Mini - 243

Eenmaal boven en binnen sloot ik Joline nog een keer in m’n armen. “Hé schoonheid… Ik ben blij dat ik weer thuis ben.” Ze kuste me terug. “En ik ook, Kees. Ik heb je gemist.” We keken elkaar even in de ogen en voor de zoveelste keer besefte ik dat ik met de liefste vrouw op aarde getrouwd was.
“Ehh… jongelui… Denken jullie er aan dat er nog eten gekookt moet worden voor we gaan dansen?” Fred keek ons onderzoekend aan. “Als jullie elkaar uitgebreid lief gaan vinden, halen de dames hier en ik wel een paar porties patat.” “Nou, wie houdt je tegen, Fred? Je weet de patatzaak ondertussen wel te vinden…” Joline’s stem klonk plagend, terwijl ze me vast bleef houden. De zussen schoten in de lach en ik vulde aan: “Voor mij een frites speciaal en een goulashkroket, graag.” En voor mij hetzelfde”, hoorde ik in mijn oor, gevolgd door een plagend: “Dááág Fred…”
“Krijg nou tieten…” was zijn commentaar, maar hij verdween, samen met Charlotte en Margot. Joline giechelde. “Kunnen wij een nummertje maken binnen tien minuten, Kees?” Ik grinnikte. “Vast wel, schatje. Maar dat gaan we niet doen. Zonde van de productiebatch. Vanavond, schatje. Na het dansen. En dan niet binnen tien minuten.” Ze bleef in mijn armen en kuste me sensueel.

Toen we elkaar hijgend loslieten zei ik: “Ik heb er hevig zin in, Joline…” Ze deed een stap naar achteren en grinnikte. “Dat is te zien, Kees. Je broek staat nogal strak. Even ontspannen lieverd, anders vindt Fred er nogal wat van. En de zussen ook. Pak jij je tas maar uit, dan maak ik ondertussen koffie voor onze voedselkoeriers.” Ik deed wat ze vroeg: gevechtspak en ondergoed in de was, toiletspullen naar de badkamer…
De ouwe Nokia legde ik op tafel in de kamer. Die mocht Fred ‘cleanen’. Ik had ‘m nauwelijks gebruikt, maar je weet maar nooit. Héhé… ook maar even douchen. Gelukkig was het geen winter, anders had de lucht van bruinkool in m’n kleren gezeten, maar de lucht van de kerosine uit de helikopter was wél merkbaar… Even een ouwe spijkerbroek en een T-shirt aan; straks maar omkleden in danskleren.
Op blote voeten in slippers liep ik de kamer weer in, juist op het moment dat Fred en de zussen door de voordeur naar binnen kwamen. “Eéééten!” Margot rende de kamer in, Charlotte iets minder ontstuimig achter haar aan. Fred droeg een grote zak met het logo van de cafetaria. “He, waar is die knappe majoor gebleven?” Charlotte keek me spottend aan, terwijl ze haar blik langs mijn nogal sjofele kleren liet gaan. “Die staat achter je, Lot! En verder geen rotopmerkingen over mijn vent, of je slaapt in….”
Joline sloeg haar hand voor haar mond. “Sorry! Sorry, Lot…” Charlotte grinnikte. “Wou je zeggen ‘in de kelder’, Joline? Ben ik hier niet zo bang voor, hoor.” Joline trok haar tegen zich aan en gaf haar een knuffel.

Fred had de zak met eten op tafel gezet en spreidde zijn armen. “Ik hoor net een reuze-compliment aan mij gericht… Dan wil ik daarbij behorende zoenen ook!” Joline draaide zich om en knuffelde hem. “Zo. Tevreden, meneer van Laar? De rest haal je maar bij je eigen liefje.” Nog een knuffel volgde. “En dank je wel dat je op Kees gepast hebt.” Fred glimlachte. “Hij ook op mij hoor. En op de rest van het gezelschap.” Twee blauwe ogen richtten zich op mij. “Goed zo, Kees.” Ik keek zielig. “En waar blijven mijn knuffels dan?”
“Die heb je net al gehad, toen je bud met die twee dames boodschappen aan het doen was!” De blauwe ogen werden lasers. “Rupsje nooitgenoeg…” De zussen waren ondertussen bezig de tafel te dekken. “Even wachten met die zak uitpakken. Zo blijft het spul warm. Wilma is er over een paar minuten, dan kunnen we aan tafel.” En dat klopte: even later ging de bel. “Fred, doe jij maar open. Dan kunnen jullie in de hal even vertellen hoe aardig je elkaar vind en zo. Pas daarna mogen jullie binnenkomen.” Ik knipoogde. Joline vulde aan: “En niet de afslag naar de logeerdouche nemen; die is van de zussen!”
Even later kwamen ze samen binnen. “Hallo allemaal!” Wilma begroette ons ook met knuffels. “Hé, daar is de vent met wie ik samen getrouwd ben! Kom hier, Kees!” Drie zoenen op mijn wangen. “Dank je wel dat je Fredje heel hebt teruggebracht.” We schoten in de lach. “Nu zal ik maar hetzelfde antwoord geven dat Fred gaf toen Joline hem met ongeveer dezelfde tekst bedankt: ‘Hij heeft ook op mij gepast, hoor.’ Dit om ellende te voorkomen.” “Goed zo, Frederik van Laar. Je mag blijven.”

“Kom lui, aan tafel; we hebben niet voor niets eten gehaald.” Charlotte wees en even later zaten we lekker aan de bar met frites, kroketten en andere snacks. Het ging schoon op. “Zo… Koffie, daarna omkleden in danstenue.” Margot ging bezig met de koffie en de rest plofte op de bank. “Vertel eens heren…” Wilma keek verwachtingsvol en Fred grinnikte. “Ik vraag me af of de lui in Travnik nog wel verder willen met die Hollanders. We hebben aardig niet overal vrienden gemaakt, zeg maar…”
Beknopt vertelde hij het verhaal over de verkenning, de misstap van Alfred en de reactie van de burgemeester. Wilma keek nieuwsgierig. “En wat gebeurt er nu met die vent?” “Die zit nu achter tralies in Den Haag”, zei ik. “En het zou me niets verwonderen als hij een forse straf krijgt en de diplomatieke dienst uit wordt getrapt. En dat allemaal voor 100.000 euro… Wát een sukkel.” Fred keek me aan.
“Het verhaal van Suus mag jij vertellen, Kees. Jij bent daar… hoe zal ik het zeggen? …meer bij betrokken geweest.” Vier paar ogen keken mij aan. “Suus? Een vrouw? En jij bent daarbij betrokken geweest, Kees Jonkman? Daar wil ik alles van weten!” Joline keek doordringend.
“Nee, ik heb haar niet onzedelijk betast, schatje. Suus dacht dat ze leider van deze missie was. Een soort Marion-in-haar-eerste-week 2.0. Toppunt van arrogantie. En die heb ik heel hard met haar voetjes in haar pumps op aarde laten landen. Ze is nu weer zichzelf, geloof ik.” “Op aarde laten landen”, dreunde Fred lachend. “Inderdaad. Met een tactische landing in een Hercules…”
“Ja. Terwijl er tegenover je een broodje knoflook met een klein beetje worst wordt gegeten. Suus en een van haar mannelijke collega’s gingen gillend over hun nek. En bij mij scheelde het ook niet zoveel trouwens, rotzak.”
Wilma schoot in de lach. “Had jij die knoflookworst op brood gedaan, Fred? Wat ben je toch een rotzak!” Ze wendde zich naar ons. “Onze slager verkoopt een heerlijke knoflookworst. Maar wij hebben afgesproken dat we die alleen eten als we geen bezoek verwachten of uit gaan. En we eten die samen. Anders zoenen we elkaar een week lang niet.” Fred grijnsde gemeen.
“Geluk dat Kees en ik niet gezoend hebben, deze dagen. We sliepen zelfs in een andere kamer.” Joline keek op haar horloge. “Kom dames en heren. Omkleden. Fred, wil jij nog even douchen?” Hij knikte en Joline wees naar onze slaapkamer. “Onze douche gebruiken. Dit voor de gemoedsrust van de zussen. En Wilma blijft hier!” Ze keek waarschuwend en we schoten in de lach. “Ik ga wel even mee, Fred. Moet me ook omkleden.”

