Mini - 219

Maandagochtend, 07:30. De wekker en een por in mijn zij deed me wakker schrikken. “Wát? Ik draaide me om en keek in twee lachende ogen. “Goedemorgen echtgenoot! Eruit, ochtendsport!” Ze zwaaide met mijn zwembroek. “Krijg de pip jij, met je ochtendsport… Ik ben een degelijk getrouwde vent van bijna dertig. Die doen niet mee aan die onzin.”
Ik trok het dekbed over m’n hoofd heen. Geen succes. Aan het voeteneind werd het onbarmhartig losgemaakt en een seconde later lag ik alleen in m’n boxer op bed. Het dekbed op mijn hoofd. Dat duurde ook niet lang: Joline trok het van mijn hoofd af. “Er uit jij, luiwammes. Boxer uit, zwembroek aan, slippers en handdoek mee en zwemmen! En iets enthousiaster mag wel!” Kortom: vijf minuten later liepen we door het smalle pad naar het strand. Links en rechts op het strand geen levende ziel te bekennen.

Ondertussen was ik wel wakker geworden en besloot dat het tijd was voor een geintje. “Jolien… Heb je dat bord gezien?” Ze keek om. “Welk bord?” “Het bord ‘Nudiststrand’, oftewel naaktstrand, schat.” Ze schudde haar hoofd. “Maak dat de kat wijs. Precies in het verlengde van de camping zeker… Je kletst uit je nek, Kees.” Ik haalde mijn schouders op. “Oké… als je me niet gelooft… Het lijkt mij wel eens lekker om in m’n naakte niksie in zee te zwemmen.”
Vlak voor de waterlijn trok ik m’n zwembroek uit. “Doe je mee of…?” Aarzelend keek Joline links en rechts. “Nou ja, er is geen mens te zien… Vooruit dan maar.” Ze trok haar zwarte badpak uit en het uitzicht op haar naakte lichaam stuwde bloed naar bepaalde plaatsen. “Kees! Je staat daar gewoon met een stijve! Schiet op, het water in. Ik schaam me kapot.” “Hé schat, ik sta hier met een erectie hoor… Jij niet. Als er zo dadelijk andere kerels op dit mooie strandje komen, reken maar dat die, als ze jouw naakte lichaam zien, óók last krijgen van hun hormonen.” Ze trok een vies gezicht. “Mee jij, het water in. Dan komen bepaalde lichaamsdelen waarschijnlijk erg snel tot rust. Ben jij belazerd…”
Ik gaf haar een hand. “Kom edele vrouwe, laat uw prachtige naakte lichaam eens aan de vissen zien. Hebben die beesten ook een leuk dagje.” Plotseling stond ze stil en gierde het uit. “Oh Kees… ik herinner me weer…hahaha… die toespraak van jou toen ik je betrapte terwijl je aan mijn vuile lingerie snoof… ‘Als vissen neuzen hadden, vierden ze nu een orgie voor de uitlaat van het riool’ of zoiets… En nu komt Jolientje naar ze toe… Naakt. Een feestdag in het oostelijk deel van de Noordzee!” Ik knikte. “Zeker weten. Kijk maar uit dat er geen paling je poesje binnenzwemt, schat.” Ik verwachtte een giftige opmerking, maar tot mijn verwondering zei ze droogjes: “Ach, laat dat beest ook eens lol hebben… En ik natuurlijk ook, want zo’n paling komt natuurlijk dieper dan jij.”

Ze gniffelde en trok weer aan mijn arm. “Kom, rennen! Het water in.” Ik hield haar nog even tegen. “Tot je navel, Jolien. Niet verder. Het blijft zee, net als in Frankrijk.” Ze knikte. Toen onze voeten het water raakten voelden we het meteen: koud! Logisch, het was begin Juni; het water had, ondanks het mooie weer van de afgelopen weken, nauwelijks tijd gehad om op te warmen. Joline aarzelde even, maar nu trok ik haar voort. “Kom, iets verderop duiken we er compleet in. Even een paar minuten stoeien en dan er uit en afdrogen.” Toen het water onze heupen bereikte namen we een duik. Brrrr!! Echt koud! Joline begon meteen te zwemmen, maar ik trok aan haar voet. “Niet verder Jolien. Ik meen het. Voor hetzelfde geld zwem je een mui in en dan zijn de rapen gaar. De enige die je kan redden ben ik, en ik ben niet zo’n waterrat als jij. Als je beweging wil: even stoeien.”
Ze keek me aan. “Irritante vent… je hebt weer eens gelijk. Maar als jij zo nodig stoeien wil…” Ze haakte me snel pootje en ik viel op m’n kont in het water. “Daar krijg je spijt van, mevrouw.” Ze maakte zich snel uit de voeten: al rennend door het water wat hoog opspatte. Haar borsten deinden op en neer in het ritme van haar passen: een heerlijk gezicht. Maar ook nu haalde ik haar na zo’n honderd meter in en toen was het haar beurt om volledig onder water te verdwijnen. We stoeiden even, maar het bleef koud.

