus?” stamelde ik. Sergio zei: “Nou, ook voor wedstrijden. Lichaamshaar is weerstand, he.”

“Ah, jullie zijn zwemmers! Vandaar dat jullie, eh..” bracht ik uit. Sergio lachte: “Haha, ja dat wist je dus ook al niet? We zijn wedstrijdzwemmers. En dit is voor een zwembroeken campagne, zoals je nu eindelijk ook weet.” Hij trok even aan het bandje van de donkerblauwe zwembroek die hij droeg. Ik liet mijn blik over zijn bobbel gaan. Die vulde dat broekje goed.

Visagiste Marijke ging met een kwast over de gezichten en lichamen van de jongens. Eerst de één, toen de ander, met een ander kleurtje. Lieke legde uit dat dit niet zomaar zwemmers waren. Ze hadden allebei nationale records op hun naam, in jeugdcategorieën dan. Beiden wilden het komend jaar de stap naar de top bij de senioren maken. Ze waren precies het juiste uithangbord voor het nieuwe Nederlandse swimwear-merk Baqua. Jong en ambitieus, dat wilde Baqua uitstralen. De jongens hadden al eerder een shoot voor dat merk gedaan, dus ze wisten hoe het werkte. Als professionele modellen poseerden ze voor het scherm, terwijl Lieke foto’s maakte. Ik stond in een hoek van de ruimte, nog steeds onder de indruk van de situatie. Of eigenlijk vooral van de jongens. Hun lichamen leken op elkaar. Logisch ook; dit was het soort lijf waarmee je snel kon zwemmen. Toch waren er verschillen. Sergio was dus donker, hij was ook langer, en zijn benen waren enorm. Veel dikker dan die van Coen. Die was juist weer gespierder vlak bóven de zwembroek. In de kleedkamer bij de voetbalclub gluurde ik wel eens naar teamgenoten, en sommigen van hen hadden ook mooie buikspieren. Die van mezelf mochten er trouwens ook best zijn, vond ik. Maar zo’n harde sixpack als die van Coen had ik nog nooit in het echt gezien. Zijn borstspieren waren ook al zo indrukwekkend. Daardoor konden zijn armen natuurlijk zo snel door het water gaan, bij een 50 of 100 meter vrije slag. Op die nummers was Coen vooral gespecialiseerd. Sergio was beter op de vlinderslag, zo had ik zojuist geleerd. Natuurlijk keek ik ook naar die zwembroeken, en niet om te ontdekken of ik er ook zo één wilde. Zowel de blauwe van Sergio als de grijze van Coen liet hun bobbels prachtig uitkomen.

“Oké, top! Nu nummer twee graag!” riep Lieke. De jongens verdwenen achter het scherm. “Het is wel krap hier hoor, voor twee mensen,” klonk het. Helaas kon het nu niet anders; ze moesten het met dit inderdaad smalle schermpje doen, of natuurlijk na elkaar omkleden.

Toen werd mijn middag nog leuker dan die al was, want de jongens kozen voor de derde optie: ze besloten gezamenlijk dat het kamerscherm niet nodig was. “In die piepkleine broekjes zien jullie toch al bijna alles,” lachte Sergio. “Als er maar geen foto’s van verspreid worden, vind ik het best. Wel zo makkelijk.” Hij kwam poedelnaakt tevoorschijn. Zijn dunne en bijzonder lange piemel bungelde zwaar heen en weer. Hij was besneden, viel me op. Hij zei: “En ik kan ‘S2’ niet vinden. Zit die er wel in?”

Coen had ‘m al vlug voor hem gevonden. Zelf droeg hij nu een broekje met veel kleurtjes. Ik noem het trouwens steeds ‘broekje’, want het waren niet echt speedo’s. Ze hadden allemaal broekspijpen, zij het heel kort. Sergio trok de knalrode ‘S2’ aan. Lieke bleef natuurlijk professioneel haar werk doen. Ze gaf wat aanwijzingen, schoot veel foto’s, en riep weer “Top! Nu naar nummer 3!” Ik kon niet veel anders doen dan staan, zwijgen, en een erectie onderdrukken. Dat was al moeilijk genoeg.

