Verteld door Rosalie en Julia

De lessen waren afgelopen en het weekend kon bijna beginnen. Ik had een stapeltje papieren die ik even in mijn kantoortje op wilde ruimen. Ik deed de deur open en liet bijna de stapel papieren met een gilletje uit mijn handen vallen. “Julia! Ik schrik me rot!” Snel sloot ik de deur en bleef ertegen aan staan met mijn rug. Mijn hart zat spontaan in mijn keel. Ze glimlachte. Julia stond helemaal naakt tegen de kastdeur aan geleund. “Wat doe je hier? En waarom ben je naakt?” Ze stond in ieder geval niet in het zicht van het raam – dacht ik.

“Mevrouw Montou, u bent vertrouwenspersoon en ik uw leerling. Ik vind mijn knieën te knokig, mijn heupen te breed, mijn voeten te groot, mijn tepels te klein en mijn binnenste schaamlippen steken uit. Bovendien vragen mensen me vaak of ik mijn hoofddoek niet mis of ze zeggen dat ik terug moet naar mijn eigen land omdat ik getint ben.”

Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. Ik probeerde niet te kijken naar de punten die ze had genoemd maar het ging automatisch. Ik snapte niet waar ze het over had, ze had een perfect figuur. Bij haar was alles een spelletje, kreeg ik het idee. “Je hebt een perfect lichaam, dat weet je best.” Zei ik een beetje geïrriteerd. Ik liep naar de kast waar ze voor stond, om mijn papieren op te ruimen.

“Mag ik er misschien even bij?” Ze ging aan de kant voor me. Toen ik de deur van de kast weer dichtdeed zag ik dat ze naar me keek met een mix van spijt en verlegenheid in plaats van de grijns en de fonkeling die ze meestal had als ze me uitdaagde. Ik voelde me ineens opgelaten, had ze dit echt serieus bedoeld? Maar waarom zou ze zich schamen, ze had een prachtig lichaam! Ik zuchtte.

“Nou, laat eens kijken dan.” Ik zette haar wat meer in het midden van de kamer maar nog wel zo dat ze niet te zien was door het raam. Haar haar zat in een loszittende knot en haar handen hingen losjes langs haar heupen. Ik kreeg er de lekkere kriebels van, zoals ze daar stond. Naakt in mijn kantoortje. Ik liep een rondje om haar heen en bekeek haar aandachtig. Ik zag nu pas een smal litteken op haar buik onder haar navel. Ze had een keizersnede gehad. Op haar rug liep een heel lang litteken van boven naar beneden en ik vroeg me af wat dat had veroorzaakt. Ik kon het niet laten, mijn vinger volgde het litteken en ik zag dat Julia een rilling kreeg. Haar billen waren mooi rond en gespierd en ik liet mijn hand er even over glijden. Ik beet op mijn onderlip. Even was ik bang dat ze het vervelend zou vinden dat ik aan haar zat maar ze stond er gewoon ontspannen bij en draaide haar hoofd met een glimlach naar me toe toen ik voor de tweede keer om haar heen liep. Ik ging weer voor haar staan. “Julia, je hebt een prachtig lichaam. Ik snap die mensen niet die denken dat je hier niet thuis hoort, ik ben jaloers op je want ik krijg zelfs in de zon niet zo’n kleurtje. Je bent mooi slank en ik vind je knieën helemaal niet knokig. Je hebt mooie ronde borsten waarvan de tepels perfect passen, een strakke buik met een six pack waar veel jongens en meiden jaloers op zullen zijn en waaraan ik mijn leven waarschijnlijk te danken heb, mooie sterke armen waar veel kracht in zit met mooie sierlijke handen en vingers die heerlijk kunnen kriebelen, weet ik uit ervaring.” Ik gaf haar een knipoog. Ze glimlachte breed. “En je schaamlippen… die kan ik niet goed zien…” Ik keek even nadenkend om me heen. “Hier ga eens zitten als je wilt” ik schoof de stoel van achter het bureau en ze ging zitten. “Nu je benen over de leuningen”, gebood ik en ze gehoorzaamde me. Ze deed elk been over een armleuning en kantelde haar billen iets. Ze hield haar handen op haar buik rusten en ademde rustig. Ik keek haar even aan en glimlachte. Daarna ging ik op mijn hurken ervoor zitten en keek nieuwsgierig tussen haar benen in. Haar kleine schaamlippen staken inderdaad iets uit maar ik had geen idee of dat hoorde of niet. Ik vond het wel mooi, het leek net een sluier die haar clitoris droeg en ervoor zorgde dat je niet in haar vagina kon kijken . “Kun je… ehum…” ik keek haar wat verlegen aan. Ik kreeg het warm en mijn hart ging sneller. Waar was ik in godsnaam mee bezig, ze was hier gewoon mijn leerling. “Kun je even…” maar ik kon het niet zeggen. Met haar vingers hield ze haar buitenste schaamlippen opzij waardoor ook de sluier zich opende. Het deed me denken aan een bruid die haar sluier voor haar gezicht omhoog tilde en haar ware schoonheid toonde. Ik had nog nooit een vagina van zo dichtbij gezien, zelfs mijn eigen onderkant niet. Ik keek er met open mond en ingehouden adem naar. Haar vagina was iets vochtig en ik vroeg me ineens af hoe dat zou smaken. Ik schrok van die gedachte. Zoiets hoorde ik niet te denken dat is vulgair Rosalie – dacht ik gelijk.

“Wilt u een foto maken?” Vroeg Julia ineens.

“Een foto?”

“Ja, met uw mobieltje.”

“Ehum, nou oké. Als jij dat wilt.” Ik kwam overeind en pakte mijn mobieltje erbij die ik in mijn handtas had.

“Eentje gewoon zo en eentje als ik mijn schaamlippen opzij houd.”

“Oké, doe eerst maar gewoon zo dan, zonder je handen. Ja, even wachten hij moet even scherpstellen. Hè waarom doet hij het niet?”

“Heeft u hem op macro staan?”

“Nee, dat is inderdaad slim van jou. Ja, nu wordt hij wel scherp. Één, twee. Ja. Nu je schaamlip… ja precies… staat er ook op.” Julia sprong uit de stoel en ging naast me staan om mee te kijken.

“Ik heb natuurlijk geen vergelijksmateriaal maar….”

“Ik wel.” Ze pakte haar mobieltje erbij en hield de hare bij de mijne. We hadden allebei een foto van een vagina. “Wie is dat dan?”

“Jij.” Ik keek haar even geschrokken aan, wanneer had ze die foto gemaakt?

“Jouw kleine schaamlippen zitten mooi omsloten door de grote, als een moeder die ze omhelst en beschermd.”

