Ze was m’n collega. Tessa is haar naam. Ik weet dat ze twintig is en waar ik dit als vaste job heb, is het voor haar een bijbaantje. Ze studeerde nog. Aan de universiteit. Het maakte haar immer indrukwekkender. Ze was erg stil. Zeker tegen mij. Ik was net zo stil tegen haar. Te veel onder de indruk van haar. Wellicht was ze dat ook wel van mij. Ze leek me erg lief doordat ze zo stil was. En als we samen moesten werken stond ze vaak achter het display tegenover me. Dat waren fijne uren om te werken. Ik keek dan het liefst de hele dag naar haar. Ze oogde nog onschuldig. Dat was zeldzaam vandaag de dag. Gewoon een lieve meid. Die kwam je echt niet elke dag meer tegen. Ik vond haar natuurlijk ook erg mooi. Ze had halflang blond haar wat ze hier altijd in een staartje moest dragen. Donker ogen op een verder lief ogend gezicht. Een paar van die net zichtbare sproetjes die je alleen zag als je naast haar stond. Er was vaak wel even oogcontact. Maar ik had ook een leidinggevende rol dus daar gooide ik het vaak op. Als ze mij zag kijken stak ik vragend mijn duim op. Met een lach stak ze dan haar eigen duim op om aan te geven dat het allemaal volgens plan ging.

Ik vroeg me vaak af of Tessa me niet leuk zou kunnen vinden. Ik betrapte haar ook wel eens op het kijken naar mijn kant. En een tijdje terug had een wat lossere collega zich verveeld en was ze iedereen afgegaan om te vragen wie-wie zou doen. Niet iets om serieus te nemen. Sterker nog; die collega is al weg. Niet gemotiveerd genoeg. Dat moest ook wel, anders kom je niet met zulke vragen. Maar desondanks vond ik het resultaat interessant. Blijkbaar wist ze bij iedereen een antwoord los te peuteren. Al kwam daarna niet iedereen er vrij voor uit. Wij hadden maar twee jongens die nog enigszins voldeden aan het algemene profiel van een leuke jongen. En een van die jongens was ik. Het kon best zo zijn dat wij er wat beter uit kwamen omdat de rest van de jongens gewoon een beetje raar waren. Maar dat maakt niet uit. Mij werd medegedeeld dat Tessa voor mij zou kiezen. Niet dat zij het soort meisje was die zomaar iemand zou doen of haar liet doen. Ik, min of meer grappig bedoeld, kwam er wel openlijk voor uit, maar zei er net zo snel achteraan dat het iedereen wel geld zou kosten. Sommige vonden dat arrogant, ik zou het zelf onder zelfspot plaatsen.

Ik zag haar niet zo heel vaak. Ze werkte altijd op de ochtend, haast nooit op de avond. En meestal op mijn vrije dag of was ze al klaar eer dat ik zelf was begonnen. Het maakte haar wel mysterieus. Ik wist dat ze op elk moment weg kon zijn. Zo leuk vond ze het werk niet. Althans; misschien het werk wel, maar niet haar collega’s aan die kant. Ik zou graag ruilen met één van die kant om naast haar te werken. Het leek me echt een heel leuk meisje. Eentje die ik wel beter wilde leren kennen. Eentje waar ik me ook echt tot aangetrokken voel. Maar ik durfde niet zo goed. Ik was zeven jaar ouder, zat voor m’n gevoel een beetje vast in deze baan en had de lat misschien wel een stuk hoger moeten leggen. Iets waar ik nu te laat mee was, dacht ik. En zij had heel haar leven nog voor zich. Niet dat ik dat niet had, maar het lag toch anders. Ik had al een huisje gekocht, en probeerde min of meer het volwassen leven te leiden, en zij was nog die leuke studente. Ze had vast een heel leven omtrent haar studie waar ik niets vanaf wist en waar ik al zeker niet bij zou kunnen horen.

