Mini - 220

We namen afscheid bij de receptie en Karl zei dat we de volgende ochtend om tien uur welkom waren én dat de veerboot gratis was, als tegenprestatie voor mijn hulp vandaag. Even daarna liepen we de laatste vierhonderd meter richting camper.
“Wil je nog een glaasje, Kees?” Ik keek op m’n horloge. Half tien… het kon nog. “Graag Jolien. En een paar boterhammen, dan lekker slapen. Om een of andere reden ben ik best wel moe. Ik stel voor dat ons volgende vrijpartijtje ergens in Noorwegen plaatsvindt. Want als we nu hier vreselijk tekeer gaan, vinden Stella en Karl er wat van.” Ze keek me spottend aan. “Hé, de verlegen Kees Jonkman komt weer eens bovendrijven… Ik dacht dat die verdwenen was toen we elkaar de ringen omdeden?” Ik grinnikte. “Ja, klopt. Maar nu wil ik goed slapen, liefje. Maar eerst goed douchen.” Ze knikte. “Ja, dat sowieso. Je stinkt naar Robbie. Olie en diesel.”
Ik trok haar tegen me aan en fluisterde: “Dat vind Jolientje toch niet erg, hoop ik? Dat haar vriendje nu naar haar stoere broer ruikt?” Ze duwde me iets van haar weg en keek me aan. “Zeg Kees… Je insinueert iets waar ik niet vrolijk van word! Ik mag Rob heel erg graag, net als Ton, maar niet op de manier zoals jij nu… Gétver!” Ze keek smerig. “En bovendien kan ik niet tegen zijn koffie, en dat is het laatste wat ik er over zeg! Káppen met die onzin!” Ik gniffelde nog wat na en Joline bromde dreigend.

Met de koffie en drie boterhammen achter de kiezen liep ik richting toiletgebouw. Even douchen, want inderdaad: ik rook diesel. Ik gooide 50 eurocent in de automaat in de douche, sprong onder de straal, zeepte me daarna grondig in en spoelde me af. Zo. Weg diesellucht. Afdrogen, aankleden. Scheren, anders had Joline commentaar, en als laatste aftershave op. Fris en fruitig liep ik terug naar de camper. De gordijnen waren al dicht, de luifel ingerold en de stoelen opgeklapt. Lief van Jolien. Ik deed de deur open. “Dank je wel schat, dat je buiten hebt opge…”
Verder kwam ik niet. Joline zat op de bijrijdersstoel: een kort jurkje aan, mooie kousen en haar ‘dansschoentjes’ van de bruiloft: een zool met hoge hak en heel veel dunne riempjes die tot halverwege haar kuiten liepen. Ze trok me naar zich toe en keek me van dichtbij aan. “Kom jij eens hier, jongeman. Ik zag jou vandaag van die reddingsboot stappen. Lekker stoer, daar houdt deze ervaren mevrouw wel van. Ik wil jou wel eens in mijn bed. Voelen of jij daar ook zo stoer bent.”
Ik keek aarzelend. “Dat weet ik niet, mevrouw. Heb ik nog geen ervaring mee…” Ze glimlachte. “Mooi. Dan ga ik jou die ervaring eens geven. Jouw lekker kneden, opleiden in de liefde, je vertellen wat ik fijn vind… En dan mag jij dat gaan doen.” Ze stond op. “Doe de deur maar op slot, berg je toiletspullen op en kom daarna maar naar achteren en kleed je uit. Helemaal, jongeman.”

Toen ik richting het bed liep lag Joline daar al op: op haar zij één mooi been opgetrokken en grotendeels zichtbaar. Een aantal knopen van haar jurkje tussen haar borsten ook open. “Mevrouw… U bent héél knap!” “Dat weet ik. En dat gebruik ik ook. Om lekkere jonge kerels te verleiden. En me te laten verwennen door een heerlijke harde lul in mijn natte poes…” Haar ogen keken me aan. “En volgens mij heb jij er ook wel zin in. Kleed je uit en kom hier!” Mijn kleren vlogen uit en even later stond ik voor haar. Haar ogen tastten mijn lichaam af.
“Je bent een knappe jongen. Hoe heet je eigenlijk?” “Ik heet Kees, mevrouw.” “Mooi Kees… Heb je er zin in?” Ik knikte. “Mooi. Dan ga ik je nu eerst lekker laten klaarkomen. Dan is de ergste druk er af, zeg maar en kan ik je daarna vertellen wat ik lekker vind. Kom eens hier met die lekkere staaf van je, dan ga ik die verwennen. Niks tegenhouden; als je klaar moet komen, kom dan maar lekker klaar.”
Ze knipoogde. “Dan duurt het de tweede keer langer en kun je mij lekker verwennen. Hier jij. Ik wil je zaad. Ga maar voor het bed staan.” Ze zoog mijn paal naar binnen terwijl ze me aan bleef kijken. Mijn vermoeidheid was op slag verdwenen; opwinding kwam ervoor in de plaats! Langzaam, maar heel intens bewerkte zij mijn paal met haar mond en ze bleef me aankijken met haar blauwe ogen. “Dit duurt niet lang, mevrouw… Dit is een heel fijn gevoel!” Ze liet mijn paal uit haar mond glijden; haar handen kwamen er voor in de plaats. “Dat is prima, jongeman. Jullie jonge kerels kunnen wel een keer of drie. Geniet je een beetje?” “Een béétje, mevrouw? Wat u doet is heerlijk! En u bent een mooie vrouw… Mooie blonde haren, mooie ogen, een prachtig figuur, heerlijke sexy benen…” Ik wachtte even en zei toen zachtjes “…en mooie borsten. Misschien niet zo groot… maar volgens mij héél gevoelig.”

