Met een zucht trok ik de deur achter mij dicht, ik was weer thuis. Begrijp mij niet verkeerd ik had een fijne vakantie achter de rug maar toch was ik blij weer thuis te zijn. Ik ben voor de zoveelste keer naar Engeland geweest maar dit jaar was mijn vakantie daar heel anders dan de jaren daarvoor.

Ik ben een treinen fanaat en dan vooral de oude stoomtreinen interesseren mij enorm. Hier in Nederland is er niet veel meer van de oude glorie over. Het spoorweg museum in Utrecht is een mooi museum maar ik ben daar al vele keren geweest en ken het nu wel. Natuurlijk ben ik ook op bezoek geweest bij de diverse museumspoorlijnen en hun remises. Het is prachtig om te zien hoe een groep mensen in staat is om een “hoop schroot” weer tot een volledig werkende stoommachine om te toveren. Ik neem mijn petje af voor hen, ik kan het niet.

Natuurlijk ben ik na verloop van tijd verder gaan kijken dan de grenzen van ons kleine Nederland. In Duitsland is ook nog het een en ander te zien. Ik ben zelfs een paar keer naar Polen geweest waar zelfs nu nog stoomlocomotieven in gebruik zijn, niet als museumstukken maar als locomotieven die vooral goederentreinen trekken. Engeland kwam pas veel later op het reisschema, eigenlijk onlogisch want het is het land waar de eerste stoomtrein reed. Het feit dat je met een boot mee moet is daar waarschijnlijk de hoofd oorzaak van geweest.

Het was, voor zover ik me kan herinneren, eind september 1987 dat ik voor het eerst met de boot vanuit Vlissingen overstak naar Sheerness in Engeland. Ik had een boekje met Bed & Breakfest adressen bij me om een plekje te vinden om te slapen. Het was al tegen de avond toen ik van boord ging daarom ging ik snel op zoek naar het dichtst bij zijnde B&B adres. Helaas viel het een beetje tegen want de afstanden in Engeland zijn groter dan in Nederland. Eigenlijk is het niet echt zo maar de afstanden die op de borden zijn aangegeven zijn in mijlen en als je denkt nog 10 kilometer te moeten gaan is het 10 mijl en dat is ruim 16 kilometer.

Uiteindelijk was het al tegen tienen toen ik bij het eerste adres aan kwam. Helaas was er geen plaats voor mij en ik moest verder zoeken. Op aanraden van de mevrouw van het eerste adres ging ik naar een adres een paar straten verderop. Ook daar was geen plaats meer en ik kreeg een ander adres. Voor de derde keer was er geen plaats maar deze keer bood de gastvrouw aan om voor mij rond te bellen om zo een plekje voor me te vinden. Dit lukte en ik moest naar een dorpje 6 mijl verderop waar een Misses Tallord een pension heeft waar nog een kamer in vrij was.

Het was bijna twaalf uur toen ik bij het opgegeven adres aankwam. Nog voordat ik op de bel kon drukken deed een vriendelijk mevrouw de deur al open. Ik kreeg een mooie kamer aan de achterkant van het pand.

De volgende morgen werd ik pas laat wakker en ik heb me gauw gewassen omdat ik te laat zou zijn voor het ontbijt. Helaas was het al bijna half tien toen ik eindelijk in de ontbijtzaal kwam waar nog één gedekt tafeltje stond. Misses Tallord kwam binnen en ik verontschuldigde mij dat ik zo laat was. Ze wilde geen verontschuldigingen horen want ik lag pas laat op bed en had me laten liggen zodat ik goed kon uitslapen. Ze ging naar de keuken en kwam terug met een bord met m’n ontbijt en een pot thee. Nu is een Engels ontbijt iets anders dan ik gewend ben en het koste een beetje moeite om alles op te eten. Ik had m’n bord leeg en nam een slok thee. Misses Tallord kwam weer binnen en vroeg mij of het gesmaakt had. Het had gesmaakt en ik maakte van de gelegenheid gebruik om haar een paar vragen te stellen over de omgeving. Ze pakte er een stoel bij en begon uitgebreid te vertellen over het dorp en de omgeving. Ik moest haar diverse keren vragen om uit te leggen wat ze bedoelde want mijn kennis van de Engelse taal was toen nog niet zo dat ik direct alles begreep wat ze zei.

