1861

Het was die avond sneller donker geworden dan dat in die tijd van het jaar gebruikelijk was. De zomerse warmte was broeierig en de atmosfeer drukkend en benauwd.

Er was meer volk op straat geweest dan hij had verwacht en gehoopt. Ambtenaren die om onduidelijke redenen nog buiten de deur waren, werklui die zich huiswaarts haastten en een enkele vrouw van wie men zich al helemaal af kon vragen wat zij op dit uur nog in de openbare ruimte te zoeken hadden.

Hoe dichter men echter bij Achter de Kan kwam, hoe minder volk er leek te zijn, terwijl wanneer men daadwerkelijk Achter de Kan liep, het juist weer drukker werd. Maar op die plek leek niemand zijn werkelijke zelf.

Er liepen uitsluitend mannen door de straten en stegen, waarvan er velen hun hoed zo hadden gepositioneerd dat hun gezicht aan het oog werd onttrokken. Zij die geen hoed droegen, hadden hun kraag opgeslagen en keken naar de afgevlakte kasseien van de straat in een poging onherkenbaar te zijn, maar door hun lichaamstaal enkel juist méér de aandacht trokken. Slechts een enkeling bewoog zich er ontspannen en ongehinderd door de straten.

Achter de Kan was een smalle steeg met aan de ene kant panden met ramen waarachter verlichting brandde, en aan de andere zijde muren van lange bouwsels, waarvan juist geen enkele een venster had. Je kon er met hooguit drie á vier man naast elkaar lopen, en dat was dan nog behelpen.

De steeg was aanmerkelijk drukker dan de straat waar hij zich even daarvoor nog door had bewogen. Een man liep langs hem af de steeg in, zijn schouders opgetrokken. Een ander kwam hem tegemoet. Diens blik kruiste de zijne. De man had rode wangen en keek hem half verdwaasd aan op een manier die overmatig alcoholgebruik en overmatige opwinding verried. Het kon hier haast ook niet anders.

Want langs de volledige lengte van de steeg, aan de zijde van de lage bouwsels zonder vensters, stonden de meisjes en de jonge vrouwen. Publieke vrouwen, zoals ze bij gemeentelijke verordening zo buitengewoon neerbuigend waren bestempeld. Alsof zij, gelijkgesteld met een bankje in het park of de straatstenen waarover men liep, bezit waren geworden van de maatschappij. Hij had zich altijd afgevraagd wat een dergelijke benaming met de vrouwen en meiden deed. En of het voor hen, in hun vaak kennelijk uitzichtloze en treurige situatie, überhaupt nog uitmaakte.

Hij tikte met de punt van zijn wandelstok - die hij niet hanteerde vanwege zijn leeftijd, maar als blijk van het goede milieu waaruit hij afkomstig was - op de langwerpige straatstenen van de smalle steeg en betrad deze.

De verscheidenheid in het aanbod van de publieke meisjes en vrouwen was hetgeen hem het eerst opviel. Na slechts enkele passen had hij al een zeer uiteenlopend pluimage gadegeslagen. Alles van piepjong en schuchter tot de dertig gepasseerd en kennelijk ervaren. Van afwachtend, met de blik angstvallig naar de straat gericht tot dames die aanlokkelijk en wulps de aandacht probeerden te trekken van de voorbij schrijdende mannen.

De dames waren vrijwel zonder uitzondering herkenbaar als zijnde publieke vrouw. Haast elk van hen had, op gemeentelijk voorschrift, een geel lint om de bovenarm geknoopt, of droeg een rood lint met daaraan een metalen ring rond de hals. Elk van deze tekenen was een uiting van het feit dat zij zich conform de geldige regelgeving bij een gemeentelijk beambte hadden geregistreerd en dat het hen zodoende was toegestaan zichzelf aan de straat te verkopen.

Gelijktijdig was het een enorme publieke vernedering, haast een brandmerk. Een voor iedereen zichtbare herinnering dat deze meisjes en jonge vrouwen konden worden gekocht. Dat eenieder die er geld voor over had, over hen kon beschikken. Het waren linten van schaamte. En het feit dat ze deze kenmerken tijdens werk te allen tijde dienden te dragen, drukte hen keer op keer met de neus op het feit dat ze, als verschoppelingen van de maatschappij, nergens aanspraak op konden maken.

Hij zag een jong meisje, gekleed in een half vuile jurk, dat een onbeholpen poging deed zijn aandacht te trekken door hem onderdanig aan te kijken. Haar slungelige figuurtje en kleine borstjes deden vermoeden dat het hier om slechts een tiener ging. Hij nam haar van top tot teen in zich op en beeldde zich in hoe ze er naakt uit zou zien, zonder haar ook maar een moment de indruk te geven dat ze een kans maakte op zijn centen.

Een tweede jonge vrouw, vermoedelijk in de twintig en met meer ervaring dat de eerste, gekleed in een hoepelrok die overduidelijk zijn beste tijd al lang geleden had gehad, lonkte uitdagend naar hem, met haar pink door de blinkende metalen ring aan het lint rond haar hals.

De wanhoop van het tafereel wond hem op. Het idee dat zo’n vrouw niet enkel zo diep was gevallen dat ze geen andere mogelijkheid zag dan zich te verkopen, maar ook dat het water haar kennelijk zo na aan de lippen stond dat ze alles wat ze had in de strijd wierp om een man te verleiden van haar lichaam gebruik te maken. Iedere man, om het even wie.

Hij grinnikte haast neerbuigend naar haar en haalde zijn neus op. Ze zou geen cent van hem zien, daar wilde hij geen misverstand over laten bestaan. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat ze het bij een volgende man probeerde en meer succes leek te hebben.

Ergens halverwege de steeg viel zijn oog op een ander jong ding. Ook zij droeg een jurk die op enkele plekken provisorisch was hersteld en waarop de uitgewassen vlekken nog zichtbaar waren.

Ze viel hem op, omdat ze een van de weinigen was die niet al te veel moeite leek te doen om zijn aandacht te trekken. Ze stond daar maar wat, onhandig met haar gezicht naar beneden, maar voldoende omhoog om vast te kunnen stellen dat ze een engelachtig poppengezichtje had.

Terwijl zijn blik langs haar ranke lijfje ging, stelde hij vast dat ze geen lint rond haar arm droeg en evenmin een rond haar hals. Zijn interesse was nog meer gewekt.

Ze stond daar haast wat droevig te dralen, alsof ze hier niet thuis hoorde. Hij deed een stap in haar richting en constateerde dat ze kleiner was dan hij aanvankelijk had gedacht.

“Goedenavond juffrouw,” opende hij, terwijl zijn wandelstok voor haar voeten op de straatstenen tikte.

Een plichtmatige en droevige glimlach verscheen op haar knappe gezichtje, maar ze keek hem niet aan.

“Hoe vergaat het u?” vroeg hij, terwijl hij de blote bovenarmen van het jonge ding inspecteerde. Ze waren dun, maar anatomisch fraai gevormd. En hij zag hoe ze haar hoofdje op een manier schudde die verlegen duidelijk maakte dat het zo-zo met haar ging. Haar lippen perste ze op zo’n manier samen dat het duidelijk was dat ze weinig ervaring had met dit soort gesprekken en dat het haar zwaar viel.

“Wat is uw leeftijd, juffrouw,” vrouw hij.

Het jonge ding slikte.

“Achttien.”

Zowel aan de manier waarop ze antwoord gaf als aan haar uitstraling en voorkomen kon hij zien dat ze zich ouder voordeed dan ze was. Hij geloofde er niets van dat dit meisje al zo oud kon zijn.

Hij leunde even op zijn wandelstok en bracht toen zijn hand naar haar mooie gezichtje.

“Uw uiterlijk bevalt me, juffrouw,” zei hij, terwijl hij zijn hand half tegen haar rechter wang, half tegen haar kaak legde. Ze voelde warm, haar wang zacht. “Maar u komt op mij jonger over dan u zegt te zijn.”

Hij zag haar andermaal slikken en haar lippen heel even vertwijfeld en schuldbewust bewegen, waarna ze iets wilde zeggen, maar kennelijk niet goed wist wat.

Enkele ogenblikken liet hij verstrijken, terwijl de duim van zijn hand zachtjes langs haar wang ging.