Maar dit ging ondertussen al twee jaar zo. Ze was tegelijk met mij hier begonnen. En waar ik wel een paar stapjes hogerop had kunnen doen binnen het bedrijf, vond ik niet het vertrouwen om serieus achter haar aan te gaan. Ik was altijd bang afgewezen te worden. Dus dan kan je het beter niet vragen. Maar ik wilde ook niet altijd alleen blijven, al redde ik mezelf prima zo. ‘’Nee’’ heb je en ‘’ja’’ kan je krijgen, zegt men wel eens. Iets wat ik zelf ook wel eens had gezegd. Het klonk zo simpel. Maar je denkt al snel aan de consequenties. Wat als ik mezelf voor schut zet en ze me afwijst – dan sta je hier ook niet meer lekker te werken. Maar wat als ze strak besluit iets anders te zoeken. Dan zou ik haar zomaar kunnen missen en had ik het dan maar gevraagd. Maar er was natuurlijk ook nog de kans dat ze gewoon ‘’ja’’ zou zeggen. Gek genoeg dacht ik daar dan niet zo snel aan. Maar het idee dat ze dat zou zeggen, moest eigenlijk wel reden genoeg zijn om het er toch op te wagen. En wie niet waagt, wie niet wint.

Ik wachtte wel het goeie moment af. Heel af en toe waren we tegelijk klaar. Dan konden we samen een stukje naar huis fietsen. Al woonde ik niet bij haar in de buurt, was het nooit vreemd. Maar zo vaak stonden we niet samen. Ik hield het rooster goed in de gaten. De eerste keer dat dit vervolgens weer gebeurde, regende het. Toen had zij de auto van haar moeder gepakt en moest ik alleen terug op de fiets. Later dacht ik er nog aan dat ik haar ook had kunnen vragen mij thuis af te zetten…

Het moment was uiteindelijk daar. Ik had ander werk gevonden, en ging haar dus binnenkort verlaten. Of niet. Dat lag dus aan mij, als ik het maar durfde te vragen. Ik was een volwassen vent, eigenlijk nergens meer bang voor, maar als het op dit aankwam, werd ik weer die jongen van twaalf die voor het eerst verliefd was geworden. Ik had nog een maand opzegtermijn. Maar zo lang wilde ik niet meer wachten. Ik dacht dat als ze nee zou zeggen, er dan nog tijd was voor haar om van gedachten te veranderen als ze me ten minste maar zag. Kortom, ik ging het dus toch vragen. En wat ging ik vragen? Gewoon of ze een keer wat wilde gaan drinken. Dat was alles. Maar het voelde alsof ik haar ten huwelijk vroeg. Zo kende ik mezelf ook helemaal niet. Het was gewoon tijd dat het verlossende woord naar voren zou komen. Dan kon ik daarna ook weer normaal gaan doen.

We werkten in een klein restaurantje langs een drukke weg. Als je binnenstapte, had je aan de linkerkant de zoete afdeling, waar uiteraard Tessa zich bevond, en aan de rechterkant de hartige afdeling, waar ik vaak werkte. Maar vandaag niet.

'Hey, wat doe jij hier?' werd me nog enthousiast gevraagd door de manager die eigenlijk blij was dat ik wegging. Niet dat ik niet goed m'n werk deed, maar was het vaak niet met haar eens. Ik groette beleefd terug als ik was en keerde me al snel richting Tessa, die verlegen en lief mijn kant op lachte.

'Je bent niet goed dat je hier op je vrije dag naar toe komt.' merkte ze nog grappig op. Zij had het al helemaal niet naar haar zin hier.

'Zal aan je denken als ik nog mensen nodig heb.' knipoogde ik snel terug. Ik ging namelijk voor mezelf beginnen.

'Ja, echt, hoor.' lachte zij dan weer snel. En als ze zo deed, dacht ik een kans te maken. Tessa was zo mooi in al haar eenvoud. Hier op het werk in haar zwarte overhemd en zwarte sloof, vond ik haar ook gewoon sexy. Ik denk dat ze niet eens wist hoe knap ze wel niet was. Dat komt omdat ze zich makkelijk afsloot. Ze liet nooit iemand toe. Ook hier niet op het werk, en al helemaal geen jongens. Klanten probeerden het wel eens bij haar, maar nooit gaf ze ook maar blijk van waardering. Maar dat was juist iets wat me aantrok tot haar. En tegen mij deed ze nooit zo stug.