Het was al bijna twaalf uur toen ik er op uit ging om de omgeving te verkennen. Te voet ben ik het dorp doorgelopen en ook nog een stuk van de omgeving. Het was een heerlijke middag in dat rustige Engelse dorpje en tegen de avond belande ik in een pup waar ik kon eten. Dit zogenaamde pubfoot smaakte goed en het Engelse bier smaakte beter dan ik gedacht had. Ik raakte aan de praat met een paar bezoekers van de pup en één van hen bleek net als ik geïnteresseerd te zijn in stoomtreinen. Van hem kreeg ik een paar adressen van musea niet te gek ver uit de buurt die volgens hem het bekijken waard waren. Om een uur of tien ben ik terug gegaan naar mijn slaap adres om op tijd in bed te liggen zodat ik de volgende ochtend op tijd weg kon. Ik vertelde Misses Tallord wat mijn plannen waren en ze beloofde mij dat ze mij om zeven uur in de ochtend zou wekken.

Om acht uur de volgende ochtend zat ik in de auto op weg naar het eerste museum. Volgens de man in de pub was het maar iets meer dan een uurtje rijden maar ik deed er bijna twee uur over. Ik was natuurlijk ook extra voorzichtig omdat ik niet gewent was om links te rijden. Het museum was inderdaad interessant maar slechts heel klein. Helaas waren de mensen die met de stoomlocomotieven rijden er alleen in het weekeinde, een gesprekje met hen zat er dus niet in. Om een uur of één zat ik weer in de auto op weg naar het tweede adres.

Ook dit was een klein museum dat door vrijwilligers werd gerund. Anders dan het eerste museum had deze groep mensen de beschikking over een flink stuk spoorlijn zodat ze met hun treinen konden rijden wanneer ze maar wilden. Ik had geluk, er stond een trein klaar voor een ritje van een half uur, naar een naburig dorpje en terug. Het was een prachtig ritje door het glooiende landschap en over een stuk spoor dat nog was zoals het tachtig of negentig jaar geleden is aangelegd. De twee overwegen die we over moesten werden door iemand van het trein personeel met de hand bediend. De trein stopt voor de overweg, de conducteur stapt uit de trein en sluit de overweg voor het overige verkeer. Als de trein de overweg is gepasseerd opent de conducteur de overweg weer voor overige verkeer en stap weer aan boord van de trein.

Het stukje spoor is maar een kilometer of 6 lang maar mede door de overwegen doet het treintje er een zowat een half uur over. In het andere dorp ben ik even uitgestapt om de omgeving te bekijken en met de volgende trein ben ik weer terug gegaan naar het museum. Het was ondertussen al tegen vijf uur en het museum sloot voor die dag de poort. Van iemand in het museum heb ik nog een paar adressen gekregen van musea of verenigingen die voor mij interessant kunnen zijn. Ik ging weer op weg naar mijn slaapadres, onderweg heb ik in een wegrestaurant gegeten en moe maar voldaan kwam ik weer bij het pension van Misses Tallord.

Ik ben acht dagen daar gebleven en heb zes musea, of iets wat er op moest lijken, bezocht. Dit waren er meer dan ik had durven hopen want ik wist niet dat er nog zo veel over was. Het pension van Misses Tallord was een prima “thuisbasis” en de verzorging was prima. Misses Tallord was als een moeder voor mij hoewel ze daar niet oud genoeg voor was want ik schatte haar niet meer dat een jaar of tien, twaalf, ouder dan ik.