Tien minuten later kwamen we de slaapkamer weer uit. In danskleren. Wilma en Joline gingen de slaapkamer in. En even later kwamen Lot en Margot mooi aangekleed de huiskamer in. “Zoooo…. Wat een fraaie dames…” Fred keek bewonderend. “Meiden, sorry als ik me wat bot uitdruk, maar jullie zijn prachtig. Niet meer die aangeklede skeletten van drie maanden geleden.” Margot trok haar wenkbrauwen op. “Aangeklede sletten? Nou nou, meneer van Laar…”
Hij zuchtte diep. “Jullie zijn wel héél erg bijzonder bijdehand geworden…” Margot gniffelde. “Dat gebeurt hier bijna als vanzelf. Maar om op gewicht terug te komen: Je hebt wel gelijk, Fred. We zitten nu ruim twaalf kilo boven het gewicht wat we een paar maanden geleden hadden. En dat voelt prima. Betere conditie, sinds dat we hier wonen zijn we niet meer ziek geweest, heerlijk werk, maffe collega’s en een ‘thuis’ waar we ons zelf kunnen zijn.”
“Dat is te zien, meiden. Jullie stralen. Allebei. En nee, daar heeft kleding niks mee te maken. Geniet ervan.” Margot deed toen iets wat ik van haar niet verwacht had. Ze liep naar Fred toe en gaf hem een zoen op zijn wang. “Jij hebt daar ook aan meegeholpen, Fred. Met je beveiliging, toen Kees en Joline op vakantie waren. Dank je wel.” Charlotte volgde en natuurlijk kwam Wilma op dat moment binnen.
“Hé! Wie zitten er mijn kerel te verleiden?” Lot keek op. “Ik was ‘m aan het bedanken, Wilma. Voor zijn aandeel in onze ‘transformatie’.” Ze keek ondeugend. “Maar als jij daar jaloers van wordt…” Ze ging op haar tenen staan en kuste Wilma. “Jij ook dank je wel, schat. Dat je vent tijdens jouw huwelijksreis zijn aandacht aan ons mocht wijden. Ook als was het digitaal…” Wilma gniffelde. “Maar goed dat het digitaal was. Anders hadden jullie het niet overleeft.” Ze keek ondeugend. “Verdere fysieke bijzonderheden houden wij graag voor onszelf.” Joline keek afkeurend. “Kom, dames en heren. Instappen en richting dansschool. Geen toespelingen meer op Fred z’n anatomie of die van de zussen.”

Toen we de dansschool binnen stapten, waren Claar, Ton, Mel en Rob er al. Ton keek ons aan. “Zo zo heren… Niet in uniform? Ik dacht dat jullie…” “Het je wel eens een tango gedanst met gevechtslaarzen aan, Ton?” Fred keek hem aan. “Ehhh… Nee. Wel een paar jaar geleden een paar walsen met m’n lieve zusje gedanst in ceremonieel tenue.” “Daar horen geen gevechtslaarzen bij, luitenant. Ik heb het vermoeden dat dat allemaal niet zo charmant staat. Dus hebben Kees en ik ons maar even omgekleed, voordat we dit etablissement betraden.”
“Wel zo veilig”, vulde ik aan. “Tenslotte zijn Fred en ik al enorm knappe kerels; als je die een gevechtspak aandoet met balk en ster op de schouders, moeten we de dames natuurlijk helemaal van ons af meppen…” Joline snoof en Wilma stak haar neus in de lucht. “Hoor hém!”
Claar en Mel keken elkaar aan en toen Fred en mij. “Jij bent ook aardig losgekomen, broertje! Een jaar geleden had je dat niet gezegd in het gezelschap van andere dames dan je zussen!” Ik trok Joline tegen me aan. “Deze dame is de oorzaak van mijn gestegen zelfvertrouwen, lieve zussen.” Joline gaf me een tik op mijn neus. “Slijmbal. Kom naar binnen, voor jullie nog meer onzin uit gaan kramen.”
Carlos heette even later het complete gezelschap welkom. “We gaan er weer een leuke avond van maken, mensen! En voor u het vergeten bent: volgende week is de laatste lesavond voor de vakantie. In September zien we u graag weer, en u mag zelf beslissen of u opnieuw in de beginnersklas wil plaatsnemen, of dat u naar een klas voor gevorderden gaat. En volgende week willen we iedereen extra mooi uitgedost zien; en in echte ‘Latin-kleding’. We hebben dan een open avond, dus…” Hij lachte “…moet het er een beetje spectaculair uitzien!”
“Ik zal m’n tutuutje wel aandoen, Carlos.” Fred z’n stem baste door de zaal en een lachsalvo volgde. Juanita keek Fred aan. “Je bent een grote bluffer, meneer van Laar.” Fred grijnsde. En ik kende die grijns. Juanita zou wel eens verrast kunnen worden! De muziek onderbrak mijn gedachten: een Argentijnse tango. Heel rustig, bijna slaapverwekkend. Goed om het ritme-gevoel even wakker te schudden voordat we écht los gingen. Joline kroop tegen me aan. “Lekker zo, Kees… Even lekker close dansen met mijn knappe vent.” Ik zoende haar kort. “Dit heb ik in Bosnië ook wel een beetje gemist, Joline.”
Ze keek op, haar gezicht plagend. “Je had Suus toch?” Ik duwde haar van me af. “Soms ben je een heel naar mens, Joline Jonkman. Dit is zo’n moment. Nog niet misschien dat ik met mevrouw Suus op een dergelijke wijze over een dansvloer beweeg. Ondanks dat ze aardig was bijgetrokken: ze is niet mijn type.” “Goed zo ventje. Ik hoop dat ik jouw type dan wel ben.” Weer een korte kus volgde. “Zeker we…”

Verder kwam ik niet. Juanita tikte om mijn schouder. “Kees, Joline… Het is niet de bedoeling dat jullie op de dansvloer zó luid en duidelijk laten zien dat je van elkaar houdt.” Ze glimlachte kort. “Dan kun je beter thuisblijven.” Ik keek haar aan. “Juanita… zo’n zes uur geleden liep ik nog rond in Bosnië. Gistermiddag stond ik, samen met Fred, op een stukje grond waarvan men niet zeker wist of daar landmijnen lagen. Mag ik dan even aan mijn echtgenote laten merken dat ik blij ben om weer terug te zijn?”
De laatste zin kwam er kortaf uit en ze deed een stap terug. “Sorry… wist ik natuurlijk niet. Het viel een paar lui op en die vonden er wat van.” “Stuur die lui dan maar onze kant uit, dan zullen wij hen wel duidelijk maken wat wij van hén vinden.” Joline’s ogen stonden strijdvaardig. Juanita schudde haar hoofd. “Dat zullen we maar niet doen. In de pauze kletsen we even, goed?” Ze liep weg.
“Kees… is dat waar, van die landmijnen?” Joline keek me bezorgd aan. “Ja. Maar we hebben wel wat veiligheidsmaatregelen genomen hoor. Degene die het hardste riep dat het veilig was, de voorzitter van de gemeenteraad van Travnik, mocht voorop lopen. En hij was er niet zo blij mee, geloof ik, maar dat boeide ons niet zo bijzonder veel.” Joline schudde het hoofd. “Ik begin te begrijpen waarom men daar uiteindelijk niet zo blij was met de majoors Jonkman en van Laar.” Ik trok haar even van de dansvloer, naar de zitjes. “Schat… als je aan je water voelt dat één van de heren niet zo blij is met jouw aanwezigheid en het liefst het hele project in het water ziet donderen… En diezelfde vent roept even later om het hardst dat het gebied waar je te voet doorheen moet, voor honderd procent veilig is… Dan loopt diezelfde vent voorop.”
Joline werd bleek. “Dus… je liep écht in een mijnenveld?” “Dat weten we nog steeds niet, schat. Er is niks ontploft toen we daar liepen, dus… Maar gezien de reactie van die voorzitter was hij er uiteindelijk helemaal niet zo zeker van dat het honderd procent veilig was. Maar ja, dat is geen enkel plekje in Bosnië…”
Ze ademde snel. “Hé, Fred en ik zijn niet gek hoor. Tijdens die wandeling hadden we onze ogen op steeltjes en zijn geen millimeter van het pad afgeweken. Waar wij liepen, had meneer de voorzitter al gelopen. We hebben nogal wat ervaring, zeg maar.” Ik probeerde haar gerust te stellen, maar dat lukte nog niet bijzonder goed; ze stond op het punt om in huilen uit te barsten.
Ik wenkte Fred. Hij en Wilma kwamen naast ons zitten. “Problemen?” Joline keek hem aan. “Fred: eerlijk zijn. Hebben jullie in een mijnenveld gelopen?” Hij keek neutraal voor zich. “Jo, we hebben in een gebied gelopen waarvan wij alleen het woord van iemand hadden dat het honderd procent veilig zou zijn.
En Kees en ik vertrouwde die gladjakker niet zo; dus lieten we hem voorop lopen tijdens die wandeling. We halen geen geintjes uit met ons eigen leven, lieve Jo.” Hij keek haar aan. “We weten wat we doen, schoonheid. Die vent van jou is weliswaar een aantal jaren de dienst uit geweest, maar zijn militaire instincten werken nog op volle toeren. Net als die van mij overigens. We nemen geen onacceptabel grote risico’s.”