“Uw gedrag en lichaamstaal, juffrouw, doen me vermoeden dat u dit niet gewoon bent. Bent u nieuw in het vak?”

Het duurde niet lang alvorens het meisje voorzichtig en instemmend knikte. Hij knikte terug, vermoedelijk zonder dat het jonge ding dat kon zien.

Hij voelde aan haar lange, blonde vlecht, die over haar ranke linkerschouder lag.

“Maakt u zich geen zorgen, juffrouw,” zei hij vertrouwenwekkend, terwijl zijn vingers langs haar haar gingen. “Het feit dat u dit niet gewoon bent, deert mij niet.”

Het meisje perste er een vredig, maar gedwongen glimlachje uit, terwijl haar ogen neergeslagen bleven.

“Sterker nog,” ging hij verder, “ik heb besloten u te vragen met mij mee te gaan.”

Wederom probeerde het fraaie, jonge ding haar zenuwen weg te slikken. Het duurde dit keer iets langer voordat ze knikte met haar knappe hoofdje.

Hij legde zijn wijsvinger onder haar kinnetje en richtte haar gezicht omhoog. Ze was nog knapper dan hij had gedacht. Haar bleke huid gaf haar een jeugdig en kwetsbaar uiterlijk, maar de blosjes op haar wangen getuigden van een goede gezondheid. Ze had volle wangetjes en verlegen, schuldbewuste ogen. Heel even zag hij ze; ze waren helderblauw. Haar lippen waren klein, maar vol en haar kinnetje stak net iets verder vooruit dan gebruikelijk. Een schoonheidsfoutje dat bij haar gek genoeg enkel bijdroeg aan haar aantrekkelijkheid. Het gaf haar een licht uitdagende uitstraling die volledig haaks stond op haar onzekere overkomen.

“Als u werkelijk niet weet hoe dit werk, juffrouw, dan stel ik u voor dat u begint te lopen. Ik zal u volgen. Ik zal u volgen naar uw kamer.”

Heel even meende hij te zien dat het blonde meisje haar schouders verslagen liet hangen, maar het kon goed zijn dat hij zich dat inbeeldde. Ze leek te knikken.

Even wachtte hij, terwijl zijn hand haar volle wangetje masseerde.

“Ik stel voor dat u nu aan mijn verzoek voldoet, juffrouw.”

En het meisje knikte andermaal, nu beter zichtbaar. Ze vouwde haar armen voor haar lichaam en vlocht haar vingers in elkaar, terwijl ze een stap naar voren deed en zwijgend voor hem uit begon te lopen, in de richting waarin hij eerder zelf de steeg had verkend.

Hij had nog weinig aandacht voor de andere vrouwen en meiden die daar opgesteld stonden, maar hun aantal verraste hem. Wat waren er veel van deze onzedige dames in deze stad.

Gelijktijdig was hij dankbaar voor het feit dat ze er waren, en nam hij het ze kwalijk. Het was ook een lastig moreel vraagstuk. Waar deze meiden aan de ene kant goed werk deden, door mannen hun stoom af te laten blazen en het zodoende aannemelijk was dat ze de nodige verkrachtingen wisten te voorkomen, waren ze tegelijkertijd het summum van zedelijk verval. Nu wist eenieder al sinds Adam en Eva dat de vrouw op dat gebied niet te vertrouwen is en zij er alles aan zal doen de man te verleiden, maar dat het in zulke getale gebeurde en zo openlijk schokte hem toch enigszins.

Ze liepen de steeg door. Hij volgde haar, zijn wandelstok demonstratief tikkend op de kasseien. Hij bekeek haar van achteren en nam haar goed in zich op.

Ze was klein en fijn en haar leeftijd was nog altijd een raadsel voor hem. En waar ze enerzijds wanhoop en treurigheid uitstraalde, zag hij zo af en toe ook jeugdige onschuld en enthousiasme doorschemeren. Hij zag het aan de manier waarop ze haar blonde vlecht vasthield.

Toen ze het einde van de steeg hadden bereikt en rechtsaf sloegen, viel zijn oog op een ander meisje. Ze kon onmogelijk ouder zijn dan het exemplaar dat hij had opgedragen met hem mee te komen, maar zo mogelijk was zij nog schuchterder.

Precies op het moment dat hij haar aan had gekeken, was ze uit de steeg geschuifeld en was om het hoekje gaan staan. Alsof ze juist daar op de hoek stond omdat ze niet zeker wist of ze in de steeg thuishoorde. Alsof ze door het hoekje om te gaan, meende uit deze verdorven wereld te kunnen stappen. Alsof ze kon doen dat hij zich vergist had en zij hier helemaal niet thuishoorde. Dat ze een toevallige passant was en hij daar vooral niets achter moest zoeken.

Hem werkelijk voor de gek houden was echter onmogelijk. Het gele lint rond haar slanke bovenarm maakte dat ze niemand wijs iets wijs kon maken.

Terwijl hij het meisje passeerde, was er iets dat hem enorm aantrok.

Heel even keek ze hem aan. Haar ogen waren donker en fel, dusdanig zelfs dat hij er even door overdonderd was. Haar oogopslag leek hem volledig in tegenspraak met haar verdere lichaamstaal, en het volgende ogenblik sloeg ze haar oogleden weer neer. Ze keek hem niet meer aan, maar haar knappe gezichtje bleef wel op hem gericht, waardoor hij toch in ieder geval de indruk had dat ze naar hem keek.

Toen hij haar voorbij was, zou hij zweren dat hij haar donkere, indringende ogen in zijn rug voelde priemen, maar omkijken deed hij niet.

De kamer van het jonge ding met de blonde vlecht was amper meer dan een kajuit. Het was er niet per se schoon, maar zeker wel opgeruimd. Het plafond was opvallend laag en de inrichting pover. Er stond niet meer dan een tafel met enkele verschillende houten krukken, een kachel en een matig bed. Uit alles bleek dat ze nauwelijks de middelen had om de eindjes aan elkaar te knopen. En doordat er zich halverwege de lange muur van de kamer een deur bevond van waarachter kindergeluiden en de geluiden van een vrouw klonken, kreeg hij het idee dat het meisje mogelijk nog bij haar ouders woonde.

Het meisje ontstak de kachel en brandde een kaarsje op de kleine, houten tafel. Daarna stond ze onwennig in de kamer, met haar rug haast tegen de muur.

Hij keek naar haar, terwijl de schaduwen van de haard en het kaarsje over haar knappe gezichtje dansten.

“Wat is uw naam, juffrouw?”

Ze sloeg haar ogen neer.

“Sofia,” antwoordde ze nauwelijks hoorbaar, waarna ze zachtjes haar keel schraapte en zichzelf herhaalde. “Sofia.”

Hij knikte.

“Aangenaam, Sofia, ik ben Beltrán. Schat ik het juist in als ik zeg dat ik denk dat u weinig ervaring heeft met wat we gaan doen?”

De blonde Sofia zweeg en leek te zoeken naar woorden. Alsof ze aan de ene kant de waarheid wilde vertellen en toe wilde geven dat hij het juist had, maar aan de andere kant bang was dat hij dat antwoord af zou keuren.

“U kunt eerlijk zijn, juffrouw.”

Ze knikte.

“U heeft gelijk, meneer.”

Hij plaatste zijn wandelstok tegen de lemen muur.

“En hoe lang doet u dit dan, juffrouw Sofia? Hoe veel ervaring heeft u precies.”

Het meisje glimlachte op een manier die hopeloosheid uitstraalde en ze verlegde haar blik van de ene hoek van de kamer naar de andere.

“Dit is,” zei ze, waarna ze even aarzelde, “dit is eigenlijk mijn eerste avond meneer. Ik hoop niet dat u dat bezwaarlijk vindt.”

Hij trok zijn handschoenen langzaam uit en legde die op het tafeltje.

“Geenszins, juffrouw. Maakt u zich daarover geen zorgen. U heeft uw uiterlijke schoonheid mee.”

Het jonge ding glimlachte verlegen.