Het volgende jaar was Engeland weer mijn vakantieland en het pension van Misses Tallord was weer mijn “thuisbasis”. Het jaar daarop is het weer gebeurd en zo vrijwel elk jaar tot en met dit jaar. De derde keer dat ik er heen ging heb ik zelfs mijn doka mee genomen om de foto’s die ik overdag maakte ‘s avonds al te kunnen ontwikkelen en afdrukken. Ik ben geen beroeps fotograaf maar dankzij een aantal cursussen en een heleboel ervaring kan ik best aardige foto’s maken. Ik moet wel toegeven dat het merendeel van de foto’s die ik maak van treinen, en alles wat daar mee te maken heeft, zijn. Het voordeel van zelf ontwikkelen is dat ik direct weet welke foto’s wel en niet gelukt zijn.

Misses Tallord, Janet, werd een goede vriendin en haar pension werd zo’n beetje mijn tweede thuis. Ik heb vele avonden met haar doorgebracht gezellig praten over van alles en nog wat. Zij bleek al jong weduwe te zijn geworden en was bijna twintig jaar ouder dan ik, dat was meer dan ik dacht. Uit haar huwelijk was één dochter geboren, Wilma, die drie jaar jonger bleek te zijn dan ik. Ik heb haar maar twee keer ontmoet want ze werkte als verpleegster in een groot ziekenhuis in London waar ze ook woonde. Wilma was een prachtige vrouw maar dat niet zo duidelijk zichtbaar. Waarom weet ik niet maar ze kleedde zich heel eenvoudig en gebruikte geen make-up, als je haar zo zag was ze maar gewoontjes. De tweede keer dat ik haar zag is twee jaar geleden, ze was thuis omdat het tussen haar en haar vriend misgelopen was. Om alles te verwerken had ze een poosje vakantie genomen en naar haar moeder gegaan. Ik heb een paar avonden met haar en haar moeder doorgebracht en ik kreeg het toch wel een beetje warm toen ik haar beter leerde kennen en haar ook beter had bekeken. Wilma was een lieve meid die een behoorlijk zware baan had. De breuk met haar vriend zat haar niet lekker maar haar verstand zei haar dat het de enige oplossing was. Ze wilde er niet verder ingaan op wat er gebeurd is maar ik begreep dat het niet leuk was.

Op een middag was ik eerder terug dan ik gedacht had en ik zag Wilma in de tuin lopen. Zonder dat ze mij in de gaten had sloop ik dichterbij en ik maakte een aantal foto’s. Ze liep er verleidelijk bij in een dunne, beetje doorzichtige, blouse en haar haren losjes over haar schouders. Dankzij het tegenlicht kon ik met mijn telelens een hele mooie foto maken. Die avond heb ik hem ontwikkeld en afgedrukt en toen hij goed gelukt bleek te zijn heb ik hem vergroot. Ik heb gebruik gemaakt van een paar effectfilters om de foto een beetje mysterieus effect te geven. Wilma was verrukt toen ik haar de foto gaf en Janet kon niet geloven dat het haar dochter was die op de foto stond. Ik moest uitleggen waar en hoe ik die foto gemaakt had en ook hoe ik die mysterieuze effecten gemaakt had. Bij wijze van voorbeeld heb ik de volgende dag een soortgelijke foto van Janet gemaakt en die in het bijzijn van hen beide afgedrukt.

Toen na twee weken mijn vakantie voorbij was kreeg ik een dikke zoen van Wilma, ze was heel blij met de foto. Die foto en onze gesprekken hadden haar geholpen om door de moeilijke periode te komen. Het was maar goed dat ik een beetje wijde broek aan had want tijdens die zoen ging er iets behoorlijk rechtop staan in mijn broek en dat bleef nu verborgen.

Ongeveer ander halve maand geleden belde ik Janet op om een afspraak te maken voor mijn vakantie van dit jaar. Ze was blij me weer te horen maar helaas ze had geen kamer vrij in de periode die ik in gedachte had. Gelukkig was er twee weken later wel een kamer vrij dus zou ik mijn vakantie twee weken opschuiven. Er was maar één klein probleempje, in plaats van veertien dagen kon ik dan maar negen dagen blijven. Janet vond dat heel jammer en zei dat ze haar best zou doen om eerder een kamer vrij te krijgen zodat ik toch veertien dagen kon komen. De volgende dag belde ze terug en vertelde mij dat het gelukt was om iemand bij een collega onder te brengen zodat ik toch een week eerder kon komen. Ik vond het heel fijn dat ze zoveel moeite voor me gedaan had en ging natuurlijk op haar aanbod in.

