Kerst Mozaïek - 5

Dit verhaal is zelfstandig te lezen, in deel zes vormen ze samen een mozaïek.


Gefrustreerd zie ik die leuke jongen in de verte verdwijnen, waarvan ik zeker weet dat hij onderweg was naar mij. Precies op het moment dat ik hem deze kant op zag lopen zeiden de andere meiden bitchy tegen de chauffeur dat-ie onderhand eens moest vertrekken, we hadden al genoeg vertraging gehad. Balen…

We liepen elkaar in de trein een paar keer tegen het lijf, eerst in de bar en daarna in het halletje van de toiletten, toen hij met die andere jongen stond te wachten in de rij voor de mannen. Ik vond hem meteen al leuk, lang, vrolijk kijkende donkere ogen, gekleed als een skater, mutsje over zijn halflange donkerbruine haren, zo te zien ietsje ouder dan ik met mijn achttien jaar, helemaal mijn type.
Ik zag echt wel dat hij ook op mij raakte, maar vervolgens hebben we allebei niks durven ondernemen. Nou ja, hij uiteindelijk dus wel, maar pas nadat we aankwamen in Kitzbühel, toen het te laat was en onze taxi voor zijn neus wegreed.


Al eerder ben ik wel eens met mijn ouders op wintersport geweest, maar in die tijd heeft het me nooit echt kunnen bekoren, dat gedoe op die twee latten. Tot ik het snowboarden ontdekte, waarna ik van die plank bijna niet meer was af te slaan. Omdat we daar in de buurt wonen ben ik zo vaak bij als ik kon bij Snowworld in Landgraaf gaan trainen, tot ik alle kneepjes van ’t snowboarden onder de knie had. Daarna ben ik ook van skaten, ik wilde zo vaak mogelijk op een plank staan.

Toen die meiden uit mijn klas me afgelopen najaar vroegen of ik tijdens Kerstmis mee naar Kitzbühel ging twijfelde ik eerst, omdat ze niet helemaal mijn taste zijn. Ik vind ze eigenlijk alle drie behoorlijke kakkers en vooral Inge staat zich altijd veel te veel voor op de poen van haar pa. Maar ja, het was wel dé kans om met leeftijdgenoten een paar weken eens in een echt mooi gebied te gaan snowboarden. En dus ben ik nu op weg naar het chalet van Inge d’r ouders, dat als ik de foto’s mag geloven op de mooiste plek van Kitzbühel is gebouwd.

Snowworld extra large

Nou, dat blijkt wel te kloppen want een kwartier later komen we aan bij een kast van een huis, gebouwd tegen een helling hoog boven Kitzbühel. En dan dat uitzicht, whow, je kijkt er uit over de hele vallei. Met recht beneden het stadje en daar omheen ook nog allerlei dorpjes, ieder met een eigen kerktoren, samen met de omringende bergen en bossen winters-wit besneeuwd. Ik heb nog nooit zoiets moois gezien, maar als ik het genietend sta te bekijken komt Inge naaste me staan pochen: ‘zie je nou wel Jasmijn hoe gróot het chalet is? En zo hebben we ook een groot huis in Marbella, en natuurlijk ons grootste huis thuis in Maastricht, maar dat ken je al, hè? En… rebbel de rebbel de rebbel…’. Die andere twee zijn al niet veel beter, Saar en Anne lopen maar achter haar aan en van ach en tjé en kijk en whów en om me niet meteen helemaal te kijk te zetten doe ik voor de show op de achtergrond ook maar wat mee.