Ik keek weer naar mijn mobieltje. “Jouw clitoris lijkt een sluier te dragen die ervoor zorgt dat je je vagina niet in kan kijken.

“Wilt u dat ik de foto verwijder?”

Ik keek er even naar, het zag er nog niet eens zo slecht uit eigenlijk.

“Nee hoor, ik vertrouw je. Moet ik de jouwe verwijderen?”

“Nee, ik vertrouw jou ook.”

Ze gaf me een zoen op mijn wang en begon zich aan te kleden.

“Tot morgen mevrouw Montou!”

“Tot morgen Julia.”

Ik ging achter mijn bureau zitten en staarde naar de foto. Haar vagina was verboden terrein, dat had ze duidelijk aangegeven. Maar ik vond het wel bijzonder dat ze me vertrouwde met een foto ervan op mijn mobiel. En ik werd er gek genoeg warm van als ik er naar keek.

Die volgende morgen was ik keurig op tijd en liep vanuit de parkeergarage de draaideur door. Ik nam de trap twee verdiepingen omhoog want ik had mijn auto op min 2A gezet. Ik kwam in de hal terecht. Het was een grote hal met een glazen plafond waardoor het licht mooi en natuurlijk was en de zon de ruimte verwarmde. Rechts van me was een grote mooie fontein die omhoog spoot. Er zat een ronde stenen bank om waar mensen met kinderen op zaten te genieten van het zonnetje en het water van de fontein. Links was een verhoging met tafeltjes en stoeltjes waar mensen koffie zaten te drinken en ik rook de geur van frietjes en frikadel.

Ik liep rechtdoor, naar de balie. Er zat een gezette vrouw achter met een hoofddoek op.

“Goedemorgen, wat kan ik voor u doen?”

“Goedemorgen, ehum… ik heb een afspraak met Julia.”

Ze keek me aan en glimlachte. “Wat is uw naam?”

“Rosalie, Rosalie Montou.”

“Ik zal dokter van Eeckeren laten weten dat u er bent mevrouw Montou, zou u even plaats willen nemen op een van die bankjes daar?” Ze wees om de hoek van de balie waar twee banken stonden.

Ik knikte en zei: “Dank u wel.”

Er zaten nog twee mensen die ik begroette. Links tegen de muur stond een snoepautomaat waar een mager jongetje met een hoofddoekje op in de rolstoel een nummer intikte waarna de automaat begon te werken. Er viel een reep in het bakje eronder en het jongetje bukte om hem te pakken. Hij kon er alleen niet bij. Hij kwam overeind en probeerde het nog eens door de rolstoel iets anders te zetten maar het infuus in zijn arm zorgde ervoor dat hij niet ver genoeg kon bukken.

Ik stond op en liep er naar toe: “hier laat mij maar.” Hij reed iets achteruit en ik haalde de reep uit de gleuf van de machine. “Kijk eens! Eet maar lekker op.” Zei ik met een glimlach. Hij had een slangetje in zijn neus die met een pleister vast geplakt was. Net zo een als Julia had gehad. Zijn wenkbrauwen waren bijna kaal en hij had invallen wangen. Hij glimlachte. “Dank u wel. Wilt u ook een stukje?”

Ik kreeg het warm van binnen dat hij zijn reep met me wilde delen. “Nee, dank je wel. Maar lief dat je het vraagt.” Hij knikte, plaatste zijn handen op de handgrepen van de wielen en reed weg.

“Mevrouw Montou?” werd er geroepen vanaf de balie.

“Ja?”

“Uw afspraak komt eraan hoor.”

Ik liep langs de balie heen. Vanuit de verte kwam een lange, slanke gestalten in een witte jas aangelopen met grote, krachtige passen. Haar haar zat in een vlecht en haar handen zaten in de zakken van haar jas. Ze leek wel in slow motion te lopen door de gang die erg lang was. Ik kreeg het warm bij het aanzicht. Ze liep zo sierlijk toch zo stoer. Het leek wel een romantische scene uit een film, maar dit was echt. Julia was echt een dokter. Het meisje achter haar had moeite om haar bij te houden. Er kwamen kinderen naar Julia toegerend die ze aansprak. Maar ze was te ver weg om te kunnen verstaan. Ze liep naar me toe met een grijns op haar gezicht. “Mevrouw Montou, keurig op tijd. Gaat u mee?”

Ik was even van mijn apropos door het feit dat mijn clitoris was gaan kriebelen.

“Dit is Kim, Kim dit is mevrouw Montou. Ze komt hier vandaag mee kijken.”

“Hallo.” Kim stak haar hand uit en ik schudde hem met een glimlach.

Julia draaide zich weer om en liep de lange gang weer in maar nu wat rustiger zodat ik naast haar kon lopen. “We moeten nog even wat ophalen, deze kant op.” Ze wees met haar vinger naar links waar een winkelstraatje zat. Ik zag een Etoswinkeltje, een kapper, een speelgoedwinkeltje, een winkeltje met bonbons en ander lekkers en een cadeauwinkeltje waar ballonnen voor zweefden, er stond een tafel naast met boeken erop die te koop waren en er stonden een aantal rekken met ansichtkaarten. Julia hield de deur voor me open en ik liep naar binnen. Er stonden nog meer tafels met boeken, er was een rek met tijdschriften aan de muur en een hoekje was ingericht met babyspulletjes. Achterin tegen de wand aan waren allemaal snoepbakken waar je zelf een snoepzak kon vullen.

Julia liep naar de balie waar een jonge slanke gozer achter stond. “Ah, Bart!” groette Julia hem. Hij lachte. “Drie nieuwe hoorde ik, ik zal je bestelling even halen mevrouw.” Hij tikte met zijn vuist twee keer op de toonbank en liep weg door een deur aan de zijkant achter de balie.

Ik was ondertussen de boeken op de tafels aan het bekijken. Mijn oog viel op een boek met de titel: De jongen, de mol, de vos en het paard. Het boek had een mooie getekende kaft. Julia kwam naast me staan. “Dat is inderdaad wel echt een boek voor jou.” Zei ze glimlachend.

“Hoezo dan?” Vroeg ik haar verrast.

“Wat is jouw beste ontdekking,” vroeg de mol “Dat wie ik ben genoeg is”, zei de jongen.” En ze gaf me een knipoog.

“Kijk eens, zes stuks!” Riep Bart en kwam achter de balie vandaan met zes heliumballonnen in zijn hand. Ik zag een auto, een eenhoorn, een lachende zon, een vis met glitterschubben, een lachende hoopje drol en een lolly die alle kleuren van de regenboog had.

“Dank u meneer, ik zou graag willen pinnen.”

