Mini - 210

Vrijdag… Opstaan met een mooie vrouw naast je verveelde nooit. Zeker niet als die vrouw, nadat de wekker tot zwijgen was gebracht even in je armen gleed en je aankeek met haar mooie ogen. “Nog één weekje, liefje. Dan gaan we trouwen.” Een lange zoen volgde.
“Ik heb er zin in, schoonheid. We maken er een mooie dag van.” Haar ogen schitterden. “Zeker weten!” We knuffelden nog even en toen trapte Joline het dekbed omlaag. “Kom, even douchen en dan ontbijten.” Een half uurtje later reden we weg. “Nog gekke dingen vandaag, Kees?” “Niet gekker dan anders. Tekenen, eventueel wat Piraten op het paard zetten bij gebrek aan eigen projectjes, oh, en de urendeclaratie van de Piraten nog een keertje nakijken en inleveren, want anders krijg ik van het hoofd Backoffice onder uit de zak.”
Joline keek dreigend. “Nou en of! Jij bent meestal de laatste die ‘m inlevert!” “Doe ik expres mevrouw. Dan komt het hoofd Backoffice ten minste een keertje extra op m’n bureau. Leuk mens, zelfs als ze kwaad is… Hebben jullie haar wel eens ontmoet, dames?
Achter me klonk gegiechel. “Ja. Inderdaad een leuk mens. Hoe ze is als ze nijdig is… daar hebben we nog geen ervaring mee,Kees.” Naast me klonk een grommetje. “Zorg maar dat dat zo blijft. Anders gaan jullie wat beleven en gaan jullie hevig terugverlangen naar de Biblebelt, tutjes.” Het gegiechel veranderde in spottend gelach. “ Jaja… en dat moeten wij geloven? Keep on dreaming, sister…”

Joline draaide zich om en lachte even hard mee. En draaide zich toen weer naar mij. “En die urendeclaratie wil ik vanochtend hebben, Kees. Anders ga jij het héél moeilijk hebben tijdens de dansles!” Ik trok een wenkbrauw op. “Oh ja? Dan dans ik toch de hele avond met Marije-nu-zonder-beugel? Die zal er dolblij mee zijn, denk ik…” De grom naast me werd luider.
“Niks ervan. Vanavond doe jij tentamen voor je bruiloft. En het is je geraaien dat je dat goed doet, vriendje van me.” Ik begon te lachen. “Tentamen voor m’n bruiloft… Lijkt me heel spannend schat. Maar dan wel álle aspecten hé? Tot en met wat er in de bruidsuite plaatsvindt.” “Maar dat laatste deel graag met de ramen dicht, Kees”, klonk achter me.

Een diepe zucht klonk naast me. “Jullie zijn erg. Alle drie. Maar over bruiloft gesproken… Kees, vannacht lag ik nog even het draaiboek door te nemen en kwam ik er achter dat we nog steeds geen chauffeurs hebben voor de rit vanaf Huize Boogers naar onze Bruidsuite en vice versa. Dat zouden we vorige week gaan regelen, maar tot nu toe is daar nog niks van gekomen. Compleet vergeten!”
Ik dacht na. Inderdaad. Stom-stom-stom… Vanaf de achterbank klonk gesmoes en daarna Charlotte. “Joline… Kees… En als wij dat nou eens doen? Wij hebben beiden ons B en C-rijbewijs. Moet wel als je in een transportbedrijf bent opgegroeid. We weten niet waar jullie bruidsuite gelegen is, maar als dat niet ergens in Timboektoe is…” Ik keek Joline aan. Die knikte. “Dat lijkt ons prima, meiden! Maar houd er rekening mee dat jullie dan ook ene meneer en kersverse mevrouw van Laar moeten transporteren? In Fred z’n Landrover? Gaat dat lukken?”
“Of dat gaat lukken, vraagt meneer… Kees, er stonden in Groot Ammers een aantal redelijk nieuwe MAN-trucks, een paar DAF’s en wat Volvo’s. Verder een tweetal heftrucks, een Toyota Landcruiser en een oud barrel waar ooit het embleem van Foden op stond. Een sixwheeldrive trekker die ooit gebruikt werd door het Engelse leger om de opleggers voor hun tanks te trekken. Niks geen synchonisatie, dubbel klutsen, hoge en lage gearing, voorwielaandrijving erbij of niet… Werd gebruikt voor bergingswerkzaamheden. En wij hebben daarop leren schakelen. Écht schakelen, bedoel ik dan. Daarmee vergeleken is de bolide van Fred een lachertje…”

“Oké, oké, ik wist niet dat de dames kwaad werden. Maar houden jullie er dan rekening mee dat je géén alcohol mag nuttigen op ons feest?” Een snuif was de reactie. “Tot voor een paar weken dronken we sowieso nooit alcohol, Kees. Was je dat vergeten? Hebben we voor die tijd niet gemist, hoor.” Ik keek Joline aan en die knikte. “Meiden, wat ons aangaat: Prima! En alvast dank jullie wel! Straks even aan Fred vragen of hij jullie in zijn bolide wil laten rijden. Ik denk niet dat hij er grote bezwaren tegen heeft.”
Joline draaide zich half om. “Maar dan slapen jullie op dezelfde locatie als wij, meiden! Anders moeten jullie ons ’s avonds laat naar Doorwerth brengen, dan terug naar Malden rijden, daar pitten en ’s morgens vroeg weer naar Doorwerth…”
“Nou, zó vroeg was ik niet van plan om de dag na mijn bruiloft op te staan, hoor. Ik moet wel een beetje uitgerust zijn van onze huwelijksnacht…” “Zeur niet, Kees. We worden dan lekker naar Malden gereden, drinken daar nog een bak koffie, stappen in de camper en zetten het ding op de eerste de beste parkeerplaats aan de kant. Steuntjes uitklappen, gordijntjes dicht en dan kun jij verder gaan met maffen.” Ik reed de afrit naar Gorinchem op. “Bluf, Jolientje. Dat durf jij niet op een openbare parkeerplaats. Dan staan er binnen no time een paar truckers aan de deur te jengelen of ze mee mogen doen.”
Droog klonk het van de achterbank: “En als dat truckers van Bongers zijn…” “Jaja, dan wordt het pas écht feest. Dames, even kiezen op elkaar, deze jongen moet zich even concentreren op stadsverkeer.” Even later stond de auto op de parkeerplaats en draaide ik me om.
“Dank jullie voor het aanbod om chauffeur te spelen. Dan méén ik. En ik denk dat Fred er ook wel bij mee is. Alleen: tot de dag na onze bruiloft houden jullie je kiezen op elkaar over de locatie waar Fred, Wilma, Joline en ik het moede hoofd te ruste leggen! Als ik merk dat iemand, wie dan ook, de locatie van onze bruidsnacht weet, zijn de rapen gaar! Niemand, ook onze ouders niet, weet dat. En dat geldt voor Fred en Wilma ook. We kennen onze families een beetje en willen graag onze volledige aandacht bij de dingen houden die je schijnt te mogen doen als je net getrouwd bent. En we wensen dan geen ‘leuke’ verrassingen. Duidelijk?”

Ik keek naar twee ondeugend lachende gezichten. “Wat heb je ervoor over Kees?” Ik keek even naar Joline; die zat het geheel glimlachend aan te horen. “Hoe denk jij er over, schat? Zullen we die twee achterin toestemming geven om tijdens onze huwelijkreis af en toe ons bedje te gebruiken? Want die twee bedden naast elkaar is ook maar behelpen…” Joline knikte. “Vooruit dan maar. En mijn Mini mogen jullie voor woon-werkverkeer gebruiken. Anders staat het ding alleen maar te roesten in de garage. Maar denk eraan: geen jongens uitnodigen en geen wilde feesten, meiden!”
Twee proesten klonken er vanaf de achterbank. “Jongens uitnodigen… Zie je het voor je, Joline?” “Nee,maar jullie zouden je eens kunnen bedenken… En nu eruit, aan ’t werk!” We stapten uit en liepen naar binnen. Koffie, daarna aan het werk.