Even fonkelden Joline’s ogen. “Pas op jongeman. Geen negatieve opmerkingen over mijn borsten!” Ik gniffelde. “Zoals ik al zei… een héél gevoelig puntje. Nou ja, twee, in feite. AU!” Joline kneep hard in mijn paal. “Dit is ook heel gevoelig, geloof ik! En dat ga je merken, jongeman! Streel die borsten maar eens, dan zul je merken hoe gevoelig die zijn! En zonder commentaar!”
Mijn handen gleden over haar jurkje en ik voelde dat ze geen BH er onder aan had. Haar tepels waren hard en ik streelde en betastte ze. Joline nam mijn paal weer in haar mond en verwende me vreselijk. In no-time voelde ik een orgasme opkomen, en zij voelde dat ook. Ze bewoon haar hoofd iets naar achter. “Spuit maar lekker… Laat het maar komen! Lekker in mijn mond en over mijn gezicht… Ik hou er van!” Ze legde haar tong onder mijn paal, haar handen er omheen en zo trok ze me over de streep. Ik kwam vreselijk hard klaar! In haar mond, daarna spoot ik over haar wangen, tussen haar borsten, over haar benen… Er kwam geen eind aan en ik stond te wankelen.

Even later voelde ik haar lippen rond mijn paal en zoog ze de laatste druppels er uit. Ze veegde het zaad van haar wangen in haar mond en slikte het door. “Lekker, jongeman… Je hebt lekker zaad. En nu hier komen. Lekker tegen me aan liggen. Dan gaan we rustig even kroelen. Daarna is het mijn beurt en ga ik jou eens opleiden.” “Maar uw jurk, mevrouw… en uw benen… zitten onder mijn sperma…” Ze knikte. “Ja. En dat vind ik lekker. Dan voel ik me een lekker geile mevrouw die net een zaaddouche heeft gehad. Lekker. Ik hou van sperma. Niet alleen in m’n poesje, maar overal. In m’n mond, op m’n gezicht, m’n borsten, m’n benen… Ik zou er wel in willen baden… Maar iemand zei ooit eens tegen me dat er dan honderdduizend kerels moesten zijn om dat bad te vullen. En dáár heb ik geen zin in. Eentje is soms al meer dan genoeg…”
Haar ogen fonkelden. “Waar wacht je op? Kom op dit bed, nu is het jouw beurt om mij te verwennen.” “Maar mevrouw… Ik ben net klaargekomen. Dan kan ik niet meteen in uw…” Ze onderbrak me. “Volgens mij heb jij handjes. En daar kun je hele leuke dingen mee doen en me vreselijk mee verwennen. En ik vind het lekker om dat lekkere kontje van jou te betasten. Moet je eens opletten hoe snel jij dan in mijn poesje wil komen. Maar daar wachten nog even mee. Begin maar eens met mijn voetjes te verwennen. Masseer mijn voeten. Streel ze… kus ze. En als je het goed doet…” Haar ogen glinsterden. “Moeten die mooie schoentjes uit, mevrouw?” Ze schudde haar hoofd. “Nee. Laat maar aan. Lekker sexy met die hoge hakken.”

Ze ging op haar buik liggen, haar schoentjes over de rand van het bed. Ik streelde haar voeten zachtjes en ‘mevrouw’ kon het wel waarderen. Ze bromde ten minste na een paar minuten: “Lekker… dat doe je prima, jongeman. Maak mijn schoentjes maar los, dan mag je verder gaan. Tot aan mijn knieën, niet verder!” Langzaam maakte ik alle riempjes los en schoof de schoentjes van Joline’s voeten. Even streelde ik zachtjes over de zolen van haar voeten, wat een giechel veroorzaakte en meteen daarna een opmerking. “Jongeman, je gaat toch niet kietelen? Dan is dit spelletje snel afgelopen!”
“Sorry mevrouw…” “Strelen is iets anders dan kietelen, hoewel de scheidslijn soms bijzonder dun is. Maar dat merk je wel. Doorgaan!” Ik streelde nu haar onderbenen, haar mooie kuiten en drukte er af en toe een zoentje op. Mijn handen lagen nu vlak onder haar knieën… Zou ik verder omhoog gaan en haar knieholten strelen? Dan zou ze zich snel overgeven… Nee. Té makkelijk. Mijn handen gleden weer langzaam omlaag over haar kuiten naar haar voeten. Wél keek ik tussen haar benen door naar haar bovenbenen. Prachtige lange, gespierde benen… sierlijk, erotisch, zoals ze onder haar jurkje verdwenen… Ik zag niet waar haar benen bijeen kwamen, maar ik wist dat ik dat plekje vanavond nog minstens één keer zou bezoeken…
Ze draaide zich langzaam om en ik keek. “U heeft prachtige benen in hele mooie nylons, mevrouw. Word ik enorm opgewonden van.” Ze lachte zachtjes. “Dat weet ik ondertussen. En ik ga je ermee verleiden.”Ze boog een been en legde dat in mijn nek. “Kom jij maar eens wat dichterbij. Ik ga je eens leren hoe je een vrouw helemaal gek maakt.” Ze trok me dichterbij, tussen haar bovenbenen in. “Mevrouw… Als u zo doorgaat word ík gek! U ruikt zo lekker… En ik zie uw sexy slipje… Mooi en opwindend! Ik kan uw poesje er doorheen zien!” Een kort lachje volgde. “Mijn poesje? Wat zeg je dat lief… Ik noem dat héél anders als ik opgewonden ben. Maar vooruit, omdat je zo lief bent: geef het poesje maar een zoentje.”
Ik keek haar aan. “Weet u dat zeker, mevrouw? Mag ik dat doen? Lijkt me heerlijk!” “Kom hier! Met je mond op mijn poes… Ik wil je voelen. En jij mag me proeven… Lekker van mijn geile vocht genieten. Net zoals ik van jouw vocht genoten heb!” Ze trok me tegen haar warme, natte slipje. “Ohhh… Mevrouw, dat ruikt lekker!” Ik hoorde heel kort een brom, toen niets meer. Joline had haar benen om mijn nek gelegd en duwde mijn hoofd tegen zich aan. Om haar benen heen tastte ik naar haar tepels en streelde die, over haar jurkje heen. Twee handen duwden mijn handen harder tegen haar borsten.
Gedempt hoorde ik: “Knijpen! Knijp in mijn tepels!” Ik gehoorzaamde: tussen duimnagel en wijsvinger kneep ik in haar harde tepels en bewoog mijn vingers een beetje heen en weer. Tegelijk bromde ik tegen haar slipje aan: een lage toon, waarbij mijn lippen vibreerden. Even lag ze doodstil, toen barstte Joline los. In één keer werd haar slipje kliedernat en begon ze te schokken. Ik drukte mijn mond harder tegen haar slipje aan en bleef brommen. En Joline klemde haar benen strak om mijn hoofd en trok me aan mijn haren hard tegen haar kut aan. Ze bleef zeker twee minuten in haar orgasme: schokkend, dan weer een beetje meer ontspannen, dan weer hevig… Tot ze in één keer haar benen ontspande en als een lappenpop op bed plofte.

