Rome. Het jaar 222

Angelique was een mooie Meid van achttien jaar oud. Angelique had een rijke Vader en leefde in grote weelde. Ze bezat een groot eigen huis met alle mogelijke comfort en ze had veel Slaven en Slavinnen tot haar beschikking om haar dagelijks te verzorgen en te verwennen. Angelique had een geweldig mooi leven. Maar toen sloeg het noodlot toe.

Angelique’s Vader kon zijn schulden niet betalen en dat had grote gevolgen. Niet alleen voor hem zelf maar zeker ook voor zijn verwende dochter.

Een Gerechtsdienaar kwam samen met twee Soldaten bij Angelique op bezoek. De Gerechtsdienaar las een document voor. Het was een Gerechtelijk Bevel waarop stond dat ze alles kwijt was.

Een grote ploeg verhuizers onder het toeziend oog van vier Romeinse Soldaten had vervolgens haar hele huis leeggehaald. Alles werd in beslag genomen. Ook haar slaven en slavinnen. Angelique bezat niets meer. Ze stond verdwaasd rond te kijken in haar lege huis. Hoe moest het nu verder met haar…

————————————

Angelique was nog maar nauwelijks van de eerste schrik bekomen toen er plotseling weer zeven mannen in haar woonvertrek stonden. Waarom kwamen die mannen terug? Waren ze nog iets vergeten?

Maar het bleken niet dezelfde mannen te zijn. Het waren zeven andere mannen. Het waren twee Gerechtsdienaren deze keer. Een korte dikke man met een bol, pafferig gezicht en uitpuilende ogen en een lange magere man met ingevallen wangen en holle ogen. De twee Gerechtsdienaren leken elkaar in alle opzichten aan te vullen. Het was een merkwaardig duo. Dit duo werd vergezeld door een legercommandant met vier soldaten. Het hele gezelschap was zonder kloppen het huis binnen getreden en stond ineens onaangekondigd tegenover de verbaasde Angelique. Met een schok realiseerde Angelique zich eigenlijk toen pas echt dat het huis ook niet meer van haar was.

Er werd wederom een groot, perkamenten formulier aan Angelique getoond. Een angstaanjagend document met veel dure stempels en zegels. Wederom een Gerechtelijk Bevel? Angelique sloeg de angst al om het hart. Het klamme zweet brak haar overal uit. Welke rampspoed hing haar nu nog meer boven het gekwelde hoofd?

De dikke Gerechtsdienaar met de uitpuilende ogen stelde zich pontificaal op voor de dodelijk nerveuze Angelique. Hij duwde zijn dikke buik naar voren, schraapte zijn keel en begon het officiële document plechtig voor te lezen.

De inhoud was schokkend. De schulden van Alfonso, Angelique's vader bleken dermate groot dat het in beslag nemen van al zijn en haar bezittingen niet toereikend was. De Staat had daarom ook beslag gelegd op zijn Leven en het Leven van zijn dochter. In het kort kwam het hele betoog er op neer dat Angelique’s Vader en Angelique persoonlijk door de Rechter verbeurd verklaard waren. Angelique begreep niet goed wat dat allemaal betekende. Angelique had weinig onderwijs genoten. En het was ambtelijke en juridische taal die voor normale mensen bijna niet te bevatten was. Ze luisterde wel, maar ze hoorde niet. De stem van de Gerechtsdienaar bereikte wel haar oren, maar niet haar brein. Angelique begreep het allemaal niet… Ze was totaal in shock.

---

De dikke Gerechtsdienaar las rustig het gehele document aan Angelique voor. Angelique stond hem als een zombie aan te staren. Ze leek wel verdoofd. Ze begreep er niets van.

