Mini - 244

Na de douche gingen we maar eens een hapje eten en daarna moest er wat huishoudelijk werk gedaan worden. En de slaapspullen voor een overnachting in Wageningen ingepakt. Een mailtje naar Greet: ‘Sorry Greet, morgen laten we verstek gaan in de kerk. Familiebezoek. Tot donderdag! K&J.’ De mail retour bevatte slechts één woord. ‘Drukker…’ “De wachtmeester is er niet blij mee, Joline.” “Dat is dan mooi pech voor de wachtmeester, Kees. De cursus ‘omgaan met teleurstellingen’ heeft nog open plekken. Ook voor haar.”
En tijdens de koffie, om twee uur, zei Joline: “Wanneer bel jij Betty, Kees?” Ik keek haar aan. “Jij bent écht goed… Compleet vergeten. Nú dus.” Ik pakte mijn telefoon en toetste haar nummer in.
“Hé, een pas getrouwde man die mij belt! Waaraan dank ik dit genoegen, Kees?”
“Omdat je een leuke vrouw bent, Betty. En wij even willen weten of je al bent bijgekomen van onze bruiloft.”
Ze lachte. “Ik wel hoor. Maar Adri zit nog steeds met de gevolgen. Enfin, daar weten jullie misschien meer van dan ik, dus brandt los!”
“Daarvoor moet je bij Fred zijn, Betty. Die kan hem meer op waarde schatten dan ik. Maar volgens mij was Theo nogal lovend over je zoontje.”
“Ja, dat was hij inderdaad. Vorig weekend was ik zaterdag in Arkel. Mooi stel, die Theo en z’n vrouw. Maar goed, de jongelui zijn nu een dagje samen weg, dus kunnen we lekker over hen roddelen.”
Een herinnering schoot me te binnen. Oh ja… Vandaag zou Ingrid aan Adri vragen of hij met haar wilde trouwen! Maar daar wist Betty niks van, dus: bek houden, Kees!
“Ehh… Betty, ik bel voor iets anders…”
“Toch niks ergs, Kees?”
“Nee hoor, wees gerust. Maar wel iets wat je moet zien. Kunnen Joline en ik straks even langskomen?”
Ik voelde bijna dat ze verwonderd keek.
“Ja, natuurlijk… Maar… ik heb niks in huis of…”
“Betty, dat is ook niet belangrijk. Het belangrijkste is dat jij er bent. Lukt dat?”
“Ja. Wanneer komen jullie?”
“Rond half vier staan we op de stoep, dame, Joline en ik.”
Ze had zichzelf herpakt.
“Oké, dat is prima, Kees. Tot straks dan.”

Ik hing op en keek Joline aan. “Ik wil dit niet per telefoon of what’s app afdoen, schat.” Ze knikte. “Prima. We hebben ruim de tijd. Zet je printer aan het werk. Print die foto op A4 uit, Kees. Goeie kwaliteit, mooi papier.” Ze keek vastbesloten en ik knikte. Het was even puzzelen om de foto op A4 formaat te krijgen, maar uiteindelijk rolde er een mooie foto uit de printer. Drogen, in een lijst… En om half drie reden we weg. In de auto was het stil; mijn gedachten waren bezig om het verhaal vorm te geven. Uiteindelijk stonden we bij Betty voor de deur. De ingepakte lijst liet ik nog even in de auto.
Betty verwelkomde ons met een zoen. En dochter Wilma even later ook. “Adri is er even niet, Kees en Joline. Ingrid heeft hem meegenomen.” Ze keek ondeugend en Joline keek haar onderzoekend aan. “Wilma… je bent toch niet jaloers?” Ze schudde haar hoofd.
“Nee hoor. Ingrid is een leuke meid waar je vreselijk mee kunt lachen. En als die twee het goed met elkaar kunnen vinden… Ik heb in het verleden geen plannen gehad om met mijn broertje te trouwen, hoor.” We schoten in de lach. Betty keek ons over haar kopje aan. “Jullie komen hier niet alleen om over Ingrid en Adri te kletsen, Kees. Vertel!”

Ik ademde in. “Klopt, Betty. Afgelopen week moest ik naar Bosnië. Als reserve-majoor…” In het kort vertelde ik de gebeurtenissen van de week. Joline was ondertussen naar de auto gelopen en had het pakje opgehaald. “…en op de terugweg mochten we om beurten een kijkje in de cockpit nemen.
En daar vertelde ik dat het geluid van een Hercules nogal impact op mijn leven had gehad. Enfin, de tweede vlieger kijkt mij vragend aan en ik vertelde over het afscheid van Peter. En wat er toen gebeurde… De gezagvoerder pakte het logboek van het vliegtuig, bladert er in en laat me een bladzijde zien.
En op die bladzijde stond, tussen de andere vluchten in op de datum waarop Peter uit Afghanistan werd opgehaald de volgende tekst: ‘Tarin Koht – Masar El Sharif. 1 KIA, 4 tons freight.’ Die letters dansten voor mijn ogen, Betty. En vervolgens kreeg ik een balpen in handen en zei de gezagvoerder: “Zet de naam van je vriend erbij, majoor. Het was een mens. Met een naam.” En dat heb ik toen gedaan, Betty. Met weer tranen in m’n ogen.”
Joline gaf het pakje aan Betty en zei zachtjes: “En dit is het bewijs ervan, Betty.” Zwijgend pakte ze het uit en keek ernaar, samen met Wilma. Toen keek ze op. “Je hebt Peter weer een naam gegeven, Kees. Nu in dit logboek. Dank je wel, vriend.” Even waren we stil.
Wilma kroop tegen Betty aan en samen keken ze naar de foto. “Peter heeft mij veel meer gegeven, Betty. Lesjes leiderschap. Leren omgaan met mensen, iets waar ik in mijn jeugd doodsbenauwd voor was. Ik was een einzelganger. ‘De klassenerd’ was mijn bijnaam op het Gymnasium. Hij heeft me gigantisch geholpen om dat van me af te schudden, iets waar ik nog elke dag de vruchten van pluk.”
Betty stond op. “Dank jullie wel hiervoor, Kees en Joline. Deze foto krijgt een mooi plaatsje in dit huis.” Ze zette de foto op de schoorsteenmantel, onder het portret van Peter, keek er even naar en draaide zich toen om. “En nu even heel wat anders, jongelui. Tenminste… als jullie tijd hebben?” Joline zei: “We willen om zes uur in Berg en Dal zijn, Betty. We hebben een gezellige avond met Kees z’n zussen, mijn broers en de zussen Bongers, onze chauffeuzes.”
Wilma schoot in de lach. “De zussen van Kees? Die rooie tweeling? Dat zal een vrolijke avond worden… Ik heb op jullie bruiloft een tijdje met ze staan kletsen. Ik geloofde bijna niet dat dat zussen van je waren, Kees!” Ik keek zielig. “Alle mooie chromosomen hadden mijn ouders voor hen opgespaard. Niet eerlijk!”
Joline streelde mijn arm. “Valt wel mee, hoor ventje.” Betty schoot in de lach, Wilma ook. “Hoe dan ook: het gaat een leuke avond worden. Maar jij wilde het over iets anders hebben, Betty?”