“Wat is precies de reden dat u dit doet, juffrouw?” vroeg hij. Niet eens zo zeer omdat hij werkelijk nieuwsgierig was naar haar levensverhaal en persoonlijke situatie, maar voornamelijk omdat het hem meer opwond, wanneer het meisje voor hem een mens werd. Een daadwerkelijk persoon, anders dan slechts een knap gezichtje dat hij op straat uitkoos.

“Het is niet eenvoudig, meneer,” antwoordde ze inleidend. Ze leek zich bezwaard te voelen om hem te belasten met haar problemen, alsof ze die liever zelfstandig droeg.

“Maakt u zich geen zorgen, juffrouw. Vertelt u maar.”

Ze vlocht haar vingers weer ineen zoals ze eerder op straat had gedaan en even ging haar blik naar het lage plafond, alsof ze haar persoonlijke situatie voor zich probeerde te zien.

“Het leven is niet altijd makkelijk, meneer. Mijn vader - dat wil zeggen, de vader van mij, mijn twee zusjes en mijn broertje - heeft afgelopen jaar het leven gelaten. Hij leeft niet meer. Aangezien mijn moeder tuberculose heeft en vaak erg ziek is, en vader ons geen geld naliet, werd onze financiële situatie al snel zorgelijk en kort daarna onhoudbaar. Ik heb veelvuldig geprobeerd om op een waardige manier mijn geld te verdienen, meneer, maar u moet weten dat dat ondoenlijk is nu moeder met haar ziekte regelmatig niet voor mijn broertje en zusjes kan zorgen en ik aangewezen ben om haar te ondersteunen in de opvoeding. En zegt u nu zelf, meneer, welke baas, welke werkgever houdt nu een meisje in dienst dat met de regelmaat van de klok verstek moet laten gaan vanwege zorg om kinderen die niet eens de hare zijn. Geen enkele. Ik kan het ze niet eens kwalijk nemen. Ik ben een onbetrouwbare werkkracht, maar ik heb geen andere keus. Ik kan ze hier moeilijk aan hun lot overlaten, meneer.”

Beltrán knikte.

“Zit ik juist als ik concludeer dat u eenvoudigweg geen andere uitvlucht zag dan het verkopen van uw lichaam en waardigheid?”

De blonde Sofia knikte.

“Ik kan dit doen wanneer mijn situatie daar de ruimte voor laat. Wanneer er tijd voor is en moeder gezond genoeg. En op deze manier stel ik geen baas of meerdere teleur. Ik wil niemand teleurstellen, meneer. En evenmin wil ik een teleurstelling zijn voor u. Zoals u ontdekt heeft, ben ik onervaren en wellicht weet ik niet precies hoe dit allemaal moet, maar ik kan u verzekeren dat het laatste dat ik wil, is u teleurstellen. En zodoende belast ik u het liefst niet te veel met mijn persoonlijke beslommeringen. U komt hier ten slotte voor uw plezier is het niet? Trekt u zich niets aan van mijn verhalen. Ik had ze u niet eens moeten vertellen. Of beter had ik een excuus verzonnen over waarom ik dit doe.”

Vastberaden wuifde Beltrán de tegenwerpingen van het meisje weg.

“Uw persoonlijke verhaal is voor mij geenszins een belemmering, juffrouw. Ik hoor maar al te graag wat de beweegredenen van meisjes zoals u zijn. Waarom ze dit doen. Het maakt ons contact meer persoonlijk, begrijpt u.”

Het meisje knikte, maar op een manier die duidelijk maakte dat het haar maar half duidelijk was.

Uit de andere kamer klonk het geluid van kinderen, gevolgd door een daverende hoestbui.

Aan het knappe gezichtje van Sofia zag Beltrán dat ze haast automatisch poolshoogte wilde gaan nemen, maar ze hield zichzelf tegen. Het hoestsalvo duurde misschien wel een minuut en het was duidelijk dat het het meisje moeite kostte om niet te hulp te snellen.

Toen het hoesten was verstomd, leunde Beltrán tegen de muur.

“Dit is het moment waarop u uw kleren voor me uittrekt, Sofia. Mag ik u bij uw voornaam aanspreken? Mag ik u Sofia noemen?”

Het jonge ding knikte.

“Ja meneer, natuurlijk meneer.”

Ze stond wat onwennig tegenover hem, zo’n twee meter tussen hen in.

Hij schoof een van de krukjes naar zich toe en ging rustig zitten. Zijn knieën knakten vlak voor zijn zitvlak het krukje raakte.

Het blondje wiebelde onzeker en zelfbewust nauwelijks zichtbaar heen en weer.

“Welnu,” zijn uitgestrekte hand gebaarde in haar richting, “kleedt u zich uit, Sofia.”

Haar voetjes stonden naar binnen gericht en ze tuurde naar de vloer, terwijl haar handen naar de knoopjes op haar borst gingen. Het ging langzaam, zonder dat daar een goede reden voor was. Alsof ze de toekomst voor zich uit probeerde te schuiven.

Haar vingers frunnikten aan het bovenste knoopje van haar jurk en haalde het door het kleine knoopsgat.

Vanuit de aanpalende kamer klonk gestommel. Een vrouwenstem, gevolgd door gehoest, en daarna kloppen op de deur.

“Sofia,” klonk het hees vanachter de deur.

Het meisje verstarde en stond als aan de grond genageld. Haar ogen waren groot en keken scheef in de tegenovergestelde richting van waaruit de stem was gekomen.

“Niet nu mama,” riep ze zachtjes met haar lieve stem. “Ik ben bezig, mama.”

Ze spitste haar oren en wachtte tot het geschuifel en gemompel aan de andere kant van de deur zich verwijderde.

Heel even keek ze hem nu aan, maar direct sloeg ze haar oogleden neer.

“Gaat u door,” droeg hij haar op, vlak voordat ze haar knoopjes los begon te maken. “En vertel me of uw moeder weet van uw nieuwe bedrijvigheid.”

Ze slikte, terwijl het tweede en derde knoopje door de bijbehorende knoopsgaten gleden. Haar knappe hoofdje schudde ontkennen.

“Nee, meneer. Er is niemand die dit weet.”

Hij knikte en wierp een blik op haar melkwitte borstkas, die ze langzaam voor hem ontblootte. Nog enkele ogenblikken en hij zou haar borsten aanschouwen. Of wellicht zou borstjes een betere benaming zijn. De contouren onder haar jurk suggereerden dat ze daar niet, of nog niet, veel had.

Toen alle zeven de knoopjes waren losgemaakt, laste het fraaie meisje een korte pauze in. Ze staarde voor zich uit, heel even naar hem, en daarna weer naar de vloer.

“Moet ik nu… doe ik nu gewoon…”

Ze maakte geen van de vragen af en wederom kreeg Beltrán het idee dat het blondje tijd probeerde te rekken.

“Ja, nu toont u uw borsten.”

Ze knikte op een manier die leek duidelijk te maken dat ze het antwoord had gekregen dat ze al verwacht had. En meteen daarna knikte ze nog eens, maar nu iets daadkrachtiger, waardoor het leek alsof ze zich leek neer te leggen wat er van haar werd verlangd.

Afwezig staarde ze naar het lage plafond, toen ze haar beide handen omhoog bracht en kruislings het bovenste deel van haar jurk van haar ranke schouders liet glijden.

Het verweerde textiel gleed over twee kleine heuveltjes die langzaam werden ontbloot. Twee borstjes die qua vorm en formaat nog het meeste overeenkomst vertoonden met een avocadootje, maar tegelijk enigszins uitliepen in een puntvorm, als hij er goed naar keek. Ze waren bleek, melkwit als de rest van haar bovenlijfje en haar kleine tepeltjes waren bijna transparant roze.

“Weet u zeker dat u de waarheid heeft verteld omtrent uw leeftijd?” vroeg hij haar, kijkend naar het bescheiden voorgeveltje van het arme schaap. Ze keek schuldbewust.

“Mogelijk heb ik een jaartje gesmokkeld,” stamelde ze bijna beteuterd. “In werkelijkheid ben ik bijna zeventien, meneer. Over drie weken, om precies te zijn. Ik hoop niet dat u ontstemd bent dat ik hier niet eerlijk over ben geweest.”

Met een plechtige, oordelende blik bleef hij staren naar de witte borstjes en roze tepels, terwijl hij een zwelling voelde opkomen in zijn pantalon.