“Kom Kees, we gaan terug. Ik verlang naar een warme douche op m’n poes. En ja, dat rijmt maar heb niet het lef om nu dat gat proberen te dichten!” “Goed plan, meissie.” We liepen hand in hand naar onze handdoeken en droogden ons af. Ik trok m’n zwembroek weer aan, Joline haar badpak. “Zo. Terug naar een lekkere camper. Daar waar het koffiezet-apparaat staat.” We liepen het pad naar de camping weer op. Bij de camper vroeg ze: “Kees… Wat zag jij nou dat bord? Geen bord gezien. Niet op de heenweg en niet op de terugweg.” Ik wees naar het oosten. “Die kant uit. Een kilometer of tien.” Ze keek me ongelovig aan. “Dus…”
Ik kon niet anders dan breeduit lachen. “En je bent er volledig ingestonken, mevrouw. Af en toe ben je écht blond…” Een slipper vloog naar mijn hoofd. “Rotzak! Vuile leugenaar! De rest van de vakantie draag ik alleen nog maar wijde broeken en slobbertruien! En zodra we in Nederland zijn, laat ik me van je scheiden, meneer Jonkman… Enorme pestkop.”
Ik sloeg mijn armen om haar heen. “Hou je nog een beetje van me?” Met de andere slipper kreeg ik een pets op mijn hoofd, toen bromde ze nog wat en kuste me. En ik keek in twee lachende ogen. “Je hebt me mooi te pakken gehad, Kees. Naakt lopen op een niet-naaktstrand… Mooi verhaal voor thuis.” Ik keek vragend en ze knikte. “Ik weet zeker dat Pa en Ma zich helemaal kapot lachen als ze dit verhaal horen… En Rob en Ton ook.” “Tja… dan weten Claar en Mel het ook binnen no time. Wil je dat?” Ze haalde haar schouders op. “Zal me een zorg zijn. In Gorinchem mogen ze het ook wel weten hoor, daar zit ik niet zo mee. En als de heren ’s avonds gaan fantaseren over Jolientje Jonkman die met dansende tieten door het water rent… Hebben ze ook hun leuke momentjes.” Ze keek me ondeugend aan. “Kom Kees, koffie, daarna douchen, ontbijten en om tien uur staat de beheerder van dit park voor ons in de verwachting dat hij koffie krijgt. Hadden we beloofd.”

De koffie smaakte prima en de douche was heerlijk: vijf minuten lang onder een hete, harde straal. Daarna ging hij snel over in koud en draaide ik de kraan dicht. Genoeg koud water gevoeld vandaag. Na het ontbijt ging ik de camper gereed maken voor rijden: alle ramen controleren, voorruit en spiegels schoonmaken, WC-cassette legen bij het toiletgebouw… En om vijf voor tien naderde een grote grasmaaier met een kar er achter. Een blonde vrouw achter het stuur van de zitmaaier, de campingbaas op de kar er achter. Vlak bij ons stopte het ding. “My husband told me you had coffee at ten ‘o clock. May I join him?” Joline antwoordde. “Of course! May we introduce ourselves? I am Joline Jonkman, this is my husband Kees. We are on honeymoon, we married three days ago.”

De dame stelde zich voor als Stella, de man bleek Karl te heten. Al snel zaten we in een geanimeerd gesprek. Ja, het seizoen begon weer: over drie weken zou de camping wel eens ramvol kunnen staan. Hard werken, maar goed, ze moesten er deels van leven. Karl bleek vrijwilliger te zijn op de reddingsboot, evenals hun zoon. En Stella deed in de winter veel werk in het dorpshuis. “Except a few die-hards nobody is interested in a holiday in December here. Short days, cold, rain… So we have time for each other and the community!”
De dames konden prima met elkaar opschieten en met Karl had ik ook meteen een klik; hij was inval-machinist op de reddingsboot van Hirsthals en als de ‘echte’ machinist aan boord was, was Karl 1e opstapper: matroos die vooraan in de rij van vrijwilligers stond. We kletsten meteen over schepen. Zonder dat we er erg in hadden was het al half twaalf toen Joline op haar horloge keek en schrok.
“Kees! De boot!” Ik schrok ook. “Verdorie… Sorry Karl, we planned to take the ferry from twelve ‘o clock! We need to hurry!” Hij keek onaangedaan. “Did you reserve?” Ik schudde mijn hoofd. “Well, stay here another day. The ladies can chat with each other and I can show you around in the lifeboat… What do you think?” Ik keek Joline aan en die knikte enthousiast. “That’s fine with us, Karl. Thank you very much!”

Een langzame lach trok over zijn gezicht. “That’s another night here, Kees. This is the way we earn our money!” Beiden lachten ze ons nu uit. “Are you busy with the camping now?” vroeg Joline. Stella schudde haar hoofd. “No. Season had not begun yet and it’s Monday. We close the gate at 19:00.” Joline zei gedecideerd: “Well, if that’s not a problem: you’re invited to eat with us tonight. Dinner will be served at 20:00.” Ze knikten. “Thanks, that’s very kind. But… We will take care of the drinks, oke?”
Karl pakte zijn telefoon en belde zijn zoon om te melden dat ‘those Dutchmen’ pas morgen zouden meevaren. Toen stond Stella op en zei dat ze aan het werk moesten: het gras bleef ten slotte gewoon doorgroeien terwijl we aan het kletsen waren! Ze beloofden om acht uur bij de camper te zijn en even later trok Karl baantjes in het gras. Stella liep terug naar de ingang.