“Maar natuurlijk mevrouw, ik ben niet anders van u gewend.” Hij lache hartelijk.

“Rosalie, wil je dat boek nog afrekenen?”

Ik twijfelde en dat zag ze. Ze liep naar het stapeltje boeken en pakte er een vanaf. Vervolgens liep ze terug naar Bart. “Graag inpakken.”

“Oké.”

“Ik kan dat heus wel zelf betalen hoor.” Zei ik terwijl ik het boek wat ik in mijn handen had op de toonbank had gelegd.

“Oh, dat weet ik wel. Deze is ook niet voor jou.”

Ik was even beduusd. “Niet?” vroeg ik.

“Nee.”

“Nou, ik wil deze graag afrekenen Bart. Hoeft niet ingepakt te worden.”

“Doen we.” Zei Bart vrolijk.

“Kim zou jij de ballonnen willen dragen?”

Kim kwam naar voren en pakte ze aan. “Hier, die kun je zo weggeven.” Ze gaf me het ingepakte boek. Mijn eigen exemplaar deed ik in mijn rugtas die ik op mijn rug had. Julia had gezegd dat ik eten en drinken mee moest nemen voor de zekerheid.

“Aan wie moet ik dat boek geven dan?”

“Dat zie je zo wel Rosalie. Dank je wel Bart! Tot morgen!”

“Tot morgen dokter!”

We liepen de hal weer door en kwamen uit bij een aantal liften. Er gingen liftdeuren open en we stapte met z’n drieën in. De lift was verder leeg. Ik had al zo’n idee waar we heen gingen toen we de ballonnen gingen halen. Ik wist dat Julia met kinderen werkte, dat had ze me ooit verteld tijdens een mentoruur en aangezien ze haar eigen afdeling had in een ziekenhuis verwachte ik dat we daar naar toe gingen. We moesten naar de zesde verdieping.

Bij de derde verdieping kwamen er drie jongens lachend de lift ingestapt. Ze hadden witte jassen aan net als Julia. Ze lette niet op ons en gingen met hun rug naar ons toe staan. De deur ging weer dicht en ik voelde dat we weer stegen.

“Hebben jullie dat stuk over de oprichter van dit ziekenhuis gelezen? Man, die man was echt briljant! Dikke vette winst gemaakt. Jammer voor hem dat hij dood ging.” Zei de jongen die helemaal links stond, voor Julia.

“Ik hoorde dat hij een dochter had, die zal nu wel rijk zijn. Hoeft nooit meer te werken. Die kan gewoon seks, drugs en rock and rollen. Lijkt me heerlijk, niet meer te hoeven werken en geld van hier tot Tokio hebben.” Zei de jongen helemaal rechts bij de liftknopjes.

“Nou, dan trouw je haar toch gewoon! Ben je in één keer van je problemen af! Ze schijnt wel lekker te zijn hoorde ik van Evertjan.” Riep de linker jongen.

De middelste lachte: “Heeft die haar geneukt dan?”

“Nee,” zei de jongen links. “Maar ze ziet er gewoon lekker uit dan zal ze ook wel lekker neuken, die chicks weten dat meestal wel. Ze is die arts hier met die zwarte krullen.”

Ik keek naar Julia, haar ogen stonden donker… Ik besefte me ineens iets vervelends en ik greep haar hand vast. Ik kneep erin en dacht – ik heb je Julia. Niet dat ik kon bedenken wat ik zou moeten zeggen tegen ze.

“Geld en een bloedmooie chick, lijkt me geil. Maar dat ze arts is maakt haar wel minder aantrekkelijk. Ik heb ze liever wat dommer. Maar goed, neuken is altijd nog een optie.” Zei de rechter.

“Wie zegt dat ze jou wil neuken? Misschien ben je helemaal haar type niet.” Zei de middelste lachend.

Julia schraapte haar keel: “Dat weet ik wel zeker, jullie zijn geen van allen haar type.”

Ik kon mijn oren niet geloven, ik zou dat echt niet gedurfd hebben. Ik kreeg ineens een lekker gevoel die me kippenvel op mijn armen bezorgde.

De linker begon haar uit te lachen en begon zijn zin: “Hoe weet jij dat nou jullie meiden zijn toch allemaal hetzel….” Hij had zich omgedraaid en het bloed liep wit weg uit zijn gezicht toen hij Julia zag.

Ik keek naar haar en haar ogen stonden donker maar fonkelend.

De middelste stootte de rechter aan: “Moet je hem zien… Heb je een spook gezien ofzo?” Grinnikte hij.

“Ik zou zeggen, draai je om en kijk zelf.” Zei Julia rustig en kil. Julia had mijn hand los gelaten en stond wijdbeens met haar handen over elkaar gekruist. Haar kin omhoog.

De jongens draaide zich om, om vervolgens zichtbaar te verstijven. Hun mond zakte open en hun ogen keken angstig.

“Dus jullie zouden mij wel willen neuken hè?”

“Ja, nee, nee….” De rechter schudde zijn hoofd en stamelde. “Het spijt ons.”

“Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe jullie jongeheren eruit zien hoor. Laat maar zien.” Zei Julia beheerst.

De liftdeur ging open en Julia zei: “Kim.”

Kim drukte snel op het knopje begane grond en daarna om de deur te sluiten.

“Nou, waar zijn jullie ballen nu? Hup broek uit!”

Mijn clitoris begon helemaal te tintelen, ik vond het stiekem heerlijk als ze zo commandeerde. Wat mankeerde mij?

“Broek uit!” commandeerde ze hen strenger.

De jongens lachte wat ongemakkelijk en keken elkaar om beurten aan.

“Zijn jullie doof of zo?”

“Dat kun je niet menen.” Zei de meest linkse jongen die recht voor Julia stond.

Ze deed een stap naar voren zodat hij achteruit deinsde. “Ten eerste, meneer…” Ze keek op zijn naamkaartje. “Tomson spreekt u mij aan met u. En ten tweede vind ik de manier waarop jullie over mij en mijn familie spraken ronduit schofterig. Ze stond heel dicht op hem, deed ineens een stap achteruit en zei: “Geef jullie jassen maar hier, ik wil jullie hier niet meer zien. Jullie opleiding is klaar hier, jullie zijn hier niet meer welkom en ik zal zorgen dat jullie ook nergens anders meer binnen komen. Ga maar een ander beroep kiezen. Gigolo of zo.”

Ze maakte met haar hand een kom-maar-hier gebaar dat ze hun jassen moesten inleveren.

