Het Verhaal Van Kim En Tobit - 11

Oef, mijn eerste werkdag in de lingeriezaak zat er op. Vrijdag was 'de langste dag' omdat alle winkels koopjesavond hielden. Van tien tot acht is best wel een tijdje om op de voeten te staan, al waren er twee pauzes van drie kwartier. Terwijl Sandra haar pauzes nam, liet ze, tot mijn verrassing, de winkel onder mijn hoede. Ze vertrouwde me dus! Helaas kwam er geen enkele klant binnen. Niet zo verwonderlijk, want de etalage is niet uitnodigend voor een groot publiek. Wel smaakvol, maar zonder de bekende bustes die je in gewone zaken aantreft, nee, bij Sandra hangen er aan weerskanten van de deur slechts twee setjes met een prijskaartje dat de meeste mensen afschrikt. Af en toe horen we wel een man tegen zijn vrouw zeggen: 'Schatje, daar zou je mooi in zijn,' maar dan lopen ze gauw door. In de winkel zelf zijn er ook weinig beha's en slipjes tentoongesteld, alles zit in luxueuze dozen en dan nog verpakt in laagjes zijdepapier. Alleen klanten waarvan Sandra bijna zeker is dat ook iets zullen kopen, mogen het pashokje in en dan nog samen met haar en binnenkort ook met mij, om toch de tere weefsels niet te laten beschadigen. Alles wat we verkopen wordt met de duurste materialen met de hand gemaakt in Portugal, Italië, Denemarken en ook in België, van haarlintjes met gouddraad erin tot bodies in een bijna onzichtbare stof, als tweede flinterdunne huid.

Ik kwam uitgeput thuis, maar kon er na het douchen toch niet aan weerstaan Tobit in zijn kamer op te zoeken. Hij zei dat oom Oscar op bezoek geweest was en hem een boek had gegeven. Daar zat hij nu in te lezen.

'Over wat gaat het?'

'Het zijn allemaal korte verhaaltjes. Ik ben er nog maar in beginnen lezen, maar het is direct al heel heet,' antwoordde hij.

Ik nam het boek in mijn handen en zag dat het mooi ingebonden was met een paarse kaft en gouden opdruk: 'Verhalen die ik mijn kinderen wil vertellen'. Ik sloeg het open: geen naam van een uitgever te vinden, geen colofon. Auteur: O.D.D. Verdomme, dit moest Oscar zelf geschreven hebben en zo mooi laten uitgegeven hebben.

'Mag je dat boek lenen, Tobit?'

'Nee hoor, het is een cadeautje. Er is ook eentje voor jou, ik heb het op je nachtkastje gelegd.'

Zozo, die nobele Oscar had dus in voor ons vieren een boek geschreven! Ik was razend benieuwd.

'Lees maar verder, schat,' zei ik en liep naar de deur.

'Wacht eens even, Kim. Je zei toch dat ik je altijd mocht vragen...'

'Ja, dat weet je, Tobit. Wat is er?'

'Wel... ik was nog pas beginnen lezen en ik kreeg al een stijve. Zou je me niet willen...'

Daar was de verlegen Tobit weer, zo verschillend van Tom die alles bij naam noemde en zich niet geneerde voor wat dan ook.

'Je wil dat ik je aftrek?'

'Huh, jaah, sorry, Kim.'

'Tobit, luister eens goed, man. Hoe vaak heb ik het al gezegd. Zoiets vraag je gewoon en als ik er zin in heb, zal ik het ook altijd doen. Ik ben wel moe, ik heb de hele dag op mijn benen gestaan, maar voor jou is niks me te veel. Haal hem maar tevoorschijn, die lieve lul van jou.'