“Leuke mensen, Kees. Ik had altijd gedacht dat de Denen nogal stug en afstandelijk zouden zijn… Niet dus.” “Het zal jouw charmante verschijning wel zijn die hen ontdooit heeft, Jolien.” Ze giebelde. “Ja, dat zal het zijn. ten slotte heb ik ook al een ijsberg ontdooit.” Een stoeipartij was het gevolg. En Karl riep op een gegeven moment vanaf de zitmaaier: “Joline, if you need help… Give me a call!”
Ze stak haar duim op en zei toen Karl buiten gehoorsafstand was: “Mocht hij willen… Jou buiten westen meppen en dan zich natuurlijk meteen aan mij vergrijpen. Echt niet!” “Volgens mij hebben die twee hun handen vol aan elkaar, schat. Als wij over een jaar of twintig ook nog zo verliefd zijn op elkaar…” Joline keek me aan. “Dat was ik wel van plan, Kees. En over vijftig jaar ook. Zorg maar dat je me reden geeft om verliefd op je te zijn!” En ondanks dat we vol in gezichtsveld van Karl stonden, omarmde ze me en kuste me. En ik kuste terug, zonder reserves. Na een paar minuten liet ik Joline los en hijgde: “Schat, het is heerlijk om met jou te zoenen en je heerlijke lichaam tegen me aan te voelen. Telkens weer weet je me helemaal gek te maken.” We hijgden even uit op de stoelen voor de camper.
Het geluid van de zitmaaier verdween langzaam maar zeker naar de achtergrond; Karl was uit ons gezichtsveld verdwenen. Joline stond op en wenkte me mee naar de camper. Ze liep voor me naar binnen en deed de deur achter me dicht. En op slot. “Ik wil je, Kees. Nú. Doe de gordijntjes dicht en kom dan op bed. Bij mij, je eigen naakte vrouw.”
Ze kleedde zich helemaal uit en ging op bed liggen. Mijn kleren vlogen ook uit en ik dook naast haar. Twee warme armen gleden om me heen en een zachte stem zei: “Ik wil je in me voelen, Kees. Toen we vanochtend naakt over dat strand liepen… het was maar goed dat we even later in het water lagen. Ik werd zó vreselijk geil.” Ze kuste me hevig. “Het was ook heerlijk om jou naakt over dat strand te zien lopen, schatje. Jij hebt zo’n sierlijke manier van lopen... Je benen, je heupen, je borsten… Je mooie lange haren, achter je aan wapperend toen je rende, de borsten gingen zo mooi op en neer… Ook ik werd opgewonden.”
Ze giechelde. “Ja, dat zag ik. En ik had er ook zin in. Maar ja… Preutse Jolientje hé? Ondanks dat er in geen velden of wegen iemand te zien was.” Ze kwam iets omhoog en keek me aan. “In Noorwegen gaan we het doen, Kees. Op een verlaten plekje lekker naakt geile sex met elkaar hebben. Ik beloof het je. Ik zal Preutse Jolientje eens wat vrijer maken.”
Ze kuste me en daarna hoorde ik: “En nu… lekker de liefde vieren, schatje. Ik wil je in me voelen klaarkomen. Die lekkere zaadjes van je… Ik ben er al helemaal klaar voor, Kees. Ruik en proef maar eens.” Ze trok haar lange benen op en spreidde ze maximaal. “Lik mijn kut, Kees! Vinger me! Laat me lekker genieten…. Maak me nog natter dan ik al ben!” “Je gaat ’t voelen, geile mevrouw Jonkman. Ik lik je helemaal suf en daarna neuk ik je geile kut vol met lekker geil, warm sperma.”
Ik kroop iets naar beneden en tussen haar dijen. Ze duwde mijn hoofd op haar warme, natte en geurende poesje. “Lik me! Zuig aan m’n geile clit en vinger me op m’n G-spot. En als ik klaarkom: doorgaan! Ik wil…Ahhhh…. Lekker… Kom met je vingers in me, Kees… Lekker vingeren, diep in m’n geile kut!” Twee vingers gleden over haar natte spleet, telkens een natte schaamlip ertussen en Joline beet op haar onderlip terwijl ze me aankeek. “Heerlijk, schatje… Dit maakt me zo geil…” Een stroompje blank, slijmerig vocht kwam uit haar poesje en ik likte het op terwijl ik haar aankeek.
“U smaakt lekker, mevrouw Jonkman. Daar wil ik nog veel meer van proeven.” Ze hijgde. “Ga… dan naar… binnen met je…. Ahhh… lekkere vingers, jongeman. Als je op… bepaalde plekjes streelt, krijg je… oef, da’s heerlijk… je beloning…” Ze trilde nu en langzaam gleden twee vingers in haar. En er weer deels uit. En er weer in, tot ze goed gesmeerd was. En toen zocht ik haar G-spot op en tikte die aan. Haar ogen gingen wijd open en ze kreunde: “Kees… Heerlijk! Zó gevoelig nu… Ik ben er bijna… Zachtjes er overheen strelen, een beetje kriebelen met die heerlijke vingers van je… Ahhh…. Ik… ga..” Verder kwam ze niet: Ze verkrampte, haar bekken kwam omhoog en ze kreunde: “Ik kóm, Kees! Ik kom… Lekker helemaal naakt voor jou lekker klaarkomen… Je mag me zien en voelen… Ik kóm!!!”

Ze kwam los van het matras, spreidde haar benen voor me en trok me aan mijn haren tegen haar kut aan. “Lik op! Lik mijn lekkere geil op, met je tong diep in mijn…” Nu schokte ze en ik had moeite om mijn mond op haar kut te houden. Haar geil liep nu in een gestage straal tussen haar lipjes door en bedwelmde mijn neus. Na een minuutje ontspande Joline en zakte terug op de matras. “Heerlijk… Helemaal klaarkomen door jouw lekkere vingers en tong…Kéés! Wat doe je? Het komt wéér!” Ik duwde nog een vinger erbij in haar poesje en streelde nu op en neer, niet meer alleen op haar G-spot. Haar ogen sperden zich wijd open en ze hijgde: “Dit…is… zo geil… Je rekt mijn geile kut uit… Ik voel alles tintelen… Nóg een keer klaarkomen… Lekker wijdbeens, helemaal schaamteloos en open voor jou liggen… Kéééés!”
Ze schreeuwde mijn naam terwijl ze onbeheerst schokte. Een straal vocht droop uit haar open kut en ze sloot haar ogen, helemaal wég in haar orgasme. Rustig liet ik haar zakken. Een paar kleine schokjes gingen door haar lichaam en toen ontspande ze zich helemaal. Na een minuutje opende Joline haar ogen. “Kees… wat deed je met me? Ik ontplofte bijna… Was één en al kut… Alles was heerlijk… Ze trok zachtjes aan haar tepels. “Ik kwam klaar en ik voelde het tot in mijn tieten… Die tintelden ook mee…” Ik keek haar aan. “Ik geloof dat de vraag ‘Heb je genoten, liefje?’ nu in feite wat overbodig is…”
Ze zuchtte. “Ja, nogal. Ik was echt helemaal weg. Voelde alleen mijn poesje nog maar… Heerlijk.. Kom eens bij me, heerlijke vent…” Ik ging naast haar liggen en werd overdekt met zoentjes. “Dank je wel, lieve Kees. Je bent een heerlijke vent… En hoe kan ik mijn heerlijke vent bedanken?” “Ik kuste haar terug. “Dat heb je al gedaan, liefste. Door je zó ongeremd aan me te geven. Je helemaal te laten gaan…” Ze keek me aan: lieve, blauwe ogen vlak bij me. “Blijf jij maar even liggen. De ervaren mevrouw Jonkman gaat jou eens verwennen.”
Ze kwam op me liggen en gleed langzaam naar beneden. Toen mijn paal tussen haar borsten lag tilde ze haar hoofd op en keek me aan. “Ik wil je zaad, Kees. In mijn mond, over m’n gezicht, over m’n geile tieten… Jouw beurt om te genieten.” Ze drukte haar borsten tegen elkaar aan met mijn paal er tussen en begon op en neer te gaan. En telkens als mijn paal tussen haar borsten uitkwam, nam ze hem even in haar natte mond. “Lekker klaarkomen, geile lover met je heerlijke harde pik. Lekker over je geile vrouw spuiten. Ik ben nu jouw geile zaadsletje. Ik wil je sperma proeven… In m’n gezicht voelen spuiten, tussen m’n tieten, op mijn harde tepels… Duw je pik in m’n mond, Kees! Dwing me!”