Deze keer dook ook Coen niet meer achter het scherm. Beide jongens trokken schaamteloos de broekjes omlaag, en gingen toen pas op zoek naar ‘S3’ en ‘C3’. Zo was er voor mij alle tijd om onder de indruk te raken van ze. Billen, ballen, piemels; alles bevond zich vol in mijn blikveld. Sergio was ook daar beneden helemaal glad geschoren, terwijl Coen een klein bosje schaamhaar had laten staan. Ik bekeek zijn piemel. Ongeveer van mijn formaat, schatte ik. Zou dat stijf ook zo zijn? Zou Coen’s paal dan ook ruim 17 centimeter zijn, zoals die van mij? En zou hij er ook van houden om het aftrekken afwisselend met de ene, dan weer met de andere hand te doen? Zou hij stil zijn, terwijl hij dat deed, of juist kreunen, of hijgen? Zou zijn eerste straal sperma ook vaak op zijn borst terechtkomen? Op die keiharde topsport-borstspieren van hem. Shit, mijn hoofd sloeg nu echt op hol, en mijn pik zwol op. Rustig blijven. Er is hier een professionele fotoshoot aan de gang. Gedraag je. Zo sprak ik mezelf streng toe. Het hielp.

De broekjes ‘S4’ en ‘C4’ bleken voor de verandering loszittende shorts. Na een nieuw moment van gluren naar de blote lichamen van de jongens terwijl ze zich omkleedden, werd ik dus in elk geval wat minder afgeleid door hun bobbels. Maar nu wist ik wat eronder zat. Ik wilde ze aanraken, daar beneden. Vooral Coen. Ik wilde zijn kont vastpakken. Die piemel van hem stijf voelen worden in mijn hand. Wilde zijn sixpack en zijn borst strelen. Een jongen zo aanraken zou trouwens voor het eerst zijn zijn; met jongens was ik nog maagd. Die zoen met Noah was ook een eerste keer geweest.

Sergio haalde me uit mijn dagdroom: “Hee, Lars, wat ben je stil. Vind je ze mooi? Zeg eens wat.” “Ja, inderdaad,” vulde Coen aan. “Laat je mooie diepe stem eens horen. Staat het goed?” Zei hij nou echt ‘mooie diepe stem’? Ik keek in zijn glinsterende ogen, en stamelde dat ik deze tof vond, maar de vorige toch mooier. Sergio lachte: “Ha, zie je, hij houdt van strak. Snap ik wel.”

De volgende broekjes, een roze en een witte, sloten weer nauw om hun lichamen. Het bleek de laatste ronde te zijn. Nadat Lieke meerdere foto’s had genomen, richtte ze zich tot mij: “Hee, aangezien dit de eerste fotoshoot was die je hebt bijgewoond, heb ik een voorstel. Als die jongens ook akkoord gaan, ten minste. Ik maak wat foto’s van jullie drieën. Als aandenken voor jou. Leuk?”

Ik vond het tof, Sergio vond sowieso alles best, maar Coen had een voorwaarde: “Oké, maar dan moet hij ook in een zwembroek, of in zijn boxer. Wij bijna naakt en hij gewoon in z’n kleren, dat vind ik raar.” Ik reageerde nu wel ad rem: “Ja, en dan tussen jullie topsport lichamen zeker. Met jullie vergeleken ben ik een dun jochie. Dat ziet er toch niet uit?”

“Nou, volgens mij heb je niks om je voor te schamen. En die foto is alleen maar voor jou. Niemand anders hoeft die te zien. Toch, Lieke?” vroeg Coen. Zij knikte.