“Nee hoor juffrouw,” schudde hij zijn hoofd. “Dat ontstemt mij niet. Het doet me zelfs deugd dat u nu de waarheid hebt verteld.”

Het meisje knikte.

“Maar vertel mij nu eens, Sofia, vond u mijn leeftijd niet bezwaarlijk toen ik u meenam? Toen ik u uitkoos Achter de Kan? Ik ben ruim tweeënhalf keer uw leeftijd.”

Het kleine blondje schudde aarzelend haar hoofd.

“Nee meneer,” en ze hield even in. “Nee meneer, ik had er bij voorbaat rekening mee gehouden dat ik mij niet de luxe kan permitteren om kritisch te zijn in mijn keuzes. Net zo min als een marktkoopman naar eigen inzicht klanten kan weigeren zonder dat dat slecht is voor zijn zaken. Mij rest enkel dankbaarheid dat u mij verblijd met uw gezelschap en mij financieel tegemoet zal komen. En mijn dankbaarheid is dubbel zo groot nu ik weet dat u me mijn kleine leugentje aan het begin van ons contact heeft vergeven.”

Hij wuifde met zijn hand in de lucht alsof al die zaken vanzelfsprekend waren en knikte naar het meisje.

“Kleed u uit juffrouw, alles nu, en vlot een beetje.”

De jonge Sofia knikte gehoorzaam, trok haar slanke schouders op en begon haar jurk naar beneden te schuiven. Haar ranke bovenlijfje ging naar links en naar rechts en met zijn ogen volgde hij haar kleine borstjes. Er was geen man als hij voor nodig om te concluderen dat die erg aantrekkelijk en opwindend oogden. En hoe meer ze van haar lichaam ontblootte, hoe duidelijker dat dat werd.

Haar jurk knelde nu rond haar smalle heupjes en even hield ze in. Het leek alsof het kledingstuk een maatje te klein voor haar was, iets dat hem niet eerder was opgevallen. Gegeneerd keek ze hem aan en glimlachte, alsof ze zich schaamde voor het feit dat ze zich kennelijk niet eens kleding op maat kon veroorloven. Het gaf haar een schattige, maar ook fragiele indruk, met haar melkwitte, bijna transparante bovenlijfje, haar stevige, ronde en puntig toelopende borstjes en kleine, ronde tepeltjes.

Hij beantwoordde haar opgelaten lachje met een beoordelende blik. Hij inspecteerde haar van haar knappe gezichtje tot aan haar navel, zette zijn wandelstok voor zich tussen zijn benen en leunde er met zijn kin op.

“Wat doet dit met u, juffrouw?” vroeg hij kalm, terwijl hij zijn blik niet van haar lichaam haalde.

Het meisje keek hem aan en probeerde te lachen, maar schaamte en verwarring voorkwam endat ze dat deed. Haar lippen bewogen op zoek naar woorden, maar er kwam geen geluid. Nog eens lachte ze en probeerde toen toch iets.

“Hoe… wat bedoelt u, meneer?”

Nu keek hij expliciet naar haar borstjes en het leek of het meisje daar plots heel bewust van werd. Ze kreeg een kleurtje.

“Wat doet het met u, nu u zich hier ontkleedt, voor mij. Voor feitelijk de eerste de beste? Hoe voelt u zich als u uw kleren uittrekt, als u uw lichaam moet laten zien voor iemand die u in het geheel niet heeft uitgekozen? Dat ik zo schaamteloos naar u kijk? Hoe voelt u zich nu? Ik wil het weten.”

Het poppetje stopte met het ontkleden en keek hem onzeker aan. Het was helder dat ze vreesde dat er iets was geweest in haar eigen handelen waardoor de man deze vraag had gesteld. Ze dacht direct dat er iets was dat ze niet goed had gedaan, dat het iets was dat hoogst ongebruikelijk was. En dat die man haar nu op haar nummer wilde zetten. Het maakte haar volledig bewust van de vernedering die deze hele situatie in zich hield en even stond het huilen haar nader dan het lachen. Maar de realisatie dat een huilbui zonder enige twijfel slecht zou zijn voor het gemoed van haar bezoeker, slikte ze het brok in haar keel weg.

“Wees eerlijk, juffrouw.”

Ze probeerde er een glimlach uit te persen en knikte nauwelijks zichtbaar haar hoofdje, als teken dat ze het niet begreep. Was het nu de bedoeling dat ze hem vertelde dat het haar opwond? Ze had verwacht dat dat hetgeen was dat een klant van haar wilde horen, maar de man vroeg haar zo nadrukkelijk om eerlijk te zijn, dat ze twijfelde. Moest ze werkelijk eerlijk zijn over wat er in haar omging? Het zou hem nooit interesseren. Haar gedachtenwereld was zo diep en verwarrend dat hij haar niet zou kunnen volgen. En haar zorgen zo groot dat het hem zonder twijfel uit de voor hem juiste stemming zou halen.

“Zeg het me juffrouw, wat voelt u?”

Ze kruiste haar armen, waardoor haar borstjes onbedoeld zachtjes naar elkaar werden gedrukt.

“Ik weet… ik voel niets, meneer.”

Zo stond ze daar even, zich volledig bewust van haar halve naaktheid en het feit dat ze geen andere keus had dan dit te doen. Voorzichtig probeerde ze zijn reactie te peilen, bevreesd dat ze iets verkeerd had gedaan of gezegd, maar het gezicht van de man liet geen emotie zien.

“Ga door met uitkleden,” droeg hij haar op.

En ondanks het feit dat dit haar voor haar vooraf een beschamende opdracht had geleken, voelde het nu als een ontsnapping uit de ongemakkelijke situatie die ze zojuist had ervaren.

Ze knikte en schoof haar duimen tussen haar heupen en de strakke jurk die die omklemde. Ze duwde het textiel naar beneden en wiebelde naar links en naar rechts, waarmee het kledingstuk centimeter voor centimeter naar beneden schoof. En niet veel later gleed het van haar heupjes af, naar beneden, tot op haar knieën, waarop de man gebiologeerd naar haar slipje keek.

Haar hartfrequentie leek met de minuut te verhogen en af en toe ontbrak er een slag. Het voelde nu opeens werkelijk, echt. Het voelde alsof ze tegen wil en dank in een onwerkelijke wereld terecht was gekomen. Een die ze niet verdiende en waar ze evenmin om had gevraagd. Hoe kon het toch zo zijn gelopen dat ze hier, praktisch naakt, voor deze oudere heer stond met wie ze helemaal niets op had? Was dit wat nodig was om te leven? Was dit hoe haar toekomst er uit zag? Een golf van paniek overspoelde haar en even stopte ze met zichzelf te ontkleden. Ze wist haast zeker dat ze rood aanliep en het liefst was de per direct de kamer uit gelopen.

Maar het was alsof de man haar emoties feilloos peilde en niet van plan was haar de ruimte te geven om haar emoties de vrije loop te laten.

“Uit,” zei hij kordaat, en het was volkomen duidelijk dat het over haar resterende kleding ging.

De jonge Sofia gleed uit haar schoenen, liet haar jurk tot op haar enkels glijden en stapte er uit, slikte en ging met haar handen onder het stof van haar slipje. Ze keek hem voor een van de eerste keren recht aan. Nu met een blik die het midden hield tussen twijfel en hoop. Hoop dat er een versie van dit verhaal zou zijn waarin hij haar weer zou zeggen zich aan te kleden. Een versie waarin niets zou gebeuren van wat er wel zou gebeuren.

“Laat zien,” mompelde hij, terwijl hij zijn hoofd opzij bewoog, alsof hij om haar slipje heen probeerde te kijken. En gedwee schoof ze haar lichte onderbroekje naar beneden. Snel, gehaast, alsof het, door het vlug te doen, minder gênant zou zijn. En het volgende ogenblik stond ze voor hem, even naakt als dat ze haast zeventien jaar geleden geboren was.

Ze wist niet waar haar handen te laten. Ze laten hangen voelde ongemakkelijk, maar het spelen met haar vlecht voelde te frivool en het kruisen van haar armen voor haar lichaam zou de man vast te kuis vinden. En zodoende stond het blote meisje ogenblikken lang onhandig te staan voor de man die haar gebiologeerd van top tot teen bekeek.