Hij dropte zijn shorts en onderbroek op de vloer en schoof naar het puntje van zijn stoel, legde zijn voeten op zijn bureautje en leunde achterover. Zijn pik stond nu mooi rechtop. Het enige wat ik te doen had, was die toverstaf vastpakken en mijn hand op en neer bewegen tot zijn witte goedje er uitspoot. Dan zou hij rustig kunnen verder lezen. Toch speelde ik hem traag af, terwijl ik de spanning in zijn jongenslijf voelde toenemen. Toen hij zijn rug bolde, wist ik dat zijn zaad goed en wel onderweg was. Ik boog zijn penis genoeg om het sperma op zijn buik te laten terechtkomen, maar de eerste straal raakte hem pal op zijn lippen, de tweede en de derde kwamen op zijn t-shirt en vlak boven zijn navel terecht. Ik boog me over hem heen en nam zijn lul in mijn mond om het proper te likken.

'Ga je nu maar verschonen, Tobit. Ik ben moe en ga naar mijn kamer. Slaapwel en tot morgen.'

Het was nog maar tien uur, maar het was nog klaar buiten - de laatste van de drie langste dagen van het jaar. Ik moest zorg dragen voor mezelf: morgen was het weer een vermoeiende dag in de lingeriezaak. Ook wanneer er geen klanten waren - en die waren er haast nooit - hield Sandra niet op om me alles te tonen en over elke stukje textiel uitleg te geven die ik moest onthouden en verwerkt krijgen.

We hadden twee klanten gehad vandaag, beiden in de vroege avond, na onze tweede pauze. Om zes uur stapte een kwieke oudere heer binnen, klassiek gekleed in zwart kostuum, wit hemd en vlinderdasje.

Toen hij de deur opende, zei Sandra me: 'Laat mij het woord doen, kom nooit tussen. Kijk en luister.'

De man kwam binnen en Sandra liep op hem toe met gracieuze stappen.

'Meneer Laval, wat een plezier u te zien! En dan nog in zo'n goede gezondheid. Je straalt gewoon!'

'Inderdaad, mevrouw Sandra, ik stel het goed. En u ook, dat is duidelijk.'

'Gaat u alstublieft zitten, meneer Laval,' en ze trok een stoel die tegen de muur stond dichterbij. Ze nam ook de tweede stoel die vlak bij de pashokjes stond en plaatste die schuin naast meneer Laval, die zich al neergezet had. Zijn grote, blanke handen lagen in zijn schoot.

'Vertel eens, meneer Laval, wat brengt u vandaag hier? Kan ik met iets plezier doen? Een koffie, een thee, iets sterker?'

'Wel, op dit uur heb ik trek in een glaasje witte porto, als dat niet teveel gevraagd is.'

Sandra wenkte naar me en ik wist dat ik voor de drank moest zorgen.

'Ook iets voor u, mevrouw,' vroeg ik beleefd.

'Doe mij ook een porto, maar een rode, Kim.'

'Ah, een nieuwe kracht,' hoorde ik meneer Laval nog zeggen, maar wat Sandra daar op antwoordde kon ik niet meer verstaan. Ik kwam met een dienblad met de twee glazen er op en bediende eerst Laval en daarna Sandra met een nauwelijks merkbare révérence.

'Oh, wat een klasse, Sandra. U slaagt er toch altijd in kwaliteit te vinden. Natuurlijk, u weet wel dat vrouwelijk schoon voor mij alleen het oog betreft. Maar ik waardeer het ten zeerste, dat is zeker zo. En beleefdheid, gehoorzaamheid, klasse natuurlijk ook.'

'Daar ben ik het met u eens, meneer.'

Ze nipten beiden aan hun porto en Laval neep zijn ogen even dicht en hernam toen: 'Beste mevrouw Sandra, u weet ongeveer waar ik interesse in heb. Het is tijd voor enige nieuwigheden uit uw fantastische collectie. Ik ben zeker dat u mij iets moois kunt laten zien.'

'Ik ben zeer vereerd, meneer. Ik denk dat ik de precieze maten nog uit het hoofd ken.'