Ik kwam een beetje overeind. “Ik begrijp dat u dit wel lekker vond, mevrouw?” “Even… geen geintjes… liefje… Ik ben… kapot!” Haar buste ging snel op en neer, haar hoofd was rood. Ik streelde langzaam over haar benen. “Ik heb geduld, mevrouw. Rust maar even uit. Op uw leeftijd…” Ze tilde haar hoofd op en een paar bliksemende ogen priemden mijn kant uit. “Ik had gezegd: géén geintjes!” Met een zucht ontspande ze weer. Na een paar minuten vond ik het welletjes.
“Is de ervaren mevrouw een beetje bijgekomen? Kunnen we dan met les twee beginnen? Heb ik wel zin in… Of is dat teveel gevraagd?” Met een diepe zucht kwam Joline overeind. “Les twee doen we wel in Noorwegen, vriendje. Op een of andere rots waar alleen maar distels en brandnetels op groeien. Naakt. En jij ligt onder!” Toen kwam ze overeind. “Kom eens hier, Kees.”
Ze kuste me langzaam en met passie. “Weet je dat jij een heerlijke minnaar bent? Je befte me bijna bewusteloos… Dit was geen klaarkomen meer, dit was één en al erotische uitspatting. Jouw brommende lippen op mijn slipje… Heerlijk!” Ze kon de beginnende lach om mijn mond zien, want meteen zei ze wantrouwend: “En waar zit jij nu aan te denken, smeerlap?” “Jammer dat ik geen tuba speel, schat. Die kan nóg lagere tonen produceren. Tot wel 11 Herz. Heerlijke langzame trillingen op je poesje. Moeten we alleen de slaapkamer beter iso…”
Péts! Een handdoek raakte mijn hoofd en Joline’s ogen stonden nu furieus. “Idioot! Met je flauwe grappen als ik net ben klaargekomen! Ik was van plan je nog een stukje bijles te geven, maar dat kun je nu wel op je buik schrijven. Mafklapper.” “Ehhh… mevrouw: de eerste les heb ik inderdaad op uw buik geschreven. En op uw benen. En in uw gezicht…” De handdoek kwam weer aansuizen en ik greep ‘m.

“Zullen we even ophouden elkaar te plagen, Joline?” Ze knikte en trok me naar zich toe. “Dwaas. Ik heb enorm liggen genieten, Kees. Wat kun jij me helemaal gek maken… Ik heb inderdaad sterretjes gezien. Heerlijk! Dank je wel, schatje…” Ze kuste me: allemaal lieve zoentjes bedekten mijn gezicht. Toen keek ze me aan. “Wil jij… Nóg een keer?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee schat. Ik heb vreselijk genoten toen je mij verwende, jij heb lekker liggen genieten… Als ik nu nog een keer… Dan doe ik je misschien pijn. Wil ik niet.” Een lange zoen volgde. “Ik wil je me alle liefde nog wel een keertje klaar laten komen hoor. Zeg het maar.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Laten we lekker gaan douchen en dan slapen. Morgen weer fit zijn en zo. Ondanks dat ik op die reddingsboot niet zoveel gedaan heb, was het best een inspannende middag.”
Ze knikte en giebelde. “En wij maar chocolaatjes eten…” Ik zuchtte. “Het is oneerlijk verdeeld op de wereld. Ik in de dieselstank, en jij en Stella lekker smikkelen. Nou ja, we hebben er in ieder geval een gratis overtocht aan overgehouden.” Joline knuffelde me even. “Ja. Lekker. En nu gaat dit meisje douchen.” Ik trok een wenkbrauw op. “Dit meisje? Niet deze ervaren mevrouw?” Ze tikte op mijn neus. “Zo ervaren was die mevrouw blijkbaar niet. Heeft zich helemaal in de zevende hemel laten beffen door haar verlegen leerling. Best wel een snelle leerling eigenlijk.” Ze boog zich voorover. “De volgende keer, als je wil Kees, zou ik weer graag de onschuldige Jolientje zijn.” Ze knipoogde. “Ik heb nog wel een paar leuke panty’s bij me.”
En meteen wipte ze de douchecabine in. ‘Jolientje’ kwam dus weer in beeld. Paste wel meer bij de latent aanwezige ‘onderdanige Joline’. Ik ruimde het bed op: handdoekjes er uit, controleren of er niks was doorgelekt… Alles in de hand. Dekbedden netjes neerleggen… Ik keek door een spleet van de gordijnen naar buiten. Schemerig. Prima. Zachtjes pakte in een schaar, deed ik de buitendeur open en liep in m’n nakie, op m’n slippers naar een wilde rozenstruik naast de camper Daar knipte ik een bloem vanaf die aan het uitkomen was. Húp, weer naar binnen en ik legde de roos op Joline’s kussen neer. Een minuut later ging de deur van de douche open. “Jij mag, Kees. Ik hoop dat er nog voldoende warm water is.” Ze zei het deze keer niet spottend, maar lief.