Het duurde misschien wel een minuut alvorens de man opstond van de kruk, zijn wandelstok wegzette en stap voor stap naderbij kwam. Ze balde haar handen tot vuistjes en streek met haar duimen over haar vingers. Het meisje merkte dat ze enigszins verstarde, terwijl de man dichterbij kwam. Ze voelde zich kwetsbaar door haar naaktheid, en nog meer kwetsbaar vanwege het feit dat hij volledig gekleed was. Onwetend wat te doen of hoe zich te gedragen, stond ze daar maar. stilletjes en afwachtend, nu de man pal voor haar stond.

De warmte van haar frêle lichaam was voor hem voelbaar nu hij zo dicht bij haar was gekomen dat ze zijn zware ademhaling kon horen.

Kalm en op het uiterste gemak liep hij schuifelend om het meisje heen. Zijn vingertoppen raakten de naakte huid van haar schouder en langzaam trokken zijn wijs- en middelvinger een lijn naar de achterkant van haar slanke bovenarmen en over haar kleine schouderbladen. De blonde Sofia staarde leeg voor zich uit, terwijl de duim van de man langs de bovenste van haar ruggenwervels gleed, waarna hij zijn hand tegen de achterkant van haar slanke nek legde. Ze kneep in haar handen, die ze strak langs haar lichaam hield, nu de hand van de man naar voren gleed en hij haar hals en strottenhoofd omvatte. Hij kneep er zachtjes, maar dwingend in en met een onverwachte duidelijkheid duwde hij de jonge Sofia tegen zich aan.

Haar blote, ronde billen kwamen niet hoger dan zijn bovenbenen en zijn kruis bevond zich ter hoogte van haar onderrug. Haar schouderbladen net onder zijn borst en haar knappe hoofdje vlak onder zijn snuivende gezicht.

Ze verroerde zich niet, terwijl de greep rond haar hals enigszins steviger werd en de man zijn mond bij haar rechteroor bracht. Ze had verwacht dat hij haar iets zou zeggen, maar in plaats daarvan hoorde ze enkel zijn monotone, zware en soms zelfs hese ademhaling, terwijl zijn vrije hand langs haar bovenarm gleed.

Het blonde poppetje kon niet anders dan toestaan hoe zijn vingers over de blonde donshaartjes van haar onderarm gleden en daarna rond haar navel cirkelden. Ze kon niet anders dan te tolereren dat de vingers tergend langzaam in een rechte lijn van haar navel naar haar borstbeen gleden, waar ze tussen haar borstjes verder omhoog gingen, een halve baan beschreven en zijn duim, wijs- en middelvinger haar uiteindelijk nieuwsgierig betastten. Alsof de man fruit keurde, kneep hij zachtjes met zijn drie vingers in haar gave linker tietje, waarop zij onwillekeurig haar nagels in haar handpalmen kneep. En als een wetenschapper die een studieobject bestudeert, bleef hij aan haar voelen, frunnikte hij zachtjes aan haar lichtroze tepeltje tot dat gevoelig en stijf werd en het duidelijk werd dat het voor haar oncomfortabel was.

Haar hart raasde en het kon niet anders dan dat hij haar haastige hartslag kon voelen, nu hij haar hals zo dwingend omklemde. En precies toen het schaapje dacht dat ze zou bezwijken, voelde ze hoe de hand van de man naar beneden ging, langs haar gladde onderbuik, en hoe zijn vingers het volgende moment haar benen van elkaar dwongen en zijn hij zijn handpalm over haar kruisje legde.

Onwillekeurig bemerkte ze hoe ze als vanuit een automatisme geschrokken met haar hand zijn onderarm vastgreep, maar haar grip direct versoepelde.

Door haar hoofd buitelden verwarring en gedachten over het vernederende van haar situatie over elkaar heen. Hoe het toch kon dat dit gebeurde. Hoe zij toch in vredesnaam kon tolereren dat deze vreemde haar aanraakte. Hoe ze geen andere keus had dan toe te staan dat hij met haar deed wat hij wilde. Enkel omdat hij geld had en zij niet? Wat een onrechtvaardige wereld. Wat een vreemde, onrechtvaardige wereld.

Maar haar gefilosofeer over de onrechtvaardigheid van de maatschappij werd overstemd door de gedachte aan de hand van de man tussen haar benen. En ook al deed hij niet meer dan druk uitoefenen met de muis van zijn hand, het voelde nog steeds als een enorme inbreuk op haar lichamelijke integriteit.

Toen drukte hij haar steviger tegen zich aan. Zijn hand wat hardhandiger rond haar hals. De hand tussen haar benen duwde haar billen met enige kracht tegen zijn bovenbenen. Zijn hijgende ademhaling was nu niet enkel hoorbaar van dichtbij.

“U heeft werkelijk geen idee wie ik ben, juffrouw?” fluisterde hij in haar oog. “Werkelijk niet?”

De blonde tienermeid hield haar handen tegen zijn bovenbenen, alsof ze hem op die wijze indien nodig op afstand wilde houden.

“Welnu,” herhaalde hij. “Weet u dat werkelijk niet?”

Het meisje schudde haar hoofd.

“Nee meneer, werkelijk waar niet, meneer. Hoe zou ik… hoe bedoelt u uw vraag?”

De man herpositioneerde de hand rond haar hals en plaatste zijn handpalm opnieuw over haar kruisje.

“Ik mag toch veronderstellen,” ging de man verder, “dat u als publiek meisje op de hoogte bent van de geldende regels en verordeningen. Is het een overhaaste conclusie als ik zeg dat ik mag veronderstellen dat u zich daarvan op de hoogte heeft gebracht alvorens u uw lichaam aan de straat aanbood?”

De man kroop meer en meer om het blote meisje heen, alsof hij haar op wilde slokken met zijn lichaam. Zij schudde haar hoofd, knikte, schudde weer, alsof ze niet goed wist wat te zeggen.

“Laat ik het anders stellen, juffrouw. Als publiek meisje dient u zich op de hoogte te stellen van de regels die voor u en meiden als u gelden. Dat is volgens mij niet iets waarover we een discussie hoeven te voeren, is het wel?”

Ze schudde haar knappe hoofd.

“Nee meneer, u heeft gelijk, meneer.”

“En toch,” ging hij verder, terwijl zijn greep om haar hals zich iets verstevigde, “was het mij vanaf het eerste moment duidelijk dat u ofwel geen weet heeft van de regels, of dat u deze gemakshalve naast u neer hebt gelegd.”

Ze slikte en het kon niet anders dan dat hij dat voelde.

“Ik mag toch veronderstellen dat u bekend bent met het feit dat elke publieke vrouw zichzelf enkel aan mag bieden na daartoe vergund te zijn door het gemeentebestuur of de plaatselijke politie. Dat zal toch bij u bekend zijn, juffrouw?”

Ze knikte en zweeg, haar handen nog altijd tegen zijn bovenbenen.

“Daarom, juffrouw, verbaasde het mij ten zeerste toen ik rond uw bovenarm geen lint gebonden zag, en evenmin een lint met ring rond uw hals aantrof. Begrijpt u waar ik naartoe wil?”

Het meisje zweeg.

“U, juffrouw, bent evenwel niet vergund om uzelf op straat te verkopen, of u bent dat wel, maar toont zich onverschillig ten aanzien van de regels die aan de vergunning gesteld zijn.”

Zijn greep werd nu gelukkig iets losser, maar hij gaf haar gelijktijdig niet de ruimte om afstand te nemen.

“Ik zal niet langer met u sollen, juffrouw. Vergeef me als ik u onnodig angst aanjaag. Ik zal ter zake komen. Zoals ik u al had verteld, is mijn naam is inderdaad Beltrán. Ik ben de politiechirurgijn. Is het u bekend wat mijn rol en functie inhoudt?”

Het meisje schudde haar hoofd, terwijl de hand van de man bleef voelen tussen haar slanke benen.

“Nee meneer.”

Zijn duim streelde langs haar hals.