'Dat geloof ik grif, mevrouw, maar ik zoek iets voor iemand anders... Hu, die jongens groeien toch zo snel, op die leeftijd, dat weet u ook wel. Kon er toch maar ééntje... maar ach...'

'Nee, helaas niet,' antwoordde Sandra met medeleven in haar stem, 'ouder worden we met de dag en zoals u zegt: ze groeien razendsnel. Gelukkig is er na elk afscheid weer een nieuw begin.'

'Inderdaad, u begrijpt me volkomen. De zaak is... hu, u zegde me vorige keer dat het al een krappe maat was, en toch zoek ik nu nog ietsje kleiner - niet veel, hoor, maar toch. Zou u zo iets in huis hebben of moet dat besteld worden? Het probleem is dat ik het graag dit weekend cadeau wil doen, of toch al iets - één klein setje zou voorlopig al wel volstaan. En als een bestelling op maat niet te lang zou duren, een maand of zo, zou dat me zeer plezieren.'

'Komt u maar mee naar achteren,' zei Sandra. Ze liep naar de deur, draaide ze op slot en hing het bordje met 'Open' omgekeerd. Ze gebaarde dat ik mee moest komen. In de kleine ruimte achter de pashokje stonden ladekasten van de vloer tot het plafond tegen de vier muren. Alleen de deur naar een kleine zitplaats, 'het boudoir' dat gereserveerd werd voor nog exclusievere klanten dan deze meneer Laval, en daarachter de keuken, twee toiletten en een nauwe douche. Ook in deze tussenruimte liet Sandra de oudere heer - ik schatte hem eind zestig, begin zeventig - plaatsnemen, dit keer in een gemakkelijke leunstoel. Ze plaatste een tafeltje met verguld blad voor hem en trok enkele laden open. Ze vond blijkbaar niet wat ze zocht.

'Kim, wil jij in het boudoir even de dozen halen in de bovenste la van de linker kast? Je weet wel waar de sleutel ligt. Ik was blij ook iets te kunnen doen. Ik opende de lade en nam er alle doosjes uit, een twintigtal, allemaal met hemelsblauw fluweel overtrokken en versierd met een klein hartje in echt goud. De doosjes alleen waren al juweeltjes.

Sandra opende met veel zorg een stuk of vier doosjes en haalde er minuscule broekjes in glanzende zijde uit. De broekjes hadden korte pijpjes waarin blauwe lintjes geweven waren waarin je een strikje kon leggen. Sandra toonde Laval hoe dat moest en zei hoe schattig dat was.

'Misschien is dit al iets te klein,' probeerde ze.

'Nee, nee, mevrouw Sandra, 'dit lijkt me eerder de juiste maat te zijn. Je weet dat ik niet graag heb dat de slipjes nauw aansluiten. Ik heb liever iets dat sierlijk opbolt.'

'Dan zit u met deze modelletjes precies goed, meneer. Ze staan beeldig. Wacht, ik zal u op foto's tonen hoe ze eruit zien wanneer ze gedragen worden.'

Ze stond op en liep nu zelf naar het boudoir. Ze kwam terug met een boek, een soort catalogus, maar hij was in fijn leer ingebonden en de bladzijden waren dik glanspapier, bijna licht karton. Ze wenkte me weer zodat ik kon meekijken. Natuurlijk zag je van de modellen (of modelletjes) alleen wat nodig was om het broekje te tonen, maar het streepje buik en bovenbenen liet niets aan de verbeelding over.

'Mmm, dat is uitzonderlijk mooi, mevrouw. Waarom heeft u mij daar verleden keer niet op gewezen, als ik vragen mag?'

'Dat was omdat u toen iets in een grotere maat zocht, meneer Laval. Deze modellen bestaan nu eenmaal niet in small, dat zal u begrijpen. Dit zit er net onder. Kleinere modellen kunnen ook, maar die moeten besteld worden en dat duurt helaas twee tot drie maanden. Die worden alleen in het Verre Oosten gemaakt, ziet u. Ook deze dus. Er is helaas weinig vraag naar. Maar ik hou ze graag in mijn assortiment.'