Ze keek me aan, haar ogen verlangend. “Dwing me! Ik wil je pik diep in m’n mond voelen…” Ik greep in haar haren en duwde haar mond over mijn harde paal. Een gesmoorde kreun volgde en Joline begon met haar tong om mijn paal te likken. Onder de eikel, over het gaatje… Ik ging met een noodgang richting orgasme, en dat voelde zij ook. “Spuiten Kees… Laat je gaan… lekker zaad…” hoorde ik toen ik haar even omhoog trok. “Duw me over je pik heen! Neuk me in mijn mond! Hard!” Ik drukte haar weer omlaag en ik voelde haar keel: heerlijk! Mijn ballen kookten en toen ik haar tong weer voelde kroelen barstte ik los.
De eerste straal in haar mond. Joline kronkelde op me en ik voelde vocht op mijn benen. Ik had geen tijd om er veel op te letten: de tweede straal spoot in haar gezicht, de derde en vierde over haar borsten… En toen nam ze mijn paal weer in haar mond en zoog genietend de laatste restjes er uit. Na een minuut keek ze me aan: klodders sperma op haar wangen en op haar tepels. “Heerlijk, Kees… Ik ben wéér klaargekomen toen je me op je pik duwde… Zo lekker…” Ik kuste haar. “Je bent heerlijk, schat. Heerlijk ongeremd en bloedgeil…” Ze giechelde. “Hier kan het, Kees. Helemaal achter op de camping, niemand die ons kent… Nou ja… Misschien sluipt Karl nu op z’n tenen van de camper weg, nadat hij ons heeft afgeluisterd. En appt Stella om de poort te sluiten en dan naar de slaapkamer te gaan. Hebben zij er ook lol van.” Haar ogen keken ondeugend.

“We vragen ze het straks wel even, oké?” Ik schudde mijn hoofd. “Maffe meid. Nou ja, als getrouwde stellen onderling moet dat kunnen, zullen we maar zeggen.” Joline kroop tegen me aan. “Ik vond het heerlijk toen je mijn mond over je pik drukte, schat. Ik wilde toen maar één ding: je lekkere sperma. En jou laten genieten. En toen je de eerste straal in m’n mond spoot, kwam ik ook weer klaar… Zo geil om eens ‘gedwongen’ te worden… Maar tegelijk zo veilig… Als ik tegengesputterd had, had je me meteen losgelaten, dat weet ik zeker.” Ze keek lief. “Jolien… de enige die op dat moment aan het ‘sputteren’ was, was ik. En daar was ik best druk mee.” Ze keek nu ronduit plagend. “Druk? Die paar cc? Niet overdrijven, echtgenoot.”
We lachen samen, streelden en kroelden nog even. “Wie gaat het eerste douchen?” Drie kwartier later, terug van het douchen, deden we de deur van de camper weer open. Geen Karl te zien of te horen; serene stilte op de camping op een stel scholeksters na. Joline deed de bovenlichten en wat ramen open. “Even luchten, Kees. Er hangt hier een bepaalde geur die Stella zo maar op ideeën zou kunnen brengen.” Ik lachte lief naar haar. “Nou, als ze dat doet: geniet ervan, schatje. Je hebt ondertussen wat ervaring. Met Claar, Mel, Charlotte en Margot. Wie weet kun je haar wat leren als de ‘ervaren mevrouw Jonkman’.
Een vernietigende blik kwam mijn kant uit. “Etter!” Ik liep naar haar toe en omarmde haar. “Een beetje plagen mag toch wel, schatje?” Ze bromde. “Plagen? Oké. Maar mijn erotische uitspattingen met mijn lieve zusjes en vriendinnen worden niet overduidelijk over een camping rondgebazuind, meneer! Ook niet als dat een bijna verlaten camping in Noord-Jutland is, denk er goed aan!”

Ze keek plotseling nadenkend. “Even iets anders, Kees. Zullen we Fred en Wilma even bellen? Vragen hoe het gisteren was, bij Wilma’s moeder?” Ik knikte. “Zoals gewoonlijk: je bent geweldig, schat. Nú doen.” Joline pakte haar telefoon. “Doe ik in de camper.” Ik kwam erbij. Even later hoorden we de heldere stem van Wilma. “Hallo Jolien! Kom je even vragen of we al gedoucht hadden?” We keken elkaar aan schoten in de lach. “Idiote trut… Neem jij de lompe grappen van je echtgenoot over nu jullie getrouwd zijn?”
“Hé, zolang dat grappen zijn die ten koste van onszelf gaan, mag dat. Zoals Confusius ooit zei: ‘Zelfkennis is het begin van de ware wijsheid.’ Maar daar belden jullie vast niet voor.” Joline schudde haar hoofd. “Nee. We wilden even weten hoe jullie bezoek gisteren bij jouw moeder is gegaan, Wilma.” Het was even stil. “Wat lief, Jo…” Wilma was even stil.