“Dat kunt u niet doen? Ik.. mijn vader vermoord… dat kunt u niet doen!” riep de jongen rechts in paniek. Julia bleef echter de jongen links aanstaren. Hij liet langzaam zijn broek zakken, de andere twee jongens stonden erbij en keken er naar. Ze liep naar de jongen met zijn broek op zijn enkels en bracht razendsnel haar hand in zijn kruis. Hij kromp in een en begon te piepen.

Ik voelde me nat worden en kreeg het warm. Ze moest steviger geknepen hebben want hij piepte nog wat hoger terwijl hij op zijn tenen probeerde te gaan staan.[/i]

Ik voelde zijn ballen in mijn hand en kneep ze fijn. Zijn ademhaling was zwaar en zijn hartslag snel. Hij rook naar sigaretten. Ik keek hem in zijn lichtbruine ogen waar angst en opwinding in te lezen waren. “Als ik A zeg, doen jullie A.” zei ik zacht en kil. “Als ik B roep, roepen jullie ook B… Als ik het hele alfabet achterstevoren zeg dan vragen jullie niet waarom maar dan doen jullie het ook. En weet je waarom?”

De jongens bleven stil. Ik kneep nog wat harder en meneer Tomson had zo hoog moeten piepen dat er geen geluid uit zijn strot kwam. “Omdat ik hier de baas ben, is dat duidelijk.” Ik liet hem los en hij zakte nog net niet ineen op de grond. Mijn lijf trilde van woede en het vuur in mij brandde om die jongens een les te leren. Ik liep naar de meest rechtse jongen en las zijn naamkaartje.

“En als u klachten heeft meneer Nielsen, bent u vrij om dat door te geven aan iedereen die het maar wil horen. Ik wens u daar veel succes mee. Toch zal het niet helpen, weet u waarom?” Hij schudde driftig zijn hoofd. “Omdat ik hier de baas ben.” Zei ik ijzig. Natuurlijk was ik niet de baas van het hele ziekenhuis maar ik had voldoende reputatie opgebouwd om niet ontslagen te kunnen worden door een paar snotjochies.

“Alstublieft, geef ons nog een kans.” Smeekte de middelste jongen. Zijn naam bleek meneer van Pul te zijn. “Waarom zou ik meneer van Pul? In mijn team is er geen plaats voor roddeltantes en wordt er niet achter andermans rug zo over iemand gesproken.”

“We maakte maar een grapje, ja toch jongens?” Piepte van Pul.

“Oh, was het een grapje? Had dat dan meteen gezegd, ik kan namelijk ook heel grappig zijn. Toch Rosalie?”

“Nou en of ehum… dokter?” Zei ze krachtig.

“Jullie willen nog een kans? Prima. Ik wil drie stijve zien en oh wee als jullie klaar komen!

De jongens keken me angstig aan. De lift ging precies op tijd open op de begane grond.

“Daar is de deur jongens.”

Ze wisten niet hoe snel ze hun broek naar beneden moesten doen, meneer Tomson had zijn jongeheer al tevoorschijn gehaald en was druk bezig met zichzelf te spelen.

“Wat zijn jullie in godsnaam aan het doen?” Vroeg ik kwaad.

De liftdeuren gingen ondertussen weer dicht.

“U zei toch….” Zei meneer van Pul angstig met zijn hand snel heel en weer over zijn paal.

“Dit is verdomme een kinderziekenhuis, stelletje viespeuken!” Schreeuwde ik.

Ze keken elkaar even niet begrijpend aan en lieten hun slurf van schrik weer los.

“Maar u zei…” Begon meneer Nielsen te klagen die zijn jongeheer al netjes overeind had geholpen.

“Ik weet wat ik zei meneer Nielsen, mijn geheugen werkt uitstekend dank u. Dan nog verwacht ik van u dat u ook voor uzelf kunt denken. Als u een goed argument heeft om tegen mij in te gaan, dan wil ik die horen. Maar blijkbaar denkt u ergens anders mee.” Zei ik wijzend naar zijn erectie.

“Aangezien jullie zo van grapjes houden mogen jullie pas op mijn afdeling komen als u broek uit is en op uw hoofd zit. Begrepen.”

“Maar dit is een kinderziekenhuis.” Zei meneer Tomson dapper.

“Precies. En laten nou net de Cliniclowns ziek zijn…” grijnsde ik vals.

De liftdeur ging weer open en een ouder echtpaar stond ervoor te wachten. “Deze lift zit vol.” Bromde Julia. “Jammer…” zei het oude vrouwtje kijkend naar de blote konten van de drie studenten, net voordat de deur dicht ging. Ik moest grinniken. De drie jongens stonden er een beetje verloren en angstig bij. Julia kwam weer naast me staan. Ik had het warm en het zweet liep een beetje over mijn rug. Kim had inmiddels weer op nummer zes gedrukt. “Wist je Rosalie, dat er ook mensen zijn die geil worden van ballonnen.” Zei ze tegen me alsof het een alledaags gesprek was.

“Nee, dat wist ik niet.”

“Looners, worden die mensen genoemd.”

“Looners…” herhaalde ik zachtjes. Ik keek even naar de ballonnen die boven ons zweefde en vroeg me af wat er zo geil aan was. Alleen bij de eenhoorn kon ik me nog wel een idee vormen na het zien van de penissen van de studenten net. Misschien zelfs wel bij de lolly…. Hè gat waar was ik mee bezig – dacht ik boos.

“Je hebt poppers en non-poppers. Poppers houden van het moment vlak voor de ballon knapt. De spanning ernaar toe en de vraag of en wanneer het gebeurd. Non-poppers zijn meer de knuffelaars. Die vinden het fijn om met een ballon te liggen, die worden boos en verdrietig als ze zien dat iemand zomaar een ballon laat klappen. Vaak hebben ze een emotionele band met de ballon. Voor zover ik weet niet met heliumballonnen of bijvoorbeeld ballonnen op kinderfeestjes. Maar alleen met speciale stevige latex ballonnen hoor.” Zei ze nuchter.

“En waar zijn deze ballonnen voor?” Ik wees omhoog.

“We hebben drie nieuwe kinderen op de afdeling, alle kinderen krijgen van mij een ballon als ze op mijn afdeling komen te liggen.”

“Wat lief van je!” Riep ik verrukt. Mijn hart werd warm, net als mijn onderbroek. Ik keek naar de zes ballonnen. Julia moet mijn bedenkingen hebben gezien. “Dan hebben ze wat te kiezen Rosalie. Elk kind mag kiezen uit vier ballonnen.”

Ik staarde haar aan, ze was geen heks ze was een goede fee. Dat wist ik zeker.