Om twaalf uur een rondje rennen. Tijdens de cooling down liepen Fred en ik achteraan. “Hebben de dames Bongers jou al gevraagd om als taxichauffeur te fungeren, Fred?” Hij knikte. “Ja. Goed plan. Dan kunnen wij ons ten minste ongelimiteerd vol laten lopen. Lekker.” Ik gaf hem een por. “Dat doe jij niet, makker. Ik ken iemand die dan behoorlijk over de rooie gaat. Wilma heet ze. En wellicht nog een ander: die heet Joline. En verdorie, ik ook. Jij gaat jezelf niet net zo lazarus zuipen als destijds in Oirschot, meneer, denk daar goed aan!”
Ik keek hem waarschuwend aan en hij grijnsde. “Wat dacht je zelf, Kees? Ik wil mijn complete bruiloft bij volle bewustzijn meemaken, hoor.” Het was even stil. “Maar… Wat doe jij op de donderdag voor onze bruiloft? Ik weet dat Joline dan naar Malden gaat en jij in Veldhoven blijft. Iets dergelijks doet Wilma ook: die gaat naar haar vader en wordt vrijdag door mij opgehaald.
Die donderdag ga ik nog wat dingetjes doen, maar voor de rest loop ik waarschijnlijk alleen maar te nagelbijten. Kunnen we beter samen doen.” Ik dacht even na. Ik had wel wat ideetjes voor die donderdag; ik wilde een grote bos bloemen bij Peter’s graf neerleggen en even met hem ‘kletsen’. En ‘s avonds inderdaad naar Greet. Nog even mooie muziek maken en luisteren naar Greet, Hendrik en Wendy. Om daarna rustig naar huis te gaan en te slapen. Voor het eerst sinds lange tijd alleen…
Oh wacht even. Niet alleen… de dames Bongers sliepen ook in Veldhoven! “Fred, ik had al een programmaatje voor die donderdag…” Kort vertelde ik hem van mijn plannen. “Kan ik niet aansluiten? Naar Peter gaan lijkt me sowieso een prima plan. En ik heb op onze bevordering even met Greet gekletst; lijkt me een mooi mens. En ik wil jou wel weer eens horen spelen…” Hij grijnsde gemeen. “Ja, zeg het maar Fred. Jij hebt weer wat smerigs in gedachten.”

Hij keek me aan. “En ik kan jou toch moeilijk alleen laten met twee knappe meiden, de nacht voor je bruiloft?” “Majoor van Laar, je bent een enorme smeerlap. Dat je überhaupt op die gedachte komt. Ga je mond spoelen!” Zijn lach dreunde door de straat en diverse collega’s keken om. “Maar: meen je dat, Fred? Wil je aansluiten?” Hij knikte. “Ja. Om te voorkomen dat een van ons tweeën domme dingen gaat doen. We houden elkaar in de gaten, zoals altijd. En die twee meiden houden ons wel in de gaten, Kees. Die zijn niet helemaal gek.” Hij dempte zijn stem. “Goud waard, die twee. En niet alleen om hun werk, maar ook hoe ze met de collega’s omgaan. En met elkaar.” Ik knikte neutraal.
We liepen de rest van de wandeling over algemeenheden kletsend achter de meute aan. Eenmaal binnen nog een bak koffie. Bij de koffieautomaat vroeg ik Charlotte: “Kun jij zo met Margot even op m’n bureau komen? Nog wat trouw-dingetjes overleggen.” Ze knikte en vijf minuten later stonden ze beiden bij mij. Ik deed de deur dicht.
“Lot, Margot: Fred en ik hebben wat afgesproken voor de donderdag voor ons trouwen. Wij gaan samen naar het graf van mijn mentor uit Afghanistan. Die ligt op de Erebegraafplaats in Loenen begraven. Daarna komt Fred mee naar Veldhoven. We eten samen en gaan samen naar Greet. En dan gaat Fred weer mee naar ons huis en blijft daar slapen.” Ik zag twee vragende gezichtjes.
“Nee, we gaan geen vrijgezellenparty houden met veel drank, zo zitten we niet in elkaar. Maar we houden elkaar in de gaten. En nu aan jullie de vraag: mag ik, als het nodig is, aan Fred vertellen over jullie manier van met elkaar omgaan?” Ze keken elkaar aan en knikten. Margot zei: “Aan Fred wel. Als er iemand is die we vertrouwen is hij het wel. Maar Kees…” Charlotte vulde haar aan. “Hij hoéft het toch helemaal niet te weten? Als we gaan slapen, slaapt hij waarschijnlijk in de kamer, op de bank en wij gaan ‘gewoon’ naar onze slaapkamer. Punt. Niks vreemds aan.” Ik knikte. “Ja, je hebt gelijk, maar toch… Fred is niet debiel, meiden. Hij zou er zo maar eens achter kunnen komen en dan wil ik wel dat jullie…”
Ze knikten. “Geen punt, Kees, maak je niet dik. Komt het ter sprake, nou dan komt het ter sprake. En zo niet, dan niet.” Charlotte giechelde. “En anders gaan we lekker klef doen op de bank, Mar…” Ze proestten het uit. Ik zuchtte. “Jullie bepalen, meiden. Denk er in ieder geval over, oké?” Ze knikten. “Dank je wel Kees.” En ze verdwenen.
Ik zuchtte maar eens diep. Zo’n trouwpartij kostte wel enorm veel regelwerk… Moest ik maar niet te vaak doen. Dan kon je beter je verdiepen in de machinekamer van een scheepje van Damen. Ik gniffelde. “Machines kletsen niet terug en kopen geen schoenen.” Ik hoorde het mezelf zeggen, tijdens mijn eerste date met Joline… Dat leek héél lang geleden, maar het was nog geen tien maanden terug. Begin Augustus vorig jaar. Verdorie… Veel gebeurd in die maanden...

Een ‘ping’ van de mail maakte me wakker en even later zat ik me te verdiepen in een paar wijzigingen voor de verwarming van dat lasbedrijf. En zo ging de middag lekker snel om. Ik liep nog even de groepsruimte in en hielp zo links en rechts wat collega’s en voor ik het wist was het vier uur. “Heren… Alles saven, computers uit en bezem, stoffer en blik ter hand nemen! Vrijdagmiddagcorvee. En aangezien ik het de aankomende vier weken niet kan inspecteren, de ik het vanmiddag zeer grondig, met witte handschoenen aan. Niet goed is opnieuw, denk er aan!” Er kwamen een paar meewarige blikken mijn kant uit.
“Achgutteguttegut… Meneer Jonkman denkt dat hij op de kazerne in Oirschot zit. Kamerinspectie om half vijf op vrijdagmiddag… Weet je wat wij met zo’n dienstklopper deden, Kees? Die pakten we bij op en kont en gaven hem een wasbak-speciaal.” Frits keek uitdagend, de rest loeide en ik grijnsde breed. “Probeer het eens als u durft, meneer van Hengel. Ik weet dan heel zeker dat er iemand nat wordt en nee, ik ben dat niet!” Hij keek om zich heen. “Nou? Pakken we hem met z’n allen? Dat moet toch lukken, denk ik?” Het volgende moment hing hij in de lucht. Fred was onhoorbaar binnengekomen en had Frits in zijn kraag gegrepen. “Niet rot doen tegen mijn buddy hé? Anders kom jij kreupel op Kees z’n bruiloft en ook op die van mij. En heb je de nagels van Joline ook nog je gezicht zitten. En die van de gezusters Bongers, denk ik.”
Frits keek teleurgesteld. “Verdomme, denk je eindelijk eens je teamleider een wasbak-speciaal te kunnen geven, komt z’n eigen privé knokploeg opdagen…” “Vijf keer, meneer van Hengel! Nú!” Mopperend ging hij liggen en drukte zich op. “En nog maar eens vijf, vanwege poging tot insubordinatie.” Frits stond op. “Ja, doeiii…” Ik drukte hem de bezem in de hand. “En nou vegen jij. En rap, anders geef ik het commando ‘zuigen’!”