Gelukkig is het dan tijd om de bagage die de taxichauffeur voor de entree zette naar binnen gaan te sjouwen. Ik ben zo klaar, ik heb alleen maar een grote rolbag en mijn in een hoes verpakt snowboard bij me, maar die meiden en vooral Inge hebben alle drie meerdere koffers bij zich, in roze of in tigerprint, alsof ze het hebben afgesproken. Ik zie al helemaal voor me hoe ze de hele dag waarschijnlijk meer gaan bezig zijn met hoe ze eruit zien dat met te genieten van de sneeuw. Daarom besluit ik ze meteen maar te laten zien dat ik hier voor de sneeuw ben gekomen. Nadat we samen wat gegeten en gedronken hebben kleed ik me om in mijn lekker zittende wijde kleren, sjor een mutsje diep over mijn hoofd tot net boven mijn ogen en vraag dan wie er mee op pad gaat. Wat ik al dacht, de meiden kijken me verbaasd aan, alsof ik van een andere planeet kom, zeggen geen boe of bah en dus zeg ik: ‘serieus, niemand? Dan ga ik wel alleen.’ En weg ben ik.

Het huis ligt ideaal, vlakbij is een tussenstation van de kabelbahn naar een top die de ‘Kitzbüheler Horn’ heet en als ik boven ben kan ik mijn geluk niet op. Overal waar ik kijk zijn er afdalingen die me super lijken, alsof ik in reuzenuitgave van Snowworld sta, het levert bijna keuzestress op. Ik besluit het voor deze eerste keer niet meteen te heftig te maken en neem een niet al te zware piste die met wat omwegen door de bossen naar het centrum van het stadje leidt. In het begin is het even wennen, omdat natuursneeuw toch wel anders reageert dan de kunstsneeuw van Landgraaf, maar al gauw krijg ik goed te pakken hoe ik er mee om moet gaan en vanaf dat moment is het genieten.

Het is nog helemaal niet druk en daardoor voelt het regelmatig of ik in mijn uppie door dit witte wonderland glijd. Jammer eigenlijk dat je toch altijd al zo snel beneden bent, ik zie dat ik nog alle tijd van de wereld heb en besluit daarom in Kitzbühel aangekomen een terrasje te pikken. Ik bestel een glühwein, een soort van guilty pleasure, in deze tijd kan ik er maar niet genoeg van krijgen en terwijl ik genoeglijk het hete goedje met kleine slokjes naar binnen werk begin ik langzaam hier te ‘landen’.

Pas na een tijdje word ik me bewust dat ik scan of ik tussen de mensen die voorbijkomen die leuke jongen uit de trein zie, maar dat zou natuurlijk wel heel toevallig zijn. Voor een meisje ben ik best wel lang en hij was niet alleen leuk om te zien maar ook mooi van lengte voor mij, zo heel vaak kom ik dat niet tegen. Misschien viel hij daarom juist ook op mij, of misschien wel omdat ik zijn tegenpool lijk. Want terwijl hij donkere ogen en donker haar had heb ik blonde krullen en blauwe ogen, ‘mijn Goudlokje’ noemde papa mij vaak toen ik nog klein was. Maar hoe ik ook zoek, geen leuke lange jongen te zien en met een gevoel van spijt van die gemiste kans gisteren stap ik even later weer op, tijd om terug te gaan naar de meiden daarboven, hopelijk hebben die zich nu genoeg bekreund over dat huis.

Kleine wereld

De volgende morgen gaan we wél met zijn vieren op stap, maar achteraf vraag ik me af of dit nou wel zo veel leuker is, want het komt er eigenlijk op neer dat we van terrasje naar terrasje trekken, waar de dames zich iedere keer omstandig etaleren om toch vooral maar gezien te worden. Op een gegeven moment zijn ze in Kitzbühel niet meer vooruit te branden en besluit ik een tijdje alleen op pad te gaan. Ik heb veel gehoord over de pistes van de Hahnenkamm en de Streif en toer met zo’n grappig elektrisch busje naar het grondstation van de kabelbaan die daar naartoe gaat. Vanaf die top pak ik twee zware pistes, daarna ben ik bekaf ben en hongerig neem ik een break in de Berghütte op de top daar.