De lift was inmiddels bij de zesde verdieping en Julia liep zonder rekening te houden met de jongens voor ons uit de lift. Ze sprongen snel opzij met hun broek inmiddels op hun hoofd en hun handen voor hun bult in hun onderbroek. “Ellen! Cliniclowns voor je!” Riep Julia lachend. Een gezette dame met kort bruin haar kwam aangesneld. “Oeh heerlijk!” Ze lachte hartelijk “Kom maar hier hoor clowntjes!” De jongens schoven een beetje angstig de lift uit. Kim en ik liepen erachteraan. We liepen een korte gang door en Julia hield een deur voor me open. We stapte een soort kleedkamer in. “Ik heb een shirt, een jas en een broek voor je. Mocht er dan een ongelukje gebeuren dan blijven je eigen kleren schoon.” Ze haalde een stapeltje witte kleding uit een kluisje. Ik pakte ze met een glimlach aan. “Mag dat wel?” Vroeg ik.

“Ik doe wat ik wil.” Zei ze schouderophalend.

“Dat heb ik gezien ja.”

Ze grijnsde: “volgens mij genoot jij anders prima van de voorstelling.”

Ik voelde dat ik begon te blozen. Ze lachte.

“Je gaat zo meteen een heel bijzonder meisje ontmoeten Rosalie.” Zei ze ineens serieus toch liefdevol. Ik was op het bankje gaan zitten wat er stond en ze kwam naast me zitten met haar benen over elkaar. Ik deed mijn schoenen uit en mijn broek om vervolgens de witte broek aan te kunnen trekken. Ik wist dat mijn onderbroek een beetje nat was. Julia zag het, ik probeerde snel de broek over mijn benen omhoog te trekken maar Julia hield me tegen door mijn hand vast te pakken. “Je genoot dus echt van de voorstelling hè, vond je het zo geil om drie jongeheren te zien?” Ze glimlachte. Ik haalde mijn schouders op, “neuh niet echt.”

“Niet? Waarom ben jij dan zo nat?” Haar ogen werden even groot van verbazing en kregen toen die fonkeling weer. “Je vond mij geil.” Ik probeerde mijn broek verder op te hijsen. Ze pakte mijn kin voorzichtig beet en liet me in haar ogen kijken. Ik was niet echt bang voor haar maar misschien wel een beetje voor mezelf. “Lieverd, daar hoef je je echt niet voor te schamen. Net als dat looners opgewonden worden van ballonnen, wordt jij opgewonden van mij. Dat kan en dat mag. Wat vond je eigenlijk zo geil aan me?” Vroeg ze lief.

Ik zuchtte en voelde me warm worden door de stress. “Hoe je aan het commanderen was, ik weet dat dat raar is…” wuifde ik mijn opmerking weg.

“Nee Rosalie, dat is niet raar. Die gevoelens die je hebt zijn normaal, echt waar.”

“Ik weet het niet Julia.” Ik voelde me ineens onprettig. “Sinds ik je ken heb ik soms vulgaire gedachtes en verlangens en dat ik denk wat is er mis met me.” Ik durfde haar niet aan te kijken na deze opbiechting. Ze hield mijn hand liefdevol vast.

“Rosalie, ik kan me niet indenken dat jij extreem vulgaire gedachtes hebt. Ik denk dat jij zelf bang bent dat ze vulgair zijn maar eigenlijk gewoon normaal zijn. Die gevoelens en verlangens die jij hebt die heeft het merendeel van de Nederlandse bevolking.”

“Dat betwijfel ik.” Mompelde ik. “Rosalie, het is niet voor niks dat de vijftig tinten grijs serie zo goed verkocht en daarna de verkoop van de seks speeltjes zo gestegen is. Niet dat ik die serie goed vind, het geeft een heel slecht beeld van de bdsm maar veel mannen zouden die Christian willen zijn in bed en veel vrouwen verlangen naar spannende seks tussen de lakens anders was het niet zo’n hit geweest. Jij bent daar dus echt niet de enige in. En dat je opgewonden raakt van mij als ik zo commandeer wil niet persé zeggen dat je opgewonden raakt van mij. Misschien vind je het commanderen en het feit dat die jongens zich zo klein en hulpeloos voelde juist wel lekker om te zien.”

“Ja, misschien wel Julia! Misschien wel, maar dat is toch gestoord of niet? Dat is toch niet normaal?” Ik klonk wanhopig en boos tegelijk. Zo voelde ik me ook.

“Ik bedoel, jij vind het normaal. Omdat jij in dat bdsm wereldje zit. Maar ik….. en wat zullen anderen denken…”

Julia keek me liefdevol aan en sprak geduldig. “Lieve Rosalie, kijk om je heen. Er is geen bdsm wereld, dit is de wereld!" Ze spreidde haar armen wijd toen ze dat zei. "Iedereen heeft verlangens en gevoelens. Iedereen heeft dingen waar hij of zij opgewonden van wordt. Sommige mensen durven daar voor uit te komen en het te bespreken met elkaar tijdens party’s of beurzen. Andere doen het stiekem op hun zolderkamertje of anoniem online. En als het geen strafbaar feit is, is er niks mis mee. De één praat er makkelijker over dan de ander. Ik heb nog nooit een looner bijvoorbeeld ontmoet en weet je waarom niet? Omdat die mensen er vaak niet voor uit durven te komen. Omdat anderen, weet je wel…. Andere mensen bang zijn dat looners ook op de kermis of verjaardagen de hele tijd geil zijn maar dat is een onterechte gedachte en angst van die mensen. Dat jij je opgewonden voelt als ik commandeer is toch niet erg? Je doet er toch niemand kwaad mee? Je pleegt ermee toch geen strafbaar feit? En de enige die er recht op heeft om er wat van te vinden ben jij zelf Rosalie. Ik zou je vooral willen aanmoedigen om die gevoelens verder te onderzoeken.”

“Hoe bedoel je?” Vroeg ik zachtjes.

“Nou, om te kijken of je het alleen hebt bij mij of misschien ook wel bij een man die een vrouw commandeert. Of een andere vrouw die een man of vrouw commandeert. Misschien heb jij uiteindelijk geen prins of zelfs prinses nodig om die verlangens in je te vervullen.”

Ik keek haar even niet begrijpend aan. “Misschien vind jij het heerlijk om zelf domina te zijn en mensen te kunnen commanderen.” Ik keek geschrokken naar haar, zou dat waar zijn?

“En daar is helemaal niks mis mee Rosalie. Ik zie gelijk aan je dat je zit te piekeren, hou daar mee op lieverd. Anders commandeer ik je om er mee te stoppen.” Zei ze met een knipoog.

Ze had nog steeds mijn hand vast. “Ik weet niet of ik domina kan en wil zijn.” zei ik fluisterend terwijl ik naar onze handen keek.