Ze knikte. “Wat is Ingrid voor meisje? Als ze hier is is ze altijd uiterst netjes en beleefd, maar ik hoorde op jullie bruiloft dat het ook een bijzonder bijdehand typetje kan zijn…” Ik wees naar Joline. “Jouw beurt, mevrouw Jonkman. Jij bent haar chef.” Joline keek Betty recht aan.
“Dat klopt, Betty. Ze kan als een krengetje overkomen. Maar dat heeft ook te maken met de sfeer bij DT. We plagen elkaar nogal graag en dat gaat soms tot op het randje. Toen ze kwam solliciteren en ik haar aangenomen had, maakte ze kennis met de dames van het Backoffice en met Fred.
En Fred vroeg langs z’n neus weg: ‘Ga je hier zitten of wil je je eigen stekje? Want het is hier wel gezellig en zo, maar zoveel plaats is er nou ook weer niet.’ Haar antwoord was onbetaalbaar. ‘Weinig plaats? Als jij nou eens een kilo of twintig af gaat vallen is dat ruimteprobleem ook opgelost.’ Ik heb Fred niet zo vaak met de mond vol tanden gezien, maar toen wél.”
Betty en Wilma proestten het uit. “Haha… Wat een bak… Fred helemaal uitgeschakeld… Prachtig!”

Ik ging verder. “Een paar weken later maakte ze weer eens een bijdehante opmerking tegen Fred. En hij tilt haar met bureaustoel en al op, tot boven zijn hoofd. En weet je wat ze zei? “Die managementsboeken hadden gelijk. Als je wat hoger in de organisatie zit en je kijkt omlaag zie je alleen maar shit’. Maar ja, mijn buddy is ook niet op zijn mondje gevallen en zegt gortdroog: ‘Ja. En als je naar boven kijkt, zie je alleen maar assholes’.
De andere dames op kantoor waren de minuten daarna niet meer zo produktief. En Fred laat haar weer netjes op de grond landen en vraagt: ‘En doen we nu weer lief tegen elkaar?’ En Ingrid zet puppy-ogen op, doet een vinger in haar mond en zegt: ‘Dat doe ik toch altijd, meneer van Laar?’
Dát tekent de sfeer bij DT een beetje, maar ook juffrouw Ingrid. Niet op haar bekkie gevallen, maar een hartstikke leuke meid, Betty. Ze heeft recent een rottijd achter de kiezen gehad met haar vorige vriendje, maar daar is ze nu overheen, gelukkig.”
Betty knikte. “Dank jullie wel. Ik wist niet zo goed wat ik met haar aan moest. Tegen mij is ze altijd beleefd en lief, maar ik heb haar een keertje Adri op z’n kop horen geven… Daar lustten de honden geen brood van! En het jong accepteerde het ook nog eens.”
“Lekker laten gaan, Betty. Ze slijpen elkaar wel. Meer zeg ik er niet over.” Betty bromde wat. Joline greep mijn arm. “Hé, Kees, wij moeten onder de hand richting Malden, anders is de nasi op…”

Lachend namen we afscheid van Betty en Wilma. “En als dat zoontje van je thuiskomt met z’n liefje: doe ze de groeten van ons!” Lachend reden we weg, nagezwaaid door Betty en Wima. In Barneveld wat het nog stil in de auto, op de snelweg begon Joline te praten. “Ik ben niet zo bang voor de combi ‘Adri & Ingrid’. Die twee rooien het wel met elkaar. Ik heb ze nu een tijdje op het bureau bezig gezien: ze houden elkaar aardig in evenwicht.”
Ik zweeg wat even later een elleboogstoot tot gevolg had. “Hé Kees! Ik had het tegen je!” “Dat hoorde ik, schat. Maar ik weet iets wat jij nog niet weet…” Ze keek me verwonderd aan. “Jij weet een heleboel wat ik nog niet weet, dat weet ik. En ik weet een heleboel wat jij niet weet… Maar wil je iets specifieker zijn?”
Ik keek haar even aan. “Zit je goed? Ingrid vraagt vandaag aan Adri of hij met haar wil trouwen. Als hij z’n studie heeft afgerond.” Joline keek me met open mond aan. “Ingrid vraagt…” Ik knikte. “Ja. Ons KAM-prinsesje neemt het initiatief. Adri is, volgens haar, véél te lief.”
Ik grinnikte. “Ze vertelde onder andere dat hij nog steeds aan haar vroeg of hij haar mocht zoenen.” “Nou ja, dat is dan wel weer netjes. Ik ken types die dat niet vragen, maar gewoon doen.” Ik knikte. “Ja, die ken ik ook. In een bootje op de Binnen Dieze in Den Bosch, midden in een donker tunneltje. Héél vervelend…”
Een giechel klonk naast me. “Ja, vast. Ik heb medelijden met het slachtoffer.” Ze zweeg even. “Maar goed… We hebben Ingrid even in een goed daglicht gezet, Kees. Dat verdient ze, want het is een prima meid.” Ik knikte. “Zo ken ik er nog een paar. Ene Joline Jonkman-Boogers onder andere.” Een langgerekt ‘Hmmmmm’ klonk naast me. Joline pakte mijn hand van de pook en legde die op een bovenbeen. “Je bent lief. Voor een botte piraat.”