Als er een meisje aan mijn tafeltje komt om mijn bestelling op te nemen heb ik het gevoel dat ik haar ken. Een leuk meisje, helemaal zwart gekleed, klein, een beetje punky met een ringetje door d’r lip en wat tattoos, donkere ogen, lange donkere haren en net als ik ook een skate-type. Maar het komt even niet binnen wie ze is en op haar advies bestel ik een flink bord spaghetti, volgens haar komen de meeste mensen daarvoor speciaal voor naar deze plek. Niet veel later bezorgt ze me een dampend tot rand gevuld bord, overgoten met gehakt in tomatensaus met groenten en een berg kaas er overheen. Nou, ze heeft geen woord gelogen, het smaakt héerlijk.

Als ik het hele bord tot het laatste sliertje naar binnen heb gewerkt geef ik een seintje aan een jongen die loopt af te ruimen en vraag hem dan om een koffie na. Pas als hij zegt ‘hey, ik ken jou’ kijk ik hem eens goed aan en ja, ik herken hem ook, die vrolijke jongen uit de trein die bij de toiletten met mijn crush stond te praten. Nou weet ik ook wie dat meisje is dat me de spaghetti bezorgde, zij zat daar maar treurig te zijn in dat halletje, tot ze door hem werd opgepikt. Meteen laat hij weer diezelfde grijns zien, die ik ook zag toen hij wel merkte dat die jongen en ik op elkaar vielen. Hij komt even bij me zitten en stelt zich voor: ‘hi, ik ben Willem’. ‘Jasmijn’ reageer ik. Dan vraagt hij ‘ben je alleen hier?’ Ik schud nee: ‘ik ben met vriendinnen, we zitten in het huis van de ouders van een van hen, maar zij zijn geloof ik vooral hier voor het ‘zien en gezien te worden’. De jongen lacht hartelijk en zegt heel charmy: ‘ohw, nou jasmijn, dat heb jij niet nodig, jij trekt zó wel iedereen naar je toe.’

En dan, zonder overgang: ‘is het nog wat geworden met Bram?’ Pas dan realiseer ik me dat hij me misschien wel met hem in contact kan brengen en ik besluit mijn altijd weer opduikende verlegenheid de kop in te drukken: ‘nee, we durfden allebei niet, tot het te laat was, ik zag hem net op me afkomen toen onze taxi wegreed.’ ‘Ohw, nou, jammer, maar ik heb wel zijn telefoonnummer hoor, als je wilt. Moet ik hem even bellen?’ Eerst ben ik sprakeloos, dat het ineens zo simpel is en dan knik ik. Meteen haalt Willem zijn mobieltje tevoorschijn en tikt een contact aan.

‘Hey gast, hoe gaat-ie?’ Als hij naar het antwoord geluisterd heeft: ‘moet je horen, hier zit dat meisje uit de trein, je weet wel, die mooie meid met die blauwe ogen en d’r blonde krullen’ en knipoogt naar mij op het moment dat hij dat zegt. ‘Ze wil je wel zien, jij haar ook?’ Na het antwoord lacht hij zo hard dat verschillende mensen opkijken en sluit af: ‘nou, ze zit hier, hurry hurry man.’ Ondertussen heb ik een hoofd als een boei gekregen, die gast zit me doodgewoon luidkeels te koppelen met iedereen erbij. Maar hij doet of hij niks merkt en zegt: ‘Bram is iets verderop bezig, met ’n kwartier is-tie hier.’ Zo zeg, de wereld is weer klein. Ik kijk Willem die al is opgestaan om weer aan het werk te gaan een tikje verlegen aan en als hij dat ziet: ‘kom-op Jasmijn, toeval bestaat niet, gá d’r voor. Wat kan je nou overkomen…’ Hij heeft gelijk, wát het ook wordt, ik ben hem er dankbaar voor en ik spring op voor een kus op zijn wang.