'Daar heeft u gelijk in, mevrouw. Ze zijn zo mooi dat ik ze wel alleen zou kopen om ernaar te kijken. Die catalogus verkoopt u misschien niet?'

'Helaas niet, meneer. Het heeft me al veel moeite gekost om zelf een exemplaar tot hier te krijgen. Gelukkig worden pakjes waarin ze boeken vermoeden zelden geopend bij de douane. Maar als u wilt, blader ik de catalogus even voor je door.'

'Met alle genoegen, mevrouw, dank u zeer.'

Ik wist dat Sandra een vette vis aan de haak had. Over hun schouders keek ik mee. Alle foto's waren van een verblindende schoonheid, maar wel op het randje, waar de verbeelding de vrije teugel krijgt, zeg maar. Soms wees Laval een foto aan, maar Sandra moest hem telkens teleurstellen: alleen op bestelling. Laval genoot. Hij zat duidelijk te watertanden. Ten slotte verzocht hij Sandra alle doosjes te openen. Een voor een kwamen de verschillende broekjes tevoorschijn en vervolgens de behaatjes die gemakkelijk versteld konden worden voor elke borstomtrek. Cups hadden ze niet eens en toch waren ze super verleidelijk.

Meneer Laval nam van enkele stukken de stof tussen de vingers met een grote behoedzaamheid, alsof hij een vlinder bij de vleugels nam.

'Goed,' zei hij ten slotte, 'al zal het ook dit keer veel te kort duren - maar nu hoop ik toch op twee, misschien wel drie jaar - maar deze lingerie slaat echt alles al het op verfijning aankomt... Wilt u deze drie broekjes inpakken en er de bijpassende bovenstukjes aan toevoegen? Dat zou me zeer plezieren.'

Terwijl Sandra met Laval de winkel instapte, pakte ik voorzichtig weer alle broekjes en bovenstukjes in en borg ze op in de lade, sloot ze en legde de sleutel op zijn plaats. De catalogus bladerde ik nog even door. De laatste paar bladzijden benamen me bijna de adem. Ik legde het boek voorzichtig op Sandra's bureautje in het boudoir.

Toen ik terug in de winkel kwam, was Laval aan het afrekenen.

'Tweeduizendzeshonderd,' fluisterde Sandra, alsof heel de wereld meeluisterde, 'maar omdat u zo'n trouwe klant bent en geen beslag legt op mijn kostbare tijd, rond ik het dit keer graag af tot tweeduizend.'

Laval fleurde zichtbaar op, drukte op zijn stijve manier zijn dank uit en betaalde contant in briefjes van vijftig.

'Het doet me zo'n leed,' zei hij, 'ik word alsmaar ouder en de gelegenheden worden alsmaar schaarser. Misschien is dit wel de laatste keer dat ik van uw diensten kan gebruik maken.'

'Dat zei u verleden keer ook, meneer Laval,' antwoordde Sandra met een glimlach, 'en kijk, hier bent u weer. We kunnen helaas niet in de toekomst kijken, maar wat het lot voor u bestemt is het enige goede. Het is misschien geen troost, maar toch een wijsheid,' zei Sandra. Ze stak de doosjes in een neutrale papieren zak, wat ik begreep. 'Geef alleen dames zakken mee met ons logo,' had Sandra me al gezegd. Heren stellen dat om voor de hand liggende redenen niet op prijs, tenzij het geschenken zijn voor hun vrouw en dan staan ze er op met zo'n exclusieve verpakking over straat te lopen.

Sandra deed Laval uitgeleide en kwam bijna dansend terug naar de toonbank huppelen.

'Die dingen liggen hier al een jaar of drie, Kim. Blij toe dat ik er eindelijk iets van verkoop. En tweeduizend is de eigenlijke verkoopprijs, hoor. Mensen als Laval moeten echt het idee hebben het allerduurste en het allerfijnste in hun handen te krijgen.'