“In mijn functie ben ik, in het belang van de volksgezondheid, belast met het tweewekelijks onderzoek aan publieke vrouwen. Ziet u, tegenwoordig waren allerlei ziektes rond en sommige daarvan verspreiden zich via lichamelijk contact. Het is de taak van de politiechirurgijn om elke publieke vrouw elke twee weken lichamelijk te onderzoeken, om op die wijze vast te stellen of zij niet besmet is met het een of het ander dat een gezondheidsrisico oplevert voor onschuldige mannen die nietsvermoedend van haar diensten gebruik willen maken. En los van het belang van de bezoekende mannen is er ook, en vooral, natuurlijk het belang van de volksgezondheid in het algemeen.”

Het meisje liet het verhaal over zich heen komen.

“U moet begrijpen dat er op het niet naleven van de vergunningvoorschriften voor publieke vrouwen fikse straffen staan, juffrouw. Alles van het intrekken van de vergunning tot aan verbanning of te schande maken op de markt in combinatie met een boete behoort tot de mogelijkheden. Nu zijn de omstandigheden van uw geval echter zo dat ik mij afvraag of u in het geheel wel in het bezit bent van een vergunning. Kunt u mij daar antwoord op geven, juffrouw? Bent u vergund om uzelf zo op straat aan te bieden?”

Beltrán voelde het meisje klein worden onder zijn greep. Ze leek haar schouders op te trekken en haar blote lichaam leek te verstarren.

“N-n-nee meneer. Genade. Ik heb spijt. Ik had eigenlijk…” ze hield even in. “Ik had eigenlijk niet eens gedacht dat dit zou gebeuren vanavond, weet u. Ik wilde enkel gaan kijken, daar Achter de Kan. Ik wilde ervaren wat het met me zou doen om daar te zijn. Ik wilde voelen… ik wilde…”

Ze zocht naar woorden, maar leek moeite om haar ademhaling onder controle te krijgen.

“En toen waren we plots hier, meneer. Ik wilde het ook niet zo, ziet u. Ik weet dat u geen enkele reden heeft om coulant te zijn of om me met genade te behandelen, maar ik vraag - nee, ik sméék u om met de hand over het hart te strijken, meneer. Een boete, of erger, kan ik betalen noch gebruiken. Mijn zusjes, mijn broertje, mijn moeder… Ik… Ik beloof u dat ik morgen in orde zal maken wat in orde gemaakt moet worden, meneer. Alstublieft.”

En de greep van de man rond haar hals werp soepeler, wat kon worden opgevat als toeschietelijkheid. Zijn andere hand gleed tussen haar benen vandaan. Het meisje hapte schokkend naar adem, alsof ze zojuist gehuild had. Ze durfde zich nauwelijks om te draaien, maar deed het toch, uit fatsoen. Ongemakkelijk stond ze in haar blootje tegenover hem.

“Ik stel u voor dat u op het tafeltje gaat liggen,” gaf hij het meisje als opdracht. Ze keek hem schuchter aan.

“Op het tafeltje, meneer?”

Hij knikte eenmaal naar de kleine, ronde, houten tafel naast de kachel en zij keek ook.

“J-ja, oké meneer. Uiteraard meneer, zoals u wenst.”

En ze draaide zich om en klauterde wat onhandig op het lage tafeltje. Als ze met haar achterhoofd tegen de muur leunde, was het meubelstuk exact groot genoeg om haar te dragen, maar heel veel ruimte was er niet over. Het kon niet anders dan dat ze zich ongemakkelijk voelde, nu ze daar zo geëtaleerd op tafel lag. Het had ook iets sneus, meelijwekkends, zoals ze daar bloot lag te zijn, met haar slanke - misschien wel bijna té slanke - benen afhangend over de rand van het kleine tafelblad.

“Juist ja,” zei hij zacht, terwijl hij naar haar heerlijke jeugdige lichaam keek, en hij deed een stap naderbij. “Juist ja.” En hij maakte het haakje van zijn pantalon los.

Het meisje keek met haar achterhoofd tegen de koude muur hoe de man de gulp van zijn donkere broek open ritste en kort daarna zijn indrukwekkende geslacht tevoorschijn haalde. Het was lang, maar vooral dik en stond bijna rechtovereind. Door haar, realiseerde ze zich.

En toen hij zijn handen in haar knieholtes legde, haar benen omhoog bracht en haar dubbel vouwde tot haar knieën haast naast haar gezicht hingen, schrok ze van de realisatie dat wat ze zo onwerkelijk had geacht, nu werkelijkheid leek te worden.

Met haar grote, blauwe ogen keek ze over haar naakte lichaam en zag de man tussen haar benen staan. Met een zekere mate van onverbiddelijkheid vouwde hij haar nog verder dubbel en liet hij zijn grote, harde lid boven haar kale schaamstreek dansen.

“Houdt u uw benen zo vast, juffrouw,” hijgde hij, terwijl hij haar handen begeleidde naar haar bovenbenen en haar duidelijk maakte dat hij van haar verlangde dat ze in deze ongemakkelijke positie zou blijven liggen. Ze knikte geschrokken, en nu zij zelf haar benen opgetrokken hield, zag ze in dat ze hem feitelijk haar onderlichaam aanbood. Ze bood het hem aan, terwijl hij nu - in tegenstelling tot zojuist - zijn handen vrij had.

De man legde zijn duimen over haar gladde schaamlippen en trok ze van elkaar, waarna hij zich verbaasde over de kleinheid en fijnheid van haar sneetje. Het was lichtroze, met een kleine clitoris en haar vaginaatje was zo nauw dat hij - ondanks al zijn ervaring - even goed moest kijken waar het zich bevond.

Maar toen hij zich daarvan had vergewist, nam hij de schacht van zijn erecte penis in zijn linkerhand en haalde zijn natte kleverige eikel enkele keren tussen haar kleine lippen door.

Angstvallig hield ze haar slanke benen opgetrokken en met grote ogen keek ze afwisselend naar zijn verwrongen gezicht en naar hetgeen hij tussen haar benen met haar deed.

Hij plaatste zijn grote eikel tegen de plek waar haar ingang moest zijn en drukte, maar niet hard genoeg om werkelijk bij haar binnen te dringen. Hij wilde enkel voelen hoe nauw ze was en hoeveel weerstand hij zou ervaren. Ze was buitengewoon krap en hij wist zeker dat hij flink door zou moeten duwen.

Toen hij nog eens duwde om te testen, verkrampte het blonde poppetje en verscheen er een pijnlijke grimas op haar knappe gezicht. De krukjes rond de tafel verschoven en het hijgen van de man was nu door het hele kamertje te horen.

“Lig stil, juffrouw,” droeg hij haar op, “dat maakt het voor ons beiden makkelijker.”

Het meisje beet op haar onderlip en keek met grote ogen hoe de veertiger licht voorover leunde, de achterkant van zijn eikel over haar clitoris wreef en zijn geslacht wederom tegen haar nauwe gaatje plaatste.

Nu duwde hij, en duwde hij. En deze keer bleef hij duwen. De man voelde het warme, delicate vlees van de tienervagina weerstand bieden en knijpen, maar de hardheid van zijn erectie was onverbiddelijk. Haar ademhaling was snel, hoorbaar en onregelmatig. Haar wenkbrauwen stonden vertwijfeld.

Hij bemerkte dat hij nu het kantelpunt had bereikt. Wanneer hij een millimeter terug bewoog, voelde hij hoe haar roze openingetje knijpend de toegang afsneed, maar tegelijk voelde hij dat dit het punt was waarop hij met een enkele beweging in haar kon. Even speelde hij met het genot dat dit kantelpunt hem opleverde. Enkele ogenblikken bewoog hij lichtjes terug, waarop het kleine sneetje zich probeerde te sluiten, waarna hij weer millimeters voorwaarts bewoog en voelde hoe het zachte vlees uiteindelijk moest wijken en hij zich een opening verschafte in haar fijne lichaam.

De blonde Sofia keek hem met grote ogen aan en plichtsgetrouw trok ze haar benen zo veel mogelijk naar zich toe. Ook omdat ze meende dat het haar dan minder zwaar zou vallen. Ze maakte zachte geluidjes van ongemak die enkel beter hoorbaar werden toen hij uiteindelijk besloot om het verzet van het tienersneetje te breken en hij doorduwde.