In het Gerechtelijk Bevel stond dat Angelique uit het bevolkingsregister van Rome geschrapt was. Angelique was geen Romeins Staatsburger meer. Ze bestond zelfs helemaal niet meer als persoon. Ze was voortaan een object, een ding, een voorwerp. Angelique was handelswaar geworden. Angelique was handelswaar en ze was nu eigendom van de Staat. De Rechter van Staat zou verder beslissen wat er met haar gebeuren moest. In de praktijk betekende dat gewoon dat de hoogste bieder haar hebben mocht. Ze zou verkocht worden als Slavin.

Angelique begreep het niet. Het ging eenvoudigweg haar bevattingsvermogen ver te boven. Zoveel rampspoed tegelijkertijd zou ieders bevattingsvermogen te boven gaan.

Angelique was er van overtuigd dat dit alles een groot misverstand moest zijn. Maar misverstand of niet, de Romeinse wet was onverbiddelijk. De Gerechtsdienaren deden gewoon hun werk. Angelique moest mee.

---

Maar voordat Angelique meegenomen werd moest ze eerst nog al de bezittingen afstaan die ze op dat moment op haar lichaam droeg.

Angelique was gekleed in een prachtige, veelkleurige jurk met lage, ronde hals, zodat er veel decolleté te zien was. Verder was Angelique behangen met diverse kettingen en armbanden. En natuurlijk droeg ze haar ring met de grote diamant, het erfstuk van haar moeder.

"Wij zijn gerechtigd al uw bezittingen in beslag te nemen juffrouw," zei de magere Gerechtsdienaar vormelijk. "Wilt u zich nu uitkleden?" De magere Gerechtsdienaar vroeg het echt heel beleefd.

"N-n-n-nee. Dat wil ik niet," antwoordde Angelique onzeker. Natuurlijk wilde ze dat niet.

De dikke Gerechtsdienaar die zo mooi het formulier had voorgelezen gaf nu met een korte hoofdbeweging een teken aan de Commandant. De Commandant liep naar Angelique toe en gaf haar een harde slag in het gezicht. Angelique tuimelde bijna omver. Totale verbijstering. Angelique was in haar hele leven nog nooit geslagen.

"Uitkleden Teef!" zei de Dikke gerechtsdienaar kortaf. Hij was iets minder vormelijk en beleefd dan zijn magere collega.

"Doe maar gewoon wat we zeggen juffrouw, voordat er meer klappen vallen,” zei de magere Gerechtsdienaar sussend. De goede man had enigszins met Angelique te doen.

De Gerechtsdienaren waren beslist geen mannen van geweld. Integendeel. Ze verafschuwden geweld. Maar daarom waren de soldaten ook meegekomen. De soldaten hadden juist een passie voor geweld en zouden er absoluut niet voor terugdeinzen om Angelique een stevige aframmeling te geven als dat nodig was.

---

Angelique moest zich in het bijzijn van de Gerechtsdienaren en de grijnzende soldaten uit gaan kleden. Ze moest haar dure jurk uittrekken. Ze moest haar kettingen en armbanden af doen. Ze moest haar schoenen uittrekken. Alle juwelen en alle kleding die ze uittrok werden meteen in een jute zak gedaan door de magere Gerechtsdienaar.

Tenslotte stond ze in haar ondergoed besluiteloos te kijken. Angelique droeg mooi, duur ondergoed. Angelique had grote borsten. Ze droeg een beugelbeha met halve cups. Deze beha bedekte amper haar tepels en liet de bovenkant van haar borsten vrij. Deze BH was dan ook speciaal bedoeld voor jurken met een lage hals. Zo'n jurk die ze zojuist had uitgedaan.

Verder droeg Angelique alleen nog een ieniemini satijnen slipje, afgezet met ragfijn kant. Het zag er duur uit, maar bevatte niet veel stof. Eigenlijk was het maar precies groot genoeg om haar kutje te bedekken. Angelique bleef besluiteloos en onzeker zo staan in haar mooie lingerie. De mannen bestudeerden haar even rustig.

"Uittrekken Teef" Commandeerde de dikke toen, wijzend op de mooie, dure, spulletjes.