Zo reden we een tijdje door, tot vlakbij Nijmegen. “Zie je er tegenop, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Ik weet hoe Rob en Ton in de wedstrijd staan, schat. En die twee rooie draken ook. Het wordt gezellig vanavond, dat weet ik zeker.” Ze legde haar hand op de mijne. “Dat denk ik ook. En vanavond weten Lot en Mar dat ze een onlosmakelijk deel zijn van ons groepje, Kees. En dat gaan we vanavond nog vertellen aan jouw en mijn ouders.”
Ze kneep even met haar ogen. “En nee, onze gezamenlijke avontuurtjes komen daarbij niet aan de orde. Dat zou wat… ehh… confronterend zijn, zeg maar.” Ik wiste mijn voorhoofd af. “Da’s wel een opluchting, schat. Want ik zat me al af te vragen hoe ik met goed fatsoen jouw lieve moeder onder ogen moest komen als ze wist van mijn escapades met de beide dames.”
Joline’s hand kneep eventjes. “Het zijn ‘onze escapades’, Kees. Ik was erbij, weet je nog? En ik toestemming gegeven.” Ze keek nu serieus. “En als ze er achter komen: Ik denk dat ze het begrijpen. Maar zover is het niet. En daarom laten we dit onderwerp maar rusten.”

Toen we Berg en Dal in reden kochten we nog een bos bloemen en een fles Pisang Ambon en korte tijd later belden we aan. “Hoi Rob. Je allerliefste zusje staat hier beneden. Met haar knappe vent bij zich. Mogen we boven komen?” Joline zei het met een lief stemmetje.
Als antwoord hoorden we Rob brommen: “Nou laat ons die knappe vent maar eens zien dan. Ik heb jou alleen nog maar gezien in het gezelschap van een puistige buurjongen en een piraat. Kom maar boven!” Ik grinnikte en voor Joline een gevat antwoord kon geven was de intercom al uit.
“Wat een…. Nou ja, laat maar. Naar boven, Kees.” Ik maakte een uitnodigend gebaar. “Na u, mooie dame.” Ze keek me even aan. “Jaja, wat zijn we weer galant vandaag.” Maar ze liep de trap op en zo genoot ik van die mooie benen, vlak voor me. “Die trap kan me niet lang genoeg zijn, schatje.” Een minachtende snuif volgde. “Viespeuk. Onder de jurk van een onschuldig meisje kijken. Dat heeft je moeder je niet geleerd, Kees!”
Boven ging de deur open en Melissa hing over de balustrade. “Hallo allebei! Welkom in Berg en Dal!” Binnen zaten Clara en Ton ook al en het welkom was als vanouds: veel knuffels en gevatte opmerkingen. Ik bekeek Mel en Claar. “Zozo zussies… Jullie zien er weer schitterend uit. Als jullie zo waren uitgegaan had ik het verboden.”
Ze giechelden en Clara zei: “Jammer dan, Kees. Das war einmal. Nu heb je daar niks meer over te zeggen.” Beiden droegen ongeveer net zo’n jurkje als Joline: strak en redelijk kort. Mel in het groen, Claar in het rood. Ook Ton en Rob waren netjes gekleed: nette broek, overhemd, das. “Het lijkt wel of we naar een feest gaan, jongens…”
Ik keek het gezelschap aan. “Dit is toch een feest, broertje? We gaan twee lieve dames welkom heten in ons sextet en we maken er een octet van!” Melissa keek me liefjes aan en ik hield m’n antwoord maar voor me.
“Oh, wacht even Mel!” Joline liep naar de hal en kwam terug met de fles Pisang. “Alsjeblieft, voor de gastvrouw… Laffe mixdrankjes!” Rob keek mij somber aan. “En de gastheer Kees?”
“Jou kennende staat er vast wel ergens een tree pils, vriend.”

Een kwartiertje later werd er weer gebeld: de zussen Bongers. Mel liep naar de deur en we hoorden haar even later roepen: “Ohhh meiden! Wat zien jullie er mooi uit!” “Nou, dat beloofd wat”, zei Ton. “Als mijn tweelingschoonzus zoiets roept, moet het wel spectaculair zijn!”
Melissa had niet gelogen: Charlotte en Margot droegen ook eenzelfde soort jurkje als de andere dames: strak om hun bovenlichaam, met een wat wijder rokdeel. Lot in het blauw, Margot in geel. Nadat we elkaar hadden begroet zei Margot ondeugend: “We hebben het witte jurkje maar laten hangen. Dat scheen iets teveel door.” “En bovendien ben je nog geen bruid, dame!” Clara keek haar aan.
“Nou, het was meer op praktische gronden, Claar. Ik heb het even gepast, maar Margot kon toen iets te duidelijk zien dat ik er een rood setje onder aan had.” Charlotte giebelde. “Had ik niet zo erg gevonden, hoor Lot”, zei Rob en keek haar aan. “Hé machinist, zit jij nou ondeugende complimentjes te maken naar andere meiden?” Melissa keek Rob lang en onderzoekend aan. “Heb ik vaker gedaan, zuster. Onder andere in Gorinchem.”
“Hmmm… Nou ja, dan is mijn lieve schoonzus er ten minste bij en mijn immer oplettende broer. Koffie, jongens?” We knikten en even later stonden er dampende mokken koffie voor ons. Lot en Margot keken de kamer rond. “Mogen we even jullie optrekje bekijken, Rob?” “Even wachten dames. Eerst koffie met een plak cake. Voor die tijd niet zeuren.”