Een lachsalvo vulde de ruimte en men ging aan het werk. Ik gaf Fred een ‘high five’. “Merci makker.” “Ik hoorde jullie keten Kees. En je weet dat ik een lolletje altijd kan waarderen.” Rob bromde. “Kijken jullie maar uit, volgende week vrijdag. Dan zullen we zien of jullie ‘een lolletje kunnen waarderen’. Want die komen er genoeg, reken daar maar op!” Ik keek hem aan. “Hé Rob, ken jij mijn lieve zusjes? Weet je dat die heel onaardig kunnen zijn tegen lui die denken dat ze een geintje kunnen uithalen met hun lieve broer of zijn bruid? Een van de twee is daar nogal fel op. Melissa heet ze, en ze kent hele vuile rugby-trucs.”
“Misschien doen die dames wel net zo hard mee, Kees. Ton en ik hebben daar…ahum… ‘uitstekende’ argumenten voor.” Wéér een lachsalvo, Rob grijnsde vals en ik gromde. Even later was het piratennest schoon en leeg en liep ik richting Backoffice. Ook daar was het al rustig; Gonnie, Charlotte, Margot, Fred en Joline zaten rustig te kletsen. “Aha, daar is de taxichauffeur! Laten we maar gauw instappen, want de meter loopt al, hem kennende.” We wensten Gonnie en Fred een fijn weekend en even later reden we op de snelweg. “En wat hadden de meneer en mevrouw te eten willen hebben? Wij koken, want jullie moeten je voorbereiden op jullie dans-tentamen…”

Joline keek om. “Maakt ons zo veel uit, meiden. Als het maar niet te vet is. Dansen is minstens net zo inspannend als een rondje hardlopen.” “Oké, dan wordt het een lekker soepje met broodjes. Simpel, maar toch eenvoudig.” Thuisgekomen trok Joline me mee. “Douchen. En je danskleren aan. En heb je de schoenen hier die je op de bruiloft draagt?” Ik knikte. “Goed zo, want daar moet je wel op kunnen dansen.” Ik keek haar aan. “En jij? Heb jij je bruidsjurk bij je? Want daar moet jij wel goed in kunnen dansen…” Joline keek me minachtend aan. “Zit je nu alweer te vissen naar mijn bruidsjapon, Kees? Die hangt keurig netjes in Malden. En die zie jij volgende week vrijdag pas, denk er goed aan!”
Ze giechelde. “Maar vooruit, ik zal je matsen: ook ik draag vanavond de schoentjes die ik volgende week vrijdag aan heb, hoor.” Ze opende haar kast en pakte daar een doos uit. “Kijk…” Ik keek naar een paar open, witte schoentjes. Nou ja… Een paar scherpe, hoge hakjes, een zool erboven en voor de rest een spaghetti van riempjes en gespjes. “Staat héél charmant, Kees. En zitten prima, ook al zou je dat op het eerste gezicht niet zeggen.” Ik knikte. “Dit lijkt me een prima recept voor een fors gekneusde enkel, schat.” Ze keek boos. “Lompert. Botte techneut. Jij hebt ook nul-komma-nul verstand van alles wat sierlijk is hé?”
Ik omarmde haar. “Jawel hoor. Daar heb ik juist heel veel verstand van, anders had je hier niet gestaan, sierlijke mevrouw.” Ik kuste haar en voelde haar brommen. Na een paar tellen duwde ze me van zich af. “Douchen!” We kleedden ons uit en stonden even later onder de warme stralen. “Nee, ik spons mezelf wel af, Kees. Anders gaan er weer dingen uit de hand lopen.” Ze lachte me uit. “Vanavond, schatje. Vanavond mag je lekker losgaan. De laatste keer voordat we getrouwd zijn.”

Ik keek haar vragend aan en ze knikte. “Ja. Jij moet zorgen dat de magazijnen helemaal vol zijn en ik wil in de bruidsuite me helemaal aan je kunnen geven. Gewoon, omdat ik dan vreselijk naar je verlang.” Ze giechelde. “Zorg dus maar dat de huidige voorraad na vanavond helemaal op is, meneertje en de magazijnen compleet leeg.” Ik bleef vragend kijken en waarschijnlijk ook een beetje sip. Joline tikte op mijn neus.
“Hé, niet zo somber kijken, Kees! Een weekje onthouding is wel eens goed voor de productie! En laat je verlangen naar meer…” Ze keek veelbelovend en ik schoot in de lach. “Oké schat, als jij op die manier wil… Ik vind het een gek idee, maar goed: een paar nachtjes rustig slapen is ook wat waard.” Joline draaide de mengkraan dicht.
“Inderdaad. Waard om uit te zien wat er in onze bruidsnacht én de nachten daarna allemaal gaat gebeuren. Fixeer je daar maar op, geile vent.” Ze wilde de handdoek pakken, maar ik hield die vast. “Niks ervan, meisje. Ik wil je, voor we gaan dansen, nog even lekker zoenen. Naakt en nat.” Ik omhelsde haar en Joline keek me met een glimlach aan. “Naakt en nat? En alleen zoenen? Wat saai, Kees…” Ze reikte iets omhoog en zei zachtjes: “Vanavond gaan we nat zoenen, Kees. Maar niet naakt.”

Toen gaf ze een tik op mijn neus. “En nu afdrogen,meneertje. Anders komen we te laat en krijg je strafwerk.” Ik trok een wenkbrauw op. “Alleen ik? Jij en de meiden komen dan ook te laat hoor.” Weer een tik volgde. “Maar jij bent de oorzaak. Grote verleider. Húp, aan ’t werk!” We kleedden ons aan: Ik in mijn blauwe pak, compleet met stropdas en nieuwe schoenen, Joline in haar blauw-oranje combinatie. En daaronder haar trouwschoenen. Toen ze die aanhad kon ik alleen maar fluiten. Haar mooie voeten waren grotendeels zichtbaar, de redelijk hoge hak gaf haar benen een sierlijke houding. “Wat zie jij er zo vreselijk lekker uit, Jolien…” Ze lachte. “Kun je nagaan hoe ik er volgende week uitzie… als jouw bruid. Ik hoop dat je mijn bruidsjurk niet voortijdig van m’n lijf scheurt. Kom, eerst even iets eten, daarna lekker dansen.”

In de keuken was alleen Charlotte aan het werk. “Nog drie minuten, dan kunnen we eten”, zei ze over haar schouder. “Zetten jullie alvast de borden en het bestek op de bar? En soepkommen natuurlijk.” “Ja ma”, grapte Joline en een grinnik klonk uit de keuken. “Waar heb je Margot gelaten, Lot?” “Die is zich alvast aan het omkleden. Doe ik na het eten wel.” Even later kwam Margot binnen: in een mooie rok, nette blouse en ook op hakjes. “Zo mevrouw, u maakt er werk van! U ziet er bijzonder smaakvol uit.” Ze bloosde. “Angelique zei deze week dat we niet meer van die spillebenen hadden… Nou, dan moet je dat toch laten zien, nietwaar?” Ze draaide een rondje op haar hakken en ik moest Angelique gelijk geven: Margot had wat vollere benen gekregen. Ik onderschepte een blik van Joline.
“Kijk maar uit Margot. Mijn vriendje hier heeft een uiterst scherp oog voor mooie damesbenen.” Ze giechelde en ik werd wat warm in m’n gezicht. “Nou, dan concentreert hij zich maar op die van jou, Joline. Heeft hij z’n handen vol aan, denk ik.” Ik trok een serieus gezicht. “Ik beroep me op m’n zwijgrecht.” Charlotte keek me aan. “Nou, dat komt dan goed uit. Gebruik je mond dan maar om te eten, Kees Jonkman. In plaats van naar de mooie benen van mijn zusje te kijken. Want die…” Ze giechelde even. “… zijn voorlopig voor mij.” “Zo is dat”, bevestigde Margot. “Je troost je maar met mijn benen, piraat van me.” Joline kroelde even tegen me aan. “Met alle soorten van genoegen, mevrouw Boogers – bijna Jonkman.”

