Een Echte Delftse Staander - 1

(Dit verhaal is een vervolg op “De grootste slet van Delft e.o.”, dat ook ging over Sjoerd, op deze site beter bekend als 'Sjoerd Geil', en zijn huis- en bedgenoten Paul, Tim en Niels.)

Paul keek even om zich heen of er geen voetgangers, fietsers of andere pottenkijkers aan kwamen, en opende toen het achterportier van zijn auto. Hij pakte de riem en liet zijn puppy snel uitstappen en 'on all fours' naar de zijdeur lopen, die ik voor hem open hield. De pup, Bello (mij normaliter beter bekend als Sjoerd), was op een halsband, puppy masker en keurige puppy tail na, volledig naakt. Vrolijk duwde Bello bij binnenkomst even flink zijn snufferd in mijn kruis, om meteen door zijn baasje met een stevige ruk aan de riem gecorrigeerd te worden. "Sorry, het is nog een jonge pup, en we moeten nog steeds het tweede deel van de puppytraining afmaken."

Ik liet de heren – Tim en Niels waren ook even meegekomen – en Bello binnen en nodigde hen uit om mij naar boven, naar mijn appartement, te volgen. Bello zou een paar dagen bij mij logeren, zodat zijn drie huisgenoten eens een lang weekend weg konden, zonder steeds zo'n vermoeiende pup om zich heen te hebben. Aangekomen in mijn appartement maakte Paul de riem los, waarna Bello meteen snuffelend het hele huis ging verkennen. Niels zette nog een tas met puppyspullen op tafel en bedankte beleefd voor de koffie die ik hun aanbood. Ze hadden nog een lange autorit voor de boeg en wilden zo snel mogelijk op weg gaan. "Succes nog", zeiden ze tegen mij. "Als ie echt lastig is, moet je 'm gewoon maar aan de ketting leggen."

Daarna gingen ze afscheid nemen van Bello, die inmiddels snuffelend en wel in de keuken was beland. Ik hoorde even iets wat op een kleine schermutseling leek en ik hoorde ook wat puppy­gejank uit de keuken komen, maar daarna was het weer stil. Ze kwamen terug naar de woonkamer en ik stak mijn hand al uit om ook zelf afscheid van het drietal te nemen, toen Niels en Tim mij plotseling allebei stevig bij mijn armen vastpakten. "Sorry Maik, maar we moeten even het zekere voor het onzekere nemen", zei Paul, terwijl hij mijn broek opende en met boxer en al omlaag trok. "We hebben net Bello ook een kooitje omgedaan, dat was het gejank dat je zojuist uit de keuken hoorde. Hij vindt dat nooit zo leuk. Maar we hebben begrepen dat jij het minder erg vindt, dus ik neem aan dat we jou niet ook eerst tegen de grond hoeven te drukken, toch?"

Behendig wurmde Paul eerst mijn ballen en daarna mijn slappe pik door de ring heen en schoof daarna de penishuls over mijn pik heen. Met een volledig ingebouwd slotje werd het hele zaakje vervolgens vergrendeld. "Ziet er netjes uit, toch?", zei Niels grinnikend tegen mij, terwijl ik mijn opgesloten zaakje bekeek. Het was inderdaad een mooie, glimmende stalen cage. Het was Paul opgevallen dat ik, anders dan Bello, geen verzet had geleverd. Met een grijns zei hij tegen Tim dat ze hier echt met een onderdanige 1000% bottom te maken hadden. Je ziet het verschil met ons lieve Sjoerdje meteen! Dat is toch echt nog een bottom met een pik!" Nou dat is allemaal weer lekker vriendelijk, dacht ik, ook al wist ik dat er natuurlijk wel een flinke grond van waarheid in zat. Ik gunde ze plots heel veel wind en regen tijdens hun weekendje weg.

"Duizend procent bottom of niet", zei Niels, "mijn lieve broertje – ik bedoel Bello – is zo'n loopse teef dat ie zelfs de mummie van een Egyptische farao nog geil kan krijgen. Beter dat we Maik daar nu tegen beschermen, ook voor zijn eigen bestwil." Tim sneedt nog even een ander pijnlijk onder­werp aan. Het was mij ook al opgevallen dat ze wel een heel erg klein mini-formaat kooitje om mijn pik hadden gedaan, en ik had me er toch wel een beetje voor geschaamd dat mijn pik zich zo makkelijk in zo'n kleine cage had laten stoppen. Tim, duidelijk ook de beroerdste niet, kopte heel attent die bal nog even wat verder in: "Toch goed dat we dit kooitje hebben bewaard, nadat het veel te klein bleek voor Sjoerd. Het komt nu toch maar mooi van pas!"

