Ik woon met mijn ouders aan de rand van een groot bos in het Noorden van Limburg, niet zo ver van de abdij van Achel. Mijn ouders zijn heel gelovig en brengen veel tijd door in de abdij en in parochiekerken in de omgeving. Het zijn doodbrave mensen, ze doen geen vlieg kwaad en ze zijn ontzettend saai om dag in, dag uit mee te leven. Zeker als je zo jong bent als ik, een meisje dat al borstjes krijgt en een zacht donsje aan het kweken is, waar het goed is om in te woelen met mijn vingers. Ik heb nog niet zo lang geleden een heel bijzonder plekje ontdekt, daar beneden. Het zit helemaal bovenaan mijn muisje en ik hoef er mijn vingers maar tegen te leggen en een heel klein beetje druk te geven en alles in mijn onderbuik begint warm te worden. Ik kan niet meer gaan slapen voor ik dat plekje, een knobbeltje eigenlijk, niet verwend heb. Jammer, maar op een bepaald moment moet ik er wel mee ophouden, omdat ik anders zou ontploffen. Van de biologielessen weet ik wel dat het eigenlijk 'clitoris' heet, maar ik noem het 'mijn kitten', het babykatje dat bij haar mama, de grote poes, woont. Het is alsof het haar tongetje uitsteekt en aan mijn vingers likt, want heel mijn poesje wordt soms helemaal nat. Vroeger, toen ik mijn eerste tampons gebruikte, stak ik soms wel eens een vinger in dat gaatje daar om te voelen hoe zo'n tampon daar zat. Sinds ik 'mijn kitten' ontdekt heb, hoef ik dat niet meer te doen. Dat gaatje is eigenlijk bedoeld om een penis in te steken en daar denk ik nu nog niet aan.

Met mijn beste vriendinnetje, Amélie, die een jaar ouder is dan ik, ga ik 's avonds regelmatig in het bos wandelen. Alleen gaan wandelen mag ik niet en ik zou het ook niet durven. Je hoort zoveel over verkrachters en dat wil ik niet meemaken! Maar Amélie is voor niks bang, ze gaat soms helemaal alleen het bos in en ze zegde me dat ze plekjes gevonden heeft waar regelmatig koppeltjes komen om te vrijen.

'Als je heel stil bent en je niet beweegt, dan kan je ze bezig zien,' zegde Amélie me verleden week nog. 'Je moet wel de juiste plekjes vinden en niet te dichtbij komen. Ik heb al twee keer een man en een vrouw alles zien doen. Als ze zo bezig zijn, denken ze aan niks anders. Ik moet daar dan wel blijven zitten en wachten tot ze weg zijn, anders zouden ze me misschien horen of zien. Maar het is echt spannend, joh! Als je wilt, mag je gerust eens mee met mij. Met zo'n mooi weer 's avonds is de kans groot dat er iets te zien is.'

Mijn ouders gingen dat weekend van vrijdagavond tot zondag op een of andere retraite in een klooster, in Westmalle geloof ik. Ze waren wel een beetje ongerust, of ik wel voor mezelf zou kunnen zorgen en zo. Ik vroeg of Amélie zou mogen logeren en dat vonden ze een prima idee. Amélie ziet er ouder uit dan ze eigenlijk is, je zou haar zeker al zeventien schatten. En ze is ook echt iemand die van aanpakken weet: haar mama is twee jaar geleden gestorven en ze studeert heel goed en daarbij helpt ze haar papa met alles in het huishouden. Mijn ouders weten dat ook en daarom waren ze onmiddellijk akkoord dat Amélie het hele weekend bij mij zou zijn.

Om half vijf, na school, wuifden we mijn ouders uit. Ma had alles al klaargezet voor het avondmaal, zodat we alleen nog iets in de oven moesten schuiven en wat rauwkost moesten klaarmaken.

'Zullen we straks eens een boswandeling maken?' vroeg Amélie? 'Het is vrijdagavond en dan is de kans groot dat we iets kunnen zien. Ik weet niet waarom, maar in de weekends gebeurt er niks. Misschien omdat er dan meer wandelaars zijn. Op een vrijdagavond kom ik bijna nooit iemand tegen. Maar we moeten wel heel stil zijn. En doe een rokje aan, Linda, geen broek.'