“Uit het boek wat je net hebt gekocht: "De meeste oude mollen die ik ken, zouden willen dat ze minder naar hun angsten hadden geluisterd en meer naar hun dromen" zei de mol. Ik zal je helpen prinses, ik zal je laten zien dat je gewoon normaal bent.” Ik moest lachen en had mijn hand losjes op haar been gelegd, ze had een arm om me heen geslagen. “En als ik niet normaal blijk te zijn?”

“Dan ben je nog steeds bijzonder, prinses.” Het was even stil.

“Dus iedereen heeft volgens jou wel iets waar hij of zij opgewonden van raakt?” Ik genoot van ons onderonsje.

“Dat klopt. Die verpleegkundige van daarnet, Ellen… die raakt soms opgewonden van geel fruit. Ze weet niet waarom maar het gebeurd gewoon op bepaalde momenten.”

“Geel fruit?”

“Hmhm.”

Ik dacht niet dat ik na ons gesprek ooit nog andere mensen normaal aan zou kunnen kijken zonder me af te vragen waar zij opgewonden van zouden worden.

“Wil je een schone onderbroek van mij hebben?”

“Heb je die hier dan?” Vroeg ik verbaasd.

“Ik heb altijd reserve hier liggen, je weet maar nooit.” Zei ze met een knipoog.

Ik trok de broek die halverwege mijn benen zat weer uit en pakte de schone onderbroek aan. “Niet kijken!” Julia draaide zich met haar rug naar me toe. “Een bijzonder meisje zei je net…” begon ik terwijl ik mijn onderbroek aan het wisselen was. Ik bedacht me dat het misschien wel fijn zou zijn om mezelf te kunnen vingeren. Ik had geen idee hoe Julia dat deed maar daar waren vast ook boeken over of informatie op internet te vinden. Julia ging ik het niet vragen.

“Ze heet Mirthe en ligt hier af en aan op de afdeling. Is vijftien jaar oud en heeft een hersentumor. Ik probeer altijd zo goed mogelijk de wensen van de kinderen te laten uitkomen. Dit kan simpel zijn door middel van een zakje snoep of een dagje aangepast naar de dierentuin maar die van Mirthe was…. Nou ja, iets complexer zeg maar. Ze vroeg me om voor haar naar school te gaan. Dus dat heb ik gedaan. Ik vertel haar wat er gebeurd, wat iedereen zei, hoe ze keken, heel handig zo’n supergeheugen. Ik laat haar huiswerk maken en de toetsen enzo. Daarom doe ik de havo, en niet vwo. Ze is groot fan van jou.” Julia keek me met een glimlach aan. De witte broek had ik eindelijk aan. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Ineens had ze me zoveel antwoorden op mijn vragen gegeven. Wat ik erg bijzonder vond. En ik vond het ook bijzonder te weten dat een meisje die mij niet eens kende, anders dan door de verhalen van Julia, een groot fan van mij was. “Dat komt dan vast door jouw vertelkunsten.” Zei ik liefdevol. “Nee hoor, omdat ik door jou al op de tweede dag strafcorvee kreeg. Dat vond ze erg vermakelijk.” Zei ze grijnzend.

“Als ik toen had geweten wat ik nu weet had ik het denk ik anders aangepakt.”

“Dan had je me zeker een voorkeursbehandeling gegeven.”

“Neehee, nou ja misschien…” Ik haalde mijn schouders op en deed mijn bovenkleding uit.

“Precies, daar had ik niks aan gevonden.”

“Niet kijken!” gebood ik haar lachend en ze draaide zich weer van me af.

“Je weet dat ik je gewoon nog voor me zie door mijn geheugen hè.” Zei ze plagerig.

Ik schoof dichter naar haar toe en trok haar losjes aan haar vlecht waardoor ze haar hoofd in haar nek deed. Ik hield mijn mond naast haar oor en fluisterde: “dan commandeer ik je om niet aan mij te denken…… heks.”

“Ik zal het proberen mevrouw.” Piepte ze en ik wist dat ze dat expres deed maar dat veranderde niet de fijne gevoelens die ik had van het idee dat ik haar kon laten doen wat ik wilde alsmede het feit dat ze dus aan mij dacht.

Toen ik helemaal omgekleed was stonden we op. “Julia, opereer jij ook?”

“Nee, dat doet de chirurg. Ik zit in een team van artsen en specialisten. Daar overleggen we per patiënt wat de diagnose is en de mogelijkheden. Dan maken we een behandelplan en voeren we dat met elkaar uit. ik word er wel eens bij geroepen tijdens een operatie om mee te kijken of als de chirurg op iets stuit waar we geen rekening mee hadden gehouden omdat het niet bekend was.” Ik knikte. Ze wilde naar de deur lopen. “Julia?”

“Hmhm.”

“Ik vind het fijn dat je zo open durft te zijn naar me. Dat je me op je werk durft uit te nodigen. Dank je wel.”

Ze grijnsde. “Graag gedaan Rosalie. Nou, zin om een andere prinses te ontmoeten?”

“Ja!” Ik had er inderdaad zin in. Ik was wel benieuwd wie Julia zo ver had kunnen krijgen om voor haar naar school te gaan.

We gingen door een andere deur als waardoor we waren gekomen en kwamen uit in een ruime kamer die een glazen wand had waardoor je de afdeling op keek. De kamer had een bank, kleine stoeltjes, een tv, een lange tafel, een grote kast met spelletjes en een aanrechtje. Op de wanden waren vrolijke vissen en andere onderwaterdieren geschilderd. “Familiekamer.” Zei Julia. We liepen de familiekamer uit die geen deur had. De afdeling was groot. In het midden stond een blok van muren horizontaal waar schuifdeuren inzaten. Op de kopse kant ervan was een balie die onbemand was.

Ik liep achter Julia aan, we kwamen langs allemaal kamerdeuren die versierd waren en allemaal een eigen zeedier hadden als naam. Sommige waren dicht maar veel waren er open. Ik hoorde uit sommige kamers dezelfde piepjes komen als die ik van de hartmonitor van Julia had gehoord. Halverwege de gang gingen we een kamer in. “Mevrouw Nieuwblok, hoe gaat het met het drinken vandaag?” vroeg Julia streng en serieus terwijl ze bij het voeteneind ging staan van een bleek, kaal meisje wat op bed lag met haar ogen dicht. Ze had ook een sonde in haar neus en allemaal andere slangetjes. “Geweldig dokter. Tot ziens maar weer.” Ik deed een stapje over de drempel en zag dat de muren rondom helemaal vol hingen met een slinger van tekeningen die Julia had gemaakt. Allemaal met dezelfde reebruine ogen en hetzelfde gezicht. Het gezicht van Mirthe. Alleen op elke tekening had Julia Mirthe een ander kapsel gegeven. Ik keek mijn ogen uit van verbazing.