Joline keek ons stuk voor stuk aan en gaf Fred een zoen. “Dank je wel voor de geruststelling, Fred. En sorry dat ik jullie onderschat heb.” Hij knipoogde. “Is goed hoor. Mag ik de volgende dans van je?” Joline stond op. “Met alle soorten van genoegen, meneer van Laar…” Ik keek Wilma aan. “Nou, schoonheid…” Ze onderbrak me. “Kom hier, Kees.” Gelukkig was de volgende dans wat rustiger. Wilma keek me tijdens een kalme passage recht aan. “Jullie hebben wéér op elkaar gepast hé?” Ik knikte. “Maar dat gaat vanzelf, Wilma. Als iemand je dierbaar is, pas je op hem. Of haar. En daar hoef je niks voor terug te krijgen.” Het hoorde absoluut niet bij het moment van de dans, maar Wilma sloeg haar armen om me heen en kuste me. “Dank je wel, Kees.”
Even moest ik grinniken en ze keek vragend. “Kijk maar uit. Straks sleurt Juanita ons nog uit elkaar met de opmerking dat het niet de bedoeling is dat we elkaar hier al te hevig staan te knuffelen. Jo en ik zoenden ook een paar keren, en ze kwam naar ons toe om dat mede te delen.” “Het zal me een biet zijn, Kees.” We dansten verder en even daarna was het pauze.
Terwijl we ons drankje nuttigden, kwam Juanita naar ons toe. “Oh help… De strenge dansmevrouw die komt zeggen dat we niet mogen zoenen…” Joline keek ondeugend. “Ehh… Strenge dansmevrouw, even voor de duidelijkheid: wij zijn getrouwd. Dan mag je elkaar zoenen. Ook op de dansvloer. Staat vast wel ergens in de kleine lettertjes.”
Juanita lachte. “Die ga ik dan eens opzoeken, Kees. Maar sorry voor mijn interruptie zojuist.” Joline legde een hand op haar arm. “Dank je wel. We zullen ons proberen in te houden.” Ik grijnsde. “Goed gehoord wat mijn lieftallige echtgenote zei, Juanita? Ze zei ‘proberen’. Geen garantie dat het lukt.” Juanita keek ons aan. “Jullie zijn, samen met die zussen en hun geliefden, een apart stel mensen. Maar dat wisten we al een tijdje.” Ze knipoogde en liep weer weg.

Na de pauze een nieuwe dans: Argentijns: ‘Adios Nonino’, de muziek die gespeeld werd op de bruiloft van de koning. Heel rustig startend, een snel middendeel en weer langzaam, bijna slepend, eindigend. Carlos en Juanita maakten er een mooi geheel van. Toen de muziek ophield, was het heel even stil, totdat Juanita zei: “U mist natuurlijk iets: een zakdoek. Die komt wel tevoorschijn als u er op deze mooie muziek een zootje van maakt.” Ze legden de dans verder uit en even later stonden we weer op de vloer. Joline fluisterde tijdens de laatste, langzame maten: “Ik heb er over lopen denken om deze muziek te laten spelen als wij als bruiden huize ‘Klein Heumen’ binnenkwamen, Kees. Toch maar niet gedaan. Een bruid die staat te snotteren als ze ‘Ja, ik wil’ moet zeggen is niet zo charmant.”
Ik grinnikte. “Lief van je. Dan was ‘Somebody to love’ van Queen toepasselijker. En minder kans op tranen natuurlijk. Ook voor jouw lieve Pa.” Een ijzige blik kwam retour. “Rotzak.” We gniffelden even en toen was de dans alweer afgelopen. Carlos verbeterde nog wat zaken en wéér klonk de bandoleon. Eerst rustig over de dansvloer, en op middelste deel snel, dan weer kalm aan… Ik genoot van Joline in mijn armen en haar mooie ogen als onze blikken elkaar kruisten.
“Goed mensen… we verwachten natuurlijk wel dat jullie deze dans een paar keer oefenen deze week.” Carlos keek rond. “De belangstellenden voor een volgende cursus moeten in tranen deze danszaal verlaten.” “Dat doen ze toch wel Carlos”, klonk er uit de zaal. “Als ze ons zien stuntelen.”

Gelach alom en Juanita nam de leiding weer in handen. “Wisseldans! U kent de spelregels… We dansen op Danzon no 2 van Arturo Marquez. En pas op de wisselingen in ritme!” Ik grijnsde naar Joline. En bij de eerste maten lachte ze terug. “Goeie herinneringen, Kees!” Ik knikte. “Ja schat. De eerste dans waarbij ik jou in verwarring kon brengen.” Ze knipoogde. En na een aantal maten draaide ze zich om en tikte een andere dame af. En stond ik met een dame te dansen die ik nog niet zo vaak gezien had. Tijdens een van de rustiger delen zei ze zachtjes: “Misschien moet U wat minder laten zien dat u verzot bent op die blonde dame. Dat is nogal confronterend.”
Ik trok een wenkbrauw op. “Pardon? Mevrouw, bijna twaalf uur geleden stond ik nog in een potentieel mijnenveld in Bosnië. Mijn echtgenote en ik zijn best wel blij dat ik nu weer hier sta.” Ik zei het vriendelijk, want ik kende haar niet. “Bosnië? Dat is allang weer veilig.” “Mevrouw, er liggen nog steeds zo’n 3 miljoen mijnen en niet-geëxplodeerde projectielen in dat land, mevrouw. Dus waren mijn echtgenote en ik blij dat ik weer hier was. En als wij elkaar tijdens het dansen zoenen, is dat een uiting van dat gevoel. Fijne avond verder.”
Ik liet haar botweg staan, midden op de dansvloer en liep naar de kant. Kwaad. Wat dacht die trut wel niet? Zedelijkheids-politie? Even daarna ging Melissa naast me zitten. “Wat is er Kees? Je kijkt bijzonder zuur.” Ik pakte haar hand. “Kom Mel. Ben even niet in de stemming.” Ik trok haar naar de bar. In het kort vertelde ik haar wat me nijdig had gemaakt en zij keek ook boos. “Laat die tut zich met d’r eigen zaken bemoeien! Wie is het, dan zal ik haar even wat over d’r familie vertellen!” Haar groene ogen fonkelden. Ik keek en zag de dame waar ik de conversatie mee had gehad met een man ook aan de zijkant zitten. En zo te zien hadden ze een nogal fel gesprek, waarbij de heer ook een aantal keren mijn kant uit keek.
“Daar zit ze, Mel. Blauwe jurk, witte ketting, bruin, opgestoken haar. Maar…” Te laat, ze was al op weg. Inwendig moest ik grinniken. De dame zou het wel eens knap moeilijk kunnen krijgen met die roodharige furie tegenover zich. Als Melissa eenmaal kwaad was… Ze waren ongeveer dertig seconden in gesprek, toen draaide Melissa zich om en liep weer naar mij toe. “Zo, die weet hoe ik over haar denk. En dat is niet positief.” Ik keek haar aan. “Het valt me nog mee dat haar knie nog heel is…”

