Mariëtte, degene die op verzoek van Janneke de dosis heeft aangepast met als gevolg de dood van zowel Janneke als Anton, blijkt het zusje van Carolien te zijn. De twee hebben de laatste jaren nauwelijks contact gehad. Ze weet dan ook niet hoe de relatie is tussen Carolien en Anton. Een telefoontje van het ziekenhuis over een onderzoek was voor Mariëtte aanleiding haar zus te bellen en weer contact te zoeken

Carolien

“Zo in paniek ken ik mijn zusje niet Maaike” zeg ik met een gespannen gevoel in mijn lijf.

“Kwam dat door wat jij haar vertelde over papa en onze DNA?” vraagt Maaike me.

“Nee, nee, zo klonk het niet, er is iets anders” reageer ik.

“Je zit aan nog wat te denken of niet Caro” begint Maaike even later na een stilte.

“Jij ziet alles he?” zeg ik “maar klopt ja, ik zit nog weer over die oogkleur na te denken. Als papa en mama lichte ogen hebben, Mariëtte ook, hoe kan ik dan bruine ogen hebben?”

“Google is your friend” roep ik en we googelen op oogkleur en het zou toch wel kunnen. Het blijkt nogal complex te liggen. Het stelt me weer gerust in elk geval.

Op dat moment gaat de bel en is Mariëtte er. Als ik open doe, vliegt ze me gelijk om de nek en begint te huilen. “Shit meid, wat is er nou toch aan de hand?” vraag ik en pak haar jas ondertussen aan en lopen richting kamer. Maaike loopt op haar af en ook die twee knuffelen elkaar terwijl ik de thee in schenk.

“Ze zijn bezig met een onderzoek” begint Mariëtte als ze weer wat rustiger is geworden. “Aan de telefoon hadden ze het over periode 2013 - 2016 toen ik er werkte”

Ik kijk haar vragend aan. “Wat is daar zo erg aan? Ik heb wel vaker wat vragen moeten beantwoorden, kan toch?”

“Ik weet bijna 100% zeker waar het om gaat maar het was haar keus Caro, haar keus, ze kon niet meer”

Maaike en ik kijken elkaar aan. “Waar heb je het in vredesnaam over Mar, begin even bij het begin”

Dan krijgen we het verhaal over Janneke te horen. Maaike wordt stiller, ik zie aan haar lichaamstaal dat dit haar raakt. “Maaike?”

“Dit lijkt eng veel op het verhaal van papa, eng veel” zegt ze

Mariëtte kijkt ons met angstige ogen aan. “Hoe is dat gegaan dan?” vraagt ze.

Maaike vertelt over het document dat Anton had achtergelaten, over de fout die hij gemaakt zou hebben. “Hoe heette die vrouw?” vroeg Maaike plotseling aan Mariëtte. “Janneke” reageert ze koeltjes. “Janneke…had mama het toen aan de telefoon niet over Janneke, heette die vrouw waar hij die bijzondere band niet Janneke??”

“Mariëtte, weet jij hoe de arts heette die haar behandelde?”

Ik zie haar twijfelen. “ik weet het niet meer, ik weet alleen dat Janneke echt niet meer wilde leven, haar lichaam was op en ..”

“En wat?”

“Uh..ik denk dus dat daar het onderzoek over gaat, dat ze mij uithoren en misschien wel woorden in de mond gaan leggen die ik helemaal niet wil gaan zeggen”

Maaike gaat rechtop zitten, kijkt mijn zusje strak aan. “Wat is er gebeurd Mariëtte? Ik wil de waarheid weten!”

Mariëtte begint weer te huilen. “Het is ruim 6 jaar geleden, ik weet het niet meer precies, dat is juist het probleem”

“Wat weet je nog wel?” Maaike begint wat feller te worden en ik moet haar wat kalmeren om het weer een normaal gesprek te laten worden.

“Wat bedoelde je met ‘het was haar keus’ toen je net binnen was?”