'Waarom?' vroeg ik verbaasd.

Amélie lachte geheimzinnig: 'Ik doe zelfs geen onderbroekje meer aan,' fluisterde ze, alsof iemand haar kon horen, 'de eerste keer dat ik zo'n koppel bezig zag, kon ik niet anders dan aan mijn kutje zitten, maar mijn slipje zat in de weg. En ik heb je toch gezegd dat je niet mag bewegen, dus ik kon niet gaan rechtstaan en mijn onderbroek uittrekken! Dus nu doe ik het zo: alleen een rokje aan. En terwijl ik die mensen in het oog houd, speel ik me af. Je weet toch wat dat is, hoop ik? Of doe jij dat niet?'

'Natuurlijk doe ik dat ook,' protesteerde ik, nogal van uit de hoogte, 'al heel lang, hoor!'

Dat laatste was een beetje gelogen, eigenlijk heel veel gelogen, maar ik wilde niet dat Amélie dacht dat ik een seut was. En ik wéét dat ik geen seut ben, alleen had ik tot dan toe nog nooit met een vriendin over zoiets gepraat. Dat zouden mijn ouders echt vies gevonden hebben. Het had al zo lang geduurd voor ik tampons mocht gebruiken en alle meisjes in mijn klas deden die in. Mijn ouders zegden dat het geen goed idee was omdat je dan geen maagd meer was. Ma stond het uiteindelijk toe, als ik de tampon maar niet te ver erin stak, zei ze. En toen vertelde ze iets over het maagdenvlies en zo. In ieder geval kreeg ik mijn zin en was ik van die vieze maandverbanden af. Je moet weten dat ik wel tamelijk groot ben, maar heel mager ('slank' zeggen mijn ouders) en als er zo'n maandverband in mijn onderbroekje zit, heb ik voortdurend het idee dat er geen plaats genoeg voor is. Ma heeft ook eens een doosje inlegkruisjes op mijn nachtkastje gezet, maar die heb ik ook nog niet aangeraakt, alleen ernaar gekeken.

'Waarvoor zou ik zoiets in mijn onderbroek steken, ma?'

'Om proper te zijn, kind. Lekjes urine, en druppeltjes die uit de vagina komen. Dat ruikt soms en het is hygiënisch ook.'

'Mijn onderbroekjes zijn 's avonds nog altijd even schoon als 's ochtends, ma. Ik kan zo'n maandverband niet uitstaan en zo'n inlegkruisje ook niet.'

'Je hebt het nog niet geprobeerd, schat. Je wilt toch niet dat andere mensen je ruiken?'

'Stink is soms, ma?'

'Nee, dat geloof ik niet, maar je ruikt je eigen geur niet altijd, meisje. En je moet toch oppassen voor jongens, hoor, die zijn heel gevoelig voor geuren van meisjes. Soms is dat voor hen een teken dat ze iets mogen doen dat niet mag.'

'Vertel op, ma!'

Maar dan zweeg ze en liep weg.


Nadat we de vaat in de afwasmachine gestoken hadden, trok ik mijn kleren uit en vond ik een donkergroen t-shirt en een bruin rokje.
'Je mag geen felle kleuren dragen,' had Amélie gezegd, 'alles is groen in het bos, dus als je niet wilt gezien worden, doe je ook iets groen aan.' Zij had ook een groen bloesje en een groene rok aan. Ik kon niet anders meer dan op haar vertrouwen en eigenlijk was ik best fier op mezelf dat ik op tocht durfde gaan om mensen te bespioneren die aan het seksen waren. Ja, ineens verlangde ik er heftig naar dat we prijs zouden hebben. En toch bonsde mijn hart nu al in mijn keel. Zou ik wel zo lang kunnen blijven stilzitten? Zouden mijn benen niet gaan slapen zodat ik voorover viel? Zou ik niet moeten kuchen of, erger nog, moeten niezen? Of stel je voor dat er ineens een wesp rond mijn hoofd zou vliegen?

'In het bos zijn er geen wespen en zeker niet 's avonds,' verzekerde Amélie me, 'je zult wel kevertjes zien lopen en soms eens een bosmuis, maar die doen niks. Vertrouw me maar, Linda, ik ken het bos heel goed en het plekje dat ik gevonden heb is superveilig.' Zolang we nog niet in de buurt van haar plekje waren, konden we nog de hele tijd babbelen en ik vroeg haar uit over seks, want dat had ik nog nooit gezien.