We schoven langs elkaar heen in de krappe ruimte tussen douche en koelkast, wat een zoentje tot gevolg had. Ik had nét de kraan aan gedaan toen ik een kreet hoorde. “Kéés! Wat lief!” De douchedeur ging open en Joline gaf me een luchtkusje. “Dank je wel, schatje.” “Je moet toch wat doen om je huwelijk goed te houden, Joline?” Ze glimlachte. “Heb je vanavond aardig je best op gedaan. Goed zo.” En de deur ging weer dicht.
Even was het water warm, maar toen ik me nét had ingezeept, koelde het vrij snel af. Oké, afspoelen dan maar. In bed kon ik wel opwarmen. Afdrogen, tandjes poetsen, boxer en T-shirt aan… Fris deed ik de drie stappen richting bed.
Joline lag al onder het dekbed. “Kijk, daar komt mijn echtgenoot aan. Wel een lekker stuk…” Ik kroop naast haar. “En mijn echtgenote is ook een heerlijke meid…” Ik kuste haar. “Slim, kan goed rekenen en is een heerlijke bedpartner. Dank je wel voor je lessen, lieve schat.” Twee ondeugende ogen keken me aan. “Ik ben nog niet klaar met jou, vriendje. Kom eens bij je lekkere sexy vrouw…” Ze trok me tegen zich aan. “Ik wil jou nog een keertje lekker laten genieten. Omdat je mij zo vreselijk verwend hebt en omdat ik van je hou…”
Ze trok me tegen zich aan.
“Lieve Kees… Wil je…” Ze zweeg en keek me aan. “Ik wil je laten genieten, schat. Wil je nog een keertje lekker klaarkomen?” “Daar zeg ik geen nee tegen, Joline.” “Kom maar lekker bij me. Als je in me wil, mag dat.” Ik keek haar aan. “Is jouw poesje al een beetje hersteld van al die orgasmes?” Ik keek haar aan en wist het antwoord al. “Liefje, ik wil heerlijk klaarkomen, maar je geen pijn doen.” Een brommetje in mijn oor was haar reactie. “Kom maar lekker tegen me aan. Als je gaat spuiten, vind ik dat ook heerlijk. Omdat ik weet dat ik je vreselijk kan opwinden… Kom maar lekker tegen je echtgenote aan liggen en geniet maar.” Ze wreef zich tegen me aan; ik voelde haar warme, nu naakte benen tegen de mijne. En haar borsten, toen ze bijna op me kwam liggen.