Als een overhoor vuurt Maaike de vragen af. Ik krijg medelijden met m’n zusje en val in. “Mar, de waarheid zal een keer boven tafel komen, geloof me. Als het niet hier is, dan wel in het ziekenhuis, wat weet jij nog wel van wat er gebeurd is? Misschien was het die arts wel die iets gedaan heeft en pakken ze hem op”

Mariëtte staart voor zich uit.

“Dat kan niet meer” zegt ze monotoon.

“Hoezo kan niet meer?”

“Hij heeft zelfmoord gepleegd” zegt ze weer op dezelfde toon.

Ik kijk Maaike aan en we knikken, we weten nu allebei dat het eigenlijk niet meer kan missen.

“Heette de arts Anton?”

Stilte

“Mar? Heette hij Anton?”

Ze knikt.

“Papa” reageert Maaike. “Mariëtte, vertel alsjeblieft eerlijk wat je weet” Maaike smeekte het zowat.

Mariëtte 2016

Ik wist dat Janneke niet meer wilde, ze was op en voor mijn gevoel kon ik niet anders dan aan haar verzoek gehoor geven. Ik overzag totaal de gevolgen niet. Nog zie ik me bij de deur staan, Anton naast Janneke liggend, beiden weg uit dit leven. Bernard die erbij stond. Janneke kon ik verklaren, maar Anton?? De ergste gedachte ging door me heen, de gedachte die eigenlijk niets anders kon zijn dan de waarheid: Anton had het infuus van Janneke bij zichzelf aangebracht. De enige andere die het gedaan kon hebben in die korte tijd was Bernard. Maar gezien zijn reactie..Nee, dit kon alleen Anton zelf gedaan hebben.

Bernard begon door te vragen. “Er is met de medicijnen van Janneke gerotzooid, iemand heeft de dosis op papier aangepast en dit is klakkeloos toegediend met alle gevolgen” zei hij en ik begon meer en meer onrustig te worden. Onrustig omdat ik niet meer wist of ik hier nou wel goed aan gedaan had voor Janneke, onrustig omdat Bernard heel simpel na kon gaan wie er allemaal mogelijk heeft gerotzooid met de medicijn hoeveelheid had. Als dom blondje reageerde ik om hem af te leiden. “Gerotzooid, hoe kan dat dan?” vroeg ik “Door met iets als tipp-ex een waarde aan te passen, 4,0 had het moeten zijn, de komma is weggewerkt en er is 40 gelezen met alle gevolgen vandien” reageerde Bernard.

“O Bernard wat vreselijk” huilde ik, deels krokodillentranen maar ook echte om Anton die ook een eind aan zijn leven had gemaakt. Ik klemde me stevig om Bernard en voelde zijn sterke armen om me heen. Ik had al een tijdje vermoeden dat hij een bepaalde zwak voor mij had en ik kon, nee, moest dit gebruiken als wapen. “Laten we even samen een kop koffie pakken, even dit laten bezinken” stelde ik voor“, waarop ik zacht mijn lippen op de zijne drukte. Ik voelde dat ik beet had. Ik dacht terug aan het avontuurtje dat ik net met Janneke had voordat zij dit leven verliet en het gaf me sensuele vleugels. Bernard leek ook verbazend snel om. De zorgen om het medicijn waren kennelijk toch niet zo zorgelijk voor hem nu hij een jonge vrouw bij zich had die hem op haar manier kon troosten… “Wat heb je liever Bernard, die kop koffie of mij?” vroeg ik zwoel en liet mijn tong langs zijn lippen glijden. Sneaky drukte ik de opname van mijn mobiel aan. Bernard gromde alleen. “Zeg het Bernard, dit wilde je altijd al he?” ging ik door. “Zeg het hardop, noem mijn naam”. “Ik wil jou Mariëtte, jou” waarop het teder zoenen overging in een wilde jungle waarin onze tongen heen en weer slingerden. Het spel ging door en de bovenkleding ging uit, mijn hand gleed over zijn broek, maakte zijn riem en rits los en het ging verder..”Zal ik je een geheimpje vertellen Bernard?” fluisterde ik. Een zachte grom was het antwoord en ik ging door. Dit was het moment dat ik ook mijn bekentenis kon doen.