'Het is heel mooi om te zien,' antwoordde ze spontaan, 'maar ook om het zelf te doen.'

'Wat?!? Heb jij dat al gedaan? Met wie dan? Met een jongen die ik ken? Iemand uit jouw klas?'

'Nee, joh,' zei ze luchtig, 'maar daar zeg ik niks over. Dat is geheim.'

'Geheim? Mag zelfs ik het niet weten? Ik ben toch je beste vriendin?'

'Ja, dat is waar, Linda, maar heb jij soms ook niks dat je mij niet vertelt? Dat je geheim wilt houden, voor iedereen? Ook voor je beste vriendin?'

Dat was natuurlijk ook waar. Ik had haar niets verteld over mijn avondritueel dat ik nu al wekenlang uitvoerde in bed. Ik zou het haar maar vertellen, dan had ik geen enkel geheim meer voor haar. Ze sloeg haar armen om me heen en zegde dat het eigenlijk niet echt een geheim was, want alle meisjes deden dat.

'Ja, dat kan wel, maar ze zeggen er niks over. Dus is het toch een geheim,' verweerde ik mij, 'en dus vind ik dat jij ook jouw geheim moet verklappen. Ik zweer dat ik het ook geheim zal houden, tot aan mijn dood.'

Amélie lachte stilletjes en kneep me in de arm: 'Stil nu, Linda, vanaf nu geen woord meer. En trap niet op takjes, slof niet met je voeten. We zijn er bijna. Nog tweehonderd meter of zo...' en ze legde een vinger op haar lippen.

Nu werd het echt spannend. Ik keek naar de grond om elk takje en elk blad te vermijden en toch hoorde ik nog mijn voetstappen alsof ze door een luidspreker galmden. Amélie liep voorop en ik probeerde mijn voeten net op dezelfde plaatsen te zetten als zij. Ik zag haar mooie lange benen van onder haar korte rokje uitkomen, veel dikker en mooier dan mijn bonenstaakjes. En ze had haar schoenen niet meer aan, in elke hand had ze een schoen. Dus deed ik mijn schoenen ook maar uit. Amélie keek op en met grote ogen keek ze me aan, haar vinger op haar lippen. De laatste meters naar haar schuilplaats legde ze zo langzaam af, voortdurend bleef ze stil staan en luisteren, maar alles was stil. Het enige wat ik nu nog hoorde, was mijn hart dat tekeer ging als een wild paard: té-dom, té-dom, té-dom...

Amélies schuilplaats was een kommetje tussen vier of vijf enorme dennen. Als je er gehurkt in zat, kon iemand er zo voorbijlopen zonder dat ze ons konden zien. Aan de brede kant van de kom was een richel waarin de wortels van de dennen zich in elkaar vlochten. Voorzichtig stak Amélie haar hoofd naar boven om over de richel te kunnen kijken. Ze trok het onmiddellijk weer terug en keek naar mij en wees dat ik ook moest kijken. Er zou dus misschien iets te zien zijn... En ja, zo'n dertig of veertig meter van onze kuil af zaten drie mensen, twee mannen en een vrouw. Ze keken om zich heen, dus verborg ik me bliksemsnel weer in de kuil. Amélie ging nu over in gebarentaal, wees me waar ik moet gaan zitten, op een plekje waar alleen zand was onder mijn voeten. Zelf veegde ze voorzichtig alle dennennaalden en een dennenappel weg tot ze ook alleen maar zand had op haar plekje. Af en toe dacht ik stemmen te horen, maar daar was ik niet zeker van. We zaten op een hele afstand van de bosweg, dus van daar af konden we niet gezien worden en ook de afstand tot het open plekje in het bos waar de drie mensen zaten, was ver genoeg om niet ontdekt te worden. Ik begon rustiger te worden en snakte nu echt naar het avontuur. Maar misschien kwamen die mensen gewoon om te picknicken, of iets te drinken, of wat met elkaar te praten? Dan zouden we niks kunnen zien...