“We hebben samen zitten janken, Joline, mijn moeder en ik. Ze verblijft sinds een paar weken in een ‘harde’ afkickkliniek, en dat werpt, hopen en geloven we, een beetje vruchten af. We lieten haar wat foto’s zien en toen begon ze te huilen. En zich te verontschuldigen dat ze haar leven zó had verpest dat ze niet op de mooiste dag van haar dochter aanwezig kon zijn. En heeft uitgebreid haar verontschuldigingen aangeboden, voor al die keren dat ze Fredje voor rotte vis uit had gemaakt of mij heeft beledigd, gekleineerd of geslagen. En dat ze haar gezin had verziekt. Kortom: het was een heel emotioneel uurtje, toen moesten we weg.”
“Jullie moesten weg, Wilma?” vroeg ik. “Ja, Kees. Ze zit in een heel streng regime. Een gevangenis is soepeler. We kregen voor ons bezoek tien minuten uitleg en we werden gefouilleerd op zaken die we naar binnen zouden kunnen smokkelen. Met name drugs, drank en rookgerei. Degene die ons de uitleg gaf,vertelde dat het de bedoeling is om de patiënten compleet geestelijk uit te kleden, om ze daarna, stapje voor stapje weer terug te begeleiden in het gewone leven.
Mijn moeder zit nu in fase twee: fase één bestaat uit het ‘breken’ van de patiënt: helemaal tot de bodem afbranden totdat men denkt dat alles wat ze doen fout en verkeerd is en men bijna zelfmoordplannen krijgt. Fase twee is: het aansteken van een paar hele kleine lichtjes op de lange weg terug. Ons bezoek was een van die kleine lichtjes die men had toegestaan. Maar die begeleider zei er meteen bij dat als mijn moeder in de weken ervoor zich niet had gedragen, dat wij niet welkom waren geweest. “Ze moeten hier álles verdienen, mevrouw. En als men de fout in gaat: straf. Te laat: straf. Eten niet opeten: straf. Ruzie maken: straf. Enzovoort. Maar bij goed gedrag ook een kleine beloning. En langzaam maar zeker komt men er achter dat die kleine beloningen het leven de moeite waard maken. Een glimlach van een bewaker, vijf minuutjes langer naar buiten, een minuut langer douchen, bezoek van familie…
Wij mochten een uur met haar praten, met een bewaker erbij. Dat was een hele grote beloning, want ze had zichzelf de weken ervoor voorbeeldig gedragen. Had ze dat niet gedaan, waren wij afgebeld…” Joline e ik keken elkaar aan. “Ik wist niet dat zulke instituten nog bestonden, Wilma.” Ze snoof. “Wij ook niet, Kees. We dachten dat dat iets uit de negentiende eeuw was of zo. Maar voor de echt hopeloze gevallen hebben ze deze kliniek tussen aanhalingstekens opgericht. En daar zit mijn moeder dus in…” Ze snifte en Fred nam de telefoon over. “Hoi Jo, hoi Kees. Ik had nooit gedacht dat ik medelijden zou krijgen met mijn schoonmoeder, maar ik kreeg het wel. Een Noord-Koreaans her-opvoedingskamp is er een gezellige kleuterklas bij. Ze mocht als aandenken van de bruiloft van haar dochter één foto meenemen. En die moest ze binnen de minuut uitzoeken, want anders kreeg ze niks. Ze heeft uiteindelijk een foto van ons vieren op Heumensoord gekozen; je weet wel: een van die foto’s waarna Marion zich even moest opdrukken. En vijf minuten voordat we moesten vertrekken klonk er een zoemer en schrok ze zich rot.
“Nog vijf minuten, lieverds. Dan moeten jullie weg zijn, anders krijg ik straf. Toen heb ik haar voor de eerste keer sinds jaren een zoen gegeven. En verdomd, ik moest janken, Kees. Maar dat hebben we even opgespaard tot we in de auto zaten…” We waren even stil. “En nu, Fred?” Wilma antwoordde.
“Ze blijft daar nog minimaal vier maanden. En tijdens die vier maanden worden, bij goed gedrag, steeds een paar lichtjes extra aangestoken. En in de laatste maand mag ze elk weekend naar huis. Proefverlof, zeg maar. Maar ze moet elke minuut verantwoorden. En als alles goed is, wordt ze daarna ontslagen.”
Haar stem klonk plotseling vrij strak. “Maar ze gaat haar eigen leven leiden. Komt niet meer naar huis. Daarvoor is er teveel gebeurd en dat weet ze ook. Ze gaat dan eerst in een begeleid wonen project zitten om weer aan het gewone leven te wennen. En als dat goed gaat, kan ze over een jaar zelfstandig zijn. En ze weet dat dit een éénmalige kans is; als ze dit verprutst, kan ze nergens meer terecht. Niet bij mijn vader, niet bij mijn broers, niet bij ons. Want we staan niet meer toe dat ze ons leven vergalt.”

We waren even stil. “Dat is nogal wat, Wilma…” “Ja, dat is nogal wat, Joline. Maar genoeg hierover, schat.” Ze zweeg en Fred nam het gesprek weer over. “Waar hangen jullie nu uit jongens?” “Wij staan in Hirsthals op een camping. Noord Jutland. We zouden vandaag met de veerboot naar Noorwegen oversteken, maar de eigenaar van de camping nodigde Kees uit om eens op de reddingsboot te kijken.” Ze liet haar stem zielig klinken. “En dus moet ik een dag langer op m’n fjorden wachten… Snik.” “Piep niet zo, mevrouw Jonkman. Wie zat er vanochtend héél gezellig met de echtgenote van de eigenaar te kleppen en vergat de tijd? Jij.”
Ik keek haar verwijtend aan en Joline schaterde het plotseling uit. “En dus, beste bruiloftsgenoten, hebben de tijd vanmiddag maar even goed besteed door horizontaal aan onze relatie te werken…” Het was twee seconden stil en toen dreunde de bas van Fred door de speaker. “Goh, wat vervelend voor je, Jolien. Heb je nazorg nodig? Je weet ’t hé? Eén kik van jou en ik spring in de auto en kom je redden.” “Niet nodig Fred. Hij was best wel lief voor me.”
Ik griste de telefoon uit haar handen. “En nou is het afgelopen! Wilma, zeg er wat van!” Een giechel was haar reactie. “Jullie brengen ons op ideeën. Het is momenteel heel rustig op de camping. Alle weekendgasten zijn naar huis, en ik geloof dat er nog een stuk of drie caravans bewoond zijn, en die staan vrij ver weg… Wij gaan ophangen jongens. Andere prio’s, sorry!” En de bezettoon klonk.