Intussen was ook Bello met een bedroefde puppy face uit de keuken komen aanzetten. Hij keek bijzonder ongelukkig, alsof hij net door de dierenarts was 'geholpen' om nooit meer kleine puppies te kunnen verwekken. Gemeen trok Niels nog even flink aan de tail in zijn puppykontje, waardoor Bello's opgesloten pik tevergeefs stijf probeerde te worden. Ik had ook zo'n vermoeden dat het een tail met nogal flinke plug was, niet het kleinere formaatje dat ik zelf nog ergens werkeloos in een kast had liggen. Van je eigen broer moet je het maar hebben!

"De sleuteltjes nemen wij natuurlijk mee", hoorde ik Paul nog zeggen. "We bevrijden je worstje wel weer als we Bello maandag of dinsdag weer komen ophalen. Tenzij het kooitje je natuurlijk zo goed bevalt dat dat niet hoeft." Hij zei het op een manier die mij deed vermoeden dat ie dan wel weer een ander excuus zou hebben verzonnen om mij nog een paar dagen langer gekooid te laten.

"En je mag je broek nu wel weer ophijsen, hoor. We weten dat je bijna net zo'n erge slet bent als ons Sjoerdje hier, maar voor ons hoef je er niet zo bij te staan!" Ik voelde dat ik rood werd. De situatie had me toch wat overvallen. Tim zette me nog even verder op mijn nummer. "Had je laatst niet geschreven dat je ons best aan kon? Ik merk er nog niet veel van!" En met die woorden liepen de heren lachend naar buiten.

Oké. De heren hadden mij zojuist uitgedaagd. Zij hadden met hun verrassingsaanval de eerste slag gewonnen, maar de 'strijd' was nu pas echt begonnen. Ik mocht dan wel een onderdanige kant hebben, die zich misschien ook net wel duidelijk had getoond toen ik mij zo makkelijk liet kooien, maar ik was toch niet van plan om voor drie Delftse jochies van nog niet eens dertig meteen op mijn rug te rollen en – om in jargon te blijven – een als jonge pup in de lucht te gaan liggen plassen? Nu hadden ze toch ook de rebelse sub in mij wakker geschud.

Bello zat op een afstandje naar me te kijken, alsof hij zich ook niet echt raad wist met deze situatie. Tijd om hem in elk geval even gerust te stellen. "Here, boy!" Kwispelend kwam hij naar mij toe en ging aan mijn voeten zitten. Ik gaf hem een liefkozende aai en kriebelde hem even tussen zijn puppy-oortjes over zijn kruin. Hij had een mooi leren doggy mask op, niet zo'n goedkoop polyester ding. En het was ook met leren banden over zijn hoofd vastgezet, waardoor het niet zijn hele hoofd bedekte. De banden zaten wel met een slotje achter zijn hoofd vast, en ik vermoedde dat het sleuteltje vast niet bij de puppyspullen zat die Niels had meegebracht.

"Heb je dorst, jongen?" Woef! "Wel eens een speciale puppy gin tonic gehad?" Bello schudde zijn kop. Ik nam hem mee naar de keuken en mixte twee gin tonics, waarvan ik er één in een doggy bowl goot. Ik maakte de leren snuit van zijn masker los, zodat hij uit de bowl kon drinken. Ik merkte dat dit nieuw voor hem was, maar aan zijn kwispelende staartje kon ik zien dat het hem wel beviel – of in ieder geval de gin tonic. "Zullen we eens kijken of we je castratie ongedaan kunnen maken?" Hij 'woefde' twee keer enthousiast.

"Kom maar mee, boy. Dan gaan we eens kijken wat we daaraan kunnen doen. Maar wel één ding: het is niet de bedoeling dat je me daarna bespringt. Ik weet inmiddels hoe geil je soms kunt zijn, maar je moet je maar beheersen. Paul zou bovendien aan je lieve puppy-oogjes meteen zien dat er iets tussen ons is gebeurd. Hij heeft volgens mij allang door dat je me die ene nacht een paar weken terug, ook gewoon besprongen hebt. Hij heeft ons niet voor niets nu een cage om gedaan. Hij is ons nu aan het uittesten."