Pak van mijn hart

‘Wat wil je van me drinken’, vraagt Willem dan en om meer moed te krijgen vind ik het wel tijd voor een glühweintje, hopelijk pept dat mijn durf wat op. Na tien minuten zie ik Bram al aan komen lopen, met zijn board onder zijn arm. Geen idee waarom, ik ben toch niet echt meer onervaren met jongens maar dit keer raast mijn hartslag door mijn keel, ik ben heel zenuwachtig. Willem wacht Bram bij de ingang van de Hütte op, dan komen ze samen naar mij toe waarna Willem ons alleen laat. Ik ben blij te zien dat hij al net zo verlegen is als ik en even later zit hij tegenover me. ‘Hoi’ is zijn begroeting.’ ‘Hoi’ is mijn reactie.

Hij is nóg leuker om te zien dan ik me van die paar momenten herinner en ik besef dat ik nu echt moet doorpakken, anders durf ik straks helemaal niet meer: ‘…ehm, wat ik dus wilde vragen, was je op weg naar mij, toen ik in die taxi wegreed?’ Bram aarzelt kort, alsof hij nog moet nadenken of hij zich bloot geeft, en dan: ‘…ja. Goed klote dat ik te laat was.’ Mijn hart weegt ineens tien kilo lichter, nu pas besef ik dat ik bang was voor een heel ander antwoord. Als reactie schieten mijn ogen vol, natuurlijk, zo meisjesachtig weer. Maar Bram vind het wel mooi geloof ik want hij heeft nu duidelijk ook meer moed en glimlacht breed, waarna hij doorgaat: ‘ik ben blij dat ik je dankzij Willem teruggevonden heb… ik vind jou leuk.’

Ik knik en reageer als het eerste het beste pubertje, fluisterend bijna: ‘ik jou ook.’ Dan komt Bram op het bankje naast me zitten, close tegen me aan en geeft me een kus op mijn lippen, voorzichtig, alsof het nog niet helemaal zeker is of het wel mag. Maar het mag, ik zoen hem vol terug en op datzelfde moment klinkt er een applausje vanachter de bar, daar staan Willen en dat meisje ons te bekijken en reageren nu enthousiast dat de schaapjes over het hek zijn gesprongen. Natuurlijk kijkt daarna iedereen onze kant op en veel mensen glimlachen als ze zien wat er gaande is. Verlegen verberg ik me achter Bram, jeetje, als je aan verlegenheid dood kon gaan viel ik hier nu meteen neer. Bram heeft ook een rood hoofd maar blijft stoerder, geeft me nog een kusje en slaat zijn arm om mijn schouder, waarmee hij laat zien dat wij nu wat met elkaar hebben…

De rest van de dag doen we samen afdalingen en we kletsen ondertussen honderduit over van alles en nog wat in onze levens. Aan het eind van de middag nemen we afscheid met een lange hug en veel kusjes, met daarna de afspraak dat we elkaar morgen weer treffen. Helemaal blij ga ik terug naar het chalet van Inge d’r ouders, maar daar krijg ik een volle bak shit van die drie meiden over me heen. Of ik deze vakantie zo asociaal bezig blijf want dan mag ik wel vertrekken, en meer van dat soort fraais. Hier heb ik helemaal geen zin in, maar eerlijk gezegd hebben ze ook wel een beetje gelijk, het klikt gewoon niet, zij willen alleen maar mooi lopen zijn en ik wil snowboarden.

Gelukkig wordt het later wel weer rustig en doen we wat spelletjes, maar eenmaal op mijn kamer die avond app ik Bram dat ik hier weg wil en of hij ergens een plekje heeft. Hij schrijft meteen terug dat zijn vriend Max vanwege de komst van zijn zusje ook al iets anders moest regelen en dat gevonden heeft op de zolder van de Kaiserhof. Hij gaat vragen of wij daar ook terecht kunnen en niet veel later bericht Bram dat we er morgenochtend al mogen komen. Yés!