Het was even stil, en toen zei Joline: “Dames… en heren ook: ik wil beginnen met de reden van ons samenzijn hier. Want anders hangt dat de hele avond boven ons hoofd en daar heb ik niet zo’n zin in.” “Goed plan, zus”, zei Ton. “Ik hikte er nu al een beetje tegen aan.” Joline knikte.
“Ik ook. En daarom: lieve zussen en broers. Deze beide dames zijn in hun leven vreselijk veel liefde en aandacht tekort gekomen. Een aantal weken geleden dacht ik met m’n stomme blonde hoofd dat te kunnen compenseren door Kees in hun bed te lokken, nadat meneer Bongers ze had proberen te ontvoeren op de universiteit. Lot en Margot waren toen nogal over hun toeren en ik wilde hun troosten en op hun gemak stellen. In hun bed.
En dat was prima, zo met z’n drieën. Toen kwam Kees thuis en ik lokte hem hetzelfde bed in. Geen succes. Kees werd woest. Enfin, ik werd nogal militair uitgevloekt en daarna rende hij woedend het huis uit, maar werd beneden gelukkig onderschept door Lot en Margot, die een ommetje maakten. In feite ons de gelegenheid wilden geven om één en ander uit te praten.
Zij stuurden Kees weer naar boven, naar mij toe en we hebben het goedgemaakt. Een dag later kon Kees even uithuilen bij Claar en Mel. Waarvoor mijn grote dank, lieve zussen.” Ze giebelde even. “De goedmaaksex die jullie ons opdroegen die avond was meer dan prima.”
We schoten in de lach en Joline vervolgde: “De week erna spraken we af dat de zussen Bongers zich niet zouden hoeven te storen aan ons, en wij zouden ons niet storen aan hen, als we eens lekker wilden vrijen. Dat hebben we geweten, toen de ramen op een avond open waren…” “Ja, wij ook”, giechelde Margot. Joline ging verder.
“Na nóg een crisis heb ik een nacht met hen gevreeën. Kees sliep toen, op mijn verzoek, op hun kamer. Ze vroegen aan mij of ik het zag zitten om samen met hen en Kees te vrijen. Ik hoefde daar niet zo lang over te denken: ik wilde hen laten voelen hoe het was om met een lieve man sex te hebben. Want de enige ervaring die deze lieve meiden daarmee hadden, was een hele beroerde. Later, tijdens onze huwelijksreis, stelde ik dat aan Kees voor. Hij had de rest van de huwelijksreis nodig om die beslissing te nemen.”
Claar giechelde. “Heb je er een Excelsheet over gemaakt Kees?” Ik gromde. “Je bent af en toe nog steeds een kreng, zus.” Joline glimlachte. “En tijdens een telefoongesprekje kwamen we er achter dat mij lieve, onschuldige roodharige zusjes zich óók over de dames Bongers hadden ontfermd, tijdens een weekendje Wageningen.”
Charlotte knikte. “Ja. En dat was ook heerlijk.” Ze knipoogde naar Mel en Claar en Rob zei: “Nou, dat zal wat geweest zijn voor jullie, dames. Vrijen met die twee rooie draken…”
“Daar weet jij niks van, Rob Boogers”, zei Claar nogal kattig, waarop hij een wenkbrauw optrok. “Met de helft van die tweeling heb ik ondertussen ruime ervaring, mevrouw Jonkman. Vermenigvuldig dat met twee en ik heb er goed beeld bij.” “Hohoho, Robbie… Aan vermenigvuldigen zijn we nog lang niet toe, hoor.” Melissa keek plagend en Rob zuchtte maar weer eens.

Joline ging verder. “En toen we terugkwamen van onze huwelijksreis kwam een en ander ter sprake. We zouden een gezellige avond hebben, maar toen gooien bepaalde lieden uit Groot-Ammers weer eens roet in het eten, wat resulteerde in vier arrestaties. Daarna dronken we nog een borrel en gingen we naar bed: Kees en ik op ons eigen bed, de beide zussen in hun kamer.
En halverwege de nacht kropen ze er bij ons bij. Nog steeds bang. Het was een beetje krapjes op ons bed, maar het voelde prima.” Ik knikte. “Ik kon me alleen niet omdraaien, anders was Lot uit bed gedonderd.”
Die giechelde. “Dan had ik me wel aan jou vastgehouden, Kees.” “Jaja… Ik geloof er geen biet van, juffrouw Charlotte. Je was toen nog een heel verlegen meisje.”
“Ja, dat veranderde de nacht er na wel een beetje’, vervolgde Joline. “Die avond hebben we wat matrassen de woonkamer in gesleept en hebben… Ach,zeggen jullie het maar, meiden.” Ze keek Charlotte en Margot aan. Een aantal weken eerder zouden die een knalrood hoofd gekregen hebben, maar nu zei Margot zacht: “We hebben die avond en nacht gemerkt dat met een man vrijen óók heerlijk kan zijn. En veilig. Als we iets niet gewild hadden, konden we dat zeggen en dan werd daar meteen rekening mee gehouden. Kees en Joline hebben ons samen allebei vreselijk verwend, die avond.” Charlotte knikte hevig. “En een paar avonden erna hebben we het nog eens over gedaan. Ook heerlijk!”

Clara keek mij plagend aan. “Hield je dat wel een beetje vol, broertje? Op jouw leeftijd…” Ik pakte een plak cake en smeet die naar haar toe. “Gebruik jij je mondje maar even om te eten, Claartje. Wel zo verstandig.” Expres gebruikte ik de verkleinvorm van haar naam, iets waar ik haar vroeger behoorlijk mee kon pesten.
“Ze kan ook nog andere dingen met dat mondje doen, Kees”, zei Ton droog. “Meer zeg ik er maar niet over; je zou zomaar jaloers kunnen worden.”
“Klep dicht, luitenant. Je bent hier in het gezelschap van een majoor, een ingenieur en vijf knappe dames. Ik hoorde een tijdje geleden iemand zeggen: ‘Jonge officieren moet men overal zien, maar nergens horen.’ Die iemand had groot gelijk.” Claar klonk bits en wij gniffelden.
Charlotte keek Claar aan. “Wij, Margot, Joline en ik hadden die avonden niets te klagen hoor. Maak je maar geen zorgen om je broer. Hoewel dat wel lief is, natuurlijk.”
Joline keek rond. “Mag ik verder gaan? Mooi. En daarom stellen Kees en ik voor dat beide dames Bongers vanaf dit moment deel uitmaken van onze broers-en-zussen-groep. Geen sextet meer, maar een octet. Geen geheimen voor elkaar, altijd voor elkaar klaar staan. Dames… Willen jullie dat?”
Charlotte en Margot keken elkaar aan. Even was het doodstil en toen kwamen er tranen in hun ogen. “Wat lief… We hebben nooit broers en andere zussen gehad… En nu hebben we plotseling zes!” Lot sprong op en omhelsde Joline. En Margot mij.
“Hoho meiden, d’r zijn er hier nog een paar die je mag knuffelen, hoor!” De minuut erna werd er weinig gesproken; stuk voor stuk werden we gezoend door Lot en Margot. “Kom dames en heren, groepshug! Voor het eerst met z’n achten!”
Melissa nam de leiding. Ik keek Joline aan en zei zachtjes: “Jij ben écht goed, Jolien. Ik hou van je.” Twee lief lachende ogen keken me aan. “Da’s mooi Kees. Ik ook van jou.”