'Rijstetaartje? Of deze? Die zijn ook erg lekker.' wees ze me de nieuwe carrotcake. Ze kon best leuk zijn en zelfs enthousiast over haar werk.

'Als jij het maar gemaakt hebt.' zei ik, omdat ik ook als leidinggevende vond dat zij altijd goed haar werk deed. En natuurlijk als compliment. 'Moet jij nog met pauze?' hoopte ik van wel. Maar die had ze al gehad. Had ik kunnen weten, want ik was met bedoeling aan het einde van haar dienst gekomen, zo rond vier uur in de middag. Bij de kassa kreeg ik koffie van haar en ik zocht een plekje waar ik rustig rond kon kijken, en vooral haar zag. Het was verder rustig. Altijd eigenlijk. Saaie boel hier. Tenzij je verliefd bent. Dan doet dat er niet toe. Ze kwam zelfs nog even een praatje maken. Ze was blij dat ze bijna naar huis mocht.

'Ben je op de fiets?' leek me dan ook het juiste moment om te vragen. Ik wist al van wel. Ik had haar afgetrapte omafiets al zien staan. Ze had hem zelf helemaal zwart gespoten en was niet te missen.

'Ja.' zei ze nog opgetogen.

'Oh, dan fiets ik zo wel stukje mee.' gaf ik haar nog niet de keuze. Dat vond ze alleen maar leuk, dus was het goed. Het klikte misschien wel vaker tussen haar en mij dan ik dacht, maar toch dacht ik tegelijkertijd weinig kans te maken bij iemand zoals zij. Ik dacht ook eigenlijk te oud te zijn met mijn 26, maar zij was pas 22. Mijn ouders scheelden ook vier jaar en die waren veel jonger toen ze elkaar leerden kennen. Dus zo gek was dat ook weer niet. Maar toch, als je al twijfelt, grijp je alles aan om eventueel als excuus te gebruiken om die eventuele afwijzing te verzachten. Maar zover was het nog niet.

Het was winderig. Dat vond zij vervelend, maar ik niet. De trip duurde zo langer. Dan was ik langer samen met haar, en had ik meer tijd om moed bijeen te verzamelen. We moesten de brug over, over die drukke weg, en langs een uitgestrekt en kaal park waar aan het einde van de weg een pizzarestaurant stond. Daar voorbij moest zij naar links en ik rechtdoor. Daar moest het gebeuren. Ik was stil en nerveus. Zij had wat verteld over het werk en ik had lief naar haar gelachen en geknikt. Maar meer niet.

'Nou, ik zie je wel weer.' zei ze toen nog lief.

'Ja.' dacht ik alleen te kunnen uitbrengen. Mijn antwoord liet haar echter aarzelen en ze stopte toen ook.

'Gaat het wel?' maakte ze zich zorgen.

'Zeker.' zei ik knikkende met getuite lippen alsof er niets aan de hand was. Dat leek zij echter niet te geloven.

'Zeker?' vroeg ze dan ook met een scherp oog.

'Nou, ja.' begon ik toen toch. 'Het is misschien een beetje raar, maar...' hervatte ik zeer voorzichtig, al indekkend.

'Ja...?' was ze toch wel nieuwsgierig, maar totaal nog niet bewust van waar dit naartoe ging.

'Nou. Of je misschien zin had om van het weekend af te spreken.' zei ik met dat ik me klein begon te voelen. 'Wat drinken, of zo.' klonk het alsof ik er erg veel zin in had, maar niet huis.

'Oh.' reageerde ze eerst en er volgde een stilte. Super ongemakkelijk. 'Weet niet.' kwam er daarna uit. Dat schoot ook niet op.

'Ja, nee, hoeft niet.' gaf ik haar gelijk een uitweg.

'Heb eigenlijk al iets dit weekend.' zei ze toen maar. Een nee dus, in mijn oren.