"Nee...nee...neeee...! protesteerde Angelique. "Neee! Dat wil ik niet. Neee...neeee!"

De dikke Gerechtsdienaar gaf weer een teken aan de Commandant. Die liep weer naar Angelique toe. Hij sloeg haar nogmaals hard in het gelaat. Angelique huilde onbedaarlijk.

"Alles uittrekken, alstublieft, juffrouw," zei de dunne vriendelijk.

"Doet u het nou maar gewoon. Zo voorkomt u grotere problemen.”

Angelique jammerde klaaglijk. Ze wilde het niet, maar ze had geen keus, dat begreep ze wel. Ze moest gehoorzamen, anders zou die bullebak, die Commandant, haar weer slaan. Huilend deed ze ten slotte haar beha af en ze stapte beschroomd uit haar kleine slipje.

"Goed zo, grote meid!" zei de Commandant sarcastisch. "Was dat nou zo moeilijk?"

De soldaten lachten. De dunne Gerechtsdienaar pakte het ondergoed van Angelique glimlachend aan. De beha verdween meteen in de jute zak. De dunne man liet de zachte satijnen stof van het slipje eerst nog even langzaam tussen zijn vingers door glijden. Hij snuffelde er even aan en likte zijn lippen. Hij zuchtte eens diep. Daarna liet hij het niemendalletje ongemerkt in de zak van zijn eigen mantel verdwijnen.

---

Niets, helemaal niets mocht de volledig overrompelde Angelique nog behouden. Zelfs haar ondergoed en haar waardigheid werden haar afgenomen.

De Gerechtsdienaren gedroegen zich overigens correct, zoals ambtenaren altijd doen. Ze moesten de Wet uitvoeren, maar ze hoefden er niet perse plezier aan te beleven. Maar de soldaten gedroegen zich zoals soldaten meestal doen. Ze werden steeds vrolijker naarmate Angelique zich verder uitkleedde. Ze lachten spottend en maakten obscene opmerkingen. Uiteindelijk stond Angelique volledig gestript, beschaamd en poedelnaakt voor de mannen. Met haar handen probeerde ze haar lichaam nog enigszins te bedekken.

Haar rechterhand en arm hield Angelique voor haar grote borsten geklemd. Met haar linkerhand bedekte ze haar kruis. Alle ogen waren dan ook ineens op die linkerhand gericht. Er schitterde nog iets aan die hand. Een fonkelende diamant. Angelique was 'vergeten' de Ring af te doen, het erfstuk van haar moeder.

"De Ring!" zei de dikke Gerechtsdienaar. Hij wees naar de hand van Angelique.

"Geeft u mij ook die Ring alstublieft, juffrouw," zei de magere Gerechtsdienaar. Angelique huilde onbedaarlijk.

“Neee… Alstublieft niet… Niet de Ring… Het is… het is een erfstuk van mijn moeder… alstublieft… Laat mij de ring behouden…”

Maar de Gerechtsdienaren waren onverbiddelijk. De Ring moest af.

De Dikke gaf een teken aan de Commandant en die liep op de naakte Meid af en gaf haar weer een klinkende oorvijg.

“Aaauuwww… Ooohhh… Aaauuww…” jammerde Angelique maar ze gehoorzaamde nu wel. Ze begon wanhopig aan de ring te draaien en te trekken. Maar…

De Ring zat erg strak en terwijl Angelique verwoede pogingen deed om de ring los te wrikken hadden de mannen ruim de tijd om ongegeneerd haar borsten en haar mooie kaal gewaxte kutje te bewonderen. De Soldaten joelden, lachten en floten.

Toen Angelique eindelijk haar dierbare sieraad afgekregen had, leverde ze het beschaamd in bij de dunne Gerechtsdienaar.

De dunne Gerechtsdienaar bekeek de grote, glanzende diamant aandachtig. Zijn ogen werden groot van hebzucht en hij liet ook de kostbare ring onopgemerkt in de zak van zijn eigen mantel glijden.