Nog steeds weet ik niet hoe ik zo snel ‘oké’ zei op het voorstel. Blijkbaar had ik er geen moeite mee, maar nu ik erop terug denk, snap ik mij eigen voortvarendheid niet. Ik durf best veel, maar dit was echt eng. Toch deed ik het gewoon. Ik trok mijn shirt uit, schoenen, sokken. Controleerde even hoe mijn piemel erbij lag: rustig naar opzij. Misschien iets opgezwollen door de hele situatie, maar dat vond ik prima. In mijn lichtblauwe Bjorn Borg boxershort was mijn bobbel wat dikker dan anders. Ik schaamde me er niet voor. Wel voelde ik mezelf blozen toen Coen zei: “Zie je wel. Hartstikke goed lijf.” Ik had het pas echt zwaar toen ik tussen hen in stond, en we onze armen om elkaar heen legden. Hun sterke armen lichtjes op mijn lijf bezorgden me een warme rilling. Mijn handen legde ik tegen hun ruggen, waarin elke miniscule spierbeweging voelbaar was. Terwijl Lieke foto’s maakte kroop de rechterhand van Coen, die links naast me stond, van mijn schouder af naar beneden. Hij kneep zachtjes in mijn zij, daalde toen verder af. Langzaam maar zeker ging die hand van Coen in mijn boxer. Hij pakte mijn blote rechterbil vast. Ik zuchtte, sloot even mijn ogen, en had een kort moment niet door wat er gebeurde; droomde een beetje weg, genietend van die hand op mijn bil, en daardoor had ik niet meteen in de gaten dat mijn pik nu in hoog tempo stijf aan het worden was.

“Geeft niks hoor Lars. Dat gebeurt veel vaker, zeker als je dit voor het eerst doet,” hoorde ik Lieke zeggen. Ik opende mijn ogen, zag hoe ze naar mijn kruis keek, keek zelf naar beneden, en toen pas drong tot me door dat ik keihard geworden was. Mijn boxer zat strakgespannen om mijn naar links liggende stijve. “Shit, sorry,” stamelde ik, terwijl ik mijn handen van mijn buurmannen af haalde en mijn kruis er vol schaamte mee bedekte. Coen haalde zijn hand uit mijn boxer. Gelukkig maar. Lieke: “Nogmaals: Geeft niks. Gebeurt vaker. Toch, Coen?” Sergio gierde het uit. “Ja, dat paste de vorige keer absoluut niet in zijn zwembroek meer hahaha!” Ik keek naar links. Coen keek ongemakkelijk, en zei: “Nou, klaar. Toch? Aankleden maar weer?”

Rond 17.00 uur was ik terug in het kantoor van Ad024. “Leuk om bij te zijn toch, zo’n shoot?” vroegen meerdere collega’s. Leuk was het zeker geweest, veel meer dan dat zelfs. Ik had genoten, ik was beschaamd door die stijve van me, en ik was gevleid door het geflirt van Coen. Het was niet alleen die hand op mijn bil. Hij had me complimenten gegeven voor mijn stem, voor mijn lichaam. En vooral: bij het afscheid had hij een briefje in mijn achterzak gestoken. Ik had het buiten meteen gelezen. “Als je nog eens iets wil passen..” En een 06-nummer.

Alle indrukken van de middag raasden door mijn hoofd, terwijl collega’s vertrokken. Er bleef uiteindelijk één gevoel over: ik was nog nooit zo geil geweest als nu. Noah wachtte totdat ook Arno het pand verlaten had, en zei toen: “Nou, vertel. Je bent me dankbaar he?” We zaten weer net als die vrijdag ervoor als enigen in de redactieruimte, tegenover elkaar aan de lange tafel.

“Shit, ja man. Je weet niet half hoeveel.” Ik vertelde. Alles. Ook over het te kleine scherm, ook over mijn erectie aan het einde, en zelfs over dat briefje van Coen. ‘Waarom vertel ik eigenlijk alles aan hem’, bedacht ik halverwege mijn verhaal. Ik kende Noah eigenlijk nog nauwelijks. Blijkbaar vertrouwde ik hem.

Noah luisterde met gespitste oren, en zei uiteindelijk: “Nou, ik wist wel dat je een leuke middag zou hebben, maar zó leuk..” En meteen daar achteraan: “Zullen we naar je kamer fietsen? Of.. Hoe voel je je nu?”