Tijdens het eten kon ik het niet laten. “Lot… je zei net over de benen van Margot ‘want die zijn voorlopig voor mij.’ Hoe zien jullie je toekomst voor je als het gaat om relaties en zo? Of moet ik verder gaan met soep eten en me met m’n eigen zaakjes bemoeien?” Charlotte keek naar Margot en die knikte vrijwel onzichtbaar. “Toe maar Lot. Hier kan het.” Charlotte keek ons aan. “Kees… Joline: wij zijn gek op elkaar. Altijd al geweest; we waren op elkaar aangewezen, dan moet je wel. Sinds dat we een jaar of achttien waren hebben we elkaar seksueel ‘ontdekt’ en gemerkt dat je héle leuke dingen bij elkaar kunt doen. En we fantaseerden regelmatig hoe het met een man zou zijn. Nou, daar kwamen we ruim een jaar geleden achter, alleen van een ‘lieve man’ was geen sprake. Bij geen van ons beiden. We waren ‘bezit’ van onze potentiële echtgenoten, en dat hebben ze beiden duidelijk laten merken. In hetzelfde weekend, nota bene. Daarna hadden we beiden absoluut geen behoefte meer aan een vent; we hadden elkaar. Lief, teder, we kenden elkaar door en door…”
Ze keek naar Margot en die knipoogde lief terug. “Maar sinds we bij DT werken zien we ook mannen die aardig zijn. Lief. Die om je geven en je niet meteen als sex-object zien. En dat heeft ons aan het denken gezet.” Ze bloosde en zweeg. Margot ging verder. “En tijdens onze momentjes samen hebben we tegen elkaar gezegd dat, mocht een van ons tweeën tegen een lieve man aanlopen, ze haar hart moest volgen. En de ander zou niet jaloers zijn.” Het was even stil.

“Pfoe, meiden… Dát is knap, als jullie dat kunnen…” Joline zei het zachtjes. Ik keek de zussen even aan. “Zal ik jullie eens een verhaaltje vertellen over twee zussen die bijna met hetzelfde probleem zaten?” Beide dames keken me met grote vraagtekens in hun ogen aan. “Jullie kennen ze. Mijn lieve zusjes, Clara en Melissa. In de eerste klas van het voortgezet onderwijs, als brugpiepers, vielen ze al op bij de heren uit de examenklas. Mijn klas. Hun bijnaam was: ‘The Red Twins’. Toen al knap, en dat is alleen maar meer geworden. Tijdens hun middelbare schooltijd rommelden de dames wel eens met ‘vriendjes’. Niks serieus voor hen, maar om een of andere reden was het heel vaak heel druk bij ons thuis. De meiden waren razend populair. Ik was stinkend jaloers, want ik was de ‘klasse-nerd’. Maar daar gaat het nu niet om.
Toen de meiden in Wageningen gingen studeren, werd het allemaal wat serieuzer. Ze brachten ‘vriendjes’ mee hier naar toe zodat hun wijzere broer er een oordeel over kon vellen. Die vriendjes, meestal mede-studenten, liepen kwijlend achter mijn zussen aan. Maar daar hadden de meiden schijt aan; zo’n knul was misschien leuk voor een week of zo, maar daarna kreeg betrokkene luid en duidelijk te horen dat hij verder niet in de race was. En dan was er nog vrijwel niks gebeurd op hooguit wat zoentjes na. Maar goed, de meiden kletsten er wel over met elkaar en hebben toen een afspraak gemaakt…”
Joline begon te giechelen. “Als één van de twee verkering zou krijgen, serieuze verkering, dus geen vriendje voor twee weken, maar voor het echie, dan zou zij de andere zus elke maand voorzien van verse batterijen. Jullie begrijpen wel waarvoor.” Even was het stil, toen gierden de zussen het uit. Margot verslikte zich en moest met een paar klappen op haar rug geholpen worden.
“Kéés… Meen je dat?” Ik knikte en Joline ook. En zij vervolgde: “Toen Clara verkering kreeg met Ton, gaf ze Melissa een paar dagen later inderdaad een setje nieuwe batterijen. Twee weken later zijn wij er getuige van geweest dat Melissa dat setje batterijen, nog in de blisterverpakking, ceremonieel aan Clara teruggaf. De dag nadat Mel voor het eerst een nacht met Rob alleen in hun flat had doorgebracht. “Ze zijn nu in feite overbodig, zus”, was haar tekst. We hebben ons kapot gelachen…” Ook nu moesten we breed lachen. “Misschien is zo’n actie ook wel iets voor ons, Lot…” “Moet ik nog even goed over denken schat. Wij kunnen samen ook plezier hebben van batterijen…” Ze gniffelden en we aten verder. “Maar zonder dollen, meiden: goed dat jullie er al over nagedacht hebben. Dan word je ten minste niet verrast als het een keer zover is.” Joline keek hen lief aan. Zo beëindigden we de maaltijd. Charlotte kleedde zich om en Margot hielp met het opruimen van de afwas. “Na de dansles knabbelen we nog wel wat, dames. Met een lekker glaasje.” En om twintig voor acht stapten we in de auto.

Toen we bij de dansschool aankwamen, stonden Fred en Wilma al in de garderobe. “Hé tijgers… Klaar voor het tentamen?” Wilma keek me niet-begrijpend aan. “Tentamen, Kees?” “Ja. Volgende week examen, toch? Dan nu tentamen.” Ik wees naar Carlos en Juanita. “Daar staat de tentamencommissie. Streng, doch rechtvaardig.” Ze gniffelde. “Het zal wel meevallen. Ik heb er weer zin in, jongens!” Even later kwamen ook Rob, Mel, Ton en Claar binnen en een paar minuten daarna liep Carlos naar het midden van de zaal.
“Dames en heren, goede avond maar weer en welkom. Eerst even wat mededelingen vooraf. Volgende week hebben jullie vrij. Dan staan Juanita en ik ergens in Malden, op de bruiloft van vier van onze cursisten. Die mogen nu meteen bij me komen… Wilma, Joline, Fred en Kees, kom maar.” Fred gromde. “Wat gaat hij uithalen? Als het me niet bevalt, ligt hij volgende week in het gips, verdorie.”
Wilma keek hem aan. “Je houdt je in, macho…” Toen we in het midden van de zaal stonden, zei Carlos droogjes: “Volgende week moet dit stel het bal openen. En aangezien wij een stukje PR nooit ongebruikt laten, moeten we natuurlijk wel zorgen dat het er allemaal pico bello uitziet, zodat men zich massaal aanmeldt voor een danscursus bij ons. Dus wij letten vanavond een beetje meer op hen en wat minder op de rest.”