De man en vrouw in kwestie stonden ondertussen op en verlieten de zaal. Mooi. Ik had geen trek in slappe excuses. De laatste maten van Marquez klonken ondertussen. “Kom zus. Naar die machinist van je en dansen.” Ik trok haar overeind, maar Mel schudde haar hoofd. “Nu even niet, broertje. Mag ik met jou de laatste dans dansen?” Ik keek op de dansvloer naar Joline. Die zag Mel en mij, knipoogde en liep richting Rob. “Jouw vent wordt even bezig gehouden door zijn kleine zusje. Gaat goed komen, geloof ik.” Mel lachte. “Ja, dat denk ik ook wel. Kom broertje, dansen!”
We zwierden over de vloer op de muziek van een rustige tango. Bij sommige delen was het bijna schuifelen en ik duwde mijn gezicht even in Melissa’s rode krullen. “Hé zussie… Dank je wel dat je me verdedigde. En je danst fijn. En je ruikt lekker.” Een giechel kwam retour en toen zei ze met een serieus gezicht: “Wij moeten binnenkort eens praten Kees. Met z’n zessen, maar ook de zussen Bongers erbij. Er zijn in jullie vakantie…”
Ik onderbrak haar. “Ik weet het schat. En dat is prima. Wat dacht je van morgenavond?” “Zal ik zo even vragen, bij het drankje na afloop, oké?” Ik knikte. “En nu genieten van je jongste zusje. Dit gaat in ieder geval beter dan die dansen in Wageningen, Kees.” Ik grinnikte. “Het is ook betere muziek, Mel.” Toen de dans afgelopen was gaf ik haar een handkus. “Goh, wat zedig, Kees…” Ze giechelde. “Tja, as ik je nu op dikke zuigzoenen trakteer, krijg ik misschien nog meer commentaar. Geen trek in.”
We liepen richting bar. Joline vroeg natuurlijk wat er aan de hand was en nog voor ik begonnen was kwam Juanita er ook bij. Die had natuurlijk ook gezien dat ik de dame pontificaal had laten staan. Het toppunt van onbeschoftheid op een dansvloer. “Mevrouw vond dat mijn echtgenote en ik elkaar wel bijzonder lief vonden en dat té duidelijk lieten merken.”
Joline’s ogen schoten de zaal door. “Waar is die troela?” Melissa legde haar hand op Joline’s schouder. “Ik heb de bewuste dame al verteld dat ze zich met haar eigen vent moet bemoeien. Daarna maakte ze zich, met haar vent, nogal haastig uit de voeten.” Joline schoot in de lach. “Dank je wel lieverd.”
Juanita keek nadenkend. “Dat is al de tweede keer dat die dame commentaar heeft op anderen. En meteen de laatste keer. Een aantal weken terug kregen we ook al een klacht. Houden we niet van. We dansen hier voor ons plezier. Sorry Kees, ik zal haar hier over aanspreken.”
Ik knikte. “Dank je wel, Juanita.” “En nu een drankje, dames en heren! Wij trakteren!” Ongemerkt waren Charlotte en Margot naast ons komen staan. “Daar zeg ik nooit nee tegen, Lot. We waren in Bosnië drooggelegd door die strenge majoor naast je. En da’s afzien;; ze maken daar best wel aangename drankjes.”
Fred keek zielig. “En vanavond ben jij ook drooggelegd, meneer van Laar! Ik wil geen drankorgel naast me in bed!” Wilma keek waarschuwend. “Bovendien moet jij terugrijden; ik heb gisteren de auto op moeten halen uit Eindhoven!” Ze keek ons aan. “Ik moest er toch in de buurt zijn; mijn firma heeft een kleine vestiging op Flight Forum, naast Eindhoven Airport.” Ik knikte. “Aha… ik dacht al waar Fred’s modderbak gebleven was…”
Een schop tegen met voet was mijn beloning. “Pas jij een beetje op, majoor Jonkman? Je mag mijn auto alleen ‘modderbak’ noemen als ik tegen een dijk op rij en de wielen wat laat slippen.” Charlotte en Margot lachten. “Ja, daar weten we alles van… Keihard gelachen!” Wilma stak haar arm door die van Fred. “Heb je je sapje op, majoor van Laar? Mooi. Tas pakken en mij veilig naar Rhenen rijden. Misschien moeten we nog douchen.”
“Hoeft hij niet, Wilma”, zei ik met een uitgestreken gezicht. “Hij heeft bij ons al onder de douche gestaan.” Wilma keek me aan. “Mag ik weten met wie, Kees?” “Weet ik niet, schat. Ik was er niet bij. Met mij dus niet.” We lachten samen. “Kom Fredje, mee jij.” Met een knipoog liepen ze richting deur.
“Ik heb het vermoeden dat het laat wordt in huize van Laar…” Ton keek hen na en Joline reageerde: “Ja. En da’s prima, broertje. Bij jou in Oirschot waarschijnlijk ook, dus niet miepen.” Clara knipoogde. “Wij hadden inderdaad wat plannetjes…”

Melissa greep daar meteen op in. “Jongens… en meiden: Kees en ik hadden ook een plannetje.” Joline trok een wenkbrauw op. Rob ook. “Néé, Joline, niet dat.” “Gelukkig maar”, antwoordde Rob, “anders had de zuster nogal wat blauwe plekken gehad…” “Mag ik even uitspreken?” Mel klonk kattig. “Er zijn de laatste paar maanden wat dingen gebeurd. En volgens mij moeten we het daar eens over hebben. Met z’n achten. Wat dachten jullie ervan als we dat morgenavond in Berg en Dal doen?” Clare keek twijfelend. “Meen je dat, Mel? Slaan al die senioren in jullie flat dan niet tilt?”
“Ze wennen er maar aan. Maar nu eens een gezellige avond bij ons thuis, mensen.” Rob knikte. “Zelfs zonder overleg van te voren, ben ik het er mee eens. Goed plan, zuster.” Mel keek rond en zonder uitzondering knikte iedereen, ook Lot en Margot. “Mooi. Morgenavond rond zes uur bij ons. Dan laten wij Chinees aanrukken, oké? Slaapspullen mee, jullie slapen bij ons. Gezellig.”