Bello knikte en ik hoopte maar dat hij zich inderdaad zou kunnen beheersen, hoe geil ik het misschien ook zou vinden om door hem te worden besprongen. Hoe dan ook: het was mij opge­vallen dat de cage van Bello een extern hangslotje had en liet ik er daar nu toevallig ook best een groot aantal van hebben liggen, als onderdeel van allerlei boeien en dergelijke. Ik had al eens gemerkt dat een sleuteltje vaak op meerdere slotjes past en bovendien ook ooit een sleuteltje bijge­vijld tot een soort loper. Ik was dan wel onderdanig maar niet gek, en ik had mij ooit de woorden van kameraad Lenin goed in de oren geknoopt: vertrouwen is goed, controle is beter. En dus had ik er als sub altijd voor gezorgd dat ik in ieder geval de loper binnen handbereik had, voor het geval mijn vertrouwen in een dominant misschien toch een beetje misplaatst was geweest.

Het bleek dat ik de loper helemaal niet nodig had om Bello uit zijn pijnlijke kooitje te bevrijden. De tweede poging met een gewoon sleuteltje was al raak geweest. Zielsgelukkig draaide Bello een paar rondjes en gaf mij een paar flinke likken in mijn gezicht. "Af, Bello, af! Lig!" Ik maakte snel de snuit weer aan zijn masker vast, want ik merkte dat ik door die likken geil werd. Alleen zat ik zelf wel echt aan mijn kooitje vast. Voor dat type slotje had ik geen passende sleutel of loper. En ergens wilde ik dat ook niet. In tegenstelling tot Bello / Sjoerd vond ik het gevoel gekooid te zijn juist lekker.

Ik merkte dat Bello onrustig bleef. "Wat is er, jongen? Moet je uit?" Hij schudde zijn puppy hoofd, maar bleef maar om mij heen draaien en tegen mijn been op rijden. Ik herinnerde mij het advies om 'm anders maar even aan de ketting te leggen. Ik wist dat ik in de berging nog een ketting van ca. 1,5 meter had liggen. Toen Bello het rinkelende geluid van een ketting hoorde, hield hij op met kwispelen en legde zijn koppie meteen onderdanig plat op de grond. Met zijn onschuldige puppy-oogjes keek hij mij schuldbewust aan.

Het mocht niet baten. Ik maakte de ene kant van de ketting vast aan zijn collar, en de andere kant aan een paal van de trap. Ik moest ook nog even wat andere dingen doen, dus er zat niets anders op. Maar het was natuurlijk niet nodig dat ie ook op de harde, koude vloer zou liggen, dus ik had wel een groot oud kussen voor hem op de grond gelegd. Het duurde even voordat ie daar ook op ging liggen, maar toen hij na een minuut of vijf doorhad dat ie echt even geen aandacht van mij zou krijgen, rolde hij zich toch op en ging stilletjes op het kussen liggen. "Braaf."

Toen ik ruim een uur later klaar was met mijn andere bezigheden zag ik dat zijn puppy-oogjes mij vanaf zijn hondenkussen volgden terwijl ik door de kamer liep. Ik realiseerde mij dat het misschien tijd was om hem eens uit te laten. Gedachteloos noemde ik het woord 'uit' ook hardop en meteen spitste hij zijn oortjes en kwam overeind. Oké... ik moest het jong – ik bedoel Bello – dus ergens gaan uitlaten. Een nabijgelegen natuurgebied leek mij daar wel een geschikte plek voor. Weinig wandelaars en voldoende ruimte om Bello even lekker naakt te laten rondlopen en rennen.

Alleen, hoe kreeg ik 'm daar? Het was me al opgevallen dat de boys in de tas met puppyspullen geen enkel kledingstuk voor Bello hadden ingepakt. Gelukkig staat mijn auto in de garage onder mijn huis, dus ik hoefde Bello alleen maar ongezien de garage in te loodsen. Bij het natuurgebied wist ik wel een afgelegen plekje om te auto neer te zetten. Voor de zekerheid nam ik nog wel een grote deken mee. Just in case.