Het roze vlees week, het meisje holde haar rug en haar gezicht vertrok. Zijn eikel verdween in haar en haar mond opende zich in een geluidloze kreet. En terwijl hij heen en weer begon te gaan, veranderde de gezichtsuitdrukking van het poppetje van moment tot moment. Nu was het weer angstig, dan werden haar ogen groot van verbazing tot ze bijna uit hun kassen leken te rollen. Dan sloot ze haar ogen en sperde ze haar mond over, beet ze op haar onderlip, om daarna weer met haar grote, lichtblauwe ogen te kijken naar wat de man allemaal met haar deed.

Beltrán was inmiddels kalm, maar zelfverzekerd begonnen met het dieper en dieper penetreren van het jonge ding. Zijn erecte lid schoof bij iedere haal dieper bij haar naar binnen en hoe dieper hij kwam, hoe ongemakkelijker het blondje begon te kronkelen op het kleine tafeltje.

Het bonkte tegen de muur en een krukje viel om. Ze pufte en steunde en haar knappe hoofdje knikte bij elke stoot, nu hij zijn terughoudendheid liet varen en gemeenschap met haar had alsof ze een ervaren vrouw was.

Diepe, lange halen vielen haar ten deel en ze incasseerde beuk na beuk.

Haar knappe gezicht vertrok in een pijnlijke grimas, waarin hij ver weg ook iets van genot leek te bespeuren. Het geluid dat ze maakte, was dat van paniek vermengd met genot. Of daar ook werkelijk sprake van was of dat hij het zich verbeeldde, was onduidelijk.

Het meisje liet haar benen nu los en drukte haar vuisten tegen haar gezicht, precies op het moment dat er achter hem rumoer te horen was, gevolgd door een schorre vrouwenstem. Het volgende moment werd de deur naar het aanpalende vertrek onverwacht geopend en stapte de moeder van het meisje het kleine kamertje binnen.

“Lieve hemel!” jammerde het mens, terwijl de man net goed op gang begon te komen en de tiener met grove stoten nam. “Goeie genade, lieve hemel!”

De man gromde en zette zijn handen tegen de schouders van het meisje, hij schonk geen enkele aandacht aan de moeder.

“Wat doet u?” gilde de vrouw. “Wat doet u! Stop! Scheer u weg!”

Ze begon aan Beltráns schouder te trekken, maar geen moment hield hij in.

Met zijn rechter hand draaide hij het knappe gezichtje van het blondje in de richting van haar moeder en zag hij hoe zij haar ogen half opende, naar adem hapte en probeerde haar moeder wat duidelijk te maken.

“Mama…” het was haast meer hijgen dan praten. “M-mama, het is oké,” fluisterde ze hees. “Het is goed, werkelijk.”

De oudere vrouw, buiten zinnen, sloeg Beltrán meermaals met de vlakke hand tegen zijn rug, armen en achterhoofd.

“Wegwezen mevrouw,” brieste hij naar haar, terwijl hij haar tienerdochter bij haar bovenarm pakte en haar overeind hielp. Het meisje krabbelde wat klunzig op en keek haar moeder smekend aan.

“Mama, alstublieft. Alstublieft, gaat u weer weg. Werkelijk, alstublieft.”

Ze kon het duidelijk niet over haar lippen krijgen dat de man een klant van haar was en haar moeder keek verdwaasd en verward voor zich uit hoe de gezette veertiger haar oudste dochter van het tafeltje trok en richting haar bed sleurde. Het meisje had moeite om hem bij te houden en struikelde tot twee keer toe haast over haar eigen, lange benen.

De oudere vrouw sloeg haar hand voor haar mond, terwijl Beltrán de blonde bakvis voorwaarts op het bed duwde, waar ze met een onzachte kwak op terecht kwam. Hij pakte haar beet bij haar slanke heupen en hielp haar op haar knieën, waardoor de blote billen van het meisje fier in de lucht staken. Haar ademhaling was een mengeling van paniek en nieuwsgierigheid.

“Ik verzoek u de kamer te verlaten, mevrouw,” hijgde Beltrán zonder de moeder een blik waardig te gunnen. “Uiteindelijk is de keus aan u, maar mocht u willen blijven, dan wil ik dat het u duidelijk is dat ik niet gestoord wens te worden.”

Hij legde zijn linkerhand op de zachte linkerbil van het meisje en trok deze naar opzij, terwijl zijn rechterhand zijn grote erectie langs haar schaamlippen, door haar bilspleet en weer langs haar schaamlippen haalde.

“Mama,” smeekte het meisje. “Mama, gaat u toch alstublieft.”

Haar gejammer verstomde en verwerd tot een lange gil in het kussen toen de man zijn grote eikel in het kontgaatje van het meisje probeerde te duwen.

Het volgende moment hoorde zowel de man als het meisje een deur dichtslaan en waren ze weer alleen.

Daarna probeerde hij zich nog eens in haar achterste te duwen, maar de kreetjes in het kussen gingen door merg en been, waarop hij zijn lid weer inbracht in haar sneetje. Hij begon haar weer weinig zachtzinnig te nemen.

Zijn handen knepen in haar zachte, warme billen en trokken ze uit elkaar. Een hand duwde haar knappe hoofdje stevig in het kussen en hoe langer en dieper hij in het blondje op en neer ging, hoe meer gelijktijdig hun hijgen en kreten werden.

Het schaapje verbeet te pijn en probeerde de indrukwekkende, volheid en druk die ze in haar onderlichaam voelde te waarderen. Keer op keer voelde ze hem verder binnendringen en uiteindelijk lukte het haar zich te ontspannen. Ze liet zich als een lappenpop heen en weer schudden, liet hem aan haar lange vlecht trekken, stond toe dat hij haar gezicht in het kussen drukte en dan weer haar heupen beet pakte om haar over zijn lid te trekken.

Ze merkte dat, nu haar passieve verzet gebroken leek, er een andere dimensie aan haar overweldigende behandeling zat en ze hoorde zichzelf onwillekeurig en onvrijwillig gekke geluidjes uitstoten.

“Ha— ha— ha— ahh-ha,” een kreetje bij elke grove stoot die ze moest incasseren.

Ze voelde zich kwetsbaar, een slachtoffer, maar tegelijkertijd was er iets in dat slachtofferschap dat haar misschien wel opgewonden maakte.

Misschien viel daar wel van te genieten. Het voelde rauw, puur natuur, nu ze zo gedomineerd werd door een man. Ze had geen keus, ze moest zich aan hem overleveren. Hij kon met haar doen wat hij wilde. Maar het feit dat ze haar lot in zijn handen legde, het feit dat ze de schaamte los probeerde te laten, voelde bevrijdend. Hoe vernederend dit alles dan ook mocht zijn.

Grof en zelfzuchtig werkte de man naar zijn hoogtepunt toe.

Hij graaide met zijn handen naar haar borstjes en probeerde haar overeind te trekken, maar slaagde daar niet echt in.

Even haalde hij zijn lid uit het meisje, om deze vervolgens weer terug te steken. En nog eens trok hij zich uit haar terug en duwde hij zijn erectie weer in haar lijfje. Ze jammerde, waar hij van genoot. En zij, op haar beurt, verwarde zichzelf met de constatering dat ze opgewonden raakte van het idee dat haar gejammer bijdroeg aan de opwinding van de man.

Nog eens ging hij uit haar en wederom probeerde hij zijn natte eikel in haar kontgaatje te duwen. Ruwer en gemener dan de andere keren. Ze piepte en schoot naar voren, waarop de man haar billen weer omhoog hielp en zijn erectie inbracht waar ze het nog nog net wel kon verdragen, tussen haar schaamlippen

Hij nam haar vaginaal en bleef haar nemen tot ze beide hijgden in nagenoeg het zelfde tempo. Hij bleef haar nemen tot hij voelde dat de spanning in zijn onderbuik hand over hand toenam. Hij bleef doorgaan met stoten, gaf haar geen moment rust, zelfs niet toen zijn zaad met een, twee, drie, vier, vijf schokken in haar spoot.

Beltrán bleef op en neer gaan in het meisje. Zijn hijgen werd minder hoorbaar, en met dat van hem, ook dat van haar. Hij voelde de binnenkant van haar vagina, haar warme, vochtige vlees en zijn eigen zaad. Zwijgend duwde hij haar van zijn erectie af. Zijdelings viel ze op haar kleine bed en beiden zwegen.