Na nog wat grappen over en weer vertrokken we richting huis. In de auto was het stil. En eenmaal thuisgekomen was het nog steeds vrij stil. We aten nog een restje boerenkool en daarna zette Joline een fles wijn op tafel met wat knabbels. “Zo dames. En meneer. Ik wil het even hebben over morgen.” Ze schonk de wijn in en ging tussen de zussen op de bank ztten. “Zien jullie er tegenop, dames?” Lot knikte. “Ik best wel een beetje, Jolien.” Margot knikte ook. “Niet om Claar en Mel. Dat zijn schatten. Maar Rob… en vooral Ton. Die kennen we nog niet zo goed.”
Joline trok hen naar zich toe. “Goed luisteren naar wat ik zeg, meiden. Mijn broers zijn schatten. Ja, ze doen lekker stoer en zo, maar dat hoort bij hun beroep. En ze willen niet laten merken dat ze best wel onder de plak zitten bij Kees z’n lieve, schattige en vooral maagdelijke zusjes…” We schoten in de lach.
“Maar diep in hun hart zijn het prachtkerels. En ze mogen jullie heel graag. Ze weten wat jullie hebben meegemaakt en als ik ze over een uur zou bellen dat jullie in de shit zitten, staan ze in no-time hier. Ondanks dat ze op dat tijdstip waarschijnlijk hevig aan het vrijen zijn met die lieve, onschuldige zusjes van Kees. Echt. En ze weten ondertussen van jullie nachten in Wageningen; daar hadden ze geen moeite mee.
Ik heb eergisteren een goed gesprek gehad als zus tegen broer met Robbie; die bevestigde dat. En Ton staat net zo n de wedstrijd. Zo zullen ze er ook geen moeite mee hebben dat wij met z’n vieren een paar heerlijke nachten hebben gehad.” Ze giechelde even. “Misschien zijn ze wel een beetje jaloers op Kees…” De giechel werd drievoudig en ik werd een beetje warm in m’n gezicht. Joline vervolgde droogjes: “En dan zal ik hen zeggen dat je heel veel warmte nodig hebt om zo’n grote ijsberg te ontdooien…” De giechels werden een lekkere, spontane lachbui. “Een beetje gerustgesteld, dames?” Ze knikten. “Mooi. En wat willen jullie nu?” Margot keek naar haar zus. “Lekker in onze eigen kamer, Joline. Jullie moeten vieren dat Kees veilig terug is. Heb jullie tijd en ruimte voor nodig.”
Ik keek hen aan. “Ook jullie zijn schatten, meiden. Fijn dat jullie dat zo aanvoelen.” Ze stonden op en Margot zei: “Groepshug.” En met de armen om elkaar gaven we elkaar een zoen. “En morgen is deze cirkel dubbel zo groot, dat weet ik zeker!” De stem van Joline klonk beslist. “Welterusten Jolien. Welterusten Kees.” Twee zoentjes volgden en staand in de deuropening zei Margot ondeugend: “Over een uurtje of wat… We zullen de ramen wel dicht doen.” De deur ging dicht voor we iets achter hen aan konden gooien.

Ik keek Joline aan. “Jij bent een schat, mevrouw Jonkman – Boogers. Zoals je die meiden gerust kunt stellen… Ze zaten er best een beetje mee.” Ze boog zich naar me toe. “Ik ken mijn stoere broers, Kees. Net als jouw lieve, onschuldige en niet-meer-zo-maagdelijke zusjes. Heerlijke mensen, stuk voor stuk. Morgenavond wordt het een avond waarop we met een glimlach terug kunnen kijken, dat weet ik zeker.”
Ze liep richting slaapkamer. “Sluit jij nog even af? Daarna wil ik genieten van het feit dat de ramen dicht zijn…” Ze knipoogde. “Het zal me een waar genoegen zijn, mevrouw. Want u ziet er weer uit om op te vreten.” Met een lachje liep ze de slaapkamer in. Ik keek haar even na.
Een lange blonde vrouw met een prachtig gezicht en een lieve lach die mooie witte tanden liet zien. Félblauwe ogen die afwisselend konden bliksemen, nadenkend, plagend konden kijken of juist liefdevol. En waar soms de geilheid uitspatte. Vreselijk slim op de meeste gebieden en met heel veel humor en aandacht voor andere mensen. En een prachtig lichaam. Met een platte buik, bescheiden borsten en gespierde billen en benen. En nu gekleed in een mooie, wijde jurk die prachtig omhoog was gekomen als ik haar liet draaien… En met die vrouw was ik getrouwd… Ik, Kees Jonkman, 15 jaar geleden bekend staand als de ‘klasse-nerd’… Nou ja, dát imago had ik mooi van me afgeschud. Kom op, Kees, afsluiten! En naar bed. Met een prachtvrouw naast je…

Toen ik de deur van de slaapkamer achter me sloot, zag ik Joline op bed zitten. Ze klopte naast zich. “Kom eens hier, knappe kerel…” Ze trok me naar zich toe. “Wat wil jij nu? Je stond net even héél diep in gedachten, zag ik.” Ik knikte. “Ja. Ik zat er over te denken dat ik nu getrouwd ben met een heerlijke vrouw. En dat ik daar vreselijk gelukkig mee ben. Niet alleen omdat ze er altijd prachtig uit ziet, maar ook om wie ze is: enorm intelligent, een heerlijk gevoel voor humor, bijzonder empathisch, sportief en met oog voor de mensen om wie ze geeft. En daar ben ik je dankbaar voor. Dankbaar dat jij ‘ja’ tegen mij hebt gezegd, daar in Villa Nieuw Heumen. Dat je met mij getrouwd wil zijn.”
Ze legde haar hoofd op mijn schouder en was even stil. Toen klonk zachtjes: “Dank je wel, Kees. Hier kan ik weer even mee vooruit…” Een paar kostbare minuten zaten we zo, dicht tegen elkaar aan. Toen keek ze me aan. “Wat wil je nu? Want volgens mij ben jij best wel moe en je gedachten zijn soms heel ver weg. Ik voel het.” Ik knikte. “Ja. Deze paar dagen hebben er wel een beetje ingehakt. Het complete verhaal vertel ik morgen wel, maar er is één ding wat je moet zien, schat…”

Ik pakte mijn telefoon en bladerde door de foto’s. “Op de terugweg mochten we om beurten in de cockpit kijken. En ik raakte in gesprek met de vliegers en het gesprek kwam op mijn gevoelens als ik een Hercules hoorde. Enfin, ik vertelde het verhaal van mijn loopmaatje Peter. De gezagvoerder pakte het logboek van de kist en bladerde er in. En toen liet hij mij de aantekeningen van een vlucht zien… De vlucht die dit toestel gemaakt had vanuit Afghanistan naar Mas El Sharif. Met aan boord ‘1 KIA en 4 ton vracht’. En die KIA, Killed In Action, was Peter… De kist waar ik mee vloog, had Peter naar huis gebracht, schat. En de gezagvoerder vroeg aan mij of ik Peter z’n naam in het logboek erbij wilde schrijven. En dat heb ik gedaan. Met wéér tranen in m’n ogen…” Ik liet haar de foto zien en Joline keek er lang naar. Toen keek ze me aan. “Je bent pas dood als je naam niet meer genoemd wordt, Kees. Morgen Betty opbellen en dit verhaal vertellen. En de foto naar haar opsturen.” Ik knikte. “Ja, dat was ik al van plan.” “Goed zo, schatje.”
Ze sloeg een arm om me heen. “En nu kruip jij lekker tegen je lieve vrouw aan. Lekker slapen. Je bent niet in de stemming voor uitgebreide bedspelletjes. En ik na dit verhaal ook even niet.” Een zachte zoen volgde, toen trok ze me overeind. “Uitkleden jij en even douchen. Daarna lekker slapen, tegen mij aan. Daar geniet ik ook van. Het was best eenzaam in dit bedje, gedurende de afgelopen nachten.” Ik keek haar vragend aan en ze begreep meteen wat ik bedoelde. “Nee. Lot en Margot zijn er niet bij komen liggen, schat. Ze zeiden woensdagavond tegen me dat ze niet als vervangers voor Kees wilden dienst doen. De schatten.”
Even giebelde ze. “Toen heb ik me maar getroost met Balou…” Een bromstem antwoordde: “En daar was ik best blij mee, Jolientje.” “Goed zo Beer. Je mag blijven.” We kleedden ons uit, en na een korte douche lagen we in bed tegen elkaar aan. “Lekker slapen schatje”, hoorde ik. “Jij ook, schoonheid. Dat gaat prima lukken, zo tegen je aan…”
Ik schoof haar haren een beetje opzij en kuste Joline in haar nek. “Je bent lief, schat.” Een hand kwam op mijn schouder. “Dank je wel, Kees. Nu lekker slapen, oké?” En dat duurde niet zo lang…