“Lekker,schatje?” “Heerlijk, Joline. Je bent een heerlijke vrouw.” “Geniet maar dan. Van die heerlijke vrouw. Spuit maar lekker tegen me aan. Vind ik ook geil.” Ze keek me aan. “Geniet maar, Kees.” Haar hand gleed tussen mijn benen en pakte mijn paal. “Lekker hard… Daar hou ik van.” Langzaam en heel subtiel begon ze me af te trekken, terwijl ze tegelijk mijn tepels streelde. “Jolientje… Wat je nu doet is heerlijk!” Ze giechelde zachtjes. “Dat voel ik. Ik voel je mooie pik kloppen, Kees. Wil je lekker klaarkomen? Lekker tegen me aan spuiten?” Ik gromde. “Wat dacht je zelf? Met zo’n heerlijke, naakte vrouw naast me?” Ze gleed iets naar onder. “Wacht maar…” Ze legde mijn paal tussen haar borsten en drukte ze een beetje tegen elkaar. “Lekker klaarkomen tussen mijn tieten, Kees. Toe maar…”
Haar warme borsten masseerden mijn paal en ik genoot. Ook van die helderblauwe ogen die constant naar me keken. “Toe maar, schatje… Niet tegenhouden, lekker spuiten…” Ze voelde dat ik bijna zover was, boog zich naar mijn paal en likte één keer. Dat was genoeg: meteen kwam ik klaar! Joline zoog mijn paal in haar mond en verwende me heerlijk! Haar tong was overal, fladderde er omheen, haar lippen gleden op en neer… En uiteindelijk zoog ze zachtjes de laatste restjes op en slikte die door. Toen keek ze me aan. “Lekker, schat?” Ik trok haar iets omhoog en kuste haar. “Jij ben het einde, mooie vrouw. Je weet exact hoe je me helemaal gek kunt krijgen. Dank je wel…”
Haar ogen lachten. “Dat mag ook wel na bijna een jaar, Kees. En het leuke is: Jij weet dat ook bij mij…” We lagen nog even rustig te knuffelen, tot ik zei: “Wil je je nog even poedelen?” Joline schudde haar hoofd. “Nee hoor, niet nodig. Ik heb netjes gezogen. Alles opgeruimd.” Ze keek ondeugend. “Lekker slapen, mooie echtgenoot. Morgen weer een nieuwe dag van onze huwelijksreis. Met voor jou wéér een boottochtje!” Ze kuste me langzaam. “Dank je wel, Joline. Je bent een heerlijke vrouw.” Wéér giebelde ze. “Als een andere vent dat tegen me gezegd zou hebben…” “Liep die nu met twee rooie oren rond, schat ik zo”, vulde ik haar aan. Ze knikte. “Jij begrijpt me. En nu lekker slapen schatje. Balou slaapt al een tijdje, denk ik.”
Er klonk een lage brom. “Dacht je dat, Jolientje Jonkman? Echt niet. Ik zit al een tijdje te luisteren hier voorin en wat ik hoor, is best wel spannend. Daar gaat mijn beren-fantasie overuren van draaien!” “Als je maar geen vlekken op de bank achterlaat, Baloetje. Dat moeten we dan aan Pa en Ma uitleggen en daar heb ik geen zin in.”
Ik gniffelde. “Arm beest. In de gordels moeten zitten slapen en dan allerlei erotische zaken aanhoren… en het niet kunnen zien!” “We zullen je morgen wel mee naar achteren nemen, beer. In Noorwegen kun je toch aan niemand vertellen wat je hier voor schaamteloze taferelen meemaakt.” “Lief, Jolientje. Nu lekker slapen, oké?” Joline gleed nog een keertje over me heen. “Jij ook lekker slapen, riddertje van me. Morgenochtend koffie bij Karl en dan: varen!” Ik humde. “Hopen dat ik dan niet opnieuw in de machinekamer moet zitten en de toeren van beide motoren in de gaten moet houden. Ik heet geen Rob.” Twee lippen gleden over de mijne. “Gelukkig maar. Anders lag ik hier niet. Welterusten, Kees.” Ze gleed van me af en kroelde tegen mijn rug aan. Dat was het laatste wat ik voelde…

Dinsdagochtend zes juni. Een langgerekte gaap maakte me wakker. “Hé schoonheid… Ook weer terug in het land der levenden?” “Ja”, was het antwoord. “Genieten van mijn huwelijksreis. In feite zonde van de tijd als je ligt te slapen.” “Tja, daar heb je wel een punt. Als je op vakantie gaat lig je ook één derde van de tijd te slapen. En je betaalt toch voor die tijd. Stom. Kun je beter andere dingen doen.” Ik streelde Joline’s hals en daalde langzaam af naar haar borsten.
“Je vakantie op die manier vieren wordt bijzonder prijzig, meneer Jonkman!” Twee onderzoekende blauwe ogen keken me aan. “Oh? Is dat niet bij de prijs van deze vakantie inbegrepen dan?” Joline lachte zachtjes. “Nou vooruit, bij deze vakantie wel. Je moet er ten slotte je hele verdere leven voor betalen.” Ik zuchtte. “Ja, da’s waar. Al die kleding…” Een pets op mijn hoofd volgde. “Ja. En al die lingerie. En nylons. En panty’s. Oh, wat vervelend voor de heer Jonkman. Lig niet te klagen Kees. Dat mag je pas…” Ze begon te giechelen. “…als ik in huize Levensavond steunkousen moet dragen wegens verregaande spataderen. Maar vooruit, ik zal je matsen: jij mag ze elke avond aandoen. En ’s morgens weer uit. Heb je je erotische momentjes alsnog. Op je ouwe dag.”

Ze keek plagend. “Ik zie er naar uit, schat. Elke avond lekker aan jouw mooie benen frunniken. Lekker in je knieholtes strelen…” Joline keek twijfelachtig. “Ik weet ’t niet Kees, maar ik geloof er geen lor van dat jij dan elke avond… Nou ja, laat maar. Tegen die tijd hang je alleen nog maar in je elektrische rolstoel. En nou stoppen met die onzin! We zijn verdorie een fris en fruitig stel op huwelijksreis en wat doen we? We zitten elkaar te pesten met bezigheden als we tachtig zijn. En nu moet ik plassen.” Ze wilde het bed uitkruipen, maar ik hield haar tegen. “Vijf keer, mevrouw Jonkman. Ik hoorde zojuist een nogal duidelijk ‘verdorie’ uit uw mond.” Ze schudde haar hoofd. “Nee. Eerst plassen, anders kunnen we nieuwe matrassen kopen.”
Ze verdween in de toilet, om even later terug te komen. “Héhé… dat lucht op…” Ze lachte gemeen. “En het scheelt meteen 500 gram opdrukken. Al dat vocht wat ik net ben kwijtgeraakt.” Ze ging op bed in de voorligsteun liggen en drukte zich vlot op. “Zo. Ook weer klaar. En nu meneertje…” Joline deed een greep in een van de kastjes boven ons bed en haalde daar onze zwemkleding uit. “Ochtendsport! En je hebt mazzel: het is al half acht, dus het water heeft al een paar uurtjes kunnen opwarmen.”
Ik kreunde. “Nee hé…” Joline lachte me uit. “Hup! Actie. Zwembroek aan, trainingspak, slippers en naar het strand!” Mijn onderbroek ging uit, de zwembroek en het trainingspak aan. Even later liepen we het pad naar het strand op en renden we het water in. Nog steeds koud. Ik mopperde daar wat over, maar werd uitgelachen. “Niet zeuren Kees. Je hebt je zwembroek aan, dan ben je meer aangekleed dan gisteren.” “Ja jij hebt makkelijk praten. Met je badpak aan.” Ze liep naar me toe en tikte op mijn neus. “Inderdaad. En dit is een badpak waar jij hele goeie herinneringen aan hebt, vriendje. Dat droeg ik in Frankrijk ook. Onder andere vlak voordat je me ten huwelijk vroeg. Je hebt er zelfs foto’s van; eentje hangt in de hal in Veldhoven.”