Amélie stak haar hoofd weer voorzichtig over de rand van de kuil en dook onmiddellijk weer terug. Ze kwam met haar mond tegen mijn oor en fluisterde zo stil dat ik het amper kon horen: 'We hebben prijs, Linda... Ze zijn al begonnen.' En toen deed ze weer teken dat we moesten zwijgen. We hebben allebei bruine haren, dus dat stemde me gerust: dat zou niet opvallen hier. Ik sloeg net als Amélie mijn haar over mijn voorhoofd zodat alleen onze ogen boven de rand zichtbaar waren. Godsamme, wat ik daar zag had ik nooit verwacht, zelfs niet in mijn dromen.

Een van de mannen had de handen van de vrouw met touwen vastgemaakt aan twee boomstammen. Ze lag daar languit op de grond, met haar gezicht naar ons toe, maar ze kon ons onmogelijk zien: ze was geblinddoekt. Ze had alleen nog een topje aan. Haar benen lagen helemaal gespreid, ik zag een donkere vlek van het haar dat daar zat. De andere man stond naast de vrouw en deed al zijn kleren uit, tot hij helemaal bloot was. Toen ging hij op zijn knieën tussen de benen van de vrouw zitten en even later lag hij languit op haar en begon hij te bewegen. Ik dacht dat ik de vrouw hoorde kreunen en dat zal wel zo geweest zijn, want de eerste man die achter haar hoofd zat, haalde iets uit zijn zak - een grijze doek en die bond hij over de mond van de vrouw. Hij zei ook iets, heel bars, maar dat kon ik niet verstaan. Hij keek weer naar alle kanten, maar ik was er heel zeker van dat hij ons niet kon zien en Amélie zal dat ook wel gedacht hebben. In ieder geval bleven we kijken. We zaten jammer genoeg iets te ver van die mensen vandaan om alles goed te zien. Ik gluurde even naar Amélie en ik zag dat ze met een hand onder haar rokje zat, met de andere steunde ze op een boomwortel. Ze was zich verdorie vlak naast mij aan het 'afspelen', zoals zij het noemde. Ik had ook geen onderbroekje aangetrokken en ik voelde met mijn hand tussen mijn benen, maar ik voelde daar niets, dus bleef ik gewoon verder kijken. Ondertussen was de tweede man rechtgestaan en de eerste trok nu ook zijn kleren uit en ging tussen de benen van de vrouw zitten om hetzelfde met haar te doen. De tweede man, ik zal hem met 'de struise' noemen omdat de eerste veel kleiner was, bleef rechtstaan en hield duidelijk de wacht. Hij keek onophoudelijk in alle richtingen, zodat we ons hoofd snel naar beneden trokken. Amélie was nog altijd met haar poesje aan het spelen tot ze ineens verstijfde en ik dacht echt dat ze aan het plassen was, er kwamen drie lange stralen van tussen haar benen in het zand terecht. Ze viel op haar billen en daarna op haar rug en nog altijd met haar hand tussen haar benen. Ik durfde niet meer over de rand van de kuil kijken, maar keek naar Amélie die met samengeperste lippen door haar neus lag te ademen en een beetje met haar lijf lag te kronkelen. Tussen haar benen lag het plasje in het zand. Ik was moe van zo lang op mijn knieën te zitten en zette me ook op mijn billen naast haar neer. Het begon te schemeren. We hoorden niets meer. Misschien waren die mensen al weg. Ik wachtte nog een paar minuten en toen keek ik voorzichtig over de rand. Alleen de kleine man en de vrouw waren er nog. De man zat op zijn knieën naast het hoofd van de vrouw. Ze had geen doek meer over haar mond en misschien ook geen blinddoek, dat kon ik niet zien. De man trok aan zijn penis, boven de mond van de vrouw.

'Ah! Hier zit ons publiek!' hoorden we ineens achter ons. Ik viel van schrik pardoes achterover, met mijn hoofd op een boomwortel. Amélie lag nog altijd op haar rug, met haar hand tussen haar benen. Maar zij schrok ook op, stond recht en trok haar rokje naar beneden. Ze griste haar schoenen op en deed alsof ze die naar de man zou gooien. Hij stond maar op twee meter van ons af, hoog op de richel aan de kant van het bospad, als een reus. Hij had alleen een broek aan. 'En wat een jong publiek nog,' ging hij verder, 'gelukkig heb ik goeie ogen. Ik had jullie wel gezien. Maar waarom zouden jullie van zo ver blijven kijken als je ook dichterbij kunt komen? Kom gerust mee, dan zie je alles veel beter.'