Zaterdag, 06:07, volgens de wekker. Ahhh… Da’s nog best vroeg, Kees. Nog maar even proberen te slapen… Maar gedachten bleven komen, ik kon ze niet stoppen. Technische zaken over die centrale, maar ook gedachten over de menselijke kant van de afgelopen dagen. Suus als prima donna: keihard van haar voetstuk geramd door Fred en Kees… Alfred, die nu z’n eerste nacht politiecel achter de rug had; wát een prutser. Een op zich prima baan en mooie toekomst als beginnend diplomaat op het spel zetten voor 100.000 euro… Ja, veel geld, maar hoe moet je het verantwoorden? Als je plotseling in een dikke auto rond gaat rijden vraagt iedereen zich af waar zo’n jonge vent dat van kan betalen…
Nee, dan liever Harm en Pieter. Ja, op en top diplomaat, maar diep in hun hart gewone, nuchtere kerels. Met behoorlijk wat waarden en normen. Ik grinnikte even. En ondanks Harm z’n verleden als ‘Rode Baret’ hadden we hem toch maar mooi aan het kotsen gekregen op de heenweg… Nou ja, daar zou Fred z’n broodje knoflookworst wel debet aan zijn geweest. Gatverdamme, wat stonk dat spul...
Enfin, straks Martin maar eens bellen met een kort verslag van de afgelopen dagen. Had hij ook recht op. Weer een blik op de wekker: 06:21. Ach, krijg de pip… Er uit, Kees. Even rennen, net als een paar weken eerder. Wie weet kon ik Lot en Margot wéér het snot voor de ogen lopen. Zachtjes pakte ik een schoon trainingspak en m’n loopschoenen en sloop de slaapkamer uit. Briefje voor Joline schrijven: ‘Hoi schat, ik ben even lopen op het cooperparcours. Met de klok mee. *** Kees.’ Nog twee boterhammen naar binnen werken. Geen geluiden uit de kamers van de zussen, dus dat wordt solo lopen, Kees. Sleutels? Bij me. Telefoon ook maar mee, je weet nooit.
Beneden sukkelde ik naar het bekende startpunt en begon te draven. Een redelijk rustig tempo op een schema van 2.800 meter in 12 minuten. Ik genoot ervan. Gewoon even lekker naar je lichaam luisteren, een mooie cadans aanhouden, ritme van de adem regelen en ondertussen genieten van de frisse ochtendlucht en de natuur op z’n zomers. En na 12 minuten klokte ik 2.750 meter. Hé toch iets te weinig…
Kom op Kees, je hebt het lekker rustig aan gedaan en die 2.800 meter was alleen maar een indicatie. Als je samen met Joline zou lopen… Ja, dan mag je helemaal los gaan. Nu niet. Rustig aan liep ik alle trappen op; even een andere beweging. Bijna zonder hijgen deed ik de deur open en liep in één streep richting koelkast: drinken! Had ik voor vertrek niet gedaan. Twee glazen melk gingen er op het balkon goed in.
Zo… Schoenen uit en even laten uitzweten in de zon. Zachtjes glipte ik weer naar binnen, de slaapkamer door, de douche in. Joline was nog ver in dromenland, zag ik. Mooi. Douchen, scheren, aankleden, ontbijtje maken voor de dames. Een half uur later had ik twee dienbladen vol ontbijt: vruchtensap, koffie, broodjes en beschuit.
Ik klopte op de deur van Margot en Lot. “Dames… Ontbijtservice!” “Eén moment, Kees!” Ik grinnikte. Als zij hadden liggen rollebollen vannacht…
Na een aantal seconden ging de deur van de slaapkamer open en nam Lot het blad aan. “Dank je wel, Kees. Lekker.” En meteen ging de deur weer dicht. Hmmm… Die hadden het dus gezellig gehad vannacht. Prima.
Met het andere blad richting onze slaapkamer. “Goedemorgen schone slaapster! Hier is uw eigen ridder met een lekker ontbijtje! Rise and shine!” Joline draaide zich naar me om en kwam overeind. “Wat ben jij vroeg wakker, ridder. Maar daar heb ik niks op tegen, hoor.”
Ik zette het dienblad even op een nachtkastje en gaf Joline een zoen. “Hoi, slaapkop. Ik werd vanochtend om zes uur wakker en lag te denken. En om half zeven ben ik er maar uitgegaan, stukje gelopen, gedouched en toen dit ontbijt in elkaar gefrutseld. En de zussen hebben net zo’n ontbijtje gekregen.” Ik moest grinniken, wat meteen vraagtekens in Joline haar ogen opleverde. “De dames hebben het waarschijnlijk heel gezellig gehad vannacht. Toen ik op hun deur klopte duurde het even voordat Lot het blad aan nam. In de half-open deur. En die ging meteen weer dicht.”
Joline knikte tevreden. “Maar goed ook. Dames zijn er niet zo van gecharmeerd als er een knappe vent ’s ochtend vroeg voor hun deur staat te jengelen, voordat ze zich netjes hebben opgedoft. Hij zou zo maar eens kunnen schrikken. Slimme meiden, die twee. En nu genieten en dan aan tafel verder ontbijten.”

Rond negen uur, met het ontbijt bijna op, vraagt Charlotte plotseling: “Joline… Mogen we jouw auto vandaag lenen? We willen naar Nadia toe. Die schat bedanken voor wat ze allemaal voor ons gedaan heeft.” Beiden kijken ze naar ons. “Tuurlijk”, antwoord Joline. “Jullie hebben je lieve tante al veel te lang niet gezien. Maar denk er aan, meisjes: geen vreemde lifters oppikken!” We grinnikten.
“We zijn dan rond vier uur terug en rijden dan met jullie mee naar Berg en Dal.” Joline dacht even na. “Wat een onzin. Nadia woont in Arnhem. Als jullie daar nu eens blijven en zorgen dat je om zes uur in Berg en Dal staat? Dat stuk op en neer rijden is nergens voor nodig.” Beiden knikten. “Is ook een goed plan. Dank je wel.” “Hoe laat verwacht Nadia jullie?” vroeg ik. Margot haalde haar schouders op. “Maakte niet uit, zei ze. Veel te leuk om mijn lieve nichtjes weer eens te zien!”
“Daar zal jullie tante vandaag wel van terugkomen…” Joline glimlachte liefjes. De zussen zuchtten. “We gaan ons even optutten. Moeten wel een beetje netjes zijn, ook voor vanavond.” Ze verdwenen in hun slaapkamer. Ik draaide me naar Joline en zei zachtjes: “Jolientje… jij gaat je, als die twee weg zijn, óók optutten. Ik heb zin om weer eens met je te vrijen. Veel te lang geleden dat ik met jou mooie poesje gespeeld heb.”
Ze keek me aan en knipoogde. “Jolientje? Wil jij een onschuldig meisje weer van alles leren,Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Dat mag je zelf weten, schat. Dat ‘Jolientje’ duidde niet op dat maagdelijke mooie meisje, maar was een liefkozend woordje voor mijn mooie en lieve echtgenote.” Ik ging op een stoel zitten en trok haar naar me toe. “Ik wil met je vrijen, schat. All the way en niet gehinderd door de vraag of we de ramen wel dicht hadden gedaan.”
Een lange zoen volgde en met haar armen om me heen keek Joline me daarna aan. “Ik heb er zin in, schat. Lekkere bedspelletjes met jou.” De deur ging open, maar Joline liet me niet los. “Oh help… De blonde feeks van Gorinchem op een ijsberg…” hoorden we spottend. Margot keek ondeugend en Charlotte giechelde. “Jaloers, meiden?” was het koele antwoord van Joline. Lot begon breed te lachen. “Ja. Op Kees. Met zo’n mooie dame op schoot…”
Ze kusten Joline, daarna mij. “Geniet van elkaar. Lekker samen, zonder Lotje of Margootje. We zien elkaar vanavond bij Rob en Mel!” “Tot vanavond, meiden. En doe de groeten naar Nadia!” “Doen we!” Met een zwaai deden ze de deur achter zich dicht.

