In de dagen na ons bezoek aan het zwembad moest ik vaak terugdenken aan wat ze na het insmeren in mijn oor fluisterde. Was ze me een beetje aan het plagen, dat deed ze immers vaker, of was ze uit op iets dat verder ging dan alleen onze vriendschap? En hoewel er in het recente verleden vaker momenten waren waarop ik voelde dat er meer in kon zitten, heb ik daar nooit actie op durven nemen. Ik vond het niet heel duidelijk welke kant ze uit wilde. Was haar verzoek om gemasseerd te worden slechts een voorwendsel om intiemer met elkaar bezig te zijn of was het gewoon wat het leek te zijn: een massage, niets meer en niets minder.
Maar het mogelijke vooruitzicht dat er iets meer mogelijk was gaf me een beetje een dubbel gevoel.

Aan de ene kant zou ik me enorm gevleid voelen als ze ervoor zou kiezen om met me te tongzoenen en te knuffelen of zelfs sex met me te hebben. Tot dan hadden we elkaar nooit echt gezoend. Wel de obligate drie zoenen op de wangen natuurlijk elke keer dat we elkaar troffen of afscheid van elkaar namen. Maar een zoen op de mond of een french kiss, neen, nog niet met haar of zelfs een ander meisje gedaan. Dat was wel even een dingetje. Daaraan denkend kreeg ik vlinders in mijn buik, ook nooit eerder gehad.

Aan de andere kant stelde ik erg veel prijs op onze vriendschap die zich de voorgaande jaren had ontwikkeld en ik wilde dat niet verliezen, zeker niet door een mogelijk domme inschattingsfout mijnerzijds. En hoewel volgens mij een vrijpartij met Josie de natte droom van iedere jongen en dus ook van mij zou zijn, wilde ik mijn vriendschap met haar zeker niet in de waagschaal stellen. Niet dat zij de enige was met wie ik een goede verstandhouding had; ik had in de eerste drie jaar van de HBS natuurlijk ook geanimeerde contacten gelegd met klasgenoten en klasgenotes, dus als ik haar als vriendin zou verliezen, zou ik niet in een zwart gat vallen of zo. Maar dat was het niet; het punt was dat als Josie en ik met elkaar spraken, we elkaar erg goed aanvoelden alsof we elkaar in de ziel konden kijken. Ik voelde me veilig bij haar en er was nooit sprake van elkaar vliegen afvangen. Wel konden we elkaar af en toe eens lekker stangen, maar voor het overige kon ik kortom mezelf zijn.

Neen, het beste was om enig initiatief dat de massage ontsteeg aan haar te laten en me vooral “professioneel“ te gedragen. En dat laatste was me wel toevertrouwd. Mijn moeder had me Indonesische massage technieken bijgebracht: de pidjit. Van haar had ik geleerd om met gevoel en vanuit mijn hart te masseren. Daarvoor is het wel nodig om met degene die je masseert een vertrouwensband te hebben. Afhankelijk van het doel van de massage, klachtenbehandeling of ontspanning, kan de massage stevig en dynamisch zijn of heel zacht en rustgevend. Duidelijk was dat Josie graag een ontspannende massage wilde.

Dus begaf ik me die zaterdagmiddag naar haar toe met een flesje massageolie dat ik speciaal voor de gelegenheid van mijn spaarcenten bij de drogist had gekocht. Het was best duur, het kostte me een knaak, maar dat had ik wel voor Joos over. De olie had een lichte eucalyptus geur die volgens de drogist een geestverruimend gevoel gaf (ja, ja, dat zal wel). De eucalyptus zou ook voor een betere doorbloeding zorgen bij het masseren. Het was wel wat anders dan de kaya putih olie die ik gebruikte om de schouders van mijn vader en moeder te masseren, want die kon nogal onaangenaam geuren.
Ik had overigens gemakkelijke kleding aangedaan: een trainingspak met daaronder een ruime boxershort en een singlet. Aangezien ik geen massagetafel tot mijn beschikking had, zou de massage waarschijnlijk op bed of op een matje op de grond plaatsvinden en dan is het lastig om het vol te houden als kleding te strak zou zitten.