'Nee, joh prima. Snap ik.' zei ik snel. 'Dan zie ik je wel weer op het werk.' Ze knikte en we gingen elk ons weg. Een afwijzing dus. Andere keer had ook gekund, maar kwam niet in haar op. Al had ik het zelf ook niet voorgesteld, natuurlijk...

Dat was dus mooi kut. Een kutgevoel het hele weekend. Ik keek nog op het rooster en zou haar pas het volgende weekend weer zien, op de zaterdagochtend. Dan was er alweer een week voorbij en vloog de tijd opeens hard. Dan had ik ook niet veel kansen meer om het goed te praten. Maar gelukkig was er een derde persoon die al snel op de hoogte werd gebracht over wat ik had gedaan. Op de afdeling zelf werkte ik namelijk met het drie jaar jongere zusje van Tessa. Ook een leuke meid. Een heel ander karakter. Een stuk minder stug, zal ik maar zeggen. En die was heel close met Tessa. Merel was haar naam. En die bleek Tessa dus voor gek verklaard te hebben. Ik deed het al snel af als niets en dat ik het dus ook helemaal niet zo bedoeld had, als date, zeg maar. Dat had ik dus wel zo bedoeld, maar goed. Ik wilde vooral m'n gezicht redden.

'Weet je het zeker? Want Tes vind je hartstikke leuk. Al voordat ik hier werkte, wist ik wie je was.' wist ze me toen te vertellen, tot mijn verbazing.

'Oh ja?' had ze toen natuurlijk wel m'n interesse te pakken.

'Ze is gewoon bang. En moeilijk.' lachte Merel eerlijk over haar zus. 'Had gezegd dat ze je moest appen. Zou ze doen. Niet dus.' Nee, niet dus. Ik moest altijd een beetje lachen om Merel. Die was nog maar negentien, en was lekker direct. Zo anders dan Tessa.

'Joh, je moet haar ook niet pushen.' zei ik nog maar. Dit tot ergernis van Merel.

'Jullie zijn echt ongelofelijk.' verzuchtte ze dan. Ik weer lachen.

'Joh, als ze wel wilde, had ze me wel geappt, zoals je zei.' wilde ik het nog niet geloven. Wat ze net zei, was ook nog niet tot me doorgedrongen. Maar misschien had ze ook wel gelijk. Misschien was Tessa wel net zo stuntelig als ik op dit gebied. Het zou me niks verbazen.

Toch bleef het vooral ongemakkelijk en ook ik durfde haar zelfs niet alleen een appje te sturen. Toch wel goed dat we elkaar niet zo heel vaak troffen op het werk. In het weekend voor mijn laatste week had ik echter wel al wat gepland met een gedeelte van de collega's. Ik kon het namelijk erg goed vinden met vooral de jeugd. Ik was eigenlijk de enige leidinggevende die de jeugdige parttimers een kans gaf en 'normaal' behandelde. Dit in tegenstelling tot de andere leidinggevenden, en dus ook de reden voor mijn vertrek. Ik had de rest ook niet uitgenodigd op deze zaterdagavond, waarop we eerst gingen bowlen en daarna nog het café indoken. Zowel Tessa als Merel waren ook op deze avond uitgenodigd, samen mrt nog twee jongens en vijf andere meiden. De mannen waren bij ons zwaar in de minderheid. Het bowlen wad leuk, maar niet heel bijzonder, dn pas bij de tweede locatie werd het wat interessanter. Iedereen had toen ook al wat op en men was wat losser dan normaal, zal ik maar zeggen. Overigens gedroeg iedereen zich wel keurig. Geen gekke dingen. In dat café zat ik op een gegeven moment met Tessa te praten over wat te doen hierna, op het gebied van carrière. Dan zag ik Merel goedkeurend toekijken en moest ik er misschien maar aan geloven het nog een keer te proberen. Wat ook hielp, was dat er meerdere kapers op de kust waren. Niet voor haar, maar voor mij. Ik was een stuk ouder dan de rest, natuurlijk. Sommigen waren nog geen twintig. En alhoewel ik niet altijd even volwassen overkwam, en er ook niet per se heel veel ouder uitzag, leidde dit tot zo nu en dan onschuldig geflirt. Iets wat ik nooit serieus nam. Ik was immers hun leidinggevende. Maar nu op zo'n avond, waarop iedereen er op z'n best uitzag, vond ik het toch leuk. Ze waren allemaal gekomen om me uit te zwaaien, en waar ik de meeste meisjes al knap vond in bedrijfskleding, was het op dit gebied vanavond helemaal een feestje. Niet dat ik er wat mee deed. Maar het viel me op dat Tessa toch iets meer in de buurt bleef. En naar mate de avond vorderde, begon ik er ook weer in te geloven. Het moest maar.