'Doet hij het met zo'n kleine ...'

'Wil je geloven dat ik daar heel sterk aan twijfel? Volgens mij koopt hij die spullen om ernaar te kijken, niet min of meer. Ik durf te wedden dat hij hier over een paar maanden nog drie setjes zal komen kopen. En ze zijn natuurlijk fantastisch mooi. Ach ja, nu herinner ik het me weer. Een zo'n setje heb ik ooit verkocht, ze waren toen net binnen. Beide ouders, het meisje was erbij, voor een communie of een lentefeest, het kan ook wat anders geweest zijn - in ieder geval kochten ze zo'n setje voor hun dochter en ook de vrouw nam een setje voor zichzelf. De vader was een bekende ondernemer, ik had hem al een paar keer op TV gezien. Geld speelde in ieder geval geen rol. En ook bij hen vermoedde ik niet dat het om iets anders ging dan zich exclusief kleden. Je moet niet altijd denken dat het voor iets anders is, Kim. De meeste mensen deugen, echt waar. En wij verkopen dromen, heel mooie, exclusieve dromen, dat wel.'

Op dat moment ging de deur weer open. Een vrouw van ongeveer vijftig stapte met een driftige pas de winkel in en posteerde zich voor Sandra.

'Mijn man is hier lingerie komen kopen voor zijn maîtresse,' begon zonder verder plichtplegingen, 'en nu wil ik precies hetzelfde als wat hij voor haar gekocht heeft!'

'Mevrouw, weest u toch rustig, alstublieft,' antwoordde Sandra bedaard, 'als ik u kan helpen, graag, maar met wat u me zegt, kan dat niet. Legt u me alstublieft eens uit wat u precies zoekt.'

Weer ging Sandra de dame voor naar achteren, nu zelfs naar het boudoir. Ik sloot de deur en draaide het plaatje weer om, volgde beide vrouwen. De dame nam plaats in de pluche zetel tegenover Sandra die achter haar bureau zat als een ongenaakbare koningin.

De zaak zat zo: deze vrouw had haar man een aantal weken geleden uit onze zaak zien komen met de bekende neutrale tas. Ze had hem gevolgd en hij was een appartementsgebouw ingelopen. Helaas kon ze onmogelijk achterhalen naar wie hij toeliep, maar ze zag dat de lift op de vierde verdieping stopte. Er bleken acht appartementen op die verdieping te zijn, maar op alle bussen stonden namen van echtparen. Dus zou hij het wel met een getrouwde vrouw doen, het was immers midden op de dag. Tegenover het appartementsgebouw was een café en ze had zich bij het venster kunnen zetten om de ingang van het gebouw in het oog te houden. Sloten koffie had ze moeten drinken, gelukkig had ze een paar tijdschriften bij om te lezen, maar ook dat ging lastig omdat ze de deur aan de overkant niet uit het oog mocht verliezen. Uiteindelijk was haar man drie uur later buiten gekomen, zonder tas. Ze was naar haar auto gerend om zeker thuis te zijn voor haar man er aankwam en dat was, goddank, gelukt. Ze wist dat hij om zes uur thuis zou komen en had nog net tijd om een pizza uit de diepvriezer in de magnetron te zetten. Toen hij thuiskwam, zei hij dat hij al gegeten had omdat hij een uurtje vroeger was opgehouden met werken en met een collega naar een bistro was geweest. Ze wist dat hij loog.

'En nu wil ik precies hetzelfde ondergoed als dat wat hij voor die snol heeft gekocht,' brieste ze, 'hij zal raar opkijken wanneer ik me zo aan hem vertoon.'