Om in de buurt niet op te vallen belde ik niet bij de voordeur aan maar liep ik achterom door de brandgangen die tussen en achter de huizenrijen liepen en toegang gaven tot de tuinen en klopte op de deur van de keuken. Ik deed dat wel vaker als het zo uitkwam, maar op dat moment vond ik het zelfs discreet om achterom te lopen. Hun buren wisten waarschijnlijk wel dat Josie dat weekend alleen thuis zou zijn en ik wilde niet dat ze problemen met haar ouders zou krijgen vanwege mijn bezoek, of dat mijn bezoek tot vervelende vragen zou leiden, ook al zou het beperkt blijven tot een “professionele” massage.

Ik hoefde niet lang te wachten totdat ze in keuken verscheen en de deur van het slot af deed en opende.
“Hé, fijn dat je er bent en dat je achterom bent gekomen”, zei ze en gaf me weer drie zoenen waarvan de laatste op mijn mond belandde en wat langer duurde dan gewoonlijk. ‘Okay’, dacht ik bij mezelf, ‘dat is nieuw!’

“Ja”, antwoordde ik, “het leek me beter om de roddels in de buurt maar voor te zijn en niet al te opzichtig aan je voordeur te staan terwijl de buren weten dat je alleen thuis bent”.
“En”, vervolgde ik, “ik wilde natuurlijk niet de gelegenheid voorbij laten gaan om je eens met een lekkere massage te verwennen’. “Oh”, zei ze vertederd, “wat ben je tot een lieverd”, en gaf me een knuffel. Terwijl ik haar ook omarmde dacht ik te voelen dat ze onder het witte linnen huispak wat ze aan had, geen ondergoed droeg. Maar ik kon me vergissen en de lichtinval in de keuken was niet zodanig dat dat gemakkelijk te zien was. Niettemin deed die vermeende ontdekking mijn hart wat sneller slaan en kreeg ik weer vlinders in mijn buik.

“Uh..”, vroeg ik, “wil je dat we meteen maar met de massage aan de slag gaan?”. “Nee”, zei ze, “laten we eerst maar op mijn kamer op mijn bed zitten en wat drinken en kletsen. We hebben tijd zat en hoeven ons daarom niet te haasten. En ik wilde trouwens vragen of je zin had om na het masseren te blijven eten. Ik maak wat pasta voor mezelf klaar en kan simpelweg wat meer klaarmaken als je wil”.
“Dat lijkt me wel wat”, antwoordde ik, “maar dan moet ik wel even mijn moeder bellen om te laten weten dat ik niet thuis kom eten. Niet dat dat bij mij thuis de boel zou verstoren, maar toch”.
“Je weet waar de telefoon staat”, zei ze, “en kom daarna maar gelijk naar boven. En wat wil je trouwens drinken?”
“Ik lust wel een colaatje als jullie dat in huis hebben of anders een seven-up”, antwoordde ik en liep naar de telefoon die zich onder aan de trap in de hal bevond. Terwijl ik het nummer van thuis op de draaischijf koos, passeerde ze me met twee cola in haar handen en wierp me nog snel een luchtkusje toe voordat ze de trap op ging. Ik keek omhoog naar haar kontje dat heerlijk wiebelde terwijl ze de trap omhoog liep. Weer begon zich wat te roeren in mijn boxershort. Doordat mijn moeder de telefoon opnam werd ik gelukkig weer wat afgeleid. Ik liet mijn moeder weten dat ik bij Josie zou blijven eten en dat ik niet precies wist hoe laat ik weer thuis zou zijn. Aangezien ik wel eens vaker op een ander at, was mijn mededeling dan ook niet vreemd voor mijn moeder, maar ze vond het wel fijn om te weten. Ons gesprek bleef daarom kort en nadat ze zei Josie de groeten te doen, legde ze weer op. Nadat ook ik de hoorn weer op de haak had gelegd, wreef ik met mijn handen door mijn haar, haalde om moed te verzamelen eens diep adem en liep de trap op. Ik voelde dat mijn hartslag zich iets versnelde, maar kon niet duiden of dat nu aan het traplopen lag of aan het vooruitzicht de hele middag met Josie op haar kamer door te brengen.