Ze kuste me en we stoeiden nog wat, gooien water naar elkaar toe of haalden elkaar onderuit in het ondiepe water. Tot Joline zei: “Kóm, terug naar de camper, lekker douchen en eten. Daarna maken we het ding gereed voor de overtocht, rijden naar Karl en Stella, drinken gezellig koffie en houden de tijd in de gaten. Elf uur moeten we weg.” Zo gezegd, zo gedaan: we douchten in het toiletgebouw. Vijf minuten warm, daarna koud. Afdrogen, aankleden en om kwart over negen zaten we in de zon aan de koffie en het ontbijt. En om kwart voor tien begon ik aan de routine om de camper rijklaar te maken: Luifel inrollen, tuinstoelen en tafel achterin, elektriciteitssnoer losmaken, oprollen en achterin leggen, voorruit en spiegels schoonmaken en daarna een extra nauwkeurig rondje rond de camper om te kijken of alles dicht en vast zat. Het ding stond straks ten slotte op een boot.
Oké, alles gereed voor vertrek en om vijf voor tien reden we langzaam richting uitgang. Karl zag ons aankomen, zwaaide en maakte een ‘drink-gebaar’. Op het terras bij de ingang stonden een paar zitjes en we maakten het ons gemakkelijk. Karl attendeerde ons er op dat we beter in Denemarken konden tanken; in Noorwegen was de diesel duidelijk duurder. En als we drank wilden kopen: niet op de boot, want, ondanks dat hij belastingvrij was, was het bijna net zo duur als in Noorwegen. Wat mij er aan deed denken dat ik de tweede overnachting nog moest betalen. Karl wilde dat eerst niet, maar ik stond er op. Hij nam het alleen aan als we beloofden om tijdens de terugreis weer bij hen te overnachten.
Daarna haalde Joline een flesje kruidenbitter uit de camper. “Souvenir from Holland!” Beiden lachten en het werd in dank aanvaard. En om elf uur namen we hartelijk afscheid van deze twee leuke mensen en reden we weg. Eerst nog tanken, daarna richting boot. “Ik ben benieuwd hoe men weet dat wij een gratis overtocht hebben, Kees.” Ik haalde mijn schouders op. “Ik ga er niet om zeuren, schat.” Bij het inchecken moest ik het nummerbord van de camper en onze namen opgeven.

De mevrouw achter de balie begon te lachen. “Ah, you are the famous Dutchman from the lifeboat!” Ze zag mijn opgetrokken wenkbrauwen en zei dat onze namen en het nummerbord van de camper al waren doorgegeven. En met een lachje vervolgde ze met de opmerking dat personeel van de reddingboot altijd een gratis overtocht kreeg. Ze gaf ons de tickets. “Have a nice holiday and honeymoon!” Toen ik weer achter het stuur zat mopperde ik een beetje. “Nog even en ze weten dan we vannacht twee keer met elkaar hebben liggen rollebollen… Hier is blijkbaar niets geheim!”
Joline lachte zachtjes. “Er zijn momenten dat ik het wel van de daken wil schreeuwen dat wij liggen te rollebollen, lieve echtgenoot van me.” Haar glimlach werd breder. “Als jij me weer eens vreselijk ligt te verwennen, bijvoorbeeld.” Ik humde. “Dat doe je dan maar als we ergens diep ik een Noors bos staan, mevrouw Jonkman – Boogers. En er binnen een straal van tien kilometer geen levende ziel te vinden is,behalve een paar elanden en een roedel wolven die rondom de camper lopen te huilen. En me nu even met rust laten alsjeblieft; ik moet dit ding netjes op die boot wurmen.”
Dat viel mee: het autodek was ruim en breed. Ik hoefde de spiegels niet in te klappen. Motor uit, handrem vast, versnelling in de 'P' van 'Parkeren' , lichten uit… “Zo mevrouw, neem je tasje mee met papieren en wat geld, dan kunnen we ook nog een hapje eten onderweg.” Ik sloot de camper af en we liepen naar de zijkant van het autodek, een paar trappen op en kwamen op het passagiersdek.