'Kalm aan, mevrouw,' suste Sandra, 'luister even. U en ik zijn twee dames met veel levenservaring. Mogelijk weet ik meer van mannen af dan u, omdat ik beroepshalve veel met hen te maken heb. Ik weet niet of uw man een maîtresse heeft en ik kan me daar ook niet over uitspreken als dat wel zo zou zijn. Maar! Kijk eens, mevrouw, ten eerste kan ik u nooit een zelfde setje verkopen omdat al onze lingerie uit unieke stukken bestaat. Ten tweede ken ik uw man niet en als u zegt dat het op een donderdag gebeurd is, dan kan ik het onmogelijk weten, want dan werk ik niet hier. En zelfs mocht mijn medewerkster weten over wie het gaat, dan nog zijn wij het onze klanten verplicht om discreet te zijn, tenzij het over een misdaad gaat, wat hier duidelijk niet het geval is. Ten derde: stèl dat uw man inderdaad een maîtresse heeft, iets wat inderdaad vaak voorkomt, dan heb ik een heel goede raad voor u. Een vrouw kan voorkomen dat haar man een maîtresse neemt door zelf een betere maîtresse te zijn dan hij elders kan vinden. Hij had al gegeten, zegt u? Misschien kookt ze voor hem en, met alle respect hoor, maar het is mogelijk dat hij afknapt op een pizza uit de diepvries. Gaat u wel eens samen op restaurant, naar een voorstelling, een weekend naar zee? Hoe zit het met de intimiteit, met het vrijen?'

'Daar heb ik u,' riep de vrouw, 'daar gaat het natuurlijk om! Seks, seks en nog eens seks!'

'Mevrouw, alstublieft, bedaar toch,' smeekte Sandra gespeeld, 'het is een teer punt, dat weet ik. Maar vergeet het andere ook niet wat ik gezegd heb. Een man neemt een maîtresse omdat hij in zijn huwelijk in een sleur gevangen zit. Punt uit. Dat is de waarheid en ik wil dat u die onder ogen ziet. Neem de sleur weg en u heeft hem gegarandeerd weer voor uzelf alleen. Koopt u straks gerust een setje hier, koop een zwierig jurkje dat je borsten op hun best laat uitkomen en je benen ook - je hebt echt prachtige benen, mevrouw, die mogen werkelijk gezien worden. En u heeft een goed figuur. Ga eens samen uit, maak plezier en duik achteraf het bed in als twee tortelduifjes..'

'Luister,' hernam de vrouw, nu toch wat kalmer, 'daar heb ik u weer. Hij gaat elders omdat hij thuis niet mag wat daar wel toegelaten is. Die vrouw is een snol die met zich laat doen wat hem belieft en waarvoor ik gewoonweg pas!'

'Met alle respect, mevrouw, ik wil u echt helpen,' suste Sandra die nog altijd op een verkoop uit was, 'u kunt me gerust uw probleem vertellen en ik zal graag met u, als een betrouwbare vriendin, proberen een oplossing te zoeken. Kunt u mij vertellen wat daar precies het probleem is, bij u zelf en bij hem? Ik verzeker u dat dit tussen de muren van dit kleine kamertje blijft.'

De vrouw dacht even na en opende toen haar mond, wees naar mij: 'Ik wil het wel vertellen, maar het is niet iets voor jonge meisjesoren...'

'Mevrouw, mijn medewerkster is een volwassen vrouw en ze is even discreet als ik. Ze mag alles horen en meer zelfs: wanneer ze uw probleem hoort, kan ze er uit leren voor haar eigen toekomst. Vind u niet?

De vrouw hapte naar adem en toen kwam het er in sneltreinvaart uit:

'Henri, mijn man, zaagt me al jaren aan de kop om me te mogen likken. Daar, beneden, tussen mijn benen. Nu weet u het! En dat niet alleen, al jaren en jaren probeert hij zijn ding in mijn mond te steken. Ik heb hem al die jaren vlak af gezegd dat ik met zo'n vunzigheden niet gediend bent en nu gebeurt er al drie, vier jaar niks meer tussen ons. We slapen zelfs niet meer in hetzelfde bed! Nee, hij komt mijn slaapkamer niet meer in zolang hij met zulke smeerlapperij in zijn hoofd zit. En nu heeft hij eindelijk iemand gevonden die zich daar wel toe leent, een hoer, dat is ze. En hij een ordinaire hoerenloper!'