Het lukte me om Bello ongezien naar de auto te krijgen, een grote Volvo waar al jaren voor jan lul zo'n 'hondenscherm' in zat, dat ik uit gemakzucht nooit had verwijderd. Maar nu kwam dat scherm dan toch een keer van pas. Ik opende de achterklep en Bello sprong achterin. Ik maakte zijn riem aan een haak vast en stapte daarna zelf in en startte de auto. Op naar het natuurgebied waar Bello even lekker zou kunnen rondrennen!

Ik had eigenlijk moeten zeggen dat ik Bello bijna ongezien de auto in had gekregen. Helemaal ongezien was me toch niet gelukt. Het zoontje van een van de buren, een hummeltje van drie of vier, had Bello gezien. Hij was naar ons toe gerend en had gevraagd of hij het hondje mocht aaien. Dat leek mij op dat momentje de slimste oplossing en terwijl we de moeder van het jochie hem hoorden roepen, aaide hij Bello over zijn rug, die de aaien van het ventje met een vrolijke kwispel beantwoordde. Daarna was het ventje naar zijn moeder teruggerend. "Mama, mama, die meneer is een heel lief hondje!"

Terwijl ik de garage uitreed, zwaaide ik vrolijk naar het ventje en zijn moeder, nadat ik Sjoerd / Bello achterin had gezegd dat ie maar even snel die deken over zich heen moest trekken. Sjoerd was ook even uit zijn rol gevallen: "fuck, dat was close!". Om er meteen aan toe te voegen: "Maar mijn pik is nu wel kei- en keihard, man!" Lachend zei ik dat hij mij dan wel mocht bedanken dat ik 'm weer uit zijn kooitje had bevrijd. Van de andere kant van het hondenscherm klonk een enthou­siast 'woef, woef'. Sjoerd was weer Bello.

De rest van de reis was weinig eventful geweest en aangekomen bij het natuurgebied leek het mij goed Bello eerst maar eens even te laten plassen. Bello dacht er zelf kennelijk hetzelfde over en trok mij aan de lijn naar de eerste de beste grote boom toe en tilde daar zijn poot op. Hij moest duidelijk nodig pissen, want ik moest een stap achteruit doen om niet met mijn schoenen in de puppyzeik te staan. Wat me ook opviel was dat hij als een reutje plaste, en niet 'zittend' als een teefje. Leuk detail, dacht ik nog.

Daarna had ik Bello aangelijnd verder het bos in gevoerd, tot we op rustige plek waren aange­komen waar ik 'm wel even los zou kunnen laten lopen. Ik had de riem nog niet losgemaakt, of hij schoot er vandoor en begon als een speelse pup achtjes over het veld en om mij heen te rennen. Blaffend daagde hij mij uit om met hem te spelen. Ik vond een grote stok, wierp die weg, en inder­daad: Bello ging de stok netjes halen! Het spelletje herhaalde zich een paar keer, waarbij hij de stok soms voor mijn voeten liet vallen, maar andere keren juist speels grommend de stok in zijn bek hield terwijl ik geacht werd aan de stok te trekken.

Intussen was het me wel opgevallen dat ons reutje een steeds groter wordende paal tussen zijn achterpootjes had hangen, waar ook al wat voorvocht uit kwam. Ik wist niet wat zijn baasje normaal met hem uitspookte als hij Bello in het bos uitliet, maar de Pavlov-reactie bij Bello deed mij vermoeden dat mijn lieve logeer-pup het bos ook associeerde met seks. Nou ja, zolang ik zelf mijn broek maar aanhield zou het allemaal wel loslopen. Het leek me sterk dat Bello zijn tijdelijke oppas-baasje zou bespringen als ik daar zelf geen aanleiding toe gaf. En dat laatste was ik ook niet van plan. Ik mocht dan zelf wel een enorme teef zijn, maar ik vond toch iets te gek worden om nu ook nog Bello's 'teefje' te worden en me door dit jonge reutje te laten bespringen.