We bibberden allebei van pure angst. Het enige waar ik aan kon denken was: 'Nu word ik verkracht!' En ook Amélie stond te trillen op haar benen.

'Kom,' ging de man verder, 'ik zal jullie niks doen. En mijn maat ook niet. We zijn al allebei twee keer klaargekomen, dus krijgen we hem toch niet meer recht vandaag. Maar misschien hebben jullie nog een lesje biologie nodig, of wat seksuele opvoeding. Nu, dat kan. Dat zullen we jullie graag geven.'

We bleven onbeweeglijk staan, op het knikken van onze knieën na.

'Vooruit,' zei hij nu, niet echt bars, maar ook niet vriendelijk, 'kom mee. Jullie zijn een stelletje voyeurs. Ik ken dat. Ik heb hier ook nog in deze kuil gezeten toen ik zo oud was als jullie. En ik zou toen ook niet graag ontdekt geworden zijn. Gelukkig is dat nooit gebeurd. Maar je hebt geen keuze, meisjes. Je moet nu meekomen, vooruit.'

Onwillig zette Amélie uiteindelijk toch de eerste stap. Ze had haar schoenen aangetrokken en ik deed dat ook. Ze klom uit de kuil en dan volgde ik. Wat konden we anders doen?

'Loop maar door de varens hier,' zei de man die achter ons aan liep. Na een halve minuut stonden we al op de open plek. De vrouw lag nog altijd met haar armen achter haar hoofd gespreid, vastgebonden aan de boomstammen. De kleine man stond recht naast haar, helemaal bloot. Tussen het haar op zijn onderbuik zag ik in de vallende duisternis een bleek streepje van zijn penis.

'Ik heb ze,' zei de struise, 'het zijn nog maar jonge meisjes. Ze staan te trillen op hun benen van de schrik. Elvira, zeg hen dat ze geen schrik moeten hebben.'

'Elvira,' flitste het door mijn hoofd, 'dat is een naam die je niet vaak hoort en ik ken toch iemand die zo heet... De vrouw van de snoepwinkel in het dorp verderop. Daar gingen we altijd snoepjes kopen toen we nog kleiner waren. Zou het?' En ja, hoor, het was die Elvira! Ze had geen blinddoek meer om en ze lag daar helemaal naakt in het zand, haar benen nog wijd gespreid.

Ik kende Elvira als een vriendelijke vrouw, die altijd lachte en veel van alle kinderen hield. Zelf had ze geen kinderen en ze zei heel dikwijls dat haar klantjes haar kinderen waren, dat ze het zo erg vond er zelf geen te kunnen krijgen. Ineens was mijn angst over, ik liep op haar toe en zei: 'Elvira, ik ben Linda. Ken je me nog?'

Ze richtte haar hoofd op en keek me aan: 'Natuurlijk, kind, natuurlijk. Was jij ons aan het bespioneren? Waar haal je dat nu in je hoofd?'

'Mijn vriendinnetje is er ook bij, Elvira. Het was per ongeluk,' loog ik, 'we wandelden hier voorbij en toen...'

'Praatjes,' onderbrak de struise, 'die kuil vind je niet per ongeluk. Nu wil ik van jullie klaar en duidelijk horen dat je tegen niemand ooit vertelt wat je hier hebt gezien. Anders...' Hij keek ons dreigend aan. Het was ondertussen bijna helemaal donker geworden. De kleine man maakte de touwen rond Elvira's polsen los en ze begon die te wrijven terwijl ze rechtop ging zitten.

'Laat mij maar,' zegde ze tegen de struise, 'ik ken die meisjes. Lindaatje en... laat me even denken... is het niet Amélie? Ja, jij bent Amélie, toch?'

Amélie knikte alleen maar. Ze had blijkbaar nog meer schrik dan ik nu.