Ik wees op Rob, Ton, Mel en Claar, Margot en Charlotte. “Ehh, Carlos: dan moet je ook een beetje op hén letten. Zij dansen ook op onze bruiloft, denk er goed aan!” Hij knikte. “Kom er maar bij, jongelui.” Hij keek even naar Charlotte en Margot. “Hebben jullie geen vaste partner?” Hoofdschudden. “Zoek er eentje uit. Er zijn een paar alleenstaande heren, dus…” Even later was dat ook geregeld.
“Dames en heren: het middelste stuk van de dansvloer is voor hen en degenen die met hen dansen. De rest een beetje aan de zijkanten blijven a.u.b. Er is ruimte genoeg, dus… We beginnen met een nette Engelse wals. Bruidegoms, jullie mogen jullie eigen dames voor deze dans vragen, daarna gaan we een beetje wisselen. Juanita, mogen we wat muziek?” Ik keek Joline aan en ze lachte lief. “Decorum, Kees…”
Ik pakte haar hand, drukte er een handkus op en maakte een uitnodigend gebaar. “Lieve bruid, wil je met je eigen bruidegom dansen?” Ze knikte. “Mits die bruidegom er geen zootje van maakt. Doe je best, Kees!” Even later zwierden we rond. Het voordeel van een stuk vrije ruimte was wel dat je niet steeds moest oppassen om tegen iemand anders aan te klappen. Het nadeel was dat je steeds in de spotlights stond. Halverwege de dans tikte Carlos mij op de schouder. “Mag ik je danspartner even lenen? Dan ontfermt Juanita zich even over jou.”

Ze gleed in mijn armen en lachte. “Ik ga je een klein beetje helpen, Kees. Een paar dingetjes kunnen beter…” Ze legde uit zaken uit over draaien en het wisselen van richting. “Straks heeft jouw bruid waarschijnlijk een mooie lange bruidsjurk aan. Misschien met een sleep?” Ik haalde mijn schouders op. “Geen flauw idee, Juanita. Als ik er naar informeerde kreeg ik een blik retour die me deed denken aan de ogen van een cobra. En mijn aanstaande schoonmoeder was al even erg.”
Ze lachte weer. “Oké. Houdt er maar rekening mee. Even wachten, Kees.” Ze liep weg en kwam even later terug met een lang stuk stof wat ze over haar arm drapeerde. “Dit is de sleep. Die moet je over de arm van je bruid draperen, of over je eigen arm, anders breek jij je nek of zij gaat onderuit.” Zo dansten we verder en aan het einde van de wals leverde ze me weer in bij Joline. Inclusief ‘sleep’.
“Straks even aan Wilma geven, Joline. Zij moeten het ook oefenen.” Joline keek me onderzoekend aan. “Wat weet jij van mijn bruidsjurk, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “He-le-maal niks, schat. Juanita kwam met dit ding op de proppen, inclusief een verhaaltje dat jouw bruidsjurk misschien een lange sleep zou hebben. En die moet over jouw of mijn arm als we dansen, anders brengt een van ons de nacht in het ziekenhuis door.”
Ze humde. “Oké… Heeft zij misschien meer ervaring mee. Maar ik zeg niks over mijn jurk!” Ik gniffelde. “Dat refrein heb ik al genoeg gehoord, Jolientje…” De volgende wals startte. “Kom, dansen met je kadaver!” Ze gleed in mijn armen en spotte: “Oh, wat zijn we weer galant vandaag…”
De volgende dansen bemoeiden Carlos en Juanita zich wat meer met Fred en Wilma. Die hadden nét iets meer coaching nodig. Wilma nam de ‘sleep’ van Joline over en zo gingen een paar dansen voorbij. We wisselden af en toe van danspartner en het ging helemaal niet verkeerd volgens mij. De danspartners van Margot en Charlotte waren heren die al wat meer ervaring hadden; dat ging ook prima, die coachten de zussen wel. En Claar en Mel werden vakkundig en liefdevol op sleeptouw genomen door Joline d’r broers. Ook niks mis mee.
Na een korte drinkpauze zei Juanita: “Dit ging best aardig voor twee aanstaand bruidsparen en hun vrienden, nietwaar?” Een applausje klonk en ze vervolgde: “Dan gaan we nu eens kijken hoe het staat met het onderdeel ‘Latin dansen’. Carlos: een tango graag!” Dit was harder werken! Afwisselend kregen Fred en ik de ‘sleep’ van de bruid over onze arm, maar dat was bij een tango lastig. Lastig omdat de danspartners vaak bij elkaar weg dansten. Dus kregen de beide bruiden de ‘sleep’ over hun arm.
Ik hoorde Fred brommen: “Hé, jij wilde zo graag een lange sleep… Je redt je er maar mee, kleintje.” Joline hoorde het ook en schoot in de lach. “Fred, wat ben jij weer op en top gentleman. Lompe techneut!” Wilma glimlachte. “Ik weet met wie ik trouw, Jolien.” Om kwart voor tien nam Carlos de microfoon weer. “Dames en heren… Eén van de aanstaande bruiden had nog een verzoeknummer. Die gaan we zo meteen opzetten, daarna mag ze zelf het verhaal vertellen wat aan dit muziekje vastzit. Voor die tijd is het niet verantwoord.”

Ik keek Joline aan en die glimlachte ondeugend. En toen ik een roffel op een trommel hoorde, wist ik het zeker: de Radetzskimars! “Jolientje… Jij bent een ondeugd!” Ze gleed in mijn armen. “Kom, Kees. Hier heb je de hele tijd, sinds je eerst dansles, naar verlangd. Leef je uit!” Ik keek om me heen, op zoek naar Rob en Ton. Rob zag ik zo snel niet, maar Ton had een brede, veelbetekende grijns op zijn gezicht toen onze blikken elkaar kruisten. Elegant dansen is wat moeilijk op de muziek van deze mars, maar de bewegingen moesten wel snel. De lessen met snelle tango’s en Latin Rumba’s kwamen nu goed van pas.
Ik beheerste me; nu Joline in haar billen knijpen was een prima recept voor ellende. Ton dacht daar duidelijk anders over, even later gevolgd door Rob. Ik hoorde ten minste een nogal duidelijk “Au! Rotzak!” van Claar en zag even later dat Mel Rob een por gaf. Joline keek me aan en ik zag de waarschuwing in haar ogen: handjes thuis, of er volgt een oorvijg! Ik knipoogde.
De laatste dans was een statige Engelse wals, die we netjes deden. Carlos en Juanita hadden ten minste niets te mekkeren. Ik gaf Joline een kushand. “Dank je wel mooie dame, dat ik met u mocht dansen.” Ze gniffelde, pakte mijn hoofd tussen haar handen en gaf me een zoen. Tijdens het drankje aan de bar kwamen Carlos en Juanita nog even langs. “En? Denken jullie goed voorbereid te zijn?” We knikten braaf. “Mooi. Daar doen we het voor!” Juanita zei lachend: “Jullie hebben wel een primeur… Dit is de eerste keer dat we uitgenodigd zijn voor de bruiloft van cursisten.” Fred zei droogjes: “We zijn met z’n vieren, Juanita. Kunnen we de kosten een beetje spreiden, zeg maar.” Ze schoten in de lach en liepen verder.
Wilma keek ons nadenkend aan. “We moeten hen wél een aandenken geven jongens. Ze laten een hele avond inkomen schieten. Even over brainstormen, dit weekend.” Joline en ik knikten. Rob zei droogjes: “Hoezo? Jullie geven ze toch een dans? Carlos met beide bruiden en Juanita met de bruidegoms…” Hij grijnsde langzaam. “En speciaal voor Carlos: een tango met Ma. Dát is pas een aandenken…” We schoten in de lach. “Jaja, een tango met Ma… Kijken wie het eerst voor pampus ligt. Fijne aandenkens weet jij te verzinnen, Robbie Boogers.” Melissa keek hem spottend aan.
“Nou ja… als dat nog niet genoeg is, knoop ik Carlos voor een dans wel aan jou vast, schoonheid. Hij had toch een streepje voor?” We gierden van de lach om Mel’s beteuterde gezicht. “Verdorie… Jij hebt een veel te goed geheugen, machinekamerbaas.” Een hand en een vinger naar de grond verscheen, maar Mel schudde haar hoofd. “Ben jij belazerd? In m’n nette dansjurk pushups doen? Hier op de grond van de bar? En elke vent naar mijn volmaakte billetjes gluren zeker. Bovendien werk ik niet bij DT en heb geen boodschap aan jullie gymjuf. Doei!” Ze keek nuffig. “Heb jij je drankje op Rob? En jullie, Claar en Ton? Mooi. Jas pakken en richting Wageningen. We moeten nog wat voorbereiden voor een bruiloft.” Ze keek plagend naar ons.
En Claar voegde er ondeugend aan toe: “Ja, dat ook. Nadat we… Nou ja, vul het verhaaltje zelf maar aan en kleur de plaatjes!” Met een zwaai verdwenen ze. Fred keek me aan. “Ik begin steeds minder te geloven dat die twee zussen van jou zijn, Kees. Ten eerste zijn ze veel knapper dan jij bent, maar het zijn haaibaaien, terwijl zo’n rustig en beheerst type bent.” “Beheerst? Wacht maar af in Kasteel Doorwerth, Fred. Als die bruidsuites naast elkaar liggen ga je nog wat beleven!”
Joline giebelde en Wilma vulde aan: “Ja, dan gaat hij zeker wat beleven, Jo. Maar of hij dan nog tijd en zin heeft om naar Kees te luisteren… Ik betwijfel het!” Ze keek Fred liefjes aan en toen schoten beide meiden in een stuiplach. En de zussen Bongers deden giechelend mee. Joline klampte Wilma aan. “Moeten wij nog wat regelen voor volgende week, Wilma? Behalve onze aanstaande echtgenoten in toom houden?” Wilma lachte. “Ik weet niet of dat gaat lukken, Jolien. En bovendien…” Ze keek even om zich heen en zei zachter: “…weet ik niet of ik dat wel wil, op bepaalde momenten.”
Fred en ik keken elkaar aan. “Jij hebt maar mazzel, maat.” Fred knikte bevestigend. “Ik weet het. En ik heb medelijden met je, Kees.” Beide dames giebelden. “Komen jullie morgen maar naar Rhenen, jongens”, zei Wilma. “Dan lopen we nog een keer het hele draaiboek door en kijken of we ergens nog iets vergeten zijn.” Joline knikte. “Is prima. En gezellig. Maar we slapen morgenavond gewoon in Veldhoven, hoor! Zondag willen we weer naar de kerk.”
Wilma trok haar wenkbrauwen op. “Kerk?” Ik wees naar Charlotte en Margot. “Deze dames voelen zich bijzonder thuis in de kerk waar ik bugelles heb. En wij gaan mee. Misschien omdat wij er ook wel een beetje behoefte aan hebben.” Wilma keek de zussen aan. “En dat met jullie geschiedenis? Wauw… De meeste mensen zouden, na wat jullie hebben meegemaakt, van hun lang zal ze leven geen poot meer in een kerk zetten…”