Het onvermijdelijke gebeurt

Als ik de volgende morgen, daags voor Kerstmis bepakt en bezakt beneden kom kijken de meiden mij verbaasd aan, wat of ik ga doen. ‘Ehm, ik ga weg dus.’ Als het stil blijft: ‘jullie hebben gelijk, ik wil andere dingen doen dan jullie en voor geen van ons vieren is dat leuk. Dus ga ik, ik heb een jongen leren kennen en trek bij hem in.’ Ze protesteren nog wat maar voor mijn gevoel is dat vooral voor de vorm, en weg ben ik. Om elf uur tref ik Bram en zijn vriend Max bij de receptie van de Kaiserhof en als we een kwartier later ons in het kamertje gesetteld hebben belanden we voor het eerst samen op bed om even samen wat te chillen. Eigenlijk zouden we er meteen op uit gaan met Max en zijn zusje, een paar zwarte pistes doen, maar die zien we even niet meer dus nemen wij het er ook maar van.

Het is niet te vermijden, we liggen close tegen elkaar, buik tegen buik, onze benen en armen verstrengeld, elkaar aankijkend en zoenend en ondertussen elkaars lichaam door onze kleren heen bevoelend en strelend, wat met die dikke skikleren niet bepaald bevredigend is. Omdat bij ons allebei het vuurtje al behoorlijk begint te branden kijk ik op een bepaald moment Bram aan en lijken we hetzelfde te denken, we springen van het bed en in no time hebben we allebei alles uit getrokken. Sneaky kijk ik ondertussen naar Bram en hoe hij zich uitkleedt, hij ziet er zo lekker uit met zijn pik al recht voor zich uit! Maar stom, pas als ikzelf ook helemaal bloot ben voel ik dat ik naar de wc moet, en die is op de gang. Ik gluur om het hoekje van de deur en als ik niemand zie doe ik snel mijn plasje, waarna ik weer onze kamer binnenglip.

Daar ligt Bram met zijn armen onder zijn hoofd mijn blote binnenkomst te bekijken en als hij me met een brede lach aankijkt word ik alweer verlegen. Tegenwoordig ben ik eigenlijk best tevreden over mijn lichaam, maar toen ik in de groei was werd ik er helemaal gek van dat ik maar niet stopte met langer worden. Nu ineens voel ik dat wéer en snel kruip ik naast hem onder het dek, waar ik me eerst aan zijn lekkere blote lijf ga warmen. Maar dat houdt natuurlijk niet lang stand, als hij me in zijn armen neemt en over mijn rug streelt en me zoentjes geeft lig ik enkele minuten later al languit op hem, met zijn stijve pik hoog tussen zijn dijbenen aandringend.

Als ik hem voel duwen tegen mijn gleufje krijg ik ook haast en met mijn hand tussen onze buiken door maak ik met wat spuug de ingang naar mijn lichaam glad.
Als ik daarna mezelf tegen zijn pik aan duw voel ik hoe die meteen al een stukje bij me binnenglipt, heel goed is te voelen hoe zijn eikel direct daarna al helemaal in me zit. Genietend en zuchtend en zachtjes kreunend druk ik me verder over hem omlaag, totdat ik voel dat hem helemaal in me heb. Genietend van het gevulde gevoel van zijn pik in mijn buik strek ik me daarna op Bram uit, zijn hele lange lekkere lijf voelend onder het mijne, genoeglijk kronkel ik me over hem heen. Ondertussen streelt hij mijn rug en billen en kroelt hij door mijn haren, m’n blonde krullen daarmee nog warriger makend.