Ook in het café was ik ouder dan de rest. Ik had de avond ook meer voor m'n collega's georganiseerd. Op een enkele verdwaalde vijftiger na, was de gemiddelde leeftijd rond de twintig. Ik ging ook eerder weg dan de rest. Stappen was nooit zo m'n ding geweest, en was dus ook niet meer de jongste. Toen ik naar buiten liep, nadat ik iedereen gedag had gezegd, behalve Tessa en Merel omdat ik die niet kon vinden, kwamen zij juist net van buiten naar binnen.

'Hey, ik ga weer. Zie jullie van de week nog.' zei ik vlug. Merel gaf me een vlugge knuffel en een kus op de wang en Tessa bleef stilzwijgend staan. Die had zo te zien niet verwacht dat ik al ging. 'Gaat het?' vroeg ik haar maar. Door Merel had ik wel een beetje door wat zich afspeelde. En door die paar biertjes die ik ophad, durfde ik Tessa te vragen of ze nog een klein stukje met me wilde wandelen. En dat wilde ze wel. Het café bevond zich namelijk in een straatje van de dijk naar het water. Een paar barretjes en wat restaurantjes en ook nog een ijscotent. Dat op nog geen honderd meter weg. Bij het water stopte de waterbus die naar de overkant ging, naar de stad. En sloeg je hier linksaf, kon je nog ruim een kilometer langs de rivier lopen door het 'beeldenpark', hierop het dorp. Mijn dorp. Deze weg sloegen we ook in. Ik woonde hier maar een paar straten vandaan. Het was koud. Want het was november. En het was ook nat, maar Regenen deed het nu niet. Eigenlijk was het helemaal niet lekker om hier te lopen, maar toch eindigden we op een bankje en keek we de donkere rivier over naar de verlichtte stad aan de overkant. Want dat wilde ze ook wel. Ze droeg wel een winterse jas, maar voor de avond had ze ook een jurkje aangetrokken met een korte rok die haar onderbenen bloot lieten. Het hoefde ook niet lang te duren. Al kon ik hier niet lang genoeg zitten met haar, zelfs al zeiden we niks.

'Sorry nog van laatst.' zei ik haar wel. 'Wilde je niet overvallen.' legde ik uit. Ze keek me aan en glimlachte. Ik smolt ter plaatse.

'Voelde me wel wat overvallen, ja.' zei ze dan ook, maar vrolijk. 'Leek me nooit handig om met een collega uit te gaan.' zei ze toen. 'Want dat bedoelde je toch?'

Ik knikte. 'Ja, leek me leuk. Ik ken je twee jaar, maar eigenlijk ken ik je niet. En ergens heb ik steeds het gevoel dat dat zonde is.' zei ik haar. Ik keek haar aan en wachtte haar reactie af. Het was een omslachtige manier om haar te vertellen dat ik haar gewoon leuk vond. 'Ben bang dat ik je straks niet meer zie.' slikte ik ook wat serieuzer.

'Kan toch langskomen in je winkel.' opperde ze nog.

'Tuurlijk, maar toch. Het geeft ook niet als je er anders over denkt.' doelde ik nog maar op mijn verzoek tot een date. 'Maar je was wel het hoogtepunt van de dag voor me, als je er was. Door jou twijfelde ik nog mijn ontslag in te dienen.' deed ik er nog een schepje bovenop. Toen keek ze even weg, over het water. Ik keek nog naar haar en zag haar peinzen, en glimlachen toen ze mij weer aankeek.