Ik antwoordde eerlijk: “Verward en geil. In willekeurige volgorde.”

“Oké, aan één van die twee kan ik nu iets doen, en eh.. Dat wil ik ook heel graag. Niemand anders komt hier nu nog binnen.” Hij stond op, liep om de tafel heen, en trok me omhoog. Net als de vorige keer legde hij een hand tegen mijn zij, en drukte zijn lippen tegen de mijne. Anders dan de vorige keer was er nu geen haar op m’n hoofd die erover dacht te stoppen. Ik omhelsde hem, duwde mijn tong tegen zijn lippen, en verloor mezelf in onze tongzoen. Hij nam toen de leiding, door los te laten, en te zeggen: “We moeten ook nog eten he. Ik heb honger. Ook naar jou trouwens, maar ook naar gewoon voedsel. Dus laat me nu dit doen, dan gaan we daarna naar je kamer, en zien we verder wel.”

“Wat nu doen, precies?”

“Dit. Je hebt het overduidelijk hard nodig.” Noah leek het altijd te weten. Hij was pas 20, slechts een paar jaar ouder dan ik. Maar hij wist het. Hij gaf nog een kus, ging toen op z’n knieën zitten, maakte mijn broek los, trok die omlaag, met mijn boxer er meteen bij. Mijn harde pik sloeg tegen zijn kin. En hij likte. Eerst langs de onderkant van mijn stijve, daarna aan mijn eikel, en toen begon hij te zuigen. Steeds harder en dieper. Ik zuchtte: “Fuck.. Kom al bijna. Sorry, ik sta al de hele tijd op springen.”

Noah liet mijn pik los, en stond op. Hij vertelde het glashelder, zoals ik van hem gewend was: “Weet ik. Je gaat zo heel snel mijn mond vol spuiten. En eigenlijk zou ik nog veel langer van je willen genieten. Dat wil ik stiekem al sinds je hier voor het eerst binnen kwam. Ik hoop dat jij dat ook wil. Misschien vanavond, misschien een andere keer. Maak je daar alsjeblieft niet druk om. Laat me nu maar m’n gang gaan. Laat me je lekkere pik leeg zuigen nu. Jij hebt het letterlijk keihard nodig, en ik wil dat ook. Wil je paal zuigen, en wil je zaad proeven, Lars, en wil het slikken. Verlang ernaar. Nu.”

Die woorden maakten me zo mogelijk nog heter dan ik al was. En het was fijn dat hij zo duidelijk was. Hij wilde het, wist dat ik het wilde, en hij zei dat gewoon. Opnieuw bleek: hij was de ervaren man. Met raspende stem bracht ik uit: “Doe het.” Noah’s mond zat enkele seconden later alweer strak om mijn paal. Ik keek ernaar, had even het idee om mijn hand tegen zijn kruin te duwen, maar ik deed het niet. Ik liet hem zijn gulzige gang gaan. Met zijn handen kneep hij zacht in mijn billen, maar deed met die handen verder niets. Het was alleen maar zijn mond, en mijn pik. Het kan niet langer dan een seconde of veertig hebben geduurd, voordat ik kwam. Noah liet mijn sperma op zijn tong spuiten, tegen de binnenkant van zijn wang, en in zijn keel. Hij had bepaald niet gelogen, toen hij zei dat hij mijn zaad wilde proeven. De opgebouwde spanning kwam er in sloten uit, en hij slokte alles met overduidelijke lust op. Ik hijgde: “Wow, je houdt er echt van he. Geil.” Hij slobberde en slikte gulzig. Alles verdween uiteindelijk in zijn keel, en hij likte mijn verslappende piemel grotendeels schoon. Ik proefde mezelf, toen hij me een zoen gaf. Vijf minuten later zaten we op de fiets, onderweg naar mijn kamer.

Dank voor het lezen weer! Adviezen natuurlijk van harte welkom.