Melissa moest uiteraard het geheel weer een andere twist geven. “Dames en heren… We zijn nu een octet, maar ik hoop dat we ergens in de toekomst twee mensen meer mogen verwelkomen: de partners van Lot en Margot. En of dat dames of heren zijn, zal mij een biet zijn; dat mogen deze twee lieverds zelf bepalen. Hoe dan ook: ik hoop dat we over een tijdje kunnen spreken over…” haar ogen lachten ondeugend “… Tony’s Tiental.”
“Arme Ma”, bromde Ton meteen. “De bevalling Rob en Jo was al een zware klus voor haar. En nu nog even zeven erbij? Op haar leeftijd?” “En jouw bevalling, broertje? Rob en ik hebben wat minder kilo’s, hoor!” Joline klonk pesterig.
Ton richtte zich op. “Dit prachtige lichaam heeft een uitstekend BMI, zus. Recentelijk ging ik naar een ‘lifestylecoach’ op de kazerne om m’n vetplooien eens op te laten meten; het mens had een micrometer nodig. Deze krap aan 95 kilo in in feite één geoliede gevechtsmachine.” Hij keek zelfverzekerd.
“Nou dan wil ik jou wel eens aan het vechten zien met je liefje, broertje… Wedden dat zij wint?” Rob keek hem smalend aan en Clara giechelde. “Klopt, Rob. Maar hij heeft wel altijd het laatste woord. ‘Je hebt gelijk, schat.’ En dat is best wel netjes.”

Ik gaf een klap op tafel. “Is het nu afgelopen? We zitten hier om de oprichting van een Octet te vieren. Als jullie zo doorgaan, haken er meteen een aantal lui af. Zijn jullie helemaal van de pot gerukt, verdorie…” Er kwamen vier naar beneden wijzende vingers en vier handen te voorschijn. “Da’s vijf keer, majoor Jonkman!” Joline’s ogen vlamden. “En je hebt mazzel dat het eten er nog niet is. Na de nasi had het een stuk meer moeite gekost!”
Ik drukte me braaf op. “Zo. En wie gaat Tony bellen met dit verheugende nieuws?” Joline wees. “Jij. Dan kun je haar meteen even pesten met ‘lieve schoonmoeder’.”
Claar en Mel grepen naar hun oren. Ik grijnsde. “Wacht maar, rooie troela’s. Jullie tijd komt nog wel.”

Ik pakte de telefoon. “Hoi Kees! Waarom bel jij op een willekeurige zaterdagavond? Is je echtgenote vervelend? Jammer joh, je hebt een jaar bedenktijd gehad. Verwacht van ons geen medelijden.”
Ik zuchtte demonstratief. “Lieve schoonmoeder…”
“Dat is alvast één draai om je oren, Kees!”
“Lieve schoonmama van me…”
“Twee”, klonk het ijzig aan de andere kant.
“Mag ik uitspreken, potdorie?”
“En vijf keer opdrukken, Kees.” Nu klonk haar stem ronduit pesterig.
“Weet je wat? Bekijk het maar. Hier is je dochter!”
Ik drukte de telefoon in Joliens handen.

“Hoi Ma. Ja, hij vanavond een beetje recalcitrant. En die pushups gaat hij doen, anders zitten hier zeven mensen die hem even activeren.”
“Zeven? Wie dan allemaal?”
Joline knipoogde naar ons. “We hebben van ons sextet vanavond een octet gemaakt, Ma. Er zijn twee lieve dames bijgekomen.” Het was even stil, toen vroeg Tony zachtjes: “Margot en Charlotte?”
Joline knikte. “Ja. En daar zijn we hartstikke blij mee.”
“Jullie zijn goed bezig, kinderen. Allemaal. Om je heen kijken en waar nodig een hand uitsteken. Ik ben trots op jullie zessen.” Joline glimlachte. “Da’s lief van je, Ma. Maar we hebben nóg een mededeling. In feite een vraag. Mogen we, als Margot en Charlotte ooit met een partner aan komen zetten, het octet omdopen tot ‘Tony’s Tiental’?”
We hoorden Rob Senior gierend in de lach schieten.
“Tony’s Tiental? Hé, wij hebben ook nog andere hobby’s hoor!”
Toen we een beetje waren uitgelachen zei Tony:
“Dat mag, als die partners ten minste het toelatingsexamen overleven. In de danskelder.”
“Dat weet ik niet, Ma. Maar voorlopig hebben we even genoeg aan acht mensen. De grappen en grollen vliegen hier over de tafel.”
“Nou ja, jullie tafel is groot genoeg, dochtertje.”
“Ehh… We zitten nu in Malden, Ma. En blijven daar slapen.”
Het was even stil.
“Dan komen jullie morgenochtend hier koffie drinken met z’n allen. Wij willen Charlotte en Margot welkom heten!”

Margot schudde met haar hoofd.

“Eén moment Ma…”
Margot zei: “Morgenochtend willen wij samen met Nadia naar haar kerk!”
Joline knikte. “Het wordt iets later, Ma. Margot, Lot , Kees en ik gaan eerst naar de kerk. De kerk van Nadia.”
“Da’s prima, dochtertje. Hebben Kees en jij wel eens nodig.”
Zonder spot antwoordde Joline: “Ja. Dat hebben Kees en ik nodig, hebben we gemerkt.”
Even was het stil, toen hoorden we: “Sorry voor die opmerking, dochtertje. En schoonzoon.”
“We zien elkaar morgen, Ma. We appen nog wel even hoe laat, oké?”
Joline hing op en gaf me mijn telefoon weer terug.

“Goed plan, meiden. En dan zien we Tante Nadia ook weer eens… Zullen we haar ontvoeren naar Malden?” Charlotte knikte. “Prima! Als ze zin heeft…” En meteen wees ze naar de grond. “Kees… Vijf keer!” Ik zuchtte. “Wat ben jij een veeleisend kreng, Lot. Ga yoga studeren en wordt fitnessinstructrice of zo…”
Ze giebelde. “Echt niet. En dan elke keer het zweet van DT opdweilen van de vloer?”