Haar kamer bevond zich op de zolderverdieping waar haar vader eigenhandig een extra kamer had gebouwd. De huizen waarin wij in die tijd woonden, waren kort na de tweede wereldoorlog tijdens de wederopbouw uit de grond gestampt en hadden allemaal dezelfde indeling. Op de begane grond een woon- annex eetkamer, een gangetje dat vanaf de hal naar achteren liep en toegang gaf tot de woonkamer en het keukentje alsmede een toilet. Vanuit de hal liep ook de trap omhoog naar de eerste verdieping, waar zich drie niet al te ruime slaapkamers bevonden en een douchecel waar tevens een kleine wastafel aan de muur hing. Op de overloop die toegang gaf tot alle slaapkamers en de douchecel, bevond zich ook een muurkast, waarvan in het plafond zich een mangat bevond dat toegang gaf tot de vliering waar je weliswaar op kon staan maar welke bij de bouw niet was voorzien van een vloer. Alleen op de balken kon je staan. Wilde je als gezin de vliering in gebruik nemen, dan moest je een korte wenteltrap aanleggen (waarvoor doorgaans de muurkast werd opgeofferd), de vloer van de vliering met houten planken betimmeren en een scheidingsmuurtje met een deur optrekken om de bewoners van de vliering wat privacy te gunnen.
Ook moest een dakraam worden aangebracht om wat daglicht op de vliering toe te laten. Alles bij elkaar omvatten de huizen niet meer dan 100 m² netto woonoppervlak, waar je dan zoals in ons geval met zijn zevenen op moest zien te leven. Voor ons gezin betekende het dat mijn ouders uiteraard een eigen slaapkamer hadden, mijn zus apart lag in het kleinste slaapkamertje en de vier jongens op twee stapelbedden in de achterste slaapkamer sliepen. Huiswerk maken deden we aan de eettafel. Dat hebben we zo jarenlang gedaan en wat een verschil met de huidige tijd waarin zulke huizen veelal alleen nog geschikt worden bevonden voor gezinnen met één of maximaal twee kinderen.
Veel later in mijn leven word ik door mijn werkgever naar een Centraal Europees land uitgezonden als expat, waar ik gelijksoortige leefomstandigheden voor de lokale bewoners heb aangetroffen als waarin ons gezin gedurende de 25 jaar na de tweede wereldoorlog heeft geleefd. Ik heb in dat land gedurende de 10 jaar van mijn verblijf daar vreemd genoeg ook altijd een thuisgevoel gehad en ik denk dat dat vooral komt door het gevoel van herkenning.