'Ik moest huilen toen ik hoorde dat je wegging.' vertelde ze me toen. Daar keek ok van op. Wat lief.

'Echt?' En ze knikte. 'Jezus, Tes. Wat zitten we dan moeilijk te doen. Ik vraag je niet met me te trouwen, maar gewoon eens een keer op stap te gaan. Meer niet.' bracht ik nog voorzichtig. 'Nu we toch geen collega's meer zijn...' dacht ik haar woorden te kunnen gebruiken.

'Ben gewoon bang.' zei ze toen. Ze keek weer weg.

'Ik ook.' zei ik haar. En dit meende ik. 'Waar ben jij precies bang voor?' wilde ik wel eerst van haar horen.

'Dat je minder bent dan ik je zie.' zei ze toen. Daar moest ik kort over nadenken. Eigenlijk een groots compliment.

'Weet niet hoe jij me ziet, maar... Je legt de lat wel hoog, gelijk.' lachte ik er maar om.

'Valt wel mee.' vond ze. 'Je bent heel lief. Anders dan andere jongens. En ik hoop echt dat dat zo is.' maakte ze ervan.

'Daar kom je maar op één manier achter.' zei ik nog. 'Ik ben bang iets geweldigs mis te lopen. Of nog erger: te verpesten.' zei ik haar op mijn beurt. Dat we zo open tegen elkaar deden, vond ik al heel wat.

'En wie legt nu de lat hoog?' lachte ze eerst nog om.

'Muah, valt wel mee, hoor.' gniffelde ik dan snel gepast. Dat kon ze wel waarderen. 'Ik denk al elke dag aan je. En dat blijf ik doen. Maar nu weet ik nog dat ik je ga zien. En straks niet meer. Ook al woon je maar een dorp verder. Het idee van die onzekerheid sloopt me nu al.' probeerde ik verder niet al te dramatisch over te komen. 'Ik wil gewoon een kans. Eentje maar. Eén date.' noemde ik het.

'Je hoorde me toch wel?' keek ze me verliefd aan. 'Ik vind je hartstikke leuk. Tuurlijk wil ik dat.' zei ze nu dan ook echt. 'Maar vind het wel eng.

'Dat hebben we dan gemeen.' zei ik haar nog. 'De verliefdheid en de angst.' ze gniffelde zachtjes. Ik sloeg een arm om haar heen en gewillig liet ze zich tegen me aan trekken en keken we samen even over het water uit. Dit was al best romantisch. Al zat zij wel al snel te rillen.

'Wel als je klaar bent, pas.' zei ze me nog. Dat was nog een week. Dat vond ik prima.

'Ik wil je wel al heel graag een kus geven.' zei ik alleen wat knullig. Ik zag haar een beetje schrikken en frommelen met haar lippen.

'Mag.' zei ze toen toch. We stonden ondertussen. En met de verlichte stad en de donkere rivier op de achtergrond, stapte ik op haar af, pakte zij mijn kin en ik haar armen, en was het zij die mij snel de kus wou geven. Alleen bleef ze daarbij wel plakken. En dus duurde het zeker een dikke tien seconden waarbij onze lippen drukkend tegen elkaar aangeplakt zaten. Met glinsterende ogen keek ze me vervolgens aan. Ik zuchtte tevreden en opgelucht.

'Dit was geen teleurstelling.' zei ik haar al.

'Nee.' hield ze het kort, maar gemeend. Ik beloofde haar te appen als ik thuis was, en dat deed ik. Zij was nog even teruggegaan naar Merel. Ook zij moest me appen toen ze thuis was, een uur later. Ik kon toch niet slapen. Ik was nog verliefder geworden en die verliefdheid had ze beantwoord. Toen leek een hele week plots nog heel lang te duren. Je had Merel moeten zien grijnzen toen ik haar die week eerder zag dan tessa...