De week daarop belde ze weer en verzocht mij de doka spullen weer mee te nemen want ze wilde graag een paar “speciale” foto’s hebben. Wat ze daar nu mee bedoelde wilde ze niet zeggen maar ze klonk een beetje opgewonden toen ze zei dat ik dat wel zou horen als ik daar was.

En zo ging ik twee weken geleden met een bepakte auto op weg naar Engeland. Door een stomme fout van mij zelf miste ik de eerste boot en moest ik op de volgende wachten. Ik ging al jaren niet meer vanuit Nederland naar de overkant maar vanuit België. De oversteek is korter en iets goedkoper, ik moet wel naar België rijden maar daar staat tegenover dat ik in zuid Engeland moet zijn en daar dus minder ver hoeft te rijden. Het bijkomende voordeel was in dit geval dat er meerdere boten op een dag oversteken en ik dus toch die dag nog naar Engeland kon. Ik moest een paar uur in Oostende doorbrengen en bedacht me dat ik Janet even moest laten weten dat ik een paar uur later zou komen. Ze klonk teleurgesteld toen ik het haar vertelde en ik moest beloven dat ik zo snel mogelijk van de boot naar het pension zo komen. Ik had nog een paar uur te gaan en begon aan een wandelingetje door Oostende.

Ergens in de binnenstad was een boekwinkeltje en daar moest ik naar binnen. Overal waar ik kom loop ik dat soort winkeltjes binnen om lekker rond te snuffelen tussen de boeken. Natuurlijk zijn boeken over treinen het belangrijkst voor mij maar ook een goede detective koop ik ook wel eens. Dit winkeltje was echt zo’n snuffelwinkeltje waar ik lekker m’n gang kon gaan.

Terwijl ik tussen de schappen doorliep viel mijn oog op een schap met het label “Erotiek” eronder. Nu ben ik niet van steen en mijn nieuwsgierigheid dwong mij om in een paar boeken te gaan bladeren. Het waren foto boeken van diverse foto kunstenaars. Er waren prachtige foto’s bij van vrouwen en mannen in diverse erotische omstandigheden. Mijn oog viel op een foto van een vrouw in prachtige kleding staande op een grasveldje. Het was een mooie foto maar voor mij niet echt erotisch, tot ik wat beter keek. Wat op het eerste gezicht een rok leek bleek een broekrok te zijn en de pijpen van de broek zaten bovenaan niet aan elkaar. De fotograaf had de foto zo genomen dat je net tussen de benen van de vrouw kon kijken en daar kon je net haar blote kut zien. Dit was een zeer geraffineerde foto die mijn hormonen wakker maakte, zeer erotisch dus. De foto op de volgende pagina was een detail opname van het kruis van de vrouw en nu kon je heel goed haar vrijwel kale kut zien, ik kreeg het er warm van. Het boek interesseerde me en ik bladerde verder, er stonden meer van die op het eerste gezicht “gewone” foto’s in maar als je wat verder keek.… In een opwelling besloot ik het boek te kopen en zodoende liep ik even later met dat boek netjes ingepakt onder mijn arm de deur uit. Het was zo langzamerhand tijd om naar de haven terug te gaan anders miste ik de boot weer.

Eindelijk, om ongeveer acht uur die avond draaide ik de parkeerplaats van het pension op en het verwonderde mij direct dat die parkeerplaats helemaal leeg was terwijl ik van Janet begrepen had dat het juist druk was. Met mijn koffertje met kleren stapte ik naar binnen en trof de boel uitgestorven aan, wat was hier aan de hand? Er klonk gestommel achter, de deur ging open en daar verscheen een oude vrouw die ik niet kende. Zij vroeg wat ze voor mij kon doen en ik vroeg haar of dit het niet pension was van Janet Tallord. Volgens de vrouw werd dit pension ooit door een andere vrouw gerund, de naam wist ze niet meer, maar nu runde zij al enige jaren lang dit pension.