De andere mannen zagen dat niet, want die hadden al hun aandacht bij Angelique. Met hun grote, gulzige ogen volgden ze elke beweging die de mooie, naakte meid maakte.

---

De opwinding van de soldaten was heel begrijpelijk. Angelique was immers een mooie, lange, slanke, blonde vrouw, met zeer royale vrouwelijke vormen.

“Mooie grote tieten!” Joelden de Soldaten. “En een lekker kaal kutje!”

Angelique was achttien jaar oud, bijna negentien. Als blonde schoonheid was ze altijd al een bezienswaardigheid geweest in Rome. Veel blonde vrouwen zag je daar niet. Angelique viel altijd zeer in de smaak bij de vrienden van haar vader. Alle mannen in de hogere kringen waren gek op haar. Ze was een zeer graag geziene gast op feesten en partijen. Haar vader had haar beloofd een goede huwelijkskandidaat voor haar te zoeken.

Angelique was dan wel één van de mooiste meiden van Rome, ze was zeker niet één van de slimste. Het overgrote deel van wat de Gerechtsdienaar voorgelezen had was langs Angelique heen gegaan. Te veel moeilijke woorden. Te ingewikkelde zinsconstructies.

De echte implicatie van het document was dan ook nog steeds niet tot haar doorgedrongen.

---

Angelique was zeer beschermd opgegroeid. Ondanks dat ze al achttien jaar was, was ze nog steeds maagd en ook nog nooit naakt door een man bekeken. Nu stonden zeven mannen zich aan haar naakte lijf te vergapen. Nog nooit in haar leven was Angelique zo vernederd. Angelique probeerde, nadat ze de Ring afgedaan had, zichzelf weer zoveel mogelijk met haar handen te bedekken.

De Gerechtsdienaren gedroegen zich zoals ambtenaren doen. Ze hielden hun gezicht strak in de plooi. Ze keken schijnbaar onverschillig en onbewogen toe. Maar de soldaten waren stoere, meest jonge mannen en keken schaamteloos naar de naakte meid en lachten. Ze werden steeds vrolijker en raakten duidelijk opgewonden van de mooie meid.

"Ik dacht dat we een rijke jongedame op moesten halen," zei de Commandant van de soldaten sarcastisch. "Maar weet je zeker dat dit geen hoer is?" vroeg hij aan de dikke Gerechtsdienaar. De man deed alsof hij de vraag niet hoorde. De soldaten schaterden.

"Waarom? Maar waarom dan toch...?" jammerde de arme Angelique voortdurend. Ze begreep het echt niet. Waarom deden ze haar dit aan? Waarom? Waarom...?

De stoïcijnse Gerechtsdienaren gaven op Angelique's 'waarom' gevraag geen antwoord. De dikke Gerechtsdienaar zwaaide alleen nog maar eens met zijn perkamenten document dat hij zojuist zo mooi voorgelezen had. Dat moest voldoende uitleg zijn, dacht hij.

---

In plaats van meer duidelijkheid te verschaffen aan de verwarde meid wierp de magere Gerechtsdienaar haar een brede leren halsband toe. Het was een slavinnen-halsband. Dat attribuut diende een lijfeigene in het Romeinse Rijk altijd om te hebben. Een teken van herkenning. In het Gerechtelijke Bevel stond vermeld dat de Gerechtsdienaar zo'n halsband aan elke nieuwe slavin direct diende te verstrekken, opdat de kersverse slavin terstond aan de Wet kon voldoen. De mannen vervulden plichtmatig hun taak, meer niet.

"Oprapen en omdoen!" commandeerde de dikke kortaf. Hij wees naar de halsband.

Angelique keek met een vies gezicht naar de halsband.

“Maar… maar… maar dat is een Slavinnen-Halsband…” stotterde ze ontdaan.

“Oprapen en omdoen, stomme Teef!” commandeerde de Dikke nogmaals.