“Ik heb een verrassing voor je.” Het meisje deed haar ogen open en keek Julia geïnteresseerd aan. “En dat is?” vroeg ze nieuwsgierig.

“Ik heb mevrouw Montou voor je meegenomen, kijk daar staat ze.” Ik stond nog bij de deur, niet goed wetend wat ik moest zeggen of doen. Mirthe keek me aan dus ik glimlachte en stak nerveus mijn hand op. Ze glimlachte even vlug terug. Julia was naast haar bed gelopen en keek even naar het infuus. Mirthe trok Julia aan haar jas met een ruk naar zich toe. “Had je me niet even kunnen waarschuwen of eerder kunnen laten weten dat ze zou komen? Dan had ik mezelf even gefatsoeneerd.” Siste ze. Julia keek even verbaasd en grijnsde toen. “Wat had je willen doen dan? Je haar?” Ik schrok een beetje, dat was geen leuke opmerking vond ik. Mirthe leek het weinig te deren want ze trok aan Julia haar zwarte vlecht waardoor Julia “Au, au, au.” Piepte. “Dat mag inderdaad wel weer eens gewassen worden.” Zei Mirthe afkeurend. “Afblijven! Het is nog niet van jou. Binnenkort. Ik ga binnenkort naar de kapper voor je.” Zei Julia boos en Mirthe liet los. “Hoe zie ik eruit?”

“Niet slecht voor een zieke.”

Mirthe bromde even en draaide zich toen naar mij: “Hoi ik ben Mirthe.” Ze glimlachte en ik zag haar twee reebruine ogen stralen. Ik kwam naar haar toegelopen. “Hoi ik ben Rosalie.” “Ja, dat weet ik! Julia heeft me alles over u verteld. Hoe is het met u?”

Ik lachte wat onzeker: “zeg maar jij hoor Mirthe. En met mij gaat het goed. Dank je. Jij hebt wat meer pech zie ik.”

“Ja, het is inderdaad heel zwaar om Julia als arts hebben.” Zuchtte ze overdreven. Ik moest lachen. “Is ze zo erg dan?”

“Ohja, ze is heel streng!” Julia glimlachte liefelijk en liep toen naar het bed naast Mirthe bij het raam. Daar lag ook een meisje in maar die had al haar haar nog. Haar ouders zaten aan weerzijde bij haar bed.

“Goedemorgen, jij bent hier nieuw! Ik zal me even voorstellen, ik ben dokter van Eeckeren maar je mag ook gewoon Julia zeggen.” Ik zag dat ze ze alle drie een hand gaf.

“Hoe is het vandaag met je Zoë?”

“Pardon hoor maar u bent haar dokter?” Vroeg de vader van het meisje.

“Dat klopt.”

“Bent u daar niet wat ehum…. jong voor?”

Ik werd ineens boos op die man. “Meneer van Stapel, ik heb mijn diploma niet bij een pakje boter gekregen en het ziekenhuis zou mij niet hebben aangenomen als ze geen vertrouwen in mij hadden gehad. Dus ik vraag u, maar vooral ook uw dochter hier om ook vertrouwen in me te hebben. Ik doe wat ik kan.”

Die zit! – dacht ik trots. “Nou, kan ik op dit moment wat voor je doen?” Zoë schudde haar hoofd. “Er wordt zo een infuusje in je arm gezet en ik zag dat je straks voor een ct-scan opgehaald gaat worden. Ben je daar bang voor?”

“Voor het infuus wel.” Zei Zoë zachtjes.

“Waarom ben je daar bang voor?”

“Dat het pijn doet, ik ben vaak moeilijk te prikken.”

“En wat als ik die pijn weg kan toveren en hem zelf bij je zet. Ik prik nooit mis. Zou dat je angst wegnemen?”

“Ja.” Zei Zoë opgelucht.

“Mooi, dan kom ik zo bij je terug met een tovermiddel en ik heb nog een ballon voor je om uit te zoeken.” Julia liep langs me heen de kamer uit.

“Ga zitten! Pak een stoel of kom op mijn bed zitten. Ik wil alles horen over hoe Julia is op school!” Mirthe keek me verwachtingsvol aan. Tegen de muur aan hingen klapstoeltjes dus ik pakte er eentje en ging zo zitten dat Mirthe me goed kon aankijken. “Nou Julia is een gezellige leerling om te hebben in de klas hoor.” Zei ik lachend. “Ze haalt goede cijfers en weet me vaak te verrassen.”

“Ze heeft zeker allemaal tienen!”

“Nee, niet eens. Altijd een zeven.” Ik wist eigenlijk niet waarom ze nooit voor een tien ging.

“En ze heeft ook strafcorvee gehad van u… ik bedoel jou, dat klinkt zo raar om je te zeggen…” lachte Mirthe.

“Ze heeft inderdaad strafcorvee gehad ja. Maar toen was ze gewoon een beetje… nou ja… koppig en gesloten waardoor het moeilijker met haar communiceren was.”

“Julia laat me alle opdrachten maken die zij ook moet maken. Ik vond het schrijven van een liefdesgedicht leuk om te doen. Ik kreeg een één van Julia!” zei Mirthe blij.

“Een één? Was hij zo slecht dan?”

“Nee, dat had ik gevraagd. Ik wil geen tien. Een tien is iets wat iedereen wel wil. Wat bij iedereen hoog in het vaandel staat. Ik wil een één. Dat wordt door weinig mensen geaccepteerd en omarmd. Ik hou van ééntjes, geen één is het zelfde. Als ik bijvoorbeeld mijn pijn op een schaal van één tot vijf moet aangeven heb ik liever een één.”

Wow – dacht ik. Daar had ze goed over nagedacht.

“Wilt u mijn gedicht lezen?”

Ik knikte: “maar natuurlijk lieve Mirthe, graag zelfs!”

Ze opende met wat moeite de lade van haar nachtkastje en zocht tussen de stapel papieren en schriften. “Hier staat hij in, even kijken… Hierzo.”

Ze gaf me haar schrift omgevouwen aan en ik begon te lezen:

Heb je haar gezien?

Ze stond laatst voor de spiegel
en had haar nieuwe outfit aan.
Ze was klaar voor de liefde,
dus was ze eropuit gegaan.

Gezellig naar de tienerlounge.
Alle jongens om haar heen.
Lachend en pratend,
verliet ze de tienerlounge toch weer alleen.

Maar als je goed had gekeken.
Dan had je haar zien staren.
Naar dat ene meisje bij het raam,
met die blauwe ogen en wilde haren.