Ton greep in. “Zeg lui… We zouden een chinees gaan eten. Ik zit vanaf twaalf uur al op een houtje te bijten. Ik stel voor dat we een bestelling de deur uit doen, dan kijken we wie de handel op gaat halen. Maar hebben we over een halfuurtje ten minste wat te bikken. Ik heet weliswaar geen Fred van Laar, maar qua eten ontlopen we elkaar niet zoveel, geloof ik.”
“Goed plan, broer”, bromde Rob. “Ik begin ook een beetje trek te krijgen.”
Het was even puzzelen om een nette bestelling op te stellen, want Melissa wilde alle nummertjes van de menukaart keurig in volgorde hebben.
“Sjongejonge Mel, ik wist niet dat jij zo’n dwangmatig neurotisch type was…” Joline mopperde een beetje.
Melissa wees naar mij. “Van hem geleerd tijdens een logeerpartij. Alleen zette hij alle bestellingen op een Excelsheet en gaf z’n computer vervolgens het commando ‘oplopend sorteren’. Als je het nou hebt over dwangmatigheid…”
Ik werd uitgelachen.
Melissa gaf de bestelling door en het restaurant meldde dat we het eten over 25 minuten konden ophalen. “Mooi, dames en heren. Dan nu even de tafel leeg. Anders is er geen ruimte voor alle bakjes en schaaltjes. Rob en ik gaan zo het spul ophalen; als we terug komen staan er voldoende bordjes en bestek op tafel. En glazen. Bier en fris staat in de koelkast: help yourself.”

Rob wees waar alles stond en trok zelfs de kast met kruiden open. “Voor de lui die het een en ander een beetje te slappe hap vinden…” Daarna vertrok hij, Melissa meenemend. En een kwartier later waren ze terug, drie grote tassen met zich mee sleurend.
“Nou, die Chinees kan vanavond wel sluiten. Alles op!”
Ton keek meewarig. “Niet piepen Ton. Uitpakken dat spul.” Na wat uitleg aan Margot en Charlotte gingen we zitten. Melissa zei: “Even een moment van stilte, mensen.” De even daarvoor zo rumoerige kamer was in één klap stil.
“Dank je wel. Eet smakelijk!”
“En wat willen de dames en heren drinken?” Ton en ik keken elkaar aan. “Pils!”
Joline en Claar keken smerig. “Dat wordt stevig tandenpoetsen vanavond, heren!” Melissa pakte de fles Pisang uit de kast. “Meiden! Toepasselijk… en lekker!”
Rob keek Mel aan. “Dat wordt stevig tandenpoetsen vanavond, dame!” Melissa snoof. “Voor jou ook kereltje… Met je bier. Getsie!” De dames schonken glaasjes vol en de heren maakten de blikjes open. Melissa hief haar glas. “Jongens en meiden: op een gezellige avond!”
Charlotte nam een voorzichtig slokje van haar Pisang Ambon. “Dat gaat wel lukken met dit spul, Mel…” Ik zette de pot sambal voor haar neer. “Hier. Helpt de smaak van je drankje een beetje te camoufleren.”
Lot keek twijfelend. “Ik herinner me nog avondje rijsttafel in Veldhoven. En een niet nader te noemen tante die een beetje was uitgeschoten met dat spul. Nee, dank je wel, Kees!” We knabbelden lekker van alle verschillende gerechtjes en ondertussen gaf Clara een gastcollege ‘Chinese keuken’. Tot mijn verbazing was ze goed op de hoogte!

Om acht uur was bijna iedereen verzadigd. Behalve Ton; die zat de laatste bami weg te werken. Rob en ik keken hem aan. “Man man man… Waar laat je het?” Hij grinnikte. “Afgelopen week heb ik me weer eens uitgesloofd; voor de derde keer de ZMV-proeven gedaan.”
Rob keek vragend. “ZMV?” “Zware Militaire Vaardigheid. Een sporttest die je niet even tussen twee bakken koffie door doet. Hardlopen, zwemmen, schieten, hindernisbaan en handgranaatgooien. En aangezien ik natuurlijk een jonge god ben, mocht ik voor de zwaarste eisen. Maar ik heb het cijfer 3 op m’n speld, dan is belangrijkste.” Hij keek voldaan.
“ZMV… Da’s pittig, Ton. Complimenten…” Ik knikte hem toe en Joline spotte: “Tja… ik hoorde iets over ‘zwemmen’… Dan ga jij dat natuurlijk niet fiksen, lieve echtgenoot. Wat zijn de eisen, Ton?”
“Vijftig meter met hindernissen in 54 seconden.” Joline keek nu écht spottend. “Jammer voor je, Kees. Geen extra lintje op je mooie pak.”
Ik gaf geen antwoord, dat zou te makkelijk zijn. Maar Melissa nam het voor me op. “Joline, zo’n sportmedaille is wel leuk en aardig, maar er zit iets op Kees z’n pak waar wij, Claar en ik, véél trotser op zijn. Z’n rode koord.”
Het was even stil en ik knipoogde naar Melissa. “Dank jullie wel, lieve zussen.”
Joline werd een beetje rood. “Sorry. Daar had ik even niet aan gedacht.” “Af en toe ben je nog steeds een flapuit, Jolientje”, bromde Ton. Ze pakte haar glaasje. “Zal wel door dit spul komen…”
Melissa keek twijfelend. “Zwak excuus, Jo. Dat wordt vanavond hard aan de bak, meisje!” Joline keek nu vragend en Melissa beet haar toe: “Met de goedmaaksex, blonde muts!”
We schoten in de lach. Joline hief haar glaasje op. “Doe me dan nog maar een portie. Als Kees dan eens hardhandig is, ben ik ten minste verdoofd.” Ik stond op. “Zullen we deze twijfelachtige discussie maar even stopzetten, mevrouw Jonkman – Boogers? En het nuttige met het aangename verenigen door de borden en het bestek even in de afwasmachine te zetten? Dat is het nuttige deel; het aangename deel is dat we dan even kunnen zoenen zonder publiek.”
Joline stond ook op. “Publiek? Daar zit ik niet zo mee, lover.” Ze trok me naar zich toe en gaf me een zoen. Toen ze me losliet zei ze zachtjes: “Sorry, Kees.”