Was ik nu gek of wat? Ik was hier vorig jaar nog twee weken geweest en toen was Janet Tallord nog de baas. Ik stond op het punt om me om te draaien en weg te gaan toen ik een ingehouden gelach hoorde. Ik draaide me om en opende de deur van de kamer achter mij en daar stond Janet die zich nu helemaal niet meer kon inhouden en in schaterlachen uitbarstte.

Die andere vrouw bleek Wilma te zijn die zich had opgemaakt voor de rol die ze zou gaan spelen in een toneelstuk van de lokale toneelvereniging. Mijn petje af voor haar want ik had echt niet door dat zij het was, zelfs haar stem had ze zodanig verdraaid dat die onherkenbaar was voor mij.

Wilma was weer thuis komen wonen, ze had haar werk in het ziekenhuis in Londen opgezegd. Het werk was niet de oorzaak maar haar vroegere vriend werkte er ook en dat zorgde voor vervelende situaties. Op een bepaald moment liep dat bijna uit de hand, dat was voor Wilma het moment om er een punt achter te zetten. Ze was weer bij haar moeder ingetrokken en op zoek naar een nieuwe baan. Om de tijd op een beetje plezierige manier door te komen had ze zich aangesloten bij de lokale toneelvereniging. Die middag was ze met haar moeder aan het oefenen toen ik belde met de melding dat ik later kwam. Wilma kwam toen op het idee om dit toneelstukje op te voeren, met succes. Ik vroeg Wilma om zich nog niet om te kleden want ik wilde graag een foto van haar als oude vrouw. Dat wilde ze wel en vertelde dat het toneelstuk de reden was waarom ik mij doka mee moest nemen. Voor reclame posters en folders waren een aantal foto’s nodig en omdat ik zulke mooie foto’s van Wilma en Janet had gemaakt dachten ze dat ik ook daarvoor wel mooie foto’s kon maken. Dat wilde ik wel doen en Wilma zou een avond bespreken waarop alle spelers in kostuum aanwezig zijn zodat de nodige foto’s gemaakt konden worden. Maar eerst heb ik een paar foto’s van Wilma gemaakt als oude vrouw.

Het was mij al opgevallen dat er verder niemand in het pension was en toen ik Janet vraag waarom het zo rustig was terwijl het druk zou zijn antwoordde ze dat het pas over drie dagen druk zou gaan worden. Er was een beurs, of zoiets, in de buurt en alle kamers in de wijde omgeving waren volgeboekt. De komende drie dagen waren rustig en daar wilde ze van genieten, ik was natuurlijk altijd welkom en daarom had ze een welkomst maaltijd klaargemaakt die in de kamer hiernaast klaar stond. Voordat ik naar mijn kamer kon moest er dus eerst gegeten worden.

Na de heerlijke maaltijd hielp Wilma mij om mijn spullen naar mijn kamer te brengen. Het netjes ingepakte boek viel haar op en ze vroeg of dat soms een cadeau was. Ik kreeg een kleur, dat voelde ik, gelukkig was het al een beetje donker en ik hoopte dat Wilma het niet zou zien.

Omdat ik haar niet antwoordde vroeg ze nog een keer of het pakje een cadeau was. Ik antwoordde haar dat het een boek was over treinen dat ik in Oostende gekocht had toen ik daar moest wachten. Met allerlei spullen in onze armen gingen we de trap op, vooral de doka is nogal wat.

Om een uur of half twaalf wilde ik in bed stappen en nog even in dat boek bladeren, maar waar was dat boek? Hoe ik ook zocht ik kon het niet vinden. De schrik sloeg om mijn hart, Wilma zou het toch niet hebben? Uiteindelijk ben ik maar in mijn bed gekropen en hoopte het beste, het werd een beetje onrustige nacht met een paar vreemde dromen.