“Wat een meiden…” giechelde Joline. “Die hadden meteen in de gaten wat wij wilden gaan doen…” Ik knikte. “Ja, vind je het gek? Als ze ons betrappen op hele lekkere tongzoenen… Mooie oefening voor later, als onze kinderen in de pubertijd zijn. En die roepen dan meteen: “ieeeuw! Bejaardensex! En rennen meteen terug naar hun kamer om de hele dag niet meer tevoorschijn te komen, de ettertjes.”
Joline knipoogde. “Da’s mooi. Dan kunnen wij de hele dag lekker vrijen. Nodig ook, want op die leeftijd gaat het bij jouw allemaal niet meer zo snel, denk ik.” Pretlichtjes kwamen in haar ogen en ik kneep even in haar billen. Ze stond op. “Ik ga even controleren of de meiden écht weg zijn, Kees. En dan ga ik me klaarmaken. En daarna mag jij het doen. Een keer of vier.” Ze liep de gang in en ik hoorde de voordeur. Even later kwam ze terug.
“Zo. Die zijn vertrokken. En ik heb het alarm aangezet, de grendels op de deur gedraaid… Geen kans dat we betrapt worden, schat.” Ze kwam op schoot zitten en kuste me. “Zal ik Jolientje even halen, schat? Of…” Ik keek haar aan. “Wat wil jij, Jolien? Waar heb jij zin in?”
Ze duwde haar hoofd in m’n nek en ik hoorde zachtjes: “Lekker vrijen, schatje. Hier in de kamer, met jou samen. Vastbindspelletjes doen we wel een andere keer, ik wil me nu mooi maken voor mijn lieve vent en samen met hem genieten.” Een kus, toen gleed ze van mijn schoot. “Maak de bank maar klaar, Kees, ik kom zó terug.” Ik was even druk: Zeil op de bank, plaid er overheen. Kamer even opruimen en de gordijnen half dicht, zodat het wat schemerig werd…

“Kees…” hoorde ik achter me en ik draaide me om. Daar stond Joline, verlegen glimlachend en ik bekeek haar. Haar haren in een lange staart, gezicht een beetje opgemaakt, een zwarte, transparante blouse aan met een dun BHtje er doorheen schijnend. Een nette rok tot iets boven de knieën. Mooi huidkleurig nylon om haar benen en open sandaaltjes met hoge hakjes. Ze geurde naar parfum. “Hoi, prachtige vrouw van me. Mag ik met jou vrijen?” Ze deed vier stappen naar me toe. “Nee, mooie vent. Je móet met me vrijen. Hier, in ons eigen huisje. Ik wil je…”
Ik omarmde haar. “Daar ben ik heel blij mee, schat. Wat wil je dat…” Twee warme lippen op de mijne. Een tong er even tussendoor, die mijn lippen likte. “Kleed je uit, Kees. Vrij met me, neuk me, laat me je diep in me voelen… Ik verlang er naar!” Razendsnel kleedde ik me uit. Joline was op de bank gaan liggen en bekeek me terwijl ze zachtjes tussen haar benen over haar rok streelde.
Toen ik naakt voor haar stond kwam ze iets omhoog en zoog mijn paal in haar mond. “Lekker…”hoorde ik toen ze me weer losliet. “Warm en hard… Daar hou ik van. Kom tegen me aan liggen, liefste. Lekker even opwarmen.” Ik gleed naast haar en voelde haar warme lichaam tegen me aan. Ze trok haar rok omhoog. “Ik wil je nú, Kees. Lekker sexy aangekleed op de bank, jouw harde pik die in me glijd… Ik ben al kletsnat…”
Ze sloeg haar ogen neer. “Ik heb mezelf net al een beetje voorbereid…” Een zachte giechel volgde. “Daar hoef jij geen tijd meer aan te besteden. Kóm, Kees!” Ze trok me tegen zich aan en pakte mijn paal. “Hier met die lekkere pik van je. Daar weet ik een lekker warm tunneltje voor.” “Ik ga dat tunneltje dan eens in rijden, schoonheid…”
Voor meer tekst had ik geen gelegenheid meer; Joline trok mijn mond naar de hare en kuste me passioneel. Haar tong duwde mijn lippen uit elkaar en ging op zoek naar de mijne. Haar benen sloeg ze om me heen, en trok me zo nog dieper in zich. Even loste haar mond zich van de mijne. “Neuk me, Kees. Neuk me en geef me je lekkere zaad!” En weer begon ze hevig te tongen. Die tong, die warme benen om me heen, haar nauwe, natte poes… En vooral het gevoel dat ze zich helemaal aan me gaf… Ik kon me niet meer beheersen en stootte diep in haar.
Een kreun volgde en haar poesje trok samen, mijn pik in een stevige greep nemend. Weer liet ze m’n mond los. “Neuk me… Naai je geile vrouw… Lekker in me spuiten geile vent…” Ik gromde, terwijl ik snel op en neer ging: “Waar wil je het hebben, geile vrouw van me? Snel zeggen, anders ben je te laat…” “Diep in m’n geile kut! Mijn lekkere natte poes… Mijn geile neukspleet…” Ze hijgde snel, net als ik. “Je naait me zo lekker… Zo geil en hard! Ohhh… Kees, ik….”
Ze schokte, klemde zich aan me vast en kreunde in mijn oor. Haar poesje schokte en daardoor trok ze mij ook over de streep. Ik drukte me diep in haar en toen spoot ik mijn sperma diep in haar. Eén straal, twee, drie, vier… vijf… en een zesde… “Heerlijk, Jolien! Je bent zo heerlijk…” Langzaam ontspande ik me en voelde hoe haar poesje nog steeds samentrok. Joline was nog in de roes van orgasme… Ik kneep in een harde tepel en ze gromde. “Kéés! Ik kom nóg…” Een gil volgde en weer voelde ik haar spiertjes om mijn paal knijpen, toen werd ze wat rustiger.
Langzaam ging ook bij haar de storm liggen; haar benen gleden van me af en haar armen klemden me niet meer vast, maar streelden mijn rug en nek. Even later gleed ik uit haar en ging naast haar liggen. Loomheid overviel me en dat was bij Joline niet anders: haar ogen vielen dicht en aan paar seconden daarna verslapte ze helemaal en viel van het ene moment op het andere in slaap. Voorzichtig ging ik ook helemaal liggen. Even uitrusten hoor… Zo dadelijk wel douchen…