Toen hij zijn gulp had dicht geritst en zijn pantalon had dichtgeknoopt, was hij degene die de stilte doorbrak, kijkend naar de knappe tiener die opgekruld op haar bed lag.

“Ik ga er van uit, juffrouw, dat u, gezien alle perikelen omtrent het ontbreken van een geldige vergunning, u mij dit bezoek gunt en er geen kosten voor rekent.”

Het was meer een opmerking dan een vraag die hij daar stelde, terwijl het meisje overeind krabbelde en hem aankeek met een verdwaasde blik, als ware ze slaapdronken.

“Daar ga ik van uit,” ging hij verder. “En op uw beurt kunt u er op vertrouwen dat ik geen maatregelen zal treffen naar aanleiding van hetgeen ik vanavond heb geconstateerd.”

De knappe Sofia ging rechtop zitten, met haar rug tegen de muur. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen er omheen. Als hij zijn best deed, kon hij haar kleine schaamlippen tussen haar benen door zien steken.

“Ik verzoek u dringend om af te zien van het werven van nieuwe klandizie, tot u bij mij op consult bent geweest. Desgewenst kan ik u helpen met het verkrijgen van de benodigde vergunning, maar het moet u volstrekt duidelijk zijn dat het niet de bedoeling is dat u tot die tijd uzelf aanbiedt op straat. Is dat duidelijk, juffrouw?”

Ze knikte.

“U kunt zich voor het consult vervoegen aan het hoofdbureau van politie. U kunt vragen naar Beltrán. Men zal weten dat u voor de chirurgijn komt.”

Het meisje knikte andermaal, zwijgend.

“Frist u zich zo op, juffrouw,” zei de man op gedempte toon, terwijl hij zijn wandelstok van de grond raapte en koers zette richting de buitendeur.

“Ik groet u.”

De tiener bleef geschokt achter.

Haar onderlichaam voelde gekwetst en haar zelfbeeld des te meer. De man had haar niet eens betaald. Hij had niet eens overwogen om maar een cent te besteden aan haar maagdelijkheid. En zonder zich verder om haar te bekommeren, was hij vertrokken.

Bewegen deed haar pijn en het spreiden van haar benen evenzeer. Ze voelde tranen opwellen, maar een nieuwe pijnscheut leidde haar af.

Ze blies haar wangen bol en ademde langdurig uit.

Wat was dit een waanzin geweest. Het was in het echt oneindig veel serieuzer gebleken dan ze had gedacht. Dat was wellicht nog wel de grootste schok. En dan dat gevoel. Dat buitengewoon verwarrende gevoel. Dat gevoel van die man, terwijl hij haar behandelde als een gebruiksvoorwerp, als een voetveeg, terwijl hij haar had genomen.

Wat een waanzin.

Dat vreemde gevoel in haar onderbuik, van haar navel tot in haar liezen. Die volheid, de tinteling. De tinteling die ze nu nog bijna kon voelen in haar herinnering.

En zonder dat ze daar bewust voor koos, gleed haar rechterhand tussen haar benen. Ze strekte zich uit en zakte een einde onderuit. Ze keek naar haar borstjes en voelde er aan zoals de man had gevoeld: een duim, wijs- en middelvinger. Ze kneep er zachtjes in, zoals hij had gedaan. Alsof ze fruit inspecteerde op de markt. Die tinteling in haar onderlichaam.

Wat als ze nu…? Was dat niet zondig, onzedig?

Wat zou het? Was wat ze vanavond had gedaan niet al volstrekt zondig geweest? Zou dit het nu werkelijk zo veel erger maken?

Wat als ze enkel vanavond zou zondigen? Wat als ze dit morgen achter zich zou laten en er nooit meer over zou spreken, hooguit wellicht tijdens de biecht. Ze kon het toch eens proberen? Er was niemand die het zag of wist.

Ze voelde de tinteling in haar onderbuik, vlak naast en boven haar schaamheuvel, en haar hand gleed tussen haar benen.

Het topje van haar middelvinger voelde voorzichtig aan haar gevoelige clitoris. Ze sidderde. Ondanks dat ze daar zo goed als nooit had gevoeld, wist ze instinctief waar ze het meest sensitief was.

Haar middelvinger gleed naar beneden, tussen haar warme schaamlipjes, en voorzichtig naar haar gaatje.

Het was enorm gevoelig, misschien was het zelfs wel pijnlijk.

Door het zaad van de man gleed ze net wat makkelijker naar binnen dan ze had verwacht. Ze liet haar vinger even zitten en dacht na over de verwarring van vanavond. Over de wijze waarop de oudere man haar had gedomineerd en haar geen keus had gegeven, resulterend in haar gekwetste sneetje en het zaad dat hij in haar had achtergelaten.

Ze kon het niet laten om te ervaren hoe het voelde als haar vinger op en neer zou gaan en dat deed ze. Ze deed het eerst omdat ze in gedachten terug wilde naar enkele momenten geleden, toen de man haar genadeloos had genomen. Ze wilde het herbeleven. Om het te verwerken? Om het een plekje te geven? Of omdat ze er van genoten had. En er nog steeds van genoot?

Haar vinger ging voorzichtig op en neer. Haar linkerhand trok het hoedje van haar clitoris naar achteren. Ze nam haar wijsvinger in haar mond, bevochtigde die en liet deze vervolgens voorzichtig op haar meest gevoelige plekje rusten. Ze trok haar knieën verder op, terwijl haar rechter middelvinger heen en weer ging in haar sneetje en haar linker wijsvinger trommelend en rondjes draaiend over haar clitoris danste.

Ze begon hoorbaar te ademen. Ze begon zachtjes te hijgen en sloot haar ogen.

In gedachten was ze een klein eindje terug in de tijd. Haar middelvinger was niet langer een vinger, maar het was het lid van de man die haar zojuist overweldigd had. Hij ging in haar op en neer. Hij bleef op en neer gaan. En maar door, en maar door.

Ze liet haar clitoris even rusten en kneep in haar borstje. Harder dan hij had gedaan. Haar middelvinger ging sneller en sneller op en neer. Natte geluidjes klonken van tussen haar benen. Het deed haar nog altijd pijn, maar het kon haar minder en minder schelen.

Haar ademhaling werd hijgen en het ging met horten en stoten. Ze sidderde toen ze weer aan haar clitoris voelde. Ze kon nauwelijks kiezen waar ze zichzelf het best kon betasten. Maar haar middelvinger bleef op en neer gaan. Op en neer, op en neer, op en neer.

De pijn nam af, het genot nam toe. En toen, heel onverwacht, als een sneeuwlawine die zich volledig bij verrassing losmaakt van een bergtop, stortte het eerste orgasme van haar leven zich over haar uit. Haar lichaam verkrampte en ze kneep haar benen bij elkaar, wikkelde ze om elkaar heen. Ze zette haar tanden in haar onderlip en kneep haar ogen stijf dicht. Een onderdrukte, langdurige kreun, die overging in een zucht en weer overging in een kreun klonk door het kleine kamertje. Haar kleine, bescheiden tietjes schudden. Ze sidderde en hapte naar adem.

Enkele momenten bleef ze liggen, zwijgend, met een leeg hoofd.

En toen ze haar ogen weer opende, was ze volledig in de war.

Zijn wandelstok tikte op de langwerpige straatstenen en de hakken van zijn gepoetste schoenen klakten op de kasseien. Het was slechts enkele straten door alvorens hij weer Achter de Kan kwam.

Het meisje van zo even was hij alweer bijna vergeten, ook al was ze enorm aantrekkelijk geweest en had ze hem danig opgewonden.

Hij versnelde zijn pas, alsof hij vreesde te laat te komen. Het voelde stompzinnig. Wat mankeerde hem? Hij ging de laatste hoek om.

Daar, op de hoek, begon de steeg. Op die hoek moest ze staan. Of beter gezegd: had ze gestaan.

Het kleine meisje met de vurige, donkere, bijna intimiderende ogen stond er niet meer. Ze was weg. En enkel de gedachte dat ze was meegenomen door een andere man maakte hem tot zijn eigen verrassing woedend.

Wat mankeerde hem?