Lot glimlachte. “Wilma… ‘kerk’ is niet hetzelfde als ‘religie’. Ménsen maken het instituut ‘kerk’. En mensen maken fouten. Hij daarboven niet.” Het was even stil, toen zei Wilma: “Da’s een héle ware opmerking, Charlotte. Dank je wel voor de les.” We dronken onze drankjes. Plotseling vroeg Fred: “Komen jullie morgen met Joline en Kees mee, meiden?” Margot schudde haar hoofd. “Nee Fred, beter van niet. Jullie willen dingen overleggen. Wij kunnen morgen dan lekker rustig studeren of zo.” Ik zag de mondhoeken van Lot héél even iets omhoog gaan, maar meteen keek ze weer neutraal.
Fred bromde: “Niet de beest uithangen als mijn bud en vriendin niet thuis zijn hé? Laat ik het niet merken!” Charlotte zei braaf: “Nee meneer van Laar. We zijn nette meisjes. Net als mevrouw Boogers, meneer van Laar.” We proestten het uit. “Mee naar huis jullie. Fred, Wilma: vanaf hoe laat zijn we welkom?” “Vanaf een uur of vier, Joline. Dan eten jullie lekker bij ons, gaan we daarna de handel doorspreken en rond tien uur mogen jullie weer vertrekken, oké?”
Er schoot mij iets te binnen. “Fred… Ik ga nu Betty bellen. Of we daar morgenmiddag welkom zijn. Als het kan… Rond een uur of twee, dan kletsen we haar even bij, voordat we dat op onze trouwdag moeten doen, oké?” Hij knikte. “Goed plan. Want de laatste keer dat we daar waren, wanneer was het? … Februari of zo? Waren Wilma en Joline niet mee.”

Ik liep de hal in en belde. “Met Betty, goede avond.” “Hoi Betty met Kees Jonkman…”
“Hé Kees! Waarom bel jij, vriend? Zenuwachtig, een week voor je bruiloft?”
Ik lachte. “Ja, zoiets. Betty, is het goed en komt het uit als Fred, zijn vriendin Wilma, Joline en ik morgenmiddag even komen kletsen? Rond een uur of twee?”
Even was het stil. “Ja, natuurlijk. Gezellig!”
“We blijven niet al te lang hoor… Maar even goed bijkletsen met elkaar. Op de bruiloft hebben we daar wat minder gelegenheid voor.”
“Leuk Kees. En dan kan ik ook kennismaken met de vriendin van Fred. Moet wel een dame zijn die stevig in haar schoenen staat!”
Ik schoot in de lach. “Dat is ze, Betty. Zowel letterlijk als figuurlijk. Ze heeft Fred goed onder controle.”
“Mooi! Is wel nodig. Ehhh… We zien jullie rond twee uur. De jongens zijn er ook, dus dat wordt gezellig. Tot morgen!”
"Tot morgen, Betty.”

Zo… ook weer voor elkaar. Ik liep terug. “We zijn om 14:00 van harte welkom in Barneveld, mensen.” “Goed dat je daar aan dacht, Kees”, zei Fred. “We moeten een beetje aardig zijn tegen onze eregasten. Haar kinderen zijn er ook; leuk stel.” “Kinderen?” vroeg Wilma. “Ja, twee jong-volwassenen. Want pubers zijn het niet meer. De dame in kwestie is een naamgenoot van jou, de jongeman heet Adri. Mooi stel, wat Betty de laatste jaren vreselijk tot steun is geweest.” “Ik vertel je in de auto wel wat over hen, mop. Ik wil zo langzamerhand naar huis.”
Fred sloeg een arm om Wilma heen. “Is goed, aanstaande bruidegom.” We grinnikten. “Kom, nette meisjes Bongers, wij gaan ook naar huis.” We namen afscheid van Carlos en Juanita en gingen naar buiten. “Tot morgen, jongens! 14:00 in Barneveld!” De Landrover van Fred ging linksaf, wij rechtsaf. Joline draaide zich om.