Ik knipoogde. “Kom, lieve echtgenote. Even opruimen. Mel en Rob hebben de handel gehaald en betaald, Ton heeft bijna alle restjes weggewerkt, Clara heeft haar bijdrage geleverd door mooi te zitten zijn, en Charlotte en Margot hebben lekker gesmikkeld. Zo doet iedereen wat.”
“Ja, maar dat ‘mooi zitten zijn’ kost mijn liefje geen enkele moeite, hoor. Welk tenue ze ook aan heeft.” Ton lachte en Claar liet er ondeugend op volgen: “Of niét aan heeft, natuurlijk…” Ik zuchtte.”Ik zal maar niet naar bewijzen gaan vragen. Té gevaarlijk in dit gezelschap.”
Claar knipoogde. “Heel verstandig van je, broertje.” Joline en ik brachten de vuile vaat naar de keuken. “Hmmm…” Joline keek peinzend. “Mijn broertje heeft niet geïnvesteerd in een vaatwasmachine. Da’s balen, Kees.” Ik haalde mijn schouders op. “Daar hebben we personeel voor, schat. Charlotte en Margot heten ze.”
Joline keek me fél aan. “Haal het niet in je hoofd, Kees! Je vraagt maar of er vrijwilligers zijn en zo niet, dan doen we het samen. Maar je gaat niks roepen over ‘dienstmeisjes’ of zo, denk er aan!” Ik capituleerde. “Oké, oké…”
Ik stak mijn hoofd om de keukendeur. “Zijn er nog vrijwilligers om mee te helpen met de afwas?” Clara stond op. “Ik heb lang genoeg mooi zitten wezen, Kees. Nu maar even nuttig zijn.” En ze wees Lot en Mar terug naar hun plaats. “Zitten jullie! Kees en Jo doen de afwas en ik hou toezicht.”
Ik keek haar aan. “En waar exact wil jij toezicht op houden, zusje van me?” Nuffig antwoordde ze: “Dat jullie elkaar niet opvreten natuurlijk… Als ik geen toezicht houd, duurt ‘de afwas’ minimaal twee uur.”
Met uitgestreken gezicht zei Joline: “Lieve schoonzus… Kees is weliswaar al wat ouder, maar het duurt bij hem écht geen twee uur hoor. Maar wel lang genoeg dat ik er ook lol van heb.”
Even was het stil, toen proestte Clara het uit en trok Joline naar zich toe. “Jij bent ook een fraaie…” Giechelend keken ze, met de armen om elkaar heen, naar mij.
“Dank je wel voor de voorspraak, schat”, zei ik somber, “maar op een of andere manier voel ik me voor joker gezet.” “Valt wel mee, schatje. Ik heb ik ieder geval gezegd dat ik ook lol had. En da’s best een compliment uit de mond van een vrouw. Genoeg kerels die binnen een halve minuut klaarkomen, zich omdraaien en de motorkettingzaag starten. De vibratorfabrieken zijn daardoor ontstaan.” Ik bromde wat en draaide me naar de afwasbak om. En Clara greep ook een theedoek.

Samen hadden we de afwas na een kwartiertje klaar en voegden we ons bij de rest van het gezelschap. De rest van de avond ging snel voorbij met verhalen uit de jeugd van Rob, Ton en Joline en die van Claar, Mel en mij. Regelmatig lagen we slap van het lachen.
“Het is maar goed dat sommige verhalen niet op onze bruiloft aan de orde zijn gekomen, Kees. Jouw lieve Ma had een hele verkeerde indruk van haar schoondochter gekregen!” “Dat kan alsnog geregeld worden, Jo… Geen enkel probleem!” Melissa keek haar spottend aan, maar gilde een seconde daarna ‘AUW!”
Rob had haar aan haar haren getrokken. “Geen ondeugende geheimpjes over mijn lieve zusje naar buiten brengen hé rooie? Anders gaan we een beetje ruzie krijgen. Ik ben niet zo goed in rugby maar met de klauwhamer kan ik best wel goed overweg, denk er aan!”
Melissa legde haar hoofd op zijn schouder. “Nee, lieve machinekamerbaas. Ik zal zoet zijn.”
“Dat zou dan de eerste keer zijn dat ik dat meemaak”, bromde ik.
“Hé, jij ook lief zijn tegen je lieve, onschuldige en oh zo maagdelijke zusjes, Kees.” Joline legde een hand op mijn schouder.
Clara gniffelde. “Oh, hoezo maagdelijk? Dat is al een paar jaar en een aantal dildo’s geleden, Jo.”
“Dildo’s? Sjongejonge… Hadden jullie zoveel zakgeld?”
Joline giechelde. “Ik moest me met de steel van m’n haarborstel behelpen…” Ik zat even stuk en keek haar met open mond aan. En ik was niet de enige: ook Lot en Mar waren nogal verbluft. De rest lag dubbel van het lachen.
“Arme meid… Ik hoop dat… je het ding…. van te voren goed had gewassen…” Melissa gierde het uit.
Rob keek nadenkend.
“Volgens mij heb ik dat ding ook wel eens gebruikt om de puppy-haren van Bengel mee uit te kammen…”
Joline snauwde. “Écht niet! Dat was ruim vóórdat Bengel bij ons kwam, broertje!” Hij grijnsde. “Háp!”
En Joline zuchtte. “En dat is de oh, zo degelijke en doordachte chef van het Maritieme Team van DT… Poeh hee.”
Ton keek naar Margot en Lot. “Hé dames… Zijn jullie weer een beetje van de schrik bekomen? Als het allemaal te gek wordt, dan gewoon zeggen hé? Dan gaan we wel klaverjassen of zo.”

Margot trok een serieus gezicht. “Ik zal maar niet vertellen waarmee wij…” “Zeker weten van niet, zus!” Charlotte kwam bliksemsnel overeind. “Er zijn zaken die niemand anders dan wij twee ook maar iets aan gaan! Mijn elektrische tandenborstel is daar één van, denk er aan!”
Nu was het even helemaal stil in de kamer, totdat Margot begon te giebelen. “Maar het was wél lekker, zusje…”
Joline vroeg voorzichtig: “Ménen jullie dat, meiden?”
Ze knikten allebei en Margot vervolgde: “Een zachte plastic hoes over een oud borsteltje en zorgen…”
Ze schoot onbedaarlijk in de lach. “Hahaha… dat.. de accu…. goed is… opgeladen… Hihihi…”
Charlotte deed even hard mee en uiteindelijk iedereen.