De ringtone van mijn telefoon snerpte in mijn oor. Verdorie… Op de tast greep ik naast me, maar greep in lucht. Wát…? Ogen open… Hé? In m’n nakie op de bank? Joline naast me, ook deels ontkleed… Oh ja… Wat moeizaam stond ik op en viste mijn telefoon uit m’n broek, die iets verderop in een hoek van de kamer lag.
“Kees Jonkman, goedemorgen.”
“Goedemórgen? Het is een uurtje middag, Kees!”
Verhip… “En met wie heb ik het genoegen?”
“Martin hier. Ik wilde even informeren hoe het deze week gelopen was, Kees. En ik wilde je niet te vroeg bellen.” Een lachje klonk.
“Nou, dank je wel voor je empathie, Martin. Je hebt me inderdaad wakker gebeld. Maar goed, dat mag op dit tijdstip. Jij wilde weten hoe het deze week ging? Heb je al iemand anders gesproken?”
Een grinnik klonk. “Ja. De SG van BuZa. Je zou naast je schoenen lopen als je gehoord had wat ze over jullie zei. Maar ik wil het graag uit je eigen mond horen. Vertel!”
“First things first, Martin. Ik weet niet of gemeente Travnik wel met ons in zee wil. We hebben daar niet echt vrienden gemaakt. De voorzitter van de gemeenteraad kan ons bloed wel drinken en ook de hand van de burgemeester bij het afscheid was nogal slapjes…”
Beknopt vertelde ik van de vergaderingen en de verkenning en de laatste vergadering. “En tussendoor hebben we een corrupte diplomaat ontmaskerd, gearresteerd en op Eindhoven aan de KMar overgedragen.”
“Ja, daar heb ik ook iets over gehoord. En de mevrouw die in eerste instantie belast was met de leiding van hun personeel op haar bek laten gaan.”
Ik grinnikte. “Ja. Letterlijk. Ze stond in de Hercules op terwijl we nog geen toestemming hadden om de riemen los te maken. Dat zag de loadmaster, die mompelde iets in zijn intercom en een seconde daarna kwam de kist waarschijnlijk in een luchtzak of zo. Héél toevallig. In ieder geval viel ze nogal stevig op haar kont. Enfin, na nog een paar lesjes nederigheid van Fred en ondergetekende belde ze met haar SG en die heeft de leiding meteen overgedragen aan een van de heren. En mevrouw mocht alleen vertalen, en dat heeft ze prima gedaan. En als huiswerk heb ik haar de raad gegeven om eens goed over haar toekomst na te denken.”
“En jullie hebben haar ook uit de put gevist, begreep ik?”
Ik bromde. “We zijn als normale mensen uit elkaar gegaan, Martin.”
“Oké. Dat was het intermenselijke aspect. Nu het technische: kán het, Kees?”
Ik knikte, maar dat kon hij niet zien. “Ja. Het is technisch mogelijk. Het meer heeft iets meer debiet dan dat meer in Noorwegen, het verval is vrijwel hetzelfde… Alleen de ondergrond weet ik niet. Fred heeft wat rotsblokken meegenomen, die zouden gedetermineerd moeten worden. En… het gebied is niet geheel vrij van UXO’s. Dit ondanks de beweringen van de gemeentesecretaris. Hij mocht dan ook voorop lopen tijdens de verkenning.”
Ik hoorde Martin hijgen. “Wát zei je daar? Hebben jullie een burger voorop laten lopen in niet gesweept terrein? Ben je helemaal van de pot gerukt, Kees?”
Ik werd nijdig, maar kon dat niet laten merken.
Zo kalm mogelijk zei ik: “Martin, als diezelfde burger eerst zegt dat het terrein nogal link is en vervolgens, als blijkt dat we daar toch heen willen zich in alle bochten wringt om ons ervan te overtuigen dat het veilig is, mag hij voorop lopen. Meneer had al laten blijken dat hij ons niet zulke fijne kerels vond, en dan ben ik nogal wantrouwend. Zeker in centraal-Bosnië. Voor je het weet word je een loer gedraaid.”
“Kéés… Dat kun je niet maken! Da’s bijna iemand de dood injagen!”
Ik werd nu écht nijdig en grauwde: “Ben jij wel eens in Bosnië geweest?”
“Ehh…Nee. Afghanistan en Mali. Hoezo?” Hij klonk nu ook kortaf.
“Nou, ik wel. Een half jaar. Aan de oppervlakte lijkt het allemaal pais en vree, maar onderhuids zitten daar nog heel veel wraakgevoelens. Meneer de voorzitter had geen traan gelaten als Kees of Fred daar op een mijn waren gelopen. Hij was ons liever kwijt dan rijk. Zijn etniciteit, de Kroaten, zitten er over het algemeen warmpjes bij; de Bosniacs en de Bosnische Serven niet. En Kees Jonkman, noch Fred van Laar hebben er geen zin in om onze lieve echtgenotes binnen een paar weken na ons huwelijk al weduwe te laten worden, potdomme!”
De laatste zin knálde ik er uiten in een ooghoek zag ik Joline overeind komen, haar ogen ontsteld.
Het was even stil aan de andere kant van de telefoon.
Toen hoorde ik: “Sorry. Jullie waren ter plekke. Ik niet.”
Hij was even stil, moest duidelijk ook even zijn gedachten ordenen.
“Kees, kun jij maandagmiddag samen met Fred naar Den Haag komen? Bij Buitenlandse Zaken wil men jullie ervaringen horen. En de kansen dat dit plan een kans van slagen heeft. Op technisch gebied dan.”
Ik dacht even na.
“Ik kan alleen voor mezelf spreken: Ja dat kan. Aanstaande week ben ik niet ingedeeld in projecten, want mijn directeur wil zo nodig op vakantie en laat de tent aan Joline en mij over. Fred zul je zelf moeten vragen, ik weet niet of hij spannender dingen te doen heeft dan op een paar knopjes drukken en daarna met z’n poten op tafel koffie drinken. En dat zijn z’n eigen woorden.”
“Mooi. Jullie krijgen een mailtje van me met de exact plaats en tijd. Tenue: DT.” Martin grinnikte. “Ik wil een beetje reclame maken voor Defensie bij BuZa.”
Droogjes zei ik: “Hoeft niet, hoor. Er zijn in ieder geval drie mensen daar die Defensie ondertussen een beetje kennen…”
Hij schoot in de lach.
“Ja, dat geloof ik. Ik ga Fred even bellen. En Kees: sorry voor m’n uitval.”
“No hard feelings, Martin. Ik was ook niet even subtiel tegen je. Ik zie je mailtje wel komen. Goed weekend verder.”

Ik verbrak de verbinding en keek Joline aan. “Heb ik je zó aan het schrikken gemaakt, lieve meid? Sorry…” Ze liep op me af. “Ja, héél even. En toen besefte ik weer dat jullie weten wat je doet, Kees.”
En zoen volgde en toen zei ze ondeugend: “En het was een beetje vreemd om jou in je nakende niksie zo’n gesprek te horen voeren.” Verrek… Ik keek omlaag. Inderdaad, ik had in m’n blootje door de kamer lopen te ijsberen tijdens het telefoontje en had het totaal niet doorgehad.
“Nou ja, dan zie je je grootste vriend ook eens als hij niét rechtop staat, schat…”
Ze proestte het uit. “Zo groot is het allemaal niet, lieve schat…” Ik zuchtte maar weer eens. “Nou, tot zover de bewondering van het vrouwelijk deel der wereldbevolking voor Kees Jonkman. Ga je mee douchen, schoonheid? Om een of andere reden voel ik me een beetje klef.”
Joline knikte. “Dan ruimen we eerst de kamer even op, Kees. Geen zin in als we netjes gewassen terugkomen.” Dat was snel gebeurd: zeil en plaid in bad, kleren bij elkaar rapen, bank weer inschuiven. Joline keek ondeugend. “Mijn grootste vriendje groeit een beetje, Kees. Hoe komt dat?”
Ik keek haar aan. “Alsof jij dat niet weet. Er loopt een mooie, halfontklede vrouw om me heen, de lucht van de liefde ruik ik ook…” Ze trok aan m’n arm. “Kom gek. Douchen. Met een kouwe plens als besluit, anders bespring je me weer.” Onder de douche kwam ze dicht tegen me aan staan. Onze armen om elkaar heen, gewoon even genieten van het moment.

“Jolien…” “Ik ben helemaal gek op je, weet je dat?” Ik voelde een grinnik. “Het is meer een kwestie van ‘ik voél dat’, Kees…” Mijn paal was weer hard geworden. “Sorry. Natuur. Hou je niet tegen.”
“Oh, écht wel…” hoorde ik haar zachtjes zeggen en ze draaide de mengkraan op ‘koud’. En meteen wilde Joline onder de straal uitspringen, maar ik hield haar vast. “We zijn getrouwd schatje. In voor-en tegenspoed, ziekte en gezondheid, warme douches en ijsklontjes, tot de dood ons scheidt… Hier blijven jij.” Ze sloeg met een vuist tegen mijn borst. “Rotzak! Etter! Nep-ridder…”
Ik deed de kraan uit.
“Zo. Gevaar voor erotiek geweken. Mag ik nu een zoentje?” Ik keek in een paar namaak-boze ogen. “Zoentje? Nadat je me een longontsteking hebt bez…” Ik smoorde haar protest door haar naar me toe te trekken en hevig te zoenen. Mijn tong drong tussen haar lippen en even later voelde ik Joline’s tong ook. Even stonden we te zoenen, toen liet ik haar los.
“Geile meid van me…” Ze keek me aan.
“Jij zoent veel te lekker, ventje van me. Kom, afdrogen en netjes aankleden; straks moeten we op audiëntie bij mijn stoere broers en hun rooie draken.”