“Zo. Eerst even verkennen, schat.” Joline keek me vragend aan. “Waar moeten we heen als er iets aan de hand is. Waar zijn de reddingsvesten en de sloepen? Welke deuren kunnen open?” Joline keek me met afgrijzen aan. “Denk je dat…” Ik schudde mijn hoofd. “Nee,natuurlijk niet, anders was ik nooit aan boord gereden. Maar weet je waardoor de meeste mensen omkomen bij een scheepsramp? Omdat ze het schip niet kennen en de verkeerde kant uitlopen. Voorbeeld: als dit schip slagzij zou maken, waar gaan de meeste mensen heen? Naar de ‘hoge’ kant. Terwijl de sloepen daar slechts met moeite gestreken kunnen worden. Je moet juist naar de lage kant gaan.”
Een lange, sombere blik kwam mijn kant uit. “Jij kunt iemand z’n plezier in een boottochtje prima vergallen, Kees.” We liepen nog even rond, totdat ik alles wist wat ik weten wilde. “Zo. En nu eens kijken wat er te bikken is. Ik stel voor dat we hier lekker uitgebreid lunchen, dan hoeven we vanavond niet te koken, oké?” Joline knikte. “Prima plan!” Ik vervolgde: “Mooi. Jij betaalt, want ik heb de camper van voedsel voorzien” Een boze blik kwam mijn kant uit. “Je doet het wéér, hé? Mensen op het verkeerde been zetten… Diep in je hart ben je nog steeds een enorme rotzak, Kees Jonkman!”
We liepen richting het buffet. Vlees, vis, salades… Keuze genoeg! Uiteindelijk liepen we met redelijk volle borden naar een tafeltje voorin. Daar hadden we zicht op de boeg. “Zo meissie… Eet smakelijk.” “Jij ook,Kees.” We smulden. De zalm was heerlijk, die viel al uit elkaar als je ernaar wees. En de salades waren ook prima, behalve de aardappelsalade. Ik nam één hap en schoof het schoteltje aan de kant. “Als je het glazuur van je kiezen wil laten springen, moet je die aardappelsalade eten. Sjongejonge wat zuur! Prima voer voor een boekhouder waarschijnlijk, maar aan mij is het niet besteed.”
Joline nam een hapje. “Hmmm… Ja, een beetje zuur, maar op zich vind ik ‘m prima te eten Kees.” Ze keek me grinnikend aan. “Zal wel komen omdat ik ook iets met cijfertjes doe…” “Ja, dat zal het zijn. Nou succes met die piepers, schat. Ik hoop dat men in Noorwegen goeie tandartsen heeft.” Na het eten namen we nog een kop koffie; gelukkig hadden ze aan boord Starbucks, dus was de kwaliteit van de koffie gegarandeerd. Ondertussen waren we al lang en breed onderweg; de machines maakten een zacht brommend geluid maar voor de rest merkte je nauwelijks dat we voeren. Terwijl de boot best wel vaart maakte. In de verte voeren een aantal andere schepen: een tanker, twee enorme containerschepen, wat zeiljachten…

Aan stuurboord kwam in de verte een groot cruiseschip aan. Die zou vlak voor of vlak achter ons langs moeten varen. Het witte gevaarte voer snel. Vlak boven de boeggolf was een golvende blauwe streep te zien: een schip de ‘Carnival Lines’. Ik kon cruiseschepen best waarderen, maar die moderne dingen… Nee. Rob noemde ze eens ‘een hele lelijke flat op een scheepsromp’. En zo zat het er ook uit. Met bovenop allerlei tierelantijntjes, waaronder zo te zien een compleet pretpark. Nee, not my cup of tea. Het schip voer vrij dicht voor ons langs en even later voelden we de veerboot een heel klein beetje schommelen op de hekgolf van het cruiseschip. “Héhé… toch nog het gevoel dat ik op een boot zit.”
Joline keek naar haar koffiebeker: de vloeistof schommelde ook wat heen en weer. “Liefje, je zit op een schip. Een boot is kleiner. Wordt gebruikt voor de binnenvaart of, bij de marine is zo’n grijze sigaar die meestal onderwater vaart. De Nederlandse Marine heeft maar vier boten: de onderzeeboten. De rest zijn ‘schepen’. Als je onze nieuwe medewerker, die ex-marineman die bij Rob gaat werken over de huppel wil krijgen, moet je over zijn vorige ‘boot’ praten.”
Ze haalde haar schouders op. “Als hij maar op tijd z’n urendeclaratie inlevert. Anders gaat Joline Jonkman over de huppel.” We ruimden onze dienbladen op en stapten naar buiten op het promenadedek, nét onder de brug. “Zo. Even de wind in m’n haren, hoor…” Joline maakte haar vlecht los en even later wapperde er 80 centimeter blond haar achter haar. Ik maakte er een aantal foto’s van. “De kleine zeemeermin zou jaloers zijn op jouw ‘coupe wervelstorm’, schoonheid. Maar… Je hebt wel gelijk. Heerlijk om je haar even los te gooien en bloot te stellen aan de elementen.” Ik haalde een hand over mijn stekels en Joline keek me spottend aan. “Jaja… de heer Jonkman doet wild en gooit z’n haar los. I’m impressed.”

Plotseling hoorden we achter ons: “Sorry, but you are Kees? From Holland?” Er stond een jonge vent op de trap naar de brug. “That’s correct, sir.” Hij lachte, liep de trap af en gaf me een hand. “I’m Peter, son of Carl and Stella.” Ik wees naar Joline. “And this is my wife, Joline.” Ook haar gaf hij een hand en we raakten even aan de praat over de reddingsactie gisteren, totdat hij naar de trap wees en zei dat hij weer naar de brug moest. We namen afscheid en wij liepen het promenadedek verder af. “Nou ja zeg... we zijn al bekend in Noorwegen voor we er daadwerkelijk zijn…”
Joline keek wat verontwaardigd. “Hé, niet miepen, schatje. Dat middagje varen heeft ons wel een gratis overtocht opgeleverd. En jij had een paar ogenblikken de onverdeelde aandacht van de gezagvoerder van deze veerboot.” Joline snoof. “Dan hoop ik maar dat hij z’n gedachten bij de navigatie kan houden en niet loopt na te denken over mijn charmante verschijning. Met m’n haren los, verdorie.” Ik wees. “Vijf, Jolientje.” Ze schudde het hoofd. “Echt niet, Kees. We hebben vakantie. Geen Mariëtte in de buurt. Bovendien ga ik me niet opdrukken op een vloer waar wellicht net nog een schaal met vis op gevallen is.” Ze zag mijn gelaatsuitdrukking en zei zachtjes, maar vlijmscherp: “En nu geen enkele opmerking over de geur van vis in combinatie met mijn persoon, Kees Jonkman! Ik waarschuw je!” Ik gniffelde. “Jij weet ook precies waar ik aan denk, hé?” Ze knikte. “Ik ken je langer dan vandaag. Pas dus maar op jij.”