“Ze wilde niet meer”

Hij vloog overeind en duwde me aan de kant. “WAT, wat bedoel je, ze wilde niet meer?”

“Janneke, ze was op en dat weet jij net zo goed als ik” antwoordde ik.

Bernard was op slag weer helemaal bij, keek me kwaad aan. “Wat weet jij wat ik niet weet?? Mariëtte, wat weet jij??”

“Kalm Bernard, kalm, echt. Janneke was echt lichamelijk een wrak”

“Ja, en??”

“En…ze heeft mij gevraagd..”

“Ja?”

“Gevraagd of ik de dosis aan wilde passen op papier”

“Djeeezzzz en dat heb jij gedaan?? Hoe kon je?”

“En dan Bernard, wat dan? haar nog meer pijn laten lijden? Ze wilde echt niet meer”

“Dit had je nooit mogen doen, nooit, we moeten dit melden Mar”

“Nee, we gaan niks melden Bernard. Als je dat doet, heb ik een wapen waarmee we beiden de Sjaak zijn, allebei of geen van beiden” en ik liet m’n mobiel zien waarmee hij genoeg wist.

“Shit Mar, we zijn allebei zo fout bezig geweest, ik had nooit toe moeten geven”

“Maar je vond het wel fijn en lekker he?”

Bernard boog zijn hoofd.

“Hé eerlijk, ik vond het ook lekker en volgens mij hadden we elkaar al wat langer op het oog he?”

“Lust Mariëtte, pure lust, ik ben gewoon een klootzak”

“En ik een vuile bitch jongen, ik speelde een gemeen spelletje met jou maar geloof me, Janneke wilde echt niet meer, echt. Als dit bekend wordt, komt er een heel gezeik om niks, voor haar was dit het beste”

“Maar Anton, Anton kon dit niet verdragen en daarom…” begon Bernard waarop ik hem in de reden viel. “Konden wij wat aan die keus doen dan? Als hij het zich zo enorm aantrok? Misschien voor hem ook wel beter zo”

“Ik weet het niet” reageerde Bernard nog en ik zag een zielig vogeltje. Ik liet hem even zitten, pakte nu wel die twee koppen koffie waar we in stilte van dronken.

“Ik wil dit ook niet nog een keer Bernard, laat dat duidelijk zijn. Ik ga sowieso mijn ontslag indienen en echt iets compleets anders doen, misschien moet jij dat ook wel doen”

Met zijn laatste slok waar hij zich zowat in verslikte, keek hij mij aan.

“Misschien wel, maar dan wil ik wel een gepast afscheid", gromde hij. Mijn kop werd uit mijn hand gehaald en ik werd op bed gedropt, waarna hij als een roofdier op zijn prooi afging. Mijn kleren werden hardhandig van me afgerukt waarna zijn eigen kleren uitgingen. “Jij bitch, deze klootzak gaat jou toch zo ongenadig hard nemen” en zijn handen kneedden mijn tieten, zijn mond kneedde de mijne, zijn pik beukte in mijn spleet. Hard en ruw alsof al zijn frustratie er uit moest, maar wat was dit waanzinnig lekker. Zijn snoeiharde pik ramde diep en ik voelde ‘m nu al groeien en duwde mijn kutje zo dat hij me nog meer stimuleerde en we allebei hard klaar kwamen.

Hij kwam overeind, keek me streng aan: “Ik zwijg, maar jij zwijgt net zo goed”

“My lips are sealed” antwoordde ik en hield een vinger voor mijn mond.