In ieder geval hadden wij thuis hetzelfde gedaan als de ouders van Josie, maar met het verschil dat zij ook nog een wastafel op de kamer had, waardoor ze geen gebruik hoefde te maken van de douchecel op de eerste verdieping als ze zich snel even wilde wassen of haar tanden wilde poetsen. Haar kamer bevond zich aldus onder het schuine dak waarin een klap-dakraampje van 40 bij 40 cm zat waardoor daglicht de kamer binnenkwam. Daarom was er altijd gedempt licht van buiten op haar kamer, waardoor ze genoodzaakt was de lamp op haar bureautje aan te doen als ze haar huiswerk wilde maken.
Verder stond er in haar kamer een heus kingsize bed waar je gemakkelijk met zijn tweeën of zelfs met zijn drieën in kon liggen. Het was een bed met een gietijzeren frame waarvan het hoofdeinde zo’n meter boven het bed uit stak. De onderkant van het hoofdeinde was bedekt met een houten bord dat bekleed was met schuimrubber met daarover heen bruin velours, waardoor je ook comfortabel op het bed kon zitten met je rug tegen het hoofdeinde aan.
Naast haar bed stond aan de ene kant een nachtkastje en aan de andere kant een laag boekenkastje waarop ook een radio-cassette-platenspeler combi stond waarmee je 45 en 33 toeren platen kon draaien, cassettes kon afspelen en ook naar de radio kon luisteren.
Als je de kamer binnenkwam, stond meteen rechts van de deuropening een kledingkast met een leg- en een hanggedeelte. Links stond haar bureautje.
Op de vloer lag oranje hoog-polig tapijt waarmee de geluiden vanuit de rest van het huis enigszins gedempt werden.

Toen ik op de zolder aankwam, klopte ik op haar deur waarna ik haar “Kom maar binnen hoor!” hoorde zeggen. Ik deed de deur open en mijn zintuigen moesten even wennen aan wat zij in de kamer aantroffen. Het dakraampje was verduisterd met een rolgordijntje en in de nok van de kamer brandde een black light TL balk, waardoor de hele kamer eruit zag als een discotheek. Ook brandden er kaarsjes op haar bureau, haar nachtkastje en het boekenkastje. De andere gewone lampen op haar bureau en bij haar bed stonden niet aan. Ook meende ik iets van wierook te ruiken. Toen mijn ogen enigszins aan het nieuwe lichtniveau waren gewend, zag ik haar op haar bed zitten met de benen uitgestrekt en haar rug tegen het hoofdeinde.
Door het black light knalde haar witte huispak er uit en kennelijk had ze ook een lippenstift op waardoor haar lippen door het licht extra werden geaccentueerd.
Het geheel werd gecompleteerd door allerlei witte stipjes op haar gezicht en in haar haar welke door stofdeeltjes werden veroorzaakt.

Op de achtergrond hoorde ik klassieke muziek waarvan het deuntje mij erg bekend in de oren klonk, maar ik kon niet direct op de componist of de titel van het stuk komen. Het begon met een hypnotisch tromgeroffel als basis met daarop een Arabisch aandoende melodie door een fluit gespeeld, ondersteund door staccato spelende snaarinstrumenten. Later dat weekend zou ik te weten komen dat het hier ging om ‘Bolero’ een muziekstuk geschreven voor een ballet door de componist Ravel. (Nog veel later in 1979 zou ik deze muziek weer horen toen ik met mijn toenmalige vriendin, nu mijn vrouw, de film ‘10’ in de bioscoop zou zien met de beeldschone Bo Derek in één van de hoofdrollen. De muziek en het verhaal van de film deed me meteen terugdenken aan dit weekend met Josie. Maar dat is wellicht iets voor een toekomstig verhaal).

Na even met stomheid te zijn geslagen, zei ik: “Okay, dit is even wat anders”, waarna zij vroeg: “Vind je het niet gezellig dan?”. Ik antwoordde: “Nee hoor, ik vind het hartstikke gezellig, maar ben wel wat verrast”, en liep naar het bed toe. Ze klopte naast zich op het bed en zei: “Kom maar lekker naast me zitten. Ik heb je cola op het nachtkastje gezet, mocht je willen drinken”. Ik liep naar de vrije kant van het bed, deed mijn sneakers uit en vleide me langs haar op het bed, maar zorgde er wel voor niet meteen tegen haar aan te gaan zitten. Ik pakte het glas van het nachtkastje en nam een grote slok cola waar ik wel behoefte aan had, aangezien mijn keel door de opwinding wat droog aanvoelde. Nadat ik het glas weer had neergezet, draaide ik mijn gezicht naar haar toe en vroeg, zo bleu als ik toen was: “Waar zullen we het eens over hebben?”.