“Zo, ‘nette meisjes’… Wij moeten eens een stevig woordje wisselen, denk ik.” In mijn spiegel zag ik twee gezichten breed lachen. “Niet goed, Joline?” “Tútjes!” kwam het hartgrondige antwoord. De rest van de rit naar huis bleef het stil… Eenmaal thuis dronken we nog wat met een paar knabbels erbij. Daarna gingen Lot en Margot naar hun kamers. Joline stond op. “Sluit jij even af, Kees? Daarna kom je bij je vriendinnetje…” Een knipoog volgde. Deuren op slot, alarm aan, licht uit, en even daarna liep ik de slaapkamer in.
Joline zat op haar stoel voor haar kaptafeltje en keek me aan. “Nog even m’n haren loskammen schat. Ga jij alvast maar je tanden poetsen.” Toen ik bijna klaar was, kwam Joline de badkamer in. In haar lange, rode jurk. “Ja Kees. Ik heb net een aantal vurige dansen gedanst, nu moet mijn minnaar ook weten dat ik, ook als ik niet dans, vurig ben, nietwaar?” Ik omarmde haar. “Dat wist ik al op de eerste ochtend dat jij hier was, Joline Boogers. En ik heb er van genoten. En al de keren die volgden.”
Ze lachte lief. “Ik ook, Kees Jonkman. Als ik mijn minnaar in vuur en vlam kon zetten. En dat ga ik vanavond wéér doen! Mee jij, naar ons lekkere bedje. Jolientje wil jou.” Ze dirigeerde me op bed, liggend op mijn rug. Toen sloeg ze lang, mooi been over me heen en ging voorzichtig op mijn bovenbenen zitten. De lange jurk zorgde ervoor dat het lekker warm werd. Ze boog zich langzaam voorover en haar borsten tekenden zich af in haar jurk. En haar tepels duwden tegen de dunne stof.
“Joline… Volgens mij heb jij er vreselijk veel zin in, hé?” Een brede lach was mijn beloning en ze wiebelde wat over mijn paal heen. “Natte spelletjes, Kees. Niet bang zijn: ik heb al voorzorgen genomen. Straks dit laken van het bed af, latex eraf en we kunnen gewoon gaan slapen. Maar eerst…” Ze boog zich verder voorover en haar blonde haren hingen als een gordijn om mijn hoofd. En ze kuste me, haar tong drong meteen diep in mijn mond en zocht mijn tong op. En ze bleef tongen; eerst in mijn mond, toen trok ze zich terug en zei: “Kom eens hier met je tong… Elkaar lekker nat tongen…”
Buiten onze monden speelden onze tong een langzaam, nat spel met elkaar. Tot ze een beetje overeind kwam. “Dit is heerlijk Kees. Lekker met elkaar spelen… Elkaars speeksel proeven… Opwindend! Dat voel ik diep in m’n poesje… Ik moest even stoppen, anders liep ik leeg!”
Ik trok haar naar me toe en kuste haar weer. “Dan doe je dat toch, lekker meisje?” Ze keek en zuchtte. “Ik wist niet of jij daarvoor in de stemming was…” “Geen taboe’s Jolien, weet je nog. En als een van de twee geen zin heeft in iets, dan gewoon zeggen. Dát was de afspraak,weet je nog?”
Ze zei even niets, maar keek omlaag. “Jolientje… Ik zei net: geen taboe’s. Dat was een afspraak die we samen gemaakt hebben, weet je nog? Vertel eens, schat… Waar heb jij zo’n zin in?” Ze keek me met een blos aan. “Ik zou graag willen dat jij me…”
Ze aarzelde even,maar zette toen door. “… van achteren wil nemen, maar tegelijk m’n vibrator in m’n poesje…” Ik keek in twee bijna schuldig kijkende ogen. “Heb ik over gefantaseerd, schat, als ik met m’n vibrator in m’n poesje en m’n haarborstel…” Ik trok haar naar me toe. “Dan doen we dat toch lekker? Lijkt mij ook heerlijk!” Ze kuste me. “Dank je wel. Ik ga genieten van je.” Ze giechelde even. “En van m’n vriendje op batterijen, Kees.”
Ik gniffelde mee en trok haar jurk omhoog. Een paar prachtige lange benen werden zichtbaar, in een mooie lichtbruine panty. “Jolientje, je bent heerlijk om te zien en te voelen…” Ze keek me aan. “Voél me dan ook, Kees. Overal. Ik ben helemaal voor jou en ik verlang ernaar. Maak m’n sterretje maar eens lekker glad. Daar geniet ik al van…” Ze kroop van me af en ging op haar knieën op bed zitten, haar hoofd op een kussen. Ik pakte de tube met glijmiddel en trok haar jurk omhoog.
“Wil je je benen een beetje uit elkaar doen, Jolientje?” Ze bromde: “Geef me geile opdrachten, Kees. Warm Jolientje op, maak dat lieve, jonge meisje geil…” Ik tikte op een bil. “Benen uit elkaar, meisje! Zo ver mogelijk! Ik wil dat geile kontje van jou lekker soepel maken, dan kan ik er zo meteen lekker in één keer in…” Ze zuchtte diep en spreidde haar benen vér uiteen. Haar panty bleek een bodystocking te zijn: toen ze haar armen ook uitstrekte zag ik een bruin randje nylon stof uit de mouw van haar jurk komen.
“Wat heb jij opwindende kleding aan, meisje…” Met haar ‘jonge meisjesstem’ antwoordde ze: “Dat vind ik lekker, meneer… En ik weet ondertussen dat u daar ook geil van wordt. Toch?” Ik gromde. “Je bent een sexy meisje. Ik ga jou eens voorbereiden, schatje. Heb je je vibrator bij de hand?” Ze knikte. “Kom maar hier met je vriendje, dan zal ik die ook eens lekker insmeren.” “Hoeft niet, meneer… Mijn poesje is nat genoeg.” “Laat maar eens zien dan, Jolientje. Ik ben wel benieuwd hoe ver jij…”
Ze kwam iets overeind en drukte de vibrator in één keer naar binnen. “Ahhhh…. Zo lekker, meneer. Mag ik ‘m aanzetten?” Ik tastte tussen haar benen. “Ik doe het wel voor je. Geniet maar.” Ik voelde naar de schakelaar en zette het apparaat op stand 2. “Ohhh…. Lekker meneer! Hij draait heel lekker rond in mijn natte poesje…” “Geniet er nog maar van, meisje. Dan ga ik je andere gaatje lekker insmeren.” Ik liet een paar druppels glijmiddel tussen haar billen vallen. En smeerde haar sterretje langzaam en zachtjes in.
Joline begon sneller te ademen. Langzaam verdween een vinger in haar warme sterretje en ik streelde haar inwendig. “Voel je dat, Jolientje? Vind je dat lekker?” “Ja meneer… Heel opwindend…” Haar adem ging nu hortend en stotend. “Ik ga zo klaarkomen, meneer… En dan word ik vreselijk nat!” Ik trok haar jurk onder haar kruis. “Lekker laten komen, meisje. Niet schamen: Geniet van je eigen, mooie en geile lichaam… Lekker klaarkomen…”
Hijgend trok ze de vibrator uit haar poesje. “Uw hand, meneer… Tussen mijn benen! Streel mijn kutje! Over deze lekkere jurk heen… Ik wil op uw hand klaarkomen… Please?” Ze draaide haar hoofd naar me toe en keek me aan. Geil spatte uit haar ogen. “Toe maar! Laat je gaan! Bevredig jezelf maar lekker in deze mooie jurk!” Ik greep tussen haar benen, mijn hand onder de jurk en vol op haar natte kut.
“Ahhh…. Lekker… lekker geil op uw hand klaarkomen, meneer… Voél me… Voel mijn geile kut! Ik ga klaa….” Schokkend overviel haar orgasme haar en ik wreef bijna ruw met haar jurk over haar natte kut. “Ja! Ja! Lekker! Ik ga spuiten, meneer! Lekker wijdbeens op uw hand spuiten! Lekker mijn jurkje… natmaken met mijn geil… Heerlijk!”
Ze schokte weer en zat toen plotseling even heel stil op mijn hand. Haar ogen gesloten, bijtend op haar onderlip. “Zóóó geil… Zo lekker… Ik bewoog niet, Joline bewoog niet; het leek alsof de tijd even stilgezet was. Toen opende ze haar ogen. “Lik mijn poesje…” Ik duwde haar op haar rug en gleed tussen haar benen. Haar poesje was gezwollen, haar clit stond rechtop en haar lipjes stonden was uit elkaar. Melkwit vocht sijpelde er tussenuit. Langzaam gleed mijn tong tussen haar lipjes, van onderen naar boven. En toen over haar clit. Zachtjes zoog ik er op en een lage kreun was Joline’s reactie. “Ahhh… Zó lekker, meneer…” Ik kwam omhoog.
“Jij wilde toch wat in je geile kontje voelen, lief meisje? En tegelijk in je lekkere natte kutje? In twee gaatjes tegelijk genomen worden?” Ze knikte, haar ogen neergeslagen. “Dat lijkt me heel opwindend, meneer…” “Nou, dan doen we dat toch lekker? En als het niet lekker is, gewoon zeggen, oké?” Even keek ze me aan. “Lief…” en toen gleed ze weer in haar rol van het onschuldige jonge meisje.
“Hoe moet ik dan gaan liggen, meneer?” “Op je knieën, voorover op bed. Je mooie benen gespreid. En wil je zelf je speeltje in je poesje duwen, of zal ik het doen?” “Zelf, meneer…” Ze boog voorover, pakte de vibrator en likte er even aan. “Lekker nat maken, meneer.” Toen liet ze het ding langzaam in haar poesje glijden en zette hem aan. “Ohhh… Lekker…” Even liet ik haar genieten. Streelde haar borsten en kuste haar nek. Ze giechelde even en keek me toen aan.
“Wilt u me nu…” Ik knikte. “Ik ga lekker in je komen. Lekker diep in je zachte kontje. En je gaat er van genieten, schatje.” Ik zette mijn paal tegen haar sterretje en duwde langzaam. Haar gladde vlees week uiteen en ik vulde haar. Heel even zat Joline doodstil, en toen duwde ze zichzelf naar achteren, tegen me aan. “Heerlijk, Kees… Vreselijk lekker… Kom maar dieper, ik verlang ernaar om jou lekker diep in me te voelen…” Langzaam en voorzichtig gleed ik verder, tot mijn dijen tegen haar billen kwamen. “Is het nog steeds…” Ze knikte langzaam en geconcentreerd.
“Heerlijk… Even zo stil blijven zitten. Even wennen. Streel me maar over mijn borsten… zachtjes en lief. Zo meteen mag je los gaan.” Ik voelde om haar heen en streelde haar tepels. Nét met mijn vingers contact makend met de harde puntjes en die strelen. Ik wist dat ze daarvan genoot als Joline nog in de passieve fase was. Ze hijgde zachtjes. “Nu voorzichtig heen en weer gaan, liefste… Ik wil je voelen, maar zachtjes…” Haar stem was bijna een ademtocht. “Wat jij wilt, schoonheid. Ik vind het heerlijk… Lekker in jouw mooie lichaam…” Even zaten we bijna stil; genietend van elkaars opwinding, maar het toch uitstellend.
Toen voelde ik een zachte trilling tegen mijn paal aan: Joline bracht de vibrator in! En ik voelde het ding ook. Het trilde en doordat Joline hem langzaam op en neer bewoog verplaatste de trilling zich steeds. Joline begon op en neer te bewegen. “Ahhh…. Dít is lekker… Een heerlijke vent in me en m’n batterij-vriendje… Kees, neuk me! Lekker diep… Ik verlang ernaar om klaar te komen…” Ze hijgde en de vibrator ging sneller op en neer. “Doe jij het! Pak dat ding en neuk m’n kut en kont tegelijk! Heerlijk!” Ik reikte om haar heen en pakte de vibrator. “Lekker diep in je natte poesje, Jolientje?”
Ze pakte haar tepels en kneep er hard in. “Jaahhhh… Lekker diep… En hard! Néém me… Ik ben helemaal… Ohhhh…. Kéés! Lekker!” Ik duwde de vibrator tegen haar G-spot aan en Joline werd wild. Hevig stootte ze haar heupen naar voren om het ding maar goed te voelen. Ik gleed bijna uit haar. “Kom hier geile meid… Ik wil lekker in je spuiten… Je lekkere kontje vol pompen…” Ik neukte haar nu hevig. “Lekker…” Ze trok de vibrator uit haar poesje.
“Nu wil ik alleen jou voelen… Lekker diep in me…” Ze boog zich verder naar voren. “Kees… Lieverd… Je maakt me helemaal… Ik kóm! Ahhhh….” Ik greep tussen haar benen en wreef haar natte jurk over haar poesje. “Lekker klaarkomen, meisje… Lekker nat in je sexy jurkje…” Ik voelde haar vocht: ze spoot niet, maar werd wel kletsnat: haar jurk werd doorweekt. Ik hield het niet langer. “Ik ga je lekker volspuiten Jolientje. Lekker diep in je geile sterretje… Ik kan niet langer wachten!” “Toe maar! Lekker spuiten Kees… Lekker warm, ik wil het voelen! Geniet maar van je geile meisje…”
Ze draaide haar hoofd om en keek me aan. “Spuit in me! Gaaf me je geile sperma!” Al zou ik gewild hebben, kon ik het niet meer tegen houden: ik trok haar heupen naar me toe en spoot diep in haar! We bleven elkaar aankijken en schokkend kwam Joline ook nog een keer klaar. Even bleven we roerloos tegen elkaar zitten, toen ontspande Joline zich en zakte langzaam op bed. Ik gleed uit haar en ging naast haar liggen. En keek in haar blauwe ogen.