Maaike

Met open mond en verbazing heb ik het verhaal van Mariëtte aangehoord. Het moet allemaal nog bezinken maar allerlei emoties komen op, van het ene uiterste naar het andere. Van kutwijf tot lefgriet en alles daartussen. Maar papa, heeft hij echt om Janneke een eind aan zijn leven gemaakt?? Mariëtte kan met haar hand op haar hart zeggen dat zij daar echt niets mee van doen had en dat ze ook zeker weet dat Bernard niks ondernomen heeft. “Voor zover ik weet, heeft Bernard na een jaar ontslag genomen, hij bleek ook toch niet zo’n nette man te zijn. Ik was erg maar hij schijnt na mij nog wel wat jonge meisjes genomen te hebben om het zo maar te zeggen en of ze gedreigd hebben het openbaar te maken als hij niet op zou stappen, geen idee, maakt me ook niet zoveel uit” weet Mariëtte te vertellen.

“Maar nu, ik denk dat je jouw actie wel eerlijk moet vertellen. Je hebt naar Janneke naar eer en geweten gehandeld, al mag je zoiets als verpleegkundige nooit zelfstandig doen natuurlijk. Hoe eerder je het opbiecht, hoe beter”

Mariëtte knikt. Ik voel toch wat medelijden met haar. “Wij gaan met je mee en misschien is de uitslag van ons DNA verhaal ook al wel bekend” Carolien legt een arm om Mariëtte. “Zussie, het komt goed, hoe dan ook”. De twee zussen omhelzen elkaar en ik leg een arm om allebei. Ik zie Mariëtte naar ons twee kijken. Ik kijk haar vragend aan. “Hoe is dat nou eigenlijk om een vaste relatie als lesbienne te hebben?” Ik begin een beetje te lachen. "Genieten", reageer ik. “Maar hoe kom je nou ineens bij die vraag dan?” Ik zie haar een beetje kleuren. “Nou, ik weet zelf eigenlijk nog steeds niet goed of ik nou op mannen of op vrouwen val”, reageert ze en als ik doorvraag, komt daar haar avontuur met Janneke tevoorschijn. “Je blijft me verbazen, gekke griet” lach ik en kan het niet laten haar even een kus op de mond te geven. Ze ziet er mooi uit, wat dat betreft helemaal een zus van Carolien, al lijken ze verder eigenlijk niet zo gek veel op elkaar. “Misschien ben je gewoon bi?” zeg ik terwijl ik mijn schouders ophaal. We kletsen zo lekker door en voor we er erg in hebben, is het al laat op de avond en het aantal wijntjes is ook niet meer te tellen. “Jij kunt sowieso niet naar huis Mar” zegt Carolien en eigenlijk was ik daar ook al helemaal niet van uitgegaan dat ze nog naar huis zou gaan. “O shit maar ik moet morgen wel 9.30 in het ziekenhuis zijn”, reageert ze verschrikt. “Als ik voor die tijd nog naar huis moet, omkleden, klaarmaken”

Carolien stelt haar gerust. “Joh, we hebben hier alle toiletspullen wel en we gaan gewoon even kijken naar kleren, je hoeft toch ook niet in de ultra zondagse jurk ofzo? Kom op, we gaan nu even kijken”, en met z’n drieën gaan we naar boven, de klerenkast inspecteren. “Hier trek dit rokje en dit blouseje eens aan” stelde Carolien voor. Even kijkt Mariëtte naar ons beiden maar daarna trekt ze zonder aarzelen haar eigen bloesje uit. En in plaats van eerst het bloesje van Carolien aan te trekken, doet ze eerst haar eigen broek uit. Onder de sportbeha die ze aan heeft zijn duidelijk haar tepels te zien. “Krijg je het koud met zo weinig kleren?” zeg ik en wijs beetje grijnzend op haar tepels. “Eerder heet” lacht ze terug en de lach erbij kan ik niet anders oppakken dan uitdagend. “Ooohh jammer, als je het koud had, had ik je lekker op kunnen warmen” Ik speel het spel mee en Carolien staat er grijnzend bij. “Tja jammer” reageert Mariëtte “maar misschien kun je me helpen met afkoelen, ik denk dat ik gewoon te warm gekleed ben”. De heerlijke spanning die ik op dat moment voel is onbeschrijfelijk. Ik kijk tegen een superlekker figuur van een leuke griet die aanbiedt om….