Ik schudde mijn hoofd. “Foei, dames. De eerste opmerking over jullie die ik van Joline te horen kreeg was dat jullie ‘wellicht een beetje wereldvreemd’ waren. Dat blijkt achteraf best nog wel mee te vallen.” “Eén van de weinige pleziertjes die we ons in Groot-Ammers konden veroorloven, Kees.”
Margot zei het nuchter en Charlotte vulde aan: “Ja. En daar hebben we elkaar regelmatig mee getroost. Gelukkig hadden we elkaar. En daarom zijn we stapelgek op elkaar. Na de basisschool hebben we nooit meer ruzie gehad; we wisten dat we van elkaar afhankelijk waren. En nog gelukkiger: die tijd is nu voorgoed voorbij. We hebben nog steeds elkaar, maar we hebben nu ook drie lieve broers en drie schatten van zussen erbij.”
Ze keken ons stuk voor stuk aan; een prachtig moment en ik voelde een brok in m’n keel. “Dank jullie wel dat jullie ons vertrouwen”, zei Ton zachtjes. “Jullie zijn mooie meiden. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook van binnen. En wees gerust: alles wat in dit gezelschap gezegd wordt, blijft onder ons.”
We knikten allemaal. Rob stond op. “Kom lui. Groepshug. Veel te lang geleden.” In een kring rond de tafel keken we elkaar aan. “Wij zijn zó blij, lieve mensen…”
Charlotte brak in snikken uit. “Zo anders dan…” “We begrijpen je, Lotje. En huilen mag óók in dit gezelschap. Laat je maar gaan.” Joline zei het zachtjes. Lot stond tussen Rob en Mel in. “Kom maar meid. Even lekker uithuilen. Heeft een mens af en toe nodig.” Rob trok haar naar zich toe, sloeg haar armen om het huilende meisje heen en Mel kwam achter haar staan en sloeg haar armen ook om Lot heen.
Ik keek Margot aan, naast me. Ook die had tranen in haar ogen en ik knipoogde naar haar. “Moet je je lieve zusje niet even troosten?” Ze schudde haar hoofd. “Nee. Die is in prima handen, Kees. Je weet niet half hoeveel dit voor ons betekent na alle ellende in Groot-Ammers.” Ik gaf haar een kneepje op haar schouder. “Hebben jullie wel eens verdiend, schoonheid.” Joline gaf haar een zoen. “En daar ben ik het helemaal mee eens, Mar.”
Charlotte was ondertussen een beetje gekalmeerd. Ze draaide zich om. “Kees… Een paar weken geleden zei ik iets over het veiligste plekje van de wereld… Ik heb er nóg een gevonden.”
Ik keek zogenaamd opgelucht. “Mooi. Dan hoef ik niet altijd als vluchthaven te fungeren. Rob, succes. Hou rekening met een proportionele toename van het aantal benodigde zakdoeken. En anders keukenrollen of in geval van acute nood: WC-papier. Liefst ongebruikt.”
“Smeerlap!” snauwde Joline en Charlotte lachte voorzichtig. “We zijn ondertussen wel wat gewend, Jo.”
Melissa omhelsde haar nog een keer. “Gaat het weer een beetje, schat?” Lot knikte en keek rond. “Ja. Dank jullie wel. Allemaal.” Ze giechelde. “En Rob en Mel een beetje extra.” Die grinnikten.

“Kom lui. Ik schenk nog een drankje in, we drinken dat lekker op en dan gaan we ons een klaarmaken om te gaan slapen.” Rob nam de leiding. En een kwartiertje later waren we druk bezig met het opblazen van luchtbedden, uitrollen van matjes en slaapzakken. Rob en Mel sliepen natuurlijk op hun eigen bed, Clara en Ton verdwenen in de logeerkamer en Lot, Margot, Joline en ik mochten in de huiskamer een plekje zoeken.
“Jullie moeten er als eerste uit, dames. En Kees. Niet teveel kabaal maken en een kopje thee vlak voordat jullie weggaan is toegestaan.” Melissa lachte liefjes en naar haar slaapkamer wijzend: “En voor de heer des huizes graag koffie, Kees. Hij smijt je van het balkon als je weer met die vlierbes-ellende aankomt.” “Dank voor de tip, zussie. Ik zou het bijna vergeten.”
De deur ging dicht.
“Kunnen jullie wel slapen na al die emotie, schatten?” Joline keek naar de zussen. Die knikten. “Ja hoor, gaat prima lukken.” En Lot vulde aan: “En anders zoeken we wel een tandenborstel…” We schoten in de lach en meteen ging de deur van Rob en Mel’s slaapkamer open.
“Wat valt hier te lachen?” Mel keek streng. “Ik wees op beide zussen. “Als ze niet zouden kunnen slapen zoeken ze nog een tandenborstel…” Melissa keek smerig. “Laat ik het niet merken, meiden. Anders maken jullie kennis met rugby. Welterusten.” Met een knipoog verdween ze.

“Doe jij het licht even uit, Kees? Jij staat nog.” “Goed schat. Maar niet piepen als ik me dan met mijn 90-en-een-beetje kilo’s bovenop je stort, hé?”
“Zeur niet vent en doe dat licht uit. Ik wil slapen. Morgenochtend om acht uur moeten we opstaan.” Even daarna was het donker en op de tast schuifelde ik naar mijn matje met slaapzak. “Niet per ongeluk verdwalen, meneer Jonkman. Uw echtgenote ligt dáár.” Lot giechelde.
“Ik ruik het, Lot. Maar dank je wel.”
“Ruiken? Wat is dat nou weer voor een opmerking, Kees?” “Ik ruik je deo, schat. Nogal kenmerkend.”
“Jaja… Kom hier, vent van me. Veel te lang geleden dat we in twee aan elkaar geritste slaapzakken hebben gelegen… Welterusten, meiden.”
“Truste Jolien. En Kees.”

Even later lagen Joline en ik lekker tegen elkaar aan. Een zoen volgde. “Lekker slapen, Kees.” “Gaat lukken mooie meid. Jij ook.” Joline draaide zich om en ik kroop tegen haar rug aan. “Lekker kacheltje.” En daarna werd het stil in de kamer…