Ze had een praatje willen maken,
de jongens interesseerden haar geen reet.
Ze wilde weten wie die meid was
en liever met haar een date.

Ze durfde niets te zeggen,
er niet op af te gaan.
Want bijna niemand weet het nog,
dat ze de deur heeft open gedaan.

Zie je haar nu voor de spiegel staan?
Is er iets veranderd aan wat je ziet?
Want ook al komt ze uit de kast,
haar spiegelbeeld veranderd niet.

Ik was er even stil van.
“En wat vind u…. je ervan?”

Ik keek Mirthe in haar ogen aan: “Ik vind het heel bijzonder knap geschreven van je. Je hebt die één inderdaad verdient.” Ik gaf haar het schrift weer terug.

“Ja, Ze hebben hier ook een tienerlounge om elkaar te ontmoeten."

“Gaat het over jezelf?”
“Ehum… ja.”
“Heel dapper van je!”

Ze keek vol trots.

“Pardon? Mag ik u wat vragen?” De vader van Zoë sprak mij aan.

“Maar natuurlijk.”

“U bent docente?”

“Ja dat klopt, ik geef Nederlands op de middelbare school.”

De man knikte bedenkelijk. “En die dokter van daarnet zit bij u in de klas? Begreep ik dat goed?”

“Ja, dat klopt. Maar ze heeft haar diploma’s al hoor.” Stelde ik hem gerust. Maar hij leek niet zo gerustgesteld want hij had nog steeds een frons in zijn voorhoofd.

“Het duurde even maar hier ik ben ik weer!” Julia kwam met volle handen de kamer binnen.

“Nou, welke ballon wil je? Je kunt er even over nadenken terwijl ik ga toveren.” Zei ze en liet de ballonnen los in de kamer zweven. Mirthe had er eentje aan haar bed hangen in de vorm van een cactus met oogjes erop. Ze had me zien staren en zei heel droog: “Mijn leven is vrij kak-dus.” Ik begon hard te lachen en sloeg snel mijn hand voor mijn mond.

“Mevrouw ehum….” Begon de vader van Zoë weer.

“Dokter van Eeckeren…”

“Ja, wij hebben liever een andere dokter. Iemand met meer ervaring. Ik hoor net dat u nog op de middelbare school Nederlands volgt.”

“Een andere dokter kan geregeld worden. Echter bent u niet mijn patiënt en luister ik vooral naar haar. Het klopt inderdaad dat ik Nederlands bij mevrouw Montou volg maar daar heeft u niks mee te maken.” Zei Julia zakelijk.

“Wil je een andere arts, want dat kan ik voor je vragen.” Vroeg ze aardig aan Zoë.

Zoë keek even naar haar vader, toen naar Julia en toen weer naar haar vader.

“Ik wil geen andere arts pap. Als zij zegt dat ze mij kan helpen dan wil ik dat.”

“U wilt toch het beste voor uw dochter?”

“Ja.” Zei de vader stug.

“Ik ben het beste, vraag mijn collega’s maar. Als ik een andere arts vraag zullen ze u eerst vragen waarom u mij zou willen vervangen.”

“Ik vertrouw u niet en ik leg wel het leven van mijn dochter in uw handen.”

“Nee, zij legt haar eigen leven in mijn handen. Het is haar leven.” Zei Julia fel.

“Wij zijn haar ouders en ze is nog minderjarig dus ze mag niet zelf beslissen.” Zei de vader boos.

“Hier is ze mijn patiënt en die mogen van mij altijd zelf beslissen. Het is dan nog altijd aan mij of ik die beslissen de juiste vind en op het moment dat ik denk dat er niet goed over nagedacht is zal ik dit ook zeker bespreken meneer van Stapel. Maar hier op mijn afdeling zijn de kinderen de baas, niet hun ouders. Begrepen.” Julia klonk streng en ik wenste vurig dat de onderbroek die ik van haar geleend had niet ook nat zou worden.

“Geef me je hand maar dan zal ik mijn magie laten werken. Zie je dit, dit is een pleister met speciale zalf die je huid verdooft dus je voelt zo niks van de prik. Moet even een half uurtje inwerken. Dus ik kom zo terug.” Julia was even bezig en stond met haar rug naar me toe dus ik kon het niet zien. De vader van Zoë was duidelijk nog niet overtuigd.

“Heb je al een keuze uit de ballonnen gemaakt?”

“Ja, ik wil graag de lolly.”

“Prima.”

Ellen kwam binnen met een dienblad vol met zes kartonnen bekertjes water. “Kijk eens, op dokters voorschrift.” Ze zette ze bij Mirthe op het uitklaptafeltje. “Drinken jij!” Zei Julia boos.

Mirthe keek haar vuil aan. “Mevrouw Montou wilt u een bekertje water?” Vroeg ze overdreven lief aan mij. Julia pakte een bekertje op en zei: “Ik zal je een andere manier laten zien om van het water af te komen.” Ze hield het bekertje op zijn kop boven Mirthe haar hoofd maar er kwam niks uit. Mirthe keek verbaasd.

“Hè wacht even hoor.” Zei Julia kijkend in het bekertje. “Misschien helpt het als ik hem boven iemand anders hou. Mevrouw Montou!” Ik slaakte een gilletje en verwachtte een natte bui maar er kwam niks. Zoë dan! Julia rende naar Zoë en hield ook daar het bekertje op z’n kop die zich in haar bed wegdook. “Moeder dan!” De moeder van Zoë deed haar ogen dicht en haar handen krampachtig naast haar zij. “Misschien kunt u het eens bij mij proberen meneer van Stapel, ik vertrouw u namelijk wel. Ik heb net gezien dat er niks uit komt.” Julia gaf de man het bekertje en hij ging achter Julia staan die nu midden in de kamer met haar gezicht naar de twee meiden stond. De vader goot het bekertje water over Julia van wie het gezicht met een grijns nat werd. De meiden begonnen te lachen en Ellen zuchtte en schudde met een glimlach haar hoofd. “Slim maar zo gek als een deur.” Ik moest lachen om de opmerking van Ellen. Julia had inderdaad soms zo haar momenten en ik was blij dat ik daar steeds vaker deel uit van mocht maken.

Julia liep naar het kastje die aan de muur hing om de hoek van de deur en haalde er een handdoek uit. “Nou meneer van Stapel, ik kan u verzekeren dat u mij meer kunt vertrouwen dan ik u met een bekertje water.”

Note van de schrijfster: Dit deel is even in drieën geknipt omdat het anders erg lang werd.
Deze verhalen zijn fictief in een fictief ziekenhuis met fictieve regels. In het echte leven zal het anders gaan, het is dan ook een verzinsel op basis van fantasie.