'Kom er even bij zitten,' zei Elvira en ze klopte met haar hand in het zand. We zetten ons naast haar terwijl de twee mannen zich aankleedden. Ze gaven Elvira haar kleren aan. Ze had de hele tijd haar grijze topje aangehouden, zag ik, met daaronder duidelijk een witte beha. Ze stond op, trok haar slipje en een wijde broek aan en stapte in haar schoenen. Daarna zette ze zich terug in de kring, we zaten in een cirkel naast elkaar nu. Het was zo donker geworden dat we alleen nog schaduwen voor elkaar waren.

'Zo, meisjes,' begon Elvira, 'het was niet de bedoeling dat iemand ons zou zien. Maar het kan altijd. Gelukkig hebben mijn vrienden het altijd gauw in het oog als er iemand in de buurt komt. Maar vandaag dus niet... Jullie moeten echt beter gaan opletten, alle twee. Je wilt toch niet dat ik in het dorp bekend sta als een boshoer, hé?' zei ze kwaad.

'Jullie zijn nog jong en jullie begrijpen veel nog niet,' ging ze verder, 'maar sommige mensen doen het nu eenmaal graag in open lucht. Ik ook. En omdat ik alleen ben, heb ik een paar goede vrienden die me daarbij helpen.' Ze wuifde met haar hand naar de twee mannen die naast elkaar zaten.

'Het enige wat ik en mijn twee vrienden van jullie willen horen is, dat jullie hier over zwijgen als het graf,' zei Elvira op besliste toon. 'Ik wil niet gechanteerd worden, begrijp je? Ik wil gewoon mijn snoepwinkeltje verder open houden, dat is alles wat ik in mijn leven wil. Dus... gaan jullie je mond houden?'

'Ja,' zeiden we alle twee tegelijk.

'Ik geloof jullie, jullie zijn brave meisjes, ik ken jullie al van als jullie klein waren. Maar ik vind wel dat daar iets tegenover mag staan. Dus stel ik voor dat jullie in het vervolg niet meer in die afschuwelijke kuil gaan zitten, maar gewoon hier komen kijken. Ik vind het opwindend dat er iemand toekijkt als ik seks heb, daarom moet er altijd iemand bij zijn die kijkt, begrijp je? En zeker als ik geblinddoekt ben, dan is het voor mij nog opwindender. Dus stel ik voor dat jullie in het vervolg gewoon hier komen zitten en mee de wacht houden. Want toeschouwers met slechte bedoelingen, die wil ik niet.'

Nu sprak de struise man: 'En jullie willen toch ook niet dat er een anoniem briefje in de bus valt voor je ouders, waarin staat dat jullie mensen bespioneren in het bos?'

'Toe, man,' zei Elvira streng, 'maak die kinderen niet aan het schrikken. Ik bepaal hier toch de regels? Als ik niet meedoe, is er voor jullie twee ook niks meer te beleven. Het zal gaan zoals ik het wil, hoor je? Die meisjes mogen komen kijken, punt uit. En dan kunnen ze ook niets verder vertellen zonder dat ze zichzelf beschuldigen.'

'Al goed,' bromde de struise, 'maar mogen ze ook meedoen, vraag ik me af.'

'Nee, dat wil ik niet,' zei Elvira, 'jullie raken hen met geen vinger aan, begrepen? Als ze zin hebben om zich af te spelen, goed, dan doen ze maar. Als ze er niks tegen hebben dat we naar hen kijken, oké, des te beter. Maar de eerste die een hand naar hen uitsteekt, zal het zich beklagen. Die stamp ik in zijn kloten dat het weken lang pijn doet.'

Ze lachte grinnikend.

'En nu,' ging ze verder, 'komen jullie mee met ons. De jeep staat hier een kilometer vandaan en we brengen jullie naar huis. Weten ze thuis dat jullie hier zijn? Zullen ze niet ongerust zijn?'

Ik vertelde dat mijn ouders voor het weekend weg waren en dat Amélie bij mij logeerde. Elvira haalde opgelucht adem. We stonden op en de twee mannen gingen voor ons uit op het brede bospad dat in het licht van de volle maan goed zichtbaar was. Een half uur later waren we thuis. Het was elf uur en we waren heel moe - zowel van opwinding als van de angst die we hadden doorstaan. We trokken naar boven en vielen naast elkaar in slaap, met onze kleren nog aan. Maar wel nog altijd zonder onderbroekjes natuurlijk.