Synchrone Kerstseks

Op een bepaald moment voel ik hoe hij me aanspoort te gaan neuken en net als ik me op en neer wil gaan bewegen hoor ik heftige geluiden uit het kamertje naast ons. Verbaasd richt ik me op en kijk Bram aan: ‘is dit wat ik denk dat het is? Max en zijn zusje?’ Bram lacht, ondertussen wel proberend zich wat in te houden, wat heel grappig aanvoelt door zijn pik die die kleine bewegingen in mijn lijf doorgeeft. ‘ja, zo reageerde ik ook toen Max me dit gisteravond vertelde. Dat we hier wel op voorbereid moesten zijn, maar serieus, ik wou het je nog vertellen maar ik had toen echt geen idee dat ze meteen al met ons ernaast van bil zouden gaan.’ Dit heb ik nog nooit meegemaakt, een broer die zijn zusje neukt. Ineens moet ik denken aan mijn oudere broer Joost, waar ik het onwijs goed mee kan vinden, maar om hem te neuken…, het is nooit éen seconde in me opgekomen. Maar nu ik dat stel naast ons hoor lijkt het niet eens zo raar om gebruik te maken van elkaars mogelijkheden, als je dan tóch onder een dak woont.

Maar deze twee hebben dit duidelijk al vaker gedaan want binnen de kortste keren zitten ze in hun hoogste tempo, we horen het bed op hun ritme piepen terwijl Indy’s kreuntjes en gilletjes dat geluid ondersteunen. ‘Waarom?’ vraag ik dan nog, geïntrigeerd door het sekslawaai van de buren. ‘…ehm, ja, ehm wat Max zei is dat zijn zusje nogal van de kaart was door dat aupair-gedoe en troost bij hem zocht. Toen kwam van het een het ander en ontmaagdde hij haar, ook nog maar pas gisteren hoor. ’Ohw, nou, dan is die meid zo te horen een snelle leerling.

Maar wat zij kan ik ook. Als ik van mijn verbazing bekomen ben schuif ik me van Bram af tot zijn pik bijna uit me valt en duw me dan inéens weer hard over hem heen. En nog een keer, en nog een keer, ondertussen in zijn oor smiespelend: ‘wedstrijdje met de buren?’
Bram grijnst enthousiast, wat ik al dacht, hem hoor je niet klagen. En terwijl ik hem op het ritme van de buren ga neuken bedenk ik me dat ik niet goed snap wat dat ís met hem, ik had al wel vaker seks met jongens maar met Bram komt er veel meer bij kijken. Hij heeft iets dat me de eerste keer al raakte, alsof ik mezelf ergens bij hem in herken. Zijn verlegenheid misschien wel, een beetje de kat uit de boom kijken, niet meteen vooraan willen staan. Maar wat me denk ik het meest in hem aanspreekt is dat hij écht is, basic, geen poeha, voor mij voelt hij vanaf dat allereerste moment dat ik hem in de trein zag als zichzelf, lief, aardig, eerlijk.

Ik richt me weer op om hem aan te kijken en zie dat hij net als ik intens geniet. Ik geef hem een volle zoen op zijn mond, wrik hem dan met mijn tong open en als hij dan ook zijn lippen van elkaar doet komen we voor het eerst tot een echte tongzoen. Een tongzoen die ons allebei van de wereld haalt en maakt dat het alleen nog maar om ons samen gaat. En terwijl we dus zowel met mijn kutje over zijn pik als met mijn tong in zijn mond verbonden zijn gaan we in elkaar op alsof er alle tijd van de wereld er niet meer toe doet en het alleen nog om ons gaat.

Na een tijdje wil Bram boven en om hem mij goed te laten neuken trek ik mijn benen op tot mijn knieën zo ongeveer naast mijn schouders liggen. Van mij mag hij me helemaal hebben en nou is het trouwens ónze beurt om Max en Indy te laten horen dat wij er ook wat van kunnen. Bram zet het op een beuken en jaagt zijn paal in mij alsof hij die boven bij mijn mond weer wil laten uitkomen. Met die leuke ogen van hem boven kijkt hij me wellustig aan en als hij ziet dat ik geniet kreunt hij meer dan dat hij zegt: ‘niet te geloven zo lekker als jij bent, Jasmijn. Ik vind je zo onwijs mooi en lief.’ Verliefd trek ik hem tegen me aan en zo neukt hij me door, tot ik uit elkaar val in duizend kleine sterretjes aan de Alpenhemel…

Fijn dat je mijn verhaal leest, ThnX! Zazie