Sandra rechtte haar rug en ze zat daar echt als een imposante sfinx.

'Mevrouw, weer eens met alle respect, maar wat u daar bestempelt als vunzig en smerig, werd al van in het begin der tijden gedaan tussen twee geliefden. Dat weten we van de Romeinen, de Grieken, de Japanners en de Chinezen, lang voor onze tijdrekening. Het is mogelijk dat u zich dat niet kan voorstellen, dat u het onmogelijk wil doen of laten doen, maar dan is het nu tijd om uw conclusies te trekken en iemand te zoeken die beter bij u past dan uw man. Nee, zwijg even, ik ben nog niet uitgesproken. Ik hou zelf ook niet van alles wat op intiem gebied mogelijk is mevrouw, maar ik probeer het wel minstens een keer, een enkele keer, begrijpt u? En soms valt dat enorm mee, soms doet het me niet veel en af en toe staat het me tegen. Daar kan ik met mijn partner altijd openlijk en rustig over praten. U vindt het idee dat een man u tussen de benen likt vunzig, maar dat is uw IDEE, mevrouw, dat is geen feit maar een oordeel, of beter: een vooroordeel. Laat het eens rustig gebeuren, voel hoe dat voelt en oordeel dan. Hetzelfde voor orale seks met hem. Probeer het en oordeel dan.'

'Doen jullie dat dan?' vroeg ze en haar ogen schoten vuur.

'Ja, mevrouw, dat doet elke vrouw die ik ken en ik ken heel veel vrouwen. En wat u daar opnoemt doen alle vrouwen graag, geloof me. Goed, toen ik jong was keek ik daar ook van op, maar zoals ik u zegde: ik probeerde het vooraleer ik er een oordeel over had. En dus geef ik u een gouden raad: koop zo'n setje, kies het mooiste dat je vindt en dat je vormen het verleidelijkst doet uitkomen. Zorg dat uw man een gezond slaatje vindt als hij thuiskomt van zijn werk, dat is even snel klaargemaakt als een pizza. Ga samen met hem uit, een etentje in een duur restaurant is uitstekend want je kunt elkaar in de ogen kijken, praten over intieme dingen, laten voelen dat je naar hem verlangt. En dan verschijn je in dat prachtige setje, hij kan zijn ogen niet geloven, hij ziet weer hoe mooi je bent, hoe onweerstaanbaar mooi en hij valt als een rijpe vrucht in je armen, in je schoot. En jij geniet maar - of je leert genieten, eindelijk, na veertig jaar.'

'Ik ben al vijftig, hoor!'

'Wel, je lijkt veel jonger. Misschien toon je je aan je man als iemand van vijftig, misschien wel zestig. Laat zien dat je nog jong bent, pak hem in je armen, kus hem, maar vooral, mevrouw, ga - met - hem - tussen - de - lakens. Vrij met hem en leer ook jezelf plezier te doen. Kom, laten we even naar een paar setjes kijken. Ik kom mee in het pashokje en ik verzeker je: mijn ogen zijn getraind om te zien wanneer een vrouw het setje draagt dat precies bij haar past, dat haar onweerstaanbaar maakt.'

En zo ging die dame uiteindelijk met een van de duurste setjes uit de winkel naar huis.

'Wedden dat we die nog terug zien?' vroeg Sandra, 'en niet meer om zich over haar man te beklagen.'

'Ben je daar zo zeker van, Sandra?'

'Ja, kind, absoluut zeker. Of ik heet geen Sandra meer en ik ga nooit meer met een vrouw naar bed.'

Ik lachte hartelijk met haar mee. En zo was het bijna acht uur geworden en konden we tevreden naar huis.