“Nou ja zeg… Wordt je gewoon afgekapt omdat de eierstokken van mevrouw van Laar beginnen te klotsen…” Ik keek verontwaardigd en Joline lachte me uit. “Láát ze, Kees. We bellen over een uurtje wel weer voor de evaluatie, oké?” Ik schudde mijn hoofd. “Doe maar niet, anders blijven we bezig. En wie moet de telefoonkosten betalen? DT. Volgens mij regelt Denise dat. Als wij elke dag met elkaar aan de telefoon hangen komt Theo de eerste werkdag na onze huwelijksreis naar ons toe met een uiterst gepeperde telefoonrekening en de opmerking dat we die zelf mogen betalen. No, thank you, madam.” Een tik op mijn neus was de reactie. “Denemarken is lid van de EU, schatje. En Noorwegen ook. Dus zo hoog is die telefoonrekening nou ook weer niet. Kom, we gaan eens in de diepvries kijken en wat eten. Daarna mag jij met Karl naar z’n bootje kijken.”

Een uurtje later stapten Karl en ik aan boord van een wit-met-rood geschilderd schip van de Deense reddingsmaatschappij. In mijn ogen een wat vreemd uitziend schip; waar de schepen van Damen vrijwel allemaal een rechte deklijn hadden, was de deklijn van dit schip, de ‘MARGRETHE GAARDBO’ hol. Boeg en achterschip wat hoger dan het dek in het midden. Een forse opbouw op het middenschip, kajuit voor de brug en achter de brug een kleine opbouw voor de machinekamer. Karl was er duidelijk trots op; hij liet me even de brug zien: veel gepoetst koper, en houtwerk wat dik in de jachtlak zat. Vrijwel geen digitale instrumenten, behalve de radio en wat moderne navigatiemiddelen. De rest allemaal analoog. Een antieke machinekamertelegraaf.
“And now to the most important part, Kees!” Hij ging me voor naar de machinekamer. Twee MAN-diesels stonden te blinken en alles rook naar olie, vet en machines. Ik keek rond: ik had wel eens smeriger machinekamers gezien! Het duidelijk merkbaar dat dit schip geen liefde tekort kwam. Karl kletste honderduit; soms had ik moeite om zijn Engels te volgen.

En terwijl hij bezig was om me uit te leggen waarom men voor MAN-diesels gekozen had, scheurde een snerpend geluid de rust aan stukken. “Fuck!” kwam hardgrondig uit zijn mond. Hij pakte zijn mobiel, toetste een code in en keek. “Sailingvessel in distress. Broken mast, one man wounded. His wife is panicking. 10 miles northwest of here.” Ik keek hem aan. “I’m going on shore.” Hij schudde zijn hoofd. “No. The first engineer is on holiday and I need a man here in the engineroom. I have to give first aid also. Can you manage the machines?”
Ik haalde m’n schouders op. “If you teach me on the way…” Hij grijnsde, stak zijn duim op en begon de startprocedure voor de diesels. Ondertussen grinnikte hij: “Ben, the captain, will be surprised the engines are running already.” Het aggregaat werd gestart. De compressor sloeg aan en pompte de luchttanks verder vol. De motor werd snel nagelopen en na vijf minuten startte Karl de diesels. De eerste paar seconden pompten de zuigers alleen maar dieseldamp weg, daarna hoorde ik de cylinders stuk voor stuk ‘pakken’ en even later draaiden beide MAN’s netjes sychroon.
Een bonk aan dek, gevolgd door nog twee. “Captain! Upstairs, he has to give permission for you, being on board.” Op de brug was een man van ruim in de vijftig druk bezig. In rap Deens legde Karl wat uit. De man stak zijn hand uit. “Ben. You’re a engineer? Welcome. Karl will give you instructions. It’s quiet outside, so no danger for us. Sorry, I’m busy now, we talk later, allright?” Ik knikte en ging met Karl mee. Twee andere bemanningsleden werden voorgesteld; die keken nogal vreemd. Een buitenlander op hun schip… Ik kon het me voorstellen.
Karl dook de machinekamer weer in en ik volgde. Even later voelde ik dat we voeren. Shit… Joline bellen! Ik pakte mijn telefoon, wees erop en maakte het gebaar dat ik aan dek ging. Karl grijnsde. “Joline? Ask her to inform Stella also!” Ik knikte en schoot de trap op. “Hoi Kees… Ben je in een plas olie gevallen en moet ik verschoning brengen?” Ik schudde mijn hoofd. “Maffe trut. Nee. Is Stella bij jou?” “Ja. Wij zitten lekker onder de luifel met een grote schaal chocolaatjes voor ons. Als jullie niet snel terug zijn is die leeg.” “Geniet ervan, schat. Het zal even duren eer we terug zijn; Ik vaar nu als 2e machinist van de reddingboot de haven uit.”
Het was oorverdovend stil. “Wát doe jij, Kees?” “Precies wat ik zeg, schat. Karl heeft een 2e vent in de machinekamer nodig. Hij is tevens EHBO-er aan boord, en we zijn nu op weg naar een zeiljacht met een gewonde, zo’n 10 mijl noordwest van hier. En ik moest Stella ook even informeren; Karl is druk.” “Oké, hier komt ze.” Joline’s stem was weer de kalmte zelf. “Kees? What’s up?” Ik herhaalde de melding letterlijk. “Hello Stella. Sailboat in trouble, one wounded person, 10 miles to the northwest. We’re leaving harbour now and Karl recruited me as his second engineer.” Het was even stil. “Allright. We will wait for you both.” “Thanks. Leave some chocolates for Karl and me, please.” Een lach was het laatste wat ik hoorde, toen viel de verbinding weg.