Ik stond nog wat over Bello en zijn baasje na te denken – en over de streek die de boys mij hadden geflikt door mij een cock cage om te doen – toen Bello er plotseling als een speer vandoor ging en de bosjes in vloog. Niet lang daarna hoorde ik een mannenstem vloeken en iets wat op gejank van een andere hond leek. Ik haastte mij in de richting van het geluid en zag daar Bello bezig om een andere pup te bespringen – een andere menselijke pup wel te verstaan, die daar kennelijk ook net door zijn baasje werd uitgelaten.

Het baasje was woedend op mij. Of ik verdomme mijn hond niet wat beter onder controle kon houden. En waarom was mijn hond überhaupt niet aangelijnd? Ik liep snel naar Bello toe en trok 'm aan zijn halsband van het teefje af, maar zag dat ik al te laat was. Zijn zaad droop al uit het loopse tevenkutje. Ik betrapte mij erop dat ik eigenlijk best trots was op mijn 'reutje'. Dat had ie toch maar mooi heel snel voor elkaar gekregen! Tegelijkertijd viel mij op dat de andere pup een echt teefje was. Geen vrouwelijke puppy, begrijp me goed, er waren duidelijk een klein worstje en twee soep­balletjes te zien tussen zijn achterpoten. Maar toen de andere pup van de spanning moest plassen, viel mij op dat 'zij' wel echt als een teefje plaste. Ze tilde niet, zoals Bello trots zou doen, een poot op.

De eigenaar van de andere pup was nog steeds boos. "Moet u nou zien wat die pup van u heeft gedaan! Daar komen vast allerlei lelijke bastaardpups van! Wat is dat eigenlijk voor raar ras, die pup van u?" Met gespeelde verontwaardiging antwoordde ik dat 'mijn' pup een raszuivere 'Delftse Staander' was, met een zeer respectabele stamboom! Wat dacht die man wel niet?! De man schoot in de lach en stak zijn hand uit. "Henk. En dit is mijn teefje Roxy. Ik heb u en uw pup hier nog nooit eerder gezien?"

Ik stelde mijzelf ook voor en liet Bello even opzitten voor de man en ook netjes een pootje geven. Nog kwijlend en hijgend van de snelle beurt die hij Roxy net had gegeven, deed Bello netjes wat er van hem gevraagd was. Puntje voor Paul, dacht ik. Hij heeft Bello toch al heel netjes afgericht – ook al was de puppytraining kennelijk nog niet helemaal afgerond. Zelfs het commando 'Naast!' bleek Bello netjes op te volgen, hoewel het mij verstandig leek om 'm toch maar weer aan de lijn te doen.

De man vertelde mij dat dit een – bij ingewijden – bekende uitlaatplek voor puppy's was. Het was nu wat stilletjes, maar soms werden er wel 8-10 pups tegelijk uitgelaten. Ik stond er met interesse naar te luisteren en de man had waarschijnlijk door dat dit voor mij allemaal nieuw was. "Weet u wat? Waarom komt u vanavond niet met Bello naar de oude barak hier iets verderop op het terrein? Daar komen we vandaag met een aantal pups en hun eigenaren bijeen. En ik denk dat Bello – wat zei u ook alweer dat hij was, een Delftse Staander? – een welkome verschijning zal zijn. Het is eigenlijk best wel een prachtexemplaar, die pup van u, met die trotse zwans tussen zijn achterpoten. We hebben bovendien altijd een tekort aan echte reuen."

Hij keek omlaag naar zijn pup Roxy, die toch inderdaad echt een teefje was. "Ik heb haar ook maar laten steriliseren. Dat leek me beter." Intussen merkte ik dat Bello zijn oortjes had gespitst en aandachtig zat te luisteren naar wat de man allemaal zei over reuen en teefjes. Ik greep Bello even stevig bij zijn halsband. "Foei, Bello! Gehoorzame puppy's zitten niet stiekem mee te luisteren als hun baasjes met elkaar in gesprek zijn! Anders blijf je vanavond gewoon thuis!" Bello maakte zich weer netjes klein.

Ik nam afscheid van Henk en Roxy. "Tot vanavond dan wellicht!", zei Henk nog. Ik knikte. Dat leek mij best een aardig idee en ook wel leuk voor Bello. "Kom Bello, we gaan naar huis. Als je braaf bent, is er misschien vanavond wel een leuk teefje voor jou!" Bello leek daar wel oren naar te hebben en trok hard aan de lijn toen we naar de auto terugliepen. Hij kon niet wachten tot het avond was!