Ik zit even te bedenken wat voor gevatte opmerking ik nu zal maken, maar Carolien is me voor. “Help dat arme kind toch” zegt ze en helpt haar zusje door haar van de beha te bevrijden. “Ik krijg het ook best warm hier van dat traplopen” lacht ze en begint haarzelf ook uit te kleden waarop ik natuurlijk niet achter kan blijven. Op onze slipjes na staan we nu met z’n drieën in ons geboortekostuum bij elkaar. Allemaal weten we wat we willen, maar wie gaat initiatief nemen? Zusje Mariëtte neemt initiatief. “Maaike, jij zou me helpen, maar hebt nog niks gedaan”, wijst ze op haar slipje. De twinkeling in haar ogen is geweldig. “Och, sorry schatje” reageer ik zo overdreven als maar kan, de wijn doet zijn werk goed. “Ik zal je gelijk helpen natuurlijk”. Ik ga op mijn knieën en stroop langzaam, tergend langzaam haar slipje naar beneden. Ik voel al meteen hoe heerlijk zacht en stevig haar billen zijn en dan het zicht op haar prachtige kutje...ik moet me zo enorm beheersen niet los te gaan. omg…Ik voel een vleug van mijn eigen sap ontsnappen. Ik wil haar kussen, likken, veroveren, maar wil me ook beheersen en ik draai haar om, in de hoop dat het dan wat makkelijker zou worden maar haar kontje is meer dan perfect en het maakt het niet makkelijker. Maar ik hou vol. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Carolien verdorie haar slip al uit heeft. Die trut staat heel sneaky op zo’n plek dat we haar amper zien. “Niet kijken wat je zus daar doet!” roep ik tegen Mariëtte en duw haar naar beneden. Dit is gelijk een startschot voor mezelf nu haar slipje ook op de grond is gekomen. Gebukt met haar kontje bijna in mijn gezicht, haar kutje uitnodigend voor me en als ik haar billen iets uit elkaar trek, gaat ze zelf met haar benen al iets wijd en kijkt me onderlangs aan. “En wat doet mijn stoute zus dan?”

“Nou, kijk maar even omhoog” zegt Carolien die voor haar gaat staan en haar vingers nog even extra diep in haar eigen gleufje duwt. Ondertussen heb ik mijn gezicht begraven in de billen van haar zusje en begin achterlangs mijn tong over haar lipjes te bewegen. “Aahhhh” Ik kijk heel even omhoog, heb oogcontact met Carolien die haar kut nu tegen het gezicht van Mariëtte drukt terwijl ik verder los ga op haar kutje en mijn tong dan verder door laat glijden om door haar perfecte kontje te glijden. “Oohh Maaike wat doe je” kreunt ze, maar ik reageer niet en ga door. Mijn tong draait rondjes om en op haar sterretje nu en als deze nat genoeg is, laat ik voorzichtig een vinger er in glijden. Mijn andere hand gaat naar voren en streelt, nee, masseert haar klit en even later glijden moeiteloos twee, drie vingers bij haar naar binnen. Dat ik zelf niet door één van de meiden verwend wordt, maakt me eigenlijk niet uit, dit is echt zo waanzinnig geil met deze twee zussen! Net als de andere twee kom ik ook meerdere keren klaar, soms door het genieten maar eerlijk, ook een beetje wrijven langs het lekkere lijf van Mariëtte met m’n kutje terwijl ik haar verwen..hmmmm…

Dan zie ik tot m’n schrik dat het al over enen is en morgen moeten we echt om 9.30u helemaal fris en fruitig in het ziekenhuis zijn.

“We moeten echt slapen ladies, morgen dé dag voor Mar”

“Hm, ja” komt er moeizaam bij Mariëtte uit.

We geven haar nog even een paar heerlijke troostknuffels. “We gaan mee en verdedigen je door dik en dun lieffie” zegt Carolien.

Dan gaan we ons klaarmaken om toch echt maar te slapen. Ik check nog even de app. Zie dat het ziekenhuis een berichtje gestuurd heeft. “Caro, onze testen zijn bekend, we kunnen ze morgen krijgen”