Karl kwam naar boven met een survivalpak. “Put this on”. Een zwemvest ging er overheen en hij legde me kort uit wat waarvoor diende. Scheelde weinig met de pakken van Neddrill. Ik legde mijn telefoon op een schapje op de brug. Ik had toch geen bereik meer. We waren bijna de haven uit en de schipper zette er behoorlijk de sokken in. Even bleef ik nog aan dek, toen dook ik de machinekamer in. Karl kwam naar me toe en gaf me een stel oorkappen met ingebouwde speakers. “Your connection with the bridge”, hoorde ik. Ze waren nodig, want de diesels maakten behoorlijk herrie. Snel leidde Karl me rond en zette me toen voor een controlepaneel. Hij wees me de toerenteller, olie- en koelwater thermometers en hun parameters. Tot mijn verbazing moest de machinist het toerental van de motoren regelen: de machinekamer-telegraaf gaf alleen een indicatie aan de machinist; die moest met kleine wieltjes het bijbehorende toerental regelen. Potverdorie…
Ik groef in mijn herinnering. Wáár had ik dat vaker gezien? Oh ja, op plaatjes van de Duitse ‘Schnellboote’. Ook daar zat de machinist onderdeks en regelde de orders vanaf de brug met net zulke kleine wieltjes… Ik vroeg aan Karl wat het overeenkomstige toerental van ‘dead slow’, ‘slow’, ‘half speed’ en ‘full speed’ was en noteerde dat voor als we straks langzij dat jacht kwamen.
Tot slot vertelde hij over het bedienen van de keerkoppeling. “I can’t show you that now… Sorry!” Een lach op zijn gezicht. Nee, dat haal je de koekoek… Nu de schroeven in de achteruit zetten was de beste manier om óók stuurloos te dobberen… “I’ll go to the bridge! Take care!” En met een klap op mijn schouder verdween hij. Ik krabde maar eens op mijn hoofd. Nou, Jonkman… Maak er wat moois van.

Ik stond op en liep de machinekamer voorzichtig rond en bekeek de machines. Mooi, goed onderhouden, maar redelijk antiek. Rob zou zich hier helemaal thuis voelen, dat wist ik zeker. De ouwe oliestoker… Enfin, ik had in ieder geval iets om, eenmaal terug in Nederland, tijdens een borrel te vertellen. Ik maakte een stel foto’s en een filmpje, en toen kwam Karl weer terug. “You OK?” Ik knikte. “Go upstairs and take some fresh air. Keep your headset on; if I need you, I’ll call you!” Ik knikte en ging het steile trapje op. Aan dek was het een verademing. Frisse lucht, wind in m’n haren, een mooi uitzicht over zee, een kaarsrecht zog achter het schip…
We haalden een veerboot in, op weg naar… Noorwegen? Zou best eens kunnen. In m’n headset hoorde ik de schipper Karl roepen. Wát hij zei begreep ik natuurlijk niet, maar Karl kwam even later aan dek. Hij keek naar de brug van de veerboot en wees. “My son!” Een korte stoot op de hoorn van de reddingsboot werd beantwoord door een diepe dreun van de veerboot. Karl zwaaide en op de brugvleugel zwaaide iemand terug. Even daarna trok hij me richting machinekamer.
“You are ready?” Ik knikte. “Allright. Ten minutes to go. Take it easy; sit behind the controls and be alert.” Hij bleef nog even naast me staan, gaf nog wat instructies en samen liepen we de motoren nog even langs. Geen problemen. “Sorry Kees, you’re on your own now. Take care!” Hij ging naar boven en stak meteen zijn hoofd weer door het luik. “Five minutes!” Ik stak mijn duim op en staarde naar de kleine machinekamertelegraaf. Die draaide na een paar minuten plotseling naar ‘Half’ en een fel belletje was hoorbaar.
Oké, dat was wel prettig. Ik beantwoordde de telefgraaf en draaide het toerental omlaag. Het werd iets rustiger. Niet veel later: ‘dead slow’, gevolgd door ‘half astern’ oftewel achteruit. De keerkoppeling ging zwaar, maar oké… En even later ‘stop’. Een van de andere bemanningsleden stak z’n hoofd door het luik. “Kees? Come We need a hand!”
Aan dek zag ik dat we langszij een fors zeiljacht lagen. Karl was al aan boord; ik zag hem nog nét in de roef verdwijnen. Trossen werden vastgemaakt en toen lag het jacht vast aan de reddingboot. Schipper Ben bleef op de brug, maar met de deur aan de achterkant open. Na een paar minuten kwam Karl naar buiten en riep iets naar de schipper en zijn collega’s. Toen naar mij: “Kees, we lift the patient into the Margarethe. You and Ben stay on board, we lift him from here, oké?” Ik stak mijn duim op. Hij en een van zijn collega’s verdwenen in de roef. Even later klonk er een pijnlijke kreet. Toen even niets en daarna verschenen ze aan dek, een slap lichaam tussen hen in. Dat werd op een brancard gelegd en goed vastgemaakt. De brancard werd opgetild en zo werd de patiënt aan boord van de reddingboot gebracht. Meteen wipte Karl er achteraan. De patiënt verdween in het vooronder en de schipper en beide opstappers maakten het zeiljacht los, nadat ze een sleeptros hadden vastgemaakt. “Kees: back into the machineroom. I’ll start slow, when we have a bit speed, I’ll give half ahead. That’s it. Not faster, oké?” Ik knikte en dook omlaag, weer de machinekamer in. Even later rinkelde de telegraaf. ‘Dead slow ahead’, na een paar minuten gevolgd door ‘slow’ en daarna ‘half’. De diesels gromden regelmatig en ik hield de meters goed in het oog. Geen afwijkingen, alles liep als een zonnetje.