We liepen naar een rek met folders over bezienswaardigheden in de omgeving en mijn oog viel op een folder van het ‘Kristiansand Cannon Museum’. Joline zag het en lachte zachtjes. “Volgens mij overnachten wij in Christiansand. En gaan we morgen weer eens ouderwets bunkers kijken…” Ik keek haar aan. “Vind je dat niet vervelend?” Ze schudde haar hoofd en zei plagend: “Jij hebt deze bootreis in natura betaald, schatje. Kan ik wel wat tegenover stellen.” Ik kuste haar kort. “Dank je wel. En deze bunkers zijn wat minder beladen dan in Frankrijk. Hier is weinig gebeurd. En de Noren hebben deze stelling uitstekend bewaard, zo te zien.” Ik bekeek de kaart in de folder: niet moeilijk om er te komen. Campings in de omgeving? Eentje, maar aan de andere kant van Kristiansand. Ik liep naar de kiosk en vroeg hoe het exact zat met kamperen in een camper in Noorwegen. De dame achter de balie vertelde dat je overal in Noorwegen ‘vrij’ kon kamperen, mits je de boel netjes achterliet. Toen ik vertelde dat we naar het kanonmuseum wilden gaan, vertelde ze dat op de parkeerplaats van het museum vrije camperplekken waren. Ik bedankte haar hartelijk en kocht als tegenprestatie een aantal (best prijzige) ansichtkaarten met postzegels. Joline keek me aan. “Dat is toch ouderwets, Kees. Tegenwoordig maak je een selfie met hetgeen wat interessant is op de achtergrond en jezelf op de voorgrond. En die verstuur je met What’s App.”

Weer keek ze argwanend naar mijn gezicht. “Dat wil ik best doen hoor schat. Jij in uiterst sexy lingerie op de achtergrond en ik in mijn stoere boxer op de voorgrond. En die sturen we dan naar Malden, oké?” Ik kreeg een duw. “Rotvent… Ga die ansichtkaarten maar schrijven. Over een uurtje leggen we aan, heb ik begrepen.” Joline pakte er ook een paar. “Ik zal de kaarten voor Amersfoort, DT en de dames Bongers wel voor m’n rekening nemen. Doe jij die voor Malden, Wageningen en Fred en Wilma maar. En wee je gebeente als je er iets inzet over onze nachtelijke activiteiten, Kees Jonkman!” Ik boog het hoofd. “Ja lieve echtgenote. Je was ooit een net meisje, lieve echtgenote.” “Etter…”
Kortom: een uurtje later waren de kaarten gepost en voeren we de haven binnen. De boeg klapte open, gevolgd door de deuren en rustig reden we achter een truck Noorwegen binnen. Nou ja… Eerst nog even langs de Noorse Douane en politie, maar dat was geen belemmering: we konden doorrijden. En om vijf uur reden we de parkeerplaats van de museum op! Er stonden een paar auto’s, maar geen campers. En op de aangewezen camperplekken waren zelfs aansluitingen voor 220 volt! “Wat een service, Kees…” “Elektriciteit is in Noorwegen uiterst goedkoop, schoonheid. Dat maken ze zelf. Al jáááren…” Wat me er aan deed denken dat ik mijn studiegenoot Gerard nog moest bellen. Vanavond meteen doen!
We maakten we de camper gereed: steuntjes uitklappen, luifel, tafel en stoelen naar buiten. “Zal ik de koffie maken? Jij hebt ten slotte het hele stuk van Hirsthals hier naar toe gereden…” Joline had een plagende trek op haar gezicht. “Je bent een blond pestkopje, mevrouw Jonkman.”

Ze ging op mijn schoot zitten. “Ja. En daar ga je nog heel lang last van hebben. En reken maar dat onze dochter héél erg op haar moeder gaat lijken.” Ik keek haar aan. “Onze dochter? Jolientje bedoel je?” Een tik op mijn neus was mijn beloning. “Nee. Onze dochter heet geen Jolientje, Kees. Never nooit niet. Want dan ga ik heel wantrouwig kijken als jij eens aanbiedt om ‘Jolientje naar bed te brengen’. Met name als het arme kind nét zestien is geworden, smeerlap.”
Ik schoot in de lach. “En wanneer ze voor het eerst een panty draagt. Onder een kort rokje.” Joline keek nu helemaal smerig. “Zeg Kees, zit jij nou redenen te verzinnen om mij af te laten zien van het moederschap? Dan kan ik je mededelen dat je daar behoorlijk goed mee op weg ben.” Ik knuffelde haar. “We zouden toch eerst nog een paar jaar oefenen, liefje? ten slotte wilde jij je niet, zwanger en wel, in de collegebanken persen.” Ze zuchtte. “Ik ga maar eens koffie maken. Die Noorse lucht heeft een raar effect op jouw humor, Kees!”
"Zal wel door de vis komen. Op de veerboot viel het me ook al op..." Een lange grom klonk en twee priemende blauwe ogen keken me aan. "Pas op jij!"