“Heerlijk, Kees…” Ik kuste haar. “Jij bent ook heerlijk, Jolientje. Dank je wel dat je me zo kan laten genieten. Je bent…” Verder kwam ik niet. Twee armen gleden om mijn nek en een warme mond op de mijne. Een tongetje streelde mijn lippen. En toe ze losliet zei ze zachtjes: “Je bent van mij, Kees Jonkman. En dat zul je weten ook. Mijn heerlijke lover.”
Even lagen we zo zachtjes te zoenen, toen gingen we er uit, douchen. Joline sponsde mij af en ik haar. “Lekker zo, Kees. Nog even elkaar verwennen… Alleen nu met een natte spons.” Ik kuste haar nek. “Die heb ik net in bed ook gevoeld, hoor…” Joline gaf een gilletje. “Hú, enge vent! Je kietelt!” “Ja, die heb ik ook gevoeld… Je kietelaar. En zeg niet dat je dat erg vond, Jolientje!” Ze legde een vinger op haar onderlip.
“Dat mag in feite toch niet, meneer? We zijn toch niet getrouwd?” Ik trok haar hoofd naar me toe. “Oké, je hebt gelijk. Dat doe ik het niet meer. Totdat we getrouwd zijn, Jolientje… Maar áls we eenmaal getrouwd zijn, ga je wat beleven!”
Ze lachte lief. “Ik zie er naar uit, Kees. Zorg maar dat de magazijnen vrijdagnacht propvol zitten… Maar nu er uit, want anders beginnen we overnieuw!”

Tien minuten later lagen we in bed, lekker dicht tegen elkaar aan. Ik kuste haar. “Dank je wel, lieve, sexy schat van me.” Een hummetje kwam retour. “Dat kan ik net zo goed tegen jou zeggen, Kees. Ik heb genoten…” Balou bemoeide zich er ook weer mee. “Dat heb gezien, geil wicht. Als ik dit donderdagavond aan Tony vertel…” Een lage grom van Joline volgde. “Ooit van ducttape gehoord, Beer? Dat zit om je snoet, als je meegaat naar Malden, denk er om!” Ik kwam overeind. “Gaat Balou mee naar Malden, schat?” Joline knikte. “Ja. Mijn lieve beer mag de nacht voor mijn bruiloft bij me slapen. Als een soort afscheid, zeg maar.” “Da’s lief van je, Jolientje”, bromde ‘Balou’. “Mag ik ook mee naar Noorwegen?”
Joline schudde haar hoofd. “Nee. Jij moet…” Ze giebelde. “… Jij moet die twee zussen in de gaten houden, hier. En mij álles vertellen wat ze uitspoken op ons bed…” Ik schudde mijn hoofd. “Maf wicht. Slapen jij.” “Ja meneer. Zeker meneer. Ik ben een net meisje, meneer…” Balou snoof minachtend. En even later viel ik in slaap.