Na een kwartier kwam Karl naar beneden en wees naar het luikhoofd. “Coffee on the bridge, Kees!” Ik keek vragend. “What about you?” “I had already, thanks.” Ik klom omhoog, de frisse lucht in en keek even om me heen. Het jacht slingerde zo’n 30 meter achter ons, de mast nog steeds half overboord achter zich aanslepend. En naar voren kijkend zag ik de lage duinen van Noord-Jutland in de verte, de witte vuurtoren van Hirsthals er bovenuit. Nog een half uurtje in dit tempo, schatte ik. Ik klom het trapje naar de brug op. “Permission to come on the bridge, captain?” Hij draaide zich om. “You’ve been in the Navy, Kees?”
Ik schudde mijn hoofd. “No. Armoured Infantry. But I know a few things about protocol on ships.” Hij grinnikte. “We are not Navy, Kees. Welcome, and there is coffee.” Hij wees naar een thermoskan. Ik schonk een mok in; Ben had al. Oei… dit was een prima bakje voor Rob Junior, zag ik wel. Gitzwart. Ik goot er een behoorlijke plons melk in en meer suiker dan normaal. Ja, dan was het spul lauw, maar had ik ten minste na vanavond geen maagzweer. Maar zelfs met die aanvullingen voelde ik het spul omlaag zakken. Dat wordt slecht in slaap vallen vanavond, Kees! Ik moest grinniken. Wellicht had Joline wel een leuk slaapmiddeltje voor me…

Toen we de haven op een kilometer genaderd waren pakte ik m’n mobieltje. Bereik zou nu wel goed moeten zijn. “Hoi Kees…”, hoorde ik Joline’s stem. “Hé schat. We zijn de haven op een kilometer genaderd. zo meteen sta ik weer aan wal.” “Goed om te horen! Stella en ik komen wel richting haven… Da’s een kwartiertje lopen.” “Is goed, dan zien we jullie zó!” Er stond al een ambulance op de kade en na het vastmaken aan de kade werd de patiënt vakkundig overgeheveld. Zijn vrouw of vriendin ging mee in de ambulance en die verdween. Het jacht lag even later stevig aan de kant, de reddingsboot voer terug naar zijn ligplaats, redelijk voorin de haven. Nadat de trossen waren vastgemaakt ging de motor uit. Karl dook op uit de machinekamer.
“We have to take in fuel, Kees. That will take ten minutes!” Natuurlijk… Zo’n reddingsboot moet altijd volle brandstofbunkers hebben. Wie weet was de volgende actie 200 mijl ver weg op zee. Voorzichtig ging de brandstofslang aan boord: doeken er omheen en vloeistofdicht vastmaakt aan de vulopening van de boot. Op aanwijzing van Karl hield ik de niveau-indicator in de gaten en toen die aangaf dat de tanks vol waren gaf ik hem een teken. De pomp werd uitgezet en even voorzichtig werd de slang van de boot gehaald. Er werd geen druppel brandstof gemorst!
“Five minutes, Kees. Than we are ready.” Hij dook weer onderdeks. In de verte, langs de kade zag ik Joline en Stella al aankomen: arm in arm. Nou nou, die waren zo te zien ook dikke vriendinnen geworden… Op aanwijzing van Karl sloot ik de vulopening. Hij dook nog even onderdeks en kwam even later weer boven. “That’s it, Kees. And now: inside. Evaluation.” Hij grijnsde. “And something to drink.” Hij wees naar een bescheiden loods met daarop het logo van de Deense Reddingsmaatschappij. Ondertussen stonden Stella en Joline naast de boot op de kade en wij liepen de valreep af, de kade op.

“Hoi schatje. Lekker gevaren?” Joline omhelsde me. “Hoi meissie van me…” Een lange zoen volgde. Ik keek haar daarna aan. “Niet bang geweest dat je kersverse echtgenoot zou verzuipen?” Ze wees naar de bijna spiegelgladde zee. “Volgens mij waren de golven in het meertje in Duitsland vorig jaar hoger. En je droeg een zwemvest, zag ik…”Pretlichtjes kwamen in haar ogen. “Zelfs voor jou is het dan wat moeilijk om te verzuipen, mooie kerel…” Ik bromde wat. Stella en Karl stonden ons te bekijken. “Kees, Joline, come inside. Let’s have a drink.” Eenmaal binnen werd Joline voorgesteld en de actie kort geëvalueerd. Schipper Ben hield duidelijk niet van lange kletsverhalen: hij was zakelijk en to the point.
Na vijf minuten schonk hij wat glaasjes vol met een of ander drankje en hief zijn glas. “Skol!” De inhoud smaakte goed; best wel een behoorlijk alcoholpercentage, maar iets minder zoet dan Jägermeister. Toen keek hij me aan. “Kees… you are engineer? What ship?” Ik schoot in de lach. “No Ben, I’m not an engineer on a ship. That’s my brother-in-law. I’m engineer, but with my team I design high-voltage switchboards for the offshore, we overhaul and modify engines on ships. ‘Engineer’, or in Dutch: ‘Ingenieur’ is a Masterdegree in Holland.”
Hij schudde zijn hoofd. “Damn it. I thought to have a real engineer in my machineroom. If I knew this before, I hadn’t take you out to sea, Kees.” Ik grinnikte. “Sorry, Ben.” Hij schudde zijn hoofd. “Whatever… You did well. Glad to had you on board, Kees.” Na een kwartiertje gingen we uit elkaar. Karl, Stella, Joline en ik liepen rustig terug richting camping. We namen afscheid bij de receptie. “Sorry Kees. No dinner together, I have to go to work. Tomorrow at ten: coffee here, Kees. Our turn.” Hij grijnsde. “And you have a free ride to Norway. I will inform my son. Payment for today. Thanks for the help, Kees.” Stella gaf ons een hand, Karl volgde en even daarna liepen we de laatste vierhonderd meter richting camper.